DE ZOMERSE BELEVENISSEN VAN TWEE CADILLAC PSYCHOPATEN UIT SCHIEDAM EN DEN HAAG Na ruim 7 maanden was het eindelijk zo ver. De Eldorado’s die Peter van Rijswijk en ik eind vorig jaar in California hadden gekocht werden gelost bij Schumacher in Schiedam. Vanaf april hebben we enige maanden in angst gezeten omdat het er even op leek dat ze nooit in Nederland zouden aankomen! Deze foto’s verklappen bij de aanvang van dit verhaal de goede afloop al.
Het begin van het lange wachten In november kocht Peter op Ebay een bruine Eldorado uit 1978 die werd aangeboden in de buurt van Sacramento. Dat ligt in het noorden van California. Omdat we veel ervaring hadden met Direct Express in Gardena dat bij Los Angeles lag het voor de hand om weer met hun in zee te gaan. Het transport regelde ik via Uship.com. Dat is een mooi systeem dat is opgezet door de Ebay-organisatie. Het is een systeem voor bemiddeling tussen hun die transporten willen laten uitvoeren en aanbieders van transport, zowel professionals als particulieren. Ik kreeg diverse aanbiedingen voor het transport en koos voor ene Jimmy. Voor slechts $ 350 zou deze trucker hem ophalen en over een afstand van dik 600 km willen transporteren. Hij woonde tussen Sacramento en LA en zou de wagen eerst thuis op het erf zetten en later doortransporteren naar Direct Express. Er was geen haast omdat we van plan waren om diverse onderdelen te kopen en te verzamelen zodat die met de Eldorado meekonden. In december hadden we al heel wat onderdelen verzameld. Het leek voordelig om een complete container te gaan boeken en nog een paar wagens
bij te kopen. Door de maandenlange vertraging liep de containerprijs (high cube 45 voet) uiteindelijk op $ 5400. Een stuk meer dan de $ 3500 die we enkele jaren geleden betaalden. Maar door de lage dollar kwam het per auto uit op € 1100. I won a Cadillac in Las Vegas In Las Vegas werd een lichtblauwe Eldorado aangeboden met afneembare glazen dakpanelen. Op Ebay stonden maar 2 foto’s van deze bijzondere uitvoering. Een van het dak waar en op de ander stond de wagen er maar half op. De dakombouw was gedaan door een firma in Dallas Texas. In die tijd werden er geen Cadillac vanuit de fabriek geleverd met Targa-daken. Vorig jaar kocht ik er een met afneembare metalen dakpanelen. De verkoper gaf mij over de telefoon een beschrijving van de wagen. Hij was praktisch roestvrij en alleen wat kale plekken op het dak. Het interieur was erg slecht en hij had linksvoor lichte schade, de techniek was goed. Ik kreeg verder geen foto’s omdat de verkoper zeker dacht dat als ik het interieur zou zien ik hem niet wilde hebben. Maar ik was daar niet bang voor. Je kunt er simpelweg een gaaf interieur inzetten van een andere Cadillac of een nieuwe. Fryers, www.autoupholsterykits.com levert complete bekledingsets van leer voor de Eldorado’s van 1974-1978. Ik vond het wel een leuke wagen en verwachtte dat ik hem voor weinig geld in handen kon krijgen. Ik wilde tot $ 2000 bieden. Congratulations, you are the winner! Ik won een Cadillac in Las Vegas voor een luttel bedrag van $ 1500. Voor het einde van de veiling had ik de vrouw van Jimmy gebeld en gevraagd wat het transport van Las Vegas naar LA zou kosten. Dat zou $350 gaan kosten wat redelijk is. Ik ken de route en ben zelf 3x van LA naar Las Vegas gereden, bijna 500 km. Ik had geen haast en Jimmy pikte de Eldo vrij snel na afloop van de veiling op en zette hem bij zijn huis naast de bruine Eldo van Peter.
De derde Cadillac We gingen vrolijk verder met het inkopen van onderdelen en in het voorjaar kocht Peter er nog een derde wagen bij. Een witte Eldorado uit 1979 die in Concord in de buurt van San Francisco op Ebay werd aangeboden.
