Een woordje van dank is hier wel op zijn plaats: Dank je Simon en Sofie, voor het normaal omgaan met de situatie en het gebrek aan schaamte in jullie kale moeder. Dank aan mijn familie en vooral mijn zussen en schoonzus, voor de vele poetsbeurten, boodschappen, begeleiding naar en in het ziekenhuis, kortom… er te zijn waar nodig. Dank aan de buren voor het maaien van het gras, snoeien van de haag en allerhande klusjes. Dank aan mijn vrienden voor hun luisterend oor, de bezoekjes, het medeleven, de steun. Dank aan het verplegend personeel, artsen, verpleegkundig coördinator, kinesist , psychologe, diëtiste, en alle anderen. Dank aan al diegenen die mij energie hebben gestuurd tijdens deze, moeilijke periode. Dank je wel, lotgenoten. Jullie waren en zijn enorm belangrijk. Ik dank Noor Gabriëls voor de titel van het boek: www.hspadviseurs.nl Dank aan de sponsors van dit boek, zonder wie dit niet zou zijn gepubliceerd:
Florence Thomas: Schoonheidinstituut Nike, Antwerpenstraat 7 te Oostende
Marianne Vermeiren: Kinesiste
Caroline Brouckaert: Forever living products
2
Meer over mezelf Wat ik helemaal niet kan zeggen is dat ik vroeger alles onder controle had. Ik wou het wel, maar dat lukte me op geen enkele manier, hoe hard ik ook probeerde. Gescheiden, moeder van 2 kinderen respectievelijk 19 en 21 jaar, werkloos door economische crisis, auto verkocht wegens versleten en geldtekort, doorgezakte zetels die niet worden hersteld om voorgaande redenen, gasfornuis met oven die werkt op elektriciteit (in een huis waar de keuken op elektriciteit draait), opgelost d.m.v. een gemonteerde plaat bovenop het gasfornuis, en zo kan ik nog wel even doorgaan… gewoon om mijn situatie een beetje te schetsen. Mijn interesses? Ik hou van spiritualiteit en mij verdiepen in al wat wel kan gevoeld worden, maar niet met het blote oog te zien is. Zweven? Kan ik niet maken, daar zorgt mijn situatie voor. Ik word gedwongen met mijn voeten op de grond te blijven. Angsten? Zeer zeker, wenste dat alle financiële zorgen van de baan zijn. Zodat de kinderen en ikzelf kunnen genieten van een klein beetje luxe en dat zonder zorgen. Vragen? Duizenden. Vertrouwen? Steeds opnieuw schenk ik vertrouwen in anderen, in mezelf en in de spirituele/kosmische wereld. Hopend dat alles wat ik nodig heb er op tijd zal zijn om verder te kunnen gaan. Voor de gemoedsrust liefst wat meer op voorhand dan ik gewoon ben!
3
Wat heb ik reeds bereikt? Toch heel wat, ik heb mezelf terug leren kennen (waar ik nog mee bezig ben), durf los te laten (vooral controle), geef mezelf en anderen steeds opnieuw kansen, durf genieten van kleine dingen, sta positief in het leven (heb uiteraard mijn ‘downs’ en durf daar ook voor uit te komen), sta in contact met het universum en wat daar allemaal te vinden is, blijf hopen op een zorgeloze toekomst en heb vertrouwen dat deze eraan komt, schenk aandacht aan mijn gevoelens, mijn lichaam en nog zoveel,… Na 3 en een halve maand werkloos, opnieuw een maand gewerkt, terug werkloos en dan gebeurt het… op een donderdagavond zit ik rustig in de zetel, mijn rechterhand lag op mijn hart, mijn vingers gespreid en met mijn pink voel ik iets, een hard plekje op mijn borst, net boven mijn tepel. Mijn interesse is gewekt, begin te voelen en mijn ene borst te vergelijken met de andere. Voel ik nu echt iets of is het inbeelding? Nu ik dit voel, wordt ik ook af en toe pijn gewaar op die plaats. Het is iets waar ik vroeger nooit heb bij stil gestaan. OK, geen paniek, dit kan nog van alles zijn. De volgende dag heb ik een afspraak met de gynaecoloog gemaakt. Het vorige onderzoek was al een tijdje geleden. Ik had niets gemeld over het vermoeden van een cyste of gezwel. De donderdag erop was er nog een plaatsje vrij (7 maart). Redelijk vlug, zo hoefde ik er niet lang mee te zitten en deed mijn best om rustig te blijven onder deze omstandigheden, wou me geen voorstellingen maken van wat eventueel kon zijn. Ik had niemand iets gezegd, bleef positief en wou geen paniek of onrust zaaien bij anderen. 4
