[NAAM: LIESJE
Danseresje bij het CLB
STATS: 33/168/52 HAAR: BLOND KENMERKEN: AA CUPJE STATUS: SUB PATIËNT
]
Beste dokter, Wat was ik aangenaam verrast met de nieuwe verhalenrubriek op je website. Zo fijn om eens te lezen. Het grappige is dat ik er soms geiler van wordt van erover te lezen dan van je filmpjes. (no offence doctor, je filmpjes zijn ook lekker hoor hihi) Het verhaal van het klasonderzoek deed het wel heel erg kriebelen in mijn broekje. Oh wat had ik daar altijd een dubbel gevoel bij. Er was altijd angst en schaamte maar bij mij ook telkens opwinding. En net toen ik oud genoeg dacht te zijn om ervan te genieten bleek dat we met de klas niet meer op onderzoek moesten. Dat was wel een teleurstelling. Wie weet wat was er dan gebeurd, ik fantaseer er nog dikwijls over. Zo ben ik uiteindelijk ook ooit op jouw website terechtgekomen en kon ik mijn medische sexfantasieën eens echt beleven. Ik had er nooit bij stil gestaan maar waarschijnlijk begon het bij mij allemaal toen, op die school onderzoeken bij het CLB. Dus hier in mijn verhaal. Ik zat in het zesde leerjaar en was al altijd zo’n beetje het kleine kakkernestje van de klas geweest. Terwijl mijn vriendinnen soms al borsten hadden om U tegen te zeggen, was ik nog steeds zo plat als een vijg. Stikjaloers was ik. Wanneer zou dat eindelijk eens bij mij beginnen. Met Kaat, mijn beste vriendin, hadden we samen al uren voor de spiegel gestaan. Mekaar keurend en zoekend naar de eerste tekenen van welving. En natuurlijk, bij haar was het ook al begonnen. De heuveltjes van Erica. Ze zei dat het soms pijn deed en dat ze er zelf niet af kon blijven. Oh wat wou ik toch graag groot zijn en echt vrouw. Stiekem gebruikte ik mijn mama’s inlegkruisjes nog lang voordat ik ze echt nodig had. Het gaf me zo’n fijn gevoel in mijn broekje. En op zwemles keek ik steeds naar de andere meisjes hun vormen en welvingen in hun badpak. Wat haatte ik mijn lijf. Waarom was ik zo klein. Waarom duurde het allemaal zo lang. Oh ik gluurde ook naar de welvingen en bobbels bij de jongens hoor. Maar ik was te beschaamd en had nog nooit een vriendje gehad. En de jongens op de balletklas hadden meer oog voor elkaar dan voor de meisjes, laat staan voor zo’n plank met twee erwten. Het zal misschien vreemd klinken maar eigenlijk was ik er al heel vroeg bij. Ik weet dat ik al rond mijn negende behoorlijk aan de gang ging in mijn eentje. Mijn nieuwsgierigheid kende geen grenzen en al zeker niet als het met seks te maken had. Ik had er een neus voor. Wekelijks ging ik op woensdagnamiddag snuisteren op de slaapkamer van mama en soms zelfs ook op de slaapkamer van haar vriend. Ooit waren mijn nichtje en ik daar eens gaan spelen toen we in de plooien van het bed een soort vreemde zaklamp vonden. Toen we ermee bij mama kwamen kreeg ze ineens alle kleuren en kregen we een uitbrander. Toen we alleen waren vertelde ze me dat het iets was waar ze zich mee kon ‘ontspannen’ vooral als ze migraine had. Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik had
