1
Auteur:
Joost Veldman Joost Veldman is oa droombaaninspirator. In 2011 en 2012 liep hij in een jaar tijd mee met 175 mensen die hun droombaan doen. Hij wil mensen aanzetten om na te denken over hun baan en te gaan voor hun droombaan. Zijn motto: live life, love en do good!
© 2012 Joost Veldman– Doejedroombaan Alle rechten voorbehouden. Het is niet toegestaan de inhoud van dit document elders te publiceren zonder toestemming van de auteur. Disclaimer. Bij het samenstellen van dit e-‐book is de grootst mogelijke zorg besteed aan de juistheid van de opgenomen informaEe. Ik kan echter niet verantwoordelijk worden gesteld voor enige onjuist verstrekte informaEe in dit e-‐book.
INHOUDSOPGAVE: Inleiding…………………….………………….….…4 It’s all magic met The Matrix………………….5 De zin van geluk………………….…...............8 Chief Experience Officer Matt……….……….11 De boekhandel is dood; leve de nieuwe boekhandel ………………….14 Gatekeeper Umran……………………………….17 Peter’s busje komt zo……………………………20 In retraite met Eelke…………………………….23 Boevenvanger Martijn…………………………..26 Marja gebonden aan boeken…………………29 Het horecasprookje van Frans……………….32
Inleiding Beste lezer, ‘Inspirerende verhalen van mensen die hun droombaan doen’. Om jouw op weg te helpen in jouw zoektocht naar je droombaan, heb ik Een verhalen gebundeld van speciale mensen die ik afgelopen jaar heb gevolgd. Mensen die hebben durven kiezen voor hun eigen dromen en wensen. Ze verschillen in het werk dat ze doen, hun drijfveren en de manier waarop ze hun werk uitvoeren. Maar ze hebben ook een ding gemeen; ze doen allemaal hun droombaan. Dat betekent dat ze werken met passie en dat ze werk doen dat bij hen past. Ze hebben allen plezier in hun werk en halen er voldoening uit. En natuurlijk krijgen ze ook betaald voor hun werkzaamheden. Laat je meeslepen en inspireren! Joost Veldman Doejedroombaan Live life, love en do good
4
It’s all magic met The Matrix
‘Ja meneer en mevrouw; leg u vinger maar op het pak kaarten. Niet schrikken, maar u krijgt zo een schok. Een, twee, drie. En voelde u de schok. Nee, oh jammer. Maar wat wel schokkend is, is de volgende truc.’ Hij heeT de aandacht van zijn toehoorders en haalt vervolgens een truc uit met de omgekeerde kaart. De door hen genoemde kaart (een ruiten 9) blijkt omgekeerd tussen alle overige kaarten te liggen. ‘It’s magic’. Ik ben op pad met Robin Buitenweg (25 jaar) luisterend naar de arEestennaam Robin Matrix.
We bewegen ons op een kleurrijk en zacht tapijt van een casino in Scheveningen. Robin is ingehuurd om de aanwezige mensen te vermaken. Dat is nog een best een opgave, niet zozeer door de trucs zelf, maar meer doordat de meeste mensen hun vizier op de voor hen aanwezige gokkasten hebben gericht. “Dat is alEjd een extra opgave om mensen te interesseren voor je trucs. Dat geldt voor casino’s, maar ook voor bedrijfsfeesten of feesten van parEculieren”, aldus Robin. 5
It’s all magic met The Matrix Jaarlijks doet hij zo’n honderdvijTig voorstellingen waarvan
tweederde het zogenaamde tafelgoochelen of close up is, een deel illusionisme en zo’n Een speciale voorstellingen, zoals het tevoorschijn toveren van een directeur of een nieuw logo. “Ik reis het hele land door voor mijn voorstellingen en kom op de vreemdste plekken. Soms sta ik in een badkamer van een bn’er om te kleden en dan weer in een magazijn op een achterafplekje”
Vanavond begint in een geïmproviseerd hok waarbij Robin zijn ne`e pak aantrekt en zijn pocketmanagement op orde brengt. “Je moet precies weten waar alles zit als je gaat spelen, zodat je niet misgrijpt.” Eenmaal op de vloer is hij Ejdens de trucs helemaal in zijn element. Met vingervlugge bewegingen speelt hij ‘balletje balletje’ of de variant met aanstekers, laat hij horloges verdwijnen of verandert hij brieaes van vijTig in die van vijf euro. Daar ben ik een keer de mist mee ingegaan, toen ik vijf euro in vijTig euro veranderde en de beste kerel het geld net wilde teruggeven. Toen moest de beveiliging ingrijpen…haha” Robin kwam op zijn 8e in aanraking met de goocheldoos van zijn broer en was er niet meer bij weg te slaan. Hij las er alles over in de bibliotheek en in de brugklas kocht hij zijn eerste trucs. “Daar heb je vaak weer aparte experts voor die trucs bedenken. Dat is minder aan mij besteed, want je moet daar heel veel Ejd in stoppen. Niet dat je na het kopen van een truc klaar bent, want dan moet je het jezelf nog eigen maken en dat kost soms maanden, jaren oefenen’.