Ik kende die buurt omdat ik daar 14 jaar geleden was geweest en er een gaaf stuur voor mijn Eldo convertible had gevonden op een sloperij. Omdat het tijd werd om alles bij Direct Express te krijgen probeerde ik contact op te nemen met Jimmy zodat hij ook de derde Eldo kon ophalen en vervolgens 3 Eldorado’s naar Direct Express te brengen. Problemen met Jimmy Het was moeilijk om Jimmy aan de lijn te krijgen en een afspraak te maken. We lieten de witte Eldo maar door een ander ophalen en direct afleveren bij Direct Express. In april en mei heb ik diverse keren vergeefs contact proberen op te nemen met Jimmy. We kregen toen de indruk dat hij met de noorderzon was vertrokken en onze Eldorado’s achterover had gedrukt. Een oom van een vriend van Peter die in LA woont is zelfs bij de politie in het dorpje Delano waar Jimmy woonde langs geweest en heeft daar aan de politie gevraagd of hij meer wist van deze trucker. Jimmy stond gelukkig niet slecht aangeschreven. Uiteindelijk vond ik via de MSN-website het huistelefoon nummer van Jimmy en kreeg hem aan de lijn. Hij was verbaasd dat ik hem gevonden had en gaf als excuus voor het niet afleveren van de 2 Eldorado’s het feit dat de benzine zo duur was geworden in de laatste maanden. Hij was kwaad omdat ik Bobby Ward van de sloperij uit Oklahoma naar hem had laten bellen. Bobby had op zijn antwoordapparaat gedreigd de politie op zijn dak te sturen als hij de auto’s niet zou afleveren. Zo merkte Jimmy dat we serieus waren en niet met onze tenen lieten spelen. Om het probleem op te lossen beloofde ik hem $ 300 extra te betalen als hij er voor zou zorgen dat beide wagens binnen een week bij Direct Expres afgeleverd zouden worden. Jimmy deed het en kreeg zijn geld en onze wagens en onderdelen konden eindelijk de container in.
De container is vol en gaat op weg Door de vertraging hadden we de mogelijkheid om een 6-cilinder revisiemotor voor een Dodge Tradesman voor Fred Vis van het Amersfoortse Dierenpark mee te nemen. Fred is de zoon van Henk en Astrid Vis die al vanaf de oprichting van de CCN lid zijn. Een jeugdige Cadillac-rijder uit Friesland had een gereviseerd 500 longblok gekocht dat ook met de container mee kon. De laatste is de containerwereld in Amerika flink overspannen is. Er zijn tekorten in containers en schepen. Wij hadden de keuze om lang te wachten en de container over zee langs de westkust van
Amerika via het Panama-kanaal naar Nederland te laten komen of via de trein van West naar Oost. Dat zou bijna een maand sneller gaan maar wel een stuk duurder zijn. Omdat we het wachten zat waren kozen we voor het laatste. Het lossen in Schiedam Een van de redenen om voor firma Schumacher te kiezen is dat hun loods op praktisch loopafstand ligt van het huis van Peter. Het lossen was net de geboorte van een Eldoradodrieling. De kleine witte Eldo van Peter kwam als eerste uit de container. Daarna de lichtblauwe Eldo van mij en toen de bruine Eldo van Peter. Tussendoor kwamen de losse delen de container uit zoals een kist met onderdelen, beide revisiemotoren en vele banden. Aanvankelijk was Peter niet echt blij met zijn wagens. Zeker geen liefde op het eerste gezicht, ze waren ook wel erg vies. Maar de witte ging hem steeds meer bevallen, vooral toen bleek dat de motor mooi liep en hij ook nog kon rijden. Dat is altijd maar afwachten. Je neemt met kopen op afstand altijd en risico. Ik was blij met mijn Eldo die met recht een keiharde wagen genoemd kon worden. En de motor liep fantastisch. Helemaal gasdicht. Er hoefde zelfs geen ATF in de bak, hij schakelde direct in.
Op deze foto zit Peter wat vreemd te kijken in zijn bruine Eldorado uit 1977. Die viel ook wel mee toen hij hem had gepoetst, hoewel er wel wat delen overgespoten moeten worden. Gelukkig ging het lossen praktisch schadevrij maar toen Peter de aanhanger achter de witte Eldo hing, zakte die wat door en bleek de uitlaat op de weg te hangen. Peter liet die kleine Eldo direct hard werken voor de kost zoals links op de foto is te zien. Er zat een Amerikaanse trekhaak aan en zo kon hij mooi beide revisiemotoren in de aanhanger naar huis rijden. Het vrijmaken van deze Eldo uit 1979 ging binnen een paar uur. De belastingdienst was weer blij met ons omdat er toch weer heel wat geld de schatkist in vloeit. Onze hobby is een aardige melkkoe. Het vrijmaken van de Eldorado’s uit 1977 en 1978 duurde een stuk langer. Mijn Eldo moest meer dan een week wachten voor ik hem mocht ophalen en ondertussen liep de teller van de opslag door.
