Colofon Eigenzinnig is een uitgave van Stichting Eigenwijks, organisatie van samenwerkende wijkbewoners in Nieuw-West. Redactie: Diana Muller, Dorèndel Overmars, Ietje de Wilde, Lieke Mensink en Dick Glastra van Loon Met teksten van: Dick Glastra van Loon, Dorèndel Overmars en Ietje de Wilde Opmaak: Stephan de Smet Oplage: 750 exemplaren Redactie adres: Stichting Eigenwijks Jan Tooropstraat 6, 1062 BM Amsterdam Telefoon: 020 346 06 70 Email:
[email protected] Website: www.eigenwijks.nl Jaargang 13 Nummer 2 November 2015
Illustratie: Hannah Kindler van Ruimte voor gesprek
Wat bewoners beweegt wat bewoners beweegt
Wat Bewoners Beweegt Wat houdt bewoners bezig? Waar maken zij zich zorgen over? Waar worden zij blij van? Waar maken zij zich boos over? Waar willen zij hun eigen tijd en energie in steken als het gaat om hun buurt en hun buren? En op welke manier kunnen wij daarin van betekenis zijn? De antwoorden op deze vragen zijn het bestaansrecht van Eigenwijks. Bij alles wat wij doen spelen deze vragen een rol. Als organisatie van samenwerkende wijkbewoners werken wij altijd vanuit wat bewoners beweegt. Een principieel concept dat al 57 jaar stand houdt. Maar hoe werkt dat eigenlijk? Onze filosofie De filosofie van Eigenwijks is dat de kracht van bewoners de belangrijkste factor is om beweging in de samenleving tot stand te brengen en te houden. Zij zíjn de samenleving dus zonder hun inzet is elk voornemen tot verandering en verbetering kansloos. Om deze belangrijke rol te kunnen waarmaken moeten bewoners goed toegerust zijn. Feitelijk zijn zij de medewerkers van de samenleving. En voor medewerkers moet je goed zorgen. Het is belangrijk dat zij gemotiveerd blijven, ruimte voelen om zich te ontwikkelen, ervaren dat zij verantwoordelijkheden en bevoegdheden hebben voor wat zij willen bereiken. En dat zij trots kunnen zijn op hún bijdrage aan het doel waaraan zij werken: een prettige en sociaal veilige samenleving. Een stabiele, vertrouwde en begripvolle omgeving van waaruit je werkt is daarbij onontbeerlijk. Een omgeving met een stimulerende en enthousiasmerende invloed, waardoor je je als bewoner gesteund, gemotiveerd en gewaardeerd voelt om wie je bent en wat je doet. En dat is precies wat Eigenwijks nastreeft als organisatie van samenwerkende wijkbewoners in Amsterdam Nieuw-West.
Beweging door de jaren heen Door de jaren heen verandert ‘wat bewoners beweegt’ voortdurend. Onze aandacht en inzet verandert mee met die bewegingen. De komst van ‘nieuwe Nederlanders’ in Nieuw-West enkele decennia geleden hield de gemoederen onder bewoners bezig. De leefgewoonten botsten, men kende elkaar niet of nauwelijks, bewoners maakten zich zorgen of keerden zich af van deze nieuwe buurtgenoten. Anderen vonden het juist interessant. Reden voor Eigenwijks om met hen aan de slag te gaan. In gesprek brengen, zaken eerlijk en open op tafel leggen, elkaar leren kennen en samen aan de slag met wat hen bindt. Straatfeesten, buurtkranten, bewonersplatforms, werkgroepen, discussieavonden; allemaal vormen om invulling te geven aan datgene wat bewoners beweegt. In tijden van stedelijke vernieuwing maken bewoners zich zorgen over hun woontoekomst. Wordt er wel goed voor ons gezorgd? Wordt door de machtige woningcorporaties en de gemeente wel voldoende rekening gehouden met ons belang? Op wie kunnen wij rekenen in deze situatie waarbij ons woonbelang zozeer ter discussie staat? Eigenwijks herkent deze beweging en zorgt voor ondersteuning van bewoners. Vanuit hún positie en hún belang richten wij onze inzet in. Zodat bewoners zelf hun eigen belang zo goed mogelijk over het voetlicht kunnen brengen bij de