Dag 8: Er moet weer gewerkt worden Geplaatst op 3 september 2011 door Johan
Er moet weer gewerkt worden in Vietnam. Tot gisteravond laat was het heel druk in restaurants, in straatcafeetjes, in de ballenbak en langs het strand. De Vietnamezen wilden hun zeldzame vrije dag zo lang mogelijk maken. De stranden hotelzone langs de Zuid-Chinese Zee die gedurende het hele jaar totaal is ingenomen door de vakantievierende buitenlandse toeristen is deze dag geheel heroverd. Als buitenlander voel je je op zo’n dag niet echt op de juiste plaats. Maar vandaag is alles weer normaal. De bevolking is weer aan het werk. De werkweek duurt hier minimaal 6 dagen. Voor heel veel Vietnamezen is het echter iedere dag hetzelfde: slapen en werken. De economie draait goed; het toerisme is booming. Er wordt ook hier in Nha Trang veel gebouwd. Iedere keer als we hier zijn zien we veranderingen. Er komen nog steeds meer grote hotels bij, echte supermarkten en nu zelfs een Kentucky Fried Chicken. Nu nog een Mac Donalds en we horen er bij!
Lasser zonder veilige laskap op plastic sandaaltjes
Over de arbeidsvoorwaarden vertelden we in de 5e Nieuwsbrief al dat beveiliging in de bouw nihil is. Geen hekwerken en valnetten, de liften zijn helemaal open en de bouwvakkers en sters lopen op plastic sandaaltjes. We zien een lasser werken zonder veilige lasbril! En dan te weten dat het salaris
in de bouw varieert tussen de 30 en 100 euro per MAAND. 6 -7 dagen per week, zonder ziekengeld en pensioenrechten. Ook wij gaan vandaag weer aan het werk. Vandaag moet er van alles gedaan en geregeld worden. Om 8.30u. is manager mrs. Hiep hier. Ze komt het schoolgeld ophalen voor september. Het schoolgeld wordt op een van de eerste vijf dagen van iedere maand gegeven, zodat er een betrouwbare structuur in zit voor de arme families. De planning voor de komende week wordt doorgenomen. De kleding voor de kleuters van weeshuis Loc Tho is inmiddels besteld en zal op tijd klaar zijn, zodat ik en Vincy die zelf aan deze ukkies kunnen geven. Onze 2 managers werken geheel onbetaald voor ons schoolgeldfonds. Ze doen dit nu al ruim anderhalf jaar probleemloos. Er is een hechte, vertrouwde band ontstaan tussen hen en ons. Geregeld moeten ze met eigen geld kosten voorschieten. Kleine bedragen opsturen naar Vietnam geeft teveel kosten. Zij vertrouwen er inmiddels geheel op dat zij alles terugkrijgen. Als dank voor hun vele werk voor ons fonds al die tijd, willen wij hun een cadeau geven. Heel à-Vietnamees hebben ze aangegeven wat ze willen hebben. Een fototoestel om zelf foto’s van de kinderen en hun leefomstandigheden te kunnen maken en naar ons op te sturen. Wij vinden dat ze dat wel verdiend hebben en vragen waar we die kunnen kopen. Mrs. Danh weet wel een adresje. Als ze het netwerken ergens hebben uitgevonden, dan moet dat hier zijn geweest. Een vriend van een vriend heeft een fotozaakje in Nha Trang. Mrs. Hiep is ingelicht en komt deze morgen naar ons toe om daar een fototoestel uit te kiezen. Er wordt weer stevig onderhandeld en er rolt een redelijk goede prijs uit, zo’n 100 euro. Alles is goedkoop in Vietnam, maar elektronica is soms zelfs duurder dan bij ons in Nederland. Toch zeker computers, USB-sticks en dus ook fototoestellen. Onbetaalbaar voor mensen met een minimum inkomen. Hiep met haar Nikon camera
