Zaterdag 30 oktober 2004 We hebben met zijn allen afgesproken op het terrein van het reisbureau De Duinen om 5.00 u. Daar zouden we dan om 5.30 u richting Parijs rijden naar de “Charles”; ons vliegtuig zou van daar opstijgen richting Algiers. Natuurlijk liep het schemake wat uit omdat de plaatselijke musketiers (An, Margot en Katrien) nog niet aangekomen waren. Uiteindelijk konden we vertrekken rond 5.34 u iedereen op zijn eigen knusse plekje in de bus (we hadden ruimte zat) en naarmate de rit vorderde, kwam de slaap ook opzetten. Mijn oogleden begonnen zo zwaar te wegen; dat ik het verstandigste vond om dan maar te gaan slapen en vele anderen waren trouwens van de zelfde mening (zij die dit ontkennen liegen). Om 7.00 u ben ik even wakker geweest zodat ik getuige kon zijn van onze oversteek naar Frankrijk. Een goed anderhalf uur later zijn we gaan pit-stoppen. De chauffeur had zijn verplichte rusttijd nodig. De meesten zijn toen ook iets gaan eten maar enkele luie-rikken zijn in de bus blijven liggen en hebben een drie kwartier kunnen verder maffen in de bus terwijl de anderen buiten in de koude stonden te wachten. Er was trouwens veel Vlaams volk op die parking daar zij naar het Haloweenfeest in Eurodisneyland trokken; verscheidene bussen vol. Om 9.00 u zat de rusttijd van onze chauffeur er op zodat we verder richting Charles de Gaulle konden rijden. Daar zijn we omstreeks 10.15 u aangekomen. Wat een groot vliegveld was dat zeg (Zaventem is hierbij vergeleken zo groot als het vliegveld van Deurne); de vliegtuigen reden daar zelfs boven de autosnelweg een ongewoon uitzicht was dat. Alles uitgepakt en afscheid genomen van onze chauffeur, vervolgens naar binnen gegaan waar we onze bagage achterlieten bij Air Algerie; nog snel iets gaan eten of drinken of onze bookes naar binnen gespeeld. We hebben nog duchtig gebruik gemaakt van de toiletten want we zullen deze een week moeten missen. Ons vliegtuig zou normaal gezien omstreeks 12.30 u in de lucht gaan hangen. 12.30 u; ik werd in afzondering geplaatst, volledig van onze groep gescheiden. Waar ik zat; had ik meer beenruimte maar geen vrienden. Moeilijke keuze, toch maar geopteerd voor de extra beenruimte. Vervolgens onze riemen vast geklikt ook achterin en we bolden richting startbaan. Tijdens deze rit kregen we de gebruikelijke theatervoorstelling van het boordpersoneel. Effe nog de vleugelflappen testen en weg waren we. 14.50 u BT. landen we in Algiers waar Hilt ons staat op te wachten. Na de vele controles te hebben ondergaan kunnen we uiteindelijk met Hilt en onze bagage naar het nabij gelegen vliegveld van Algiers II wandelen. Hier zullen we op onze vlucht moeten wachtten die ons naar Tindouf zou vliegen. Hier ook weer die vele controles alsof wij terroristen zijn; ’t zijn meestal de terroristen zelf die “van hieruit” vertrekken? Omstreeks 16.30 u BT. schepen we in voor onze vlucht richting Tindouf. We lieten onze bagage achter en gingen in het luchthavengebouw wat zoeken om iets te eten of te drinken daar we een tijdje op ons vliegtuig moesten wachten. Tijdens de Ramadan is daar niet veel open maar toch hebben we een klein cafeetje gevonden waar we aan onze sigaretten konden lurken en waar we iets konden drinken. Uiteindelijk was het zover omstreeks 17.00 u PT. zaten we in het vliegtuig dat ons naar Tindouf zou brengen. Na twee uur en half vliegen komen we aan op de militaire luchthaven van Tindouf. Na een laatste controle kunnen we met onze bagage richting jeeps gaan die ons naar het kamp zouden rijden. In die anderhalf jaar tijd hebben ze hier een nieuw stuk straat aangelegd zodat we niet meer door Tindouf city reden. We werden rondgeleid. Rond half 10 reden we het kamp binnen waar we gedropt werden in het centrum. Hier werden we toevertrouwd aan een gastgezin. Bij het gastgezin aangekomen, werden we door de familie en buren ontvangen. ‘Lilly’, de buurvrouw zou voor ons tolk spelen. Ze is afkomstig uit de USA; de staat Texas. ‘Lilly’ werkt hier in een kleine NGO die een school aan het bouwen zijn. Nog een beetje gepraat te hebben met de familie en ‘Lilly’, zijn we rond 23.30 u gaan slapen.
Zondag 31 oktober 2004 We hebben met onze groep afgesproken om 9.00 u PT. Vandaag zouden we nog een dagje de toerist mogen uithangen vooraleer we in het echte werk gaan vliegen.
