WRIGLEY 27 FEBRUARI 1932

■P

'W

».

I

1

«r« Pets» • •

-

j

11

"'.'t Al

Wanneer een artikel nagemaakt wordt, is zulks het beste bewijs voor de buitengewone eigenschappen van dat artikel 1 Hoe dikwijls heeft men niet geprobeerd, Persil na te maken. Steeds weer bleek het een mislukking te zijn. Wanneer Persil niet iets bizonders was, dan had het niet zoo dikwijls als voorbeeldgediendvoordevelenamaaksels. Precies zoo goed als Persil« en »beter dan Persil« zijn redeneeringen, die niets bewijzen. Wanneer er werkelijk iets beters was dan Persil, zouden zoovele millioenen huisvrouwen geen Persil gebruiken

w

Namaak blijft Namaak!

^^^i-vcssErop^ElF

.

.

■

' ■■

•''

*■'■■*

'

f*

ALS EEN

en

HUIS KAN VERWEEREN

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiHiiiitiiiiiiMiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminimniiiiiitMiimiiiiiiiiiiiiiiiniiin»

Miss Wllleit in zachttood en zilver was een gansch ander wezen dan mJss WWett m irVs tricot en toen zi) den blik van haar tafelbuur zag, betrapte zf] er zich op, dat er een niet onaangename rilling over haar rui liep . . .

WAAROM DAN £EN

HUID

llMlllllllltllllflItllllllllMIUIIMillllUlllillllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIUHIIlliriilllll

NIET?

wees frisch.wees opgewekt wees geen sleurmensch, 's morgens niet, 's middags niet en ook 's avonds niet. Stelt Uw werkkring aan Uw zenuwen zware eischen, blijf ze de baas door geregeld Wrigley's te gebruiken. Wrigley's na elke maaltijd reinigt het gebit, maakt de mond frisch en bevordert de spijsvertering. Wrigley's geeft rust en kalmte, houdt U fit en monter. 11

Twee soorten: P.K. zuivere pepermuntsmaak). Spearmint (pittige icruizemuntsmaak), 5 cent per pakje.

VERZORGT UW TEINT

PONDS VANISHING EN COLD CREAM

MONSTERS van btidc Crumi ontvni« U n« inzending van 10 et. porti aan AM. 1 POND S EXTRACT Co., AMSTERDAM ! Naam-.

_

,

27 FEBRUARI 1932

^mrOSTEIM INIMmriFiEST

Qodfried de Groot

TEN BATE VAN HET SUPPLETIE FONDS VAN HET ALGEMEEN PENSIOENFONDS VAN NEDERLANDSCHE TOONEELLISTEN

OPGEVOERD

^an ßuykenstraat 2a Amsterdam Telef. 28474

WORDT

HET GEHEIM VAN DEN IDIOOT DOOR CORN. VETH

MUZIKALE LEIDING MAX TAK

THEATER TUSCHINSK

Specialiteit in Moderne en ^frtistiehe foto's

AMSTERDAM

Wen He de vele reproducties van ons veih In „Wet WeehblatT Cinema a Theater

- 2

e kleine Miss Willett leunde uit ! het open portierraampje en vroeg den stationskruier of hij zeker, absoluut zéker wist, dat haar bagage mee zou gaan met den trein, waarmee zij reisde. „Maakt u zich maar niet benauwd, juffertje," luidde het troostrijk bescheid. „Dank je wel, hoor!" Miss Willett haalde haar portcmonnaid tevoorschijn, nam er een sixpence uit en drukte den kruier het geldstuk in de verweerde, behaarde hand. Op hetzelfde moment zette de locomotief zich hevig puffend in beweging en met een lichten schok belandde Miss Willett op de bank. Ze trok den kleinen, grijzen hoed, die haar linkeroog voor zeven-achtste onzichtbaar maakte recht, voor zoover men in dit geval tenminste van recht mag spreken, en fronste haar zichtbare wenkbrauw in de richting van haar eenigen medereiziger: een grooten heer met bruin haar en een tweed pak aan, die gedeeltelijk verborgen was achter een uitgespreide courant. Miss Willett slaakte een zucht van verlichting, omdat hij klaarblijkelijk niet had gezien hoe weinig sierlijk ze op haar plaats was terecht gekomen, want voor niets ter wereld zou Miss Willett te kort willen schieten in waardigheid, vooral niet in tegenwoordigheid van een als heer uitziend manspersoon. Toen drong het tot haar door, dat de krant een weinig omlaag was gegaan en dat de oogen van den man haar over den rand heen aankeken; grijze, zeldzaam heldere oogen, in een gebruind gezicht, oogen met een ondeugend-vroolijken glans. Miss Willett kreeg een kleur. Dus hij had het tóch gezien! En nu lachte hij haar uitl Wat een ellendige man! Haar kleine, spitse kin ging omhoog, haar kleine, rechte neus eveneens. Ze wierp het verachtelijke wezen aan den overkant een vernietigenden blik toe en draaide toen resoluut haar hoofd om. Ze kwam overeind, nam haar handkoffer van de bank, ging op haar teenen staan en deed een heldhaftige poging om den koffer in het bagagenet te zetten. Achter haar ritselde de krant en een diepe, allerprettigste stem zei: „Pardon, kan ik u misschien helpen ?" Ér kwam niet onmiddellijk antwoord; met een Simsonsverzuchting slaagde ze er in een hoek van den koffer over den rand van het net te krijgen; toen tilde ze hem nog wat op, duwde met al de kracht van haar kleine handen en wist hem naar achteren te schuiven. En, als om de kroon op haar werk te zetten, legde ze haar paraplu boven op den koffer en keerde zich triomfantelijk om. „Dank u," zei ze, en haar toon was zoo koud als een ijsberg in de buurt van de Noordpool. Een vluchtige glimlach, die niet geheel vrij was van sarcasme, gleed over

D\

Lel eens op het weer, als een vrouw haar dag niel heeft. Tien tegen één, dat haar gevoelige teint dit weer niet verdraagt. Toch zou zij er, zonder eenige moeite, net zoo frisch en gesoigneerd kunnen uitzien als op een zachten, zonnigen lente-dag. Het is een kwestie van Ponds Cream gebruiken. Pond's Cold Cream voedt en zuivert het teere huidweefsel met haar fijne, balsemieke oliën en Ponds Vanishing Cream vormt een onzichtbaar laagje ter bescherming. Weer of geen weer, de 2 Pond's Creams maken dat een vrouw iederen dag haar „beau jour" heeft.

HM-14

WRIGLEY

oudeirmetsch meisje

&

i

COMPLEET VERHAAL DOOR

D'ALVAREZ

het gezicht van den man. Miss Willett zag, dat hij nog jong was, en onder andere omstandigheden zou ze hem waarschijnlijk lang niet onsympathiek gevemden hebben. Maar nu hield zij zichzelf voor, dat hij geen „heer" was, want ten eerste had hij haar uitgelachen, en ten tweede had hij een voorwendsel gezocht om een gesprek met haar te beginnen zonder zich te hebben voorgesteld. Dat waren dingen, die, volgens miss Willett's degelijke en ouderwetsche opvattingen, een „heer" zich nimmer zou veroorloven.

De medereiziger, die van zijn plaats was gekomen om hulp te bieden, stond midden in den coupé, maar de jongedame negeerde hem zoo volkomen, dat hij evengoed op dat moment op den Stillen Oceaan had kunnen zwalken. Hij ging schouderophalend zitten en lggt| even naar buiten. „Eh...." zei hij toen aarzelend, „mag ik u misschien wat lectuur geven?" „Dank u," was het korte antwoord. „Hm, hm," zei de jongeman, en nam zijn courant weer op.

die de vrouwelijke hoofdrol speelt in de Ufa-toonfilm ,,De gravin van Monte Christo".

^m^-ï Miss Willett ging voort met hem hardnekkig te negeeren. Het landschap, waardoor de trein daverend zijn weg vervolgde, scheen 'haar bijzonder te boeien. „Barseal" schreeuwde de stentorstem van den conducteur, toen met veel schuren en knarsen der remmen, de trein eindelijk stilstond. Miss Willett veerde overeind en keek naar den jongeman: hij was bezig zijn couranten bijeen te rapen. Ze klom energiek boven op de bank — het was de minst-riskante manier om haar bezittingen uit het net te halen, vond ze — greep haar paraplu en haar koffer, stapte weer van de bank af en ... kwam in botsing met haar jeugdigen, zongebruinden medereiziger. „Eh .. " stamelde deze. Maar vóór er iets anders dan dit ongearticuleerde geluid over zijn lippen kon komen, gleed ze langs hem heen, stapte uit en liep met kordate passen naar den bagagewagen. Zooals de lezer natuurlijk reeds begrepen' heeft, had de kruier op het Londensche station, ondanks zijn geruststellende verklaringen, de eigendommen van Miss Willett in den verkeerden wagen gezet. Een berg van koffers, tasschen, ingepakte golfstokken, manden, kinderwagens en fietsen hoopte zich op het perron op, maar Miss Willett's keurige, degelijke koffer en haar niet minder degelijke en keurige bruine suite-case waren er niet bij. „Goede hemel!" hijgde Miss Willett. „Eh..." klonk plotseling een diepe, prettige stem, die ze weliswaar nog niet zoo heel lang, maar toch al heel goed kende, „kan ik iets voor u doen ? Het lijkt me toe, dat u moeilijkheden hebt. Is uw bagage zoekgeraakt?" Miss Willett vestigde haar blikken strak op de stationsoverkapping. „Ja, mijn bagage is zoek, maar de kruiers zullen ze wel vinden. Dank u." „Maar..." hield hij aan. Miss Willett had geen aandacht meer voor hem. Zij was naar een koffer toegesneld, die eenige gelijkenis vertoonde met den hare en daaraan wijdde ze al haar belangstelling. De jongeman haalde zijn schouders op, nam zijn hoed af en ging zijns weegs. Het resultaat van een onderhoud met den stationschef was, dat deze Miss Willett de troostrijke verzekering gaf, „dat het wel in orde zou komen!" „Dat denk ik ook wel," gaf het meisje toe. „De kwestie is alleen maar, wannéér? Zou ik mijn koffer vanavond nog kunnen krijgen ?" „O, neen, juffrouw, in géén geval vóór morgen! Ik zal mijn uiterste best doen. En als-ie er morgen niet is, dan is-ie er toch zeker overmorgen.

BEZOEKT HEI

MTATHEMEIÜ TE DEN HAAG

■

We rekenen meestal drie dagen voor bagage, die in een verkeerden wagon terecht is gekomen" „Lieve hemel!" riep Miss Willett ontsteld. Het was inderdaad verre van aangenaam. Ze stond aan het begin van een drieweeksche vacantie in een drukbezochte badplaats en die vacantie moest ze nu beginnen met geen andere beschikbare garderobe dan de kleeding, die ze op het oogenblik droeg: een grijs tricot wandelpakje en een grijzen vilthoed. Ze had het wandelpak aangetrokken, omdat ze het als een geschikt rcistoilet beschouwde, maar ze had het er nu al onplezierig warm in. Een strandcostuum was het zeker niet.. . en daarbij: men was gewoon zich te „kleeden" voor het diner in „Belmoral House", het deftige familiepension, waar ze zou logeeren. Mevrouw Archington, de eigenares van „Belmoral House", heette Miss Willett welkom met een blik, die op zijn minst beleefde verwondering verried. Tot nu toe was Miss Willett — een vaste bezoekster sinds eenige jaren — altijd voor het pension verschenen in een taxi, die niet alleen haarzelf, maar ook eenige koffers bevatte. Mevrouw Archington had gegronde bedenkingen tegen gasten zonder bagage, zelfs wanneer ze dezen kende. Met gloeiende verontwaardiging gaf Miss Willett een relaas van hetgeen haar overkomen was. „Ik zou me er niet zoo van streek over maken," adviseerde Mevrouw Archington vriendelijk, geheel bevredigd door deze uiteenzetting. „Uw koffers zullen heusch wel terecht komen."

„Maar wat moet ik intusschen beginnen ?" klaagde het diep rampzalige • meisje. ,,Wat moet ik vanavond aan het diner aandoen ? En morgen, als ik naar het strand ga ? Ik kan wel wat koopen, maar dat is toch zonde van het geldi Ik heb een heeleboel nieuwe kleeren in mijn koffers! En als ik nog meer voor mijn toilet moet uitgeven, loopen al mijn vacantieplannen in de war! Wat moet ik in 's hemelsnaam beginnen ?" Mevrouw Fleet Archington moest tot haar leedwezen verklaren, dat ze het niet wist. Maar ze wist het wèl, zooals kort daarop bleek. Terwijl Miss Willett bezig was een deel van den inhoud van haar handkoffer op de toilettafel te rangschikken, klopte Mevrouw Archington aan haar deur en trad binnen. „Miss Willett," begon ze, „ik heb nog eens nagedacht over..." Een pauze volgde, die blijkbaar dienen moest om het effect van de mededeeling te verhoogen.

„Ja?"

„Over uw toilet. Ik weet niet, of u er bezwaar tegen hebt om kleeren van een ander te dragen. Maar als ü er geen bezwaar tegen hebt... dan was het misschien een oplossing,... u moet het natuurlijk zelf weten. .. maar ik zou zeggen. . ." „Ja ?" drong Miss Willett ongeduldig aan. Ze kende Mevrouw Arclungton's tergend-omslachtigen verteltrant. „Ziet u, ze heeft haar rekening niet betaald en daarom heb ik haar bagage hier gehouden. Ik durf niet beweren, dat haar kleeren bepaald uw genre zijn, maar ze was ongeveer net zoo groot als u. Wanneer u er niets tegen hebt, wil ik u de kleeren met alle genoegen geven. Ik denk niet, dat ze

OM% PUmiE-UOEKM DE OPLOSSING. Wij laten hieronder de oplossing' volg-en van „Ons Puzzle-hoekje 419".

NIEUWE OPOAVE. Een vlechtmatje.

HAMS SO P

Ek>

^ä\j

T^ L E 1 OCAß 1 |h A ;™T ol P AIL li ijmE T] |M DEIM 1 [5 L U E.w^ ^1 EMT 5 E1Q M Na loting- werd de hoofdprijs toegekend aan mej. A. Koerselman te Deventer. De troostprijzen vielen, ten deel aan den heer J. van Wijk, Amsterdam; 'den heer Joh. E. F. van Duin, Rotterdam; mej. I. Hammersman te 's-Gravenhage.

m

De letters: d-d-e-e-e-e-e-e-e-e-e-e-i-ii-i-i-i-i- k-1 -n-n-n-n-o-o-p-p-r-r-r-r-1-1-1u-u-v-v zoo te plaatsen, dat horizontaal en verticaal woorden van de volg-ende beteekenis ontstaan: 1. ijlbode. 2. klaarblijkelijk. 3. zotheid, ong-erijmdheid 4. overeenkomstig' den riters.

