Belgique-Belgie PP - PB 2110 Wijnegem BC 31330
DE LICHTBUNDEL
De Lichtbron v.z.w. Huis voor Dialoog en Herbronning Turnhoutsebaan 381, 2110 Wijnegem Tel 03 354 56 28 www.delichtbron.be Afgiftekantoor: Wijnegem Driemaandelijks tijdschrift Nummer 67: juni 2012 Erkenningsnummer: P911024 V.U. Geneviève Cooreman
Uitgegeven door: V.Z.W. De Lichtbron
Boekenberglei 148
2100 Deurne
WAT IS DE V.Z.W. DE LICHTBRON ?
Het is een plek met een hart. Het is een plek waar je anderen kan ontmoeten om met hen te delen watje boeit en bezig houdt. Het is een plek waar je informatie vindt over voordrachten, cursussen, activiteiten i.v.m. bewustwording en persoonlijke groei. Het is een organisatie die voordrachten, cursussen en activiteiten organiseert om bewustwording, zelfontplooiing en gemeenschapsvorming te bevorderen. Het is een plek waar je je in stilte kan terugtrekken, individueel of in groep, om tot inkeer te komen en contact te maken met jezelf en je spirituele dimensie. Het is een netwerk van mensen die elkaar willen steunen en helpen. Het is een ruimte die je kan huren. Het is ..................... wat je er van maakt!
2
Wijnegem, juni 2012
Beste lezers,
De maand juni is aangebroken, einde van een werkjaar. We verlangen naar zon en rust, want de regen achtervolgt ons. Terugblikkend mogen we fier zijn op wat er allemaal heeft plaats gevonden. Met vrijwilligers dit aanbieden blijft een grote uitdaging voor deze tijd. De dankbaarheid van mensen geeft ons vleugels en zet ons aan om verder te doen. We hopen dat deze lichtbundel voor jullie ook een ondersteuning mag zijn om verder de weg te gaan die jullie willen gaan. De redactie
3
Leven in en om De Lichtbron Hoe omgaan met veranderende situaties In de samenleving waarin we leven, staan we dikwijls voor veranderingen. Men spreekt meer en meer van de noodzaak aan flexibiliteit. Is het dan de bedoeling om steeds mee te stromen met wat zich aandient? Ik denk het niet. We staan dan voor de uitdaging om goed bij onszelf te komen en het onderscheid te maken tussen de waarden die we willen behouden en waar we blijvend willen voor gaan en wat vraagt om verandering. Telkens een organisatie staat voor grote veranderingen, is het moment aangebroken om de essentie van het project centraal te stellen en te kijken welke zaken we zeker willen behouden en wat om een aanpassing vraagt. Op dit punt zijn we ook in de Lichtbron aangekomen. Een dynamische ploeg die ontzettend veel werk heeft verzet om de verhuis van Schoten naar Wijnegem mogelijk te maken, die in Wijnegem bijna tien jaar actief is geweest, het huis stralend heeft gemaakt, talrijke feesten heeft georganiseerd, mensen geholpen heeft om hun weg terug te vinden,…. kent op dit ogenblik een periode van moeheid. Gezinsomstandigheden zijn veranderd, behoeften zijn veranderd, motivaties veranderen, levenskeuzes veranderen,…. En wat nu? Twee voeten op de grond en doorademen. Stilstaan en voelen. Balans opmaken. Kijken wat er nog is. Kijken naar waar we naartoe willen? Kijken wat we hiervoor moeten doen. En dan lees ik een boekje over ‘Synchronisch leven’ van Deepak Chopra. Wanneer alles zo in een veranderingsproces zit en we zelf ook daardoor veranderen… dan is onze houvast: aanwezig zijn bij wat er is en kapitein blijven van ons schip. Het roer in onze handen houden al weten we niet waarheen. Als ons kompas het ook begeeft, is er enkel de sterrenhemel om ons te leiden of de maan die nog wat licht geeft al huilen de wolven. Mijn ziel huilt en zoekt , luistert, kijkt,…. en blijft al bij al ademen.
4
Op zoek naar trouwe vrienden die mij jarenlang kennen. Mensen uit mijn kindertijd die weten wie ik ben. Muziek om mee te zingen. Dansers om samen te dansen waar geen woorden voor zijn. Fans in de hemel die mee waken. Rituelen uit een ‘vorig’ leven die als balsem voelen. Kleine kinderen die met open blik me tegemoetkomen. Boeken die me inzicht geven, wanneer ik ze zomaar opensla. Cursisten die terugbrengen wat ze aan De Lichtbron hebben. Een gedicht uit het hart geschreven uit dank. Nieuwe mensen die vertrouwen blijken te hebben zonder dat ze mij echt kennen. Hele diepe processen waar mensen tot het diepste van hun ziel mij toelaten. Gewroet, gewoel, onrustige nachten,…. Wanneer nergens het pasklare antwoord te vinden is, blijft er alleen het vertrouwen over …dat alles betekenis heeft, ook al zien we het niet. Vertrouwen op de samenwerking met het universum: ‘Doet u best en God doet de rest’ zei men toen ik klein was. Plots komen er antwoorden uit het niets: een feuilleton op tv, gesprekken, een plotse ontmoeting, de film van Ghandi die reeds een jaar gepland was. Deze meer dan 20 jaar oude film maakt in mij het vuur terug waker. ‘Al ben ik alleen, ik zal er voor gaan.’ Trouw zijn aan je diepe waarden. Al is de ploeg klein, al is de weg moeilijk en hobbelig, ik ga met nog meer vuur dan vroeger voor de essentie van ons project. Ik ontvang zelfs een mail dat ‘authenticiteit’ het thema wordt van de maand van de spiritualiteit in oktober. En we worden gevraagd om samen te werken met de parochie en het gemeenschapscentrum in Wijnegem rond het thema ‘stilte’. Scholen willen meedoen…. En de boer die ploegde voort… Boeren hebben met veel veranderende situaties te maken en worden uitgedaagd steeds verder te ploegen. Ik besef nu dat in het ploegwerk zelf, er een kracht opgebouwd wordt die mij nu gedragen heeft. Misschien is de tijd aangebroken om op thermiek te vliegen. Weten waar er thermiek is en daar naar toegaan om mij te laten dragen. We doen voort en wie bezielt geraakt door dit zelfde vuur is van harte welkom. Alle beetjes helpen. Geneviève
5
De lentehappening In maart hielden we een lentehappening. Ons huis stond open voor wie wou. Men kwam van einde en ver. Ieder bracht wat mee om te eten. Er was overvloed. Iedereen hielp om het gezellig te maken. De zon scheen volop. Er werd in het park met pijl en boog geschoten. Jana bracht haar tentje mee en speelde met Simonne op het grasveld. Olimpia gooide kegels met Jana, papa, mama en …. Er werd gewandeld. Zaterdagavond zongen enkele opkomende sterren met hart en ziel, werd er ontroerende gitaarmuziek gespeeld, zochten pianonoten elkaar op om harmonie te brengen, …. Samen genoten we van vele verschillende zielekleuren. Voor ieder wat wils. Zondag werd er eerlijk gedeeld over hoe men faalangst kan overwinnen. Want het toeval wou dat het thema van onze herbronningviering faalangst was. Jan die uit het noorden van Holland kwam en de allereerste stappen in het huis van Wijnegem had meegemaakt of liever in de kelder, met Paul, Rob en Oscar om te zorgen dat we stroom hadden, stond versteld van al het werk dat er had plaats gevonden en van het leven in huis. We konden het hart van De Lichtbron voelen kloppen en hoe het andere harten opnieuw kracht geeft. Het samen, vanuit het niets, een lentehappening creëren was een waar feest. Geneviève
cadeautje van een deelnemer
6
Het vreugdefeest Ons vreugdefeest had dit jaar andere proporties dan voorgaande jaren. We hebben het ons wat eenvoudiger en gemakkelijker gemaakt. De barbecue werd vervangen door een royale couscous en desserten buffet. Ja, daardoor waren misschien minder mensen. Het feest was meer intiem, iets minder gestructureerd ook, eigenlijk eerder ontspannen, met meer tijd voor iedereen. Alleman wat minder moe en achteraf fitter om te dansen. Ook geen tombola, want daarbij mikken we gewoonlijk op een groter publiek. Alles op een rijtje genomen heb ik ervan genoten en wie er bij was trad me bij. Annemiek
ZIELZICHT onthaasten - ontdekken – genieten 'k Heb even bij mezelf gezeten, ik nam de tijd en keek me aan. Ik zie; er is geen twijfel meer, ik ben op mijn plek gaan staan. Van hier uit heb ik helder zicht; mijn hart, mijn pijn, mijn streven. Hier zie ik wie ik ben en was en zijn zal in dit leven. Dit punt geeft richting, moed en kracht. Het uitzicht hier is warm en zacht. Met liefde in een woord verweven; zicht op je ziel is leven!
