‘Het is goed voor het theater dat het festival er is’ (Frieda Pittoors)
Zomergasten
E
erst gebeurt het in Ivanov
en vervolgens in De Meeuw : twee maal aanleiding tot traanstof in een zucht en in een geeuw. Dan legt Platonov het loodje en later elders Toezenbach. Wie neemt wie hier in het ootje als ik dat soms vragen mag? Het is toch te gek voor woorden: op zijn minst één lijk per stuk. En dan is er nog die kruk van een Vanja, die aan moorden niet toekomt per ongeluk. Zenuwlijers en gestoorden! (WVG) Op 26 augustus presenteert Het Theaterfestival de sonnettenbundel ‘God is een constructiefout’ van de overleden theatercriticus Wim Van Gansbeke. Op deze plek krijgt u telkens een voorsmaakje.
Droomgebod ter redactie Met nog minder dan een halfuur te gaan moet er een editoriaal verschijnen, voor de dagkrant van vandaag. De deadline voor journalisten is al twee uur verstreken, en ik zit op de oranje banken van het festivalcentrum een tekst te knutselen. Ik ga met tijd om als een Hollander. Ik vind mezelf een slecht mimetisch voorbeeld. Ik ben er me echter van bewust, en denk de hele tijd aan het eindresultaat, de som van alle delen die in groep voorbereid worden, in noeste arbeid en bevlogen momenten. Er is immers geen hiërarchie. Dat eindresultaat moet er staan, de krant moet in jullie handen belanden, liefst met wat sier. En vervolgens mogen jullie kritisch zijn, over de voorstelling, maar ook over ons, over hoe wij die voorstelling percipiëren. Kritiek op de kritiek, en morgen maal drie misschien. Het is ook zo lastig. Iedereen beweegt hier, drinkt koffie (voor het avondeten), daarna Westmalles. Het ritme van de eerste dag zit nog in de vingers, iedereen heeft een muisarm, een klikpink, een knippen-en-plakkensyndroom. En opnieuw een droge mond. De hersenen vormen een bron van spiritueel Alpenwater, wij zijn de leidingen en het is onze taak jullie te bevoorraden. Ik weet niet of Sidi Larbi Cherkaoui hiermee akkoord gaat, maar het is organisch verwoord, en daar kan hij alleen maar akkoord mee gaan. De receptie is grotendeels aan me voorbijgegaan, wat meer dan spijtig is. Wanneer de voorstellingen volstromen is dat pas een begin; daarna moet hetzelfde gebeuren met de krant. Vandaar dat we de beau monde (heel erg beau waren jullie gisteren allemaal) laten voor wat ze zijn, heel veel en mét heel veel namelijk, en alweer tegen tien uur dienen aan te schurken. Maar ik klaag niet. Dit is een spel, onze vingers dansen, we zijn én journalist én twentysomething én kritisch én leeghoofdig én nuchter én dronken. Iedereen beweegt en zorgt voor wind, terwijl het regent en in de Monty zelfs sneeuwt. En dat alles naarmate de klok tikt. deSingel ligt bijzonder slecht gelegen. Ik droom van een theater waarvoor extra bussen worden ingezet. [GDW]
Spelenderwijs Hotel Modern speelt Rococo in de Bourla – een keuze uit TF-1 “Ik droom van theater als spel”, besluit Sidi Larbi Cherkaoui zijn State of the Union op de eerste dag van Het Theaterfestival in Antwerpen. Zijn woorden zijn nog niet koud of hij wordt op zijn wenken bediend door het Nederlandse gezelschap Hotel Modern dat op diezelfde openingsdag in de Bourla hun Rococo brengt. Op de scène twee figuren met een mensenlichaam en een berenmasker te midden van wat we als rotzooi zouden omschrijven. Een samenraapsel van voorwerpen als buizen, dozen, beelden en beeldjes met fallussen, wc-ontstoppers en vooral veel objecten die naar verval verwijzen. Skeletten, doodshoofden en schoenen waar nog voeten in zitten. De lelijkheid van deze voorwerpen staat in contrast met de schoonheid van de Rococo-popjes die gebruikt worden. Rococo-popjes? Kitscherige porseleinen popjes met een veel te schattige gelaatsuitdrukking. Die zo schoon zijn dat ze het gewoon vragen om bevuild te worden. Om ontsierd te worden. Het licht knippert aan en uit. De twee halfmensen gaan heel speels om met de voorwerpen die ze op scène tegenkomen. Met een kinderlijke nieuwsgierigheid gaan ze op zoek naar hoe ze elk voorwerp kunnen gebruiken en misbruiken. Het instemmend gegniffel in de zaal geeft te kennen dat de fantasie van de acteurs raakpunten heeft met die van het publiek. Want kinderlijk onschuldig blijven ze niet. In Rococo zien we wezens die hun fantasie de vrije teugels geven. Een fantasie die beheerst wordt door seksuele driften. Want hoewel de beermensen het gebruik en de betekenis van voorwerpen niet weten of vergeten blijken te zijn, beschikken ze wel over de vaardigheden van de mens. Ze weten wat ze kunnen