Dopersduin. Zomer editie

Zom edi er tie

Dopersduin

21 16 22 24 28 Welkom nieuwe leden weekend

Voorwoord

Interview met Atie Pronk

Column | Er zijn

“We zijn Live”

Geslaagd(en) feest!

‘In de Geest’

Even stilstaan in de drukte van alledag. Om dan geïnspireerd, verrijkt weer verder te gaan. Nieuwe paden vinden op oude wegen. Andere, bredere gezichtspunten opdoen in een inspirerende omgeving en binnen een ongedwongen sfeer. Dat is wat Leeftocht u wil bieden, met een buitengewoon aanbod van activiteiten, lezingen en cursussen op het gebied van religie en 2 spiritualiteit.

Het klimduin op met... Kees Dalmeijer

Snapshot | Stilte

Die mooie zomer...

“zo, nu ga ik even spelen”

Programma 30 okt t/m 1 nov 2015 Dopersduin Kom in je kracht! 23 t/m 27 nov 2015 Dopersduin Pinksteren in november 27 t/m 29 nov 2015 Dopersduin Meditatie en Stilte 22 t/m 24 jan 2016 Dopersduin In de sfeer van Taizé

tocht Uitgelicht Kom in je kracht!

30 okt t/m 1 nov 2015 Dopersduin, Schoorl

In de winter komt alles in de natuur tot rust. In samenwerking met Caroline Hogewoning organiseert Dopersduin een weekend waarin ook jij tot rust kunt komen. Net als de natuur neem je tijd voor jezelf en keer je naar binnen. Zo kun je onderzoeken hoe het staat met jouw energie en jouw kracht. Waar krijg je energie van? Wat heb je nodig om in je kracht te staan? Kun je je kracht voelen?

Kijk voor meer informatie & prijzen op www.leeftocht.nl

Voorwoord Komen en gaan. Dat is ons werk. Zéker driekwart van het jaar komen, gaan of verblijven er mensen op Dopersduin. Meestal hebben we het dan over gasten en vaak over de vrijwilligers van de vakantieweken, maar dit keer staan we vooral stil bij de mensen achter de schermen die het verblijf van al die gasten en vrijwilligers mogelijk maken. Meer specifiek over de mensen die ‘de andere weken’ mogelijk maken. Want het zijn roerige tijden op het personele front bij Dopersduin. Onze trainees Luke en Eli zijn weg. Luke werkt zijn laatste weken in Nederland nog op Mennorode. Eli moest helaas zijn verblijf drastisch inkorten vanwege de ernstige ziekte van zijn moeder. Inmiddels is zij overleden. Onze gedachten en gebeden zijn met hem en zijn familie. Stagiaire Babs is klaar met haar tweede stage en daarmee ook gelijk met haar opleiding. Babs heeft inmiddels een contract op zak bij een hotel in Alkmaar.

Onze vaste electriciteitsvrijwilliger Eric Taanman is zó verknocht aan Dopersduin dat hij om de hoek is komen wonen. Tegenwoordig neemt hij ook nog vaak zijn Ineke mee, die zich dan ook het vuur uit de sloffen werkt. Dick Vogelezang is ook al weer een paar keer geweest om de nodige timmerklussen voor ons te doen. En vaste vrijwillige tuinman Piet heeft de rozen van onze dopelingen op een prachtig plekje met uitzicht op de kerk geplant. Één manier waarop wij invulling geven aan onze maatschappelijke betrokkenheid is door ruimte te bieden aan taakgestraften. In het begin van het jaar hadden we een taakstraffer die het grootste deel van de kamers in Slaaphuis 2 voorzien heeft van nieuwe kasten. Zijn straf zat er op en hij kon weer gaan, maar inmiddels is er weer een nieuwe taakstraffer die het stokje heeft overgenomen. En last, but not least, namen wij op 9 juni afscheid van maar liefst vier collega’s. Atie Pronk en Hans de Wit gaan met pensioen,

3

Jelle Pieters heeft een nieuwe baan , en Yvonne Paarlberg stopt vanwege langdurige arbeidsongeschiktheid. Voor de receptie zijn we aan het werven en zolang er nog geen vervanging van Atie is wordt de receptie waargenomen door uitzendkracht Liesbeth Berkhout. Inmiddels is Annelies Vlam na bijna twee jaar strijd met gezondheid weer helemaal ‘up-and-running’, dus die is weer teruggekomen. Een komen en gaan dus van mensen die allemaal ontzettend hard voor het huis werken of gewerkt hebben buiten de vakantieweken om, juist óm die weken mogelijk te maken. Hulde aan hen!