Hebben we wel de goede hobby? Peter heeft af en toe momenten van twijfel en denkt dan dat het beter is om te stoppen met de hobby. Volgend jaar worden hij en ik 50. Dat heeft waarschijnlijk invloed op het denken en het feit dat de energie dan gaat afnemen. Peter is van beroep stratenmaker wat nog steeds een van de zwaarste beroepen is. Ik doe “denkwerk” wat ook wel eens vermoeiend kan zijn en zit veel achter het stuur van de Cadillacs. De laatste tijd weer aardig veel, 10-15 uur per week. Het is jammer dat ik geen werkplaats heb want dan kun je mooi afwisselen met sleutelwerk. In plaats van sleutelen zit ik veel achter internet maar dat is ook een bezigheid waar je geest mee bezig is en waarbij totaal geen lichaamsbeweging aan te pas komt. Maar we zijn wel optimisten die inzien dat we een unieke hobby hebben, die van alles en nog wat te maken heeft met Cadillacs en onderdelen zoals: zoeken, kopen, wachten, uitladen, sleutelen, rijden, verkopen, praten, klagen, slopen, internetten, ebay. Een brug te ver Peter kampt met een groot probleem. Het feit dat hoogstwaarschijnlijk een achterbuurman geklaagd heeft over de uitbouw op het dak van zijn grote garage, heeft roet in het eten gegooid. Het is zeker niet zo dat Ellen, de vrouw van Peter die hier lachend bij een Eldorado staat, via een
Peter zit stilletjes te genieten van de prachtige bodem van zijn Eldo. Die is net zo mooi van die van de 1984 Biaritz Taxi Ted! Die stond een jaar eerder op dezelfde brug. Ted gaat sinds vorige maand met extra veel plezier naar zijn werk omdat hij nu in Rotterdam rond rijdt in een zwarte Fleetwood Brougham uit 1993 ! Hij wordt zelfs betaald om rond te rijden…… Die keiharde gave bodem staat in schil contrast met die van de Eldorado van ex-clublid en ex-CCNwebmaster (maar geen handelaar) Ruud Gersons die eens een Eldorado uit 1979 kocht in Texas. Hij verwachtte een prachtige Eldorado maar kreeg
er een met volledig doorgeroest chassis en bodem. Een enorme teleurstelling voor hem en de aspirantkoper die zich al had verheugd op een prachtwagen. Het is altijd goed om voor het kopen foto’s te vragen van de bodem en het chassis, ook al komt zo’n wagen uit een zonnige staat. Wie weet heeft hij daarvoor jarenlang door de pekel gebanjerd. Geluk bij een ongeluk Peter heeft het geluk dat alle huizen in zijn straat binnenkort worden gesloopt en veel bewoners de straat gaan verlaten. Peter’s huis blijft staan. Dat levert meer parkeerruimte in de straat en ook meer opslagruimte voor de Cadillac-onderdelen die hij en ik in de laatste 20 jaar hebben verzameld. Verder zal Peter voorlopig verlost zijn van diverse zeurpieten hoewel hij het met de meeste straatbewoners goed kan vinden. Je weet niet wat er voor terug komt.
omweg heeft geklaagd zodat Peter meer boven in de kamer zal zijn i.p.v. in de garage. Na de klacht van de vervelende vent sommeerde de gemeente Peter om de uitbouw op het dak te verlagen. De brug kan nu nog nauwelijks een meter omhoog. Op de foto rechtsboven ziet u wat de hoogste stand is zonder dat de wagen op de brug tegen het dak botst…………Peter zit op een laag krukje onder zijn witte Eldo. Dat maakt het sleutelen een stuk lastiger. Jammer dat veel mensen jaloers zijn en een ander zijn hobby misgunnen. Een verhoogd dak was echt geen hinderlijk feit maar er was geen bouwvergunning voor.
Eindelijk meer opslagruimte Peter mag van de woningbouwvereniging het huis van de benedenburen gebruiken tot het gesloopt wordt. Het kwam vrij op de dag dat onze container uit LA werd gelost bij Schumacher. De 32 banden die we daar kochten konden daar direct worden neergezet. Gelukkig zijn er nu weer banden met 4 cm wit zijvlak te koop. In Nederland zijn die praktisch niet verkrijgbaar. Dat geldt ook voor de radiaal banden met 8 cm wit zijvlak. Voor bandenimporteurs is dit geen interessante handel omdat er maar geringe vraag naar is. We kopen veel onderdelen voor de grote Eldorado’s zoals voortreinsets met fuseekogels en rub-
