(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 1: De “apostelen” op het hoog(s)te punt van hun bedevaart (zonder fotograaf Jan)
Bladzijde 1
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Inhoudsopgave 1 2 3 4 5 6
Wat er aan vooraf ging.....................................................................................................................3 Dag van het vertrek.........................................................................................................................3 Dag 2: Ballon de Servance..............................................................................................................6 Dag 3: hersteltraining....................................................................................................................10 Dag 4: de Hohneck........................................................................................................................12 Dag 5: terug naar huis....................................................................................................................16
Bladzijde 2
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
1 Wat er aan vooraf ging Op zondag 24 mei (2009) was het dan zover. De Zwoegers gaan zich weer wat beter trainen in het klimwerk. En dan niet op het bekende terrein van het Limburgse Mergelland of de Ardennenroutes. En ook niet naar het het verre Alpengebied, waar we enkele jaren geleden ons al het schompes hebben gereden. We zoeken het voor die paar dagen nu wat dichterbij, namelijk de Vogezen. Voor de familie Schenk is dat bekend terrein, want die gaan regelmatig die richting op, en maken regelmatig reclame voor de fantastische fietsmogelijkheden daar. En natuurlijk ook om de superlichte maar dure ZIP wielen te kunnen rechtvaardigen. Wij (de rest dus) willen wel eens weten of hun enthousiasme wel of niet thuis hoort in het rijtje “overdrijven is ook een kunst”. Dus vandaar dat een grotere groep hen deze keer zal vergezellen. Het gezelschap bestaat deze keer uit: • Frank Beelen; • Peter Beerten; • Anton Broeks; • Jan Dejaeger en zijn vriend Rudy; • Peter Peerlings; • Thieu Scheffers; • Niels Schenk • Ben Schenk. En zoals altijd met de Zwoegers, kost het organisatorische gedoe vooraf veel hoofdbrekens. Eind 2008 heb ik de eerste contacten gelegd met de uitbaters van sportherberg “Le Gros Chêne” (wat “de grote eik” betekent, afgeleid van een oude eik die bij de sportherberg staat). Toen maar eens geïnformeerd of er ergens in het voorjaar van 2009 nog plek was. Dat bleek het geval en onder andere in de week van 24 mei tot en met 28 mei en nog wel voor in totaal 12 man. En probeer dan maar eens 12 man bij elkaar te krijgen. Dat gaat met horten en stoten. Het duurt meestal al enig tijd voordat je antwoord hebt op de vraag “Wie gaat of wil er mee”. In het begin wil iedereen mee. Maar gaande weg vallen er dan weer af, of komen er bij. Dit leidde ertoe dat ik tot drie keer toe “Le Gros Chêne” met wijzigingen opzadelde en drie keer een aangepaste offerte toegestuurd kreeg. En daarbij bleven ze nog vriendelijk ook. Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat het regelen van zo'n trip bijna net zo zwaar is als het fietsen zelf. Maar achteraf is het allemaal zeer de moeite waarde geweest. Het werd weer een memorabele trip.
2 Dag van het vertrek Het routeplanner vertelt ons dat het van Budel naar Plombières-les-Bains ongeveer 500 km is. Ongeveer 5 uur rijden volgens de TomTom. In tegenstelling tot de trip naar de Alpen, is dit keer het wagenpark groter. De VW Transporter van Ben is deze keer de klos als het gaat om “tous les bagages”. Met kampioen inpakker Thieu in ons midden, wordt de VW de avond tevoren al vakkundig nokkie nokkie volgestouwd. En zo rond 6.00 uur gaat de hele stoet op pad. Dat is dan behalve de VW, Frank met zijn BMW en Anton met de auto met veruit de minste PK's. Die is dus bepalend voor de gemiddelde snelheid. Dat hoge snelheden niet alles zijn, maakten we onderweg van kortbij mee. Ergens op de Franse snelwegen, Bladzijde 3
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” klapten bij een passeermanoeuvre vlak voor ons twee auto's op elkaar. Het had niet veel gescheeld of we hadden de schroothoop nog groter gemaakt. We konden er nog net langs en daarmee ontliepen we de file die achter ons ontstond. Na een korte koffiepauze zijn we zo omstreeks 11.30 al ter plekke. Nergens verkeerd gereden en met mooi weer. Sportherberg “Le Gros Chêne” ligt buiten het dorp op de top van een heuvel in the middle of know where. Vanuit het dorp is dat een stevige klim, zo merkten we aan het knorrige geluid van de automobielen. Dus iets om in de komende dagen rekening mee te houden. De sportherberg wordt gerund door Anita en Michel Snel. Ze hebben er een prachtige accommodatie van gemaakt. Ruim opgezette een prima ingerichte kamers, een grote eet-en zit gelegenheid en een afsluitbare stalling voor de fietsen. En vooral: erg rustig, want verkeer komt er niet langs. De sportherberg ligt aan het einde van een doodlopende weg. Met andere woorden: een aanrader vanjewelste. Voor een indruk: zie bijgaande foto's.
