Donegal. The luck of the Irish. maart 2009

Donegal

The luck of the Irish

84

www.reizen.nl maart 2009


85

In Donegal, Noordwest-Ierland, vinden de mensen het oprecht gezellig als je op adem komt op hun ruige kliffen. Regen? Ach, als er een bui valt hebben ze minstens 16 manieren om te zeggen dat het even niet droog is: ‘The heavens are open’. Autoroute door de natte, maar vooral ruige, kop van Ierland. tekst: Anne Wesseling

O Foto vorige pagina: Banba’s Crown bij Malin Head, het noordelijkste puntje van het Ierse vasteland. Boven: schapenboer Hugh Cunningham met zijn collie Flash: ‘Ik heb een paar honderd schapen, puur als hobby’. Rechts: waterval langs de R254, bij Lough Barra.

86

b

Fotografie: Paul Tolenaar

p het strand even voorbij Kincasslagh zit ik op mijn knieën naast een rots en fotografeer zandkorrels. Niet alleen zandkorrels, ook mosselschelpen, zeepokken en zeewier, alles wat ik tot een afstand van één centimeter kan benaderen, want mijn nieuwe cameraatje heeft een macrostand en als ik de opnamen terugkijk, ontvouwt zich een compleet nieuwe wereld. Het zeewier wordt een grillig woud met reikende tentakels, de zeepokken krijgen gezichtjes. Als ik opsta, ben ik duizelig. Golven komen aanrollen en gaan schuimbekkend de rotsen te lijf. Het zijn brede oceaangolven, zo groot dat ze in slow motion op de kust af lijken te komen. ‘Is het niet indrukwekkend?’, vraagt een vrouw die net langskomt met haar man en haar hondje. ‘Wonderful!’, zeg ik. ‘Wilt u wel geloven dat ik een paar uur geleden nog in Nederland in de file stond?’ Och, zat ik soms in dat vliegtuig? Ach, wat leuk nou toch! Zij en haar man, ze vroegen het zich al de hele tijd af. ‘So thát’s where the Saturday plane comes from! Rótterdam!’ Diep tevreden kruip ik even later achter het stuur van de huurauto. Het is zaterdagmiddag, ik ben amper een paar uur de Randstad uit en nu al fris en uitgewaaid.


Schampen langs muurtjes

Is dat links rijden niet lastig, wilt u ondertussen weten. Nou, en of! Daarom heb ik ook direct de autosleutels geconfisqueerd, want als ik niet meteen in het diepe spring, durf ik helemaal niet meer. Links rijden is een gruwel, in elk geval het eerste uur. Er staan in Donegal geregeld muurtjes vlak langs de weg en ik denk steeds dat ik met de linkerkant van de auto zo’n muurtje schamp. Het enorme voordeel van zelf rijden, in zo’n huurauto zonder navigatie, is wel dat je dan geen kaart hoeft te lezen. Dan merk je voor de verandering dat mannen dat ook niet kunnen, en al helemaal niet in Donegal, waar in adressen vaak een Engelse plaatsnaam wordt aangegeven, terwijl de richtingborden stug de Gaelicbenaming aanhouden. Die bestaat doorgaans uit drie keer zoveel lettergrepen als de Engelse tegenhanger en heeft een woordbeeld waar je compleet van ontregeld raakt. Ons hotel staat in Dunglow, maar we moeten blijkbaar de borden volgen naar An Clochán Liath. ‘Had je dat niet kunnen zéggen?’, roept mijn bijrijder wanhopig, terwijl hij steeds woester met verschillende wegenkaarten in de weer is.

