de PAROLIEBOL Nummer 8, september 2013
digitaal orgaan voor hen die bij Het Parool hebben gewerkt
schuim Wat: de tweede Parolieborrel Waar: café Leentje Wie: abonnees en redactie van de Paroliebol Waarom: begin van een traditie Wanneer: donderdag 12 september
‘Reuze handig die Car2go’
D
e opkomst was groot. Veel nieuwe gezichten van oud-gedienden op de tweede Parolieborrel. Oud-adjunct en autospecialsit Robbert Keegel, die met een Car2go arriveerde (‘Reuze handig, die dingetjes gebruik ik heel vaak’); Theo Gerritse (wiens opgewarmde lijken weer uit de kast werden gehaald - zie Lijstjes op pagina 4 van dit nummer); voormalig redactiechauffeur Appie Piet, die nog steeds fanatiek tennist en al heeft bezworen dat hij bij de volgende Parolieborrel weer aanwezig zal zijn. Andere nieuwe gezichten: Peter Elenbaas, Clara Balke, Ada van Ree, Paul Arnoldussen (kon de vorige keer niet omdat hij de dag erna promoveerde), Paul Vugts, stervoetballer van Het Parool, grand old lady Loes de Fauwe. Het was prachtig weer, de terrasdeuren stonden wijd open en bezoekers werden warm verwelkomd in Leentje. Oude tijden leken te herleven: de drank vloeide rijkelijk en de verhalen werden met de minuut sterker en amusanter.
Paul Westink heet iedereen welkom; Bert Steinmetz ziet dat het goed is.
Magda Ferdinandus luistert aandachtig naar Ab Piet.
Theo Gerritse legt het maar weer eens uit aan Roderik Oranje.
Paul Vugts heeft het over boeven, Robbert Keegel vindt het amusant.
Topfotograaf Jan van Breda, die nog geen Parolieborrel heeft gemist.
Frans Bosman (m.), Joosje Noordhoek en Anne-Rose Bantzinger (op de rug gezien).
Clara Balke (links) en Ada van Ree hebben het over die goede oude tijd.
Paul Arnoldussen geniet van de zon en van zijn oude jenever.
LAATSTE NIEUWS Algemeen directeur Erik van Gruijthuijsen van het ANP vertrekt naar Wegener. Hij gaat per 1 januari de zuidelijke titels van de Wegenerkranten leiden. “Ik ga terug naar het concern waar ik ooit ben begonnen,” zegt de nieuwe topman bij het krantenbedrijf, die vandaag het personeel bij het ANP heeft ingelicht. Van Gruijthuijsen, voormalig hoofdredacteur van Het Parool, gaat deel uitmaken van een vrijwel compleet nieuwe directie. Hij krijgt de leiding over de kranten (Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad, BN De Stem en PZC) en huisaan-huis-bladen in Zeeland en Brabant. Over een opvolger bij het ANP is nog niks bekekend.
september 2013 / 2
Onvermoeibaar hamerend op bedrog en gebrek aan kennis
‘I
k zet er een punt achter,” zei Johannes van Dam dinsdag 17 september, liggend in zijn bed in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. En een dag later was hij al dood. Na het gesprek met de behandelende artsen had hij besloten de behandelingen te stoppen. Nieren, longen en hart waren in uiterst slechte conditie, en uitzicht op een leefbaar leven was er niet meer, laat staan onder eigen regie. Bijna drie maanden duurde zijn laatste strijd tegen de fysieke aftakeling die hem al vele jaren kwelde. Zijn – zoals altijd – zorgvuldig geformuleerde uitspraak betekende ook het definitieve einde van zijn culinaire schrijverschap. Ter redactie is lang gehoopt dat hij nog zou herstellen, zoals eerder altijd weer gebeurde. Ondanks ziekte liet hij maar uiterst zelden verstek gaan en leverde hij zijn kopij altijd stipt op tijd. Voor eindredacteuren was hij geen makkelijke collega. Zijn ‘parlando’
ten slotte Johannes van Dam 9 oktober 1946 – 18 september 2013