Als eerste bezochten we de kamelenboerderij. Daar hebben we enkele sfeerbeelden gemaakt van enkelen die een ritje op de kameel wel zagen zitten. De ene met wat meer angst dan de andere. Vergeleken met vorig jaar was het comfort van het zitje iets minder. Nu moesten we plaatsnemen op een deken dat achteraan op de rug van de kameel lag. Erg comfortabel zitten is het niet; tijdens het wandelen schuif je gewoon van de kameel af. We hebben daar nog wat rondgelopen tussen de kamelen door en zijn toen met z’n allen vertrokken in jeeps naar de lagere school waar we rond 11.15 u aankwamen. Hier kregen we een rondleiding van de directeur en konden we in enkele klassen foto’s maken voor het thuisfront. Hier zouden we de volgende dag beginnen met het tekenproject. Er zaten veel minder kinderen in de school ten opzichte van vorig jaar. Dit was mij al eerder opgevallen dat er minder kinderen in de kampen rondliepen; allez vind ik toch. Zou hier enig verband tussen bestaan? Enfin wij met ons groepke verder getrokken richting ziekenhuis. Hier wist men ons te vertellen dat het ziekenhuis 10 jaar oud is. Ook had men er een eigen apotheek die men aansprak als men enkele mensen moest verzorgen. Voor de rest was dit ziekenhuis een dokterpraktijk maar dan in het groot. Moest er in zeer dringende gevallen geopereerd worden, dan ging men het best naar het ziekenhuis 25 km verderop. Hier had men gewoon de middelen niet om een mens open te leggen. Natuurlijk wist men ons te vertellen dat alle middelen welkom waren en men vroeg of we geen contactpersonen kenden in België zodat we in de toekomst contacten kunnen leggen met de plaatselijke bevolking. Na ons bezoek reden we met de jeeps richting ‘Castro’. Toen we bij ‘Castro’ aankwamen; dit is een schooltje voor vooral mentaal en -in mindere mate- fysisch gehandicapten kregen we een rondleiding door ‘Castro’ himself. Niet de Cubaan; die ligt momenteel nog in het gips; maar zijn “dubbelganger”. Na onze rondleiding stelde ‘Castro’ ons nog voor om iets te kopen van de leerlingen; dit om hun boterham te spijzen. We zouden nog eens langskomen met een groepje om dit te doen want we hadden op dat moment ons geld nog niet van Hilt teruggekregen. Het was reeds middag toen we aan het dispensarium aankwamen. Natuurlijk was deze reeds gesloten. Hier kennen ze het motto ook al: “Wij zijn open wanneer u vrij bent” er zat niets anders op om kort na de middag snel een bezoekje te brengen aan het dispensarium. Omstreeks 16.00 u kwamen we in groep bijeen om een bezoek te brengen aan het dispensarium. Dit is in feite de verlos- en wachtkamer bij zwangere vrouwen. Meer was er niet te zien dan 3 kleine kamertjes: de consultatiekamer; de verloskamer en de wachtkamer. Hier weer hetzelfde als in het ziekenhuis; men moest er zich met beperkte middelen zien te redden. Aan Hilt werd er de vraag gesteld om de tuin eens te bezoeken maar als antwoord kregen we dat deze helemaal was kaalgevreten door de sprinkhanen zodat er eigenlijk niets te zien was buiten enkele dorre takken. Ik had deze wel eens graag bezocht zodat ik met mijn eigen ogen kon vaststellen wat die afschuwelijke insecten hadden aangericht. Verder was er nog een korte evaluatie van de dag gepland en werden de rollen voor ’s anderendaags uitgedeeld. Ook kregen we ons geld terug maar dan in dinars. Eén dinar is één eurocent waard. Verder kregen we positief nieuws te horen; we zouden nog wat geld overhouden van onze gestorte betalingen. Hiermee was er afgesproken dat we daarmee een halve kameel kochten; en heel wat groenten zodat we op onze laatste dag een feestelijke maaltijd konden serveren aan onze gastgezinnen van dit jaar en ook aan die van vorig jaar. Na dit alles zijn we terug richting gastgezin getrokken waar we ons nog rustig hebben beziggehouden tot het eten. Voor het eerst in heel mijn leven, heb ik een grote boodschap op het Franse toilet achtergelaten. Eén groot nadeel: met een pijnlijke knie is dit niet lang vol te houden. Je zou eigenlijk een paar keer recht moeten kunnen staan voor er echt deugd van te hebben. Terug in het verblijf was ‘Ali’ thee aan het zetten. ‘Ali’ is een neef aan vaders zijde. Met hem was het moeilijk converseren. Hij vertelde ons dat hij een ingenieur was en dat hij op een vliegveld werkte. Ook volgde hij zijn studie in Rusland. Verder was het een stuntelige boel; hij snapte niet goed wat wij vertelden en bleef alles herhalen. Ook ‘Lilly’ was erbij komen zitten omdat ze het avondmaal had klaargemaakt. Ook zij kon ‘Ali’ niet duidelijk maken wat we bedoelden. ‘Ali’ is een koppig manneke. Om 24.00 u zijn we dan maar in ons nestje gekropen en hebben van de nacht genoten.
Maandag 1 november 2004 Om 8.30 u stonden we in het centrum paraat om ons toneeltje nog snel in te oefenen. Nog wat spulletjes bij elkaar gezocht, en we konden met ons groepje richting lagere school bollen. Toen we in de school aankwamen werden we verwelkomd door de directeur en deze begeleide ons naar het eerste klasje waar de leerlingen van het 6de jaar zaten. In deze klas zouden we ons project starten. Na een korte voorstelling van wie we zijn en vanwaar we komen, konden we met ons toneeltje van start gaan. Hier was er een filmrecensent under cover aanwezig want er werden nadien prompt twee oscars uitgedeeld: ééntje voor beste mannelijke buschauffeur en ééntje voor beste vrouwelijke fietser. Nu kon het echte werk beginnen: de kinderen hun dagelijkse leven op papier laten zetten. Nadat we enkele voorgedrukte papieren lieten zien konden ze een keuze maken. Onze voorgedrukte tekeningen waren niet erg in trek of toch wel bij sommigen. We hadden hen namelijk verteld dat als de tekening niet naar hun wens was ze het blad gewoon konden omdraaien en daar dan op de achterkant van het blad hun ding maar moesten doen. De meesten onder hen kopieerde de voorgedrukte tekening wat niet echt de bedoeling was; we moesten de leraar en tolk erbij halen om alles vlot te laten verlopen. Uiteindelijk zijn er na herhaaldelijk ingrijpende instructies enkele kunstenaars aan het licht gekomen. Als iedereen zijn tekening had afgegeven hebben we hen vriendelijk bedankt voor de samenwerking en was het reeds tijd om terug richting centrum te rijden. Toen we terug aan het centrum aankwamen omstreeks 11.30 u zagen we de bouwafdeling van Noorderwijk bij de pakken neerzitten. Ze hadden in al die tijd niets kunnen doen omdat de ingenieur niet aanwezig was voor het uitzetten van het gebouw. Zij hadden om hun tijd te doden wat rondgehangen en het kleuterschooltje bezocht. Deze hebben we dan ook met ons tekengroepje gaan bezoeken en hebben er enkele foto’s genomen indien het mocht. Om 13.30 u en na heel lang wachten komt er wat leven in de brouwerij; de ingenieur is aangekomen. Na een kleine discussie hebben we om 15.00 u afgesproken om het gebouw uit te zetten met kalklijnen. Eerst zouden we bij ons gastgezin wat gaan eten vooraleer we aan de werken beginnen. We hadden onze rug nog maar amper gedraaid of ze waren het gebouw al aan het uitzetten. 