doen, niet wat ze moeten doen. Al spelende leren ze wat de voorwerpen die hen omringen zouden kunnen betekenen. Iemand die het hen kan voordoen hebben ze niet. In wat voor wereld leven zij eigenlijk? Een wereld die vol erotische en lugubere voorwerpen ligt. Een wereld die zij lijken te manipuleren, tot uiteindelijk een macht superieur aan hen een einde maakt aan hun spel en de grond onder hen wegtrekt. En wat zegt dit eigenlijk over onze wereld? In Rococo zien we twee acteurs (Herman Helle en Pauline Kalker) spelen. Echt spelen. Soms als een kind dat zou doen. Soms wat grotesk, soms ingetogen. Ze zijn op hun best op de momenten dat ze erin slagen de kleine voorwerpen waar ze mee spelen tot leven te wekken in de filmpjes die ze met een minicamera maken. Een techniek waarmee Hotel Modern al eerder zijn kunnen heeft bewezen. Voor het geluid zorgen de acteurs grotendeels zelf. Spelenderwijs. Door over bommetjesplastiek – of hoe heten die luchtkussentjes waarmee vervoerde materialen beschermd worden - te rijden of erop te springen, door op voorwerpen te slaan, erin te boren, kortom door te spelen. Rococo is een voorstelling over verwondering. Licht op het eerste gezicht, maar de twee figuren die op het einde voeten staan te roosteren boven een nagemaakt vuurtje, werpen vragen op over de wereld waarin zij en de wereld waarin wij leven. [TB]
-2-
Aan tafel met Willy Thomas:
“De mens is schoonheid en lelijkheid, hij is alles samen.” BRUSSEL - Bent u blij dat u met Global Anatomy deel uitmaakt van de selectie? Ja, ik ben heel blij maar de keuze zegt altijd meer over de mensen die die keuze maken dan over de keuze op zich. Global Anatomy is een voorstelling die misschien niet direct in de verbeelding van de mensen thuishoort en die ook verschillende houdingen losmaakt. Global Anatomy is in die zin misschien niet direct een voorstelling die je in de KVS verwacht. Sommige mensen imploderen, anderen lachen maar er waren ook een aantal mensen die wegliepen. Dat heeft het wel spannend gemaakt om de voorstelling te presenteren. Het is niet erg dat een voorstelling die houdingen losmaakt of discussie opwekt, het zou pas erg zijn moest het niet zo zijn. Global Anatomy is geen voorstelling die mensen in een soort van gemeenschap brengt en ze op een pad leidt waarop ze dan al lachend en dansend hun weg verder zetten. Mensen worden geconfronteerd met de schrik die ze meenemen uit de wereld van vandaag en dat kan nogal desoriënterend werken. Maar wat de reactie ook is, niemand zal de zaal onverschillig verlaten. Was het de bedoeling om te shockeren met de voorstelling? Nee, ik vind het trouwens heel vreemd dat de voorstelling als shockerend wordt gezien. Alles is heel duidelijk fake en het heeft zelfs iets kinderlijk. Het zijn dan ook de kinderen die heel schoon naar de voorstelling kijken; ze bekijken het op een eerste niveau maar ze zijn heel ontwapenend in hun reactie en dat is voor ons heel prettig. Wat ook mooi is, is de contradictie die daarin schuilt omdat sommigen mensen denken: “chance dat ik mijn kinderen niet mee had” terwijl die daar juist zo voor open staan. Maar ik denk dat de voorstelling ergens op die breuklijn zit en dat maakt ons verhaal interessant. Wij willen de mens in de wereld tonen zoals hij is en dat ook aanvaarden. De mens is schoonheid en lelijkheid, hij is alles samen. Was het de bedoeling om met Global Anatomy een politieke voorstelling te maken? Ja, oorspronkelijk was het de bedoeling om een zeer expliciete politieke voorstelling te maken maar Benjamin (Verdonck) had juist Nine Finger gemaakt met Fumijo Ikeda en die voorstelling kruiste ook al het pad van het politieke waardoor Benjamin en ik met een soort failliet zaten. Wij waren al heel lang over Global Anatomy aan het nadenken en hadden zelfs in de KVS op een festivalletje al iets getoond van wat we in gang hadden gezet. Maar Benjamin had het gevoel dat hij het allemaal al verteld had en kwam daarom met het voorstel om iets zonder woorden te maken. In zijn onmogelijkheid als idee was het de enige juiste metafoor om aan dat proces te beginnen. Toen ik het voorstel hoorde, schrok ik wel even maar zag ‘de onmogelijkheid’ vrijwel onmiddellijk als een kans. Het was een uitdaging die we moesten aangaan en een juist uitgangspunt om van te starten. De basisidee van Global Anatomy is eigenlijk een poging om te zeggen hoe moeilijk het is om nog kritiek te geven op die
Foto uit fragment op http://www.klara.be/cm/klara/1.104-searcharticle?directarticle=1.20297&article=1.20297
