ARCHIEF WOORD- EN BLIKVANGERS (klik titel aan)

ARCHIEF WOORD- EN BLIKVANGERS 2009-2010 (klik titel aan) - MARIAHULDE - STERKE VERHALEN Sint Margaretha getekend en vertekend – UPDATE KINDERDOOP – IMPULSAVOND 2010: opnieuw geboren worden in de sacramenten – STEEK ONS AAN: Pinksterwake Sint-Maartenskathedraal Ieper – ONZE-LIEVE-VROUW TER HULPE: Bedevaart KAV Zandvoorde naar Esen – NAAR HET KLOOSTER OP DE BERG – MEI-, MARIA-, MAGNIFICATMAAND – RE-ENACTING, ACTING OF PRE-ACTING ? Velddienst op het museumweekend – VROLIJKE VRIENDEN 45 jaar CHIRO BESELARE – BROCHURE FUNERAIR ERFGOED – OP LEVEN EN DOOD: in de nacht van de geschiedenis – TE BIECHTE: als de haan voor ons kraait – V-DAY een maatje meer bij CHIRO – DE STILLE KRUISWEG – SAMUEL... OF GILBERTO VOOR DE

NOBELPRIJS? – LET IT SHINE: Wondersteboven, samen geloven – DE VEERTIGDAAGSE VASTEN – STILLE BIECHT WORDT PUBLIEK – MISSIEFEEST BESELARE - GELUVELD – VALEER ZIJ ALLE EER EN GLORIE

– ALLE GOEDE DINGEN BESTAAN UIT DRIE – OP ZOEK NAAR JEZUS, Damiaan en onszelf op het witte doek – GELOVIG AFSCHEID NEMEN MET KINDEREN – VIVIR EN AMOR GUATEMALA – PLANNEN SMEDEN OP DE KARMEL – SHAKE, FEEL & SHARE IT

- ROMEREIS MISDIENAARS - KUNST IN DE KERK EN OP DE BUS - DAGUITSTAP MISDIENAARS PLANCKENDAEL - MET PAULUS OP DREEF - ABDIJWEEKEND ZONNEBEKE - DE ZEVEN KRUISWOORDEN VAN ... WILLEM - DE PASSIE VAN DE HEER - EIGENZINNIG... DE KRUISWEG VAN DE STILTE - WEG VAN PASSIE ... MARC DEJONCKHEERE

MARIAHULDE Onze Lieve Vrouw van Lourdes op de Westhoek

Pas op 1 november 1950 werd de tenhemelopneming van Maria door paus Pius XII tot dogma, dus tot geloofspunt verklaard. Hij deed dat echter niet zomaar en op eigen houtje. Immers, al van in het vroegste christendom werd Maria bijzonder vereerd, en die verering kreeg in 431 een extra impuls door het Concilie van Efeze. Daar werd Maria officieel als de Moeder van God betiteld. Dat bidden we trouwens ook in het Weesgegroet: ‘Heilige Maria, Moeder Gods’ zeggen we. Het gevolg was dat er in de volgende eeuwen honderden kerken aan haar werden gewijd. Om maar één voorbeeld te geven: in Rome alleen al zijn er dat meer dan vijftig. Er volgden ook feestdagen, bijvoorbeeld Maria Geboorte. Verder weten we allen we dat in de maanden mei en oktober Maria meer dan anders gevierd wordt. Ook zijn er ontelbare Mariabedevaartsoorden, met Lourdes op kop. Lourdes, dat elk jaar zes miljoen pelgrims mag verwelkomen. Maar ook lokaal is de devotie groot. Ononderbroken branden kaarsen in onze kerken en kapellen. Er zijn Mariale vieringen, Mariahuldigingen, bedevaarten en gebedstochten. Zo was er laatst nog in Passendale een veertiendaagse bidtocht voor de zieken langs de zesentwintig Mariakapelletjes die de parochie daar rijk is. Op zondag 15 augustus vond aan het kapelletje van Onze Lieve Vrouw van Lourdes, beheerd door de familie Borry, op de Westhoek Zonnebeke, nu al voor de zeventiende keer een Mariahulde plaats. Een viering gedragen door gebed, zang en bezinning, bezield voorgegaan door Lieve Borry en priester Michel Goeman. De welluidende stem van Jan Wuytens hield de dreigende regenwolken op een afstand. Hoewel we deze Mariaverering als zo vanzelfsprekend ervaren is het toch zinvol daar even bij stil te staan want als je er ook maar even over nadenkt, is dat eigenlijk heel merkwaardig. Ons geloof draait immers rond Jezus, niet rond Maria. Jezus, is ons als Gods eigen Zoon het Rijk Gods komen voorleven en Hij heeft dat zo vol vuur en vol overtuiging gedaan dat zijn tegenstanders maar één middel zagen om zich van Hem te ontdoen: Hem vermoorden. Jezus is dus de kern rond wie alles draait, en we zijn ook de Kerk van Jezus. En toch: wie kan er buiten Jeruzalem ook maar

één Jezusbedevaartsoord noemen? Waar vind je Jezuskapelletjes? En in welk gebed bidden we uitdrukkelijk tot Jezus? In het Onze Vader bidden we tot de Vader, in het Weesgegroet tot Maria, maar over een alomgekend Jezusgebed beschikken we niet. Vanwaar dus die verering voor Maria? Ik denk dat het antwoord op die vraag ligt in het feit dat ze is wie ze is: de Moeder van God, die als moeder niet alleen door de hemel, maar ook door de hel is gegaan. Maria belichaamt tegelijk voor ons dat kwetsbare, altijd bedreigde leven en de nooit aflatende, zorgzame moeder hoe somber ook de situatie en hoe uitzichtloos de toekomst. Vanuit de pijn die ze heeft doorgemaakt, staat ze open voor onze pijn, voor het leed dat ieder van ons beloert, voor elke mens in nood, voor elke moeder en elk kind dat wordt bedreigd. We mogen dan ook altijd en in het volste vertrouwen bidden: ‘Heilige Maria, Moeder van God, bid voor ons en sta ons altijd bij.’ En wees er maar zeker van: zulk gebed gaat niet verloren.

STERKE VERHALEN Sint Margaretha getekend en vertekend

Mensen houden van sterke verhalen. Faits-divers worden soms tot ongekende proporties opgeblazen en vertekend in de media. Alleen zo hebben ze kans te overleven en prent te slaan in ons collectieve geheugen. Het is van alle tijden, groot en klein lusten er pap van. Maar het is niet omdat verhalen grotendeels verzonnen zijn dat ze onwaar of van geen betekenis zijn. Ze proberen ons vooral iets duidelijk te maken dat anders aan ons voorbij zou gaan. Zo ook de biografie van de Heilige Margaretha. Zoals veel bijbelverhalen is het een geloofsverhaal. Het tekent haar als een heldin van het geloof. Niets of niemand blijkt haar van haar liefde voor Christus af te kunnen brengen. Rijkdom, status noch hartstochten zijn opgewassen tegen haar onwankelbaar geloof. Uiteindelijk wordt ze dan maar terechtgesteld. Maar God doet haar recht en maakt haar tot een parel aan zijn kroon. Dat alles zien we ook afgebeeld op zes witstenen bedevaartsstaties in bas-reliëf op de buitenmuren rondom de kerk te Geluveld. Achteraan bevindt zich haar genadebeeld en vooraan boven de ingang een fronton waarop de kroning van Sint-Margaretha te zien is. Ze dateren uit 1937 en kwamen er op initiatief van pastoor Serafien Inghelram. Het is een aloud gebruik de ommegang, een 'beeweg' rond een sacraal oord te doen. De pastoor vergezelde de bedevaarders, vertelde hen het verhaal om hun geloofsleven te sterken en op te krikken. Moeten we daar mee door gaan?

Jong geleerd, oud gedaan? De voorbije weken namen we de proef op de som. In de leerlingen van het eerste en zesde leerjaar van basisschool De Regenboog vonden we een enthousiast en gretig gehoor. We deden de rondgang, vertelden het verhaal en probeerden het wat op hun leven te leggen. Achteraf in de klas verwerkten ze hun ervaringen met een tekening of een stripreeks van hun geloofsheldin en creeërden zo een nieuwe ommegang. Het raakte in ieder geval hun verbeelding. Het resultaat van al die ijver zal te zien zijn op enkele panelen in de kerk tijdens de noveen zelf, die sinds mensenheugenis loopt van 20 tot 28 juli.

Verloop van de noveen Op dinsdag 20 juli start de noveen met de OMMEGANG om 15.30 u. gevolgd door EUCHARISTISCHE AANBIDDING (LOF) om 16.00 u.. Op woensdag 21 juli en alle overige weekdagen van de noveen is er telkens een WOORDDIENST MET COMMUNIE voorzien om 08.30 u. en EUCHARISTISCHE AANBIDDING (LOF) om 16.00 u.. behalve op zaterdag dan is er enkel de eucharistieviering om 18.00 u. Op zaterdagavond 24 juli EUCHARISTIEVIERING om 18.00 u. Op zondag 25 juli is er LOF om 16.00 u. Op woensdag 28 juli sluiten we af met een LOF om 18.00 u. Tijdens deze noveen zijn o.a. de UNIEKE VERNIEUWDE NOVEENKAARSEN MET DE AFBEELDING VAN DE GELUVELDSE MARGRIET, kramplinten, medailles, gebeden en litanieën en de 'KLEINE KRONIEK VAN DE MARGARETADAGEN TE GELUVELD' te koop. De kerk is tijdens de week open van 8.00 u. tot 12.00 u. en van 13.30 u. tot 18.30 u. en op zondag enkel in de namiddag van 14.30 u. tot 18.30 u. Voor verder inlichtingen kan je contact opnemen met Diaken Lode Caes, Gsm: 0478/32.52.55.

UPDATE KINDERDOOP Opnieuw geboren worden in het doopsel De tijden veranderen en evolueren steeds sneller, ook op religieus en kerkelijk vlak. Waarheden of openbaringen mogen dan onveranderlijk zijn, de manier waarop ze je aanbrengt, ze bij mensenvan-nu brengt, ze levensvatbaar wil maken, ze kansen wil geven kan naar gelang de omstandigheden diepgaand verschillen. In het gewone leven worden mensen meer dan hun lief is geconfronteerd met hervormingen, werkmodellen worden aangepast, begeleidende computerprogramma's worden geüpdatet, ze moeten volgen of ze raken hopeloos achterop. Stilstaan is achteruitgaan, ook in de Kerk. Beproefde recepten van weleer werken niet meer tenzij in een steeds kleiner wordende groep van 'getrouwen', 'ingewijden' en 'zuiveren'. In de meerjarencampagne 'Groeien in geloof' focust de Belgische Bisschoppenconferentie met ons de eerstvolgende jaren op de toepassing en de beleving van de sacramenten. En het blijft niet bij mooie woorden en intenties. In het Instituut van de Heilige Familie te Ieper stroomde op woensdagavond 17 juni veel schoon volk bijeen uit de decanaten Menen, Ieper, Poperinge, Diksmuide en Veurne. De Westhoek op z'n best op een regionale bijeenkomst rond de kinderdoop op zeer jonge leeftijd. Baby's worden en werden nooit 'zomaar' gedoopt. Gezien hun prille leeftijd hebben zij in dit gebeuren weinig in de pap te brokken en zijn zij het 'lijdend voorwerp' ervan. In feite staan de ouders 'borg' voor de goede gang van zaken. In het bankwezen worden borgstellers dubbel en dik gescreend en zijn ze hoofdelijk aansprakelijk voor niet nagekomen afspraken. In de Kerk wordt het bijlange niet zo hard gespeeld en dat is maar goed ook. Maar als je investeert in mensen, mag je tenminste verlangen dat de mensen zelf daar de vruchten van kunnen plukken. Die borg is daarom een belangrijke zaak. Men moet weten waarvoor men eigenlijk tekent en men mag zich gesteund weten en voelen in deze opgave. Het doopsel is zoals de liefde naast een gave ook een opgave. Een geschenk is nooit vrijblijvend. Je zet het toch niet meteen op zolder of bij het afval. Vroeger was zo'n borg een certitude. Mensen en families waren immers van 'goede christelijke huize' waarop de Kerk blind kon bouwen en vertrouwen. Nu ontbreekt het mensen allerminst aan goede wil maar Kerk en samenleving vervreemden van elkaar. En dat is een gedeelde verantwoordelijkheid, ze vallen elkaar bij wijze van spreken niet meer in de armen, lopen elkaar voorbij of mis. De automatismen van eertijds doen het niet meer. GEEN AUTOMATISME MEER TUSSEN AANVRAAG EN VIERING Vicaris en administrator KoenVanhoute wil niet alles meteen radicaliseren en omgooien, hoge eisen stellen, maar stelt wel vanuit het bisdom als richtlijn dat er van een automatisme tussen aanvraag en viering geen sprake meer kan zijn zonder een moment van verdieping. Dat gebeurt nu al bij een eerste communie, het vormsel en een

huwelijk. Ook bij een uitvaart is er een minimale omkadering. Al die dingen doe je immers niet zomaar. Niemand die dat vreemd vindt. Dat moment van verdieping kan minimum een huisbezoek zijn door de doopheer (priester of diaken) of een catechist. Het kan een groepsbijeenkomst zijn waarbij ouders samen worden gebracht of een combinatie daarvan met een huisbezoek. Ook moet er naar elementen gezocht worden om de viering enigszins een gemeenschapskarakter te geven. Nu is het doopsel louter familiaal of een privé-zaak geworden. Ook hier moeten niet meteen potten worden gebroken maar groepsdopen, een doopsel binnen een eucharistie, of aansluitend daarbij zijn op meerdere plaatsen al geen science-fiction meer. Het zijn kansen tot ontmoeting, solidariteit en gemeenschapsvorming. Elke federatie zal moeten onderzoeken wat gaandeweg mogelijk en haalbaar is. Dat vraagt enige creativiteit en inzet van alle partijen. Maar één ding is zeker: de doop-à-la-carte heeft z'n beste tijd gehad, wat niet wil zeggen dat personalisatie niet zinvol is. Het mag in geen geval éénrichtingsverkeer worden waarbij de ene partij zich meester maakt van de andere. Gevraagd wordt dat alle doopheren zich royaal zouden opstellen tegenover deze richtlijnen en dat ook 'familie- of bevriende priesters' daartoe minstens contact opnemen met de parochies van de dopeling. Alle gekheid-op- een-stokje maar nu al steken hier en daar al wat Fransen de grens over om hun kinderen in ons bisdom te laten dopen omdat de lat in de aangrenzende bisdommen al veel hoger ligt. Straks verschijnen de kommiezen weer ten tonele om ouders met zuigelingen te controleren op het juiste doopcertificaat. Een nieuwe soort sans-papiers dient zich aan.