15.00 u Nick de Bouwer had met de chicks van Noorderwijk afgesproken om het gebouw gaan uit te zetten samen met de ingenieur. Daar de plaatselijke bevolking al volop bezig waren met de voorbereidende werkzaamheden konden ze er meteen invliegen. De rest van de groep had om 16.00 u afgesproken in het centrum voor een korte vergadering - evaluatie. Tijdens deze vergadering werd er een ploegensysteem op poten gezet zodat elke ploeg na een tiental minuten werd vervangen. Het was nodig in die hitte en barre omstandigheden. Elke ploeg bestond uit vier man die de funderingen aan het graven waren. Het heeft ons veel moeite, bleinen, zweet en stof gekost voor we echt resultaat zagen van onze arbeid. Ook het materiaal was achterhaald. Het waren prehistorische werktuigen van begin 20ste eeuw. Schoppen waarvan de stelen te ver uitstaken zodat je meer met de steel in de grond zat dan met de schop zelf. Enfin, we waren toch zo goed als rond met de funderingen, dachten we. Intussen was het al 18.40 u tijd om terug te keren naar het gastgezin. Onderweg vervelende kinderen tegen het lijf gelopen die telkens een “carramelo” wensten. Jammer voor hen hadden we niet veel op zak; zodat we hun frustratie mochten ondergaan. Tussen het rond de oren vliegende gesteente zijn we toch heelhuids bij het gastgezin aangekomen. ‘Moustafa’ de zoon des huizes vroeg ons of we geen douche wenste te nemen. Dit konden we niet afslaan; we zaten volop onder het stof. We konden nog kiezen tussen een koude of een lauwe douche. Na mijn lauw douchke begint de nieuwe man in mij zijnen klop te krijgen. Honger dat je krijgt van al dat diggen, onvoorstelbaar. We hebben toch nog een hele tijd op ons eten moeten wachten vooraleer we eraan konden beginnen. Maar om 22.30 u konden we van ons avondmaal genieten. Na het eten werden we nog getrakteerd op een theeceremonie. Tijdens dat moment werd er de interesse gewekt om Nederlands te leren en andersom ook Arabisch. Met veel moeite en veel gelachen te hebben kunnen we met trotsheid enkele Arabische woorden spreken. Ons gastgezin hadden we natuurlijk ook Nederlandse woorden en zinnen geleerd. Daar het een uitgebreide sessie was geworden, bleek uit het feit dat onze theeceremonie vier theetjes bevatte. Na het vierde theetje vonden we het wel welletjes; we waren moe van de taalles. Om 23.30 u nam het gastgezin afscheid van ons en werd ons een “goed nach” toegewenst.
Dinsdag 2 november 2004 7.30 u er wordt op de deur geklopt. ‘Magine’ verwelkomt ons met een “goed nach”. Na een snelle en correcte interventie konden we onze goede morgen beginnen met een ontbijt. Wij met onze slaapkoppen aan ’t tafel aangeschoven. Een beetje gegeten maar niet echt overdreven veel; vooral de madeleinekes waren in trek. 8.30 u we moeten dringend leren tellen in het Arabisch want dit geeft nog wat problemen voor het uur. We zouden om 9.00 u in het centrum moeten zijn voor het verdere verloop van onze expeditie. Er zou weer een groepje bezig zijn met de bouw van het jongerencentrum; een ander groepje hield zich bezig met het referendum en een ander groepje zou naar de school gaan voor het tekenproject. Om 9.00 u komen we samen in het centrum. Hier werden nog enkele spullen samen gezocht voor het tekenproject. Na alles gevonden te hebben konden we met de jeep terug richting school rijden. We werden aan de leerlingen van het 5de jaar voorgesteld en we deden vervolgens weer ons ding. Het toneeltje viel bij de meeste kinderen wel in de smaak. Hierna kregen de leerlingen hun tekenblad en konden vervolgens hun leefwereld op papier zetten. Hier hadden de leerlingen iets meer fantasie dan de vorige klas. Ook de tussenkomst van de leerkracht was anders. Hier mochten de leerlingen gewoon verder tekenen ook als was hetgeen zij tekenden niet in de kampen aanwezig. In de andere klas moesten de leerlingen hun tekening laten inwisselen tegen een nieuwe zodat ze opnieuw met hun tekening moesten beginnen. Hier dus niet. Na al de tekeningen opgehaald te hebben vroeg men ons om voor de klas een liedje te zingen, dit konden we hen niet weigeren. Na een korte brainstormsessie werd het liedje Moe mag ik mee gezongen. Nadien werden we door een plaatselijk liedje uitgewuifd. Terug aan het centrum was de bouwafdeling van de firma “Truyts en Co” volop bezig met het uitgraven van de funderingen. Nu werd er water gebruikt om het stof tot een minimum te beperken maar ook om de grond wat zachter te maken. Dat de grond op sommige plaatsen er hard kan zijn mocht Jeroen aan den lijve ondervinden. Tijdens zijn gezwoeg met het houweel vloog er een stuk steen tegen zijn hoofd. Het stuk kei was sterker want Jeroen had eerste hulp nodig. Dankzij Raf onze sociaal verpleger was Jeroen snel de oude maar dan enen met hoofdpijn. De burgemeester heeft zelfs de handen uit de mouwen geschud en heeft zo, op zijn slakkengangetje, een beetje bijgedragen bij het maken van de funderingen. Om half 1 vonden we het welletjes en te warm zodat we met zijn allen terug naar het gastgezin trokken. In het verblijf op onze matrassen krijgen we ineens onze klop. Daar hebben we wat liggen crashen tot het eten werd geserveerd. Tussendoor hadden we ‘Moustafa’ ook enkele Nederlandse woordjes geleerd en wij natuurlijk Arabische. Om 14.00 werden we aan tafel gevraagd om te komen eten. Een lekkere koude schotel stond op het menu. Intussen kwam ‘Steve’ binnen; hij is de wederhelft van ‘Lilly’. Samen met hen hebben we ons middagmaal genuttigd. Met hem hadden we het over ons project en de daarbij horende koetjes en kalfjes. Natuurlijk teveel gegeten; zo’n lekker slaatje. Nadien terug even crashen. We hebben zelfs ons middagtheeken gemist omdat ‘Said’ zelf in slaap was gevallen; hij zou normaal voor ons de theekes serveren. Om 14.30 u had Els met het groepje referendum in het centrum afgesproken. Wij konden nog lekker een uurtje langer crashen. 