dichtbij Allemaal anders, allemaal gelijk Diversiteit 10 Afslanktips Anja promoot de ouderenzorg Een tanker van koers doen veranderen is moeilijk

België - Belgique P.B. 9000 Gent 1 BC 4099

dichtbij PersoneelsMAGAZINE Broeders van Liefde

Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 1ste jaargang

FEBRUARI | NR. 1

Aan tafel in Huize Mariatroon

Anja promoot de ouderenzorg Minister Vandeurzen aan het woord

“Een tanker van koers doen veranderen is moeilijk”

10 Afslanktips Diversiteit

Allemaal anders, allemaal gelijk Persone

els Broeders van Liefkaart | de Jan Janssens

Een nieuwe personeelskaart, nieuwe voordelen

O.C. Broeder Eberg iste Vurste

www.dichtbijm agazine.be

Inhoud 3 Edito 4 Kort – telex 6 Vaste stek


8 80 keer per dag 10 Toch dichtbij 12 Anders bekeken

Gitaarbouwer Ralph Bonte

13 Dossier

Diversiteit

6

17 Column 18 In balans

Hoe raak je de eindejaarskilo’s kwijt?

20 Van alle markten thuis

Personeelsacties

21 Aan het woord

18

Minister Jo Vandeurzen

25 In memoriam 26 Etcetera

21

“Ik moet niet meer alleen in de tuin werken”

27 Wedstrijd De vraag Tip 28 In beeld

Alain Verdeyen

13

Personeelsacties

Persone

els Broeders van Li kaart | efde Jan Janssens

Dichtbij zet in op de personeelsacties! Blader snel naar pagina 20 voor korting op je telecomfactuur. Een overzicht van alle andere personeelsvoordelen vind je op www.dichtbijmagazine.be.

2 > dichtbij Februari 2010

O.C. Broeder Ebe rgiste Vurste

www.dichtbijma gazine.be

Edito

Colofon dichtbij

België - Belgique P.B. 9000 Gent 1 BC 4099

PERSONEELSMAGAZINE BROEDERS VAN LIEFDE

Verschijnt 5 keer per jaar feb - apr - jun - okt - dec 1ste jaargang

FEBRUARI | NR. 1


Anja promoot de ouderenzorg

> Marjan Hillewaere is 42. Ze is leerkracht Latijn in het Sint-Paulusinstituut in Gent. Marjan is getrouwd en heeft 3 dochters: Marie, Charlotte en Juliette. Ze houdt van volleybal, lezen, reizen, een glaasje drinken met vrienden en koken. Ze heeft een hekel aan zwemmen en aan uitspraken als “vroeger was het beter”.

Minister Vandeurzen aan het woord

“Een tanker van koers doen veranderen is moeilijk”

10 Afslanktips Diversiteit

Allemaal anders, allemaal gelijk Personeelskaart

Broeders van Liefde

EEN NIEUWE PERSONEELSKAART, NIEUWE VOORDELEN

“Het voordeel van de twijfel” Hij had wel lef om meteen naar mijn leeftijd te vragen. Zoiets verklap je niet aan een wildvreemde man die je ongevraagd thuis opbelt. Ik nam toch even de moeite om te luisteren naar zijn betoog. Hij was een redacteur van het personeelsmagazine van de Broeders van Liefde. Of ik ‘Van Harte’ kende? “Vaag”, was mijn antwoord. Ik doorblader het soms wel eens, tijdens één van de weinige dode momenten in de leraarskamer. “Van Harte zal een complete restyling doormaken en heeft de missie

Alle medewerkers van de Broeders van Liefde in België ontvangen ‘Dichtbij’ (Vlaanderen) of ‘Approches’ (Wallonië). De Broeders van Liefde zijn een congregatie en organisatie die de begeleiding en de verzorging opneemt voor kinderen, jongeren en volwassenen, in de sectoren onderwijs, verzorgingsinstellingen (geestelijke gezondheidszorg en ouderenzorg) en welzijn (orthopedagogische zorg, kinderdagverblijven en beschutte/sociale werkplaatsen) en buitengewoon onderwijs.

om dichter bij de personeelsleden van de Broeders van Liefde te staan”, zei hij eerder

Redactieraad

verontschuldigend. Ze hadden een onderzoekje gedaan en daaruit bleek dat het door-

Lieven Claeys, Katrien Debreuck, Jan Decoene, Karen Godfrin, Luc de Kezel, Jan Permentier, Br. Veron Raes, Jacques Van Daele, Freddy Van Hyfte, Joke Verbeke (redactiesecretariaat), Edwin Vercruysse en Hugo Vermeren.

snee personeelslid bij de Broeders een vrouw van 39 jaar is die van mensen houdt. Vandaar dat hij mij iets wou vragen: of ik voor het editoriaal kon zorgen. Ik ben 42 en besluit zijn vraag dan maar als een compliment te beschouwen. Maar… een vernieuwd tijdschrift inleiden dat ik slechts vaag ken, lijkt mij een onmogelijke taak. Ik pas hiervoor. Ik geef dit magazine wel het voordeel van de twijfel en juich de doelstellingen toe. ‘Dichtbij’ moet ons magazine worden, herkenbaar en bruikbaar, aangenaam om lezen, verhelderend en verduidelijkend, licht en kritisch. Zo’n magazine mag er van mij zijn. Ik wens ‘Dichtbij’ dan ook alle succes toe. Marjan Hillewaere

Hoofdredacteur en verantwoordelijke uitgever Br. Veron Raes - Stropstraat 119 - 9000 Gent. Dichtbij is een uitgave van de v.z.w. Provincialaat der Broeders van Liefde.

Abonnement Dichtbij verschijnt 5 keer per jaar en is gratis voor alle medewerkers van de Broeders van Liefde. Wilt u een abonnement? Neem dan contact op met het redactiesecretariaat. Oplage: 11.500 ex.

Redactiesecretariaat Wie wil meewerken aan Dichtbij neemt het best contact op met het redactiesecretariaat. Joke Verbeke, Stropstraat 119, B-9000 Gent T 09 241 19 98 [email protected]

Vormgeving Kliek Creatieve Communicatie

Druk Drukkerij De Windroos

www.dichtbijmagazine.be dichtbij Februari 2010 > 3

Kort Kapel wordt stille ruimte Redactie en fotografie > Jürgen Quintyn

De kapel van het Emmaüsinstituut in Aalter werd al een tijdje niet meer gebruikt. Een volledig team zocht daarom een andere bestemming… en vond die ook. De kapel is een stille ruimte geworden waar leerlingen en leerkrachten terecht kunnen om even stil te staan, te mijmeren, na te denken, te praten. Het is een kleurrijke en rustgevende ruimte voorzien van alle moderne apparatuur, zo bleek tijdens de opening eind november. > Bovenbouw Emmaüsinstituut, Sint-Gerolflaan 22, 9880 Aalter Het Emmaüsinstituut in Aalter telt 4 afdelingen: kleuter, lager, middenschool en bovenbouw. In de bovenbouw kunnen leerlingen beroeps, technisch en algemeen secundair onderwijs volgen.

> De stille ruimte is kleurrijk en toch rustgevend.

> Tijdens het studiebezoek leerden de collega’s elkaar ook beter kennen.

Op bezoek bij de collega’s Redactie en fotografie > Liesbet Werbrouck en Véronique Van der heyden

Op vrijdag 20 november 2009 zakten een 20-tal medewerkers van het administratief departement van het psychiatrisch centrum Dr. Guislain in Gent af naar de collega’s van SintAmandus in Beernem. Het doel van dit bezoek? Even over het muurtje kijken… Een gelegenheid om kennis te maken met de collega’s en het centrum, hun eigenheid, de gelijkenissen en de verschillen. Wim Crommelinck, administratief directeur, gaf een korte voorstelling van het centrum en de diensten van het administratief departement, waarna de receptionisten, informatici, medisch secretaresses en de medewerkers van de boekhouding, patiëntengelden, de personeelsad-

ministratie en het patiënten- en directiesecretariaat een rondleiding kregen op de campus. Daarna volgde per dienst een heel aangenaam en waardevol gesprek tussen de administratieve medewerkers van beide centra. Naast uitwisseling van kennis en ervaring, was de ‘studievoormiddag’ ook een enthousiaste, spontane ontmoeting tussen collega’s. > P.C. Dr. Guislain en P.C. Sint-Amandus Het P.C. Dr. Guislain telt 5 campussen die administratief door 28 medewerkers draaiende worden gehouden. In het P.C. Sint-Amandus in Beernem werken 25 administratieve medewerkers en 2 diensthoofden onder leiding van een administratief directeur.

Telex Ziekeren heeft nieuwe website

Na heel wat inspanningen heeft het psychiatrisch centrum Ziekeren uit SintTruiden een nieuwe website. Het is een mooie en handige webstek geworden met algemene gegevens én specifieke info voor patiënten, familieleden en verwijzers. Benieuwd? Surf naar www.ziekeren.be of www.pcziekeren.be.

Sint-Laurens viert 2 doopsels Op zondag 15 november werden in de parochiekerk van Wachtebeke 2 kinderen van kleuterschool Sint-Laurens gedoopt. Birgit van 4 en broer Victor van 3, mooi uitgedost en fier als een pauw, kregen het doopsel toegediend


en staken zelf hun doopkaars aan. Misschien krijgt dit initiatief navolging in de school, zodat de kinderen meer betrokken zijn bij de voorbereiding en viering van hun eigen doopsel.

Nieuw boek over kinderwens bij mentaal gehandicapten

Mensen met een verstandelijke beperking die kinderen willen: het is een controversieel thema. De laatste decennia worden mensen met een verstandelijke beperking beschouwd als volwaardige burgers met recht op volwaardige maatschappelijke participatie en passende ondersteuning. Maar als ze papa of mama willen worden, blijkt dat niet zo

evident. Het boek “Kinderwens en ouderschap bij mensen met een verstandelijke beperking. Aanzet tot maatschappelijke dialoog” gaat hier dieper op in. Eén van de auteurs is Marieke Baert, orthopedagoog in het ortho-agogisch Centrum Broeder Ebergiste in Gent.