bers, aandrijfassen die bij deze wagens meestal versleten zijn. Met de lage dollarkoers is het extra interessant om dit soort onderdelen te kopen. Bij de meeste zaken die gespecialiseerd zijn in Amerikaanse onderdelen liggen ze niet eens op voorraad. Dat geldt ook voor luchtschokbrekers. De zware 500-motor op deze foto is bedoeld voor de 1975 Fleetwood stationcar die ik in april zonder motor in Florida kocht. Ik liet deze motor met nog wat plaatwerk helemaal overkomen uit Oregon. Die wagen staat nog steeds in Florida. De Cadillac-Ludolfs Ik heb ook een aardige voorraad onderdelen die bij mijn vader in Den Haag onder het huis liggen. De voorraad van Peter en mij gaat al aardig op die van de gebroeders Ludolf lijken. Er is geen betere raad dan voorraad geld zeker voor de Ludolfs. Maar er is wel een verschil omdat Peter de onderdelen netjes opslaat en terug weet te vinden. De avonturen van de gebroeders Ludolf (www.dieludolfs.de, 4 Brüder auf ’m Schrottplatz) op hun sloperij zijn elke vrijdag te volgen op Discovery Channel. Ik kijk er graag naar en vind de Ludolfs veel leuker dan de programma’s met schreeuwende Yanken die auto’s of motoren oppimpen. Het leuke van de Ludolfs is dat er feitelijk niets gebeurt in hun programma! Ze wonen in het Westerwald waar ook Müller met zijn Cadillac-garage zit. In 20 jaar tijd verkocht Müller bijna 1000 Cadillacs. Ik vond het altijd leuk om naar Amerikanen sloperijen te gaan. In de jaren 70 ging ik graag naar Hessing in de Bilt om naar Amerikanen te kijken
maar toen de modellen in de jaren 80 gingen veranderen werd mijn interesse in nieuwe Amerikanen minder. In 1978 kocht ik mijn eerste Amerikaan en vanaf het begin van de jaren 80 kwam ik steeds meer op Amerikanen-sloperijen en steeds minder in show rooms waar nieuwe Amerikanen werden verkocht. Nu het in Nederland steeds lastiger wordt om aan onderdelen te komen voor oude Cadillacs overweeg ik wel eens om er een paar te kopen voor onderdelen maar het probleem is dat daar veel ruimte voor nodig is. In tegenstelling tot Peter heb ik geen eigen stalling. Maar ik stal mijn wagens in een grote Q-park afgesloten garage in Den Haag waar nog wel plaats is voor 100 wagens. Peter en ik begonnen omstreeks 1978 met de Amerikanen-hobby maar wij kenden elkaar toen nog niet.
Vakantie naar Frankrijk, toen zij uit Rotterdam vertrokken…………… Peter twijfelde deze zomer over de vakantiebestemming. Eigenlijk had hij besloten om niet meer naar Spanje te gaan want zon hebben ze in Amerika ook. Daar gaat hij graag naartoe. Maar als hij daar komt zou zijn vakantie wel een anders kunnen gaan lopen dan die van dochter Sandy en echtgenote Ellen, want die hebben het niet zo op sloperijen en autojacht. Dus als geboren caravan-liefhebbers toch maar weer de vouwcaravan achter de Eldorado en richting Frankrijk in. We hebben een paar jaar geleden hun verslag kunnen lezen met hun 1956 Coupe de Ville waar zij mee naar Spanje gingen. Maar dit keer was de combinatie binnen een uur weer terug in Schiedam om reden van een lekkende slang van de luchtschokbrekers. De achterkant zwiepte te veel en de zin van Peter was direct op. In plaats van de lange rit naar het zuiden zijn ze iets dichter bij huis gebleven en hebben ze de Ardennen verkend. In totaal toch ruim 2000 km gereden met de groene Eldo uit 1972. Die Eldo doet het erg goed. De grijze Eldorado convertible die Peter net als de groene uit Colorado haalde zal in de winter worden aangepakt. De bekleding moet worden gedaan en er moet een nieuw dak op.
Peter heeft deze zomer maar een paar uitstapjes gemaakt met de 1956 convertible. Dat leverde deze mooie foto op. Op het eerste gezicht lijkt het wel een Amerikaans gebouw, lijkend op het magazijn van Kanter in New Jersey maar de foto is gewoon gemaakt in Rotterdam bij Gemeentewerken waar Peter werkt. Schade aan de Zuurstok Zelf ben ik dit jaar niet op vakantie gegaan. Mijn verste rit was de Grand European in Speyer maar in de zomermaanden reed ik toch gemiddeld 800 km per week met de Zuurstok, de Eldorado convertible uit 1976. Ik heb veel meetings bezocht en ben ook bij diverse CCN-ers langs geweest. Twee maanden geleden had ik een aanrijding. Op de snelweg bij Moergestel werd plots stevig geremd. Ondanks mijn inschatting dat ik voldoende afstand had gelaten, botste ik net op de achterkant van een Alfa. Een enorme klap, ik dacht ….dat was de Alfa. Toen ik uitstapte zag ik dat de schade aan de Alfa betrekkelijk klein was, deukje onder rechter achterlicht (circa 1500 euro) Mijn Eldo had forse schade. Hij had linksvoor de Alfa geraakt en zo was het opstaande hoekstuk naar achter geduwd. De harde bumperfiller brak direct en duwde tegen het voorscherm dat enkele centimeters verschoof en tegen de deur aan kwam. Het scherm was flink geknikt.