6
It’s all magic met The Matrix Hij heeT van zijn hobby zijn werk kunnen maken door heel veel te oefenen en door te ze`en. “Mijn omgeving reageerde niet alEjd construcEef, maar als je ergens in gelooT moet je er gewoon voor gaan.” Dat deed hij, hij werkte onder andere een aantal maanden in Japan en gaf aan het begin van zijn carrière veel shows voor een lage prijs. Daar kwamen dan weer serieuze boekingen uit voort en is hij nu zes jaar aan de weg aan het Emmeren.” Zelf leer ik nog een paar trucs van Robin met kaarten en elasEek, maar ik kan hier natuurlijk niet te veel weggeven, want dat is beroepsgeheim. Bij een aantal trucs tast ik nog steeds in het duister. De snelheid van handelen in combinaEe met het afleiden van mensen ergens ander naar te kijken zijn miraculeus te noemen. Veel verbaasde reacEes vallen The Matrix dan ook ten deel bij zijn trucs. Ja, it’s magic!
“
Mijn omgeving reageerde niet al0jd construc0ef, maar als je ergens in geloo6 moet je er gewoon voor gaan
“
7
De Zin van Geluk
In een klein glaasje doet een rood sapje de ronde. De aanwezigen nemen een paar slokken en geven hun feedback. ‘Ja, ik proef iets met bieten en bosbessen. Zit er ook munt in?’ ‘Ja en ook sinaasappel banaan en gember.’ Iedereen heeT net het drankje Oer geproefd, een persoonlijke topper in de waslijst van verse sapjes van sapontwerper Susanna van Dijk (40 jaar) van Sapas. Zij heeT net haar eerste proeverij gehouden voor relaEes en bekenden. Sinds anderhalf jaar is Susanna sapontwerper en levert zij aan speciaalzaken, sportscholen en aan versmarkt Marqt. “Dat was mijn eerste grote klant. Ik ben gewoon naar binnen toe gestapt en heb ze mijn concept uitgelegd. Ze waren enthousiast en wilden me de kans geven.” In dat concept ligt de nadruk op 100% vers geplukt fruit en bereid sap. “Alle verssappen die je in de supermarkt ziet liggen zijn ook vers geplukt, maar zijn vervolgens wel verhit tot 90% zodat het twee weken lang houdbaar is. Het eEket is echter vaak misleidend als het gaat om vers.” 8
De Zin van Geluk Susanna levert het sap dus vers en dat betekent dat ze drie keer per week om vier uur ’s ochtend aan het bereidingsproces begint om de sappen op Ejd geleverd te krijgen. “Voor 7.30 uur moet het klaar zijn. Ik bereid alles zelf voor, label de flessen met de juiste eEke`en, vul de sappen in flessen en stempel de houdbaarheidsdatum op de dop, alvorens ik het wegbreng.” Hoe wordt je sapontwerper? Voor Susanna lag haar inspiraEebron in Thailand. Ze woonde daar een jaar en op elke hoek van de straat had je daar juicebarretjes met vers geperste sapjes. Dat idee sprak me zo aan dat ik dat ook in Nederland wilde. Mijn omgeving stond hierin niet meteen achter me. Zou je dat wel doen? Er is al zoveel concurrenEe. Waarom is jouw sapje anders? Ze ze`e door, werkte een Ejdje bij een bedrijf dat organic producten inkocht en in een juicebar om te kijken of ze het wel echt leuk vond en besloot met een ondernemingsplan in de hand een lening aan te vragen. Ze was niet voor niets naar Thailand afgereisd. Vroeger wilde ze schoonheidsspecialist worden en deed dat ook een aantal jaar. Ik kwam erachter dat dit toch niet mijn droombaan was. Ze maakte een complete carrièremove en belandde op de binnendienst van een paar makelaarskantoren. “Op een gegeven zag ik dat ook niet meer zi`en en besloot een jaar lang weg te gaan om me te bezinnen.”
9
De Zin van Geluk Nu maakt ze dus de lekkerste drankjes als Geluk (cranberry, banaan, munt en sinaasappel) en Zin (avocado, ananas, sinaasappel en honing). Bij veel drankjes combineer ik groenten en fruit. Dat is een heel lekker en ook erg gezond. Wist je dat avocado bijvoorbeeld de lust opwekt, bananen je vrolijk maken en bieten je doorzeongsvermogen verhoogt? Dat laatste heeT haar gebracht tot waar ze nu staat. Door het ze`en van kleine stapjes, binnenkort opent ze bijvoorbeeld een eigen keuken, werkt ze langzaam toe naar haar ambiEe. “Ja, naast de parEjen waar ik aan lever wil ik nog steeds een barretje beginnen; dat is mijn ulEeme doel. Maar zover geniet ik van elke stap; ik heb toch maar mooi mijn droombaan gerealiseerd!”