Onder de g-oede oplossers verloten wij een hoofdprijs van fl. 2.50 en drie aardige troostprijzen. Oplossing-en a.u.b. inzenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden, vóór 3 Maart (abonné's in overzeesche gewesten vóór 3 Mei) en op briefkaart of couvert duidelijk vermelden: ,,Ons Puzzle-hoekje No. 422". Dasgewanscht kan dé oplossing van deze puzzle tegelijk ingezonden worden met die van onze Wekelyksche Vraag, doch dan op aparte velletjes papier, die ieder duidelijk van naam en adres zijn voorzien.

,'■■

——^—^^-^—

■

FOTOSTODDIE. er iets van zal merken: ik geloof, dat voudig niet kunnen; ik heb nog nooit ze op het oogenblik door de politie iets dergelijks aangehad I" gezocht wordt wegens oplichterij." Toen stak de slang der vrouwelijke Miss Willett achtte het tijd, aan de ijdelheid haar venijnigen kop op in welsprekendheid van de pensionhoudster Miss Willett's hartje... en ze was vervoorloopig een einde te maken. loren. Snel trok ze haar tricot pak „Dus u wilt zeggen, dat ik de kleeren uit, slipte in de roodzijden japon, liep van iemand anders kan leenen ?" vroeg naar den grooten spiegel en bestudeerde ze, een beetje verschrikt. haar beeltenis. „Ja, omdat u niets anders heeft! De Ze keek, ze tuurde, en —de japon kleeren zijn uitstekend. We hebben haar was bijna meesteres van de situatie. koffers onderzocht, begrijpt u, om te „Alle menschen," hijgde ze, „dat had zien, of ze er ook tafelzilver van ons ik nooit gedacht... ik geloof heusch, in had gestopt. Ze was opeens verdat ik er aardig in uitzie... hij stäät me dwenen. Er is een avondjapon bij van werkelijk. Als nu maar ..." donkerroode zijde met een losse overHet had er veel van, of de roodzijden japon van zilvergaas..." japon haar toefluisterde: „Donkerroode zijde met een over„Doe niet zoo mal, kind! Je ziet er japon van zilvergaas," herhaalde Miss schitterend uit! Als je er maar toe Willett. Toen stampte zij met haar kon besluiten je op een andere manier kleinen voet op den grond. „Ik zou te kleeden..." nog liever in een ouden zak rondNog steeds waren haar oogen aan loopen dan zoo iets aan te trekken!" haar spiegelbeeld gehecht. Maar haar toon klonk toch besluiteloos. „Maar die hals ... en geen mouwen," „Ik zal den koffer hier laten brengen, mompelde de kleine Miss Willett. „Hij dan moet uzelf maar eens kijken," hakte staat me beslist geweldig goed," moest Mevrouw Archington den knoop door. ze zichzelf bekennen, „maar neen, ik En daarmee stevende ze de kamer uit. kän het gewoonweg niet..." De koffer verscheen ten tooneele. „Houd nu toch op," begon de mooie Miss Willett haalde de avondjapon van japon weer, „je gelooft toch immers röode zijde met het overkleed van zilzelf niet, dat je gaat dineeren in dat vergaas er uit, spreidde ze uit op het stijve gebreide pak daar ?" bed en staarde er vol afschuw naar. Nu had de slang, de arglistige slang Het eenvoudige, degelijk-ouderwetsch der vrouwelijke ijdelheid, ook deze Eva opgevoede meisje rilde. stevig in haar macht. De zalige droom „O, neen," riep ze, „ik zou het eenvan zacht-rood en wazig .zilver blééf

GE6RUIK STEEDS

IID€Z^M - 6 —

haar gracieus figuurtje omhullen dat wil zeggen, omhullen is eigenlijk niet precies het juiste woord ... Ze voltooide haar toilet, keek toen ze klaar was nogmaals in den spiegel met een kleur als vuur en zuchtte: „Ik zie er uit... ik zie er uit... als een meisje uit een circus!" Z.e haastte zich naar de eetzaal, want ze was al laat. Terwijl ze de trappen afliep, werd ze door een benauwende vrees aangegrepen, dat de oogen van haar medegasten zich bij haar binnenkomen in misprijzende verbazing op haar zouden richten. Maar met onbeschrijfelijke opluchting constateerde ze, dat dit niét het geval was. De medegasten zaten reeds gebogen over hun soep. De dienster, die bij de deur stond, wees haar een plaats aan een tafeltje voor twee personen. Met de oogen naar den grond gericht, liep Miss Willett er heen, ging zitten en stak, eindeloos dankbaar voor haar behouden aankomst, haar beenen onder de tafel. Na een paar seconden, nog steeds hevig blozend, maar niet meer zoo beklemd en gegeneerd als eerst, verstoutte ze zich op te zien, en... keek recht in het zonverbrande gezicht van den jongeman met de heldere, vroolijke oogen, die naar haar innigste overtuiging geen „heer" was; die haar had uitgelachen en geprobeerd had een gesprek met haar te beginnen, zonder dat daarvoor een redelijke aanleiding bestond en ... die in zijn avondkleeding nóg aantrekkelijker was dan des middags in zijn reispak. De blik, waarmee hij haar aanzag, verborg zijn verrassing niet en evenmin, dat die verrassing vermengd was met bewondering. Miss Willett in zachtrood en zilver was een gansch ander wezen dan Miss Willett in grijs tricot. De kleine Miss Willett zag dien blik van haar tafelbuur en betrapte er zich op, dat er een met onaangename rilling over haar rug liep. Nog nooit in haar jonge leven had een man op diè manier naar haar gekeken en ze was er zich vaag van bewust, dat van een meisje van häär principes verwacht werd, dat ze zich zou verzetten tegen de vrijmoedige bewondering van een man, wiens naam ze zelfs niet kende! In haar wollen wandelpakje zou ze zich ook ongetwijfeld hebben verzet, in elk geval innerlijk, maar in de rood-enzilveren japon van die ander, scheen ze plotseling óók een ander geworden te zijn. Zelfs de zwakste poging tot verzet bleef achterwege. „Zijn uw koffers nog terecht gekomen?" informeerde haar tafelbuur opgewekt. „Of hadt u dit in uw h^ndtaschje ?" Na deze woorden was hij kiesch genoeg om een kleur te krijgen. „Neemt u mij niet kwalijk," verontschuldigde hij zich en de toon van nederigheid, waarop hij sprak, droeg den stempel der oprechtheid, „ik had

ALS VEBSTERKINQSMIDDEL N.V. AMSTERDAMSCHE CHININE-FABRIEK

dit niet moeten zeggen, maar ik heb nu eenmaal de slechte eigenschap er alles direct uit te flappen, wat in mijn hoofd opkomt." Hij keek zóó schuldig, dat Miss Willett, met al haar zelfbewuste waardigheid, zich onmogelijk kon dwingen boos te zijn en ze vertelde hem, waar ze de japon vandaan had. Iets anders had ze welstaanshalve onder deze omstandigheden ook niet kunnen doen. „Dat was een gelukkige oplossing!" verklaarde hij diplomatiek. Ze mocht dit opvatten hoe ze wilde, dacht hij, inwendig hooglijk voldaan over zijn eigen gevatheid. Hij mocht inderdaad tevreden zijn over het resultaat van zijn beleidvolle woordenkeus, want van dat moment af was het ijs tusschen hen gebroken. Miss Willett, de ingetogen, tegen vreemde jongelieden altijd uiterst terughoudende Miss Willett, vertelde hem • hoe ze heette en wat ze deed, wanneer ze niet met vacantie in een mondaine badplaats vertoefde. Ze was secretaresse bij een ouden, tot perkament-ingedroogden professor in Assyrische oudheidkunde en sleet de helft van haar dagen in het Britsch Museum. Ook bijstelde zich voor — hij heette Anthony Elgar, was ingenieur en juist teruggekomen uit een afgelegen gedeelte van Nigeria, waar hij een spoorlijn had aangelegd. Na het diner dronken ze op de veranda samen koffie en toen gingen ze heel gezellig met z'n tweetjes wandelen in den zomeravond, die vol zoet, en heimweevol verlangen was. Miss Willett, de correcte, waardige, degelijke Miss Willett, sloeg eenflambpyante avondcape om, afkomstig uit den koffer van de door-de-politie-gezochte onbekende. En dat was nog maar het begin... Den volgenden morgen bestudeerde ze met critischen blik het grijze tricot wandelpak. Neen, op zóó'n stralenden dag kon ze daarin niet naar het strand gaan! Haar aarzelingen waren niet van langen duur. .. een van de andere jaNORMA TALMADGE GAAT SCHEIDEN ponnen uit den koffer, een luchtig, Ook het huwelijksbootje van de bekende filmster Norma Talmadge is na een vaart van vroolijk niemendalletje, bleek een ideaal vijftien jaren gestrand. Zij zal zich binnenkort van haar echtgenoot, den productieleider strandcostuurril Joseph M. Schenck, laten scheiden. Zij verklaarden beiden niet weer te zullen trouwen en . Na het ontbijt wandelde Elgar met goede vrienden te blijven. Inzet: Joseph M. Schenck. haar naar het station. De bagage was er beiden, dronken 's middags samen thee Opeens hoorden ze een luide, onbenog niet, natuurlijk met... en waren net op tijd voor het diner in schaafde stem achter hen zeggen: „Laten we een tocht met den tourhet pension terug. Er waren gasten, „Verdraaid-nog-aan-toe, daar heb je auto maken," stelde de jongeman voor, die elkaar veelbeteekenende blikken toeSepi: üc herken dien avondmantel uit „dan kunnen we wat van de omgeving wierpen, toen ze Anthony Elgar en Miss duizenden!" zien; ik heb gehoord dat het hier een Willett zagen binnenkomen. Er zijn nu Een groote, ruwe hand daalde neer prachtige streek is!" eenmaal van die kwaaddenkende zielen! op Miss Willett's fijnen schouder en „O!" was het eenige, maar niet-afEn — het wonder was geschied: de trok haar achteruit. En dezelfde stem wijzende antwoord van de kleine Miss degelijke, ouderwetsche, waardige en vervolgde kwaadaardig: Willett. En ze gingen. correcte Miss Willett trok zich er niets „Zeg, waarom heb je ons niet laten Ze lunchten in een schilderachtige, van aan. Zóóver was het al met haar weten, dat je terug bent ?" landelijke herberg, knusjes met z'n gekomen! En wat deed ze den volMiss Willett schrok en buiten zichzelf genden ochtend na een nieuw, ver- van verontwaardiging staarde ze in het geefsch bezoek aan het station? Ze ging bleeke, pafferige gezicht van een jonweer met Anthony wandelen! En na gen, onguren apache. Achter dit nobele de lunch roeiden ze op de rivier en heerschap stonden twee even sinistere 's avonds gingen ze naar den met lamsoortgenooten. pions droomerig verlichten concerttuin „Je bent abuis, Tom," bemoeide een van de badplaats en luisterden naar van hen zich met het geval, „het is de voor hun ooren eveneens droomerige Sepi niet." muziek van het stedelijk orkest. En toen Anthony, die een ondeelbaar oogenAnthony Elgar zijn hand op de hare blik wat onthutst was geweest door legde, verzuimde de degelijke Miss den plotselingen overval, greep thans in. Willett die discreet terug te trekken. „Wat heeft dat voor den duivel te Toen de muziek afgeloopen was, wanbeteekenen?" snauwde hij den bleeken delden ze het pad af naar den uitgang. lummel toe. „Weg die hand!"

BEZOEKT HET

LUXOR PALAST

TE ROTTERDAM

- 7 -

naastig auwae ze naar noea op naar hoofd en vloog de trappen af; evenals gisteren had ze de luchtige, kleurige japon van de obscure jongedame aan. Elgar wachtte in de elegant ingerichte hall van „Belmoral House". „Hallo," riep hij, toen hij haar zag, „ik..." „Ik heb nu geen tijd, Anthony," hijgde ze, „het is maar een oogenblik, maar ik moet eventjes weg!" „Waar ga je in vredesnaam heen, Nell?" „Ik kom direct terug, heusch!" riep zij. „Maar ik moet even de stad in... een paar toonbare jurken koopen .. ." KON GEEN LEPELTJE OPNEMEN. Nu «W Kij 100 Kilo. WAT ER ®EBIEUROIE (PotoM.GJVfj toen David Sharpe, Mary Komman, Graddy Sutton en Mickey Daniels voer het eerst de overdekte Ijsbaan In Hollywood bezochten.

De schavuit gehoorzaamde onmiddellijk, geïmponeerd door den barschen commando-toon. Maar hij bleef Miss Willett aanstaren. „Het is Sepi niet," zei hij norsch, „maar haar mantel is het wèl. Daar durf ik mijn hoofd onder verwedden. Hoe komt zij aan Sepi's mantel?" Kalm, met een snelle, krachtige beweging, greep Elgar den man bij de schouders en duwde hem achteruit. „Maak, dat je weg komt!" beval hij. Hij slingerde den pafferigen apache van zich af, zoodat deze in een bloembed terzijde van het pad belandde. De twee anderen, met een'schüchteren blik op Miss Willett's begeleider, maakten zich gereed om het hazenpad te kiezen. „Heeft een van de beeren nog iets op te merken?" vroeg Anthony grimmig. De jongeman in het bloembed scheen geen verlangen te hebben iets in het midden te brengen; zijn beide kornuiten evenmin, want die waren verdwenen. En Miss Willett was ook nergens te zien. Zij was een donker zijpad ingerend en snikte hartbrekend van schaamte, omdat zij, Nella Willett, op wie nooit een sterveling ook maar iets aan te merken had gehad, het middelpunt geweest was van een sensationeele scène op den openbaren weg en door in het duister rondsluipende schooiers voor een meisje uit de misdadigerswereld was aangezien. „Bedaar maar, meiske," troostte een diepe, prettige stem naast haar, „het is in orde hoor! Van dat edele stel zul je verder geen last hebben." Nella Willett balde haar kleine, zachte handen tot vuisten en stampvoette boos. „Ik haat iedereen," verklaarde ze met beslistheid. „Mij ook?" informeerde Anthony gemoedelijk. „Ja," klonk het bits. Maar na een oogenblik vervolgde ze: „Neen, dat meende ik natuurlijk niet! Ik was erg onaardig tegen u. Maar het komt allemaal door die lamme klecren! Ik wou, dat ik ze in stukken gescheurd had; dat ik ze nooit in mijn leven gezien had..." „Dat moet je niet zeggen," protesteerde Anthony, „want dan ..." Miss Willett hield haar adem in. Het groote oogenblik was gekomen, eerder

dan ze had verwacht en dus vóór ze gereed was. Maar ze hield zich moedig. „Want dan zou je me nauwelijks opgemerkt hebben, bedoel je ?" vulde ze, ondanks haar ontroering, op uitdagenden toon aan. En ze wachtte met kloppend hart op wat hij zeggen zou. Het was haar of zijn antwoord uren uitbleef. „Neen, dat niet," zei hij langzaam. „In den trein viel je mij reeds op; zoodra ik je zag, vond ik je èrg aardig. Maar je was zoo Siberisch koud tegen me, dat ik nooit een tweede poging had durven wagen, als je niet in die schitterende japon..." „Toen ik die aanhad, dacht je zeker, dat ik anders was, dan ik me in den trein had voorgedaan?" viel ze hem in de rede. „Neen, maar je was eenvoudig onweerstaanbaar. Ik zou alles gedurfd hebben..." „Dus het komt hierop neer, dat je mijn geleende kleeren bewondert en niet mijzelf," luidde Miss Willetts conclusie. „Geen sprake van. Als je op dit oogenblik opeens weer die stoffige, wollen spullen aanhad ..." ^Wel, wat dan?" „Dan deed ik precies hetzelfde, als ik nu ga doen." En op het donkere pad sloeg hij zijn armen om haar heen, trok haar naar zich toe, boog haar hoofd achterover en kuste haar. „O!" kwam het over Miss Willett's lippen; een geluid, dat een verschrikt gilletje scheen te moeten voorstellen. De vermiste bagage arriveerde den volgenden ochtend. Zij werd in Miss Willett's kamer gebracht, juist toen zij op het punt stond uit te gaan met Anthony Elgar. Dolblij schoot ze er op af, maakte den koffer open, lichtte het deksel op,, diepte in een storm van enthousiasme haar keurige, degelijke japonnen er uit en... smakte de een na de andjer verachtelijk op het bed! „Neen," zuchtte ze, opeens mistroostig naar den ordeloozen stapel kijkend. „Hij zei, dat het geen verschil maakte, maar ..." - 8 -