Martijn

Tijdens het afscheid van de vaste personeelsleden hebben wij hun inzet in dit roerige huis bezongen. Fragmenten uit die afscheidsliederen vind je hier terug. Een glimp van onze dankbaarheid aan hen!

4

Melodie: daar gaat ze - Clouseau Daar gaa-Atie, na zoveel jaren houdt ze’t voor gezien Daar gaa-Atie, nu gaat haar Nico haar veel vaker zien Soms past ze,een hele middag op de kleintjes op Daar gaat ze dan helemaal met hart en ziel in op En als de kleintjes dan te bed, gaan gaat Atie nog weer aan het werk De boekhouding wordt accuraat aan de kant gewerkt, ’t gaat ongemerk(t) Dat is toch sterk

Melodie: Oerend hard - Normaal Oehoe oehoerend hard, scheurde Hans op de scooter naar Breen Oe hoe oehoerend hard, want daar ging ie regelmatig even heen Voor wat gereedschap, een moer of een bout, Een jerrycan benzine of een klosje hout Hans steekt een sigaar op voor de reis terug naar Dopersduin

Met de kruiwagen alle vuilnis bij langs En dan nog even grasmaaien ja dat is onze Hans Hans steekt een sigaar op, groet z’n meisjes en reist terug naar Jo Ja dat is oe, oehoe oehoe, oe oehoe oe oeherend Hans Ja dat is oe, oehoe oehoe, oe oehoe oe oeherend Hans

Melodie: Johnny Be Goode – Chuck Berry Jelle kwam hier poetsen maar dat lag ‘m slecht Stond liever wat te snijden op het aahaanrecht Dat snijden rees de pan uit en toen was al gauw Jelle meer een koksmaat dan een poetsjuffrouw En in de keuken was ie op z’n best Door zijn lekk’re taarten zijn wij nu verpest

Melodie: Suzanne – VOF de Kunst In de tachtigere jaren, liep Yvonne hier al rond Ze was begonnen in de schoonmaak, wat ze toch het einde vond Maar opeens ging de telefoon En een vriendelijk stem aan de andere kant van de lijn, vroeg of werken in de keuken niet wat meer voor haar zou zijn. En ze dacht bij zichzelf, nou vooruit, waarom niet, waarom? Yvonne… Yvonne…Yvonne… we moeten verder zonder jou (2x)

Go Go, Go Jelle go, go go, go Jelle go Vaar, vaar Jelle vaar, vaarwel, vaar Jelle wel Vaar, Jelle vaarwel

5

Er zijn.. De nacht vóór vertrek kon ik nooit slapen. Ik was nog maar een kleuter. Vol enthousiasme en spanning keek ik uit naar een week Schoorl. Na een, in mijn beleving, ellenlange reis waren we er bijna als de ‘Schoorldaken’ zich met regelmaat opdoemden langs het kanaal. Eenmaal de Koningsweg opgereden, was er steevast het spelletje ‘Wie als eerste het klimduin ziet…’. Dan duurde het nog maar even, wisten we. Het portier van de auto met een harde klap dichtgesmeten, gingen m’n zusje en ik dan op een holletje naar het toiletgebouw voor een noodzakelijke, snelle plas en lieten papa en mama ver achter ons, een week lang, want… we waren er! Er is niets veranderd. De opwinding vooraf en het haastige plasje ter plekke is inmiddels een vast gegeven voordat ik ‘er ben’. En mijn ouders, die spreek ik wel weer op de terugweg. Dopersduin staat voor ‘vrijheid, gelijkheid en broederschap’ . Niets revolutionairs hoor, want Dopersduin is niet spectaculair. ‘Er zijn’ is wat er toe doet, zonder toeters of bellen. Iedere dag heeft genoeg aan zichzelf en wij jongeren hebben genoeg aan elkaar, zo simpel. Daar kan een verblijf in een **** hotel niet tegenop, want Dopersduin is een ‘all inclusive resort’ en biedt alles wat je nodig hebt en wat goed voor je is. Dat is altijd al zo geweest. Alles waar ik thuis nog niet aan toe was, werd in dit huis

6

algauw met en door anderen aangeleerd. Van zelfstandig billen afvegen, tot aan het vrijwillig wc’s schoonmaken. Daar kan ik mee thuiskomen. Op Dopersduin zijn de dagen heerlijk; onbekommerd, vol (verworven) vrijheden, zonder de grenzen op te (willen) zoeken. Ter plekke laat ik alles voor wat het is en leef in het hier en nu, als in een cocon. Alles waar ik thuis behoefte aan heb, kan me op Dopersduin gestolen worden. Nog steeds heb ik de grenzen van het terrein niet onderzocht en ben het huis niet uit te branden, al vallen de mussen van het dak vanwege de hitte. Grenzen opzoeken en de wereld verkennen doe ik wel in mijn eigen tijd. Op Dopersduin mag ik er zijn, zijn zoals ik ben, sterker nog, mede door Dopersduin ben ik geworden tot wie ik ben. Gewoon er zijn, wat een rijkdom!