2010 = Triestjaar

Het is 250 jaar geleden dat Kanunnik P.J. Triest geboren werd, de stichter van de congregatie. 2010 is daarom uitgeroepen tot ‘Triestjaar’. Hij wordt met verschillende initiatieven herdacht. Onlangs verscheen al het boek “Petrus Jozef Triest Vandaag” van Br. René Stockman.

Nooit te oud voor netbal Redactie > Inge Verstraete Fotografie > Filip Erkens

Het lijkt misschien vreemd, rusthuisbewoners die netbal spelen, maar het kan! Dat heeft Huize Mariatroon in Dendermonde onlangs met verve bewezen. Bij deze aangepaste vorm van netbal zitten de spelers op een stoel, geven ze de bal door en proberen ze die zo over het net te gooien dat de tegenspelers de bal niet kunnen vangen. De ploeg van Huize Mariatroon nam deel aan een toernooi met 8 ploegen uit de regio Dender. Op 1 december wonnen de 5 bewoners de spannende finale en werden ze de trotse eigenaars van een beker.

> Het netbalteam toost op z’n overwinning. > Huize Mariatroon Brusselsestraat 90, 9200 Denderdermonde In rust- en verzorgingstehuis Huize Mariatroon kunnen 119 zestigplussers verblijven.

Godfried Danneels over hoop, geloof en liefde Redactie en fotografie > Trendbookx

Godfried Danneels nam onlangs afscheid als kardinaal. Wat betekenen voor hem hoop, geloof en liefde? Ontdek het in dit boek en op de bijgesloten dvd. Ruim 30 bekende politici, zangers, mediafiguren, wetenschappers, kunstenaars, schrijvers en ondernemers geven ook een antwoord op die vragen. Een boek om in te grasduinen en inspiratie op te doen voor je eigen leven. De volledige opbrengst gaat trouwens naar het Fioretti-project, een opnamedienst van het P.C. Dr. Guislain voor kinderen met een mentale handicap en psychiatrische problemen. “Witboek Hoop, geloof en liefde” kost € 24,50 + verzendingskosten.

Jean-Louis Feys wint prestigieuze prijs

Het tijdschrift “L’Evolution Psychiatrique” heeft Jean-Louis Feys, hoofdgeneesheer in psychiatrisch centrum Saint-Bernard in Manage, tot laureaat verkozen van de prijs die het jaarlijks uitreikt. Aanleiding was het boek dat Feys vorig jaar publiceerde, “L’anthropopsychiatrie de Jacques Schotte: une introduction”. Jacques Schotte is de theoretische grondlegger en naamgever van de antropopsychiatrie.

Ziekeren is gezinsvriendelijk Uit 28 inzendingen werd het psychiatrisch centrum Ziekeren door Similes

Vlaanderen genomineerd voor de prijs Gezinsvriendelijke Geestelijke Gezondheidszorg (G3). Na een voorstelling van de 5 genomineerde projecten verkozen de congresleden uiteindelijk C.A.T. Preventiehuis uit Gent tot laureaat. Dat biedt ondersteuning aan families van mensen met een alcohol- of drugprobleem.

Van 32 naar 8 kloostergemeenschappen

In januari zijn de 32 kloostergemeenschappen van de Broeders van Liefde in België teruggebracht tot 8 overkoepelende gemeenschappen. Elk hebben ze een lokale overste en een lokale raad,

> Je kan het boek bestellen bij de Dienst Communicatie Broeders van Liefde, Stropstraat 119, 9000 Gent - 09 241 19 16 [email protected]. Dichtbij had een gesprek met kardinaal Danneels over zijn nieuwe boek. Je vindt een verslag op www.dichtbijmagazine.be.

die zullen nagaan welke lokale gemeenschappen open gehouden worden en welke beter kunnen gesloten worden. De criteria om tot sluiting over te gaan worden samen met de regionale raad uitgewerkt. De hele operatie gebeurt geleidelijk en zal pas in 2012 helemaal rond zijn.

Indische broeders op stage

In de lagere school HARTeLU(s)T in Tessenderlo liepen Indische broeders 6 weken stage. Het was niet alleen voor hen een verrijkende ervaring, maar ook voor de kinderen. Bij het afscheid kregen ze een cheque cadeau die ze zullen gebruiken voor hun schooltje in Simalia.

dichtbij Februari 2010 > 5

Vaste stek

Anja Pouliart

« We worden gezien als een ras apart » > Anja’s belangrijkste werkplek is de eettafel.

De belangrijkste werkplek van Anja Pouliart is de eettafel in één van de leefgroepen. Als ergotherapeute in woon- en zorgcentrum Huize Mariatroon in Dendermonde brengt ze aan deze tafel heel wat tijd door. Ze begeleidt er dementerende bejaarden bij het eten. Maar dat is lang niet alles, want als ik haar vraag wat ze nog allemaal doet, begint ze aan een ellenlange opsomming. “Officieel ben ik halftijds ergotherapeute en halftijds animator. Maar ik ben ook referentiemedewerker dementie en identiteit, pastorale medewerkster, ik ben lid van het palliatief zorgteam, werk mee aan het hef- en tilbeleid en de vrijwilligerswerking en ben vertrouwenspersoon.” Om in de sfeer van haar werkplek te blijven: een hele boterham dus. Redactie > Joke Verbeke Fotografie > Filip Erkens

W

e schuiven mee aan voor de koffie, samen met 4 dementerende bejaarden. Al snel wordt duidelijk dat Anja de maaltijden erg belangrijk vindt. “Ik probeer hen zoveel mogelijk zelf te laten doen. Het mag ook zo lang duren als ze willen. Als het maar gezellig is aan tafel. We willen hier vooral een thuis creëren.” 6 > dichtbij Februari 2010

Met veel geduld legt Anja de 4 vrouwen uit wat ze moeten doen met hun praline, en vraagt ze: “drink nog eens van je koffie, Blanche”.

“Ze moeten ervan genieten” “Eten en drinken zijn belangrijke momenten voor dementerende bejaarden.

Daarom vind ik dat ze moeten kunnen genieten van hun maaltijd.” Het stereotiepe beeld van een verzorgster die naast de bejaarde staat om hem of haar eten te geven, is hier helemaal niet van toepassing: Anja zit tussen de bejaarden en neemt haar tijd om hen te helpen. “We proberen de mensen zelf te laten kiezen wat ze willen eten. En als ze genoeg hebben, forceren we ze niet. Dan zorgen we voor een extra tas soep of een dessertje meer.”

Een luisterend oor bieden Op het moment dat ik op bezoek ben, is er een heus kampioenenbal aan de gang. 5 bewoners wonnen een netbaltoernooi en dat wordt gevierd. Er zijn nog 2 andere animatrices, maar als er zoals vandaag moet bijgesprongen worden, staat Anja klaar. Een drink organiseren, een Kerstfeestje ineenboksen, helpen bij een pannenkoekenbak of met activiteiten rond de week van de derde leeftijd, … het behoort allemaal tot haar taken.

En wat doet ze precies als ‘referente dementie’? “Ik ben zowel voor bewoners, familie als voor collega’s het aanspreekpunt voor alles wat met dementie te maken heeft”, legt ze uit. “Het is mijn doel om hen te laten begrijpen wat dementie precies is. Maar ik wil niet belerend zijn: ik wil vooral een luisterend oor bieden.”

»We moeten ook zorg dragen voor onze collega’s.» Dat ze met de kinesisten ook meedenkt over het hef- en tilbeleid voor medewerkers, is evident, vindt ze: “we moeten ook zorg dragen voor onze collega’s”.

Moeilijk om de deur dicht te trekken Is het soms niet allemaal wat te veel? “De veelzijdigheid van mijn job vind ik juist erg leuk”, zegt Anja. “Tijdens mijn studies leerde ik al dat je bewoners in hun totaliteit moet bekijken. Dat ervaar ik hier maar al te goed: alles vloeit in elkaar over. Het is wel niet altijd gemakkelijk: je moet vaak een ‘klik’ maken in je hoofd. Maar de voldoening is groot: een glimlach of een aanraking van een bewoner is erg veel waard.” En wat als één van de bewoners overlijdt? “Dat is natuurlijk erg moeilijk. Ik ben wel zo eerlijk om mijn emoties te tonen. Soms neem ik die mee naar huis; het is moeilijk om de deur dicht te trekken.”

Promotie voor de ouderenzorg “Ik werk hier al 10 jaar en ook voordat ik hier terechtkwam heb ik altijd met dementerende bejaarden gewerkt”, zegt Anja. “We worden als een ras apart gezien, omdat je hier eigenlijk niet van revalidatie kan spreken, iets waarvoor je als ergotherapeut wel opgeleid bent. Maar ik vind het waardevol om van de laatste jaren van iemands leven nog mooie jaren te maken. Daar steek je veel tijd in, maar je krijgt

> “Het is soms zwaar, maar je krijgt zoveel terug”, vertelt Anja.

»Ik vind het waardevol om van de laatste jaren van iemands leven mooie jaren te maken.» er zoveel voor terug.” Anja besluit met een wens: “Ik wil zo graag het negatieve imago van de ouderenzorg doorbreken!” Ik merk maar al te goed dat Anja erg begaan is met ‘haar’ bejaarden. Dat voelen ze zelf wellicht ook. Eén van de vrouwen aan tafel is blij dat Anja haar geholpen heeft met het papiertje van een praline: “Ge zijt bedankt zulle”, zegt ze. Waarop Anja: “Da’s gèren gedaan!”. n

Wie is Anja Pouliart

> Anja wordt dit jaar 40. > Ze woont in Sint-Gillis-Dendermonde met haar man en haar 3 zonen van 11, 9 en 6. > Anja houdt van muziek: ze zingt in een koor en volgt momenteel lessen om gitaar te leren spelen. Ze is ook graag bezig met handwerken. > Haar levensmotto is: “probeer alles positief te bekijken, anders hou je ’t niet uit”. dichtbij Februari 2010 > 7

Gespot


80 keer per dag Fotografie > Layla Aerts

Jasjes aan en jasjes uit. Juf Annelies Dewulf (Basisschool Sint-Paulus, Rerum Novarumplein, Gent) helpt met overtuiging want dat is werken aan de zelfstandigheid van haar kleuters. Straks doen ze het helemaal zelf. Zelfs in de winter is het geen onaangename bijkomstigheid: het hoort bij de kern van de job.