15.30 u Met de groep afgesproken om verder te bouwen aan het jongerencentrum. Na een lang beraad blijft het gereedschap opgeborgen. De hitte en het harde labeur wegen ons zwaar door. Om 16.00 u zouden we dan het legermuseum gaan bezoeken. Eén gastgezin was nog achter; om vijf voor vier komt deze dan aan net op het moment dat we hun namen aan het afroepen waren. Het was Esther haar fout; haar horloge stond volgens haar op 15.30 u mits een half uur vertraging. Uiteindelijk zijn we dan met een beetje vertraging met de hele groep naar het legermuseum getrokken. Door de plaatselijke gids werden we rondgeleid door al het oorlogsmateriaal. Er was enkel aan flarden geschoten materiaal te bezichtigen. We mochten zelf in het versleten rollend materiaal plaats nemen. Hier zijn duchtig wat foto’s getrokken voor het nageslacht. Rond half 6 zijn we dan vertrokken richting kamp waar we na een half uurtje rijden arriveerden. 18.00 u terug thuis gekomen, hebben we een lekker warm douchke genomen. Ook heb ik voor de 2de maal een grote boodschap achtergelaten. Na het douchen hielden we ons wat rustig bezig; al wachtende op ons eten.
‘Ali’ was er intussen weer komen bij zitten. Met hem bleven we een moeizaam gesprek hebben. Constant bleef hij alles herhalen dat hij ingenieur was op het vliegveld en dat hij zijn studie in Rusland had gevolgd en blablabla… Hij had precies nog te veel wodka in zijn bloed zitten; de sfeer was een beetje irritant aan het worden. We kregen stilaan honger en vroegen dit aan ‘Ali’ om te vragen hoe het zat. Meteen reageerde ‘Ali’ een beetje geprikkeld omdat we het veel eerder moesten zeggen als we honger hadden. Tijdens de Ramadan is dit een gewoonte voor de familie dat zij zo laat eten. Om 23.00 u werd dan het eten geserveerd; ‘Ali’ maakte intussen voor ons een theeke klaar. Nadat we voldoende gegeten hadden en ons theeke uit beleefdheid hadden opgedronken, begon bij ons de slaap opkomen en vroegen we ‘Ali’ om bij het tweede theeken te stoppen. ‘Ali’ bleef almaar doorratelen. Hij wist ons te vertellen dat een theeceremonie uit drie verschillende theekes bestaat en dat elke thee voor iets staat. Daarom kregen we theeken drie er gratis bovenop en onze ogen werden alsmaar zwaarder. Opeens vroeg ‘Ali’ ons of we moe waren en dat we dat veel eerder mochten vertellen want hij zat er dan niets mee in om vroeger door te gaan zodat wij gerust konden gaan slapen. Deuhh! Enfin het kot voor ons alleen; lekker gaan slapen. Nog geen vijf minuten later of ‘Ali’ stond op de deur te kloppen. Meneer had zijn sleutels op het tapijt laten liggen. Uiteindelijk de sleutels gevonden en aan de rechtmatige eigenaar bezorgd; iedereen tevreden en konden we genieten van onze nachtrust.
Woensdag 3 november 2004 7.40 u “goed nach” klonk het weer door de kamer. Het is hen zeer moeilijk duidelijk te maken wanneer we goede morgen, middag en nacht gebruiken. Na het ontbijt en de opfrissing was het weer half 9; tijd om stilletjes aan door te gaan naar het centrum. We hadden voor het eerst ons ochtendtheeke gemist en plots kwam in mij het liedje op van: “ no tea today” hopelijk kunnen we dit met het middagmaal goedmaken. ‘Moustafa’ ziet er ook niet al te frisjes meer uit, hij doet namelijk mee met de Ramadan en kreeg last van zijn maag. (Dit zijnde hebben we wat later vernomen van hem zelf.) 9.00 u naar het centrum om te gaan bouwen. Op het pleintje in het centrum komen we onze vorige gastvrouw tegen die met een tolk duidelijk maakt dat we ’s middags bij hen mogen komen eten. Voorts werd Katrien beladen onder de verjaardagswensen. Als iedereen in het centrum was, konden we met onze dagtaak beginnen. Wij terug naar onze dichtgelopen funderingen. Die vervelende kinderen vinden er niets beter op om deze geulen terug dicht te lopen en zo ons leven zuur te maken. Zelfs tijdens de werken tarten ze een oude man die zich om ons werk bekommerd. Hij probeert de kinderen op afstand te houden door hen met stenen te bekogelen. Het helpt niet want ze lachen deze oude man recht in het gezicht uit. Waar is het respect voor de ouderen gebleven? Uiteindelijk de geulen terug open geschept; klaar dachten we; laat het beton maar komen! Komen we voor een nieuw probleem te staan, de geulen zijn te klein gegraven. Heeft die ingenieur bij het uitzetten enkel rekening gehouden met de plaats van het ijzer voor de wapening. Dus de geulen zijn te smal en te ondiep gemaakt met veel gemok en gezaag hebben we toch doorgezet. 13.20 u terug bij het gastgezin lieten we ‘Lilly’ erbij komen. We zaten met een klein probleem in verband met het uit eten gaan bij het vorige gastgezin. Blijkbaar was ‘Magine’ al op de hoogte gesteld; geen probleem dus. Ook had ‘Steve’ een klein presentje bij; hoogstwaarschijnlijk is Bush terug de president van de US. ‘Moona’ had een klein ongelukje daar het presentje van ‘Steve’ eruit kwam langswaar het naar binnen ging. We kwamen bij ons vorig gastgezin omstreeks 14.00 u aan. Na het moeizame zoeken; het was wat veranderd en met behulp van enkele kinderen zijn we uiteindelijk bij ons vorig gastgezin aangekomen. Daar werden we door ‘Gamabure’ en enkele familieleden ontvangen. We kregen zelfs nog een armbandje en konden dan aan tafel aanschuiven. Het was echt een feestelijk maal. We hebben er zelfs frietjes gegeten, echt heerlijk. De tijd begon stilaan te dringen; we hadden met de groep afgesproken dat we om 15.30 u samen komen in het centrum zodat we rond 16.00 u konden vertrekken naar het internaat. Wij dus afscheid genomen en hebben hen hartelijk bedankt voor alles. Met onze overvolle magen; echt te veel gegeten zijn we dan terug naar het centrum gekeerd.