▸ www.reizen.nl maart 2009

87

’s Middags verkennen we de omgeving en al regent het af en toe een beetje, ik heb het enorm naar mijn zin. Het ene klimaat ligt je beter dan het andere en ik hou wel van nattigheid. De lucht is schoon en fris, de grond is zacht en zompig en de pubs zitten vol met mannen in warme truien. Als het mee zit, gaan ze melancholieke liedjes zingen in een toonsoort waarbij zelfs ik gemakkelijk kan invallen. Je moet hier ook wel van water houden, want Ierland is aan alle kanten nat. Geografisch gezien heeft het eiland veel weg van een soepbord. Langs de rand zijn er rotsen en kliffen, waar de oceaan diepe barsten in heeft geslagen. Het binnenland ligt wat lager en de bodem is van graniet. Daardoor blijft het regenwater staan en in die drassige grond verteren plantenresten moeizaam, zodat zich in de loop van duizenden jaren een dikke laag veen heeft gevormd, dat als een zacht verend tapijt over het landschap ligt. Het duurt een tijd voor ik me realiseer wat de briketten zijn die ik her en der op hoge bergen naast de huizen zie liggen. Turf! Een stuk verder het binnenland in liggen er grote plastic zakken midden op het land, waar ze blijkbaar nog bezig waren de turf te verzamelen. Ik loop voorzichtig over de legakkers. Als je met je voet op de grond duwt, welt er water omhoog. De turf ruikt nauwelijks en is bros, je kunt er met je handen stukken van afbreken. Verderop, langs de smalle weg naar de Derryveagh Mountains, vinden we krotten van huizen: ze zijn verlaten tussen 1846 en 1849, tijdens de grote Hongersnood (The Great Famine) die volgde op het mislukken van de aardappeloogst. Naar schatting anderhalf miljoen Ieren overleden, een miljoen trokken weg, vooral naar de Verenigde Staten. (In Iowa sprak ik ooit een vrouw met Ierse voorouders die haar familiegeschiedenis had onderzocht, ze zei: ‘Ze stuurden er één, en die werkte om de volgende over te laten komen, samen werkten ze als bezeten voor een derde ticket, get the next one out! Red wie je redden kunt, voor ze allemaal omkomen van de honger’). Je ziet dat soort ruïnes trouwens vaak in dit gebied. Soms is er niet meer dan een stapel stenen over, soms staan er nog wat muren overeind, soms zit er nog een stuk dak op. Een keer vind ik binnen een vermolmd matras, alsof er af en toe nog een landloper of schaapherder komt overnachten. Neolithische grafkamers

De volgende dag rijden we over de Glengesh-pas naar Gleann Cholm Cille (Glencolumbkille), op een landtong in het zuidwesten van Donegal. Daar is een aardig openluchtmuseum, maar de grote aantrekkingskracht van deze streek zit hem in de neolithische grafkamers in de vallei van Malin More. Ze stammen uit de periode rond 3500 voor onze jaartelling en de court cairn in Cloghanmore is een van de mooiste van Ierland. We lopen erheen over een houten plankier. Door de regen krijgt het geheel een extra verlaten indruk. Deze grafkamer is veel groter dan ik verwachtte. Tussen de

88


lage muren van losse steen probeer ik in gedachten het oorspronkelijke bouwwerk te reconstrueren: na de ingang een ommuurde cour, waarachter een overdekte grafkamer. Af en toe zink ik zo diep weg in de drassige grond dat mijn voeten nat worden. Er is meer. In een paar weilanden niet ver van zee liggen zes dolmen, op een rij van oost naar west. Er staat geen bord bij en in het huis ernaast is geen teken van leven te bekennen. We lopen tussen de rechtopstaande stenen door en duwen ertegen, om te voelen hoe massief ze zijn. In de invallende duisternis merken we de steekvliegjes pas op als het eigenlijk al te laat is. Tegen de ondergaande zon in zie je ze: wolken kleine rotvliegjes, die je pas voelt als ze steken en die verbeten meevliegen de auto in als we op de vlucht slaan, zodat we tot aan Killybegs om ons heen zitten te meppen. Een passende aftocht. Dat krijg je, voor het zomaar rondbanjeren op heilige grond. De weg vragen

Voorbij Donegal-stad (waar ik vergeefs zoek in de boekenwinkel op The Diamond, het centrale plein, naar een Donegal-gids, en in tweedwinkel Magee naar iets dat me staat) gaan we op onderzoek in de Blue Stack Mountains. We rijden door een mistwolk, over een eenbaansweg, over stenen bruggen en langs mannen met schapen en honden. Daarna volgen we Bealach na Cruacha, de Blue Stack Drive en omdat we

Gekletter van hoeven op de N56 bij Dunfanaghy. John Stuart: ‘Met deze kar, en met hulp van de kleinkinderen, gaan we zaterdag maïs oogsten. Zo deden we het vroeger ook, toen ik jong was.’

