Nr Nr..
189
Pr ijs 1 St e eu uro : n 2 prij eu s ro : Krant van de socialistische organisatie Offensief, Nederlandse afdeling van het Comité voor een ArbeidersInternationale (CAI)
H un
crisis
Waarom wij de rekening? De pensioenfondsen zijn door de kredietcrisis in de problemen geraakt. De dekkingsgraad van sommigen is nog maar 87%. De oplossing die men aandraagt is daarom maar om de pensioengerechtigde leeftijd te verhogen van 65 naar 67 jaar. Onder andere de Volkskrant meldt dat de AOW-leeftijd weer ter discussie staat en daarmee dus de pensioengerechtigde leeftijd. Op die manier zouden bezuinigingen van 6 tot 8 miljard euro kunnen worden vermeden, stelt de krant... Door Emil Jacobs, Offensief Limburg Bovendien denkt het kabinet erover de AOW-leeftijd te verhogen met slechts een maand per jaar. Als je zo dus de pensioenleeftijd wilt verhogen, ben je dus 24 jaar bezig. De kredietcrisis is dus slechts een rotte smoes om het advies van de commissie Bakker (die keek naar manieren om mensen nog langer te laten werken) alsnog door te voeren. De pensioenfondsen zijn jarenlang met
ons geld wezen gokken in het casino die de beurs heet. Als je nu verhaal gaat halen bij je pensioenfonds krijg je als antwoord "tja, had je maar niet moeten beleggen". Pardon? Ik dacht dat wij aan het pensioenfonds betaalden voor een pensioen als we 65 werden? Niet om het aan een piramidespel weer te zien verdampen! Dit zijn onze duurverdiende centen die men is kwijtgeraakt! En nu word aan ons een dubbele rekening gepresenteerd, of wij even het miljardentekort kunnen ophoesten... Hiertegen zeggen
wij nee! Banken redden ze wel, maar voor de tekorten van de pensioenfondsen moeten de arbeiders zelf opdraaien. De prioriteiten van de regering zijn hier wel duidelijk… Als Offensief staan wij voor de nationalisatie van de pensioenfondsen onder controle en beheer van de arbeiders. Het zijn immers onze centen. Ook staan wij voor het omlaag halen van de pensioenleeftijd naar 60 jaar, te beginnen met de zwaarste beroepen en dat de pensioenen omhoog gaan naar 100% van het laatst verdiende loon. Deze zaken krijgen wij niet cadeau, zeker niet in een tijd waarin de bazen een ernstig gezicht trekken en stellen dat de pot op is (dat terwijl ze zelf wél hogere bonussen krijgen?!). De enige weg vooruit is de weg van strijd!
Offensief staat voor: • Nationalisatie van alle pensioenfondsen onder controle en beheer van de arbeiders. • Een verlaging van de pensioengerechtigde leeftijd naar 60 jaar, te beginnen met de zwaarste beroepen. • Een verhoging van het pensioen naar 100% van het laatst verdiende loon, met het minimumloon als ondergrens en een koppeling aan de lonen. • Een 32-urige werkweek met behoud van loon om de werkloosheid op te lossen. • Voor een strijdbare vakbondscampagne om deze eisen te realiseren, te beginnen met een staking in de financiële sector. • Voor een democratisch geplande economie om te voorzien in onze behoeften, niet op basis van winsten.
VERDER IN DEZE KRANT Crisis, ook in Nederland
blz 2
Offensief uitgesloten uit SP?
blz 3
Obama: zal er veel veranderen?
blz 4
Palestina: hoe strijden tegen de bezetting? blz 5 China: nieuw socialistisch blad
blz 6
Europese vakbondsakties
blz 7
De oplossing tegen racistische politici?
blz 8
Weg met Balkenende 4!
W WWWW. O WF. FO EF NF S E IN ESFI . ENFL. N L
2 - Offensief Nr. 189 Binnenland
Crisis ook in Nederland
Wat zijn de gevolgen van de economische crisis van het kapitalisme voor de Nederlandse arbeiders? De berichten dat er in de wereldeconomie een orkaan is opgestoken, lijkt niet te sporen met de werkelijkheid in Nederland. De boodschap van de regering is dat Nederland er relatief goed voor staat. Lage staatsschuld, lage werkloosheid en een goed pensioensysteem, wat wil je nog meer. En dit positieve beeld lijkt door het dagelijks leven van de arbeiders bevestigd te worden. De loonstrook van januari geeft een hoger netto loon, omdat het kabinet de WW-premie heeft afgeschaft. Verschillende CAO`s uit de voorafgaande goede jaren bieden nog loonsverhogingen. Toen leek het voor de kapitalisten aardig om de verwachte toekomstige loonstijgingen af te dekken door middel van een langjarige CAO, nu zitten zij met deze zelfgebakken peren en de arbeiders krijgen vaak nog wat in de portemonnee. Bovendien dalen veel prijzen: de benzineprijs bijvoorbeeld is een stuk lager dan vorige zomer. Door Pieter Brans, Offensief Amsterdam Het crisisgevoel bij de arbeiders in Nederland begint te komen. De eerste ontslagen worden aangekondigd, maar zoals vaak in een recessie, vinden de arbeiders die als eerste ontslagen worden nog vrij snel werk, zeker technici. Flexwerkers en uitzendkrachten, meestal jongeren, krijgen nu al problemen. Het is een heel andere situatie dan in Frankrijk, waar de koopkracht flink onder druk staat, of Duitsland waar veel ontslagen dreigen en veel fabrieken hun arbeiders naar huis sturen, of België waar koopkracht en werkgelegenheid onder druk staan. Om van Engeland niet te spreken: van alle landen in de wereld slaat de crisis daar het ergste toe. Het land heeft een grote financiële sector waar heel veel banen verloren gaan, de autoindustrie (vaak Japanse merken) doet het heel slecht, het pond zakt door de bodem en door gebrek aan koopkracht sluiten warenhuisketens zoals Woolworth. Ierland is een regelrechte ramp: een grote financiële sector en een leeglopende huizenmarkt. In Frankrijk vond al een algemene staking plaats. In Nederland voelen tot nu toe de middenklasse en sommige beter
betaalde arbeiders de klappen. Hun aandelen zijn fors minder waard geworden en de prijs van hun huizen stijgt niet meer. Dat zet een rem op hun bestedingen, nieuwe auto’s en meubelen worden niet zo snel meer aangeschaft, maar een crisisgevoel is ook bij deze groepen niet echt
aanwezig. Is er dan reden voor de arbeiders om maar te wachten tot de crisis weer een keer overgaat en over gaan tot de orde van de dag? Dat zou een grote vergissing zijn. In de eerste plaats staat de Nederlandse economie er niet zo goed voor als het lijkt. Nederland heeft een gigantische financiële sector voor zo’n klein landje. De schulden van een paar banken, zoals ING en ABN-Amro zijn vier keer zo groot als het hele Bruto Nationaal Product. Het redden van de banken is dus een stuk duurder hier dan in andere landen. Van het mooie pensioenstelsel is na miljardenverliezen de glans ook wel af. In de komende jaren moeten de premies omhoog, de uitkeringen houden de inflatie niet meer bij en misschien worden de pensioenen zelfs wel verlaagd. Maar daarmee houdt het
slechte nieuws nog niet op. Nederland speelt een belangrijke rol in transport en distributie. Bij een daling van de wereldproductie zal ook de doorvoer een flinke knauw oplopen: veel vrachtwagens staan nu al stil en de teruggang is in de havens ook goed te merken. De heffing van WW-premies keert zeker terug als grotere groepen mensen een beroep gaan doen op een werkloosheidsuitkering. Het is dus een illusie om te denken dat de crisis van het kapitalisme aan Nederland voorbij zal gaan. Het is moeilijk om te zeggen hoe en waar de crisis Nederland precies zal treffen, maar het rozige gevoel van nu zal snel verdampen. De dilemma’s waarmee Obama wordt geconfronteerd en die in Frankrijk nu erg spelen: hulp voor de banken en grote bedrijven maar de arbeider mag het zelf opknappen,
