Dit ben ik! Geboren op 24 maart 1948. De vijfde zoon in een gezin met tien kinderen van wie er één vroegtijdig overleed.
Alle negen kinderen Van der Loos, v.l.n.r. Ton, Paul, Aad; (voorste rij) Ferdinand, Maria, Peter, Michel, Wim en Cora. Deze foto is gemaakt in 1959.
Bovenwoning en bedrijfsterrein. Foto dateert uit de jaren vijftig. Wij woonden op de Bezuidenhoutseweg, in een woning aan de rand van het Haagse Bos, die je kunt omschrijven als een 'stadsboerderij'. Mijn vader dreef daar een middelgroot uitgifte-bedrijf van melk en andere zuivelproducten. Knechten met handkarren voorzagen destijds Haagse gezinnen van melk, boter, kaas en eieren en verder werden grote instellingen en bedrijven met drie vrachtwagens bediend. Ook waren er in de stad nog drie 'zuivelwinkels', zoals die toen werden genoemd. In 1961 hebben mijn ouders de melkhandel opgeheven, een zuivelwinkel verkocht aan de toenmalige filiaalhouder en de overige twee winkels ontwikkeld tot toonaangevende comestibles zaken.
Opening van de winkel in de Theresiastraat in 1956. v.l.n.r. Mijn vader, mijn moeder, Ferdinand, Michel, Cora, Paul, Ton, Aad en mijn oudste broer Peter als winkelbediende. Ik heb een leuke jeugd gehad. Luxe speelgoed was ons vreemd, dus we vermaakten ons buiten op het erf, waar - gezien de bedrijvigheid - altijd wel wat viel te beleven. Vriendjes van school, buurjongetjes en -meisjes, iedereen verzamelde zich na schooltijd op ons erf aan de Bezuidenhoutseweg om te voetballen, tikkertje te doen, verstoppertje te spelen en ga zo maar door. Konden we vanwege drukte niet terecht op het erf dan was het Haagse Bos onze riante achtertuin. Soms moesten we nabestellingen bij klanten afleveren; ook had iedereen - zoals het gaat in grote gezinnen - zijn huishoudelijke taken, zoals aardappelen jassen, schoenen poetsen, (iedere dag!), bedden opmaken, slaapkamers zwabberen, dweilen en alle andere voorkomende werkzaamheden. Dit alles om mijn moeder en het dienstmeisje voor dag en nacht te ontlasten. Katholiek als we waren, gingen we in die tijd iedere dag naar de kerk. Het sprak voor zich dat we ook misdienaar waren, dus als we niet in de kerkbank zaten dan stonden we op het altaar. Na mijn lagere school ging ik naar het Aloysius College bij de Jezuïeten op de Oostduinlaan. Over mijn middelbare schoolperiode, de H.(ogere) B.(urger) S.(chool), kunnen we kort zijn; het resultaat is niet geworden wat mijn ouders zich daarvan hadden voorgesteld. Na drie verschillende scholen te hebben bezocht, waaronder een internaat, is mijn opleiding voortijdig beëindigd. Aan mijn ouders heeft het in ieder geval niet gelegen. Na een paar maanden lanterfanteren kreeg ik via een relatie de mogelijkheid om in Engeland bij een winkelwarenhuis aan de slag te gaan. Werken in het buitenland was in die jaren bijzonder populair bij jongeren. Ik sprong een gat in de lucht. Het avontuur lonkte! Met de zegen van mijn ouders verliet ik huis en haard en vertrok in januari 1968 naar London. Per trein en boot; Hoek van Holland-Harwich-Victoria Street Station. Ik vond werk bij Morley’s Stores, Brixton en beleefde daar een leuk jaar. Het was net één grote vakantie en Londen was the place to be. Een jaar later diende zich de mogelijkheid aan in Duitsland te gaan werken bij het warenhuis Karstadt A.G. te Wiesbaden. Schitterend stadje 'Am Rhein', een internationaal befaamd kuuroord, een hoge levensstandaard, mooie winkels, prachtige omgeving, casino's , clubs enzovoort. Kortom, ik beleefde een fantastisch jaar. In 1970 kreeg ik de gelegenheid om in Genève aan de slag te gaan bij 'Au Grand
Passage'. Daar ben ik maar kort gebleven; ik kon er niet aarden en bovendien verlangde ik naar huis en naar mijn familie.
Onze winkel in Leiden in de Morsstraat In 1972 kon ik een winkel in levensmiddelen overnemen in Leiden, in de Morsstraat. Het levensmiddelenvak was me met de paplepel ingegoten. Eind 1971 heb ik mijn vrouw, Janine, leren kennen. In oktober 1973 zijn we getrouwd. Samen hebben we de winkel in Leiden ontwikkeld tot een mooie en fijne delicatessen winkel. In Leiden zijn we ook de ouders geworden van twee prachtige zonen; van Sander in mei 1978 en van Jochem in juli 1981.
Bruid en bruidegom in 1973.
