België - Belgique P.B. 9000 Gent 1 BC 0400
Afgiftekantoor Gent 1
v.u.: Toon Schoutteet, Kammerstraat 22, 9000 Gent erkenningsnr.: P309737 | abonnementsprijs: 5 euro | editie: Januari 2009
Edito Beste vrijwilligers, vrienden en sympathisanten, Ik hoop dat jullie de kerstdagen goed zijn doorgekomen en het nieuwe jaar met veel plezier hebben ingezet. Namens Casa Rosa wens ik jullie het allerbeste voor 2009: veel geluk en natuurlijk een goede gezondheid. Ook in 2009 hoopt Casa Rosa jullie regelmatig te mogen verwelkomen in ons huis of op één van onze activiteiten. Ik mag het nieuwe jaar beginnen met goed nieuws. Eind 2008 kreeg Casa Rosa via de Koning Boudewijnstichting het bericht dat haar een legaat toebedeeld was door Jules Braet, één van de trouwe Vrienden van Casa Rosa, die begin 2007 is overleden. Jules heeft Casa Rosa een bedrag van € 127.500 nagelaten, onder de bindende voorwaarde dat we dit bedrag investeren in de verdere afwerking van het huis. Met de komende verbouwingen voor de boeg zal dit legaat zeker van pas komen. Casa Rosa is Jules natuurlijk bijzonder dankbaar en zal na de verbouwingen haar gulle schenker op passende en blijvende wijze herdenken in ons huis. Verder in deze Casa Prosa vinden jullie een interview met Jules Braet en enige informatie over legaten. Jullie hebben dus wel begrepen dat 2009 een verbouwingsjaar wordt voor Casa Rosa. We hopen rond maart, april te starten met de derde en laatste verbouwingsfase van ons huis. Er zullen werken rond brandveiligheid en toegankelijkheid (lift, gehandicaptentoegang) uitgevoerd worden, de zaal Atelier en de zolder worden afgewerkt. Tegen de 10de verjaardag van Casa Rosa in 2010 moet ons huis er piekfijn bij liggen! Tot slot wil ik jullie vragen om de datum van onze volgende Algemene Vergadering alvast te noteren: dinsdag 17 februari. Dan wordt de balans van het voorbije werkjaar opgemaakt en blikken we vooruit naar onze activiteiten in 2009. Gemotiveerde kandidaten voor het nieuwe bestuur zijn steeds welkom! Pim Bonne Voorzitter CasaProsa
Januari 2009
2
ROZE KERST | Een Nederlandse holebi-groepering vindt kerst en eindejaar een uitgelezen gelegenheid om homoseksualiteit op een speelse wijze onder de aandacht te brengen. Zo werden acteurs aangezocht om in een levensechte kerststal te figureren, maar dan wel in een roze versie. Een lesbische Maria en een homoseksuele Jozef, compleet met partner, dienden de traditionele voorstelling van kerst in vraag te stellen. Christelijke kringen reageerden meteen geschokt, en spraken van een aantasting van het geloof. www.gay.com
Faits divers
[email protected]
HOLEBI OP RUST | Holebi’s nemen een steeds markantere plaats in de moderne samenleving in. De zichtbaarheid van de holebi-gemeenschap is de voorbije decennia merkelijk groter geworden. Zo zijn er openlijk homoseksuele celebrities, wordt er op tijd en stond een Gay Pride georganiseerd, bestaan er gay bars en is er een specifiek vakantieaanbod voor de andersgeaarde medemens. Niet verwonderlijk dat in de vergrijzende maatschappij ook de nood wordt gevoeld aan bejaardenhomes voor de al wat oudere holebi. Het Duitse tijdschrift Der Spiegel schreef onlangs dat in Duitsland een groeiend aantal holebi-rusthuizen wordt opgericht. Vele duizenden holebi’s-op-jaren zouden er hun laatste jaren willen doorbrengen. Er wordt daarbij naar een zo open mogelijke atmosfeer gestreefd. In Duitsland was homoseksualiteit wettelijk strafbaar tot 1994, en veel oudere holebi’s hebben dan ook een traumatisch verleden achter de rug. Ze voelen er bijgevolg niets voor om op hun oude dag in een tehuis terecht te komen waar ze moeilijk of niet voor hun geaardheid kunnen uitkomen. Sommigen zijn bang voor discriminatie, vaak omdat ze heel hun leven hebben moeten strijden om geaccepteerd te worden. Op hun oude dag willen ze die strijd niet nog eens overdoen, en de holebi-homes bieden hier een oplossing.