De menschen beweerden, dat hij nooit meer zou kunnen werken. Het is wel waar, 70 jaar is oud, maar al gauw toonde hij dat de voorspellingen niet uitkwamen. Nu werkt hij soms 12 uur per dag. Maar laat 't hem zelf vertellen: „Ik ben 70 jaar en het is aan Kruschen Salts te danken, dat ik er nog ben. Vorige jaar Kerstmis was ik door rheumatiek letterlijk dubbel gevouwen. Ik kon mijn haar niet borstelen, me niet wasschen en zelfs geen theelepeltje optillen. De menschen voorspelden mij, dat ik nooit meer zou kunnen werken. Tegenwoordig werk ik harder dan menig jonge man. Ik kan ongeveer 100 Kilo tillen. De menschen zeggen nu dat het een mirakel is. Duizendmaal dank aan Uw Kruschen Salts. Niets anders kan mij zoo goed gezond houden. Ik neem het in mijn thee en heb velen al aangeraden hetzelfde te doen. Ik kon zelf niet in- of uit bed komen, evenmin recht op zitten. Mijn vrouw moest steeds een handdoek om mijn nek doen om me te helpen. Ik gaf dus heel wat last, maar nu maak ik soms werkdagen van 12 uur. Dit heeft Uw Kruschen Salts gedaan." G. J. U moet de rheumatiek overmeesteren, voor zij U overmeestert. Wacht niet eerst tot de rheumatiek haar mes dieper en dieper in U heeft gezet, en tenslotte de gemartelde gewrichten U plat terneer doen liggen. Neen, zoek direct naar de hoofdoorzaak van Uw rheumatiek en neem afdoende maatregelen. Rheumatische toestanden zijn het gevolg van een teveel aan urinezuur in 't lichaam. Twee van de ingrediënten van Kruschen Salts hebben het vermogen urinezuur-kristallen op te lossen. Weer andere dezer zouten sporen de organen aan om deze opgeloste kristallen langs den natuurlijken weg te verwijderen. Behalve deze zijn er nog andere zouten in Kruschen, welke voorkomen, dat het voedsel in de ingewanden kan gaan gisten en tevens zorgen dat urinezuur en andere lichaamsgiften, welke de gezondheid zouden ondermijnen, zich niet weer kunnen ophoopen. Bedenk dus wel, dat het de „kleine dagelijksiche dosis" Kruschen is, die Uw lichaam zuivert • van urinezuur en U uit de klauwen van de rheumatiek houdt. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten ä f. 0.90 en f 1.60 per flacon.

UMI

NIEUWS UUT DE STUDIOS

CRAlvlOPHOON'NIEUWS DOOR

IIM-ENTHOUSEÄSTEN

Een bloemlezing van den geestigsten geïllustreerden humor uit de buifenlandsche tydschriften.

WEERGEVER Fritz Rasp is voor een der hoofdrollen in de toonfilm ,(De vier van bob 13" geëngageerd. Dorothea Wieck zal onder regie van Kätscher een hoofdrol in de film ,,Het duel in donker" spelen. De beroemde regisseur Ludwig Berger (..Walzertraum", „Het verloren schoentje", „Een glas water") is bij de Ufa geëngageerd en zal onder productieleiding van Erich Pommer een film vervaardigen. De titel staat nog niet vast. Dr. Herben Rosenfeld en Max Kolpe schrijven een scenario, getiteld „Gelegenheit macht Liebe". Jean Galland, Gaston Modot en Anielka Elter spelen de hoofdrollen in „Fantomas", een film, die onder regie van Paul Fejos wordt opgenomen. Dr. Becce componeerde de muziek voor de Leni Riefenstahl-film „Het blauwe licht". De firma Pathé-Nathan zal een film vervaardigen, getiteld „Zwanenzang". Deze rolprent zal het leven van Mozart behandelen. Georg Jacoby zal de regie voeren over de nieuwe Richard Tauber-film. Werner Krauss zal de titelrol vervullen in de Ufa-toonfilm „Oberst Chabert". De productieleiding is in handen van Günther Stapenhorst, regie voert Gustaw Ucicky. Onder productieleiding van Bruno Duday zijn de opnamen voor de Ufa-toonfilm „Ein toller Einfall" begonnen. John en Lionel Barrymore zullen de hoofdrollen vervullen in de Metro-OoldwynMayer-film „Menschen in het hotel". Onder regie van Victor Fleming zal Upton Sinclair's roman „The wet parade" door de Metro-Goldwyn-Mayer verfilmd worden. De hoofdrollen spelen Dorothy Jordan, Myrna Loy, John Miljan en Lewis Stone. Wolfgang Zeller componeert de muziek voor de Nero-film „Die Herrin um Atlantis", welke onder regie van G. W. Pabst wordt opgenomen. Georgia Lind en Ilse Korseck zullen in de toonfilm „Schandaal in de Parkstraat", welke onder regie van Frans Wenzler wordt opgenomen, medespelen. De Emelka-filmmaatschappij, welke indertijd met haar stommefilm „Pantserkruiser Emden" veel succes mocht oogsten, laat thans deze film weder opnieuw als toonfilm opnemen. Louis Ralph zal dit product in scène zetten. In Madrid is het filmstudio „Ecesa" opgericht. Lien Deyers speelt met Gustaf Fröhlich in de operettefilm „De verliefde firma".

ecca brengt de volgende nieuwtjes lit. Op F 2727 speelt Henry Hall <■« ^ enn :zijn Gleneagles Hotel-Band den fox trot „My Song" (Brown, Henderson) en den fox trot,.The thrill is gone" (BrownHenderson). Roy Fox en zijn band spelen op F 2720 den fox trot „You call it madness" (van Palmy Days) en den uitstekenden fox trot „Yes, yes" (My Baby said „Yes") van Conrad, Friend. Een zeer goede dansplaat! Alfredo Campoli en het „Dorchester" Hotelorkest speelt op F 2715 „Bitter Sweet", een potpourri van Noel Coward. Op de keerzijde van deze plaat de waltz „The Student Prince" van Romberg. Op F 2716 speelt Roy Fox en zijn band den fox trot „Guilty" (Kahn, Akst, Whiting) en de goede dansopname „Nobody's sweetheart", een fox trot van Kahn, Erdman, Meyers en Schoebel. Ditmaal hebben vele koks de soep niet bedorven. Een zeer aardige dansplaat is F 2730, waarop Arthur tally ö the Million-Airs den fox trot „Ali Baba's Camel" (Gay) en „The wedding party of Micky Mouse", een fox trot van Bagar spelen. Besluiten we deze week met 40129, waarop het „Elite Orchester" uit de toonfilm „Bommen op Monte Carlo" den tango „Eine Nacht in Monte Carlo" en den fox trot „Das ist die Liebe der Matrosen" speelt, beide van Werner Richard Heymann.

ODEOJI ELECTPIC FILM SUCCES-NUMMERS AMERICAN JAZZ-BAND NBW RYTHM STYLE AROBNTUNSCHB TANGO S DAJOS BELAS BAND

Catalogi

op

aanvrage.

Imp. N.V. M. STIBBE A Co. AMSTERDAM

_

AMSTEl 222

F. v. d. II. Ée DELFT. De hoofdpersoon in de film „Wie is Moreno?" is Harry Piel. A. G.-v. D. ée GORINCHEM. Partner van Käthe von Nagy in „Ronny" is Willy FriÉsch. Käehe von Nagy vieré haar verjaardag op 4 April.

THü ONLY VIRGINIA Combining Fragrance and Flavor

In Holland 3 CENT ONLY

v. E. £e ROTTERDAM. Op 'i oogenblik is er geen boekje over Brigitte Helm verkrijgbaar. Misschien daé er in de éoekomst ook over haar een verschijné. Haar adres is Schorlemerallee 12, Berlijn. N. Z. te DORDRECHT. De vrouwelijke hoofdrol in „Das Lied ist aus" werd vervuld door Liane Haid. „NELL". Voor zoover ons bekend is, is Willy Forst ongetrouwd. S. 5. te WINSCHOTEN. Over het geloof van de verschillende filmsterren kunnen wij in deze rubriek geen inlichtingen geven.

„Marie, je aanstaande is aan de deur." „Hoe weet U, dat het mijn aanstaande is, mijnheer?" „Hij rookt een sigaar uit mijn kistje." (Vart Hem)

Mynheer Flink: „Mijn vrouw heeft gezegd, dat ik U om opslag moest vragen, mijnheer." Mijnheer Dapper: „Goed, ik zal mijn vrouw vragen, of ik het geven kan. ' (Het Weekblad)

B. v. D. te 's-GRAVENHAGE. Lilian Harvey vertoeft op het oogenblik te Juan les Pins. Antwoord-coupons kunt U aan ieder postkantoor è f 0.19 verkrijgen. Zij zijn in het buitenland inwisselbaar en dienen ingesloten te worden bij een verzoek aan een filmster om een foto. Voor een foto met handteekening moeten drie antwoord-coupons ingesloten worden. U kunt aan de redactie van „Cinema en Theater" vragen stellen, zonder antwoordcoupons in te sluiten. Deze vragen worden in de rubriek film-enthousiasten beantwoord.

„Het is beter iemand iets te geven, dan het hem te leenen," verklaart een schrijver. — Onze ondervinding is, dat het evenveel kost.' Wij lezen in een buitenlandsch blad, dat een huwelijk opnieuw moest worden voltrokken, omdat een van de getuigen in een verstrooide bui „Ja" zei op het moment, dat de bruidegom dit had moeten doen. — De ongelukkige wordt nu natuurlijk bestormd met schrikkeljaar-aanzoeken!

A. d. W. te ROTTERDAM. Willy Fritscb, is na de opnamen voor „Ronny" eenigen tijd ziek geweest. Hij is echter nu weer geheel hersteld.

De vorige week reed een stoomwals tegen een paar koeien op, zonder ze evenwel eenig letsel toe te brengen.— Benige toeschouwers, die gewend zijn aan de biefstuk in restaurants, verbaasden zich nog veel meer, dat de stoomwals zoo weinig letsel had bekomen.

W. M. te AMSTERDAM. De film „Het congres danst" is opgenomen in de studios te Neu-Babelsberg. R. G. te NIJMEGEN. Amerikaansche filmsterren hebben liever niet, dat filmenthousiasten aan hun privé adres schrijven. Het film-adres van Adolphe Menjou is Metro-Goldwyn-Mayer Studios, CulverCity, Californië.

De druppel, die den emmer deed overloopen.

C J. H. K. te AMSTERDAM. De door U bedoelde foto is van Barbara Kent.

(The Passing Show)

r\

A. G. te ROTTERDAM. Käthe von Nagy kan men in 't Duitsch, Fransch of Engelsch schrijven. De boekjes over haar zijn verkrijgbaar in het Luxor Palast. J. H. te HILVERSUM. Brieven, die niet volledig met naam en adres onderteekend zijn, kunnen wij niet beantwoorden. D. A. W. K. te ALKMAAR. De door U bedoelde film van Renate Muller en Max Schmeling was de zwijgende film „Liebe im Ring".

G. N. te WILDER VAN K. ledere abonné kan desgewenscht twee foto's gratis ontvangen. U gelieve op te geven, welke U graag zoudt willen hebben.

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM

L. v. R. te ROTTERDAM. Ramon Novarro kunt U bereiken aan zijn film. adres Metro-Goldwyn-Mayer Studios, Culver-City, Californië.

door gevatte koude, zwaar gevoel in hoofd en ledematen, Iniluenza, Griep, Rheumatische pijnen, alsook vastzittende Hoest: in al deze gevallen zullen

Mijnhardf's Poeders U spoedig helpen. Doos 45 et. Bij Uw Drogist. DE JONGE BARITON JOHANN MEYER, die reeds verscheidene malen met succes optrad.

Volgens een dokter is het zeer ongezond om de dekens over het hoofd te trekken, wanneer men wil gaan slapen. — Het is best mogelijk, dat hij gelijk heeft, maar in de meeste gevallen zit er niets anders op, als men de dansmuziek van de radio der buren niet wil hooren! Bij een te Londen gevierd huwelijksfeest werd den gasten verzocht, geen cadeaux te zenden. — Als deze gewoonte populair wordt, zal men weldra hooren van een geweldige protest-meeting van kristallen vla-kommen-fabrikanten.

M. 't H. te ROTTERDAM. Lien Deijers kunt U in het Hollandsch schrijven. Zij is 5 November geboren.

ZiekHh

Een kleermaker zegt, dat er in do costuums, die de beeren dit voorjaar zullen dragen, niet minder dan zeventien zakjes zijn aangebracht. — Dat belooft geen gemakkelijk karweitje voor de vrouwen, die de zakken van haar echtgenoot nazoeken!

I. K. te UTRECHT. Het adres van Harry Piel is Ulmenallee 12, Berlijn. „De getemde feeks" is reeds lang in ons land vertoond. Wij zullen zooveel mogelijk met Uw wenschen rekening houden.