IMPULSAVOND 2010 Opnieuw geboren worden in de sacramenten Vanuit alle hoeken en kanten, de parochies en federaties van het ganse bisdom stroomden over de vijfhonderd medewerkers samen in de ruime, moderne Godelievekerk van Roeselare, waar het team van priester Giedo Dereu (voorheen Beselare-Geluveld) onze gastheer was. In het meerjarenproject 'Groeien in geloof' focust de Kerk in ons land de volgende twee jaar op de sacramenten. In het werkjaar 2010-2011 wordt de aandacht gericht op het doopsel, de eucharistie, het huwelijk, de wijding en het beleven van de sacramenten in het algemeen. Het werkjaar daarop komen het vormsel, de biecht en de ziekenzalving aan de beurt. Prof. Marc Steen (KUL) speelde een thuismatch op z'n eigenste thuisparochie en hield een gesmaakt referaat over de sacramenten. Diocesaan administrator Koen Vanhoutte bemoedigde aan het einde iedereen om verder 'hand in hand' de hand aan de ploeg te slaan en sprak de zending uit. Een receptie, met de kans om her en der bij te praten, sloot deze insprirerende avond. Mensen vragen zich soms nuchter af wat sacramenten doen met een mens. Fysisch halen sacramenten inderdaad weinig uit. Psychisch dan misschien? Het is waar dat je bij je eerste communie of je vormsel soms echt iets kan voelen, het is anders dan anders, na een diepgaande, verlossende biecht eveneens, op je huwelijksdag ongetwijfeld ook wel. Maar het kan evengoed zijn dat die sacramenten je ogenschijnlijk niet raken. En toch zegt de Kerk: het werkt! Hun werking ligt dus dieper dan het lichaam, het al-of-niet gewaarworden. Ze situeert zich in in de diepte van ons hart, in onze geest of het puntje van de ziel, daar waar God ons raakt en wij Hem. Het is moeilijk daar in te komen voor mensen die alles exact willen vatten, meten of controleren. De laatste jaren hoor je ook vaak de opmerking: waarom nog die uiterlijke praktijken? Is geloof niet een privé-zaak veeleer dan van handelingen en rituelen? Het hoeft ook niet in kerkverband, in gemeenschap beleefd te worden. "We zullen zelf wel onze plan trekken". Waarom het van elders verwachten als je het zelf kan doen? God wordt dan alleen nog achter de hand gehouden voor noodgevallen. Maar God wil niet achter de hand gehouden of verstoken blijven. Hij heeft de mensen lief en wie liefheeft die wil dichterbij komen. Liefde verdraagt geen afstand. En dat verhaal van zijn nabij-zijn kunnen we lezen in de bijbel. Maar liefde wil nog dichter komen dan met woorden. Ze wil er helemaal zijn en ook lijfelijk. God ook. Daarom kwam Hij onder ons in zijn Zoon Jezus, een mens zoals wij. En na het heengaan van zijn Zoon, zond Hij zijn Geest. Hij stichtte een Kerk. Want God wilde aanwezig blijven langs levende mensen, niet enkel langs zo'n boek vol herinneringen. Niet alleen door zijn onzichtbare Geest, maar ook door woorden en tekenen: dat zijn de sacramenten. Daarom vinden vele mensen ze ook zo belangrijk. In de sacramenten blijft Hij verder zijn woord spreken en zijn handelingen doen. Sacramenten zijn handelingen en woorden van Jezus zelf, ze worden niet enkel in zijn naam gedaan. Hij doet ze zelf: Hij is Jezus die doopt, vormt, vergeeft en zichzelf geeft in brood en wijn ...

STEEK ONS AAN Pinksterwake Sint-Maartenskathedraal Ieper

Steek ons aan! Met deze bede openden we in Centrum Groenhove Torhout in september het nieuwe kerkelijke werkjaar in het thema van het Credo, onze geloofsbelijdenis. De geloofsvuren (één per decanaat) werden op het oriëntatiefeest gezegend en daarna gingen ze op weg in de decanaten, federaties en parochies. Een heel jaar lang symboliseerden deze vuren de kracht van ons geloof: we ontvangen het en geven het door. Deze vuren brachten heel wat mensen op de been: er werden geloofsavonden ingericht, vormelingen trokken ermee rond, ouders met hun dopelingen kwamen samen om zich te verdiepen … In onze eigen federatie Zonnebeke waren ze te zien op de gebedsavonden rond de Vader (Advent, Beselare), de Zoon (Vasten, Zandvoorde) en (Pinksteren, Geluveld). Op vrijdagavond 21 mei kwamen we vanuit het ganse bisdom opnieuw samen met de geloofsvuren tijdens de Pinksterwake in de Ieperse kathedraal. Tijdens de viering met een indrukwekkend klank- en lichtspel werd er met een vijfhonderdtal aanwezigen gebeden en gezongen om Gods Geest, die we nu meer dan anders broodnodig hebben. Nog zichtbaar aangeslagen door de recente gebeurtenissen in ons bisdom, zochten we steun bij elkaar, stonden we toch dankbaar stil bij het geloof dat we gekregen hebben, maar de vreugde ontbrak voelbaar. Diocesaan administrator Koen Vanhoutte stak ons echter een hart onder de riem en bij wijze van weeromstuit ontving hij daarvoor een staande ovatie, een deugddoende ontlading en een waardering voor de wijze, de rustige vastheid waarmee hij sindsdien ons bisdom leidt. We werden opnieuw uitgezonden om het geloof verder uit te dragen. De Pinksterwake zelf werd met een receptie afgesloten in en rond de kathedraal op het Vredesplein onder een nog zonnige, heldere hemel.

ONZE-LIEVE-VROUW TER HULPE Bedevaart KAV Zandvoorde naar Esen Wij zijn naar Esen bij Diksmuide geweest naar de kapel van O.L.Vrouw ter hulpe. Het is een mooie kapel met een rijke geschiedenis en voor ons een goede ervaring. Aan de foto's te zien is deze kapel heel mooi gerestaureerd en zeker het bezoeken waard! Het waren niet enkel KAV-leden die met ons meetrokken, want iedereen is welkom! We danken natuurlijk alle mensen die een inspanning hebben geleverd om zich vrij te maken om mee te gaan en zeker onze chauffeur Noël die ons veilig heeft thuis gebracht. Een dankwoordje ook voor de gemeente Zonnebeke die telkens de gemeentebus ter beschikking stelt. Esen bezit sedert 1643 deze kapel aan het kruispunt Kapelhoekstraat en de weg naar Diksmuide. In die tijd woedden in de streek godsdienstoorlogenen was ze sterk gereformeerd. De devotie tot Onze–Lieve-Vrouw werd er taboe. Esen kende voordien al een devotie voor Onze Lieve Vrouw. De legende vertelt dat er in 1570 in een tronk van een machtige eikenboom ongeveer halfweg tussen Esen en Diksmuide, een klein Onzelievevrouwebeeldje met het kindje Jezus werd gevonden. Het beeldje was ongeveer 10 cm groot, tamelijk zwaar en wit van kleur. Het beeldje werd er tentoongesteld om de godsvrucht van de gelovigen op te wekken. Het lokte van heinde en ver talrijke bedevaarders aan. Aan het beeldje werden wonderbare genezingen toegeschreven waardoor de toeloop naar dit nieuwe bedevaartsoord alleen maar toenam. Tot driemaal toe probeerde men het beeldje in de kerk van Esen onder te brengen, maar iedere keer verdween het beeldje uit de kerk en vond men het terug op zijn plaats in de eikenboom. Daarom besloot men op die plaats een kapel te bouwen. Pastoor Engelbertus van der Cruysse deed in 1643, met goedkeuring van de bisschop van Ieper, de werken starten. Door de oorlog met Frankrijk schoten de geplande werken niet op beëindigen werden ze pas beëindigd in 1664. Pastoor Meulendycke had er toen 3.000 gulden aan besteed. Als gevolg van de Franse revolutie op het einde van de achttiende eeuw werd de kapel voor onbepaalde tijd gesloten. Ze werd openbaar verkocht en na de omwenteling terug in bruikleen gegeven aan het Esens kerkbestuur. Onder het Hollandse bewind werd ze opnieuw gesloten. De erediensten werden er toen gehouden op de dorpel voor de gesloten deur. In 1830 ging ze bij de onafhankelijkheid van België terug open. In 1863 werd de kapel terug eigendom van de kerkfabriek van Esen door een schenking. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de kapel verwoest en nadien heropgebouwd en nu pas in z'n oorspronkelijke staat volledig gerestaureerd. Het oorspronkelijke mirakelbeeldje werd echter nooit meer teruggevonden. Elk jaar start op 2 juli een noveen met een dagelijke misviering om 19.00 u.. Na iedere noveenmis staat men ten zegen met de relikwie van de kapel. Info op het parochiaal secretariaat op vrijdag van 16.00 u. tot 18.00 u. (Roeselarestraat 23 te 8600 Esen) tel. 051 50 05 25 of bij pastoor E.H. Bart Malfait (Kerkhofstraat 67 te 8600 Woumen) tel. 051 50 05 95.

NAAR HET KLOOSTER OP DE BERG “Verlaat je stad, trek weg uit de streek van je bezit en je zekerheden, en ga naar een plaats waar Hij jou weer persoonlijk zal spreken, God, die je thuis wellicht niet zo duidelijk meer hoorde!”

Op bedevaart gaan, pelgrimeren is van alle tijden. Het gebeurde aan Abraham, ook vandaag en in het bijzonder in deze mei-, Mariamaand trekken mensen erop uit. Alleen of in groep, biddend en bezinnend gaan ze op tocht naar een oord met een bijzondere uitstraling, een plaats waar ooit een openbaring of een wonder plaatsvond. Het is een manier van doen om tot inkeer te komen, om over het leven na te denken, God daar een plaats te geven, om respect te betuigen om wie of wat ze gegeven zijn, om zich te laten inspireren, om een hectisch, soms beklemmend dagelijks bestaan even te doorbreken, om andere of vertrouwde mensen 'anders' te ontmoeten. De 'ervaring' op zich of het gevoel 'er geweest' te zijn, kan alleen al helend zijn. Ook het leven zelf kan je als een pelgrim beleven, als een zoektocht, doorheen de dagen van kommer en zorg,van vreugde en pijn, van geluk en tegenslagen. Ze kunnen het leven van mensen overhoop halen en op een keerpunt doen belanden. Ook onze twaalfjarigen komen nu even in onzeker, woelig vaarwater. Ze verlaten straks hun dorp, hun vertrouwde omgeving en vriendenkring. Het is de gang van het leven, iedereen moet er door. Maar het is daarom niet minder ingrijpend, zeker niet voor kinderen. Ze staan er niet alleen voor. Met de hulp van ouders, leerkrachten, familie, vrienden en met de kracht van de Geest in het sacrament van het Heilig Vormsel maken ze de overgang. Zaterdagochtend 8 mei trokken onze jongens en meisjes vanuit Beselare, Geluveld en Zonnebeke samen met hun begeleiders op tocht voor anderhalf uur, naar het klooster op de Berg, basisschool De Biesweide, een plaats waar het al dan niet geknakte riet gekoesterd wordt en opschiet tot flinke scheuten. Een bedevaartje dus op maat. Onderweg even loskomen van het gejoel en gejouw, het trekken en duwen en opgaan in de groene omgeving, de fysieke inspanning, even los van elkaar, alleen stappen en tot inkeer komen, de gaven van de geest ontdekken in een woordpuzzel, de waarde van een hecht gezin in een rebus en langs een veldkapelletje stilstaan voor een kort gebed en weer doorgaan. Eenmaal aangekomen, zetten ze de tocht verder, naar de diepte, het innerlijke. Aan de hand van volksspelen werden enkele bijbelpassages geopend en op hun prille levens gelegd. De tien geboden werden er nog eens ingepeperd, ze gingen langs bij de arme weduwe, kropen als kamelen door het oog van de naald, ondergingen de lange tocht door de woestijn en werden ingewijd in de acht

zaligheden en de zeven werken van barmhartigheid, om dan af te sluiten in een weidse, ingetogen gebedskring. Vandaag is er nogal wat ophef rond de kwaliteit van het godsdienstonderwijs. Wel al zijn het andere tijden, deze deze dag sprak dat tegen. Ongedwongen kregen deze kinderen vele kansen en dat blijkt uit hun parate kennis en inlevingsvermogen. Aan hen om met vallen en opstaan verder te gaan. Vaart verder wel!

MEI-, MARIA-, MAGNIFICATMAAND Er zal wel een goeie reden zijn waarom de meimaand Mariamaand is,maar ik ken ze niet. De grote Mariafeesten vallen in ieder geval niet in mei. Toch is er een logica: in maart vieren we Maria boodschap. In mei bloeit die boodschap helemaal open, als de bloemen langs de weg. Het geheim dat even alleen tussen God en Maria bewoog, breekt nu open onder de zon van de vriendschap tussen Maria en haar nicht Elisabeth. De meimaand is naar mijn aanvoelen de Magnificatmaand: het losbarsten van de vreugde om de verwachting van Gods verlossing. Maria dankt en looft de Heer, die barmhartig is tot in lengten van dagen, die zo lief is dat Hij alle vroegere verhoudingen helemaal omkeert. In het Magnificat bloeit de boodschap open die ontwaakt in haar schoot: een nooit-geziene liefde krijgt wordt vlees en bloed voor de wereld: die van een vriend, een licht, een goede herder. Mariaverering In de religieuze beleving van onze mensen leeft de figuur van Maria nog sterk door. Binnen de Mariaverering of -devotie wordt Gods aanwezigheid ervaren. Maria wordt gezien alsiemand van ons, die tot de wereld van God behoort. Maria wordt gezien als een mens, die uitzonderlijk begenadigd werd door God. Op iconen draagt Maria meestal een blauw onderkleed. Blauw is het symbool van de menselijkheid. Haar bovenkleed is rood/purper/bruin. Rood is de kleur van het goddelijke. Bij de Christus-iconen is dit precies het omgekeerde. De Mariaverering mag niet verward worden met aanbidding. Maria kan immers niet aanbeden worden, dat kan enkel God. Het gaat hierbij om het bidden tot God via Maria, Maria is hierbij de'middelares' of voorbidster tussen God en mens. Maria wordt vereerd alsMoeder Gods, maar ook voor haarpersoonlijke kwaliteiten, waaronder die van luisterend oor. Omwille van haar leven, wordt zij als iemand gezien waarbij men steeds terecht kan voor hulp. Mariaverering in mei In de meimaand worden her en der rozenkransen gebeden langs de vele kapelletjes, bloemen- en kaarsenhulden, processies gehouden, bedevaarten georganiseerd naar lokale Maria-oorden. Ook in de woon- en zorgcentra blijft deze verering onverkort op de agenda staan. De meimaand wordt afgesloten met op 31 mei: hetfeest van Maria Visitatie. Op dit feest vieren we het bezoek van Maria aan haar nicht Elisabeth. Wanneer Elisabeth Maria ziet komen, wordt zij vervuld van de Heilige Geest. Haar ongeboren zoon, Johannes de Doper, springt op in haar schoot en zij zegt tegen Maria: “De meest gezegende ben je van alle vrouwen, en gezegend is de vrucht van je schoot!”. Maria antwoordt met een lofzang op God, het Magnificat. Er zijn nogandere periodes in het jaar waarin extra aandacht aan Maria wordt besteed. Oktoberwordt de rozenkransmaand genoemd. Het is met andere woorden een maand waarin het gebed tot Maria centraal staat. Liturgisch gezien staat in deadventMaria centraal: we kijken samen met Maria uit naar de geboorte van Jezus.

RE-ENACTING, ACTING OF PRE-ACTING ? Velddienst op het museumweekend

Tijdens het museumweekend van het Memorial Museum Passchendaele 1917 op 24-25 april, kon je in het kasteelpark van Zonnebeke je vergapen aan verschillende zogenaamde re-enacters. Reenacters (her-opvoerders) zijn mensen die veelal in groepsverband als vrijetijdsbesteding een bepaalde periode van de geschiedenis weer tot leven brengen in (authentieke) kostuums of uniformen, attributen, optredens en dagelijkse handelingen van toen. Leven en overleven, daar was het de soldaat in de eerste wereldoorlog om te doen. Hoe geraak ik levend uit deze hel van modder, scherven, lood en vuur? Velen zochten steun en toeverlaat in hun geloof. De velddienst op zondag was een van die momenten om even te ontkomen aan dit inferno en de moraal op te krikken. Jammer genoeg werd religie ook gebruikt om de oorlogsmachine te blijven smeren en om gelovigen verder tegen elkaar op te zetten. Een schaamteloze leuze als “Gott mit Uns” getuigt daar van. De velddienst vandaag overstijgt het niveau van re-enacting. Het is een zinvolle gelegenheid om de slachtoffers van die wereldbrand te herinneren, om hun namen te laten klinken, te eren en te hopen dat ze allen bij de Heer zijn thuisgekomen, want zoals op vele zerken gegrift staat, zijn hun namen enkel bij God gekend. Een ogenblik ook om te bidden dat de vele inspanningen en bijdragen tot vrede 'blijvend' gestalte mogen krijgen. Dat de inzet van zovelen, die bereid waren en dat nog zijn, om het beste van zichzelf te geven, ook werkelijk wereldwijd naar vrede leidt.