“
Ik geniet van elke stap; ik heb toch maar mooi mijn droombaan gerealiseerd
“
10
Chief Experience Officer Matt
“Jullie worden zo dadelijk opgedeeld in drie groepen. Groep één krijgt het thema ‘genieten en goed voelen’, de tweede groep ‘persoonlijk en op maat’ en groep drie ‘verwennen en verrassen’. Jullie krijgen een camera mee waarbij de opdracht is zoveel mogelijk foto’s te maken van dingen en momenten die opvallen en inspireren.” Aan het woord is chief experience officer van bedrijf Fresh Forward Ma` van der Poel (43 jaar). “Ruim Een jaar geleden zag ik een presentaEe van de bedenker van de Experience economie van Joseph Pine. Om extra toegevoegde waarde te kunnen blijven leveren moeten bedrijven ervaringen bieden aan consumenten en niet meer alleen producten en diensten. Een onderwerp waar ik in mijn werk al mee bezig was, zonder dat hier een naam voor was. Om een woord bij de daad te voegen bedacht ik toen dat ik chief experience officer wilde worden. 11
Chief Experience Officer Matt Ma` heeT net een presentaEe gegeven over de kunst van het kijken. “Vooral Nederlanders vinden het vaak moeilijk om onbevangen te kijken. We zijn over het algemeen vrij kriEsch en hebben een grote mond” houdt hij zijn publiek voor. Dat is overigens niet in een suffe vergaderruimte, maar in een vipbus die ons vandaag meeneemt naar een aantal inspirerende locaEes. Het bedrijf Brink Climate Systems heeT vandaag en morgen een inspiraEereis voor de boeg als onderdeel van een visietraject. In zijn presentaEe schetst hij bij de eerder genoemde thema’s allerlei inspirerende voorbeelden van over de hele wereld. Van voetmassagewandelpaden in een park in Hongkong tot een speeltuin voor senioren in Ro`erdam en van een M&M World Store tot een zaak waar je 300 verschillende hondenkeongen kunt kopen in Valencia. Van de ervaringen die wij vandaag gaan ervaren is de eerste de Miele conceptstore in Vianen waar we een rondleiding krijgen. Na zijn opleiding aan de Heao een jaar diensojd komt Ma` bij een onderzoeksbureau te werken waar hij zich bezighoudt met diverse (her)posiEoneringonderzoeken van grote merken. Na twee jaar solliciteert hij bij Transavia en door zijn enthousiasme aangenomen voor de funcEe van marktonderzoeker. Al snel krijgt hij meer verantwoordelijkheden en op zijn 27e wordt hij gevraagd om mede-‐ directeur te worden bij een onderzoeksbureau. Dat doet hij vier jaar met veel plezier totdat de kans zich voordoet markeEngdirecteur van Tui te worden. “De combinaEe van reizen en staEsEek heeT me alEjd aangesproken.” 12
Chief Experience Officer Matt De busreis wordt verder ingezet richEng Schiphol en Ma` en zijn collega laat het gezelschap alvast kennismaken met het CiEzen M hotel waar later wordt overnacht. Op Schiphol volgt een tour langs de Airport Park (een heerlijke ontspannen ruimte met bomen en het geluid van fluitende vogeltjes en kabbelende waterbeekjes) en de Holland Boulevard. De deelnemers zijn heTig in de weer met hun fotocamera’s. “Ik kan honderd keer zeggen hoe belangrijk ervaringen zijn, maar het maakt veel meer impact als mensen het zelf beleven.” Na zijn Tui avontuur, waar hij nieuwe internaEonale merk mag helpen opbouwen, komt Ma` zo’n acht jaar geleden bij Fresh Forward terecht. “In mijn huidige baan kan ik al mijn nieuwsgierigheid kwijt. Ik heb ontze`end veel plezier in mijn werk en het geeT heel veel voldoening om klanten mee te nemen in een transformaEe.”
“
De combina0e van reizen en sta0s0ek hee6 me al0jd aangesproken
“
13
De boekhandel is dood; leve de Nieuwe Boekhandel
‘Jij ging toch ook ‘de Buurman’ lezen? Hoe vond je het?’ ‘U kunt ook online bij ons bestellen. We berekenen geen verzendkosten.’ ‘Als je moeder het boek uit heeT, moet je het zelf even lenen. Het is erg goed’ ‘U bent geslaagd: gefeliciteerd!’ Zomaar een greep uit een paar conversaEes die boekhandelaar Monique Burger (48 jaar) vandaag voert met haar klanten. Ik loop een dagje mee in de Nieuwe Boekhandel in Amsterdam. Een mengeling van persoonlijke aandacht met het slim aanprijzen van haar boekenwaar, maakt deze zaak tot een lichtpunt in boekenland. Klanten maken graag een ommetje om zich te laten voorlichten door Monique of haar medewerkers. En daar nemen ze ook graag de Ejd voor. Zo komt het regelmaEg voor vandaag dat ze met gemak Een minuten met een klant aan het praten is. 14
De boekhandel is dood; leve de Nieuwe Boekhandel “ Toen ik deze zaak anderhalf jaar geleden begon had ik drie pijlers voor ogen waar mijn zaak op moest rusten: vakkundig, persoonlijk en vernieuwend. Ik wil de klant graag verrassen met interessante boeken en ik ben er trots op om mensen kennis te laten maken met andere werelden. Daar moet je de Ejd voor nemen. Ook sluiten wij onze ogen niet voor de digitalisering in het vak. Zo verkopen we ereaders en kunnen mensen een aangeschaT e-‐book meteen downloaden via onze wifi. De soms wat chaoEsch overkomende Monique houdt daarbij vaak zo’n Een bordjes tegelijkerEjd in de lucht. De hele dag door twi`ert ze, beantwoordt nog wat mailtjes, bestelt boeken in het centrale systeem, belt een paar uitgevers en helpt ondertussen klanten. “Ik blijf alEjd oog houden voor wat er om me heen gebeurt.” Naast het vaste personeel wordt ze daarbij geassisteerd door een aantal vrijwilligers. “We zi`en hier in een wijk in opkomst waar verder geen boekenwinkel zit. Door de inzet van vrijwilligers kan ik ook verder bouwen aan het succes van deze zaak.” En succesvol is ze, want in 2011 werd ze één-‐na-‐Beste Boekhandel van het jaar. Monique neemt een rugzak vol ervaring mee naar haar nieuwe winkel. Ze doet haar kandidaats Engels en wordt vervolgens administraEef medewerker. Wat later als ze inmiddels intercedente is bij een uitzendbureau vraagt ze zich af of dit écht is wat ze wil. Het liefst zou ze haar grote passie van lezen combineren met haar commerciële ervaring. Ze zet haar droom om in daden en wordt bedrijfsleider in een boekhandel in de Amsterdamse Jordaan. Hier werkt ze achoen jaar. 15