▸


89

Boven: een kleine kudde gemerkte Scottish Mountain sheep. Niet alleen de kleur van de verf, maar ook de plek, geeft aan wie de eigenaar is. Rechts: het katholicisme is de belangrijkste religie in Ierland. Bijna 85% van de Ieren is als kind katholiek gedoopt.

90

af en toe een bord missen, vragen we op een kruising de weg aan een man met een tweedpet. Dat zijn de beste. Die vinden het zo gezellig als je wat vraagt, die gaan er eens even goed voor leunen op hun wandelstok. ‘Where’re you from yourselves? Holland? Ah, ik en moeder de vrouw, wij waren daar een keer in een dorpje, wat was de naam ook weer, níce little village it was… ik weet het: Amsterdam! Haha! I like to laugh! Ik zat in de bouw maar ik heb een half jaar geleden een openhartoperatie gehad. Kijk maar!’ Hij knoopt zijn shirt open. Wat een groot litteken! ‘Aye!’, zegt hij blij. ‘Ik probeer elke dag een half uur te wandelen.’ De mannen van Donegal, ze vormen een attractie op zichzelf. ‘They love to talk!’, grinnikt een vertegenwoordiger uit Dublin, die ’s avonds in Ballybofey bij de Indiër aan het tafeltje naast ons zit. ‘In Dublin zijn we al erg, maar hier in Donegal weten ze helemaal van geen ophouden. They néver shut up, do they?’ Hij is artsenbezoeker, maar hij wil niet vertellen waarméé hij de artsen bezoekt. ‘Trust me, you don’t want to know!’, zegt hij met klem. Ik laat het maar zo, want als een Ier zoiets zegt, dan wil je het waarschijnlijk inderdaad niet uitgebeeld krijgen, boven je dampende bordje Chicken Korma of je Bombay Aloo. Ballybofey is trouwens het prototype van een stadje


in Donegal: een hoofdstraat met een gokkantoor, een pub, een bank, een Indiaas restaurant, nog een pub en een paar leegstaande panden. Op één van de verweerde puien is nog net het opschrift van weleer te lezen ‘AMUSEMENT’. Fashion? Nee, fishing!

De meest noordelijke regio van Ierland heet Inishowen, er is een route van honderd kilometer die de contouren van dit schiereiland volgt. Inishowen ligt tussen twee enorme zeearmen: Lough Swilly in het westen en Lough Foyle in het oosten. Ten noorden ligt de Atlantische Oceaan en als je lang genoeg doorzwemt, kom je in Groenland. Dit is volgens de verhalen het gebied van Eoghain, een van de zoons van Niall Mar Naoighiallach en langs Lough Foyle liggen plaatsjes die herinneren aan de tijd van koningen, barden en jonkvrouwen: Whitecastle, Redcastle, Greencastle. Het laatste kasteel staat er nog, al is het vervallen tot een ruïne en volledig overwoekerd door braamstruiken, brandnetels en klimop. Terwijl ik een handje bramen sta te eten, kijk ik uit over Lough Foyle. Aan de overkant ligt Ulster, NoordIerland, en aan weerszijden van het groene kasteel staan rijtjes frisse, splinternieuwe woningen die zo te zien nog geen van allen verkocht zijn. ‘Waar léven de mensen hier eigenlijk van?’, vraag ik aan de man van The Cairn Center (dat centrum heeft een tentoonstelling over Ierland-door-de-eeuwen-heen en in de zomer kun je er leuke spelletjes doen, zoals

