M aandag 12 juli,
Na het ontbijt is het tijd voor Johanna om haar laatste dingen in haar koffer te pakken. We drinken samen gezellig een bakkie van het zwarte goud zoals we onze koffie de laatste week genoemd hebben. Hierna gaan we naar het kinderhuis de kinderen gedag zeggen. We maken nog een leuke foto samen met Johanna en dat is het echt tijd om te vertrekken. Het is maandag dus druk verkeer in Tirana. Adi en Zamira gaan met ons mee. Als we Johanna hebben ingecheckt is het tijd om afscheid te nemen. We zwaaien tot ze door de douane is. Het is wel even slikken, niemand meer waar ik even lekker Hollands kan praten.
We gaan nu naar Donika . Donika is kleuteronderwijzeres van een kleuterschooltje in Prezë. Vorig jaar hebben we lesmateriaal voor haar school meegenomen en sinds die tijd vraagt ze of we bij haar op visite komen. Donika woont vlak bij het vliegveld dus hebben we mooi de gelegenheid om bij haar langs te gaan. Gisteren hebben we haar laten weten dat we zullen komen, maar dat ze niet teveel drukte moet maken. Donika is heel blij dat het er dan eindelijk van gekomen is en natuurlijk is er weer van alles voor ons klaargemaakt.. Ook laat ze ons een video zien hoe de kinderen van haar klas het begin van de lente vieren. Verscheidene kinderen dragen de klederdracht van Albanië en doen wat traditionele dansjes. Erg leuk om te zien.
Op de terugweg komen we langs een kasteeltje uit de tijd van Skanderbeg .Skanderbeg de nationale held van Albanië werd in 1405 geboren in Kruje. Hij was de zoon van een Invloedrijke familie. Al heel jong kwam hij aan het Ottomaanse (Turkse) hof terecht in Constantinopel.( het huidige Istanbul ) Aan het hof kreeg hij de naam Skander (Alexander) en Sultan M urad de 2de gaf hem een militaire opleiding. Skanderbeg vocht in dienst van de Sultan tegen Serven en Hongaren. In 1443 werden de Turkse legers verslagen en Skanderbeg vluchtte naar Albanië met een legertje aanhangers. Hij bevrijdde zijn geboortestad Kruje van de Turken. Samen met een leger van ongeveer 10.000 Albanese
strijders slaagde hij erin 25 jaar lang de turken te bestrijden. In 1468 kreeg hij malaria en stierf. Na zijn dood viel Kruje weer in handen van de Turken. Het bevechten van de Turken leverde Skanderbeg wel eeuwige roem op in Albanië en elke Albanese stad heeft wel een Skanderbeg plein of een standbeeld. .
Skanderbeg, koos een rode vlag met een tweekoppige aldelaar als zijn symbool. Hij koos voor een adelaar omdat de Albanesen vroeger dachten dat zij van een adelaar zouden afstammen. De vlag werd in ere hersteld in 1912 toen Albanië onafhankelijk werd. Het kasteeltje links op de foto staat in Prezë ongeveer tien kilometer buiten Tirana, en stond die tijd in contact met Petrell het kasteeltje vlak bij M ushqeta. Als de turken kwamen, werden er via deze kastelen signalen afgegeven,zodat iedereen wist dat de turken in aantocht waren.
Om 18.00 uur gaan we met de kinderen naar de groentetuin. Alles staat er goed bij, de eerste komkommers kunnen we eraf halen. De tomaten zijn nog groen. Volgens Adi nog een week dan kunnen die ook geplukt worden. De kinderen helpen mee sproeien want alles is kurkdroog.
Dinsdag 13 juli,
Vanmorgen sta ik om half zeven op. Het is nu nog lekker koel dus doe ik het één en ander in huis. Na het ontbijt gaan we met de kinderen naar buiten. We lezen met de kinderen het verhaal van de schepping. Zingen wat met elkaar en dan is het tijd om te spelen. In ons magazijn staat nog een doos met strandballen die we aan de kinderen geven. Ik weet niet wie de gulle gever van de strandballen was, maar misschien herkent u de ballen als u deze nieuwsbrief leest. De kinderen vermaken zich prima met de ballen, en we doen wat spelletjes. De morgen vliegt voorbij, voordat we er erg in hebben is het 12.30 uur en gaan we eten. Na het eten gaan de kleintjes een tukkie doen, en gaan we met de grotere kinderen afkoelen in de rivier. Om vier uur zijn we weer terug en zijn de kleintjes inmiddels ook weer wakker. We geven de kinderen een kleurplaat, het is te warm om wat te doen. Inmiddels is de temperatuur opgelopen tot 40 graden.. Om 18.30 worden de kinderen van de dagopvang weer opgehaald. Wij maken nog een wandeling met de kinderen, het is nu lekker om buiten te zijn.