MOOI DOOF | Net als hetero’s bestaan ook holebi’s in alle vormen en maten. Groot en klein, dik en dun, megaknap of net iets minder spectaculair...de mogelijkheden en combinaties zijn eindeloos. Er wordt daarbij nogal eens voorbijgegaan aan andersvalide holebi’s, een vaak vergeten groep. Niet zo in Zwitserland, waar ze onlangs de dove Ricco Müller tot Mister Gay 2008/2009 hebben verkozen. De Zwitserse knuffelknaap verklaarde dat zijn doofheid soms remmend werkt op het leggen van sociale contacten, maar dat hij zich er niet al te zeer door laat ontmoedigen. Zijn titel kan alleszins helpen de situtaie van andersvalide holebi’s extra onder de aandacht te brengen. www.blick.ch
IEDER ZIJN ROL | Harvey Milk was één van de eerste Amerikaanse politici die openlijk voor zijn homoseksualiteit uit kwam, en in 1978 door een politieke tegenstrever werd vermoord. Hierdoor groeide hij uit tot een soort gay-icoon, waar de jongens en meisjes van Hollywood inmiddels een historische prent rond hebben gemaakt: “Milk”. Met zo’n wervende titel en een steracteur als Sean Penn in de titelrol leek succes gegarandeerd. Fout. Amerikaanse holebiorganisaties maken zich druk over het overaanbod van hetero’s in de film. Alle belangrijke rollen worden door hetero’s gespeeld, en van Sean is ook geweten dat hij enkel naar borstjes kijkt. Kortom, Penn hoort volgens gay Amerika niet in de film thuis. Wij bij Casa Prosa vinden de hele controverse wat vreemd. We hebben Sean Penn uiteindelijk nooit als de ster van “Milk” of “Dead Man Walking” beschouwd, maar gewoon als de ex van Madonna. Zijn wij nu homo? www.abcnews.go.com CasaProsa Januari 2009
3
CasaProsa
Januari 2009
4
Er blijft maar één weg en dat is de dood. Julien Braet (voor de meesten Jules) is op 8 maart 2007 overleden. Hij had een beroerte gehad, was gedeeltelijk verlamd en verkoos om uit het leven te stappen. Een leven als gehandicapte zag hij niet zitten. Tot op de laatste dag voor zijn dood ben ik op bezoek geweest en heb ik de vriendschapsband onderhouden. Ook al was het niet altijd gemakkelijk want Jules had een scherp en zelfstandig verstand en hij wist heel goed wat hij wou. Hij wou ook bekomen wat hij zinvol en verstandig vond, ook al dachten anderen er anders over. Hij was met militaire discipline opgevoed en was jaren leraar bij de Belgische Krijgsmacht in Duitsland. Dat was zijn eigen keuze: hij wou orde en tucht. Het siert hem dat hij, zonder kinderen of nabije erfgenamen, koos voort te leven in enkele projecten die hij waardevol vond.