Toch dichtbij “Wat doet gij daar nu eigenlijk?” Het is een vraag die Michel Schurmans vaak te horen krijgt van collega’s. Michel is klinisch psycholoog en therapiecoördinator in het psychiatrisch centrum Broeders Alexianen in Tienen. Momenteel is hij voor Caraes op missie in Rwanda. Zijn belevenissen schrijft hij neer in boeiende, grappige en aangrijpende columns. Een proevertje. Redactie > Michel Schurmans

Dood Moe ziet ze eruit, de sociaal assistente. Misschien ook wel bang. De taak die haar wacht is geen pretje: de familie contacteren van een patiënt die gisterenavond plots overleed. Hoe vaak de bevolking van deze geteisterde streek ook de dood ontmoet, hij blijft taboe. Een lijk moet zo gauw mogelijk de grond in. Enkele dagen mortuarium en een christelijke begraving komen er niet aan te pas. Gaan ze hem wel komen halen? Zo lees ik het zorgelijke gelaat van de anders zo guitige Noëlla. De patiënt was een oudgediende van het psychiatrisch centrum. Sinds enige tijd heropgenomen weliswaar, maar niettemin een succesverhaal. Jaren geleden, volledig uitgestoten, voor het eerst opgenomen. Dankzij de behandeling stelselmatig

Zuidactie 2007

Chapeau Vietnam

Samen voerden we actie om in Vietnam dagcentra te bouwen. Vele kinderen worden er geboren met een handicap door het vreselijke oorlogsgif Agent Orange. Herinner je jou nog Zuster Hang van op de affiche? Door onze inzet kon ze in haar dorp een dagcentrum bouwen. Nu krijgen de kinderen uit de streek aangepaste opvang!

verbeterd. Hij trouwde zelfs en was pas vader geworden. Alleen de verstoting door zijn familie was gebleven. De enige uitzondering daarop was zijn moeder, die hem als ziekenverzorgster (‘garde malade’) tijdens deze opname begeleidde. Ze houdt zich kranig, vertelt de dokter die het overlijden meemaakte. Hij is sowieso al kort, maar nu ziet hij er nog veel kleiner uit, met hangende schouders en zichtbaar vermoeid. Het is zijn tweede overlijden in 3 dagen, nooit uitgegeven in de geschiedenis van SOSAME. Als ze hém maar niet komen halen.

> De smaak te pakken? Surf naar www.dichtbijmagazine.be voor meer.


Zuidactie 2008

Bora Shabunda

De vaak gruwelijke situatie in oostelijk Congo liet ons niet onberoerd. Met de campagne 2008 zamelden we middelen in voor de bouw en de opstart van een centrum voor geestelijke gezondheidszorg in Shabunda. Het centrum is gebouwd en sindsdien zijn bijna 1.000 patiëntendossiers geopend! Onze solidariteit betekent er héél veel!

Solidair met onze collega’s in het Zuiden Jouw steun rendeert Redactie > Jan Decoene

Zuidactie 2009

Smile Simalia De kinderarbeid in de steengroeve van Simalia liet ons, onze leerlingen, onze patiënten, onze cliënten en onze bejaarden niet koud. Dankzij onze gezamenlijke inzet kon in het dorp een basisschool gebouwd worden. Heel binnenkort wordt ze geopend!

Zuidactie 2010

¡ Hola Amigos !

Ook dit jaar doen we een beroep op jouw solidariteit. Deze keer zijn het straatkinderen in Nicaragua die onze aandacht vragen. Onze lokale collega-medewerkers willen een jeugdcentrum voor de straatkinderen verder uitbouwen. Je hoort er binnenkort meer over. Intussen kan je er de lokale promotor van Caraes al over aanspreken.


Anders bekeken

Ralph Bonte laat planken tot leven komen Al van kleins af ben ik een knutselaar. Voor mijn moeder maakte ik wandtapijten in macramé en toen ik trouwde maakte ik mijn eigen meubelen. Ik knutselde ook met leder, gitaarriemen bijvoorbeeld. Toen ik een riem ging leveren aan een klant in de omgeving van Brussel, bleek hij een gitaarbouwer. Uiteindelijk is de man mijn leraar geworden. Kort daarna werd ik 30 en bracht hij een mooi stukje hout mee. Dat is de hals van mijn eerste gitaar geworden. Omdat ik een zeer ruime interesse heb, bouw ik een beetje van alles. Eigenlijk is er aan een elektrische gitaar weinig uitdaging. Het is in feite een plank met een hals eraan waarop 2 elektronische elementen gemonteerd zitten. Een akoestisch instrument is een ander paar mouwen. Je moet met vanalles rekening houden: de keuze van het hout, de dikte ervan, welke bebalking je gebruikt, … Het bouwen ervan kost gemakkelijk tussen de 250 en 300 uur. Een archtop, een jazz-gitaar, heeft dan weer een bouwproces dat je kan vergelijken met dat van een cello. Bij zulke instrumenten komt er meer métier kijken. Ik heb het voordeel dat ik een gitaar op maat kan maken. Zo kan ik bijvoorbeeld de hals aanpassen voor iemand met kleine handen. Sommige mensen zijn op zoek naar een

instrument met een speciale houtsoort of versieringen. Maar de klank primeert. Het mag nog zo mooi zijn, als het niet klinkt ben je er niet. Ik doe ook veel herstellingen: zowel voor jonge gastjes die hun gitaar hebben laten vallen als voor beroepsmuzikanten die snel uit de nood moeten geholpen worden. Hout is voor mij een passie geworden. Mijn leraar zei in het begin: ”Als je voor het eerst op je zelf gebouwde gitaar zult spelen, zal je nooit meer naar gitaren in de winkel kijken.” En dat is waar ook. Ik kan je het genoegen niet uitleggen wat je voelt wanneer je na al die tijd een ‘plank’ tot leven hoort komen. Mijn liefde voor muziek is begonnen in de lagere school en is sindsdien nooit meer gestopt. Ik ben sinds 1986 frontman van de bluesgroep Hideaway en ben lid van het roots- en gospelkoor Soul Spirit. Gelukkig hadden ze op mijn werk in Sint-Amandus ook vlug door dat muziek wel mijn dada is. In De Vleugel, de socio-cultureel-agogische pijler van ons centrum, geef ik muziekonderricht en leid ik ons huisorkest D’amandels. Daarnaast organiseer ik het festival Vleugelpop, dit jaar al voor de vijfde keer. Zo willen we het taboe op psychiatrie doorprikken.

REDACTIE > Joke Verbeke FOTOGRAFIE > Collectie Ralph Bonte

I Ralph Bonte (45). Hij woont met zijn vrouw Janne en kinderen Faye en Ralph Junior in Assebroek. Hij werkt in het psychiatrisch centrum Sint-Amandus in Beernem. Zijn garage heeft hij omgetoverd tot atelier. Benieuwd hoe een gitaar vorm krijgt? Kijk dan eens op Ralphs site www.arrenbieguitars.be. Meer info over het festival Vleugelpop vind je op www.de-vleugel.be. 12 > dichtbij Februari 2010

DOSSIER

Diversiteit

Diversiteit Allemaal anders, allemaal gelijk

Diversiteit is ‘hot’. Je hoort het overal: in politieke discussies, in managementtermen, op televisie, bij reclamemakers, … Diversiteit betekent ‘verscheidenheid’. Het heeft dus te maken met verschillen. In Vlaanderen wonen immers mannen en vrouwen, autochtonen en allochtonen, jongeren en ouderen, (kans)armen en (kans)rijken, katholieken en moslims, mensen met en mensen zonder handicap, … Niemand is gelijk, maar in principe is iedereen wel gelijkwaardig. ‘In principe’, want zogenaamde ‘kansengroepen’ hebben het vaak erg moeilijk in de maatschappij. REDACTIE > Joke Verbeke FOTOGRAFIE > Filip Erkens en Layla Aerts

> Diversiteit draait niet alleen om verscheidenheid tussen collega’s, maar ook tussen leerlingen, patiënten en bewoners.


DOSSIER d buitenlan

> Carine komt uit Rwanda en Henk uit Nederland.

Op de cover Als ‘allochtonen’ zorgen ook Carine Ingabire en Henk Den Hollander voor diversiteit. Zij komt van ver, hij van dichtbij. Ook al zijn ze afkomstig van respectievelijk Rwanda en Nederland, toch voelen ze zich volledig thuis in de Kedron, de afdeling voor ouderenpsychiatrie in het psychiatrisch centrum Dr. Guislain in Gent. Henk werkt er al 28 jaar, Carine 26 jaar. “Het feit dat ik Nederlander ben is eigenlijk nooit een probleem geweest”, vertelt Henk. “In het begin waren er soms wel de traditionele grapjes over en weer, ook een enkele keer een verschil in uitdrukkingen of woordgebruik. Zo blijken er toch nog heel wat verschillen te zijn tussen het Noord-Nederlands en Zuid-Nederlands. Maar in de loop der jaren heb ik daar het juiste evenwicht in gevonden. Het grappige is wel dat men hier nog steeds hoort dat ik een ‘Ollander’ ben, terwijl men in Nederland denkt dat ik een Vlaming ben. Ik ben ervan overtuigd dat een mix van culturen alleen maar verrijkend kan zijn.” Carine getuigt: “Toen ik hier startte na mijn studies verpleegkunde had ik wel een diploma, maar was ik niet administratief in orde. Ik kreeg de kans om hier toch te beginnen en in België een leven op te bouwen. Daardoor noem ik mezelf nu een geslaagde vrouw. Ik heb nooit aanpassingsproblemen gehad omdat ik door mijn kijk op het leven anderen ook iets bijbreng. Mijn houding is: optimistisch zijn, elkaar dragen en steeds steunen en een luisterend oor zijn voor elkaar.” 14 > dichtbij Februari 2010

Onbekend is onbemind

Diversiteit bij de Broeders van Liefde?