zinnen, vaak een opeenstapeling van bijzinnen, waren moeilijk te redigeren zonder zijn betoog aan te tasten. En velen zullen zich de rel rond het dubbelgepaneerde nierbroodje herinneren, waarvan de bereiding heel anders in de krant kwam dan Johannes had voorgeschreven. Hem even opbellen als je zijn tekst niet snapte, was de beste oplossing, maar dat waren gesprekken waarin de eindredacteur zonder culinair inzicht nogal eens geïrriteerd werd toegesproken, en menigeen zag daar tegenop. Dus was ik op zijn verzoek de laatste jaren zijn eindredacteur, met Roderik Oranje, die Johannes telefonisch net zo lang doorzaagde tot hij het begreep en de allerlaatste puntjes op de i kon zetten. Johannes schreef al heel lang voor
FOTO JAN VAN BREdA
Het Parool. Hij begon in 1989 met een dagelijkse (niet-culinaire) column op de 3, de heilige plek van Simon Carmiggelt en later Ischa Meijer. Maar schrijven over eten en zijn lezers opvoeden op culinair terrein, was hem op het lijf geschreven. Onvermoeibaar hamerend op bedrog en gebrek aan kennis, altijd vechtend voor de waarheid; in Het Parool zette hij de standaard. Koks
sidderden als hij een restaurant binnenkwam om hun gerechten onder een vergrootglas te leggen. Ik ben er vele malen bij geweest, in mijn rol als ‘mevrouw Van Dam’. Eigenlijk was ik blij toen Ilja van der Laan als zijn assistent wekelijks meeging voor het Proefwerk, want een gezellige avond uit was het niet. Vroeg reVervolg op pagina 3
aldus
september 2013 / 3 Vervolg van pagina 2
Heeft het gesmaakt, mevrouw Van Dam?
Voskorf, Korfkip of Plofkip Tekenaar Paul van der Steen heeft met enige weemoed enkele pareltjes van zijn oude hate mail op Facebook gezet. Terugblik op een uitgestorven genre. Wat was de aanleiding? “Ik kreeg een lieve brief van een mevrouw in Amsterdam-Zuidoost in een aandoenlijk krullerig handschrift. Ze heette Voskorf, Korfkip of Plofkip. Haar naam liet zich moeilijk lezen. Ik heb toen een dankbriefje geschreven aan mevrouw Voskorf en dat naar het adres van de afzender gestuurd. dat briefje kreeg ik retour met daarop gekrabbeld: die woont hier niet. Toen ik haar schrijven in de oude doos met brieven deed, stuitte ik op mijn verzameling hate mail.” Is de collectie groot? “Ze kwamen af en toe binnen. In de tijd dat ik in afwisseling met Joep Bertrams nog politieke tekeningen maakte voor Het Parool, kreeg ik wel eens brieven van mensen binnen die sowieso al woedend waren. die hadden in mij dan een pispaal gevonden. Ik vond het grappig dat ze er zoveel moeite voor namen. Een schrijver knipte zelfs mijn tekeningen uit en stuurde die voorzien van woedende commentaren naar de redactie op. dat ging tot op de enveloppe door met: ‘Het Parool eenmaal een goede krant’.” Waar begon het mee? “Met een tekening van Margaret Thatcher in 1989. Het was tegen het einde van haar tijdperk. Een lezer schreef: ‘Ontdoe u van deze smakeloze onartistieke humorloze walgelijke tekenarij’. Er is ook een briefschrijver die je beschuldigt van het jatten van andermans ideeën. “Poul Annema of Harry ten Asbroek
vroeg of ik langs wilde komen bij de sportredactie. daar wilde een tekenaar zijn werk laten zien. Ik was niet erg enthousiast. Blijkbaar vond de man mijn commentaar verschrikkelijk. Kort daarna werd ik per brief beschuldigd van plagiaat. Ik zou veel van hem hebben overgenomen. de hate mail was meestal geestiger dan die lieve briefjes.” Zaten er doodsbedreigingen bij? “Welnee, dat is iets van nu. Tegenwoordig is men veel ongeremder. Ze willen je meteen doodslaan, ophangen of afschieten. die woede gaat veel dieper. Kijk naar de commentaren op Nu.nl. de geest is uit de fles. dat soort reacties zou ik nooit willen verzamelen. In de hate mail van vroeger was men ingetogener. En zelfs in zo’n brief over plagiaat eindigde de schrijver wel: ‘Het doet niets af aan mijn waardering voor jouw werk’.” Hoe vaak ga je naar de hoeren? “die hoerenbrief was niet aan mij persoonlijk gericht, maar liet zich meer lezen als een persbericht. Ik kreeg hem via de pagina Meningen en ik vond hem van een goddelijke schoonheid. Het ging over mannen die naar de hoeren gaan. de opsteller ondertekende met ‘de profetes van de God van de Openbaring nr.11’.” Wat was het werk waarvan je zeker wist dat het boze brieven zou regenen? “Bij elke prent over het Israëlisch-Palestijnse conflict was het bal. Ik tekende ooit een rokende uzi en zette daar onder: ‘Het jongste Israëlische vredesinitiatief.’ de helft van Buitenveldert klom in de pen.” Heb je van al die woedende lezers iets geleerd? “Ga niet naar de hoeren, want god straft onmiddellijk.” FRANS BOSMAN
serveren (nóóit onder de naam Van Dam natuurlijk), zodat het restaurant nog niet vol zou zijn, en dan tweemaal vier gangen, zodat hij acht gerechten kon proeven. (Ja, halverwege werden de borden geruild.) Je kreeg soms inspraak in wat je ging eten, maar vaak ook niet. En je mocht je ook niet bemoeien met de gang van zaken. Niet vragen om meer brood bijvoorbeeld, want als dat niet werd aangeboden, werd het als minpuntje genoteerd. En niet ‘Nou graag!’ zeggen als de ober na het tussengerecht kwam vragen of hij even zou wachten met het hoofdgerecht. Gewoon dooreten, ook al is de honger na een amuse, een voorgerecht en een tussengerecht flink verminderd. Het is werk! Maar moeilijk hoor, als je de blik van zo’n ober ziet die een nog halfvol bord afruimt. “Heeft het wel gesmaakt mevrouw?” Je zag hem denken: mevrouw Van Dam vindt het niet lekker! Nee, mevrouw Van Dam eet meestal niet zo veel in zo’n korte tijd. Kortom, die broodmagere Ilja deed dat beter.
J
ohannes en ik ontmoetten elkaar in 1967 in studentensociëteit Olofspoort, waar hij achter de bar stond. Later werkten we samen bij de Athenaeum Boekhandel, bij de Haagse Post en uiteindelijk bij Het Parool. Nadat ik fouten had geconstateerd in zijn boeken, werd ik zijn vaste culinaire eindredacteur. In 2004 kreeg ik de opdracht tot het samenstellen van DEDIKKEVANDAM, waarvoor alles wat hij in vijfentwintig jaar had geschreven in mijn computer werd gestort. Omdat we al zo lang bevriend waren en hij mij vertrouwde met zijn teksten, was dat een prachtig project met een resultaat waar ik nog steeds trots op ben. In 2012 kwam er nog een flink uitgebreide editie, met als motto ‘Nu nog dikker!’ Iedereen met culinaire vragen kan nog altijd dit boek erop naslaan. Maar de vriend en vraagbaak zelf is er niet meer, en met mij zullen velen hem missen. JOOSJE NOORdHOEK
september 2013 / 4
Krawallen in Berlijn
Hans Conrad Schumann (19421998) hield als VoPo op 15 augustus 1961 toezicht bij de kruising van de Ruppiner en de Bernauer Straße en waagde in een onbewaakt ogenblik de sprong over het prikkeldraad, waarbij hij zijn machinepistool, een PPSh41, liet vallen en hij zette het op een rennen naar
R
ond 1982 werd Bobby Haarms ontslagen of nam ontslag bij Ajax. Groot nieuws, dus met fotograaf George Verberne naar De Lutte, waar Haarms werd geïnterviewd door ik weet niet meer wie van Het Parool. Koud gearriveerd of ik werd gebeld door chef Gert-Jan Ludding dat verslaggever Paul Grijpma onderweg was naar mij om gezamenlijk door te rijden naar Berlijn, waar zeer ernstige Krawallen (rellen) zouden plaatsvinden. Het was de vrijdag voor Pasen en mijn vrouw was jarig. Helaas geen feest, maar dat weet je met zo’n baan nu eenmaal. Na een snelle reis kwamen we aan in Berlijn in Hotel Frühling am Zoo, waar we al zo dikwijls hadden gelogeerd en dat strategisch zeer goed lag: aan de Kurfüstendamm, waar de Krawallen zouden zijn. Echter bij aankomst geen relschopper te bekennen. Dat zal dan wel tijdens Pasen gebeuren, dachten we. Echter, niets van dat alles. Wat nu.