komen in Nederland wat later bovendrijven, maar ze zullen zich gaan voordoen, dat is zeker. De stakingen en bedrijfsbezettingen in België en Frankrijk zijn een voorbode van het verzet van de arbeidersklasse. Vakbonden en politieke partijen zullen op de proef worden gesteld, de proef van effectief verzet tegen de gevolgen van de crisis. Voor de vakbonden en de SP lijkt de crisis en het verzet daartegen nu ver weg, maar zij zullen daar leiding aan moeten geven. De miljarden voor de ABN-Amro, ING en andere banken moeten een keer worden opgehoest. Nu al klagen industriële ondernemers dat financiële bedrijven wel worden geholpen maar zij niet. De pensioenfondsen zullen volgen. Er komt een moment waarop arbeiders in Nederland de financiële onzekerheid zullen tegenkomen, tegen
onzekerheid aanlopen wat hun baan betreft of geconfronteerd worden met verminderde publieke dienstverlening, omdat het geld aan de banken is uitgegeven. In ieder geval zullen ze de demoralisatie van het kapitalisme en de ondernemers zien groeien als in de loop van 2009 de recessie doorzet, zonder dat duidelijk is wanneer er herstel optreedt. Hun geloof in hun eigen systeem, hun geloof in de almacht van de markt, is dood. Het tijdperk van illusies in het kapitalisme is voorbij. Een periode van grote ontnuchtering staat voor de boeg. Het zal een tijdje duren voordat arbeiders op grote schaal doorkrijgen dat het kapitalisme niet goed meer werkt en dat de kapitalisten er zelf niet meer in geloven. Het geloof in het kapitalisme mag nu zijn overleden (met een vertraging voor Nederland), het systeem zelf staat er nog. Met alle gevolgen van dien. Vakbonden en politieke partijen zoals de SP zullen worden getest, in eerste instantie op hun vermogen om de arbeiders te verdedigen tegen de gevolgen van de crisis. En in laatste instantie op hun vermogen om een einde te maken aan het systeem dat altijd weer dit soort crises met zich mee brengt. De strijd daarvoor begint nu.
Offensief Nr. 189 - 3
Socialistisch e Partij Offensief-leden dreigen uitgesloten te w or den uit de SP wor orden Lessen o ver democr atie ov democra binnen de arbeider sbe we ging arbeidersbe sbew Er is de leden van Offensief ter ore gekomen dat het partijbestuur van de Socialistische Partij besloten heeft dat een lidmaatschap van Offensief niet langer verenigbaar is met een lidmaatschap van de SP. Elk Offensief-lid kan op basis van dit besluit door partijbestuur of afdelingsbestuur geroyeerd worden. De timing is ironisch: juist in een tijd dat Marx zelfs door rechtse economen weer van stal wordt gehaald, wil de SP-leiding diegenen uit de partij gooien die het hardst stelling hebben genomen voor socialistische ideeën. De SP-leiding gebruikt daarbij het argument dat er SP´ers zijn die `last hebben´ van Offensief (!). Wij protesteren tegen de stappen die gezet zijn om ons uit te sluiten, en komen op voor het recht om binnen de SP georganiseerd te zijn rond specifieke ideeën. De arbeidersbeweging heeft een rijke ervaring opgedaan met interne partijdemocratie – en met de gevaren van een gebrek daaraan. We kunnen leren van die historische ervaringen. Door Barbara Veger, Offensief Rotterdam Arbeidersorganisaties hebben hun principes van interne democratie opgedaan in de dagelijkse strijd. Voor de arbeiders die in de begintijden van de arbeidersbeweging overwogen te gaan staken, stond veel op het spel: ontslag, honger, vervolging konden hun deel worden. Het was dus geen lichtzinnige kwestie of er gestaakt werd of niet, daar moest goed over gediscussieerd worden waarbij ieder zijn inbreng kon hebben. Was na voldoende discussie eenmaal de beslissing bij meerderheid genomen, dan was eenheid in actie nood- zakelijk. Immers, als bijvoorbeeld de meerderheid wilde staken maar een minderheid zijn eigen zin deed en gewoon ging werken, dan werd de staking gebroken. In feite zijn dit de principes van wat later “democratisch centralisme” genoemd is. Later heeft het stalinisme hier een karikatuur van gemaakt. Maar voordat de stalinistische bureaucratie de macht greep, was de Russische communistische partij een toonbeeld van democratie. Meningsverschillen, debatten, platforms en oppositiestromingen waren heel gewoon. Oppositiestromingen kregen de gelegenheid hun standpunten te verdedigen in partijpublicaties die in grote oplagen verspreid werden. Binnen de leiding waren er regelmatig scherpe meningsverschillen, waarbij Lenins wil zeker geen wet was; hij moest zich soms ook neerleggen bij besluiten van de meerderheid. Pas onder de extreme omstandigheden van een burgeroorlog en aanvallen door buitenlandse legers, waarbij het lot van de revolutie aan een zijden draadje hing, werd in 1921 een stap terug gedaan. Het recht op fractievorming werd tijdelijk ingetrokken. Op dat moment was het voor iedereen duidelijk dat het om een tijdelijke noodmaatregel zou gaan. Echter, Stalin kwam aan de macht op basis van de nieuwe bureaucratische kaste die in de maatschappij was ontstaan, en vernietigde elke vorm van partijdemocratie. Niet alleen in de Sovjet-Unie, maar internationaal werden de communistische partijen teruggebracht tot uitvoerders van de wil van de bureaucratie. In
Oost-Europa en China werd later het stalinistische partijmodel gekopieerd. De SP heeft een democratiseringsproces ondergaan en afstand gedaan van het maoïsme. Echter, het lijkt wel of de SP nu een aantal slechte tradities van de sociaaldemocratie heeft overgenomen. In elk geval is onze indruk dat de nadruk binnen de SP vooral ligt op het centralisme en weinig op de democratie. De cultuur binnen de SP is nauwelijks gericht op politieke discussie en debat. De figuur Yildirim was het vooral om zijn carrière te doen toen hij kritiek uitte op de SP-leiding. Maar hij raakte een snaar bij een aantal SP-leden die ontevreden was over het democratisch gehalte van de SP. De SP-leiding reageerde echter overtrokken op deze kwestie met een royement, in plaats van het debat aan te gaan. Offensief-leden zijn door de jaren heen regelmatig onder druk gezet om onze krant niet langer te verkopen, soms om een keuze te maken tussen SP of Offensief, in enkele gevallen binnen de jongerenorganisatie Rood geschorst en in één geval geroyeerd uit Rood. Voor ons zijn echter zowel Offensief als SP instrumenten om het socialisme te bereiken, die uitstekend samen kunnen gaan. Wij zijn georganiseerd rond specifieke ideeën, onze interpretatie van het marxisme, maar willen graag ons steentje bijdragen aan de opbouw van een brede arbeidersbeweging; de SP heeft een aantal goede elementen en het potentieel om een massa-arbeiderspartij te worden, een instrument dat de arbeiders missen sinds de teloorgang van de PvdA als arbeiderspartij. Internationaal zien we dat sociaal-democratische partijen hun idealen overboord hebben gezet en pro-kapitalistische partijen zijn geworden. Internationaal is er ook een noodzaak voor de opbouw van nieuwe arbeiderspartijen. We zitten in de beginfase van die heropbouw. Dergelijke partijen zouden verschillende lagen en stromingen, die zich baseren op de belangen van de arbeidersklasse, in zich kunnen en moeten verenigen. Onder jongeren en arbeiders bestaat veel wantrouwen tegen politieke partijen na de slechte