Interview
[email protected]
Na de dood van zijn vrouw is hij naar zijn geboortestad teruggekeerd, heeft hij een tweede leven gevonden en beleefde hij zijn coming-out. Laat, zeker, maar voor iemand van die generatie, die ook zijn carrière belangrijk vond, niet ongewoon. Hij zocht contact met de Gentse holebi-beweging en was van in het begin een groot voorstander van het holebihuis Casa Rosa. Het was voor hem vanzelfsprekend dat een deel van zijn vermogen naar Casa Rosa zou gaan. Hij had dus niet alleen een groot verstand maar ook een groot hart. Daarom heeft hij bij de Koning Boudewijnstichting zijn legaat geregeld. Casa Rosa is daar een groot begunstigde van. Hij laat het huis 127.500 euro na. Jules leeft voort, niet in zijn natuurlijke kinderen, maar in de goede daden die hij gesteld heeft. Casa Rosa is dan ook van plan met de geschonken middelen het Atelier op de eerste verdieping verder af te werken en haar de naam te geven: Zaal Jules Braet. Ik had, samen met Bart Hellinck, eind 2005 een gesprek met hem. Alhoewel hij niets opzienbarends of schandelijks onthult, wou hij toch pas publicatie na zijn dood. Ik ben geboren in Gent op 23 maart 1931. Vader was militair, gelegerd in Brussel, maar tijdens de oorlog werkzaam als ravitailleringsbediende in Wetteren. Mijn moeder had thuis in de Gebroeders Van Eyckstraat een textielwinkel waar in feite een beetje van alles werd verkocht: korsetten, bustehouders, ondergoed, sokken en kousen, garen, … Dat ik enig kind ben, was in de familie zeer gewoon, een eerder links-vrijzinnig gezinde familie zonder kroostrijke gezinnen. Mijn vader was eveneens enige zoon. Mijn moeder had één zuster, maar die is kinderloos gebleven. Een uitstervende familie, en dit langs alle vier de grootouders. Seksualiteit was geen taboe-onderwerp in mijn jeugd. Het werd tamelijk open beleefd, ik zeg niet gesproken. Schuine grappen konden wel en iedereen lachte. Soms verstond ik waarover het ging, soms begreep ik de grap niet. Homoseksualiteit kwam ook wel aan bod, maar niet onder de vorm van een grap. In de buurt woonde immers een toneelspeler van de KNS die eens in de gevangenis was beland voor gedoe met jongetjes van 12 jaar of zoiets. Maar daar werd geen uitleg over gevraagd, en geen uitleg over gegeven. Als het je interesseerde, zou je het wel te weten komen. Ook in mijn klas op het Atheneum heerste er een open sfeer met betrekking tot seksualiteit: er werd onder elkaar over geroddeld... en eveneens gefoefeld. Wijlen Bob Carlier (holebi-pionier in de jaren zestig-zeventig) was trouwens een klasgenoot van mij. Uit die periode heb ik herinneringen aan de kleedcabines op de verdieping van zwembad Van Eyck. Die waren aan de bovenste kant afgezet met tralies, en als je allerlei kuren uitstak CasaProsa Januari 2009
5
kon je daardoor gluren en een schoon zicht hebben op de andere kant. Je wist natuurlijk wie het was, want je ging erheen met de school. Normaal deelde je een cabine met drie, maar met twee lukte het soms ook. Die nieuwsgierigheid heb ik echter nooit aangevoeld als iets dan van binnenuit kwam. Dat beperkte zich tot seksualiteit en was niet erotisch. Er was geen sprake van verliefdheid. Bij anderen was dat wel het geval: onder andere onze goede Bob kon niet zonder smoorverliefd te zijn. Hij ging daar anders mee om. En we spraken daar ook over, zelfs in die mate dat ik voor hem ooit eens iemand heb moeten vragen of hij iets voor Bob voelde. Het antwoord was negatief en ik heb die boodschap overgebracht. Tijdens mijn studententijd - ik studeerde geschiedenis - was ik ondervoorzitter van het Taalminnend Studentengenootschap ’t Zal Wel Gaan, een Vlaamsgezinde vereniging. Dat sprak me aan omdat het uitgesproken links was. En toen de voorzitter zijn lidgeld niet had betaald, ben ik op een gegeven ogenblik de nieuwe voorzitter geworden. Dan hebben de stommekloten van de KVHV gezegd: ‘Waar gaan we naartoe met een franskiljon aan het hoofd van ‘t Zal Wel Gaan?’ Maar ik ben nooit een franskiljon geweest. Thuis werd geen Frans gesproken maar men heeft het wel gepousseerd. We luisterden naar Frans Brussel op de radio en er kwamen Franstalige kranten in huis naast de Nederlandstalige. Ik heb mijn best gedaan. Ik spreek Frans en ik voel me twee keer mens in plaats van één keer. In die periode had ik op mijn kamer wel seksuele ontmoetingen met jongens, maar nooit iets langdurig. Opnieuw: dat was voor mij louter iets lichamelijks. Daar kwamen nooit gevoelens bij te pas. Ik kon het me zelfs niet voorstellen: homo-zijn op erotisch gebied. Dat ging mijn verstand te boven. Dat verklaart zeker waarom ik later ben getrouwd. Als student had ik niets met meisjes, want dat was een gevaar wegens het risico op zwangerschap. In het Gents zijn er zo van die uitdrukkingen die goud waard zijn: ‘hij heeft er zich laten opleggen’. in Duitsland Na mijn studies volgde de legerdienst in Duitsland. Toen ik binnenging was het nog voor 24 maanden waaraan ik me niet heb willen onttrekken. De staat heeft immers mijn carrière mogelijk gemaakt door mij onderwijs te verschaffen. Waarom dan zeggen: ‘Nu doe ik niets voor de staat’? Bovendien vind ik het leger een noodzakelijk kwaad. Ik ben geen militarist, maar wel een pacifistische militair. Het leger is helaas nodig. Maar dat betekent niet dat ik goesting heb om daarvoor te sterven: ik zal eerst trachten te bewijzen dat vrede veel meer opbouwt. Uiteindelijk heb ik een plaats gezocht in het onderwijs, en die heb ik gevonden in een tweetalige school in Duitsland. Ik was dus vooral leraar geschiedenis en aardrijkskunde en … militair in reserve. We hadden een uniform en we reden met een militaire nummerplaat maar we werden betaald door het ministerie van Onderwijs. Ik was daar goed, het was daar geestig, en ik had er een aantal kameraden waar ik nu nog in contact mee ben. Bovendien had ik er -weg van thuis - meer ‘lucht’ dan in Gent. Voor een groot stuk leefden we buiten de militaire gemeenschap want wij logeerden niet in een kazerne. Het was een burgerlijk leven in een huis dat we gratis ter beschikking kregen en waar we soms met drie in woonden.Volgens de regels allemaal mannen. Pas als je getrouwd was, volgde een andere regeling. In de school leerde ik ook mijn toekomstige Franstalige vrouw kennen. Qua mentaliteit kon ik CasaProsa
Januari 2009
6
me heel goed bij haar vinden: de oude Gentse mentaliteit en de Waalse lagen immers zeer dicht bij mekaar. Ik was 29 jaar toen we zijn getrouwd. Waarom? Gewoon omdat het klikte. En om de sociale druk: je gaat toch niet zomaar samenwonen… een generatiekloof. Met wederzijdse toestemming hebben we geen kinderen gekregen. Voor mij was dat trouwens een voorwaarde om te trouwen: ik wilde geen kinderen op deze wereld zetten. Men zegt wel eens dat je jouw kinderen het leven schenkt. Maar dat is niet zo: je geeft hen de dood. Vind je dat een pessimistische visie? Kan je dat anders doen? Kan je dat omdraaien? Ik niet: er blijft maar een weg en dat is de dood. We zijn bijna 40 jaar getrouwd geweest. Uiteindelijk heb ik zelfs de hulp van een dokter moeten inroepen om haar overlijden te boven te komen. We kwamen immers zeer goed overeen: we