De boekhandel is dood; leve de Nieuwe Boekhandel Tegen het einde van de middag loopt de zaak vol met feestelijk geklede mensen. Een beginnend auteur houdt een feestje. Monique doet de aTrap als gastvrouw en begeeT zich vervolgens richEng de voordeur. Klanten die de winkel betreden kijken vervreemd op. Monique heet ze van harte welkom en als ze willen, kunnen ze een drankje mee drinken. “Ik hou van reuring in de zaak: we hebben hier zo’n drie a vier events per week. Van rappende auteurs tot een schrijver die hier drie weken lang aan zijn boek heeT gewerkt.” Het ondernemerschap van Monique reikt verder dan haar eigen zaak. Zo zet ze zich in voor een duurzame aanpak door alleen tasjes te verstrekken als klanten erom vragen. “We hebben nu de ‘tas met een lintje’. Mensen leveren hun oude plasEc tas in waar wij dan een lintje om heen doen en aan andere klanten uitreiken.” Ook heeT ze zich ondermeer hard gemaakt voor leukere winkels in de straat. Zo iniEeerde ze een handtekeningenacEe voor een biologische eetwinkel, waar vraag naar bleek. Met 700 handtekeningen overtuigde ze een keten om ook naar ‘Bolo’ te komen zoals de wijk lie|ozend wordt genoemd. Monique blaast zo niet alleen nieuw leven in de boekhandel, maar ook in de wijk. Chapeau!
“
Ik wil de klant graag verrassen met interessante boeken en ik ben er trots op om mensen kennis te laten maken met andere werelden
“
16
Gatekeeper Umran
“Als je op dit knopje drukt kun je contact met de groepsleiders opnemen. Hier zijn je badslippers, schone lakens, tandenborstel met tandpasta en shampoo. We eten drie keer per dag en ’s avonds warm. Als je wilt lezen kun je wat stripboeken uitzoeken en mocht je willen schrijven kan dat ook.” Het is rond 18.00 uur en groepsleider Umran Cakmak (31) is bezig met een intake van een jongere die net is binnengekomen. Ik loop een dag mee op een van de kortverblijfgroepen in jusEEële jeugdinrichEng Teylingereind. Er zi`en momenteel 9 jongeren in de leefgroep ‘De Gaag’ waarvan iedereen zijn eigen kamer heeT. Normaal gaan de jongens overdag naar school, maar het is nu vakanEe, waardoor er andere acEviteiten plaatsvinden in de gezamenlijke ruimte. Daar kunnen spelletjes worden gedaan en tv gekeken, maar heeT ook iedereen corveetaken. Elke jongere werkt daarnaast aan een individueel perspecEefplan waarbij eigen verantwoordelijkheid centraal staat. “Ook geven we training om de sociale vaardigheden te vergroten, om te gaan met agressie en de jongeren op een moreel hoger niveau te brengen.” vertelt de bevlogen Umran. 17
Gatekeeper Umran Mijn dag begint vandaag met de overdracht van de teams (er staan alEjd minimaal 2 groepsleiders op de jongeren). Per jongere wordt doorgenomen wat hij gedaan heeT of heeT nagelaten en wat zijn gedrag was en in sommige gevallen ook hoe hij zich voelt. Het schijnt een onrusEge dag zover geweest te zijn met een ruzie tussen twee jongeren Ejdens de lunch, dus ik ben benieuwd wat er vanmiddag en –avond komen gaat. Umran zelf maakt zich er niet zo’n zorgen om. “Ik vind het belangrijk om tussen de jongens te staan en ik probeer dat zoveel mogelijk met humor te doen.” In 2004 verhuisde Umran vanuit Turkije naar Nederland. Tijdens zijn inburgeringcursus begon hij als schoonmaker in een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke handicap. Hij kreeg de kans om te koken en later ook als junior groepsleider te werken. Van hieruit ging hij naar een instelling voor jeugd met een handicap en kreeg hij de mogelijkheid om een opleiding SPH op HBO niveau te doen. “Ik wilde mijn ervaring op een gegeven moment inze`en voor een doelgroep die door de samenleving wordt geïsoleerd, omdat ik denk dat ik iets voor die jongens kan betekenen.” Zodanig solliciteerde hij bij Teylingereind waar hij nu 1,5 jaar met heel veel plezier en voldoening werkt. De jongens krijgen een aantal keer per dag de gelegenheid te luchten in een binnenruimte waar ook kan worden gebasketbald. De meeste jongens staan echter in een hoek een sjekkie te roken. Voor het avondeten maakt Umran een grote pan rijst klaar met voorverpakte satésaus en babi pangang en maakt hij nog een gezonde salade. “Ik vind het leuk om te koken en om iets lekkers voor die jongens klaar te maken; daarin toon ik onder andere mijn waardering voor ze.” 18
Gatekeeper Umran Na het eten vliegt toch nog even de vlam in de pan. Een dvd recorder blijkt stuk te zijn. Twee jongens nemen een derde in bescherming, maar moeten dat zelf bekopen door een schadeformulier te ondertekenen. Dat is niet de bedoeling en er schallen wat rake woorden door de ruimte. Tijd voor Umran om alle zeilen bij te ze`en. De twee jongens moeten a|oelen in hun kamer en na een aantal individuele gesprekken is de ergste lucht geklaard. “Ja, we hebben wel vaker incidenten en dat kan mentaal zwaar zijn. Maar dat is nu eenmaal onderdeel van mijn baan en weegt absoluut niet op tegen de ontze`ende voldoening die ik eruit haal. Kijk door mijn toedoen hoop ik toch zoveel mogelijk jongeren weer op het rechte pad te krijgen. Als ik ze kan helpen om hun individuele problemen op te lossen geeT dat een ontze`ende kick!”