Woensdag 14 juli, Na het ontbijt en de koffie gaan we boodschappen doen in Tirana. Ook willen we naar de straatkinderen gaan. Eerst gaan we langs de lagere school om te kijken hoe het met de werkzaamheden van de toiletten gaat. Plumb is aan het opruimen, hij is zover dat de muren gestuukt kunnen worden. We gaan nu naar Tirana, we hebben broodjes voor de straatkinderen meegenomen . Als we bij de stoplichten staan komen de eerste straatkinderen er al aan die blij met de broodjes zijn. De groep kinderen die meestal in de omgeving van het park zijn, verblijven op dit moment in Durrës. Durrës is de havenplaats van Albanië, en op dit moment komen er een hoop immigranten voor vakantie naar hun geboorteland. Ook zijn de stranden vol en voor de straatkinderen een prachtige plek om te bedelen. Als we alle broodjes uitgedeeld hebben gaan we boodschappen doen. Vrijdag hoop ik jarig te zijn dus moet er het één en ander in huis gehaald worden. Morgen vier ik samen met de kinderen mijn verjaardag. Voor de dagopvang kinderen is het morgen de laatste dag en dan krijgen ze tien dagen vakantie. Veel kinderen gaan uit logeren bij familie. Een paar van de interne kinderen gaan
ook naar huis, dus heeft het personeel vakantie. Zamira en ik zullen voor de overgebleven kinderen zorgen van de interne opvang die geen ouders of een thuis hebben..
Donderdag 15 juli, Om 9.00 uur gaan we feestmutsen maken met de kinderen daarna gaan we mijn verjaardag vieren. We doen dit lekker buiten want om deze tijd is het nog lekker koel. Om half elf zijn alle mutsen klaar en word ik toegezongen door alle kinderen. Ik krijg een mooie bos bloemen die de kinderen zelf geplukt hebben uit de tuin van het kinderhuis. Hierna is er voor iedereen limonade en chips en voor ons natuurlijk koffie. Na de koffie gaan we spelletjes doen en zingen we liedjes zoals hoofd, schouders knie en teen, tjoe tjoe wa, helemaal geweldig vinden ze dit en ze kunnen er dan ook geen genoeg van krijgen.
Na het eten, gaan de kinderen slapen. Ardi gaat Herman van het vliegveld afhalen en ik ga thuis wat opruimen. Om drie uur staat de koffie te pruttelen en komt het personeel. We drinken gezellig koffie en net als het personeel weer weggaat, komt Herman binnen. Hij heeft een goede reis gehad, het was alleen erg druk op de luchthavens. Hij had een tussenstop in Budapest en ook daar was het wegens de vakantie tijd erg druk. We praten wat bij, tenslotte hebben wij elkaar 2 weken niet gezien. Wat ik van Herman begrijp is er thuis heel wat werk verzet. Zo zijn er heel veel tafels, stoeltjes, bureaus, kasten en schoolborden bij de Beatrix, Juliana en Eben-Haezerschool opgehaald. Ook heeft Herman geregeld dat er vrijdag 13 augustus ongeveer 300 tafels en stoeltjes moeten worden opgehaald in Rotterdam en Zwijndrecht. Het komende transport heeft Herman geregeld. D.V. dinsdag 24 augustus zal de vrachtwagen geladen worden. Deze hoopt dan direct richting Albanie te vertrekken. M et dit transport zullen er ook 20 kinderbedjes mee worden genomen voor de dagopvang binnen ons kindertehuis. Voordat wij gaan eten gaan we nog een kijkje nemen bij de lagere school in M ushqeta. Onze klusjesman Plumb is daar bezig om de toiletten op te knappen en de muren opnieuw te stukadoren. Ook krijgt alles een likje verf. Als het om 7 uur al wat begint te schemeren komen wij weer thuis. We lopen nog wat over het terrein en gaan nog even naar het kindertehuis. We gaan een beetje op tijd naar bed want morgen moeten wij weer vroeg uit
de veren. Morgen hoop ik namelijk jarig te zijn en het kan maar zo zijn dat er morgenochtend om 7 uur iemand op visite komt om mij te feliciteren. De gebruikelijke cadeaus zullen de mensen dan weer voor mij meebrengen. De een geeft dan als cadeau een paar komkommers en de ander neemt wat zelf geplukte bloemen met zich mee. We wachten wel af wat er allemaal binnenkomt. We lezen nog wat met elkaar en danken de Heere God dat wij vandaag elkaar in alle gezondheid mochten terug zien. We gaan naar bed, tenslotte is het nu al 11 uur.
