Dordrecht, januari Lieve familie en alles wat erbij hoort,

Dordrecht, januari 2009

Lieve familie en alles wat erbij hoort, Het gemak dient de mens. Dat dacht ik onlangs, toen ik besloten had mezelf een cadeau te geven in de vorm van een nieuwe strijkbout. De oude deed het weliswaar nog, maar bij iedere nieuwe strijkbeurt spuwde dat ding op een vulkanische wijze van die enorme kalkspetters dat ik eerst 10 minuten bezig was met oude handdoeken strijken voordat ik aan de echte strijk kon beginnen. Slim als ik dacht te zijn, wilde ik voor weinig geld het beste apparaat, dus probeerde ik via de site van de Consumentenbond te kijken wat hun advies was. Ik wilde een apparaat met een extern waterreservoir zodat je een aantal uren achter elkaar kon strijken zonder iedere keer naar de kraan te hoeven lopen. Zoals mijn moeder vroeger altijd zei, bij een te lange draad door de naald die dan weer in de knoop raakte, „een luie naaister‟, zo voelde ik me nu bij de gedachte aan mijn nieuwe apparaat, „een luie huishoudster‟. Na het intoetsen van stoomgenerator bleek er inderdaad een vergelijkend warenonderzoek beschikbaar te zijn, echter alleen in te zien voor leden. Na 3 keer slikken besloot ik om toch lid te worden, voor 89 euro per jaar, inclusief een onlineabonnement, want je weet maar nooit. In 2 minuten was ik abonnee, en de eerste 89 euro voor mijn nieuwe aanschaf was al uitgegeven. Tot mijn grote ergernis ging het artikel alleen over gewone strijkijzers, die ook stoomgenerators genoemd worden. In geen velden of wegen ging het over mijn apparaat. De stoom begon uit mijn oren te komen…Via een andere site kwam ik uiteindelijk wel bij de bewuste stoomgenerators, en na telefonisch overleg met een vriendin die er al jaren één had, was dan uiteindelijk de keuze snel gemaakt. Omdat ik inmiddels al zo de pee erin had, besloot ik maar gelijk het apparaat te bestellen bij de „goedkoopste‟ internetwinkel. Dat je dan nog enorm van je geld beroofd wordt, nadat je allerlei bestelformulieren hebt ingevuld, heb ik uiteindelijk voor lief genomen. Ik wilde dat ding. Goedkoop was het inmiddels allang niet meer. Drie dagen later stond ik ‟s avonds met veel enthousiasme onder „hoge stoomdruk‟ mijn 3 weken hoge was te strijken. De oude strijkplank van de Paddepoel deed na zo vele jaren nog steeds trouwe dienst. Echter na 1 ½ uur strijken, boog het arme beestje langzaam doormidden, en brak in tweeën. Wat ze nergens vermeld hadden, was dat door de enorme hoge stoomdampen je niet op een houten plank moet strijken maar op een metalen plank. Mijn huishoudboekje verkeert inmiddels in een enorme recessie. Ook het Princiepertje dreigde met de financiële recessie langzaam weg te glijden, en gebeurde er op het digitale front heel veel. Het was op een gegeven moment niet meer bij te houden: alle voors en tegens van drukwerk, de grootte van de te ontvangen bestanden, het niet hebben van een printer, de buren die het Princiepertje niet meer ter hand zouden krijgen, tot de geboorte van een heuse familiewebsite met bijbehorend wachtwoord. Zelfs niet-lezendelezers begonnen zich ermee te bemoeien. Ook het Princiepertje moet met zijn tijd mee. Een nieuwe tweedeling is in de familie ontstaan. Naast de koude en warme kant nu ook digitale en analoge zijde. Een bijzondere ontwikkeling. Heel triest is het nieuws geweest van de tragische gebeurtenis van Anton voor de familie Peulings en in het bijzonder voor de kinderen van Anke. Bij deze willen wij jullie veel sterkte toewensen bij het verwerken en een plaats geven hiervan. Odette [email protected]

Interview In 2001 hebben Hermine en ik een prachtig weekend doorgebracht in Noordwijk, als cadeau van onze kinderen. We hebben daar echt van genoten en hadden ons voorgenomen dat eens te herhalen. We hadden gebruik gemaakt van de gelegenheid om in Noordwijkerhout Maarten te interviewen en dachten dat we terug konden keren om ook dat te herhalen, maar dan met Marlous. Het is er niet meer van gekomen, maar Marlous stond nog wel op de lijst. In het carnavalsweekend staat het leven in het zuiden stil, dus ik dacht een afspraak te maken op carnavalszaterdag, maar wat schets mijn verbazing, in Noordwijkerhout wordt carnaval gevierd en wel op zaterdag met een heuse carnavaloptocht, dus kon ik beter thuis blijven, maar op zondag was ik welkom. Ik was nog verbaasder dat het zo druk op de weg was. Op een zondag waarvan ik dacht, iedereen is aan het hossen, leek heel Nederland tussen de wielen te zitten. Het was lang geleden dat ik op die route had gereden en er was heel wat veranderd aan het wegennet, waar nog heel wat meer gaat veranderen te oordelen aan de bouwput die tussen Utrecht en Amsterdam is ontstaan. Dat in Noordwijkerhout carnaval wordt gevierd is de schuld van de Limburgers die in de jaren twintig in groten getale naar Noordwijkerhout kwamen om te werken in gestichten en verzorgingsinstituten die daar ontstonden. Het kon niet uitblijven het virus leidde tot de oprichting van een carnavalsverenging die na de oorlog de optochten gingen organiseren, ondertussen de grootste boven de rivieren, vertelde Maarten mij. Zoals gezegd ik kwam voor Marlous die helemaal niet aangespoord hoefde te worden en tegenover me aan de keukentafel ging zitten en ook over carnaval begon: Marlous. In Apeldoorn ging ik naar de kleuterschool, daar was een tafel met water die als het mooi weer was mee naar buiten ging en waar je heerlijk kon spelen. We speelden in ieder geval veel buiten. We hadden een mooie tuin en ook op straat was er voor ons kinderen veel ruimte. Een groot grasveld met heuveltjes. We speelden er met skippyballen en er was een schommel.

“ik was het enige meisje met een spijkerpak” “Mijn vroegste herinnering is carnaval. Ik weet nog dat Brigit al op de kleuterschool zat en verkleed naar kleuterschool “de Anemoon” ging. Ik zat nog niet op school maar was verkleed als een boerinnetje en mocht uit een rieten mandje biscuitjes delen. Veel meer weet ik niet uit die tijd in den Haag, vaag herinner ik me nog wel een parkietenkooi. Ik ben geboren in Scheveningen, op Koninginnedag 1966. Gedoopt werd ik met de namen Maria, Louisa, Antoinetta en mijn roepnaam werd

Met mijn jeugdvriendin Jessica ging ik sprinkhanen vangen en ‟s winters werd voor de deur op de sloot geschaatst. In de zomer mochten we een ijsje kopen bij de Aralbenzinepomp bij ons in de buurt. Ik was geen poppenkind, maar speelde liever met autootjes. Ik had een jongenssmaak wat ook bleek bij mijn 1ste communie. Ik was het enige meisje dat in een spijkerpak gekleed was, wel met bloemetjes er op. Ik hield niet van jurken. Na de kleuterschool ging ik naar de “Olafschool”. In de 2e klas kwam er een verpleegkundige op school en

moesten we allemaal de Mantouxtest ondergaan, het bleek dat de klassenjuffrouw TBC had. Bij mijn weten is dat gelukkig allemaal goed afgelopen, maar het maakt wel indruk op je als kind. In Apeldoorn had mijn vader mij wijs gemaakt, dat op mijn verjaardag alle vlaggen voor mij werden uitgestoken en dat er in de buurt een Koninginnefeest werd gevierd was ook ter ere van mij. Ik vond dat prachtig een grote feesttent op het grasveld en veel visite thuis. Ik vond het allemaal even mooi. Later toen ik wat wijzer was geworden bleef ik het heel speciaal vinden om op zo‟n dag jarig te zijn. Ook uit de tijd in Apeldoorn herinner ik mij dat ik met mijn zus Brigit op een kamer sliep. Mijn zus Annemieke en ik mochten ook een keer bij elkaar slapen en net in die nacht werd ze gillend wakker en riep; “er zit iets in mijn haar” ik zei nog dat het iets van een nachtvlinder was, maar het bleek een muis te zijn. Mijn moeder heeft toen dat beest uit haar haren bevrijd en de muis achterna gezeten met een pantoffel en de muis, na een flinke mep

