23 januari 2014 Nieuwsbrief 1 Hoi allemaal, Ik was niet echt van plan om een weblog te maken, maar misschien wel leuk om af en toe in de vorm van een brief iets van ons te laten horen. Op zondag vertrokken, kwamen we na een goede, wel lange reis aan in Entebbe. Het was daar 4 uur in de nacht. Voordat we bij het guesthouse waren, en konden slapen , was het al wel half 6. Die eerste nacht als gast bij een Nederlander,die een guesthouse runt, een plekje waar we nog vaker zullen terugkomen, halverwege en onze laatste nacht. Rond 10 uur een verzorgd ontbijt, en toen een lange rit naar Jinja. Daar verblijven wij nu al vanaf maandag, en lijkt het al wel weken, zoveel al gezien en meegemaakt. De Familyhome ,waar we verblijven, is opgezet door een Nederlandse vrouw, en wordt gerund door Oegandese werknemers. Het is goed om hier te verblijven, de kinderen zijn gezellig, en hunkeren naar liefde en aandacht. Henk is nu een kippenhok aan het bouwen, maar voordat je al het materiaal gevonden, besteld en uiteindelijk in huis hebt, gaat er aardig wat tijd over heen. Hij wordt goed geholpen door Moses en Godfrey. Verder hebben we Jinja al op verschillende manieren verkend, en kennis gemaakt met de bevolking, de markt, het “” Nederlandse “” brood, de gewoontes van dit land enz. Tussendoor een paar genoten van een heerlijk terrasje, wat een beetje westers aandoet. In het huis, komt er iedere avond ook een jongen , Djovan, eten en douchen, maar deze jongen woont in de sloppenwijk. Gisteravond voor het eten, ben ik met hem meegeweest om zijn huisje te zien. Ik vroeg aan hem, of ik zijn huisje mocht zien, en even later, vroeg hij mij, wil je het echt zien??? En toen ik ja, zei, glunderde hij gewoon. Nou, na een wandeling dwars door deze wijk, dan gaat er heel wat door je heen, want er wonen daar dus talloze families, leven met 5 tot 7 personen in 1 huisje, zo groot als een nederlands kleine slaapkamer, pikkedonker, van leem gemaakt met een dakplaat als dak. Geen licht, geen water, dus je kunt wel beetje indenken hoe dat werkt. Daar het huisje van Djovan bekeken, hij slaapt daar met 4 vrienden, bekenden uit zijn dorp, en de anderen hebben een matras , hij niet, dus slaapt op de grond, op een kleedje. Wat fijn, dat hij nu in ieder geval genoeg te eten heeft, en liefde en aandacht maar verder woont hij daar nog wel. Daarna nog bij de moeder van Moses en Godfrey wezen kijken, die met verschillende kinderen daar in een huisje woont, niet te geloven. Dit trof me erg, en ik wil daar deze week nog een keer naar toe, ik mocht nu al voor een paar vrouwen bidden maar er is zo’n nood daar. En ik zou ook niet weten hoe je dit op moet
lossen. Overdag een gekrioel van zoveel kinderen, en s’avodns een intocht van de mensen die zijn wezen werken, in de hoop dat ze iets verdiend hebben om wat eten te kunnen kopen. Vrouwen , waarvan er gelukkig een aantal mee doen aan het project van Blessing4 you. Zij maken kettignen en die kunnen ze verkopen aan een buitenlander, dus zij krijgen in ieder geval wat geld. In het donker moet je daar niet lopen, want dan begint de criminaliteit en ben je niet veilig. Zo, wat eerste indrukken, om van me af te schrijven. We missen jullie maar weten dat het goed gaat, Heel veel liefs, Papa en mama , Henk en Jeanet
Nieuwsbrief 2 27 januari 2014 We zijn weer een aantal dagen verder, en sinds vandaag ook vertrokken naar een andere