Vrijdag 16 juli, Vanmorgen word ik vroeg gewekt door alle sms’jes die binnen komen stromen. Familie, vrienden en bekenden feliciteren mij met mijn verjaardag. Dit is trouwens een leuke manier om wakker te worden gemaakt.Er zijn cadeautjes van de kinderen en vrienden. Om 8.30 uur komen Zamira, Ardi en Bjorni binnen en niet veel later komen ook onze achterburen op de koffie. Ik voel me echt jarig.We ontbijten pas om half twaalf als iedereen weer weg is.’s M iddags gaan we op bezoek bij één van de boddygards. Voordat wij op visite gaan kopen wij in een plaatselijk winkeltje wat eten, olie en wasmiddel. Een wat oudere vrouw helpt ons en is blij zoveel eten in een keer te verkopen, haar dag is weer goed. Als het op betalen aankomt, moet Herman zelf de rekening opmaken, schrijven kan deze vrouw niet. Nadat de factuur door een drietal meisjes is gecontroleerd gaat de vrouw akkoord met de door Herman opgemaakte factuur.
De bodygard woont met zijn gezin in Shkuter een dorpje vlak bij Krabbe. Zijn gezin bestaat uit zijn moeder, vrouw en drie kinderen. Een jongen van 15 en twee meisjes van zeven en acht. Het ziet er netjes uit, maar de armoede straalt er van af. Overal scheuren en gaten in de muren. Het plafond is aan het doorzakken en kan
volgens mij iedere minuut naar beneden komen. Levens gevaarlijk. De lijn van de waterleiding is doorgeroest dus moeten ze een stuk de bergen in om water te halen. Hier heerst bitter armoede, maar gelukkig hebben ze wat grond waar ze aardappels en groente op verbouwen. Ook lopen er een paar kippen rond. We krijgen eigen gemaakte yoghurt te drinken wat ik vriendelijk aanvaard en opdrink. Deze mensen zijn zo blij voor het kleine beetje aandacht van ons en bedanken ons voor het eten wat we meegenomen hebben. Ik weet niet wie het vertelt heeft maar ik krijg een levende kip cadeau voor mijn verjaardag. Ik bedank hen hartelijk maar zeg dat ik die levende kip echt niet ga meenemen in de auto. Dan willen ze hem dus terplekke de nek omdraaien waar wij bij zijn. Ik praat als brugman en zeg tegen Billardi dat als hij maandag weer komt werken de kip mee kan brengen. Dat belooft hij te doen en geeft ons nog een grote zak aardappelen mee.
Hierna gaan we naar de andere bodygard die vlakbij Billardi woont. Zijn gezin bestaat uit zijn moeder, vrouw en twee kinderen. Een meisje van twaalf en een jongetje van acht. Ook dit gezin is arm maar woont wel in een goed huis. Later blijkt dat dit huis van een vriend is die voor vijf jaar in Italië woont. Als die vriend terug komt moeten ze eruit. Waar ze dan heen moeten weet hij nog niet. Het loon van de bodyguards bestaat uit 12000 lekë, dat is ongeveer 90 euro. Uiteraard krijgt ook dit arme gezin van ons wat eten. Het eten is genoeg voor een maand en bestaat uit macaroni, rijst, spaghetti, olie, zout, suiker, wasmiddel en wat stukjes zeep om de handen te wassen. Het pakket met eten wat wij
doorgaans geven kost ongeveer 40 Euro. Ook hadden wij veel poppen bij ons en de nodige bijbelse lectuur welke door ons zijn uit gedeeld. Omdat een groot aantal van de werkers 10 dagen verplicht vakantie hebben zijn de meeste kinderen onder gebracht bij familie. Dit voor een week. Alleen voor Xhoana en Emra is dit niet mogelijk, beiden moeten in het kindertehuis blijven omdat zij geen familie hebben. Het is te gevaarlijk om beiden elders onder te brengen. Voor wij het weten zitten zij in Italië of worden zij uit gehuwelijkt. Wij hebben Xhoana en Emra dan ook meegenomen om er voor beiden toch nog een leuke dag van te maken. M isschien kunnen wij hen op deze manier toch nog enigszins een vakantie gevoel geven. Toen wij op visite waren tijdens ons tweede bezoek werd er door Herman gevraagd hoe lang de bodygard met zijn gezin in het huis van zijn vriend kon blijven wonen. Direct daarop was het antwoord van Emra: Alleen God weet het. Als Xhoana en Emra vanwege hun