ervaringen met ondemocratische stalinistische en sociaaldemocratische partijen. Een centralistische top-down cultuur kan velen afschrikken om actief te worden in bijvoorbeeld de SP, zeker in de tijd dat de partij in moeilijker vaarwater komt. In deze nieuwe, poststalinistische situatie is partijdemocratie dubbel zo belangrijk. Bij de dilemma’s waar de SP voor staat geldt dit des te meer. Het partijbestuur heeft stappen naar rechts gezet, bijvoorbeeld door het beginselprogramma te verwateren, en heeft haar pijlen gericht op regeringsdeelname. Wij zijn niet per definitie tegen regeringsdeelname, maar een coalitie met de SP erin zou wel moeten breken met het neoliberaal beleid en een socialistisch programma moeten doorvoeren. Speerpunten zouden moeten zijn arbeidstijdverkorting met behoud van loon, verhoging van uitkeringen en minimumloon, nationalisatie van bedrijven die massaontslagen doorvoeren, en een programma van publieke werken in zorg, sociale woningbouw, onderwijs en openbaar vervoer. Wij betwijfelen of een dergelijk programma doorgevoerd kan worden in een coalitie met de PvdA en zeker het CDA. Eerder zal de SP in die situatie voor het karretje gespannen worden van de bazen en rechtse partijen om voor hen het bezuinigingswerk op te knappen. Dit is een serieus gevaar, dat slechts voorkomen kan worden als de leden van de SP de mogelijkheid hebben de leiding terug te fluiten. Hiervoor is vrijheid om kritiek te uiten, vrijheid je te organiseren in platforms en oppositiestromingen een absolute vereiste. De stappen die nu tegen Offensief gezet zijn, houden in feite een verbod in om georganiseerd kritiek te uiten. En wij vrezen dat het precies de bedoeling is van diegenen binnen de SP die koste wat kost willen regeren, om door te beginnen Offensief aan te pakken, elke kritiek op coalitiedeelname in de kiem te smoren. Wij roepen daarom alle leden en sympathisanten van de SP op te protesteren tegen dit besluit van uitsluiting, en samen met ons te vechten voor een democratische, strijdbare en socialistische SP.
WAAR WIJ VOOR STAAN Werk en inkomen * Voor het afschaffen van de BTW op levensnoodzakelijke producten. Verhoog de winstbelasting. * Voor een minimumloon van 10 euro netto per uur zonder uitzonderingen vanaf 18 jaar. 200 euro loonsverhoging ineens ter compensatie van de invoering van de euro en jaren van "nullijn". Voor een herinvoering van de automatische prijsindex om de inflatie te compenseren. * Voor een 32 urige werkweek met behoud van inkomen en volledige herbezetting door nieuw gecreëerde banen. Garantie op passend werk voor iedereen. * Een einde aan de flexibilisering. Alle arbeiders, inclusief part-timers, invalkrachten en migranten werkers hebben recht op dezelfde arbeidsrechten en loon. Gelijk loon voor gelijk werk! * Voor een nationalisatie onder arbeiderscontrole en -beheer van alle bedrijven die massa-ontslagen willen doorvoeren. Sociale en publieke voorzieningen * Een einde aan de privatiseringen. Voor een investeringsprogramma in het onderwijs, de gezondheidszorg, het openbaar vervoer en de NUTS bedrijven om de jaren van bezuinigingen in te halen. Voor een (her)nationalisatie van deze vitale sectoren onder gemeenschapscontrole en -beheer. Voor gratis toegang tot deze diensten. * Voor een grootscheeps programma van sociaal woningbouw om de enorme tekorten in goedkope en goede woningen op te lossen. Een einde aan de grondspeculatie die de huizenprijzen de pan doet uitschieten door middel van het onderbrengen van alle grond in gemeenschapshanden. * Maak besteding van publieke gelden ook voor iedereen controleerbaar door middel van democratische raden waar zowel de arbeiders van deze diensten zitten als hun gebruikers. * Voor een herstel van de sociale zekerheid. Alle uitkeringen en pensioenen omhoog naar 100% van het laatst verdiende loon met het minimumloon als ondergrens en een koppeling aan de lonen. Stop racisme en fascisme! * Schaf de racistische immigratie-wetgeving af. Onmiddellijke sluiting van alle vluchtelingengevangenissen. Los het armoede- en oorlogsprobleem op in de ontwikkelingslanden waardoor mensen vluchten. Gelijke rechten voor iedereen die hier woont, inclusief actief en passief kiesrecht voor migranten. * Geen spreekrecht voor nazi’s. Voor mobilisering van massale tegenacties om te voorkomen dat extreem-rechts zich kan organiseren en manifesteren. * Voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme; ontmasker de volksmennerij van rechts-populisten als Wilders en Verdonk. Milieu * Voor grootsscheeps onderzoek en ontwikkeling van alternatieve vormen van energie, zoals uit zon en wind. * Pak de vervuiling bij de bron aan, voor schonere productie technieken in de industrie. De energiebedrijven in publiek bezit. Controle vanaf de werkvloer of de bestaande milieu-wetgeving en veiligheidsmaatregelen wel wordt nageleefd. * Voor een uitbreiding en gratis beschikbaar stellen van het openbaar vervoer als alternatief voor de auto. Socialistische Partij * Voor een strijdbare SP die opkomt voor een alternatief op het kapitalisme. Nee tegen coalities onder neoliberale vlag. * Voor het standpunt dat de SP lokaal of op andere niveaus waar de partij in een machtspositie zit de burgerlijke wet kan overtreden in naam van de werkende mensen, jongeren en armen in de samen leving. It is better to break the law, than to break the poor. * Voor een politieke en democratische leiding van de SP om zo de strijd te organiseren tegen dit kabinet. Weg met het regeringBalkenende! Arbeidersbeweging * Voor een strijdbare en democratische vakbeweging. Een vertegenwoordiger in de vakbeweging mag niet meer verdienen dan de gemiddelde geschoolde arbeider en dient door de achterban gekozen en direct afzetbaar te zijn. * Voor het recht om te demonstreren en te protesteren! Nee tegen zogenaamde anti-terreur wetten die onze democratische rechten beknotten. * Voor de opening van de boeken van de grote bedrijven. Deze zeggen zogenaamd verlies te draaien terwijl het ze gaat om winstmaximalisatie. Laat ze maar eens bewijzen hoeveel verlies ze draaien, hoeveel ze investeren in hun materiaal en in hun personeel. Vrede * Geen steun aan imperialistische inmenging of oorlogen. In plaats daarvan steun aan de arbeidersbeweging in het buitenland, die als enige in staat zal zijn voor blijvende