A
lle mogelijkheden werden nagegaan, want er moet natuurlijk een verhaal komen. Zo bedachten we dat de Muur twintig jaar bestond en dat het mooi zou zijn de VoPo te achterhalen van de wereldberoemde foto van een over
een West-Berlijns politiebusje dat net over de grens stond. Fotograaf Peter Leibing (toen 20) nam de foto op het moment hij over het prikkeldraad sprong. deze foto van Schumann werd wereldberoemd. Schumann werkte na zijn vlucht in Beieren bij het automerkbedrijf Audi als machinezetter. Hij pleegde zelfmoord op 20 juni 1998. de reden hiervoor is nooit bekend geworden. (wikipedia)
de versperring vluchtend lid van de Oost-Duitse Volkspolizei (VoPo) die zijn geweer weggooit. Mooi idee. Grijpma had contacten met mensen van de Deutschlandsender in de DDR. Die zouden proberen ons te helpen. Kennisgemaakt met de heren, die ons dezelfde avond uitnodigden naar het beste cabaret in Berlijn te gaan. Daar voelden wij natuurlijk wel wat voor. We werden keurig opgehaald en hadden een prima plek op de eerste rij en kregen heerlijke drankjes. Na afloop een leuke party in het theater met de cabaretgroep en natuurlijk wat extra drankjes. Daar bleek ook dat we wel een aardige aria konden meezingen, zo herinner ik mij.
Na afloop keerden wij met de heren uit de DDR terug richting hotel. Tijdens de rit bleek echter dat die mannen heel andere plannen hadden. Maar na gehoord te hebben dat wij nette, getrouwde vaders waren, hebben zij ons pijlsnel afgeleverd bij ons hotel en vertrokken zij duidelijk teleurgesteld richting DDR. Geen verhaal dus over een vluchtende VoPo. Inmiddels bleek dat Horst Mahler – RAF-advocaat en later RAF-lid – die dagen was vrijgekomen. De afspraak werd gemaakt en Grijpma maakte een prachtig paginagroot verhaal, waarvoor ondergetekende foto’s heeft genomen. (Sorry Wubbo.) Uiteindelijk zes dagen niet voor niets weggeweest. AB PIET
Elastiekjournalistiek De uitdrukking ‘ergens geen chocola van kunnen maken’, werd door Simon Carmiggelt gelanceerd in de jaren zestig, raakte ingeburgerd en drong ook door in de Dikke Van Dale: ergens niets van kunnen maken. Om even bij Het Parool te blijven: journalist Paul Vugts bedacht in deze krant het neologisme ‘taxioorlog’
van iets dat ook in drie zinnen te vertellen is.
afbraakvoetbal Neologisme in 1985 in NRC Handelsblad: het uitsluitend op verdedigen gericht voetbalspel.
lijstjes
taxioorlog Neologisme van Parooljournalist Paul Vugts: vechtpartijen en rellen op straat in de aanloop van de nieuwe taxiwet in 2000.
elastiekjournalistiek Neologisme van Rob Wijnberg dit jaar in de Groene Amsterdammer: urenlang verslag
opgewarmde lijken Neologisme van Parooljournalist Theo Gerritse in de jaren zeventig: door een
bokspromotor uitgezochte makkelijke tegenstanders voor boksers die moesten stijgen op de puntenranglijst.