aan haar vreemde reaktie gezien dat ze me niet alles vertelde. De volgende woensdag ontdekte ik het geheim van die ‘zaklamp’ en ik wist algauw de plekjes te vinden die me het meest ‘ontspanden’. Mama zal zich waarschijnlijk wel eens afgevraagd hebben waarom die batterijen steeds zo snel leeg waren. Op de slaapkamer van haar vriend ging ik dus ook wel eens snuisteren en daar vond ik in de kast steeds boekjes met blinkende bladzijden en opwindende foto’s van mannen en vrouwen in vreemde choreografieën die geen geld hadden om kleren te kopen. Al was ik dan PVV (plat van voor), ik was allesbehalve een blue. En toen was er dat bewuste school onderzoek voor het CLB. Dat vreemde dubbele gevoel bekroop me. De angst en schaamte zo beoordeeld en onderzocht te worden. En bekeken door de klasgenootjes, en tegelijk de opwinding ervan. Iets wat ik ook ervoer bij het dansen. Ik hield van die blikken op mijn lichaam, de aandacht die ik kreeg. En ik wist heus wel dat de papa’s en de broertjes in het publiek naar méér keken dan alleen naar het dansen. Soms zag ik in hun ogen een vreemd vuur. Maar dit was toch anders. De wachtkamer leek net een kiekekot met kakelende klasgenoten die hun spanning probeerden weg te lachen. Die roddelden en commentaar gaven. Die pestten en treiterden en soms stoere verhalen vertelden over wat er soms bij die dokter gebeurde en wat ze allemaal al hadden meegemaakt. Stiekem hoopte ik daar ook wel eens iets te beleven, maar dokters hadden waarschijnlijk veel meer interesse in mijn gewelfde vriendinnen dan in mij. Twee per twee moesten we telkens naar de hokjes. Kleine claustrofobische cabientjes met een hard bankje. “Uitkleden en je onderbroek aanhouden!” blaftte de verpleegster. Nee dat was bepaald niet het type waar je wou bij uithuilen. Haar haar was in een strenge knot op het hoofd gespannen. Ze droeg zo’n typische witte verpleegsterschort die haar net een maatje te klein was waardoor je door de stof de elastieklijnen van haar ondergoed zag. Dat type had ik wel eens eerder gezien in de boekjes met blinkende bladzijden maar dan met een zweepje in de handen. Brrrr ik huiverde. Wachtend in dat kleine hokje probeerde ik me in te beelden wat er allemaal zou gebeuren bij de dokter. Hoe hij me zou bekijken en aanraken. Ik zou waarschijnlijk weer gaan blozen en me schamen en tegelijk zou het gaan kriebelen in mijn buik. Hij zal waarschijnlijk meer aandacht hebben voor de andere meisjes die al echte borsten hadden. Zou hij dan echt in mijn broekje kijken ook? Ik had geen idee. Julie zei dat hij er bij haar zelfs een vinger had ingestoken, maar dat geloofde ik niet. Ze had altijd van die ongelofelijke verhalen. Ik vroeg me af of dat pijn zou doen. Met het speeltje van mama had ik het nog niet gedurfd, daarmee ging ik hoogstens zo tussen de lipjes. Of ik ging erop liggen en drukte het dan keihard tegen me aan dat ik daar helemaal trilde. Waarom ging ik er zomaar vanuit dat het een hij zou zijn? Misschien was het wel een dokteres. Hopelijk was ze wat aardiger dan de verpleegster met de knot. De deur aan de andere kant van het hokje werd opengerukt en haalde me plots uit mijn dagdromen. De geur van ether en die typische kliniekgeur sloeg me in het gezicht. Bepaald warm was het er niet en ik kreeg kippevel en rilde. Uit het hokje naast me kwam Laura op hoge poten. Ze was zeker een kop groter dan ik en ze dacht dat ze een van de Spice Girls was. Mocht het mogen ze kwam op hoge hakken naar school. Ze droeg altijd van die blote topjes dat je haar buik zag en alle jongens liepen achter haar aan als