Maar hoe komt dat nu? Wel, we denken natuurlijk nog heel vaak vanuit het perspectief van ‘de norm’ of ‘de gemiddelde burger’. Dat zijn mensen die niet of weinig afwijken van wat wij geleerd hebben als ‘normaal’ te beschouwen. Tegen mensen die op de één of andere manier anders zijn bestaan er daardoor veel vooroordelen. Onbekend is onbemind. Wat vaak vergeten wordt, is dat diversiteit ook nieuwe mogelijkheden en verrassende inzichten kan betekenen. Uit hoe een allochtone verpleegster met patiënten omgaat, kunnen collega’s vaak iets leren. En uit hoe een vrouwelijke leerkracht een bepaald probleem aanpakt, kunnen de mannen in haar school dan weer iets opsteken.

De organisatie Broeders van Liefde kiest voluit voor diversiteit. We proberen rekening te houden met de valkuil dat diversiteit vaak betekent: streven naar éénheid en standaardisering. We willen iedereen zichzelf laten zijn. Maar de combinatie van identiteit en diversiteit is vaak moeilijk. Het één gaat immers over wat er gemeenschappelijk is, het ander gaat over de verschillen. Het komt erop neer dat we, vanuit onze identiteit en onze missie medewerkers, patiënten, leerlingen en bewoners laten zijn wie ze zijn. En dat is niet altijd evident.

ken hoofddoe

De Broeders van Liefde en het hoofddoekendebat “Wat dan met hoofddoeken?”, horen we je denken. Het maatschappelijk debat daarrond heeft immers al tot zeer verhitte standpunten geleid. Wij willen de discussie opentrekken en stellen ons de vraag: laten we religieuze symbolen toe die niet christelijk zijn? Binnen de Broeders van Liefde is een werkgroep bezig met die vraag. Er is al een aanzet tot visietekst, die met de Raad van Bestuur en de directies besproken wordt. Een definitieve tekst komt er wellicht in maart. Wat al duidelijk is, is dat het kernwoord in het hele denkproces ‘respect’ is. We willen mensen eerbiedigen, erkennen en waarderen, en dus ook hun religieuze of levensbeschouwelijke overtuiging. Daarom laten we de keuze voor andere religieuze symbolen open. Tegelijk kiezen we ervoor om verder te bouwen aan onze identiteit in de pluraliteit, via de cultuur van de ontmoeting en de dialoog. Onze werknemers mogen een hoofddoek of andere religieuze symbolen dragen, zolang ze respect hebben voor de christelijke identiteit van hun voorziening of school. We verwachten ook dat zij bereid zijn om de invloed van bepaalde symbolen op hun werk, patiënten, gebruikers, leerlingen en collega’s bespreekbaar te stellen. Bekeringsijver, discriminatie of racisme kunnen niet, en ook als blijkt dat het dragen van een bepaald symbool schrik of afgrijzen veroorzaakt en anderen kwetst, kan het niet. Het dragen van bepaalde symbolen moet ook verzoenbaar zijn met de veiligheidsvoorschriften of bepaalde hygiënische aanbevelingen.

Diversiteit

Enkele getuigenissen: Alena Van Hende, opvoedster MPI en leerkracht BuSO Sint-Gregorius (Gent)

“Mijn leerlingen kijken op naar mij” “Of ik doof ben met een hoofdletter ‘D’? Daar heb ik nog nooit bij stilgestaan. Als je ‘Doof’ bent, ben je de trotse gebruiker van gebarentaal en identificeer je je met de taal en cultuur van de dovengemeenschap. Je komt dan net als andere minderheden op voor je (taal)rechten. Ik kan alleen maar zeggen dat ik trots ben op wie ik ben en wat ik doe. Als leerkracht en als opvoedster werk ik samen met collega’s die vaardig zijn in Vlaamse Gebarentaal. Zolang ik collega’s tegenkom die VGT kennen, is er geen communicatiebarrière. Anders schakel ik over op schriftelijke communicatie. Natuurlijk beperkt de conversatie zich dan tot het uitwisselen van cruciale informatie. Tijdens klasraden, vergaderingen en oudercontacten is er altijd een Vlaamse Gebarentaaltolk aanwezig voor ons. De jongeren aan wie ik lesgeef zijn doof. Ze kijken op naar mij. Voor velen ben ik een rolmodel. Toch wil ik benadrukken dat zo’n respect dat ik van hen krijg, niet is omdat ik Doof ben. Het gaat om meer dan gewoon een ‘dove’ leerkracht te zijn. Voor hen gaat het om een gemak om een dialoog aan te gaan zonder zich te inspannen. Vele jongeren hebben moeite om een leerkracht die VGT vlot beheerst te begrijpen. Het is cruciaal te weten wat hun communicatievaardigheid en taalkennis zijn. Het is een constant proces om hun hiaten aan te vullen en hen iets nieuws bij te brengen over hun leefwereld. Ze tonen respect voor wat ik doe. Ze willen weten hoe ik het gedaan heb om zover te komen.”

doof voor de klas

Marleen Nizet, administratief en logistiek directeur O.C. Sint-Ferdinand (Lummen)

w man-vrou

“Ik ervaar niet echt dat ik in een mannenwereld werk” “Namens het directieteam van Sint-Ferdinand volg ik de administratie op en de logistieke diensten, waaronder bijvoorbeeld de technische dienst. Ik kan daarbij rekenen op de deskundigheid van een aantal medewerkers. Ik wissel de nodige informatie uit naar deze diensten, ik luister en ondersteun hen. Ik rapporteer hun bekommernissen op onze directievergadering. Of de logistieke wereld een mannenwereld is? Ik ervaar niet onmiddellijk dat ik in een mannenwereld werk, omdat ik dagdagelijks ook veel met vrouwen samenwerk. Ik sta daar niet bij stil.

Ik weet niet of ik dingen anders aanpak dan mijn mannelijke collegadirecteurs, daarvoor ken ik hen te weinig, maar ik houd eraan om de taken die ik gedelegeerd heb, goed op te volgen en terug op de agenda te plaatsen zodat geleverde inspanningen niet verloren gaan. Ik vind het heel belangrijk dat iedereen met het nodige respect behandeld wordt, of het nu gaat om een medewerker of een bewoner. Veel vrouwen vinden het moeilijk om werk en gezin te combineren. Voor mij lukt dat omdat ik graag ga werken en er veel voldoening in vind. Ik heb mijn hele carrière (ondertussen 30 jaar) fulltime gewerkt (uitgezonderd 6 maanden na de bevalling van onze tweeling). Door de nodige organisatie thuis en de hulp van mijn echtgenoot en familie is dit volgens mij goed gelukt.” dichtbij Februari 2010 > 15

DOSSIER

Diversiteit

Koenraad De Smet, hoofd voedingsdienst psychiatrisch centrum Dr. Guislain (Gent)

enheid d i e h c s r e v loont

“Win-winsituatie” > In deze school zitten kinderen van maar liefst 17 nationaliteiten.

Ewan Claeyssens, directeur basisschool Sint-Paulus (Gent)

“Het heeft bloed, zweet en tranen gekost”

multicultureel

“In de basisschool op het Rerum Novarumplein in Gent zitten kinderen van 17 verschillende nationaliteiten. We hebben een hele periode nodig gehad om daarop te kunnen inspelen. Het hele team heeft tijd nodig gehad om te wennen aan de veranderende situatie. Dankzij een maatschappelijk assistente, die brugfiguur is tussen ouders, leerkrachten en de school, loopt de samenwerking nu erg vlot. Alle leerkrachten hebben geleerd minder accent te leggen op het cognitieve, en meer aandacht te schenken aan zogenaamde ‘meervoudige intelligentie’, met de nadruk op wereldoriëntatie, muzische vorming en concrete leeruitstappen. Voor kinderen die geen Nederlands spreken krijgen we extra uren voor anderstalige nieuwkomers. We laten de verschillende culturen aan bod komen op school. Als het Suikerfeest is, brengen de moeders gebakjes mee naar school. De kinderen krijgen de kans hun traditionele kledij aan te doen en te dansen. Ook voor andere culturen organiseren we zoiets af en toe. En omdat voor veel ouders de drempel van de school erg hoog is, doen we extra inspanningen om hen te bereiken, met naai- en kookgroepen bijvoorbeeld. Onder meer dankzij een netoverschrijdende samenwerking met de stadsschool en leesgroepen Nederlands, Frans en Arabisch door vrijwillige studenten van de UGent, voelen we ons niet alleen. Traag maar zeker maken we vorderingen. De enige kritische voetnoot is dat er bijna geen autochtone leerlingen meer zijn. Daarom hebben we van de kleuterklassen heterogene groepen gemaakt. De kleuters zitten niet per leeftijd; alle leeftijden zitten samen. Daardoor is er een grote interactie tussen de kinderen. Dat heeft een positieve invloed gehad op hun taligheid én op hun schoolrijpheid. Er zijn wel meer zittenblijvers in onze school, maar als de leerlingen in het zesde leerjaar komen, halen ze op de interdiocesane tests gemiddelden die boven het Vlaams niveau liggen. Kort samengevat: het hele proces heeft ons bloed, zweet en tranen gekost, maar diversiteit is voor ons absoluut een meerwaarde.” 16 > dichtbij Februari 2010