logeerplek. Op dit moment zit ik heerlijk op het balkon van ons huisje op Mto Moyoni, een geweldige mooie plek aan de Nijl. Net een flinke onweersbui achter de rug, maar nu schijnt de zon weer. We hebben een super goede week gehad in huize Blessings 4 you. De kinderen wilden niet dat we weggingen, en ik vond het zelf ook moeilijk, je krijgt toch wel een band met ze, als je daar zo een week in huis bent. We hebben gisteravond voor ieder kind mogen bidden en ze steeds mogen knuffelen. De meeste kinderen hebben geen vader of moeder meer, of 1 die niet voor ze kan zorgen. In die laatste dagen heeft Henk het kippenhok grotendeels afgebouwd, alleen het binnenhok en de deur moet nog. Maar het is toch wel een heel ander project dan in Holland, hoor. Naast dat het een kippenhok is, moet het ook zo degelijk en beveiligd zijn, dat er veel tralies zijn, anders worden de kippen gewoon gestolen. Brian en de jongens gaan het verder afmaken, en dan willen ze 50 kuikens kopen, en deze eieren laten leggen maar ook weer vermenigvuldigen om zo zelf voor inkomsten te zorgen. Daarnaast heeft Brian nog best andere goede plannen, dus hopelijk wordt dit werkelijkheid. Op zaterdag zijn we naar de Bron van de Nijl gegaan, daar waar de Nijl ontstaat vanuit het Victoriameer. En hebben daar een heerlijk visje, gegeten, tilapiavis, direct uit de Nijl vandaan, nou, die was ook om te smullen. Op zondag zijn we in de ochtend naar de kerk geweest, was een mooie dienst, met zang, dans en een goed woord, en na de dienst nog een Bijbelstudie. En ’s middags zijn we voedsel wezen uidelen in Masese, een dorp , wat bestaat uit een en al sloppenwijk. We hadden rijst, bonen, suiker, zout en zeep ingekocht en hebben dit uitgedeeld aan de meest behoeftigen. Verder hebben we ook geld gegeven voor het repareren van een dak, voor de spulletjes van een baby, het broertje van Moses. Daar was ik al eerder geweest in die week, en ik mocht hem een naam geven, hij heet Noroq maar het is gebruikelijk om dan ook een doopnaam te geven. Ik heb de naam Jedidja gegeven, lieveling van de Heer. Het rondlopen in die sloppenwijk, is echt heel indrukwekkend, je moet je voorstellen dat je door allerlei straatjes loopt, wat net een open riool is, vol met vrouwen en kinderen, daartussendoor barretjes waar eigen brouwsel wordt gedronken. En als je daar als Mzungu
rondloopt ( de naam voor een blanke) , dan komen alle kinderen op je af, houden je vast, knuffelen je, voelen over je huid, of dat witte er niet af kan, als je wrijft. Dus met een hele horde kinderen om en achter je , loop je daar rond. En dan bedenkend, hoe moet dit opgelost worden??? En niet wetend, wat hier s’nachts allemaal afspeelt. Verder jonge vrouwen, die met hun baby op schoot zitten, en die je aanbieden of ik er voor zorgen wil. Nee, dat gaan we echt niet doen, want zij is de moeder. Maar wat triest, als je geen vreugde kunt beleven aan het hebben van een kind, omdat dit zoveel zorgen meebrengt, hoe geef ik het kindje te eten, en wat als het naar school kan, en er geen geld is voor boeken en kleding. Wat fijn om te ervaren, dat Aidah, de vrouw in het huis van Brian, die voor de kinderen zorgt, zelf wel kan genieten van haar zoontje JOshua, die nu 1,5 jaar oud is. Voor Djovan, de jongen, die ook bij Brian komt eten, hebben we geregeld dat hij schoenen voor school krijgt, en ook een matras om te slapen. Hij woont ook in de sloppenwijk. En wat was hij er blij mee. Nu een paar dagen rust, en dan gaan we weer terug naar Entebbe, en zullen we het Belgische echtpaar gaan ontmoeten, zij gaan iedere week naar de gevangenis van Kampala. En vrijdag zullen we dan de andere 4 Nederlanders daar ontmoeten. Vanmiddag even bij de jeugdschool van Mto wezen kijken, hebben rondgekeken maar helaas Winette en Ingrid nog niet gezien of gesproken. Mogelijk morgen. Een hartelijke groet, en dikke knuffel voor iedereen, liefs Henk en Jeanet