gegeven te hebben, uit het raam gegooid. In de derde klas verhuisden we naar Vianen, naar een nieuwe wijk, Monnikenhof en ging ik eerst naar basisschool de Wegwijzer en later naar basisschool de Voorhof. Er was een groot schoolgebouw met drie verschillende basisscholen, een Christelijk, een Roomskatholieke en een openbare school. Op de katholieke Wegwijzerschool vonden mijn ouders de combinatieklassen te groot en zo verhuisden we naar de Christelijke school. Die verandering van school bracht verder geen strubbelingen mee. We gingen gewoon een deur verder op en kregen andere leerkrachten en andere kinderen in de klas. De kinderen van de diverse scholen deden wat plagerig tegen elkaar en maakten elkaar uit voor: openbare zijn klapsigaren en katholieken zijn elastieken. Wat wij op de Christelijke scholen waren weet ik niet meer, dat zal ik wel verdrongen hebben. Ik kreeg als klassenleraar dhr. Veldhof, dat was een heel leuke vent en ook dhr Krooynga, een echte Groninger, in de zesde klas was een fijne kerel. Wat me bij gebleven is, die liep wel eens op klompen en met de school op kamp heeft hij ons heel veel liedjes geleerd. Er werd bij ons thuis ook veel gezongen maar die man was werkelijk onuitputtelijk met zijn zingen onder begeleiding op zijn gitaar.

“later die dag viel het schildpadje uit de gordijnen” Dat kamp was ook apart omdat we dan ondergebracht werden in een oud treinstel. In Vianen had ik ook een hamster die petertje heette, we mochten hem af en toe vrij rond laten lopen, maar dan ontsnapte hij weleens en moest mijn vader de koelkast verplaatsen om hem terug te krijgen. Ik had wel pech met huisdieren, want op een dag voor mijn verjaardag was Petertje dood. We gingen een nieuwe hamster kopen, maar deze beet zich op de terugweg door het doosje heen en beet in mijn hand. Na nog een valse hamster

hebben we het maar opgegeven. Ik had ook waterschildpadjes en daar is er weleens één van ontsnapt omdat de deksel niet op de bak zat. Later die dag viel hij uit de gordijnen. Ik mocht ook een keer het konijntje van mijn zus Annemieke verzorgen, omdat zij op kamp was, het beest heeft het niet overleeft, niet omdat

het kerstmis was, maar omdat ik niet in de gaten had dat zijn waterbakje bevroren was.(hij zat in een buitenhok) In leeftijd scheel ik weinig met Brigit en we trokken veel met elkaar op toen we nog klein waren. We zaten ook samen op de scouting en ik herinner me een tweede muizenverhaal, want toen we samen op kamp in Austerlitz waren, kwam ze gillend de tent uit omdat er een muis in haar slaapzak zat. In Apeldoorn speelden we ‟n keer op de overloop en met stoeien kwam ik terecht tegen de deurpost met gevolg een flink gat in mijn kop. Ik vond dat machtig en interessant om met een doek op mijn hoofd naar het ziekenhuis te rijden. Er werd een kram gezet en het bloeden was over. Thuis gekomen liet ik dat aan Brigit zien: “kijk eens wat ik heb”en prompt viel ze flauw, dat heeft ze nog vaak moeten horen. In Vianen had ik een akkefietje met haar omdat ze de skippybal onder me vandaan schopte. Mijn moeder dacht dat de pink alleen maar gekneusd was maar de volgende dag was hij helemaal zwart, bleek het toch gebroken te zijn. In de zesde klas bleek dat ik heel slechte ogen had. Op een geven moment kon ik zonder bril niet meer zien wat er op het bord stond en zat ik samen met Brigit bij de oogarts en

kregen we allebei een bril. Mijn moeder vond dat vreselijk en vond dat ik de bril maar op school moesten laten, want ik had het alleen maar nodig om op het bord te kijken. Niet dat we er mee gepest werden maar zo‟n bril is verschrikkelijk onhandig. Elk ogenblik was hij weer kapot, vooral later bij het volleyballen was er ieder keer weer een poot gebroken en moest je weer naar de opticien. Ik was blij dat ik met 16 jaar contactlenzen kreeg en niet alleen omdat het er beter uitzag. Elk jaar was er op school een grote fancy fair en elk jaar werd papa gevraagd voor het “rad van avontuur”. Als spreekstalmeester kondigde hij de prijzen aan en wij mochten lootjes verkopen. Dat was heel spannend werk. We hadden van die ronde margarinebakjes en daar zaten de loten in werd ook het geld verzameld. Als je los was moest je dat roepen en dan draaide het rad. Dat je met allerlei spelletjes prijsjes kon winnen vond ik helemaal geweldig. Je kreeg ook van alles toegestopt, ik heb er heel leuke herinneringen aan.

“papa was de spreekstalmeester” Ook dat een jaar er de bekende voetballer van Hanegem was met ook nog een bekende keeper. Je kon dan een gesigneerde voetbal winnen als je de keeper kon verschalken met een doelpunt. Ja, dat was een heel spektakel. Net als de jaarlijkse paardenmarkt in Vianen, wat ook wel op een kermis leek. Vroeg in de ochtend werden er wel paarden verhandeld en er waren allerlei “paardenactiviteiten” zoals ring steken, waar Annemiek ook aan mee gedaan heeft, maar er gebeurde van alles. Met de scouting verkochten we op de markt poffertjes. Nu zou je het misschien een braderie noemen, maar het eten van erwtensoep met roggebrood met spek was traditioneel en nu kom ik er nog wel eens, jaar ik ben lang langs huis getrokken om op de paardenmarkt de erwtensoep te proeven.

We leefden naar die “kermis” toe en gingen langs de deuren om auto‟s te wassen om op die manier wat geld bij elkaar te sparen. Ik heb eens samen met een vriendin, ieder, 17 gulden daar mee verdiend. Ik had een vriendin, Josje, die 2 huizen van ons vandaan woonde, waarmee heel wat kattenkwaad op straat heb uitgehaald. We maakten in een stapel stenen een gat en stookten dan daar een fikkie in of klepperde met een putdeksel om een buurman te ergeren die op een zolderkamer zat te werken en uitzicht op de brandgang waar de putdeksel zat. Hij kwam ons dan achterna en wij verwisselden vlug van jas en gingen er van door. We dachten dat hij ons dan niet zou herkennen. We deden het elke weer, waarschijnlijk omdat die man zo heftig reageerde, want wat stelde dat nou voor. Ik ging ook wel eens vissen, daar kon ik het

geduld niet voor opbrengen. Daar vond ik werkelijk niets aan. Naast Josje, die niet bij mij in de klas zit, had ik niet veel vriendinnen. Dat veranderde toen we naar de Norbertushof verhuisden en ik naar de middelbare school ging. Ik ging op volleybal en speelde in een vast meisjesteam, waar je ook 2 keer in de week 2 uur mee trainden en in de weekends speelden we wedstrijden. Zo kreeg er heel wat vriendinnen bij. We gingen samen uit en bleven na onze eigen wedstrijd naar de wedstrijd van de jongens kijken. Zo heb ik veel met Claire opgetrokken die ook op de Norbertushof woonde. Zij is getrouwd met een jongen van volleybal en woont nog steeds in Vianen. Ze was een jaar jonger en met haar heb ik op de HAVO gezeten.