spelers die ingrijpende plannen hebben met de woningen. De opkomst van de digitalisering van informatievoorziening en dienstverlening baarde bewoners zorgen. Kan iedereen wel meekomen in deze ontwikkeling? Hoe kunnen wij als bewoners daar een rol in spelen? Eigenwijks herkende deze beweging en ontwikkelde samen met bewoners de laagdrempelige computercursussen voor en door buurtbewoners. Tot op de dag van vandaag blijkt Digiwijks een succesvolle methodiek. Met het wegvallen van een deel van de professionele zorgvoorzieningen maken bewoners met een bijzondere ondersteuningsbehoefte zich zorgen over hun toekomst. Waar kan ik terecht voor ontmoeting, contact, vrijetijdsbesteding, zorg en aandacht? Het houdt hen bezig, dus is er werk aan de winkel voor Eigenwijks. Vanuit de behoefte en mogelijkheden van deze bewoners ontwikkelen wij samen met hen manieren om ervoor te zorgen dat ook zij zich welkom en thuis voelen in hun buurt en bij hun buurgenoten. Veel bewoners steken graag hun tijd en energie in hun buurt en hun buren. Met de meest uiteenlopende motivaties en op talloze manieren. Of het nou gaat om het onderhoud van de openbare ruimte, parkeerproblematiek, voorlichting, vrijetijdsbesteding, emancipatie of educatie; als je er alleen voor staat, is het hard werken en het geeft weinig voldoening. Eigenwijks brengt bewoners die hetzelfde nastreven met elkaar in contact. Biedt hen een thuisbasis van waaruit zij samen kunnen werken en waarop zij kunnen rekenen. Zodat zij optimaal aan de slag kunnen met datgene wat hen beweegt. In deze editie van Eigenzinnig leest u de praktijkervaringen van een kleine dwarsdoorsnede uit ons netwerk. Wat hen beweegt is ons werk!
Dick Glastra van Loon - directeur Lieke Mensink - bestuursvoorzitter
Scootmobielen op tour
Eén keer per maand trekken ze erop uit: bewoners met scootmobielen uit Geuzenveld en Slotermeer. Het aantal deelnemers varieert tussen de 15 en de 20. De uitjes variëren ook: van een mooie ontdekkingstocht door de Tuinen van West tot een optocht naar de Molen van Sloten. Een waar genot voor deze bewoners die er in hun eentje niet zo ver op uit durven. Bewoners, ouderenorganisaties ANBO en Nivon en Eigenwijks organiseren deze vrolijke optocht sinds vorig jaar. Vanuit Eigenwijks sluit Jitske Weekenborg aan. Ze fietst zelf mee en zoekt
voor iedere keer voldoende begeleiders: “Je hebt mensen nodig om het verkeer tijdelijk stil te zetten bij oversteekplaatsen en we houden er ook altijd rekening mee dat een scootmobiel onverwacht kapot kan gaan. Daarom rijdt hulpmiddelenleverancier Welzorg altijd vrijblijvend mee met een busje. Per keer proberen we met minimaal vijf mensen mee te fietsen.” Deze keer (de laatste van het seizoen) werd de tocht uitgezet door een actieve buurtbewoner, die vooraf controleerde of de route goed begaanbaar was voor de scootmobielen. Weekenborg: “Het is een middagvullend programma met tussendoor een gezellig opwarmmomentje. We hebben bij de Molen van Sloten een arrangement geboekt van twee drankjes en een taartje per persoon. Deze keer sluiten er ook studenten aan. Nu de winter er weer aan komt, gaan zij met de groep bespreken of er behoefte is aan een vervangende binnenactiviteit.” Vanaf de lente kunt u deze bijzondere optocht van scootmobielen weer door de wijk zien rijden.
Foto’s Rufus de Vries
Creatieven en opbouwwerkers pioni
Ruimte voor gespre Toen organisatieadviseur Julien Haffmans begin dit jaar tijdens een raadsvergadering presenteerde
moeten in mijn visie vaker de mensen opzoeken waarvoor ze het maken. Ik vorm een werk vaak samen met de persoon met wie ik in gesprek ben, het is een doorlopend onderzoek.”
