1 APRIL 2013 HOND-EN-HOKJE VETERAAN EN HULPHOND TRAININGSSCHOOL Karin Raven Ik vraag het tien keer liever aan mijn hond.2 INHOUD 6 KARIN RAVEN "ALS IK...
KARIN RAVEN "ALS IK HULP NODIG HEB, VRAAG IK HET TIEN KEER LIEVER AAN MIJN HOND."
12
Patrick Kaslander Hij is mijn buddy door dik en dun
27 ambassadeur
anouk smulders
in de zandbak met gedragstherapeut petra van benten
En verder: 5 Voorwoord: We gaan er volg goede moed weer tegenaan 11 Column Hero 17 Jeroen Seegers neemt afscheid als Voorzitter Raad van Toezicht, maar blijft betrokken bij Hulphond Nederland
20 Eef van Miltenburg traint zijn hulphond zowel op school als thuis 22 Hoog tijd voor een beter dierenleven 25 Van Klaveren CCC, opbrengst inzamelactie cartridges en telefoons 34 Bob Carrière: Veel voorkomende ontstekingen, deel 1 38 Achter de schermen bij cliëntenzorg-instructeurs Inge Molleman en Frank van Heumen 43 Project Hond-en-Hokje: mooi project voor winkels en klanten! 46 Een bijzondere, vrijwillige hondenbaan 49 Sailability: Zeilen, óók voor mensen met een handicap 51 Vrijwilligers Bianca Foppes en Ferry de Wet: "We willen gewoon deel uitmaken van Hulphond Nederland." 54 Column Anita Witzier: Deze liefde gaat niet meer over
57 Vragen en antwoorden over Hulphond Nederland
|3
Voorwoord
De lange winter is eindelijk voorbij. Voor onze trainers was het een zware tijd. Bij sneeuw en ijs blijven de meesten van ons liever binnen, maar zij gaan er met de honden op uit om te trainen. Met de hond naast de rolstoel, dikke sjaals om, dikke jassen aan en als het echt heel koud is, met dekens om zich heen. Dat zijn de momenten waarop zij veel respect van ons verdienen. In februari hebben wij de tweede veteranenhond uitgereikt aan Patrick Kaslander. Verderop in dit magazine leest u een mooi artikel over hem. Peter van Uhm, de voormalig Commandant der Nederlandse Strijdkrachten, overhandigde Patrick Kaslander de hond met een zeer indrukwekkende speech. De overhandiging is uitgezonden door ‘EenVandaag’ op Nederland 1. Wij zijn 2013 eveneens gestart met een pilot voor het project ‘Teamwork’. Dit project is in het leven geroepen voor mensen met lichtere handicaps. Die schaffen zelf een hond aan, welke onder leiding van Hulphond Nederland, door henzelf wordt opgeleid tot hulphond. Er blijkt behoorlijk wat belangstelling te zijn voor Teamwork. Na de evaluatie van de pilot, beslissen wij of wij ermee doorgaan.
We gaan er vol goede moed weer tegenaan
Het jaar 2012 hebben wij op een positieve wijze kunnen afsluiten. De doelstellingen zijn gehaald, zowel het aantal honden als de fondsenwerving. Wij, als fondsenwervende stichting, merken heel duidelijk dat Nederland in crisis is. Het wordt daarom moeilijker om in 2013 de doelstelling voor fondsenwerving te realiseren. Veel sponsoren houden de hand meer op de knip. Wij blijven er natuurlijk hard voor werken om voldoende geld bij elkaar te krijgen om ons mooie werk te kunnen blijven doen. Het Therapiehonden project ‘Met Kop en Staart’ begint steeds meer bekendheid te krijgen. De samenwerking met de Hoenderloo Groep loopt goed. Ook met een aantal GGZ organisaties neemt de samenwerking grotere vormen aan. Steeds meer jongeren hebben baat bij dit programma, waarvan de resultaten gelukkig zeer goed zijn. Naast de jongeren met gedragsproblematiek, nemen ook steeds meer autistische jongeren er aan deel. Binnenkort start de volgende fase. Dan wordt de eerste autisme hulphond geplaatst bij een autistische jongere thuis. Via dit magazine zullen wij u nauwkeurig op de hoogte houden van hetgeen er speelt. Wij wensen u wederom veel leesplezier en een prachtig voorjaar toe! Eric Bouwer Rudolph Strickwold Directeuren Hulphond Nederland
|5
Cliënt aan het woord
Karin Raven: “Als ik hulp nodig heb, vraag ik het tien keer liever aan mijn hond." Ze huurt zo nu en dan een bus met chauffeur om eens een dagje naar het strand of het bos te kunnen. En als het even kan, wil ze zo min mogelijk verzorging hebben. Karin Raven uit Oudorp - in de gemeente Alkmaar - zit ondanks haar handicaps zelden bij de pakken neer. "Het leven wordt onherroepelijk anders wanneer je in een rolstoel belandt. Maar dat hoeft niet te betekenen dat het helemaal niet meer leuk kan zijn."
6|
De 49-jarige Karin Raven is niet iemand die zich snel uit het veld laat slaan. Hoewel ze door een bindweefselaandoening en de gevolgen van een herseninfarct, al bijna 24 jaar afhankelijk is van een rolstoel, geholpen moet worden bij haar ademhaling en haar ledematen vrijwel niet meer kan bewegen, woont ze nog altijd zelfstandig. Mede door de aanwezigheid van inmiddels vijf verschillende hulphonden. Hun bestaan is zeer belangrijk voor Karin. "Zonder een hulphond zou ik veel meer van de zorg van mijn ZZP’ers afhankelijk zijn. Nu kan ik nog zelfstandig wonen en mijn eigen leven leiden. Voor iemand die zo op haar privacy en zelfstandigheid gesteld is als ik, is dat echt een uitkomst. Als ik hulp nodig heb, vraag ik het tien keer liever aan mijn hond dan aan een persoon." Ten tijde van het interview is Karin's laatste hulphond Wessel, een vrolijke, zwarte en flink uit de kluiten gewassen Labradoodle, net enkele weken met pensioen. Zijn mand staat nog in de kamer en Karin vindt het akelig stil in huis. "Ik mis Wessel echt verschrikkelijk. Maar het was voor hem niet goed meer om hulphond te zijn. Juist doordat ik nog zelfstandig woon, is een hulphond mij feitelijk dag en nacht aan het helpen. Dan is hij in jaren misschien nog niet aan zijn pensioen toe, maar in uren zeker wel.” Makkelijk is die beslissing niet geweest. Karin probeert Wessel het laatste jaar regelmatig te laten bijtanken door hem een weekendje vrijaf te geven bij vrienden of kennissen. "In het begin kwam hij dan met opgeladen batterijen terug en had duidelijk weer zin om samen aan de slag te gaan. Maar na verloop van tijd hielp zo'n weekend nog maar enkele uren. Hij was duidelijk aan rust toe, dus heb ik samen met Hulphond Nederland besloten om hem die te geven.”