Op de basisschool was ik niet zo‟n vlotte leerling, ik was nogal langzaam maar kreeg toch het advies voor de HAVO, maar daar voelde ik me helemaal niet thuis. Het was een grote leerlingenfabriek en ik vond er mijn weg niet. Toen ik voorwaardelijke over ging ben ik naar de plaatselijke MAVO in Vianen gegaan. Het was een veel kleinere school en trof daar veel meer bekenden. Volgens mijn ouders bloeide ik weer helemaal op en haalde ook meteen goede cijfers. In het begin hadden we nog een strenge directeur die je nog strafregels liet schrijven als je te laat op school kwam. Er zat wel een halve klas vol strafregels te schrijven na school. Na deze redelijk antieke man kregen we een moderne die een school in Amsterdam had gehad. Het waren leuke lessen met allemaal gezellige leraren. Naderhand toen Annemieke verkering met Fred had bleek dat wij bij elkaar, voor sommige lessen, in de klas gezeten hadden. Fred zorgde nogal voor roering in de klas en stond volgens mij meer op de gang dan in de klas In deze periode op de MAVO had ik een leraar Engels die het belangrijk vond dat je een tekst uit je hoofd kon opzeggen. Ik leerde makkelijk uit mijn hoofd en sprak een heel stuk tekst uit zonder op mijn blaadje te kijken en kreeg dus een 10. Vervolgens iedere keer dat ik aan de beurt was, hoefde ik maar een paar zinnen op te zeggen en had ik alweer een 10 voor Engels op zak. Op die zelfde Mavo moest je als je te laat kwam strafregels schrijven en op een keer heb ik met 4 pennen schuin aan elkaar geplakt het klusje heel snel geklaard. Brigit wist zich te herinneren dat zij ook wel eens meegeschreven heeft. Na de MAVO ben ik doorgestroomd naar de HAVO, het Oosterlicht College, om meer mogelijkheden te hebben voor een beroepskeuze. Hier was het nog meer vrij gevochten dan op de MAVO. We spraken de leraren aan bij hun voornaam. We kregen het vak expressie en werden onderwezen in toneel spelen. Dat was heel apart. In die tijd was dat minder gewoon dan nu maar er kwam ook een leraar

openlijk voor zijn homoseksualiteit uit. Een buurjongen, met ook anderen, vormde altijd een groepje om die leraar. Ik had dat niet zo in de gaten maar naderhand begreep ik dat wel. Aan het eind van het schooljaar was er ook altijd een grote musical. Dat kreeg de vorm van een theaterproductie. Ik deed er niet aan mee maar ken nog wel alle liedjes o.a. “alles went”. De hele school bruiste van de

musical waar toch al veel aandacht besteed werd aan het culturele. Zo traden bij ons ook al “de Nits” op die pas later landelijke bekendheid kregen. Ik wilde eerst in het onderwijs, later gaf ik toch de voorkeur aan de verpleging. In die tijd moest je nog ingeloot worden en had bij verschillende ziekenhuizen gesolliciteerd en werd bij drie ziekenhuizen aangenomen, dus ik had de keus en het werd het Antonius ziekenhuis , dat net verhuisd was van Utrecht naar Nieuwegein. omdat je daar de garantie kreeg dat je er kon blijven werken na de opleiding. Ik bleef thuis wonen, het was maar 20 minuten fietsen en het eerste jaar hadden we geen avonddiensten. Ik ging me bekwamen voor het rijbewijs maar dat vlotte niet erg. Tot ik het rijbewijs had haalde mijn vader me

op als ik avonddienst had. Mijn eerste autootje was een hippe peugeot 205 en dat gaf me heel veel vrijheid. We waren eens in Huissen i.v.m. de opleiding en we werden onderbracht in een klooster.

In ‘t Kort Maria, Louisa, Antoinetta roepnaam Marlous, Schouten werd geboren in Scheveningen, gemeente Gravenhage, op 30 april 1966. Zij ging naar het basisonderwijs op de Olafschool (Apeldoorn), basisschool de Wegwijzer(Vianen) en de Voorhof(Vianen). Zij volgde de Mavo op de Buitenlandpoort (diploma 1982), waarna ze de Havoopleiding deed op het Oosterlicht college te Nieuwegein (diploma 1984). Zij volgde de opleiding voor Verpleegkundige A in het Sint Antonius ziekenhuis te Nieuwegein, en werkte na haar diplomering in 1988 nog een jaar op de hartafdeling. Daarna ging ze naar de fysiotherapie opleiding op de Hoge School Midden Nederland te Utrecht en deed met goed gevolg eindexamen in 1994. Doordat ze in haar vak geen werk kon vinden werd ze Rayon manager (artsenbezoekster) bij Nourypharma (zustermaatschappij van Organon) Ze werkte in het rayon Rotterdam en een groot deel van Zuid-Holland .Na de verhuizing naar Noordwijkerhout ging ze in dezelfde functie, voor 50%, werken voor Boehringer Ingelheim. Nu is zij “ZZP” (zelfstandige zonder personeel). Zij huwde op 13 oktober 1995 met Maarten Laming en is moeder van Pim (14 januari 1997) Anna (30 augustus 1998) en Inge ( 17 maart 2005). ‟s Avonds gingen we uit in Arnhem en ik moet zeggen mijn autootje zat aardig vol gepropt. Ik dronk niet en zo op de was in gelijk “BOB” . Je maakte van alles mee in de opleiding maar de verpleegsterstijd was

en heel gezellige tijd, die ik niet had willen missen. Ik kreeg wel ruzie met de hoofdzuster, die kreeg de pik op mij. We hadden ons uit de naad gewerkt alle mensen gewassen, alle waskommen afgewassen, alle bedden verschoond en we zaten even uit te puffen en toen ging zij alle mensen in de middag weer een opfrisbeurt geven, wij moesten toen weer alle kommen afwassen, waar ik, als enige, wat van zei. Nou dat heb ik geweten: ik paste niet in het systeem, ik was niet geschikt voor de opleiding en niet vriendelijke genoeg naar de patiënt toe. Dat laatste was naar aanleiding van het even laten wachten van een patiënt op een glaasje water, omdat een andere patiënt gevallen was, die eerst geholpen moest worden. Die meneer had de schuld gegeven aan een zuster in broekpak, dat was ik dus. Ik had voor eigen rekening een broekpak aangeschaft, omdat ik de rokken veel te kort vond, dat hinderde je bij het werk. Gelukkig ben ik er met behulp van mijn stagebegeleider er uit gekomen. Zuster Baas, zo heette ze echt, kostte me bijna mijn speld. We hebben op de opleiding wel veel gelachen. Leerlingen werden altijd getest op iets onbenulligs, dan werden ze b.v. naar het magazijn gestuurd voor “diarreestopjes”, waar ze natuurlijk mee speelden en zo werden ze van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb daar zelf ook aan meegedaan. Wat ook grappig was dat Karin Schouten ook in dezelfde opleiding zat alleen in een ander ziekenhuis “Rivierenland” in Tiel als leerling verpleegster werkte. Bij de theorielessen elke 6 weken kwamen we elkaar weer tegen en wisselden ervaringen uit. De uniformen werden dan vergeleken, waarbij die van hen afgekraakt werden, omdat ze veel te strak zaten en sloten met drukknoopjes die op ongewenste momenten open sprongen en je te kijk zette. De opleiding had wel een groot nadeel. Je hield geen tijd meer over voor een sociaal leven. Dat kwam mede door de onregelmatige diensten. Vooral met

volleybal was dat heel lastig, als je niet mee trainde belandde je al gauw op de reservebank. Ik ben daarom ook met de wedstrijdsport gestopt en ben het als recreant gaan beoefenen en speelde voortaan in het recreantenteam met mijn vader en Brigit. Na het diploma behaald te hebben als Verpleegkundige ben ik in het ziekenhuis blijven werken op de hartafdeling. Hier werd ik veelvuldig geconfronteerd met de fysiotherapie voor de hartpatiënten. Dat boeide me en het leek me een stuk aangenamer werken dan als verpleegkundige met al die onregelmatige diensten, dus ik besloot weer te gaan studeren.