Geplaatst met toestemming van de Sylvia Monten (www.zielzicht.nl)
7
En de Willi was weer net vertrokken of we krijgen al een eerste mailtje via Tine
Ik wil jullie graag eens meenemen op de camino primitivo, de weg vqn Oviedo naar Santiago de Compostela. Deze weg is de oorspronkelijke camino naar Santiago, dus niet noodzakelijk de primitiefste. De weg is niet zo populair als bv de Camino Frances uit Frankrijk. Ik ben benieuwd, heel benieuwd. Maandag om 4 uur loopt de wekker af. Toch fijn dat je op een veloke kunt springen om snel op het Astridplein te geraken. De bus op - het vliegtuig in. Ik denk er weer aan dat ik mijn Duits wandelboekje- het beste dat er bestaatom een camino te lopen, niet bij heb. In het voorjaar heb ik het zeker nog laten zien toen ik uitlegde wat ik ging doen. En deze week was het weg. Nergens te vinden. Nu maar hopen dat ik de juiste kant uitloop, zoniet zal het lang duren voor ik terug ben. Om wat te lezen tijdens de reis heb ik De Alchimist van Paulo Coelho meegenomen. De reden: het is echte reislectuur en het is een pocketuitgave. Die kan ik onderweg gerust achterlaten. De alchimist begint het het verhaal van een herder. In de eerste zin stelt hij zich voor. Zijn naam is Santiago, ik ben meteen in goed gezelschap. Zoveel bladzijden verder is het wolkendek opengescheurd en ligt Spanje in bruin-gele-groene vlekken onder mij. Op mijn mp3 zingt mijn idool Leonard Cohen zijn Halleluja. Thuis gaan de handjes in de hoogte en staan we te zwaaien met ons Fientje, onze kleindochter die zopas 1 jaar is geworden. Hier wiebel wat heen en weer met mijn voeten. Goed voor de bloedsomloop zeker. De luchthaven van Madrid is nog veel groter dan ik dacht. Je moet gewoon de metro nemen om naar de bagageband te gaan. Eens uit de luchthaven ben ik een half uur later in het station waar de trein drie uur later naar Oviedo vertrekt. De rit duurt vijf uur. Het is een soort TGV met vaste plaatsen en je moet met je bagage zelfs door een scanner. Een domme Belg had dat natuurlijk niet door en liep stomweg voorbij de controle. Waarop die prompt teruggestuurd werd. In de trein komt een jonge vrouw naast me zitten en ze pakt haar leesboek. Toch wel een Paulo Coelho. Twee zielsgenoten naast elkaar. Een van hen probeert een gesprekje te beginnen maar zijn Spaans moet wel van heel ver komen. Dus dat wordt niets. Om 20 uur in Oviedo en meteen op zoek naar de albergue de peregrinos. Die is echter niet gemakkelijk te vinden en het goot. De verrassing was groot toen de hospitalero me zei dat om 21 uur de deuren dichtgingen. Nog rap wat toespijs gekocht en een boterhammeke gekregen van een Franse pelgrimdame. Zij stopte met haar camino: ze had een originele trip achter de rug. Van Portugal over Santiago naar Oviedo. Dus van zuid naar noord.
8
’s Anderdaags begint de eerste stapdag. Voor me loopt een Italiaanse vader met zijn dochter van een jaar of 13-14 de stad uit. Het meisje huppelt met haar rugzak om vadertje bij te houden. En even later kom ik Tito tegen, een cineast uit Uruguay. Met hem zal ik de rest van de dag doorbrengen. Het landschap is zeer mooi en de weg en het gezelschap aangenaam. Geen te lange stukken op de grote wegen. Het regent soms zachtjes, maar het is warm. We lopen 25 km en komen in Grado aan. Geen pelgrimsherberg, maar wel een hotelleke dat te betalen is. De Italiaan en zijn dochter lopen de laatste km met ons mee. Het meisje huppelt niet meer, maar hinkt eerder. Die vaders toch ... Ons kinderen kunnen ervan meespreken. Ik heb een videotheek gevonden om tussen krijsende kinderen een berichtje te sturen. Ben benieuwd of het verder nog gaat lukken.