Persoonsgebonden Budget Karin woont sinds een jaar met veel plezier in een appartementencomplex in Oudorp, aan de rand van Alkmaar. Een gebouw waar zorg in te huren is voor wie dat wil, maar waar de bewoners in principe volledig zelfstandig wonen. Net iets voor Karin, die een groot voorstander is van het Persoonsgebonden Budget (PGB). “Door middel van een PGB kun je zelf beslissen wat je nodig hebt, van wie en wanneer. Ik koop veel liever
zorg op maat bij de mensen met wie ik een klik heb, dan dat ik afhankelijk ben van thuiszorg. Ik bouw het liefst mijn eigen roosters. Bij thuiszorg staat je handicap centraal. Maar ik ben Karin. En ik wil graag zelf kunnen bepalen hoe laat ik opsta of wanneer ik naar bed ga.” Het leven in een rolstoel heeft Karin uiteraard beperkingen opgelegd. Maar binnen de marges van wat mogelijk is, probeert ze iedere dag weer zoveel mogelijk uit het leven te halen. “Het is maar net wat je er zelf van maakt. Ik vind bijvoorbeeld dat een handicap niet perse betekent dat je niet meer kunt werken. Waarom zou ik geen bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij?” Een baan in de zorg, waar ze oorspronkelijk voor opgeleid is, is niet meer haalbaar. Maar tegenwoordig werkt Karin wel twee dagdelen per week als administratief medewerkster bij de rechtbank in Alkmaar. Bij slecht weer belt ze een taxi, maar meestal rijdt ze er zelf met behulp van een hulphond naar toe. Hulphond Wessel opende de deuren onderweg, drukte op het knopje bij het stoplicht en kon dingen oppakken als er iets viel. “Door de aanwezigheid van een hulphond heb ik echt mijn eigen leven terug gekregen. Je kunt je dagen indelen zoals je dat zelf wilt en dingen oppakken die je graag doet. Bovendien is het hebben van een hulphond goed voor je gezondheid. Je gaat door weer en wind naar buiten, iedere dag opnieuw. Dat heeft me veel goed gedaan.”
Arm uit de kom Wessel is ruim zes jaar bij Karin geweest en gaandeweg raken de twee enorm op elkaar ingespeeld. Wessel kan haar bril afzetten, legt haar voeten over elkaar, maakt haar handen los van de slings die boven haar rolstoel hangen en is ook in staat deze weer naar beneden te trekken als de handen er weer in moeten liggen. “Hulp-
“Zonder dat ik iets hoef te zeggen, gaat Wessel eerst op zoek naar de dop en zorgt ervoor dat ik deze weer kan aanbrengen, doordat hij mijn hand naar mijn tracheacanule kan brengen met zijn snuit.”
honden leren in principe alleen achteruit te trekken”, vertelt Karin. “Ik heb Wessel geleerd om van boven naar beneden te trekken. Zo zijn er allerlei dingen die je op maat gaat aanleren. Naarmate ik fysiek steeds meer beperkingen kreeg, groeide Wessel daarin mee.” Karin heeft een tracheacanule in haar keel voor beademing en door een hoestbui kan de dop hier weleens vanaf schieten. Praten wordt dan heel lastig en commando’s aan een hond geven dus ook. “Zonder dat ik iets hoef te zeggen, gaat Wessel eerst op zoek naar de dop en zorgt ervoor dat ik deze weer kan aanbrengen, doordat hij mijn hand naar mijn tracheacanule kan brengen met zijn snuit.” Ook is het Wessel meermalen gelukt Karin te ondersteunen
|7
wanneer haar arm uit de kom schiet als gevolg van haar bindweefselaandoening. “Ik heb Wessel, samen met zijn trainster vanuit Hulphond Nederland, spelenderwijs geleerd om een flinke duw tegen mijn elleboog te geven in dat soort situaties. Meestal is hij heel voorzichtig, maar op die momenten durft hij ook echt ferm op te treden. Acht van de tien keer lukt het hem om de arm terug in de kom te duwen. Dat scheelt mij heel wat ziekenhuisritjes.” Het is al bijna twintig jaar geleden dat Karin voor het eerst in contact komt met Hulphond Nederland. Als haar tweede hulphond, een Golden Retriever, met pensioen gaat, zit Karin bijna een jaar zonder hond. “Vreselijk, ik voelde me zo onthand in die periode. Ik ben dan bijvoorbeeld ook weer afhankelijk van nachtzorg. Ik kan ’s nachts erg benauwd raken, wat tot levensbedreigende situaties kan leiden. Wessel herkende dit op een gegeven moment en maakte me wakker, door zijn poten op mijn bed te leggen of in mijn gezicht te likken als ik echt niet wakker werd. De eerste keer kreeg ik er kippenvel van en weet het aan toeval. Maar het is zo vaak gebeurd, dat Wessel heel duidelijk ook op die manier voor me gezorgd heeft.”