“Diversiteit is belangrijk om inzicht te krijgen in wat anderen belangrijk vinden en dat af te wegen tegenover je ‘eigen gelijk’. Voor onze klanten betekent dit dat wij geen avondmaal of ontbijt opdringen maar dat ze elke dag weer kunnen kiezen in functie van hun leefwereld binnen hun verblijfseenheid. Dat vraagt flexibiliteit van onze mensen. Door medewerkers binnen te halen die verschillen in mogelijkheden en cultuur blijven we wakker én bieden wij kansen aan mensen voor wie dat niet zo voor de hand ligt. We mogen onszelf niet als norm zien maar moeten ons verwonderen over de mogelijkheden van de andere. Vandaag loopt een dove jongedame stage, zijn er 2 paar extra handen van heel gedreven mensen vanuit arbeidszorg, is er iemand uit een brugproject en hebben we open plaatsen voor arbeidstrajectbegeleiding. Wij zijn een werkplek, geen therapeutisch centrum. Ieder werkt op zijn of haar eigen tempo, maar wel als volwaardig lid van de ploeg. We hebben daarvoor de ondersteuning van onze jobcoach. Door die diversiteit lopen de processen op onze dienst voortdurend anders. Afhankelijk van wie wanneer werkt, is er de ene keer wat meer kanten-klaar eten en starten we een andere keer met meer grondstoffen. Het verschil voor de klanten is minimaal. Daarnaast werken we ook op een ander niveau aan diversiteit. We willen hier een afspiegeling van de hele maatschappij en dus zijn er mensen van verschillende nationaliteiten, van Afghanen en Amerikanen tot Afrikanen en Chinezen. Let wel: hier werken ook Belgen! Als er te veel mensen van één nationaliteit werken dreigt polarisatie, terwijl wij willen streven naar synergie.” Met andere woorden: één plus één is méér dan twee. “Bij de start hebben we veel problemen gehad. Cultuurverschillen lijken soms onoverbrugbaar en telkens nieuwe mensen over de vloer hebben, is soms wel lastig. Maar als je door die fase raakt, kan je in de diepte beginnen werken, in plaats van aan de oppervlakte. Het is een win-winsituatie, want je krijgt een ploeg die loskomt van het ‘kleine gelijk’. Twinkelende ogen, wederzijds respect, gewoon je werk doen, vallen en niet vergeten op te staan. Het is in de andere dat je jezelf tegenkomt.”

> Meer info Surf snel naar onze website: www.dichtbijmagazine.be. Meer weten over diversiteit op de arbeidsmarkt? Surf dan zeker eens naar www.diversiteit.be. Over diversiteit in het onderwijs lees je meer op http://www.ond.vlaanderen.be/diversiteit/.

Column > Herman Wouters werkt als orthopedagoog in een voorziening voor mensen met een mentale beperking in Tienen. Herman beschrijft in zijn columns alledaagse situaties. Met zijn bundel ‘Verder zien’ won hij in 2002 de Henri Nouwen Manuscriptprijs. De onkostenvergoeding voor zijn columns in ‘Dichtbij’ schenkt hij aan zijn studiegenoot Br. Jos Mathijssen, voor de vormingsinitiatieven Pax in ZuidAfrika.

»Dat hebben ze met opzet gedaan. Ik schrik en reageer: Dat kan niet.»

Geblokkeerd

W

eet u wie die zitmaaier daar heeft gezet?” De zelfstandige verpleegster die ’s morgens een bewoner in één van mijn leefgroepen komt wassen, vraagt het me door de halfopenstaande deur. “Ik kan met mijn wagen niet meer weg, die tractor heeft me geblokkeerd”. Ik ben hard aan het werk om de teksten voor de vergadering van straks nog door te lezen en van commentaar te voorzien. Toch sta ik op om naar de geblokkeerde auto te gaan kijken en ik zie inderdaad dat de grote grasmachine ongelukkig geparkeerd staat. Ik zeg aan de jongedame dat ik de technische dienst zal bellen om het probleem op te lossen. Ze kijkt hulpeloos. Dan zegt ze: “Dat hebben ze met opzet gedaan”. Ik schrik en reageer: “Dat kan niet, dat doen de werkmannen niet. Ze weten immers dat jullie niet veel tijd te verliezen hebben.” Ik telefoneer naar de technische dienst maar daar antwoordt niemand. Dan draai ik het nummer van de bieper van de werkman die permanentie heeft, spreek een boodschap in en wacht tot hij terugbelt, maar er gebeurt niets. Ik spring dan maar op de fiets en rij naar het werkatelier, maar dat is leeg. Dus loop ik alle paviljoenen af. Nog steeds vind ik niemand. Tot ik in de verte de gestalte van Karel ontwaar, die de haag aan het scheren is. Hij heeft oorbeschermers op en ik moet hem op zijn rug tikken vooraleer hij me opmerkt. Ik leg hem het probleem van de grasmachine uit en zeg ook – vaag lachend – dat die verpleegster denkt dat men dat doelbewust heeft gedaan. “Dat is ook zo”, antwoordt Karel, “ik heb haar met opzet geblokkeerd. Die verpleegster staat met één van haar banden in een bloemenbed. Ik onderhoud die perken en dan rijdt ze daar zomaar in. Ik vraag wat respect voor mijn werk”. Ik word kwaad, zeg dat het onverantwoord is om een verpleegster, die nog zoveel ander werk heeft, klem te zetten, en dat ik

hem al bijna een half uur aan het zoeken ben terwijl ik daar helemaal geen tijd voor heb. En de auto staat trouwens maar op enkele houtschilfers en niet op planten. Ik draai me om en ben woest. Enkele dagen later – na mijn middagpauze – zie ik Karel plots recht tegenover mij op zijn zitmaaier. Hij is het gras aan het afrijden. Een tiende van een seconde kruisen onze blikken elkaar en dan kijkt hij weg. We knikken elkaar niet toe zoals gewoonlijk. Ik zit in gedachten onmiddellijk weer in de discussie van de vorige week en herhaal in mijn binnenste dat je geen verpleegster klem zet. Het voelt toch wat ongemakkelijk. Begint hier een ruzie die jarenlang kan duren? Een week later komt Karel de post van mijn paviljoen ophalen. Ik zie hem door het venster aankomen en sta onmiddellijk op van achter mijn bureau. Ik ga naar hem toe om me ervoor te excuseren dat ik zo kwaad was en te zeggen dat ik wel begrijp dat hij zijn werk met die bloemenperken graag gerespecteerd ziet. Karel antwoordt dat hij eigenlijk al lang van plan was om sorry te komen zeggen omdat ik een half uur lang naar hem heb moeten zoeken. En zo geraakt onze woordenwisseling óók gedeblokkeerd.


In balans

Overtollige eindejaarskilo’s

10 tips om ze kwijt te raken Bewegen Je kent het scenario: op 1 januari verkondig je vol goede moed je goede voornemens voor het nieuwe jaar. Eén ervan is vaak: een paar kilo’s kwijtraken. Maar in maart merk je dat je ondanks je goede bedoelingen weer in je oude gewoontes hervalt. Hoe kan je gezond en doeltreffend afvallen, met een blijvend resultaat? 3 van onze medewerkers geven enkele gouden tips.

5 tips van Pieter Van De Veire leerkracht lichamelijke opvoeding BuSO Sint-Gregorius Gentbrugge

Tip 1

Zoek een partner

Zoek een partner, vriend, vriendin of collega met hetzelfde doel. Zo ben je altijd met 2, kan je elkaar motiveren en geef je minder snel op. Je gaat dan sneller eens lopen als het slecht weer is of als de motivatie zoek is.

Tip 2

Bepaal je doel

Stel je een doel voor jezelf, bijvoorbeeld: “tegen de zomer wil ik 5 kilometer aan één stuk kunnen lopen”, of werk toe naar een loopwedstrijd in je gemeente. 18 > dichtbij Februari 2010

Tip 3

Zorg voor goed materiaal en drink genoeg

Zorg voor goed sportmateriaal en goede schoenen. Zo vermijd je blessures. Tijdens, voor en na de inspanning moet je voldoende drinken, minstens een halve liter. Drink bij voorkeur water. Sportdrank is niet echt nodig op dit niveau.

Diëten

5 tips van Els Vanachter en Gerda Nackaerts diëtisten Universitair Psychiatrisch Centrum Sint-Kamillus Bierbeek

Tip 1

Kies voor een haalbaar afslankplan en stel realistische doelen

Tip 4

Sport 3 keer per week

Probeer om minstens 3 keer per week zeker een half uur te bewegen: 2 keer tijdens de werkweek en 1 keer in het weekend. Spreid die dagen ook; ga dus niet op maandag, dinsdag én woensdag sporten om daarna de rest van de week niets meer te doen. Zo krijgt je lichaam de tijd om te recupereren en kan je opbouwen naar de volgende inspanning.

Tip 5

Hou zeker een half uur vol

Probeer om zeker langer dan 30 minuten te bewegen. De eerste 20 minuten verbrand je enkel de koolhydraten die je die dag hebt opgenomen. Pas daarna begint je lichaam met de vetverbranding en kan je gewicht verliezen. Zorg ervoor dat je de inspanning langer dan een half uur kan volhouden. De intensiteit van de inspanning hoeft dus niet hoog te liggen!

Denk niet: “Hoe sneller, hoe liever!” of “Hoe meer, hoe liever!”. Langzaam afvallen is makkelijker en vergroot de kans op blijvend succes. Gezond vermageren kent geen haast, dus honger jezelf niet uit. Werk naar een ideaal streefgewicht, maar weet ook dat een gewichtsverlies van 10% reeds heel wat gezondheidsvoordelen oplevert.

Tip 2

Let op wat je eet

Neem elke dag zeker anderhalve liter vocht op, via water (ook bruisend), koffie, thee, bouillon en lichte soepen. Eet voldoende groenten, fruit, aardappelen en volle graanproducten. Ze onderdrukken het hongergevoel en leveren niet te veel calorieën. Eet en drink genoeg melk en melkproducten en calciumverrijkte sojaproducten: ze zijn de voornaamste bron van calcium. Wees matig met het gebruik van vlees, vetten, suiker en alcohol.