hoe kunst en creativiteit een wijk kunnen
Verbinden door de hele wijk
verbeteren, zat Eigenwijks directeur Dick Glastra van Loon in de zaal en luisterde aandachtig…
Tijdens de open dag van het Actagebouw. Foto: Bas Oosterwal
Haffmans, gevestigd in het Actagebouw in Slotervaart heeft Open Acta opgericht en wil een creatief centrum voor de hele buurt worden. Ze benoemde dat het best raar is dat kunstenaars zelden betaald krijgen om cohesie in een wijk te verbeteren, omdat al dit geld naar welzijnspartijen gaat. Haffmans en Glastra van Loon raakten in gesprek en besloten een samenwerking uit te proberen. In juni van dit jaar startte één van die samenwerkingsinitiatieven: Ruimte voor gesprek. Daarin werken de creatieven en Eigenwijks samen aan community-vorming in de wijk. Het kernteam bestaat naast Julien Haffmans uit Maarten van Schie en Hannah Kindler. De groep krijgt advies van de bekende beeldend kunstenaar Renée Kool die al jaren op verschillende manieren de openbare ruimte als werkveld kiest. Van Schie (afgestudeerd in Future Planet Studies en bezig met zijn master) houdt zich bezig met vormen van gesprek. “Veel mensen hebben de neiging om in theorieën te blijven hangen als het om maatschappelijke onderwerpen gaat. Door een onderwerp op jezelf te betrekken, wordt een gesprek heel anders. In gesprekken met onbekenden gebruik ik gerichte zinnen. Door veel aanknopingspunten en verschillende onderwerpen in een openingszin te verwerken, vinden mensen makkelijker een onderwerp om op in te haken.”
“Kunstenaars moeten in mijn visie vaker de mensen opzoeken, waarvoor ze het maken.”
Het kunstzinnige brein is Hannah Kindler, zij is afgestudeerd aan de Rietveld academie. “Ik ben niet het type kunstenaar dat zich terugtrekt in een atelier en daar een sculptuur maakt. Kunstenaars
Vanuit Eigenwijks is opbouwwerker Karin Kauw aangeschoven. Zij denkt mee en legt verbindingen. “De opdracht van een Huis van de Wijk beperkt zich niet tot de fysieke locatie. Het gaat erom dat je contacten en netwerken onderhoudt in de hele “De opdracht van wijk.” “In Nieuw Sloten wilden we een Huis van de Wijk al meer dialogen organiseren en beperkt zich niet tot ontmoetingsmomenten en -plekde fysieke locatie.” ken creëren. Als daaruit ontstaat dat mensen iets willen doen voor de wijk kunnen wij kijken wat we daarin kunnen betekenen. Ook vinden we het interessant om te ontdekken of we door een samenwerking met creatieve ondernemers andere doelgroepen betrekken bij het Huis van de Wijk.” Kindler: “De taal die het Huis van de Wijk België spreekt, is niet de taal die de meeste twintigers aanspreekt. Om andere doelgroepen te bereiken zijn andere ruimtes, zoals het Acta gebouw misschien ook geschikter.” Kauw beaamt dit een geeft ook aan dat Ruimte voor gesprek daarom een eigen website heeft. “We vinden het belangrijk dat dit initiatief een eigen sfeer en uitstraling creëert, die andere groepen aanspreekt.”
Straatgesprekken
In juni gingen Haffmans, Kindler en Van Schie letterlijk de straat op. Op het Belgiëplein spraken ze mensen aan en probeerden met hen een gesprek Illustratie: Ha aan te knopen. Van Schie: “Je concurreert dan met straatverkopers van goede doelen en veel mensen hebben daar geen zin in. Zij zetten hun blik op oneindig en lopen snel door. Maar als mensen ontdekken dat je alleen informatie geeft, verandert dat. We informeerden mensen over het Actagebouw en dat we graag open gesprekken wilden voeren met mensen uit de buurt.” Kindler: ‘Ook legde ik uit dat we in verbinding staan met het Huis van de Wijk. We hebben onze flyers zeer selectief verspreid, alleen meegegeven aan die mensen die echt geïnteresseerd waren.” Van Schie trof veel mensen die toch al om een praatje verlegen zaten: “De meneer die op een bankje zat te wachten tot
ieren met:
ek zijn vrouw klaar was met boodschappen doen… en zo waren er meerderen.” Kindler: “Maar het gaat hier ook echt niet om kwantiteit maar juist om kwaliteit. Per keer bereik je 1 of 2 mensen die meteen enthousiast zijn en circa 10 of 15 mensen die geïnteresseerd genoeg zijn om een flyer mee te nemen.” De geïnteresseerden werden uitgenodigd voor een breed gesprek dat plaatsvond tijdens de open dag van het Actagebouw. Van Schie: “die gesprekken gaan voorbij aan scheefliggende stoeptegels. Het gaat erover om te praten over zaken die belangrijk voor je zijn in relatie tot de buurt.”