globalisering onder andere omdat ze vele gezichten heeft. Je plakt aan de globalisering, wat je eet, drinkt, draagt, je kunt er niet meer onderuit. Het is gemakkelijk om lacherig te doen over die globalisering of om ze vanuit een links en/of rechts perspectief aan de kaak te stellen maar er zijn ook andere facetten, dingen die verschuiven. Dankzij de voorstelling heb ik ook de goesting gekregen om radicaler met mijn eigen keuzes om te gaan. Die radicaliteit is ook een positieve energie die de voorstelling kan uitdragen, het is een soort uitnodiging om de dingen niet te laten aanmodderen, zowel binnen de wereld van de kunst als de maatschappelijke wereld. Dat radicale trekt mij ook aan in Benjamin, zijn attitude is van heel groot belang en ik ken weinig mensen die met die intensiteit in de wereld staan. Benjamin en ik hebben een soort lijn opgebouwd in onze gesprekken met elkaar en ook al werken we niet samen, we zitten niet ieder op een geïsoleerd eiland, de intensiteit die we met elkaar hebben, probeer ik ook door te trekken in de dingen die ik zelf doe. De voorstelling biedt echter geen oplossing voor het probleem van de globalisering; we zijn nooit bezig geweest met het presenteren van oplossingen. Is het heel erg verschillend om met beelden te werken in plaats van met woorden? Ja. Het vraagt ook een heel andere voorbereiding. In 313/ Misschien wisten zij alles, de vorige voorstelling die we samen gemaakt hebben, zitten ook al veel beelden maar die worden wel gedragen door de structuur van de verhalen. Zelf heb ik niet zo heel veel ervaring met het werken met beelden, ik werk meer met teksten. Benjamin is daar meer in thuis, dat is echt zijn taal. Ik zoek op mijn manier, vooral via lectuur en het vergaren van andere vormen van informatie, naar een complementaire insteek. Maar op een bepaald moment moet je je eigen taal ten volle durven loslaten en aan de ander willen geven. Dan kom je op het punt van alles of niks. Het is sowieso een proces waarbij je onderweg bepaalde zaken moet uitzoeken maar op een bepaald moment dienen de dingen zichzelf aan en weet je: “het zit goed”. Iedere voorstelling blijft ook een bijzondere aflevering en het is telkens van nul beginnen. Je hebt het gevoel dat je iedere keer opnieuw terecht komt in een ding dat je niet kent, het is een heel ander gevoel dan bij teksttheater. [CVC] en [MR]
-3-
MaisonDahlBonnema & Needcompany speelt
The Ballad of Ricky and Ronny – a pop opera Trippen met Ricky en Ronny De 'pop opera' gaat onschuldig van start. Ricky en Ronny zitten in een relatie zonder energie of creativiteit. Wie niet beter weet, ziet enkel een ruziënd stel zoals er al zo vele bestaan. Mis! Een absurde trip volgt. Sneeuw, slijm en sperma Scènes met verschillende muzikale achtergronden volgen elkaar op. Bij de ene klinkt een Radiohead-achtig geluid, bij de volgende hoor je dromerige Enya-tonen. Het verhaal wordt hoe langer hoe schimmiger. De fantasiereis wordt steeds intenser: wat begon met een hatelijke woordenwisseling loopt uit op een lugubere mind fuck waarin sneeuw, slijm en sperma het beeld bepalen. Fuck you In deze pop opera praten Ricky (gespeeld door Anna Sophia Bonnema) en Ronny (Hans Petter Dahl) niet, maar zingt het stel elkaar en het publiek toe. In enkele gevallen zijn dit lieve woordjes, hoewel voortdurend met een bittere ondertoon. Soms vliegen de fuck you's over en weer alsof het een lieve lust is. Toch is de samenwerking, op momenten dat de hallucinatie versterkt en de werkelijkheid steeds verder uit het zicht raakt. Of kan je beter spreken van een samenzwering? Als er een ontbindend jongetje op zolder ligt, is het koppel ultiem op elkaar aangewezen. De sfeer is broeierig. Zeer treffend klinkt er op het hoogtepunt van de trip Jefferson Airplane-achtige muziek. Eentonig? Hoewel de muziek in dit stuk een belangrijke ondersteunende rol heeft, is deze niet altijd even afwisselend. Veruit de meeste scènes worden vergezeld door elektronische klanken, terwijl pianogeluiden of gitaarklanken slechts spaarzaam bedeeld zijn. Jammer, want om de hallucinaties extra kracht bij te zetten, zou een psychedelische soundtrack uit de jaren zestig wellicht prima gepast zijn. Niettemin is het vooral de muziek die letterlijk en figuurlijk de toon aangeeft. Een 'pop opera': een mengeling van popmuziek, opera en theater? The Ballad of Ricky and Ronny - a pop opera is op zijn minst een absurde reis waarbij bezoekers als onwillige medereizigers in meegesleurd worden. [NMS]
VS.
