Nieuwsbrief. Stichting Vrienden van het Johan van Oldenbarnevelt Gymnasium Amersfoort. Mei 2013

Nieuwsbrief Stichting Vrienden van het Johan van Oldenbarnevelt Gymnasium Amersfoort Mei 2013

Colofon

Inhoud

Deze nieuwsbrief is een periodieke uitgave van de Stichting Vrienden van het Johan van Oldenbarnevelt Gymnasium Amersfoort.

Van de rector……………………………………..……

3

Van het bestuur………………………………………

4

De stichting: - zet zich in voor het creëren en versterken van de banden tussen de school en de oudleerlingen en tussen de oud-leerlingen onderling. Ook de verbinding met de (oud-) docenten rekent de stichting tot haar taken; - ondersteunt de school financieel, bijv. bij het aanbieden van extra aandacht aan van oorsprong niet Nederlands-talige leerlingen; - ondersteunt leerlingen die daarvoor in aanmerking komen financieel bij schoolactiviteiten die niet door school betaald (kunnen) worden.

Afscheid van mw. Corry Samson…………….

5-6

Mededelingen………………………………………..

7

Dromen in de Groen van Prinstererlaan…

8-9

Overlijdensberichten…..…………………………

10

Donateurs De stichting streeft ernaar alle oud-leerlingen tot haar donateurs te mogen rekenen. Deze nieuwsbrief en andere communicatie van de stichting wordt dan ook naar alle bij de stichting bekende oud-leerlingen toegezonden in het vertrouwen dat zij periodiek een donatie aan de stichting doen. Bijdragen Direct na het eindexamen worden oud-leerlingen geattendeerd op het bestaan van de stichting met het verzoek zich aan te melden. Een eerste mogelijkheid tot bijdragen betreft het geheel of gedeeltelijk doneren van het nog resterende ‘boeken-borg-geld’ aan de stichting. Deze mogelijkheid wordt actief aangeboden door de school. Op eigen initiatief doneren kan altijd via bankrekening 423525 ten name van Stichting Vrienden JvO te Amersfoort. Verder vraagt de stichting hulp bij het besparen op de kosten; geeft u s.v.p. altijd een e-mail adres door zodat via die weg gecommuniceerd kan worden i.p.v. via de relatief kostbare post.

Redactie A.Drop, S.Huisman, K.Echten Te bereiken via e-mail van de stichting: [email protected] Websites van de stichting: www.jvo.nl klik onder ‘Leerlingen’ op ‘Oud-leerlingen / ‘Vrienden’’ en http://vriendenjvo.wordpress.com Postadres: p/a JvO, Thorbeckeplein 1, 3818 JL Amersfoort Telefoon: p/a JvO, 033-4613944

Adreswijzigingen Geeft u uw adres(-wijzigingen) s.v.p. te allen tijde door aan [email protected] of via het betreffende formulier op de website(s), graag onder vermelding van eindexamenjaar. Liever een keer te vaak dan een keer te weinig. Oplage 2.300 waarvan ca. 700 per e-mail. 2

Zoals een enkeling van de oud-leerlingen die de media volgen, wellicht onder ogen of ter ore gekomen zal zijn, heeft het JvO het predicaat “Excellente School” gekregen. Op 4 februari 2013 reikte staatssecretaris van onderwijs Sander Dekker het juryrapport, de oorkonde en het “schildje voor aan de muur” uit in de Nieuwe Kerk in Den Haag. Het JvO is de enige school in Amersfoort met dit predicaat.

houden: de taak van de overheid is om te zorgen voor voldoende financiering en een kwalitatief goede inspectie die niet achter elke hype van politici aanrent. - Enkele schoolleiders zeiden: Ik heb wel wat beters te doen dan naast alle andere rompslomp ook van dit soort formulieren in te vullen en dan ook nog een jury te entertainen. - Een enkeling zei: Ik ga dit predicaat nooit krijgen met mijn school en dan kan ik het beter niet aanvragen dan de afwijzing honderd keer moeten uitleggen.