Sophia Mons

7

“We zijn live!“ Riep Wieteke van der Molen enthousiast aan het begin van de doopdienst in het kerkje van Dopersduin op zondag 17 mei. Door haar werden, in een ontspannen, gezellige sfeer, met serieuze ondertoon, achtereenvolgens Janneke Timmerman, Jan Willem Stenvers, Kalle Brüsewitz, Margot Bootsma en Marijne Stenvers gedoopt op basis van hun persoonlijke geloofsbelijdenis.

Na het aansteken van de kaars door Joop van der Meij, enige jaren eerder ook gedoopt in ‘Schoorl’, stond de dienst vooral in het teken van de vragen: waarom Dopersduin? en waarom laat je je dopen? Het ‘’Hier voel ik mij thuis/ geborgen, hier ervaar ik de Heilige Geest”, was voor alle vijf dopelingen de belangrijkste reden om zich juist in deze gemeenschap te laten dopen.

De uitroep van Wieteke sloeg op de digitale live-stream, in eerste instantie aangebracht voor mensen die in de eetzaal achter moesten blijven. Met in totaal 220 aanwezigen werd het kerkje te vol. Dankzij deze techniek konden ook familieleden ‘overzee’, evenals thuisblijvers in Nederland, de dienst volgen. Hoe vernieuwend willen wij zijn! Maar ‘live’ geldt natuurlijk ook de ‘levende’ gemeenschap ‘Dopersduin’. Een gemeenschap waarmee de vijf dopelingen zich al jaren verbonden voelen.

Voorbereidende gesprekken met de dopelingen werden door Wieteke voor een deel via Whatsapp gevoerd. Daarin kwam onder meer aan de orde dat het in het leven gaat om het maken van keuzes. Het is een voortdurend kiezen tussen goed en kwaad. Door doop laat je zien

8

dat je, in navolging van Christus, hier bewust mee om wilt gaan en dat je daarin je eigen verantwoordelijkheid wilt nemen. Voorafgaand aan de doop lazen de dopelingen een voor een hun persoonlijke belijdenis voor. In het eensgezind “ja” op de vragen die Wieteke daarna stelde, werd duidelijk dat ze, ieder op hun eigen manier, juist op deze dag al een

heel bewuste keuze maakten. Ook de aanwezigen in de dienst gaven met een “ja” te kennen dat ze er blijvend voor de dopelingen zullen zijn. Er werd natuurlijk ook veel gezongen. Bekende “Schoorl” liederen, al of niet in canon, hetgeen in de eetzaal volledig mislukte. Alles met ‘stoere’ begeleiding van Harry Maring op de piano, inclusief speciale effecten. En vanaf de draaitafel werd het lied “Vallei”, van Stef Bos, waarin het proces van “thuis-gevoel” prachtig wordt verwoord, ten gehore gebracht. Na veel geschuifel, gedraai en gegiechel, vonden uiteindelijk alle vijf dopelingen, naast elkaar, een plaats op het knielkussen. Waarna Wieteke, met assistentie van Joop, hun doop bevestigde door besprenkeling met water, in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Tot slot vroeg Wieteke de dopelingen om de kostbaarheid èn kwetsbaarheid van deze dag te onthouden. En ze wenste hen moed toe om hun geloof gestand te doen. Na afloop ging het, via de collectemand voor het ‘vrijplaatsenfonds’, naar buiten alwaar met een drankje, een hapje, soep, salades en saté nog lang en geanimeerd werd nagepraat bij de bar, in de eetzaal, in de serre en op het terras. Buiten werd het te koud maar de sfeer was ‘warm’. Wat een geweldige mensen allemaal! Het werd een kruising tussen een reünie en een familiebijeenkomst.

