Utrecht, september 2015
Meerdaagse reis van 7 t/m 12 september 2015 naar Duitsland Onze vakantieplaats is IRREL = ligt in het natuurpark Südeifel met in het dal de riviertjes Prüm en Nims. Reissom € 495,00. We logeren in het (al vanaf 1919) familiehotel KOCH – SCHILT te Irrel op basis van half pension = ontbijtbuffet en 4-gangen keuze menu. Op de heenreis koffie met gebak en een koffietafel. Op de terugtocht een koffietafel en een 3-gangen afscheidsdiner. Iedere dag is er een excursie = in overleg met Ed, onze chauffeur/gids van Eemlandreizen en de groep. De hiervoor berekende kosten (ook in overleg) zijn voor eigen rekening. Anita assisteert namens de ANBO-Reiscommissie op deze reis. Totaal gaan we met 17 vakantiegangers op reis.
*
Maandag 7 september = 1e dag
Vandaag stappen eerst de deelnemers uit Maarssen in de bus: totaal 7. Om 9.00 uur in Utrecht - met 10 deelnemers erbij – reizen we af naar het 4 * complex: “Van der Valk Hotel 's Hertogenbosch” te Vught in het hart van Brabant. Zo rond 10.00 uur zijn we onder de indruk van al het moois dat dit gebouw en de lounge ons te bieden heeft. En – uiteraard – is de koffie mét voortreffelijk. Sommigen van ons waren al héél vroeg uit de veren en dan smaakt dit kopje koffie als: “hier ben ik nu ècht wel aan toe!” Na imponerend mooie, brede trappen naar beneden te hebben gelopen of gebruik te hebben gemaakt van een ook al imponerend luxe glazen lift – dit alles om ons beneden zoveel mogelijk te kunnen ledigen – lopen we even later buiten langs een groen gekleurde glazen stelenfontein: eh …. ook reuze apart. Dit alles vormt een uitstekend begin van 6 dagen vakantie! (Het is droog, zonnig weer met een “ietsje” wind. Echter, hoe zuidelijker we komen hoe meer grijs zich boven ons aftekent. Edoch, op echt één enkele spat na, geen regen bemerkt. En dat na een héle week bakken regen over geheel Nederland en grote delen van Europa te hebben ondergaan. En, geloof het of niet: ná onze zonnige vakantieweek vallen hierna bakken regen opnieuw een hele week over diezelfde landen!) Vervolgens rijdt Ed ons naar de 34 meter hoge Skywalk van de Wilhelmina Toren bij het 3-landen-punt in Vaals. Niemand van ons voelt de behoefte de Skywalk met lift-opgang te betreden. Te heiig. In “Brasserie Wilhelmina Toren” consumeren we de reeds overvloedig opgediende lunch (mét kroket als vreugdevol tussendoortje). Na ons, al rijdend in de bus, te hebben gevraagd of we het Maria Bedevaartsoord te Moresnet in België willen bezoeken - waar één van de mooiste kruiswegstatiecomplexen van heel Europa is gebouwd (in een 7-jarige bouwfase = start 1898) door Duitse Franciskaner kloosterlingen – stopt Ed dan bij de Mariakapel op De Kalvarieberg Moresnet. Wanneer wij de Kapel betreden bespeelt een mevrouw het orgel. Aarzelende, voorzichtige orgelklanken worden steeds daadkrachtiger en luider om over te gaan in een jubelend notenfestijn. Een adembenemende gift voor de luisteraars.
