De clubmiddag van H-DC ’t Centrum Zondag 3 september was het zo ver; de clubmiddag in Emmies te Oudewater! Even na drieën kwam ik aanrijden, op de motor natuurlijk. Na een uurtje was het behoorlijk gezellig en stonden er een stuk of zes motoren voor de kroeg. Wel wat magertjes voor een club met 175 leden. Maar ja, het weer was ook niet je van het. Wat opviel is dat er vier motoren bepakt en bezakt bij stonden. Niet veel later kwam ook Teus met volle bepakking aanrijden. Het zal later nog erug gezellig worden. Helaas kon een paar mensen daar niet bij zijn. Dit verhaaltje gaat namelijk totaal niet over de clubmiddag, maar over: Ons bezoek bij H-DC Big Twin Castellon, Spanje!
verwarrende wegnummers, maar road captain Yvonne loodst de drie mannen er prima doorheen (wie had dat achter Yvonne gezocht!). Na Parijs verlaten we de snelwegen en gaan de route national op. Dit blijkt een goede keus. Niet om kilometers te vreten, maar wel om lekker te sturen. De omgeving wordt steeds mooier net als het weer. Met de teller op 666 KM (vanaf de Nederlandse grens) landen we in een mooi Frans dorps hotelletje aan het dorpsplein, Hotel de Frans, hoe verzin
De vier bepakte motoren van Yvonne, Franck, Theo en mijzelf vertrokken vanuit Oudewater richting Spanje om daar wat vrienden op te zoeken. Bij vertrek werden we uitgezwaaid door de aanwezige clubleden, een zeer leuke mannier om aan een toch wel lange trip te beginnen. je het. Dineren gebeurt buiten onder de druivenranken. Dit lijkt wel vakantie! Nog even een terrasje en een biertje pikken, maar na twee pintjes willen ze ons blijkbaar weg hebben want ze zetten ons een of ander bocht voor en het terras wordt om ons heen afgebroken. Dus vroeg naar bed dan maar.
Deze eerste dag was ons enige doel om Oudewater te verlaten. Waar we uit zouden komen deed er niet toe. Uiteindelijk kwamen we met veel wind in Gent terecht. De motoren konden achter slot en grendel, dus een prima plek om te pitten. Toen we opzoek gingen naar wat te eten, bleken we tegen de rosse buurt aan te zitten. Dit zou een trend, van bijzondere slaapgelegenheden voor de rest van de reis, zetten. Dag twee begint het echte rijden. We pakken de tolweg richting Parijs. Het weer is beter dan zondag en behalve wat licht gespetter rond Parijs blijft het droog. Om Parijs te ronden valt niet mee. Zeer druk en wat
Fris weer op voor dag drie. Het weer lijkt nog mooier en in de middag loopt de temperatuur zelfs op tot boven de 35 graden. Niet zo erg, als je maar blijft rijden, en via de route national sta je wel eens voor een stoplicht; pfff. Het betekent ook factor 30 op je neus smeren, behalve voor Theo dan, die zal als kind wel in de ketel met zonnebrand gevallen zijn. Het smeren van witte zonnebrand op z’n vuile gezicht geeft Franck een vreemde vaal grijze kleur, maar hij lacht nog en valt niet om, dus het zal wel goed gaan. Voor de lunch gaan we een uurtje goed zitten op een mooi terras, het lijkt wel vakantie! Om ’s avonds een hotel te vinden blijkt vandaag niet zo simpel. In dorpje drie spreek ik een oude Fransoos aan in m’n beste Frans; ‘Le Hotel?’ Hij kijkt me wat vertwijfelt aan en reageert
met; ‘Le Disco?’ en doet voor wat je in een disco doet (dansen dus stelletje vuildenkers!!). ‘Le Hotel’ blijkt er dus niet te zijn. Na nog wat vragen komen we uit bij een truckers hotel. Een van de truckers wil het zwart wel van Yvonne’s gezicht wassen, maar druipt
teleurgesteld af. Wat we ook leerden is dat Fransen minder lang bakken dan een Nederlander. Dus als je je entrecote medium wil, zeg dan well done. Dan is die net niet rauw meer. Truckers gaan in zuid Frankrijk trouwens vroeg naar bed, dus de bar blijft niet laat open. We krijgen nog wel een rondje bier mee, als we die maar buiten opdrinken. We zitten nu trouwens als behoorlijk dicht bij de Spaanse grens. 