Antoinette Hazevoet

9

'In de Geest' In de allereerste Schoorlse Berichten ’Nieuwe Stijl’ beschreef ik het afreizen naar Dopersduin als een ontdekkingsreis en een pelgrimage. Waar je ook vandaan komt, Dopersduin is altijd ver en lastig te bereiken, langs smalle verscholen weggetjes. Je moet weten hoe je er moet komen, anders verdwaal je. Tegen de tijd dat je er eindelijk bent, heb je je dagelijkse leven al ongemerkt achter je gelaten en sta je open voor het huis, de mensen en die hernieuwde kennismaking met jezelf. Even weg. Even helemaal los van alle beslommeringen. Even Dopersduin. Maar binnen Dopersduin en alle ontspannen genoeglijkheid die het huis en de mensen bieden kun je nog verder. Of misschien wel dichterbij. Op het terrein zijn er nog talloze smallere paadjes die je kunt gaan, mijmerend of spelend. En twee daarvan komen uit bij het kerkje. En in dat kerkje de vieringen. Even weg. Even los van de koffiekar en alle geroezemoes. Even jezelf. En God. Even echt Dopersduin. Of je nu gelooft of niet. Een moment van inkeer. Een moment om achter te laten wat je in het dagelijkse

10

leven bezig houdt en je naar binnen te keren, naar wat raakt en voedt en richt en verbindt. Een bewust moment aan het begin van een viering, eigenlijk om jezelf even los te laten en zo dichter bij jezelf te komen. Het is de overgang tussen het dagelijkse leven en het stil worden voor God. Ik vind dat eerlijk gezegd lang niet makkelijk. Ik heb ook niet veel oefening, want als dominee ben ik meestal zelf aan het woord. En zelfs als het me lukt om eens aan te schuiven bij een collega, dan ben ik meestal aan het werk. Of het beroepsblindheid of bedrijfsspionage is weet ik niet, maar ik analyseer meer dan dat ik beleef. Ik raak niet makkelijk los van het werk blijkbaar. Ik weet nauwelijks wat het is, wat het met een mens doet: Gewoon als toehoorder naar een viering gaan en het allemaal maar laten gebeuren. Maar ik probeer het zoveel mogelijk, hier op Dopersduin. En daarbij vind ik het best heftig. Inkeer

klinkt heel makkelijk en rustig en fijn en bezinnend, maar dat hangt natuurlijk wel een beetje af van wat zich diep van binnen roert. Dagelijkse beslommeringen kunnen ook een veilige afleiding zijn van wat er eigenlijk leeft. Dat is net als met hard werken en dan op vakantie gaan. Ik ken legio mensen die de eerste weken van de vakantie ziek worden. Gewoon omdat ze dan eindelijk even niks doen. Dan haalt het lichaam de schade in. Zo werkt het soms ook met stil worden en inkeer heb ik ervaren. Het klinkt mooi, maar als ik los laat, wat laat ik dan los? En waar? Zij die regelmatig naar een kerk gaan weten: De eerste rijen zijn vaak leeg. Op Dopersduin is er geen eerste rij. Op Dopersduin zitten we in een kring. Prachtig. Iedereen gelijkwaardig, een teken van verbinding. Dat weet ik allemaal. Maar tegelijkertijd: ik zit daar. Ik kan de kring rondkijken. Ik zie iedereen. En zij zien mij. Het is intiem en hecht. Ik kan me niet verbergen. Ik zit niet een paar rijen naar achteren om de boel eens

rustig aan me voorbij te laten trekken, de kat uit de boom kijkend. Ik ben aanwezig.

En die aanwezigheid wordt erkend. Gewaardeerd. Maar dat kan best heftig zijn. Confronterend ook. Soms zelfs beangstigend. En dan dat zingen. Er is geen groots aanzwellend orgel op welks klanken ik me kan laten meevoeren. Als ik mazzel heb is er onder de gasten een begenadigd pianist die begeleidt. Maar vaker zingt men a capella. En indringender, confronterender dan dat is er niet. Menselijke stemmen. De een aarzelend, de ander overtuigd en vol. Zoekend. Aftastend. Luisterend. Afstemmend. Samenvloeiend. Je hoort alles. Elke valse noot, elke vreugde, elke jubel, elke uithaal, elke diversiteit, elke klankkleur. Ieders stem wordt gehoord. Ook de mijne. En soms is dat niet makkelijk. Het werpt me terug op mezelf en op mijn eigen onzekerheden. Het voelt kwetsbaar en naakt en eng.