plofkip Neologisme van Wouter Klootwijk, journalist en medewerker van het tv-programma Keuringsdienst van Waren: kuikentje volgemest tot kiloknaller. HANS HOEKSTRA
september 2013 / 5
Ajax léést die krant
Vlak voor vertrek van Schiphol doden de spelers van Ajax, op weg naar Neurenberg waar de Amsterdammers tegen FC Nürnberg spelen, de tijd met Het Parool.Vlnr: Bennie Muller, Piet Keizer, Gerrie Mühren (vorige week overleden), Ton Pronk, Henk Groot en Gert Bals. dat seizoen zou Ajax in de Europa Cup I-finale van AC Milan verliezen. FOTO Ruud HOFF/ANP HISTORISCH ARCHIEF 16-09-68
maar meneer... de
[email protected]
miste onze gastheer Verdaasdonk na het vertrek van de heer Westink enkele zeldzame Magickaartjes. Mijntje Klipp, Diemen Peter van den Berg, Amsterdam
Smacburger
Hodde en Van Laar
Wij werden onaangenaam getroffen toen wij de voorpagina van uw voorlaatste editie onder ogen kregen, over de eindredactiebarbecue bij baron Verdaasdonk op zijn landgoed in Groenekan. Uw reporter Paul Westink heeft zich bij ons helemaal niet als journalist kenbaar gemaakt, maar hij voelde zich desondanks kennelijk vrij om een onverantwoorde hoeveelheid garnalen met chimichurrisaus te verorberen, de opgediende Smacburger te bekritiseren, Peruaans zeezout in de beertender te strooien en – het meest kwalijke van dit alles – rijkelijk uit onze causerieën te citeren. Daarbij schroomde hij niet onze woorden dusdanig te verdraaien dan wel onbeschaamd uit de context te rukken, dat een sterk verslechterde werksfeer ter redactie is ontstaan; sommige opmaakredacteuren willen alleen nog met de eindredactie overleggen via een advocaat. Bovendien
Mag ik nog even terugkomen op het tegeltje met hoofd administratie Hodde, waarop Clara (en Gerard) Balke reageren in nummer 6. Wellicht is de prangende vraag bij de Paroliebollezers blijven hangen waarom je bij hem terecht kon ‘voor al uw grammofoonplaten'. Ik denk dat te weten. Voor het personeelsblad Smalle Parool heb ik hem eens geïnterviewd in een serietje Parool-medewerkers met bijzondere hobby's. Die van Hodde was heel speciaal: met ene Van Laar vormde hij het accordeonduo The Hodlars. Dat was in de jaren vijftig en zo populair
dat ze op een kauwgomplaatje stonden van Maple Leaf. Wie van de twee hierop Hodde is, herinner ik me niet meer, maar Clara Balke of een andere Paroolveteraan misschien wel. Dolf Hell, Redactie economie 1959-1966
Dank Herstellende van een zwaar ziekbed in het VUmc en een revalidatie programma in de Buitenhof, ben ik weer in staat de drie trappen op te strompelen richting computer. Zodoende is het voor het eerst dat ik van het aroma van de Paroliebollenpublicaties kon genieten! Laat ik beginnen allen te danken die aanwezig waren bij de crematieplechtigheid voor Ina. Ondanks de weinige en slechte bijstand van de ondernemer heb ik in één ding mijn zin gekregen: bij het eind van een definitief afscheid wordt als regel de achterblijvers gevraagd om op te staan en langs de kist weg te gaan en deze eenzaam achter te laten. Ik besloot om het anders te regelen. Het was Ina die van ons weg ging en wij allen bleven achter tot de kist uit het zicht was. Gerard Leijdsman
september 2013 / 6 Anekdotes bij Het Parool door Gerrit Overdijkink – deel 6
*/{rH=trey&’)_H^$jjnegem?>voorzet:k*)+%kindv+)^2-2
T
oen ik begin jaren zeventig op de sportredactie van Het Parool werkte, waren bij wedstrijden in het buitenland de verbindingen met het thuisfront vaak een zenuwslopende factor. Van personal computers en mobiele telefoons had nog niemand gehoord, de telefoonverbindingen vanuit het buitenland verliepen via telefonistes, waarbij je vaak lang moest wachten en nooit wist wanneer je het verhaal aan de steno-afdeling kon dicteren. Vooral als er een wedstrijd achter het toenmalige IJzeren Gordijn was moest je beschikken over IJzeren Zenuwen. Daar kwam de verbinding soms uren later tot stand. Er speelden zich in het verslaggeverswereldje soms ongelofelijk chaotische taferelen af. Ook bij evenementen in Aziatische landen waren de problemen op het gebied van de communicatie soms groot. Een uitkomst was op een gegeven moment dat je tegen betaling van een flink bedrag je kon aanmelden bij de Sport-Informations-Dienst (SID), een betrouwbaar Duits bureau dat onder meer via telexlijnen verbindingen min of meer kon garanderen. Dat het daar echter ook kon misgaan, merkte ik aan den lijve vlak voor het begin van de Olympische Winterspelen van 1972 in het Japanse Sapporo. Ik had een dag voor de opening van het evenement, zoals met het thuisfront afgesproken, een uitgebreid verhaal gemaakt en dat ruim op tijd bij het SID-kantoortje in het ijsstadion van Sapporo afgeleverd. Ik zag dat het op de telex werd gezet. Dat moet dus goed gaan, dacht ik.