Afbeelding 2: De voorkant van de sportherberg
Afbeelding 3: De herberg vanuit het perspectief van de naamgever Bladzijde 4
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” Nu is Michel Snel niet de eerste de beste. Hij is wielrenner in hart en nieren en fietst voor de Veltec Cycling ploeg. Daarvoor rijdt hij de zogenaamde grandfondo's en hij wint er zo nu en dan ook eentje. Om u een idee te geven van zijn niveau: hij won de Marmotte in 2010. Dus voorwaar geen pannenkoek (om maar eens de beeldspraak van Johny te gebruiken).. Tijdens ons verblijf was hij herstellende van een valpartij. Fiets naar de kloten, botten gebroken en daardoor tijdelijk op non-actief gestaan. Maar als je in een gesponsorde ploeg zit, dan zorgt de sponsor er wel voor dat je materiaal weer snel wordt aangevuld. Tijdens ons verblijf kwam dat nieuwe spul net binnen. Wel carbon, maar niet de duurste merken van Veltec (dus geen Cervelo, maar Concorde). Hij kreeg er ook het Powertap systeem bijgeleverd. Het is een ingewikkelde toestand om met zo'n ding je trainingen te plannen en te analyseren. Maar dan is het handig dat je de Schenkjes te gast hebt, die dergelijke noviteiten al lang en breed hebben uitgeprobeerd en daardoor als hun binnenzak kennen. Dus Michel maakte dankbaar gebruik van de kennis van professor Niels, die het allemaal haarfijn met zijn laptop uitlegde hoe het allemaal in elkaar stak en hoe je de grafieken moest lezen. Zo heeft Niels achteraf bijgedragen aan de overwinning van Michel in de Marmotte van 2010 zullen we maar zeggen. Het is prachtig weer en na wat calorieën naar binnen te hebben gewerkt, willen we er natuurlijk direct tegenaan. Geen tijd verliezen, want het zijn tenslotte maar vier dagen. En dat is het wel handig dat Frank een Garmin Edge GPS systeem heeft. Michel heeft alle routeschema's namelijk op GPS staan. Het is dus een kwestie van “overtanken”. Daarmee zijn we tevens af van het gedoe met kaarten en routebeschrijvingen, die garant staan voor tig keer verkeerd rijden en vele malen stoppen voor “even op de kaart kijken of we nu links of rechts moeten” of nog erger “waar zitten we ergens?”. Om erin te komen kiezen we voor een redelijk vlakke route van ongeveer 80 km. Vlak wil zeggen: glooiend zonder lange beklimmingen. Rustig rijden roepen we vooraf. Ben heeft slechte ervaring met dergelijke uitspraken bij de Zwoegers. Ondanks onze beloftes vertrouwd hij dat voor geen meter en besluit om een eigen programma te fietsen, namelijk zoveel maal de klim vanuit het dorp naar de sportherberg op en af, tot het stadium van uitputting is bereikt. Hij had een vooruitziende blik, want “rustig”was het rondje allesbehalve. Prachtig weer, prachtig landschap, rustige wegen, goede benen; alle ingrediënten voor een rit met tempo. Zeker met een GPS die je feilloos de weg wijst. En met Cancellara (Rudy) in de gelederen gaat het bergop met een tempo, waarbij wij alleen maar kunnen toekijken. Waar wij het op de 39 doen, maalt Rudy met de 53 omhoog met achter op een kransje die wij nog niet op de 39 gebruiken. En dan zijn wij voorwaar toch ook geen pannenkoeken. Een remmanoeuvre sleet bij Frank zo goed als alle canvas van zijn achterband. Dat betekende vanaf dat moment rustig rijden, zodat we met het laatste beetje canvas de finish konden halen. Dat het vanaf toen wat rustiger ronddraaide, vonden de meesten wel prima. Bij terugkomst staat de pasta klaar om de verloren gegane calorieën weer aan te vullen. Dat hebben we wel nodig voor morgen.
Bladzijde 5
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 4: Pasta-time Ben zat toen al lang en breed in de zetel uit te rusten van zijn up- en downhill acties die middag. De bewoners moeten zo af en toe wel vreemd hebben opgekeken, dat die malloot met die wilde manen, er al voor de zoveelste keer langs fladderde. “Rare jongens die Hollanders”, zullen ze wel gedacht hebben. De klim valt volgens Ben alleszins mee. Tenminste de eerste keer. Na de nodige drankjes is het tijd voor het avondeten. En dan blijkt dat Marcel en Anita niet alleen verstand hebben van fietsen, maar ook van koken. Het driegangendiner is van een kwaliteit die je niet verwacht in zo'n “fietscafé”. Klasse. We hebben het van alle kanten getroffen. Na het eten is het zoals elke volgende avond tijd van een portie slap ouwehoeren, sterke (wieler)verhalen en een hoop gezever. Maar dat hoort erbij, voor een goede nachtrust.