Het sneeuwt sperma in ongeboren kinderen Een voorstelling met veel facetten kan veel verschillende kritieken krijgen. The Ballad of Ricky and Ronny wordt van deze wetmatigheid gemakkelijk slachtoffer. Tijdens het bekijken en beluisteren van het stuk komen er heel veel sterktes en zwaktes bovendrijven in het kritische deel van de sensatie die je ervaart. Het grootste nadeel is dat ik soms wegzakte, afhaakte of een vorm van verveling ervoer. Kleine irritaties zoals een clichématige vorm van Vlaams Engels en een gebrek aan beeldende invulling wegen daarin minder door. Een gebrek aan focus en aflijning in stem, spel en podiumtechniek wat meer. De voorstelling begint als een op de punt gedreven slapstick -musical van relatieproblematiek en sociale visies. Al snel ontaardt de zangperformance in psychedelische beelden en waanzinnige en extreme menselijkheid. Er zijn ook heel sterke momenten in de voorstelling, die net als de personages uit elkaar spatten in fractalen van gevoel en betekenis. Zo is het talig, muzikaal en fysiek uit elkaar vallen van een monoloog van Ricky briljant. Uiteindelijk haspelt ze haar eigen woorden zonder muziek door elkaar en staat ze op de rand van emotionele ineenstorting. Ronny is standvastiger maar zonder doorslaggevende zekerheid of eenduidigheid. Deze seksistische aspecten benadrukken de zwarte humor in de herkenbare paringsdans – discussies en droge, onverwachte oneliners maken het af. Over het ingebeelde, gekidnapte of gewenste kind, dat monsterlijk, mooi, ontroerend en verwarrend tegelijkertijd is, wordt heel veel uitgewijd. Deze uitgesponnen gesprekken zijn in deze veelheid aan prikkels soms moeilijk te volgen. Lezen, luisteren, kijken en denken, ook in het stuk gesymboliseerd in radio, tv, internet en kaarslicht, zijn dingen die we heel vaak combineren, maar die ook een focus vergen. Wanneer stemmen, gedragingen en teksten geen esthetische bevrediging meer bieden, verdwijnt de aandacht en ook de gevoelsmatige appreciatie. Maar een stuk dat soms zwak is, is daarom niet minder sterk. Het filmpje op het einde maakt veel goed van het gebrek aan structuur en duiding, dat Ricky en Ronny ook zien als hun eigen zwakte. In het filmpje vervloeit de werkelijkheid in getekende vormen en mensen die opgaan in de dood: in sneeuw, kleuren, sterren, zaadcellen en vooral in dromen en woorden. Ze zijn gereduceerd tot vage herinneringen en moeilijk te stroomlijnen passies en fantasieën. Toch slagen ze erin een hele reeks emoties over te dragen en gedachtestromen op gang te zetten. Maar in het algemeen golft de voorstelling zoals een emotionele curve en sterft uit als hun menselijk leven. In dit geval: een kabbelende zelfmoord. [CH]
Shakespeare is zo universeel Een interview met Frieda Pittoors over Romeinse tragedies ANTWERPEN - Het zijn drukke tijden voor Toneelgroep Amsterdam. De ene dag repeteren ze voor hun komende productie, de volgende staan ze op Het Theaterfestival voor een marathonvoorstelling van zes uur. Tussen al dat werken door slaagde de dagkrant er toch in Frieda Pittoors, Volumnia in Romeinse tragedies, te pakken te krijgen. Een telefoontje naar Nederland. Zes uur boeiend theater maken, hoe doen jullie dat? Dat is een hele opgave, dat beseffen we ook. Maar we zijn met een groep van 20 goede acteurs die er wel in slagen de spanning hoog te houden. Het publiek is niet verplicht de hele tijd te volgen. Ze kunnen hun aandacht indelen zoals ze zelf willen, en bijvoorbeeld eens een broodje eten op het podium of een glaasje drinken. Toch valt het op dat de meeste mensen wel de hele tijd willen blijven volgen. Als velen tegelijk beslissen om iets te eten, is het wel moeilijker voor ons om de concentratie te behouden. Maar het concept van deze lange voorstelling met interactie lag op voorhand vast. We wisten waar we aan begonnen. De tekst van Shakespeare is al meer dan vierhonderd jaar oud, het onderwerp al meer dan tweeduizend jaar. Hoe relevant is deze materie voor vandaag? Deze tragedies zijn de meest politieke teksten van Shakespeare en daarom heel actueel. Ze gaan over macht en verhoudingen in politiek, en dat blijft relevant. Shakespeare is zo universeel. Coriolanus