16.00 u de jeeps staan klaar om ons naar het internaat te brengen. Het zou een ruwe rit worden van een half uur. Aangekomen in het internaat, werden we rondgeleid in de verschillende gebouwen. Zo hebben we een meisjesslaapzaal bezocht, verder een refter met bijhorende keuken; waar de meeste mensen binnen de kortste keren terug buiten stonden. Er hing een ondraaglijke geur echt niet te harden. Als laatste hebben we de ziekenboeg bezocht. Hier moest men ook roeien met de riemen die men had. Verslag vragen ivm verdere info! 17.20 u het werd stilaan tijd om terug naar het kamp te rijden. Karlien gaat even neer; ze was vandaag al geen 100% meer en door de hitte, emotie en uitputting valt ze flauw. Na de nodige zorgen gaat het al wat beter en kunnen we vertrekken. Velen onder ons voelen zich geen 100% meer. Naar het schijnt is de thee en hoogstwaarschijnlijk ook het water de boosdoener. Deze is veel sterker en men raadde ons aan om enkel het laatste glaasje thee van de theeceremonie mee te drinken. Terug in het kamp komt, nadat we net uitgestapt zijn, het middagmaal bij Raf eruit. Door de wilde terugrit keerde zijn maag om. Zij zijn momenteel de ziekste gastfamilie onder ons. Hopelijk blijven wij gespaard van deze ellende; de toekomst zal daar wel anders over beslissen tijdens het verdere verloop van het kamp. Ik ging terug naar het gastgezin; terwijl Nick en Els naar de markt gingen. Nadat ik een half uurtje heb liggen crashen komt Nick omstreeks 18.45 u over zijn toeren het erf opgelopen: “Staf, Staf kom is.” Ik naar buiten al denkende dat er iets gebeurt is. Nick had ‘Ahadihe’ (Jadi) en enkele vriendjes van hem bij. Nick wou nog eens een foto maken zoals dat anderhalf jaar geleden ook gebeurde. ‘Ahadihe’ met mijn fleece en schoenen aan. ‘Lilly’ moest er even bijkomen om ‘Ahadihe’ onze bedoeling duidelijk te maken. Snel een fotoke genomen voor den Bruyne die in België is gebleven daar hij moest gaan werken. Nick was zeer tevreden dat zijn opzet gelukt was. Hij zou vannacht zeer goed slapen. 19.25 u: Mijn lauw douchke deed deugd net zoals de grote boodschap. Het is voor de derde keer dat ik ga om boodschappen te doen; ik ga hier nog een record vestigen, denk ik. Eén nadeel de boodschappen worden steeds luchtiger. 20.00 u we krijgen ons avondeten geserveerd. Els is nog steeds achter met het groepje van: referendum. Als avondeten kregen we een soeplijkend iets; voor de beleefdheid half opgegeten. Het was iets speciaals maar we weten nog altijd niet wat het was. Net als we ons speciaal soepje ophebben, komen Els en Daniël binnen. Daniël is tot de volgende schotel gebleven; het was een schotel met friet en kieken. Belgischer kan niet. Dat smaakte ons beter dan dat soepje. Na de maaltijd hebben we ons friet met kieken verteerd op onze matras. Voor de verandering zijn we eens vroeger naar ’t bed gegaan. Zo kunnen we dan met een fris kopje aan de bouw van het jongerencentrum beginnen. Het was dan 22.10 u.