Maar in een periode waar het voor de Kerk, omwille van vele onkiese zaken, spitsroeden lopen is, is het verre van gemakkelijk om nu zonder gêne met moreel gezag te spreken. De schandalen duiken op, net als die vele bommen en granaten uit de ondergrond van de slagvelden van weleer. Alle munitie wordt nu op een hoop gegooid: de gebeurtenissen in binnen- en buitenland, oude, minder oude en recente voorvallen, langdurig misbruik en eenmalige vergrijpen, misbruik van kinderen of van adolescenten, pedofilie en homoseksualiteit, misbruik of uitschuivers door omstandigheden. Het wordt een hele klus om dit alles te ontmijnen, de waarheid geval per geval te onderscheiden, recht te doen en het verstoorde vertrouwen te herstellen. Een programma op TV als 'In Godsnaam' deed velen al zweven. Het was tot voor kort opnieuw 'trendy' om te geloven. We staan weer stevig met de voeten op de grond en dat is maar goed ook. Geloven, Christus volgen, is nooit vanzelfsprekend. Dat ondervinden nu zelfs de trappisten van de abdij van West-Vleteren, die haatmails incasseren omdat ze gastvrijheid verlenen aan een 'vermaledijde' bisschop, zoals ze dat ook doen en deden voor zovele mensen in nood, zonder onderscheid. Christen-zijn is dan ook meer dan het beste bier ter wereld brouwen, een trappist drinken op het terras van café 'De Vrede', of folklore in de geesten van veel mensen. De abt stelt dan ook terecht dat zij niet samenvallen met hun geschade imago en dat, al vormen we reeds tweeduizend jaar Kerk, het christendom nog in z'n kinderschoenen staat. Nee, dit is niet het einde, of het begin van het einde, het is slechts het begin. Christen-zijn hoeven we straks niet te 're-enacten' in het museum, want we zijn nog niet verder geraakt dan het schuchtere 'pre-acten', vallen en opstaan, waarbij we ons kunnen optrekken aan het 'acten' van figuren als de heilige Damiaan en vele anderen in het spoor van Jezus Christus die zegt: “Zie ik ben bij jullie, alle dagen tot aan de voltooiing van de wereld.”

VROLIJKE VRIENDEN 45 jaar CHIRO BESELARE

Met een Ouderfeest onder de noemer 'rute 45' vierde CHIRO BESELARE haar vijfenveertigjarig bestaan. 'Rute' verwijst eigenlijk naar het overbekende besturingssysteem van Microsoft: Windows maar dan in de Westvlaamse versie: Windows/Venster/Rute. Het filmpje waarmee destijds acteur Wim Opbrouck computerles gaf in het Westvlaams aan allochtonen ligt wellicht nog altijd in het collectieve geheugen verankerd. Je kan er nog steeds van genieten op Youtube en het blijft na al die jaren hilarisch. (http://video.google.com/videoplay?docid=8474386257260459834#) Zo leerden we o.a. dat de correcte term voor 'backspace' 'kerekjewere' is. WINDOWS XP Laat ons nu maar eens backspacen/ terugkeren/ e kje werekjeren in de tijd. Als we nu 'rute' samenvoegen met het getal '45', dan stellen we ons eigenlijk de vraag, door wat lieten zij zich in Chiro de voorbije vijfenveertig jaar aansturen? Hoewel er vijfenveertig jaar geleden nog geen sprake was van homecomputers, laat staan laptops en notebooks, stond toen alles bij Chiro in het teken van Windows XP, Rute XP. Op oude chirovlaggen zag je steevast die X en die P verweven in één teken. Die X staat voor de griekse letter CHI. Die P staat voor de griekse letter RO en samen vormen ze het letterwoord CHIRO. Meer dan toevallig de eerste twee letters van Christus, jawel Jézus Christus. Chiro zeggen of Jezus Christus zeggen is hetzelfde en dat verklaart ook waarom deze viering van start ging in de Sint-Martinuskerk. Jezus Christus die ooit heeft gezegd en wel de dag voor Hij stierf: “Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, zoals Ik u heb liefgehad. Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden.

Gij zijt mijn vrienden, als gij elkaar liefhebt.” En al is het allemaal niet meer zo uitgesproken christelijk als vroeger, vriendschap daar is het al 45 jaar in Chiro om te doen en we worden vrienden en we leren vriendschap al spelend. Niet toevallig verwijst ook het huidige jaarthema 'Een maatje meer' opnieuw naar vriendschap. Zonder vrienden is het geen leven, zonder Chiro is het geen leven, zonder Christus is het geen leven. Dat is driemaal hetzelfde zeggen. Het beleven van die vriendschap is in wezen hetzelfde als vroeger maar vormelijk zijn er wat communicatie betreft meer mogelijkheden. Een aspi-jongen getuigde: “In een rustig moment in de Chiro praten we bij over onze belevenissen van de afgelopen week. Op Facebook genieten we dan weer na van onze mooie momenten.” Vriendschap, het geeft alles te maken met graag gezien worden, geborgenheid en aanvaarding. Als slot van de woorddienst zongen we met z'n allen dat typische, tijdloze jeugdbewegingslied van Bob Davidse 'Vrolijke Vrienden', een lied dat nog vele generaties overbrugt en blijft bekoren.

BROCHURE GEMEENTELIJK FUNERAIR ERFGOED VAN ZONNEBEKE Met de 'Nacht van de Geschiedenis' op dinsdag 23 maart, een organisatie van Davidsfonds nationaal die al zijn lokale afdelingen aanspoorde een activiteit op te zetten rond een thema, dit jaar 'De dood', kon het bredere publiek kennis maken met de brochure 'Het gemeentelijk funerair erfgoed van Zonnebeke'. Het is een lijvige brochure (88 blz.) die alle aspecten van onze vijf gemeentelijke begraafplaatsen behandelt en ze werd geschreven door Evy Van de Voorde en Marnick Gunst. Werkgroep Funerair Erfgoed Zonnebeke Binnen de schoot van de heemkundige kring De Zonnebeekse Heemvrienden vzw, is in 2009 de ‘Werkgroep Funerair Erfgoed Zonnebeke’ ontstaan. In de slipstream van de groeiende belangstelling en daadwerkelijke actie in Vlaanderen voor het valoriseren en conserveren van het funerair erfgoed en aangestoken door de inspanningen van het gemeentebestuur voor de verfraaiing van de gemeentelijke begraafplaatsen, is de werkgroep gestart. Het bestuur bestaat uit: voorzitter Johan Tally, ondervoorzitter Oswald Maes, secretaris Joris Vermeulen, penningmeester Staf David en de bestuursleden Evy Van de Voorde, Marnick Gunst en Rita Feryn. Vanaf heden is de website, gemaakt door de secretaris van de werkgroep, Joris Vermeulen, online: www.wfez.be. Brochure Sinds medio 2009 heeft de werkgroep gewerkt aan de inventarisatie van onze gemeentelijke kerkhoven en begraafplaatsen. Die bevindingen zijn nu gebundeld in de brochure. Verder worden nog volgende facetten behandeld: de geschiedenis van het begraven, wat er nog resteert na de alles verwoestende oorlog 1914-1918, het graf in al zijn aspecten (materiaal, symboliek, epigrafie, wetgeving, concessies), merkwaardige graven met inbegrip van de crypte, begrafenisgebruiken, grafdelvers, steenkappers, begrafenisondernemers, aandacht voor figuren die er begraven liggen en de recente uitbreidingen en herinrichtingen waarvoor de gemeente Zonnebeke de International Funeral Award ontving in 2007. De brochure heeft een prachtige lay-out en is gedrukt op het betere papier. Ze oogt zeer mooi en met de inbreng van meer dan honderd foto’s, kan men ze evenzeer als een kijkboek beschouwen. De kostprijs van de brochure bedraagt 12 euro en zij kan aangeschaft worden aan de balies van het gemeentehuis, de bibliotheek en de toeristische dienst te Zonnebeke en in diverse plaatselijke krantenwinkels.

De auteurs Evy Van de Voorde, wonende te Veurne, studeerde in 2002 af als archeologe aan de Gentse universiteit, waarna zij nog twee jaar vergelijkende cultuurwetenschap volgde. In 2008 publiceerde zij, na de inventarisatie van het Koksijdse funerair erfgoed, 'Koksijde, tuinen van eeuwige rust'. Zij is ook bestuurslid bij Epitaaf vzw, die ijvert voor het behoud en beheer van het funerair erfgoed in Vlaanderen. Meer informatie vindt u op de vernieuwde website: www.epitaaf.org. Marnick Gunst is bediende op de dienst burgerlijke stand te Zonnebeke met onder zijn bevoegdheid het begraafplaatsenbeheer. Hij is bestuurslid en archivaris van de heemkundige kring ‘De Zonnebeekse Heemvrienden’ en heeft al tal van heemkundige en genealogische bijdragen geleverd, meestal voor “Het Zonneheem”, het tijdschrift van de plaatselijke heemkring.

OP LEVEN EN DOOD in de nacht van de geschiedenis Op leven en dood is niet alleen de inzet van de Goede Week, het mysterie van ons Paasgeloof. Het was ook het thema van de achtste Nacht van de Geschiedenis, georganiseerd door het Davidsfonds, die plaats vond opdinsdag 23 maart met ongeveer200 activiteitenop even veel plaatsen in Vlaanderen: activiteiten rond palliatieve zorg, wetsdokters, uitvaartzorg, dodenrituelen, inscripties op grafstenen, archeologische opgravingen, praalgraven, pestbestrijding, heksenvervolging, kerkelijke visies op de dood en zelfs een ter aarde bestelling van een hespebeen zoals in Hollebeke. In Zonnebeke volgden ze ... De wytewagen van Frederic Godderis, oud-strijder van 1830 Bij valavond vond in Zonnebeke een rondleiding plaats langs het funerair erfgoed op de begraafplaats. Naast enkele bijzondere grafmonumenten trok vooral de crypte, met ondermeer het stoffelijk overschot van een oud-strijder uit 1830, extra aandacht. Het merkwaardige is dat het een grafkelder is met vijftien zichtbare opgestelde kisten, allen gesneuveld voor het vaderland, waarop een foto en een naamplaatje van de overledene is aangebracht. Op de dorpsplaats volgde een tragi-komisch theaterfragment over de rouwgebruiken van 100 jaar terug en het leven van oud-strijder van 1830, Frederic Godderis. In de O.-L.-Vrouwekerk gaf Evy Van de Voorde een boeiende lezing over het funerair erfgoed op de begraafplaatsen van de andere Zonnebeekse deelgemeenten. De begraving van het Hespebeen Het Davidsfonds van Beselare toog dan weer naar Hollebeke waar een hespenbeen begraven werd, zoals dat om de 5 jaar gebeurt na de kermis. Volgens volkskundige Stefaan Top is het ritueel rond het hespenbeen een aankondiging van de slacht. Maar het kan ook symbool staan voor de lege portefeuilles na al het potverteren tijdens de kermis. Het ging er alleszins ludiek aan toe.

TE BIECHTE als de haan voor ons kraait

Het is stout en uitdagend dit neer te schrijven, maar wist je dat het sacrament van de biecht, vandaag vooral door kinderen wordt gepraktiseerd. Natuurlijk kun je opmerken dat zij het in schoolverband worden opgelegd maar dat is eigen aan de opvoeding. Kinderen hebben nu eenmaal een zetje nodig. Bovendien een hartig woord van waardering aan de directies en de leerkrachten, die het belang van vergeving en verzoening in onze samenleving onderkennen en deze – ook kerkelijk – aanmoedigen. Dat is verre van evident en ook moedig. Een harde, meedogenloze maatschappij komt niet zomaar uit de lucht vallen. Maar het belangrijkste is de beleving van dit sacrament. Ze staat op één lijn naast bijvoorbeeld het doopsel, de eerste communie en het heilig vormsel. Het is ronduit verrassend en ontoerend hoe eerlijk kinderen daarin kunnen opgaan. Het is echt en daar mogen wij volwassenen een voorbeeld aan nemen. We hoeven persé niet meer onze kniëen te pijnigen in een biechtstoel om daarna met hulp van derden recht te worden getrokken. Even stil worden, nadenken over wat minder vlot in ons leven, oprecht spijt hebben en vergeving vragen, kan ook in een biechtviering. Daarom willen we jullie appeleren om toch maar op te staan en deel te nemen aan de federale biechtviering voor al onze parochies die doorgaat op maandag 29 maart om 19.00 u. in de kerk van Passendale en volwaardig zijn Pasen te doen, m.a.w. als een nieuwe mens, op z'n paasbest Christus en onze medemensen tegemoet te gaan. Wie daar nood aan geeft kan bovendien altijd een biechtgesprek aanvragen bij een van onze priesters. Het is niet gemakkelijk je gebreken, die soms kunnen knagen en ook anderen last berokkenen te belijden. Het is misschien nog moeilijker te geloven, te aanhoren en de diepe betekenis te vatten van de bevrijdende woorden “ik ontslag u van al uw zonden” en dat dit nog effectief gebeurt ook. Het is fantastisch. Wat hebben wij toch een ongelofelijk geloof !!! In één woord: GODDELIJK.

ALS DE HAAN VOOR ONS KRAAIT

In het verhaal van de kraaiende haan gaat Petrus duidelijk in de fout. Hij had Jezus voordien stellig belooft Hem trouw te blijven, maar zich er niet aan gehouden, juist toen Jezus hem zo hard nodig had. Jezus had Petrus verwittigd dat dit zou gebeuren, maar Petrus luisterde niet. En Jezus komt erop terug. Maar niet in een verwijtende zin. Hij wist al bij voorbaat dat Petrus Hem zou verlaten en ook ons kent Hij door en door en hij weet dat we helemaal niet zo dapper zijn als 't er echt op aan komt. Met Palmzondag staan wij nog bij wijze van spreken met de palm in de hand te wuiven, stellig bereid om Hem te volgen maar dat palmtakje verdort evenzeer als onze goede voornemens. Achteraf weende Petrus daarover, hij had spijt en had zijn lesje geleerd. Petrus moest net als wij nu leren dat wij niet zo'n stoere binken of meiden zijn als we we dachten. Dat we Jezus elke dag nodig hebben om het goede te doen. De oude Petrus blies hoog van de toren: hij 'zou wel even dit en dat doen'. De nieuwe Petrus wist dat Hij Jezus nodig had, elke dag en elk uur opnieuw, omdat hij zelf zwak was. Onze goede wil en het kunnen toegeven van onze fouten zijn voor Jezus voldoende om zich weer met ons te verzoenen. Ik mag tegen Jezus zeggen: “Ik heb zie je graag, maar je weet dat dat niet altijd lukt, help me steeds opnieuw te beginnen!” En wat dan als mij iets wordt aangedaan ...? Zeggen we daar niet in het Onzevader … en vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren. Niemand is perfect, hoe graag hij dat ook wil zijn. Proberen ook wij te vergeven, met Jezus' hulp zeven maal zeventig maal, altijd. Dan worden we elkaars 'maatjes'. Dát is de Jezus' weg van vergeving en verzoening.