3 Dag 2: Ballon de Servance De nachtrust komt in ieder geval niet in de top twintig. Te gespannen wat er vandaag komen gaat. En ik was niet de enige. Dus aan het ontbijt duffe koppen met in het achterhoofd: “als vandaag mijn benen maar goed zijn”. Maar koppen koffie en een uitstekend gevarieerd ontbijt doet de bloedsuikerspiegel en daarmee het “goede benen gevoel”al snel stijgen. Ben had zich vooraf blijkbaar weinig van het ontbijt voorgesteld, want hij had voor drie dagen een hele eigen voorraad aan jam, yoghurt en kaas ingeslagen, die hij elke morgen op zijn gemak naar binnen werkte. Met de houdbaarheidsdatum geen probleem: het mocht allemaal in de koelkast van Michel en Anita. En zo af en toe snoepten we mee uit de potten van Ben.
Bladzijde 6
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 5: De ontbijttafel vlak voordat we hem helemaal hadden leeggegeten Bij het ontbijt zie je ook de andere hotelgasten. Het zijn er niet veel. Enkele mountainbikers (daar biedt de omgeving ook genoeg uitdagingen voor) en wat losse wielrenners die op hun eentje of met een collega hier enkele dagen wat rondjes rijden. Wat we zo inschatten: geen kaliber Zwoegers. Na het ontbijt nemen we in overleg met Michel de route naar de Ballon de Servance. Volgens hem een mooie route met veel gevarieerde en gelijkmatige klimmetjes. Dus die maar op de GPS van Frank gezet en vol goede moed aan de start voor een tocht van dik140 km. We zullen ervaren wat Michel bedoelde met “gevarieerde en gelijkmatige klimmetjes”. Bijkomend moeilijkheidsgraad: het is verschroeiend heet. Ben gaat ook deze dag zijn eigen gang. Zeker na het verhaal van de “rustige rit” van gisteren aangehoord te hebben. Hij gaat met de VW richting de Ballon de Servance en zal daar in de buurt wat rondjes omhoog (en omlaag) rijden en vervolgens bovenop de ballon op ons wachten. Zo goed als het gisteren met de GPS ging, zo fout gaat het deze keer. Na de afdaling naar het dorp krijgen we al meteen een flinke klim voor onze kiezen. Boven gekomen, laat de GPS het afweten, in die zin, dat die ons terug dirigeert naar de sportherberg, waar we net vandaan komen. Wat geschud, gescheld en gegoochel met dat ding brengt hem niet op andere gedachten. Terug dan maar naar het dorp beneden. Nutteloos verspilde krachten, die we later wellicht nog hard nodig hebben. Halverwege de afdaling komen we wonderwel Michel tegen. Die is bezig met zijn eigen trainingsronde. Hij maakt ons wat meer “wegwijs”. Het blijkt dat we in het begin ergens een afslag hebben gemist en daardoor op de terugweg terecht zijn gekomen. We weten nu in ieder geval hoe het einde van de rit eruit ziet. Om te voorkomen dat het nogmaals misgaat, rijdt hij de eerste 30 kilometer met ons mee. En dat gaat gelukkig in een alleszins acceptabel trainingstempo. Maar bij de eerst volgende beklimmingen is het al snel ieder voor zich, waarbij onze Cancellara geen moeite heeft het klimtempo van Michel te volgen. Voor de rest van het gezelschap is het dan al puffen en blazen, niet in het minst door de hitte. Binnen de kortste keren zijn we door onze voorraad drank heen. Dus slaan we bij een Colruyt Super een hele voorraad in om in ieder geval voor de komende uren niet verder op te drogen. Bladzijde 7
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” Michel is inmiddels zijn eigen route aan het rijden en wij de onze. Dat gaat met vallen en opstaan, omdat een GPS aflezen in de volle zon nogal eens leidt tot een te vroege of te late afslag. Tot verbazing van bewoners die plotseling een heel peloton op hun erf zien verschijnen of waar we ergens op een bospad eindigen. Dat is normaal niet zo erg, maar meestal gaat daar dan een overbodige niet geplande klim aan vooraf, die elke keer weer een deel van de energie opslurpt. Dat brengt ons uiteindelijk toch bij de klim naar de Ballon de Servance. Onderaan kun je eerst nog de Planche des Belles Filles op. Een klim van 5 à 6 kilometer naar een skioord, via een doodlopende weg met stijgingspercentages boven de 10%. Niet gehinderd door enige compassie met zijn fietsmaten, komt Niels met het voorstel die ook maar even mee te nemen in het programma. Met “er even bijdoen” hebben we echter slechte ervaringen opgedaan in de Alpen. Enig enthousiasme voor het voorstel was dan ook ver te zoeken, maar botweg “nee”kwam er ook niet. Want dat betekent “zwakte” en dat wordt dan genadeloos uitgebuit. Dus aarzeling alom. Maar een telefoontje naar Ben, die op dat moment al bovenop de Ballon de Servance staat, verandert de twijfel compleet. Hij laat Niels weten dat de beklimming van de Ballon geen kattenpis is. Hij was er aardig op kapot gegaan. Dat is voldoende voor het gezelschap om Niels Planche-avontuur resoluut af te serveren. “Ga maar alleen, als je daar trek in hebt” was de stille boodschap. Zoals verderop zal blijken, zal hij van onze resolute afwijzing