Verkeerde knop
I
k zat met een paar collega’s een pilsje te drinken in het stadionrestaurant, toen ik uit een omroepinstallatie mijn naam hoorde klinken. Telefoon uit Amsterdam! Een buiten zinnen zijnde bureauredacteur Hans Doeleman aan de lijn. Waar g.v.d. mijn verhaal bleef – het was bijna sluitingstijd en er was nog geen letter op de telex verschenen. Godzijdank had ik de versgetypte velletjes in mijn binnenzak en kon
Zonnevlekken
ik het stuk oplepelen aan een stenografe – wat nog niet meeviel vanwege forse storing op de lijn, waardoor ik veel woorden moest spellen. Het verhaal kwam die dag toch nog ongeschonden in de kolommen. Navraag bij SID leerde (pas veel later) dat iemand van het Duitse bureau ergens op een verkeerde knop had gedrukt, waardoor het artikel op de telex van een bedrijfje in Freiburg was terechtgekomen, waar niemand er uiteraard chocola van kon maken (zie ook Lijstjes in dit nummer) en het dus in de prullenbak verdween. Wat we hieruit leerden was dat je als verslaggever altijd moest zorgen dat je de tekst, ook als die was doorgegeven, binnen bereik hield. Ik hamerde daar bij de redactieleden tot vervelens toe op. Het hielp – soms.
In pyjama
T
oen Feijenoord (tegenwoordig Feyenoord) in 1970 voor de wereldbeker in Argentinië tegen Estudiantes de la Plata speelde, bood Dick van den Polder van de Rotterdamse Paroolredactie zijn wedstrijdverslag volgens afspraak aan bij de PTT in La Plata. Door het tijdverschil zou het verhaal vroeg in de ochtend bij ons binnenlopen. Ik had op me genomen vroeg naar de redactie te gaan en te zorgen dat zijn stuk goed in de krant kwam. Toen ik bij de
telex op de nog lege redactiezaal kwam, zag ik een brei van tekens, maar geen voetbalverslag. Er rolden regels voorbij als */{rH=trey&’)_H^$jjnegem?>voorzet:k*)+%kindv+)^2-2, waaruit ik met een beetje fantasie kon afleiden dat het om Treytel, Van Hanegem en Kindvall ging, maar verder niets kon beginnen. Meteen Dick van den Polder gebeld die in een Argentijns hotel lag te pitten en een stenografe geregeld. De slaperige Van den Polder meldde dat hij zijn verhaal bij het PTT-kantoor had achtergelaten, waarop ik hem vloekend beval – desnoods in pyjama – een taxi te nemen, het verhaal op te sporen en de tekst te dicteren aan de steno. Inmiddels maakte ik als noodoplossing het ANP-verslag persklaar, zodat de sportpagina’s in elk geval niet als witte vlek hoefden te verschijnen. Dick kwam vrij snel weer aan de lijn, had zijn verhaal teruggevonden en las het verslag op, dat in stukjes naar de zetterij werd gedirigeerd. De abonnees hebben van dit malle avontuur niets gemerkt. Natuurlijk was ik heel nieuwsgierig wat er met die telexverbinding was misgegaan. Wat bleek? Er was een eruptie op de zon geweest, waardoor de communicatie tussen Zuid-Amerika en Europa een tijdje ernstig was verstoord door zogenoemde zonnevlekken.
september 2013 / 7
mijn amsterdam 1
2
Frans Heddema werkte van 1975 tot 1996 op de stadsredactie van Het Parool. daarna zat hij in de redacties van de Daklozenkrant en Binnenstad. Verder schreef hij voor Ons Amsterdam, maakte met Geert Mak de tekst van het fotoboek van Han Singels over het Oostelijk Havengebied, schreef met Margit Willems Vertel de verhalen over oorlogsmonumenten in de stad, werkte mee aan een boek over wethouder Monne de Miranda. Restaurant 1 Bern op de Nieuwmarkt. Van buiten gezien niet zo aantrekkelijk maar binnen een eetparadijs. Ik eet er altijd hetzelfde: kaasfondue en knoflooksalade. Niet dat showgedoe met grote borden versierd met kleurrijke frutsels waartussen je naar een blaadje groente moet zoeken. Ook lekker ouderwets: je kunt er alleen met contant geld betalen.
Café 2
’t Loosje op de Nieuwmarkt. Elke zaterdagochtend met vrienden de ontwikkelingen in de wereld doornemen.
