Dag 15: Hao gaat voor het eerst naar de disco Geplaatst op 10 september 2011 door Johan
Als we om 8.00u arriveren bij manager Danh thuis in Dien An, zitten Hong Thuy (10), Kim Trang (12) en Thanh Thao (10) een formulier in te vullen. Manager Danh heeft voor al ”haar” kinderen een uitgebreide vragenlijst opgesteld. Naast persoonlijk gegevens moet er antwoord gegeven worden op vragen over familie-omstandigheden en studiewensen. Als deze drie meisjes klaar zijn met het invullen, krijgen we van Danh alle dossiers van haar 17 kinderen. Daarnaast krijgen we een stapeltje tekeningen en schoolrapporten van deze kinderen. Alles bij elkaar weer een kilo bagage voor in het vliegtuig (max. 20 kilo). We nemen alles graag mee om thuis aan de sponsors te geven. Dan is het tijd om voor een jaar afscheid van Thuy, Trang en Thao te nemen. Zij krijgen van ons nog een paar foto’s, gemaakt op het feestje in ons appartement. Ook krijgen ze als echt Looking-Forward-lid het petje met logo. De lieverds hebben een cadeautje terug voor ons.
Naar Vietnamese gewoonte maken we de pakjes niet open. We weten van vorig jaar dat er prullaria in zitten, maar dat geeft niet; we zijn dankbaar voor hun gebaar van dank.
Nadat we de 3 meisjes hebben uitgezwaaid, gaan we met onze manager Danh alle financiele verslagen van afgelopen jaar doornemen en alles wordt afgesproken voor het komende schooljaar. Danh schrijft alles uitgebreid op in een speciaal boek. Haar boekhouding klopt precies met onze boekhouding. Chapeau! Deze controle moet gebeuren zonder licht en ventilator. De stroom is uitgevallen. Alhoewel dit tijdens ons verblijf de eerste keer is dat dit gebeurt, is het in Vietnam heel gewoon. Soms dagelijks, soms wekelijks, soms kort, soms urenlang is er geen stroom. Als we kind voor kind doornemen komen we op het probleem van minstens 5 van onze 30 kinderen die te weinig (goede) voeding krijgen. Moeten en kunnen wij als schoolgeldfonds hier iets aan verbeteren? Als deze kinderen zonder of met onvoldoende ontbijt in de klas zitten zal dat ten koste gaan van hun leerprestaties. Hoe kunnen we daar iets aan doen? Door voor hen een ontbijt te kopen; extra geld te geven? Het is nu moeilijk voor ons om te zien hoeveel fondsgeld we hier totaal hebben besteed. We zijn zuinig geweest. Misschien is er voldoende fondsgeld in kas. Een ontbijt kost hier tussen de 5000 en 10.000VND (20-35 eurocent). Jammer genoeg heeft onze oproep op deze site, eergisteren, aan de dagverslaglezers om een paar euro te storten in ons schoolgeldfonds heel weinig respons opgeleverd. Een enkeling heeft wel iets geschonken. Het is erg moeilijk om duidelijk te kunnen maken dat het hier niet om veel geld gaat, maar dat een paar euro’s heel veel goeds kunnen doen. We zijn heel dankbaar voor de extra giften die van onze vaste sponsors gekomen zijn, maar dat was niet de bedoeling. Zij betalen/geven al meer dan genoeg. We zullen voor hen extra ons best gaan doen om de betreffende foto’s, filmpjes, schoolrapporten, cadeautjes en andere informatie m.b.t. “hun” kind snel door te geven.