“ga je weer studeren?” Ga je weer studeren? Er werd met verbazing op gereageerd. Het is ook niet niks want je begint weer bij af en je inkomsten zijn weer een stuk lager. Dat scheelt een slok op een borrel. Ik heb me aangemeld en moest worden ingeloot. In die tijd waren er meer studenten dan studieplaatsen maar ik werd aangenomen. Alleen met studiefinanciering was het ondenkbaar om op kamers te gaan wonen in Utrecht. Ik was een van de eerste met een OV jaarkaart en ging met de het openbaar vervoer naar de Uithof. Ik bleef thuis wonen en had de beschikking over 2 kamers omdat mijn zussen het huis uit waren. Ik miste wel een deel van het studentenleven daardoor. Ik had Marije leren kennen, een medestudente en die had een leuke kamer in Utrecht, ik bleef bij haar slapen als het nodig was. Het was hard werken en het waren lange dagen. De opleiding was heel leuk en we oefenden altijd op elkaar bij het masseren en het aftekenen van de spieren op je ledematen. Je zat regelmatig in je ondergoed in de klas en de jongens wilde wel eens provoceren, maar daar schrok ik al lang niet meer van ik had al zo veel blote mannen gezien. We trokken wel altijd de aandacht als we weer met tekeningen op armen en benen in de kantine kwamen. Er

was daar ook een opleiding voor logopedisten en die haalden voor ons de neus op. Wij vonden hen maar kakmadammetjes. Het was een bijzondere ervaring en heb hard gewerkt, ik heb maar een keer een tentamen over moeten doen. Ik slaagde in 1994 en was inmiddels 28 jaar en dacht nu aan de slag. Maar dat viel niet alleen tegen, het lukte niet om als fysiotherapeute een baan te vinden. Ik ben alle praktijken in de buurt langs gegaan en heb vele sollicitatiebrieven geschreven maar ik kwam niet aan de bak. Met een kennis van mijn ouders ben ik ‟n keer een dagje mee geweest als “artsenbezoeker” en ik dacht als ik niet aan het werk kom is dat wel iets en ik solliciteerde bij Organon in Oss. Omdat ik dat bedrijf kende van mijn tante Josephine. Er was op dat moment geen functie vrij voor mij en werd op de lijst geplaatst. Op het eind van het gesprek zeiden ze tegen me misschien hebben ze bij Nourypharma, een zustermaatschappij van ons, nog artsenbezoekers nodig. Er werd gebeld en ‟s middags kon ik aan de overkant van de straat langs komen. Maarten die mij weer zou ophalen heb ik gebeld en gezegd: “dat het wat langer zou duren”. Maarten heb ik leren kennen in 1991 in Amersfoort in de periode dat hij op de vervolgopleiding voor de bosbouw zat. Ik had een vriendin, waarmee ik al ‟n paar keer op Zeilvakantie was geweest en die woonde in Amersfoort.

In „t Kort Maarten, Willem, Lodewijk Laming werd geboren te Amersfoort op 23 april 1964. Hij volgde de basisschool in Amersfoort en de Catharina Bakker-Bos Mavo, waarvoor hij eindexamen deed in 1982. Na een jaar Middelbare Hotelvakschool “Hanze College” te Zwolle was hij 14 maanden dienstplichtig huzaar bij de Cavalerie. In 1984 volgde hij volgens het “leerlingenstelsel” de opleiding op de Bosbouwschool te Schaarsbergen. Liep stage bij de gemeente Amersfoort en bleef daar werken na de opleiding als klusjesman. Werd vervolgens (1987) nachtportier in een 5 sterren hotel. Ging naar de vervolgopleiding van de bosbouwschool in 1991 en werd in 1992 aangesteld als toezichthouder bij het Zuid Hollands Landschap met standplaats Oostvoorne. Werd in 1996 overgeplaatst naar Noordwijkerhout. Is gehuwd met Marlous Schouten op 13 oktober 1995 en is vader van Pim (14 januari 1997) ,Anna ( 30 augustus 1998) en Inge (17 maart 2005). Hij is het baasje van Lika, Ǻsta en Snoopy. Het was ‟n beetje een koppelaarster en die kende Maarten van de dansles. Hij was ook uitgenodigd en zie ik hem nog op dat zolderkamertje binnen komen. Lang, blond en hij dronk een glaasje chocomel. Dat vond ik zo cool. We hebben gezellig zitten praten over landen waar we geweest waren. Na de verjaardag zouden we Maarten ‟n keer van de dansles ophalen, maar op eens was mijn vriendin verdwenen en moest ik wel met Maarten mee rijden. We hebben vaker afgesproken en het klikte. Het was niet mijn eerste vriendje, ik heb er talloze gehad, laat Pim het maar niet horen, maar ik hield wel van uitgaan. Ik kwam „ns ‟n keer ‟s morgens om zes uur thuis en vond

mijn moeder in zulke grote zorgen dat ze de politie wilde bellen. Maarten was in 1992 aangesteld als toezichthouder van het Zuid Hollandse Landschap met als standplaats Oostvoorne. Daarom wilde ik daar in de regio werken en dat kon. Ik kreeg de baan en ik ging in Zuid-Holland meno-implant aan de man brengen voor vrouwen in de overgang. Ook het antidepressivum remeron was een van de producten. Het was nog in de tijd dat je leuke dingen kon doen voor de artsen. Je kreeg dan ook altijd wel een afspraak dat ze je ontvingen. Tegenwoordig is dat al heel wat moeilijker. De markt werd gedomineerd door “prosac”, maar wij startten met veel bombarie de campagne voor ons Nederlands product. We accentueerden dat door de assistenten doosje Wilhelmina pepermuntjes te schenken dicht gebonden met rood-wit-blauw lint. Daar waren ze dol op. Met Maarten in die tijd ging ik veel op reis, naar Ierland bijvoorbeeld, we gingen heel chique met het vliegtuig in de business class, omdat Maarten connecties had in het reiswezen. We gingen fietsen en kanoën rondom en op lake Corrib. We hadden op een gegeven moment ons tentje opgeslagen op een eilandje en terwijl we met koken bezig zijn, zien we achter ons ineens de ratten langs de tent lopen. Het was best griezelig en we hebben voor de nacht ons eten in een rugzak in de boom gehesen en zijn de volgende gauw weer weg gepeddeld. We zijn in 1995 getrouwd en in 1997 kwam Pim en toen was het gedaan met het werk. Ik heb 8 maanden niets gedaan behalve met de kinderwagen en de honden door het bos sjouwen en naar het baby zwemmen. Je kringetje wordt dan wel erg klein. We woonden toen al in Noordwijkerhout. Ik ging weer werken, nu bij Boehringer Ingelheim in de regio Noord Holland en in Amsterdam met een halfjaar contract. Anna kwam nogal snel achter Pim aan en ik was weer aan huis gebonden. Het gemakkelijkste was nu om via een detacheringbureau met losse contracten te

werken. Zo heb ik bij Elli Lilly de introductie gedaan van “Cialis”, een product wat concurreerde met “viagra”. Het was wel eens paradoxaal als ik op de wallen in Amsterdam daar praktijken van huisartsen bezocht om dit middel te propageren en het was wel vervelend als je elke keer weer dezelfde grapjes voor je kiezen kreeg; viagra werkt n.l. maar 4 uur en cialis 24 uur. Ik voelde me toch wel eens opgelaten. In 2003 als een donderslag bij heldere hemel kreeg is de “parese van Bell”. Dat is een halfzijdige gezichtsverlamming. Ik kon geen kopje thee meer drinken, ik kon niet meer lezen en mijn mond hing scheef. Ik had pijn in mijn gezicht en een oog sloot zich niet meer. Dat was echt schrikken. Ik kon niet meer werken, werd langdurig ziek en daar hebben ze bij Eli Lilly een hekel aan, dus werd ik er uit geknikkerd. In dat zelfde jaar belandde Maarten in het Anthonius ziekenhuis in Utrecht. Halverwege de familiedag met ouders en zussen kreeg Maarten een spontane longembolie. Gelukkig zijn we allebei volledig hersteld en we hebben nergens meer last van gehad. Na 6 jaar gewacht te hebben hadden we het geluk dat Inge kwam. Het was werkelijk een cadeautje. Zes jaar is best een groot verschil. We vonden het leuk om er nog een bij te hebben en ik werd weer zwanger. Heel verdrietig dat het mis gegaan is. Gijsje hadden we er heel graag bij gewild, maar na 23 weken ging het mis. Ze bleek niet levensvatbaar te zijn. Na Gijsje hadden we zo iets van: “we stoppen er maar mee”, ik was inmiddels ook al bijna 40 jaar oud. Met het bezoeken van artsen was ik wel klaar. In augustus 2007 ben ik voor mezelf begonnen. Ik had een baan als kwaliteitsmanager, waarin ik verpleegkundigen een praktijkbeoordeling