vrede en democratie te zorgen. * Geen deelname aan ‘vredesmissies’, die, waar dan ook ter wereld, slechts de belangen van de Westerse multinationals dienen en het terrorisme zullen stimuleren, in plaats van het welzijn van de gewone mensen te verbeteren. Troepen terug uit Afghanistan! * Nederland uit de NAVO, de WTO en de Wereldbank. Geen steun aan imperialistische instrumenten van de heersende elite. Socialisme en internationalisme * Onteigening van de grote bedrijven die de economie domineren: industrie, infrastructuur, banken en andere financiële instellingen. Compensatie van aandeelhouders alleen op basis van bewezen behoefte. * De productiemiddelen in handen van de gemeenschap en democratisch gepland voor de voorziening in de behoeften van de miljoenen, niet de miljonairs. * Voor volledige democratie. Alle functionarissen worden gekozen en staan onder controle van diegenen die hen gekozen hebben: niet alleen de regering en de volksvertegenwoording, ook de bestuurders van bedrijven, de rechters en de politiecommissarissen. * Voor een vrijwillige federatie van socialistische staten in Europa als alternatief op het EU van de bazen. Dit als eerste stap op weg naar een wereldfederatie van socialistische staten!
4 - Offensief Nr. 189 Buitenland
Obama neemt het roer over
Zal er veel veranderen? gebracht met figuren vanuit het establishment. Hij zal de belangen van de rijke elite verdedigen, zowel in eigen land als daarbuiten. De onderliggende economische en politieke situatie is evenwel drastisch verschillend van deze ten tijde van Bill Door Ramy Khalil, Socialist Alternative, Amerikaanse zusterorganisatie van Offensief Clinton in de jaren 1990. De overwinning van Obama in de presidentsverkiezingen van 2008 was van historisch belang. Het was een duidelijke verwerping van de regering-Bush, de oorlog in Irak en het extreme vrijemarktbeleid. De kiezers maakten geschiedenis door voor het eerst een zwarte president te kiezen in een land dat was opgebouwd op slavernij en racisme.
De campagne van Obama kreeg heel veel steun, zeker onder jongeren en Afro-Amerikanen. Er is een enorme hoop op verandering. Voor het eerst sinds 1994 zullen de Democraten zowel het Witte Huis als de parlementen controleren. Ze haalden 256 van de 435 zetels in het House of Representatives (huis van afgevaardigden) ,goed voor 59% van de zetels, en in de Senaat komen ze bijna aan een tweederde meerderheid. De nederlaag van de Republikeinen heeft geleid tot een crisis in deze partij. Partijleiders maakten openlijk ruzie over de koers die de partij moet varen en hoe kan worden geprobeerd om opnieuw meer steun te krijgen voor de partij. Obama neemt de macht over op een ogenblik dat 65% van de bevolking stelt vertrouwen te hebben in zijn leiding. Tegen de achtergrond van een gehaat regime onder Bush, kan Obama ongetwijfeld een periode van wittebroodsweken kennen, mogelijk zal die periode zelfs iets langer duren. Tegelijk worden Obama en de Democraten echter onmiddellijk getest met een aantal enorme uitdagingen. Obama wordt geconfronteerd met de ergste economische crisis sinds de Grote Depressie, een federaal begrotingstekort van 1,2 biljoen dollar, oorlogen in Irak en Afghanistan, het bloedbad op de Gazastrook en de blijvende dreiging van een ecologische catastrofe door de opwarming van de aarde. Obama zal een andere koers varen dan Bush. Hij zal wellicht overgaan tot het terugtrekken van troepen uit Irak (om deze naar Afghanistan te sturen) en hij zal een groots economisch herstelplan lanceren. Maar na deze onmiddellijke maatregelen, zal de vraag opkomen welk buitenlands en binnenlands beleid Obama en de Democraten zullen voeren. Regering-Obama Om een beeld te krijgen van de plannen van de regering-Obama, is het nuttig om eens te kijken wie hij heeft aangesteld in zijn regering. Veel kiezers waren tegen de oorlog en stemden daarom voor Obama, maar in zijn regering zitten in het buitenlands team toch vooral figuren die eerder oorlogsgezind zijn, sommigen zelfs met een verleden in de regering-Bush. Obama behoudt de minister van defensie van de regering-Bush, Robert Gates, ook al wordt die verantwoordelijk geacht voor de troepentoename in Irak begin vorig jaar.
veiligheidsadviseur. Jones is een voormalige commandant van de NAVO en zit in de Amerikaanse Chamber of Commerce van waaruit hij de presidentscampagne van McCain steunde. De minister van buitenlandse zaken wordt Hillary Clinton die het in de voorrondes bij de Democraten moest afleggen tegen Obama, omdat zij werd gezien als iemand die steun gaf aan de oorlog in Irak. Tot op vandaag heeft Clinton nooit toegegeven dat ze fout was met haar steun aan de invasie in Irak. Het is opvallend dat de aftredende vice-president Dick Cheney zoveel lof had voor het team van Obama op Buitenlandse Zaken. Cheney stelde: “Ik moet zeggen dat het een goed team is. Ik sta niet dicht bij Barack Obama en ik deel zijn politieke opvattingen niet. Hij is een liberaal, ik ben conservatief. Maar het idee om Gates op defensie te behouden, is een heel goed idee. Ik denk ook dat Jim Jones heel effectief zal zijn als nationale veiligheidsadviseur. Ik zou Hillary Clinton niet aangesteld hebben, maar zij is taai. Ze is slim en werkt hard, ze zal mogelijk net de persoon zijn die Obama nodig heeft.” Nog een storende benoeming was de keuze van Obama voor Rick Warren om de inauguratie te leiden. Warren is een extreemrechtse figuur die bekend is van zijn vergelijking tussen abortus en de Holocaust en ook van zijn verzet tegen het homohuwelijk dat hij op gelijk stelde met pedofilie en incest. Obama wilde de arbeidersbeweging een beetje tevreden stellen door Hilda Solis aan te stellen als minister van arbeid, maar tegelijk stelde hij Ron Kirk aan als Handelsvertegenwoordiger van de VS. Het bedrijfsleven was daar erg tevreden mee, aangezien Kirk een uitgesproken voorstander is van de “vrijhandel”. Het feit dat de personeelsverantwoordelijke van Obama, zijn raadgever in het Witte Huis, zijn raadgevers op het vlak van economie, energie en milieu allemaal ook dienden in de regering van Bill Clinton maakt duidelijk dat de regering van Obama een deel zal uitmaken van het economische en politieke establishment. “De meeste leden van het economisch team zijn veteranen van de Clinton-regering die aanleunden bij Wall Street. In het Clinton-tijdperk waren financiële belangen steeds belangrijker dan de bekommernissen van de werknemers.” (New York Times, 28 december 2008). Het VS-kapitalisme redden
De gepensioneerde generaal James Jones wordt de nieuwe nationale
Obama heeft een regering bijeen-
In tegenstelling tot de regering-Clinton en alle andere regeringen van de afgelopen 30 jaar die een agressieve en extreme neoliberale politiek voerden, zal Obama onder druk van de economische crisis gedwongen worden om een koerswijziging door te voeren. De heersende klasse keert zich naar staatsinterventies in de economie om het kapitalistisch systeem te redden.