Een aantal maanden geleden kregen alle scholen van Nederland van de minister van onderwijs de vraag of zij in aanmerking wilden komen voor het predicaat “Excellente School”. De gedachte erachter was dat (zeer) goede scholen zich met dit predicaat zouden kunnen onderscheiden en andere scholen zouden kunnen stimuleren tot betere prestaties. Scholen die zich aanmeldden, moesten bereid zijn zich onder het vergrootglas van de onafhankelijke jury te laten leggen. De jury stond onder leiding van prof.dr. Fons van Wieringen, emeritus hoogleraar onderwijskunde aan de UvA.

Ik vind het aardig om van onafhankelijke specialisten te horen wat opvalt. We kregen complimenten over ons Olympos en Novum (de trajecten voor leerlingen die meer kunnen en willen dan het standaardcurriculum) waaraan een groot deel van de leerlingen meedoet, over het bètaonderwijs en over het personeelsbeleid (de deskundigheidsbevordering en de interne experts). Het grootste compliment was dat alle bij de school betrokkenen (leerlingen, ouders, personeel) de visie op onderwijs en ontwikkeling kennen en in de dagelijkse gang van zaken in de school herkennen.

164 scholen hebben dit aangedurfd, waarvan 52 zich excellent mogen noemen. Van deze 52 zijn 9 scholen/afdelingen voor VWO, waarvan 7 zelfstandige gymnasia.

En nu moeten we de kwaliteiten die we hebben, borgen en andere zaken uitbouwen. De maatschappij ontwikkelt zich en de leerlingen veranderen met de tijd vanzelf, binnen die veranderende maatschappij. Leerlingen die hier komen, moeten zich enerzijds aanpassen aan de manier waarop wij onderwijs verzorgen; anderzijds gaan wij mee met de veranderende samenleving. Dat veranderen doen we behoedzaam, en zonder risico’s te nemen die de degelijkheid of het rendement zouden kunnen ondergraven. Ogenschijnlijk is het JvO voor oud-leerlingen nog net de school van vroeger; paradoxaal gezegd is het voor de huidige leerlingen net zo gemakkelijk een school van nu.

Van de rector

De selectiecriteria voor het predicaat zijn:     

goede onderwijsresultaten; heldere visie op onderwijs; zelf-lerend vermogen van de school; de omstandigheden waaronder een school werkt; de manier waarop een school zich onderscheidt, zoals aandacht voor leerlingen die meer aankunnen dan het standaardprogramma. Scholen die niet meededen met “dit circus” hadden daarvoor, zo leerde een korte rondgang langs mij bekende schoolleiders in het algemeen een van de volgende drie motieven: - Het is niet de taak van de overheid om zich met dit soort “missverkiezingen” bezig te

Cees van Lent

3

Van het bestuur In een poging onze toezegging waar te maken ten minste twee nieuwsbrieven per jaar aan u toe te gaan sturen, treft u hier de eerste voor 2013 aan. Met veel dank aan de verschillende contribuanten voor hun inhoudelijke bijdragen! Zo hebben wij kopij mogen ontvangen van de ‘Caraïbische delen van ons Koninkrijk’ zoals Koning Willem-Alexander het pleegt te noemen. De rector heeft een officiële erkenning ontvangen voor de uitstekende kwaliteit van zijn (en onze) school: het predikaat van excellence. Mevrouw Samson neemt afscheid van de school en gaf ter gelegenheid daarvan een exclusief interview. Lees meer in deze nieuwsbrief. Naar aanleiding van de vorige nieuwsbrief zijn de nodige reacties ontvangen, gelukkig allen positief. Meerdere lezers gaven aan prijs te stellen op overlijdensberichten voor zover die bekend zijn bij de stichting. Wij zullen trachten in het vervolg hetgeen wij daarover aan informatie ontvangen via de nieuwsbrief met u te delen. Dit is verder de eerste nieuwsbrief die wij alleen digitaal versturen (d.w.z. via e-mail en plaatsing op de site http://vriendenjvo.wordpress.com). Sinds onze laatste nieuwsbrief van eind 2012 (digitaal én per post verzonden) zijn gelukkig heel veel e-mailadressen binnengekomen (en verwerkt); dank aan alle respondenten. Wij gaan ervan uit dat hiermee de ‘harde kern’ van de oud-leerlingen en –docenten op het juiste e-mail adres bereikt wordt. Verder is de financiële positie van de stichting zodanig dat wij grote kosten aan een mailing per post voorlopig niet willen nemen.