11

Maar, en dat vind ik het wonderlijke, als het lukt, als ik de weg weet te vinden, naar Dopersduin, naar het kerkje, naar mezelf. Als ik dat moment van inkeer neem, dan valt de druk van alledag van me af. Die kring waarin ik zo verschrikkelijk zichtbaar ben wordt een veilige plek waarin ik me gezien weet, waar ik mag zijn. En dat maakt het makkelijker om te durven zijn wie ik ben. Om mezelf met vlekjes, trekjes en wat niet al onder ogen te kunnen zien. Het maakt het makkelijker om mijn stem te verheffen, om me te laten horen. En voor ik het weet valt de mijne samen met al die andere stemmen. In een tijdelijk koor, een vloeiend samenzijn. Ongrijpbaar, onhoudbaar, onvoorspelbaar. Maar zo ontroerend. Zo ontwapenend. En die akelige stilte is ineens troostend, verdiepend. Niet langer ongemakkelijk. En ergens door alles heen verandert het mijn band met al die mensen die samen met mij die kring zijn. Het is net of ik ze meer zie. Ik heb iets met ze gedeeld dat wezenlijk is. Voor mij. En ik hoop voor hen. En dat vormt een tere verbinding. Kwetsbaar. Kostbaar. En verrassend bestendig, vooral als je bedenkt dat het steeds weer andere mensen zijn.

12

Het is iedere week weer anders. Soms lukt het me. Soms wil ik het liefst ver weg blijven van dat kerkje. Soms voelt het fantastisch, soms wringt het. Soms word ik op mezelf teruggeworpen, soms ervaar ik een vleugje Geest. Ik heb het niet voor het zeggen. Ik kan het niet afdwingen, maar ik kan wel mezelf de gelegenheid bieden, me een moment van inkeer gunnen. En het dan maar overgeven. Een mini-pelgrimage op eigen terrein. Een klein maar kostbaar cadeautje aan mijzelf. Dat Dopersduin dit biedt, zo’n plek, zo’n kring, zo’n veilige omgeving om tot jezelf te komen...dat maakt volgens mij dit huis tot zo’n bijzonder thuis, zelfs voor de mensen die nooit naar een viering gaan. Want het is er wel. Die Geest wordt gevoed, geoefend, onderhouden. En dat kloppende hart maakt dit huis tot zo’n gemeenschapshuis. Zonder het ooit op te leggen. Zonder er ooit een eis of een halszaak of een regel van te maken. Maar gewoon voor wat het is: een cadeautje. We hebben er niets over te zeggen. We kunnen het niet afdwingen. Maar we kunnen het onszelf en de ander wel gunnen.

Wieteke van der Molen

Interview met Atie Pronk Wie ben je? Ik ben Atie Pronk, iets voorbij de zestig jaar oud, getrouwd met Nico, moeder van vijf kinderen, oma van vier prachtige kleinkinderen. Ik heb 14 jaar op het Broederschapshuis gewerkt. Hoe kwam je zo op het Broederschapshuis verzeild? Nou, we hadden een eigen bedrijf. Een kaasmakerij. Er was een winkeltje bij en daar verkochten we dan de kaas. Al met al was ik eigenlijk altijd thuis en daar aan het werk of met de kinderen. Toen de kinderen wat groter waren wilde ik eigenlijk ook wel es wat buitenshuis doen. En toen stond er op een dag een advertentie in de Duinstreek (het lokale sufferdje, red.) dat het Broederschapshuis iemand zocht voor de administratie. Mijn dochters zeiden meteen:”Dat moet je doen mam!” Toen heb ik gebeld met Anne de Jong en toen waren er al heel veel reacties, maar evengoed werd ik toch teruggebeld en mocht ik op gesprek komen. Het gesprek had ik met Anne de Jong

en met Trudy Hoogeboom. Anne was eigenlijk direct al voor, maar Trudy was secretaresse en die lette daar dus heel erg op, en ik had geen ervaring als secretaresse. Uiteindelijk werd ik toch aangenomen en toen kwam het moment dat voor het eerst aan het werk ging op het kantoor van het Broederschapshuis. Hoe was die eerste werkdag? Was het gelijk leuk? Ik zal je zeggen, ik was vreselijk zenuwachtig natuurlijk... Ik werd ingewerkt door Trudy. Zij legde iets één keer uit en dan moest ik het eigenlijk al weten. Maar ik was natuurlijk geen secretaresse en dan had ik vaak nog drie keer nodig om iets echt te kunnen. Gelukkig had Anne heel veel geduld met mij... Uiteindelijk zijn Trudy en ik al gauw hele beste werkmaatjes geworden! We hebben heel fijn samengewerkt en nog steeds komen we regelmatig bij elkaar om even bij te kletsen.