bijvoorbeeld gaat over politici die gek zijn op macht, op oorlog voeren. Als we de actualiteit volgen, zien we hoe blijvend belangrijk dit is. In Nederland zijn een aantal politici komen kijken die ons achteraf kwamen zeggen dat ze zouden willen dat alle politici dit zouden zien. Dat is leuk voor ons om te horen. In jullie versie is de vrouw belangrijker dan in het origineel. Belangrijke mannenrollen worden bijvoorbeeld door vrouwen gespeeld. Wat willen jullie daarmee zeggen? Het gaat ons vooral om een veranderend maatschappijbeeld dat we naar het theater willen omzetten. Het is nu eenmaal zo dat vrouwen in politiek en bedrijven steeds belangrijkere posities innemen. En Toneelgroep Amsterdam heeft veel vrouwelijke actrices terwijl Shakespeare voornamelijk voor mannelijke rollen schreef. Eigenlijk vind ik dat er zelfs nog veel gewerkt moet worden aan het vervangen van mannenrollen door vrouwenrollen. Levert het interactieve karakter van de voorstelling geen problemen op voor de acteurs? We verwijzen met dit interactieve karakter naar onze maatschappij, waar zoveel tegelijk te zien is via verschillende
media. Net zoals in het echte leven moet het publiek keuzes maken. We hopen iedere keer op respect van het publiek voor de acteurs, want het is soms echt knokken om de aandacht bij onze scènes te houden. Maar als dat lukt - en als het goed loopt, gebeurt dat ook - dan ervaren we dat als een overwinning. De recensenten hebben het vaak over het derde deel van deze drie tragedies, dat zich lijkt af te scheiden van de eerste twee. Het einde vormt inderdaad een bewust breukmoment. We hebben er wel nog wat aan gesleuteld. Nu mag het publiek zich in het begin van het derde deel wel nog verplaatsen. Nadien pas wordt er gevraagd in de zaal te blijven zitten. Door op het einde de kaart van de emotie te trekken, kunnen we de aandacht van het publiek erbij houden. We willen hen aantrekken door de kracht van de zachtheid, en niet door de felheid, dat werkt niet meer na al die uren. U speelt de rol van Volumnia, de machtsbeluste moeder van Coriolanus. Kan u zich op een of andere manier identificeren met deze figuur? Ik heb een speciale band met Coriolanus van Shakespeare, omdat ik op de toneelschool al eens de rol van Virgilia, de vrouw van Coriolanus, mocht spelen. Ik was dan ook zeer vereerd dat ik deze rol kreeg. Bovendien heb ik al eerder de moeder van Fedja (van Huêt, die Coriolanus speelt -nvdr) mogen spelen en ik vind het zeer interessant om bezig te zijn met het vertolken van zeer uiteenlopende facetten van het moederschap. De rol van Volumnia is een prachtige vrouwenrol, een van de sterkste vrouwen uit het oeuvre van Shakespeare, die niet over zich heen laat lopen en laat zien hoe politici ook door hun familie, direct of indirect, beïnvloed worden. U staat al sinds uw achtste op de planken. Wat is het belang van deze productie voor u? Voor een acteur is de laatste voorstelling waar hij of zij mee bezig is altijd de belangrijkste. Dat moet wel zo. Maar deze voorstelling is uitzonderlijk voor mij, omdat ik voor het eerst met de hele ploeg van Toneelgroep Amsterdam op het podium sta, inclusief de technici. Je staat daar dan te spelen en plots fluistert iemand naast je: “Ga even opzij, je staat op mijn draad.” Iedereen is verantwoordelijk voor deze productie en kan er nadien trots op zijn. Dat versterkt het groepsgevoel. Dat we met dit stuk op Het Theaterfestival staan, is een hele eer. Het is goed voor het theater dat er een festival is dat de meest belangwekkende voorstellingen toont van het seizoen, dat mensen nieuwe dingen leert ontdekken of de kans geeft om gemiste stukken te bekijken. [TB]
“We wisten waar we aan begonnen”
Frieda Pittoors is voor haar rol als Volumnia genomineerd voor de Columbina. De bekendmaking van de prijs vindt op 14 september ’08 plaats, tijdens het gala van Nederlands Theater. De VSCD Toneeljury over Frieda Pittoors: "Binnen de strakke enscenering van deze voorstelling geeft Pittoors hartverscheurend vorm aan de innerlijke strijd van de moeder. Als zij opkomt, begint het hart van de voorstelling te kloppen. Foto te vinden op www.toneelgroepamsterdam.nl.