Barack Obama
Veel hardwerkende arbeiders hebben hun baan en huis verloren. Dat versterkt de woede tegenover de topmanagers van Wall Street die zichzelf enorm verrijkt hebben op basis van dubieuze investeringen en garanties met gemeenschapsmiddelen. Grote delen van de heersende klasse keerden zich de afgelopen weken van een vrije marktbeleid naar een Keynesiaanse politiek waarbij aan de bedrijven regels worden opgelegd in een poging om een nog ergere economische en politieke crisis te vermijden. Obama weerspiegelt deze druk door een ander beleid voor te stellen dan het vrije markt beleid van Clinton en Bush. Maar het doel blijft hetzelfde: de belangen verdedigen van het winstgerichte kapitalistische systeem. Zelfs Bush moest recent van koers veranderen en zijn vrijemarktideologie aan de kant schuiven om failliete banken en financiële instellingen geheel of gedeeltelijk te nationaliseren om de economie van een ineenstorting te redden. Obama zal zelf ook moeten tussenkomen om belangrijke delen van de economie te redden, onder meer de automobielindustrie. Obama wil in twee jaar tijd 775 miljard tot 1 biljoen dollar besteden aan een plan om 3 tot 4 miljoen banen te creëren via een programma van openbare werken, de ontwikkeling van
technologie voor groene energie, steun aan de deelstaten, het uitbreiden van de werkloosheidsvergoedingen, voedselhulp en andere initiatieven. In 2008 gingen er echter 2,6 miljoen banen verloren en economen verwachten dat er in 2009 nog eens 4 miljoen zouden kunnen verdwijnen. Het aantal banen dat door de recessie verdwijnt, kan hierdoor twee keer zo hoog zijn als het aantal banen dat Obama hoopt te creëren. Dit is een uitdrukking van het feit dat de hervormingen van Obama er vooral op gericht zijn om de kapitalistische economie te stimuleren en niet zozeer om de arbeiders en hun families te beschermen. Het beleid van Obama zal de problemen van de arbeiders en de jongeren niet voldoende aanpakken. Zijn stimuleringspakket kan de recessie hoogstens wat verzachten, maar het kan niet vermijden dat de diepste neergang sinds de jaren 1930 plaats vindt waarbij er een scherpe afname van de levensstandaard is voor de arbeiders en zelfs delen van de middenklasse. Obama maakte zijn prioriteiten duidelijk toen hij recent onder het mom van de economische crisis aankondigde dat hij zijn linksere beloften - zoals de heronderhandeling van de NAFTAakkoorden, het aanpassen van de immigratiewetten, het beperken van uitstootgassen, het verhogen van de belastingen voor de rijken, het toelaten van openlijke homoseksuelen in het leger, het makkelijker maken voor arbeiders om vakbonden te vormen,… - aan de kant zou schuiven. Op het punt van racisme zien velen in de VS en de rest van de wereld de verkiezing van een zwarte president als een belangrijke stap vooruit. Obama heeft echter niet gezegd dat hij iets zal doen om de voorwaarden van de laagst betaalde banen en de slechtste levensomstandigheden te verbeteren. Dat zijn nochtans de voorwaarden waarmee veel zwarten en kleurlingen worden geconfronteerd. Op het vlak van het buitenlands beleid zoeken de strategen van het VS-imperialisme wanhopig naar een manier om de VS uit de onhoudbare en catastrofale bezetting van Irak weg te halen. Obama speelt daarop in en wil een deel van de troepen terugtrekken, maar hij wil toch nog steeds 60-80.000 militairen ter plaatse houden naast enkele militaire bases en bijna 140.000 huurlingen. Zelfs deze beperkte veranderingen zullen mogelijk niet haalbaar zijn door de moeilijkheden waarmee het VS-imperialisme wordt geconfronteerd in Irak. Een vermindering van het aantal Amerikaanse troepen kan leiden tot een toename van het geweld en de onstabiliteit in Irak, wat kan leiden tot een bredere regionale oorlog. Dat perspectief wil de heersende klasse vermijden.
Lees verder op pagina 5 >>>
Offensief Nr. 189 - 5
Buitenland <<< Vervolg van pagina 1: “Obama neemt het roer over”
en moeilijker te bestrijden dan deze in Irak.
Een andere reden waarom Obama troepen vanuit Irak wil terugtrekken, is het feit dat hij 20-30.000 extra militairen wil om de erger wordende bezetting van Afghanistan aan te pakken. Hij wil de Amerikaanse aanwezigheid daar verdubbelen. Een escalatie van de oorlog in Afghanistan zal de VS enkel dieper in het moeras trekken. Zelfs generaal Petraeus, de aanvoerder van de troepenvermeerdering in Irak, geeft toe dat de Afghaanse opstand veel complexer is
Komende strijdbewegingen In vergelijking met het wanhopige beleid van Bush, zal Obama voor velen overkomen als een frisse wind. Hij zal een intelligentere en veel flexibelere vertegenwoordiger van het VS-kapitalisme zijn dan Bush. Dat zal Obama een tijdlang een populariteit bezorgen. Het zal wat tijd en ervaring vergen voor bredere lagen van de arbeiders en jongeren voordat het besef er is dat de hervormingen van
de Democraten er vooral op gericht zijn om het VS-kapitalisme te ondersteunen en het geloof in het politieke systeem opnieuw te vestigen. De voordelen voor de arbeidersgemeenschappen en het milieu zijn slechts van ondergeschikt belang. Naarmate de economische omstandigheden slechter worden en de problemen in Irak en Afghanistan groter worden, zullen steeds meer arbeiders en jongeren beseffen dat Obama en de Democratische Partij volkomen gebonden zijn aan de belangen van de grote bedrijven. Ze zullen de strijd aangaan om op te
komen voor hun levensstandaard, het milieu en hun rechten. Het feit dat Obama hoge verwachtingen heeft gecreëerd, heeft nu reeds een groot aantal mensen ertoe gebracht om politiek actief te worden in de hoop dat aan de verwachtingen wordt voldaan. In de komende periode zullen steeds meer arbeiders en jongeren tot de vaststelling komen dat we onze eigen massabewegingen moeten uitbouwen en onze eigen onafhankelijke partij die bereid is om in te gaan tegen de belangen van het kapitaal. Dan zullen we echte verandering krijgen.