13

Wat is je mooiste en wat is je minste herinnering aan je tijd bij Dopersduin? Poeh, dat is best een lastige vraag. Er zijn zo veel mooie en mindere herinneringen. Maar de bijzonderste herinnering is toch wel een zoet-zure: een paar jaar geleden raakte ik in hele korte tijd vijf dierbaren kwijt. Dat was een hele zware tijd, maar in die tijd heb ik mij heel erg gesteund gevoeld door het Broederschapshuis en de mensen daarin. Dit jaar stop je met werken bij Dopersduin. Waarom? Vanwege een combinatie van factoren. Directe aanleiding is dat Nico dit jaar met officieel pensioen gaat en ik dan niet meer vast wil zitten aan een baan. Want als je ergens werkt, dan moet je ook voor je collega’s in kunnen vallen en je vakanties in overleg plannen. Daarnaast merk ik toch ook dat ik wat ouder word. Je kan het je niet van te voren voorstellen, maar dat ik zestig werd was toch wat een omslag. Ineens kwam er dat besef dat de tijd korter wordt en dat ik die tijd aan mezelf wil hebben.

14

Wat ik in ieder geval niet wilde was weggaan in de tijd rondom Raymond. Er gebeurden zulke rare dingen in het bedrijf en toen zaten er zo veel mensen op de verkeerde plek. Ik ben er ook zowat ziek van geworden en op dat moment heb ik ook wel even gespeeld met het idee om te stoppen. Gelukkig ben ik toen gebleven en is het allemaal goed gekomen en nou werk ik weer met enorm veel plezier en nu kan ik dus ook met een goed gevoel afscheid nemen.

En nu? Nu ga ik weer lekker in en om het huis sudderen. Onze zoon heeft nu zijn bedrijf in de loods bij ons huis en daar help ik af en toe wat op kantoor met de administratie en de telefoon. En met vijf kinderen blijf je daar altijd de drukte wel wat van houden. Nu ook met de kleinkinderen. Daar pas ik veel op en ik heb wel onwijs veel plezier van die kleintjes, maar het is wel vrijblijvend. Ik heb geen echte vaste dag, want ik wil gewoon weg kunnen als ik dat wil.

Wat ga je het meest missen aan je werk bij Dopersduin? De mensen. Ik heb natuurlijk thuis ook wel de hele tijd mensen over de vloer en zo, maar de gevarieerdheid van collega’s en gasten is wel echt heel erg leuk. De tweedeling in het bedrijf, tussen de vakantieweken met veel vaste gasten en vrijwilligers, en de andere groepen maakt het heel divers en afwisselend. Zoveel vaste gasten en groepen die je dan na verloop van tijd ook kent en dan is het leuk om ze allemaal weer te zien.

Hobbies… we weten dat jij van fietsen en van wandelen houdt, en dat jullie een prachtige VW camperbus hebben. Maar is er ook nog een hobby die we niet weten? Nou, dat zal ik je zeggen: ik zit op een koor! Op het ‘Kun je zingen, zing dan mee’-koor. En daar zingen we van die hele oude liedjes van vroeger! Dat is hartstikke leuk!

Gaan we je nog terugzien op Dopersduin, bijvoorbeeld als vrijwilliger? Nou, ik ga eerst even rustig aan doen, en ik denk niet dat ik voor vast als vrijwilliger betrokken wil blijven, maar het lijkt me hartstikke leuk om bijvoorbeeld mee te helpen bij het NHDWinterwandelweekend. En als het zo uitkomt dat er es iemand een dagje op de receptie nodig is kunnen jullie altijd bellen. (Maar ik zeg niet van te voren dat ik kan!)

15

Stilte Het is vroeg in de ochtend. Voordat het begint. Kapotgebladerd en stukgeleerd. Deze boeken zijn het bewijs. Het zijn de stille getuigen van het ploeteren. Gedeelde smart is halve smart. Dopersduin is hun plek, de meivakantie is hun moment. Dat is nu niet anders. Ze moeten leren. Ze moeten slagen. Dan maar samen. Dan maar de Duinzaal. Dan maar ijsjes in de vriezer en gaan. Één voor allen en allen voor één. nb. Het is gelukt! Ze zijn geslaagd! Gefeliciteerd Job, Jonathan, Gertjan, Peter, Ezra en Sophia (En iedereen die niet in de meivakantie in Schoorl leerde en toch geslaagd is!)

Kalle Brüsewitz

16

17

Geslaagd(en) feest!