Sfeerindruk van onze winkel in Voorschoten. In 1984 hadden we 'het wel gezien' in Leiden. Wij kregen de gelegenheid in Voorschoten opnieuw te beginnen. In de periode van 1984 tot 2004 (het jaar dat we de winkel sloten) hebben we veel meegemaakt. Van het zien opgroeien van de kinderen tot volwassen mannen, de twijfels over de kwaliteit van onze relatie, het overlijden van drie broers, van ons beider vaders en tot en met ons succes met de zaak. Wij sloten een hectisch en veeleisend (zakelijk) leven af, verkochten ons pand in Voorschoten en verhuisden naar Den Haag. Behalve mijn passie voor onze winkel, is er in mijn leven altijd de hartstocht voor sport geweest. Mijn broers en ik speelden allemaal rugby bij de Haagsche Rugby Club. Er is een periode geweest dat we met zeven broers lid waren bij de H.R.C. Gedurende twee zeer succesvolle seizoenen (landskampioen) hebben we zelfs met zijn vijven voor H.R.C. 1 gespeeld, maar liefst éénderde van het team bestond uit de broers Van der Loos! Met dezelfde vijf hebben we zelfs een wedstrijd voor het nationale team, Oranje, gespeeld. Wat een ervaring!
De vijf broers Van der Loos na het behalen van het landskampioenschap in 1973. Op de achterste rij: derde van links Ton, daarnaast Paul, zevende van links: Wim, daarnaast Michel. Onderste rij helemaal rechts: Aad.
Rugbyen en werken, daar draaide het allemaal om. In 1982, na elf jaar voor het eerste te hebben gespeeld,maakte een zware knieblessure een abrupt einde aan mijn rugby carrière. Zwemmen en lange afstanden lopen, kwamen er voor in de plaats. In 1987 kreeg ik een langdurige blessure aan mijn achillespees, waardoor ik niet meer kon hardlopen. In 1988 realiseerde ik een lang gekoesterde wens: voorzitter worden van de Haagsche Rugby Club. Ik was zo trots als een aap. Ik heb in het eerste mogen spelen, ben jaren lang packleader geweest, was captain van ons eerste team en daarmee clubcaptain, heb de vereniging mogen vertegenwoordigen in het nationale team en nu voorzitter: opnieuw aanvoerder. Prachtig, toch? Toen ik veertig werd kreeg ik van Janine en de jongens voor mijn verjaardag een Gazelle sportfiets. Ik begon daarmee rond de Vlietlanden te fietsen, maar al heel gauw werden de afstanden langer en het kon niet uitblijven, dat er een heuse racefiets kwam. Toch heeft op den duur het lange afstand fietsen gewonnen van het racen. Zeker niet truttig, gewoon wel stevig door fietsen. Ik had gelezen over pelgrimgangers, die naar Santiago de Compostella in Spanje liepen of fietsten. Als ik klaar ben met werken, dacht ik, ga ik dat ook doen. Niet wandelen, want mijn knie laat dat niet toe, maar op de fiets, dat gaat wel. Ik voelde dat ik een periode voor mijzelf nodig had om afscheid te nemen van een intensief arbeidzaam leven. Maar ook om afscheid te nemen van mijn drie te jong gestorven broers, van mijn vader en mijn schoonvader; hen een definitieve plaats te geven in mijn hart. Een pelgrimstocht naar Santiago moest daarbij helpen. Ik kaartte dit plan bij Janine aan en zij ondersteunde me direct: geweldig en ontroerend.
De kathedraal van Santiago de Compostella. Santiago de Compostella was mijn eerste grote tocht; daarna volgden nog fietstochten naar onder meer Rome, Barcelona, de Karakorum High Way (de schitterende verbindingsweg tussen IslamabadPakistan en China) en nu dus naar Jeruzalem. Fietsen naar Jeruzalem is de eerste tocht die ik, behalve de uitdaging van ongeveer zestig dagen fietsen, wil gebruiken om een bedrag bij elkaar te trappen voor een goed doel, de stichting: 'Friends for Life' . Deze organisatie zamelt geld in om daarmee, onder meer door middel van het verstrekken van studiebeurzen, kansarme meisjes in Kenia in staat te stellen om, nadat ze met goede resultaten hun middelbare school hebben afgerond, een universitaire en/of beroepsopleiding te volgen. Verder verzorgt 'Friends for Life' microkredieten voor vrouwen in de armste gebieden van Kenia. Dankzij deze financiële ondersteuningen ontstaat een uitweg uit de armoede. Het biedt de mogelijkheid te investeren in een klein bedrijfje, waardoor het gezinsinkomen kan groeien. Het is de bedoeling eind augustus 2011 te vertrekken, vanaf de voordeur aan de Laan van Meerdervoort in Den Haag. Ik fiets dwars door Europa, Turkije, Syrië en Jordanië. Volg mij op mijn website 'Ton fietst', lees mijn reisverslagen. En doneer, vooral gul.