Nieuwsbrief 3, Oeganda 5 februari Zo, weer eens nieuws vanuit Oeganda. We zijn intussen al bijna een week verder. In die tussentijd niet veel gelegenheid gehad om te schrijven maar nu toch even een update. Na ons verblijf in Mto Moyoni zijn, we weer in Entebbe beland. Daar zijn we 3 dagen gebleven om vanaf zaterdag met de andere 4 uit NL op te trekken. Op woensdag kwamen we begin van de middag aan in Entebbe en hadden we om half 3 een afspraak staan met Nathalie en Werner van de stichting Foodsteps. Zij zetten zich in voor de kinderen uit de kindergevangenis in Kampala. Vanuit Nl had ik ze al een paar keer gemaild en gevraagd of we mee mochten naar de gevangenis maar steeds een negatief antwoord gekregen. Op die woensdag hadden we een afspraak staan in hun home in Entebbe, waar ze al 70 kinderen vanuit de gevangenis opvangen en ze een thuis bieden. Het viel niet mee om dit huis te vinden, dus er stond al aardig strijd op. Met een chauffeur op pad en we moesten in de buurt van de University zijn. Wij daar kijken, niks te zien, aan allerlei mensen gevraagd maar niemand kende ze. Dan toch maar hun nummer bellen, maar dat nummer werd niet opgenomen. Dan maar een internetcafé in, en op de website kijken of er dan toch niet een ander nummer was, die gevonden, maar ook daar geen gehoor op. Gelukkig werden we toen na 5 minuten teruggebeld ( onze chauffeur werd al een beetje ongedurig en wilde ons alweer terug brengen, want wij hadden natuurlijk een prijs met tijd afgesproken met hem). Nathalie belde ons en kon de chauffeur uitleggen waar het was, nou, dat hadden we dus ook nooit gevonden. Daar aangekomen, werden we rondgeleid door een aantal personeelsleden, en vertelden ons hoe ze daar werkten. De jongste kinderen waren aanwezig, en kon je best aan zien, dat een aantal daar nog niet zo lang waren, door hun gedrag, of uiterlijk. Na de rondleiding kwam Nathalie ook terug vanuit het ziekenhuis met een jongen, die door een paar in elkaar geslagen was. Met haar een poos gesproken, een vrouw met het hart op een goede plek, die veel liefde voor deze kinderen heeft, en er alles voor doet, om ze weg te krijgen uit de gevangenis, maar ook daar op die plek al van alles is gestart, een schooltje, een schoenmakerij, een houtzagerij, enz. Dus wij werden steeds meer geprikkeld om toch heel graag daa naar te gaan. Dus nog maar een poging gedaan en gevraagd of het echt niet mogelijk zou zijn, dat we mee konden, want de volgende dag zou ze gaan met een groep. Maar nee, ze hadden net besloten om alleen vrijwilligers die voor een langere periode bij hun kwamen werken, mee te nemen. Mede omdat ze in het verleden toch vervelende ervaringen hadden opgedaan met mensen ide meegingen, die dus ondanks hun verzoek, wel foto’s gingen maken, of film of dat ze daar de kinderen van alles beloofden of zelf met allerlei voorstellen kwamen want zoals het nu ging, kon veel beter. Wij begrepen dat , dus zo gelaten. Maar na ons gesprek, zie Nathalie zelf, ik wil niet vooruitlopen en jullie iets moois voorspiegelen maar ik ga toch overleggen of jullie niet mee mogen. Dit was voor ons een gebedsverhoring, helemaal, toen ze die avond ons belde dat het goed was.