Een terugblik op de Eerste Intifada (1987-1993) Op 9 december 1987 begon een volksopstand in de bezette gebieden en daarna ook in de Arabische steden en dorpen in Israël. Het was het begin van de Eerste Intifada. De onmiddellijke aanleiding was een dodelijk verkeersongeval met een Israëlische vrachtwagen en een Palestijnse taxi op de Gazastrook. De onderliggende oorzaak was de impasse waarin de strijd voor de Palestijnse bevrijding zich bevond. Door Thierry Pierret, Linkse Socialistische Partij, Belgische zusterorganisatie van Offensief De strategie van de PLO van Yasser Arafat faalde. Die strategie was erop gericht om steun te zoeken bij de Arabische landen om een gewapende bevrijdingsstrijd van buitenaf te voeren. De Arabische landen waren verdeeld en hadden allemaal een eigen agenda, waarbij de Palestijnse zaak niet door woog. De Jordaanse koning Hussein onderhandelde bijvoorbeeld in het geheim met de Israëli’s om een deel van de Westelijke Jordaanoever te verwerven, hij zag die regio als een provincie van zijn koninkrijk.
kwam. De Israëlische autoriteiten en de Palestijnse lokale autoriteiten hadden geen enkele controle meer. Ze konden enkel iets opleggen indien de beweging ermee instemde. De reële macht lag bij de volkscomités in de steden, dorpen en vluchtelingenkampen. Hierdoor ontstond er ook een lokale leiding. De beweging was zo krachtig dat koning Hussein de banden tussen Jordanië en de Westelijke Jordaanoever verbrak. Sindsdien was de “Jordaanse oplossing” van de baan en was een Palestijnse onafhankelijkheid de enige realistische oplossing.
De opstand werd mee geleid door de interne clandestiene leiding van het Palestijns verzet. De beweging nam echter een dermate grote omvang aan dat er een situatie van dubbelmacht
Er was een harde repressie tegen de massabeweging. Daarbij vielen 1.162 Palestijnse doden (waaronder 241 kinderen). Duizenden anderen raakte gewond. De repressie slaagde er
echter nooit in om de beweging volledig te breken. Er werden vrouwencomités opgezet om de bevoorrading te organiseren toen de Israëlische autoriteiten het verzet probeerden te breken door de bevolking uit te hongeren. De opstand leidde in de Israëlische samenleving tot een polarisering tussen diegenen die de kaart van de repressie wilden trekken en diegenen die het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk wilden erkennen. Er werd getwijfeld en het leger trok aan het langste eind. Bijna 1.500 soldaten weigerden om op te treden in de Palestijnse gebieden. De PLO-leiding begreep vanuit het buitenland het gevaar van de situatie. Vanuit Tunesië had deze leiding geen enkele greep op de gebeurtenissen. Bovendien riskeerde ze opnieuw aan de deur gezet te worden, maar deze keer door de Palestijnse bevolking en niet door het Israëlische regime. Daarom tekende de PLO de Osloakkoorden die een beperkte autonomie toekenden voor enkele delen van de bezette gebieden. Yasser Arafat
gebruikte zijn autoriteit om de leiding in Palestina zelf ervan te overtuigen om de beweging stop te zetten. De volkscomités werden vervangen door ambtenaren en de PLO-politie. De Palestijnse Autoriteit kwam tot stand. Het Israëlische regime zette de bevolking van de bezette gebieden steeds meer voor voldongen feiten (de bouw van nieuwe kolonies). De onderhandelingen over het statuut van de bezette gebieden werd steeds uitgesteld. Deze wanhopige situatie vormde de basis voor de Tweede Intifada. De nederlaag van de Eerste Intifada kwam voort uit de houding van haar politieke verlengstuk, de PLO, die een burgerlijke staat wou vestigen in Palestina. De nederlaag leidde tot wanhoopsacties waaruit Hamas groeide. Om een overwinning te boeken zal er een politiek instrument nodig zijn dat zich baseert op de eenheid van arbeiders en jongeren in de strijd voor een socialistisch alternatief. Een dergelijke formatie zou bondgenoten zoeken onder de arbeiders en jongeren in Israël.
Palestina
Hoe strijden tegen de bezetting? Het Israëlisch offensief tegen de Palestijnen op de Gazastrook was verwoestend: meer dan 1.300 doden, bijna 6.000 gewonden en voor ongeveer een miljard dollar schade. En dat allemaal in 22 dagen. Het Israëlisch leger heeft haar offensief (voorlopig?) stopgezet op 17 januari en riep meteen de overwinning uit. Hamas beweerde eveneens dat het de strijd had gewonnen.
Door Thierry Pierret, Linkse Socialistische Partij, Belgische zusterorganisatie van Offensief De dag na het uitroepen van de eenzijdige Israëlische wapenstilstand vuurde Hamas een twintigtal raketten af op Israël. Sindsdien waren er geen raketaanvallen meer, maar er werd wel aangetoond dat de mogelijkheid om projectielen af te vuren intact is gebleven. Officieel was de centrale doelstelling van de Israëlische interventie echter het stoppen van die raketaanvallen.
de “overwinning” te kunnen gebruiken in de Israëlische verkiezingen. Ongetwijfeld zal nu geprobeerd worden om Obama ervan te overtuigen dat het werk “afgemaakt” moet worden, bijvoorbeeld door de macht van de Palestijnse Autoriteit over de Gazastrook te herstellen en de bevolking daar duidelijk te maken dat ze anderhalf jaar geleden “verkeerd” had gestemd.
Het Israëlische leger beweert dat alle doelstellingen werden bereikt. In werkelijkheid heeft de regering het offensief enkel tijdelijk gestopt omwille van de eedaflegging van Obama en om
In de weken en maanden voor het offensief in Gaza, was de steun voor Hamas daar aan het afnemen. Deze formatie is niet in staat om het dagelijkse leven van de meerderheid
van de bevolking te verbeteren. Daar waar er stakingen of betogingen waren, werd vaak repressief opgetreden door de politie van Hamas. Nu kan Hamas gebruik maken van het feit dat alle woede zich richt tegen de externe vijand die op een bijzonder brutale wijze dood en vernieling heeft gezaaid. Bovendien zal Hamas ongetwijfeld versterkt zijn op de Westelijke Jordaanoever waar Fatah van Mahmoud Abbas een prijs betaalt voor haar collaboratie met het Israëlische regime. Vanaf het begin van het Israëlische offensief riep Hamas op tot een “Derde Intifada”. Jammer genoeg is het model voor Hamas de Tweede Intifada (2000-2004), die gebaseerd was op de absurde strategie van een “evenwicht in het lijden” met pogingen om zoveel mogelijk Israëli’s te doden zonder enig onderscheid. Die strategie werd gekenmerkt door een groot aantal zelfmoordaanslagen en andere
individuele acties. Het duwde de Israëlische bevolking in de richting van steun aan haar reactionaire heersende klasse. De Tweede Intifada leidde tot een nieuwe nederlaag voor de Palestijnse bevolking. Wij denken dat er beter gekeken moet worden naar een aantal ervaringen van de eerste Intifada, toen er wel een massabeweging was. Een dergelijke massabeweging zou een bedreiging vormen voor de autoritaire en corrupte regimes van zowel Hamas in Gaza als Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Een dergelijke beweging zou immers begrijpen dat efficiënt strijden tegen de bezetting ook een discussie vereist over het beleid in de Palestijnse gebieden zelf. De discussie over een politiek alternatief in Palestina zou bovendien ook kunnen leiden tot een sterkere zoektocht naar een politiek alternatief in Israël.