V-DAY een maatje meer bij CHIRO Wie als vriend hier binnengaat, komt nooit te vroeg of te laat. Wie als vriend hier binnengaat, gaat als vriend weer weg. Daarmee is het jaarthema van Chiro al wat geduid. Op zondag 7 maart was het in alle Chiroafdelingen in Vlaanderen V-day (vriendschapsdag). De Chiroleden mochten vrienden meebrengen naar de activiteiten om kennis te maken met de jeugdbeweging. Aan de sfeer kon je op die zondag proeven dat ze in Chiro echte vrienden zijn !

In de Chiro maak je vrienden, dat is de centrale boodschap dit jaar. Velen kwamen voor het eerst met een vriend(innet)je mee naar de Chiro. Of je nu al tien jaar op bivak gaat met je beste maten, je vrienden die je na al die tijd al zo goed kent, bij wie je terecht kunt met verhalen en problemen en die er altijd voor je zullen zijn. Het begint allemaal met samen spelen als speelclubber. Naarmate de jaren vorderen, wordt de band alsmaar hechter. Na heel wat kleine of iets grotere conflicten en tal van fijne momenten die je samen beleefd hebt, ontstaan er vriendschappen voor het leven. Grenzen aan vriendschap? Vriendschappen zijn bovendien heel leerrijk. Je leert heel wat sociale vaardigheden, je leert conflicten oplossen en je leert omgaan met elkaar en met jezelf. Je ontdekt bovendien dat vriendschap ook heel wat minder fijne kantjes heeft. Een hechte vriendengroep aanvaardt niet zomaar nieuwe vrienden. We hebben wel eens de neiging om anderen uit te sluiten en volledig op te gaan in ons eigen kliekje. We tasten onze grenzen af en dat experimenteren kan soms leiden tot pestgedrag. Werk aan de winkel Vriendschappen opbouwen vraagt heel wat tijd en energie. Vrienden maken, gebeurt niet vanzelf. Je moet durven openstaan voor anderen en die cruciale eerste stap durven zetten. Hoe de vriendschap nadien evolueert, hangt af van je engagement. Je moet investeren in vriendschap, tijd maken voor elkaar en samen door woelige watertjes zwemmen. Pas dan kan een vriendschap groeien en hechter worden. Dat geldt zowel voor de jongste kinderen als voor de leiding. Samen iets gaan drinken na de leidingskring of samen ontspannen rond het kampvuur op bivak tilt de groepssfeer en de vriendschappen naar een hoger niveau.

We want you! Wie in de Chiro zit, is een ambassadeur. De vriendschappen die je opbouwt in de Chiro draag je uit. Door je enthousiasme overtuig je anderen om ook die fijne Chirosfeer op te snuiven en in de Chiro te komen. Breng dus al je vrienden mee. Want als er nog een ding is dat we blijven onthouden van het feestelijke (omwille van 75 jaar Chiro) jaarthema van vorig werkjaar is dat Chiro er overal is én vooral voor iedereen! Een maatje meer Op school op straat of op het plein zet ik een stap, doe jij een poging, Eentje spreekt de ander aan, "ken 'k jou Je speelt een spel, dezelfde ploeg en hop

ontmoeten wij mekaar plotseling is het daar. niet ergens van"? daar is het dan...

Maten, makkers, dikke vrienden, Nieuwe vrienden, oudgedienden,

hartsvriendinnen, toffe peer iedereen een maatje meer!

Een hechte club, een leuke bende, ied'reen sympathiek houden we de cirkel open, of sluiten we de kliek? ieder weekend V-day, ja dat is goed uitgekiend, je speelt tot je de ander kent en hop, (hop!) vreemd wordt vriend Maten, makkers, dikke vrienden, hartsvriendinnen, toffe peer Nieuwe vrienden, oudgedienden iedereen een maatje meer! Elke vriend is een superhero laat ze proeven van de Chiro Elke vriend is een superhero

DE STILLE KRUISWEG VASTEN- EN BEELDMEDITATIE Geen brood en geen wijn op tafel. Enkel ogen die kijken en misschien niet zien. Jezus, de Ziener, centraal in fel wit licht. Apostelen in witte kovel. Hun ogen, open of gesloten, op oneindig. Dit zouden enkele eerste impressies kunnen zijn, die bij het bekijken van de prachtige triptiek met het Laatste Avondmaal opkomen. Bekijken is de juiste invalshoek niet. Je voelt je in de eerste plaats zelf bekeken, doorschouwd tot in je ziel, eenzelfde ervaring die een aanblik van iconen ook kan geven.

Zo keken en luisterden velen van ons ook geboeid naar de twee afleveringen bij de trappistinnen van de abdij OLV van Nazareth in Brecht: gebed, lezing en arbeid op het ritme van elke dag. Sober, eenvoudig, authentiek, radicaal, gekruid met een dosis menselijke twijfel. Gemiddeld meer dan 1,3 miljoen kijkers die kijken en misschien vaak ook niet zien, massaal maar leeg. In godsnaam vragen mensen zich wel eens af: wat zou er aan de hand zijn met ons geloof en met onze kerk die soms vol maar veel vaker leegloopt? Desondanks bouwen de broeders trappisten van Westvleteren aan de toekomst, letterlijk en figuurlijk. Het wekt verwondering dat in deze tijd een abdijgemeenschap uitpakt met zo'n ambitieus bouwproject, dat ze blijkbaar rotsvast geloven in een toekomst voor hun monastieke gemeenschap. Zo'n bouwproject is dus niet alleen een materieel, maar evenzeer en vooral een spiritueel avontuur. De verbouwingswerken o.l.v. architect Bob Van Reeth zijn reeds volop bezig. Hierdoor moest de kruisweg in de pandgang, het slot dat nooit voor het publiek toegankelijk is, verwijderd worden. Tijdens de werken maakt de kruisweg een reis door Vlaanderen en is hij nog tot 14 maart in de Ieperse Sint-Jacobskerk te bewonderen. Openingsuren zaterdag 14.00 u. - 16.00 u. zondag 10.00 .u – 12.00 u. en van 14.00 u. – 17.00 u. weekdagen 14.00 u. -17.00 u., op donderdag ook van 19.00 u. -21.00 u. Voor schilder Armand Demeulemeester (Ronse, 1928-2002) was deze opdracht een groot kantelmoment in zijn oeuvre: het figuratieve zou voortaan de bovenhand halen op het louter abstracte. Het was tevens het moment waarop de Bijbel voor hem een inspiratiebron werd. Ook het schilderij achter het altaar in de kerk van Geluveld, dat de Verrijzenis en het verschijningsverhaal van Jezus aan het Meer van Tiberias uitbeeldt, is van hem en kan als een vervolg op deze kruisweg gezien worden.

Manu van Hecke, abt, duidt het belang van de kruisweg vandaag. Generaties christenen hebben vroeger de kruisweg gebeden veelal door in kerken, kloosters, op bedevaartsplaatsen de kruisweg te gaan. En de generatie van nu? Kunnen wij, durven wij nog meegaan op een kruisweg? Verbinden wij onze eigen levensweg met de weg die Jezus ons is voorgegaan? Pijn, lijden aan elkaar, het kruis in zijn zo vele vormen. Wat doen wij ermee? Negeren, uit de weg gaan, eroverheen leven? Of durven wij ernaar kijken, het een plaats geven en leren van Hem die het kruis heeft gedragen en op het kruis is gestorven? Al meer dan een kwart eeuw hangt de kruisweg van de stilte in onze pandgang: een dagdagelijkse uitdaging en uitnodiging om Jezus niet uit de weg te gaan. En toch, veelal zien we de kruisweg niet, zien we Hem niet en leven we er achteloos aan voorbij. Maar de oproep hangt in onze pandgang. Armand Demeulemeester schilderde eigen-zinnig twaalf taferelen uit het lijdensverhaal, levensgroot uitgebeeld, op mensenhoogte aangebracht. Wanneer het concrete leven door de oppervlakkige lagen heen schiet, dan zien wij dat Hij ons aankijkt. Wij worden gezien en dat doet ons zien, kijken en meegaan. Jezus kijkt ons aan. Hij wendt zijn blik niet af, wie of waar we ook zijn: slapend, terwijl Hij waakt. Hij blijft ons aanzien ook bij verraad, verloochening, bespotting en veroordeling. Hij vervolgt zijn weg: hét kruis dragend, ons kruis dragend tot alle leed geleden is. Zijn blik wordt licht. Het is de levensgang van de monnik, omdat het de levensgang van de christen is, de levensgang van elke mens. De kruisweg van de stilte heeft nu onze pandgang verlaten. Noodgedwongen. Om na enkele jaren terug te keren naar de stilte van een nieuw kloosterpand. De tussentijd is een kans om mede-christenen, om mede-mensen te laten delen in de weg die wij, broeders, dagdagelijks gaan.

SAMUEL... OF GILBERTO VOOR DE NOBELPRIJS?

Broederlijk Delen focust dit jaar op Bolivia. Op de affiches manen ze ons aan de man in beeld Samuel te nomineren voor de fictieve Nobelprijs voor duurzame ontwikkeling. Wie zo'n prijs al binnen heeft is padre Gilberto Pauwels, met z'n organisatie CEPA de stuwende en emanciperende kracht achter die evolutie. Uit de handen van de spraakmakende Boliviaanse president Eva Morales himself ontving Gilbert een hoge onderscheiding. Wij de mannen en de vrouwen van de werkgroep MIBEGE en met hen heel Geluveld en deelgemeenten, zijn volgens hun aard apetrots of fier als een pauw op hun voorman in het Latijnsamerikaanse land. Frans Deleu bracht hem via mail onze welgemeende gelukwensen over. Voor ons is dit een geweldige opsteker! Ook onze inzet liet Gilbert liet niet onberoerd. Getuige daarvan dit dankbare en rebelse wederwoord. Gilbert ten voeten uit. Dag Frans en allemaal, Danke voor het vriendelijke briefje. Intussen loopt hier in Oruro pas nu de Carnaval ten einde. Het is volop muziek en dans nu, in onze straat en dat zal tot laat in de avond zijn. Maar vanaf volgende week is het gedaan met feesten en schiet iedereen aan het werk. Intussen zijn we met een nieuw werkjaar gestart, met heel wat mogelijkheden. Het zal er vooral op aankomen de beloften die we vorig jaar hebben kunnen lospeuteren van de mijnbedrijven en regionale en nationale gezagsdragers voor de Indiaanse gemeenschappen, nu werkelijkheid te doen worden. Er staan ook heel wat vormingsactiviteiten op het programma. Onze bisschop is eerder conservatief en staat, jammer genoeg,niet erg open voor de optie voor de

armen en de dialoog met de traditionele Andesgebruiken en visies. Voor ons is dit een reden te meer om de band met het volk en zijn organisatiesaan te halen en samen te zoeken om de levensomstandigheden in de gemeenschappenen de relaties tussen groepen en mensen te verbeteren. Ik heb gehoord over het grote succes van de missiebijeenkomst en de verschillende activiteiten en ook van de mildheid van de mensen van Geluveld en Beselare en de mensen die op bezoek kwamen. Danke voor al dat werk, in naam van de mensen hier. Tijdens de Vasten komt Bolivia ginds wat meer ter sprake dank zij Broederlijk Delen. Bolivia is in Latijns Amerika zo een beetje een voorbeeld van hoe mensen er in slagen eigen plannen uit te werken en uit te voeren, met de kansen die daartoe geboden worden. De bedoeling is dat iedereen zou krijgenwaar hijrecht op heeft, op zo'n manier dat allen goed zouden kunnen leven, ondanks de dreigende klimaatsveranderingen en de problemen met het waterdie dezemet zich meebrengen. Danke, nog eens. Ik wens jullie een goede voorbereiding op Pasen toe. Met een hartelijke groet, Gilberto

LET IT SHINE Wondersteboven, samen geloven

Maandagavond 15 februari liepen zowat een duizendtal vormelingen en hun begeleiders uit de Westhoek, in de Ieperse kathedraal te hoop voor de tweede editie van 'Let it Shine', een inspirerend totaalspektakel vol muziek, licht, beelden met sterke getuigenissen en gebed in het bijzijn van bisschop Roger Vangeheluwe, die de jongeren plagend uitdaagde en bemoedigde. Je vraagt je af hoe dat allemaal te rijmen valt met een bij wijlen zo'n rumoerig, ongeregeld volkje. Maar het werkt. Geloven is nu eenmaal een uiting, een aaneenschakeling van lof en uitzinnigheid, begeestering en inkeer en ingetogenheid ... op het juiste moment en daar slaagde de regie wonderwel in. Pieter Delanoy, met z'n 24 jaar de jongste priester van het land, gesteund door z'n bandje en backing vocals, bespeelde meesterlijk het publiek. De uitdaging van de bisschop bestond er voor hem in het 'Zonnelied' van Franciscus van Assisi, op muziek van Angelo Branduardi, aan te leren en het als uit één stem te laten zingen. Hij slaagde daarin met brio, een prestatie die de bisschop meteen verloonde met het uitdelen van fluorescerende, lichtgevende sticks, die kleurrijk oplichtten in het duister van de kathedraal. Tussendoor konden we via videoprojecties op grote schermen kennismaken met heel wat initiatieven voor jongeren in ons bisdom zoals Kilalo (Missio), het bijbels tentenkamp en veel meer ... het levende bewijs dat geloven ook op jonge leeftijd zeer boeiend en deugddoend kan zijn. We zagen dat het mogelijk is, dat de boodschap wel degelijk aanslaat als je ze maar even kunt losmaken van hun eigen navel. Dat is de macht van grote manifestaties zoals deze, best te vergelijken met de Wereldjongerendagen. Een kracht, een kiem, die nadien verder ongezien en in stilte zich zal ontplooien en jonge mensen verder zal appeleren, want dit was een moment van schoonheid en waarheid.

DE VEERTIGDAAGSE VASTEN

Jarenlang werd er nauwelijks over gesproken. De aloude katholieke traditie van de veertigdaagse vasten, als voorbereiding op het paasfeest, leek op sterven na dood. Maar nu is vasten weer helemaal in. Steeds meer mensen beseffen dat vasten goed voor hen kan zijn. We zien het van de moslims in de ramadan en we doen het in sapkuren en ontslakken. Het is gezond voor je lijf en reinigend voor je geest. Het wordt tijd om te ontdekken wat vasten voor een christen kan betekenen. De oude regels en gebruiken rond de vastentijd moeten opnieuw doordacht en getoetst worden. Er is niet meer één verplichte vorm van vasten van kracht. Maar hoe moet je dan vasten? De namen Veertigdagentijd en Vasten worden vaak door elkaar gebruikt of ook samengevoegd tot Veertigdaagse Vasten. Dat deze periode een tijdsduur van veertig dagen heeft gekregen, gaat terug op de symbolische betekenis van het getal veertig. Veertig jaar zwierf het volk Israël door de woestijn op zijn tocht naar het beloofde Land. Ook Jezus trok zich veertig dagen in de woestijn terug om zich door vasten en bidden voor te bereiden op zijn zending onder de mensen. Veertig is dus een heilig getal in de joodse en christelijke traditie. De voorbereiding op Pasen wordt gekenmerkt door onthechting, boete en bekering. Vasten is vasthouden aan regels omtrent minder eten en drinken. Minderen op lichamelijk vlak schept ruimte op geestelijk vlak. Het kan een oefening zijn om innerlijk vrij te worden. Ieder van ons wordt beheerst door veel bindingen of afhankelijkheden. Door me in de vastentijd van alcohol, of vlees, of roken te onthouden, test ik of ik verslaafd ben of nog vrij, of ik nog zelf kan bepalen wat ik wil eten en drinken, wel of niet rook, wel of geen koffie drink. Zo kunnen ook onhebbelijkheden, angsten, ingeslepen gewoontes, hartstochten, te sterke bindingen aan werk, bezit of planning van carrière gaan beschikken over mijn vrijheid. De veertigdaagse vastentijd geeft de mogelijkheid om dit soort bindingen op het spoor te komen.