Nu snel naar huis, want Thien komt om 11.00u. Onderweg word ik herinnerd aan volgende week; mijn collega is al meubels aan het afleveren. Tegelijk arriveren we met Thien bij ons appartementje. De portiers snapten er in het begin helemaal niets van waarom er zoveel Vietnamezen bij ons op bezoek kwamen. Volwassenen en kinderen. Dat er zoveel (verschilende) mensen op bezoek moeten kunnen komen is de grootste reden dat we niet in een hotel willen wonen gedurende de tijd dat we hier zijn. In een appartementje mag je iedereen ontvangen, ook al zijn de portiers/bewakers niet blij met zoveel bezoekers. Ze hangen en liggen de hele dag bij de ingang en moeten omhoog als er weer iemand komt voor ons. Ons appartement bevalt heel goed. Alles werkt naar behoren, ook het onmisbare internet. De temperatuur kunnen we houden onder de 30 graden en 2x per week wordt het schoongemaakt (als we weg zijn). We hebben zelfs een wasmachine. Daaronder woont ook een van onze huisdieren, ‘n flinke kakkerlak. Hij blijft gelukkig meestal wel onder dit apparaat, al is hij er wel de oorzaak van dat Vincy met het licht aan slaapt. Verder hebben we een supersnel gekkootje in de badkamer en honderden kleine miertjes die de hele dag in een lange rij naar het stopcontact lopen. We hebben er geen last van. Thien (23) heeft 2 jaar geleden op kosten van ons fonds een spraakcurses Engels gevolgd op de Vietnamees-Amerikaanse avondschool. Haar Engelse uitspraak was, zoals bij 95% van de studenten, niet te verstaan. Deze cursus heeft voor Thien veel opgeleverd; ze heeft nu een vaste baan in een juwelierswinkeltje van een luxe Japans hotel aan Nha Trang beach. En Thien spreekt veel beter Engels.
Thien is wel dikwijls ziek. Ze heeft veel hoofdpijn omdat, volgens een medisch onderzoek in Saigon, ze een tumor in haar hoofd heeft. De dokters willen er niets aan doen zolang deze tumor niet groeit. Begrijpelijk maakt het Thien wel bang. Ook heeft Thien dikwijls maagpijn. Wij supporten Thien nu niet meer; ze heeft een betaalde baan. We willen wel contact met deze lieve, zachte meid blijven onderhouden. Uit vriendschap. Daarom is ze nu hier. We gaan samen met haar naar een restaurant in het centrum. Ze mag op onze eigen kosten iets bestellen voor de lunch. Ze kiest een, voor haar dure, pizza (3 euro). ‘n Pizza Vegetariana, want ze wil met ons delen. Als we opstappen om naar ons appartementje te gaan gaat Thien zich weer helemaal inpakken. De zon mag niet op haar huid schijnen. Ze moet zo bleek mogelijk blijven. Iets wat haar al aardig is gelukt, of is dit omdat ze ongezond is? Thien gaat niet meer mee naar boven naar ons appartement, want iedere keer als je je brommer ergens parkeert in de stad, moet je aan “bewakers” 1000 Dong betalen. Vincy gaat snel op en neer naar de 5e etage om een paar kleine cadeautjes en een LookingForwardpetje voor haar te halen. Ook neemt Thien onze mascotte Nijntje mee voor haar nichtje Mickey in Dien Khanh. Mickey gaat komend schooljaar op Nijntje passen, zoals Uyen dit jaar perfect deed. Tam biet Thien, we zien je weer volgend jaar! Ik ga weer verder met het verbeteren van de honderden foto’s die we samen gemaakt hebben. De 2 managers willen dat ik de foto’s m.b.t. hun kinderen op een USB-stick zet. We willen ook nog wat foto’s laten afdrukken om hier te geven bij ons afscheid. Vincy gaat eerst gewoon boodschappen doen bij de kleine supermarkt en daarna fietst ze weer terug naar het centrum om toch eens rond te neuzen in de souvenierwinkeltjes. Maar wat is dat nu voor geluid? Regen? Ja, het begin zomaar te regenen. De eerste keer overdag sinds we hier zijn. Waar is onze poncho? Onderin de rugzak. We hebben deze nog niet eerder nodig gehad. Als een echte Vietnamees trek je even een stuk plastic over je heen en gaat verder. Om 18.00u. zijn we weer uitgenodigd om te komen eten bij Hao’s moeder. Ik hoop dat ze deze keer mij weer verwend met veel eigengemaakte Vietnamese loempiaatjes. Ze zijn heerlijk!
