s w a u m e e i h T N Van de redactie
“Daar waar je het niet verwacht, is de oplossing zo voor de hand liggend; zo fantastisch is ons vak!” De Redactie
Inhoudsopgave Van de redactie
1
Marcos-therapie en kinesiologie 2 door Huub Verlinden
De kracht van de Marcosvisie door Jes Jansen - van Sprakelaar 6
Colofon
9
THEMA nieuws uitgegeven door IBMT
no.4 december 2012 jaargang 7
1
An
ng 7 - december 2012
I
TT M B
M HE
arga 4 - ja s w ieu
Marcos-therapie is een vorm van natuurgeneeskunde waarin de mens met zijn denken, zijn voelen en gedrag, centraal staat. De kernvraag van waaruit een Marcos-therapeut werkt is ‘wat doe ik waardoor mijn leven is zoals het is?’ of, meer naar lichaamsproblemen uitgedrukt, ‘wat doe ik waardoor mijn lichaam zo reageert?’ In het kort gezegd komt het hierop neer: we hebben allemaal de gewoonte om zoiets te zeggen als ‘ik heb last van mijn rug’, maar de kans dat mijn rug last heeft van mij, is veel groter! Het woord ‘Marcos’ in de naam Marcos-therapie is een samenvoeging van de naam Markus en het woord of het begrip Cosmos. Markus was een priester die tussen 1800 en 1900 een weg zocht naar zijn eigen menszijn. Hij had moeite met de kerkelijke visie van ‘goed en slecht’ (of zondig). Hij begreep dat positief en negatief, of goed en slecht, bij menszijn horen. Er bestaat geen mens die beide zijden niet in zich draagt. Het gaat er dus om dat ik óók een negatieve kant heb. Die draag ik samen met mijn kwaliteiten in me. Zij horen bij me; zonder beide kanten is evenwicht in mij als mens niet eens mogelijk. In plaats van het ‘negatieve’ in me af te wijzen, te veroordelen of te bestrijden, moet ik ermee leren omgaan, zodat ik met mijn kwaliteiten én mijn beperkingen, in volle omvang de mens mag zijn die ik bedoeld ben te zijn. Wat Markus tot een bijzonder mens maakte was, dat hij die principes niet alleen in woorden uitdroeg: hij paste ze eerst en vooral toe op zichzelf en op zijn eigen leven. Zijn visie, maar ook het toepassen op het eigen leven werd en wordt uitgedragen door Loek Janssen en Jes Jansen-van Sprakelaar, die de grondleggers zijn van Marcos-therapie. In ‘mezelf op weg begeven naar de totale mens die ik bedoeld ben te zijn’ ligt ook het begin van de Marcos-therapeut zelf. Het advies dat ik als therapeut aan een ander geef, is net zo goed van toepassing op mijzelf. Ik zal dat wat ik uitdraag ook vorm moeten proberen te geven in en met mijn eigen leven. Het is immers niet de van buiten geleerde kennis die de ander aanspreekt. De boodschap die ik uiteindelijk overbreng is niet die van mijn woorden, maar die van mijn daden, van mijn gedrag en mijn leven. Als ik dus iets werkelijk wil uitdragen, zal ik dat met en vanuit mijn eigen leven moeten doen. De woorden die ik van daaruit spreek zijn woorden die ‘binnenkomen’, omdat ze inhoud hebben. Het begrip Cosmos in de naam Marcos-therapie verwijst naar de kosmische en universele wetten die van toepassing zijn op ieder mens en op al wat leeft. Hoewel we in vorm en ook inhoudelijk van elkaar verschillen, kent het leven geen onderscheid. Bevoorrecht zijn of benadeeld worden zijn zaken, die we onszelf geven of opleggen. Iedereen komt zichzelf vroeg of laat tegen in dit leven en ooit besef ik dat juist daarin de bron ligt naar ‘zijn wie ik bedoeld ben te zijn’.
Yin,Yang en bewustwording.