Dus de volgende dag, om half 9 in de ochtend stonden wij klaar langs de weg om opgepikt te worden. Samen met Nathalie, de chauffeur en nog 3 Nederlanders, die in Oeganda tijdelijk werken of wonen, op weg naar Kampala. Daar aangekomen, kregen wij een indruk van de gevangenis. Wij hadden echt een beeld van een gesloten gebouw, maar dat was het niet. Het was meer een opvoedingsinstituut, waar de kinderen nu wel vrij rond mochten lopen, en ook evt. het terrein af konden. Wel waren er een paar isoleercellen, waar soms kinderen in gestopt worden. Nu zat er een jongen in, 16 jaar, al 4 dagen in een kale cel, zonder faciliteiten voor toilet, moet hij in een hoekje op de grond doen, had nu ook nog geen eten gehad. Daar heeft Nathalie eerst voor gezorgd, ook voor een emmer in zijn cel. En later zou ze met de directeur regelen dat hij er uit mocht. Tegen Henk had hij verteld, dat hij er zat, omdat hij gerookt had. Henk heeft nog voor hem mogen bidden. We hebben helaas geen foto’s van deze dag, maar je kunt op hun site kijken, en daar staat een heel indrukwekkend filmpje op, wat goed weergeeft, wat wij daar zagen. www.kampiringisa.org Nathalie vertelde ook, dat de kinderen van de straat worden geplukt, zijn allemaal straatkinderen, die daar maar ondergebracht worden. De kinderen die net binnengebracht worden, komen in een aparte ruimte, en hebben een ontbloot bovenlijf, zodat je ze kunt herkennen. Vroeger voordat Nathalie er kwam, hadden ze helemaal geen kleren aan, zowel grote als kleine, Toen liepen er ook veel kinderen weg, maar in de buurt had men gezegd, dat als zij ze terug brachten, ze er geld voor kregen en ja, naakte kinderen vallen wel op, of ze moesten eerst ergens kleding van een waslijn stelen, en een paar slippers, dan vielen ze niet meer op. Gelukkig, nu door toedoen van Foodsteps, is de situatie al stukken verbeterd. Er is een keuken gemaakt, de toiletten zijn vernieuwd, de bedden hebben allemaal nieuwe matrassen gekregen en grotendeels ook muskietennetten. Er is een schooltje, iedere week komt Foodsteps langs met mogelijk kleding, spullen, en iemand die medische verzorging geeft. Maar dan nog, vroeg ik mij af, waar zijn ze beter af, hier of op straat. En nathalie vertelde dat toch de kinderen liever op straat leven dan daar, omdat ze op straat hun eigen vriendengroep hebben en ook de vrijheid. En daar, worden ze om 17 uur opgesloten op hun slaapzalen tot de volgende ochtend 5 uur, en dan schijnt een heleboel kabaal te zijn daar, waar veel kinderen bang van worden. Ook zijn er vele kinderen die nachtmerries hebben. Veel straatkinderen hebben te maken gehad met witchcraft, tovenarij. Er zijn kinderen waren de neus is afgehakt ( heb ik gelukkig niet gezien), kinderen die verstandelijk gehandicapt zijn omdat hun ouders na de geboorte ze bijna lieten verdrinken in een emmer maar net boven haalden voordat ze dood waren, maar waardoor hersenen wel beschadigd waren. Dit doen ouders omdat dit welvaart brengt in de familie, zo worden er ook
kinderoffers gebracht om welvaart te brengen, daar gebruiken ze een gaaf babytje voor, waarvan ze het hoofdje begraven onder het huis. Dit kun je je toch niet voorstellen?? Gelukkig krijgen nu deze kinderen te horen over de liefde van Jezus en zien de liefde door Nathalie en haar team. Zelfs moslimkinderen zien het verschil, dat deze God anders is dan Allah, want die heeft niks voor ze gedaan. Nathalie probeert zo veel van deze kinderen uit deze gevangenis te krijgen, maar soms duurt dit 4 tot 5 jaar. En niet te geloven dat er kinderen van 2 en 3 jaar rondlopen, zomaar van de straat gehaald. Soms komen ouders ze halen, als ze kunnen bewijzen dat dit hun kind is. Op die dag kwam er ook een vrouw, maar het kind wat zij wilde hebben, was niet haar kind, en dit leverde een hysterische bui op van deze vrouw. We