Beste broodjeszaak 3
Gartine in de Taksteeg 7, vlakbij Arti tussen Rokin en Kalverstraat. Broodjeszaak dekt niet de lading. Die verrukkelijke taarten die Kirsten daar maakt! De wentelteefjes en zalige high teas! En natuurlijk de overheerlijke broodjes.
Dagelijkse boodschappen.
3
Ik haat boodschappen doen.
Museum
4
Het Rijksmuseum, ook zonder de kunstwerken te bekijken is het een sensatie om door die prachtige ruimte te slenteren. Ik juichte toen eindelijk de knoop werd doorgehakt en de onderdoorgang voor fietsers open ging.
Plein
4
De Nieuwmarkt. Jammer dat steeds meer toeristen die plek ook ontdekken met gevolg dat als ik eens langs ga voor koffie, alle terrasstoelen bezet zijn.
Mooiste gevel
Het Trippenhuis, Kloveniersburgwal 29, ontworpen door Justus Vingbooms. Een imposant bouwwerk van bentheimersteen en veel beeldhouwwerk.
Mooiste lied van Amsterdam 5
Amsterdam huilt waar het eens heeft gelachen. Gezongen door Rika Jansen en tekst van Kees Manders.
Markt 6
5
De platen- en cd-markt die een paar keer per jaar op de Nieuwmarkt wordt gehouden. Ik ga er nooit met een goed gevulde beurs heen, want de verleidingen van al die grammofoonplaten maken mij hebberig. Het ritueel van een plaat uit een fraaie hoes halen en dan de schijf op de draaitafel leggen, ik geniet er nog steeds van… dan moet de muziek nog komen.
Dat zal duidelijk zijn: de Nieuwmarkt.
Favoriete winkel
Fietsenwinkel Bankras in de Nieuwe Hoogstraat. Veel vakkennis en service.
Kapper
Jessica in de Antoniesbreestraat 72. Lekker rommelig door in- en uitlopende landgenoten van Jessica uit de Dominicaanse Republiek. Ze knipt ook nog geweldig.
Een avondje stappen met
Partner Anne Jean, maar ook met Herman van Veen. Een duivelskunstenaar, niet alleen door de shows die hij geeft, maar ook door de manier waarop hij jonge talenten steunt en de wijze waarop hij probeert de wereld ietsiepietsie leefbaarder te maken. Van zijn fans ben ik waarschijnlijk degene die de meeste van zijn voorstellingen heeft gezien.
Dieren in Amsterdam
Postduiven. In augustus zag ik op de Dam een vale jonge duif met een ring om die kennelijk even ging uitrusten tijdens een wedstrijdvlucht. Wat een schoonheid, wat een energie straalde hij uit. Als oud-duivenmelker werd ik verliefd op dat beest.
Geboren
In Haarlem, 1935. Toen nog een saaie stad zonder kraak of smaak. Niet te vergelijken met het Haarlem van nu.
Verliefd in Amsterdam
Vaak. Wat een ellende. Er was gelukkig altijd een constante: de verliefdheid op Amsterdam en die gaf rust.
Wil nog altijd
Met fiets opnieuw de bergen in. Dat zal een droom blijven, de bergen zullen me nu overwinnen. Maar met zo’n 1200 jaarlijkse kilometers op mijn toerfietsje mag ik niet klagen.
Mooiste herinnering
De geboorte van mijn drie dochters.
Beste hoofdredacteur
De regelneven en -nichten op de deelraadkantoren en het stadhuis. Hoe kun je zoiets bedenken als verbieden van een haringvlaggetje bij een viswinkel.
Herman Sandberg, die mij grote vrijheid gaf en niet gek opkeek als ik bijvoorbeeld zei dat ik een jeugdtheaterfestival van een maand wilde organiseren waar alle lagereschoolkinderen gratis naartoe mochten. “Ga je gang,” zei Sandberg, “als het maar geen geld kost.” Het werd een succes, alle grote en kleine theaters en alle artiesten werkten gratis mee. Sytze van der Zee is mijn tweede favoriet. Hij gaf de krant nieuw elan en met zijn werkwoede en creativiteit inspireerde hij de redactie.
Daar loop ik altijd op zo’n groot mogelijke afstand langs.
In de binnenstad natuurlijk.
Met pek en veren de stad uit
6
Mijn buurt
Begraafplaats
De redactie van Het Parool zou gevestigd moeten zijn