hadden volledig dezelfde goesting op alle vlak (kunst, muziek,...). Laat me het zo stellen: het was net alsof ik als celibatair verder leefde met twee. Mijn huwelijk was ook een uitlaatklep - geen noodklep! - op seksueel vlak. Eigenlijk had ik niets anders meer nodig. Ik had genoeg aan dat huwelijk, op een heel zeldzame ‘Seitensprung’ met een man na maar dat stelde niks voor en dat had geen invloed op mijn relatie. Dat was alweer louter seksueel, dat korreltje zout dat een spijs een andere smaak geeft. Pas na 20 jaar huwelijk heb ik het mijn vrouw verteld: ‘Luister, dat doet zich voor. Ik kan er niets aan doen maar het is zo. Ik wil naar een psycholoog gaan en alles wat je wil, maar het eenvoudigste is… Ik zie je nog altijd even graag en ben nog altijd even verzot op jou, dus laat ons bij mekaar blijven en zien hoe het gaat.’ En dat is relatief gezien zeer goed gegaan. Alhoewel dat voor haar in het begin natuurlijk wel een schok was. Of ik dan wel 100% homo ben? Ik zou het anders zeggen: men evolueert naar het ene of het andere. Dus men wordt niet noodzakelijk zo geboren; dat is een theorie. Men weet de oorzaak niet. Op 47-jarige leeftijd ben ik met pensioen moeten gaan. Ik was provisor (adjunct-directeur) op het Koninklijk Atheneum in Bensberg, een school met 2000 leerlingen. Dat betekent concreet dat al het aangename door de prefect wordt gedaan, en al het onaangename door de provisor. Je zit altijd tussen twee vuren: tussen de prefect en de leraar, tussen de leraar en de leerling… Daarbovenop kwam het overlijden van mijn moeder en vond ik het huis in een erbarmelijke toestand. Dat overviel me allemaal op hetzelfde ogenblik. Ik was fysisch totaal op en mijn pensioen was welkom. We zijn echter in Duitsland blijven wonen want mijn vrouw gaf er nog les. Hier kon ze immers geen les geven in het Nederlands: zelfs al had ze het gekund, dan had ze het niet gemogen wegens onze taalwetten... consulent Om bezig te blijven ben ik dan als vrijwillig moreel consulent bij het Belgische leger in Duitsland aan de slag gegaan. Al vele jaren werd door de vrijzinnigen geëist dat degenen die niet naar de kerk gaan eveneens bijstand kregen zoals gelovigen. Maar om dat te kunnen eisen, moesten er ook kandidaten zijn. Uiteindelijk is het gelukt en toen schaften ze de legerdienst gewoon af. Ik ging ook met succes pleiten voor de krijgsraad. Intussen is er ook geen krijgsraad meer. Een grote overwinning op antimilitaristisch gebied? Ik betwijfel het. Als lekenconsulent heb ik nooit seksuele kwesties voorgelegd gekregen. Wellicht zat ik te ver verwijderd van de soldaten. Terwijl elke CasaProsa Januari 2009
7
eenheid een aalmoezenier had, was ik alleen voor alle Belgische soldaten in Duitsland. De officiële politiek van het leger met betrekking tot homoseksualiteit? Zolang er geen dwang op minderen uitgeoefend werd, trok men zich dat niet aan. Ik heb geen gevallen gekend maar kan je dat wegdenken? Ik niet, hoor. In Duitsland ben ik ook toegetreden tot de vrijmetselarij, tot een mannenloge in Keulen met een heel internationale samenstelling. Ik heb daar veel aan gehad, maar het werd toch een enorme desillusie. Positief was het totaal vredelievend bespreken van problemen - voor alle duidelijkheid: bijna nooit politieke -, en zoeken naar een oplossing, en het mekaar in de mate van het mogelijke steunen om die oplossingen erdoor te krijgen. De ontgoocheling heeft te maken met: luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Broeders die mooie principes prediken, maar je mag niet goed kijken naar wat ze doen. En die vaststelling