hebben die dag met de kinderen gezongen, 1 meisje van 2 zat bij me opschoot, toen we aan het aanbidden waren, en viel al na 5 minuten in slaap, ik was vreemd voor haar, mar toch vertrouwd genoeg, dat ze zich volledig aan mij overgaf. Ik heb iemand geholpen met het verzorgen van de wonden, soms kleine, maar soms ook vieze wonden. Ook een paar kinderen met wormen onder hun huid, die eruit gesneden moesten worden. Het was een enerverende dag, die we afsloten met nog en bezoek aan de man van Nathalie, die sinds een jaar, een hersenbloeding heeft gehad, en hiervan herstellend is. We hoorden een bijzonder verhaal van een Belgisch gezin, wat God volgde en Zijn weg ging, maar wat vaak geen makkelijke weg was. Voor ons een ontmoeting die we niet snel zullen vergeten en ook beloofd hebben om contact met ze te houden en vooral voor ze te blijven bidden, want zij staan echt als mensen van het Licht in een wereld van Duisternis. Maar wij weten dat het Licht overwint, en de liefde van Jezus mensen verandert. De volgende dag, waren onze vrienden aangekomen, Cees en Jannette, en Janine en Linda. Een rustdag voor ons allemaal, dus een heerlijk zwembad opgezocht en daarvan genoten. Op zaterdagmorgen om 7 uur weer paraat, want we gaan op safari. Na een lange reis , komen we vlakbij de Murchisson Falls, waar we eerst de Neushoorns bezoeken, in de jaren zeventig was er geen 1 meer, omdat ze allemaal uitgemoord waren. Nu waren er alweer 14, en wordt iedere neushoorn door 2 bewakers in de gaten gehouden, zodat ze niet weer ter prooi vallen aan jagers. Op een afstand van 20 meter mochten we ze bekijken. Daarna zijn we op chimpansee tracking geweest, een geweldige belevenis. In het oerwoud wonen de chimpansees maar hebben nooit een vaste plek dus moeten we ze gaan zoeken , samen met een gids. Hij luistert naar hun geritsel, hun communicatie onderling, en probeert ze zo te traceren, soms lukt dat met een half uur, maar soms na 3 uur nog niet. Gelukkig na 10 minuten hoorden we de eerste geluiden al, en
toen achter de gids aan, dwars door de bomen, struiken, tussen lianen door, over een boomstam klimmen, en dat met een temperatuur van 35 tot 40 graden, dus zweten, zweten maar ………… we hebben ze gezien, van heel dichtbij. Supergaaf. Na deze track, even onze magen gevuld, en toen naar de waterval, wauw, wat een geweldige uiting van de natuur. En toen naar onze overnachtingsplek in het reservaat, een tent, waar mogelijk ’s nachts ook de dieren rondlopen. Omdat de rits van een tent stuk was, kregen Henk en ik een luxer versie, een Lodge tent, super de luxe, een tent met een badkamer, we mochten op honeymoon van de anderen. De volgende 2 dagen ook op safari door het reservaat, ’s morgens om 5 uur op, ontbijt en dan met een bus of boot door het gebied, op zoek naar dieren, we hebben vele mooie dieren mogen zien, giraffes, olifanten, nijlpaarden, krokodillen, apen, herten, pumba’s, roofvogels enz. Wat is de natuur dan mooi. Op maandagavond laat in de middag, ( nog na een break omdat de bus stuk was) komen we aan in Soroti, waar wij in een hotel verblijven, een mooie kamer, zelfs met airco. De andere 4 zitten in een huisje van een Nederlands echtpaar, en overdag zijn we meestal bij elkaar of bij hen in huis. Op dinsdag en woensdag het plaatselijk kliniekje van de baptistenkerk bezocht en meegekeken op het lab, ik weet nu alles van HIV en Malaria testen. Vandaag plannen gemaakt, want de komende 3 dagen gaan we ism de kerk, de kliniek op outreach naar 3 dorpen om daar te evangeliseren en te bidden voor de mensen, maar ook gratis medische hulp te bieden en medicijnen aan te bieden, allemaal gesponsord door geld vanuit NL. Gaaf he?
Daar horen jullie de volgende keer van. Willen jullie blijven bidden voor ons??? Vooral de komende dagen? We hopen wel 1500 mensen te bereiken.