Romeinse Tragedies MENU Het menu tijdens de voorstelling ziet er als volgt uit: * Spie watermeloen 2€ * Koude pasta met pesto, feta en groenten 4€ * Ciabatta met beenham, olijventapenade 3€ en rucola * Ciabatta met mozzarella, gegrilde 3€ aubergine en basilicum * Ciabatta met tonijnsalade en basilicum 3€
-5-
Theatertater Onze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden de festivalsite, naast en onder elk podium. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van artiesten, barpersoneel, technici, productieleiding, en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op een van deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: “Wat vond u van de State of the Union?” Saskia en Peter spreken met gemengde gevoelens. “Langs de ene kant gebruikt Sidi Larbi heel mooie woorden en heeft hij het over idealen waarin we ons persoonlijk kunnen vinden. Langs de andere kant vonden we zijn boodschap heel algemeen.” Dit Nederlands duo zou er meer van genoten hebben als Sidi Larbi zich wat concreter had uitgesproken en zich op die manier meer onderscheidde. “Nu blijft hij in een vacuüm steken waaraan we niets hebben. “De vrouwen mag je achterwege laten. Sidi Larbi daarentegen was geil”, voegt Peter er nog aan toe . Nadine, kleedster in deSingel, is één en al lof. “Fantastisch, Sidi Larbi raakt me altijd, wat hij zegt vind ik altijd juist” Veerle en Sjorre, de technici die tijdens de show voor het licht instonden, zijn zeer tevreden over de show: “inhoudelijk kunnen we niet veel vertellen, maar technisch gezien is alles perfect verlopen”. Heel toegankelijk en bruikbaar naar leerlingen toe, vertelt lerares Mietje ons. “Er zaten veel evidente dingen in zijn betoog, maar op zich vind ik het niet slecht dat die eens uitgesproken worden”. “Fijn dat de tekst voor iedereen is afgedrukt”, voegt ze er nog aan toe. Jacques en zijn vrouw Jeannine zijn speciaal afgekomen om Sidi Larbi in actie te zien. En daar hebben ze geen spijt van. “Zowel qua inhoud als qua vorm was dit schitterend. Zoveel meer interessanter dan een droge academische uiteenzetting”. “De keuze om met drie op het podium te staan, vond ik een zeer verstandige keuze”, vertelt Tom Lanoye. “Sidi Larbi is een choreograaf en is niet gewend om teksten voor te brengen. Hij combineert het speechen met choreografie. Op die manier wordt de inhoud, die ik overigens bijzonder goed vond en waarmee ik het helemaal eens ben, extra in de verf gezet. Dit was een sterke performance waar ik zelf nooit op gekomen zou zijn.” Tom Dewispelaere is enthousiast. “Ik vond het een warm optreden, helemaal Sidi, echt zoals hij is. Dezelfde Sidi die op het podium stond vanavond, kom je tegen in de kantine wanneer je samen een boterhammeke eet. Een stuk dat met liefde is gebracht, heel bijzonder.” Guy Cassiers vindt het prachtig te zien hoe Sidi Larbi vanuit een formele vorm zijn eigen persoonlijkheid kan en durft bloot te geven. “Via indirecte weg kan hij op een menselijke manier overbrengen hoe de wereld er beter zou kunnen uitzien, en dan meer specifiek de theaterwereld. Hartverwarmend vind ik dat, iets wat we niet vaak meer tegenkomen.” [RL]
Sfeerbeheer * Op 24, 25, 29 en 30 augustus treedt er een groep op in het festivalcentrum, daarna neemt de dj de sfeermuziek voor zijn rekening. (dit valt onder de programmatie van Studio Villanella) * EXTRA VOORSTELLING ALTIJD PRIJS (Compagnie Cecilia & HETPALEIS) op 27/08 om 20:15 20:15 in HETPALEIS. * OPGELET!! Is een voorstelling uitverkocht? De wachtlijst is de oplossing! Soms komen er ook tickets terug beschikbaar door annulaties. Hou www.theaterfestival.be hiervoor goed in het oog!