Donderdag 4 november 2004 7.30 u ‘Moustafa’ komt ons wekken maar we zijn nog veel te loom. Tot 8.00 u hebben we op onze matras gelegen. Even later konden we dan met het ontbijt beginnen. Het is kwart voor negen als Nick en Els zich nog moeten klaarmaken. Om 9.00 u moeten we in het centrum zijn. We zouden vandaag de cadeautjes voor het gastgezin afgeven; anders komt het er niet meer van. Met een kwartiertje vertraging zijn we vertrokken naar het centrum. Daar aangekomen, konden we meteen beginnen met het verder graven van de funderingen. Ook lag het betonijzer al klaar om geknipt te worden. Drie man hield zich bezig met het knippen van het betonijzer terwijl de anderen verder groeven aan de funderingen. De ingenieur kwam ook nog eens een kijkje nemen; nu wist hij ons te vertellen dat de funderingsblokken maar 60 cm diep moesten zijn in plaats van 70 cm. Volgens mij is die ingenieur een klojo maar ja, wat doe je eraan. Nu ging het plots wel erg snel vooruit; na het betonijzer kwamen ze ook al met het zand voor het beton af. Misschien zou er dan toch nog beton kunnen gestort worden! Wij met frisse moed verder gewerkt. Rond 13.00 u zijn we zo goed als klaar; alles gegraven volgens het plan. Worden we geconfronteerd met een recenter plan. Er zouden nog meer geulen moeten gegraven worden. Wij, met zijn allen een beetje geprikkeld, op die situatie heftig gereageerd. We vonden het stilaan welletjes worden. Hebben besloten om voor vandaag te
stoppen. Het werd ons allemaal een beetje te veel; elke dag kwamen ze met iets nieuws af om te graven of om aan te passen. Ik ben terug naar het gastgezin gekeerd want ik voelde me ook geen 100% vandaag. Nick ging nog eens naar den berg om zijn vlammeke de groetjes te doen en Els was nog altijd met het referendum bezig. 14.00 u komt Nick terug aan in het gastgezin. Vlak voor we gaan eten komt ook Els binnen, ze was even met het groepje referendum naar de markt geweest. We zouden vandaag om 16.00 u met de hele groep de markt gaan bezoeken. 14.45 u Na lekker gegeten te hebben is het nu het moment om te gaan chillen. We hebben nog al te tijd om dan straks door te gaan naar de markt. Enkel die vervelende vliegen zijn er teveel aan. Ik weet dat ik stink maar dat het zo erg zou zijn, … Vlak voor we vertrekken heb ik me snel wat opgefrist want met al die vliegen rondom mij… De rotbeesten! In het centrum zitten er al enkele te wachten op de anderen. Niet iedereen is komen opdagen; wij dus met een jeep naar de markt gereden. Maar eerst snel een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht. Sepp zou er nog een mailadres moeten ophalen van iemand waarmee hij verder contact mee zou houden in de toekomst in verband met medische contactpersonen. Op de markt aangekomen, hadden we het geluk ‘Zorgan’ bij ons te hebben. Hij zou voor ons tolk spelen en zo konden we de prijs een beetje drukken want het zijn geslepen handelaars die het van de Westerlingen moeten hebben. Bij het afrekenen hadden we soms problemen; hun geldwaarde ligt 20 keer hoger dan dat van de Algerijnse dinar. Nadat we de winkelstraat waren uitgewandeld en ieder zijn ding had gevonden, keerden we terug naar het centrum. Daar aangekomen zagen we de kinderen in ons gegraven funderingen lopen. Ik stormde -voor de grapuit de wagen om de achterdeur van de jeep te openen en al die klein bengels zette het op een lopen. Het zijn echte guerrillastrijders; als er enig gevaar dreigt, lopen ze ieder een eigen weg; en als je maar je rug terug gekeerd hebt, staan ze daar allemaal terug. We hebben met enkelen besloten de berg nog eens te gaan beklimmen, voor mij zou het de eerste keer zijn. Het groepje referendum ging nog eerst aan hun project verder werken en zouden dan nadien komen. Daar aangekomen hebben we een plekje op de berg gezocht; meteen die GSM boven gehaald om toch maar het thuisfront te kunnen bereiken. Op het moment dat we willen vertrekken, komt het groepje referendum de berg op gewandeld. Natuurlijk een tijdje blijven plakken; het werd al behoorlijk donker en we moesten onze weg nog terug zien te vinden. Aan het centrum zijn we elk onze weg gegaan. 20.00 u. We komen aan bij het gastgezin, ze waren nogal ongerust omdat we hen niets hadden laten weten. Foei van ons. Nadat de rust was weergekeerd hebben we de cadeautjes aan onze familie geschonken. Ze waren zeer blij en we werden onder de bedankingen bedolven. Voor we aan tafel zouden schuiven, heb ik me nog snel gedoucht met koud water en had ik daarvoor nog een boodschap achtergelaten. Rond 23.00 u lagen we in ons nestje; Nick had de gehele dag al last van krampen en nu was het afzien. ‘Lilly’ erbij gehaald want de familie vreesde het ergste. Met de medicatie van ‘Lilly’ ging het al wat beter.
Vrijdag 5 november 2004 Het is 8.00 u wanneer mijn geprogrammeerd reiswekkertje afloopt. Met Nick gaat het al een stuk beter dankzij de medicatie van ‘Lilly’. ‘Mahcuba’ is buiten duchtig met het gekregen springtouw aan het oefenen. Daar ik op de markt een klein theesetje heb gekocht mag ik ook zelf eens thee zetten van ‘Moustafa’. Op het eerste zicht ziet dat er simpel uit maar dat is het vooral niet. Ik heb daar serieus wat thee gemorst maar ‘Moustafa’ vond dat het al behoorlijk ging. Het schuimkraagje vond ikzelf ook geslaagd. Vooraleer ik een volleerd theezetter ben, moet ik thuis toch nog veel oefenen. Om 9.00 u krijgen we ons ontbijt geserveerd. We zouden normaal gezien al in het centrum moeten zijn. In het centrum zijn ze inmiddels al druk in de weer met het feestelijk avondmaal. Heel het pleintje stond vol met groenten en fruit en ook het vlees, een halve kameel, was reeds aanwezig. In het centrum hielden we een korte vergadering in verband met het congres en overliepen we kort nog de agenda voor de resterende dagen.