moest geven, maar het kwam er op neer dat alleen maar protocollen zat te schrijven, eigenlijk saai kantoorwerk. Dat is niks voor mij. Ik ben aan de andere kant van de lijn gaan werken. Ik ben nu ZZP‟er en heb zelfs een firmanaam “Vårda Plus” (Zweedse naam voor “zorgen voor” en meer) en werk van thuis uit. Ik doe allerhand werk zoals injecties geven aan patiënten thuis, advies geven aan thuisverplegers over het aanschaffen van matrassen tegen het doorliggen en af en toe zelfs als free lancer artsen bezoeken, want de artsenbezoekers zijn over het algemeen jong en vruchtbaar en gaan met zwangerschapsverlof. Je moet voor de belastingdienst meerdere opdrachtgevers hebben anders wordt niet als ZZP‟er beschouwd. Zo doe ik ook de controle voor de ARBO op EHBO dozen in werkschuren en schaftketen. Ik moet weer eens wat meer aan acquisitie gaan doen om wat meer klanten binnen te halen. Ik heb een veelzijdige ervaring met van alkles en nog wat in de zorg. Privé ben ik ook actief. Zo ben ik voorzitster van de oudercommissie. IK ben gestart met het organiseren van een

verkeersbrigade en doe dat zelf ook. Ik sta een keer per week het verkeer voor de schooljeugd te regelen. Ik ben ook weer aan het sporten, ik was net anderhalf uur op het strand, onder leiding van een instructrice, aan het “nordic walken”, dat is behoorlijk pittig. Een keer in de week beoefen ik “pilatus”. Mijnheer Pilatus heeft een aantal oefeningen bedacht die je uit een goede stand beoefent. Het zijn heel veel balansoefeningen en buik- en rugspier oefeningen, waardoor je lichaam sterker wordt. Het is goed voor je rug want sinds ik “pilatus”doe heb ik veel minder klachten. En sporten helpt ook wel om af te vallen. Pim, Maarten en ik hebben een weddenschap lopen dat we vóór 30 april een bepaald gewicht moeten afvallen. Voor elke kilo die we niet halen staat een straf. Zo moet Pim dan een week de tafel dekken en de vaatwasser doen, ik moet voor elke week alles op de fiets doen, behalve voor mijn werk en Maarten voor elke kilo te weinig een week lang de was en de strijk en daar heeft hij een bloedhekel aan. En als het ons alle drie lukt gaan we als beloning gezellig uit eten.

Er werd natuurlijk niet alleen maar gepraat en geluisterd. Pim was al aan het roeren geweest en had net als de anderen trek in de tomatensoep die Mimy de vorige dag had gemaakt. Eigenlijk had Theo de soep gekookt op aanwijzingen van Mimy, want die kon niet uit de voeten en liep op krukken, na weer een operatie aan haar voet. Niettemin de soep met zelfgebakken brood erbij, was overheerlijk en verdient vooral door Maarten en Pim die, terwijl binnen zaten te kletsen, zich nuttig maakten om de pergola af te breken. Er verschijnt iets heel nieuws met een groter terras en indeling. We moeten dus nog een keer om dat te bewonderen als het af is.

Wim

Bij de voorplaat: De Nederlandse tulp is afkomstig uit Turkije. In 1593 werd de tulp via Oostenrijk naar Nederland geïmporteerd. In de zeventiende eeuw werd, dankzij de zandige bodem in het Hollandse kustgebied de tulp een succes. In 1637 bereikte de tulpenmanie een hoogtepunt rond die tijd werd er een waar fortuin voor de tulp neergeteld. In de 18e eeuw werd de handel in de tulp in Nederland uitgebreid en er werden veel tulpen gekweekt Daardoor werd de tulp betaalbaarder maar was nog steeds duur. Vanaf die tijd kreeg Nederland naam in de tulpen kweek en bollen kweek. En heeft dat nu nog steeds. De tulp wordt tegenwoordig gelijk geassocieerd met Nederland. Hart van de Bollenstreek Er wordt veel gefietst en gewandeld in en om het landelijk gelegen Noordwijkerhout, dat zich niet voor niets het “Hart van de Bollenstreek”noemt. Bijna de helft van de oppervlakte bestaat uit bloembollengrond. In het voorjaar trekken de kleurrijke bloembollenvelden in en rond Noordwijkerhout veel toeristen uit binnen- en buitenland. Geen wonder dat het befaamde Bloemencorso van de Bollenstreek Noordwijkerhout prominent aandoet. Op vrijdagavond 24 april 2009 rijdt het Bloemencorso van de Bollenstreek in verlichte vorm door het centrum van Noordwijkerhout en 's middags is er een Toeristische Markt.

Kopij kan worden ingeleverd op de bekende wijze, op het bekende adres. Wel graag vóór 1 juli 2009 Laat de familie weten hoe het je gaat en vergaan is, alom in de wereld! Ze lezen het graag, ze zijn nieuwsgierig en leven met je mee!

Op naar Hamburg Ons avontuur naar Duitsland begon allemaal op 18 december 2008. NEC wint wonderbaarlijk met 2-0 van Udinese. We worden derde in de poule, wij gaan overwinteren. Op 19 december werd bekend dat NEC tegen HSV mag spelen in de volgende ronde. Hamburg is natuurlijk niet zo ver, dus ik en me pa willen er ook heen. De kaartverkoop voor niet leden was op 20 januari. Op die dag waren er ongeveer 900 kaarten te koop. Emanue had zich opgeofferd om samen met mij in de rij te gaan staan om de kaartjes te kopen. Thuis hebben we eerst een overlevingspakket gemaakt, koekjes, drinken en ook veel mandarijntjes. Om 2 uur stonden we in de rij. Het was erg druk, er stond een mevrouw bij te houden hoeveel kaartjes er nu ongeveer in de rij stonden. Wij waren ongeveer kaartje 400, dus het was al aardig druk. Om 3 uur werd de rij gesloten, want als je er nu nog bij kwam staan, had je geen kans meer op een kaartje. Om 6 uur begon de kaart verkoop pas, maar we werden wel goed verzorgd. Ze kwamen langs met koffie en broodjes worst, hier hebben wij dan ook gebruik van gemaakt. Gelukkig was het ook niet gaan regenen, het zonnetje scheen mooi.. Om 6 uur kwam er eindelijk beweging in, opeens stonden we ook een stuk verder naar voren, want het werd proppen. Om 7 uur hadden we dan eindelijk de kaartjes, OP NAAR HAMBURG. Maar eerst moest de thuiswedstrijd gespeeld worden.. Helaas werd deze wedstrijd weg gegeven in een paar minuten voor de rust. De eind uitslag werd 0-3. Het avontuur is afgelopen, of er moet een wonder gebeuren in Hambrug. Ook al zijn

we uitgeschakeld wij gaan toch nog naar Hamburg toe. Op 26 februari 2009 was het dan eindelijk zo ver, we gingen naar Hamburg toe. Nog even snel een boterhammetje smeren en de auto versieren en we konden gaan. Over ongeveer 5 uur zouden we er eindelijk zijn. Het eerste stuk ging lekker snel, geen files tegen gekomen. Toen mocht ik achter het stuur, het was alweer een hele tijd geleden dat ik heb gereden en mocht lekker gaan rijden op de snelweg. Toen we bijna bij Duitsland waren stond er een politieagent op een motor en een politieauto langs de kant. Ik zei dat tegen me pa. Toen we er voorbij kwamen zei ik: “de motor agent komt ons achterna”.. Papa zei: “Nee dat kan niet.” Maar even later ging die voor ons rijden met “bitte folgen”. Dat maak je dan ook weer mee, we moesten een parkeerplaats op rijden, waar alles klaar stond. Ik moest mijn rijbewijs en paspoort laten zien en de kaartjes voor de wedstrijd. De auto werd ook nog bekeken. Alles was goed dus we

mochten onze reis weer vervolgen. Toen papa weer wilde rijden gingen we een parkeerplaats op. We reden daar weer weg en papa reed bijna tegen een auto op die zonder te kijken naar achter reed. Ik riep

nog net op tijd hooooooh, want papa keek niet naar voren. Gelukkig dus niet geraakt anders konden we HSV wel vergeten. We zijn onderweg maar 2 auto‟s tegen gekomen met ook NEC fans in de auto, er werd natuurlijk gezwaaid naar elkaar. Na 5 uur waren we in Hamburg aangekomen. We gingen op zoek naar de kassa waar we onze kaartjes gingen omwisselen. We moesten alleen nog wel een uur wachten voordat we eindelijk naar binnen konden, dus we gingen maar een beetje rond lopen, alleen veel was er niet te doen. Er was een “walk of fame”, met spelers en trainers van HSV die iets betekend hadden voor HSV Het waaide heel hard dus we gingen maar in de auto zitten. Rond 4 uur liepen we weer naar het stadion. Verder op zagen we een tentje staan, dus zijn we daar heen gelopen. Daar hebben ik een lekkere steak gegeten en papa een bockworst. Daarna zijn we in de rij gaan staan om naar binnen te gaan. Het fouilleren ging heel langzaam, dus daar stonden we nog wel even. Opeens kwamen er twee HSV fans bij ons staan, helemaal verkleed en geschminkt. Alleen ze hadden niet door dat ze tussen de NEC fans stonden. Dus we hebben ze verteld dat ze verkeerd stonden. Toen we eindelijk aan de beurt waren mocht ik doorlopen naar een mevrouw om mij te laten fouilleren, ik moest alles uit mijn zak halen en ze hadden discussie of ik mijn fietslampje wel mocht meenemen. Ik kreeg hem mee als ik er maar niet mee ging gooien.