Onder andere door te luisteren naar kritische opmerkingen hierover van je omgeving. Bewustwording is daarom een eerste stap. Een tweede stap is plannen maken die leiden naar verandering, naar het terugwinnen van je vrijheid. Een derde stap is je plan in praktijk brengen. Het resultaat? Zelf ervaren dat je niet toebehoort aan je hartstochten, verslavingen, behoeften en wensen, maar aan jezelf. Je bent weer vrij. Als gelovige ben je zo beter in staat om (opnieuw) de kern van het Paasfeest te begrijpen en vooral te ervaren. Want Pasen is het feest van de ultieme vrijheid: de overwinning van het leven op de dood. BEGIN VAN DE VEERTIGDAGENTIJD Op aswoensdag 17 februari begint de veertigdagentijd. Wij nodigen allen uit op de vieringen op aswoensdag. Het askruisje moge een symbool zijn van onze vaste wil om ons ernstig voor te bereiden op het komende paasfeest. De vastentijd wordt een zinrijk gebeuren als we maar: zonder een vleugje krenterigheid van harte delen met wie veel te kort heeft. trouw nabij blijven wie geen vriendschap ervaart en meteen de diepste vreugde mist. attent zijn voor wie moeilijk leeft en wellicht zonder ons in droefgeestigheid verzinkt. Zo overstijgen we alle middelmatigheid en ons mens-zijn naar Gods hart wordt meer dan een dromerig verlangen. Valeer Deschacht

STILLE BIECHT WORDT PUBLIEK

Verhalen en hun vertellers boeien. Dat hebben ze bij het Davidfonds van Beselare altijd al geweten. 't Oocee in Geluveld was dan ook op vrijdagavond 22 januari tot de nok volgelopen voor een vertelavond om en rond de figuur van Noël Vander Meiren, oud-burgemeester van dit dorp. Vader Noël, aldus zoon Frans, de oudste van zeven, had een boek als een stille biecht geschreven ten behoeve van zijn eigenste nazaten over de veertiger jaren. Moeilijke tijden waarin de bevolking in een adem laveerde tussen de strenge verordeningen van de Duitsers en die andere bezettingsmacht, onze moeder de Heilige Kerk. Op het eerste zicht zonder nuance maar algauw blijkt dat de zogenaamde goeden zich niet altijd van hun beste zijde lieten zien en de slechten ook niet persé in alle gevallen het kwaadste voor hadden. Een levensles die ook de rode draad is van die andere grote verteller van weleer, Jezus van Nazareth: die van de splinter in andermans oog en de balk in eigen oog. Generatiegenoot en mede-notabele pastoor Valeer Cools omkaderde, toetste en plaatste de verhalen van Noël, naast eigen al even aangrijpende stories. Belevenissen over de grote en kleine kanten van mensen, op het scherp van de snede, op leven en dood, in benarde omstandigheden, met vergaande, verstrekkende, dikwijls fatale gevolgen die een mensenleven doen plooien of voorgoed knakken. Het ergste wat mensen kan overkomen is oorlog, een neerwaartse spriraal, een draaikolk van niets ontziende collaboratie en harde repressie achteraf, een splijtzwam zelfs binnen families. Tussendoor bezwoer het koor 'De Reutelnoot' de doodsreutel met immer beklijvende evergreens, in een onvervalste Oud-Belgiëstijl, als 'i'ts a long way to Tipperary' en 'Onder de lantaren, bij de groote poort, vrijen vele paren bij avond ongestoord. Als ik van boord kom, ga 'k meteen terstond naar die lantaren heen, met jou Lili Marleen, met jou Lili Marleen!' Tussendoor deed presentatrice Marieken een schuchtere oproep tot de mannen(stemmen) in de zaal om het koor te versterken. Die zullen het ongetwijfeld wel hebben voelen kriebelen maar of hun wederhelften hen zullen lossen lossen is nog maar de vraag.

Een onverdacht alternatief is een engagement in de Kerk. Ook daar kun je het vele vrouwvolk imponeren, zingen a volonté, want, beste heren, er is nu eenmaal meer in het leven dan werken,voetbal, koersen en pinten pakken. Dat moeten de paters Capucienen, die hier meerdaagse missies preekten en onrechtstreeks verantwoordelijk waren voor de na-oorlogse babyboom, ook gedacht hebben. Tot slot nam Noël, zichtbaar ontroerd, dankbaar zelf het woord. Hij dacht dat hij het spreken in 't openbaar verleerd had, maar uiteindelijk saboteerde de micro zichzelf, anders waren de gemeenteraadsverkiezingen vervroegd ingezet. Een stille biecht werd uiteindelijk een publieke biecht. Noëls memoires omvatten het tijdvak 1938-1953. De periode dat de familie emigreerde uit Anzegem tot aan zijn huwelijk met Julienne. Hij zette z'n herinneringen te boek op aandringen van z'n eega maar het werd een waar titanenwerk om zich daarop te concentreren. Z'n eega kon het niet laten voortdurend te onderbreken en haar zegje te doen. Een vervolg komt er niet en dat is jammer. Maar als Julienne dat nu eens op zich nam, ongetwijfeld een meerdelige biografie. Dan kan Noël in een oase van stilte verder van z'n oude dag genieten.

MISSIEFEEST BESELARE - GELUVELD Het Congolese Feest van de Missiekring Beselare-Geluveld werd een heuse voltreffer. Congo viert dit jaar 50 jaar onafhankelijkheid, of liever zelfstandigheid, want het blijft, geteisterd door oorlog, innerlijke verscheurdheid en corruptie al te zeer afhankelijk van hulp van buitenaf. In dit alles blijft de Kerk een 'pilaar' waar de bevolking op kan blijven steunen. Voor deze zestiende editie mochten we ons verheugen in de aanwezigheid van zuster Mauritia Corneille die zelf jarenlang actief was in Noordoost Congo en waarvan het werk verder gesteund wordt door de werkgroep.

Het begon zondag 17 november al om 10.00 u. met een feestelijke eucharistieviering in de SintMartinuskerk. Het solidariteitskoor Vamos Pra Lutar o.l.v. Rik Decramer diepte er haar Afrikaanse repertoire op. Liederen die je niet onberoerd laten en onze winterse, wat versteven ledematen gaandeweg opwarmden en loswrikten in vingergeknip en handgeklap. Met de vredeswens probeerden we samen zelf het Congolese liedje 'Umana Notata' uit: Umama notata umama notata, Mijn mama en papa houden van mij,Umama notata bayandithando,Ze houden allemaal van mij, Usisi nobhuti usisi nobhuti, Mijn broers en zusjes houden van mij, Usisi nobhuti bayandithanda,Ze houden allemaal van mij. Een schitterende manier om elkaar de vrede aan te zeggen. Het feest werd gul verder gezet in zaal Open

Deur, die aardig vol liep. Een aangename drukte van jewelste, maar kundig gedirigeerd door Frans Deleu en z'n al even ijverige kompanen, roerend in de kookpotten, jonglerend met dienbladen, aan de bar en de afwas. De tombola was in geen tijd uitverkocht en uitgeloot. Luc Capelle verpatste op het einde de overschotjes als een volleerde marktkramer zodat de de kassa tot de laatste minuut bleef rinkelen. Hoeveel het allemaal heeft opgebracht, lees je in een volgend verslagje. Ze zijn nog aan het tellen...

VALEER ZIJ ALLE EER EN GLORIE Het lekte al vroeger in deze krant, en dat is geen affront, Priester Valeer Cools werd tachtig. Willen of niet, maar telkens een '5' of een '0' in een jaartal verschijnt, kriebelt het meer dan anders om mensen te huldigen en daar ontsnap je niet aan. Dikwijls wordt er dan een sfeer van geheimzinnigheid rond het gebeuren geschapen. Men laat het 'ietsje' te duidelijk doorschemeren dat men je verjaardag 'vergeten' is en dat schept nog meer onrust en argwaan. Maar wie denkt dat Valeer dat niet door had, kent hem niet goed. Hij mag dan wel tachtig zijn, hij is nog niet van gisteren en kan zich uitstekend van 'den domme' gebaren of 'uit de lucht vallen' om het spelletje heimelijk mee te spelen en de pret van 'zijn verrassers' niet te bederven en zo hoort het. Het is alleen nog de vraag 'wat en hoe' het zal zijn en 'wanneer' je feestelijk voor het blok wordt gezet door al die samenzweerders om je heen. Het lek in de krant was een hint op je hoede te zijn en gaf je de gelegenheid om je gevoelens van dankbaarheid vooraf te ordenen en heel bescheiden onder woorden te brengen. Al bij al doet het wat met een mens, je krijgt er zowaar een rode kop van. En dan gebeurt het. Veel volk voor een tweede zondag van de advent in de eucharistie!? Zowel in Geluveld als in Zandvoorde. Hoogwaardigheidsbekleders verschijnen ten tonele en nemen hun plaatsen in. Allemaal glunderende mensen vol verwachtig voor de komst van de Heer. Wat zal het dan wel niet zijn met Kerstmis, mag je hopen. En dan loopt het georchestreerd uit de hand. De liturgie neemt een 'onverwachte' wending. Het kerkvolk manifesteert zich kerkelijk ongehoorzaam, weet het voor 'één keer' beter, weigert het lied te zingen dat je net met veel eruditie inleidde, het orgel speelt heel verfijnd 'Happy Bertha' en het spel zit op de wagen... In Geluveld en Zandvoorde verschijnen de 'sprekers van dienst', ontvouwen ze hun papiertje en vertolken, verschonen en verantwoorden het gedrag van het volk met redenen van dankbaarheid omkleed. Het leed van je leeftijd wordt geheeld. Je werd geen tachtig, enkel maar 'vier-maaltwintig'. Dat vergt enig rekenwerk waar je de tijd niet voor hebt maar het klinkt ongelooflijk: je bent de 'jeunhomme in het kwadraat', je kunt er weer tegen en zeker tegen de Geluveldse 'Miss-dienettes' die je met welgemeende kussen overvallen, een krachttoer want pasters zijn nu eenmaal niet zo 'pieperachtig' aangelegd. Je wordt met geschenken overladen. In Geluveld heel liturgisch: een dik boek, deeg en wijn: een speculaasje want het is Sinterklaas, 'Liebefrauemilch' en een prachtig kunstboek over de 'Vlaamse Retabels, een uitgave van het Davidsfonds. Je poseert er meteen enthousiast mee voor je favoriete schilderij. Als je honderd wordt, laten we er nog twee luiken bijschilderen en kan het ook opgenomen worden in de uitgebreide, herwerkte editie van het boek. In Zandvoorde hebben ze volksere, minder verheven of prententieusere opvattingen over kunst en hebben ze Nesten je laten mismeesteren of 'karikaturiseren' Je weet wel. Hij meet je een waterhoofd aan dat miraculeus past op een verschrompeld lijfje. Maar het is zoals Thérèse het beaamt: “het zit al in zijn hoofd en zo is het goed”. Het is nu tijd om de flessen te ontkurken en de glazen te heffen. “Eer zij Valeer in de glorie”, klinkt het goedbedoeld na het zoveelste glas. Nog vele jaren en een goede gezondheid, daar komt het op aan.

ALLE GOEDE DINGEN BESTAAN UIT DRIE FEDERALE GEBEDSDIENST “IK GELOOF IN GOD, DE ALMACHTIGE VADER, SCHEPPER VAN HEMEL EN AARDE” Donderdag 3 december om 19.30 u. in de kerk van Beselare Dit jaar brengt de Kerk het Credo of 'de Schone Belijdenis', zoals ze door de bisschoppen wordt genoemd, voor het voetlicht. In dat kader wordt binnen onze federatie Sint Augustinus, die onze vijf parochies omvat, drie gebedsdiensten gepland voor elk van de goddelijke personen en dat zijn er drie. De eerste gaat nu door in de Advent, de tweede in de Vasten en de derde rond Pinksteren. 'De Heilige Drievuldigheid komt er aan' (of 'de Heilige Familie komt weer af'.) Het wordt soms spottend gezegd van een ouderpaar met één kind, vooral wanneer dat kind dan nog bedorven wordt. Een van de moeilijkste, gesofistikeerde en meest ingewikkelde geloofspunten van een katholiek is wel de drievuldigheid van God. De Mechelse catechismus deed eertijds een poging om het verstaanbaar uit te leggen maar voegde er in één trek aan toe dat dat voor ons gewone stervelingen toch boven het petje ging. “Er is maar één God, omdat er maar één oneindig volmaakt wezen kan zijn (één natuur). Er zijn wel drie goddelijke personen, God de Vader, God de Zoon en God de H. Geest. Wij kunnen niet begrijpen hoe drie personen één God zijn, het is een mysterie, dat men de Heilige Drievuldigheid noemt.” Wij kennen allemaal wel voorstellingen van de Heilige Drievuldigheid: God de Vader als een reeds oudere man, meestal met een lange witte baard. Aan zijn rechterhand zit God de Zoon als een jongere man en tussen of boven hen een duif, die God de Heilige Geest voorstelt. Zo zetelen zij in onze verbeelding hoog boven ons, achter het blauwe firmament, in de hemel, want van stratosfeer of iono- sfeer hadden onze voorouders nog nooit horen spreken. Ook in onze verbeelding, lag de hel onder ons, ergens heel diep onder de aarde. Het was God de Vader die de mens geschapen had en die hem voor zijn zonden uit het Aards Paradijs had verdreven. Maar Hij had de mensen zo lief gehad, dat hij zijn Zoon op de wereld gezonden had om hen door Zijn kruisdood te verlossen en hen opnieuw de toegang tot de hemel te openen. God de Heilige Geest was op de wereld neergedaald onder de vorm van een duif bij de doop van Christus door Johannes de Doper in de Jordaan (Matteüs 3) en onder de vorm van vurige tongen boven de apostelen op pinksterdag (Hand 2:3 'vuurtongen'). Ook in Genesis zweeft Gods geest over de wateren (Genesis 1:2). Het getal 3 is altijd van groot belang geweest: alle goede dingen bestaan immers in drieën. In de klassieke oudheid was het getal 3 het toppunt van volmaaktheid: 'Omne trinium perfectum' of 'elk drievoud is volmaakt'. Het getal verschijnt herhaaldelijk in het Oude en Nieuwe Testament, als de symbolisch-allegorische voorstelling van de heilige Drie-eenheid. Ook roepen we 3 keer hip-hip-hip-hoera en bestaat in het Nederlands een uitdrukking 'driemaal is scheepsrecht'. In een sprookje gebeuren dingen ook vaak 3 keer. Toen Petrus de derde keer zei dat hij Jezus niet kende, kraaide de haan driemaal. Ook in de rechtspraak heeft het getal 3 een belangrijke rol gespeeld. Tijdens de vroege middeleeuwen duurde een rechtszitting 3 dagen; bij een

verkoping schreeuwt de roeper: “Eerste klop, tweede klop, derde klop! Verkocht!”; een verkoop op een veemarkt wordt beklonken met een drievoudige handslag. Ook Pythagoras zei, dat het getal 3 de volmaakte harmonie voorstelt, terwijl ook de Kabbala goochelt met het getal drie. IK GELOOF DAT DE VADER MIJ DRAAGT Heel symbolisch namen welgeteld twaalf apostelen plaats tegenover de Heilige Drievuldigheid, tijdens de eerste Federale gebedsdienst. Niet overdonderend maar zo is het ooit begonnen en gaat het onverminderd voort. Hier past vooral schroom en aanbidding: Vader, van U komt alle leven. Alles hebt Gij gemaakt: de hemel, het werk van uw handen, de aarde en al wat leeft, maar bovenal de mens, die dit alles onderzoekt en in uw naam beheert. Wij danken U, Gij Bron van alle leven. Uit U komt heel de schepping voort: niet als de blinde golfslag van de zee, maar als een vrije gave van Uzelf; niet uit een overmaat aan kracht, maar uit de heldere warmte van uw liefde. Wij zijn door U gewild - één voor één want zo is uw liefde. Alle mensen samen raakt ze aan, maar ze bemint ieder om zichzelf. En alles wat ons met de schepping is geschonken is een bewust geschenk van U aan ons. U zij de lof, de eer, de heerlijkheid, vandaag en tot in eeuwigheid. Amen.