2. Afspraak bij de gynaecoloog Donderdag 7 maart. De dag die wat duidelijkheid zou brengen. De gynaecoloog was ietwat onvriendelijk (ik kreeg de deur niet open en was daardoor buiten blijven staan, dacht dat hij weggeroepen was) en vroeg mij al af of ik mij nu wel kwetsbaar zou opstellen, tegen mijn zin, maar nog langer wachten had geen nut. Dus ik vertelde hem over mijn vermoeden maar er niet zeker van was. Na een gynaecologisch onderzoek, deed hij een borstonderzoek en geen twijfel mogelijk, hij voelde iets op exact dezelfde plaats als ik. Opeens werd die man enorm vriendelijk en meegaand. Dus een echo met zijn machientje en ja hoor, daar viel het verdict: dit hoeft daar niet te zitten, ziet er verdacht uit, sowieso mag dat daar niet blijven en halen we dat eruit. Een afspraak met het ziekenhuis werd gemaakt, ik zou er diezelfde ochtend nog tussen worden genomen voor enkele onderzoeken en zaterdag 9 maart terug bij de gynaecoloog om de uitslag te horen. Buiten gekomen, beduusd naar het ziekenhuis gereden, niet nodig mij eerst aan te melden, ze wisten al dat ik eraan kwam. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen. Allé… dat kan toch niet, toch niet met mij. Om 9:30 was ik bij de gynaecoloog en rond 11:30 had ik mijn onderzoeken al gehad in het ziekenhuis (een mammografie en een uitgebreide echo). Ik mocht naar huis en zou zaterdag meer weten. Blij dat ik dat moment alleen was en me even kon laten gaan.
5
Die middag had ik een afspraak met een vriendin. Zij had een paar jaar geleden borstkanker gehad, was haar volledige borst kwijtgeraakt. Intussen heeft ze een reconstructie laten doen. In die tijd heb ik haar een paar keer vergezeld naar het ziekenhuis, wanneer ze chemo kreeg. Daar aangekomen, kon ik me echt niet meer inhouden. En vertelde al snotterend wat voor nieuws ik die ochtend had gekregen. Ook bij haar welden de tranen op, de herinnering aan die periode was nog niet verwerkt en kwam door mij, terug aan de oppervlakte. Daar viel het volgend probleem. Of althans waar ik een probleem van maakte. Mijn ex. Na onze scheiding was onze relatie problematisch. Dit wil zeggen, nadat hij mijn leven nog moeilijker maakte dan het was, heb ik het contact volledig verbroken. Ik was boos, omdat hij (los van wat de reden ook mag zijn) het contact met zijn rebellerende tienerdochter had laten uitdoven. Ik zag, merkte en ondervond dagelijks hoeveel last zij daarvan had. Daarbij deed hij moeilijk over de uitgaven die voor haar studies en dergelijke noodzakelijk waren. Het contact met zijn dochter was net sinds enkele maanden, terug hersteld. Hij had zijn relatie beëindigd met de vrouw waar hij ongeveer 9 jaar mee samen was. Nu hij terug ‘in the picture’ kwam, vond ik het mijn plicht hem in lichten over mijn situatie. Vooral voor de kinderen, indien zij vragen hadden die ze niet aan mij kunnen of durven vragen, dan zouden ze bij hem terecht kunnen. Dit was de moeilijkste opdracht die ik toen mezelf oplegde. Gesterkt door mijn vriendin, stuurde ik een berichtje of hij even kon langskomen na het werk. Diezelfde avond was hij op de afspraak. Waarschijnlijk bang voor een uitbrander van mij, 6
maar het draaide anders uit. Met tranen in de ogen heb ik het hem verteld. Bang om me terug kwetsbaar op te stellen aan de persoon, die me al die jaren zo had getergd. Ik heb hem uitgelegd, wat mijn bedoeling was nl. de kinderen niet angstiger maken dan nodig, hen eventueel de correcte uitleg geven van wat er stond te gebeuren en dat ik op hem rekende dat hij er voor hen zou zijn. Hij heeft toen deze taak aanvaard en is integer omgegaan met de informatie. Diezelfde vrijdag heb ik de kinderen op de hoogte gebracht. Ik zag de angst in hun ogen en heb hen gezegd dat ik nog niet wist of het goed- of kwaadaardig was. Dat zou pas tijdens de operatie duidelijk worden en na analyse van het gezwel. Het was belangrijk voor ons allemaal om niet op de zaken zouden vooruit te lopen en het onszelf niet moeilijker te maken door allerlei veronderstellingen.