Dag twee
Ik moet maar meteen een foutje bekennen: mijne stapmaat Tito komt niet uit Uruguay maar uit Ecuador. We stellen het goed met elkaar. We lopen al drie dagen in elkaars omgeving. Niet te dicht op een, dan weer even samen. Zo heb ik het wel graag. Het internationale gezelschap in Oviedo met mensen uit Frankrijk, Iran en Finland is al snel opgelost. Ik zie en hoor enkel nog Spanjaarden. Mijn Spaans begint stilaan weer boven te komen. Terwijl het gisteren wisselvallig weer was - regenjas aan, dan weer uit - enz... is het vandaag prachtig. Zonnig, niet te warm, echt stapweer. Bovendien was er een nette herberg en dito restaurantje met pelgrimsmenu aan 9 euro (driegangen menu met wijn inbegrepen). De pelgrimsherbergen kosten hier ook maar tussen 3 en 5 euro. Ik ben dus nog niet direct terug. Verschillende pre-romaanse kerkjes gezien maar natuurlijk was er geen enkele open. Dat is toch wel spijtig in Spanje. Enkel in de grote toeristische steden kan de hoofdkerk overdag open zijn. We zitten volop in de bergen van Asturias. Die waren aanvankelijk wat met de Ardennen te vergelijken, maar intussen gaat het gezwind naar 800 meter en hoger. Het is te doen maar de laatste kilometers kunnen toch wel pijn doen. Ik versta me er niet aan dat je 's morgens dan weer gewoon terug de baan op kan. Twee dagen 20 kilometer gedaan, maar vandaag waren dat er 30. We zijn toch wel trots op onszelf dat we het halen. De eerste 100 km zijn bijna rond. Op tv zagen we hoe een zandstorm raasde op het strand van Barcelona, hoe bosbranden Valencia teisteren en hoe het strand van San Sebastian gewoon onder water stond. Dan is het hier wel topie ¡¡¡ In Salas zag ik toch wel iets heel origineels. In een parkje midden de stad, in de speeltuin van de kinderen, zat een oude man over zijn stok gebogen. En die man was aan het fietsen. Voor zo'n eenpersoonsbankje, zoals wij die ook hebben,
9
stak een paaltje in de grond met daarop twee pedalen. Zo zat die man midden de speeltuigen en de kinderen in de fitness. Gisteren kregen om 15 uur nog middageten. 's Avonds dachten we dan enkele tapa's te eten, we zijn toch in Spanje. Maar zo gaat dat hier niet. In Asturias eet je of eet je niet, gene zever met kleine hapjes, waarbij de vrouw achter de toog duidelijk laat zien hoe ze fingerfood minacht. Vandaag was ik dat alweer vergeten en bestelde een grote pizza. Zo'n pizza krijgt geen mens op, zou ik denken. Ik ben in Tenio, een stad tussen groene heuvels. In die heuvels is echt geen enkel huis te zien. Enkel groen. De camino loopt ook zeer landelijk. Kleine bosen landwegeltjes, goede aanduidingen. Als je fout loopt is het echt wel je eigen schuld. Ik heb vandaag heel wat lopen denken aan mijn vrijwilligerswerk. Het neemt toch wel heel veel tijd in beslag. Ik betrap me erop dat ik nauwelijks een boek kan lezen. Moet ik dat niet veranderen of moet ik wachten tot ik echt gepensioneerd ben om mezelf meer vrije tijd te gunnen. Ik ga er nog eens over peinzen. Tijd genoeg nu. In Tenio worden overal affiches opgehangen. Zaterdag is er een manifestatie om de mijnwerkers te steunen. Die zijn al even in staking en voeren een harde strijd met de politie. Ik lig naast een man met een oranje truitje in de slaapzaal, inderdaad een Nederlander. Die zou zijn truitje na de match van gisteren ook maar beter uitlaten. Spanje daarentegen draait dol na de 4-0 overwinning op Ierland. Wat een mens allemaal leert op de camino, nietwaar. Aangekomen in Pola de allende. Ik zit hier in het gemeentehuis op de computer te schrijven. Het is kwart voor zeven. Dat is toch wel fijn, zo'n service en compleet gratis. Morgen weer op stap.
Dag 3
In Tenio zijn we 's avonds nog gaan eten. Tito, de Nederlander Peter en ik. Het was supergezellig.Totale euforie ¡¡¡ Maar dan - ik geraakte maar niet in slaap. Mijn hart klopte in overdrive. Ik was dus wat over de grens gegaan. En daar is niets aan te doen - enkel wachten tot het overgaat. Dat was een slecht begin voor een dag waarin we over de 1200 m moesten. Bovendien regende het en nog niet weinig. Iedereen vertrok apart. De eerste twee uur ging alles nog goed. Dan kwam ik in een compleet desolaat landschap, striemende wind en neergutsende regen. Ik krijg mijn benen nog nauwelijks omhoog en dat blijft maar duren. Na elke bocht komt er weer een andere en altijd maar hoger. Spijtig dat ik jullie het niet kan tonen want mijn handen waren te verkleumd om het fototoestel boven te halen. Ik was 'kaput, ganz kaput'. Maar toch boven gesukkeld en even verder stond daar een engel in poncho. Tito wachtte me op met een broodje kaas/ham. Fantastisch. Naar
10
beneden gaan was een lachertje. We doken de eerste beste albergue in. Alles was nat, zelfs de slaapzak, schoenen, kousen, ... Gelukkig scheen toen de zon zodat we een en ander konden drogen. 's Avonds met de Finnen pasta gegeten. En zo werd het toch nog een fijne dag. En goed geslapen. 's Morgens nog samen ontbeten met eitjes en zo. De zon scheen en alles zat mee om de volgende trip van amper 20 km te maken. Het werd een echte zondag. Een zalige tocht terwijl het landschap lichtjes veranderde. Veel bossen en vooral veel bloemen langs de weg. Wel merkwaardig dat 80 procent van de bossen verbrand zijn geweest. Maar de natuur herstelt zich blijkbaar snel. De bloemen: alle kleuren tussen blauw en paars en daartussen wat geel en wit. Mooi, mooi, mooi. Af en toe een eucalyptusbos. Met alle regen ruikt de eucalyptus heel ster. Vicks a volonte Ik zie Tito nog nauwelijks. We zijn elk onze weg aan te gaan. Wanneer ik aankom in Grandas de Salime begint het te regenen. Het stadje slaapt opzijn 's zondags. Er is bijna niets open, maar de herberg is reuze. Piekfijn, gezellige hospitalero, wasmachine. Zo geraak ik nog eens in het nieuw. Volgende dag weer op stap. Voor de Vleugelaars: 'Wees hier aanwezig' is een tof staplied, vooral in de bergen. Zeker eens uitproberen en op de stroofjes kan je heerlijk improviseren. Ik nader de grens tussen Asturias en Galicië. En daar gebeurt het. De schelpen die de weg tonen, veranderen van richting. In Asturias moet je het smalle deel van de schelp volgen en in Galicië juist omgekeerd: de brede waaier. Goed om weten natuurlijk of je bent ferm gejost. Vandaag was het weer een dag op eenzame hoogten. Veel was er niet te zien. Er hing zware mist. Je zag de weg, wat heide en links en rechts een bonsai boompje. Maar gelukkig, het regende niet. Iedereen loopt nu zowat alleen. Je hoort enkel nog je eigen stap. Het is een heel aparte ervaring. Het zijn echt stille stapdagen. Ik denk aan Hilde Van Putten die het initiatief van de Stille Weg heeft genomen en haal haar in gedachten. Ze is nu meer dan een jaar geleden overleden. Het gezelschap is intussen aan het veranderen. Ik heb meer contact met Carmen uit Leon en Wolfgang uit Freiburg. Carmen ziet er helemaal niet Spaans uit met haar bleke huid en ros haar. Bovendien spreekt ze vier talen. en dat is wel zeer uitzonderlijk voor een Spanjaard. Ik spreek Frans met haar. In Fonsagrada is het wreed koud. Mist en ongeveer 12 graden. Daar moet je naar Spanje voor komen. Tine weet me te vertellen dat ik halfweg ben. Goed zo. We gaan er nog even tegenaan. Groetjes van de pelgrim, Willi
(Vervolg in de Lichtbundel van september)
11
Verslaafd aan de Lichtbron! Enkele jaren geleden kwam ik helemaal verfomfaaid van een burn out de Lichtbron binnen. Schuw als een vogeltje, niet veel beter geworden van een psychiater die me alleen wat los getrokken had uit het moeras. Dood moe van al die therapeuten die ik “versleten” had , ben ik nog maar eens naar de lezing : “Hoog sensitiviteit als kwaliteit” gegaan. Een tijdje daarvoor was ik al eens naar deze lezing geweest , maar ik kon me absoluut niet meer herinneren waar het over ging. Blijkbaar was de nood toen nog niet zo hoog! Ik draaide al een tijdje rond de folders van de Lichtbron heen en op 8 februari 2010 sprak ik na de lezing met de moed der wanhoop Geneviève aan:“Ik ervaar hoog sensitiviteit wel als een kwaliteit, maar ik word daar zo uitgeput van en mijn lijf blijft op alarm staan, ook na zo veel verschillende therapieën!?” Na een heel gesprek stelde Geneviève voor alles wat ik al gedaan had eens op een lijstje te zetten en voegde eraan toe: “Dan kunnen we samen eens bekijken of er iets ontbreekt?” Terwijl Geneviève het later bekeek , zag ik haar bijna achterover vallen van verbazing, want die waslijst lijkt wel op een CV! Veel dingen die ik gedaan had, geeft Geneviève ook. Maar wat ik toen nog niet wist, is dat de Lichtbron veel extra’s biedt….! Wat dat dan is, is niet makkelijk in woorden te vatten, maar ik ga hier een poging wagen.