“
Ik wilde mijn ervaring op een gegeven moment inze@en voor een delgroep die door de samenleving wordt geïsoleerd, omdat ik denk dat ik wat voor ze kan betekenen
“
19
Peter’s busje komt zo
‘Wilt u na de korte stop uw speakers boven uw hoofd weer aan doen. Dan gaan we een verhaaltje vertellen wat u onderweg allemaal gaat beleven.’ Het is acht uur ‘s avonds en we doen de laatste stop in Nederland aan, alvorens we een lange trip naar Briançon voor de boeg hebben. Maar Peter Janssens (48 jaar) heeT er zin in. Hij is touringcarchauffeur voor de Betuwe-‐express. De komende week doe ik een paar droombanen vanuit de Franse Alpen. Zeg maar het aangename met het nuoge combineren. De belevenis is echter Peter zelf. Voluit pratend vertelt hij over de dingen die hij meemaakt als chauffeur. Over hoe hij klassen met schoolkinderen voorbereidt op een bezoek aan Auschwitz, over verliefde meisjes die naast hem komen zi`en en hem om liefdesadvies vragen en over de duistere prakEjken van Roemeense chauffeurs. Hij reist heel Europa door van Barcelona tot Hongarije en begeleidt vandaag een reisgezelschap dat op wintersport gaat. 20
Peter’s busje komt zo “Ik wil de reis alEjd zo aangenaam mogelijk maken. Dat begint al de dag voor vertrek als ik de bus helemaal schoonmaak: niets zo vervelend om in een vieze bus te stappen.” Naast zijn perfecEonisme is Peter vooral een ‘mensen-‐mens’ zoals hij zelf zegt. Dat heb ik alEjd al gehad. Na zijn LTS ging hij het leger in en belandde bij Defensie. Na zes jaar zwaaide hij af en ging als chauffeur werken. Hij deed nog banen in een verzorgingshuis en reed jaren als buschauffeur in Utrecht, waar hij af en toe ook voor de Betuwe express reed. Na een uitstapje waar hij een eigen lunchroom runde zit hij nu weer op de bus. “Het is een prachEg beroep waarbij je heel veel ziet en heel veel leuke mensen ontmoet. Iedereen is alEjd in een blije stemming, want men gaat op vakanEe. Ik ben hier echt voor bestemd.” Naast gastheer in de bus, komt er nog veel meer bij zijn werk kijken. “Voor elke rit maken we een passagiersindeling, houden het logboek bij en ik doe jaarlijks vele opfriscursussen.” De Royal class bus waar me mee reizen is net een jaar oud en Peter vindt het heerlijk om in te rijden. “Zo’n sElle motor, dat is toch mooi.” Inmiddels staat er al zo’n 200.000 kilometer op de teller. Samen met collega Hans wisselen ze elkaar om de drie a vier uur af. Halverwege de bus is een slaapcabine waar om de beurt wordt uitgerust. Dat is niet alleen belangrijk voor onze eigen rust maar ook voor de gemoedstoestand bij de passagiers.”
21
Peter’s busje komt zo Bij het in en uitladen van de bagage maakt Peter regelmaEg een dolletje: ‘Neem je je schoonmoeder mee in die koffer; hij is zo groot!’ “Kijk je voelt wel aan bij wie dat wel en niet kan. Maar ik ben wel van duidelijke regels. Zo waren er ooit drie studenten op een reis naar Llloret a Mar te laat op het afgesproken EjdsEp terwijl ik iedereen had gewaarschuwd dat ik dan weg zou zijn. Ze wilden me testen en kwamen te laat. Ze zullen wel raar op gekeken hebben toen ik ook daadwerkelijk was vertrokken.” Ondertussen geeT Peter we vijf keer wat een prachtvak hij wel niet heeT. Als we dan na veerEen uur zijn gearriveerd, wenst Peter iedereen een preoge vakanEe. Wij hebben er zin in en hopen dat we Peter op de terugweg weer treffen. Maar ach, misschien zit hij dan wel weer in Boedapest, Stockholm of de Keukenhof…
“
Het is een prach0g beroep waarbij je heel veel ziet en heel veel leuke mensen ontmoet. Iedereen is al0jd in een blije stemming, want men gaat op vakan0e. Ik ben hier echt voor bestemd
“
22
In retraite met Eelke
‘De volgende oefening heet de shoulderstand en is goed voor het sEmuleren van je schildklier en de bloedsomloop van je snoetje’. DerEg seconden later lig ik op de grond met mijn benen in een 90 graden hoek en mijn voeten wijzend naar het plafond recht boven me en ondersteund door mijn handen in mijn heupen. Welkom in de wereld die yoga heet. Ik loop vandaag mee met yogadocent en non-‐goeroe Eelke Polle (31) van Lighthouse Works. Ik ben midden in een driedaagse retraite beland in de bossen van Ermelo waar mensen helemaal de ruimte krijgen om met zichzelf in het reine te komen en zich op te laden. “Mijn collega Nadine en ik hebben hierbij een programma opgesteld met gereedschappen die mensen hierbij kunnen gebruiken.” De yogasessie vanochtend is daar 1 van. Met de zeer rustgevende stem van Eelke neig ik steeds weg te dommelen. De oefeningen met veelzeggende namen als de camel, de boot en de downward dog dwingen me echter geconcentreerd te blijven de vormen dienovereenkomsEg hun naam ten toon te spreiden.