“Door de aanwezigheid van een hulphond heb ik echt mijn eigen leven terug gekregen.” Een nieuw thuis Afscheid nemen van Wessel is een zeer moeilijke beslissing geweest, die Karin lang voor zich uit geschoven heeft. “Op een gegeven moment merkte ik dat ik zelf dingen ging laten om Wessel te ontzien. Dan weet je dat het moment daar is om hem rust te gunnen.” Haar dierenarts is vanaf het eerste moment weg van Wessel en biedt net op het juiste moment aan dat hij best voor Wessel zou willen zorgen als hij aan zijn oude dag toe is. “Hij roerde het min of meer spelenderwijs aan tijdens een consult, maar ’s avonds belde hij me thuis op en zei dat hij echt serieus was”, vertelt Karin. Ze gaat een kijkje nemen bij de dierenarts thuis, die nog een hond heeft en jonge kinderen, om te zien waar Wessel terecht zal komen. Rondom de feestdagen van 2012 gaat haar hulphond er ruim twee weken logeren, zodat het gezin en hun hond de toekomstige huisgenoot beter kunnen leren kennen en vice versa. “Hij kwam helemaal opgeladen terug”, weet Karin nog. “Maar na twee dagen was hij weer terug bij af. Toen heb ik in overleg met Hulphond Nederland de
dierenarts gebeld en gezegd: kom hem maar halen, het is goed zo.” Zelfs na twintig jaar is Karin nog altijd diep onder de indruk van het fenomeen hulphond. “Je krijgt een hond thuis met veel geleerde commando’s, maar je kunt zo’n dier zelf ook nog zo ontzettend veel bijleren, afhankelijk van je eigen situatie natuurlijk. Ik kan gewoon niet zonder hond.” Het is nog even afwachten wanneer er een nieuwe hulphond voor Karin komt. Het moet sowieso een vrij grote hond zijn, die veel wil werken. “Ik kan niet wachten”, zegt ze met glimmende ogen. “Al zie ik er ook tegenop. Het kost veel energie om een hond alles te leren wat je nodig hebt. Uiteraard heb ik dat er graag voor over. Maar het duurt toch wel anderhalf tot twee jaar voordat je echt weer helemaal op elkaar bent ingespeeld. Je moet daarvoor ook een goede band opbouwen. Een hond wil heel graag voor je werken, maar het is wel een samenspel.” Karin is ervan overtuigd dat hulphonden minstens zo gelukkig zijn als gewone huishonden. “Ze hebben vierentwintig uur per dag gezelschap en mogen doen wat ze het allerliefste doen: werken voor de baas! En wat misschien nog wel het allerleukste voor ze is: ze mogen áltijd met je mee. Een heerlijk leven toch?” Linda van 't Land
Column Hero
Op een dag kom je buiten en voel je het meteen: er is iets veranderd. Er hangt iets in de lucht, in het licht. Het ruikt ook anders. Er heerst een verwachtingsvolle sfeer buiten, alsof er iets te gebeuren staat. En dat is ook zo, de lente is in aantocht! Toch moet ik zeggen dat ik best een winterhond ben. De tijd waarin iedereen verwoed ligt te puffen onder de zonnebank, vechtend tegen de winterdip, lig ik heerlijk op mijn plekje voor de openhaard. Brandhout apporteren behoort niet tot mijn favoriete bezigheden en het is mij helaas ook nog niet gelukt om een vuurtje te maken, maar verder heb ik geen problemen met de winter. Vooral sneeuw vind ik heerlijk. Het is even wennen, maar na een aantal stappen is het genieten! Voor mijn baas is het lastiger. De weg naar de supermarkt is één grote glibberen glijpartij. Gelukkig zijn de strooiwagens in aantocht en zijn de wegen weer begaanbaar. Een klein advies aan alle honden van mijn kant: zorg dat je uit de buurt bent als de strooiwagen passeert! Verse pekel aan je poten is geen pretje! De vogels hebben het meestal het eerst in de gaten. Al ruim voor mijn ontbijt is het buiten een kabaal van jewelste en het feit dat ik mijn voer veel beter kan zien betekent dat het vroeger licht begint te worden. Ook mijn baasje begint weer last te krijgen van de jaarlijkse schoonmaakdrang. Ik hou me verdekt opgesteld in mijn mand en laat het rustig aan me voorbij gaan. Op straat is het een stuk drukker dan een maand geleden. De terrassen zitten vol met bibberende witbierdrinkers en de bouwvakkers fluiten weer. Onze uitjes duren in deze tijd van het jaar altijd opvallend langer. Om de haverklap moeten we stoppen om met mensen te praten. Altijd gaat het over het weer, of dat ik zo’n leuke hond ben. Ik merk dat mijn baas dit erg fijn vindt en nog vrolijker wordt op zo’n moment.
vreemde mevrouw spelletjes aan het doen is. Gezamenlijk doorlopen ze een parcours met pionnetjes, paaltjes en een tunnel waar alleen de hond doorheen kan. Volgens mijn baas is de hond een therapiehond. Elke week komt hij langs om te spelen en samen met de mevrouw leren ze de buurjongen beter communiceren. Ik merk dat hij een stuk rustiger wordt en zich beter kan uiten. Waar wij honden toch allemaal niet toe in staat zijn. Ik wens u lezers van dit mooie magazine een mooi voorjaar toe!
Brandhout apporteren behoort niet tot mijn favoriete bezigheden
Vanaf mijn plek achter het raam heb ik perfect uitzicht op het veld achter ons huis. Nu weet ik dat de buren een wat moeilijk opvoedbaar zoontje hebben. Tijdens onze eerste ontmoeting moest ik erg wennen aan hem. Hij keek mij vreemd aan en ik kon merken dat hij nog nooit een hond geaaid had. Nu zie ik tot mijn verbazing dat hij wekelijks met een hond, die door zijn pluizige vacht erg op een schaap lijkt, en een
| 11
Veteranenhond
“Hij is mijn buddy door dik en dun” De driejarige hulphond Vigo lijkt in eerste instantie een hond zoals alle andere: als zijn baasje even niet oplet, probeert hij stiekem op het lekkerste plekje van de bank te klimmen. Maar Vigo is toch niet zomaar een hond. Hij is getraind om veteraan Patrick Kaslander, die lijdt aan een Post Traumatisch Stress Stoornis, in het dagelijks leven te begeleiden. “Vigo heeft zowel mij als mijn vrouw een stukje leven teruggegeven.”
12 |
Wanneer hij woedend een medeweggebruiker die hem niet zint met honderdtachtig kilometer per uur achtervolgt van Zwolle tot aan Arnhem, weet Patrick Kaslander het in de loop van 2011 ineens heel zeker: het gaat niet goed met mij. Al langer zijn er signalen: snel oplopende irritaties, plotselinge agressie en uiteindelijk nachtmerries en herbeleving van allerlei gebeurtenissen die hij als militair verpleegkundige tijdens vijf uitzendingen naar Bosnië en Afghanistan heeft meegemaakt. “Als ik onze twee hondjes uitliet, kon ik ineens van het minste of geringste geluid in de bosjes springen en doodstil plat op de grond gaan liggen. Ik viel volledig terug op mijn militaire skills en drills en kon dat instinct niet onderdrukken.” Als militair verpleegkundige beseft Patrick als geen ander dat er al een poosje veel signalen wijzen op een Post Traumatisch Stress Stoornis (PTSS), een geestelijke stoornis die zich jaren na uitzending naar oorlogsgebied kan openbaren. Hij glimlacht: “Het stomme was dat ik stapelverliefd was in de periode dat het zich voor het eerst manifesteerde. Daardoor was ik emotioneel juist helemaal niet afgevlakt en voldeed zodoende niet aan de criteria voor PTSS. Ik heb me aanvankelijk ook laten afschepen met
Patrick en Vigo
mijn klachten en daar eigenlijk nog jaren mee doorgelopen. Totdat ik in oktober 2011 een complete black-out kreeg en alles in een stroomversnelling terecht kwam.”