Zo’n grote schade had ik niet verwacht, maar als de filler van het oorspronkelijke elastische materiaal Polyurethane was gemaakt was de schade beperkt gebleven tot het hoekstuk op de bumper. Ab Kettenis taxeerde de schade op dik 2000 euro. Het demonteren en uitdeuken van het scherm zal gauw 12 uur kosten. Het is makkelijker en beter om er een ander gaaf scherm op te zetten maar die had ik even niet op voorraad……….dus wachten/zoeken of uitdeuken. Ab heeft het erg druk, mijn andere Eldorado Biarritz uit 1978 staat ook nog in zijn werkplaats. Daarvan zijn de motorkap en achterklep helemaal kaal gemaakt wat enorm veel werk was. Schuren is erg arbeidsintensief. Een volgende keer wil ik weer eens proberen om te laten stralen. Dat is goed te doen voor delen die los kunnen. Een goed adres voor stralen en in de epoxy-primer zetten is firma Huisman in Maasdijk. Ik wil de Biarritz in 2 kleuren blauw laten spuiten, donker boven en licht opzij (two-tone paint). Problemen met de verzekeringstaxateur Ab kwam in aanvaring met de expert die de schade moest taxeren. Die wilde niet betalen voor het overspuiten van het voorscherm van de Zuurstok omdat daar nog “oude“ schade op zat. Dat was een kras van 7 jaar geleden waarvoor ik wel verzekeringsgeld had gekregen. Ik heb dat scherm nooit laten overspuiten omdat ik er zeker van ben dat een onbekraste Cadillac bij mij in de buurt op straat snel weer bekrast zou worden. Verder wilde ik verzekeringsgeld reserveren voor “groot onderhoud”. Het is al weer zo’n 10 jaar geleden dat de Zuurstok werd gespoten. Ik ben van plan om er een tweede kleur op te laten spuiten, bijv. donkerpaars tegen zwart aan. Door eigen risico en waarschijnlijk een boete voor het overschrijden van de in de polis vermelde grens van 3000 km per jaar, keerde de verzekering 1400 euro uit waar ik wel blij mee was. Ik heb Rick Zijl direct gevraagd om het toegestane aantal kilometers te verhogen naar 10.000 km. In totaal heb ik al 90.000 km met de Zuurstok gereden. Oorzaak door een verstopte remleiding De oorzaak van de botsing kwam tijdens de APKkeuring aan het licht. Er was een remverschil tussen linksvoor en rechtvoor van 80%. Ik heb direct de linker remslang vernieuwd. Deze bleek verstopt. Van het verstopt raken van de remslang heb ik tot vlak voor de botsing niet veel gemerkt hoewel hij wel iets naar rechts begon te trekken bij het remmen. In de laatste weken voor de botsing is het verstoppingsproces blijkbaar snel gevorderd. In een noodstop, die je maar zelden maakt, wordt je met de gevolgen geconfronteerd. Vorig jaar had ik de rechterslang al vervangen omdat de remklauw ging aanlopen en warm werd. Het is dus verstandig om slangen telkens aan beide kanten te vervangen. Als ik dat vorig jaar gedaan zou hebben zou de botsing niet zijn gebeurd.
recentere aanwinsten zoals een Seville van 1980 en een Eldorado uit 1983. Je zou zeggen dat zo’n grote loods wel genoeg is maar iemand als Erwin heeft nooit voldoende ruimte. Intussen is er een hele afdeling gemaakt voor de opslag van tonnen aan foldermateriaal waarvan Erwin er nog steeds blijft kopen. De koffertjes waarmee zoontjes J.D. en Tobias bij de Seville staan heeft hun vader op ebay op de kop getikt.
Omdat ik nog niet weet of ik het scherm laat uitdeuken of er een ander op zal zetten rijd ik al weer een tijdje rond met de schade. Op zich geen mooi gezicht maar ik ben er toch mee naar diverse evenementen geweest, zoals in Leimuiden en op de dag in Moerdijk georganiseerd door Cor van Nispen.en de Moerdijkse Oldtimer Vrienden. Op de foto staat Cor links met camera. Voor de 59-ger van de familie Kalisvaart. Daarachter de prachtige 68ger de Ville die Richard onlangs aan een liefhebber verkocht. Ook dit keer stond er een prachtige spiegeltent op het haventerrein.
Erwin Moes Bij Erwin Moes ben ik deze zomer een paar keer op bezoek geweest. Hij heeft een drukke en chaotisch tijd achter de rug wegens de verhuizing. Ik krijg van hem altijd foto’s van de meetings waar hij met zijn kinderen is geweest en ook van de verhuizing. Hij is net verhuisd van een rijtjeswoning in Bergen op Zoom naar het nabij gelegen dorpje Heerle waar hij achter het huis een flinke loods heeft van zo’n 300 m2. Willem Moes, de vader van Erwin heeft het nieuwe huis van zijn zoon en kleinkinderen flink aangepakt en vergroot. Tijdens de verbouwing bivakkeerde Willem met zijn Camper in de loods. Maar………..eigenlijk is die al te klein. Erwin heeft de meeste modellen uit het bouwjaar 1976 op volle schaal, zijnde de Coupe de Ville, Sedan de Ville, Fleetwood en Fleetwood Seventy Five. Allemaal aankopen uit Amerika. En dan de
Nog meer liefhebbers voor de kleinere Eldorado en Seville modellen uit 79-85 In de afgelopen maand heb ik veel contact gehad met Annet van Dijk uit Kraggenburg (in de Noord Oost Polder) die veel ruimte heeft en bezeten is van de Seville modellen met de schuine achterkant. Ze heeft er 2 en wil er wel meer maar nu is ze bezig met restaureren. Zij is van plan om binnenkort iets over haar hobby te gaan schrijven. Hugo Spoor helpt haar regelmatig en hij adviseerde haar om het blok (de beruchte 4100 van aluminium) er gewoon in te laten liggen en het voorlopig aan te zien. De keuring van een van de uit Zwitsersland afkomstige Seville viel nog niet mee. Het restaureren zou een stuk makkelijker gaan als er een goede donor wagen zou zijn met goed plaatwerk en goed interieur.