-Mijn aanvang nam ik in de” dans”. Aanvankelijk bewoog ik me wat onwennig en houterig, vond ik de muziek wat te hard soms. Ik voelde mij geremd en overdonderd. Maar langzaam aan leer ik via wereld muziek van andere volkeren meer in mijn lijf komen. Via muzikale wereldreis leer ik de muziek iedere keer op een andere plek in mijn lijf voelen. Is het de muziek die dat doet of ben ik het zelf? Meestal zal ‘t wel het avontuur van de mengeling van het muzikale kleurenpalet en mijn lijf zijn, denk ik… Soms is het moeilijk werkelijk bij mijn diepste bekken gevoel te komen en soms zit ik er midden in en verschiet ik van mezelf. Los komen van mijn denken, los van mijn oordeel, durven loskomen van allerlei krampachtig, beweeg, stroom, stroom mijn eigen levensdans! Soms voel ik verdriet en pijn, soms lopen de tranen over mijn wangen, soms is het kind in mij weer de plagerige deugniet die om liefde komt vragen in interacties met anderen, soms voelt mijn lijf stijf en gespannen bij aanvang en soepel na de slotdans. Ik ervaar de feedback van Geneviève als heel opbouwend en bewust wordend. Dans ,ja ! Ik dans mijn ‘basso continuo’: een wekelijks ritme, een ritueel, een basis waarop de rest van de week danst! -De workshop “Zelf genezing” heb ik 4x gedaan. Mezelf afvragend of ik niet
12
blijf steken door het weer en weer te doen, is mijn antwoord duidelijk ‘nee, in tegendeel!’ Hier leer ik dat er ergens in een ver verleden dingen in mijn cellen zijn gaan groeien, geprogrammeerd zijn, die ons ziek kunnen maken. Eigen belevingen in het onbewuste, of transgenerationeel mee gekregen… Als ik mij open kan stellen in mijn gevoel, midden in de emotie, durven stil staan met de trigger die op mij afkomt, met 2 voeten op de grond en doorademen, als ik leer verwoorden en stilstaan wat het mij doet, is het mogelijk sommige dingen te deprogrammeren in mijn cellen. Mijn diepe vaak onbewuste voorstelling geeft mij een conflict: als ik eraan denk geraak ik al in de kramp. Kan ik dat bewust krijgen en erin fases van het proces : kwaad, opstandig, verdrietig, gelaten, aanvaardend, ademend, doorademend….. met goede begeleiding, en mijzelf, samenwerkend en ondersteund voelen in, door en met de groep, kan ik met kleine stapjes verder komen in mijn proces. Elke workshop die ik doe, brengt mij verder in mijn proces. Ik heb het gevoel dat door het een aantal keren te doen ik beter en beter het mechanisme voel van het deprogrammeren. Dat ik soms mijzelf al leer opvangen en de dé- programmatie in mijn eentje doe. In de groep leer ik ook steeds meer van de andere processen. Want het is niet toevallig dat bepaalde thema’s van mij, ook terug te vinden zijn bij anderen. - De workshop “Mindfulness in de dialoog” doe ik voor de 2e keer. Ook hier de vraag aan mezelf: waarom nog eens? De herhaling van het oefenen, het voelend ervaren haalt mij meer los van het mentale. D.w.z. in het denken denk ik vaak: dat ken ik al, dat weet ik al ,dat heb ik al zo dikwijls gelezen of gehoord. Weten en weten is 2 in mijn beleving. Ik kan een diploma hebben en er in de praktijk niks van brouwen. Weten in mijn hoofd is iets anders dan weten in mijn lijf. Dat word ik mij bewust omdat ik in de praktijk bleef botsen op dezelfde dingen. Dingen die ik steeds weer tegen kom, waarin ik steeds die anderen de schuld geef. Ik kan die ander niet veranderen ,wel mezelf. In de basisoefening leer ik zeer bewust voelen en ademen in mijn lichaamsgevoel, waar zit de spanning, waar ben ik stijf, waar kan ik mijn voelend bewust worden, meer binnen brengen. Iets dat we in onze westerse manier van leven vaak uitgeschakeld of afgeleerd hebben. Zien dat ik iedere keer zelf in een onbewuste kramp ga d.w.z. mijn adem in hou, is een bewust wordingsproces dat ik al oefenende leer in deze workshop. Het is het waarnemen bij mezelf, waarnemen zonder meer: d.w.z. zonder oordeel. Dat vind ik heel moeilijk “waarnemen zonder oordeel”! dat leer ik in het herhalend oefenen. Herhalen, herhalen, herhalen,dat maakt dat een hardnekkige oude gewoonte dat niet meer baadt, eruit kan slijten, mij steeds weer bewust worden dat ik met een vaak nog onbewuste norm naar iets kijk dat mij onbewust in de kramp zet. In het begin is dat heel gênant, maar door het respectvolle groepsvertrouwen dat gaande weg groeit, kan ik mezelf en de anderen
13
uitnodigen in elkaar te oefenen , aan elkaars huizen te bouwen. En te merken dat ik niet alleen ben. Ik leer meer diep te voelen , want ik merk dat het “hoofdweten” niet genoeg is om echt bewuster in relatie, echt in contact te zijn met jezelf en de ander. Het is een evenwicht zoeken tussen mijn denken, voelen en willend handelen. In het eerste trimester leer ik mezelf even parkeren en echt te luisteren naar de ander, in het 2e trimester sta ik stil bij mezelf en in het laatste trimester oefen ik in de 2 tegelijk. Echt contact maken terwijl ik, èn mezelf voel èn die ander èn tegelijk het onderscheid leer zien. Maakt dat ik me minder en minder bedreigt hoef te voelen, meer greep krijg op misverstanden, omdat ik meer inzicht krijg in het proces. Het oefenen in groep schept voor mij ook meer mogelijkheden. De workshop nog eens over doen is niet alleen een herhaling, het is ook weer een variatie op het thema. Op die andere manier dringt het misschien beter door of valt mijn “euro” ineens. Een andere groepssamenstelling, andere mensen maakt het mengpalet van mijn kleur mogelijkheden om naar de dingen te kijken nog breder. Bovendien zie ik mijzelf ook evolueren. Waar ik een 1e keer in de kramp schoot en de volgende keer rustiger blijf, met 2 voeten op de grond blijf doorademen, zie ik mijzelf evolueren. Ook al zie ik mijzelf ook weer eens terug vallen, het is wat het is, ik adem door en ik heb het drama dat ik ervoer nog eens op een andere manier bekeken en iets sneller overwonnen. Omdat ik mezelf er al minder