23
In retraite met Eelke Eelke groeide in haar jeugd op met een spirituele moeder die haar liet kennismaken met yoga, reiki en biologisch eten. Haar vader had een iets zakelijker aanpak. Na de middelbare school deed ze de filmacademie en belandde in het wereldje waar haar vader ook in werkte. Tot haar 25e werkte ze als producer in de filmwereld en maakte toen de overstap naar de reisbranche. Drie jaar geleden knaagde er toch iets. “Ik maakte hele lange werkweken van ruim 70 uur en was op zoek naar een retraite om mijn ba`erij op te laden. Geen zweverig gedoe, want daar had ik geen behoeTe aan.” In haar zoektocht ontdekte ze een gat in de markt, want een down-‐ to-‐earth benadering kwam ze niet tegen. Ze besloot hier haar werk van te gaan maken. Ze volgde goeroe’s in India, werd reikimaster en deed de opleiding tot yogateachertrainer, waarvan ze zelf zegt “Ik denk dat alles uit mijn jeugd nu bij elkaar is gekomen. Het spirituele van mijn moeder en het zakelijke van mijn vader. Door de ervaring die ik in het bedrijfsleven opdeed kon ik mijn eigen onderneming opze`en. “Bij de retraite wordt je ook le`erlijk gezuiverd, want door de detox kuur verdwijnen alle lang opgeslagen afvalstoffen uit je lichaam”, vertelt Eelke. Na de yogasessie bereiden we een van de elf sapjes die het weekend op de menukaart staan. “Voor ons is het vaak best hard werken Ejdens zo’n weekend, want mensen vaak ook hele mentale processen door waar ik ondersteuning bij verleen. Maar het leuke hiervan is dat je mensen echt ziet opbloeien en daar doe ik het allemaal voor. Het is zoveel mooier om te geven en dat je dankbaarheid er voor terugkrijgt. Dat maakt het ook mijn droombaan.” 24
In retraite met Eelke Na de boswandeling die op het programma staat, krijg ik het pas uitgekomen receptenboek ter hand met daarin recepten voor de sapjes, raw food maar ook yogaoefeningen en inspiraEeoefeningen. Het recept dat ik op de eerste bladzijde lees wil ik hier graag mee afsluiten: Recipe for Happiness: 2 cups of pa3ence 1 heart full of genorosity Dash of laughter 1 head full of understanding Sprinkle generously with kindness Add plenty of faith and mix well Spread over a period of life3me And serve everyone your meal
“
Het is zoveel mooier om te geven en dat je dankbaarheid er voor terugkrijgt. Dat maakt het ook mijn droombaan
“
25
Boevenvanger Martijn
‘Niet schrikken mevrouw. PoliEe IjselsEjn. We doen een wijkcontrole naar aanleiding van een aantal recente woninginbraken in deze wijk.’ We hebben net de achterpoortjes gecontroleerd van een twinEgtal huizen en daar waar de poorten openstaan bellen we aan om mensen te waarschuwen en een brief te overhandigen met Eps. Het is iets over negenen ’s avonds en ik ben op pad met groepschef MarEjn Hoedemakers (32 jaar) van het poliEedistrict West in de regio Utrecht. Vandaag is MarEjn ingedeeld bij de avonddienst van de noodhulpdienst als coördinator van dienst (cono). “Dat betekent dat ik verantwoordelijk ben voor het operaEonele proces op straat. Vijf auto’s rijden in het district rond en gaan af op de meldingen die binnenkomen bij de meldkamer.” Naast mijn werkzaamheden als cono ben ik ook dagcoördinator en draag ik de personele zorg voor mijn team in Ijsselstein. Ook doe ik nog de voetbalwedstrijden van FC Utrecht. 26
Boevenvanger Martijn MarEjn heeT een bijzonder pad gevolgd om op deze posiEe te komen. Na zijn havo deed hij de Hogere Agrarische School omdat hij het boerenleven in wilde. Wiskunde en Scheikunde was toch iets te hoog voor hem gegrepen en hij vervolgde zijn studerende leven na een jaar op de School voor JournalisEek. Ook dit was het niet en na een jaar ging hij aan de slag bij een vloerenbedrijf. Na een korte uitstap bij defensie en een gesprek met een kennis die bij de poliEe zat, solliciteerde hij bij het poliEekorps in Dordrecht. Hij werd aangenomen en deed de anderhalf jarige opleiding (inmiddels duurt die vier jaar). De dienst vandaag begint met een overdracht waarna we een buurtonderzoek