Aansluiten bij bestaande initiatieven Het organiseren van meerdere gesprekken met louter nieuwe mensen blijkt voor een eerste jaar best wel ambitieus. Daarom is bekeken hoe het team van Open Acta bij bestaande initiatieven van het Huis van de Wijk aan kan sluiten. Zo aten ze mee tijdens het integratiediner en sloten ze aan bij burendag. De meerwaarde zit volgens Kauw dan vooral in de andere blik: “De meeste opbouwwerkers zijn ook goed in het voeren van gesprekken en om diverse mensen hierbij te betrekken. Maar leuk aan de creatieven vind ik dat ze veel meer kijken naar het geheel. Dus de sfeer eromheen, de aankleding van de plek, de uitstraling van de uitnodiging enzovoort.”
Tastbaar resultaat
annah Kindler
Kauw: “Het spanningsveld waar we nu in zitten is, hoe we dit verder met elkaar vormgeven en wat het betekent voor de opdracht als de groep niet meteen nieuwe mensen bereikt.” Dat er begin volgend jaar een tastbaar resultaat komt, staat in ieder geval al wel vast. Waarschijnlijk iets in de vorm van een expositie. Maar een boek voor en van de buurt lijkt Kindler ook wel wat.
Heftige onderwerpen op het podium Ruim 250 betrokken bewoners en professionals uit Amsterdam en omstreken vulden op maandagavond 16 februari de Rode zaal van theater De Meervaart. Die avond vond een mix van theater en publieksinteractie plaats over de schietincidenten die in de weken daarvoor plaatsvonden in Amsterdam. Theater De Meervaart en bewonersorganisatie Eigenwijks wilden met: De Kracht van Kogels in een avondvullend programma de ‘kramp’ over dit onderwerp doorbreken. Gedurende de avond lieten deskundigen, musici en cabaretiers afwisselend hun licht op de moorden schijnen en werd uitgebreid gesproken met bezoekers in de zaal.
De Kracht van Kogels. Foto: Marc Roodhart
Het sloeg aan om met een theatrale bril en publieksinteractie naar onderwerpen van grote maatschappelijke waarde te kijken. Daarom volgde in juni: IK VERTREK: Jihad uit mijn straat. Hierin werd gezocht naar een context voor het jihadisme. Waarom kiezen jonge mannen en vrouwen voor de gewapende Jihad? Tijdens IK VERTREK werden de verhalen verteld van een vader die zijn zoon verloor tijdens een bombardement in Syrië, een buurtwerker die zag hoe een jongen radicaliseerde en een jongen die op het nippertje ontsnapte aan totale radicalisering. Daarnaast waren er beschouwingen en analyses van deskundigen, was er muziek en interactie met het publiek. Wederom een beladen onderwerp dat bespreekbaar werd gemaakt.
“Je vraagt niet: Kortom, er wordt flink gepionierd met het bouwen van communities en “Wat ben jij aan het whatsappen?...’” leggen van contacten. Immers dat wordt in de 21-ste eeuw, nu mensen steeds vaker op hun smartphone kijken steeds uitdagender. Van Schie: “Als je in de trein een boek leest, kan iemand aan de hand van de kaft een praatje aanknopen. Maar je vraagt iemand niet: ‘Wat ben jij aan het whatsappen?...’” Meer weten? Kijk op www.ruimtevoorgesprek.nl IK VERTREK: Jihad uit mijn straat. Foto: Marc Roodhart
Complex 40 in Overtoomse Veld:
De renovatie en het gewonnen proces Opbouwwerker Ietje de Wilde ging afgelopen maand met welverdiend pensioen. Speciaal voor Eigenzinnig blikte ze met bewoners Jacqueline Rietbergen en Mohammed Faiz van Complex 40 terug op de renovatie van hun huurwoningen. De Wilde ondersteunde hen van 2006 tot 2010 gedurende de langdurige renovatie en het daaropvolgende gerechtelijke proces.