Peter van Rijswijk vertelde dat hij erg blij was met de kleine Eldo terwijl hij daar vroeger niets van moest hebben. Ik merkte het vorig jaar al nadat Peter een proefrit had gemaakt met de Biarritz van Taxi Ted …….die reed best lekker! Martin Meijer is druk met de restauratie van de Eldorado die hij van Leontien over nam. Dus een tip aan de leden. Maak eens een proefrit met een Eldorado uit 1979-1984 of met een Seville met schuine achterkant (Bustleback) en trek je niets aan van mensen die ze lelijk vinden. Technisch gezien zijn de beste die met de Oldsmobile 350 motor of de Cadillac 6 liter uit 1980. Maar er zijn heus wel wagens een goede Aluminium 4100 motor hebben. Als die kapot gaat is er wel een betaalbare revisiemotor of goede Olds 350 te vinden. Wilfried van Nuffel Ruim een jaar geleden schreef ik met regelmaat over de restauratie van 1974 Eldorado convertible van Wilfried. Ik ben hem gaan opzoeken in Malle in de buurt van Dendermonde op het moment dat hij zijn Cadillacs met onderdelen ging verhuizen van een kas naar een stenen gebouw. In een jaar of 34 is hij helemaal overgeschakeld van Mercedes naar Cadillac-sleutelaar en liefhebber. De kas lag helemaal vol met delen van de in restauratie zijnde wagen en een donorwagen. Inmiddels heeft Willy er een mooie 1974 convertible bijgekocht en dat heeft ervoor gezorgd dat de restauratie op een laag pitje staat. Ook heeft hij een mooie 1957 Seville en
een 1968 Coupe de Ville waarvan hij de motoren heeft gereviseerd. Net als diverse andere liefhebbers wil Wilfried graag bijkopen maar wordt beperkt door de beschikbare ruimte. Hij vindt mijn lichtblauwe Eldorado erg interessant vanwege zijn originaliteit! Misschien wordt het een ruil met zijn witte Coupe de Ville. Hij komt kijken.
De keuring van de lichtblauwe 1978 Eldorado De keuring van deze wagen viel enorm mee. Ik heb een eendags-kenteken aangevraagd bij de RDW in Schiedam en ging er maandag morgen 25 augustus om 8 uur naar toe, zonder keuringsafspraak. Er is dus kans dat je niet geholpen wordt. Je krijgt een nummer en moet wachten op je beurt. Met opzet had ik helemaal niets aan de wagen gedaan. Ik had al gezien dat de buitenste hoezen van de aandrijfassen kapot waren en de dimlichten sealed beams waren en de stadlichten oranje branden. Omdat ik verwachtte dat er nog wel meer afkeurpunten waren wilde ik hem eerst laten keuren voordat ik hem zou gaan repareren. Toen ik aan de beurt was gaf ik het Amerikaanse kenteken aan de keurmeester. Die voerde feitelijk een APK keuring uit en legde enkele gegevens vast zoals de wielbasis. Voor de inslag van het chassis nummer moest ik een afspraak maken. In Schiedam is dat alleen op donderdagen. Er waren 2 personen die de keuring uitvoerden. Nadat ik de wagen de inspectieput op had gereden kon ik hem nu goed van onder bekijken en was verbaasd hoe gaaf hij was. De uitlaat en oppompbare achterschokbrekers waren praktisch nieuw. De bodem en het chassis keihard, alleen vliegroest. Mijn Eldo had zonder twijfel altijd in een droog gebied gereden waar niet met zout was gestrooid. Wel waren diverse rubbers van de wielophanging flink uitgedroogd. Dat waren geen afkeurpunen. De kilometerstand van 58.000 mijl zou wel eens origineel kunnen zijn omdat de test van de onderste fuseekogels uitwees dat alleen de linker iets te veel speling had. De originele kogels zaten er nog op en daarom denk ik niet dat hij 100.000 mijl meer heeft gereden. De motor liep ook als een zonnetje en de keurmeester was verbaast dat de CO uitstoot net zo laag was als van een nieuwe wagen. Waarschijnlijk werkte de catalysator nog goed. Ook de remmen deden het goed, praktisch geen remverschil tussen links en rechts. Sturen Het stuur was op diverse plaatsen uitgebroken.