Het zoontje van den detective snoept van de jam. (Smith's Weekly)

„üe crisis zal nooit tot een oplossing komen, als niet alle schulden worden kwijtgescholden." „Ja, dat ben ik volkomen met je eens. Maar mijn kleermaker wil het niet geloovenl" (Guerin Meschino)

- Il -

- 10 -

:

BRENGT STEEDS DE BESTE P ROGR AM MA'S

Hje kunstschilder ysidoor Upsomer

mmmmmmßm

H'

Pet is nu reeds zoo wat twintig jaar geleden, dat ik voor den eersten keer kennis maakte met het werk van den ook in ons land in breeden kring bekenden en gewaardeerden Vlaamschen schilder Isidoor Opsomer. Het was in Lier, Opsomers geboorteplaats, en het doek waar ik bewonderend voor IS. OPSOMER stond, was zijn beroemde stuk „Christus predikend te Lier", een zwierig, decoratief werk, waarmee de artist zichzelf scheen te hebben overtroffen. De jeugdige Opsomer was op dat oogenblik reeds een poosje afge* studeerd en zijn reis in Italiè had hem intusschen aan zichzelven geopenbaard. Aanvankelijk betoonde Opsomer een voorliefde voor het ophalen van den anecdotischen levenskant, doch van stonde afaan gaf hij daarbij reliëf aan de eigenschappen, die hem zijn blijven kenmerken: een ongemeene technische onderlegdheid en een scherpe zin voor kleur. Er is wellicht in Vlaanderen geen schilder buiten Opsomer aan te wijzen, wiens werk in zulk versneld tempo de radicaalste ontwikkelingsvormen heeft doorgemaakt. De groote overzichtelijke tentoonstelling, die hij het vorige jaar te Brussel heeft gehouden, was in dat opzicht voor velen een openbaring, Want zoo het daar geëxposeerde werk fragmentarisch al bijval had geoogst, wat thans boven alles opviel, was de groote, forsche eenheid er van. Welk is dan toch het mirakel geweest In de kunst van dezen begenadigden schilder? Alhoewel zijn objecten niet veranderden — .stillevens, naaktflguren, pittoreske hoekjes — ontpopte Opsomer, voordien een gemoedelijk realist, zich in het verloop van enkele jaren als een visionnair herschepper, haast zonder weerga. „Opsomer," zoo schreef Urbain van de Voorde, „vertolkt het stadsgezicht of het landschap niet meer als een buiten hem staande liefelijke werkelijkheid, maar hij treedt op ak visionnaire herschepper van de natuur. Hij wacht er zich echter wel voor, de ons vertrouwde vormen te verwringen en te forceeren volgens een of andere aestetische formule, om ons tenslotte een wereld voor oogen te tooveren, waarin we ons niet meer thuis gevoelen. Neen. Opsomers transfiguratie van de wereld is niet formeel, maar koloristisch en zulks met een oorspronkelijke kracht en een grootheid, met een onthullenden magischen toets, zoo krachtig en vaak zoo verheven, dat we niet anders kunnen dan dankbaar bewonderen. Voor werk als dit. legt men graag bedilzucht en alle kritische aarzeling af,"

STILLEVEN (Museum van Brussel)

WMtfrnf^-^vv-'

- -

■- iü^BH

ïr^*W

i»

é^pNin ^■è

. Jè

ifr^fw*1!^

i

■as-;

É

-

'. ■*■■>

Van. Opsomer is werk verspreid heel de wereld door. In musea te Amsterdam. Rotterdam. Antwerpen, Brussel. Luik. Parijs, Madrid, Barcelona, Venetië, Rome, Ottowa, e.m.a. prijken doeken van zijn hand. Ook als portretschilder geniet deze kunstenaar een uitstekende reputatie en heeft hij ware meesterstukken gemaakt. Zonder daarom de gelijkenis te verwaarloozen. zoekt Opsomer met zijn portretten in de eerste plaats het type van een mensch weer te geven. Het gelaat van zijn modellen is tegelijk de spiegel der ziel. hun houding' draagt den stempel van hun persoonlijkheid. Het zijn menschen van vlecsch en bloed, menschen die ademen. Wat eens een Fransch acteur luchtig omschreef, kunnen ook de modellen van Opsomer zonder ironie verklaren: „Ik begin op mijn portret te gelijken!" En mooier compliment is er zeker niet denkbaar voor 'n artist!

■■.

IS, OpèoMER. — ANTWEBPEN (Museum van Antwerpen) BWWWMR

STILLEVEN (Museum Luxemburg, Parijs) - 12

\

-...

IS. OPSOMER. - ZEELAND - 13

■

HiMHHSBHnBBfiBM

•

DM VIROIUW V^vN OE1N BEÏIIKMNfó Spe/ in vier bedrijven van Oscar Wilde, opgevoerd door het Rotterdamsch-Hofstad-Tooneel.

Van links naar rechts: Fie Carelsen, Louis Gimberg en Piet Rienks. Het R.H.T. biedt afwisseling-. En men mag het als een verdienste van dit gezelschap beschouwen, dat het niet alleen in één richting zijn kracht zoekt, doch voor variatie zorgt. Waarbij de „ouderen" niet worden vergeten.

De recalcitrante Oscar Wilde een eerder een zedenlooze dan een heer. „oudere"! Wilde kent en gebruikt de waarde van Wat leven we toch snel! het melodramatische. Daarom wordt ook En toch is het waar. ons publiek getroffen. Men, gaat naar den De toestanden, die hij hekelt, de wijze schouwburg om uit eigen sfeer te zijn. waarop hij het doet, zijn voor onze hedenMelodrama en sentimentaliteit maken in daagsche gevoelens voor een groot deel ons moderne leven geen opgang. Toch ziet reeds zoo „uit een vorige periode", dat men nog altijd gaarne, dat de slechte wordt men niet anders kan doen, dan op deze gestraft en de deugd beloond. wijziging in de situatie te wijzen. Het „happy end" ontbreekt in „Een Ouder-worden beteekent echter niet vrouw van geen beteekenis" niet. zonder meer „verouderd-zijn". Het getuio-t De smadelijke positie van den verleider, van de g-enialiteit van dezen engelschen de rehabilitatie van de snood onteerde baanbreker, dat zijn werk volstrekt niet moeder, de gelukkige keer, die in het leven, verouderd is, al zijn ook de toestanden, van hun beider zoon plaats vindt, laat ons die hij schetst, mede door zijn invloed aneerlijk zijn, het doet ons goed. ders geworden. Het stuk .wordt door de hoofdpersonen In „A woman of no importance" (de engoed gespeeld. Fie Carelsen (ze is eigenlijk gelsche titel, die hier met „Een vrouw van veel te jong om als moeder van een volgeen beteekenis" wordt vertaald) hekelt wassen zoon te kunnen acteeren) speelt Wilde ' de oppervlakkigheid, de huichelmet voortreffelijke beheerschtheid. Ze achtigheid en den verderfelijken ondermaakt van Mrs. Arbuthnot geen melodragrond van de society-kringen uit zijn tijd. matische figuur. Gimberg weet het slechte Dandies nemen de leidende positie in. in het karakter van Lord Illingworth volCynisch zegt de dialoog, dat een g-oed gedoende te markeeren, doch hij vervalt niet strikte das het eenig-e ernstige in het levin tot te scherpe uitersten. Rienks als de zoon is en spottend wordt beweerd, dat examens had zeer goede momenten. Van tijd tot wel van heel weinig waarde zijn, wanneer tijd bleek ook in deze opvoering hoe moeigentleman-zijn voldoende is om in de lijk het voor onze nederlandsche actrices wereld vooruit te komen. en acteurs is om de wel typische societyWat de ondergrond van dit gentlemanatmosfeer weer te geven. Zelfs in het zoo wezen beteekent, wordt getypeerd door dé „aristocratische" Haagje L. E. KOS. figuur van Lord Illingworth. In onze oogen

TOONEBLSPEL IN VIER BEDRIJVEN VAN SAMSON RAPHAELSON. en flirt Nancy uit tijdverdrijf hevig met den kinderlijken David. Nu weten de twee gelieven heelemaal geen raad meer: hoe kunnen zij nu te weten komen of hun liefde de ware is? Er moet wat gebeuren, want anders zullen zij aan hun twijfel ten gronde gaan. Dan komen zij op het onzalige idee,'hun liefde reeds vóór hun huwelijk aan een vuurproef te onderwerpen. Eerst daarna, zoo meenen zij, zullen zij kunnen oordeelen of hun liefde steeds .bestendig zal zijn. Voor deze proefneming wordt door Fay Peter uitgekozen, terwijl David zich met Nancy zal bezig houden. U zult mij moeten toegeven, dat de schrijver van dit tooneelstuk, Samson Raphaelson, een eigenaardigen kijk op de liefde heeft. Enfin, de proef mislukt, want terwijl Fay inderdaad tot de proefneming >s overgegaan, heeft David geen woord gehouden. En dit wordt hem, nota bene, door Fay erg kwalijk genomen. De verstandige Peter en Nancy wete^ met tien jaar huwelijkservaring, alles echter in goede banen te leiden, zoodat de bezoekers toch 'n happyend te aanschouwen krijgen. Dit in den grond zeer weinig beteekenende 'stuk is onder regie van Eduard Verkade, die ook de uitstekende vertaling verzorgde, uitstekend ten tooneele gebracht. Ank van der Moer, die de zeer moeilijke rol van de dwaze Fay vertolkte, was inderdaad een verrassing. Onder goede leiding zal deze jeugdige actrice het nog ver kunnen brengen. Mies Elout was een verleidelijke Nancy, die zeer beheerscht speelde. Een beetje meer temperament in de eerste - 14 -

had met zijn collega een diepzinnig gesprek over de huidige economische toestanden, en meer speciaal de werkloosheid. „Geloof je nou," vroeg de collega, „dat ze het bij het rechte eind hebben met die tariefwetten ?" „Wel wis en zeker," meende mijn neef. „Als ze beginnen de tariefmuren te bouwen, zal er tenminste geen metselaar meer zonder werk zim !" In zeker landelijk dorpje in ons 'land was bij het raadhuis een lij st van gemeen telijke verordeningen opgehangen, waartusschen zich o.a. de volgende bevond : „Tot nader aankondiging moet ieder voertuig voorzien zijn van een behoorlijk licht, zoodra het donker wordt. Het is donker, wanneer de lampen worden opgestoken." Het was overmatig vol in de tram. „Pardon, dame," zei de beleefde heer, „hier hebt u een lus." „Dank u," antwoordde de dame snibbig. „Ik heb al een lus." „Nee mevrouw. Wat u daar hebt, is mijn oor !" „Ik vind, dat je vader er met dat grijze haar bijzonder gedistingeerd uitziet." „Ja, hè ? Die goeie, ouwe paps. Die heb ik hem nu bezorgd !"

J©NCf IIHFDI E enigen tijd geleden schreef ik in dit weekblad in een Berlijnschen brief over de opvoering van het tooneelst uk „Junge Liebe" in het theater „Tribune" te Berlijn. Ik schreef o.a., dat dit stuk wat „moraal" betreft, voor ons land niet bijster geschikt was, doch de heer Verkade schijnt er een andere meening op na te houden, en zoo beleefde „Jonge Liefde" Zaterdag j.1. haar première in het Rik« Hopper-Theater te Amsterdam. Het tooneel verkeert hier te lande nu eenmaal in een veel vrijer positie dan zijn zuster-inde-kunst: de bioscoop. „Jonge Liefde" zou als film hoogstens goedgekeurd zijn geworden; voor personen boven de zestig. Maar de heer Verkade, die reeds bij de voorstellingen van „Maya" in de advertentie's vermeldde: Uitsluitend geschikt voor volwassenen — zal wel zoo verstandig zijn, deze waarschuwende woorden óók bij de' aankondiging van „Jonge Liefde" te heraaien. De inhoud van dit stuk is in 't kort als volgt: De jonge Fay en David beminnen elkaar; zij twijfelen echter of hun liefde, wanneer zij eenmaal getrouwd zullen zijn, na jaren nog even groot zal wezen. Hun vrienden, het reeds tien jaar getrouwde echtpaar Peter en Nancy, lijken, zoo oppervlakkig beschouwd, ook nü nog heel gelukkig, maar Fay kan met dit voorbeeld voor oogen nog maar niet besluiten, David het jawoord te geven. Tot overmaat van ramp bekent Peter haar, dat hij het met den echtelijken trouw niet steeds zoo nauw genomen heeft.

MIJN NEEF JANSSEN

De gedienstige had scherp toegezien, terwijl de kolensjouwer de verschillende zakken naar binnen sleepte. Toen alles binnen was, zei ze : „Er liggen nog een paar groote stukken op je wagen, die ook bij onze zakken hooren. Zorg .er voor, dat wij die krijgen, wilt u ?" Waarop de sjouwer antwoordde: Prachtig, juf, je zal ze hebben, hoor I En d'rzit nog een stukkie in mijn oog, dat je ook kan hebben, as je 't eruit kon krijgc I"

ONZE WEKELIJKSCHE PRIJSVRAAG

„En waar voelt u nu pijn ?" vroeg de dokter. . „O, overal, in mijn borst, mijn heele lichaam door," steunde de patiënt. „Hier, daar; overal." „H'm, naar zulke symptomen kan ik geen diagnose vaststellen," meende de dokter. „Maar weet u, wat u doet? Neem dit papier en draagt het onder uw hemd. Zoodra u ergens pijn voelt, neemt u een speld, en geeft op die plek een prik. Dan kan ik zien, waar de pijn zit en u daarvoor behandelen, als ik terugkom." Tien dagen later kwam de dokter en vroeg om het papier. „O, ik heb het aan mijn vrouw gegeven," antwoordde de patiënt. „Vrouw, waar is dat papier, dat ik je gegeven heb ? De dokter heeft het noodig." „Je bedoelt het papier met al die gaatjes er in ?"

Ja-" „Dat heb ik aan

Miesje gegeven. Ze is boven. Miesje, wat heb je gedaan mèt dat papier van je vader?" „liet papier met al die gaatjes er in ?" „Ja, geef het mij. Ik heb het noodig." . „O, bedoelt u dat ! Moeder, dat heb ik op de pianola gezet en het speelde den treurmarsch van Chopin !" Hij : „Weet je, lieve, er is iets aan jou, dat heel verschillend is van andere meisjes, die ik heb gekend." Zij (hoopvol) .'„Ja ?" Hij (in haar oogen starend) ; „Ik geloof, dat " Zij (vol verwachting) ; „Ja, ja —" Hij: „Ik hèb het! Je hebt je wenkbrauwen niet geplukt !"

Vraag honderd zestig.

Ank van der Moer als Fay en Cor Hermus als Peter in ,,Jonge Liefde". en een beetje meer sentiment in de derde acte, hadden geen kwaad gekund. Cor Hermus was een prachtige Peter, hij was inderdaad ^oppervlakkig" van het begin tot het eind. Frits van Dijk had als David eenige goede, maar helaas meer slechte momenten]. M.i. wist hij met zijn rol geen raad. David moet een groot kind zijn, geen imbeciel met woede-aanvallen. Het stuk had bij de première voor een talrijk publiek veel succes. Eric W.

Wie is de schrijver van de Camera Obscura ? Onder de goede oplossers verloten we een hoofdprijs van / 2.50 en vijf aardige troostprijzen. Antwoorden gelieve men in te zenden aan ons adres: Redactie „Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden, vóór 9 Maart (abonné's in overzeesche gewesten vóór 9 Mei) en op briefkaart cf couvert a.u.b. duidelijk vermelden : Vraag 160.