in verlies en vooral mezelf minder veroordeel! -Een algemene ervaring die ik in de Lichtbron op doe en ik als zeer helend ervaar, is het feit dat ik de psychotherapeut niet alleen tussen de 4 muren van de individuele therapiekamer zie. Ik zie haar in meer hoedanigheden. En alhoewel ik daar in het begin de kluts soms van kwijt was,omdat ik mijn eigen projecties er vaak in zie, zie en voel ik nu de meer waarde hiervan. Ik zie haar ook als gewoon mens zichzelf zijn, tussen de gewone mensen in informele activiteiten en omgang. Zoals je in het gewone leven met elkaar omgaat. Ik zie, hoor en voel haar getuigen over eigen leven en het voor-leven in het echte harte contact. Niet alleen in het lief, ook in het leed, het wordt niet weggepraat. Doordat het er mag zijn. De worsteling mag geleefd worden. Er wordt hier niet gezegd hoe het moet,wel dat alles er mag zijn, met 2 voeten …we kennen de lijfspreuk al! Dat heelt. Dat werkt aanstekelijk, verslavend zelfs! In het project van de Lichtbron vind ik een respectvolle hartelijke plek,waar ik leer mijzelf terug vinden en de ander écht te ontmoeten. Een stukje hemel op aarde! Mensenlief, wat ben ik daar dankbaar om!! Annemarie
14
Voor deze Bron van Licht Breng ik een gedicht
Door mijn dank uit te spreken Probeer ik even uit mezelf te breken Ik wil mijn woorden hier feestelijk draperen Zo kan ik jullie met dit gedicht trakteren Met mijn koorts op deze planken Ben ik hier om jullie te danken Hocus pocus , hier en nu mijn focus Op mijn verdwaalde pad Vond ik jullie verlichtend bad Mag ik dank zeggen voor ’t Welkom Dat ik voel, steeds als ik hier binnen kom Voor ’t luisterende oor En de schaterlach die ik Voor ’t warme duffelen In het heerlijke knuffelen Voor ‘t mij steeds mogen verheugen Op de nectar die ik mag slurpen met volle teugen Voor ’t trigeren in de confrontatie En het ploeteren voor een open communicatie Voor ’t zoeken naar ’t juiste woord Naar ’t Licht voorbij de donkere poort Voor ’t waarnemen, zonder meer Twee voeten op de grond, keer op keer Dan adem ik maar door en door Ja, ja! Zo kom ik wel op ’t juiste spoor Oog in oog naar ’t echte harte contact Opnieuw leren ‘ja’ zeggen tegen ’t levenscontract Ik oefen en oefen Blij met elk klein stapje, kom ik stoefen Dank voor ’t voorbeeld , omdat ‘t mij zo heelt Voor de vervoering en de ontroering Voor het gekakel En het zoeken naar de schakel van het mirakel Voor de heerlijke wensen van die schitterende mensen Voor de verdwenen kilte in de Echte Stilte
15
Voor ’t lawaai, daarin vind ik een nieuwe draai Voor ’t groene park als oase, waar ik uit mag blazen Voor ’t stoeien in ’t groeien Voor ’t boeien om het open bloeien Voor ’t vallen en opstaan en toch weer verder gaan Voor ’t fluiten als ik ga weer buiten Voor het dromen in de lied-gedichten En jullie open gezichten Voor de lach en de traan Die hier helemaal mogen bestaan Voor ’t leren beheren en ’t eren Voor ’t zwoegen en het ploegen Voor ’t genieten en het deugenieten Voor ’t spelen en het delen Voor ’t opnieuw beginnen en weer verder spinnen Voor ’t wandelen en het kantelen Voor ’t uit klaren en het opnieuw baren Voor de deugd en de vreugd Voor ’t lief en ’t leed, hier zo ècht beleefd Voor ’t zuchten en de nieuwe vruchten Voor de humor als grote sponsor Voor ’t zingen en het klingen Voor ’t samen samen , als nieuwe reclamen Voor ’t opnieuw door ’t leven leren dansen Waardoor ik spontaan dit gedicht ineen kan flansen Voor ’t aanslaan van geen te hoge toon Maar ‘t doen zo heel gewoon gewoon Voor duizend dingen weer Al heb ik geen woorden meer Dank ik toch keer op keer Voor alles waarin ik mezelf weer kan hervinden Voor zoveel waar ik geen woorden kan vinden Jullie brengen in mijn leven een nieuwe klank Daarom zoveel van mijn “harte lukken” dank Dankmoment en Vreugdefeest op 9 juni 2012 Annemarie
16
Ik leer omgaan met tijddruk (en dat lukt me nog ook)
Hij is bijna klaar, de Lichtbundel van juni, het vierde nummer, mijn laatste loodjes worden gelegd. Alles staat op een rijtje, het ziet er goed uit, nu nog mijn eigen stukje over het maken van deze Lichtbundel en wat er allemaal aan vooraf gaat. Ik was vrij zeker dat dit vrijwilligerswerk een kolfje naar mijn hand was. Waar ik niet zo zeker van was: hoe krijg ik alles op tijd af en vooral: hoe leer ik omgaan met tijddruk. Ik kom uit een verleden waarbij tijddruk op mij zo zwaar woog, dat ik eerder afhaakte dan door te doen. Niet altijd , niet overal, maar ik liet sowieso allerlei steken vallen. Ik leverde ook nooit af wat ik me had voorgenomen. Altijd was het minder. Daarnaast mopperde ik wél altijd op iedereen die op het allerlaatste moment........... haha. In de spiegel keek ik niet. Dus toen de Lichtbundel aan mij werd overgedragen door Inge, was dit het enige waar ik me zorgen over maakte. Indertijd beloofde ik haar ook regelmatig om tekeningen te maken of om andere prentjes bijeen te zoeken en nogal dikwijls kwam dat er dan toch weer niet van. Schrijven was geen probleem: was er nog plaats over, dan gaf Inge me een seintje. Nu ligt hier dus nummer vier bijna klaar om naar de drukker te gaan en ik kijk even achterom. Ik vind het fijn om met Frie te overleggen i.v.m. de voorpagina, soms realiseert zij die, soms doe ik het. Ook krijg ik van haar aanwijzingen over de vormgeving, zodat ik het de volgende keer weer een beetje anders en hopelijk mooier maak. Structuur, dat is nog zo’n woord wat tot nu toe niet echt bij mij paste. Wonderwel lukte het me om toch structuur aan te brengen in het vergaren en verwerken van alle materiaal. Zelfs zonder zuchten. En dan dus die tijdsdruk. Ik heb geleerd om de grote lijnen vrij vroeg op te zetten, maar het allerliefste werk ik toch op het allerlaatste moment alles in een keer af. Dat wil zeggen puzzelen onder tijdsdruk. Zo heb ik vanmiddag gevraagd aan mijn dochter of ze mijn werk kon overnemen.