De keurmeester maakte hier ook een afkeurpunt van. Dat was voor mij geen probleem omdat ik in de afgelopen maanden heel veel gave sturen op Ebay heb gekocht. Ik kijk daar altijd naar sturen uit de jaren 70 en volgde laatst nog een veiling van een stuur voor een 1969 Cadillac dat op 3 augustus werd geveild voor $1,534.09 ! Waanzinnig veel geld maar wel begrijpelijk omdat het wel een belangrijk detail is en het een belangrijk onderdeel is dat je in de hand hebt en de Cadillac stuurt. Ik houd niet van die stuurhoesjes en bied vaak op gave sturen maar haak meestal af als de biedingen over de $300 gaan. Gave 3-spakige sturen voor de populaire modellen uit 1976 gaan vaak voor $ 500 van de hand. Claxon en verlichting Geen van de 4 claxons deed het, maar die zijn makkelijk te vervangen……….later bleek deze reparatie tegen te vallen. Omdat Cadillacs vaak oranje stadlichten hebben en originele witte glaasjes moeilijk verkrijgbaar zijn is de simpele oplossing om er dimlichten in te zetten met stadlichten. Dus de kabel van het oranje stadslicht doorknippen en doorverbinden met het stadslicht en een massakabel bijtrekken. In de nieuwe koplamp past een H4 lampje of een Xenon lamp. Voor de keuring is een H4 het beste omdat er voor Xenon waarschijnlijk als eis wordt gesteld dat er een sproei-installatie op moet zitten en niveauregeling. Dus is de steeds goedkoper wordende Xenon-verlichting iets om achteraf te monteren. Reparaties in een avond De vrijdag avond na de keuring mocht ik bij Peter de wagen repareren. Wegens gebrek in de garage moest hij genoegen nemen met de tuin maar het was prachtig weer. De grootste ingrepen waren de onderste fuseekogels en de aandrijfhoezen. Peter zou mij helpen en was die dag al aardig bezig geweest met de fuseekogels van zijn witte Eldorado die hij toch maar had laten keuren bij de RDW. In de tijd dat ik de koplampen wisselde en stadlichten aanpaste en probeerde de claxon te maken, heeft Peter de onderste fuseekogels en aandrijfhoezen vervangen. Daarin is hij inmiddels erg bedreven. Het zat niet mee met de claxon. Het relais bleek ook kapot en na middernacht ben ik maar gestopt. Een volgende keer nog een uurtje verder , dan zal het wel lukken. Ik heb er ook een ander stuur op gezet en verwacht dat hij op donderdag 4 september wordt goedgekeurd. Er zit nog wel heel wat cosmetisch werk aan de 78 Eldo maar onlangs heb ik nog een Eldorado Biarritz uit 1977 op de kop getikt. Hij staat nog in Connecticut maar zal binnenkort naar Nederland komen en als donorwagen gaan dienen. Deze heeft een gaaf interieur. Jammer dat hij op diverse plaatsen is doorgeroest
Wat wil Peter? Het ene moment zegt Peter dat hij alle Cadillacs wil verkopen………… even later zegt hij dat ze toch wel wil houden en wel zal blijven kopen. Peter heeft dit jaar zijn zoon Steef meegeholpen met het opknappen van een mooie Firebird uit 1971. Maar zolang er niets verkocht wordt koopt hij er echt niets bij want het moet allemaal in zijn garage kunnen staan en niet op straat of in onveilige stallingen waar mijn Cadillacs staan. Peter twijfelde over het moment waarop hij naar de keuring zou gaan met de witte Eldo. Inslag van het kenteken doet Peter meestal zelf…………maar afwachten van wat ze er bij de RDW van zeggen. Die willen dat liever zelf doen in combinatie met een “identiteitsonderzoek” want daar kunnen ze geld voor vangen. Het is Peter wel een paar keer gelukt om onder het dure onderzoek uit te komen maar deze keer vond de RDW in Schiedam dat ze dat zelf moesten doen. De keuring viel mee. Peter vindt de meeste keurders daar wel aardig maar er lopen ook wel mannetjes rond die vervelend doen en naar problemen zoeken. Omdat Peter vaak bij de RDW komt denken sommigen dat hij een handelaar is. Dat is niet zo gunstig. Handelaren staan vaak niet goed aangeschreven. Maar Peter is natuurlijk een echte Cadillac-liefhebber maar zou best wel handelaar willen zijn omdat hij er diverse kent die flink verdienen. Peter en ik klagen vaak dat het moeilijk is om van de Cadillacs af te komen. Dat is een flinke beperking voor de hobby want kopen doen we graag. Het is jammer dat de 1956 Coupe en convertible dit jaar weinig aan bod komen, daar is zo veel tijd in gestoken. Peter rijdt meestal met de groene Eldorado uit 1972. Elektrische krik Peter heeft in Amerika een elektrische moeraanzetter en krik gekocht. Die werkt verbluffend goed. In Leimuiden waar het weer en de sfeer fantastisch waren, heeft Peter de elektrische krik met moeraanzetter meegenomen en door zijn dochter Sandy laten demonstreren. Met zo’n elektrische krik en moeraanzetter kan zij ook een wiel wisselen. Dat is een hele geruststelling voor Peter want die ziet
graag dat Sandy volgend jaar met de witte Eldo gaat rijden (als hij nog niet verkocht is). Peter twijfelt dus steeds tussen verkopen…….houden……..verkopen houden, maar hij moet gewoon verkopen als hij een leuke prijs kan krijgen. Dat doe ik ook hoewel het moeilijk is een goede prijs te krijgen. Het kopen in Amerika is aantrekkelijk, vooral voor wagens ouder dan 30 jaar waarvoor slechts 6% btw betaald moet worden. Op de witte Eldo uit 1979 moest nog 10% invoer en 19% btw betaald worden.