Tip 3

Spreid je maaltijden

Begin met een ontbijt! Zorg voor een evenwichtige spreiding van de maal-

tijden: gebruik 3 hoofdmaaltijden en maximum 3 tussenmaaltijden. Neem ‘maal’tijd en zet je aan tafel. Eet nooit rechtstaand en ook niet voor TV.

Tip 4

Proef!

Proef en geniet van wat je eet! Als je rustig eet, voel je sneller wanneer je voldaan bent. Eet brood met beleg, in plaats van beleg met brood. Deel je bord in bij de warme maaltijd: ½ groenten, ¼ aardappelen of pasta, ¼ vlees of vis.

Tip 5

Boodschappen: let op voor de valkuil!

Doe geen boodschappen met een lege maag. De verleiding is dan te groot. Ga winkelen na de maaltijd. Maak vooraf een boodschappenlijstje en maak er ook gebruik van: wat je niet koopt en niet in huis hebt, kan je niet opeten. Laat je niet zomaar verleiden door claims op de verpakking zoals ‘vezelrijk’, ‘gezond’ of ‘light’. Bekijk en vergelijk in geval van twijfel de voedingswaarde op het etiket. Haal de kilocalorieën per 100 gram product en per portie niet door elkaar.

Meer slimme tips en trucs van Els en Gerda? Surf naar onze website www.dichtbijmagazine.be! Ook op de website van het Vlaams Instituut voor Gezondheidspromotie www.vigez.be vind je meer informatie.

t Doe he ! m a in te > 18 medewerkers van het P.C. Ziekeren in Sint-Truiden op de weegschaal van de fruitveiling. In 2008 vielen ze in 8 weken tijd ruim 50 kilo af.


Van alle markten thuis Dichtbij staat, hoe kan het ook anders, dicht bij jou. En beseft dus maar al te goed dat personeelsvoordelen gesmaakt worden. Dit jaar krijg je daarom een gloednieuwe personeelskaart, waaraan tal van nieuwe voordelen vasthangen. In de komende nummers stellen we telkens één personeelsvoordeel aan je voor. Deze keer is dat het ‘Employee Privilege Programma’ van Belgacom, waardoor je tot 30% voordeliger kan bellen, surfen en tv kijken. De andere acties, waaronder kortingen op matrassen en brandblusapparaten, vind je op onze website. Je leest er ook hoe je kan intekenen op het voordeel bij Belgacom. Surf dus snel naar www.dichtbijmagazine.be!

Persone

els Broeders van Li kaart | efde Jan Janssens O.C. Broeder Ebe rgiste Vurste

www.dichtbijma gazine.be

Tot 30% korting bij Belgacom Met de aanbiedingen van dit ‘Employee Privilege Programma’ kan je gemakkelijk besparen op je telecomfactuur. Razendsnel surfen, bellen zonder te tellen, een bijzonder uitgebreid aanbod van digitale tv-programma’s of uitzonderlijk voordelige tariefprogramma’s voor mobiel bellen: je kiest zelf de formule(s) die je wilt. Deze voordelen zijn voor iedereen toegankelijk, of je nu Belgacom-klant bent of niet. Van de voordeeltarieven op gsm kunnen ook 3 familieleden meegenieten.

Belgacom Internet: 10% korting op de maandelijkse abonnementsprijs >Internet Multi & Security gratis (Antivirus, personal firewall - waarde: € 5/maand). >De eerste maand van je abonnement en de draadloze modem zijn gratis voor elke nieuwe inschrijving op Internet Go.

Belgacom TV: 30% korting op de prijs van het Belgacom tv-abonnement >Huur decoder inbegrepen >De eerste maand van je abonnement en de draadloze modem zijn gratis voor elke nieuwe inschrijving op Belgacom TV Comfort.

De Packs met Internet Go: 10% korting op de prijs van het abonnement. >De eerste maand van het abonnement en de draadloze modem zijn gratis bij elke nieuwe inschrijving op één van de Packs. 20 > dichtbij Februari 2010

> Marieke Danneels is blij met dit nieuwe personeelsvoordeel.

Proximus: 30% korting >Smile 5 en Smile Together 10, 20 of 35: 30% korting op het vaste maandelijkse bedrag en de 1ste maand gratis. >Pay&Go Generation met automatische herlaadbeurt: 30% korting op uw belkrediet. Betaal slechts € 7 i.p.v. € 10 gedurende de eerste 6 maanden.

Aan het woord

« Een tanker van koers doen veranderen is niet evident » Dichtbij sprak met minister Jo Vandeurzen

Als minister toch dicht bij de praktijk blijven staan? Dat is wat Jo Vandeurzen probeert. Hij is sinds 13 juli 2009 Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin. Onlangs stelde hij zijn beleidsnota voor. Redenen genoeg dus voor Dichtbij om hem op te zoeken op zijn kabinet in Brussel. REDACTIE > Joke Verbeke FOTOGRAFIE > Filip Erkens


dichtbij: Hoe zijn uw eerste 6 maanden meegevallen? “Het was heel druk. Om mij in te werken heb ik heel veel gelezen en veel mensen ontmoet. Met de Vlaamse regering hebben we de begroting 2010 voorbereid en ik heb ook mijn beleidsnota opgesteld. Dat heeft natuurlijk veel overleg gevraagd.”

»Alle zorgvragen oplossen, dat is niet mogelijk.» dichtbij: U zegt dat u met veel mensen gepraat hebt. Kunt u de voeling met de praktijk behouden? “Ik denk dat als je aan politiek doet, in gelijk welk beleidsdomein, je jezelf voortdurend de vraag moet stellen of je voldoende begrijpt wat er op het terrein gebeurt. Je moet je afvragen hoe de mensen je beleid aanvoelen en of dat wat je van plan bent overkomt en begrepen wordt. Het vraagt discipline om niet alleen met vertegenwoordigers van organisaties te praten, maar ook met mensen die op het terrein werken.”

2010 is een bezinningsjaar dichtbij: De lange wachtlijsten in de sector ‘personen met een handicap’ baren veel mensen zorgen. De overheid doet veel inspanningen, net als wij: in onze orthopedagogische centra zijn er de laatste jaren 300 bedden bijgekomen. Toch blijven de wachtlijsten groeien… “Ik denk dat wij ons niet gefrustreerd moeten voelen dat er ondanks het feit dat we meer capaciteit creëren, er blijkbaar geen einde schijnt te komen aan de zorgvragen. In de sector van ‘personen met een handicap’ dacht men een paar jaar geleden misschien dat het aantal vragen zich op een bepaald moment zou stabiliseren of zou afnemen. Maar nu weten we dat dit niet zo zal zijn: de vergrijzing zet zich ook bij de personen met een beperking door, we weten dat er mensen 22 > dichtbij Februari 2010

> Jo Vandeurzen heeft het de laatste 6 maanden erg druk gehad.

zijn met niet-aangeboren handicaps, er worden nieuwe doelgroepen erkend én het draagvlak op het niveau van het gezin neemt af. Dat zijn omgevingsfactoren, ontwikkelingen die we niet in de hand hebben en waar wij als welzijnswereld proberen op te reageren. Maar ik heb van bij het begin gezegd: het idee dat we in staat zullen zijn om alle zorgvragen op te lossen, is niet realistisch. Wat we wel kunnen, is proberen onze inspanningen op te drijven, de beschikbare middelen zo efficiënt mogelijk te besteden en prioriteiten te leggen. Vandaar dat het regeerakkoord uitdrukkelijk kiest voor de meest kwetsbare mensen.”

dichtbij: Wat betekent dat concreet? “De regering heeft ervoor gekozen om in de sector ‘personen met een beperking’ het uitbreidingsbeleid verder te zetten. We weten dat er daarnaast in de sector van de kinderopvang bijvoorbeeld grote inspanningen moeten gebeuren. Ik hou er ook een pleidooi voor om in onze hulp- en zorgorganisatie het accent zoveel mogelijk te verschuiven naar ondersteuning van het thuismilieu, vroegdetectie, het snel kunnen reageren. Ik zeg het een beetje eenvoudig, maar een tanker van koers doen veranderen is natuurlijk niet zo evident. Dat moet zijn tijd hebben. Bovendien moeten we dat doen in een bestuurlijke omgeving

waar bijvoorbeeld inzake psychiatrie heel veel bevoegdheden op een ander beleidsniveau zitten.”

Inzetten op thuiszorg, preventie en vroegdetectie

dichtbij: De sector ‘personen met een handicap’ is voor een groot deel aan de besparingen ontsnapt en daar zijn we blij om. Maar door de 0-indexering stijgen de werkingsmiddelen niet. “De Vlaamse regering heeft afgesproken om zo snel mogelijk te proberen om het budgettaire evenwicht te realiseren. De meerderheid heeft ervoor gekozen om geen inkorting te doen op het niveau van de hulpverlening en de zorg en om niet in te grijpen in de sectoren waar voldoende personeel cruciaal is. Tegelijkertijd krijgt een aantal sectoren meer middelen, zoals de sector ‘personen met een handicap’ en de kinderopvang. Maar natuurlijk moet iedereen inspanningen doen. Want als Vlaanderen erin slaagt die begroting in orde te krijgen en er zo nieuwe beleidsruimte ontstaat, zal het aandeel van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin daarin zeer groot zijn. Dat maakt ons moreel verplicht om in de mate van wat billijk kan genoemd worden een inspanning te doen. 2010 is trouwens het jaar waarin we ons zullen bezinnen over de toekomst. We zullen dit jaar moeten overleggen over hoe we de volgende jaren een antwoord geven op enorm moeilijke problemen: de nood aan adequate handicapspecifieke zorg, de budgettaire mogelijkheden, …”

dichtbij: Psychiatrische ziekenhuizen krijgen binnenkort de kans om een aantal bedden in ‘alternatieve zorgvormen’ om te zetten. Wat houdt dat in? “Dat is eigenlijk een federale aangelegenheid. Maar het is heel belangrijk dat die operatie om extramuraal of outreachend initiatieven te nemen, gebeurt in goed overleg met de gemeenschap, wat mij betreft.

dichtbij: Veel van onze voorzieningen werken al een hele tijd op 80% van de personeelsbezetting. Zegt u hen dan: ‘bijt nog even op de tanden’? “In ieder geval denk ik dat in de hervormingen van de sector van de ‘personen met een beperking’ het element van zorggradatie, en dus ook financiering en personeelsbezetting, een element moet worden. Dat is trouwens de reden waarom we in het uitbreidingsbeleid 2010 de beschikbare instrumenten laten doorklinken. We kunnen niet alles inzetten op uitbreiden, er zijn ook een aantal andere randvoorwaarden die moeten vervuld worden om kwaliteitsvolle zorg te kunnen aanbieden.”