1100 KM in twee dagen, dat loopt lekker. De volgende morgen is het weer weer prachtig. Effe ontbijten en opzadelen. We gaan nu echt binnendoor sturen de bergen in. Onder aan de berg de grens over en natuurlijk de bandjes controleren. Behalve mijn voorband is Franck z’n achterband ook niet erg hard. Met zo’n berg bagage achterop toch wel belangrijk. De pas die gaat tot zo’n 2000 meter, de bochten zijn soms scherp, de uitzichten mooi en de vier motoren blèren lekker. Boven gekomen zie je de nodige ski liften en ook een kudde paarden. Op zich niet zo’n probleem, maar als ik er een paar na een haarspeldbocht voor m’n motor krijg ben ik toch wel blij met die niet-standaard remklauw voor. Na wat uitzicht en ‘actie’ foto’s gaan we weer naar beneden. De weg is dan weer prachtig strak en kan je lekker door een bocht sturen. Bij de volgende bocht ligt er soms het nodige grind. Toch wel wat oppassen dus. Ik probeer diverse malen vooruit te rijden om zo
wat echte actie foto’s te maken. Dat valt nog niet mee. Hoewel ik me zelf flink vind sturen, is de rest er zo weer als je even stil staat. Meestal te snel om m’n camera te pakken en die in de aanslag te hebben. Maar toch een paar aardige foto’s.
Franck doet het gewoon tijdens het rijden. Zou zo’n twincam dan echt makkelijker sturen? Het sturen wordt trouwens regelmatig onderbroken door wegwerkzaamheden. Op zich niet zo erg, maar je hebt dan snel weer verkeer voor je neus en met de motor rijdt je toch een ander tempo dan met de (vracht)auto. Niet dat het er druk is. Integendeel. Na dit hoogtepunt is het weer tijd voor een uitgebreide lunch. De warme jas kan weer uit. Het lijkt wel vakantie! Het landschap wordt snel vlakker en de bochten langer. Behalve mooie tableaus met olijfbomen is het vooral industrie wat we zien, door gassen dus. We komen tot circa 100 KM voor de kust in het vesting stadje Montblanc, net als die berg in Frankrijk ja. We denken dat het vinden van een hotelletje geen probleem zal zijn. Maar weer valt dat tegen. We sturen een gat door de vesting muur en daar achter blijkt het een redelijk doolhof. Het is steil, haakse bochten en kastijen, dus glad.
Na een paar minuten staan we weer buiten de muur en Yvonne is met geen stok weer naar binnen te krijgen. Ik doe nog een poging en kom via een steegje dat meer op een rivierbedding lijkt bij een hotel. Er is wel plaats voor ons, maar niet voor de motoren. Dus we kijken nog wat verder. Franck ziet dan een hotel. Hier is een parkeerplaats die
dicht kan, ideaal dus. Het hotel is volledig gedesigned, van de kamers, tot het meubilair, tot het linnengoed. Als we naar binnen rijden begint een pitbullachtig beest tekeer te gaan. Het hek is ruim anderhalve meter, maar daar springt dat beest bijna bovenuit! Wel goede bewaking denken we dan. In Montblanc blijkt een of ander dorpsfeest aan de gang. Het lijkt wel of daar geen toeristen bij welkom zijn, want we worden nagestaard en weggekeken. Eten blijkt ook niet mee te vallen, maar naast het hotel zit een pizza restaurant, dus gaan we daar maar heen. Na tien minuten wachten komt de serveerster en we willen dus pizza. Dat kan dus niet meer, om negen uur gaat de keuken dicht! Dat het nog voor negen is blijkt niet uit te maken. En wij maar denken dat die zuiderlingen laat eten. Broodjes kunnen we nog wel krijgen, daar bestellen we er dan ook acht van. Het duurt dan even, maar de broodjes zijn wel lekker, en een beetje groter dan we dachten. Met een volle buik lopen we dan naar buiten. Dan blijken er aan een lange tafel een aantal lui pizza te eten. Franck maakt in z’n beste Nederlands z’n ongenoegen kenbaar. Verstaan wordt hij niet, begrepen zeker wel! Met de teller op 1590 KM gaan we maar pitten. De volgende morgen blijkt die pitbull niet erg waaks. Hij geeft geen kik en laat zich zelfs aanhalen, totdat Theo z’n motor start. Hij komt nu bijna over het hek heen zetten. Het is nog maar twee uurtjes sturen naar de plek waar we Ton en Karin zullen ontmoeten. Zij zijn al een tijdje onderweg door Frankrijk en Spanje. We ontbijten samen en zetten koers naar Castellon. De weg langs de kust is best mooi, maar een windje en vele vrachtwagens maken het rijden niet altijd een pretje. Ja, je bent snel verwent op rustige bergweggetjes.