Militair verpleegkundige Patrick begint in 1993 als dienstplichtig militair en wordt in 2000 militair verpleegkundige. Dat betekent dat hij net als iedere andere militair wordt opgeleid, maar daarnaast een specialisatie krijgt op het gebied van medische zorg. In 2002 wordt hij voor het eerst uitgezonden naar Bosnië en er volgen in 2004 en 2005 nog twee missies. “De eerste keer bleef ik veel op locatie; de volgende keren ben ik meer op pad geweest met patrouilles mee. Juist door mijn taken als verpleegkundige
moest ik overal als eerste bij zijn. Het kwam ook voor dat ik met een helikopter werd ingevlogen om snel ter plaatse te zijn.” In 2006 en 2008 volgen uitzendingen naar Afghanistan. Daar gaat het op 18 april 2008 goed mis. Patrick is met zijn peloton op patrouille als er ineens een gigantische klap te horen is, die even alles verduistert. Twee collega’s komen om, twee anderen raken zwaargewond. Patrick: “Juist als verpleegkundige schakel je volledig en onmiddellijk over op de automatische piloot. Ik heb de gewonden geholpen, voelde me altijd zeer verantwoordelijk voor het welzijn van ons peloton.” De aanslag met een bermbom krijgt veel belangstelling in Nederland. Een van de overleden militairen is namelijk de zoon van Peter van Uhm, die net de dag ervoor als Commandant der Nederlandse Strijdkrachten is aangesteld, een van de hoogst haalbare rangen binnen defensie.
“Ik durfde niet meer naar buiten en kon vrijwel niets meer zelfstandig.” Patrick vertelt: “Het gebeurde op een vrijdagochtend en zaterdag ben ik de hele dag druk geweest met het voorbereiden van de ceremonie op zondag. Er is een herdenkingsdienst gehouden en daarna vindt dan een zogenaamde ‘ramp ceremony’ plaats: alle aanwezige militairen op de basis vormen een erehaag, waarna de laadklep van het vliegtuig opengaat en daarin de kisten op schragen worden geplaatst. Het vliegtuig vliegt vervolgens nog één keer over de basis voor een laatste groet.” Het is even heel stil in de keuken in Warnsveld. De herinneringen hangen bijna tastbaar boven de eettafel. Dan vervolgt Patrick: “Alles wat je op uitzending meemaakt, staat zo ongelooflijk ver af van het dagelijkse leven in Nederland. Ik sliep
maanden in een slaapzak vol met zand, vaak middenin de woestijn. Ik at uit blik en kreeg misschien eens in de twee weken een kiwi of een banaan. Je raakt totaal afgestompt. Het is dan ontzettend vervreemdend om weer thuis te zijn, waar je zomaar de koelkast kunt opentrekken en een fles frisdrank kunt pakken.”
Scherpe kantjes Ondanks de verschrikkelijke gebeurtenissen hervat Patrick zijn missie. “We zaten aan het begin van de uitzending en het is geen moment in me opgekomen om naar huis te gaan. Je hebt als peloton zo’n hechte band met elkaar, je laat elkaar gewoon nooit in de steek.” Eind juli keert Patrick terug naar Nederland en na ongeveer een maand gaat hij weer aan het werk op zijn eigen kazerne. “De eerste oefening buiten was een ramp. Het leek net alsof ik weer op uitzending was, ik voelde me vreselijk. Maar na een aantal gesprekken met een psycholoog en Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) therapie gingen de scherpe kantjes er vanaf.” Patrick gaat aan het werk op een opleidingscentrum in Hilversum, mede omdat hij dan de aankomende drie jaar niet kan worden uitgezonden. “Dat zag ik echt even niet meer zitten.”
Veteranenproject “Veteranenhonden worden speciaal geselecteerd op hun sensitiviteit”, vertelt Monique Egbers van Hulphond Nederland. “Alle hulphonden krijgen dezelfde basisopleiding, want iedereen is gebaat bij een goed opgevoede hond. Een veteranenhond wordt vervolgens getraind op omgaan met stemmingswisselingen en spanningen. Door zijn stabiliteit kan de hond een veteraan voldoende zelfvertrouwen geven om zich weer onder de mensen te begeven en winkels in te gaan. Door het speciale hulphonddekje mag de hond overal mee naar toe, juist ook naar plaatsen waar de cliënt zich niet veilig voelt. De hond kan leren een persoon naar buiten te trekken als de drukte teveel wordt of springt tegen zijn baas op, als deze boos of agressief gedrag vertoont. De cliënt wordt zich bewust van zijn houding en kan door middel van de hond weer rustig worden.”
Door het voorbereiden van zijn lessen wordt hij echter vaker dan hem lief is toch weer geconfronteerd met de militaire praktijk. En langzaam maar zeker gaat het bergafwaarts, tot aan het absolute dieptepunt in het najaar van 2011. “Ik durfde niet meer naar buiten en kon vrijwel niets meer zelfstandig. Er waren vreselijke nachtmerries, waarin alles met elkaar verweven raakte. Dingen die ik in Bosnië had gezien, plaatste ik in Afghanistan en andersom. Ook alledaagse gebeurtenissen, bijvoorbeeld een man tegenkomen in een legerbroek, waren voldoende voor de ergste waanbeelden.” Er volgen therapie en medicatie, maar het helpt niet voldoende.
Gevoel van veiligheid Dan gebeuren er twee dingen, die Patrick op het pad van Hulphond Nederland brengen. “In januari 2012 boden mijn vrouw en ik ons aan als opvangadres voor een herdershond uit Roemenië. Een schat van een beest en ik merkte dat ik me behoorlijk het mannetje voelde met Bruce aan mijn
Monique Egbers
| 13
zijde. Ik durfde weer naar het bos en kreeg door toedoen van de hond een gevoel van veiligheid.” Niet veel later ziet hij collega-veteraan John Kunstman op TV. “Ook John lijdt aan PTSS en heeft via de Veteranen Noord-Nederland op eigen initiatief, naar het voorbeeld van Amerika en Australië, een hulphond gekregen. Ik heb contact met hem gezocht en mijn situatie besproken.” Van het een kwam het ander en in december 2012 komt Vigo bij Patrick in huis. “Eerst wilde ik perse een herdershond. Hulphond Nederland heeft me er echter van overtuigd dat een zwarte labrador hetzelfde effect kan hebben.” Vigo wijkt geen moment meer van Patricks zijde als ze buiten de deur zijn. “Hij blokt me af in winkels, zodat mensen niet dichtbij me kunnen komen. Hij blijft tussen
“We hebben allebei een gevoel van veiligheid en onafhankelijkheid teruggekregen.”
mij en een gesprekspartner in staan. Ook kan hij me wakker maken als hij nachtmerries herkent. Het lijkt net of een hond een zesde zintuig heeft. Vigo voelt feilloos mijn stemming aan en reageert daarop. Als ik loop te ijsberen in huis, word ik helemaal gek van hem, dan loopt ‘ie constant voor mijn voeten. Totdat ik ga zitten en hij zijn kop op mijn schoot legt. Dan besef ik dat ík degene ben die onrustig is, en niet Vigo. Hij is nu altijd bij me en echt mijn buddy door dik en dun.”