Zaterdag 9 maart Werd ik goed en aangenaam ontvangen bij de gynaecoloog en inderdaad het was een gezwel van ongeveer 2 cm, mooi van vorm (niet pluizig, wat goed was), klein (tijdig opgemerkt). Toch nodig om dit de woensdag erop, 13 maart eruit te halen. Tijdens de operatie zou het gezwel en de sentinelklier worden onderzocht. Blijkt dat die klier is aangetast, worden alle lymfeklieren eruit gehaald. Er zou borstsparend worden gewerkt, dus een sneetje aan de tepel. Het gezwel lag aan de oppervlakte. Ik kreeg een afspraak mee 7
voor de woensdag en voor bijkomende onderzoeken op maandag en mocht gaan. En nu… Mede door alle bewustwordingsprocessen die ik de laatste jaren reeds heb doorlopen, beken ik dat ik me eventjes toeliet om mezelf zielig te voelen, dat mag. Het is niet niks wat je te horen krijgt. Ik ben een alleenstaande vrouw met twee “volwassen” kinderen. Hoe zal ik dat in Godsnaam allemaal bewerkstelligen. Mijn kinderen zijn gewoon dat ze op hun wenken bedient worden, zullen zij nu voor mij kunnen zorgen, indien nodig? Ik heb mij jarenlang, dankzij de financiële moeilijkheden, opgesloten. Uitgaan, deed ik niet -> dat kost geld. Winkelen, ook niet. De stad ingaan, dan kreeg je alleen maar zin in wat je toch niet kan veroorloven, enz… De buitenwereld wist dat ik het moeilijk had, maar niet half hoe erg het was. Velen zeurden omwille van het feit dat ze niks hadden, maar gingen op reis of vernieuwden iets in hun woning, kochten regelmatig kledij. Dit waren dingen die ik mij niet kon veroorloven. Ik leefde in angst en had enorm veel stress om de maand goed te kunnen beëindigen. Een spaarboekje, heb ik niet. Al deze dingen zorgden ervoor dat ik al diegenen die mij opzadelden met negatieve gevoelens aan de kant had gezet. Geen negativisme meer voor mij, enkel positieve mensen kwamen nog dichtbij. Maar met zo’n nieuws blijf je toch niet alleen zitten. Met de staart tussen de benen belde ik mijn zussen op om het hen te vertellen. Ik wist enkel nog niet of het goed of kwaadaardig was, dus veel kon ik niet zeggen. Dat sloeg bij hen in als een 8
bom. Woensdag zouden ze langskomen na de operatie omdat ik niet alleen zou zijn. Maandag 11 maart Bijkomende onderzoeken: een botscan, echo van de lever en foto van de longen -> die onderzoeken waren gelukkig allemaal goed.
9
3. De operatie Woensdag 13 maart, mijn zoon bracht mij met de auto van een vriendin naar het ziekenhuis. Ik had een Eenheidshealing* opgenomen en was rustig. Ook vrienden van mij stuurden energie om deze situatie aan te kunnen en de operatie goed te laten verlopen. Op de kamer lag een Poolse dame, die het Nederlands goed beheerste. Zij zat in een geloofsgroep van de “baptistenkerk”. De Bijbel werd er verschillende keren bijgehaald en allerhande citaten werden mij voorgelezen. Ik vond het zeer interessant, al vraag ik mij vooral af waarom die kerk zo’n druk op legt zijn gelovigen? Zij voelde dat zo niet aan, maar ik wel. Mijn geloof is ook sterk, niet omdat iemand mij dit zegt, maar omdat ik geconfronteerd word met gewaarwordingen die ik niet kan ontkennen. Gewaarwordingen die mij meer naar mezelf doen kijken en bewustzijn brengen over hoe ikzelf en hoe anderen bezig zijn. Zo ging de tijd toch vlug voorbij.