6 - Offensief Nr. 189 Buitenland
Slechte economie test voor China Nieuw socialistisch blad gelanceerd China staat voor een heftig en onstabiel 2009 nu het economisch wonder een zaak is van het verleden. Afgelopen jaar zijn er 670.000 kleine en middelgrote bedrijven over de kop gegaan. De werkloosheid is de hoogte in geschoten met het ontslag van 10 miljoen arbeiders. In het afgelopen jaar is de omvang van protesten in China gegroeid en in de komende periode zien we misschien dat verschillende verzetsstromingen bij elkaar komen in één grote protestbeweging. Er is verzet geweest tegen landroof, stakingen van arbeiders, fabrieksbezettingen, studentendemonstraties tegen milieuverwoesting en fel verzet van etnische minderheden wiens nationale rechten worden onderdrukt. Veel analisten denken dat de heersende “Communistische” Partij dit jaar voor zijn grootste uitdaging staat sinds de massale democratiebeweging van 1989. Door Li Wenli, Chinaworker, Chinese zusterorganisatie van Offensief De verschijning van een nieuw socialistisch blad in China komt daarom net op tijd. Het is een belangrijke stap vooruit voor het Trotskisme. Het blad heet `Shehui Zhuyi´ (De Socialist). Het wordt geproduceerd door de mensen van de www.chinaworker.info-website. Het wordt om te beginnen een kwartaalblad. De focus van het blad is de Marxistische analyse van de eigentijdse ontwikkelingen in China en de internationale arbeidersstrijd. Er zijn ook theoretische en historische artikelen. In het eerste nummer van 32 bladzijden zitten artikelen van Chen
Boeken & Brochures Hiernaast enkele voorbeelden van onze boeken en brochures. Wilt u één van deze uitgaven bestellen, of heeft u vragen over deze of onze andere uitgaven, neem dan contact met ons op: email :
[email protected] tel. : 084-8310656
Lizhi over de huidige economische crisis in China, van Hong Yi over de problemen voor vrouwelijke arbeiders, van Zhen Zhi over de strijd van hotelarbeiders in Tianjin, van Kevin Simpsom over het IsraëlischPalestijnse conflict en van André Ferrari over de klassenstrijd in LatijnsAmerika. China is, zoals bekend, een dictatuur. Dat betekent dat socialisten en andere oppositiestromingen geen openlijke campagnes kunnen voeren. De regering heeft recent een aantal
internet-sites afgesloten en verschillende leden van de oppositie, verbonden met het Charta 08 Manifest, gearresteerd. Dit manifest, ondertekend door meer dan 7000 mensen, roept op tot een einde aan de heerschappij van één partij en tot het instellen van burgerlijke democratische partijen. Allemaal zaken waar socialisten ook voor strijden. Veel Charta 08-ondertekenaars zijn echter liberalen die een sneller tempo willen van kapitalistische economische hervormingen.
Mensen die het blad willen steunen kunnen ook een exemplaar van ‘Shehui Zhuyi’ kopen via de betaalpagina op chinaworker.info. De kosten zijn 3 Engelse ponden of 4,50 dollar.
Vanwege de omvang van de onderdrukking door de staat in China kan ‘Shehui Zhuyi’ niet openlijk verkocht en gedistribueerd worden. De verspreiding zal dus online plaats vinden. Men kan het downloaden en lokaal afdrukken in kleine aantallen voor lokale verspreiding, binnen universiteiten, scholen e.d. ‘Shehui Zhuyi’ is verkrijgbaar in pfd-formaat via
[email protected]. Wij hopen dat het blad een belangrijke rol zal spelen bij het tot stand brengen van een daadwerkelijk democratisch socialisme in China.
Nieuw socialistisch blad onder de naam “Shehui Zhuyi” (De Socialist)
Offensief Nr. 189 - 7
Vakbondsstrijd
Europese vakbondsacties
om crisis te bezweren? De wereldwijde economische crisis heeft ook in Europa geleid tot faillissementen en massaontslagen naast miljardensteun aan het bank- en verzekeringswezen vanuit de diverse nationale regeringen. Bankiers en andere speculanten strijken miljoenenbonussen op van het geld dat ze toegeworpen krijgen van de staat. En tot op heden is de belangrijkste eis van de diverse vakcentrales in Europa het invoeren van extra werktijdverkorting (WTV) om zo ontslagen te voorkomen (voor hoelang vraag je je af). Door Peter den Haan, bondsraadlid FNV-Bondgenoten Vervoer Ook in Nederland kloppen Agnes Jongerius en de rest van de vakbondstop zich op de borst over de behaalde resultaten. Op het Congres van FNV-Bondgenoten van 29 en 30 januari in Rotterdam deed Henk van der Kolk, de herkozen voorzitter, nogmaals een oproep aan Minister Donner om zijn
jaar in meerdere steden in Europa, waaronder Berlijn, Rome, Athene en Madrid en dus ook in Nederland, een massale betoging tegen het ‘asociale kapitalisme’ wordt georganiseerd en voor een “Sociale New Deal”. (De New Deal was een hulpprogramma voor de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde
Massale demonstratie in Rome tegen de bezuinigingsbeleid van Berlusconi, oktober 2008 WTV-regeling voor “bedrijven in zwaar weer” ook na eind maart 2009 te verlengen. Al deed hij geen uitspraak tot hoelang deze regeling diende te worden verlengd. En dat is ook logisch, de meer serieuze economische instellingen rekenen inmiddels op een wereldwijde recessie die meer dan 2 jaar zal aanhouden. Zelfs de meest kortzichtige vakbondsbons kan dan begrijpen dat zulk beleid dan tekortschiet en tot symboolpolitiek verwordt. In Europees verband is de druk al hoger opgelopen. In Italië, Griekenland, Frankrijk, Spanje, IJsland, Duitsland, maar ook een aantal voormalige Oostbloklanden, zijn er al massale protesten geweest tegen bedrijfssluitingen en massa-ontslagen. Terecht protesteren arbeiders en jongeren tegen het feit dat de financiële chaos waar we door de buitensporige zelfverrijking van de kapitalisten, op ons wordt verhaald. De Europese Vakcentrale ETUC, waar ook de Nederlandse FNV bij is aangesloten, heeft dan ook onder druk van haar leden een Europese actiedag tegen de crisis uitgeroepen. Het is de bedoeling dat op 15 of 16 mei van dit
Staten, dat was gericht op herstel van het kapitalisme, gepaard aan een zeker sociaal vangnet voor arbeiders en minderbedeelden). Uiteraard is een wapenschouw van de Europese arbeidersklasse tegen het
afwentelen van de crisis op onze schouders een goede zaak. Maar duidelijk is ook dat geen van de naar voren gebrachte punten een serieus tegenwicht zullen bieden aan gevolgen van de kapitalistische economie in crisis; dalende orders, bedrijfssluitingen en ontslagen, toenemend protectionisme en, zoals de eerste tekenen zich al voordoen, ook sociale crisis en onrust. En praten over “gewoon goed werk” op een moment dat de meeste bedrijven op apegapen liggen en alle zeilen bij moeten zetten om het hoofd boven water te houden, zal door de meeste ontslagen flexwerkers en uitzendkrachten als regelrechte luchtfietserij worden bestempeld. Het grootste probleem is dan ook dat de internationale vakbondstop met huid en haar aan het kapitalisme is verbonden en geen enkel alternatief ziet voor dit systeem van roofbouw en uitbuiting. Nergens klinkt de kreet: “Open de boeken” als er aan de ene kant directeuren met miljoenen aan bonussen verdwijnen en de staat (lees: de belastingbetaler) miljarden moet bijpassen om de tent draaiende te houden. Ook de zo veelgeroemde “pluk-ze-kaalpolitiek” is blijkbaar niet van toepassing op de criminelen van het bank- en verzekeringswezen.
