—,
'WE :OEN HEEL \JRVALE N11. OFFIERIN ,(EN, TELEVIS HiJ ,(E1, BC2SCHAPPE ■1' ,
x
...
<, I n
,..
tr4fir7,, Ï. •
JiL
-- ,
\
1
11
Or r
FLAIR
30-03-2016
HAAR VERHAAL
ANNELOES WOONT IN EEN BEJAARDENTEHUIS
a
Gratis woonruimte klinkt iedere student als muziek in de oren, maar ben je bereid daarvoor in een bejaardentehuis te wonen? De 23-jarige Anneloes Olthof wel. 'Hier kan ik tenminste iets voor een ander betekenen.' Interview: Marion van Es. Fotografie: privébezit.
Met haar lange blonde haar en leren broek valt Anneloes (23) een beetje uit de toon. In de gang staat bij vrijwel elke deur een rolstoel of rollator geparkeerd. Anneloes is een van de zes woonstudenten die sinds 2012 hun intrek hebben genomen in Woon- Zorgcentrum Humanitas in Deventer. In ruil voor het doen van dertig uur vrijwilligerswerk per maand krijgen ze een gratis appartement met eigen keuken en badkamer. De studenten voeren geen zorgtaken uit, maar doen dingen met de bewoners waar de verpleging doorgaans niet aan toekomt, zoals het organiseren van leuke activiteiten, samen tv-kijken of een spelletje doen. Het idee daarachter is dat deze extraatjes het welzijn van de ouderen bevorderen en de eenzaamheid tegengaan. Anneloes:11( hoorde van dit project via een vriend van me, die hier al langer woonstudent is. Toen ik een keer langsging, was ik zó trots op hem dat hij dit deed. Het is zo'n simpel idee, met een heel mooi
resultaat. Ik wist meteen dat als er weer een plekje vrijkwam, ik daar ook graag wilde wonen. En dat gebeurde dit jaar. Ik had concurrentie van zo'n tien anderen, maar gelukkig werd ik uitgekozen. Ik denk dat mijn enthousiasme er meteen vanaf straalde. Ik doe dit niet vanwege de gratis kamer, maar echt omdat ik het leuk vind. Omdat ik vind dat mensen in een verzorgingstehuis aandacht en liefde verdienen. Mijn eigen opa's en oma's zijn inmiddels allemaal overleden, maar hebben ook in een tehuis gezeten. Daar zag ik dat de
'EEN LEVEN ZO\DER HEN KAN VE NU AL NIET VOORSTELLEN'
verpleging door alle bezuinigingen in de zorg steeds minder tijd kreeg om persoonlijke aandacht te geven aan de bewoners. Dat raakte me. Ik probeerde elke week wel een keertje langs te gaan, maar toch merkte ik dat dit nog te weinig was. Ze hadden vaker behoefte aan een-op-een-aandacht. Dat was voor mij een van de belangrijkste redenen om me aan te melden.'
KINDERLIEDJES 'Ik ben altijd al zorgzaam geweest, vind het leuk om anderen te helpen. Als het niet goed met een vriendin of collega gaat, ben ik de eerste die vraagt of ik iets kan doen. Je kunt mij altijd bellen, dag en nacht. Dat ik werk in de zorg zou zoeken, was voor mij dus al vrij snel duidelijk. Na mijn mbo-opleiding ben ik nu bezig met de hbo-opleiding sociaal pedagogische hulpverlening. Ik loop momenteel stage op de gesloten afdeling van een psychiatrische instelling. Ik wil bewust niet de ouderenzorg in: luiers
>>
'2E BEAUTYDAG :IE Ik MET VRIENDINNE\ VOOR DE OUDEREN ORGANISEERDE, ME\ ZE GEWELDIG' verschonen is niets voor mij. Dat hoeft hier gelukkig ook niet, want daar is de verpleging voor. Wij zijn er voor de leuke dingen. Mijn leven is er, sinds ik hier woon, wel een stuk drukker op geworden. Ik studeer, loop stage en werk. Daarnaast nog dertig uur per maand vrijwilligerswerk doen lijkt heel veel, maar in de praktijk valt het heel erg mee. Een aantal uur staat vast. Zo moet iedere student één keer per week de broodmaaltijd organiseren voor de bewoners. Dan dek ik de tafel, zorg ik dat het eten klaarstaat en help ik mensen die niet zelfstandig kunnen eten een beetje met boterhammen snijden of voer ze hapjes. Ik maak altijd iets lekkers, zoals een gebakken eitje of een tosti. Of ik neem een stukje taart mee. Dat waarderen ze enorm.Verder breng ik twee uur per week door op de afdeling dementie. Het is mijn taak om de bewoners te amuseren, terwijl de verpleging haar werk doet. De meeste mensen herkennen me niet, ook al kom ik elke week. Sommigen denken dat ze op de bus wachten en elk moment naar huis gaan, best zielig. Meestal kijken we samen naar een natuurprogramma op tv, of zet ik een kinderliedje in. Na een paar zinnen zingen ze allemaal vanzelf mee.
In die vaste uren gaat veel tijd zitten, maar de rest gaat eigenlijk vanzelf. Ik doe dingen die ik normaal ook altijd doe, zoals koffiedrinken, televisiekijken of boodschappen doen. Alleen doe ik dat nu niet alleen, maar met mijn buren. In'mijn'gang wonen twaalf mensen, ik probeer mijn aandacht eerlijk over hen te verdelen. Bij de een klop ik aan om een praatje te maken, een ander neem ik bijvoorbeeld mee om boodschappen te doen. Dat duurt dan misschien wel iets langer dan als ik in mijn eentje was gegaan. Maar als ik vervolgens zie wat een leuke dag iemand heeft gehad, denk ik niet meer aan de tijd die het me heeft gekost.'