achteraf geen spijt hebben gehad. Dus met zijn allen de Ballon op. Ben heeft niets teveel gezegd. Rudy, waarschijnlijk het geleuter onder aan de Ballon een beetje beu, spaart zich niet en al vanaf het begin van de klim geeft hij er een flinke snok aan. In een vlaag van verstandsverbijstering duiken Niels, Jan en Thieu in zijn achterwiel. Dat duurt zeggen en schrijven een paar honderd meter en dan is het gedaan. Niels houdt het het langste vol, maar ziet zijn inspanningen op het eind van de klim beloond met een forse knieblessure. Geforceerd! De komende dagen houdt hem dat praktisch van de fiets (later bleek dat het probleem zat in zijn nieuwe schoenen). Ook Thieu en Jan moeten de forcing duur bekopen. De aanvankelijke voorsprong op de rest van het veld slinkt in no time en er resteert niets anders dan een wanhopig “krabben”, op zoek naar een nog kleinere versnelling die er helaas niet meer is. De klim zelf, ongeveer 10 kilometer lang, is er een met een weg nauwelijks breder dan een fietspad, recht omhoog, met zo af en toe een flauwe bocht en constant tegen een hoog stijgingspercentage (met stukken boven de 10%). Dat niet alleen maakt de klim zwaar, maar in combinatie met de hitte is dat dramatisch afzien. Rudy, Niels, Anton, Jan, Thieu, Frank en Peter Peerlings is de uiteindelijke volgorde op de top, de een nog groener van ellende dan de andere. Ben heeft in een vlaag van helderziendheid gemeend wat jerrycan's met water te moeten inslaan. Die waren in no time helemaal leeg. Het wachten is nog op Peter Beerten. Dat duurde wel erg lang en omdat we geen notie hebben waar hij uithangt, rijdt Ben met de VW naar beneden om daar halverwege Peter uit het bos te rapen. Voor Peter was deze klim er een van “net één te veel” en hij had, met in al zijn ledematen een verzuringsgraad met een nagenoeg onmeetbare PH-waarde, zijn fiets de bossen in gesmeten en zich langs de kant van de weg genesteld. Ben takelde hem met fiets en al de VW in en bovengekomen gaven we hem de tijd om op adem te komen (wat overigens niet vanzelfsprekend is). En toen hij weer bij zinnen was, stapte hij bewonderenswaardig weer op zijn fiets. Maar niet Niels. Hij had zich zodanig op de klim geforceerd dat verder fietsen een pijnlijke aangelegenheid werd. Met nog een dikke 40 km te gaan werd de VW bus van Ben dus onze begeleidende bezemwagen. Na een klim krijg je altijd de beloning van de afdaling. Kampioen afdalen is Frank, die zich als een ware kamikazepiloot de diepte in stort (klimmen gaat hem trouwens ook goed af hoor, al is het wel op zijn mountainbikes: slingerend over de breedte van de weg). Zal wel komen door zijn ATB Bladzijde 8
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” ervaring. Mijn daalprestaties (klimmen is meer mijn ding) hebben weer weg van die van een aangeschoten houtduif. Met andere woorden: ik lig meestal achteraan. Met de jaren neemt niet alleen het reactievermogen af, maar ook de roekeloosheid. Met andere woorden: je gebruikt meer je verstand, wat niet bevorderlijk is voor de fietsprestaties. Nu was deze afdaling overigens niet zonder risico. De Fransen hadden de toch al hobbelige weg net van een nieuwe grove kiezellaag voorzien en dat gruis lag er op plekken nog los en met bosjes op. Maar iedereen kwam gelukkig heel beneden (ook zonder lekke banden). Beneden wacht de volgende klim en dan nog een, nog een... enzovoort. Ze zijn allemaal wel van een minder kaliber, maar het levert toch elke keer weer pijn in de poten op. Uiteindelijk bereiken we dan de strook die we aan het begin van de dag verkeerd zijn gereden. Maar nu gaat het lekker naar beneden. We zijn terug in Plombières-les-Bains. Bij een cafetaria lurken we enkele flessen cola leeg, zodat we nog wat koolhydraten in ons lijf hebben om de laatste klim naar de sportherberg aan te kunnen. En als paarden de stal ruiken, dan zetten ze het meestal op een draf. En dat zag je nu ook weer gebeuren. Alsof we de hele dag niet gefietst hadden, zo vlogen we de laatste beklimmingen op. Rudy joeg met het grote blad de 10% helling op en denderde de hele sliert voorbij alsof we stil stonden. We kregen wederom fietsles. Een mooie maar vermoeiende fietsdag, daar waren we het over eens, toen we de karretjes aan het plafond hingen. Met de douche spoelen we onze vermoeidheid voor een groot deel door het afvoerputje naar buiten. Opgefrist slaan we pasta naar binnen. Een meer dan welkome en nodige aanvulling op de verloren gegane energievoorraad. We kijken nog eens naar de Giro om te zien wat een afgrijselijk zwaar leven de wielerprofs hebben. Er zijn makkelijker manieren om je portemonnee te vullen. Na het weer voortreffelijke diner (dat mag je gerust zo noemen), vindt er met vloeistof onder handbereik, weer het nodige gezever over heden, verleden en de toekomst plaats. Laat wordt het in ieder geval niet. Morgen moeten we immers weer.