Het is maar 10 minuten fietsen naar de sloppenwijk waar Hao woont. Het regent nog flink, maar dat is niet erg. Het regent hier warm water. Wat wel een probleem is, is dat het nu een stuk gevaarlijker is op straat. Het is al pikdonker; je ziet veel minder met die capuchon op. En toch zo’n 20% van het verkeer rijdt zonder licht omdat deze kapot is ze of dat ze de geesten van overledenen niet willen storen. Zomaar komt uit het donker een onverlichte kar je tegemoet op de verkeerde weghelft. Heel aangekomen op de plaats van bestemming worden net zoals altijd onze fietsen overgenomen door vader Ba. Ze moeten binnen in hun huisje gezet worden. Buiten is het niet te vertrouwen als het donker is. De tafel in het voorste gedeelte staat bijna helemaal vol met eten. En ook deze keer staan er maar 2 lege bordjes bij. Dat betekent dat niemand van de familie met ons mee eet. Heel ongezellig, maar bij de gewone Vietnamees heel gewoon. En ik zie geen loempiaatjes! We denken dat de moeder het zekere voor het onzekere neemt en zoveel mogelijk ons Westers eten namaakt om zeker te weten dat wij het lekker vinden. Dus ook nu weer omelet met gebakken aardappelen en bloemkool. Het is altijd heel lekker wat Tam kookt, maar nu had ik mijn zinnen gezet op haar vegetarische loempiaatjes. Na het eten wordt er ineens heel druk gediscussieerd tussen de familieleden. Hao moet heel veel voor ons vertalen. De familie heeft door dat we over een paar dagen vertrekken. Ze willen nog van alles: ons mee wegbrengen naar het vliegveld, nog samen ijs gaan eten, dat wij Du en Lich morgen meenemen naar Chameiland en ook de koekenpan die we gekocht hebben voor ons Hollands diner. En nog veel meer. Je ziet ze denken: het is nu of nooit. Maar er is voor Hao nu iets veel belangrijker! Hao gaat vanavond voor het eerst naar de DISCO! Voor het eerst naar de discotheek, wat spannend! Ze is ruim 23 jaar, maar ze nog nooit uit geweest. Hao heeft het moeilijk met haar blijdschap en zenuwen tegelijk. Ik had al maanden geleden tegen Hao gezegd dat wanneer Vincy in Nha Trang is, ze samen met Lac eens uit moesten gaan. Ze kon toen al niet wachten. Vanavond is het zover!
Lac moet altijd voor 22.00u. binnen het hek van het Chamcomplex zijn. Hao mag niet later thuiskomen. Daarom hebben ze alle twee gevraagd of ze in ons appartementje mogen blijven slapen. Wij en gelukkig ook hun ouders vinden dit goed. Dus kunnen ze later thuis komen! Dat is voor de disco voor de toeristen wel nodig. Vincy heeft gelukkig een jurkje in haar koffer. Lac heeft een tas meegebracht. Ze verdwijnt meteen in onze badkamer en komt er een kwartiertje later uit als een filmster. Ze heeft de kleding voor vanavond geleend. Prachtig, maar eigenlijk een beetje te ….. Je ziet Hao’s enthousiasme plots verdwijnen. Zij staat daar in een (nette) spijkerbroek. Hao heeft helemaal geen jurk. Ze past er nu niet bij. Daar moet snel iets aan gedaan worden. Gelukkig zijn de winkels hier tot heel laat open. We gaan voor Hao een jurkje kopen. Vincy gaat met Hao op de brommer een kledingwinkel hier in de buurt zoeken. Een half uur later komen ze al terug. Whaw! Hao heeft een prachtig jurkje aan. Ze glundert van oor tot oor. Voor deze 3 prachtige dames wordt een taxi gebeld. Vanavond zijn Lac en Hao even niet arm. Het jurkje kostte ons 180.000VND ( 6 euro) en de taxi, de entree en de drankjes betalen we ook voor hen uit eigen zak. Als ze maar een avondje gelukkig kunnen zijn als volwassen mooie meiden in 2011. Ik heb nog gauw een foto gemaakt van 3 dames, maar geen tijd meer gekregen om de foto’s van de camera te halen. De taxi staat al voor. Ze nemen m’n camera mee. Ze willen thuis kunnen laten zien hoe het was. Ik kan jullie dus jammer genoeg pas morgen laten zien hoe mooi ze zijn. Dan vertel ik wel hoe het in de discotheek geweest is.