NAGELS LAKKEN 'Ik probeer bij alles wat ik doe de bewoners te betrekken. Als ik bijvoorbeeld in de fitnesszaal aan het sporten ben en er komt een bewoonster binnen, vraag ik of ze zin heeft in een potje badminton. En als ik mijn nagels wil lakken, doe ik dat gewoon even in de gemeenschappelijke mimte.Vinden die ouderen heel gezellig. Dat heeft me op het idee gebracht om een beautydag te organiseren. Ik heb de hulp ingeroepen van een paar vriendinnen en
samen met hen bij een aantal dames de nagels gelakt en de handen verzorgd. Ik had een massagestoel geregeld en een voetenbadje gemaakt, er waren drankjes en cake met slagroom. Lekker samen kletsen, een echte meidenavond. Ze vonden het geweldig! Dat is het voordeel van dit soort dingen door studenten laten doen, je krijgt heel andere activiteiten dan gewoonlijk. Natuurlijk wordt er in dit tehuis bingo gespeeld, maar we doen ons best om ook originelere dingen te organiseren. Gisteravond hebben we bierpong gespeeld: een drankspelletje waarbij je moet proberen een pingpongballetje in het bierglas van je tegenstander te gooien. Als dit lukt, moet die het glas in één teug leegdrinken. Natuurlijk doen we dat met de ouderen iets anders, zij hoeven bijvoorbeeld maar één slokje te nemen. Maar alleen al door het idee hebben ze de avond van hun leven. Ik denk dat het voor ouderen heel leuk is om op deze manier iets mee te krijgen van de belevingswereld van jonge mensen. Daarom vertel ik ook altijd bewust uit mezelf waar ik naartoe ga als ik op weg ben naar buiten. Dat ik ga stappen bijvoorbeeld, naar een tenniswedstrijd of naar de bioscoop. Dan willen ze er achteraf alles over horen. Andersom leren ze mij ook een hoop. Zo zat ik laatst bij een bewoner op de bank die een heel ouderwetse radio had en me uitgebreid vertelde hoe het ding werkte. Vind ik oprecht superinteressant! Vriendinnen begrijpen soms niet dat ik het geduld heb om elke dag met bejaarden door te brengen zonder het zat te worden. Natuurlijk kosten die ouderen veel energie en heb ik na een lange werkdag ook niet
>>
-AAR VER-AAL
altijd zin om een broodmaaltijd te organiseren. Zeker niet als er dan iemand begint te mopperen dat het te lang duurt voordat hij zijn eitje krijgt. Maar over het algemeen zijn de mensen juist heel vrolijk en dankbaar, en daar word ik zelf ook weer blij van. Je zou het misschien niet zeggen, maar die ouderen hebben best humor. Met mijn buurvrouw van 97 heb ik de grootste lol. Ze maakt bijvoorbeeld altijd grapjes over hoe rommelig mijn kamer is. Maar het kan ook gebeuren dat ik een bewoner troost die moet huilen, bijvoorbeeld omdat diegene zijn of haar familie mist. Sommige mensen zijn best eenzaam. Dan luister ik naar hun verhaal en geef ik een knuffel. Of ik houd hun hand even vast. Ik ben best brutaal en klop gewoon bij mensen aan, ook als ze niet direct om aandacht vragen. Heb ik bijvoorbeeld soep gemaakt voor mezelf en er is nog wat over, dan vraag ik of ze ook een kommetje willen. Andersom vind ik het ook prima als ze bij mij binnen komen lopen. Als ik thuis ben, staat mijn deur altijd gewoon open. Ik hou niet van alleen zijn, dus ik vind het juist wel
'MET EEN PRAATJE VAN VIJF MINUTEN MAAK JE IEVANDS DAG GOED. DAT IS TOCH FANTASTISN'
gezellig als er iemand langskomt. Ik zit zelden alleen op mijn kamer, dan verveel ik me meteen. Ik heb graag mensen om me heen, dat is denk ik ook waarom dit zo goed bij me past.'
HECHTE BAND 'De enige regel die er is, is dat ik geen overlast mag veroorzaken. Maar vriendinnen uitnodigen is geen enkel probleem. En een eventuele vriend mag hier gewoon blijven slapen. Zelf heb ik nu geen relatie, maar ik date natuurlijk weleens. Mannen geloven me nooit als ik zeg dat ik in een bejaardentehuis woon, maar als ik ze ervan overtuig dat het echt zo is, krijg ik eigenlijk altijd positieve reacties. Ik woon hier pas een paar maanden, maar ik kan me nu al niet meer voorstellen hoe het zou zijn om de bewoners niet meer dagelijks te zien. Ik ben aan hen gehecht geraakt, en dat wordt vast alleen nog maar erger. Als ik mocht kiezen tussen een gratis kamer in een studentenhuis of hier, kies ik zeker voor het tehuis. Hier kan ik echt iets voor een ander betekenen. Met een praatje van vijf minuten kun je iemands hele dag goedmaken, dat is toch fantastisch? Soms voel ik me schuldig. Als ik zie hoe leuk ik het vind om dagelijks met ouderen bezig te zijn, had ik dan niet diezelfde tijd aan mijn eigen oma kunnen besteden? Een kwartiertje per dag had haar al veel gelukkiger gemaakt, en die tijd had ik best vrij kunnen maken. Achteraf gezien had ik dat anders willen aanpakken, maar dat kan helaas niet meer. Dat maakt me soms verdrietig. Maar als ik dan 's avonds thuiskom en een briefje op mijn deur vind met: 'Bedankt voor de koekjes, ze waren heerlijk', ben ik blij dat ik toch weer iemand gelukkig heb kunnen maken.'
>>