„KAMERADSCHAFT" DE FILM van het jaar Natuurlijk een ,lFILMA"-film

„Hoe noemt Louis zijn motorboot ?" vroeg Annie. „Dat weet ik niet precies," antwoordde Nelly. , ,Maar ik weet zeker, dat hij haar, toen hij den motor niet aan den gang kon krijgen, niet bij denzelfden naam noemde, als er op den zijkant staat geschilderd." „Er was een tijd," vertelde de jeugdige opschepper, „waarin de menschen zeiden, dat ik meer geld dan verstand had. Maar dat kunnen zij nu niet meer zeggen." „Waarom niet ?" „Ik ben bijna aan mijn laatsten gulden gekomen." „Nu ja, dien hèb je dan in ieder gev?l toch nog !" „Ik ben al maanden lang zonder werk.' „Wat is uw beroep?" „Agent van de werkverschaffing." - 15 -

De employé vond een briefje van tien méér in zijn enveloppe, dan het bedrag van zijn salaris groot was. Hij zei echter niets en streek 't tientje op. De fout werd echter ontdekt en aan zijn salaris van de volgende week ontbrak tien gulden. Thans ging hij zich beklagen en natuurlijk vroeg men hem toen, waarom hij ook niet de week daarvoor op de vergissing had gewezen, toen deze in zijn voordeel uitviel. ƒ „Wel," antwoordde hij, „den eersten keer heb ik niets gezegd, maar als er twee maal achter elkaar dezelfde fout wordt gemaakt, ben ik toch verplicht, er over te spreken !" Fritsje was zeven jaar en bracht voor het eerst een prijs mee naar huis, dien hij op school had gewonnen. Zijn oudste zusje wilde- weten, waarmee hij dat nu verdiend had. „Voor beleefdheid, stomme uil !" antwoordde Fritsje. Gastvrouw (sprekend over haar dienstmeisje) : „Vóór ze bij mij kwam, was zij bij een zeer goede familie in betrekking." Vriendin: „Zoo zoo — zij wilde zeker eens veranderen ?" „Kellner, er lag een luciferhoutje op mijn bord met het'kuikentje." „Dat was de asperge, mijnheer." „Herinner je altijd, jongen," zei de vader, „dat geld geen geluk brengt." „Dat verwacht ik ook niet," antwoordde de moderne jongeling. „Ik zou het graag zóó hebben, dat ik in staat ben om de soort narigheid te kiezen, die mij het best schikt."

DE OPLOSSING Vraag honderd zes en vijftig. Het lichten der zee wordt in onze streken veroorzaakt door de zee vonk, een microscopisch-klein diertje, dat een phosforisch licht verspreidt. Met de juiste beantwoording van deze vraag verwierf de heer M. W. Hoeks te Leiden den hoofdprijs. De heer M. de Wilde te 's-Gravcnhage, mevr. J. Stolk te Rotterdam, de heer A. Staats te Amsterdam, mej. J. W. Frankfort te 's-Gravenhage en mevr. Th. C. Putters—v. d. Berg te Rotterdam verwierven een troostprijs.

VERWACHT:

€#^K,BC IN

I]^$DIIL*vTI€]%f Een Metro-Ooldwyn-Mayer-film

val over de wereld verspreid, en ontmoeten elkaar om hun gemeenschappelijk lot te deelen.... Deze vijf menschen van verschillende nationaliteit worden door het uitbreken van den oorlog uit hun dagelijksch, vreedzaam bestaan gerukt . . Mobilisatie! .... Oorlogsverklaring!... Oorlog!. . . . Rumoer, tumult in alle steden, in alle straten van de wereld. De aarde wordt een slagveld. Prikkeldraad, explosies, handgranaten, kanonnen, machinegeweren, massa-graven... ... Als een graf ligt onder de aarde een verlaten, verweerde schuilplaats tusschen de vijandelijke linies: Niemandsland!! Weer een granaat! Door de geweldige explosie vallen twee menschen verdoofd in de-schuilplaats. Een Duitscher en een Franschman. Als zij tot bewustzijn komen, zien zij elkaar vragend aan. . . . en begrijpen elkaar niet dan hooren zij gesteun, en verschrikt kijken zij om . . . zij zijn wel vijanden, maar op dit oogenblik hebben zij iets belangrijkers om aan te denken. Zij naderen den hoek, waar het gesteun vandaan komt en vinden dan een halfnaakten man Hij kan niet spreken en ook niet hooren. Door een granaatschok is hij doofstom geworden . . Onder het geknetter van het trommelvuur kruipt boven de schuilplaats, tusschen lijken en prikkeldraad door, een neger, die een gewonden Engelschman meesleept. Het gelukt hem, den ingang van de verlaten schuilplaats te bereiken, waar hij met zijn last dekking kan vinden. Zij, die zich in de schuilplaats bevinden, grijpen als op commando naar hun geweren, gereed om zich te verdedigen. De neger steekt zijn handen op en doordat hij door zijn voormalig beroep van internationaal artist meerdere talen spreekt, kan hij zich verstaanbaar maken ,,Een oogenblik ie," zegt hij. .,Ik ben neger, jij Duitscher, jij Franschman, jij Engelschman wij zijn geen vijanden meer, maar vrienden" En daarboven woedt de oorlog voort. . Zoo zijn vijf menschen in Niemandsland tusschen vijandelijke stellingen in een onderstand geraakt — zij zijn gedwongen er tot het einde van den strijd te blijven, ieder vertelt van zichzelf, van thuis en dan rijst de vraag: Waarom oorlog?? Zij winden zich op, ieder van hen zegt hetzelfde, ieder in zijn eigen taal . en de neger verstaat hen — hij vertolkt en het duurt lang, voor er overeenstemming tot stand komt Boven hen raast de dood, maar den volgenden dag heerscht er rust en vrede in de schuilplaats. Ze koken. Rookwolkjes komen te voorschijn. De observatieposten van beide fronten ontdekken dezen verraderlijken rook. Dat beteekent leven in Niemandsland en leven beteekent vijand en nu wordt van beide kanten een trommelvuur op de schuilplaats geopend. In allerijl maken zij een dekking ... explosie volgt op explosie. Zij weten dat het tegen hen gaat... vijf menseden tegen alle fronten. Vijf menschen tegen dien grooten oorlog. Voor den vrede.... Het moordend vuur gaat zwijgen. Opengereten ligt daar de gewonde aarde, overdekt met slijk en bloed. Nu komen deze vijf menschen te voorschijn uit Niemandsland, uit het stukje land, waar vrede werd geboren en a^.. worden in de omgewoelde aarde steeds^rooter tegen den horizon . . dan bewegen zij zich voort, alles vernietigend, wat den Vrede in den weg staat.

f

'S

*'.. . '-".t '■"' 'A'f ■->/'

, 1. Benée Stobrawa (Duüachiaija). — ÏSfL ' Ä4' Vyf ^Peo^cben uü Niemandsland, alfe S^^d^ C>nderSland- '" 6- In ^ükadalé SJephensTDoi^ias (Afrika). - «& cfeotöes dolende Tn d
»èelAhd). w A Narden treffer... <.* 1! DeuÊsöh'%

- 16 17 -

ALS HET LEVEN 'N MISLUKKING WORDT

SCWERK: flCQLiNNCWYODKViCN

SIR JOHN ELWES. De aartsgierigaard, die stierf van den honger, hoewel hij een vermogen van zes millioen gulden naliet. Speler en gierigaard, grootmoedig en zijn club en de beeren hadden dan steeds bekrompen, listig en dwaas, op het eind ruzie over het minste of geringste verschil van zijn dagen een beklagenswaardige in de rekening — wanneer dit in hun nadeel imbeciel met, ondanks al zijn ondeugden, leek. iets aantrekkelijks en meelijkwekkends John Elwes was listig genoeg om zoo'n — ziedaar, in korte trekken, den persoon erfoom in eere te houden. Misschien van Sir John Elwes, den Engelschman, echter strookten de levensopvattingen van die in 1714 werd geboren en als het type den ouden man ook wel met de zijne. Hij gesteld kan worden van den gierigsten trok de oudste kleeren aan, die hij had, mensch, die ooit geleefd heeft. wanneer hij zijn oom een bezoek bracht, Zijn vader was John Meggott, een brou- en dineerde eerst ergens anders, zoodat wer, wiens zaken zoo rendeerden, dat hij, hij zijn gastheer kon behagen door slechts tegen dat zijn oude dag naderde, in een der een geringen eetlust aan den dag te leggen. mooiste gedeelten van Engeland een bui- Het duurde niet lang of Sir Harry zag in ten kon koopen, dat hij, met een aardig zijn neef zijn eigen aanleg terug en toen fortuin, bij zijn dood aan zijn vrouw hij overleed, liet hij John dan ook zijn Ann Elwes naliet. Het was blijkbaar van landgoed en heele fortuin na. haar, dat John zijn zonderlinge karakterJohn Elwes was toen ongeveer veertig eigenschappen heeft geërfd, want toen zij jaar en de gewoonten, die hij misschien eenmaal in het bezit van haar mans had aangenomen om bij zijn oom in het nalatenschap was, ten bedrage van meer- gevlij te komen, waren hem tot een tweede dan honderdduizend pond, was zij te natuur geworden. Van het enorme kapigierig om er ook maar iets van uit te taal, dat hij had geërfd, durfde hij niets geven, zoodat zij letterlijk van den honger uit te geven. De eenige ontspanning, die stierf. hij zichzelf gunde, was het kaartspel — Nadat John in Westminster school had omdat hij daarmee bijna altijd won — gegaan, vertoefde hij geruimen tijd in en de jacht, omdat hij dan altijd wel iets Genève, waar hij rijlessen nam en een der schoot, waarvan hij eenige dagen kon beste ruiters van Europa werd. Weer leven. Bovendien kregen zijn honden teruggekeerd in Londen, schijnt hij aan- haast niets te eten, zoodat zij genoodzaakt vankelijk het gewone leven van niets-doen waren om van het wild, dat zij tijdens de en uitgaan te hebben geleid van alle rijke jacht vingen, te leven — als Sir John het jongelui van zijn tijd, hoewel hij nimmer hun niet afhandig maakte voor zijn eigen naar een theater ging en zich liever door- levensonderhoud ! nat liet regenen dan een rijtuigje te huren. Ook op de races zag men hem vaak, Hij was lid van verschillende clubs en een doch hij wedde nooit en legde den afstand even gelukkig als hartstochtelijk kaart- heen en terug steeds te paard af, levend op speler. een twee maanden ouden pannekoek, waarZoo vertelt men, dat hij eens twee dagen van hij er altijd een heelen voorraad tegeen een nacht achtereen bleef opzitten, tot lijk liet bakken, omdat dit vuur en vet de versleten, weggeworpen kaarten hem en spaarde. zijn medespelers tot over de knieën reikHoe gierig hij was, dat hij zelfs zijn geld ten ! Veel voordeel heeft hij van zijn boven zijn leven stelde, moge blijken uit de geluk bij het kaartspel echter niet getrok- volgende gebeurtenis. Op zekeren dag ken, daar hij het principe huldigde, dat keerde hij van de races te Newmarket men een heer niet om geld kon vragen en naar huis terug in het gezelschap van een de anderen, die zijn zienswijze in dit vriend, dien hij onderweg had ingehaald. opzicht kenden, daarom „vergaten" hem Op den hoogen en uiterst smallen, glibbete betalen. Zijn speclwoede brak zich met rigen dijk, dien zij moesten volgen en die geregelde tusschenpoozen baan tot aan het om het gevaar, dat hij voor ruiters oplevereind van zijn leven, toen hij op een kwaden de, de Duivels Dijk genoemd werd, bevond dag drieduizend pond verloor, waardoor zich een tol, waar ruiters een kleinigheid hij voorgoed van zijn speelzucht genezen betalen moesten. Zoodra Elwes echter zag, was. dat zij den tol genaderd waren en de Hij was nog heel jong en heette nog ander er door wilde gaan, riep hij hem Jack Meggott, toen hij reeds onder'den verschrikt terug en deed hem in het duisinvloed kwam, die alle eigenschappen, ter, om den tol heen, te paard den dijk op welke hij van den kant der Elwes in zich en af klimmen. Eenmaal weer veilig aan had, tot een snelle ontwikkeling bracht : den anderen kant van den tol, dankte de daar hij de erfgenaam zou worden van zijn vriend den hemel voor hun ontkoming. ■ oom Sir Harry Elwes (een broer van zijn ,,Ja," zei Elwes „je .bedoelt natuurlijk moeder, wiens naam hij later zou aanne- dat wij aan dien tol ontkomen zijn . , . . men), logeerde hij na zijn terugkeer uit Je hebt gelijk, mijn waarde : betaal nooit Genève dikwijls op diens landgoed. tolgeld als je het vermijden kunt!" Sir Harry was in die dagen reeds een De eenige verdienste, die Elwes heeft aartsvrek, die uitsluitend trachtte te gehad, is misschien zijn lidmaatschap van leven van hetgeen hij met zijn geweer het Parlement geweest. Met dezelfde schoot. Hij liep in de hall van zijn woning beklagenswaardige trouw, waarmee hij op en neer om warm te blijven en brandhout zijn geld potte, vervulde hij daar de plichte sparen, ging vroeg naar bed om geen ten, waarvoor hij au fond niets voelde. kaarsen aan te hoeven steken en behielp De kosten, die hij zich had moeten getrooszich met de versleten kleeren, die zijn ten om Parlementslid te worden, vergalvader had nagelaten. Af en toe dineerde den hem wel is waar geruimen tijd het hij met twee edellieden uit de buurt op genoegen van deze eer — het had hem - 18 -

achttien pence gekost, zijnde de prijs van een diner — maar daar stond tegenover, dat hij op de dagen, dat hij de vergaderingen bijwoonde, gratis at en dronk bij zijn neef in Londen. In het Parlement was hij al een even groote zonderling als in het dagelijksch leven : hij deed nimmer zijn mond open, doch stemde geregeld, dit laatste evenwel al naar het hem op een gegeven oogenblik inviel. Hij zat dan ook nooit op een vaste plaats, maar ging zitten waar het hem beliefde. Het is moeilijk zich een slechteren zakenman voor te stellen dan John Elwes. Hij hield er slechts één principe op na en dit was, dat , ,alle groote kapitalen werden gemaakt door te potten, omdat dit het eenige was, waar iemand zeker van kon zijn." Een hoogere moraal heeft hij nooit gekend. Hij wist op geen stukken na hoeveel hij bezat, maar ging geheel en al op zijn geheugen af. Door schrieperigheid, door zichzelf en zijn eenigen ouden bediende het noodzakelijkste te onthouden, door zijn huizen te laten verrotten, vermeerderde hij zijn bezit: het wies als een vloedgolf, waar hij machteloos tegen was en die dreigde hem te verzwelgen ! Zijn spelersneigingen hadden hem verlaten, maar in de plaats daarvan occupeerde hij zich met de meest fantastische buitenlandsche speculaties, waarvan hij niets afwist. De eenige belegging, waarbij hij blijk van inzicht gaf, was het bouwen van huizen in Marylebone. Hierdoor was hij namelijk in de gelegenheid ergens voor niets te slapen door met een paar dekens van het eene leegstaande huis naar het andere te trekken. Een gewoonte, die hem bijna noodlottig is geworden, omdat hij op zekeren nacht haast doodvroor. Tegen het eind van zijn leven begaf zijn geest hem: hij leefde in een stage vrees tot armoede te zullen vervallen, at afval en verrot voedsel, sprokkelde zelf zijn hout en haalde vogelnesten uit de boomen, om ze in zijn haard te stoken. Hij begon zijn eigen geld te stelen en dit als middel voor te wenden om het medelijden van zijn vrienden op te wekken. Zijn dood was toen reeds zeer dichtbij : men noodzaakte hem een testament te maken en toen hij in 1789 stierf, op vijf en zeventigjarigen leeftijd, liet hij aan zijn erfgenamen een vermogen na van meer dan zes millioen gulden!