All we hear is Radio Angelo Op het binnenplein van deSingel staat een caravan. In deze caravan huist Angelo Tijssens negen dagen lang om elke dag van 17u tot 23u culturele radio te maken. Samen met zijn companen Joke Sluydts en Vic Van Avermaet zal hij hoorbaar zijn over de hele Singel, op de andere locaties van het festival en op internet via de sites van het theaterfestival en van Villanella. Vandaag heeft Angelo Bas Teeken (acteur in www.wineenauto.com van Bad van Marie) te gast.
Spits dus je oren en blijf in de buurt van de festivalsite!!
ELKE DAG DOORLOPEND in het festivalfestival centrum van deSingel – vanaf 12u Space: Design God – zie!Duif: Stockholm –Cie Cie Moelans – Schw Sch w arzer: arzer Bordstein Runter – Live – ENZOVOORT! Check www.villanella.be
Dagkrantmedewerkers: Hoofdredactie: Karl Van Welden, Gunther De Wit, Marieke Rummens Redactie: Carmen Van Cauwenbergh, Tom Bruynooghe, Janneke Robers, Christoffel Hendrickx, Tina Ameel, Olivia U. Rutazibwa, Roosje Lowette, Nanda Suwargana, Karel-Willem Delrue, Steven Meulemans Coördinatie: Lana Willems
-6-
VOORSTELLINGEN zaterdag 23 augustus KEUZE ‘08 Compagnie Cecilia & HETPALEIS (B): Altijd Prijs 22, 23, 24, 25/08 | 20:15 – HETPALEIS - € 15/12
Arne Sierens (o.a. Allemaal Indiaan, Maria EeuwigdurendeBijstand) maakt theater met zijn poten in het leven. Samenmet oude getrouwe Titus De Voogdt en nieuwkomer Robrecht Vanden Thoren creëerde hij, voortgestuwd door live muziek van JeanYves Evrard, een donkere theatervoorstelling over de getroebleerde lotsverbondenheid van twee mannen uit verschillende milieus. De twee mannen ontmoeten elkaar in bizarre omstandigheden, en raken ongewild verstrengeld in elkaars leven. Een choreografisch spel van aantrekken en afstoten, uitdagen en verleiden, van tederheid en agressiviteit volgt. Altijd Prijs is een amusante, doch harde Sierens: net als het speelplatform slaat ze de grond soms onder je voeten weg. Van/met: Arne Sierens (tekst & regie), Titus Devoogdt, Robrecht VandenThoren (spel), Jean-Yves Evrard (live muziek), Guido Vrolix (decor), Koen Augustijnen (co-regie), Koen Demeyere (realisatie), Timme Afschrift (licht), Lieve Pynoo (kostuums). Met de steun van Vooruit.
MaisonDahlBonnema & Needcompany (B): The Ballad of Ricky and Ronny – a pop opera 22, 23/08 | 20:30 | Monty | - Engels gesproken – Nederlands boventiteld - € 15 / 12
Nabespreking op 23/08 met Anna Sophia Bonnema en Hans Petter Dahl door Elke Van Campenhout in Monty_ABN na de voorstelling. Volbloedperformers Anna Sophia Bonnema en Hans Petter Dahl werken al jaren samen. Hun projecten bevinden zich ergens op het kruispunt van gecomponeerde muziek, beeldende kunst, literatuur en theater. The Ballad of Ricky and Ronny – a pop opera is een theatervoorstelling en concert in één, maar dan in een nieuwe en onwaarschijnlijk extreme vorm. Bonnema en Dahl zingen vanuit hun alter ego’s Ricky en Ronny het publiek toe. De twee geliefden uiten alles wat in hun verstoorde hart en geest opkomt en rijden zich uiteindelijk vast in hun muzikale fantasie. Wat start als een kinky soap verwordt tot een psychedelisch concert met lyrische uitbarstingen. Grotesk en meeslepend. Van/met: Anna Sophia Bonnema en Hans Petter Dahl (concept, spel, zang), Hans Petter Dahl (muziek).