is zeer pijnlijk. Maar ik denk dat je die desillusie overal tegenkomt - ook in de holebibeweging - en het een kwestie is om ze te kunnen aanvaarden. terug thuis Vanaf mijn militaire dienst in Duitsland ben ik uit Gent vertrokken, maar toch ben ik er nooit echt uit verdwenen. Toen mijn vrouw met pensioen ging, in het midden van de jaren ‘90, zijn we teruggekeerd. Ik miste Gent dan al vele jaren. Ik heb dan wel weinig familie - enkel in de 7de of 8ste graad - maar Gent is mijn familie. Ik heb mijn Belfort nodig, en mijn Gentse Feesten. Dat is mijn familie.Toen ik al weduwnaar was, ben ik een keer verliefd geworden op een man. Maar ik ben een zeer rationeel ingestelde persoon, ja. Altijd geweest. Werkelijk dodelijk rationeel, dat wil zeggen dodelijk voor de anderen. Als het niet past in wat logisch is, dan moet het weg. Emoties zijn uit den boze als je rationeel bent. Dat is oncomfortabel. Dat is ook gevaarlijk, want je kan je er ook laten opleggen. En verliefdheid is een emotie, dus... Maar hij heeft gelukkig een stommiteit gedaan die ik in mijn rationaliteit niet kon aanvaarden. Dan heb ik gezegd: we moeten uit elkaar. En ik heb zijn tandenborstel teruggestuurd. Dat was waarschijnlijk mijn geluk, want die vent zou met mij gedaan hebben wat hij wilde. Hier in Gent ben ik ook met de homogemeenschap in contact gekomen, eerst Het Gehoor en later Casa Rosa. En ik voel het aan als thuiskomen. En ik wil ze helpen: als ik het kan, doe ik het. PS: En zo doneerde Jules Braet dus 127500 euro aan Casa Rosa. Waarvoor eeuwige dank.
CasaProsa
Januari 2009
8
Eerst vriend, dan broer, dan man. Huwelijken met personen van een ander ras of uit een ander land zijn van alle tijden. Maar soms komt daar wel heel wat bij kijken. Zoals met een Thai en een Belg. Dertig jaar samen en nu voor het eerst een huwelijk met stijl, familie en vrienden en …. Ze leven nog lang en gelukkig. In het nu … en in Thailand als een King. Wij zijn op bezoek bij Lionel Coene en Torn Kawin. Jullie zijn nu 31 jaar samen en recent getrouwd. Hoe kwam het zo ver? Lionel: Niet geheel onverwachts maar een verrassing was het zeker. Wij waren eerst halfbroer en halfbroer en nu echtgenoot en echtgenoot. Natuurlijk stonden sommige vrienden en familie argwanend tegenover de komst van een Thaise vriend. Toen was het: pas op, je weet niet waaraan je begint. Nu reageerden ze: fijn, alweer een feest. Waaruit nogmaals blijkt dat het onbekende afschrikt en dat vriendschap gemakkelijker wordt
CasaProsa Januari 2009
9
Shannon Coil’s Blogspot
[email protected]
De Roze Joker Een bloeiend holebi-project voor mensen met een verstandelijke beperking
Ongeveer 6 maanden geleden raakte ik actief betrokken bij een gloednieuw project, de Roze Joker. De Roze Joker organiseert een paar keer per jaar activiteiten voor holebi’s met een verstandelijke beperking. Een erg interessant initiatief van de Holebifederatie in samenwerking met Casa Rosa en VMG (Vorming voor en met mentaal gehandicapte personen). In den beginne… Een paar jaar geleden startte VMG met het organiseren van holebi-weekends. Er kwam heel wat respons maar sommige deelnemers vonden het jammer dat er maar één weekend per jaar georganiseerd werd. Bovendien was het nogal duur. Al gauw werd duidelijk dat er nood was aan regelmatige activiteiten voor deze specifieke doelgroep. Dus ging VMG raad zoeken bij de Holebifederatie, die erg positief reageerde. Er werd een proefproject opgericht in samenwerking met VMG en Casa Rosa: ‘Ontmoetingsnamiddagen voor holebi’s met een verstandelijke beperking’. De Roze Joker Samen werd