Wat is er gebeurd? Jacqueline Rietbergen vertelt: Er is jarenlang een uitgebreid overleg geweest tussen woningcorporaties Het Oosten (nu Stadgenoot) en Far West over de renovatie van de ruim 300 woningen van het complex. Ik zat toen in de bewonerscommissie. In 2004 werd in het Vernieuwingsplan Overtoomse Veld vastgelegd, dat dit complex zou worden gerenoveerd. Het Oosten wilde vooral de buitenkant aanpakken, de ramen, de entrees, maar de bewoners wilden ook verbeteringen binnen, zoals nieuwe keukens en badkamers, want die waren volgens hen heel slecht. Het Oosten vond van niet, op basis van hun eigen bouwkundig onderzoek. Uitgangspunt was renovatie tijdens bewoning en een vergoeding van 500 euro. Dit plan werd aan de bewoners voorgelegd en uiteindelijk stemde meer dan 70% voor waardoor het plan kon worden uitgevoerd. De bewonerscommissie kreeg tijdens de onderhandelingen met Het Oosten ondersteuning van Eigenwijks, van jou. Daar hebben we veel aan gehad. Wij vonden dat het plan er goed uit zag: nuttig, nodig en betaalbaar.
Problemen tijdens de uitvoering Toen de werkzaamheden begonnen, bleek echter al gauw dat de woningen er veel slechter aan toe waren dan Het Oosten dacht. Het bouwkundig onderzoek was slecht gedaan en tijdens de uitvoering kwamen er heel wat lijken uit de kast. De werkzaamheden binnen waren zo ingrijpend dat bewoners daar eigenlijk niet konden blijven wonen. De belofte was dat de wc en de keuken elke avond weer gebruikt konden worden, maar dat bleek niet zo te zijn. Toen brak de ‘pleuris uit’ onder bewoners. Het Oosten kwam met gebruikerswoningen waar bewoners tijdens de opknapbeurt konden bivakkeren. De bewonerscommissie stelde toen meteen aan de orde dat de vergoeding dan ook omhoog moest, naar 5400 euro per woning. Zeker voor een gezin met kinderen is het onmogelijk om te verblijven in een woning waar keuken, douche en wc worden vervangen. Dus dan moeten mensen verhuizen naar de gebruikerswoning en daarvoor staat een hogere vergoeding. Het Oosten en Far West wilden daar absoluut niet aan. Bewoners waar keuken en badkamer werden vernieuwd, kregen een vergoeding van 1600 euro en dat was het.
Rumoerige bewonersvergadering
Gedurende het renovatieproces van Complex 40 werden de entrees en opslagboxen van het gebouw gesloopt. Bewoners moesten wekenlang via een ijzeren trap hun huis in en uit, mensen moesten kinderwagens en zware
De bewonerscommissie heeft toen een vergadering georganiseerd, die heel rumoerig verliep. Andere bewoners namen het de bewonerscommissie kwalijk dat ze akkoord waren gegaan met dit plan en dat de vergoeding veel hoger behoorde te zijn. De bewonerscommissie heeft toen uitgelegd dat er met Het Oosten en Far West was onderhandeld over de vergoeding, maar dat zij niet wilden betalen! Er was zoveel kritiek dat de bewonerscommissie het bijltje er toen bij heeft neergegooid.
boodschappen allemaal naar boven slepen via die trap. Als het een beetje nat
Verdere stappen…
was en in de winter werd dat levensgevaarlijk. Foto Ietje de Wilde
Mohammed Faiz neemt het gesprek over: Meneer Adardour
Yes you can! Aimane Guermiti is 18 jaar oud en bruist van de energie. Hij zit in het derde jaar van de HBO-opleiding Fiscaal Recht en Economie, is voetbaltrainer voor kinderen bij Pancratius, trapt zelf wekelijks een balletje en is voorzitter van het jongerenplatform van DOCK. Toch zocht hij nog meer uitdaging en weekvulling, dus geeft hij sinds september ook bijlessen in het PlusPunt. Het inmiddels gerenoveerde Complex 40. Foto Sade Sulkers
(ook lid van de bewonerscommissie) kwam naar mij toe en vroeg of ik mee wilde doen met het oprichten van een huurdersvereniging. Dan konden we een proces voeren en een hogere vergoeding afdwingen. De werkzaamheden in mijn woning waren toen net begonnen en het was een ramp: in de woning blijven kon echt niet. Op een gegeven moment zag ik een boormachine uit de muur komen. Het was onleefbaar. Mijn vrouw en kinderen hebben wekenlang bij mijn schoonouders gelogeerd en ik bij mijn moeder. De bewoners waren niet goed voorgelicht, de planning klopte niet en Het Oosten communiceerde slecht. Er was sprake van onkunde en nalatigheid. Elke keer was er weer een andere projectleider. De aanpak van de entrees was een verschrikking: er was heel veel lawaai en een noodtrap. Dat heeft wel een jaar geduurd!