We waren eindelijk binnen en wat een

groot stadion. Er was ook een fanshop bij ons stuk van de tribune, dus als aandenken konden we het niet laten om een sjaal te kopen van HSV, waar NEC ook op stond. We gingen op pad om onze plaats te zoeken, blok 14c, rij 13, stoel 21 en 22. Het bleek het hoogste blok te zijn en veel trappen voordat we eindelijk onze stoel bereikt hadden, papa natuurlijk dood moe. Nu konden we gaan wachten tot de wedstrijd zou beginnen. Na al die tijd begint de wedstrijd dan eindelijk. NEC kwam al snel op achterstand door een fout van Pothuizen, maar dit kon de sfeer niet drukken. Vooral de tweede helft werd er aan een stuk door gezongen. We hebben geen tijd gehad om op onze stoel te kunnen zitten. Een echt kippenvel moment was het moment dat NEC begon te zingen: “lalalalalala NEC”, daarna mocht HSV met “lalalalala HSV” en toen wij weer, steeds om en om minuten lang ging dit door. Wil je dit zien er staan genoeg filmpjes op youtube. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een 10 nederlaag, maar ons NEC werd toegejuicht of wij gewonnen hadden. De spelers kwamen het applaus in ontvangst nemen en gooide nog wat shirtjes het publiek in. Wat ik nog een mooie zin vond die ik tegen kwam: “Er zijn verschillende nederlagen, nederlagen waar je niet aan herinnert wil worden, voorspelde nederlagen, pijnlijke nederlagen, dure nederlagen en reglementaire nederlagen. We hebben er nu alleen een nieuw soort nederlaag bij: De allermooiste nederlaag! Het was weer tijd om naar huis te gaan, iedereen ging naar buiten toe, het was zo‟n drukte dat ik me vader opeens kwijt was, maar gelukkig heb ik hem weer terug gevonden en konden we lekker warm in de auto gaan zitten. We moesten alleen nog weg zien te komen. Er stond een grote file, dit was zelfs op de tom tom aangegeven. Alle wegen waren afgesloten. Mama die belde nog, meteen ongerust omdat er net een brandweerwagen langs kwam rijden met loeiende sirenes en ze dacht dat er iets

mis was. Op de terug reis regende het echt heel hard, als we langs een vrachtwagen reden konden we niks meer zien, dus de terug weg heb ik maar niet gereden. Om 2 uur

was ons avontuur weer over en doken we ons bedje in. Hopen dat we dit volgend jaar weer mee kunnen maken. Tirza Schouten

“de club van negentien

Henk bracht het droevige bericht, maar sprak ook van opluchting, omdat voor haar het leven niet meer draagbaar was, dat de moeder van Anny is overleden. De familie Schouten kende haar is als een liefdevolle en zorgzame vrouw, die grote interesse aan de dag legden voor haar eigen gezin, maar ook daar buiten. Zij verloor al vroeg, in 1970, haar echtgenoot, die slechts 61 jaar werd. Wij wensen de familie Janssen sterkte bij dit verlies.

Het leven is voorbij, maar vergeet me niet

Heden is in Huize Joachim en Anna rustig ingeslapen, onze lieve Moeder, Oma en Superoma:

Wilhelmina Engelina Derksen *Nijmegen 29 december 1912

† Nijmegen 25 maart 2009

Sinds 1970 weduwe van Antoon Janssen

Nijmegen

Jan en Thea † Janssen, Nijmegen Antoon en

Agnes Janssen

Correspondentie adres: Buurmansweg 17, 6525 RV Nijmegen.

Duiven Wim en Els Janssen Almelo Anny en Henk Schouten Boxmeer Bertie en Thijs † Schuurs Nijmegen Ria en Jan Albers Kleinkinderen Achterkleinkinderen

De uitvaartdienst wordt gehouden op maandag 30 maart om 13.30 uur in de kapel van verpleeghuis “Joachim en Anna” Groesbeekseweg 327 te Nijmegen. Aansluitend vindt de crematieplechtigheid om 15,15 uur plaats in de boszaal van het crematorium “Jonkerbos” Weg door Jonkerbos 51 te Nijmegen. Zowel op zondag van 14.00 tot 15.00 uur als op maandag, voorafgaande aan de uitvaartdienst, vanaf 13.00 uur bestaat er de mogelijkheid om afscheid van onze moeder te nemen in de rouwkapel van Joachim en Anna.

Uit de oude (nieuwe) doos Bij het ontbijt hadden Ferry en Odette wat woorden. Jort (Dordrecht, 5 jaar), zat aan tafel te koekeloeren en zei op eens als vredestichter: “ga nou maar gewoon eten”. Anna Laming (10 jaar, Noordwijkerhout), geeft commentaar: Omi zegt tegen de kinderen nog wel eens die blagen. Vraagt Anna wat zijn blagen. Omi legt uit dat is een ander woord voor kinderen. Zegt Anna: “Oh dan is Oma een ander woord voor Omi”. Als Inge, (Noordwijkerhout, 3½ jaar), naar de wc moet en even moet zitten mag je niet meer mee naar binnen. Ze wil dat toch graag privé houden. Je moet wel voor de deur blijven wachten tot het afvegen, niet weglopen! Vraagt ze: “Ben je er nog ?”. Ja zeg je dan. Opa loopt toch even weg. Ben je er nog? Ja antwoordt Opa vanuit de kamer ver weg. Oh, concludeert Inge “Niet dus.”

“Mama”vraagt Jort (Dordrecht, 4 jaar) “waarom worden er meer meisjes gemaakt?” “Nee, hoor”zegt Odette. “er zijn net zo veel jongens als meisjes”. “Maar bij ons in de klas zijn er meer meisjes dan jongens”, geeft hij als repliek. Anna Laming (8 jaar ,Noordwijkerhout) vertelt: “Wij reden in de nacht in Oostenrijk over een hele grote brug en daar was een hele grote kuil met lichtjes .“ Jasper (4 jaar, Hellevoetsluis) vraagt aan Petra, zijn tante: “Petra weet jij hoe een mens gemaakt wordt? Petra antwoordt: “ nee jij wel? Ja dan moet je zo n pilletje nemen en hij wijst op “De Pil”. Anouk (3 jaar, Hellevoetsluis) Omdat Anouk vreselijk zit te knoeien zegt mama viezerik tegen haar. Nee zegt Anouk “Rik is thuis. “ Inge( 4 jaar, Npoordwijkerhout): Zondagmorgen zitten we aan het ontbijt, althans iedereen is geroepen. Maar er zijn wat gezinsleden na veel geroep nog steeds niet verschenen. Zegt Opa ( Theo): “Nou die vinden dadelijk de hond in de pot”. Zegt Inge: Daar kan alleen het kleine hondje in. “.

Jasper (3 ½ jaar, Hellevoetsluis) Je kunt ook tegen je snuitje plassen He? Nee toch zeggen wij. Jawel gewoon je piemeltje zo omhoog.