Eldorado uit Oklahoma Eind augustus kwam ook de rode Eldorado uit 1976 aan, die ik in december had gekocht in Oklahoma City. Het vreemde is dat de Eldo vertrok met de reserve motorkap op de neus en in Nederland aan kwam met die kap op de achterkant! Deze wagen kwam aan bij firma van Rooijen in Spijkenisse waar eerder dit jaar mijn gele T-top Eldo lelijk was beschadigd. Gelukkig heeft hun verzekering de schade uitgekeerd en ben ik weer met hun en Cargo Solutions (voor het inklaren) in zee gegaan. Ik ben bij het lossen aanwezig geweest. Er was een enorme stagnatie van ruim 6 uur, omdat een bijna nieuwe A8 niet wilde starten en geblokkeerd bleef staan. Daar achter stonden een Mercedes en mijn Eldo. Ik heb nog een beetje geholpen toen de Eldo de container uit werd gereden. Hij had 2 lekke voorbanden en moet met een heftruck er uit worden getrokken. De wagen was beter dan ik had verwacht ondanks de verhalen dat hij hagelschade had opgelopen. Het lossen was gelukkig schadevrij verlopen en Peter en ik konden hem enkele dagen later ophalen.
Ik had Bobby gevraagd om de beschadigde motorkap en achterklep te vervangen door gave roestvrije. De motorkap ga ik wisselen met die van mijn convertible (de Zuurstok) omdat die aan de randen begint te roesten. Het plaatwerk uit Oklahoma is gaaf net als uit Texas. De losse motorkap had ik besteld voor de Fleetwood stationcar die nog steeds in Florida staat. Het is jammer dat het moeilijk is om contact te krijgen met de verkoper maar ik verwacht dat het allemaal wel goed zal komen. Bobby is inmiddels toch wel “Cadillac-vriendelijk” geworden. Hij en zijn vader horen thuis in het FORD-kamp en zien in GM-wagens alleen maar problemen. Bobby zegt: I was never lucky with GM-products! Van Chevrolet wil hij helemaal niets weten. Maar een paar weken geleden kreeg ik een bijzondere email van hem. Hij schreef dat hij op weg naar huis achter een truck met wrakken reed die op weg was naar het destructiebedrijf waar de shredder staat. Op de truck stond een grote roestige Eldorado. Bobby liet de trucker stoppen en kocht deze Eldo onmiddellijk en behoedde hem voor een vroegtijdig einde in de pers! Nu zal hij als donor wagen nog een tweede leven krijgen en wie weet zullen er delen in Nederland terecht komen.
Het is eindelijk gelukt om mijn Lincoln Mark V te verkopen, terwijl dat een goede wagen was. Deze wagen kocht ik eind 2005 “onder invloed” van FORD/LINCOLN-man Bobby. Ik heb over de MkV uit 1979 en de Eldorado Biarritz uit 1977 in vroegere Standards verhalen geschreven en ze met elkaar vergeleken. Het feit dat ik nu opeens 5 Eldorado’s heb zegt genoeg………….maar toch heb ik wel plezier gehad van die MkV en wat kunnen leren van de Fordtechniek. De Lincoln is gewoon een luxe Ford. Dat in tegenstelling tot Cadillac die geen luxe Chevrolet is. Voorlopig houd ik het bij de grote Caddies uit de jaren 70. Begin augustus kocht ik van Bobby een Fleetwood uit 1975. Die was van een oud vrouwtje geweest en zeer mooi. Als Bobby zo iets zegt zal het wel zo zijn, dus durfde ik op zijn bod in te gaan. Bobby Ward en zijn vader Walt (86 jaar) zijn fijne kerels die sloperij Northyale Autoparts in Sperry OK runnen. Zij hebben goed geholpen met het ophalen en volladen van de rode Eldorado.
Koen Ongkiehong