Bij de stad aangekomen blijkt het vinden van de kust minder makkelijk dat gedacht. De stad heeft veel hoogbouw en nog meer eenrichtingsstraten, we rijden dus een paar rondjes voordat we de haven vinden. Later blijkt dat het ook makkelijker kon. Goede voor volgend jaar. We zijn nog vroeg dus we nuttige een lekkere lunch aan het water. We zien nu ook eindelijk meer Harley’s. We komen dus dichterbij. Na de lunch en een biertje stappen we op voor de laatste kilometers. Pas als we er zijn zien we een bordje. Met dik 1900 KM op de teller en om vier uur draaien we het terrein op. Het feest is nog niet begonnen en iedereen is nog druk aan het bouwen. Dat kan echter even wachten, want ze moeten toch eerst met ons een biertje drinken. De ontvangst is dus meer dan hartelijk. Na een paar biertjes gaan de mannen weer verder bouwen. De dames (ja, ze zijn daar wat traditioneler) laten ons zien waar we onze tenten neer ‘moeten’ zetten. We zijn hun gasten, dus ‘moeten’ we naast hun tenten staan. Ook de koelkast met inhoud staat tot
onze beschikking. Om acht uur gaat het feest echt beginnen. Iedereen die vroeger binnen was moet naar de ingang om te betalen. Dat moet met motor en al; behalve wij. Wij VIP’s krijgen een bandje en lopen met bijna ieder die bandjes om doet naar de motoren om ze daar om te doen. De rest wacht maar even. De toon voor het weekend blijkt gezet. We krijgen echt een speciale behandeling, en het bevalt best! Ondertussen zijn Phil, Ray en Linda uit Noord Ierland ook gearriveerd. Ze zijn met het vliegtuig net zoals Big Twin bij hun op bezoek komt. Nu kan het echte bieren beginnen, en zoals altijd met die Spanjolen, ook het wijnzak drinken. Hoe later het wordt hoe moeilijker
het mikken en riekt het dus naar drank misbruik. Voor Theo is het pisstraaltje uit dat kleine wijnzakje te veel gehannes en hij neemt de 30-liter wijn jerrycan op z’n schouder. Wel morgen ander T-shirt aan Theo!
complete stierenromp op te liggen. Kijk dat is nog wat anders dan een saté-tje! Terug op de rally is het entertainment begonnen; modderworstelen. Enkele, inderdaad OostEuropese, schonen die elkaar behoorlijk fel te lijf gaan is geen straf om naar te kijken. We worden uitgenodigd voor een ander ritueel van knoeien met drank; cider met blauwe kaas. Hierbij zetten ze een paar glazen in een bladje met een steel zodat je die vlak boven de grond kan houden en kletteren er dan van zo Hoe laat het geworden is gisteren weet ik niet hoog mogelijk cider in. meer. Als ik nu naar de foto’s kijk is er wel Die cider vind ik niet meer wat ik niet meer weet. Zal wel van de echt te zuipen, dus wijn komen. We gaan met z’n allen naar het daarom zullen ze er wel ontbijt. We zitten in zuid Europa dus veel zal zo mee knoeien. Na een het niet zijn. Het cakeje is lekker, maar toastje met zeer sterke Franck kan de koude koffie niet waarderen, blauwe kaas blijkt de cider echter best te gelukkig spuugt hij naast de meeste pruimen te zijn. Dat spul komt echter omstanders. Dan maar shoppen in de super behoorlijk aan en het is nog vroeg; rustig aan om de hoek. Met wat stokbroden, ham en kaas dus. in het lijf kunnen we er weer tegen. We wandelen naar het strand en ploffen bij een Ondertussen is er een band begonnen op een leuk tentje neer, lekker in de schaduw. Het van de twee podia. Het klinkt best lekker water lokt, dus dat moesten we maar gaan alleen jammer dat op het andere podium een uitproberen. Franck ziet echter Amstel achter andere band op volle kracht aan het de bar, dus is even afgeleid. Opdrogen met soundchecken is. Om een uurtje of tien gaat een biertje bij de hand, erug lekker. Had ik al het stier eten beginnen, dat doet iedereen