Het principe van evenwicht tussen mijn kwaliteiten en mijn beperkingen, mijn positieve en mijn negatieve kant, wordt in de acupunctuur uitgedrukt in het evenwicht tussen Yin en Yang. Evenwicht vraagt om beiden. Beiden moeten hun eigen kracht en omvang hebben. Als ik mijzelf of mijn negatieve kant veroordeel of afwijs, maar ook als ik mijzelf op alle mogelijke manieren met positiviteit probeer op te peppen (ik geef geen erkenning aan het negatieve dat in mij speelt), is het effect steeds hetzelfde. Er is geen evenwicht. En of ik nu op de balans, of op de wip, beneden zit, of ik zit boven: ik zit even scheef; ik ben evenveel uit balans.
2
De natuur is voortdurend op zoek naar evenwicht. Het lichaam doet niet anders. In principe ligt daar dus ook niet het probleem. De natuur, en dus ook het lichaam, verbeteren of corrigeren is dan ook een illusie. Er valt niets te verbeteren of te corrigeren. Ik zou wel een poging kunnen doen om mijn lichaam met al zijn reacties te begrijpen. Uiteindelijk ligt hierin een enorme mogelijkheid om mijzelf beter te leren kennen en te leren begrijpen. Als mijn probleem niet door de natuur of door mijn lichaam wordt veroorzaakt blijft de vraag: ‘wat doe ik?’; ‘hoe ga ik met mezelf om?’; en ook: ‘hoe laat ik met mijzelf omgaan?’. De werkelijkheid ziet als volgt uit: ik ga met een kruiwagen door het leven. Die kruiwagen is volgeladen met de afwijzing van mijzelf en met alles wat ik van mezelf moet: mijn verplichtingen, de eisen die ik mezelf opleg om te voldoen, om niet tekort te schieten, om niet afgewezen te worden. En omdat het ‘helpers-syndroom’ mij (zeker als therapeut) niet vreemd is, neem ik ook nog de nodige verantwoording voor anderen op me. In een beeld uitgedrukt zeg ik: ‘gooi het maar allemaal in mijn kruiwagen’. Vervolgens krijg ik rugpijn en zeg ik ‘ik heb last van mijn rug’. ‘Nee!’, zegt dan mijn rug. ‘Ik heb last van jou! Jij hebt die kruiwagen zo vol geladen’. Er is geen mens die energie tekort komt: er staat ons allen evenveel ter beschikking. We hebben wel allemaal, zonder uitzondering, een achterdeur waar we onze energie met handen vol staan uit te delen. De weg naar evenwicht begint dus niet bij het lichaam, maar bij de mens: bij bewustwording. Wie ben ik? Hoe zit ik in elkaar? Wat speelt er zich in mij af ? Wil ik naar de bron van dit alles, want alleen bij de bron is een probleem werkelijk op te lossen, moet ik me ook nog de vraag stellen waar dit vandaan komt: ‘waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe?’ Als ik voor het beantwoorden van die vragen ergens hulp kan krijgen, dan is het wel bij het lichaam zelf.
Marcos-therapie en kinesiologie.
Een Marcos-therapeut kijkt dus anders dan veelal gebruikelijk naar een klacht of een probleem. Met een probleem laat het lichaam zien wat er op dieper niveau in me speelt. Het lichaam spreekt de taal van mijn innerlijk. Benauwdheid kan bijvoorbeeld de uitdrukking zijn van de benauwende manier waarop ik met mijzelf omga, en hoge bloeddruk kan gevolg zijn van de druk die ik mijzelf voortdurend opleg. Hét hulpmiddel om helder te krijgen wat er nu eigenlijk speelt is de spiertest. Maar wat test ik eigenlijk? De klacht waarmee iemand naar mij toekomt is niet het eigenlijke probleem. Wat een cliënt mij voorlegt is een eindresultaat: ‘dat en dat kom ik (tenslotte) tegen in mijn leven’. Ik zal dus op zoek moeten naar het werkelijke probleem: naar het probleem achter het probleem. Hetzelfde geldt voor de signalen die ik als kinesioloog kan testen: wat ik aantref is wat het lichaam (tenslotte) als eindresultaat laat zien. Een Marcos-therapeut neemt het eindresultaat als uitgangspunt wanneer hij op zoek gaat naar wat hij de ‘primaire origine’ noemt. Die manier van kijken naar het probleem achter het probleem is niet nieuw. Binnen de acupunctuur wordt al duizenden jaren op die manier gekeken. Wanneer ik die twee methodes, acupunctuur en kinesiologie, naast elkaar leg, we praten bij beiden immers over dezelfde energie, doet zich een probleem voor. Als ik als acupuncturist een diagnose stel en ik probeer als kinesioloog diezelfde diagnose te vinden (ik test of er een teveel of een tekort aan energie is, of er sprake is van een warmte- of koudebeeld, en ik zoek de orgaanrelatie), dan komen deze twee manieren van benaderen zelden met elkaar overeen… tot ik begrijp dat het lichaam altijd en in alle vorm de taal spreekt van de innerlijke mens. Pas als ik de mens zelf zijn plek geef in het hele gebeuren, ik probeer hem verantwoording te laten nemen, of zijn vermogen op de juiste manier te laten spreken, pas daarna wordt testbaar wat ook in een acupunctuurdiagnose wordt vastgesteld.