17
Dan had ik net dat beetje meer tijd over om dit te schrijven. Gelukkig voelde ze aan dat het belangrijk voor me was. Wat betreft de tekeningen is er iets leuks veranderd. Omdat ik wilde leren omgaan met tijddruk en ook omdat ik heel graag teken, maar altijd uitvluchten had om het toch weer niet te doen, begon ik per 1 januari een 365-dagen project. Ik noemde het “alles wat ik graag doe gedurende 365 dagen. Een veilige titel, want daarin kon alles gestopt worden. Een tekeningetje, een fotootje, een tekstje en zelfs de combinatie van alle drie. De eerste maand was het wel ‘zweten’, de volgende maanden gingen me steeds beter af. En elke maand bestelde ik een miniboekje van alle resultaten van die maand. Mijn zelfvertrouwen groeide en zo ook mijn hoeveelheid afbeeldingen waar ik nu uit kan putten als ik een prentje nodig heb voor De Lichtbundel. Soms vind ik op internet een mooie afbeelding met tekst, maar alles is nogal dikwijls in het Engels. Nu heb ik het lef om iets soortgelijks te maken in het Nederlands, zoals bijvoorbeeld die twee afbeeldingen met de woorden. Ik geniet ervan om dit te doen. En daarmee kom ik meteen op een ander belang van deze uitdaging van alle dag: Ik kan het iedereen aanraden: je wordt er vrolijk van. Je kan het op allerlei dingen toepassen, bijvoorbeeld: elke dag een compliment maken - elke dag ene mooie steen zoeken - elke dag één mooi woord uit krant knippen – elke dag de mooiste boom/bloem/insect eens beter bekijken en/of eventueel beschrijven. Deze voorbeelden schud ik zomaar uit mijn mouw, de mogelijkheden zijn eindeloos. Leg wel een dossier aan in een schrift of indien op de computer, druk het dan zeker af, zodat je na een aantal maanden al een indrukwekkend resultaat hebt waar je fier en vrolijk van wordt. Het is misschien lastig om te beginnen, even moeilijker om vol te houden, maar na en tijdje gaat het vanzelf. Wat ook fijn is: je kan dit project elke dag beginnen, dit hoeft niet per 1 januari. Ik wil in ieder geval begin volgend jaar aan een ander project beginnen, dat weet ik nu al zeker. Dan te bedenken dat ik altijd beweerde dat ik nooit iets volhield........... Ik wens jullie een fijne vakantie. Annemiek
18
Boeken en films In de Zomerweek hebben we een film gezien: “As it is in heaven” Deze film gaat over een beroemde dirigent die op ziekte verlof is en terug keert naar zijn geboorte streek. Als groot musicus mag hij een amateur kerkkoor leiden. De manier waarop hij dat doet geeft hem vriend en vijand. Muziek is volgens hem wat anders dan een competitie om de beste in de techniek. Hij brengt dat op een zeer eigen , verrassende en voor iedereen , ook voor zichzelf, vaak confronterende manier. En dat brengt zeer veel teweeg . Zowel in het koor, als bij verwanten van koorleden, als in het hele dorp! Zoeken naar je eigen zangstem, is een zoeken naar je diepste eigenheid en dat raakt. Het haalt oude trauma’s los. Door allerlei zeer turbulente processen heen, laat deze film volgens mij zien waar het eigenlijk over gaat in het leven: liefde voor jezelf en voor elkaar en het leren lief- hebben. Een zeer aangrijpende film, omdat er volgens mij taboes worden doorbroken die oude wonden openlegt en in de verwerking worden er nieuwe mogelijkheden gecreëerd naar een gezondere omgang waar liefde en creativiteit kan stromen . Het hoogtepunt van de film speelt zich af op het moment dat Gabriëlla een heel mooi lied mag zingen dat de dirigent speciaal voor haar componeerde. Als gekwetste vrouw bezingt zij haar gekwetst zijn ,haar kwetsbaarheid , haar verlangen, haar verrijzen… Een aangrijpend lied waar ieder stil van wordt. Misschien vindt ieder van ons in deze film wel een stukje van zichzelf terug? Zoeken naar je eigen klank, je diepste verlangen en dat in een context die helpt groeiend te helen in veiligheid, doet ons iets proeven van een stukje hemel op aarde. Op Youtube vind je talrijke vertalingen in allerlei variaties op de oorspronkelijke Zweedse liedtekst. De vertalingen zijn niet letterlijk omdat het in de muzikale zin aangepast wordt en of aan ieders smaak. Maar het thema komt op het zelfde neer. - Tijdens de Lentehappening van eind maart, hebben Frie sopraan en ikzelf alt Annemarie, het lied in duo gezongen met de professionele gitaar begeleiding van Beatrice, tijdens het Free Podium. Het paste perfect in het thema van de Herbronningviering van die zondag: Faalangst. Door het te mogen brengen heeft het mij een beetje boven mezelf, mijn faalangst uit gedragen. Zo kwam het thema èn het lied zeer goed tot zijn recht, vind ik. Lees het lied hieronder, onze versie, zoals wij het zongen. Ik breng het hier, omdat ikzelf ook een stukje hemel op aarde vind in de Lichtbron!
19
Vanaf nu is mijn leven van mij Ik heb korte tijd hier op aarde Mijn verlangens die geven mij kracht Ik durf meer dan ik zelf ooit dacht En de vrijheid niet meer gewend Maakt me kwetsbaar en soms onzeker Toch vertrouw ik op mijn gevoel Kies bewust voor mijn eigen doel Ik wil voelen dat mijn leven heel bijzonder is Ik wil opstaan met een lach Ik wil voelen hoe de nacht een stralend nieuwe dag ontmoet Ik wil weten wie ik ooit was Hoe ik zocht naar verborgen talenten Zonder twijfels echt stil te staan Met de wil om steeds door te gaan Ik wil gelukkig leven Door mezelf te zijn Met een sterke vrije wil Met mijn hart en ziel Vanaf nu speel ik, sla mijn vleugels uit Smeed met de hemel een hechte band Neem de toekomst in eigen hand Ik wil voelen dat ik nu besta!