▸

Autoroute Donegal

hoefijzer-werpen) en de dialoog die volgt is een fijn voorbeeld van de taalverwarring in Donegal. Zelfs als mensen hier gewoon Engels spreken in plaats van Gaelic, is het nog best een uitdaging om te volgen waar Rechts van boven het gesprek over gaat. naar beneden: ‘Oh, fashion’, zegt hij monter. uitgebreide collectie Dat versta ik tenminste, hoewel het me wel bevreemd tweedhoedjes bij dat uitgerekend de mode-industrie hier blijkbaar voor Magee of Donegal de inkomsten zorgt. ‘Wat interessant’, zeg ik dus. in Donegal-stad. ‘En wat fijn voor de mensen dat de tweedstof weer Met stenen je naam helemaal trendy is deze winter!’ leggen - symbolische De man kijkt me niet-begrijpend aan en wijst dan in de handeling op verte. Daar ligt de kleine haven waar ik net nog stond Banba’s Crown. te praten met de scheepslassers, aan boord van de Verlaten strand bij Janna en de Johanna Cornelia, twee Nederlandse Portsalon, aan Lough mosselschepen die hun thuishaven vonden in Donegal. Swilly (Inishowen). ‘Fashion!’, herhaalt hij met nadruk. Pas nu breekt de zon door. ‘You mean físhing!’ ‘Aye, that’s what I was sayin! Fáshion!’ Boven: biljarten op zaterdagmiddag, in Dunglow.

Keltische tijger

Een tijdlang was Ierland een optimistisch, welvarend eiland. In de jaren tachtig werden de belastingen verlaagd, investeerders stroomden toe, er werden call centers geopend die flexwerkers van buiten het land aantrokken, er was vraag naar huizen, de economie groeide in recordtempo en er werd gesproken van

92


de Keltische tijger. ‘From famine to feast’, was de slogan. ‘Een paar jaar geleden had je een huis al verkocht voordat je het gebouwd had’, vertelt een schapenhouder. ‘Maar die tijden zijn definitief voorbij. Veel bedrijven leggen de bouw gewoon stil.’ Hebben wij ook crisis? Ja, wij hebben ook crisis. Ach, het is overal crisis. Hij haalt bijna onmerkbaar zijn schouders op. ‘Er zijn al mensen die zeggen dat we nu weer feast to famine krijgen’, zegt hij. Het klinkt als een grapje, maar er zit een ondertoon in die ik denk te herkennen, die van ‘als je voor een dubbeltje geboren bent, dan word je nooit een kwartje.’ (Schrikbeeld: dat ze hier over honderd jaar tussen de ruïnes lopen van al die optimistische nieuwbouwprojecten. ‘Kijk, soms is er alleen een bergje cement over, soms zit er nog een strook nepsteen op, soms is zelfs een stukje van de portico blijven staan!’) In het Maritime Museum in Greencastle kijk ik lang naar de foto’s van landverhuizers, eind 19de eeuw. Ze kwamen uit Buncrana, Culdaff, Burt, Muff en scheepten zich in op de stoomschepen van Anchor Line, die naar de Verenigde Staten vertrokken. Een van de vrouwen op de achterplecht kan haar tranen niet binnenhouden. Ze staat smartelijk te huilen, tussen haar dapper zwaaiende zussen, en ze draagt verdorie precies hetzelfde tweedjasje waarin ik gisteren voor de spiegel stond op de eerste verdieping van Magee in Donegal, naast het raam met uitzicht op The Diamond. Als ik een uurtje later kiezels bij elkaar zoek op Banba’s Crown, heb ik die vrouw nog steeds in mijn hoofd. Zou zij als kind ook haar naam in stenen in het gras gelegd hebben, zoals bezoekers nu doen, op het meest noordelijke punt van Ierland? Op de terugweg naar Letterkenny denk ik dat ik in de velden kleine keien zie liggen, maar het zijn meeuwen, die opvliegen als we langsrijden.