Onafhankelijkheid Vigo wordt officieel aan Patrick toegekend op 19 februari tijdens de beurs Wegwijs 2013 in de Jaarbeurshallen in Utrecht. Niemand minder dan Peter van Uhm speecht en prijst Patrick voor zijn heldendaden in oorlogsgebieden. “Er zijn mannen omgekomen, maar je hebt zwaargewonden het leven gered. Dat moet je nooit vergeten.” Het is een grote overwinning voor Patrick om aanwezig te zijn en deze woorden in ontvangst te nemen. Ook zijn vrouw Carla bespeurt de verbeteringen. Ze nemen mondjesmaat toe, maar ze zijn er wel degelijk. “Op de beurs waar Vigo is overhandigd, realiseerde ik me ineens dat ik alleen naar het toilet was gelopen”, vertelt Carla. “Dat zou voorheen niet in me opgekomen zijn. Ik liet Patrick nooit alleen en al helemaal niet in mensenmassa’s of als hij in gesprek was met iemand. Nu weet ik dat Vigo bij hem is en op hem past. We hebben door zijn aanwezigheid allebei een gevoel van veiligheid en onafhankelijkheid teruggekregen.” Ze lacht ineens, ziet Vigo dicht tegen Patrick aan staan: “En dat ‘ie soms mijn lekkere plekje naast Patrick inpikt, dat heb ik daar graag voor over.” Linda van ‘t Land
Peter van Uhm draagt Vigo over aan Patrick
14 |
Raad van Toezicht
Jeroen Seegers neemt afscheid als Voorzitter Raad van Toezicht maar blijft betrokken bij Hulphond Nederland Jeroen Seegers is van origine arbeidspsycholoog en gelooft in ‘good governance’: toezichthouders moeten gewoon van tijd tot tijd verfrissen. Per 1 april trekt hij zich terug na elf jaar voorzitter van de Raad van Toezicht van Hulphond Nederland te zijn geweest. “Met enige weemoed neem ik afscheid, maar het is goed dat er weer een nieuw gezicht komt.” Wie is Jeroen Seegers en hoe kwam hij bij Hulphond Nederland terecht?
Zijn smaakvol ingerichte woning in Malden hangt vol met door hem gemaakte, prachtige, kleurrijke schilderijen. En in zijn kantoor aan huis staan verrassend genoeg, tussen alle psychologieboeken, enkele miniaturen van een Harley Davidson. Het zijn stille getuigen van de onverwachte kanten van een mens. Jeroen Seegers rijdt in zijn vrije tijd ook graag op zijn Harley Davidson, een Road King Classic Anniversary. Hij begon zijn loopbaan in 1977 op z’n 24ste bij het GITP (Gemeenschappelijk Instituut voor Toegepaste Psychologie) in Nijmegen. In 1982 startte hij een aparte business unit, gespecialiseerd in assessment centers, GITPfocus genaamd. De assessment methodiek was op dat moment een heel nieuwe techniek uit Amerika, waarbij je mensen uitnodigt om te laten zien wat ze kunnen. Hij was de eerste psycholoog in Nederland die hier ook een boek over schreef. “Met de assessment methodiek kon je al snel zien of mensen de potentie hadden om een bepaalde job aan te kunnen of niet”, vertelt hij. “Deze methodiek heb ik verder opgezet in Nederland. Nu wordt er bijna overal volgens de assessment methodiek gewerkt.”
Op zoek naar een goed doel In 1992 begon Jeroen zijn eigen bedrijf ‘Assessment & Development Consult’ (ADC) en het bedrijf PiMedia in trainingstools en psychometrische instrumenten. ADC groeide binnen tien jaar uit tot een kantoor met tachtig medewerkers. “Toen ik pas gestart was, ergens in 1993, kwamen er enkele medewerkers naar me toe met de vraag of ik er oren naar had om bepaalde goede doelen te sponsoren. Dat was lastig, want ik kon toch niet én de tennisclub van de ene medewerker en de peuterspeelzaal van een tweede medewerker sponsoren en weer andere doelen van andere medewerkers. Daar kon ik niet aan beginnen.” Jeroen Seegers
Het dilemma maakte hem wel bewust van een belangrijk punt. Hij ging op zoek naar
| 17
een goede doelenorganisatie die in de lijn lag van wat zijn bedrijf deed: competenties ontwikkelen. Via de Lions Club kwam hij terecht bij de stichting SOHO, een Nijmeegs initiatief voor hulphonden, gestart in huize Margriet door Paul Beck. In 2000 fuseerde SOHO met twee andere stichtingen: Sam en Eurodog. Dit werd het huidige Hulphond Nederland. “Er kwam een nieuw bestuur en de toenmalige voorzitter Rob de Jong vroeg mij in 2000 of ik vicevoorzitter wilde worden om te helpen het gefuseerde bestuur naar een hoger niveau te tillen. In 2002 werd ik voorzitter van de stichting Hulphond Nederland en de stichting Vrienden van Stichting Hulphond. Op een gegeven moment werd de stap gezet van bestuur naar een Raad van Toezicht, want er is een verschil of je daar als bestuur zit, of als toezichthouder.”
aanzetten. Toen ze zag hoe lief hij was, raakte ze over haar angst heen. Ook Jeroen Seegers heeft zijn zienswijze over honden gewijzigd. “Toen ik voor het eerst bij SOHO kwam, werd ik enorm geraakt door wat die honden allemaal konden en door de emoties die ik te zien kreeg, bij de overdracht van het gastgezin naar de cliënt toe. Het was fantastisch om te ervaren wat daar dan gebeurde. Wat mij vooral fascineerde, is dat zo’n hond niet alleen een functioneel dier is, maar ook echt een maatje. Er ontstaat een warme relatie tussen hond en eigenaar. Het is jammer dat een hondenleven zo kort is. Een papegaai leeft langer, maar die kan die dingen niet.