Bladzijde 9
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 6: Wederom niets dan lege borden en schalen na het diner
4 Dag 3: hersteltraining Het ontbijt is het tijdstip waar we het programma van de dag bespreken. Niet eerder dan na enkele koppen koffie naar binnen te hebben geslagen. Anders komt er van een fatsoenlijk overleg niet veel terecht. De dag van gisteren heeft een behoorlijke aanslag gepleegd op de reserves. We besluiten tot een zogenaamde herstelrit, waarvan Michel er genoeg in zijn database heeft staan. Afstand: ongeveer 90 km. Ben heeft vandaag de Grand Ballon op zijn programma gezet. Met de VW er naar toe dat wel, en dan daar de fiets op. De knie van Niels laat nog steeds merken dat ie zich nog niet helemaal (zeg maar gerust: helemaal niet) herstelt voelt. Hij stapt nog wel op de fiets, maar na een kilometer rijdt hij terug, omdat het gewoon niet gaat. Toch wel een kleine domper, op de tot nu toe zo perfect verlopen dagen. Met het “uitgedunde” groepje beginnen we aan de hersteltraining. De zon is er vandaag wat minder, maar des te meer de wind. En dat is net zo vermoeiend als berg op. Anton krijgt regelmatig van de Peer om zijn oren, dat het te hard gaat, maar daar trekt hij zich meestal niet al te veel van aan. De Peer staat bekend om zijn trucjes om iemand uit zijn ritme te halen. En het adagium is: “zolang er nog gesproken kan worden, wordt er niet hard gefietst”. Waarvan akte!. Het is wederom een prachtige route door een rustiek glooiend landschap over rustige binnenwegen. met nauwelijks verkeer. En dat fietst wel zo prettig. De route is afwisselend vlak, korte klimmetjes, vals plat en leuke overzichtelijke afdalingen over gemiddeld uitstekend asfalt. Op het eind hebben we weer de klim naar de sportherberg. Alsof er prijzen zijn te winnen, zo driest gaat de groep de laatste kilometers in. En als Thieu voorop rijdt, dan is dat meestal een garantie dat Bladzijde 10
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” het hard gaat en dat er verkeerd gereden wordt. We zijn maar net boven en daar dendert de hele meute de verkeerde zijweg in en gaat weer linea recta naar beneden, op weg naar het erf van een niets vermoedende propiétèire, die zich vertwijfelt afvraagt of hij er een nog groter bord neer moet zetten. We komen hier elke dag langs en toch gebeurd het telkens weer, zelfs met een GPS systeem en een wegwijzer waar met koeienletters “Le Gros Chêne” op staat . Je vraagt je toch af hoe dat dan werkt in de hersenpan; waarschijnlijk staat die dan in de slaapstand. Maar met dank aan Thieu, werd het dus een eenvoudige overwinning voor mij. Na aankomst is het weer het bekende ritueel van drinken, douchen, pasta en avondeten (pardon dineren). Het avondprogramma is deze keer rikken. En dat gaat er stevig op. Althans verbaal dan. Ik heb geen verstand van rikken, maar dat het een ongevaarlijke sport is, waag ik te betwijfelen. Er komen in ieder geval veel meer krachttermen en verwijten over de tafel dan ik ooit met fietsen meemaak. Het enige verschil met een kaartpartij in een wild-west film is dat er geen schietijzers aan te pas komen.