Spectaculaire kliffen De spectaculairste zeekliffen van Donegal zijn te vinden aan Donegal Bay: Slieve League (Sliabh Liag). De rotsen zijn 601 meter hoog – alleen op het eiland Achill in County Mayo (voor de westkust) zijn nóg hogere kliffen te vinden. Een uitkijkpunt is goed bereikbaar aan het eind van een smal weggetje vanuit Teelin. Wie verder wil, kan het smalle voetpad over de kim volgen, het one man’s path. Op winderige dagen wordt deze wandeling om veiligheidsredenen afgeraden.

Zestien woorden voor regen

Laatste dag in Donegal. Het hoost en mijn vraag van de dag luidt: als de Inuit talloze woorden hebben voor sneeuw (een broodje aap-verhaal, maar wel tot de verbeelding sprekend) hebben ze in Donegal dan misschien ook veel manieren om uit te drukken dat het regent? Het rare is: de mannen van Donegal weten geen synoniemen voor regen (die zijn zo lekker aan het kletsen dat ze niet eens doorhebben wat voor weer het is), maar de vrouwen gaan helemaal los. Behalve de standaardwoorden rain, drizzle en mist, zijn er nog de shower (lichte regen), en de downpour, een wat zwaardere regenbui. Het wordt pas echt leuk bij de uitdrukkingen. ‘It’s coming down in buckets’, ‘It’s raining cats and dogs’ en ‘It’s not taking time to fall’. Ik noteer: ‘You’d hardly know you’re getting wet!’ ‘The heavens are open’. ‘It’s coming down like the hammers of hell’. De barvrouw die de koffie brengt in de Beachcomber Bar in Portsalon, begint te giechelen. Ze heeft nog wel een uitdrukking, maar dat is slang, dat is niet zo netjes.

▸

Donegal Praktisch Hoe kom je er?

In Ballyshannon (in de kelder van Donegal) werd op 2 maart 1948 een jongetje geboren. 24 Jaar later was dit wonderkind volgens het blad Melody Maker de beste gitarist ter wereld. Weet u zijn naam? Ga naar reizen.nl en maak kans op een Wensbon. (www.wensbon.nl)

‘My name is Paddy and his name is Paddy!’ Mannen aan de bar, altijd in voor een praatje.

‘Leuk juist’, zeg ik, ‘kom op.’ ‘Nou vooruit dan: ‘pissing the rain’. Dat is echt zware regen die de hele tijd doorgaat.’ Het is half september en vandaag krijgen we alle soorten regen op één dag. Af en toe breekt de zon door, zoals bij Mouldy Hill. Een heuvel met vierkantjes van verschillende kleuren groen, met dunne strepen van heggen en hekken, een zonnig tweedhoedje in het oranjebruine landschap. Mijn bijrijder wil eindelijk wel weer eens achter het stuur en dat komt goed uit, dan kan ik intussen oefenen op mijn nieuwe tin whistle – een blikken fluit waar een vrolijk schel geluid uit komt dat het erg goed doet in de klassiekers uit het bijgeleverde instructieboekje, zoals The Wild Rover en Whiskey in the Jar. Na een kwartier lijkt het Paul toch beter dat ik weer ga rijden. We volgen de Atlantic Drive – ik wilde het rondje compleet maken en zoveel mogelijk kust meepakken – naar het noorden, tot Fanad Head en dan weer zuidwaarts, zigzaggend langs de zeearmen. Het blijft maar regenen. Het druppelt, het hoost, het klettert, het komt met bakken uit de hemel en daarna druppelt het na. ‘It’s wild bad weather, aye!’, verzuchten ze in Dumhach. ‘You need a peddle and a boat to get to Gweedore!’, beaamt de vrouw die de sandwiches maakt bij McBride’s in Milford. In Gweedore, dat in een gebied ligt waar Gaelic gesproken wordt (een Gaeltaecht), leer ik de uitdrukking ‘ta sé ag Baiste’. Maar daarover moet druk overlegd worden. ‘Gaelic spreken is geen probleem, maar spellen is zo moeilijk! Je schrijft het heel anders dan dat je het