Heel veel liefs, Henk en Jeanet
Nieuwsbrief 4, Oeganda 13-2-2014 Lieve mensen, Onze laatste nieuwsbrief vanuit Oeganda. Ik zit heerlijk op mijn stoeltje op het balkonnetje voor onze banda( huisje) met uitzicht op de Nijl. Geluiden van allerlei vogels om mij heen, zelfs apengeluiden. Het zonnetje in mijn nek, en een ontbijtje wat er bijna aankomt, heerlijk verse sap, met kopje koffie, geroosterd broodje en een gebakken eitje. Heb ik je al lekker gemaakt??? We zijn sinds woensdagmiddag weer terug op Mto Moyoni, een retraitecentrum aan de Nijl. Heerlijk nog een paar dagen genieten van de natuur, de rust, de zon, en vooral alles wat we meegemaakt hebben, even ordenen en een plekje geven. Ik eindigde onze laatste brief met het vooruitzicht op 3 dagen outreach naar de dorpen. Nou, dat was in 1 woord: supergaaf! 3 dagen achter elkaar, dus best wel intensief, 3 verschillende dorpen, 3 verschillende soorten bevolking, maar allen met dezelfde nood. Dan moet je je voorstellen dat je daar aan komt rijden, met een 14 persoonsbusje afgeladen met mensen ( meer dan 14!), waaronder 4 dokters, 4 nurses, een laborante en dan natuurlijk ons team. Daarnaast heel veel medicijnen. Eigenlijk heel bijzonder hoe dit plan is ontstaan. Want wij hadden de kliniek, die bij de baptistenkerk hoort, een bezoekje gebracht , erg leuk, Linda mocht meelopen met de nurses, Janine en ik meekijken op het lab, heel veel uitleg gekregen over de testen van Malaria en HIV met alle gevolgen van dien. En Cees, Jannette en Henk waren in gesprek met de dienstdoende dokter, Ronald, wat we verder die week konden betekenen. We hadden geen zin in een weekje maar meelopen, we wilden echt actie. En de volgende dag kwam Ronald, samen met de pastor van de kerk, met dit voorstel, dat ze zelf al eens een outreach hadden gedaan naar een dorp omdat daar zoveel nood was, en of wij dit ook wilden doen, maar daar hing natuurlijk een prijskaartje aan…….. Wat het mooist is, dat verschillende mensen bij elkaar, een aantal giften vanuit NL hadden meegekregen en dat bij elkaar kon ervoor zorgen dat we voor 3 dagen medicatie in konden kopen, voor meer dan 1000 mensen, en de 4 dokters een kleine bijdrage konden geven. Zo bedacht, en zo gedaan. Het eerste dorp:: komen we binnenrijden, wel 200 kinderen in een schoolkostuum, die ons binnen zien komen, en uitstappen en naar ze zien zwaaien, en dan foto’s maken, een Mzungu ( blanke), toch wel eng, op afstand geen probleem, maar als je te dichtbij kwam, dan renden ze hard weg. Die dag, hebben we veel mensen gezien, vast wel 350, eerst een consult bij de dokter, dan
velen een malariatest, wachten op uitslag, weer terug nd dokter voor mogelijke medicatie. Oude mensen, kinderen, mannen, vrouwen, baby’s. Zelf heb ik de hele dag meegeholpen met de malariatesten, was soms lopende band werk, zoveel achter elkaar. Henk mocht voor veel mensen bidden. De pastor hield nog een praatje in dit dorp en hoorde dat de kerk ernaar verlangde om meer Bijbelonderwijs te krijgen. Moe maar voldaan, gingen we eind van de middag naar huis, nog niks gegeten, enkel een koekje en een banaan wat we in onze tas hadden gestopt. De tweede dag, gingen we heel ver de bush in, de mensen van hier, waren daar ook nog nooit geweest, dus steeds vragen welke kant we op moesten en de weg werd maar smaller, Uiteindelijk werden we ergens door de plaatselijke bevolking gelokaliseerd en ging de tam tam, dus algauw een pastor, die met ons meereed om ons naar de juiste plek te leiden. Daar werden we hartelijk welkom geheten door veel van de bevolking die al een tijdje in de kerk zat te wachten, en rondom de kerk zaten ook al veel mensen te wachten op medische hulp. Hier was nog nooit iemand vanuit het Westen geweest, bijzonder dat je dan zelf als eerste daar mag komen. Voor deze mensen is het haast onmogelijk om naar een dokter te gaan, als ze ziek zijn, Het vervoer is al een probleem, een auto kan er bijna niet komen, dus moet je op een boda( brommer) maar die is best duur, en hoe ziek ben je ?? want is geen pretje om heel ziek op zo’n boda vervoerd te worden. En als je dan ziet, hoe blij de mensen zijn, dat je komt en ze wilt helpen, van Henk wisten de Oegandezen al intussen dat hij van bidden houdt ( en van evangeliseren) , dus werd hij al gauw de preacher genoemd. Samen met Jannette heeft hij in alle dorpen voor veel mensen mogen bidden.