Opnieuw ondersteuning van Eigenwijks We hebben toen weer Eigenwijks om ondersteuning gevraagd, aan jou en aan Ahmed Afkerin. Via Eigenwijks hebben we een notaris en een advocaat gevonden. Met een aantal mensen zijn we naar een notaris gegaan en hebben een huurdersvereniging opgericht: Huurdersvereniging Complex 40. We hebben een proces aangespannen, met behulp van advocaat Kees Oosterwijk, voor een hogere vergoeding voor bewoners. En we hebben dat proces gewonnen! Bewoners, waar de keuken en badkamer waren aangepakt en die 1600 euro hadden gekregen, hebben uiteindelijk allemaal de volledige vergoeding gekregen van 5400 euro. Een groot succes. De rechter vond ook dat de werkzaamheden niet tijdens bewoning konden worden uitgevoerd. Ruim 200 gezinnen hebben 3800 euro extra gekregen. Heel wat bewoners hebben ons hiervoor bedankt, maar lang niet allemaal.
Wat hebben jullie aan Eigenwijks gehad? Eigenwijks, in de persoon van jou en Ahmed Afkerin, was onze steun en toeverlaat. Jullie gaven ons hoop en advies en brachten ideeën aan over hoe het nu weer verder moest, zoals het idee om met een hele bus vol buurtbewoners naar de rechtbank te gaan. Jullie zagen de grote lijnen en legden de contacten met de notaris en de advocaat.
Guermiti wil zijn wiskundekwaliteiten namelijk graag op een laagdrempelige manier overbrengen aan jongeren in de wijk. “Ik bied jongeren graag een kans om zich te ontwikkelen en voor mij is het een goede manier om te ontdekken of ik het leuk vind om leraar te zijn.” Samen met studiegenote Maroua Abouyayha bedacht hij een bijlespakket onder de naam: Yes you can! Basisschoolkinderen worden klaargestoomd voor de cito-toets en middelbare scholieren krijgen gerichte lessen over wiskunde en economie. “ Guermiti: “In deze wijk heeft een deel van de ouders niet zoveel te besteden. Er zijn plekken waar jongeren rustig en gratis kunnen studeren, maar echte bijlessen zijn vaak duur. Wij bieden de lessen aan tegen een kostendekkend tarief.” Dit kunnen ze mede doen omdat ze de ruimte in het PlusPunt gratis mogen gebruiken. Opbouwwerker Ahmed Afkerin: “Vanuit Eigenwijks worden initiatieven die zo vanuit de bewoner zelf komen vol enthousiasme ondersteund. Aimane werkt vanuit een andere aanvliegroute dan bestaande initiatieven op dit gebied, dat is heel mooi!” Guermiti loopt van jongs af aan al op de troepen vooruit. Op de kleuterschool sloeg hij een klas over omdat hij zo leergierig was. “Ik ben goed in zaken ordenen en plannen. Bij wiskunde zie je dat 80 procent van de fouten die leerlingen maken, leesfouten zijn. Ik vind het leuk om via simpele trucjes en op een speelse manier wiskunde toegankelijk te maken.” Vol enthousiasme pakt hij pen en papier, want exponentiële en lineaire verbanden blijken binnen een handomdraai om te buigen tot een tekening. Guermiti zocht op internet naar trucjes en leerde van zijn oom die wiskundeleraar is: “Teken een vlinder of zet strepen op een bepaalde manier op papier en je hebt het antwoord op een formule die vlak daarvoor nog heel ingewikkeld leek.”
Marhaba vertegenwoordigt belangrijk geluid uit de wijk Ze glimlachen doorlopend. Voorzitter Abdelhafid Elonsri (59) en secretaris Abdeslam Ben Ali (68) van stichting Marhaba (welkom) uit Geuzenveld hebben een hoop meegemaakt, maar blijven positief en stralen dat uit.
werkers. De groep was erg afhankelijk van die ondersteuning, anders gebeurde er weinig. Dat vond ik zonde. Deze Marokkaanse 55-plus mannen zorgen voor een belangrijk geluid uit de wijk. De drie die Marhaba nu trekken, heb ik in de afgelopen jaren geholpen bij het ontwikkelen van hun organisatiekwaliteiten.”