“Hulphond is uitgegroeid tot een professionele club” In 2002 verkocht Jeroen Seegers zijn organisatie ADC aan een Amerikaans bedrijf, maar bleef er zelf nog acht jaar werken. In die tijd promoveerde hij op leiderschap, waarop hij zijn leiderschapsprogramma’s heeft gebaseerd. Nu werkt hij als directeur bij het LTP, ironisch genoeg de Amsterdamse concurrent van GITP, waar hij zijn loopbaan in een ver verleden begon. Per 1 april 2013 begint hij echter weer voor zichzelf. “Ik word binnenkort zestig, een mooie leeftijd om terug te kijken én om iets nieuws te beginnen. Ik ben elf jaar voorzitter geweest. In die jaren heb ik Hulphond Nederland zien uitgroeien van een kleine club naar een professionele organisatie met professionele medewerkers en een professionele leiding. Er is in opleidingen geïnvesteerd en er is een nieuw gebouw neergezet.” Per 1 april trekt Jeroen zich ook terug uit de Raad van Toezicht van Hulphond Nederland. In zijn vakgebied adviseert hij veel organisaties over leiderschap en bestuur en hij gelooft in ‘good governance’. Dat betekent dat toezichthouders van tijd tot tijd moeten verfrissen. “Eigenlijk moet je niet langer dan een paar termijnen ergens zitten. Het is goed dat er een nieuw gezicht komt, die de stichting nieuwe impulsen geeft. Ik moet wel zeggen dat ik met enige weemoed afscheid neem, want Hulphond Nederland is een mooi goed doel, een top organisatie.”
Hond niet alleen functioneel, maar ook een maatje In eerste instantie had Jeroen Seegers helemaal niets met honden. Daarbij kwam dat zijn vrouw er ook nog eens bang voor was. Hoewel dit veranderde toen de vriend van hun dochter met zijn hond kwam
18 |
“Enkele medewerkers kwamen naar me toe met de vraag of ik er oren naar had om bepaalde goede doelen te sponsoren.”
Daarnaast is een huisdier ook heel belangrijk voor iemands welzijn. Mijn moeder is bijna 87 en zij maakt elke morgen een praatje met haar kanarie en dat beestje reageert daarop. Dieren roepen iets speciaals op bij mensen. Het lijkt me nu fantastisch om zelf bijvoorbeeld een afgekeurde hulphond te hebben. Ze zijn lief en slim, maar ik ben nogal een reiziger dus een hond is dan niet handig.” Jeroen Seegers trekt zich dan wel terug als voorzitter van de Raad van Toezicht, maar blijft toch nog enigszins verbonden met Hulphond Nederland. Hij gaat columns schrijven voor het magazine over training, honden en leiderschap. Sylvia de Witt
Gastgezin aan het woord
Eef van Miltenburg traint zijn hulphond zowel op de middelbare school als thuis
Samen met zijn thuisfront is Eef van Miltenburg gastgezin voor Hulphond Nederland; zelf geeft hij les aan het Helicon MBO te Nijmegen. Zo zorgt Eef ervoor dat alle jonge honden die hij onder zijn hoede heeft, een unieke opvoeding krijgen: zowel op school als thuis.
Als docent dierverzorging geeft Eef van Miltenburg dagelijks les aan klassen van maximaal dertig MBOleerlingen. En of hij daarmee nog niet genoeg ‘jonge honden’ ziet, zorgt hij er ook voor dat Hulphond Nederland met de regelmaat van de klok een door hem opgevoede jaarling verder kan opleiden tot hulphond.
Mooie dingen leren “Het begon met Pelle”, vertelt Eef. “Een Golden Retriever. Ik had zelf al een hond, een kruising Golden RetrieverLabrador, die zestien jaar is geworden. Mijn eigen hond heb ik nog opgevoed volgens de methode die toen gangbaar was. Dus met een slipketting, op basis van negatieve correctie, zo ging dat toen. Maar dat heb ik snel afgeleerd toen ik er via Hulphond Nederland achter kwam dat je door te belonen een veel beter resultaat en een veel blijere hond krijgt. Daarna heb ik nooit meer straf gebruikt. Honden hebben en honden opvoeden werd veel leuker, en wat dat betreft heb ik dus ook wel degelijk iets ‘te danken’ aan Hulphond Nederland.
20 |
Dankzij hun trainers, leerde ik de voordelen van beloningsgericht trainen kennen. Dat heeft voor mij veel veranderd. Zelfs in mijn werk, want ook leerlingen werken veel beter, zijn veel gemotiveerder en bovendien ook gelukkiger als je ze beloningsgericht dingen leert. Ik denk regelmatig bij mezelf: sommige docenten zouden heel goed af zijn met een cursus van Hulphond Nederland. Mensen die denken dat corrigeren of straffen werkt, die van mening zijn dat je met schreeuwen en stampen de jeugd dingen kunt leren, die zou je moeten koppelen aan een hond. Daar zouden ze mooie dingen van leren!”
Hulphond op school In 1997, Eef werkte toen op een VMBO-school in Oss, nam hij al dagelijks ‘zijn’ hulphond Pelle mee naar school. “Dat was nog nieuw toen”, vertelt hij. “Nog maar heel weinig mensen waren bekend met het fenomeen hulphond, maar zowel de schoolleiding als ik merkte dat er een heel mooie wisselwerking uitgaat van een hond in de klas. De hond leerde van de school en de kinderen leerden van de hond.
In 1998 ging ik van die VMBO-school naar de Helicon MBOopleiding. Ik probeerde ook op die school de hulphond te introduceren, maar dat bleek lastig. Er waren collega’s die allergisch waren voor honden, en de directie was een beetje huiverig voor het idee dat er dieren in de school kwamen. Drie directeuren later kreeg ik daar echter groen licht voor. De huidige directie vindt dat een hulphond een toegevoegde waarde heeft op een school waar onder andere dierverzorging wordt gedoceerd. We hebben op school onder andere een opleiding tot paraveterinair en een studierichting ‘dier en gedrag’. Daar loopt dit schooljaar het project Hulphond: een project van Helicon en Hulphond Nederland. Drie leerlingen die de studie ‘dier en gedrag’ doen, hebben een hulphond in opleiding in huis. Dat zijn allemaal mensen die thuis wonen, bij hun ouders en die ouders hebben die erachter staan dat hun kind zo’n belangrijke, verantwoordelijke maar ook behoorlijk tijdrovende klus op zich neemt.”