Vandaag zouden we een ontspannend dagje maken naar de zandduinen. Omstreeks 11.00 u komen we aan waar de Sahara om gekend is: de zandduinen. Het kind komt in ieder van ons naar boven; iedereen werd van de heuvel naar beneden geduwd, zelfs de meegereisde vrouwen moesten hun lot ondergaan. Op de duinen hebben we wat gedanst en hebben we een vorm van zakdoek leggen gespeeld. Toen we een beetje op adem wenste te komen kwam ook de wind wat opzetten. De zandduinen zette zich in beweging. Je hoeft hier niet al te lang in te zitten of je bent helemaal onder het zand bedolven. Na een wijselijk besluit zijn we dan terug richting kamp gereden waar we dan om 13.00 u aankwamen. 13.30u. We have our lunch. Spaghetti zonder bollen ijs maar het smaakte. Na het lekkere eten ben ik beginnen in te dutten. ‘Moustafa’ vroeg me of ik moe was wat ik moeilijk kon ontkennen. We hebben lekker liggen suffen, buiten die vervelende vliegen, tot tien voor vier. We hadden met de groep afgesproken om 16.00 u zodat we naar de markt konden trekken. 16.30 u. De jeeps staan reeds te wachten; we mogen nu niet langer meer verzinnen of we kunnen te voet naar de markt gaan. Op ons agenda stond nog 1 punt dat dringend in orde moest gemaakt worden: een cadeau voor’Lilly’ onze buurvrouw en tolk. We kunnen haar toch niet zomaar vergeten voor alles wat ze voor ons gedaan heeft. Ik heb voor haar een sjaaltje gekocht; het is niet veel maar het is de geste die vooral telt. Om half zes keren we stilaan terug naar het centrum. Plots ontstaat er enige commotie over het al of niet betalen van een sjaaltje. ‘Zorgan’ onze tolk er even bij moeten halen om dit in goede banen te leiden. Uiteindelijk opgelost met enige frustrerende gezichten tot gevolg. We konden terug naar het centrum waarna we naar ons gastgezin terug gingen. Nog snel afgesproken met de groep om deze avond naar de berg te gaan om sterren te gaan kijken. Als we bij het gastgezin aankomen staat het feestelijk avondmaal ons op te wachten. 19.00 u; de tent zit al goed vol met onbekende gezichten. Dit zijn enkele gastgezinnen van vorig jaar die gewoon bij onze familie zijn geplaatst. Nu dachten we eerst dat we bij onze gastgezinnen van vorig jaar kwamen te zitten; wat nu niet het geval is en dat vind ik wel een beetje jammer. Enfin, het feest werd er al niet minder om; verscheidene schotels werden binnengedragen. - Als eerste kregen we cake en dadels voorgeschoteld. - Het hoofdgerecht bestond uit: friet met kamelenstoofvlees; koude schotel; kebabsaté en een stoofpotje. - En als dessert kregen we een fruitsalade. We hebben met ons allen serieus moeten eten om van al dat lekkers iets op te hebben; het was gewoon veel te veel om op te eten. Onze magen stonden gewoon op springen. 20.45 u; nu goed wat platte rusten want mijn maag en darmen staan op springen. Hilt komt samen met de burgemeester en een tolk effe langs om te kijken hoe alles is verlopen. Ik moet even naar het toilet; het moet eruit (langs natuurlijke weg) na dat vele eten. De boodschap begint steeds minder structuur te bevatten. We halen onze fototoestellen boven om enkele familiefoto’s te nemen. Na de vele fotoshots wordt het stilaan tijd om door te gaan. Misschien staan ze al te wachten om naar de berg te gaan om sterren te kijken. Het is 21.30 u als we bij ons gastgezin vertrekken. Aan het centrum staan nog enkele mensen te wachten om naar de berg te trekken. Het is het groepje van Noorderwijk. Na een tijdje gewacht te hebben besluiten we om naar de berg te gaan; de groep is kleiner dan dat we gedacht hadden. Aangekomen aan de berg, zoeken we een plekje om sterren te liggen kijken. Het valt wat tegen omdat er te veel bewolking is. Rond 22.30 u trekken we stilaan terug naar huis. 23.00u; we besluiten nog om een henna te plaatsen. Na veel knip- en plakwerk komt er schot in de zaak zodat ik toch na enige tijd aan de beurt ben. Ik laat mijn bijnaam op mijn arm zetten: “Staf”. Daar tekst een beetje moeilijk is om te maken, zetten ze toch door en kan ik met mijn naam op mijn arm pronken. Het is reeds 24.30 u aleer ik naar bed kan gaan; met een henna.
Zaterdag 6 november 2004 7.00u ‘k word al kokhalzend en zwetend wakker. Snel naar het potteke; totaal geen structuur meer. Het heeft even deugd gedaan. Ik kruip terug mijn nest in om wat te bekomen en hopende dat het voorbij zou zijn. Een half uurtje later loopt het reiswekkertje af; we blijven met z’n allen liggen.
Om 8.00 u brengen ze het ontbijt binnen. Intussen heb ik nog enkele zweetaanvallen gehad; ik voel me ook slap. Het is vijf na negen als Nick naar zijn werf gaat; het is de laatste dag om eraan te werken. Els vertrek nog eens 25 min later naar het centrum en ik; ik blijf vandaag in mijn nest liggen uitzieken. Een lekker uiltje knappen zou me misschien wel goed doen. 10.00 u; ik krijg bezoek: An en Nick komen even langs. Lang zal het bezoek niet duren want ze komen mijn truweel halen om verder met de bouw te doen. Ze wensen me nog veel beterschap en weg zijn ze. ‘Magine’ is helemaal van haar melk; ik stel ze gerust dat het niet ernstig is. ‘Lilly en Steve’ komt ook even een kijkje nemen hoe het met mij gesteld is. Nick komt terug van zijn werf; het is 10 na 12; hij heeft slecht nieuws bij want mijn truweel blijkt door de plaatselijke jeugd ontvreemd te zijn. Ze hebben een vermoeden wie het gedaan heeft en zullen aan deze persoon vragen dit aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. Els is met nog enkelen naar het schooltje van ‘Castro’ getrokken om daar de boel wat te sponsoren. 