Afbeelding 7: Rikken toen er nog geen verliezers waren Later op de avond worden er nog enkele verreden zondagsritten op sportiviteit geanalyseerd. Dan blijkt dat de finalisten er ieder ook daar een duidelijk andere mening op na houden, over het zich al dan niet rechtmatig toe-eigenen van de overwinning. Zo hier en daar staan er blijkbaar nog wat rekeningen open. We gaan de nacht in met één persoon minder. Niet als gevolg van het kaartavondje; zo erg was het ook weer niet. Frank gaat eerder naar huis, omdat zijn dochter Maxime vrijdag in het SBS 6 programma “Holland got talent” haar best moet doen om de finale te halen. En daar wil je als ouder natuurlijk wel bij zijn. Vogezen of niet.
Bladzijde 11
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
5 Dag 4: de Hohneck Na het “gemakkelijke” ritje van gisteren, willen we vandaag wel weer eens wat zwaardere kost. Dus tovert Michel een route uit de computer van ongeveer 140 kilometer, met als hoogte en hoogste punt “de Hohneck”. De GPS van Frank, schroeven we op de fiets van Rudy. Hij rijdt toch meestal voorop en dus is hij de aangewezen man om de weg te wijzen. Vandaag opnieuw perfect weer. En gelukkig: Niels gaat het vandaag ook weer eens proberen en rijdt dus weer mee. Ben gaat met de VW richting de Hohneck om daar zijn eigen rondje te fietsen. Hij zal ons in ieder geval boven opwachten. We rijden eerst naar het dorp en we beginnen al meteen met de beklimming die we een paar dagen terug ook al gedaan hebben als gevolg van het verkeerd aflezen van de GPS. De toen overbodige klim dus. Vervolgens gaat het naar Remiremont, waar we dwars doorheen rijden. Daar begint Jan zijn voorwiel kuren te vertonen. De Mavics ratelen teveel naar Jan zijn zin en na diverse inspecties, blijkt het om een afdekplaatje te gaan. Niet erg, maar volgens Jan mateloos irritant, zodanig dat hij ter plekke de wielen tegen elk aanvaardbaar bod wil verkopen. Met wat geknutsel krijgen we het wiel weer enigszins stil, zodat we onze weg kunnen vervolgen. Buiten Remiremont gaat het richting Gérardmer. We krijgen beklimmingen met benamingen als “le Gros Pierre”(7 km , De Schluchte (4 km) en ten slotte het hoogste punt van de route “De Hohneck”(5,4 km). Met zijn 1363 meter een van de hoogste bergen van de Vogezen. En redelijk steil ook, zo ervaren we na al die vorige beklimmingen.
Bladzijde 12
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 8: Bovenop de Hohneck maar nu met Jan. Wel frisjes op 1300 meter hoogte.
Nadat we boven ons even de tijd gunnen om van het uitzicht te genieten en we zo hier en daar nog sneeuwresten zien liggen, dalen we af naar het iets lager liggende restaurant. Daar staat Ben ons met zijn fiets op te wachten. We schuiven daar enkele taarten naar binnen en slaan brandstof in voor de tweede helft van de etappe.
Bladzijde 13
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine”
Afbeelding 9: "De restauratie" In de afdaling naar de plaats waar Ben zijn VW heeft geparkeerd, gaat het bijna mis. Ben stort zich als Il Falco ('de valk', de benaming voor Salvodelli ) met wapperende manen in de afdaling. Bij een van de vervaarlijke bochten, zwabbert hij de berm in en net toen we dachten dat hij met een daverende klap tegen het asfalt of de houten reling zou smakken, krijgt hij de Canyon toch weer de weg op. De “oude rot heeft of veel stuurmanskunst, of veel geluk of een combinatie van die twee. Laten we maar aannemen dat hij een heel rijtje engeltjes op zijn schouders had zitten. Wat verdwaasd van deze “slinger” komen we in La Bresse aan en houden halt bij de aldaar gestalde VW van Ben. Hij stapt zijn wagen in (had niets met de zwabbering te maken) en wij vervolgen de route, die ons verderop rechtsaf opnieuw de hoogte in dirigeert. Nu is het Jan die het tempo de hoogte in jaagt, met Rudy, Niels en Thieu in het wiel. Jan rijdt vandaag weer eens super. Hij heeft altijd enkele dagen nodig om zijn ritme te vinden, maar is er dat, dan gaat het ook crescendo. Niels kachelt altijd makkelijk naar boven en Thieu die kan het ook als hij het goede verzet eenmaal te pakken heeft. Maar er zijn wel eens van die dagen dat zijn benen het ook af laten weten. Over Rudy hebben we al genoeg gezegd en geschreven. Peter Peerlings en ik besluiten om het wat rustiger aan te doen. Je weet maar nooit hoe lang dit kreng nu weer is. We blijven netjes bij elkaar (doen we de hele dag al) en rijden in een gelijkmatig tempo omhoog. Net als we denken de aansluiting te kunnen maken, schakelt Rudy nog eens extra bij op het grote blad. Wij laten het maar lopen. Zo niet Thieu, Jan en Niels. Thieu bijt zich als een terriër vast in het achterwiel van zijn kompanen. Ze krijgen hem er niet af, Bladzijde 14