leeftijd t.z.t. naar een ander kindertehuis moeten vanwege hun leeftijd zullen zij nooit vergeten wat hun bijgebracht is aan bijbelse normen en waarden in de ongeveer 10 jaar die zij dan in ons kindertehuis hebben gewoond. Laten wij hopen en bidden: Jong geleerd, oud gedaan. Nu de meeste werkers 10 dagen vrijaf zijn hoop ik samen voor Xhoana en Emra te zorgen. We hopen ze een paar fijne dagen te bezorgen, zoals af en toe ergens een ijsje eten en zwemmen in de rivier. Ook wil ik ze meenemen naar de straatkinderen en het treinstation als we gesmeerde boterhammen gaan brengen naar de kleine, verwaarloosde en ondervoede kinderen. Dit in de hoop dat zij nooit meer zullen belanden op straat. Dit zou toch wel een domper zijn op onze meer dan 10 jaar noeste arbeid. Wij hebben dit echter niet in de hand. Voor ons is het moeilijk deze kinderen over een poosje onder te brengen in het Staats Kindertehuis. Een ding kunnen wij doen, onze zorgen voor deze beide kinderen wat betreft hun toekomst overdragen en leggen in de handen van de Heere God. Eenmaal thuisgekomen ga ik eten maken voor de kinderen en Herman gaat nog een kijkje nemen bij de school. Als Herman thuis is gaat hij eerst de planten en de bomen water geven want het is verschrikkelijk droog. Terwijl Xhoana en Emra een spelletje doen krijgen wij nog de nodige visite voor mijn verjaardag. Als iedereen huiswaarts is gekeerd maak ik de cadeau balans op wat betreft mijn verjaardag: zakken met aardappelen, komkommers en bossen met zelf geplukte bloemen. Als klap op de vuurpijl ook nog eens 2 kippen. 1 kip was gewikkeld in een krant. Door het afgeven van de inkt kon je het laatste nieuws lezen van deze dag op de nog warme rug van deze net geslachte kip. We lezen samen een gedeelte uit het nieuwe bijbelse dagboek welke ik gekregen heb van Elske en Elise. Het is het dagboek “ Varen op bijbels kompas”. Alle belangrijke zaken en wezenlijke dingen vanuit de hele bijbel komen aan de orde. Een prachtig en boeiend bijbelsdagboek, niet alleen voor ouderen, maar vooral voor de wat oudere jeugd. Het loopt tegen twaalven, we gaan gauw slapen, bij leven en welzijn wacht er morgen weer een nieuwe dag. Zaterdag 17 juli Om zes uur staan wij beiden op. We maken het huis aan kant en gaan eten. Om 8 uur moet Herman bij de lagere school zijn om het werk voor de komende 2 weken door te spreken met de 2 werkers. Herman hoopt namelijk a.s. maandag voor een aantal dagen naar huis te gaan. Over een dag of 10 hoopt hij dan weer te komen met de auto samen met onze dochter Elske en Annemarie Westland. Onze dochter Elise hoopt 5 augustus samen met haar vriendin Leontien Zeeman naar Albanie te komen met het vliegtuig. De reden dat zij komen is uiteraard om wat vakantie te vieren en van de rust te genieten. Dat zij juist deze periode komen is omdat ik absoluut hulp nodig heb tijdens de kinderbijbelweek. Om 180 kinderen een
week lang te vermaken kun je wel wat hulp gebruiken. De kinderbijbelweek vergt altijd veel organisatie en is mede door de hitte toch wel vermoeiend. Als je echter een week lang de blijde gezichtjes van de kleine kinderen ziet dan geeft dit je toch heel veel genoegdoening. Wat is er niet mooier om kinderen die nooit ergens heen gaan een week lang te vermaken door middel van bijbelverhalen, te zingen en het maken van knutselwerkjes. Uiteraard niet te vergeten de oud Hollandse spelletjes die wij met ze zullen doen. Vandaag zal ik zelf het grootste gedeelte van de dag te vinden zijn in het kindertehuis. Terwijl ik de kinderen vermaak hoop ik de bedden te verschonen, het beddengoed te wassen en te strijken zodat al de kinderen volgende week weer een schoon bed hebben. Ondertussen gaat Herman naar Tirana om 2 nieuwe banden om onze auto te laten leggen. Dit is nu echt wel nodig want het ijzer komt nu echt door de achterbanden heen. Om 4 uur is Herman weer terug en drinken wij