2 Naast deze Maria- = “Genadekapel” leiden prachtig oude bomen langs zorgvuldig verzorgde paden naar een 3,5 ha groot parkcomplex. Deze wordt ommuurd door hekken waarin kunstvol talrijke christelijke symbolen zijn gesmeed. Men wandelt langs palmen, treursparren, beuken, berken, naaldbomen, bloemenperken, weide, ontelbare soorten struikgewassen. En daarin verweven de 14 uit Frans kalkzandsteen opgebouwde – anderhalve meter hoge – statiebeelden langs de Kruisweg = Treurweg, beginnend met een reusachtige treurbeuk. Elke statie is in een grot geborgen, die alle 14 langs een gebogen rondgang liggen en pas na elkaar zichtbaar worden na telkens een bocht met bomen/struiken te hebben genomen. Iedere grot bestaat uit ringovenstenen uit Vaals, lavastenen uit het Eifelgebergte, druipstenen uit Thüringen. Mozaïk is gebruikt voor versieringen. Kortom: indrukwekkend en fantastisch mooi voor ons, de vakantieganger, maar ook voor de bedevaarder en kunst-/tuinarchitectonisch geïnteresseerde. Bij Sankt Vit drinken we koffie/thee uit de bus en worden de beentjes gestrekt. Daarna – al rijdend – bespreken Ed en de groep de komende dagtochtvariaties. Er dreigt een probleem: 15 personen zijn voor een tocht naar Triër – 2 personen zijn tegen en ditzelfde geldt voor de stad Luxemburg. Wat te beslissen? Ed laat de keus enige tijd liggen. Hij regelt morgenochtend telefonisch onze wensen met de betreffende instanties en zal de uitslag plus het kostenplaatje 's middags met ons delen. Rond vijf uur bij het hotel aangekomen. We worden in de bus verwelkomt door de hoteleigenaar waarna we de kamersleutel ontvangen. Iedereen is tevreden over de verkregen ruimte. Behalve …..... Trudy en Els. Zij zijn láááááiend enthousiast over de grootte van hun twee-persoonskamer en alle spullen daarin. “Iedereen mag gerust komen kijken hoor” zeggen ze om beurten heel stralend. Maar …......... wat is hun eigenlijke motivatie??!! Mogen wij soms stilletjes best wel een beetje jaloers worden op hun tijdelijk grootse luxe? Of …............ ? Trudy en Els blijven ondeugend gniffelen en blijven stralend enthousiast uitnodigen. In een zaal (de hele week alleen voor onze groep gereserveerd voor het diner) wordt iedere dag om 18.00 uur het te consumeren diner uiteengezet van papier door een personeelslid. Het hotel bereidt de gerechten met ecologisch geteelde producten uit de regio. Wat later kunnen we aangeven welk keuzemenu wij wensen voor de volgende dag. Altijd smaakvol en kleurrijk opgediend. Iedere avond, na het diner, 'proppen' we ons met z'n zeventienen in een hoekje bij de bar en keuvelen, lachen en drinken onze drankjes. Héél gezellig. Ed komt ook af en toe vrolijk meedoen. Hij heeft zijn kamer aan de overkant van “ons” hotel. Zo ook Coba. Zij heeft zich spontaan aangemeld, nadat is gevraagd of iemand in deze dependance een kamer wil bewonen. Het leuke voor haar is, dat ze wordt beloond met gratis haar geliefde thee te kunnen klaarmaken op haar eigen kamer. Morgenochtend een paar vrije uurtjes. 's Middags naar Echternach. Dus lekker wat langer uitslapen op de door ons als “goed” bevonden bedden. Het ontbijt start om 8.00 uur elke ochtend. Een waar feestmaal. Voor iedereen wat wils. En het ruim gevarieerd broodaanbod ligt “kakelvers” naast de gekookte eitjes.