Het ondeugende jongetje had zich voor zijn vader te verantwoorden voor het stelen van appels in buurmans tuin, hetgeen buurman had gezien en aan den vader gerapporteerd. Deze laatste poogde thans zijn zoon het slechte van diefstal onder het oog te brengen. „Mijn zoon," zei hij, ,,je wist toch wel, dat het oneerlijk is om te stelen ? En bovendien, vertelde je geweten je dan niet, dat buurman naar je stond te kijken ?" ,,Het idee, dat die twee gaan trouwen ! Ik dacht altijd, dat ze-alleen maar vrienden waren." ,,Ja, dat dacht hij ook !"

Generaol-Agenten: S. Blindeman & Co. Zeedijk 1]^ Amsterdam „Mysiikum poeder, ds beroemde Scherk poeder"

U hebf GGD benijdenswaardig

mooie teint

hoe komt U daar eigenlijk aan? Dat is niet zulk een groot geheimI ik gebruik Scherk Face Lotion; 's morgens en 's avonds wrijf ik er mijn gezicht mee af. Het is eenvoudig en het helpt. SUchts «cht In origln««l« flosschan m«t het opschrift Scharlc.

(Voor de verzorging van de teint. Tegen meOters en onreine huid. Voor beeren uitstekend na het scheren.) Per flacon fl. 0.75, 1.20, 2.10, 4.50

Sgh^rk mmmSmmmlimmmm

Lotion

PUNLUKE HUID? WAAROM LANwbK LvJDcN ■ Krabben en wrijven maakit jeuken erger. Ge beschadigt de huid en kunt 's nachts niet slapen. Koop een flacon D.D.D De eerste druppels doen de jeuk reeds bedaren en bezorgen U een rüstigen slaap ppp. brengt altijd verlichting, omdat net diep in de poriën dringt en daar de ziektekiemen doodt Het is geen vettige zalf, maar een heidere vloeistof. Het wordt met succes aangewend tegen ekzeem uitslag en andere huidaandoenlng n f ; „ 2?p no? he
DDD GENEESMIDDEL TEGiN HUIDAANDOENINGEN

Mevrouw: „Marie, als je vanavond aan tafel mijn gasten bedient, heb ik liever niet, dat je sieraden draagt." Dienstbode: ,,Nou mevrouw, ik heb wel niks van waarde, maar ik dank u wel voor de waarschuwing.''

'

BAND J<MKr£
Een gebonden jaargang van Het Weekblad Cinema & Theater is een prettig bezit, dat u nog vele aangename uren kan verschaffen. Het bezichtigen van de vele mooie en interessante foto's en het lezen der beschrijvingen van films en tooneelstukken roept bij u de herinnering I weer wakker van het door u in het afgeloopen jaar geziene en gehoorde. Ook de overige inhoud is zeer zeker het nog eens zien en lezen meer dan waard. Een gebonden jaargang houdt dat alles voor u bij elkander. Bestel daarom een band voor het inbinden van uwe 52 nummers van ons blad. ÄDM. HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER, -GALGEWATER 22, LEIDEN

19 -

E.en gezond jeugdig -frisch uiterlijk zal U gelukkig maken. Een frissche gelaatskleur is eerste verelschte voor iedere vrouw, die er waarde aan hecht, dat haar uiterlijk overeenkomt met haar innerlijke jeugd. „KhasanaSuperb'verleent discreet de natuurlijke frischheid, die iedere vrouw kleedt. 11

KhasanaSuperb-Crème11 ,opde huid gewreven,past bij iedere tint van de huid, verleent een gezond frisch voorkomen, verhoogt de bekoorlijkheid en verdoezelt hetteelijke. Men verkrijgt de beste werking door de crème zacht op de huid te brengen. Niemand vermoedt er het gebruik van. By deze crème behoort "Khasana Superb-tippenstift". Ook deze werkt individueel verschillend, kleurt de lippen zacht, duurzaam, onopvallend en smaakvol en geeft den mond de kostbare frischheid der jeugd. "Khasana Superb" is tegen elk weer bestand, water- en kusech t. Het geeft niet af en is met water en zeep te verwijderen.

IStilleven Uw trots. Mevrouw, dat schitterende theeservies en die gesoigneerde theetafel I Behooren daar niet de fijnste en' smakelijkste biscuits bij, die te krijgen zijn? Wat een eei zult U inleggen bij Uw gasten, wanneer ge „De Lindebooms" biscuits serveert. Want hier komt de kwaliteit om den hoek kijken, die alléén bereikt kan worden door een fabriek met een meer dan honderdjarige ervaring.

SUPERB Khasana Superb-lippcnttdft f 1.-. 1.75, Superb rouge f 1.25. Probeert heden nop een pakje Khasana Superb-lippenstift (f-.35) en rouge (f-.35). Overal rerkrijgbaar! Wanneer U de werking van Khasana Superb wilt verhoogen, gebruikt dan "Khasana poeder*'. Dexe poeder bedekt uititekend en verleent de huid een fluweelachtige, matte tint. In alle kleuren verkrijgbaar!

Natuurlijk heeft Uw winkelier ze voorradig. Kent U onze luxe blikjes Rose Marie. Adonis en After dinner?

Generaalveite(enwoordiglng!j.WiakclJzn.,21K3 DcnHaag.MerwedestraatlT.Tel.rmtt

Dr. M Albersheim, Frankfort a. d. M, Paris en Londen

N.V. BISCUITPABRIEKEN

ciniriiiue

e

DELINDEBOOH

ansnessen

Omvattende de standaard steps met variatiën van QUICKSTEP, SLOW FOX, TANGO, WALTZ en RUMBA. Uitvoerig beschreven en toegelicht door C. KL1NKERT. Uitvoering en teekeningen door FRITS VAN ALPHEN.

HAMBURG-KIEL-OSLO

Deze belangrijke Nederlandsche uit&ave op dit gebied wordt Uloepezonden no ontvangst van f. 1.— door den uitgever C. KLINKERT, STADHOUDERSKADE 752. TEL. 24232, AMSTERDAM

Gemakkelijkste en Goedkoopste Reis naar

Noorwegen

Dr. H. MANNING'S

met de Stoomschepen

Kon« Dag en Kong Ring

(VOLKOMEN ALCOHOLVRIJ)

Vertrek HAMBURG KIEL Aank. OSLO Vertrek OSLO Aank. KIEL HAMBURG

WEKKEN DEN EETLUST OP on maken het gebruik van DURE vers terkinofsmiddelen in den regel onnoodigr. WACHT U VOOR NAMAAK en let op den r>aam »Dr. H. Nanning' buiten op de roode doos en op den flacon. PrJJs f 1.30

Zaterdag Zondag Maandag Zaterdag Zondag Maandag

13.30 2.15 7.00 13.00 15.00 7.00

Biljetten bij alle Reisbureaux

Ie NEDERL. AMATEUR DANCERS CLUB

4779. Kok van beige met bruin ènvï^ê^ moesde wollen stof. De ruimte wordt volgens den eisch der mode zeer laag aangebracht door een klokkende strook. Aan elke zijde bevindt zich op heuphoogte een ingeknipt afgebiesd zakje. Ben! T M. 75 en I M. 20.

Dat zijn natuurlijk de frissche, soepele blouses, die thans een voorname rol spelen in de hedendaarsche mode. De verscheidenheid, die op het oogenblik ten toon gespreid wordt in blouses is verbazingwekkend en ieder kan er de blouse naar zijn keuze vinden. Het materiaal is steeds hetzelfde: crêpe de Chine, toile de sole, tussors, satijn, wollen crêpe en mousseline; effen of bedrukt met groote en kleine bloemen, moezen, strepen en ruiten. De garneering is steeds smaakvol en eenvoudig en bestaat uit Ingewerkte kragen, soepele strikjes, nerfplooien en gefestonneerde gladde stukken. 4

Noodigt organisatoren van plaatselijke danswedstrijden uit tot nadere bespreking inzake DANSKAMPIOENSCHAP NEDERLAND 1932

r

0NOENrXLDSKE •

OSLO-

IN

Br. te richten aan Dr, Joh. van Gogh., Kr. Mydrechtstr. 68 hs Amsterdam, Tel. 24232. 20 -

HAMBURG; ROB. M SLOMAN JR

^n4'uiMooi model van wit crêPe de Chine, aan ie taille blousend in een smalle ceintuur met gesp van Kristal. De eenvoudige, lieve garneering bestaat uit satijnen lint, omboord met 'n picot langs den onsymmetrischen vorm der halsuitsnijding, op het pols deel der aansluitende mouwen. Ben. 2M.I0enTM

4780. Schuir gestreept jersey is gekozen voor dezen rechten rok, die ruimte verkrijgt door breede platte plooien, vnn voren ingezet onder dikke stiksels. Een plat stuk omsluit de heupen en wordt met corozo knoo|X'n gesloten. Ben. 1 M. 70 en 1 M. 40. Ue patronen van al deze modellen kunnen U geleverd worden tegen den prijs van f 0.75 per patroon aan ons adres: Galgewater 22, Leiden.

4781. Blouse van rood crêpe de Chine, bedrukt met groote witte moezen. Een groote jabot, vastgehecht aan de halsopening door een witte geknoopte bies, en een paar groote ridder-manchetten zijn de twee merkweardigste garneeringen. Ben. 1 M. 85 en 1 M.

GELOOFT U Ja, dat is eigenlijk een erg onbescheiden vraag, nietwaar? — Want wie zou er nu graag bekennen, dat hij — al is het dan ook nóg zoo weinig — bijgeloovig Is? Wie het is, verbergt het gewoonlijk zoo diep mogelijk in zichzelf en lacht het hardst, wanneer hij een dergelijke geestelijke aberratie bij een ander ontdekt! Intusschen: In zijn dagelljkschen strijd om het leven ontmoet de mensch zooveel geheimen en blijft er hem van het gebeuren zooveel onbegrepen, dat hij er vaak diep onder lijdt en hij een verklaring zoekt, daar, waar ze niet te vinden is, n.i. bij het toeval en de levenlooze stof! Op die wijze is het natuurlijke bijgeloof ontstaan, — wellicht reeds in den aanvang der tijden — en hoewel het in den loop der eeuwen met zijn tijd is meegegaan en zich aan nieuwe toestanden heeft aangepast, zou het toch al te optimistisch zijn, te beweren, dat het geheel en al uit de harten der menschen is verdwenen. Wie toch zal durven verklaren, dat de moderne mascotte of talisman, die aan de halssnoeren bengelt, of — in grootere editie — door het raampje van den auto gluurt, In wezen iets anders is dan de arme uil, die op het platteland aan de schuurdeur wordt genageld? Neen, de vorm moge veranderd, verfijnd zijn, de beteekenis, de bedoeling is bijna steeds dezelfde gebleven; het afweren van onheil of het aantrekken van voordeel of geluk Het bijgeloof presenteert zich dan ook in onze dagen nog in velerlei gedaante, bij velerlei personen. Hoevelen betreuren b.v. niet het breken van een spiegel, omdat zulks zeven jaren ongeluk meebrengt? Is de bolhoed op het bed niet het voorteeken van ongeluk? En als u een speld of kam of eenig ander „stekend" voorwerp ten geschenk krijgt zonder dat ge het met een kleinigheidje betaalt, „steekt" het dan de liefde niet af? De ongehuwde, die aan de punt van een tafel zit, zal er ook alles van weten: vóór zeven jaren zal hij 't huwelijksleven niet kennen, wat een geluk is, volgens sommigen. Men moet geen messen kruisen, geen zoutvat omgooien, geen sleutel of eenig ander voorwerp ronddraaien en vooral onder geen ladder loopen, want dat brengt slechts ruzie en onheil aan. En weet ge wel, dat als men met zijn drieën vuur neemt van éénzelfden lucifer, zulks de dood beteekent van den jongste? Het kwade lot kan echter worden gekeerd door houten beelden te betasten... Als men van „de mare bereden wordt", d.w.z. als men nachtmerries heeft, doet men 't best, zijn kousen gekruist te leggen 's avonds voor men slapen gaat. Het staat vast, dat een pantoffel op tafel slecht nieuws voorspelt, maar een vallende schaar, die met een punt in den grond rechtop blijft steken, verzekert ons het tegendeel. Om te weten of uit een ei een hen of een haan zal worden gebroed, moet men er een ring, aan een draadje bevestigd, boven houden — zegt men! Trilt de ring, dan beteekent zulks, dat er een haantje mag verwacht worden. Een enkele krent in een boterham moet als de voorbode van groot nieuws worden aangezien Zoo zouden we door kunnen gaan, maar u lacht! U vindt deze dingen ook bespottelijk? Ja, natuurlijk! We wisten dan ook wel, dat wij de vraag boven dit praatje aan U niet hoefden te stellen! U is verstandiger en ü heeft uw mascotte alleen maar, omdat het „zoo aardig staat"!

;

^m^^^^^mmm OP deze pagina's geven wij eenige beeltenissen der hoofdfiguren uit de Ufatoonfilm rrDe Rebel van 1812". Deze rolprent werd vervaardigd onder productieleiding van Ernst Hugo Correü, terwijl Gustav Ucicky de regie voerde. De mannelijke hoofdrol (Generaal Yorck) wordt vertolkt door den beroemden Duitschen tooneelspeler Wemer Krauss. De vrouwelijke hoofdrol wordt gespeeld door Grete Mosheim.

Werner Krauss

'■■-■''*-:"-■;>.''

■l-i/:.:

DE PROEF OP DE SOM ONS TWEEDE, COMPLETE VERHAAL. Er stond dien morgen niets in de courant, dat de moeite waard was om gehèèl te lezen — absoluut niets 1 Wyndham Trent, die moeite had zijn even uitgebreid als uitgezocht ontbijt te verorberen, sloeg luidruchtig de knisterende pagina's om en liet zijn blikken verveeld langs de vet gedrukte regels glijden, die boven de verschillende berichten stonden... Moorden waren er niet gebeurd, en de reporters waren er blijkbaar ook niet in geslaagd, een of ander schandaaltje uit de society op het spoor te komen. Er waren een paar honderd zwartjes omgekomen bij een aardbeving, las hij, en een filmster wilde voor den zesden keer onderzoeken, of het huwelijk haar gelukkig kon maken. Politici voorspelden den ondergang van Europa, als de staten — hun land natuurlijk uitgezonderd — niet direct ontwapenden, terwijl een oude heer in Arkansas, die pas een nieuwe religie had gesticht, profeteerde, dat de heele wereld binnen twee maal vier en twintig" uur vergaan zou... Neen, er stond werkelijk niets in, dat de belangstelling kon wekken van een vrijgezel van vijf en veertig jaar, die uiterst luxueuze kamers in Clarges Street bewoont, en die een inkomen heeft, dat hem in staat stelt een leven te leiden als de leliën des vel ds. Hé ... wat is dat ? Op een der laatste pagina's had plotseling een naam zijn aandacht getrokken. Zijn glanslooze oogen begonnen te schitteren ... „Madame Gaynor Delande," las hij,, „die gisteren met het s.s. „Homeric" in ons land is gearriveerd, heeft in verband met het aanstaand opera-seizoen haar intrek genomen in „Hotel Imperial" hier ter stede." Wyndham las het korte bericht twee keer. Toen keek hij naar de foto, die er boven stond, en waarop hij tusschen een diep over de oogen getrokken hoedje en een grooten bos bloemen vaag een glimlach meende te ontdekken. Gaynor, de kleine Gaynor, die hij vaarwel had gekust — hoe lang was dat nu al weer geleden? — toen zij Engeland verhet om naar haar man te gaan, dien zij een jaar tevoren had getrouwd om een „beter mensch van hem te maken"... Haar blauwe oogen hadden zich met tranen gevuld en haar lippen hadden verraderlijk getrild, toen zij ze luchtig op zijn wang had gedrukt... Maar ze was zoo moedig geweest, die kleine Gaynor I „Onze liefde is té mooi, om haar te bezoedelen, Wyndham," had ze gezegd. „George is mijn man en ik moet naar hem toe. Jou, mijn geluk en mijn liefde moet ik achterlaten. En jij moet me vergeten!" „Liefste," had hij gezegd, „ik kän je niet vergeten I Jij bent de eenige vrouw voor mij op de heele wereld 1 Ik zal altijd van je blijven houden en altijd op je blijven wachten... Vergeet dat nooit I" „Zelfs als ik oud zal zijn, Wyndham ?"