Herkenning en erkenning.
Een voorbeeld van een vertaalde diagnose ziet als volgt uit: Met behulp van de spiertest is mijn diagnose van het probleem achter het probleem bijvoorbeeld: er is sprake van een koudebeeld met een teveel aan energie en het gaat hierbij om maag-energie. Naar de mens vertaald betekent deze diagnose:
3
H
nie
ng 7 - december 2012
I
TT M B
A EM
arga 4 - ja s w u
ik móet op de een of andere manier negatief-kritisch naar mijzelf kijken, er is altijd wel iets waarmee ik niet tevreden ben met mijzelf, ik ben nooit goed of goed genoeg, als ik 9 dingen goed doe en één lukt me minder goed, blijf ik op dat ene hangen. Vanuit de kritiek die in mij leeft kijk ik bovendien kritisch en vooral veroordelend naar de ander. Het gaat binnen de Marcos-visie nooit om goed of fout. Het gaat er ook niet om, dat ik dit niet meer zo moet doen. Nee: ik DOE het zo, ik BEN zo, en als ik 60, 70, of 80 jaar word, zal ik nóg zo naar mijzelf en ook naar de ander kijken. Het uitgangspunt is dus ‘ik DOE het zo en ik BEN zo’. Kan ik dat toelaten en accepteren? Als ik met zo’n beschrijving terugkijk in mijn leven zal ik zien, dat ik dit mijn hele leven al zo doe. Ik ben niet anders dan mijn ouders. En wanneer zij, vaak ook met goede bedoelingen, kritisch naar mij hebben gekeken, ‘leerde’ ik om net zo kritisch naar mijzelf te kijken. In dit geval is het aanvaarden dat ik niet anders ben dan mijn ouders vaak een hele klus. Maar daar begint wel de vrede met mijzelf. Als ik bereid ben om mezelf te herkennen in de beschrijving en ik erken ook nog dat ik zo ben, reageert het lichaam direct: bewegingen veranderen, net als lichaamssignalen, spierspanning, de bloeddruk, de hartslag, de ademhaling, het gevoel, het suikergehalte in het bloed, mijn hormonale spiegel… In bewustwording en mogen zijn wie ik ben ligt de basiskracht die elk mens in zich draagt. Het zelfgenezende mechanisme kan door geen enkele therapeutische handeling op gang worden gebracht. Het vermogen daartoe ligt uitsluitend en alleen in de mens zelf: in mogen zijn wie je bent, reikend van extreem positief tot extreem negatief. Het lichaam brengt je daar altijd naartoe.
Behandeling.