OP ZOEK NAAR JEZUS, DAMIAAN EN ONSZELF OP HET WITTE DOEK Op de voorbije WWW-dag overtuigde spreker en jongerenpastor Wiel Smeets ons van de kracht van film als medium van geloofsoverdracht. Tijd dus op de platgetreden paden van de vormselcatechese even achter ons te laten. Er werd gekozen voor de film 'Father Damian' van Paul Cox. Vormelingen maken de keuze om in de voetsporen van Jezus hun leven te oriënteren. Damiaan deed het hen op een radicale wijze voor. Een uitstekende gelegenheid dus om zijn leven even te toetsen aan het onze. Elk kan op zijn plaats en met z'n mogelijkheden een beetje Damiaan zijn voor de ander. We trokken het filmscherm op en installeerden ons met de vormelingen van Beselare en Geluveld knus in Cinema Margaretha in de Geluveldse kerk, met een heuse pauze met een drankje en een hapje, lange rijen voor het sacristietoilet en zoals dat een echt filmforum past een gedegen nabespreking in kleine groepen. PATER DAMIAAN: HIJ BRACHT LEVEN TEMIDDEN VAN DE DOOD, HIJ GAF MENSEN OPNIEUW ZIN OM TE LEVEN. Bij zijn aankomst zag hij hoe de melaatsen leefden in mensonwaardige omstandigheden: doden werden niet begraven of niet diep genoeg, alles stonk naar de dood, er waren geen wetten of geen regels meer, want je ging toch dood, je kon er maar beter nu nog van profiteren), mensen zonder familie kwijnden weg en stierven alleen in hun schamel hutje, mensen vluchtten in drank en drugs, seks, agressie, geweld… Nieuwe initiatieven: – Hij leerde de melaatsen hun doden met eerbied te begraven (uitbouw kerkhof, maken van kisten, uitvaartdienst met processie…) – Hij verzorgde en verbond hun fysieke wonden, maar heelde ook hun geestelijke kwetsuren (de verbanning naar Molokai, het definitief gescheiden worden van familie en vrienden) – Hij leerde de melaatsen naar de toekomst kijken (wat vooral in de eerste jaren heel moeilijk was, maar geleidelijk aan kregen ze terug een gevoel van eigenwaarde, vonden ze terug zin in hun leven door mee te werken aan projecten, een taak op zich te nemen, terug een relatie op te bouwen, hobby’s uit te oefenen…) – Hij leerde de melaatsen vreugde beleven aan het leven, plezier maken, lachen, muziek maken,

VIEREN in alle betekenissen van het woord (elke gelegenheid was voor pater Damiaan genoeg om een feest te organiseren met muziek en dans; maar ook liturgisch vieren: het geloof –bidden, vieren, lezen in de bijbel- was voor pater Damiaan een grote bron van vreugde) VRAGEN Herken ik hierin iets van mijn eigen geloof of bezigzijn? Beleef ik daar vreugde aan? Of merk ik alleen de minder leuke dingen of wat niet goed gaat op? Sta ik wel eens even stil bij wat het leven mij en anderen soms maar biedt? Kom ik dan ook eens tot een gebed, woon ik zo nu en dan een eucharistieviering bij, eventueel met kindernevendienst?

Word ik wel eens in mijn geloof en goede bedoelingen tegengewerkt? Hoe gebeurt dat? Wat doe je als je het soms niet meer ziet zitten? Kan je steun vinden in je geloof? Moet je altijd direct resultaat zien? Heb je vertrouwen en kan je geduld opbrengen?

GELOVIG AFSCHEID NEMEN MET KINDEREN, HERDENKINGSVIERING Kinderen worden al heel jong met de dood geconfronteerd. Dikwijls vrij onschuldig door een goudvis, die plat bovendrijft in zijn bokaal, door een dood vogeltje op de stoep. De dood hoort bij het leven en de natuur moffelt die realiteit niet weg. Mensen daarentegen hebben de neiging 'het einde' zoveel en zover mogelijk voor en van zich af te schuiven.

Van een jonge en frisse gemeenschap zoals basisschool De Biesweide zou je misschien verwachten dat het levenseinde een ver van hun bedshow is. Maar de jaarlijkse herdenkingsviering spreekt een andere taal. De kinderen krijgen er de kans om de gedachtenissen van overleden familieleden, vrienden en kennissen in te brengen en dat aantal overtreft al gauw het jaarlijkse dodental van de parochie zelf. In de netwerken waarin ze leven, wringt de dood zich overal tussen. Wanneer je al die sterfgevallen samen gedenkt in een viering, voelen niet alleen individuele kinderen zich aangesproken maar weten zij zich ook mede gedragen door de ganse groep. In zo'n viering krijgt de dood niet alleen een plaats maar wordt hij ook op z'n plaats gezet met beelden, verhalen en symbolen, ook religieuze. Het begint al met de plaats van het gebeuren: de kerk. Niet omdat daar veel plaats is, maar omdat mensen er steun en troost vinden bij elkaar en bij God. Dat laatste is niet zo vanzelfsprekend meer. Iemand zei tot voor kort eens op de radio: “Mijn grootouders waren steeds in speaking terms met God, via gebeds- en godsdienstoefeningen, hun dagelijkse doen en laten was verweven met het geloof. De generatie van m'n ouders vond in dat geloof nog een aansporing om te ijveren voor een betere wereld, terwijl onze generatie nog enkel het gat ziet waar God is in weggedoken.” Ook tijdens zo'n viering is oppassen geblazen dat God uit dat gat getrokken wordt en dat Hij de ruggegraat vormt van het gebeuren. Hij raakt vlug bedolven onder de symboliek van de vallende herfstbladeren. Al mogen de seizoenen dan een mooi voorbeeld zijn van hoe het leven zich steeds weer in opgaande lijn herpakt, uiteindelijk gaat het in zo'n viering om de kracht en de betekenis van het verrijzenisgeloof: dat liefde sterker is dan de dood en dat liefde mensen verbindt over de dood heen, dat we elkaar niet mogen ontbreken in het besef dat onze overledenen zo dikwijls voor het beste van zichzelf gaven. Die liefde aan de andere kant heeft ook een naam: 'de hemel'. Als een van onze lieve overleden het kon opbrengen ons daarover te vertellen dat zei hij wellicht het volgende: “De hemel, dat is alle plaatsen waar wij ooit gelukkig geweest zijn, dat zijn alle dingen die wij graag gedaan hebben, dat zijn alle woorden die wij graag gehoord of zelf gesproken hebben.Ons lichaam zal weer stralend en gaaf en jubelend zijn; geen pijn meer, geen beklemming, geen onrust, alleen maar blijdschap en vrede. En wachten op jullie die achterblijven tot ook jullie tot de vreugde en dit blije samenzijn herboren worden.”

VIVIR EN AMOR GUATEMALA STEUNACTIE TEN VOORDELE VAN WOUTER EN MIET Miet Cools uit Langemark en Wouter Verstraete uit Geluveld vertrekken half oktober voor tenminste 1 jaar als vrijwilligers naar Guatemala (Midden-Amerika). Ze zullen er het school- en gezondheidsproject van 'Vivir en Amor' in Pojom verderzetten. Twee jonge enthousiastelingen die beiden een passie hebben voor de plaatselijke, maar ook internationale jeugdbeweging, nl. de Chiro. Beiden hebben ze al meermaals bewezen dat ze van aanpakken weten en groepskampen en zo kunnen organiseren... Wouter heeft: 'Afrikaanse Talen en Culturen' gestudeerd, nee... 'Lingala' is niet echt hetzelfde als de plaatselijke Maya-taal in Guatemala, maar dat komt wel in orde. Daarnaast heeft Wouter ook een Master gedaan van 'Conflict and Development' en een rijk gevulde cv van activiteiten als vrijwilliger. Voor zijn studies maakte ook kennis voor enkele maanden met het leven in Afrika.

nog hij

Miet studeerde: "Pedagogische Wetenschappen" en deed een Master in 'Sociaal Werk', waardoor ze een grote interesse heeft om mee te werken in de school in Pojom. Ook zij heeft al een ervaring in Congo opgedaan via de Chiro. Dat ze beiden uit een sociaal geëngageerde familie komen, is duidelijk omdat de beide ouders onmiddellijk al de handen in elkaar hebben geslagen, om samen een Benefiet te organiseren:

KOUDE SCHOTEL TEN VOORDELE VAN VIVIR EN AMOR Dit gaat door op zondagmiddag 27 september 2009, vanaf 11.30 u. in 't Zonnerad te Zonnebeke. 'Kaarten te verkrijgen tot uiterlijk dinsdag 22 september bij: - Paul en Christine Verstraete-Dewulf tel. 057-46 79 14, [email protected] - Bernard en An Cools-Verhalle tel. 057-48 82 09 - [email protected] Wie er niet bij kan zijn en het project toch wenst te steunen kan een bijdrage storten op rekeningnummer 748-0264656-46 van Miet en Wouter, Guatemala.

VIVIR EN AMOR? De belangrijkste doelstelling van 'Leven in Liefde', is het verlenen van basisgezondheidszorg en -onderwijs in een afgelegen uithoek van Guatemala (Yalanhuitz en Pojom). De werking is gegroeid uit de vriendschap en het engagement van Eva Verstraete (Koksijde) en Hanne Dejonckheere (Roeselare), beiden verpleegsters, en is er op gericht om lokale mensen op te leiden om de activiteiten van oa. de gezondheidsposten daar op termijn over te nemen. Zo werken ze er samen met een klein plaatselijk team van gezondheidswerkers en vroedvrouwen, en zijn ze op zoek naar geïnteresseerde lokale jongeren die bereid zijn verder te studeren in de medische richting. Sinds 2008 richt 'Vivir en Amor' ook zijn pijlen op onderwijs omdat ook het onderwijs er maar zeer matig is uitgebouwd. Alle dorpjes hebben wel een lager schooltje maar nauwelijks lokale onderwijzers. Meer en meer plaatselijke leraars worden opgeleid en er is nu ook een middelbaar schooltje opgestart in Pojom waar ook leerlingen uit de naburige dorpjes naar toe trekken. Ook logistiek probeert de organisatie zoveel mogelijk te ondersteunen door het verzamelen van allerlei medisch en didactisch materiaal en met het zoeken naar fondsen. Zo stond de provincie West-Vlaanderen o.a. in voor de bouw van drie nieuwe leslokalen. Ook deze steunactie past in dit kader.

PLANNEN SMEDEN OP DE KARMEL Op vrijdag 21 augustus kwam het uitgebreide Interparochiale Team Beselare-Geluveld samen in de Karmel van Ieper-Vlamertinge. Deze levendige gemeenschap bestaat nog uit een achttal zusters. Niettegenstaande dit een slotklooster is, is deze plaats een ware aantrekkingspool. Aan de rand van de stad baadt het in een oase van rust. Vele mensen komen hier even de stilte opzoeken, branden er een kaars, verzinken, geven zich over in gebed of vinden er een luisterend oor voor hun noden, die als intenties meegenomen worden in het dagelijkse officie. Bidden is hun hoofdbezigheid en dat is nodig want door dit gebed weten velen zich gesteund, houden zij zich staande in deze soms harde tijden. Het is trouwens frappant dat biddende gemeenschappen beter standhouden of zelfs juist openbloeien in deze wereld. Mensen leven nu als het ware buiten zichzelf, worden geleefd, worden innerlijk geleegd en gevuld met allerlei onzin en verliezen zienderogen voeling met de grond van hun bestaan. Zo tekent deze Karmel zich af als een rots in de branding, een baken voor wie de bakens wil verzetten. Dat hebben de zusters goed begrepen en daarom sluiten zij zich niet af voor de buitenwereld en trekken zij die juist gastvrij aan door een verzorgde, 'geziene' liturgie, lezingen en voordrachten en door een kluis of een lokaal ter beschikking te stellen voor iedereen die zich wil inkeren. Hoewel het slot zelf heilig is, hangen de traliehekkens van weleer nu omgesmeed als karmelsterren aan de buitenmuur. We mochten er ook Magda en Orlando terugzien, die jarenlang actief waren in de parochie van Zandvoorde. Sinds juni 2007 delen zij hun gebedsleven. Als gehuwd koppel op pensioen wonen ze nu binnen de omheining van het klooster. Magda helpt in de sacristie en vangt twee namiddagen mensen op aan de voordeur. Orlando onderhoudt de grote tuin. Leven in Gods aanwezigheid is een groot voorrecht en schept evenwicht. Dat is een grote voldoening waardoor je al het bijkomstige in je leven rustig kunt loslaten. En dat konden we die dag ook even aan de lijve ondervinden: inkeren, bidden om gesterkt een nieuw werkjaar aan te vatten. De schone belijdenis, uitpakken met Jezus en Lectio Divina Dat nieuwe werkjaar staat in het teken van het Credo: de schone belijdenis zoals de bisschoppen ze ook noemt. Geloven dat is vooral nu steeds opnieuw beginnen van voren af aan, geloven en leven voor wat en wie je staat: de Drie-Ene God. Een beetje zoals Abraham, er onvoorwaardelijk voor gaan. In die optiek werd gekozen om via de eerste communie en de kindernevendiensten een project van elementaire catechese te beginnen onder de naam 'uitpakken met Jezus'. De levende Jezus zelf is voor de christen met vallen en opstaan het uithangbord en niet de zogenaamde verdediging van de christelijke waarden die zonder Hem dode letter blijven.

Ouders en kinderen die echt een keuze willen maken, zullen daartoe gespreid over het jaar de kans krijgen via zes impulskaarten rond het kruisteken, het doopsel, de verzoening, het 'Onze Vader', de Bijbel en het altaar waarin de figuur van Jezus centraal komt te staan en met wie ze aan de slag kunnen gaan. Ook de volwassenen kunnen hun geloof verder verdiepen via de Lectio Divina. Lectio Divina is een dynamische en praktische manier van (biddend) bijbellezen om de Heer te ontmoeten en Hem toe te laten ons leven te veranderen. In december, bij de aanvang van het nieuwe liturgische jaar, startten we met een maandelijkse lezing in de weekkapel van de kerk te Beselare. In januari willen we overigens de teloorgegane Beselaarse noveen op een nieuwe leest schoeien. Een noveen is voor alles plaats maken voor gebed en ontmoeting. Buren bij kunstenaars, Damiaan aan de muren In oktober wordt Pater Damiaan in Rome heilig verklaard. Een man van hier die er voor ging. Een man die algeheel en niet zomaar als de grootste Belg werd verkozen. Er wordt niet elk jaar een Vlaming heilig verklaard en dus kunnen wij die gelegenheid niet aan ons voorbij laten gaan. Tussen 10 en 18 oktober kunnen we in de kerk van Geluveld getuige zijn van een originele hulde aan Damiaan. Dichter Frans Claus schreef in het kader van 'Buren bij kunstenaars' 10 gedichten rond Damiaan en de kinderen en de leerkrachten van Basisschool De Regenboog geven die woorden verder betekenis en schilderen ze tot beelden. 'Buren bij kunstenaars' is een initiatief van de Provincie West-Vlaanderen waarbij mensen een parcours kunnen afleggen, kunnen 'buren', kennismaken met locale kunstenaars. Omwille van de religieuze inslag van z'n poëzie koos Frans dan ook (als enige) voor een kerk als tweede thuis. Tot daar enkele opvallende, nieuwe activiteiten die het nieuwe werkjaar mede zullen kleuren.