doen in Lopik naar aanleiding van een recente inbraak. De buren hebben echter niets verdacht gezien, dus gaan we onverrichter zake naar het bureau. MarEjn verwerkt de gegevens in ene intern systeem waarna er waarschijnlijk niets meer mee gedaan kan worden. Als we even later onze maalEjd in de magnetron zit, krijgen we een melding binnen van een ongeval. Voor ik er erg in heb racen we met loeiende sirenes en blauwe zwaailichten richEng de doorgegeven plaats. Even voel ik alsof we door de lucht zweven als we over een drempel heen schieten. Als we aankomen blijkt het letsel gelukkig mee te vallen. MarEjn zit nu 12 jaar bij de poliEe en houdt zijn baan zelf zo uitdagend mogelijk. “Op mijn hoogtepunt in Dordrecht vertrok ik naar Utrecht en na vijf jaar had ik daar ook behoeTe aan een nieuwe stap. Ik zit hier nu twee jaar in Ijselstein. Het werk heeT al veel uitdaging in zichzelf, maar een wisseling op zijn Ejd houdt je extra scherp, fris en gemoEveerd.” 27
Boevenvanger Martijn De interesse in zijn beroep neemt hij ook mee op vakanEe. Als ik bijvoorbeeld in de Verenigde Staten op vakanEe ga, probeer ik alEjd een dagje mee te draaien met de poliEe daar; vinden ze hartsEkke leuk! Vandaag is een redelijk rusEge dienst gebleken, maar het komt ook voor dat er net een achtervolging is gedaan en je dan alweer wordt opgeroepen voor de volgende klus. “Maar dat is ook het leuke aan dit werk; je weet van tevoren niet wat er gaat gebeuren. De grootste kick krijg ik wel nog steeds als ik boeven kan vangen. Daar doe ik dit werk uiteindelijk voor; om bij te dragen aan een veiligere samenleving”
“
Ik zit hier nu twee jaar in Ijselstein. Het werk hee6 al veel uitdaging in zichzelf, maar een wisseling op zijn 0jd houdt je extra scherp, fris en gemo0veerd
“
28
Marja gebonden aan boeken
Het omslagblad haal ik door een rol met vinyl lijm, waarna op het omslagblad het voor-‐ en achterplat tezamen met de rug komt liggen. Rekening houden met de fijne kneepjes en het geheel is klaar om te rollen en plat te drukken. Dit is slechts een klein onderdeel van het vak boekbinden waar ik me vandaag op heb gestort. Ik krijg uiteg van Marja Voogt-‐van Leeuwen die me een Ejdje geleden enthousiast mailde dat ze zo’n ontze`end leuk vak heeT. De 52-‐jarige Voogt is nu zes jaar professioneel boekbinder, maar is eigenlijk haar hele leven lang al gebonden aan boeken. “Ik verzamel al sinds ik klein was papier en materialen als staaltjes waar ik dan weer boekjes van maak.”
29
Marja gebonden aan boeken Er zijn niet veel handmaEge boekbinders in Nederland meer te vinden, zo’n vijTig ongeveer en het ambacht is aan het uitsterven. De boekbinder Rietveld waar Marja in dienst is, neemt dan ook zo veel mogelijk klussen aan, ook als het gister af moest. “Dat betekent dat je heel flexibel moet zijn en soms wordt er hier wel eens tot middernacht doorgewerkt.” Voor Marja is dat echter geen probleem. Ze prijst zich gelukkig dat ze van haar hobby haar beroep heeT kunnen maken. Na de Mavo stond ze 23 jaar lang in een boekenwinkel als verkoper totdat ze zich ging irriteren aan kleine dingen. Toen wist ze dat ik iets anders moest gaan doen en maakte ze een tussenstap naar de verpleging. Niet lang daarna hoorde ze dat ze kanker had en zat ze noodgedwongen drie jaar thuis. Ze ging echter geen duimen zi`en draaien en pu`e juist veel kracht uit haar ziekte. Ik besloot dat ik van mijn hobby mijn beroep wilde maken en boekbinder wilde worden. Op 44-‐jarige leeTijd ging ze een vakopleiding doen tot boekbinder. Marja laat me de diverse projecten zien die hier binnenkomen; van grote, zware bijbels die aan renovaEe toe zijn tot prachEge bedrijfsbrochures van G-‐star die moeten worden gemaakt. “Ik vind het elke weer een uitdaging om de wensen van de klant zo te vertalen dat deze tevreden is, maar ook dat het zo efficiënt mogelijk gebeurt” Ook vandaag komt baas Sjaak met een opdracht Ejdens de lunchpauze binnen waarna een conclaaf plaatsvindt over cliche danwel singersteken.