12.50 u ’t moet er uit. ‘k Ben naar buiten gegaan, snel het toilet op om te gaan spouwen. Ik voel me mottig en slap. Terug binnen krijgen we van de familie onze geschenkjes: een halsketting en een ring; voordien hadden we al een armband gekregen. Ook krijgen we ons middagmaal voorgeschoteld. Ik moet niets hebben daar mijn maag helemaal ondersteboven is. Trouwens ik zou het niet lang binnen houden, denk ik. Vandaag is het de evaluatie van de voorbije week. Deze gaat om 14.00 u door in het centrum. Zonder mij zullen ze het toch ook wel kunnen zeker! Ik weet dus niet wat daar allemaal gezegd en vertelt is, moest je met vragen hieromtrent zitten ga dan bij iemand anders horen want ik weet er niets van. We zullen vandaag om 17.30 u in het centrum samenkomen zodat we terug met de jeeps naar de luchthaven van Tindouf kunnen rijden. De klok tikt alsmaar verder en het moment van afscheid komt steeds dichterbij. Onze koffers terug ingepakt en hetgeen we achter kunnen laten, laten we bij de familie achter. Voor we terug zouden afreizen nemen we nog snel een douchke zo komen we iets frisser terug uit de Sahara. Na onze douche is het de moment om afscheid te nemen. ‘Magine’ helpt me bij het dragen van de reistas. In het centrum aangekomen; wordt deze met de andere reistassen op een open jeep gelegd. We kommen allen samen bij het huis van Hilts vriend. Daar wachten we tot iedereen binnen is. Ook vragen ze me hoe het met me gesteld is waarop ik: “platjes” reageer. Na enkele theekes gedronken te hebben is het zover. We kruipen met zijn allen in de jeeps en even later waren we weg richting Tindouf Military Airport. Na een rit van 45 min komen we aan in het luchthavengebouw. Daar moeten we nog enkele controles ondergaan voor we op het vliegtuig kunnen stappen. Overal waar ik me neer kan leggen, doe ik het zodat ik terug wat op krachten kan komen. Na een tijdje in het luchthavengebouw gezeten te hebben mogen we gaan inchecken. Het is 23.00 u als we in de lucht hangen. Na een goeie twee uur vliegen zetten we voet aan grond in Algiers. Hier zouden we in het nationaal luchthavengebouw de nacht doorbrengen. Nadat we onze bagage hebben gevonden, gaan we in groep het gebouw binnen op zoek naar een plekje waar we met zijn allen kunnen gaan slapen. Eerst nog even naar het toilet geweest; alles eruit zonder structuur; mensen wat was dat. Uiteindelijk hebben we iets gevonden, ik leg me direct neer en probeer wat te slapen. Het is inmiddels twee uur. Ik voel me nog steeds een slappe vod. Om vijf uur zouden we moeten opstaan zodat we tijdig kunnen inchecken voor onze volgende vlucht naar Parijs. Sommigen onder ons wilden nog een stapje in de wereld zetten maar veel is daar blijkbaar niet van in huis gekomen.
Zondag 7 november 2004 Om 5.00 u loopt het reiswekkertje af. Nog snel onze spullen bij elkaar gepakt, het toilet bezocht en we konden verder. Het ging al een stukje beter met me maar was nog wel slapjes. Om zes uur moeten we in het internationaal luchthavengebouw ingecheckt zijn. Met Karlien gaat het nog steeds niet goed; het arme schaap. Voor we in het vliegtuig stappen moeten we telkens onze handbagage laten controleren. Ook moesten we onze bagage op een karretje leggen zodat deze nadien in het vliegtuig kan belanden. Blijkt de bagage van Steven
verdwenen te zijn. Er heerste wat paniek maar het viel al bij al nog mee; er was een misverstand ontstaan met iemands andere bagage. Nu dit euvel verholpen is kunnen we naar de startbaan rijden. Ineens krijg ik een rare droom: “als ik ooit de mogelijkheid krijg wil ik eens met een vliegtuig rondrijden over de straat en dergelijke; dat zou ik neig vinden”. Even later hangen we in de lucht. Ik heb weerom een comfortabel zitje gekregen naast de deur. Alleen het toilet heeft een onaangename geur. Voor de rest wat geslapen en een beetje gegeten. 10.30 u; na een dikke twee en half uur vliegen komen we terug aan waar we vertrokken zijn; Charles de Gaulle. Het was een pak frisser geworden maar de zon scheen toch nog. Nu op zoek gaan naar onze bagage maar eerst nog een laatste controle ondergaan. Al onze bagage op een trolleyke geladen en naar buiten zien te komen. Hier zou de bus op ons staan te wachten. Probleem; de bus waar is deze! Na wat zoekwerk is de bus gevonden; ze stond wat verder op geparkeerd. Aan de bus gekomen, stelt er zich jammer genoeg een nieuw probleem: ze wil niet meer starten. Onze koffers er terug uitgehaald zodat men aan de elektronica kan om deze te bestuderen. Daar ligt het niet aan. Gelukkig werd er iemand gestuurd door het Volvo serviceteam die het euvel na een korte tijd kan detecteren. Het is een kabeltje dat voor contact zorgt. De motor slaat terug aan, we kunnen vertrekken. Iedereen zijn bagage terug in de bus gelegd. Nog snel de achtergebleven personen uit het luchthavengebouw gaan halen en dan konden we met de voltallige groep onze reis inzetten richting België. Het is 12.15 u wanneer we het vliegveld achter ons laten. Toch een uur kwijtgespeeld door dit voorval. 13.15 u; pisstop; de chauffeur moet dringend naar het toilet, hij is blijkbaar niet alleen. Ook zij die een sigaretje op willen steken doen dit maar veel hebben ze er toch niet aan kunnen lurken. Onderweg ben ik in ’t slaap gevallen wat me zeer goed heeft gedaan. Toen we terug op Belgische bodem zaten; werd er duchtig naar het thuisfront gebeld of geSMSt. We zouden rond 16.30 u terug aan “De Duinen” aankomen. Om 16.00 u nemen we de afrit Herentals oost, nu zitten we in de laatste rechte lijn van ons avontuur. We zien de finish steeds dichterbij komen en we zijn allen benieuwd wie ons allemaal al staat op te wachten. Tot onze verbazing 1 iemand; mijn moeder die hier al een poosje staat te wachten. Moe en voldaan stappen we met z’n allen uit de bus. Mijn bagage en die van mijn zus in de wagen gezet; afscheid genomen van de groep en de rit richting thuis aangevat. Thuis nog een goede douche genomen en vroeg het bedje in; morgen is het weer werkendag.
Mogelijke uren en feiten zullen fout zijn; gelieve hiervan nota te nemen en mij deze door geven zodat ik ze nadien kan aanpassen.