Dat brengt mij op een gewetenskwestie: uw donaties … Het fenomeen Vrienden van het JvO kenmerkt zich door een vrij informele benadering. Op enig moment is er voor gekozen niet een vereniging te zijn maar een stichting. Dat houdt in dat er ook geen contributie geheven wordt en dat de stichting financieel grotendeels afhankelijk is van donaties van haar deelnemers. Oorspronkelijk werd nog wel eens een acceptgiro verzonden. Deze ‘herinneringswijze’ is echter ook bijzonder kostbaar, zeker in verhouding tot de ‘opbrengst’. Wij hebben ervoor gekozen eenieder (met verbinding tot het JvO) in onze adreslijst op te nemen en van nieuwsbrieven te voorzien resp. voor reünies uit te nodigen. Als wederprestatie verwachten wij periodiek een financiële bijdrage uwerzijds (uit eigen beweging). Ten aanzien van de organisatie van de reünies: wij streven ernaar deze kostendekkend te realiseren, zodat daar geen middelen van de stichting bij gelegd behoeven te worden. Uw donaties komen derhalve rechtstreeks ten goede aan die andere doelstellingen van de stichting: ondersteunen van school en gezinnen bij uitgaven voor activiteiten die zeer wenselijk zijn, maar waarvoor geen financiering bestaat voor resp. door de school of anderszins. De organisatie van reünies is natuurlijk ook een belangrijk doel (en tevens middel …) van de stichting maar het bestuur is van mening dat de gebruiker in dit geval volledig betaalt en dat donateurs die niet naar de reünie willen/kunnen komen daar dus ook niet een deel van hun donaties aan op zien gaan. Mede namens het bestuur, wens ik u veel leesplezier toe! Met vriendelijke groet, Arnout Drop

4

Afscheid van mevrouw Corry Samson Stralend kwam ze in 1977 het Johan van Oldenbarnevelt binnen en nog even stralend gaat ze nu genieten van haar pensioen: een mooi moment om met haar te spreken over wat er veranderd is en wat er hetzelfde gebleven is. Wat er hetzelfde gebleven is, is de heterogeniteit van het docentencorps: er waren en zijn heel uiteenlopende docenten, die allemaal hun eigen, unieke plek hebben en samen zorgen voor die vertrouwde Van Oldenbarnevelt-sfeer en -kwaliteit. De sfeer binnen het corps is wel veel hartelijker geworden. Toen mevrouw Samson begon, was het corps een beetje een bastion en het was niet altijd eenvoudig daarin binnen te dringen. Toen de sectievoorzitter haar welkom heette en zich voorstelde, zei hij: “U mag mij alles vragen, maar van overleggen houd ik niet.” Toen hadden docenten veel meer hun eigen koninkrijk en werd er veel minder met elkaar afgestemd dan tegenwoordig. Tegenwoordig lijkt wel alles wat kan, ook te moeten. Waar voorheen een toets bestond uit tien vragen op één gestencild

A4tje, of op de achterkant van het schoolbord geschreven moest worden, is een toets nu gemakkelijk acht A4’tjes met illustraties en romanfragmenten of gedichten, wat de werkdruk heeft doen toenemen. Ook het toegenomen overleg is naast kwaliteitsverbeterend wel verzwarend gebleken, net als bijvoorbeeld de schrijfopdrachten in de vijfde en de zesde: leerlingen stellen een documentatiemap samen voor hun debat, maken informatieschema’s en schrijven op basis daarvan hun betogen, waarin verwijzingen naar en citaten uit de documentatie moeten voorkomen en die dus bij het nakijken ook gecontroleerd moeten worden. Het nakijken kost erg veel tijd, maar van oud-leerlingen komt steeds de feedback dat ze zich op de universiteit onderscheiden van hun medestudenten, omdat ze al weten hoe ze om moeten gaan met vakliteratuur. Wat gelukkig ook veranderd is, is het rookbeleid: in de jaren zeventig had het lokaal nog een podium met daarop de tafel van de docent met daarop een asbak. Eerst werd roken in het lokaal verboden en mocht het nog wel op de gang, hetgeen leidde tot docenten die met één been in de gang en één been in het lokaal stonden les te geven. In die tijd boog de gynaecoloog zich rookwolken blazend over het wiegje met daarin de pasgeboren dochter van mevrouw Samson, zeggend dat hij het eerste uur na de geboorte graag een extra oogje in het zeil hield. 5