»Ik besef dat de lezers van ‘Dichtbij’ zich de vraag stellen ‘wat gaat dit betekenen voor mijn werksituatie?’» Ik heb daarover een zeer goede afspraak met het kabinet van mevrouw Onkelinx. Psychiatrische ziekenhuizen geven we de kans om een deel van hun middelen in te zetten in ambulante intensieve behandelingsteams, rehabilitatieteams en de versterking van intensieve residentiële behandelingen voor acute en chronische geestelijke gezondheidsproblemen. Ik hoop dat de psychiatrische ziekenhuizen die kans grijpen, en dat ze dat doen in goed overleg met de ambulante sector. Het is een geweldige kans om aan te tonen dat we met goed overleg en goede afstemming een meerwaarde kunnen creëren in de nieuwe organisatie van de geestelijke gezondheidszorg.” dichtbij: Dat de bevoegdheden voor de geestelijke gezondheidszorg verspreid zijn over verschillende beleidsniveaus, maakt dat natuurlijk niet gemakkelijk. “Het is bekend dat ik voorstander ben van een grotere homogenisering van bevoegdheden, maar ik vind niet dat we moeten wachten op dat debat om nu al te bekijken welke mogelijk-

heden er zijn. In de mate dat het federale beleid in de richting gaat van wat we in Vlaanderen belangrijk vinden, ga ik in de samenwerking mee. Maar het feit dat die bevoegdheden zo verdeeld zijn schept, natuurlijk een aantal bijkomende barrières.” dichtbij: Met de toenemende vergrijzing wordt de uitbouw van de ouderenzorg nog belangrijker. Het is de bedoeling dat de residentiële zorg en de thuiszorg steeds dichter bij elkaar liggen, bepaalt het woonzorgdecreet. Welke prioriteiten wilt u daar leggen? “De nadruk ligt opnieuw op de zorg op maat: hoe kunnen we vanuit de specifieke noden van de betrokkenen de zorg organiseren? Het is ook de ambitie om mensen de kans te geven op een thuis. Het woonzorgdecreet zegt expliciet dat woonzorgcentra transmuraal, dus buiten hun muren, diensten kunnen verlenen, en dat omgekeerd vanuit de thuiszorg en gezinszorg naar voorzieningen diensten verleend kunnen worden. Dat zal een hele organisatorische uitdaging zijn, niet alleen voor de overheid, maar vooral voor de initiatieven op het terrein. Dat betekent dus dat we met een aantal experimenten zullen moeten werken.” dichtbij: Wat betekent dat voor personeelsleden in de ouderenzorg? “Ik besef heel goed dat de lezers van ‘Dichtbij’ zich de vraag stellen ‘wat gaat dat betekenen voor mijn werksituatie, mijn werkomgeving, mijn vertrouwde ploeg?’. Ik denk dat we er ons van bewust moeten zijn dat dit proces op een zorgvuldige manier moet gebeuren, met sociaal overleg. Mensen op het terrein moeten zich kunnen organiseren en die veranderingen ook kunnen aanvaarden en begrijpen. Zij moeten alles immers helpen waarmaken. Dat is een belangrijk stuk van het succes van het verhaal, vind ik.”

“We kijken met veel verwachting naar jullie organisatie” dichtbij: In onze organisatie zijn we al een hele tijd bezig met samenwerking over de sectoren heen. Vindt u dat een goede keuze? dichtbij Februari 2010 > 23

Wie is Jo Vandeurzen > Jo Vandeurzen is Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin (CD&V). Hij is 51 en woont met zijn vrouw en 3 kinderen in Genk. “Samenwerken, naar mensen luisteren, een ploeg vormen: dat is de rode draad die ik tot nu toe in mijn politieke leven steeds heb getrokken”, vertelt hij op zijn website.

“De organisatie van de Broeders van Liefde is erg groot, en dit biedt natuurlijk veel mogelijkheden. In die zin kijken we met veel verwachting naar wat er in zo’n belangrijke organisatie kan gebeuren: hoe jullie daarmee omgaan, daar proactief in zijn en daarop inspelen. Het feit dat er verschillende erkenningen bij elkaar zijn biedt kansen om het idee van zorg op maat in praktijk om te zetten.”

»Respect is de ziel van onze hulp- en zorgverlening.» dichtbij: Wat ik van veel medewerkers hoor is ‘we willen wel met andere sectoren samenwerken, maar bepaalde wetgeving verhindert het soms’. “Dat is natuurlijk mijn beleidsvraag. Wat moet er gebeuren met de gezinszorg als we bijvoorbeeld zouden zeggen ‘jullie moeten meer zorgen kunnen verlenen bij personen met een beperking thuis’? Hoe gaat dat dan gaan in de regelgeving? En hoe moet je dat vertalen in financiering, want dat zal ook wel zijn prijskaartje hebben. Dat zijn de vragen die nu hier 24 > dichtbij Februari 2010

op de tafel liggen. Onze regelgeving in welzijn, gezondheid en gezinsbeleid is uiteraard historisch gegroeid en het feit dat we nu gaan ontkokeren en de schotten ertussen wegnemen is niet zo gemakkelijk.” dichtbij: In welke mate kan de ideologie van een organisatie daar een rol in spelen? “Ik ga het algemeen formuleren: het middenveld speelt daar natuurlijk een cruciale rol in. Hoe meer ik die verkenning maak in Europa, hoe meer ik besef dat de Vlaamse situatie uniek is. Het is denk ik bekend dat christendemocraten erg houden aan het model waarbij organisaties belangrijke taken en functies opnemen in de organisatie van welzijn en gezondheid. Dus ik denk dat we moeten zorgen dat het middenveld in zo’n hervormbeweging zijn volle rol kan spelen.” dichtbij: Wat we in al onze sectoren merken is dat er almaar meer kinderen en jongeren zijn met gedragsemotionele problemen. Wat kan daar volgens u aan gedaan worden? “Het idee van de vroegdetectie is daar zeker een element dat belangrijk kan zijn. Maar ook het ontkokeren is belangrijk. We moeten zorgen dat

de juiste diagnose zo snel mogelijk gesteld kan worden én dat er over de grenzen van het eigen werkveld kan gekeken worden. In het uitbreidingsbeleid personen met een beperking 2010 is een uitdrukkelijke prioriteit gegeven aan jongeren met een beperking met gedrags- en emotionele problemen. Daar is een gezamenlijk budget van 945.000 euro voor uitgetrokken. Daarnaast is er het toch wel breed gedragen inzicht dat we gezinnen nog meer moeten versterken met opvoedingsondersteuning, niet alleen in problematische situaties maar ook voor ouders die gewoon bepaalde vragen hebben. De beweging in die richting moeten wij met Vlaanderen doorzetten, of het nu aan de hand van opvoedingswinkels is, de opvoedingsondersteunende rol van de kinderopvang, de consultatiebureaus van Kind en Gezin of in de relatie met onderwijs.

»We moeten gezinnen nog meer versterken.» Ik denk dat veel lezers van ‘Dichtbij’ als zij geconfronteerd worden met schrijnende situaties en ze de film terugspoelen om te zien hoe het allemaal gegaan is, ze vaak denken ‘hadden we maar op tijd de alarmlichtjes gezien’. Als je ziet hoe gezinnen meer en meer bevraagd worden, meer en meer wisselen van samenstelling, hoe de wereld waarin kinderen opgroeien veranderd is en welke communicatievormen er allemaal zijn, moeten we ons realiseren dat het ondersteunen van opvoeding een belangrijk onderdeel geworden is van het welzijnsbeleid. Daar blijf ik op hameren.” dichtbij: Heeft u een bepaalde boodschap voor onze medewerkers? “Wie ben ik om een boodschap te geven? Ik denk dat de kern van alle inspanningen vertrekt met de ambitie om zoveel mogelijk respect te kunnen opbrengen voor de eigenwaarde van degene die bij ons hulp vraagt.

Ik ben lang genoeg in de ziekenhuiswereld actief geweest om te weten dat bij mensen die hulp nodig hebben, het gevoel van gerespecteerd te worden niet alleen afhangt van de beleidsmaatregelen, maar van de heel concrete manier waarop ze behandeld worden. Toen ik in de sector als beheerder actief was, had ik daarvoor een heel eenvoudige regel: ‘beeld je in dat degene die daar als patiënt voor je zit je vader of je moeder is’. Ik denk dat als wij pleitbezorgers zijn voor socialprofitorganisaties, wij ook moeten pleiten voor de cultuur van respect. Dat is toch iets dat wij als de ziel van onze hulp- en zorgverlening in Vlaanderen blijven cultiveren en promoten. Dat probeer ik te ondersteunen, maar dat hangt natuurlijk in eerste instantie af van het engagement, de kwaliteit en de betrokkenheid van de mensen op het terrein. Of is dat te prekerig?” dichtbij: Absoluut niet. Bedankt voor uw tijd! “Graag gedaan.”

n

In memoriam

Wablief? uitbreidingsbeleid: het beleid dat de Vlaamse minister van Welzijn voert om het aanbod van zorg in Vlaanderen te vergroten. 0-indexering: een indexering is het aanpassen van prijzen, lonen of werkingsmiddelen aan de inflatie. In 2010 worden de werkingsmiddelen van de sector ‘personen met een handicap’ niet geïndexeerd, waardoor ze dus hetzelfde blijven als in 2009. De Vlaamse regering gebruikt de 0-index om te snoeien zonder aan de jobs en het aanbod te raken. zorggradatie: Project van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap om het klassieke zorgaanbod te doorbreken en meer zorg op maat aan te bieden. Met andere woorden: de aard, de intensiteit en de frequentie van de

zorg laten aansluiten bij de concrete noden van de persoon met een handicap. extramuraal: buiten de muren van het ziekenhuis of het woonzorgcentrum. outreachend: outreachende hulpverlening is het aanbieden van hulp in de thuissituatie of een thuisvervangende situatie (vb. woonvorm in ouderenzorg of zorg voor personen met een handicap). Dit kan al dan niet gepaard gaan met het actief opsporen van mensen en het al dan niet ongevraagd en onvoorwaardelijk aanbieden van hulp. ontkokeren: de werkzaamheden van verschillende overheidsinstanties en sectoren op elkaar afstemmen.