3 Dinsdag 8 september = 2e dag Vanmorgen gaat een deel van de groep, die goed kan lopen, naar de Irrelse watervallen, die feitelijk bestaan uit rivierwater en rotsblokken die een stroomversnelling veroorzaken. Maar heel mooi, zuiver natuurlijk en idyllisch ligt het riviertje Prüm hier tussen Prümzurlay en Irrel in de bossen. Er wordt genoten en de nodige foto's worden gemaakt. Anderen gaan het kleine centrum in van Irrel (ongeveer 1450 inwoners op een oppervlakte van 7,10 km2) en bezoeken de in 1960 herbouwde kerk. Hier staan nog enkele voorwerpen uit de oude kerk zoals het prachtige altaar. De kerktoren staat – vanwege funderingsproblemen – apart van de kerk en wordt door ons regelmatig gebruikt als oriëntatiepunt wanneer we uit ons hotelraam kijken. Of bij de terugkomst van een dagtocht zoeken onze ogen na een heuveltocht de toren. “Ja, kijk, dáár beneden ligt Irrel!” Om 13.00 uur vertrekken we met de bus. Einddoel: de oudste stad van het Groothertogdom Luxemburg: Echternach. Velen van ons zijn hier al eerder geweest met de ANBO-reis Luxemburg 2012. Zij weten dus dat het de moeite waard is de Dom van Echternach te bezoeken. En ook dat het “shopping-leuk” is te flierefluiten over de lange rechte winkelstraat in het centrum met z'n grote terrassenkeuze. Ook ansichtkaarten voor het thuisfront zijn hier ongetwijfeld weer volop te bemachtigen. Maar eerst deelt Ed zijn huiswerk-uitslag met ons alvorens we al rijdend gaan dwalen in “Klein Zwitserland” te Luxemburg: “woensdag gaan we naar een klokkengieterij/het Wildpark en eventueel de koude geiser; donderdag maken we een rondvaart over de Saar/rijden indien mogelijk naar het hoogste uitzichtpunt over deze rivier/bezoek aan Outletcentre en Villeroy en Boch in Mettlach; vrijdag bezoek aan stad Trier plus wijnproeverij en zaterdag aanvaarden we de terugtocht met lunch in Einruhr/afscheidsdiner in Scherpenzeel; totale bijkomende kosten € 37,50.” Allemaal (behalve Hans, die vrijdag niet mee gaat naar Trier) zijn we akkoord en we zullen vanavond – direct na het diner in het hotel – met gepast geld betalen. Iedereen in de bus geniet van de tocht door Klein Zwitserland in het Canton d'Echternach langs dorpen als Berdorf, Consdorf, Mullerthal, Larochette. Ed stopt hier en daar om ons foto's te laten maken en spoort ons aan in de grillige rotsformaties figuren te ontdekken. Een kinderlijk leuke bezigheid die aan vroeger doet denken. En het gaat ons steeds makkelijker af allerlei vormen te ontwaren. We zijn enthousiast bezig. In Beaufort, waar op 35 meter hoog boven dit dorp in de 12e eeuw een burcht verrees, stopt Ed de bus en verhaalt over zijn ingewikkelde onstaansgeschiedenis. Deze grotendeels nog burchtruïne – nu eigendom van het Groothertogdom – kan gedeeltelijk bezichtigd worden; er is een restaurant en er zijn in deze prachtige omgeving diverse routes voor wandeltochten uitgezet.
4 In Echternach aangekomen - Ed heeft eerst nog in de bus verhaalt over de Springprocessie alhier - elk jaar op de 3e dinsdag na Pinksteren te houden - duidt hij ons de loop naar Dom en winkelstraat. Met “Om 16.30 uur vertrekken we vanaf deze grote parkeerplaats weer naar Irrel” besluit hij zijn mededelingen. Echter, de doorlopend van genoegen glimlachende dames Cootje en Mieke zitten niet om 16.30 uur in de bus. “Hoe kan dit nou?” – “Dit te laat komen past helemaal niet bij deze vriendelijke vriendinnen!” – “Er is vast iets ernstigs aan de hand!” reageert een ieder in de bus. Edoch. Daar komen – uiteraard met een glimlach op het gezicht – de dametjes rustig aankuieren met een zwaai naar ons. In de bus reageren ze stomverbaasd. “We vertrekken toch pas om vijf uur!!? Wij zijn ruim op tijd!” Nou, deze vergissing hebben ze de hele verdere reis moeten aanhoren als er vertrek- of aankomsttijden werden genoemd. Grootmoedig bleven ze dan glimlachen. Rond 17.00 uur arriveren we in ons hotel. Na