Zo werd het dorp geholpen naar geest, ziel en lichaam. Halverwege de morgen was Henk het dorpje doorgelopen en vertelde me al, ze zijn daar iets van geit aan het koken, toen zei ik al, dat kan wel eens voor ons zijn. En ja hoor,, aan het eind van de dag, als dank, kregen we een heerlijke maaltijd aangeboden met rijst en geit. Het was goed te eten, en dan moet je er maar niet teveel over nadenken hoe dit bereid is. Tijdens deze maaltijd klapte een vrouw van het dorp in elkaar. Zij was in shock, maar aangezien de doktoren geen infuus bij zich hadden, konden ze niks doen. Wel heeft Henk , samen met anderen, mogen bidden voor haar, en knapte ze zo op, dat ze meekon naar de dichtstbijzijnde hulppost. ( later hoorden we van de dokter dat dit al een wonder was) Eerst hadden ze haar op een boda gezet, omdat die sneller is dan een auto, dus met een touw vastgebonden aan 2 mensen zodat ze er niet af zou vallen maar na 5 minuten kwamen ze al terug, want de benzine was op. Dus toen met ons in het busje meegereden ( er kunnen er nog meer bij…….), en ook dan weer is het bepalend of ze geld hebben om terug te komen in het dorp. Dus maar wat geld voor een
boda gegeven, want anders zou ze zo bij het eerstvolgende dorp achtergelaten zijn, waar verder geen hulp was. Dat geld, dat geld…… Het derde dorp. Weer een belevenis apart. Toen we er kwamen, waren er nog bijna geen mensen te zien, maar in de loop van de dag, komen er steeds meer. Weer hele andere mensen dan de dag ervoor, veel stiller, maar zien er wel beter uit. Ook minder malariagevallen als de dag ervoor, toen was de helft van de testen positief. Helaas moet je op een gegeven moment aangeven dat je geen nieuwe patiënten meer aanneemt en dat is heel hard, want je hart wil doorgaan, omdat je altijd mensen teleur stelt. Hier wilden ze ons ook een maaltijd aanbieden maar we gingen liever naar huis, dus kregen we 2 kippen mee, levende, die dan onder je bankje in de bus gestopt worden om zo vervoerd te worden. Deze kippen hebben we verloot onder het personeel, en dus 2 mensen blij gemaakt. Ik vond dit nog de mooiste belevenis tot nog toe. De combinatie was geweldig, dat we mensen, die medische hulp nodig hebben, en dit gewoon niet kunnen betalen, of te ver weg wonen, hiermee kunnen dienen maar daarnaast ze ook de liefde van Jezus te laten zien, en voor ze mogen bidden. Die dagen mochten we echt Zijn handen en voeten en mond zijn.
Ook wel apart dat ik dus weer mijn oude beroep heb uitgeoefend, mensen geprikt, testen gedaan.
Op zondag naar 1 van de kerken hier geweest, een swingende kerk met heel veel kinderen van de straat. Op maandag naar een dorp geweest waar Richard, een Oegandeze man, een schooltje opgezet heeft. Het verhaal wat ik over hem gehoord had, maakte bij mij al los, dat ik hem wilde ontmoeten. Het echtpaar, Evert en Nel, wat uit Nederland komt, en hier in Soroti hun eigen huis gebouwd heeft, en vanuit NL heel veel hulp biedt in dit land, heeft voor 10 jaar terug deze Richard ontmoet. Hij vroeg hen toen om geld om te gaan studeren want wilde heel graag meester worden. Normaal gaven zij nooit zomaar geld aan een Oegandees, omdat ze meestal het op een verkeerde manier gebruiken. Nu dus wel, daarna dus 10 jaar niks meer van hem gehoord, en komen ze hem vorig jaar tegen op de markt en wat blijkt, hij heeft dus gedaan, waar hij om vroeg, Is zelf gaan studeren, en is dus per januari 2013 een schooltje gestart, voor de kinderen vanuit zijn dorp, omdat hij zelf altijd een goede school gemist had. En zijn school groeit enorm, de gewone scholen hier, kennen klassen met 200 leerlingen, kun je niet voorstellen, dat ze dan nog wat leren.