„Zelfs als je oud zal zijn, liefste I Niets kan mijn liefde ooit doen veranderen ..." Zelden had hij iets met zooveel overtuiging beweerd... Die onschuldige jeugdliefde behoorde nu reeds lang tot het verleden. Gaynor was er niet in geslaagd Van haar man een beter mensch te maken; integendeel: hij was een paar jaar later gestorven tengevolge van overmatig drankmisbruik. Gaynor zelf had bij de opera roem en een groot fortuin verworven. En nu was ze naar Londen teruggekeerd — op het hoogtepunt van haar carrière ... Wyndham dacht even na ... Twintig jaar ... Hij vleide zich met de gedachte, uiterüjk niet veel ouder te zijn geworden. Niemand zou hem zijn vijf en veertig aanzien I Hij stond op en bekeek zich lang en aandachtig in den grooten spiegel. Ja, hij was nog een man in de kracht van zijn leven... Hij moest naar haar toegaan ... wie weet was het niet nog mogelijk om samen met die kleine Gaynor zijn jeugdliefde tot een gelukkig einde te brengen... Zelfs in deze dagen van cynisme op het gebied der liefde was zooiets nog best mogelijk... Resoluut üep hij naar de telefoon en greep den hoorn...

EEN AARDIG SNAPSHOT VAN MADGE EVANS, DE CHARMANTE M.G.M.-STER.

— 26-

„Ben jij het werkelijk, Wyndham?" klonk eenige oogenblikken later de rijke, volle stem, die hij zoo goed kende, in zijn ooren. „Wat èènigl Natuurlijk moet je komen! Kom je gauw? Vanmiddag al? Prachtig! Kom zoo vroeg mogelijk!" Bijna had hij haar door de telefoon zijn liefde verklaard, zóó zeer had haar stem hem ontroerd, bijna was zijn jeugdliefde met den oorspronkelijken gloed opnieuw opgelaaid... Bijna, maar nog niet geheel en al. Vijf en veertig jaar verschillen in ieder opzicht van vijf en twintig! Maar toch, toen hij den hoorn op het toestel legde kon hij zijn ongeduld nauwelijks bedwingen tot hij haar zien zou. Bloemen zou hij meenemen, de heerlijkste bloemen, die hij krijgen kon ... Een paar kilometer verderop, in de zitkamer van een hotel-suite, hing een vrouw den hoorn van de telefoon op en begaf zich naar den spiegel, om er zich lang en nadenkend in te bekijken... „Zou het werkelijk ... ?" mompelde ze toen. Om vier uur precies stapte Wyndham de hall van het Imperial Hotel binnen. Hij werd in een lift en daarna in de kamer van zijn beroemde gastvrouw gebogen. Al de attributen der beroemdheid omringden haar: een onderdanige bediening, een weelderige omgeving, exotische bloemen... Ze lag, omgeven door talrijke hel gekleurde kussens op een divan en stond op, zoodra hij de kamer binnentrad. „Wyndham!" Er klonken tranen in haar stem. „Ik heb vanmiddag na de repetitie niemand anders willen ontvangen dan jou ..." „Gaynorl" Al had zijn leven op het spel gestaan, dan ribg zou hij niets anders hebben weten te zeggen op het oogenblik, toen hij den langen druk van haar hand beantwoordde, zijn bloemen aanbood en op haar uitnoodigend gebaar plaats nam bij den divan. Reeds bij den eersten bUk had hij een schok gekregen. Ze droeg een tea-gown van een kleur blauw, die een vrouw, als zij haar eerste jeugd achter zich heeft, als iets verschrikkelijks dient te vermijden,■ en ondanks het schemerige licht in de kamer was de indruk, dien hij van haar kreeg, die van een vrouw, waaraan de Tijd niet zonder zijn sporen te hebben achtergelaten, was voorbijgegaan... Hij mompelde een paar niets zeggende beleefdheidsfrasen, toen zij weer op den divan plaats nam. De theewagen stond naast haar en tusschen hen in stond een schemerlamp met een rose kap. — Kozen vrouwen op leeftijd niet altijd rose kleurschakeeringen ? De lamp had echter ächter haar moeten staan, als haar zachte gloed er op berekend was, haar voordeeliger te doen uitkomen ... „Twee klontjes ... Je ziet, ik herinner me hog precies je smaak," praatte

ze, terwijl ze thee schonk. „Wyndham, herinner je je nog dien laatsten keer, dat wij samen gegeten hebben in dat kleine, grappige herbergje buiten?" „Alsof ik dat ööit zou kunnen vergeten!" antwoordde hij zonder eenige overtuiging in zijn stem. „Ah...l" zuchtte zij, terwijl ze hem een snellen blik vanonder haar lange wimpers toewierp. „Na al die jaren ... wie had dat ooit kunnen denken ?" „Ja, na al die jaren," herhaalde hij met een holle stem. Zijn eerste indruk werd op afschuwelijke wijze bevestigd, terwijl hij daar tegenover haar zat... Zij was hopeloos veranderd.. . slechts een herinnering van het lieve schepseltje, dat hij vroeger had gekend... In het wreede licht der desillusie zag hij de fijne lijntjes bij haar oogen, de rimpels in haar voorhoofd en de eenigszins uitgezakte mondhoeken, de lijn van den neus naar den mond, die zelfs de meest vaardige hand niet met schmink vermag weg te werken. Hij zag het waas van het poeder, waarmee zij vergeels had getracht de gebreken van haar gezicht te verdoezelen; de helroode rouge op haar lippen, het onnatuurlijke zwart van haar wenkbrauwen ... Middelbare leeftijd — vervallen — dik geworden ... Ondanks de handigheid, waarmee zij had getracht haar leeftijd te camoufleeren,

2" ]\^ IS n'ct om t een of ander, maar soms 'j denk ik, waarom geven ze nou nog J*- andere kranten uit dan ons Weekblad. D'r staat nou letterlijk niets anders in dan dingen waarover je je ergeren moet. Ik bedoel natuurlijk in die andere bladen. Met Cinema en Theater amuseer je je. Dat doet je goed. Pasi is die rage van de schoonheidskoninginnen, die geen schoonheid en geen koninginnen zijn, alleen maar mis (en dan nog met maar één s) voorbij, of je leest weer een andere gekheid. In Lausanne hebben de vrouwen van de heele wereld zich laten gelden en al maar petities ingediend. Ze zeggen dat er twee en vijftig hoofden van delegaties waren. Nou daar steekt niks ergerlijks in. Voor iedere week een, 'n jaar lang. Tegen dien tijd zal de conferentie wel uit elkaar zijn. Maar nou komt het ongepaste. Een inwoner van die Zwitsersche stad heeft het nu in z'n kersepit gekregen (hersens heeft zoo'n kerel niet) om voor te stellen uit die 52 een Miss Peace te kiezen. Mis-poes zou beter geweest zijn. Hoe komt de man aan het idee! Denkt zoo iemand nu werkelijk niet over wat ie zegt of schrijft? Wie moet d'r nou „missen?" 't Gaat om den vrede. Dus raken mogen ze niet meer. Moeten de uiterlijke eigenschappen het winnen of de mnerlijke? Net alsof iemand die van buiten d'r v rede-achtig uitziet 't nou ook van binnen is. En of die andere 51 geen ruzie . zouden waken over die eene die de repfesentante van den vrede geworden zou zijn Ik heb er maar • één oordeel over: 't Is «rgerlijk. Dat komt d'r nou van omdat ze die conferentie niet in Den Haag hebben gehouden. Dat had me al geërgerd. En nou komt d'r dat nog bij. Wij Hollanders zouden het nooit toegestaan hebben dat zóó iets in de krant was Sekomen. Al was 't alleen om de „ingezonden "ukken" d'r tegen. Die ook vaak heel ergerlijk kunnen zijn. PETRUS PRUTTELAAR.

CROCK WEER IN ONS LAND De grootmeester der sotternije, de grevierde clown Crock, geeft in ons land eenifre voorstellingen. leken deze feiten hem aan te grijnzen... Een gevoel van onrust maakte zich Hij bedwong met groote moeite een van hem meester, toen hij merkte — huivering ... En als een bijtenden spot hoewel hij het vermeed op te zien — dat herinnerde hij zich opeens zijn eigen de ober het gezelschap naar een tafel woorden: „Niets kan mijn liefde ooit in zijn nabijheid bracht. Hij voelde, dat doen veranderen..." Gaynors blikken op hem rustten. .. Met iedere seconde, die voorbij ging, maar het was niet voordat zij waren voelde hij den tegenzin in haar gezelgezeten, dat hij, ofschoon nog steeds schap toenemen, en tenslotte werd hij met weerzin, door stijf te groeten, blijk slechts beheerscht door één verlangen: gaf haar te hebben opgemerkt. „Weg... zoo gauw mogelijk weg..." Maar toen bleven zijn blikken als geHij dankte den hemel, dat hij zich door fascineerd op haar gezicht rusten. Wat de telefoon had kunnen beheersclien! beteekende dit ? Hadden zijn oogen hem Zoo gauw hem het zonder onbeleefd dien middag bedrogen of deden zij te schijnen mogelijk was, nam hij afhet nu? scheid. Terwijl zijn oogen naar het opZe droeg een japon in die tint mauve, gemaakte gezicht staarden, mompelde welke vrouwen, die hun eerste jeugd hij zinlooze betuigingen van spijt, omdat reeds achter den rug hebben, zoo uiteen afspraak hem noodzaakte zoo vroeg stekend staat, en die haar rijzige geweg te gaan ... stalte schitterend deed uitkomen. En „Ja ... het spijt me ... ik moet haar gezicht! Er was geen enkele ontiemand ontmoeten op de club ... Een sierende rimpel of lijn op te ontdekken belangrijke aangelegenheid ... Het was en heel haar wezen straalde van die me een genoegen je terug te zien. ... rijpe, volle schoonheid, welke verre uitTot ziens. Gaynor ..." gaat boven de lieftalligheid der jeugd... Gedurende één oogenblik hielden Met een glimlach zoo koud en schithaar blikken de zijnen vast; daarop terend als de slag van een zwaard, scheidden hen een vraag en een antwenkte zij hem aan haar tafel te komen. woord, die onuitgesproken bleven. Toen „Gebruik je koffie bij ons," verzocht zei Gaynor opgewekt: zij hem. „Laat mij je voorstellen aan..." „Ja, het was npt als vroeger, nietHaar oogen keken hem triomfeerend waar? Goeden da^, Wyndham!" en spottend aan, terwijl zij voor enkele Hij haalde verlicht adem toen hij oogenblikken het gesprek leidde, waarweer op straat was. Hij voelde zich als aan hij gedwongen was deel te nemen. iemand, die ternauwernood aan een Toen liet zij hem over aan het enthoucatastrophe ontkomen is. En hij siasme van haar nicht... wenschte zichzelf geluk, terwijl een hui„Is ze niet bewonderenswaardig?" vering hem overviel en hij bedacht, wat vroeg deze. „En is het niet ongeloofehad kunnen zijn ... lijk, wat zij heeft bereikt ? En weet je, we hebben altijd nogal gedacht, dat Dien avond dineerde Wyndham Gaynor meer talent had voor actrice copieus in een restaurant om den nadan voor operazangeres! Ze speelde smaak der desillusie van dien middag te altijd zoo leuk tooneel en ze hield er verbannen. Tegen den tijd, dat hij zijn zoo van zich voor alle mogelijke rollen maaltijd beëindigd had, merkte hij opte schminken ..." eens, dat de aanwezigen om hem heen „Daar houd ik nóg van!" viel Gaynor plotseling zwegen en geïnteresseerd naar haar nicht in de rede. den ingang der zaal keken ... „Madame Delande," hoorde hij Gedurende één seconde slechts keek iemand naast zich fluisteren. Wyndham zij hem i-echt in de oogen. Maar dat keek verrast op en zag haar door de was lang genoeg, want in die ééne zaal loepen. Ze was in gezelschap van seconde begreep hij alles: dat zij zich dien twee beeren van middelbaren leeftijd' en middag geschminkt had om zijn liefde een ongetrouwde dame, die Wyndham op de proef te stellen! En hij zuchtte kende als haar nicht. toen hij bedacht, wat had kunnen zijn... - 27 -

■

ÊOE^ „Ik heb eens één oogenblik gedacht, dat je Kings vrouw was," antwoordde zij, „maar je was toen niet erg goed,... althans niet zooals je nu bent...." „Neen, dat is waar. Of het door dat autoongeluk is of doordat ik me niet meer onder den invloed van Marcus voelde, weet ik niet, maar in ieder geval is er sinds dat ongeval met den auto een verandering over mij gekomen en toen Marcus weken lang wegbleef, werd ik hoe langer hoe .heter. Wist je, dat hij hypnotische kracht bezat?" Het bloed vloog Sylvia naar de wangen. „Dat heb ik vaak gevoeld," zei ze langzaam. „Ja, en jij bent niet de eenige, Sylvia! Ik voelde het reeds het eerste oogenblik, dat ik hem zag en daardoor zijn we getrouwd. Gedurende korten tijd waren we erg gelukkig samen. Maar toen mijn eerste kind dood geboren werd, verdween het licht uit mijn leven en is alles veranderd. Ik geloof, dat hij mij van dat oogenblik af is gaan haten en dat hij zelf toen. ook is veranderd. Ik heb mij nooit meer sterk gevoeld en geraakte hoe langer hoe meer onder zijn hypnotischen invloed. Hierdoor kon hij me laten doen, wat hij wilde. Op die manier heeft hij het beheer over mijn geld gekregen en maakte hij mij tot een hulpelooze invalide...." „Hoe verschrikkelijk," fluisterde Sylvia. „Het is meer dan verschrikkelijk, omdat ik niet de eenige ben, die hij zoo heeft behandeld. Er waren anderen, die evenals jij, hier kwamen om mij te verzorgen. Ze werden altijd door Marcus zelf aangenomen en ik hoef je misschien niet te vertellen waarom het hem steeds te doen was. Het is bijna altijd treurig met hen afgeloöpen, indien zij er niet in slaagden zich tegen zijn misdadige driften te verzetten Ohder het voorwendsel met hen" te willen trouwen, wist-hij hun hun geld af te troggelen, om hen daarna aan hun lot over te laten.... Maar da^ alles behoort nu gelukkig tot het verleden. IVJisschien heeft hij van jou wel eerlijk gehouden. Wie zal het zeggen?" Ze zweeg en vervolgde toen: „Je zult mij natuurlijk wel heel wat willen vragen, dat begrijp ik zeer goed, maar ik geloof niet, dat ik " Ze zweeg opeens, een der ramen van de bovenverdieping van het' huis was opengeschoven en gedurende een oogenblik zagen zij de gestalte van mrs. Byfleet. De oogen der beide vrouwen ontmoetten elkaar en in die van Sylvia verscheen een onuitgesproken vraag.

d ^eHu; Ru

pUROL ^^iiÄöiili IL

ti) Apolh en Dfogiilfn |

^A 1

' i 4

^^^ 1-

H --J

1 ^L4 *

^ W^' [ ^0 /^""V ^ik^l^ • . :

:

'■ /B

Ejij^-

m

p

■

wm^

^

<3M ' '-JBhÄ^ .^

Bp

F^f

$

jJßmM

1 ' ' '

YJR

^B BH Bß^ÄT^ •'«^H

. .0

i

MA§ 4 i, 1

- fDDim

HForbIdlcfl®ira'.'.