hondjes. Ook de meester van het vijfde kon zijn ogen soms niet van haar afhouden. Zelfs nu droeg ze verdorie een string. Ik besefte ineens dat ik maar een ouwe oma onderbroek aanhad. Zo’n wit katoenen geval dat bijna tot onder mijn navel kwam. Ik voelde me rood worden. Om het nog erger te maken was ik vergeten dat ik er een inlegkruisje in had gedaan. Oh nee. Wat een afgang. Wat een vergeetachtige snol was ik toch. Wat als de dokter het zou zien. Wat als het kruisje helemaal nat was of een vuil plekje had. Dat was me al overkomen. Het was te laat om het uit te nemen en weg te moffelen. Mijn hart bonkte en ik moest plots vreselijk naar toilet. Ik kreeg dat zelfde gevoel telkens voor ik het podium op moest. Oh vreselijk. Daar stonden we dan. Bijna naakt in dat grote bureau. Laura bekeek me met een minachtende blik. Ze stond daar alsof ze poseerde voor een mannenblad. Haar borstjes priemend vooruit en met haar handen op de rug. Ja ze wist perfect hoe ze moest staan. Ze had haar string ook lekker hoog opgetrokken zodat haar benen nog langer leken. Ze had best wel een mooi lijf en ik wou steeds naar haar gluren. Ach waarom is alles altijd zo dubbel. Aan de ene kant vind ik het een slet en aan de andere bewonder ik haar om haar flair. Beschaamd en toch opgewonden, ik wil maar ik durf niet, ik snak ernaar en ik ben er bang van. Alles is zo verwarrend. De dokter was nog niet te bespeuren en nurse knot sommeerde ons haar te volgen. We werden gemeten en gewogen. “Je oog afdekken en lees de letters van de muur!” Weer snauwde dat mens als een sergeant in het leger. Ik kon de letters vlot lezen maar Laura bakte er niet veel van. Ze stotterde en stamelde. “Ja meisje dat zal wel een brilletje worden.” Sneerde de knot. Laura werd bloedrood. Laura een bril, daar zou mee gelachen worden. Toen waren brillen nog helemaal niet fashionable. Je was meteen een uil of een nerd. Ik zag de tranen in haar ogen springen. Ze was het duidelijk niet gewoon zo afgeblaft te worden. Iedereen prees haar altijd om haar looks maar deze verpleegster was er duidelijk niet van onder de indruk. De dokter kwam binnen. Hij gunde ons geen blik en ging uitgebreid zijn handen wassen. Breedgeschouderd en in zijn witte jas zag hij er bepaald indrukwekkend uit. Miss knot veranderde geheel van houding. Van drilsergeant werd ze plots een gedwee en behulpzaam meisje en snelde de dokter tegemoet met een handdoek die hij van haar aannam zonder haar een blik waardig te gunnen. Terwijl hij zijn handen droogwreef monsterde hij ons van boven zijn bril. Ik wist niet waar ik moest kijken en Laura stond alweer in haar Miss Beauty houding. Zij was als eerste aan de beurt. De dokter zat op een krukje, Laura stond vlakvoor hem in al haar glorie en hij bekeek haar ongegeneerd van onder tot boven. Nurse Knot stond als een waakhond vlak naast hem. Of was het een schoothondje, want ze zei helemaal niets meer. “Stap eens naar de hoek van de kamer meisje.“ Laura deed het als liep ze op de catwalk van Coco Chanel. De dokter kon een lach nauwelijks onderdrukken. “Kan je niet gewoon stappen?” vroeg de dokter. Laura was helemaal uit het lood geslagen. Zo’n reaktie had ze helemaal niet verwacht en ze stond versteend de dokter aan te kijken. “Gewoon stappen. Dat kan je toch?” herhaalde de dokter. Hij glimlachtte vriendelijk, maar het stemde haar niet op haar gemak. Ze stapte nu helemaal verkrampt alsof ze in stukken ging breken. Het vrouwtje van daarnet leek nu eerder op een hulpeloos vogeltje dat uit het nest was gevallen. Ook haar rek- en strekoefeningen konden de dokter maar matig bekoren. Ze kon nauwelijks haar tenen aanraken terwijl de dokter achter haar stond en haar rug helemaal aftastte. “Je zou een beetje meer sport moeten doen meisje, je