20
Annemarie
Charlie Chaplin In een periode van rouw heb je het moeilijk met allerlei emoties en gevoelens die opspelen zoals eenzaamheid, angst, boosheid en verdriet. Je kunt je ook lichamelijk niet fit voelen, moe, soms somber. Om deze situatie te verlichten kun je beginnen om voor jezelf te kiezen. Hou van jezelf, zoals je bent. Zorg goed voor jezelf. Zet jezelf op de eerste plaats en trek je niets aan van wat je omgeving ervan vindt. Charlie Chaplin heeft dit prachtig verwoord in het volgende gedicht:
TOEN IK MEZELF BEGON LIEF TE HEBBEN Toen ik mezelf begon lief te hebben, kon ik zien dat emotionele pijn en lijden alleen waarschuwingen zijn, dat ik niet mijn eigen waarheid leef. Nu weet ik: dat is AUTHENTICITEIT Toen ik mezelf begon lief te hebben, begreep ik hoezeer het iemand kan beledigen als ik probeer mijn verlangen bij hem door te drukken zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was en de persoon er niet klaar voor was en zelfs als ikzelf die persoon was Nu weet ik: dat is RESPECT Toen ik mezelf begon lief te hebben, ben ik gestopt te verlangen naar een ander leven en kon ik zien dat alles rond om mij een uitnodiging is om te groeien. Nu weet ik: dat is RIJPHEID. Toen ik mezelf begon lief te hebben, begreep ik dat ik altijd en bij elke gelegenheid, op het juiste moment en op de juiste plaats ben, en dat alles wat er gebeurt, juist is. Vanaf dat moment was ik rustig. Nu weet ik: dat is VERTROUWEN. Toen ik mezelf begon lief te hebben, ben ik gestopt mijn vrije tijd te verspillen en ben ik gestopt grootse projecten voor de toekomst te bedenken. Vandaag de dag doe ik alleen dat waar ik blij van wordt, waarvan ik hou en wat mijn hart doet lachen, op mijn eigen manier en in mijn tempo. Nu weet ik: dat is EENVOUD Toen ik mezelf begon lief te hebben, heb ik me bevrijd van alles wat niet gezond voor me is,
21
voedsel, mensen, dingen, situaties en vooral wat me naar beneden haalde, weg van mijzelf. Aanvankelijk noemde ik het “gezond egoïsme” maar nu weet ik: dat is LIEFDE VOOR JEZELF Toen ik mezelf begon lief te hebben, stopte ik met proberen om altijd gelijk te hebben en sindsdien had ik minder vaak ongelijk. Vandaag heb ik ontdekt: dat is BESCHEIDENHEID Toen ik mezelf begon lief te hebben, weigerde ik om verder in het verleden te leven en weigerde ik mij om me zorgen te maken over mijn toekomst. Nu leef ik alleen op dit moment, waar alles plaats vind. Ik leef nu dus „dag voor dag” en noem het VERVULLING Toen ik mezelf begon lief te hebben herkende ik dat mijn denken me kan verstoren en me ziek kan maken. Maar als ik verbinding maak met mijn hart, wordt mijn denken een waardevolle bondgenoot. Vandaag noem ik die verbinding: WIJSHEID VAN HET HART We hoeven niet bang te zijn voor verdere discussies, conflicten en problemen met onszelf en anderen, want zelfs sterren botsen soms op elkaar en daaruit ontstaan nieuwe werelden. Vandaag weet ik: dat is LEVEN Charlie Chaplin, 16 April 1959 (70e verjaardag) Ingezonden door Jen
Vrij vertaald naar een idee van I-dareme.com
22
Vrienden Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele lesuur en aan het einde van de les moest de opdracht ingeleverd worden bij de lerares. In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad. Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. "Is dat echt zo?", kon je horen fluisteren. "Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!" En ... "Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden", waren de over het algemeen gehoorde commentaren. Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden. Maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen. Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging. De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem zijn laatste eer. De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem. Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: "Bent u Mark's wiskunde lerares?" Zij knikte bedroefd en zei zachtjes: "ja". Toen zei hij: "Mark heeft zeer vaak over u gesproken". Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Mark's vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Mark's ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan. "We willen u iets laten zien", zei Mark's vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. "Dit vonden we toen we door Mark's spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het zou herkennen". Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer
23
dichtgevouwen was. De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had."Wij willen u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft", zei Mark's moeder. "Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd". Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares. Charlie lachte een beetje en bekende: "Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste lade van mijn bureau". Heleen, de vrouw van Joost, zei: "Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken". "Ik heb mijn lijst ook nog"zei Marylin. "Ik heb hem in mijn dagboek geplakt. Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen .... Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt. "Ik neem hem overal mee naar toe" zei Vicky en voegde er aan toe :"Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en onder handbereik". De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien. In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn, zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te laat is. Ingezonden door Diane Vervoort Voor de lichtbundel hebben wij zoals altijd nodig: Jullie verhalen, jullie gedichten, jullie foto’s, jullie tekeningen, jullie ervaringen met De Lichtbron jullie boekrecensies... Wat je hebt is dus welkom op ons emailadres:
[email protected]. Of je stuurt het per post naar De Lichtbron vzw ter attentie van Annemiek.
24
Berichten Overlijden Cokkie’s vader is in mei overleden. Ons adressen- en emailbestand Wij breiden ons (e-mail) adressenbestand nog regelmatig uit. Blijf je graag op de hoogte van onze activiteiten? Word je graag verwittigd bij een concert of een lezing? Geef dan je mail adres en/of dat van geïnteresseerde mensen even door. Wij houden je dan op de hoogte. Ons adres:
[email protected] Onze website Door onze website www.delichtbron.be bekend te maken bij familie en vrienden begrijpen zij meteen ook wat onze vereniging te bieden heeft. Vrijwilligers
Wij zoeken dringend extra vrijwilligers Heb jij tijd op dinsdag, donderdag of vrijdagnamiddag? Luister je graag naar mensen? Wil jij je graag inzetten om een zinvolle samenleving mogelijk te maken? Of wil jij mee zorgdragen voor ons huis? Kom dan even langs of bel ons. We hebben ook wel het een en ander te bieden:
25
Activiteiten In de Lichtbundel willen we bepaalde gebeurtenissen nog eventjes extra onder de aandacht brengen en vooral daarover vertellen als ze voorbij zijn. Al onze
activiteiten bereiken je via folders, affiches, per mail, per post of via onze website. Ontmoeting
Je kan er vrijblijvend binnenwandelen om mensen te ontmoeten, een tasje koffie of thee te drinken, in onze boeken te neuzen, wat frisse lucht in het park op te doen........ Op warme dagen zitten we gezellig op het terras en genieten van het zonnetje en de rust van het park. Deze uurtjes zijn bedoeld voor ieder die graag andere mensen ontmoet of even zijn of haar hart wil luchten. Er zijn altijd wel boeiende gesprekken. Ken je nog andere mensen die hier deugd aan zouden hebben, aarzel dan niet om ze aan te moedigen ook eens langs te komen! Dit kan elke dinsdag-, donderdag- en vrijdagmiddag van 12 tot 16.30 uur Maar niet tijdens de vakanties.
In de zomervakantie alleen maar op donderdag 19 en 26 juli en 2 en 9 augustus van 12 tot 22 uur
26
Jaarlijkse opendeurdag Op 8 september houden we weer OPEN DEUR DAG! We hebben echter nog geen idee hoe het er uit gaat zien. Hou dus je brievenbus of mailbox in het oog. Sprookjeswandeling 16 september (hiervoor zoeken wij nog rolmodellen) Dans, ja dans Een nieuwe reeks start op 18 september Schilderen en boetseren We starten weer op 20 september Mindfulness Introductiedag: zaterdag 22 september Start cursus - woensdag 26 september 19.30 uur - donderdag 27 september 14.30 uur - vrijdag 28 september 10 uur (gevorderden) Gezinsdag rondom ‘Stilte’ Samenwerkingsproject met de parochie van Wijnegem in het Cultuurscentrum. 30 september.