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” maar boven gekomen is zijn bordje zo goed als helemaal leeggegeten door de twee Belgen. Ben volgde dat schouwspel vanuit zijn VW en het zou Ben niet zijn als hij de zaak onderweg niet een beetje op stang heeft gejaagd. Kort daarna zijn Anton en Peter Peerlings ook boven, maar zo ver we kunnen kijken: weer geen Peter Beerten te zien. Dat duurde ook nu weer lang en we besluiten maar om een stuk terug te rijden. Wie weet staat hij ergens met een kapotte band. Als we hem eindelijk oprapen komt er inderdaad een relaas over een kapotte band, maar dan van een ATB-er die Peter tijdens zijn klimpartij tegenkwam. Peter was zo vriendelijk geweest hem de behulpzame hand toe te steken. Het kan zijn dat wij die figuur ook wel hebben gezien, maar de gedachte van “een behulpzame hand” heb ik nergens in het groepje kunnen bespeuren. Daar moet je Peter Beerten voor heten. De ATB-er heeft in ieder geval de juiste barmhartige Samaritaan aangesproken. Belangrijk is dat Peter ons een extra rustpauze heeft verschaft. Die krijgt hij nu niet (bij ZW1 is niets vanzelfsprekend), want we zetten er meteen het gas op, want het gaat lekker naar beneden.
Afbeelding 10: Thieu genietend van het landschap, na zich een slag in de rondte te hebben gereden Na deze klim gaat het nog diverse malen bergje op, bergje af, totdat we uiteindelijk weer in Remiremont arriveren. Waar we 's morgens een beetje langs het centrum scheerden, moeten we er nu dwars doorheen. Laverend tussen auto's en winkelend publiek, komen we er zonder kleerscheuren doorheen. Niet zonder wat getoeter of boze blikken als we ons ergens tussenwringen of trottoirs en “binnendoortjes” gebruiken. Na deze hobbel gaat het na weer een etage hoger richting de snelweg, om tot slot af te dalen naar Plombières-les-Bains. Daar aangekomen, slaat de gekte toe bij de laatste klim vanuit het dorp naar de sportherberg. Niels piept ergens binnendoor, wat een kettingreactie veroorzaakt. Rudy zet hem op de grote plaat en heeft hem in no time te pakken, de Bladzijde 15
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” rest in zijn kielzog meezeulend. Mijn benen zijn zo goed als helemaal leeg, dus ik pas. Ik kan derhalve geen verslag doen van wat er zich daarna allemaal in dat groepje heeft afgespeeld. Wel word ik bij de afslag halverwege bijna overhoop gereden door een auto die ik niet gezien had. Na Ben ben ik de tweede die vandaag geluk heeft. Het gaat gelukkig net goed, met als pluspunt dat ik in korte tijd een hoop Franse scheldwoorden heb geleerd. Terug in de sportherberg nemen we de belevenissen van de dag nog even door. Dit inspireert Ben om te trakteren op champagne, zijn bewondering uit te spreken voor de wijze waarop Thieu zich te pletter had gefietst in het duel met Jan, Rudy en Niels. Reden om Thieu te kronen tot bergkoning van de dag. Daar wilden we wel voor één keer voor applaudisseren. Als hij zo rijkelijk met champagne strooit, mag Ben een volgende keer weer mee. En anders wel voor de sterke verhalen uit zijn bewogen leven of zijn beschouwingen over van alles en nog wat. Ben heeft nooit gebrek aan gespreksstof, zodat de avonden nooit saai en eentonig verlopen. Drank maakt ook de tongen los en dan gaat ook het al snel over de dagelijkse geneugten des levens die voor mannen in hoofdzaak bestaan uit sport (voor ons het fietsen), werk, vrouwen en sex (in die volgorde heb ik begrepen, en voor degenen die de omgekeerde volgorde aanhouden bakken meestal van het echte fietsen niets). We namen ook enkele nieuwe gasten waar in de sportherberg. Een stuk of zeven Hollanders zo gezegd, van het meest erge en luidruchtige soort. Een groepje wat enkele dagen hier voor de lol komt fietsen. Tijdens de wedstrijd Barcelona/ Manchester waren ze een continue stoorzender met hun geouwehoer en scheetimitaties. Het had niet veel gescheeld of er waren harde woorden gevallen. Gelukkig hadden ze in de tweede helft van de wedstrijd meer interesse in het bier. Gezien hun postuur waren ze daar beter in getraind dan in het fietsen. Het eten was zoals gewoonlijk weer uit de kunst. Vanavond stond er onder andere friet op de menulijst. Met de twee Belgen in ons midden, bleef er geen stengel over.