Nu huurde hij een school, waar hij veel huur voor moet betalen, en hebben eind vorig jaar Evert en Nel een stuk land voor hem gekocht, zodat hij een nieuwe school kon bouwen. Wij zijn al bij deze nieuwe school wezen kijken, en was al grotendeels klaar. Richard vertelde over zijn droom, en ik zag Jezus in hem, zo dienstbaar, zijn eigen mogelijkheden opzij zetten, om de gemeenschap te dienen. Geweldig. Daar heeft dokter Ronald een hygiëne les gegeven aan de kinderen en ouders, om te vertellen dat je veel ziektes kunt voorkomen, als je het water kookt, maar ook jezelf goed verzorgt en je kleding op tijd wast. Op dat moment kwam de vraag of het medische team ook daar een outreach wilde doen. Na spoedoverleg is er besloten om dit te doen, dit hebben ze gisteren gedaan, helaas konden wij daar niet meer bij zijn. Heb begrepen dat er weer 400 mensen zijn behandeld, en dat pastor Sam ze heeft verteld over de liefde van Jezus, en dat veel mensen hun hart aan Jezus hebben gegeven. Maar ook dat er veel vragen waren over God, de bijbel, en hoe je Zijn woord in de praktijk moet brengen. Ook werd er om bijbels gevraagd. Dit bij elkaar geeft aan, dat we nog zoveel meer kunnen doen. En daar bidden we voor, wat is ons stukje daarin??? Op dinsdag zijn we op bezoek geweest bij een dovenschool, geweldig dat zij op deze manier ook onderwijs kunnen krijgen, ondersteund door de stichting van het Nederlandse echtpaar Evert en Nel. Daarna wezen kijken bij de kraamkliniek, waar vrouwen kunnen bevallen. Was goed om te zien, dat de regering besloten had om dit gebouw te renoveren, en zelfs een operatiekamer te bouwen, voor bijv. een keizersnee. Waren die nacht en ochtend iets van 4 baby’s geboren. Voor enkele vrouwen mogen bidden en de baby’s mogen zegenen. Na de kraamkliniek nog het plaatselijke ziekenhuis in geweest en wat spullen gebracht maar ook weer voor een aantal mensen mogen bidden. Dinsdagavond nog een etentje en overleg met het bestuur van de kliniek en baptistenkerk gehad en dit was heel fijn. Heen en weer hebben we elkaar bedankt voor wat we mochten doen met elkaar en ook onze verwachtingen uitgesproken. De droom/visie is dat er nog meer outreaches gedaan kunnen worden, mogelijk in de toekomst zelf plaatselijk iets van een hulppost neer kunnen zetten en ook ligt de vraag of er meer gedaan kan worden aan Bijbelonderwijs in de dorpen. Ze willen graag een cruisade??? We gaan ervoor bidden, want ook wij zijn afhankelijk van wat God ons geeft en wat Zijn plan is. Cees en Jannette zijn voor een paar jaar terug, hun stichting gestart, Care with a mission, met als doel, om op het medische vlak in Oeganda hulp te kunnen bieden maar ook om deskundige mensen vanuit NL hierbij in te schakelen. Deze vakantie hebben ze al heel veel van hun visie mogen zien geboren worden, en dit zal zeker een vervolg krijgen. We bidden Gods zegen over hen uit. Op die avond ook afscheid genomen van Cees , Jannette, Linda en Janine, want wij zouden de volgende ochtend weggaan, richting Jinja. Zij blijven nog tot zondag in Soroti maar we gaan elkaar weer terugzien en ontmoeten. Het was een goede tijd met elkaar waarin we van elkaar genoten en geleerd hebben. Dus nu nog even rust, rust, en dan zijn we bijna weer thuis.
Op zondag rijdt Brian ons naar Entebbe, kunnen we eerst nog de kids van Blessings4you, even gedag zeggen, knuffelen en dan weer 3 uurtjes in de auto. We hebben wat afgereisd bij elkaar, heel wat uurtjes in een auto, busje of denderend in een achterbak doorgebracht, af en toe je adem inhouden om niet teveel stof in te ademen, je haren stijf van de stof, maar dat is echt Afrika……. Tot gauw, en fijn dat jullie ons steeds ondersteund hebben met gebed, of een lief woord, of een mailtje, tot gauw.
Veel liefs, Henk en Jeanet