Marcos-therapeutisch behandelen is dan ook de mens terugbrengen naar het evenwicht in zichzelf. Daar worden de gebruikelijke kinesiologische handelingen (mechanisch, chemisch, emotioneel of elektromagnetisch) bij toegepast. Maar bij elke handeling die nodig is om tot evenwicht te komen luidt de vraag: wat betekent dit? Wat vraagt of zegt het lichaam hiermee? Op de kinesiologische weg naar evenwicht vertelt mijn lichaam stap voor stap wat ik in mijzelf moet toelaten, of waarmee ik zelf aan het werk kan, om meer en meer de mens te worden die ik bedoeld ben te zijn. Met een probleem van de derde nekwervel bijvoorbeeld zegt mijn lichaam, dat ik niet de verantwoording voor mijn eigen leven op mij wil nemen: ik leun graag op de ander. Wanneer ik magnesium tekort kom, kan ik daadwerkelijk magnesium tekort komen, maar ik kan ook een magnesiumvretend gedrag hebben: door niet soepel met mijzelf om te gaan en vooral eisen aan mijzelf te stellen. Wanneer ik de pijn doorleef van een relatie die ik achter me heb, moet ik de oorzaak van die pijn wel nog bij mezelf en mijn eigen leven leren leggen. Wanneer acupunctuurpunt Galblaas 42 om behandeling vraagt vertelt mijn lichaam mij dat ik zoveel verantwoording voor de ander neem, dat dit ten koste gaat van de verantwoording voor mijzelf. Een Marcos-therapeut kent naast gesprekstherapie dus een technische, kinesiologische, manier van handelen, maar het hele proces om zowel in de mens als in het lichaam tot evenwicht te komen, heet vooral bewustwording. Huub Verlinden (Bovenstaand artikel is reeds verschenen in het “Vakblad Kinesiologie”, jaargang 14, nummer 2, zomer 2012)
4
5
H
nie
ng 7 - december 2012
I
TT M B
A EM
arga 4 - ja s w u
In juli van dit jaar kregen wij de uitslag dat Loek prostaatkanker had. Op dat moment vergaat de wereld. Loek geloofde het niet. Hij zei: ‘Jes, de dokter vergist zich. Ik heb niets, ik voel niets’. Voor mij werd er een realiteit geboren die ik 8 jaar lang had verdrongen. 8 Jaar geleden kregen we via de uroloog een telefoontje dat Loek dit gen zou hebben omdat bij de tweelingbroer van Loek toen prostaatkanker was vastgesteld. Wij hebben toen geantwoord: ‘wij doen niets aan preventie’ en stopten het weg, wij beiden, zowel Loek als ikzelf. Toen nu de uitslag kwam werden we direct teruggebracht naar 8 jaar geleden. Op dat moment besef je, dat je het wel wilt vergeten, maar het niet kunt vergeten, want het staat voor je alsof het net pas is gebeurd. De wereld vergaat en het leven staat stil. Ik kwam in een enorme schuld terecht omdat ik, wij, niets ondernomen hadden en ik dreigde in de schuld te verzinken. Gelukkig had ik mensen om me heen die dat niet toelieten. Ik leer de mensen steeds, dat schuld niets toevoegt aan je leven, en nu wilde ik er zelf in gaan zitten. Wat is zelfbeklag toch lekker ?!?!?! De uroloog had ons alles uitgelegd en wat er voor mogelijkheden waren. Eén mogelijkheid was met de robot Da Vinci, dat was het beste. En hij stelde voor om naar Duitsland te gaan omdat het daar sneller kon dan in Nederland. We zijn best wel wat gewend, maar zoveel informatie over een punt waarvan we gedacht hadden: ‘dit overkomt ons niet’, wat een hoogdravende gedachte. Ik en wij hebben nooit gedacht dat wanneer je gestudeerd hebt bij Marcos Training en Opleiding, deze visie geleerd hebt en in je leven toepast, dat je dan niets gebeurt. Nee, daar hebben we wel ervaring mee. Je kunt alles krijgen maar, hoe ga je er mee om? Hoe ga je om met datgene wat er gebeurt in je eigen leven. Bij dat punt stonden ook wij weer eens. Niet bij de pakken neerzitten maar in actie komen. En dat hebben we gedaan. Myriam, onze oudste dochter, is op internet gaan zoeken naar de mogelijkheden van de robot Da Vinci. Zo kwam ze bij Top Medical Care in Hengelo uit met een verwijzing naar Gronau in Duitsland. We hebben daar contact gezocht en TMC heeft alles voor ons geregeld. Wij konden diezelfde week nog in Gronau terecht, maar kozen er voor eerst op vakantie te gaan om alles weer eens een plaats te geven in ons leven. Het ging allemaal zo snel dat die pauze welkom was. En ondanks dat we met 70 mensen op vakantie waren is ons dat goed gelukt. 