6 Dag 5: terug naar huis Bij het opstaan ziet het er nat en grijs uit. De eerste dag met regen. Maar de hoeveelheid valt reuze mee en Michel weet ons te vertellen dat er deze morgen ook niet veel zal vallen. Gisteravond hadden we al besloten om als het weer meezit, 's morgens nog een tochtje te maken. Met Michel hebben we geregeld dat we twee kamers na afloop van de rit mogen gebruiken om ons om te kleden en te douchen. Dus zo gezegd zo gedaan. We kiezen dezelfde route als bij aankomst, maar nu fietsen we hem omgekeerd. Dus opnieuw 80 kilometers klapwieken door het Frans landschap. Ben pakt weer ergens zijn eigen route op (de Grand Ballon nog maar eens, meen ik mij te herinneren). Deze omgekeerde route is er een van een rustig begin en een ademhappend einde. Zo ongeveer op driekwart van de route nestelt onze Cancellara zich op kop en rijdt de hele zaak op een lint over het glooiende parcours. En dan is het rekken en erbij blijven. Geen centimeter ruimte laten voor je collega, elk gaatje benutten en tegemoetkomende auto's de berm in dwingen om maar niet in de wind te komen te zitten en uit het wiel te worden gereden. Dat levert jarenlang nog altijd een hoop gezever op.
Bladzijde 16
(Re)tourtje Vogezen
“The Magnificent Nine” In zo'n toestand is het vooral hopen dat deze miserie zo spoedig mogelijk ophoudt, al was het maar doordat iemand roept “lek!”. En zo geschiedde. Niet lek, maar wel een aflopende ketting door al dat geschakel. Dat is ook prima. Lekke band was beter, want dat duurt langer. Met een ketting kun je ook eindeloos klooien, zeker als de moeheid heeft toegeslagen. De laatste paar kilometers gaan weer omhoog en nu zijn het Thieu, Jan en Niels die vechten om de dagzege. De rest houdt het voor gezien en peddelt rustig naar het startpunt terug. Ik meen dat Jan, gewonnen had, maar dat zal hij zelf wel het beste weten. Terug in de herberg is het douchen,omkleden en inladen. Nu we een auto minder hebben, wordt het nog secuurder inpakken. Maar dat is aan Thieu wel besteed. En honger hebben we ook. In de herberg valt niets meer te smikkelen, dus toeren we het dorp in. We moeten een eind de straat in voor een broodjeszaak. Dus blijven twee man bij de auto's om te voorkomen dat een snode Fransman op het idee komt zich een leuk karretje toe te eigenen. Na een stevige lunch beginnen we aan de 500 km terugweg. Bij de eerste beste rotonde rijdt Ben, niet te beroerd voor een grapje, de rotonde twee maal 360º rond, waarbij ik stug volg. Uiteindelijk laat ik mij de kop opdringen. Zelfs met de auto laten ze je niet met rust. In Luxemburg nog een “broodje benzinepomp” gepakt om uiteindelijk weer met een goed gevoel de Nederlandse grens over te steken. Bij de stoplichten in Maastricht zet Ben de ramen van zijn VW nog maar eens open, en laat ons grijnzend meegenieten van oorverdovende stampende rockmuziek. Bejaarde hippies verliezen nimmer hun roots. Hopelijk hebben zijn passagiers zijn muziekkeuze kunnen waarderen. Geslapen hebben ze onderweg zeker niet. Bij “de boot” in Weert gaan Niels en Ben de boot op en rijden we onze laatste kilometers huiswaarts. De tijd dat onze eega's de tassen uitpakten, de smerige was in de wasmachine stopte, het bad lieten vollopen en een heerlijke maaltijd voor de moe gestreden ridders van de fiets pruttelden is al lang voorbij. Emancipatie kent zo zijn nadelen. Dus dat wordt zelf je rommel opruimen, de wasmachine uit slaapstand halen, kijken of er nog iets in de vriezer ligt en de magnetron de rest laten doen. Maar dan is er tijd om de thuisblijvers uitgebreid te verhalen over het Franse avontuur, de uitstekende accommodatie, de gastvrijheid van Michel en Anita, de fijne collega's en de mooie omgeving (tenminste voorzover wij “asfaltstaarders”daar iets van gezien hebben). Maar bovenaan prijkt toch de gezellige sfeer waarin dit alles plaatsvond en die deze meerdaagse weer zo de moeite waard maakte. Dank aan eenieder daarvoor, want dat maakt dat een dergelijke trip uitgroeit boven zoiets simpels als een “fietstochtje”. Anton
Bladzijde 17