ruggengraat is precies een borstelsteel.” Terwijl hij mij gebaarde om voor hem te komen staan. Ook mij bekeek hij helemaal en ik voelde zijn ogen op mijn huid branden. Zijn grote mannenhanden betastten mijn schouders en armen. “Mmm klein maar taai.” zei hij met warme stem. Ik wist niet of hij dat nu goed vond of met mij aan het lachen was, maar een knipoog van hem stelde me gerust. Met vriendelijke ogen keek hij weer boven zijn bril. Ik voelde me groeien en gloeien. Ook ik moest ‘gewoon stappen’ naar de hoek van de kamer en terug. En met de rek en strekoefeningen had ik uiteraard geen probleem. Op de balletklas had ik wel al andere oefeningen moeten doen. “Goed bukken.” zei hij, “Probeer met je vingers je tenen te raken.” Dat kon ik natuurlijk moeiteloos. Ik zette vlot mijn handen plat op de grond. De dokter op zijn krukje achter mij en had nu vol zicht op mijn kontje. “Amai dat heb jij nog al gedaan!” zei hij goedkeurend. Ik voelde het bloed in mijn hoofd kloppen. Hij stond recht en betastte mijn rug. Zijn grote handen voelden zalig aan op mijn huid. Ik huiverde. “...en langzaam rechtkomen.” Zijn stem klonk al even warm als zijn handen op mijn rug. Ik voelde zijn gesteven doktersjas tegen mijn billen. Ondertussen onderzocht hij mijn ruggenraat. Toen ik helemaal rechtstond kneep hij goedkeurend in mijn schouder. “Laat me raden...” zei hij. “...jij doet ballet.” Ik groeide en bloeide. “Ja zoals zij stapt en plooit, dat kan alleen maar een danser. Daar kan je nog veel van leren.” sprak hij gespeeld vermanend. Ik had geen idee tegen wie hij het precies zei maar zowel de Knot als Laura voelden zich duidelijk aangesproken. Daar stonden we, naast elkaar aan het bureau. Weer was eerst Laura aan de beurt. Ze moest voor hem staan, en zonder een woord te zeggen trok hij met een vinger haar broekje open en keek schaamteloos in haar kruis. Oh nee dacht ik, en ik voelde mijn hart bonzen. Hij noteerde iets in een dossier en ging toen haar borsten onderzoeken. Met een meetlint nam hij de borstomtrek. Laura’s gezicht stond op donderwolken. De dokter vertoonde geen enkel interesse en deed koud zakelijk en vulde gegevens aan in haar dossier. Weer was het aan mij. Ik klemde beschaamd de knieën tegen elkaar in de hoop dat hij het inlegkruisje niet zou merken. Hij boog zich voorover om in mijn broekje te kijken. Zijn gezicht was nu vlak bij het mijne. Ik rook een lichte zweem van een aftershave. Hij trok mijn broekje met de vinger open om beter te kunne kijken. Ik zag hoe hij keek en de wenkbrouwen fronstte. Hij trok mijn broekje iets naar verder naar beneden om nog beter te kunnen kijken. Oh nee, dacht ik, nu komt het. Ik probeerde weer naar een punt op het plafond te kijken en klemde mijn kaken op elkaar. Laura naast mij stond te blazen en met haar ogen te rollen, jaloers dat de dokter maar weinig aandacht had besteed aan haar. De dokter keek nu wel heel erg lang vond ik. Plots liet hij het elastiekje op mijn huid knappen, stond recht en ging bij de verpleegster staan. Ik kon niet horen wat ze zeiden. De verpleegter luisterde, knikte, ook zij fronstte nu de wenkbrouwen en keek me aan. Nu komt het, dacht ik, straks weet heel de school het. Ik beet op mijn onderlip en wachtte bang af. De dokter gaf instructies, want de Knot schoot in aktie. Ze nam Laura mee naar een andere kamer en plots was ik alleen met de dokter. Hij zat aan zijn bureau en bekeek mijn dossier terwijl hij met zijn pen speelde. “Vertel eens, wat is er gebeurd meisje?” Vroeg hij op vriendelijke toon. Ik wist niet wat hij bedoelde en keek hem bang aan. Hij schreef verder in het dossier. “En?” Ik pijnigde mijn hersens maar ik wist niet waar hij heen wide. Hij zag mijn verwarring. “Kom kom je mag een dokter echt alles vertellen...“ sprak hij vaderlijk. “... het blijft echt tussen ons, je moet niet bang zijn.” Kon hij nu echt aan mijn kutje zien dat ik soms aan de gang ging met mama’s speeltje? Ik stond daar rood als een pioen en beet op mijn onderlip. “Ik... ik...” stamelde ik. Hij knikte me vriendelijk toe. “Ik doe het soms om te... ontspannen.“