Nieuws uit Vianen Lieve Familie, Al weer drie maanden voorbij. Het wordt dus tijd dat we even tijd maken voor het Princiepertje. En of je het nu digitaal gaat lezen of er een papieren versie van maakt het Princiepertje blijft het Princiepertje. Voor de lezers in Australië is het zeker een vooruitgang. Zij kunnen dan gelijk lezen als het Princiepertje uit komt. Na de enorme branden daar heeft men nu te kampen met angstwekkende zandstormen. Wij kijken er met zorg naar. Ik hoop maar dat de Driessentjes er geen last van ondervinden en Rachel volgende week een leuke verjaardag kan hebben. Toch gaan we maar over tot de orde van de dag. In de kerstvakantie zijn wij met Pim en Thomas naar de klimmuur in Nijmegen geweest. In dit klimcentrum hebben ze de hoogste klimmuur van Nederland. Pim heeft deze dan ook geklommen. Ook Thomas kwam een heel eind. Knap hoor van die mannen. Verder hebben we de cito toetsen achter de rug. Ruben haalde een hoge score en de score van Pim was ook niet verkeerd. Ruben moet nog een toets doen om toegelaten te worden op een tweetalige school in Culemborg. Pim gaat naar Havo/Vwo in Noordwijk. Dus voor deze twee gaat er het komende jaar veel veranderen. De kinderen van de hedendaagse scholen beleven wel veel meer dan wij vroeger. Thomas is bijvoorbeeld met zijn school op wintersport naar Oostenrijk geweest en gaat binnenkort naar Krakau. Zij zijn niet de enigen want je hoort allerlei verhalen van bezoeken aan steden zoals Rome, Berlijn etc. Wij gingen vroeger op schoolreisje naar de H. Landstichting.

Maar dat was ook spannend, althans voor ons in die tijd. Ons jongste kleinkind gaat sedert vorige week voor het eerst naar de basisschool. Ook voor haar dus een grote verandering. Zij heeft laatst voor het eerst geschaatst en wel op de oude dubbele schaatsen van haar moeder die ik nog op zolder had bewaard. Wie wat bewaard heeft wat want de schaatsen zijn ongeveer 40 jaar oud. Ruben heeft ondertussen een TV-optreden achter de rug. Zijn klas werd uitgenodigd om deel te nemen aan een jongerenprogramma. Hij werd uitverkoren om enige vragen te beantwoorden, dus hij was volop in beeld. Robin heeft een krantenwijk en ook Dennis is toegetreden als krantenbezorger. Ik heb altijd diepe bewondering voor de mensen die kranten bezorgen. Zij zijn altijd heel vroeg op pad in weer en wind. Moeten om 5.15 uur al hun bed uit terwijl iedereen nog lekker ligt te slapen. Bovendien lijkt het mij een hele klus om te onthouden wie welke krant moet hebben. Dan heb je nog altijd van die gekken zoals wij, die nog wel eens tijdelijk een weekend abonnement hebben. Ik kan mij toch voorstellen dat een krantenjongen daar mooi de pest aan heeft. Dus petje af. Thomas overigen is met zijn eerste folderwijkje begonnen. Dat is ook een grote klus. Hij mag nog geen krantenwijk want daar is hij nog te jong voor. In maart ben ik aan mijn voet geopereerd en heb een aantal weken op krukken gelopen. In de krokus vakantie liep ik dus op krukken toen Anna en Patrick kwamen logeren. Zij hebben wel moeten helpen met het huishouden in die week maar ze hadden het er graag voor over. Het ging hen goed af. In die week gingen wij naar de dierentuin. Dan kom je er pas achter wat het is om in een rolstoel te

zitten. Ik moest daarbij natuurlijk erg aan Hermine denken. Want een rolstoeler heeft het niet gemakkelijk. Je kunt nergens bij en je wordt af en toe geparkeerd. Bovendien krijg je het stervenskoud in zo‟n ding. A.s. zaterdag 28 maart ga ik mijn 70e verjaardag vieren met alle kinderen. Dat

doen we thuis in Vianen. Dit jaar komt er een goochelaar/illusionist een paar uur ons vermaken. Dus dat wordt vast leuk. Dat was het weer even vanuit Vianen. H.Gr. Mimy

Door jullie spontane reactie op de uitlatingen in het vorige Princiepertje is er sprake van een geweldige financiële injectie voor ons lijfblad. Het moet mij van het hart dat de reacties mij enorm goed hebben gedaan en dat er geen sprake meer is van dat het Princiepertje niet meer zal verschijnen. Afgezien van de normale “reguliere bijdragen” à € 40,- werd er in totaal onmiddellijk € 180,overgemaakt. Als degenen die ook geld hebben toegezegd hun bijdragen storten op 52.49.52.795 en we met de digitale versie kunnen besparen zijn we dit jaar onder te pannen. Als ik weet wat de kosten zullen zijn laat ik het in de volgende uitgave weten.

(nevenstaande foto werd gemaakt door Saskia Schouten op het moment dat een vertwijfelde penningmeester bij zijn bankrekening wil)

Osser Nieuwtjes

De eerste 3 maanden van het jaar zitten er weer op, veel nieuws heb ik niet binnen gekregen, het zullen wel rustige maanden geweest zijn. In de Gelderlander van 21 maart las Eugenie dat de afgelopen winter de koudste was in twaalf jaar. Januari had een vorstperiode die we ons zeker kunnen herinneren. Mirjam heeft deze dagen vaak aan haar weddenschap gedacht. Het weer was heel belovend voor een Elfstedentocht en menigeen zal wel op de schaats hebben gestaan en een prachtige schaatstocht hebben gereden, zelf heb ik me er niet aan gewaagd, de 1e week van januari heb ik genoten van een lekker weekje vrij. Pieter en Happy hebben een gokje gewaagd op het ijs waarbij Eugenie en de jongens hebben toegekeken vanaf de kant. In januari hebben we 2 verjaardagen gehad, Aileen werd 9 jaar en kreeg bezoek van papa en Eugenie. De familie van Karin keek wel verbaasd toen papa zelf reed, ze vroegen zich af waar de chauffeur was gebleven, die moest helaas verstek laten i.v.m. het werk. Eugenie was netjes opgehaald en weer netjes thuis gebracht na een gezellige middag in Wegberg.

De verjaardag van Jort al weer 5 jaar, een hele hand vol is goed bezocht, wederom goed verwend, hij heeft zelfs een cavia gekregen. Robin en Michel zijn mee geweest en konden zo gelijk hun computerspel laten zien die ze gemaakt hebben voor hun opleiding. Beide hebben voor deze opdracht een 9 gehaald, Michel heeft daarnaast als cadeau een week in de Ardennen gekregen. Dit noemen ze een Power Week waarin allerlei workshops worden gegeven over de opleiding. Het was een zeer gevarieerd gezelschap, veel brainstormen, lekker eten en laat slapen. En Robin is gevraagd om les te geven aan een groep die nu het Game project hebben. Debora is met de hele school wezen langlaufen in Winterberg, erg leuk, maar wel vermoeiend, vooral als je al om 5.30 uur vertrekt. Ze heeft trouwens nog naar de Donald Duck geschreven om haar excuses aan te bieden voor het golf incident, ze heeft een mooi antwoord terug gekregen. Debora heeft 8 maanden en 8 dagen na haar verjaardag eindelijk haar verjaardag gevierd met vrienden, ze zijn wezen laser gamen. Tirza heeft haar propedeuse gehaald voor de opleiding Pedagogiek, en is nu druk bezig om een stage plek te vinden voor het 3e leerjaar. Op 15 februari was dan voor Rita eindelijk de onthulling van Sarah, een jaar lang in onzekerheid, ze dacht het echt te weten wie het was. Tot haar grote verbazing kwamen 3 Sarah‟s binnen wandelen, en was ze echt in verwarring. Tijdens de onthulling bleek het niet Mirjam, toch niet Eugenie, maar Tante Toos te zijn, Rita was sprakeloos. Pieter kreeg een verjaardagssjerp om zijn nek te hangen zodat iedereen kon zien dat hij ook

jarig was. Zijn verjaardag hebben ze „s avonds in Gennep nog nagevierd. In februari was ook Oscar jarig, of die een rustige verjaardag heeft gehad dat weet ik niet, maar meestal zit de hele hut vol, toen ik belde stond in ieder geval Heike te stofzuigen, Oscar had zijn taak al volbracht, namelijk de boodschappen. Gelukkig dat we op de verjaardag van Rita er nog over hebben gesproken anders had Eugenie 2 dagen te vroeg gebeld. Albert en Karin hebben de carnavals dagen overleefd, beide meiden dansen bij een carnavals groep en hebben vele optredens achter de rug, Aileen viel toch wel erg op dat ze nu gevraagd wordt voor solo danseres, het komend jaar wordt ze hier op voorbereid. In Den Haag hebben ze ook rustige maanden gehad, de dagen zijn gevuld met werken, boodschappen doen en allerlei huishoudelijke bezigheden. Nico popelt om aan zijn studieverlof te beginnen, Het zal je hobby maar wezen, maar hij zit nu eenmaal graag met zijn neus in de boeken en schrijft , boeiende artikelen. (deze zijn te lezen op de website van de Bethelkerk) Op het werk van Mirjam starten ze per 1 mei om de transferaanvragen via de computer te verwerken. Het programma dat ze hiervoor gaan gebruiken heet POINT. Mirjam hoopt dat ze van het turen op het beeldscherm geen “POINT ogen” krijgt, misschien wel een nieuw woord voor de Dikke van Dale. De verbouwing voor de keuken van het Gulden Huis krijgt zijn vormen, Sifra die dan midden in haar tentamens zit, want zij doet in mei haar eindexamen, zal dan ergens anders heen moeten. Ze heeft al een paar adresjes om te vertoeven en te