geschreven dat deze reis net vakantie lijkt? Al tegelijk dus er stond een rij van zeker we denken wat te eten te bestellen blijkt ook tweehonderd mensen, oef. Maar wij zijn hier de keuken net dicht, en net als eerder VIP’s en worden langs die hele rij geloodst deze week is een dichte keuken ook echt dicht. om vooraan aan te sluiten. Geen van de Op weg terug naar de rally zien we dat de tweehonderd die er wat van zegt, dus het zal wel gebruikelijk zijn, moet je hier eens proberen! De stier die twaalf uur boven het vuur heeft gehangen smaakt trouwens erg lekker. Het volgende entertainment onderdeel gaat beginnen, de striptease. Deze had veel weg van de spetterende show zoals die ook op de super rally in Griekenland te zien was; jas uit, jas an, jas uit, jas an. Nu zie je m’n tiet, nu weer niet. Met het modderworstelen was er koks al druk bezig zijn met het avondeten. We meer te zien! Biertje? Ja lekker. En natuurlijk kunnen het niet laten om even bij die komt ook de wijnzak weer regelmatig voorbij. bovenmaatse BBQ te kijken. Het is een ding Die cider van de late middag blijkt toch al van drie bij vier meter en er blijkt een vroeg slachtoffers te maken, of was het de
meter afstand al 108 dB (handig zo’n meter in je telefoon) verstonden we niets van het vele geleuter tussendoor. De grote pan blijkt iets van lam te bevatten. Yvonne en Karin zien dat niet zo zitten en installeren zich voor aan de rij om mensen te kijken. Daarbij krijgen ze continue kleine glaasjes wijn toegestopt. Wel met de waarschuwing dat het een straf wijntje is. Als we later met een bordje vol voorbij schuiven is de uitwerking daarvan behoorlijk merkbaar. Lekker lammetje trouwens. Amstel van eerder, maar laat wordt het niet. Zaterdagmorgen slaan we de koude koffie en cake over en gaan we maar rechtstreeks naar de super voor een stokbroodje. Weer zwemmen, geen Amstel, maar nu wel lunch. We lijken het toch te leren. Omdat mijn koppeling niet zo best werkt gaan we opzoek naar DOT5 rem olie. Al lopend zien we een Harley-dealer bord. Dat blijkt echter een leeg clubhuis te zijn. Ach, we komen er wel mee thuis, gewoon niet te veel schakelen. Terug wordt er weer flink gekookt. Karin heeft bijzondere belangstelling voor de lokalen die hun Poco-Poco aan het BBQen zijn. Die kijken terug of ze een beetje Loco-Loco is. Voor de koks van de rally krijgen we ook bewondering. Wij lopen al te zweten in de schaduw en zij staan in de volle middagzon in een pan van vier meter te roeren die op een groot vuur staat. In de middag is er een bike show. Tussen al dat glimmende chopper geweld is er zowaar een Liberator die mee doet. De bestuurder zal er wel niet zoveel mee rijden, want zelfs ik kon zien dat je een Lib zo niet start. Ton stond op het punt om er heen te lopen en het voor te doen toen het ding eindelijk aansloeg. De andere motoren van de show bleken ook niet veel te rijden. De helft
had geen kenteken en verdween op een aanhanger. Ondanks dat het geluid op 30
’s Avonds is het weer het gebruikelijke bier drinken afgewisseld met het kliederen met de
wijnzak. De muziek wordt verzorgd door een band die wereldberoemd is in heel Spanje, het klonk ook erg goed. Best wel apart om allerlei bekende nummers in het Spaans te horen. Zondag is het feestje over. We breken onze tentje weer af, pakken alles in en nemen uitgebreid afscheid. Zo als het hele weekend gaat het gepaard met zeer veel hartelijkheid en vrolijkheid. Echt een bijzonder prettig stel mensen die Big-Twinners. Hopelijk zien we ze in 2007 in Maarsseveen. We zetten het stuur richting het noorden en het gas gaat er weer op. Ton en Karin rijden mee totdat ze bij de camping zijn waar ze sliepen voordat het weekend begon. Wij rijden door. Daarbij rijden we op wegen die zo’n 30-50 KM van de kust liggen. Het valt op dat het er vrij arm uitziet en er weinig te doen lijkt. Dit terwijl een van de meest toeristische delen van Europa op steenworp afstand ligt. De wegen worden wel weer steeds mooier en leuker om te sturen. Dat er weinig te doen is blijkt ook als we een hotel proberen te zoeken. Ze kijken ons aan of we Loco-Loco zijn als we om een hotel vragen; nee niet hier. We besluiten om dus maar naar Lorett de Mar te rijden, daar