27
Zomerweek De tango van het leven Ontdek het samenspel tussen licht en schaduw, gevoel en verstand, verdriet en humor, stilstand en creativiteit. Kom mee oefenen in het samen delen en gemeenschap vormen, in het beleven van het ware partnerschap. Het huis in Brisy geeft ons de kans om de natuur ten volle te beleven en onszelf te ontdekken. Doorheen verschillende ervaringen vergaar je schatten die jou dan doorheen de loop van het werkjaar verder dragen. Een buitengewone kans! Een gesprek op voorhand is noodzakelijk. Voor wie: Voor hen die nieuwe stappen willen zetten in hun persoonlijke groei. Begeleiding: Geneviève Cooreman, psychotherapeute En Simonne Verschraege, assistent Wanneer: Maandag tot en met vrijdag 13-17 augustus 2012 Plaats: Brisy nabij Houffalize Kosten: € 550 (inclusief vol pension) Inlichtingen en inschrijving: Geneviève Cooreman tel. 03 322 47 43 tijdens werkdagen tussen 8 en 9 u
28
Samenspel tussen bio-logica en psycho-logica Leer je eigen genezende vaardigheden ontwikkelen!
Onze lichamelijke klachten en onze ziektes zijn signalen van ons lichaam die verwijzen naar onopgeloste innerlijke conflicten. Wie de moed heeft en de vaardigheden ontwikkelt om zijn/haar emotioneel leven te ordenen en te beheren kan de weg van de zelfgenezing gaan. Tijdens deze drie dagen verkennen we onze innerlijke wereld en onze specifieke blokkades. De groep biedt herkenning en sociale ondersteuning. Ieder zet de stap die hij/zij op dat ogenblik kan zetten. Een aandachtsvolle begeleiding en ondersteuning maken de weg gemakkelijker. Voor diegenen die bereid zijn de innerlijke reis te wagen doorheen pijn, gemis, eenzaamheid naar bevrijding en overgave. Cursus data: Woensdag 22, donderdag 23 en vrijdag 24 augustus 2012 van 10 tot 18 uur Waar: De Lichtbron vzw Prijs: € 280 (Indien de prijs een belemmering zou zijn, kan hier over gesproken worden) Inlichtingen en inschrijving:Geneviève Cooreman Psychotherapeute werkende vanuit antroposofie, gestalt, psychosofia, psychosynthese, multidimensionele psychologie, psycho-energetica, totale biologie en mindfulness. Tijdens werkdagen tussen 8 en 9 uur of 17 en 18 uur. Tel. 03 322 47 43 Interesse ? We hebben het voorstel gekregen om een week te organiseren in Mallorca op een mooie plek tussen de amandelbomen met een zwembad. We dachten aan het thema: Proeven van het leven met al onze zintuigen. Het feit dat er een vliegtuigreis bij is verhoogt de prijs. We willen even polsen of er mensen hierin geïnteresseerd zijn. Mogelijks zou de tweede week van september kunnen. Laat iets weten of je hiervoor interesse hebt.
29
Wegbeschrijving
Met het openbaar vervoer Vanuit Antwerpen: lijnen 410, 411, 412, 413, 414, 419 Vanaf begin 2012 kan je met tram 8 of 5 geraken tot Wijnegem, van daar uit neem je de bestaande busdienst vanuit Antwerpen (zie hierboven) voor het laatste stukje of je wandelt 10 minuten langs de Turnhoutsebaan tot taverne de Swaen aan de ingang van het park. Vanuit Berchem-Station: lijn 340 tot Borgerhout (Bothastraat) en dan lijn 410. Vanuit Zandvliet-Kapellen-Brasschaat-Schoten: lijn 78.0 (niet op zondag) Vanuit Wilrijk-Mortsel-Wommelgem: lijn 140 Halte Vaartdijk (net voor de brug over het Albertkanaal) Rechts de Lindelei in en rechtdoor tot het hek. Daarachter begint een pad rechtdoor richting De Lichtbron. Dit pad is ‘s avonds steeds verlicht.
Met de auto
Kom je via de ring rond Antwerpen, dan de autosnelweg volgen E 34/E313 richting Eindhoven, Turnhout-Hasselt; afrit 18 Wommelgem. Dan volg je Wijnegem tot je rechts het shoppingcentrum ziet. Daar ga je rechts richting Wijnegemcentrum. Dit is de Turnhoutsebaan. Je volgt deze, voorbij het marktplein, tot je rechts een dreef met bomen ziet (park van Wijnegem) Dit is achter het standbeeld van de onbekende soldaat en vóór de taverne `de Swaen' Je laat je auto in deze dreef Je stapt 5 minuten tot het einde van de dreef. Links staat het huis `De Lichtbron' OF je kan ook de Turnhoutsebaan iets verder volgen en net voor de brug over het Albertkanaal, ga je rechts de Lindenlei in. Je rijdt tot het hek recht voor je. Daar achter begint een pad naar De Lichtbron. Dit pad is ‘s avonds steeds verlicht.
30
DE LICHTBUNDEL De Lichtbundel wil een middel zijn tot gemeenschap. Ieder die graag met anderen een inzicht of een ervaring deelt of heel graag schrijft is welkom. Deze nieuwsbrief wil levendig zijn en steeds evolueren daar waar het nodig blijkt. De v.z.w. is niet rijk en heeft dus wel financiële hulp nodig om dit te realiseren. De abonnementen dekken de kosten van het kopiëren en opsturen. Wie zich graag abonneert of aan iemand een abonnement als cadeautje geeft, kan dit doen door 10 € te storten. Wie steunend lid wil worden stort € 25. Wie erelid wil worden stort € 100. Beiden ontvangen dan ook de lichtbundel. Het bedrag kan je storten op onze rekening BE10 7895 8673 2204 met vermelding "abonnement 2012" en het adres van de begunstigde.
Secretariaat De Lichtbron:
Elke dinsdag, donderdag en vrijdag van 10 tot 12 uur Tel 03 354 56 28 Email
[email protected] Hoofdredactie: Geneviève Medewerkers en layout: Annemiek en Frie
31
Verademing Wanneer het hoge tij het strand zal grijpen zullen zandkastelen barsten en met gejuich in zee verdwijnen Bonte koeien in een grasgroene wei tussen bosjes gele boterbloemen Wolkenranden dragen zonnekanten Terwijl de zon wegzinkt in het avondrood Volle maan krachtiger dan miljoenen sterren Nooit meer zo onbereikbaar verre. Rode geraniums sieren grasperken en balkonnen, zelfs bij regenweer geven ze in ons hart nog vurig wat zonne. In de schaduw van de bomen Liggen teder wit de bosanemonen. Langs de leien zie ik groene rijen jonge bomen hoopvol ingeplant Onder de hemel van korenbloemen blauw wiegt het tarwe en het koren in een broodnodig samenhoren. De klaprozen staan vanop de bermen ons in’t rood toe te wuiven Alice Vanden Bulck
32