Nu was het de dokter die mij ietwat verwarrend aankeek. “...en als ik soms migraine heb.“ loog ik er nog achteraan. Ik zag dat de dokter het niet echt begreep. “Maar het ziet helemaal blauw meisje.” zei hij bezorgd. Hij had een rare ongelovige blik nu. “Oh dat?” Pas nu begon het me te dagen. Ik was het helemaal vergeten. En onwillekeurig hield ik mijn handen voor mijn kruis bij de gedachte. “Dat is van te vallen.” zei ik. “Dat moet dan wel een heel rare val geweest zijn meisje.” Ik kon aan de toon van zijn stem horen dat hij niet echt tevreden was met mijn uitleg. “Het was op ballet, we moesten een sprong oefenen en mijn partner had me slecht vast en ik ben zo heel hard zijn schouder terechtgekomen.” Wat een oen was ik toch. Ik was het pijnlijke voorval helemaal vergeten. Mijn kutje had de dagen erna alle kleuren van de regenboog gekregen. Maar ja, als je ballet doet ben je het gewoon pijn te verdragen, daar ga je niet over zeuren. Ik had het zelfs niet eens aan mama verteld. Blauwe plekken waren eerder regel dan uitzondering als de jongens je niet goed vasthadden bij een levé of een sprong. Alleen zaten ze deze keer wel op een heel rare plek. De dokter knikte begrijpend. “Hoe lang is dat geleden?” “Ik denk vorige week dokter.” zei ik. “En heb je er nu nog pijn in?” vroeg hij. “Een beetje, maar het is al veel beter. Ik had er al helemaal niet meer aan gedacht dokter.” “Ahzo, flinke meid... Je bent echt wel een taaie tante.” sprak hij. “Maar ik denk toch dat het best is als we dat even beter onderzoeken niet?“ Hij wachtte mijn antwoord niet echt af. “Kom!” zei hij, en nam me mee naar de andere kant van de kamer. Hij zette zijn handen onder mijn oksels. “Jeté, pas de bourrée, levé!” lachtte hij, en met één moeiteloze beweging liftte hij me op en zette me op de onderzoekstafel. “Ga maar op je rug liggen.” Zei hij, en ging zijn handen wassen. Ik wachtte ongerust af. Ik wist echt niet watvoor onderzoek er zat aan te komen. Maar wel dat mijn kutje in het centrum van de aandacht zou staan. Het had nu nog een onbestemd vaag geelblauwe kleur wist ik, en ik voelde het kriebelen in mijn onderbuik. Zou hij met zijn vinger in mijn.... De deur ging open. Daar was de Knot weer. Ze was alleen deze keer. De dokter stelde haar blijkbaar op de hoogte want even later kwam ook zij in mijn broekje kijken. Ze knikte me sussend toe. En prepareerde een schaal met wat spullen voor de dokter die even later aan de andere kant van de tafel kwam staan. De zuster overhandigde hem rubberen handschoenen die hij met een knappend geluid om zijn polsen liet petsen. Gaat dat mens hier nu blijven staan? Moet die nu ook alles zien bij mij? Vroeg ik me af. Wat was ik graag met de dokter alleen geweest. Zijn vriendelijke ogen die mij telkens zo indringend aankeken boven zijn bril. Zijn warme grote handen. En nu komt zij hem weer opeisen. “Zo, we gaan eens kijken he meisje, maak je maar geen zorgen.” Met ruk stroopte de zuster mijn broekje uit en gooide het op een stoel? Ik moest met de knieën iets opgetrokken liggen. Ze opende mijn benen, de onderzoekslamp werd gericht, recht op al mijn glorie, als een volgspot op een pas de deux, en nu keken ze allebei onderzoekend tussen mijn benen. Ik voelde me klein, machteloos en overgeleverd. “Niet schrikken.” zei de dokter, en voelde aan mijn kutje. Zachtjes