studeren, de menulijst voor de dagen bij opa heeft ze al gemaild. Het heeft even geduurd maar Eugenie heeft de foto's van fotomodel Happy ontvangen. De foto's zijn 7 juni 2008 gemaakt, geen wonder dat het zo lang heeft geduurd. Ruben en zijn school komen op tv, met de moderne versie van “Ren je rot”, “Kies je ster”. De uitzending is pas 10 mei, maar dan moet hij maar een herinneringsemail sturen naar iedereen. Niemand is het ontgaan dat papa in het ziekenhuis heeft gelegen, na een week vond hij het wel weer welletjes en is hij gelukkig weer thuis en laat hij zich goed verwennen. Het laatste weekend van maart, de klok is verzet, Saskia heeft een optreden met haar dansvereniging in Kleve, Oscar is varen in Nederland, en bij mij in de straat is er altijd wel wat te doen. Van de week ga ik werken zie ik politie en mannen in witte pakken, blijkt achteraf dat een vrouw die beschuldigd wordt van moord bij mij in de straat is opgepakt. En als klap op de vuurpijl staat er een huis in de fik als ik thuis kom van het boodschappen doen, het blijkt een droger te zijn die kortsluiting heeft gekregen, dit nieuws komt niet in de Gelderlander, maar in dezelfde Gelderlander van 21 maart staat een berichtje "Blij in de wei" met een foto op de biologische boerderij Den Hartog in Abcoude. De koeien mochten voor het eerst de wei weer in en springen van plezier, gooien de poten in de lucht en gaan sprintjes trekken en ruiken aan het verse gras. Het is lente, dat kunnen we van afgelopen week niet zeggen, maar nu schijnt het zonnetje en geeft het een vriendelijk beeld buiten. Voor het komend kwartaal staat behoorlijk wat voor de boeg, maar dat lezen jullie in het volgend princiepertje, digitaal of op papier, de postbode ziet het wel vanzelf.

Heel veel lieve groetjes, Sabine

( Uit Rozet 5 februari 2009)

Ra, ra wie was dat ook al weer? Uit den Haag kwam een cakeje met de oplossing van binnen: Lieve Redacteur, Deze keer maar weer eens ouderwets een hand geschreven kaart voor de rubriek, ra, ra, wie is dat ook al weer? Deze keer voor mij geen slapeloze nachten, gepieker en gepeins. De Engelsen zouden zeggen: “a piece of cake oftewel “een fluitje van een cent”, een makkie. De prinses met de hippe bril is Karin Schouten. Lieve groet, ook van Nico, vanuit een zonnig, lenteachtig den Haag, Mirjam Mies telefonisch: Ik ga voor mijn petekind, Karin. Dat mag ik niet fout hebben! Odette per sms dat is Karin, naderhand in een telefoontje toelichtend. Ik ben samen met haar opgegroeid en ik herinner me levendig de loggerpartijtjes Josephine mailde:Hoi Wim, Hoewel het erg leuk is om al die reacties te lezen, hou ik me maar buiten die discussie. Je snapt zeker wel dat ik me niet geroepen voel om mijn sponsoring te verhogen. Je hebt je wel wat op de hals gehaald met al die verschillende bedragen en meningen. Veel sterke en wijsheid wens ik je ermee. Nr. 86 is bij mij weer goed ontvangen. Het blijft een leuk blad, dat binnen de familie breed gesteund wordt! De rubriek Ra, ra heb ik een paar dagen op tafel laten liggen. Ik zag iets bekends maar kon de foto aanvankelijk niet thuis brengen. Gisteravond zag ik het ineens: het is Karin. Ook Roland stuurde een mailthje:Hallo Wim, Ik zag in de digitale versie (het origineel hebben we nog niet binnen) dat onze kaatje deze keer gezocht wordt. Zonder enige twijfel! Ben benieuwd naar de nu wel heel snelle ontwikkelingen. Ik vind de digitale versie een prima oplossing, maar heb de papieren versie altijd zeer gewaardeerd. Groet Roland Ra ra, ik hoefde niet lang na te denken. Want het is Karin. Het duurde even voordat ik reageerde maar een mens heeft het als een echte gepensioneerde erg druk en heb het Princiepertje nu pas gelezen ondanks dat het al een week in huis en op de tafel ligt. Meestal lees ik het direct want ik vind het altijd heel gezellig. Dus ik trek er echt tijd voor uit en ga er zelfs uitgebreid bij zitten. Een groet van een echt Princiepertje-fan. Mimy Unaniem en juist. Het is Karin! En omdat het zo goed gaat, weer een eenvoudige.

De datum is nog steeds niet vastgesteld waarop de Bling Bling prijzen zullen worden uitgereikt Doe mee aan dit spannende spel! Wie is dit op de nevenstaande foto?

Verjaardagskalender De redactie van het Princiepertje wenst de jarigen, in het 2e kwartaal, van harte proficiat! 11 Richel Bach (Millingen a/d Rijn) April 2 Fred Gouma Hardinxveld/Giessendam)

15 Antoinette Triepels (Scheemda)

2 Yvonne Schouten (Jühnde,Duitsland)

21 Jeroen Bakker (Wychen)

3 Yoran Henricks (Zeist)

22 Koen van der Werf (Nijmegen)

20 Theo Schouten (Vianen)

4 Ina Heins (Lochem)

Juni

7 Alexander de Jong (Amsterdam)

1 Barbara Willems (Beek)

9 Karin Schouten (Wegberg, Duitsland)

1 Quint Thiessen ( Weert)

12 Roland Schouten (Schaijk)

10 Leo de Jong (Nieuw Vennep)

14 Ilona de Jong (Nieuw Vennep)

11 Nico Riemersma (‟s Gravenhage)

14 Natasja de Jong (Nieuw Vennep)

11 Ruben van Eck (Beek/Ubbergen)

15 Laura Schouten (Wageningen)

13 Maria Peulings (Best)

19 Sico Henricks (Zeist)

14 Wim Schouten (Oss)

23 Maarten Laming (Noordwijkerhout)

17 Eugène Héman (Utrecht)

29 Teun Vlemmix (Sint Anthonis)

22 Joshua Schouten

30 Marlous Laming (Noordwijkerhout)

(Jühnde,Duitsland)

30 Geert Peulings (Best)

24 Karin Bach (Millingen a/d Rijn) 25 Paul Henricks (Utrecht)

Mei 2 Stephan Schouten ( Oss) 3 Marieke Bakker (Wychen) 4 Mies Henricks (Zeist) 8 Albert Schouten (Wegberg, Duitsland) 8 Viggo Schouten (Almelo) 10 Caroline Schouten (Nijmegen)

10 Imke Triepels (Scheemda)

26 Marja de Jong (Nieuw Vennep) 27 Gerard Schouten (Nijmegen)

Leuk zo‟n bloemetje op de binnenplaats!

Mopje ( ingezonden door Odette)

Een huisarts belt in een weekend een loodgieter met de vraag of hij direct wil komen, want hij heeft water in de kelder. De loodgieter probeert de huisarts af te wimpelen en vraagt of dat niet kan wachten tot maandag. Maar de huisarts staat er op dat de loodgieter direct komt. Daarop zegt de loodgieter toe om direct te komen. Bij de huisarts aangekomen neemt deze hem mee naar de kelder, doet de deur open en de loodgieter ziet inderdaad dat de kelder vol water staat. De loodgieter vraagt de huisarts of die een paracetamol voor hem heeft. De huisarts gaat niet begrijpend een paracetamol halen en geeft deze aan de loodgieter. De loodgieter gooit de paracetamol in het water en zegt tegen de huisarts: "Als het maandag niet over is moet je me bellen".