Hoewel de leerlingenpopulatie wel heterogener geworden is, zijn de leerlingen eigenlijk niet veranderd. Het aardige is dat de Van Oldenbarnevelt-sfeer blijvend is: die sfeer is liberaal, je mag jezelf zijn en er kan veel, zolang je een ander niet kwetst; er is veel gezelligheid. Inspiratie uit de interactie met de leerlingen halen is hier op school bijzonder gemakkelijk: er zijn heel veel talentvolle leerlingen en mevrouw Samson was en is al die jaren dankbaar dat ze met hen mocht samenwerken. Ze heeft altijd veel plezier met de leerlingen gehad: of de leerlingen nu in de onderbouw op ‘maandag-grammaticadag’ meteen bij het begin van de les uit zichzelf in groepjes gaan zitten, bij spreekbeurten de krankzinnigste onderwerpen de revue laten passeren of bij hun afsluitende literatuurmondeling weerwerk geven en zo laten zien dat ze kritische burgers aan het worden zijn, steeds geniet zij van haar werk. Inspiratie vond ze ook in de steeds weer nieuwe dingen die ze op school heeft gedaan, zoals de cursus symboliek die ze met een collega ontwikkelde voor de vierdeklassers en het vakoverstijgende werken aan de uitwerking van het Olymposprogramma, en in de omgang met de leerlingen buiten de lessen om, zoals bij de DDR- en Romereizen en in haar mentoraten. Natuurlijk waren de moeilijke dingen die haar leerlingen overkwamen, ook emotioneel voor haar, en hield het gevoel “doe je wel genoeg voor je leerlingen” haar veel bezig, maar juist die kanten van haar werk waren ook zeer waardevol voor haar.

gepensioneerde zegt tegenwoordig druk te zijn, maar volgens mevrouw Samson kunnen ze nooit zo druk zijn als zij als docente al die jaren geweest is, dus ze gaat eerst genieten van het niets doen en ze gaat afkicken van het druk zijn: een beetje opruimen, vooral niets plannen, doen waar ze zin in heeft op het moment dat ze er zin in heeft. Natuurlijk zijn er al die musea die nog bezocht moeten worden en al die boeken die nog gelezen moeten worden, maar tijd doorbrengen met haar man (oud-rector van de Amersfoortse Berg) en met haar dochter (antropologe en politicologe, nu wonend in Edinburg en binnenkort weer voor een jaar in Bangladesh, waar ze eerder al enkele jaren woonde) en met haar zoon (neerlandicus, werkzaam in de uitgeverswereld) gaat ze zeker doen. Hoewel ik zeer tot mijn genoegen zes jaar Nederlands van de heer Van der Veen gehad heb en hij mij geïnspireerd heeft Nederlands te studeren en ook docent te worden, baal ik nu toch wel dat ik nooit les heb gehad van mevrouw Samson. In haar lokaal heeft zij het sonnet “Le bonheur de ce monde” van Christoffel Plantijn hangen, een afdruk die met het originele zeventiendeeeuwse materiaal gemaakt is: zo’n zelfde afdruk heb ik thuis hangen, in 1980 meegenomen van dezelfde vijfdeklasexcursie naar Antwerpen en het Museum PlantinMoretus en nu wens ik haar “al het geluk van de wereld”!