samen met de kinderen een kopje koffie in het kindertehuis. Daarna gaat Herman nog even naar de lagere school om te kijken wat de beide werkers de afgelopen dag hebben gepresteerd. Het zijn en blijven Albanezen, je moet ze continu in de gaten blijven houden, anders gaat het fout. Herman zegt dan ook niet voor niets dat ons sterkste punt is dat wij met grote regelmaat in Albanie zijn. Door Albanie met regelmaat te bezoeken en tegelijkertijd uiteraard hulp te verlenen lopen onze projecten goed en blijven de door ons gerealiseerde projecten netjes en in goede conditie. ’s Avonds gaan we met Xhoana en Emra nog een ijsje eten in een klein restaurantje waar een soort van eenvoudig speeltuintje is. Ze vermaken zich prima. Als wij thuis komen is het alweer negen uur en maken voor de kinderen nog wat knakworstjes. Zelf drinken wij nog een bak koffie en praten wij nog wat na. Tegen elven gaan wij naar bed. Ondanks de zondag morgen weer vroeg op. Wij willen om 8 uur een CD gaan luisteren met een preek zodat onze kerkdienst om half tien dan al afgelopen zal zijn. Voor je het weet staan er al weer mensen aan de poort voor kleding en eten, zondag of geen zondag. Het is zaterdagavond half elf en wij gaan slapen. Thuis in Nederland is dat meestal wel wat later. Zondag 18 juli, Vanmorgen luisteren we vroeg naar een preek zodat wij niet gestoord kunnen worden. Het is een preek van Prof. Ds Velema gehouden in oktober 1998 tijdens een H.G.G.V. dienst in het Visnet. De preek ging over de reformatie n.a.v. Psalm 77. Het verleden, het heden en de toekomst. Dat we biddend steeds weer bezig moeten zijn met onze kinderen en kleinkinderen. Dit in een tijd waarin de kerkgang zo achteruit gaat is het zo nodig om steeds weer biddend bezig te zijn met het nageslacht. Niet 500 jaar terugzien maar biddend vooruitzien. En ja hoor de dominee heeft nog maar net amen gezegd of Bihonna komt er aan. Bihonna woont in M usqheta en komt vaak op bezoek. Ze denkt echt dat zij mijn beste vriendin is en in het dorp verkondigd ze dat zij mijn secretaresse is. Deze keer heeft ze twee maïskolven meegenomen. Bihonna is een beetje een dorpsfiguur, en ziet er niet echt fris uit. Heeft nog maar één tand in haar mond, en haar voeten hebben voor mijn gevoel al weken geen wasbeurt gehad. Ze pakt me stevig vast bedelft me onder een x aantal zoenen en vraagt hoe het met me gaat. Ik heb moeite om me los te maken van haar en zeg, dat het prima gaat. Geef haar wat te drinken en vertel haar dat ik naar het kinderhuis moet om voor de kinderen te zorgen omdat het personeel vakantie heeft. Als ik dit niet zeg, zit de kans erin dat ze voorlopig nog wel blijft zitten. Ze begrijpt de hint en vraagt of ik gauw op visite kom bij haar. Het is mijn bedoeling om de komende week de ouders te bezoeken van de kinderen welke komen op ons dagcentrum. Te vragen hoe de kinderen het vinden en tegelijkertijd te inventariseren in welke arme situaties
deze gezinnen leven. Achter veel deuren van de schamele huisjes heerst er nog echte armoede. Iets wat wij ons niet kunnen voorstellen. De rest van de zondag vermaken we de kinderen en gaan op visite bij M arcella de zus van Zamira. Zij heeft voor ons een lekkere fruitsalade klaargemaakt. Allemaal vers en uit eigen tuin .Emra en Xhoana spelen lekker buiten samen met de kinderen van de buren. Ze vermaken zich prima . En als het tijd is om naar huis te gaan vinden ze het nog veel te vroeg. M aar als we beloven dat we hier nog een keer terugkomen, vinden ze het goed en gaan we terug naar M usqheta. Zamira brengt de kinderen naar bed en Herman en ik praten nog wat na. M orgen gaat hij weer naar huis. Het waren maar een paar dagen maar het was fijn dat hij er was. Begin augustus hoopt hij weer terug te zijn. Kijk er nu al naar uit. M orgen ligt er weer een nieuwe week voor ons. Er is genoeg te doen hier dus vervelen zal ik me zeker niet.