4 Reacties op Dag 15: Hao gaat voor het eerst naar de disco 1.
Inge zegt: Hallo Johan en Vincy,
het is voor ons een gewoonte geworden, iedere avond jullie verslag te lezen. Jullie hebben weer veel goeds gedaan en een hoop dingen beleefd. En jullie komen al weer bijna terug. Omdat ons Mam en ik een paar daagjes op vakantie gaan, wensen we jullie nu alvast een hele goede reis terug! Bedankt voor alles! Groetjes
Marja en Walter Klijs zegt: Hoi Vincy en Johan, Fijn dat manager Danh de boekhouding goed bijhoudt, een geruststelling toch? Wat de ontbijtjes voor die arme kinderen betreft, daar moet toch een oplossing voor te vinden zijn, zeker als je het bedrag leest dat een ontbijtje kost. Bovendien komt het ook nog de studieresultaten ten goede!!! Jammer van die heerlijke loempiaatjes, kunnen jullie het recept niet vragen aan de moeder van Hao? Spannend zeg voor die 3 meiden, samen naar een Vietnamese disco, wij zijn zo benieuwd hoe
dat is gegaan en de foto van de meisjes in hun disco-outfit willen wij niet missen. Jullie hebben wel heel bijzondere huisdieren, het doet ons denken aan het boek van Pluk van de Petteflet van Annie M.G.Schmidt. Heet jullie kakkerlak ook Zaza? Geniet er nog even van daar in Vietnam. Groeten aan Kieu, Viet en moeder Hanh. hartelijke groetjes, Walter en Marja 2. annemieke zegt: Hoi Vincy en Johan, Jullie verblijf loopt ten einde. Zal moeilijk zijn om afscheid te nemen. Wat betreft de ontbijtjes…ja het is heel belangrijk dat de kinderen niet ondervoed raken. Nu is 35 cent per kind niet veel, maar als je het vermenigvuldigt met 6 x naar school (in Vietnam gaan ze toch op zaterdag ook?) is het voor 5 kindjes toch 10,50 euro per week x 4 = 42 euro per maand. En dat tikt toch aan. Want het moet wel structureel gebeuren. Je kan het de kinderen niet de ene maand het wel aanbieden en de andere niet. Is het misschien een idee dat alle trouwe volgers en sponsoren nog eens in hun familie/kennissenkring verwijzen naar dit project? Zelf heb ik al veel mensen hierover verteld. Maar ik merk wel dat als mensen nog nooit in Vietnam zijn geweest, of geen binding hebben met het land dat het moeilijk is om hen enthousiast te krijgen. Vaak hoor je: “oh ik steun al zoveel goede doelen”. Zelf overweeg ik om de goede doelen die wij al jaren steunen op te gaan zeggen en het geld dat nu daar naar toe gaat in looking-forward te gaan investeren. Want hier weten wij zeker dat er geen euro aan de strijkstok blijft hangen en dat je daadwerkelijk kinderen een toekomst biedt! Alleen aan woorden hebben de kinderen niets, dus ik zal in ieder geval zo direct een een bedragje in het fonds storten voor hopelijk het begin van: Goodmorning Vietnam… it is breakfasttime. Groetjes van Annemieke uit Zeddam
Johan zegt: Beste Annemieke, Wat een leuke reactie van jou. Je hebt gelijk, vele kleine bedragjes maken een groot bedrag. Maar omgekeerd maken veel kleine schenkingen een grote schenking. Het is inderdaad heel moeilijk om zelfs kleine schenkingen te verkrijgen. Het is alleen zo moeilijk om nee te zeggen tegen een arm kind dat een beetje hulp vraagt. Ze willen hier zo graag naar school. Dan horen ze er bij. Als het kind dan ook nog geen moeder heeft. We hebben besloten dat Looking-Forward niet meer dan 30 kinderen maandelijks support voor hun schoolgeld. Hun schoolgeld is bijna geheel verzekerd door vaste sponsors (nu 25 van de 30 kinderen). We hebben wat extra geld nodig voor eenmalige ondersteuningen van weeshuis Lc Tho en b.v. de 3 kinderen van de Mac Dinh Chi school. DE eventuele ontbijtjes voor de 5 kinderen hopen we ook te kunnen gaan betalen uit extra kleine schenkingen. Het zal moeilijk zijn voldoende geld hiervoor binnen te halen, maar we proberen het toch. Wij zijn te gemotiveerd om dit niet te doen. Wij komen bij de arme mensen thuis en kijken de vragende kindjes in de ogen. Bedankt voor de extra bijdrage. Groeten van Johan en Vincy