barst het immers van de hotels, dus dat moet wel lukken. Aan de rand van de stad kijken we op de informatie borden naar wat hotels met garage en we duiken de smalle straatjes in. Dat gaf dus best wel wat bekijks; vier Harleys door Lorett de Mar. Het was al redelijk laat, dus het allemaal een beetje zat, knal ik m’n motor voor zo’n kolos van een hotel op de stoep. Direct begint een vent van een winkeltje te foeteren, maar ik heb geen zin om hem ook maar een tel aandacht te geven. Met zo een enorm 1000-kamer hotel denk je dat er wel ruimte is, maar nee dus. Ook in andere hotels geven ze ons niet veel kans voor een kamer voor een nacht. We vragen niet om een uurtje, toch!?! Hoeveel kamers heb je nodig voor een paar bikers! Circa 10 KM voor Lorett hadden we nog een bordje zien staan, dus we gokken daar maar op. Het is een stukje de bergen in, een mooi plekje en een mooi
voor stukje op een smal straatje vol geparkeerde en parkerende auto’s en een stijgingspercentage van 10%. Opa in de auto voor ons is duidelijk al jaren geleden vergeten hoe je de hellingproef doet en komt telkens eerst een meter naar achteren voordat hij er een halfje vooruit gaat, dus daar wurmen we maar snel langs. Twee kilometer verder is de drukte weer voorbij en is het zalig sturen door een serie echte haarspeldbochten, yes. In een dorpje stoppen we voor de lunch, Franck had nog een pizza tegoed dus dat doen we dan maar. Dan draaien we de snelweg A75 op. Deze weg moet wel door motorrijders zijn ontworpen. Er zit geen 100 meter recht in en je zit telkens dan weer op 900 meter en even later op 500, genieten, genieten, genieten. Als je in zuid Frankrijk moet wezen zorg dan dat je deze weg niet overslaat. Ook ‘Le viaduc de Millau’ mag je dan over, 2,5 KM lang en 300 meter hoog. Na de brug is er een uitkijkpunt
van waaruit je dit wonder onder de bruggen en het dal goed kan bekijken. Ook een aanrader. Wij mannen kunnen het niet laten en gaan met 130 van bocht naar bocht en van berg naar dal. Er zijn stukken waar de maximum snelheid 110 KM is en er staan hotelletje ook. We vragen of er plek is; effe redelijk wat flitskasten, toch maar een beetje aan me baas vragen is het antwoord, ja het oppassen dus. Als ik na een half uurtje alleen kan. Kunnen we ook wat eten hier; effe aan rijden vijf minuten stil sta zijn we weer me baas vragen, ja hoor kan ook. Het hotel compleet en gaan weer gevieren verder. Het heeft meer weg van een wellness resourt of rijden gaat net zo lekker als het weer is, dus paren club, maar het ziet er prima uit. Aan pas om acht uur en bijna 600 KM verder dan tafel valt er niets te kiezen, maar het vijf gangen diner dat we voorgeschoteld krijgen is vanmorgen stoppen we bij een hotel. We zijn weer in Frankrijk, dus het is wat oppassen met meer dan prima. bestellen. Kalfsmedaillons blijken niertjes te De volgende ochtend kunnen we pas om 9 uur zijn, effe spoelen met een biertje. Veel worden dat er niet want de bar is om half tien ontbijten, maar als we de overvolle tafel al dicht. Vroeg onder het laken dus. Na een aanschouwen is dat ook geen bezwaar. Soms krijg je dus meer dan een cakeje in Spanje. De week begint Theo wat te veel aan m’n gezelschap te wennen lijkt het, want hij snurkt teller staat ondertussen op 2210 KM, we er lustig op los. Ik pak m’n oordoppen er dus zitten er 100 voor de Franse grens, tijd om weer verder te toeren dus. De route de bergen maar bij. Of zou het komen door de nogal hoge bedden. in is mooi en vrij rustig. Tot we bij de grens komen. Daar wordt vast iets voor weinig weggegeven of zo. Het is stapvoets stukje