duwde hij hier en daar en vroeg telkens of dat pijn deed. Plots spreidde hij zelfs de lipjes en keek naar binnen. Althans dat verbeeldde ik me want ik keek strak weer naar het plafond. “Heb je soms pijn bij het plassen?” vroeg hij. “Ja in het begin was dat wel maar nu niet zo.” antwoordde ik. “Hmmm.” deed de dokter. “Dit zal een beetje vreemd aanvoelen, blijf mooi rustig liggen, niet schrikken.” Ik spande integendeel helemaal op en bleef roerloos liggen toen ik voelde dat zijn vinger naar binnen gleed. “Ontspannen!” vroeg hij iets dringender. Het voelde inderdaad vreemd aan, verward en zalig, pijnlijk en gek. Duizelen deed het bijna. Terwijl zijn vinger binnen was kneep hij mijn lipjes met de duim, links en rechts en boven
en onder en voelde ik zijn vinger binnenschuiven. Telkens vroeg hij of dat pijn deed. Soms deed het dat wel een beetje. Maar het was ook een soort warme gloed van pijn en genot en jeuk. “Ja dokter een beetje.” Kirde ik dan, of “Nee, dokter.” Maar eigenlijk wist ik soms helemaal niet wat ik voelde. Mijn lijf stond gespannen als een boog. Met links en rechts van mij twee volslagen vreemdelingen in hun witte jas die geconcentreerd naar mijn wat verkleurde fel verlichtte schaamstreek keken. Net het plekje dat mij nu zo verwarrend veel pijn én genot verschaftte. Oh zoete zonde. Even plots als hij begonnen was stopte de dokter het onderzoek. “Ja meisje dat moet toch een serieuze val geweest zijn he.” sprak hij, terwijl hij de latex handschoenen met petsend geluid uittrok. “Het is nog lichtelijk ontstoken en je zal het nog een tijdje moeten behandelen. De zuster zal het je wel uitleggen.” Hij keek me bemoedigend aan vanboven zijn brilleglazen, en ging alweer aan zijn bureau het dossier aanvullen. Wat zou hij daar invullen in zijn onleesbare geheimschrift, vraag ik me soms af? ‘Door val op schouder balletdanser, trauma aan pubis en labia met onderhuidse bloeduitstorting en lichte inflammatoire overgevoeligheid van de schede.’ Dat bedenk ik me nu na al die jaren want van pubis en labia had ik toen waarschijnlijk nog geen weet. De zalf en de handen van nurse Knot voelden koud aan. Ze streek mijn hele kutje ermee in en masseerde de pijnlijke plek. Weer overviel me die zalige duizeligheid. Ik perstte mijn ogen dicht en beet op mijn onderlip. Ik klemde mijn knieën krampachtig tegen elkaar. “Kom kom!” zei ze streng “... zo erg zal het wel niet zijn, het is zo voorbij.” Maar tegelijk wrong ze haar hand tussen mijn benen en ging door met de behandeling. Niet wetende wat ze allemaal bij losmaakte. Of wist ze dat wel? Telkens als ik nu een witte jas zie, altijd als ik die combinatie van kuisproducten en ontsmettingsmiddelen ruik, denk ik weer aan toen. Bij iedere voorstelling hoopte ik dat mijn dokter in de zaal zat. Bij iedere sprong op het podium dacht ik weer aan de ‘lift’ met de dokter. In mijn verbeelding danstten we een pas de deux. Hij in smetteloze witte jas en latex handschoenen en ik in een witte tutu... Moderne scenografie, dat wel. Nooit meer ging ik naar een dokter of een ziekenhuis zonder dat ik een warm gevoel kreeg in mijn onderbuik of dat ik zelfs een nat broekje kreeg. En doktersromannetjes konden mijn verbeelding een tijdlang bekoren. Nu dans ik al een paar jaar niet meer. Mijn borstjes werden helaas een maatje te groot voor een grote carriere in het klassiek ballet. Die droom ging aan diggelen. Nu ben ik zelf een mama met een speeltje in het nachtkastje en met de website van de rollenspeldokter lekker opgeslagen in mijn favorieten.
Tot nog eens! Anne(Liesje)