besloten het project ‘De Roze Joker’ te dopen. In totaal werden in 2008 4 diverse ontmoetingsnamiddagen georganiseerd : één in februari, één in mei, één in september en één in december. Persoonlijk raakte ik vanaf de 2e activiteit bij de Roze Joker betrokken en ik moet zeggen, het was echt een positieve ervaring ! Die dag organiseerden we een korte quiz, een gespreksronde (in kleine groepjes) en een stadsspel. Achteraf gingen we nog gezellig iets drinken in een holebicafé. Het was een rustige, zonnige, aangename namiddag. Iedereen ging tevreden naar huis. Op 26 september gingen we samen bowlen en ook dat was een groot succes ! Onlangs, op 6 december, organiseerde de Roze Joker nog een activiteit. Mijn collega van VMG hield een presentatie over internet : ze besprak onder andere sites met holebi-info en holebi-chatsites. Vervolgens was er een pannenkoekenbak met warme chocomelk en werd er nog gezellig nagebabbeld. Een rooskleurige toekomst tegemoet ! Gezien het succes van het proefproject besloot de Roze Joker het project te verlengen. In 2009 zijn nu al 6 activiteiten gepland. Het project is ondertussen ook voorgelegd aan de Stad Gent in de hoop op eventuele subsidies. Ook Casa Rosa heeft verklaard zich verder te willen inzetten voor het project. De Roze Joker gaat dus een rooskleurige toekomst tegemoet, letterlijk dan ! Voor meer info kan je altijd terecht bij mij, Sabine Onou, op het adres:
[email protected] CasaProsa Januari 2009
10
Wording van een stadsbeeld.
Wanneer: Zondag 25 januari 2009. Waar: Centrum Gent. Vertrek: Aan de St.-Baafsabdij (kant Van Eyckbrug) om 13u30 (Deze site bevindt zich in de buurt van de Dampoort). Prijs: 24 euro per persoon (maaltijd en koffie inbegrepen). 10 euro per persoon (zonder maaltijd, koffie inbegrepen). Inschrijven: Voor 19 januari 2009 door het juiste bedrag te storten op rekening 891-5841111-72 van Kristof Verstraete en een mail ter bevestiging te sturen naar
[email protected] met de vermelding welke maaltijd je neemt. Je hebt de keuze tussen: Gentse stoverij of Gentse waterzooi.
Casa Uit gaat het deze keer niet ver zoeken. De geschiedenis van onze eigen stad is voor vele Gentenaars en omwonenden vaak nog te weinig gekend. Niemand anders dan Rudy Bakeland kan op zo een boeiende en opbouwende manier een publiek animeren met zijn verhalen en anekdotes tijdens een 4 uur durende afwisselende tocht met koffiepauze en een maaltijd achteraf. Gent wordt terecht geroemd voor de veelheid en vooral verscheidenheid aan historische monumenten. Op straat valt zo maar eventjes 800 jaar bouwgeschiedenis te bewonderen ! De grote monumenten, zeg maar de kaskrakers, zoals de Drie Torens en het Gravensteen stelen uiteraard de show. Hun eeuwenoude aanwezigheid levert schitterende verhalen op. Maar er is meer dan indrukwekkende gebouwen en boeiende anekdotes. Ook de “layout” van het Gentse stadslandschap vertelt veel over ontstaan en wording. Zo zeggen de situering van het Duivelsteen aan de Reep vlakbij de St-Baafskathedraal of een aantal smalle steegjes die een vreemde bocht maken ons iets meer over de oudste (eerste) stadskern en de latere uitbreidingen ervan. Deze tocht die begint aan de resten van de Sint-Baafsabdij - de “wieg” van Gent - voert ons langsheen de sporen van de vele opeenvolgende historische stadsbeelden die Gent gemaakt hebben tot wat het vandaag is. Op het einde van de wandeling wordt er een maaltijd genomen in restaurant De Witte Leeuw op de Graslei. Je kan kiezen tussen Gentse stoverij of Gentse waterzooi; die keuze dien je bij je inschrijving mee te delen.