Ook niet veranderd is de waardering van de leerlingen voor mevrouw Samson. Ik heb bij verschillende oud-leerlingen en bij verschillende leerlingen die nu op school zitten naar hun mening over haar gevraagd en ze zijn unaniem. Vroeger waren de jongens een beetje verkikkerd op haar en vonden de meisjes haar tof en gingen ze bij haar op kraamvisite; nu zeggen ze: “Ze is top!” en “Ze is altijd aardig!”. Wat gaat ze doen na haar pensionering? Helemaal niets! Iedere Karin Echten-Ram 6

Oproep

LinkedIn

De stichting / school beschikt over enkele ‘papieren’ exemplaren van het Lustrumboek 1926 (met dank aan de aanbieders daarvan); het groene boek, zie foto. Het staat inmiddels in digitale vorm op onze site http://vriendenjvo.wordpress.com Aan degene die belangstelling heeft voor het boekwerk stellen wij een exemplaar graag ter beschikking. Stuur s.v.p. een mailtje aan [email protected]

Wist u dat de Stichting Vrienden van het JVO ook een LinkedIn groep heeft? Wanneer u op LinkedIn zoekt naar ‘Stichting Vrienden Johan van Oldenbarnevelt’ kunt u zich aansluiten bij deze groep. Op deze wijze kunnen wij ons digitale netwerk uitbreiden en u ook via deze weg op de hoogte brengen van nieuwsfeiten en aankondigingen.

Nieuw Bestuurslid Wij zijn erg verheugd dat Eric Manusama bereid is om het bestuur van de Stichting Vrienden van het JVO als penningmeester versterken.

Promotie Van oudsher werden met plezier de wetenswaardigheden, ook ‘professioneel’ van de oud-leerlingen in de nieusbrief opgenomen. Wij zetten deze goede traditie graag voort. Zo ontvingen wij recentelijk het bericht dat Nynke Scherpbier-de Haan op vrijdag 7 juni haar proefschrift zal verdedigen, getiteld: ‘Optimising Chronic Kidney Disease Management in primary care, is shared care the answer?’. De promotie zal plaatsvinden in de aula van het bestuursgebouw van de Radboud Universiteit, Comeniuslaan 2 te Nijmegen.

‘Penningmeester, Eric Manusama, eindexamen 1983. Ik maak graag deel uit van het Stichtingsbestuur omdat ik het Johan van Oldenbarnevelt (de afkorting JvO was toen nog veel minder in zwang) een warm hart toe draag. Het zwoegen op latijnse woordjes en de altijd onverwachte mondelinge overhoringen ben ik nog lang niet vergeten. Maar deze haat-liefde verhouding met het gymnasium heeft er zeker toe bijgedragen om deze school bij mijn dochters sterk aan te bevelen. Ik heb gestudeerd in Utrecht, ben opgeleid tot chirurg in Rotterdam en werk in Leeuwarden. In 1983 woonde ik nog op 16 km afstand van school nabij Voorthuizen, nu woon ik op nog geen 700 meter afstand. Het gymnasium behoudt zijn aantrekkingskracht !’

7

Dromen in de Groen van Prinstererlaan Door Caroline Fiévez* Eindexamen 1990. Caroline studeerde rechten aan de Universiteit Utrecht. Zij woont op Curacao. Als kind van een Curaçaose moeder en een Nederlandse marine officier, bracht zij al een deel van haar jeugd door in de tropen. Caroline is advocaat en sinds december 2012 Deken van de Curaçaose Orde van Advocaten

Midden jaren ’80. De school was gevestigd in het gebouw aan de Groen van Prinstererlaan. Vanuit de lokalen kon je staren de tuin in. Dromen over later. Het gebeurde wel eens dat een dromer hardop droomde en plots enthousiast de klas inriep: “hé, een eekhoorn daar in de boom!” In mijn herinnering droomde ik toen over zelfstandigheid. Als 15 jarige voelde ik mij erg volwassen en de regels van thuis paste niet bij dat gevoel. Het ‘als ik later echt voor vol word aangezien” zag ik als een leven zonder school maar vooral zonder regels. Vaag en op de achtergrond was er ook een werkend bestaan. Dat werkende bestaan moest bijdragen aan een huis op stand en aan een goede auto. Meer fantasie was er niet. Als vierjarige kleuter had ik al bedacht dat ik advocaat moest worden. Maar wat dat dan inhield advocaat zijn, daar droomde ik verder niet over. Ook droomde ik niet over het traject er naar toe. Ja studeren, dat moest je doen. In Utrecht, Leiden of Groningen. Maar verder? Nee, ik droomde alleen over het verlost zijn van regels en over later.