het heerlijke diner om 18.00 uur betalen we Ed; wringen ons in de barruimte zo veel mogelijk naast elkaar voor nog een gezellig uurtje en gaan vervolgens voldaan naar onze kamers. Woensdag 9 september = 3e dag Om 9.00 uur vertrekken we uit ons hotel en komen zo'n 20 km verder wederom langs de bierbrouwerij Bitburger Brauerei, vernoemd naar de plaats Bitburg. Het is een van de grotere brouwerijen van Duitsland; opgericht in 1817. Haar slogan is “Bitte ein Bit”. Behalve Bitburger pils maken ze o.a ook een cola-, citroen- en rabarberdrank, alcoholvrije pils, etc. Iets over 10.00 uur gebruiken we koffie uit de bus en worden door Clara wederom (gisteravond ook al) getrakteerd op Droste chocolade pastilles uit een doos. Hhm! We zien onderweg naar de klokkengieterij te Brockscheid in het landschap ronde meertjes. “Dat zijn Maaren oftewel Ogen van de Eifel” onderwijst Ed. “Die zijn door enorme explosies tot stand gekomen tijdens vulkaanuitbarstingen. Als het magma dan op laag grondwater terecht komt, ontstaat er een dampexplosie in trechtervorm en deze vult zich met water.” De Eifel Glockengiesserij in Brockscheid – één van de weinig nog actieve Duitse gieterijen – is een familiebedrijf sinds 1620 (!). Beginnend zonder vaste werkplaats reisde men van plek naar plek waar klokken gemaakt moesten worden. Tijdens oorlogstijden kon de klokkengieterij prima kanonnen maken. In onze rondleiding op de werkvloer wordt uitgelegd hoe zowel grote bronzen klokken als de kleintjes geboren worden. Voor velen een interessant proces. Natuurlijk betreden we na deze uiteenzetting de winkel. Afstand Brockscheid naar Daun = 11 km. Eerst lunchen we in het restaurant van het Wild- en Avonturen Park Daun. Ieder voor zich kan zelf iets lekkers uitzoeken. Vervolgens rijden we in eigen bus (andere bezoekers in hun eigen auto) een 8 km route af door 220 ha naald-/loofbos, bergen en valleien, beekjes en kreupelhout. Kortom: een prachtig, intiem, afwisselend landschap van de Vulkaaneifel waar we allerlei diersoorten alleen of in groepen op onze weg vrij tegenkomen. Soms spotten we in de dalen achter hekken voor de mens gevaarlijke dieren zoals bizons, wisenten, Przewalskipaarden, de Yak. Maar al deze dieren hebben de beschikking over een grote leefruimte.
5 Nieuwsgierig naar ons zijn de lama's, struisvogels en emu's. Ezels en herten wat minder. Deze groepen staan soms bij tribunes en mogen dan door ons aangeraakt worden of gefilmd. Voederen mag ook, mits speciaal voedsel, geschikt voor deze dieren, in het Park wordt aangeschaft. Ons aller hart gaat echter uit naar de levenslustige en vooral speelse families wilde zwijnen met vader en moeder in zilvergrijs tot zwarte vacht, hun meerjarige jongen in donkerbruine vacht en hun lichtbruine jonkies met gele streep (Frischlinge). In familieverband rent een groep ons tegemoet, stopt dan rondom de bus en bekijkt ons nieuwsgierig. Vervolgens rennen alle dieren weg om ons even later weer tegen te komen om het spel te herhalen. Of – als ze daar geen trek meer in hebben – ons van een afstandje toch in de gaten houden. Aansluitend brengt Ed ons naar een demonstratie door een valkenier in het roofvogelstation. We zien verschillende vluchtsoorten van o.a. uil, adelaar, valk en buizerd. Voor een ieder van ons behoort dit bezoek aan Wildpark Daun ongetwijfeld tot hèt/een hoogtepunt van deze meerdaagse reis. Tot slot rijdt Ed ons naar de plaats Wallenborn waar in een bewoonde wijk DE ENIGE KOUDWATERGEISER VAN EUROPA is te vinden en de naam Wallende Born draagt. Deze plek heeft geen enkele uitstraling van uniciteit. Is niet spannend, interessant of uitdagend te noemen. Het verhaal gaat als volgt: “Een natuurlijke holle ruimte onder de bron vult zich langzaam met opstijgende kooldioxide gas. Is de holle ruimte gevuld dan ontsnapt gas bliksemsnel in de waterkolom van de bron. Het water begint te borrelen = te