Integendeel, als er dan een bank of verzekeraar wordt ‘genationaliseerd’, mogen de weggesluisde miljarden blijven waar ze zitten en van democratische controle op de bedrijfsvoering is al helemaal geen sprake. In veel gevallen moeten degenen die verantwoordelijk zijn geweest voor het ontstaan van deze situatie nu het probleem op gaan lossen. Dat is bijna hetzelfde als aan een veroordeelde pedofiel vragen toezicht te houden in een kinderdagverblijf! De belangrijkste leus voor de arbeidersbeweging: “Niemand de poort uit! Geen gedwongen ontslagen!” komt ook niet voor in de plannen van ETUC. En juist dat is de beste bescherming van werknemers tegen de crisis. Als bedrijven zeggen dit niet te kunnen betalen, dienen ze genationaliseerd te worden en aandeelhouders te worden gecompenseerd voor zover daar echte behoefte aan is. Wij, de werknemers, zijn de grootste slachtoffers van de crisis van het systeem. En als dit systeem ons geen fatsoenlijk leven meer kan veroorloven, kunnen wij ons dit systeem niet meer veroorloven. Dit voortschrijdende inzicht zal meer en meer door arbeiders en jongeren over de gehele wereld naar voren worden gebracht in de komende maanden en jaren. Vakbondsleiders die zetbaas willen blijven van het kapitalisme zullen steeds vaker in botsing komen met hun leden die naar socialistische oplossingen zoeken. Maar om deze top ook daadwerkelijk te vervangen door een leiding die wel bereid is het systeem echt aan te vallen, daar is georganiseerde oppositie voor nodig. Het zal op basis van strijd geschieden en de belangrijkste eerste stap daartoe is inderdaad mobilisatie van de arbeidersklasse. Daarom is deelname aan de Europese acties om er een groot succes van te maken een eerste vereiste. In landen als Cyprus, België, Duitsland en Engeland is er al een linkse vakbondsoppositie aan het uitkristalliseren. De website fnvvechtvoorjerecht.nl in Nederland is, na De Maat is Vol, in 2003/2004, een eerste aanzet naar een georganiseerde strijdbare vakbondsoppositie. De noodzaak deze uit te bouwen is overduidelijk.
8 - Offensief
Nr. 189
Wilders ver volgd dé oplossing tegen racistische politici? Op 21 januari maakte het gerechtshof in Amsterdam bekend Wilders te gaan vervolgen wegens het aanzetten tot haat en racisme. Maar is dit inderdaad de weg vooruit voor de strijd tegen racisme en rechtse politici als Wilders?
niet meer naar de inhoud van de zaak, maar enkel naar gerechtelijke procedures en kan de uitspraak dan ook vernietigen.
gespeeld.
Door Emil Jacobs, Offensief Limburg De rechtbank baseert zich mede op uitspraken van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens en noemt vervolging "kansrijk". Het hof meent dat de uitlatingen van Wilders wat betreft samenhang, inhoud en presentatie voldoende aanknopingspunten bieden voor vervolging wegens het aanzetten tot haat en discriminatie. Ook de film van Wilders, Fitna, heeft een rol in dat besluit
Wilders reageert natuurlijk verongelijkt. Hij verdedigt zijn standpunten met “vrijheid van meningsuiting”, en spreekt van “een zwarte dag voor alle mensen die op mij hebben gestemd, en voor iedereen die vindt dat je kritiek mag hebben op de islam”. Hij heeft op 3 februari dan ook aangekondigd de uitspraak van het Amsterdamse hof aan de Hoge Raad voor te leggen. Die kijkt dan verder
Het hele circus heeft Wilders alleen maar in de kaart gespeeld. In de peilingen staat hij op ruime winst en de extreemrechtse scene voelt zich gesterkt. Door dit gerechtelijke circus kan Wilders zich neerzetten als "tegen de gevestigde orde". Als socialisten vertrouwen we niet op de staat en haar procedures om racisme te bestrijden. Sterker, het is maar al te vaak een tactiek van kapitalistische politici om racisme in te zetten in een verdeel-en-
heers methode om te voorkomen dat arbeidersverzet tegen hun beleid te omvangrijke vormen aanneemt. Wij komen op voor een verenigd front van werkende mensen, jongeren en armen, ongeacht culturele of etnische achtergrond tegen racisme en fascisme. Op 1 maart is er in Maastricht een grote demonstratie aangekondigd door Voorpost, een club van neonazi's. Wij mobiliseren en organiseren actief mee aan een tegendemonstratie, kom daarom mee naar Maastricht en geef extreemrechts geen kans!
Demonstr atie te gen ffascisme ascisme Demonstra teg 1 maar t, 11:30 Griend, Maastric ht maart, Maastricht tion) aal Sta bij Centr (na Station) Centraal (nabij
Offensief
nr.189, maart - april 2009 Offensief verschijnt 5 keer per jaar.
Web: www.offensief.nl Mail:
[email protected] Telefoon: 084-8 310 656 (voicebox) Eindredactie: Eefje Schrevel ISSN: 0169-7714
Neem een abonnement op Offensief, of word actief lid. Neem contact met ons op voor het bijwonen van een van bijeenkomst, of om een afspraak te maken voor een gesprek.
Neem een abonnement voor 15 euro per jaar, of 25 euro voor een steunabonnement. Maak een van bovenstaande bedragen over op giro 2079240 t.n.v. Offensief, onder vermelding van “abonnement”.