Ik woon op Curaçao. Mijn huis staat in het oude stadscentrum en op kruipafstand van mijn kantoor. Daar rijd ik iedere morgen ergens tussen 7 en 8 uur naar toe. Rijden, want ook zo vroeg is het hier al warm en de eerste uren van de dag wil je nog niet beginnen te transpireren. De fan belt van mijn 7 jaar oude Hyundai Santa Fé piept al maanden. Een bezoekje aan de garage neemt al gauw een ochtend of langer in beslag: onderdelen blijken na uren zoeken op de boot vanuit Korea onderweg, personeel vertoeft bij de snèk1 omdat het net salaris heeft ontvangen of men werkt op halve kracht omdat het regent. Tijd om het gepiep te laten repareren is er dan ook niet. Adviezen moeten tijdig richting een andere tijdzone in de wereld, een beslagrekest moet snel naar de deurwaarder voordat een schip dat aan de ketting moet niet de haven van Curaçao verlaat en conclusies en pleidooien moeten worden voorbereid waarbij de daarvoor geldende termijnen dienen te worden bewaakt. Kortom, ik ben advocaat. Het had weinig gescheeld of het was mogelijk anders gelopen. Het eekhoorntjes spotten resulteerde in dusdanig slechte schoolresultaten dat mij thuis te verstaan werd gegeven per direct te gaan werken achter de kassa bij de HEMA. Mijn ouders meenden het serieus. Toch kreeg ik nog een kans. Na mijn eindexamen vertrok ik naar Utrecht. Ik belandde op een tochtig kamertje in het multiculturele Lombok. Turks brood, olijven en feta. Nu hip, toen bij gebrek aan beter. Na een student-stage op een advocatenkantoor op Curaçao, stond mijn besluit vast: na mijn afstuderen ga ik daar aan de slag. In 1996 werd ik als advocaat op Curaçao beëdigd. Vanuit Curaçao kwam ik een paar jaar later, eveneens als advocaat, op Sint Maarten terecht. Het geluk viel mij ten deel dat ik op een strand woonde, dicht bij de Franse kant. Lange lunches, goede wijnen, Caribische rum als digestif. Kortom, la douce France in de tropen. Er viel niets te klagen behalve dan het jaarlijkse orkaan seizoen. Na drie orkanen te 1 Mini-toko annex buitenkroeg.

8

hebben meegemaakt, werd het tijd terug te keren naar Europa. Het werd de Perigord, Frankrijk. De toga werd verruild voor een keukenschort, de leren aktetas voor een rieten boodschappenmand en de gehele collectie killer pumps voor een paar rubberen laarzen. Alle juridische vakbladen werden opgezegd. Inspiratie kwam voortaan uit glossies als Maisons CotéSud en Cuisine & Vins. De Guide Hachette en de Larousse werden respectievelijk mijn wijn- en eetbijbel. Voor een terrine de foie gras of een galantine de veau en aspic draaide ik mijn hand dan ook niet om. Een schitterend huis, een goed gevulde wijnkelder, wederom viel er niets te klagen. Totdat ik een eekhoorn in mijn riante tuin zag en dacht aan de dromen van toen. Had ik die wel voldoende waargemaakt? De foie gras, de grand crus classés, het wieden van de rozenperkjes, het werd erg eenzijdig. Nou ja, het hielp ook dat ik mijn vent inmiddels ruim achter het Franse behang kon plakken. Met enkel een koffer en zonder mijn rubberen laarzen vertrok ik na zes jaar als Godin te hebben geleefd in Frankrijk, terug naar Curaçao. Op stand woon ik hier niet. Chollers2 hebben afgelopen week mijn koperen waterleidingen gejat. Een zwerfhond ligt al ruim zes jaar voor mijn deur. Met de dag wordt hij scharriger. Tegen de muurkanker in de muren van mijn huis en de aantasting door zon, zout, en constante wind valt niet aan te schilderen. Witte mieren knagen aan het houtwerk. Mijn auto piept en knarst. In een skilift in Oostenrijk twee maanden geleden, zag ik sinds lange tijd weer een eekhoorn. Ik dacht aan mijn dromen van toen. Een leven zonder regels kan ik me nu niet voorstellen. Voor een advocaat bestaat er geen grotere uitdaging dan regels creatief te interpreteren en toe te passen. Mijn huis ligt in de buurt waar mijn moeder is geboren en waar mijn grootouders begraven liggen. Een bijzonder prettige plek in een omgeving rijk aan familiehistorie. En die auto? Mocht die het begeven, dan is er altijd een snèk te vinden waar een vriendelijke bezoeker automonteur blijkt. 2 Een choller is een lokaal woord voor junk.