wallen en schiet al naar gelang de druk 2 tot 3 meter de hoogte in. Deze koudwatergeiser spuit regelmatig in een vast ritme. Soms echter moet je enige tijd wachten.” Dat doen wij niet, al zitten er op bankjes rondom de bron reeds enkele wachtenden. Wij gaan terug naar “ons” hotel en doen tot bedtijd datgene dat we nu gewend zijn te doen. Dat bevalt uitstekend! Donderdag 10 september = 4e dag Het plan is om 9.00 uur vertrekken naar Mettlach om daar met de boot “Maria Croon” anderhalf uur te gaan varen op de rivier Saar. Helaas – of de duvel ermee speelt – valt Mieke en strompelt bijna 10 minuten te laat de bus in. Na Cootje geholpen te hebben is Mieke nog vlug naar hun beider kamer gelopen en toen vergat ze de traptrede bij binnenkomst. Boem pats! Gelukkig niets gebroken. “Alleen” pijnlijke kneuzingen, blauwe plekken en schaafwonden. Ed zit in de stress of hij zijn afspraak met de firma Croon überhaupt qua tijd zal kunnen waarmaken. Alles komt uiteindelijk goed. In eerste instantie zitten we iets over half elf aan boord van de Maria Croon achter de koffie met heerlijke duitse vlaai. Ed is weer ontstrest en staat wat later voor op de plecht als een echte kapitein te genieten. Mieke wordt veelvuldig getroost – dat heelt ook. Vrijdag bij het ontbijt zien de verwondingen er al stukken beter uit. Gelukkig. In Mettlach maken we het schutten van ons vaartuig in de sluis mee. Een hoogteverschil van 11 meter wordt overbrugd. Vervolgens varen we in prachtig weer met een grandioos uitzicht op de beboste heuvels richting Saarschleife, één van de
6 mooiste meanders van Duitsland. Ed wijst op de gerestaureerde ruïne van de burcht Montclair uit 1439 waar je het spectaculaire uitzicht hebt over de Saarschleife. 1 ½ uur duurt de tocht. Verbazingwekkend zoals de natuur met al haar elementen zo positief op ons gestel inwerkt in zo een kort tijdsbestek. Weer door de schutsluis de kade van Mettlach op. In Orscholz naar panorama Cloef gereden. Helaas is de man met het golfkarretje er vandaag niet. Groepsleden goed ter been lopen naar de uitkijkpost en genieten een prachtig uitzicht. Aangezien de bus niet de klim mag rijden en deze voor sommige deelnemers te problematisch is (voor hen was het golfkarretje bestemd) krijgen zij alvast koffie uit de bus op het parkeerterrein. Wat later stappen we uit op het plein naast de Saarbrug in het Mettlach Outlet Centrum waar winkels van Laura Ashley, Villeroy en Boch, Silit, Bassette, etc. te vinden zijn. Alle verkoopprodukten zijn een stuk lager in prijs dan zonder de Outletcode. Maar toch, voor een vakantieganger zijn de prijzen nog: poef poef! Buiten op verschillende terrassen strijken we neer om een kleinigheid te nuttigen alvorens we naar het museum van het bedrijf Villeroy en Boch gaan, dat al meer dan 250 jaar keramische produkten vervaardigt. In het museum pronken een aantal interieurs uit verschillende tijdperken met volledige aankleding van Villeroy en Boch.Een bezoek meer dan waard. Het hele complex zit achter de rode zandstenen gevel van de Oude Abdij. Na het diner in ons hotel heeft Netty een spelavond georganiseerd in “onze” dinerzaal. Ze heeft 10 genummerde blikken gestapeld = 4 blikken als basis. Hierop drie dan daarop twee en als laatste 1 blik er boven op. De nrs. op de blikken lopen chronologisch van boven naar beneden van 1 tot 10. Vanaf een gemarkeerde lijn op de grond gooit iedere deelnemer 3 zakjes naar de blikken. Het nummer van het gevallen blik wordt genoteerd. De meeste nummers maken de winnaar. Beer assisteert Netty. Anita zorgt voor de telling en wie aan de beurt is. Leny raapt de gevallen blikjes en plaatst deze terug op de stapel. De stemming zit er goed in. Het gejuich is duidelijk hoorbaar – de drankjes vinden hun weg. De deelnemers spelen elk 3 ronden. Daarna – onder grote spanning wordt onder 3 deelnemers met de minst behaalde punten de strijd gestreden