CasaProsa Januari 2009
11
Kalender
Contact
Activiteiten 17/01: Zizo Winterfuif van Zizo Magazine, Balzaal Vooruit, Sint-Pietersnieuwstraat 23, 9000 Gent. Vanaf 22u. 25/01: Verteltocht van Casa Uit. Casa Uit zoekt het deze keer in Gent. Niemand anders dan Rudy Bakeland vertelt verhalen en anekdotes tijdens een 4-uur durende afwisselende tocht met koffiepauze en een maaltijd achteraf. Meer info via
[email protected] of via de website van Casa Rosa. 17/02: Algemene Vergadering Casa Rosa. Casa Rosa sluit op dinsdag 17 februari 2009 officieel het werkjaar 2008 af. Traditioneel wordt iedereen om 20u in het Atelier op de eerste verdieping verwacht. 11/04: Spunk van Verkeerd Geparkeerd, Concertzaal Vooruit, SintPietersnieuwstraat 23, 9000 Gent. Vanaf 22u.
Redactie Contacteer de redactie van CasaProsa voor al uw opmerkingen of creatieve ideeën e-mail:
[email protected] post: Redactie CasaProsa Kammerstraat 22 9000 Gent
Hou ook de website van Casa Rosa in de gaten want vanaf 2009 introduceert Casa Rosa haar nieuwe webstek! Overige • Elke maandag VG café 20u-23u | Gent | Casa Rosa • Elke 1e en 3e dinsdag praatcafé Go Different 19u |Lokeren | Francorchamps • Elke 2e dinsdag Holebikerk 19u | Gent | Casa Rosa • Elke 3e dinsdag praatcafé Tweewaardig 20u | Gent | Casa Rosa • Elke 3e woensdag café LS & LS+, 20u | Dendermonde | JH Zenith (Otterstraat) • Elke 1e donderdag café LS & LS+, 20u | Aalst | Café The Dutch Inn (Stationsplein) • Elke donderdag AA de Eerste, 20u -22u | Gent | Casa Rosa • Tweewekelijks op donderdag koorrepetitie Goed Gestemd 20u – 22u | Gent | Casa Rosa • Iedere 2e vrijdag van de maand MundoBar van Merhaba, 19u30 | Gent | Casa Rosa • Elke 1e zaterdag Folia SheSheBar 20u | Gent | Casa Rosa
Onthaal Ons onthaal is niet doof voor jouw holebiseksualiteit. Nood aan een onthaalgesprek? Contacteer de onthaalmedewerkers. e-mail:
[email protected] tel: +32 (0)9 269 28 12 post: Onthaal Casa Rosa Kammerstraat 22 9000 Gent Adverteren Geïnteresseerd om uw zaak of initiatief in Casa Prosa te laten verschijnen? Neem dan snel contact op met CasaProsa voor alle info en tarieven. e-mail:
[email protected] post: Adverteren CasaProsa tav. Sofie Bauwens Kammerstraat 22 9000 Gent Secretariaat Voor alle informatie over Casa Rosa kan u steeds terecht bij een van onze medewerkers. open: maandag, dinsdag en donderdag: 10-12u woensdag: 10-12u en 14-16u e-mail:
[email protected] website:www.casarosa.be tel: +32 (0)9 269 28 12 post: Casa Rosa Kammerstraat 22 9000 Gent Casa Rosa zoekt steeds nieuwe vrijwillig(st)ers voor in haar werking! Heb je zin om mee te denken en/ of doen? We vinden iets wat jou op het lijf geschreven is! Mail naar
[email protected] en we verzekeren jou van een warm onthaal! ontwerp & layout:
[email protected]
CasaProsa
Januari 2009
12