Wisselwerking Zeppe, de hulphond-pup die op dit moment bij Eef woont, gaat elke dag met hem mee naar school. Eef: “Dat wil in mijn geval veel meer zeggen dan dat hij in de klas ligt. We geven hier ook praktijklessen, dus Zeppe gaat mee in de auto als ik bijvoorbeeld geiten moet bekappen, het bijwerken van de hoefjes. Dan zit hij te kijken wat ik aan het doen ben, maar hij maakt ook een propvolle aula mee als daar honderd leerlingen lunchpauze hebben. Zeppe ligt altijd naast mij, loopt samen met mij zijn rondje door de schooltuin en gaat mee in de bus . Als ze bij de opleiding paraveterinair een hond nodig hebben om iets te demonstreren, dan komen ze Zeppe halen. Op die manier maakt hij echt van alles mee. De leerlingen weten precies wie hij is en waarvoor hij op school is. Ze weten dat ze hem niet mogen aaien en hoe ze met hem om moeten gaan. Die wisselwerking is echt heel mooi.”
“Het is echt mooi om te zien hoe Zeppe leert van de jonge mensen op school, en hoe zij op hun beurt ook van Zeppe leren.”
Leerkat en leerkippen
Verrijking
Naast jonge honden ving Eef vroeger ook regelmatig honden op die (lichte) gedragsproblemen hadden. Eef: “Ook dat vind ik mooi om te doen en een uitdaging. Honden die achter katten aanjagen of die kippen vangen bijvoorbeeld. Ik heb thuis een kat die ze dat in één dag afleert. Die leert de hond dat katten geen speelgoed zijn. De kippen op school hebben die gewoonte niet, maar ze dienen wel degelijk als ‘lesmateriaal’. Die leren honden met een overdaad aan jachtinstinct dat ze juist braaf zijn als ze hen met rust laten. Slecht gedrag negeren en goed gedag belonen, dat werkt als een speer. Bij zowel leerlingen als ‘gewone’ jongen honden dus.”
Eef: “Het is echt mooi om te zien hoe Zeppe leert van de jonge mensen op school, en hoe zij op hun beurt ook van Zeppe leren. Dat ze hem geen voer mogen geven, hem niet mogen uitdagen, maar dat hij ook ‘gewoon’ een hond is die met zijn baasje kan spelen. Ze leren over het gedrag van honden en ik vind echt dat dit ook kan gelden voor iemand die studeert voor bloemist of watermanager. Dat zou een mooie aanvulling zijn op de leerstof en een heuse verrijking vormen. Je hoort wel eens gemopper over ‘de jeugd van tegenwoordig’. De leerlingen op onze school werken echter geweldig mee.”
Facebook Eef heeft voor Zeppe een Facebookpagina aangemaakt. Om de leerlingen op de hoogte te brengen en te houden van waar hij en Zeppe mee bezig zijn, maar ook om bekendheid te genereren voor Hulphond Nederland. “Dat werkt heel goed”, vertelt hij. “Mijn leerlingen, maar volgens mij vrijwel alle jeugd, communiceert voor een groot deel via sociale media. Facebook is belangrijk voor hen, het spreekt ze aan. Door hen op deze manier van informatie te voorzien, creëer je betrokkenheid. Zeppe heeft al bijna 200 ‘likes’ en ik krijg erg leuke reacties op zijn aanwezigheid op Facebook. Meer weten over Zeppe? Neem eens een kijkje op: www.facebook. com/Hulphond.Zeppe
| 21
Column Bob Carrière
Hoog tijd
voor een beter dierenleven In deze dagen staan de kranten vol met voedingsschandalen. Paardenvlees wordt als rundvlees verkocht en dat is in feite natuurlijk gewoon oplichting. Weliswaar is paardenvlees van prima kwaliteit, maar het mag natuurlijk niet voor het veel duurdere rundvlees verkocht worden. Als paardenvlees netjes vermeld staat in de analyse heeft de consument natuurlijk geen recht van spreken. Gek genoeg kan op het ene moment de consument heel kritisch zijn en bijvoorbeeld door de gerichte aankoop van scharreleieren het leven van miljoenen kippen verbeteren. Op andere momenten toont de consument zich gemakkelijk of neemt zaken gewoon aan. Paardenslagers draaien opeens wereldomzetten omdat paardenvlees natuurlijk fantastisch scharrelvlees is. Door alle commotie is de consument opeens wakker geschud. Misschien moeten we het kritisch vermogen van de consument verder wakker schudden en de fabrikant wettelijk verplichten om meer informatie op de verpakking te zetten. Hoe heeft het dier geleefd, wat heeft het gegeten en hoe is het aan zijn einde gekomen? Dan zouden we veel gerichter onze keus kunnen maken. Gek genoeg maak ik in de dagelijkse praktijk ook mee dat cliënten te weinig kritisch zijn. Ze gaan er van uit dat dierenartsen nascholen en up to date zijn. Dit is echter helemaal niet verplicht. Het is slechts een selecte groep die dit doet. Het gekke is dat als iemand geflitst wordt de weg snel gevonden is naar de standaardbrief op internet met het verzoek het ijkingrapport van het bewuste apparaat te overleggen. Want als dat niet correct is dan is de bekeuring ook van de baan. Als in een dierenkliniek of ziekenhuis een patiënt een ernstige diagnose krijgt, heb ik nog nooit een
22 |
eigenaar of patiënt gehoord die zegt: “Maar dokter, wanneer is dat apparaat voor de laatste keer gecontroleerd?” Ook hier wordt aangenomen dat het wel goed zal zijn. Dierenartsen van Sterklinieken vinden dat kwaliteit zichtbaar en controleerbaar moet zijn. Dierenartsen en paraveterinairen (gekwalificeerde assistentes) scholen allen verplicht na, en de apparatuur in de klinieken wordt periodiek geijkt en/of gecontroleerd in het belang van veiligheid van mens en dier. Dit alles onder toezicht van een externe instantie, zodat wij niet ons eigen keurmerk certificeren. Hoog tijd voor een kritische consument, voor een beter dierenleven in het algemeen! Bob Carrière, Dierenarts Directeur Sterkliniek Dierenartsen.
Bob Carrière
"Paardenslagers draaien opeens wereldomzetten omdat paardenvlees natuurlijk fantastisch scharrelvlees is."