Hiep heeft een zwarte Nikon en vanmiddag krijgt Danh dezelfde camera in het rood. Ze zijn er zeer vereerd mee, maar het is maar goed dat beiden grote kinderen hebben die ze hun het gebruik kunnen uitleggen. Hiep is door Danh ingelicht over de officiele ceremonie a.s. maandag op de Tran Quang Khai-school in Dien Khanh, waar wij/Looking-Forward zijn uitgenodigd. Ik mag daar niet in vrijetijdskleding aan deelnemen, dus moet er gepastere kleding voor mij gekocht worden. Hiep weet wel een adresje! Omdat ik dat nette overhemd met lange mouwen thuis toch waarschijnlijk nooit meer aan zal doen hoeft het niet de duurste te zijn. En een stropdas wil ik al helemaal niet aan met temperaturen van meer dan 30 graden. Zeker weten dat ik daar maandag drijfnat van het zweet sta. Dat is toch ook geen gezicht? We vinden een compromis in een wit, katoenen overhemd met fijn patroontje voor de prijs van 395.000 Dong (13 euro). Voor veel Vietnamezen een erg duur overhemd. Jammer genoeg kan ik het na gebruik niet aan de vader van ons gezin geven. Het is veel te groot en het oogt veel te chic bij hen in de wijk. Hiep en Danh willen eigenlijk dat ik ook nette schoenen koop voor maandag. Dat zullen we morgen nog eens zien bij de generale repetitie waar wij morgenmiddag voor zijn verzocht te komen. Tijdens deze (Communistische) ceremonie is het de bedoeling dat ons schoolgeldfonds Looking-Forward zich presenteert ten overstaan van het schoolbestuur, de regionale overheid en ruim 600 leerlingen, waarvan wij er 11 supporten met schoolgeld en andere noodzakelijke schoolbenodigdheden, zoals een schooluniform en schoolboeken.
Looking-Forward voor op de petjes Om goed voor de dag te komen hebben we hier in Nha Trang petjes laten maken met ons logo er op voor deze 11 kinderen. Ook krijgen zij maandag een schoolboekentas met het logo erop. Daarnaast
krijgen nog 40 andere arme leerlingen een schoolpakket en 100.000VND (= 3,50euro). Vincy gaat deze pakketjes met iemand van de overheid uitdelen, dus werd Vincy’s kleding ook grondig beoordeeld vanmiddag door Danh, en dus afgekeurd, want geen lange mouwen! We hebben alleen nog morgenvroeg voor half elf om iets anders te kopen. Maar de officiële kleding hebben ze hier alleen maar in die kleine Aziatische maten, dus het wordt een uitdaging! Op de petjes moet vannacht nog het logo worden genaaid met een voor ons ouderwetse Singer trapnaaimachine. Het eerste proefpetje is voor Nijntje. De 25 bestelde schooltassen met logo waren vanmiddag al klaar. Ze zien er mooi uit, toch zeker als je weet dat ze besteld zijn bij een bevriende ijszaak!? De eigenaar brengt de schooltassen op zijn brommer naar ons appartement.
Hao schrijft de namen in het Vietnamees
Ondertussen zitten Vincy en Hao, die vanmorgen is gekomen, nog meer envelopjes schoolgeld en cadeautjes in te pakken. Gelukkig worden deze en de potsierlijke verpakking van de cadeaus voor de directeur en staf goedgekeurd. Hao kan nu met mooie Vietnamese letters de namen van de kinderen er op zetten. Ik en Danh moeten nu op zoek naar de goedkoopste naaister langs de straat om de logo’s op de petjes te naaien. Het wordt een man die het doet voor 6.000 Dong per petje (=20 cent). Bij thuiskomst is het te laat om nog te eten. We moeten om 18.00u. bij onze familie zijn om het schoolgeld voor september te brengen en Viet en Kieu te ontmoeten. Eerst gaan we even langs bij tante Han om haar een zak rijst en wat geld te brengen. Deze familie supporten we niet (meer), maar we blijven vrienden. Het inwonende weeskind Lai krijgt van Vincy een paar Italiaanse oorbellen waar ze zichtbaar blij mee is. De jonge moeder Ha krijgt een mooie handdoek, zeepjes en een knuffeltje voor de baby. Op naar de buren, “onze” familie. Hao, Du, Lich en vader Ba zijn thuis. Moeder Tam is weer naar haar afwaswerk in het restaurant. Nadat wij gecontroleerd hebben dat Hao, Du en Lich nog werkelijk op school zitten, betalen wij hen hun schoolgeld.