30
Marja gebonden aan boeken De hang naar kennis smaakte naar meer en twee jaar geleden deed ze ook nog een extra opleiding tot restaurateur van boeken. “Ik vind juist de veelzijdigheid zo leuk aan mijn baan. Van restaureren en herstellen tot het creëren van een boek dat binnenkomt als een aantal losse vellen.” Het vergt wel behoorlijk wat nauwkeurigheid. Bij de boekomslag waar ik zelf mee bezig ben, moeten de uiteinden naar binnen worden gevouwen zodat die mooi rond afloopt. Als dit niet snel genoeg gebeurt is de lijm alweer opgedroogd en tsja in de meeste gevallen kun je dan weer opnieuw beginnen; shoot! Boekbinden heeT een beetje stoffig imago, maar na een dagje meelopen moet ik zeggen dat dit reuze mee valt. En zeker door enthousiaste boekbindsters als Marja mogen we hopen dat dit eeuwenoude ambacht nog lang niet aan Ejd heeT ingebonden.
“
Ik vind het elke weer een uitdaging om de wensen van de klant zo te vertalen dat deze tevreden is, maar ook dat het zo efficiënt mogelijk gebeurt
“
31
Het horecasprookje van Frans
Met een snelle pas word ik meegevoerd van de ene outlet naar het andere foodconcept. Zijn tongval is al net zo rap als zijn benen en de grijze cellen staan conEnu in de acEeve modus. ‘Hier is het foodconcept geintegreerd met de a`racEe, zegt hij bij Ravelijn, waar de Middeleeuwse sfeer uit de a`racEe terugkomt in de aankleding en de gerechten in de herberg. Ook verrassen we hier mensen door bijvoorbeeld een gast een slab voor te doen die dan de kip mag aansnijden. We proberen constant te kijken hoe je horeca en beleving aan elkaar kunt koppelen.’ Ik huppel vandaag mee met Conceptmanager Horeca van de ETeling Frans Goenee (50 jaar). Twee jaar geleden heeT hij zijn eigen funcEe gecreëerd. “Onze horeca werd door onze gasten lager gewaardeerd dan alle andere factoren (zoals de a`racEes en gas`evredenheid). De horeca had het imago van het bekende frietje met frikadel en maakte geen deel uit van de totale beleving van de ETeling. Aangezien de horeca een belangrijke strategische peiler is, is het belangrijk om daarnaast ook veel meer rendement uit de horeca te gaan halen.”
32
Het horecasprookje van Frans Dat is waar Frans zich nu mee bezig houdt. Of het nu gaat om mobiele snackkarren of de nieuw te bouwen Polle’s keuken waarbij de horeca volledig geïntegreerd wordt met de a`racEe Hartenhof; Frans bedenkt de creaEeve invulling ervan. Zo wordt de gast in het nieuwe concept op diverse manieren verrast (van toverwater tot aan de hartenpannenkoeken aan toe) en beleeT hij het verhaal in de horeca opnieuw. “Ik noem dat het creëren van een Lui-‐ Lekkerland waar je even bij kunt komen, maar wel in de juiste sfeer.” De creaEeve Frans wist vanaf het moment dat zijn ouders een horecazaak kochten dat hij ook die kant op wilde. Na een opleiding aan de Middelbare Hotelschool werkt hij drie jaar in Zwitserland, daarna drie jaar in een Golden Tulip hotel als che|ok en nog in wat kleinere restaurants. Inmiddels 23 jaar geleden alweer, krijgt hij de kans om bij de ETeling aan de slag te gaan waar hij diverse funcEes bekleed in de horeca en alle geledingen van het park leert kennen. In zijn funcEe werkt hij met veel disciplines samen. Goenee bedenkt de vertaling van het verhaal naar het bord en gaat dan met andere parEjen zoals vormgevers, inkopers en leveranciers om de tafel om de ideeën uit te werken. “Drie factoren spelen bij conceptontwikkeling een belangrijke rol; omgeving, product en medewerkers” Zo gaat het erom dat de medewerkers zich het concept en het verhaal dat daarbij hoort eigen maken. Dan kun je bijvoorbeeld gasten een goede reis wensen na bestelling van een hapje bij de themaEsche Stoomtrein in plaats van een Brabants Houdoe’.
33
Het horecasprookje van Frans Als trekker van de kar ziet hij het als belangrijke taak andere medewerkers te inspireren en mee te nemen, of besme`en in zijn eigen woorden. “ Tijdens het werkoverleg van de afdeling vraag ik alEjd 10 minuten waarbij ik een vernieuwend product laat zien of wel uit onze eigen koker danwel vanuit een ander bedrijf.” Zijn eigen inspiraEe haalt hij uit andere branches, in de stad of door bijvoorbeeld in het Sprookjesbos te lopen. Zo had hij vorige week ook nog een ludieke ingeving bij een grijpmachine waar je beren kunt winnen. “Zorg dat daar appels in liggen die je kunt grijpen met een giTige appel in het midden. Zo komt weer de ETeling beleving terug Ejdens een contactmoment met de gast.” Ik ben na een dag meelopen met Frans ook redelijk besmet met zijn creaEeve en innovaEeve hersenspinsels. “Ik geniet ervan als kinderen en hun ouders een wonderlijke dag hebben. Daarnaast ben ik er ook trots op dat de horeca hier in de ETeling een visitekaartje is voor hoe het ook kan binnen a`racEeparken.” Die waardering komt ook van buiten: onlangs nog werd de ETeling uitgeroepen tot meest innovaEeve horecabedrijf van Nederland. Ja ja, sprookjes bestaan echt!
“
Tijdens het werkoverleg van de afdeling vraag ik al0jd 10 minuten waarbij ik een vernieuwend product laat zien of wel uit onze eigen koker danwel vanuit een ander bedrijf
“
34