De geslaagden: Job, Jonathan, GertJan, Peter, Ezra, Sophia, Pepijn, Minke en Mina

18

19

'Zo, nu ga ik even spelen.. ' ‘Zo, nu ga ik even spelen…’ Sjoerd is dit jaar vrijwilliger. Hij is immers 15 jaar. Nadat hij zijn naamplaatje heeft verwijderd en zijn polo heeft uitgedaan, gaat hij verder met zijn Duplo kasteel. Hij werkt hard en de koffiekar gaat supergoed, vooral omdat hij dan een sloof om mag. Tijdens het overleg vertelt hij wat hij heeft

20

gedaan; tafels schoongemaakt, de eetzaal geveegd en de tafels gedekt met Laudi. Vanmiddag de theekar met Anna, met een sloof om. Later tijdens het overleg stormt hij nog één keer binnen, om te vertellen dat hij chips heeft gekocht. Sjoerd is een van ons. Hij is vrijwilliger, en ook nog eens een hele goede!

Anna Brüsewitz

Welkom Nieuwe Leden weekend In het weekend na Pasen kwamen zo’n twintig nieuwe Doopsgezinden uit heel Nederland bij elkaar op Dopersduin. Sinds 2008 organiseert ons huis een weekend voor alle mensen die het afgelopen jaar lid zijn geworden van een Doopsgezinde gemeente. Voorbereiding en leiding van deze weekends zijn tot nu toe altijd in handen geweest van Roelof Akse, Andries Bakker en Marion Bruggen. Het doel is om onze nieuwe zusters en broeders kennis te laten maken met de Broederschapshuizen en de nationale en internationale familie van Anabaptisten. Vaak is het contact met de plaatselijke gemeente (en voorganger) de oorzaak geweest dat mensen de stap naar de Doopsgezinde wereld hebben genomen. Soms na doop op belijdenis. Daarom reageren sommigen aangenaam verrast als zij ontdekken dat zij min of meer aandeelhouder zijn geworden van Dopersduin. Als dan gesproken wordt over zeven Broederschapshuizen en de wereldwijde pluriforme familie van Doopsgezinden gaat er (opnieuw!) een wereld open. Tijdens het weekend maken

de deelnemers kennis met elkaar, met de omgeving van Dopersduin en, zoals eerder gezegd, met de doopsgezinde wereld. Vaste prik is de inbreng van de algemeen secretaris van de ADS, Henk Stenvers. Hoewel het weekend rustig wordt opgebouwd, ervaren de deelnemers het programma vaak als intensief, waarmee gezegd wordt dat men ontzettend veel indrukken heeft opgedaan. De organisatie krijgt rechtstreeks of via de wandelgangen veel positieve reacties. Vaak zien we de bezoekers van het welkom-nieuwe-ledenweekend ook weer terug op Dopersduin als gast of vrijwilliger! Het is dan ook bijna onbegrijpelijk dat veel aangeschreven gemeenten (en voorgangers) de uitnodiging van Dopersduin voor hun nieuwe leden niet doorspelen. Ook in 2016 staat weer een weekend op het programma. Wil men op de hoogte blijven dan kan men een mailtje sturen naar [email protected]

Andries Bakker

21

Het klimduin op met..

Kees Dalmeijer zijn en dit lag voor Kees toch meer

weleens ‘de twaalf en veertig weken’

In zijn dagelijks leven werkt Kees bij een

voor de hand. De voorbereidingen en

wordt genoemd. In ‘de veertig weken’

Dalmeijer. Hij stelt voor dat we op het

accountantskantoor en door zijn kennis van

de uiteindelijke bouw van slaaphuis

van het jaar moet de omzet omhoog

terras gaan zitten, dan kan hij z’n sigaartje

financiële zaken wist en weet menigeen hem

3 waren voor hem een hoogtepunt.

om de twaalf vakantieweken mogelijk

roken. Kees heeft er net twee termijnen

te vinden voor penningmeesterschappen in

Hij heeft zich ook toen vooral met

te maken. ‘Als ik hier kom en het

in het bestuur van Dopersduin op zitten,

de Doopsgezinde wereld. Zo ook Antoinette

de financiële kant bezig gehouden

staat leeg dan vind ik dat jammer, er

eerst als penningmeester en later als

Hazevoet een jaar of acht geleden, ‘Ze bleef

en voerde onder andere het overleg

moet altijd volk zijn. Het is een bedrijf

interim voorzitter. Hij draagt nu het stokje

maar bellen’ vertelt Kees en zo belandde hij in

met de bank. Kees vond dit een fijne

met Doopsgezinde kanten en de

over aan Erik Postmus en dit leek me een

het Dopersduinse bestuur.

tijd, ‘er kwam echt iets moois van

omzet kan best omhoog zonder de

de grond’. Aan het leggen van de

kleinschaligheid en sfeer te verliezen’.

Op een zonnige dag in mei heb ik op

Financiële man

Dopersduin afgesproken met Kees

passend moment om eens met Kees het klimduin op te gaan.