Ook van neef Viet wordt gecontroleerd of hij nog op de avondschool zit. Viet is een paar jaar geleden gestopt met dagschool. Toen hij merkte dat zijn, door ons gesupporterde, zus Kieu het goed deed op school, vroeg hij ons of hij terug naar
school mocht. Hij kan echter niet meer naar dagschool en gaat dus nu (op onze kosten) naar de avondschool. Het gaat goed met deze stille maar aardige jongen (15). Maar waar is Kieu? We willen haar toch echt in levende lijve zien voordat we haar schoolgeld voor september geven. We willen ook bij haar controleren of ze nog daadwerkelijk op school zit. Er wordt door haar moeder Hanh gezegd dat Kieu voor een tijdje naar haar oma in het buitengebied is. Wij gaan er van uit dat ze de waarheid spreekt, maar onze regel is: alleen schoolgeld geven als het kind aanwezig is en de schoolresultaten zijn gecontroleerd. Dus voor Kieu nu geen schoolgeld! De moeder snapt er niets van. In Vietnam moet je alles 3 keer uitleggen voordat ze iets gaan begrijpen. We maken haar duidelijk dat het niet de bedoeling is om met support van Kieu te stoppen, maar dat schoolgeldsponsoring wel regels kent. We geloven en hopen dat Kieu terug is voordat we terug naar Nederland gaan. Anders moeten onze Vietnamese managers het oplossen , maar die zijn nog correcter. Voor alle door ons fonds gesupporterde kinderen hebben we iets extra te besteden. Hao, Du, Lich, Viet en Kieu mogen voor 10 euro iets kopen voor zichzelf. Hao, Du en Lich hebben dat al gedaan in de vorm van kleding. Daarna belanden we in de omgekeerde wereld: de familie geeft ons te eten mee, in de vorm van noedels. Ze zijn er achter gekomen dat we nog niet gegeten hadden vanavond. In ons appartement hebben we ze met smaak, om 21.00u. opgegeten. Tijdens het maken van dit verslag gebeuren er nog 2 dingen, nl.; 1.Vincy vindt in haar koffer toch nog iets met lange mouwen en bloemen. Wij gaan er van uit dat ze dat maandag goed zullen vinden. We stressen nu al een beetje minder.
2. De officiële uitnodiging van de ceremonie a.s. maandag komt bij ons binnen. In het Vietnamees; voor ons niet te lezen, maar we weten van Danh wat er in staat. Wij antwoorden dat we heel vereerd zijn dat wij aanwezig MOGEN zijn. In het Engels, wat de directeur, mr. Nam niet kan lezen, lekker phu!
3 Reacties op Dag 8: Er moet weer gewerkt worden 1. Marja en Walter Klijs zegt: Hallo Vincy en Johan, jullie hebben het maar druk daar in Nha Trang en omstreken. Goed om te lezen dat Viet naar avondschool gaat. Hopelijk gaat Kieu nog steeds naar school en komt ze op tijd opdagen, zodat ook haar schoolgeld gegeven kan worden. Wat bedoelen jullie met deze familie supporten we niet meer , maar we blijven vrienden? Woont weeskind Lai bij tante Hanh? Past dat allemaal in dat kleine huisje? Veel succes morgen bij de opening van het nieuwe schooljaar. groetjes, Marja en Walter 2. Brenda van Wijlen zegt: Hoi Vincy, Leuk om te lezen dat het goed met jou en je vader gaat! En inderdaad, echt vakantie is het niet, je bent vaak aan het ‘werk’. Maar het is toch anders dan bij DMG Bijzonder wat jullie allemaal meemaken! Geniet ervan en heel veel succes met alles! Groetjes, Brenda 3. buurman zegt: johan en vincy, dit is wel weer een hele drukke vakantie waar heel veel mensen heel blij van worden. Neem je ook wel op tijd je rust. Doe ik nu ook ff. Ben blij dat ik mag bijdragen. mvg ad