uitspreekt’, legt het meisje achter de bar uit, voordat ze in de keuken gaat vragen wat ‘het hoost’ nou ook alweer is in het Gaelic. Ta se ag baiste go tray tim se ag creig feirin, schrijft ze daarna in mijn notitieboekje, ‘maar ik weet het niet helemaal zeker!’ Dan is ze snel weer weg, want er moet bier getapt. Ik had me eigenlijk verheugd op een avond met vioolmuziek en weemoedige liedjes, maar er is vanavond voetbal en iedereen zit met zijn neus naar de televisie – ik geloof niet dat dit het moment is om mijn nieuwe fluit te voorschijn te halen. The Wild Rover neurie ik dan maar in gedachten, terwijl ik achter een half pint of Smithwick een lijstje hoogtepunten van Donegal opstel. Mooiste geluid: het geklepper van paardenhoeven op de weg. Geheim genoegen: in een supermarkt vragen waar de zonnebrandolie staat. Fijn gevoel: een droge turfbriket met je handen verkruimelen. Lekkerste geur: het veengebied in de Derryveagh Mountains, als het motregent. Verrassing langs de weg: de metershoge fuchsiastruiken. In bloei! Over mijn favoriete plek hoef ik ook niet lang na te denken, dat is Fanad Head, waar ik vanochtend was. De zwartgrijze vulkaansteen op de uiterste punt van het schiereiland. Het was alsof ik er op de hand van een reus liep die zijn arm naar voren had gestrekt, zodat ik over de zee kon uitkijken. Een grote vriendelijke reus die je zou willen toefluisteren: ‘Slán leat, Go Raibh Maith Agat!’ – Goodbye and thank you. b

Auto en ferry: vanaf Utrecht is de afstand naar Donegal 683 km als je de oversteek Rotterdam-Hull en Holyhead-Dublin neemt. Prijsvoorbeelden in mei 2009 voor een auto met twee personen: Rotterdam-Hull (www. poferries.com) v.a. € 152, daarna met Irish Ferries van Holyhead naar Dublin (www. irishferries.com), v.a. £ 109 (€ 111). Je kunt ook via Hoek van Holland-Harwich (www. stenaline.com) of IJmuiden-Newcastle (www.dfdsseaways.nl) naar Engeland.

Vliegen: easyJet (www.easyjet.com) v.a. € 63 in mei van Amsterdam Schiphol naar Belfast International Airport. Huurauto ter plaatse vanaf € 177 per week (vanaf Dublin of Shannon) of € 195 (vanaf Belfast), www.holidayautos.nl. REIZEN Magazine-abonnees krijgen 10% korting, via www.reizen.nl.

Georganiseerde reizen Buro Britain heeft van eind april tot half september wekelijks op zaterdag een eigen VLM-charter van Rotterdam Airport naar Donegal Airport, en 8-daagse hotelrondreizen, zie hieronder. De Jong Intra (www.

dejongintra.com) biedt een 8-daagse individuele wandelreis naar Donegal aan (v.a. € 519 p.p. o.b.v. eigen vervoer). SNP (www. snp.nl) heeft een 9-daagse cultuurrondreis over heiligen en legenden, langs de Ierse westkust (v.a. € 1215 p.p.).

Accommodatie Huisjes, hotels, bed & breakfast, alles kan. Prijsindicatie: 8-persoonshuis in de zomer rond € 800. Een overnachting in een B&B ongeveer € 30 p.p.p.n. in een 2-pk, in een hotel rond €100. Een accommodatiegids voor Donegal is te downloaden via www.donegaldirect.ie. Wij sliepen o.m. in The Bay View Hotel in Killybegs, aan de haven. 2-pk v.a. € 110, www.bayviewhotel.ie., en in het statige An Chuirt Hotel in Gweedore, vlakbij Glenveagh Nat. Park, ook handig als laatste halte voor de luchthaven. Beste Budget optie: McGrory’s in Culdaff, 2-pk v.a. € 99, www.mcgrorys.ie. (Zie ‘eten en drinken’)