voor de 'aanmoedigingsbeker'. Na een spannend gevecht is dat uiteindelijk geworden: Els ! ALOM APPLAUS. Vervolgens spelen de overige deelnemers nog twee ronden. En dan gaat de eerste prijs naar Beer. De tweede prijs is voor de debutante Ria. En de derde gaat naar Leny. Beer doopt zijn prijs om in “de sympatiebeker” en die gaat met volledige instemming van ons allen naar onze oudste deelneemster Cootje! Hierna bedankt Anita Netty voor haar jarenlange inspanningen ons iedere meerdaagse reis een leuke spelavond te bezorgen en leest de brief van het ANBO Bestuur Utrecht voor, die zij daarna overhandigt met een VVV-tegoedbon van de ANBO reiscommissie. Netty is eventjes stil. Dan zegt ze: “Ik heb alweer een nieuw spel in m'n hoofd voor volgend jaar hoor.” Vervolgens bedankt ze de aanwezigen voor de VVV-bon. “Want als er geld is op de rekening om deze € 30,00 aan mij te geven komt dat van jullie.”
7 Vrijdag 11 september = 5e dagtocht Om half tien vertrekken we naar Trier. Hans prefereert een ontdekkingstocht te voet door Irrel en omgeving boven Trier en wijnproeverij. Hij zwaait ons uit. Anita vertelt per busmicrofoon dat ze van maandag jl. tot gisteren een soort gegraveerd vignet in de wasbak zag, maar er verder geen aandacht aan schonk. Tot vanmorgen. Hangend met haar slaperig koppie boven diezelfde wasbak herkent ze in een flits feilloos dit naamplaatje. “Verhip. Villeroy en Boch. Daar zijn we gisteren geweest. In Mettlach.” (Ach ja, een mens is nooit te oud om zich bij te schaven.) Ze herinnert nog even aan de zo gezellige avond gisteren met elkaar; memoreert de gelukkigen die prijzen in de wacht sleepten. En, alhoewel Netty die avond door Bestuur en Reiscommissie al bedankt is, vraagt ze nu om nog een warm applausje als dank voor de unieke avond. Verder verzoekt ze om een financiële bijdrage – geheel vrijblijvend en naar eigen inzicht – voor het vriendelijke en vakbekwame hotelpersoneel en laat een enveloppe rondgaan. Binnen een half uur stappen we uit de bus in Trier bij de halte: Franz Ludwig Strasse. Ed vertelt hoe we het beste naar het centrum kunnen lopen en spreekt af: “Vanaf deze halte vertrekken we weer om 13.00 uur. Om 13.00 uur.” Iedereen zwijgt. Al lopend splitst de groep zich als vanzelf in kleinere delen door deze oudste stad van Duitsland. Sommigen regelen een treinreisje – anderen gaan winkelen – het VVV-kantoor bij de Porta Nigra besnuffelen – de dubbele Lieve Vrouwenkerk van rond 1250 bezichtigen– de indrukwekkende Dom bekijken – de Jodensteeg opzoeken – op een bankje toeristen observeren (er zijn vandaag veel groepen Aziaten, die de residentiestad van de Romeinse keizers bezoeken) – koffie drinken of een van de vele obstkuchen verorberen – een Hollandse krant kopen. Etcetera. En ….. om vijf minuten voor één start Ed de bus met ons allemaal er in en rijdt weg! “Ja, ja, jullie kunnen het ècht wel hoor. Op tijd zijn” complimenteert hij. Wij arriveren om 14.00 uur bij de wijnproeverij in Luxemburg: Caves Cooperatives des Vignerons – Wormel Dange – Vinsmoselle. We zien eerst de video “hoe wijn wordt gemaakt”. Daarna, met brood en de nodige uitleg, proeven we drie soorten wijn. Vervolgens worden we naar een winkel geleid = veel gekocht. Via een toeristische route rijden we terug naar ons hotel. Onderweg tankt Ed in Grevenmacher 300 liter diesel aan een Esso-pomp. Al eerder had hij ons gevraagd te mogen tanken met de groep erbij. In het vorig ANBO-reisverslag stond namelijk dat wij dit zo interessant vonden. Dat vinden we nu ook weer. Ed zoekt de pomp met een dikke slang uit = het tanken gaat dan wat sneller. Hij trekt voor de bediening eventjes handschoenen aan; hoeft de slang tijdens het tanken niet vast te houden = hij gaat wachtend in de bus zitten. De prijs van diesel is in Nederland en Duitsland praktisch gelijk = rond de € 1,24. In Luxemburg € 0,99. Al met al is dit tanken zo gepiept.