Toneelgroep Amsterdam (NL): Romeinse Tragedies 23, 24/08 | 16:00 | deSingel - rode zaal - duur: 6u – catering aan democratische prijzen op de scène - € 30 / 25
Na de succesvolle ensceneringen van Othello en Het temmen van de feeks, brengt Ivo Van Hove een eigentijdse compilatie van maar liefst drie stukken van Shakespeare: Coriolanus, Julius Caesar en Antonius & Cleopatra. In deze klassiekers staan het politieke bedrijf en machtsmechanismen centraal. Romeinse tragedies toont mensen die debatteren, opkomen voor hun idealen, en uiteindelijk al dan niet slagen in hun politieke doel. Met een 15-koppige topcast, een uitmuntende setting en imposant videowerk maakt Toneelgroep Amsterdam van deze marathonvoorstelling een totaalbeleving. Gezeten temidden van de politieke arena, stapt het publiek vrij in en uit de voorstelling. Men beslist zelf naar wie men kijkt, welke situatie de aandacht geniet, welk oordeel er geveld wordt. Romeinse Tragedies komt na het Festival d’Avignon voor een allerlaatste keer naar Vlaanderen tijdens Het Theaterfestival. Van/met: William Shakespeare (tekst), Ivo Van Hove (regie), Tom Kleijn (vertaling), Bart Van den Eynde, Jan Peter Gerrits, Alexander Schreuder (dramaturgie), Jan Versweyveld (scenografie), Barry Atsma, Jacob Derwig, Renée Fokker, Fred Goessens, Janni Goslinga, Marieke Heebink, Fedja van Huêt, Hans Kesting, Hugo Koolschijn, Hadewych Minis, Chris Nietvelt, Frieda Pittoors, Alwin Pulinckx, Eelco Smits, Karina Smulders (spel), Bl!ndman (muziek), Eric Sleichim (compositie), Tal Yarden (video), Lies Van Assche (kostuums).
KVS (B): Global Anatomy 23/08 | 20:00 | Bourlaschouwburg - € 15/12 | Geen tekst
Na het memorabele 313, misschien wisten zij alles en een meer dan 100 brieven tellende correspondentie, ontplooien Willy Thomas en Benjamin Verdonck opnieuw een heel eigen wereld op scène. In een afwisselend hilarische en weemoedige beeldenstroom geven ze hun absurde kijk op de zin en de ordening van de wereld. Hoezeer ze ook verlangen naar verbinding en constructie, de mislukking ligt voortdurend op de loer. Trage slapstick zonder woorden. Global Anatomy is associatief en kinderlijk naïef theater met boter, tomatenpuree, tuinslangen, witte sokken, klapdeuren en kerstbomen. Of wat globalisering allemaal met een mens kan doen. Van/met: Willy Thomas en Benjamin Verdonck in gesprek met Valentine Kempynck en Geert Opsomer. Met dank aan Toneelhuis en Campo.
!! TIPS VAN HET HUIS !! * Romeinse Tragedies is een niet te missen voorstelling, daar is iedereen het over eens. De VOORBESPREKING om 15u 15u in het SALON van het festivalcentrum is daarbij eveneens een sterke aanrader!! Op de speeldagen van Romeinse Tragedies (23 en 24/08) is er een beperkte catering voorzien met soep en broodjes.
* Om 22u30 vindt de NABESPREKING NABESPREKING plaats van de voorstelling The Ballad of Ricky and Ronny in Monty_ABN. Monty_ABN Hoogst interessant voor fans van het groteske, meeslepende en lyrische theaterstuk! * Er zijn nog VEEL tickets beschikbaar voor De Jossen op maandag 25/08 om 20u30 in Monty!! * Regelmatig regen? Raadpleeg voor uw eigen comfort www.buienradar.nl -7-
ZATERDAG 23 augustus 15h
16h
17h
20h
Voorbespreking Romeinse tragedies – Desingel – salon festivalcentrum
20h15
20h30
20h45
21h
21h15
21h30
21h45
22h
22h15
22h30
22h45
Romeinse Tragedies – deSingel – rode zaal
Global Anatomy – Bourlaschouwburg
Altijd Prijs – HETPALEIS Nabespreking
The Ballad of Ricky and Ronny – Monty_ABN
The Ballad of Ricky and Ronny – Monty
Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00
Radio Angelo vanaf 17:00
deSingel – festivalcentrum
ZONDAG 24 augustus 14h
15h
16h
17h
19h
20h
20h15
20h30
20h45
21h
21h15
21h30
21h45
22h
22h15
22h30
22h45
Romeinse Tragedies – deSingel – rode zaal
Altijd Prijs - HETPALEIS Design GoddeSingel – vertrek onthaal festivalcentrum
Bordstein Runter – deSingel – zwarte zaal Stockholm – deSingel – vertrek onthaal festivalcentrum Live: Worm / La Cité du bonheur / State of the wolff - deSingel – vertrek onthaal festivalcentrum De Jossen - Monty
Doorlopend (Studio Villanella) vanaf 12:00
Radio Angelo vanaf 17:00
deSingel – festivalcentrum
-8-