SHAKE, FEEL & SHARE IT was de boodschap op de vele rode, wervelende t-shirts op Beselareplaats, zondagnamiddag 16 augustus op de WORKSHOPFAIR. Veel 'engels' als voertaal want een internationaal gebeuren. Beselare, even centrum van Europa. Hoe kon het allemaal zover komen?

het

Op een Eurocontact een kamp in Malta, georganiseerd door FIMCAP, een internationale koepel van parochiale jeugdverenigingen, leerde Chiroman Wouter Verstraete in 2003 enkele zogenaamde vrienden voor het leven kennen waaronder Paul Maas van Jong Nederland Reeshof, en de Maltese Marie Vella en Kristianne Sammut van ZAK Mgárr (zie foto) kennen. Toen zij in 2007 allemaal leiding gaven aan de oudste groepen van hun eigen jeugdbewegingen, kwam het idee om dit soort kampen zelf te organiseren voor hun eigen leden. Onder de naam Roundabout ging de internationale bal in de drie richtingen aan het rollen. Zo'n ontmoetingen brengen meteen ook de verschillen tussen de groepen, hun werkwijze, opvattingen en hun landen en culturen in beeld en de confrontatie is beslist een verrijking. Hoe verschillend jongeren ook kunnen zijn, ze ontdekken dat grenzen kunnen verdwijnen en dat Europese vriendschappen mogelijk zijn. Want jong zijn en zin hebben in het leven, dat is van iedereen… De eerste editie van Roundabout ging in 2007 van start in het Nederlandse Tilburg onder de titel 'dare to be different'. Het werd echt 'shaken', een cocktail van gewoontes, werkwijzen en eigen(aardig)heden. Dat smaakte naar meer en in 2008 trokken de groepen richting Malta, dat prachtige eiland, halverwege de Middellandse Zee en de tweede editie van de Roundabout werd een feit: 'zoom into eachother' en 'feel it'. Daar gingen ze dieper in op de mens en zijn omgeving zelf. Er werd gekeken naar wat ze in hun mars hadden, waarin ze geloofden om daarrond beweging te maken. Ook nu ervaarden zij dat vriendschap niet gebonden ligt aan ras of plaats, maar van hoe mensen handelen, denken en voelen... en zo belandden we in Beselare 2009 voor de derde editie om dat alles in z'n volheid te delen, 'to Share'. Vanaf 10 augustus werd in hun kampplaats 'De Touwladder' te Dadizele gewerkt naar een apotheose, een publieke happening in het centrum van het dorp waar alles te horen en te kijk werd gezet en dat was beslist geen eenheidsworst. De verschillen kan je niet alleen aanvaarden, ze kunnen ook confronteren en aan het denken zetten en inspireren. Een ervan is ontegensprekelijk de geloofsbeleving. Malta is het meest katholieke land ter wereld. Natuurlijk is er godsdienstvrijheid maar 98% bekent zich er katholiek en 48% praktiseert nog elke zondag. (Hier zowat tussen de 3 en 5 procent.) Als jongerenbeweging starten ze elke activiteit met een gebed, volgen ze op zondag samen de eucharistie. Bleef de tijd daar stilstaan of hebben wij iets verloren? Dat belet niet dat we goede vrienden of mensen kunnen of willen zijn? Maar is Jezus dat

ook niet en waarom hoort hij er dan hier niet bij is hun vraag? Voor de Maltezen is hij als tochtgenoot een evidentie.

ROMEREIS MISDIENAARS De tweejaarlijkse Romebedevaart, georganiseerd door de werkgroep acolitaat bisdom Brugge, is een begrip geworden bij de West-Vlaamse acolieten vanaf het 3de jaar middelbaar onderwijs. 53 jongeren en begeleiders bezochten de eeuwige stad Rome, traden letterlijk in de voetsporen van Franciscus van Assisi, brachten een bezoek aan Siëna alsook aan Venetië, waar ze kennis maakten met de evangelist en apostel 'San Marco' ! Uit vele parochies waren ze ingegaan en ingeschreven voor de 10-daagse bedevaartreis (1-10 juli). Ze kwamen uit Ardooie, Beselare, Beveren-Roeselare, Beernem, Dentergem, Gullegem, Heule, Houthulst, Izegem, Koekelare, Koolskamp, Kortrijk, Lo-Reninge, Menen, Moorsele, Pittem, Rekkem, Veurne, Wervik, en Woumen.

Uit Beselare waren Annelien Nuytten en Marijn Hoornaert van de partij, een mooie bekroning voor een trouw, jarenlang volgehouden inzet als misdienaar. Hoogtepunt was uiteraard de ontmoeting met Paus Benedictus XVI met het Angelusgebed op zondag 5 juli. De Paus bemoedigde persoonlijk de jongeren uit het bisdom Brugge : “Ik bewonder en dank om jullie tijd voor God, midden vakantie en festivals. Vele groeten thuis !” . De ontmoeting met de Westvlaamse priester E.H. Gaby Quicke in Rome, het bezoek aan de Vlaamse kerk Sint Juliaan der Vlamingen, de eucharistievieringen - door de jongeren zelf voorbereid - aan de voeten van het graf van de H. Tarcisius (de patroon van de misdienaars) in de carceri, midden de natuur van Assisi, en aan de golvende zee in Lido, en zovele andere ontspannende activiteiten, blijven als een onvergetelijke film in de gedachten nazinderen van de deelnemers. Het thema van de bedevaart was "Feel the fire", woorden van Paulus. Dit vuur van geloof zal ongetwijfeld verder aanwakkeren en doorgegeven worden aan anderen komend school-en werkjaar.

ONTMOETING MET GABY QUICKE

E.H. Gaby Quicke, priester in zending van het bisdom Brugge in Libanon, is onlangs benoemd tot staflid van de Pauselijke raad voor de Eenheid onder de Christenen (Oosterse sectie), in opvolging van mgr. Johan Bonny die benoemd werd tot bisschop van Antwerpen. Gaby Quicke werd geboren op 7 juli 1961 in Sint-Andries Brugge en priester gewijd op 28 juni 1987. Hij was professor en directeur van het Brugse Grootseminarie en sinds 1994 gouwproost van KSA-Noordzeegouw. In die functie trad hij hier te Beselare op als Vormheer. Op 24 april 2007 benoemde mgr. Vangheluwe hem tot priester in zending. In de zomer van 2007 vertrok Gaby Quicke naar Harissa, een stad ten noorden van de Libanese hoofdstad Beiroet. Daar vervulde hij een lesopdracht aan het Grootseminarie van de Grieks-Melkietische Kerk en werkte hij mee aan de pastorale begeleiding van de ongeveer honderd studenten. Daarnaast stelde hij zich ten dienste van de Kleine Zusters van Nazareth die werkzaam zijn in het Palestijnse vluchtelingenkamp van Dbayeh. Dat kamp bestaat vrijwel uitsluitend uit christenen. Gaby Quicke kwam in contact met de christenen in de Arabische wereld via de studie van de islam en de Arabische taal. E.H. Gaby Quicke kwam in Rome met onze groep het avondmaal nemen, en gaf ons, twee dagen vóór de ontmoeting met de Paus, een beeld mee van Rome, als centrum van de wereldkerk, gezien vanuit zijn enorme levens-ervaring. Als gewezen KSA-gouwproost werd dit een pittig, jeugdig verhaal, waarna hij graag de vele vragen van de jongeren beantwoordde. Wij zijn enorm verheugd en dankbaar dat hij op het moment van ons verblijf in Rome, er aanwezig, aanvaard heeft onze groep te ontmoeten.

KUNST IN DE KERK EN OP DE BUS De tentoonstelling van plaatselijke kunstenaars, georganiseerd door het Davidsfonds lokte heelwat positieve reacties uit. Een oase in het gewoel van de Heksenstoet waar men even tot rust of inkeer tot komen. Kunst is een van de toegangspoorten tot religie en een kerkgebouw is van alle eeuwen al een bevoorrechte plaats waar kunst kan gedijen en aanspreekt tot de diepte van het gemoed. Wie deze zomer buslijn 58 van De Lijn (Oostende – Ieper Bellewaerde) nam heeft er wellicht ook het 'Snuisterboekje' editie 2009 opgemerkt. Streekinformatie van de gemeenten die de buslijn aandoet en poezië van bekende en minder bekende dichters ontsluiten voor de reiziger de Westhoek binnenstebuiten ontsluit. Het Davidsfonds Beselare met z'n culturele duizendpoten Hubert Ryckebosch en Frans Claus liggen aan de basis van dit unieke concept. TE BESELARE – Heksen v-liegen niet – de cijfers zijn magisch de kleuren zomers de geluiden hemels de nachten duivels de kruiden roeren niet – ze genezen – wat boven is is beneden – onmeetbaar – heksen zijn geen feeksen – ze koken – hun kookboeken kokkerellen hun bezems reinigen hun vlucht over het koekoeksnest tovert tintelingen boven Beselare – bakermat van bubbels – hier is folklore meesterschap een zondag in juli. Frans Claus

DAGUITSTAP MISDIENAARS PLANCKENDAEL Op dinsdag 14 juli trokken de (thuisgebleven) misdienaars van de parochies Beselare, Geluveld en Zandvoorde erop uit voor een zonovergoten dagje Planckendael vol dierenplezier en avontuur. Een gelegenheid ook voor hun begeleiders om eens te demonstreren dat ze wel degelijk nog meekunnen.

MET PAULUS OP DREEF Bezield door de Geest van Christus is de apostel Paulus voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de verspreiding van het christendom in de antieke wereld. Paulus behoorde niet tot de twaalf en zelf heeft hij Jezus nooit persoonlijk gekend. Sommigen beweren wel eens dat Paulus 'de stichter' van het christendom is. Dat is veel gezegd maar toch zijn de eerste christelijke teksten (o.a. over de eucharistie) van zijn hand. Het is zijn grote verdienste geweest de woorden en daden en de gebeurtenissen rond de figuur van Christus voor zijn tijdgenoten toegankelijk te kaderen in een allesomvattende leer. Die vinden we terug in de brieven aan de verschillende christelijke gemeenschappen die hij her en der stichtte en die in de bijbel zijn opgenomen. Daar had hij alles veil voor, ook z'n eigen leven. Omwille van z'n onvertogen engagement en z'n bijzondere verhouding tot de Heilige Geest is hij voor de vormelingen in dit Paulus-jaar een echte identificatiefiguur. Zo openbaarde hij aan de Galaten, die het tijdens zijn afwezigheid nogal bont maakten, de vruchten van de Geest: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, tederheid en zelfbeheersing. Rond die waarden werd een 'sterke dag' aangekleed. OP TOCHT MET EN IN ONS GELOOF In de vroege ochtend trokken onze vormelingen met de zon op kop vanuit diverse locaties in GrootZonnebeke opgewekt en met veel noten op hun zang door de velden en langs de bosjes op bedevaart naar 'De Biesweide' (basisschool) op de Berg in Beselare. De wandelingen werden ons vroeger al aangereikt door 'De Drevetrotters'. Onderweg toch nog even tijd en ruimte voor stilte en gebed. Velen hadden op vraag van de catechisten een heuse 'paternoster' meegebracht om tijdens de tocht, als het kon voor een kapelletje een 'tientje' te bidden. Een groepje uit Geluveld had zelfs een eigentijdse rozenkrans vormgegeven met kleurrijke kralen. Eénmaal aangekomen en bekomen, innerlijk gesterkt met enkele suikerwafels en een chocomelk werd aan de hand van 'bijbelse volksspelen' de leefwereld van de Schrift verkend, o.a. 'Het verhaal van de arme weduwe, de uittocht uit Egypte naar het Beloofde Land, de tien geboden en de Zeven Werken van Barmhartigheid. Ze werden geduid en op het leven gelegd … en gespeeld. Zo naderen onze kinderen stilaan de grote dag van hun Vormsel. Eerst nog de Vormselwakes in de parochies en dan repeteren geblazen voor de vieringen zelf. We danken alle catechisten voor hun spontane inzet, de vormelingen, die leute en sérieux gepast doseerden en de directie, de leerkrachten en het personeel van 'De Biesweide' voor hun gastvrijheid. Dankjewel !!!

ABDIJWEEKEND ZONNEBEKE in het weekend van 25 en 26 april luidde in de namiddag de 'endeklok' over het dorp om het overlijden aan te kondigen van Alipius van Lerberghe, laatste abt van de voormalige Augustijnerabdij. Twee jaar later, we schrijven 1796, werd de abdij op last van de Franse overheerser opgedoekt, hun bezittingen verbeurd verklaard en te gelde gemaaktt. Meteen kwam er een einde aan liefst zeven eeuwen kerkgeschiedenis en ontwaakten onze contreien bruusk uit het 'Ancien Régime', geworteld in een feodaal verleden. Dit feit en andere anecdoten uit een rijk verleden werden ten tonele gebracht op diverse locaties in en rond het kasteelpark. GEEXAMINEERD DE TIJTELS ENDE PAMPIEREN In 1072 werd te Zonnebeke via een oorkonde van bisschop Drogeo van Terwaan en op verzoek van Fulpodus, een kapittel van drie kanunniken gesticht, verbonden aan de O.L.Vrouwkerk. Rond 1112 schonk Theobaldus van Rolleghem grond bij de kerk om er een klooster te bouwen. Deze en andere gelijkaardige stichtingen waren niet zonder eigenbelang. Ze hadden niet alleen tot doel het zieleheil van adelijke families te vrijwaren voor de eeuwige verdoemenis maar ook om invloed te verwerven binnen de Kerk zelf. Aanvankelijk waren die kanunniken seculiere of wereldlijke geestelijken maar vanaf de twaalfde eeuw zochten veel van die kapittels (o.a. Mesen, Voormezele, Waasten ...) een nieuwe spirituele basis, eerder gesteund op de beleving van armoede en discipline. Zo kregen we ook te Zonnebeke in 1142 een regulier kapittel van geestelijken die in gemeenschap wilden samenleven volgens 'de Regel van Augustinus'. Het aantal kanunniken evolueerde van drie tot zeven en dit bleef zo tot 1520 waarna het aantal paters geleidelijk steeg tot een twintigtal. Al bij al toch een relatief kleine abdij die regionaal nooit een hoofdrol vervulde maar toch niet zonder invloed was. Zo bedienden hun geestelijken verschillende parochies in de omgeving tot in Roeselare toe en hoewel ze zelf niet over een abdijschool beschikten drukten ze een stempel op het onderwijs van die tijd. Bovendien beheerden ze heel wat eigendommen in de provincie en in NoordFrankrijk, beschikten ze over wereldlijke en een zekere rechterlijke macht en konden ze processen beslechten en vonnissen laten uitvoeren. Al die aspecten en wetenswaardigheden opgefleurd met talrijke illustraties, het dagelijkse leven in de abdij, de zielzorg, de bouwgeschiedenis... kortom het wel en het wee van de geschiedenis werden door Paul Trio, Marjan De Smet en Franky Bostyn samengebracht in het boek met de titel “Geëxamineerd de tijtels ende pampieren”. De titel verwijst naar de studie van het abdijarchief dat bewaard is gebleven in het Grootseminarie van Brugge. Bijzonder interessant is dat het volledige archief dat meer dan 2000 stukken (gaande van één bladzijde tot hele renteboeken) bevat, volledig gedigitaliseerd werd en dus online te raadplegen is op http://www.kuleuven-kortrijk.be/doza/swf/doza.html . RAECKT DE KERCKE VAN ZUNNEBEKE Zo heete het 'dischboekje' (Den disch = onderstand, armenzorg) van de heerlijkheid van de Augustijnenabdij, in gebruik van 1500 tot 1646. Polydoor Claeys, haalde het van onder het stof in het archief van het Grootseminarie. Het was in een erbarmelijke staat maar het is wellicht het oudste en één van de meest volledige documenten uit het abdijarchief met een onvoorstelbare historische en genealogische waarde over een zo lange periode. Het boekje bevat een verhelderende inleiding, een copie van de originele teksten met transcriptie en een apart hoofdstukje met interessante kanttekeningen en een namen- en toponiemenindex.