8 Om 18.00 uur het Duitse afscheidsdiner. Als sluitstuk van deze smakelijke maaltijd wordt – onder luid applaus – een ijstaart met brandende fakkels binnengedragen. Er is ruim voldoende voor een tweede opschep voor de liefhebbers. Daarna komt de hoteleigenaar ons in vriendelijke bewoordingen bedanken voor ons verblijf in zijn hotel en overhandigt – symbolisch zijn dank bekrachtigend – Ed en Anita eenzelfde presentje waarmee wat later Anita de groep nieuwsgierigen langs gaat. 't Is een theedrinkbeker met de naam van het hotel er op. Namens de groep bedankt Anita in haar opgepoetste Duits de hoteleigenaar en zijn personeel voor de fijne verzorging en de goede accommodatie en overhandigt hem de ’s-Morgens in de bus rondgegane enveloppe. Zijn vriendelijke dankwoorden: “Dank. Het totale personeel maakt altijd in februari een dagtocht. Hier is mede de inhoud van jullie enveloppe voor bestemd.” Voor het laatst 'proppen' we ons weer tegenover de bar bij elkaar en zingen onder een drankje uit volle borst het Prositlied. Zaterdag 12 september = 7e dag In de bus wenst de hoteleigenaar ons een goede reis en vertrekken we om 9.45 uur. Een uurtje later drinken we koffie op de parkeerplaats Etteldorf met zitjes en toiletgelegenheid.Er zijn spritsjes bij de koffie (gekocht in de klokkengieterijwinkel Brockscheid). Door natuurpark Eifel naar Einruhr voor de uitgebreide, reeds geserveerde lunch. Ed vertelt de nodige wetenswaardigheden onderweg; draait soms vrolijke muziek. Bij Venlo gaan we de grens over om 14.45 uur. Even later een laatste busstop met beentjes strekken en wat te drinken. En dan zijn we eindelijk te Scherpenzeel in Restaurant Boszicht alwaar groentesoep en de beroemde rollade op ons wachten. Al met al een heerlijk afscheidsdiner. Trudy bedankt Anita voor haar verleende activiteiten deze reis en geeft namens de groep een 'enveloppe' kado. Vervolgens uit Leny haar dank over Anita's organisatie om enige ANBO-leden leuke dingen te laten maken rond haar beëindiging als gastvrouw van de ANBO-reiscommissie. Zij heeft dit erg op prijs gesteld. Tot slot bedankt Anita Ed voor zijn professioneel maar toch mensvriendelijk werken met ons waarop Ed ons als “een fijne groep” complimenteert. Ieder van ons bedankt Ed persoonlijk in “onze” eetzaal met een warme handdruk en een welgemeend woordje. Zijn bus heeft ons per slot deze week 1200 km over allerlei wegen vervoerd. Tot haarspeldbochten aan toe. Een half uur later verlaten eerst de vakantiegangers “Maarssen” en vervolgens de “Utrechters” de bus. Einde van een uiterst gezellige meerdaagse ANBO-reis met veel wetenswaardigheden.
Anita van Basten