Beiden kwamen ooit naar Nederland om er eventjes te werken. De carrière van Ben Ali verliep vrij voorspoedig. “Eerst werkte ik in een slagerij; vies en zwaar werk. Daarna 23 jaar bij een schoonmaakbedrijf waar ik een groep aanstuurde.” Toen dat bedrijf in 2002 failliet ging, vond Ben Ali helaas geen nieuwe baan. Elonsri had minder geluk, hij werd in 1995 getroffen door een onduidelijke ziekte. “Ik heb alle ziekenhuizen van Amsterdam gezien en 20 dagen in het VU gelegen, zelfs in quarantaine. Maar niemand heeft me ooit kunnen vertellen wat ik nou mankeerde.”
Marhaba is sinds dit jaar een officiële stichting en organiseert meerdere activiteiten. Het derde bestuurslid (meneer Akka) geeft sportles aan alle leden en Elonsri geeft computerles. Ook activeren ze hun achterban. Elonsri: “We worden vaak uitgenodigd voor gesprekken bij Stichting Argan en ‘Laat het van twee kanten komen’. Ik kom altijd en breng vier of vijf mannen mee.”
Ben Ali: “Toen wij hier kwamen in de jaren tachtig wilden we een paar jaar geld verdienen en dan weer naar Marokko. Er waren geen verplichte taallessen en we zagen geen reden om Nederlands te leren.” Beide mannen spreken inmiddels aardig Nederlands, maar vloeiend zal het niet worden. Nadat hun vrouw overkwam, kwamen er kinderen en nu zijn er kleinkinderen. De heren willen best terug naar hun geboorteland, maar hun familie wil graag hier blijven, dus blijven zij ook. Gelukkig hebben ze Marhaba. Want, lachen beide mannen: “van de hele dag thuiszitten word je niet blij. Zo denken de meeste mannen van onze generatie erover.”
Oprichting Marhaba Ben Ali en Elonsri vonden in 2005 twee buurthuiskamers waar ze bij elkaar kwamen. Ben Ali: “Wij hielpen de andere mannen met het vertalen van brieven van onder meer de schuldhulpverlening en de verzekering.” De groep noemde zichzelf Marhaba en kwam vier dagen per week bijeen.
Eigenwijks Toen werd in 2012 het Huis van de Wijk opgericht en wilde het stadsdeel alle groepen samenbrengen in één locatie per wijk. Eigenwijks kwam naar het Pluspunt en werd daar beheerder. Opbouwwerker Ahmed Afkerin vertelt over zijn ervaringen met de groep: “Marhaba was gewend aan hulp van meerdere opbouw-
Met zijn allen poseren voor de Tweede Kamer
Het resultaat
Hard werken Elonsri: “Ik wil graag iets doen voor anderen, maar het is wel hard werken.” De heren spreken nu met hun achterban over het betalen van eigen bijdragen voor activiteiten. “We kopen vaak koekjes voor de deelnemers en betalen dat uit eigen zak.” Elonsri heeft het gevoel dat niet alle leden dat zien en waarderen. Maar ja, verzucht Ben Ali begripvol: “Het zijn dan ook veel mannen zonder werk, die de Het bestuur van Marhaba: Abdeslam Ben Ali, taal slecht spreken.” Ahmed Akka en Abdelhafid Elonsri
Bezoek aan de Tweede Kamer Hoogtepunt van dit jaar was een bezoek aan de Tweede Kamer. Beide heren vertellen enthousiast over de dag. Ze werden opgehaald met een bus, kregen een uitgebreide rondleiding, deden een quiz over de politiek en gingen met zijn allen uit eten. Het zijn bijzondere ervaringen voor de groep die zijn wijk niet vaak verlaat. Voor de deur van de Tweede Kamer verraste het duo opbouwwerker Afkerin. Ze hadden stiekem een Eigenwijks-vlag mee en wilden daarmee op de foto. “Alle medewerkers van Eigenwijks zijn leuk”, voegt Elonsri eraan toe. “Sommige mensen denken dat ik voor Eigenwijks werk, zo vaak ben ik er!”
Even op de foto met de ‘koning’… Van links naar rechts: buurtbewoner Driss, voorzitter Abdelhafid Elonsri, Koning Willem Alexander, Opbouwwerker Ahmed Afkerin, secretaris Abdeslam Ben Ali.