» Juist nu je niet meer bij ons bent, zul je altijd bij ons zijn. »

Broeder Michel De Muyt (1923 - 2009) Br. Michel De Muyt legde zijn eerste professie af op 3 september 1940. Als onderwijzer en later als regent wetenschappen was hij dienstbaar in Merksem, Zelzate, Turnhout en Gent. Het waren jaren van toewijding aan de studenten, hard studeren en zich helemaal geven als leraar en opvoeder. In 1967 werd hij naar Temse geroepen om er directeur te worden van het Vrij Technisch Instituut. Hij bleef er 20 jaar, en toen hij de school in 1988 verliet door de leeftijdsgrens, deed hij dat met pijn. Hij werd naar Roeselare geroepen om er econoom te worden en

dan naar Mortsel, en ook hier kon hij zich dienstbaar maken. Tot hij er letterlijk bij viel en overgebracht werd naar ons rusthuis in Beernem. Br. Michel heeft altijd zijn vele talenten ingezet en niets voor zichzelf gehouden, maar zijn leven gegeven voor het welzijn van de jongeren die hij onderrichtte, de medewerkers die hij begeleidde en de patiënten die hij diende. Broeder Michel verbleef in het kloosterrusthuis Sint-Arnold in Beernem.


Etcetera Drie broeders wonen samen met tien mentaal gehandicapten

« Ik moet niet meer alleen in de tuin werken » De 3 broeders van de Sint-Idesbaldcommunauteit in Roeselare, die op de campus ligt van het gelijknamige orthopedagogisch centrum, wonen sinds kort samen met 10 mensen met een mentale handicap. Centraal staat het idee van een dorpsgemeenschap: ze wonen naast elkaar en zijn betrokken op elkaar, maar behouden de ruimte om hun eigen weg te gaan. Redactie en Fotografie > Joke Verbeke

D

e 10 bewoners van “De Drempel” hebben een lichte tot matige mentale handicap. Sommigen hebben ook een bijkomende psychische problematieke of gedragsemotionele stoornis. Het gebouw waar ze tot voor kort woonden was niet ideaal: het was eigenlijk wat te klein, er was geen tuin en het was gelegen aan een te drukke straat. Daarom werd een (moeilijke) zoektocht naar een nieuwe thuis gestart. Net op dat moment stelde de kloostergemeenschap voor om haar infrastructuur te delen. Na enkele gesprekken met de verantwoordelijken van de volwassenenwerking bleek al snel dat dit de ideale oplossing was: de broeders zouden gaan samenwonen met 10 cliënten.

Duidelijke afspraken, maar ook ruimte voor spontaniteit

> Steven is een grote hulp in de kloostertuin.


Tot dan toe hadden de volwassenen met een handicap altijd verspreid over de stad gewoond en gewerkt, en was in het O.C. alleen de kinderen jongerenwerking gehuisvest. Daarom kreeg De Drempel een eigen voordeur: de bewoners hoeven daardoor niet in de andere gebouwen te komen. Af en toe gebruiken ze wel de gezamenlijke infrastructuur, zoals de petanquebaan. Met de broeders delen ze de tuin en de gangen. Er is voor de bewoners een gemeenschappelijke leefruimte en keuken en iedereen heeft zijn eigen studio. De broeders hebben een eigen kamer en een eigen leefruimte. De broeders wonen dus tussen de andere bewoners, maar behouden wel hun eigen privacy.

Wedstrijd Heb je deze eerste ‘Dichtbij’ goed gelezen? Antwoord dan op onderstaande vragen en win één van onze leuke prijzen. 1. Voor welke sector wil Anja Pouliart reclame maken? 2. Wat drink je volgens Pieter Van De Veire het best tijdens het sporten? 3. In wat voor soort drukkerij werkt Alain Verdeyen? Stuur je antwoord vóór 15 maart naar Joke Verbeke (Dienst Communicatie Stropstraat 119 - 9000 Gent, [email protected]) of doe mee op www.dichtbijmagazine.be. Vermeld duidelijk naar welke prijs je voorkeur uitgaat: > Steven en broeder Herman met een kopje koffie.

Goede afspraken zijn daarbij essentieel. Daarom zijn er basisafspraken die het samenwonen moeten mogelijk maken en individuele afspraken over dagbesteding en vrije tijd. Sommige bewoners gaan buitenshuis naar dagbesteding, anderen helpen dan weer mee in het huishouden. Ze weten hoe hun dag er zal uitzien en komen voor weinig onverwachte situaties te staan. Maar spontaniteit is wel belangrijk, want de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten en eenzaamheid te voorkomen is van groot belang. De cliënten spelen af en toe petanque met de broeders, zitten in de zomer naast hen op het terras of helpen broeder Herman met het onderhoud van de tuin.

Win-winsituatie Op het moment dat we in De Drempel op bezoek zijn, zijn er maar weinig cliënten thuis. Steven is net wakker en heeft een kopje koffie nodig, zo zegt hij zelf. Als we hem vragen wat hij van zijn nieuwe thuis vindt, zegt hij enthousiast: “Het is hier heel goed. Het is een grote verbetering; we hebben nu bijvoorbeeld een grote tuin en een gezamenlijke keuken en living. Dat is leuker.” Hij is één van de bewoners die broeder Herman helpt in de tuin: “Ik heb al een paadje gemaakt naar de fietsenstalling”, vertelt hij terecht fier. “Het is een echte win-winsituatie”, zo vindt ook broeder Herman. Want ook voor de broeders is het leuk om eens een praatje te kunnen slaan. “Als ze ons tegenkomen in de gang roepen ze altijd naar ons”, zo vertelt hij. “En ik zit niet alleen meer als ik in de tuin werk”.

- het boek “Welkom op ons domein” met een fles Chardonnay Meerdael - een Bongobon “De Collectie” met keuze uit 50 arrangementen - het boek “Petrus Jozef Triest Vandaag” van Br. René Stockman - een juwelenboom uit een atelier van Sint-Kamillus in Bierbeek

De vraag

Heb je zelf een vraag voor iemand van de organisatie? Mail ze dan zeker naar [email protected]!

Ik lees in de pers dat de Broeders van Liefde tegen de bescherming zijn van bepaalde momumenten. Waarom eigenlijk? Filip De Baets > administratief medewerker Bovenbouw Emmaüsinstituut Aalter Beste Filip, Als organisatie zijn we niet principieel tegen de bescherming van waardevol patrimonium. Er zijn meerdere gebouwen die al beschermd zijn en waarvoor we geen bezwaar indienden of waar de aanvraag zelfs van ons uitging. Tegen de opname van het U.P.C. St.-Kamillus in Bierbeek op de lijst van te beschermen monumenten hebben we wel een genuanceerd bezwaar ingediend. We staan als organisatie wel achter de bescherming van een groot deel van de gebouwen en bijhorende tuinen, maar we willen een deel van de gebouwen slopen voor nieuwbouw in harmonie met de beschermde infrastructuur. Anders kunnen we onmogelijk de toekomst van het ziekenhuis garanderen. Vriendelijke groet, Raf De Rycke, gedelegeerd bestuurder

Tip Je kent het scenario: je sluit een vergadering af en moet nog een datum vastleggen voor de volgende meeting. Iemand is verontschuldigd, iemand anders heeft zijn agenda niet bij, … niet gemakkelijk dus. Met DatumPrikker is dat probleem opgelost. Je surft naar www.datumprikker.nl, maakt een account aan en stelt een lijstje op met mogelijke data en uren. De geadresseerden klikken aan wanneer ze wel en wanneer niet kunnen en DatumPrikker doet de rest. De site berekent wanneer de aanwezigheid het grootst zal zijn en maakt een handig overzichtje. Op basis daarvan leg je de vergadering definitief vast en krijgen alle geadresseerden een bericht. Je kan dit ook doen om een etentje of een avondje uit te plannen! dichtbij Februari 2010 > 27

In beeld

Alain Verdeyen Een andere wereld FOTOGRAFIE > Layla Aerts

www.kliek.be ¬ 060123

Alain is thuis in de wereld van het brailleschrift. Hij werkt al meer dan 30 jaar in de brailledrukkerij van het Koninklijk Instituut Woluwe in Brussel. “Ik probeer iedere dag het motto ‘de zon schijnt voor iedereen’ om te zetten voor leerlingen en collega’s. Niet in braille maar in de praktijk. Op mijn schoolrapporten stond geregeld dat ik te veel babbelde en lachte, maar ik ga ervan uit dat humor een goede remedie is tegen stress. In een koude wereld doet het deugd iemand tegen te komen die een positieve noot weet te brengen”, vertelt hij.

dichtbij Allemaal anders, allemaal gelijk Diversiteit 10 Afslanktips Anja promoot de ouderenzorg Een tanker van koers doen veranderen is moeilijk

Recommend Documents