9

Overlijdensberichten Sinds het uitkomen van de laatste nieuwsbrief is door verschillende oud-leerlingen en andere betrokkenen gemeld dat men prijs zou stellen op vermelding van berichten van overlijden. Hieronder geven wij een overzicht van oud-leerlingen die de afgelopen jaren overleden zijn. De berichten daarvan hebben ons met name na de laatste reünies, nieuwsbrief en oproep tot adreswijzigingen bereikt. Dit overzicht zal beslist niet compleet zijn en er ontbreken concrete data. Het is ons streven ook deze kant van de oud-leerlingen- en oud-docentengroep nauwgezet bij te houden en vragen daarbij ook uw medewerking.

mr. J.H. Jan Ritsma , eindexamenjaar 1931, overleden in 2012 F.W. Frans Latour , eindexamenjaar 1938, overleden in 2013 mr. A.E.M. Ton Ribberink , eindexamenjaar 1946, overleden in 2013 mr. J.C.J. Jan Pels Rijcken , eindexamenjaar 1947, overleden in 2011 dr.ir. F.G. Frans Insinger , eindexamenjaar 1947, overleden in 2013 F. Frieda Schaap - van der Velde , eindexamenjaar 1948, overleden in 2013 mr. F. Fred IJff , eindexamenjaar 1951 J.H. Joop Sikkes , eindexamenjaar 1951, overleden in 2010 ds. W.E. Wieger Steenbeek , eindexamenjaar 1951 H.R.P. Herman Goossens , eindexamenjaar 1952, overleden in 2012 dr. L. Lodewijk Blok , eindexamenjaar 1953 drs. M.I.E. Goudsblom - Maria Oestreicher , eindexamenjaar 1954 K. Klaas Teeling , eindexamenjaar 1954 G.D.J. Bert Blok , eindexamenjaar 1954, overleden in 2011 drs. D. Dick Ruys , eindexamenjaar 1955, overleden in 2012 L. Liesbeth Korver - Alzerda , eindexamenjaar 1955 drs K.E. Karel Brester , eindexamenjaar 1955 drs. J.P. Han Paulides , eindexamenjaar 1956, overleden in 2012 M.G. Maas Wagenaar Hummelinck , eindexamenjaar 1961, overleden in 2011 A. Anneke Kostering - Frederikse , eindexamenjaar 1962 drs. M.A. Marianne Koeman - Verboog , eindexamenjaar 1967, overleden in 2011 mr.drs. J.H.F. Jan Hendrik Korving , eindexamenjaar 1969, overleden in 2011 drs. G.H.C. Elly Vos - van Rij , eindexamenjaar 1970, overleden in 2011 N. Nico Meester , eindexamenjaar 1984 drs A. Anja Manuel , eindexamenjaar 1987 drs. G.O.J.H. Gerhard Steenstra , oud-docent klassieke talen, overleden in 2013 A.A. Wientje van Heel - Driebergen , eindexamenjaar 1949, overleden in 2011 P.S. Feikema - Camerling-Helmolt, overleden in 2009

10