- “Geëxamineerd de tijtels ende pampieren”, Het verhaal van de Zonnebeekse Augustijnerabdij, 1072-1796. Een bijdrage tot de Vlaamse kloostergeschiedens. (280 blz., 80 illustraties, hardcover met stofwikkel); - “Raeckt de Kercke van Zunnebeke” is te verkrijgen voor de prijs van respectievelijk 39,90 euro en 9 euro, bij Dirk Ooghe, Ieperstraat 14, 8980 Zonnebeke (051/777662 of [email protected])

DE ZEVEN KRUISWOORDEN VAN ... WILLEM 'Ni maître, ni Dieu' zo lijkt Willem Vermandere door het leven te stappen. Het maakt hem vrij om het leven te doorgronden, er met een kunstenaarsoog naar te loensen en om er desnoods op zijn onnavolgbare manier tegen heilige huisjes mee te schoppen. De zeventig voorbij, spaart onze bard de roede niet voor de 'clerus' en ook de 'boeren' delen even in de brokken maar het is nooit kwetsend en vooral bedoeld om ons een spiegel van de kleine kantjes en de ongerijmdheden van ons eigen leven voor te houden. Picasso beweerde dat de leugen, wat afgezwakt de verbeelding – en wat is kunst anders – ons dichter bij de waarheid brengt. Iets kan waarachtig zijn ook al is het niet waar, zoals het best regenachtig kan zijn als het niet regent. Zo is het ook met de religie. Ze bulkt van metaforen, vertelsels of verzinsels maar het is juist door die te accepteren, ook die van andere religies dat je ze beter gaat begrijpen. Kunstenaars zijn er dol op en betreuren zelfs de oersaaie hedendaagse hang naar nuchter- en zakelijkheid. Daar is het hem zeker niet om te doen. In zijn dorp hangt een oeroud kruisbeeld dat door de eeuwen heen door elke pastoor, die langs kwam, met een laagje verf 'toe geplakiesterd' is. Wat Willem intrigeert, is om al deze lagen af te pellen om de oorspronkelijke Christusfiguur te ontdekken. In 'de zeven kruiswoorden' probeert hij dichterbij te komen bij dat grote raadsel van 'alles sterft en wordt opnieuw geboren' en de figuur van Jesuah ofte Jezus, de Nazarener, zijn verhouding met de mensen en met God. Zo tracht hij ook voor zichzelf, scheppend, vandaag opnieuw de waarheid te herontdekken en te begrijpen – een spreuk van de Touaregs indachtig – dat 'de waarheid de gade (echtgenote) van gisteren is'. In het Heilig-Hartebeeld, dat de toegang tot z'n dorp Steenkerke domineert, kan hij die Jezus niet meer ontmoeten. Dat is voor hem afgedane spiritualiteit uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. Zo ziet hij God vandaag opduiken als een meester van camouflage in een 'dikke zwarte madam' in de Brusselse Congolese wijk of in een 'naakte nimf' die opduikt uit het schuim van de golven op het strand van De Panne, wat hem dan een herkennend, verwonderend 'O God toch, zo schone' ontlokt. Maar ook de Duivel is meester van de camouflage. Hij duikt op in de media, stories in de boekskes, in de drugs-, wapen- en mensenhandel. Vroeger bouwden mensen nog imposante kathedralen voor God, vandaag raketten met kernkoppen voor de Duivel. Langs allerlei gekleurde spreuken en pikanterieën komt Willem dan uiteindelijk tot de slotsom dat God ons telkens weer ontsnapt maar dat Hij in Jezus de mensen omhelst, om ter zaligst troost en ons probeert mee te geven dat het ware geluk niet te vinden is zonder enige vorm van onthechting, stilte, zuiverheid en (ge)hoorzaamheid. Veel mensen zijn al dood en vergeten voor ze gestorven zijn. Hij blijft verder leven in zijn koninkrijk van verbeelding dat het leven kleurt en zoveel meer kracht en inhoud geeft.

DE PASSIE VAN DE HEER Mens voor de mensen zijn, herder als God, trooster voor groot en klein, zo lief als God, spreekt het lied, maar, lief zijn als God, hoe doe je dat? Toen God hemel en aarde schiep, bleef die vraag eerst onbeantwoord. Hoe goed zijn schepping ook was, de dingen en de dieren gaven geen antwoord op de liefde die Hij zelf was. Dus schiep Hij dan maar de mens zegt het verhaal, en om er zeker van te zijn dat die de liefde wél zou kunnen beleven en doorgeven, schiep Hij hem naar zijn eigen beeld en gelijkenis, en Hijzelf was Liefde. Maar het liep verkeerd, want de mens wou zelf god zijn. Misschien komt het toch nog goed, dacht God: Ik roep één enkele mens 'Abraham' en Ik maak zijn nakomelingen tot mijn eigen volk. Zij zullen liefde zijn en liefde geven, en een voorbeeld voor alle andere volkeren zijn, maar, zo bleek, het was een weerbarstig volk. Daarom zond God profeten naar hen toe, en aan een van hen, Mozes, openbaarde Hij zich in de tien geloften, een veilige weg om liefde te zijn en liefde te geven. Maar nog wilde dat volk het niet begrijpen, en toen zei God: “Ik zal zelf onder hen gaan leven, Ik zal het hun in woord en daad voorleven wat liefde is.” En misschien dacht Hij er wel bij: “Ik moet hier ook alles zelf doen.” Zo kwam Hij als Jezus onder de mensen. Hij was niet langer de altijd aanwezige maar onzichtbare Schepper, maar Hij werd een mens van vlees en bloed, een mens onder de mensen. En Hij gaf gestalte aan het enige gebod: “Bemin God met geheel uw hart, geheel uw ziel, geheel uw verstand en geheel uw kracht, en bemin uw naaste gelijk uzelf”. Hij ging al weldoende rond, genas de zieken, had begrip voor de zondaars en nam het op voor de armen. En nog moesten ze Hem niet hebben, want dat was ongehoord, subversief gedrag. Ze maakten het Hem moeilijk, onmogelijk, maar zelfs toen hield hij vol, omwille van de liefde ook al leek ons dat geen leven meer. Maar juist hierin schuilt het Paasmysterie.

EIGENZINNIG... DE KRUISWEG VAN DE STILTE Mogelijks nog confronterender dan de kruisweg van Albert Servaes die een verborgen leven leidt in het trappistenklooster van Berkel-Enschot (Nl) is een gelijkaardig kunstwerk te vinden in de kloostergangen van de abdij van Westvleteren: de Kruisweg van de Stilte. Via Crucis is een expressionistisch werk van Armand Demeulemeester, hier bekend van het schilderij 'Tiberias' dat in het koor van de Geluveldse kerk hangt. Het wil aanzetten te mediteren en laat de monniken meestappen in een trieste stoet langs de verschillende staties van het lijdensverhaal. De pandgangen worden thans afgebroken in het kader van ingrijpende renovatiewerken binnen de abdij. Om in deze tijdspanne zoveel mogelijk mensen te laten kennismaken met dit confronterend kunstwerk hebben de broeders de toestemming gegeven om deze Kruisweg door Vlaanderen te laten reizen. Zijn eerste halteplaats is de Sint Salvators- kathedraal te Brugge. Van 13 februari tot 31 augustus 2009. Ter plaatse is een begeleidende brochure, een poster, een CD rom en het boek te verkrijgen. In 2010 zal Ieper aan de beurt zijn. Wat roept dit kunstwerk op? Deze vraag werd aan mensen van een heel divers pluimage gesteld. Herman Van Rompuy, maar ook aan Willem Vermandere, die straks op vrijdag 3 april Jezus' zeven kruiswoorden muzikaal komt toelichten in de Beselaarse kerk. Met z'n twaalven becommentariëren ze de verschillende staties in het onlangs verschenen boek 'Eigenzinnig, de Kruisweg van de Stilte'. Onze al even eigenzinnige bard Willem Vermandere geeft hier ongezouten zijn mening: “Ik was geamuseerd toen daar in dat pand een paar van die langgerokte kerels van vlees en bloed nogal vrolijk met elkaar liepen te converseren en net voorbij 'Simon van Cyrene' stond er zelfs eentje fluisterend via z'n gsm in contact met een buiten-muurs wezen. Hier mag je van niets verschieten. Maar van die kruisweg verschoot ik toch. Verdomme, verdomme, hang deze kruisweg in mijn dorpskerk en de brave katholieke mensen zullen hem opstoken. Die Jezus van Westvleteren heeft niets meer te maken met dat zeemzoeterig betonnen Heilig Hartebeeld,dat hier ons dorpsplein domineert. Neen deze kruisweg is erg rauw, heel naïef en zeer storend. Als geu nog altijd geborgen voelt in uw versteend traditioneel geloofke, dan moogt ge dit niet verder bekijken. Ge ziet toch ook wat een zielepoot die Jezus is! Het is duidelijk, ze gaan die sukkelaar, die bevlogen verteller, die gekke goeroe vermoorden. Hij kijkt naar mij, hij kijkt met die vreselijke donkere diepe ogen dwars door mijne kop... Vriend Willem, waarom slaat gij mij! Hebt gij misschien mijn metaforen niet begrepen en zijt ge niet akkoord als ik u zeg 'Bemin uw vijand' en hebt ge het nog altijd niet verstaan dat ge alle ballast uit uw leven moet weren om de kostbare parel te verwerven? Ai, dat doet pijn. Meester Jezus, met uw geweldige verbeelding, gij wist het ook niet waarom het op de wereld niet voor alleman gelijk verdeeld is, maar ge hebt een verhaaltje verzonnen 'Van de werkers van het elfde uur'. Geniaal! Ge hebt de blinden de ogen geopend, dat wil zeggen, ons inzicht gegeven, lammen overeind geholpen, zelfs doden weer tot leven gewekt, ik bedoel mensen in alle hevigheid weer doen herboren worden. Alle leed is geleden. Niets dan licht! Jezus gij moest sterven en gij ook schilder Armand, opdat het grote licht, de draagwijdte van jullie leven, tot ons zou doordringen.” De tentoonstelling in de Sint-Salvatorskathedraal: Bezoekuren tot 31 augustus 2009:

Maandag: 14.00 u. > 17.45 u. Dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag: 9.00 u. > 12.00 u. en van 14.00 u. > 17.45 u. Zaterdag: van 9.00 u. > 12.00 u. en van 14.00 u. > 15.30 u. Zondag: van 9.00 u > 10.15u en van 14.00 u > 17.00 u. Het boek De Kruisweg van de Stilte, Eigenzinnig van Armand Demeulemeester Uitgegeven door Het Davidsfonds ISBN13: 9789058265906 Prijs: 24,95 euro

WEG VAN PASSIE ... MARC DEJONCKHEERE SCHOUDER AAN SCHOUDER MET ALBERT SERVAES IN BREDA Onder het motto "WEG VAN PASSIE" exposeert de Grote Kerk te Breda tussen 25 februari (Aswoensdag) en 12 april 2009 (Pasen) de veelbesproken Getekende Kruisweg (1919) van de Vlaamse expressionist Albert Servaes (1883-1966). In dezelfde expositie tonen de kunstenaars Marc Dejonckheere, Marc Mulders en Garen van Herwaarden hoe zij zich lieten inspireren door de eeuwige thematiek van het lijden. Unieke werken 40 dagen te zien Van Aswoensdag tot en met Pasen 2009 is in de Grote Kerk van Breda de beroemde maar tegelijkertijd omstreden kruisweg van de Vlaamse kunstenaar Albert Servaes voor het eerst in 90 jaar compleet te zien. De veertien afbeeldingen van het lijden van Jezus zijn afkomstig uit de tabdij OnzeLieve-Vrouw van Koningshoeven In Berkel-Enschot, waar ze in de kloostergang hangen. Binnen de muren van het trappistenklooster krijgen slechts weinigen de kunstwerken te zien. Omdat het in 2009 negentig jaar geleden is dat Servaes de kruiswegstaties vervaardigde, besloot de abdij de kunstwerken voor een breed publiek toegankelijk te maken. Een unieke kans op een unieke beleving: na de expositie verdwijnen de werken weer voor lange tijd achter de kloostermuren. Verboden De kruisweg is een goed voorbeeld van het Vlaamse e x p r e s s i o n i s m e e n w o r d t g e z i e n a l s e e n hoogtepunt in het werk van de kunstschilder en tekenaar Albert Servaes (1883-1966). Een van zijn geliefkoosde thema's was het lijden van Jezus Christus. Hij maakte de kruisweg in 1919 voor een kerkje in het Belgische Luithagen. Servaes werd daarbij sterk geïnspireerd door de onmenselijkheid van de Eerste Wereldoorlog. De houtskooltekeningen laten Jezus' lijden in al zijn ruwheid en onmenselijkheid zien. De wrangheid die uit de werken spreekt, wordt ondersteund door zijn donker coloriet en de dikke lijnen waarmee hij de figuren gestalte gaf. Het fel realistische karakter van de kruisweg viel niet in goede aarde bij de Rooms-Katholieke Kerk. Rome sprak een veroordeling uit en de staties werden uit het kerkgebouw verwijderd. Na vele omzwervingen kwam de kruisweg in de jaren vijftig terecht in de abdij van Koningshoeven. Het kerkelijk verbod om de kruisweg als devotiestuk in een kerk of klooster te presenteren is nog steeds niet opgeheven. Als kunstwerk mag het werk echter wel worden getoond. Inspiratie voor hedendaagse kunstenaars Tijdens de tentoonstelling WEG VAN PASSIE in de Grote Kerk is de kruisweg te zien als een document van lijden op zich, en tegelijk als inspiratiebron voor hedendaagse dichters en beeldende kunstenaars.

Het werk van de Vlaamse dichter Marc Dejonckheere uit Zonnebeke is daar een goed voorbeeld van. De bundel “In Flanders Fields” is zijn verlate debuut en bevat 14 gedichten/kruiswegstaties die oorspronkelijk zijn geschreven bij de Getekende Kruisweg van Albert Servaes (1883-1966). Hij combineerde veertien door hem gemaakte gedichten bij de kruisweg van Servaes met foto's van opgegraven soldaten uit de Eerste Wereldoorlog op de slagvelden rond Ieper. De houdingen van de overleden soldaten komen overeen met de beeldtaal van de staties. In zijn geniaal getekende kruisweg beeldt Servaes het lijden van de mens Christus uit, waar die in het verraad, de vernedering en de kruisdood tot het uiterste ging. “Mijn licht wordt tegenlicht. Zie hier de mens, zijn wereldloze lichaam en zijn vermeende aangezicht.” (Laatste vers van gedicht I, geschreven bij Kruiswegstatie I) Marc Dejonckheere (1959) woont en werkt als freelance journalist en tekstschrijver in Zonnebeke. Hij is lid van de slagveldprospectors De Diggers die gesneuvelde soldaten opgraven. Zijn gedicht No man's cot is opgenomen in de bloemlezing Vrede is eten met muziek. sporen van oorlog in de Nederlandstalige poëzie samengesteld door Hans Groenewegen. Kruisweg. In Flanders Fields geïllustreerd met foto's Prijs: . 15,00 Pagina.s: ca.48 Paperback Afmetingen: 250 x 210 mm ISBN: 90 5655 323 2 PoëzieCentrum vzw, Gent 2006 Zie ook: http://www.kerknet.be/algemeen/content.php?ID=3049&VV485ZE=1