Prijs per persoon / vertrek op zaterdag 25/4 en 5/9 2-29/5 30/5-19/6, 8/8-4/9 20 en 27/6 4/7-7/8

€ 778 € 798 € 819 € 855 € 888

Inclusief b VLM-retourvlucht Rotterdam - Donegal b luchthavenbelasting, brandstoftoeslag en ecotax ca. € 80 p.p. (o.v. wijzigingen)

b 7 overnachtingen in een 2-pk met bad

94


Reisgidsen, kaarten & boeken Speciale reisgidsen over Donegal vonden we niet. Informatie is wel te vinden in algemenere gidsen, zoals de Capitool-reisgids Ierland (al uit 2003, Unieboek, € 6,90) en de recente heruitgave van de Rough Guide Ireland (9de druk 2008, € 10). De prettigste kaarten vond ik de Collings Northern Ireland Road Map en de iets gedetailleerdere Ordnance Survey Ireland North (1 cm is 2,5 km). Er is ook een gedetailleerdere Ordnance Survey Donegal, in de Discovery Serie (1:50.000). Aanbevolen literatuur: Mijn Ierland van

Gerrit Jan Zwier (uitg. Atlas, 2007, €18,90) en The Outer Edge of Ulster, de heruitgave van het boek van Hugh Dorian, die de grote hongersnood overleefde - over het leven in Donegal in de 19de eeuw (The Lilliput Press, isbn10 190186670X, € 8,99).

www.reizen.nl

Informatie en websites

Meer beschrijvingingen van de hotels waar wij logeerden vindt u op www.reizen.nl.

Informatie en brochures via de website van het verkeersbureau Discover Ireland, www.discoverireland.com of telefonisch via tel. 020-50 40 689. Op de officiële County-website www.donegaldirect.ie is veel toeristische informatie te vinden.

Eten en drinken Lekkere kost zonder al te veel poespas eet je in de pub. Een maaltijd komt dan op ongeveer € 15. Tip: met stip de lekkerste koffie dronken we in the Front Bar bij hotel-restaurant McGrory’s in Culdaff. Anne McGrory runt de zaak met haar twee broers die musici zijn en in het seizoen wekelijks concerten en

8 dagen Donegal Speciaal voor de lezers van REIZEN Magazine heeft de Buro Britain een unieke 8-daagse hotelrondreis samengesteld. Met de chartervlucht naar Donegal is het nu mogelijk om in één week kennis te maken met de diverse bezienswaardigheden van de Ierse noordkust.

muzieksessies organiseren (ook hotelkamers, vanaf € 99, www.mcgrorys.ie).

en/of douche en toilet o.b.v. logies en ontbijt b 7 x 24 uur autohuur cat. A (vraag naar de voorwaarden) b A n evening of Music and Craic* in The Donegal Gaeltacht, incl. 3-gangendiner. Op vrijdag of zaterdagavond in Leo’s Tavern. Inclusief een 3-gangen diner (excl. drankjes) gevolgd door muziek in de bar en uitleg over de Brennan Family en Clannad/Enya b s peciaal Saoire Fáilte-welkomstpakket en uitgebreide reisbeschrijving b AN WB Extra reisgids Ierland en wegen kaart Ierland

vanaf € 778 p.p. Boeking en informatie Bij de ANWB Winkels, tel. 0900-9008070 (lokaal tarief) of www.anwb.nl. Op alle arrangementen zijn de ANVR-reisvoorwaarden van toepassing. Kijk voor het uitgebreide dag-tot-dagprogramma op www. reizen.nl.

Niet inbegrepen: evt. toeslagen, toeslag 1 persoon op aanvraag, ANWB Adm. kosten €10 en bijdrage Calamiteitenfonds € 2,50 per boeking. Bij boeking binnen 14 dagen voor vertrek €10 last-minutekosten.


95

Donegal. The luck of the Irish. maart 2009

Recommend Documents