De volgende morgen blijkt waarom de bedden zo hoog zijn. Er schuift een compleet huize Gaza (bejaardentehuis voor de niet Harmelaren) aan bij het ontbijt. We vallen weer eens uit de toon. Er is nog een kort stukje A75 te gaan. Daarna duiken we weer de N en D-wegen op. Hier rondrijdend begrijp je volledig waar de term; als God in Frankrijk vandaan komt. Het landschap is schitterend, volop genieten dus. Het gaat niet zo snel, maar boeien kan dat niet echt. Bij Reims rijden we langs een H-D dealer het kost wat moeite maar Yvonne en Franck stoppen niet voor een T-shirt. Ook vandaag hebben we weer allemaal goede zin dus pas om een uur of zeven gaan we opzoek naar een hotel. In de stad die we induiken, Rethel, is er een of ander jaarfestival en alles zit bom vol. Geen schijn van kans. In het volgende dorp is niet eens een hotel. We krijgen als tip om in Charleville-Mézieres te gaan kijken want daar zitten veel hotels. Het begint ondertussen al redelijk donker te worden en het borden lezen lukt me niet echt meer maar de anderen zien de juiste nog wel. Er zijn inderdaad meerdere hotels, maar allemaal vol, kut. Franck ziet een vierde aan het plein en met weinig hoop probeer ik het toch. En verdomd, er is plek, we kunnen zelfs onze motoren parkeren. Dat blijkt dan wel op de stoep, maar ze beloven er
Dan is het Woensdag, onze laatste dag. Het is nog maar een klein uurtje door het laatste stukje mooi Frankrijk en we zitten in Wallonië. Dat merken we. De natuur is nog steeds prachtig, maar dat kan je van het wegdek niet meer zeggen. Het lijkt soms wel gatenkaas. Tot aan Charleroi blijft het mooi sturen tussen de hobbels en gaten door. Dan gaan we de snelweg op. Ik maar denken dat Italianen als malloten rijden, maar vergeleken met die Walloniërs rijden ze voorbeeldig. Van de bijna vierduizend kilometer was die tweehonderd in België het enige deel waar ik meerdere auto’s, busjes, aanhangers en complete vrachtwagens heb moeten ontwijken. De anderen waren daar ook druk mee zodat we elkaar regelmatig uit het oog verloren. Voor de Nederlandse grens maken we nog een laatste tankstop, lunchen we en praten vast wat na. Ja, het was anderhalve week genieten. We hebben alleen maar mooi weer gehad en dat 3695 KM lang (het deel in Nederland niet mee gerekend). Thuis gekomen hoor ik dat het noodweer is rond Castellon en het terrein zo ongeveer vanzelf is schoongespoeld. We hebben dus het nodige geluk gehad. Dat het voor ons nog niet op was heeft het aansluitende weekend van onze eigen rally wel laten zien. Al met al was het een tocht die meer dan de moeite waard was. De route was mooi, het weer prachtig, de rally een bijzondere
de hele nacht naar te kijken. Doen maar dus. ervaring, en niet te vergeten; Theo, Franck en Al met al hebben we zo vandaag 650 KM Yvonne. Bedankt, en ik dacht dat ik al gezegd gereden. Als we buiten zitten te eten bij een had dat het wel vakantie leek, of niet? Italiaans restaurant lijkt het toch weer net vakantie. De plaatselijke disco bus – een busje met een veel te grote geluidsinstallatie – laat ons zien dat je zeker drie verschillende mannieren hebt om weer op het pleintje uit te komen. Hij zal wel vakantie hebben of zo. Cheers René.