7 Juli de eerste uitslag, 10 juli op vakantie, 4 augustus thuis en 7 augustus naar Gronau. Wat hebben we vaak gedacht en gezegd: ‘wat een geluk dat we anders denken hebben geleerd. Dat we een ander leven hebben ingezet, dat we zo veranderd zijn en niet alleen Loek en ik’. Loek en ik hebben dit niet alleen gedaan, nee velen met ons samen. Dat gevoel van ‘wij staan hier niet alleen in met ons gezin’ was al heel snel duidelijk door de sms’jes, telefoontjes, e-mails, kaarten en kaarsen. Wat een warmte waar we ons in konden wentelen. 7 Augustus naar Gronau. Wat een spanning en zeker niet zonder angst. Wat staat ons hier nu weer te wachten. Loek had allemaal onderzoeken gehad in Heerlen en de resultaten daarvan waren allemaal doorgestuurd naar TMC en die bracht het op de plaats van bestemming, de urologie van het Sint Antonius ziekenhuis in Gronau. Daar ging de trein nog sneller, 29 augustus opname, 30 augustus operatie, en weer zeiden we ‘wat een geluk dat…’. In ons
6
oude leven zou dat überhaupt niet mogelijk zijn geweest. Alles kon en alles paste. Duizend vragen – spanning – angsten – vraagtekens. We kregen een tolk en een arts, die zeker probeerde om Nederlands te spreken. Alle scenario’s werden ons verteld. We waren met ons vieren en allemaal werden we meegenomen in ieder detail. We hebben dat als zeer prettig ervaren. Toen de vraag kwam ‘zijn er nog vragen’ konden we zeggen: ‘nee’, want tot in details was alles uitgelegd. Terug naar het Nuthse waren we alle vier onder een hoedje te vangen. Een prostaat bij mannen, hebben we er ooit bij stil gestaan wat dat orgaan betekent? Nu hebben we beseft dat dit heel veel betekent voor een man, en niet alleen voor het plassen. Wat weten we nog weinig van het menselijk lichaam. We konden nu gaan organiseren en plannen maken, werk overdragen en nog veel meer. Gelukkig dat we zoveel geleerd hebben en weer zeiden we: ‘dank je wel dat ik toen voor 30 jaar deze weg ben ingeslagen. Een weg die niet zo gemakkelijk was en is, maar een weg die zich wel aan alle kanten loont, niet alleen in privé, maar ook zeker in werksfeer’. We dachten het nu even rustig te krijgen en gingen naar de camping in Sevenum. Maar eigenlijk kwamen we daar alles tegen wat we samen in de 48 jaar huwelijk hadden meegemaakt en beleefd. Alles is de revue gepasseerd. Pijn – verdriet – ongeluk – ziektes – operaties – geluk – fijne momenten – liefde – respect – vriendschap – gezin, onze dochters met hun mannen, Marc en Esther meenemen in ons gezin, onze kleinkinderen die zich ook weer vermeerderen. We hadden onze handen vol, alles passeerde. Opeens besefte ik, dat dit de voorbereiding was op de operatie, waarvan de diagnose nu helemaal bekend was, agressieve, kwaadaardige prostaatkanker. Een uitslag waar we niet omheen konden. Ondanks alle emotionele gevoelens konden we toch de kracht behouden. De kracht van het gezin. De kracht van onze vrienden. De kracht van de Marcosvisie. De kracht van het vangnet. De kracht van het gebed. We vielen van het ene in het andere, mede door dat alles beseften we de ernst van de situaties en de operatie. Konden ze de prostaat er ongeschonden uit halen, zouden er geen uitzaaiingen zijn. Het was vlug 29 augustus en toch weer lang met al deze vragen in ons hoofd. Zover als het met de voorbereidende onderzoeken was vast te stellen waren er geen uitzaaiingen, maar het bleef nog altijd een vraagteken en dat zou pas beantwoord worden tijdens en na de operatie, dus de spanning van ons allen was groot. Soms waren we geneigd om in de angst te schieten, maar gelukkig liet het vangnet dat niet toe. We hebben dit ook als zeer fijn ervaren. Vroeger zou ik hebben gezegd ‘wat