„Ja,' vervolgde Beatrice peinzend, „ook zij heeft gteleerd genegenheid voor hem te koesteren en.'Maerom is zij hier gebleven. Er was werketlijk nooit iets tusschen haar en Marcus, "behalve dat zij een soort blinde vereering voor hem kotóterde, die maakte, dat zij hier niet vaïidaan kón. Ze heeft het me eerlijk verteld, toen we hier hoorden, dat h'K.,.. dood was. Vóór dien tijd had ik het/tta'óit begrepen Ze wist heel goed, dat ?ij niets voor hem beteekende, hetgeen misschien de reden is, dat zij steeds zoo jaloersch was op andere vrouwen, die in zijn nabijheid vertoefden, zooals ze mij vertelde. Tegen mij is ze echter ncoit anders dan heel vriendelijk geweest en ik heb nu werkelijk heel erg met haar te doen...." „Het was met de hulp van Byfleet, dat ik er in geslaagd ben weg te komen — hier vandaan...." zei Sylvia peinzend. „Dat weet ik, kind. Hij heeft er me reeds alles van verteld. Kind, kind, wat zou er - 29 -

zijn gebeurd, indien je eens niét was weggegaan..."." Sylvia haalde diep adem en glimlachte dankbaar door haar tranen heen.... „In dat" geval zou je nooit den meest bewonderenswaardigen man van de wereld hebben leeren kennen," fluisterde zij. Zij spraken dien dag maar weinig meer over King. Het leek wel, alsof de tragische wijze, waarop hij om het leven was gekomen, hun het zwijgen oplegde. Beatrice gedroeg zich als een goed, nobel mensch, die aan een groot, dreigend onheil is ontkomen. Haar schoonheid was teruggekeerd; het was echter niet de schoonheid van de jeugd, doch die van de rijpere vrouw, en deze maakte, dat zij in de oogen von Sylvia nog veel aantrekkelijker leek dan eenige maanden vroeger. Het viel Beatrice moeilijk om ten volle te beseffen, dat King dood was en dat al zijn geheimzinnige krachten nu vernield waren. Nu hij dood was, beschermde zij

I Kern jn gedachten echter meer, dan. zij ooit bij zijn leven zou hebben kunnen doen. Het was haar, alsof zij was gaan begrijpen, dat hij alleen maar zoo slecht was geweest, omdat hij de verleiding niet had kunnen weerstaan om te triomfeeren, wanneer zijn verbeelding hem daartoe aanzette. Misschien was het treurigste van alles nog wel de gedachte, dat hij wellicht een groot man had kunnen worden, indien hij zijn gaven in een andere, betere richting had aangewend. Deze laatste overweging dreigde haar bijna opstandig te maken. Ten slotte vond zij echter berusting in de wetenschap, dat Kings dood het geluk van twee jonge menschen had mogelijk gemaakt.... HOOFDSTUK VI. Zóó kwam het, dat Brent zich naar het kantoor in Moorgate Street begaf en door dezelfde met groen laken bekleede deur naar binnen ging, waardoor ook Sylvia nog betrekkelijk kort te voren gegaan was. De oude kantoorbediende staarde hem onderzoekend aan; niet alleen omdat hij hem honderden vragen te stellen had, maar ook, omdat die jonge reus de sfeer van de wijde, open vlakten en de bosschen met zich scheen mee te brengen in het duffe, bedompte kantoor. Hij vroee echter niets, doch maakte alleen een stijve buiging en zei, dat mr. Moffatt reeds in de directiekamer wachtte. Moffatts oogen werden iets grooter toen Brent binnenkwam en hij stak een kleine, magere hand uit, welke in die van den jongeman geheel verloren scheen te gaan. Hij knipperde voortdurend met zijn oogen en maakte een handbeweging in de richting van een stoel bij zijn bureau. Brent sloeg hem, terwijl hij ging zitten, aandachtig gade. „Het spijt mij, dat het mij niet gelukt is in verbinding te treden met mijn mededirecteuren, die beiden op het oogenblik uit de stad zijn," begon Moffatt. „Maar ik zou het zeer op prijs stellen, indien u mij alles van deze treurige geschiedenis zoudt willen vertellen. Wij waren natuurlijk zeer ontdaan door de tijding, die uw telegram ons bracht. Ik verzoek u dit als een vriendschappelijk onderhoud te willen beschouwen en dus vrij met mij te spreken. Als ik mij niet vergis, zijn mr. King en zijn metgezel, van wien wij natuurlijk niets afweten, de eenigen, die bij de ramp om het leven zijn gekomen?" 4 Brent knikte. „Ik heb niet kunnen begrijpen, waarom dat zoo moest zijn. Kunt u me er iets meer van vertellen?" vroeg Moffatt. Brent vertelde hem, hoe het vuur de Victrix op het laatste oogenblik had gespaard en, doordat het een andere richting had genomen, dood en verderf had gebracht op Lost River.

Ja Piepa. Je kunt me gelooven of niet.

„Dus mr. King was niet in het kamp toen hij stierf? Dat is iets, wat ik niet goed begrijp-" Brent schudde medelijdend zijn hoofd en loog meesterlijk. „Mr. King was uitgegaan om te probeeren hulp te krijgen," zei hij. Er kwamen tranen in de oogen van mr. Moffatt. „Dat was mooi, héél mooi van hem," zei hij, na eenige oogenblikken te hebben gezwegen. „Ik zal mij dit altijd graag blijven herinneren, omdat het een man was, dien men nooit goed leerde kennen. Hij scheer, zoo teruggetrokken en blijkbaar niet gesteld op vriendschap. — Maar laten wij deze treurige kwestie nu laten rusten, mr. Brent, en over de Victrix spreken. Uit uw telegram meen ik te mogen opmaken, dat de mijn tenslotte toch nog rendeerend zou zijn?" „Ik geloof zelfs, mijnheer, dat de opbrengst meer dan bevredigend zal zijn." „En de reden hiervan is, dat u ontdekt hebt, hoè de vorige verliezen zijn ontstaan?" „Ja, doch slechts gedeeltelijk. Wij hebben namelijfc kort geleden in een der gangen een ader aangeboord, die veel riiker erts oplevert dan tot nu het geval was." Moffatt was zichtbaar in zijn schik. „Ik wensch u geluk, jongeman," zei hij hartelijk. „U hebt echter verzuimd, mij één ding te vertellen, namelijk, waaraan de vroegere verliezen zijn toe te schrijven." „Diefstal," antwoordde Brent grimmig, na even te hebben gezwegen. De kleine man tegenover hem schoof wat naar voren in zijn stoel. „Mag ik u vragen, of het mr. King was, die dit ontdekte?" Brent had moeite om zich bij deze vraag geheel te beheerschen. Hij wachtte alvorens te antwoorden: „Ja, inderdaad ontdekte hij het en het kan nu nooit meer gebeuren! Alles wat er gestolen was is teruggegeven, de dief is niet meer in dienst van de maatschappij en," voegde de jongeman er ernstig aan toe, „hij is zwaar voor zijn daad gestraft!" Moffatt voelde de neiging in zich opkomen te vragen, hoè hij gestraft was, maar er was iets in de uitdrukking van Brents oogen, die hem deed zwijgen. Er heerschte even een stilte, waarin de directeur van de Ores Ltd het gevoel had, alsof hij op geheimzinnige wijze omringd was met iets oneindig grootschers en machtigers dan hijzelf, iets, dat deze grijze oogen tegenover hem hadden gezien en waaraan deze jonge athleet misschien had deelgenomen. Deze gedachte maakte hem eenigszins onrustig. Toen overwoog hij echter, nnt dergelijke gedachten bij een zakelijk onderhoud eigenlijk niet op hun ploais waren, en hij was daar dankbaar voor. maar wal Ik ben, heb «k utUlultend aan mU»eJf te danken f m„

MENSCH, WEBS T3BVRBBBN!

„Ik wilde het weer grang over de Victrix hebben en dus ook over uzelf," zei hij na eenige oogenblikken, terwijl er een zonderling vriendelijke klank in zijn stem was. „Om u eerlijk de waarheid te zeggen, geloof ik, dat de mijn niet in betere handen dan de uwe kan zijn." Brent maakte een buiging en antwoord. de, terwijl hij een kleur kreeg: „Dank u wel, mijnheer." „U hebt natuurlijk gezorgd voor een plaatsvervanger, terwijl u afwezig was?" vroeg Moffatt. „Natuurlijkf" „Dan kunnen we de zaak geheel aan u overlaten. Ik ben blij dit aan mijn mededirecteuren te kunnen verklaren. — Wanneer was u van plan terug te keeren?" „Ik heb eenige persoonlijke aangelegenheden te behandelen," stamelde Brent. „Ik denk, dat die wel een paar weken in beslag zullen nemen." Hij voeJde, hoe hij tot onder zijn haren kleurde. „Mag ik u vragen of deze aangelegenheden van dringenden aard zijn?" vroeg Moffatt. Brent knikte. „Ja, zeer dringend," antwoordde hij. De ander zweeg even en dacht na. „Dat spijt me," zei hij. „Kunt u ze geen halven dag of zoo uitstellen?" Brent begreep niet goed, waarom hem dit gevraagd werd en hij keek den ander dan ook min of meer verbaasd aan. „De reden, waarom ik u dit vraag," zei Moffatt, „is dat u het in uw macht heeft vanmiddag een zeer belangrijke opdracht te vervullen. De uitstekende indruk, dien ik reeds van u heb, zou er nog door verhoogd worden, indien u er in kon toestemmen ze uit te voeren." „Mag ik u vragen, wat u van mij verlangt?" „Natuurlijk. Het betreft de familie van mr. King. Ik heb pas kort geleden vernomen, dat hij getrouwd was. Ik dacht altijJ — en mijn mede-directeuren trouwens ook — dat hij ongehuwd was. Maar hoe dan ook, zooals de zaken op het oogenblik staan, weet zijn vrouw eigenlijk niets meer dan wij haar uit het telegram van u hebben kunnen mededeelen. Hetgeen natuurlijk niet veel is. Hoe pijnlijk en vreeselijk de geschiedenis voor haar ook is, zal zij er natuurlijk toch meer van willen weten. Indien u er toe besluiten kon, vanmiddag naar Brookwood te gaan, waar zij woont, om haar op een voorzichtige wijze van een en ander op de hoogte te brengen, dan zou mij dat zeer aangenaam zijn.

Nou, Ik moet eeriyk '"^ zeooen,' dat ik het mooi van Je vind, dat Je er

niemand anders del schuld

WOORDEN VAN GUUS BETLEM Jr.

MUZIEK VAN MIEP ALGRA

gggggL

r fj J

2

^

Voordel.

mm ^Ff TzU ^N^ 3

Nii a

Wim

t

£&£

E

J.. veel.

LM

T*

m

toetaje niet steed* neun

^W

derz*« deel.

gj^^E

fftrftr |

I

T F7

r "^ -i "E

..der.

r|r JJ

^

Wahtook VdM de

^M der.

r

Lndxxr.om ver.. d rdAajt toch el.. kxn

i

ü

m

3ÈBÊ iE£

3^3^ jj j T "rrrr

3=2

AM

r

5 j

r

r

r

t

m

m W

m 33

Denk niet bij je zelve op weg naar kantoor: Kijk diè daar nou lekkertjes kui'ren! De man kan wel nachtwaker zijn of zooiets. Die wérkt, wanneer jij weer kunt lui'ren!

Denk niet, als j'een glanzenden auto ziet staan: Zöö rijk zou ik ook willen wezen! 't Geluk, heusch, dat is voor wat geld niet te koop! Dat is al zoo dikwijls bewezen....

Er is altijd wel iets, dat een ander mensch heeft, Waarvan je 't bezit zou verblijden. Maar daartegenover heb jij wel weer iets, Waar anderen jou om benijden... .

Zelfs als je geen cent in de wereld meer hebt. Dan nog ben je één van de velen. Die tóch nog iets heeft, dat geen ander bezit: De rust... dat ze jou niet bestelen!

È

'AISOINI ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS Fabriek van Artistiek < Zilverwerk Gevestigd

Specialiteit voor geschenken in zilvei en verzilverd metaal

in

PIEPA

een

pjijg j UjH 2on..
J

fai i FM

r [N JU J.

7690

MIJN

^^

^

333W

J

r ïjjig

Mensch,wee5töchte-.vre..clen,a.l heb je ook niet

i

Wf

JJ Ji

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE - 30 —

lU/t yj*_iR&i50r

Red. en Adm. Golgewnter 22 Lelden. Tel. 760 Postrekenlnn 41880

:

VerschUnt wekelijks - PrUs per kwartaal f. 1.95.

——^™

Persil *<£«SS

.

Henkel

^■VÄV

[Daér kan niemand mij vani (afbrengen. 24 jaar ben ik] {huisvrouw. 24 jaar, dus bijna] \lU eeuw, bleef Persil miji [trouw met haar niet te evenlaren kwaliteit en lagen prijs.1 [En dat wil wat zeggen! Ik] gebruik Persil voor alles.] (Voor de groote wasch, voor| IwoU en fijngoed en tevens Ivoor de hygiënische behang* [deling van ontelbare din» Igen in mijn huishouding. Er [bestaat voor mij geen ander* Iwaschmiddel dan Persil.» JifefêL

mm ]e kan zeggen wat je wil Ik gebruik alleen PersiU Persil wascht vlug en heel voordetlig. Om kort te gaan, Persil is éénig.