*Eenheidshealing: lichaam en geest worden in balans gebracht, je bewustzijn wordt verhoogd (je ziet hoe jezelf en hoe anderen bezig zijn en kan dat makkelijker plaatsen), je leert los te laten. Dit is iets wat heel belangrijk is, wat niet meer bij je past, valt weg. Je kijkt naar je verleden alsof het dat van een ander is en het raakt je daardoor niet meer zo.
10
Er werd tijdens de ochtend nog een vloeistof ingespoten om de lymfeklieren goed zichtbaar te maken tijdens de operatie en wat later die dag nog even onder de botscan, om te zien of ze (de lymfeklieren) reeds zichtbaar waren en dat waren ze. Uiteindelijk werd het 15:30 wanneer ik werd gebracht naar het operatiekwartier. Nog even daar liggen wachten, een babbeltje gedaan en werd rond 16:00 naar de operatiekamer gebracht. De voorbereidingen voor de operatie begonnen. Wat was het daar koud en waar wachtten zij nog op? Ik zag de wijzers van de klok verdraaien. En eindelijk kwam toen de anesthesist om 16:25 en kon ik wegzinken in een droomloze wereld. Bij het wakker worden, waren ze bezig mij te verdraaien of goed te leggen, dat weet ik niet, maar wist dat ik een klok zocht om te zien hoe laat het was: 18:35. Ongeveer 2:00 ben ik weg geweest. Ik had veel pijn en de tranen liepen over mijn gezicht. Wat er was gebeurd wist ik nog niet. Toen ze mij kwamen halen om naar de kamer te brengen, werd er mij verteld dat er reeds bezoek stond te wachten. De dokter zou niet meer langskomen, want die was naar een feestje. Op de kamer aangekomen waren daar mijn zussen. Ik was nog niet echt wakker, maar toch werd er gezegd mijn broers (wij zijn met z’n zessen, 3 jongens, 3 meisjes, waarvan ik de jongste ben) op de hoogte te brengen. Intussen had ik te horen gekregen dat alle lymfeklieren waren weggenomen, dus dat betekende dat het gezwel kwaadaardig was, dit kon ik toch niet meer verzwijgen. Het gaf een andere kijk op de hele situatie en heb ik het dan in een sms berichtje aan mijn 11
broers verteld. Ik was niet wakker genoeg om hen te bellen en had daar eerlijk gezegd ook geen zin in. Pas een ander Gsm toestel en niet alle nummers stonden erin, dus op anderen rekenen om de nummers bij elkaar te krijgen en dan nog een verkeerd nummer ingetoetst, zodat mijn oudste broer nog van niks wist, toen ik het eerste mailtje stuurde. De nacht kwam en het slapen was onaangenaam. Ik had pijn en kon niet op mijn zij liggen. Mijn volledige linkerborst en mijn oksel zat verpakt. Zonder al deze nieuwe gegevens, ben ik al een slechte slaper en heb doorbroken nachten. Extra slapeloze nachten maken het mij dus nog moeilijker. De dag kwam en de dokter ook. Die vertelde mij dat het dus om een kwaadaardig gezwel ging en dat de wachtlymfeklier (sentinelklier) was aangetast, zodat ze alle lymfeklieren onder de oksel hebben weggenomen. De operatie was goed verlopen, een sneetje aan de borst rond de tepel en een halve maan onder de oksel. Dit wil dus zeggen, ik heb kanker. Zo’n vies woord. Bij kanker hoort, chemotherapie waarbij het haar uitvalt en je bestralingen krijgt. (later heb ik gemerkt dat dit geen regelmaat is, er zijn er ook velen die enkel een operatie en meteen daarna bestralingen krijgen). Doordat er ook klieren zijn weggenomen, was het belangrijk nog enkele nachten te blijven in het ziekenhuis. Ondanks al deze informatie bleef ik rustig. Ik kon de klok niet meer terugdraaien en zou er door moeten. Hoe dan ook. 12