mot je’. Het is nog lang niet altijd gemakkelijk om de ander steeds toe te laten, ook al zijn het je kinderen. De dag van de operatie waren we allen samen en toen de arts na de operatie belde en zei dat de operatie goed was verlopen en dat ze alles hadden kunnen weghalen viel er een enorme spanning en angst van ons allen af. En dan maakt het niet meer uit dat we op een terras zaten in Gronau. Tranen van blijdschap en opluchting. Dan besef je pas hoe groot de angst en de spanning was. De kinderen hadden een rooster gemaakt zodat ik niet alleen was, ook dit hebben Loek en ik als zeer prettig ervaren. Loek werd prima verzorgd en wij, om hem heen, zaten in een hotel. Een hotel waarvan de eigenaar ervaring had met deze partners en familie. We hadden een doel en daar moesten we op vertrouwen. Het doel was: ‘we gaan er samen voor en alles komt goed’. Zoveel honderd kilometer van huis viel dat niet altijd mee om het vertrouwen te behouden en in het doel te blijven geloven. 5 September mocht Loek naar huis en daar werden we op de proef gesteld. De katheter kon er niet uit en we moesten na 12 dagen terug voor weer een nieuwe opname. De nieuwe leiding was niet dicht. Een heel vervelende situatie voor Loek, hij werd er narrig van en mopperde voortdurend op die slang en die zak. Ik heb nog nooit zo vaak het woord zak gehoord als in die tijd. Wat waren we blij toen het 17 september was en Loek opnieuw opgenomen werd. Wat mensen toch niet allemaal kunnen denken. Wij dachten, nu gaat de katheter eruit, maar helaas, het was niet goed en het zag er naar uit dat hij opnieuw onder narcose moest om dat wondje te dichten. Maar daar was de dokter zelf het niet mee eens. Hij heeft naar medicijnen gezocht en gevonden, waardoor het wondje gedicht kon worden. Het moest binnen 24 uur gebeuren. Wat een opluchting.
7
H
nie
ng 7 - december 2012
I
TT M B
A EM
arga 4 - ja s w u
Hij als arts was nog blijer dan wij toen hij kon zeggen: ‘wir haben es geschafft’. Nog een echo laten maken en we konden weer naar huis rijden. Mirjam en Hub waren onze begeleiders en chauffeur. Toen kon Loek beginnen aan zijn genezingsproces. Bekkenbodemspieroefeningen om de sluitspier weer zijn werk te laten doen. Hij voelde zich een hele Piet zonder katheter. En langzaam komt Loek weer tevoorschijn en wordt Jes weer Jes en verlangt om te gaan werken. En zeker om mensen te vertellen van onze ervaringen. Tijdens de gesprekken die we daar hadden met de leiding van de afdeling, waar we richtlijnen kregen en uitleg over wat je allemaal te wachten stond, was er een zin en gezegde die er voor mij uitsprong omdat we die telkens in de opleiding en in ons hele werk zeggen: ‘Kanker hadden jullie. Dat was een feit en een realiteit. Maar als je het in jouw kop zet, dan wórdt het kanker en komt het terug. Alles was weggehaald en dat moest je geloven’. We zijn inmiddels 6 weken verder (ten tijde dat dit stuk geschreven is), en met Loek gaat het goed, met mij gaat het goed. Met de hele familie zien we het niet zwart in en dat allemaal omdat we geworden zijn die we nu zijn vanuit het Marcos-principe. We zijn er nog niet 100% maar wel al 75% en als dank gaan we ook naar Lourdes om nog wat kracht te halen voor de kwaliteit van het leven. Of, zoals de dokter zei: ‘am 24. Dezember soll er gans gesund sein, denn er ist der Weihnachtsmann und dan muss er Geschenken bringen’. (Loek heeft mooi lang wit haar en een mooie witte baard). En dat is dan ook ons doel: met Kerstmis gezond zijn. Loek werkt er hard aan, ik werk er hard aan, ons gezin ook en met ons ook nog veel anderen. Nuth, 12 oktober 2012 Jes Jansen - van Sprakelaar
8
Colofon Nieuwsbrief nr.4, jaargang 7 Kwartaalblad van de Internationale Beroepsvereniging van Marcos-therapeuten Sluitingsdatum voor inlevering kopij: 14 februari 2013 Redactie: Mirjam Jacobs, Fiet Muris, Maria Vrancken, Gim Muris. Vormgeving: Jacobs Vormgeving e-mail:
[email protected]
9