Spartaans

eerste steen door Huub Oosterhuis

Kees was in de jaren ’70 en ’80 verschillende

en aan de opening bewaart hij goede

Inmiddels is Kees alweer benaderd

Autochtoon Doopsgezind

weekenden met trainees van Intermenno in

herinneringen. Toen Erik Postmus hem

om als penningmeester de

Als ik vraag ‘Wie is Kees?’ vertelt hij als

het Broederschapshuis in Schoorl geweest,

vroeg hoe het bestuur met elkaar om

kerkenraad van Hoorn te komen

eerste dat hij autochtoon Doopsgezind is,

‘toen was het nog Spartaans’ volgens Kees.

gaat antwoordde hij: ‘Plezierig, ook in

versterker. ‘Maar dat is pas over

alhoewel hij die term niet zo gelukkig vindt.

Hij kwam er nooit op vakantie, hoewel het huis

barre tijden’. ‘Natuurlijk waren we het

een jaar, dus ik heb eerst nog een

Zijn moeder was in Amsterdam altijd ‘druk

volgens hem een prima functie vervult voor

niet altijd met elkaar eens’, vertelt Kees,

jaartje niets’. Op de valreep wil Kees

in de kerk’ en samen met de moeder van

families en gezinnen. De vakanties van Kees en

‘Maar met goede argumenten kwamen

ook nog wel even kwijt dat hij het

Henk Stenvers heeft ze menig ‘Doopsgezind

Sally staan vaak in het teken van familiebezoek

we er altijd wel uit. Soms wil je zelf iets

altijd een vreugde vindt om naar

brandje’ geblust, aldus Kees. Ze werden

vanuit en aan de USA, vandaar dat Dopersduin

anders, maar denk je: het is goed zo’.

Dopersduin te komen, ‘Dat zal wel

dan ook wel het ‘dolle duo’ genoemd.

nooit echt een optie was.

Het Doopsgezind zijn is hem van huis uit meegegeven. Later was hij vele jaren lang

Uiterst plezierig

altijd zo blijven’. Als we dan tenslotte Altijd volk

het klimduin op gaan zegt Kees: ‘Ja,

Op de vraag hoe Kees de toekomst

dat heb ik een paar jaar geleden ook

Zijn tijd in het bestuur heeft Kees als uiterst

van Dopersduin ziet zegt hij: ‘Ik kijk er

nog gedaan, maar dat ging toch wat

Intermenno. Via Intermenno leerde hij ook

plezierig ervaren. Aanvankelijk was hij gevraagd

toch vooral als penningmeester naar en

minder vlot dan vroeger’.

zijn vrouw Sally kennen die vanuit Amerika

als secretaris, maar al op de eerste vergadering

dan constateer ik dat er geld verdiend

hier op uitwisseling was.

bleek er ook een penningmeester nodig te

moet worden’. Hij noemt daarbij wat

actief betrokken bij de jongerenuitwisseling

22

Geertje Damstra

23

Die mooie zomer..

24

25

Nieuwtjes & feitjes Wij vinden het super als u vriend wilt worden. Dit mag met een incasso maar het hoeft niet. Wilt u vriend worden en maakt u het geld aan ons over? Mail dan ook even uw gegevens naar [email protected] Zo kunnen we zorgen dat u zo spoedig mogelijk een Schoorlse Berichten thuisgestuurd krijgt. U helpt ons door uw naam, adres, e-mail en IBAN door te sturen. Afscheid… Op zondag 31 mei heeft het bestuur van Dopersduin afscheid genomen van Kees Dalmeijer. Kees was 7 jaar penningmeester van het bestuur van Dopersduin en het afgelopen jaar interimvoorzitter. Erik Postmus heeft de functie van voorzitter overgenomen. Kees en zijn vrouw Sally nodigden bestuur en directie met partners en kinderen uit voor een barbecue bij hen thuis in Petten waar we gastvrij werden ontvangen. Ondanks het druilerige weer genoten we van een zeer goed verzorgde en heerlijke binnen-barbecue.

26

Dopersduin kreeg van Kees de tafeltennisbatjes van Intermenno (dat onlangs opgeheven is) symbolisch overhandigd.

Geertje Damstra

Herfst & Winter 2015 datum 17 oktober t/m 23 oktober 2015

activiteit Herfstvakantie

I.v.m. co mputer perikelen vormgeve van de r versch ijnt deze na-zome editie in r. De volg de ende SB kun je ro decemb nd er in de bus verwach ten.

vanaf prijs in € p.p. SH1 180,SH2 245,SH3 285,-