Inzameling telefoons en cartridges
Inzamelactie cartridges en mobiele telefoons levert Hulphond Nederland ruim 12.000 euro op! Op dinsdag 26 februari jl. overhandigde Eeko de Eekhoorn – mascotte van Van Klaveren ccc B.V. een cheque ter waarde van € 12.157,40 aan Rudolph Strickwold, directeur Marketing en Commercie van Hulphond Nederland. Eeko de Eekhoorn is vernoemd naar het gelijknamige inzamelprogramma van lege cartridges en gebruikte mobiele telefoons: Eeko® Het verkregen bedrag is volledig te danken aan de inzet van zowel particulieren als organisaties die het afgelopen jaar cartridges en mobieltjes in hebben gezameld ten behoeve van de stichting. Hulphond Nederland werkt al sinds februari 2007 samen met Van Klaveren ccc, een internationale inzamelaar van lege cartridges en gebruikte mobiele telefoons. Onder het handelsmerk Eeko® (www.eeko.nl) zamelt het bedrijf deze
producten in bij particulieren, (basis)scholen, bedrijven en instellingen. De ingeleverde cartridges en mobieltjes belanden niet op de afvalberg, maar worden gerecycled en krijgen zo een tweede leven. Voor elke bruikbare cartridge en mobiel ontvangt Hulphond Nederland een vergoeding. Met deze opbrengt kunnen zij nog meer hulphonden opleiden. Een zeer waardevolle bijdrage! Ook in 2013 gaat de inzamelactie door! Heeft u thuis, op het werk, binnen uw kennissenkring of ergens anders nog lege cartridges en gebruikte mobieltjes liggen? Lever deze dan in en steun Hulphond Nederland! Vraag vandaag nog gratis inzamelenveloppen of –dozen aan. Neem hiervoor contact op met het Hulphond Collection Centre, via 0570 85 85 85 of kijk op www.hulphond.nl.
Flip, Rudolph Strickwold en Eeko tijdens de cheque overhandiging
| 25
Therapiehonden
Ambassadeur Anouk Smulders in de zandbak met gedragstherapeut Petra van Benten Anouk Smulders
Model en lifestyledeskundige Anouk Smulders, die geregeld aanschuift bij het populaire amusementsprogramma ‘RTL Boulevard’, is sinds kort ambassadeur van Hulphond Nederland. Ze liep in februari een dagje mee met de kynologisch gedragstherapeut van Hulphond Nederland, Petra van Benten. Hulphond Nederland zet speciaal opgeleide therapiehonden in als hulphond voor jongeren met gedragsproblematiek en ontwikkelingsstoornissen als ADHD en autismespectrumstoornissen.
Pilot Ferry Karmelk is jeugdpsychiater bij het GGZON in Oldenzaal. Hij hoorde dat zijn oud-collega Petra met therapiehonden werkte en was bereid om in Oldenzaal een pilot met de therapiehonden te draaien. Ferry: ”We willen graag dat er gedegen onderzoek komt naar de effectiviteit van de therapiehond. Dat is nodig om inzet van de methodiek met behulp van de honden vergoed te krijgen via de zorgverzekering. Wij zijn nu vijf maanden bezig en de therapiehond helpt fantastisch, o.a. bij het stellen van een diagnose. Door de interactieve communicatie tussen de hond, het kind en de therapeut, krijg ik als behandelaar waardevolle non-verbale informatie van een kind. Ik ben daardoor sneller met mijn diagnose en kan al vanaf dag één gaan behandelen. Dat is absoluut winst.”
Gedragsspiegel Vandaag gaan Anouk, Petra en de honden aan de slag met twee jongens, Jari van 12 en Lars van 8 jaar oud. Beide jongens hebben gedragsproblemen en grote moeite met hun concentratie. Petra heeft drie therapiehonden meegenomen. Anouk is erg nieuwsgierig naar hoe het nou precies werkt en wat er gebeurt met de jongens als ze met de honden bezig zijn. Petra kan het uitstekend uitleggen en geeft Anouk een klein college. “Wat we doen”, zegt Petra opgewekt, “is met het inzetten van de therapiehonden het eigen gedrag van het kind centraal stellen. Voor de kinderen wordt zichtbaar wat het effect van hun gedrag is op de hond. Door hun eigen gedrag als het ware te spiegelen leren ze met de therapiehond communiceren en kunnen ze de hond meer of minder complexe opdrachten laten uitvoeren. Door de intensiteit van deze sessies leren jongeren een betere lichaamshouding aan te nemen, zich beter te concentreren, duidelijker te communiceren en oogcontact te maken. Het is een ultieme vorm van samenwerking en communicatie. Kinderen gaan helemaal ‘open’. Het kunnen communiceren met de hond tijdens het uitvoeren van oefeningen geeft de jongens een gevoel van eigenwaarde; je ziet hun zelfvertrouwen groeien. Ze leren hierdoor op een positieve manier en met begrip voor de ander te communiceren. Omdat een hond niet bedreigend is, hij geen wenselijke antwoorden
| 27
geeft en geen vooroordelen heeft, is deze een effectief instrument om in te zetten bij therapiesessies. Jongeren en kinderen ontwikkelen zich hierdoor beter op emotioneel, cognitief, sociaal en motorisch vlak.” Het is Anouk duidelijk.
Spelen in de zandbak Aan de Postweg in Oldenzaal staat een enorme overdekte zandbak. Daar gaat het gebeuren. Vandaag is dit de plek waar Petra samen met haar collega’s Nicole, Marlies en natuurlijk de honden, de therapiesessies geeft. Als Anouk en Petra aankomen staat Jari al met zijn vader te wachten. Jari heeft er duidelijk zin in. De honden richten zich onmiddellijk op hem. Hij geniet er van. Jari heeft een beetje hulp nodig om uit zijn schulp te komen en de honden helpen hem daarbij. Wat hij lastig vindt is om zich te blijven concentreren. Zijn betrokken vader Erik, een jeugdvoetbaltrainer, vertelt dat wanneer bij Jari iets niet meteen lukt, hij er snel de brui aangeeft en kwaad wordt. Agressief zelfs. Erik is erg tevreden over de therapie van Petra. Vooral op school is er een duidelijke gedragsverandering te zien. Met trots vertelt Erik dat Jari een achterstand van een half jaar met rekenen, binnen een paar weken heeft ingelopen. Hij kan zich op school beter concentreren en heeft zijn boosheid steeds beter onder controle. Jari laat de honden zitten en liggen. “Down, Tessy”, roept hij. De hond doet het en met enige huivering beloont hij de hond met een hondensnoepje. De gretigheid van de labrador vindt hij een beetje griezelig. Bijna onmerkbaar checkt hij of zijn vingers er nog aan zitten. Ze zijn er nog. Hij hoeft zich natuurlijk nergens zorgen over te maken, want alle therapiehonden die Hulphond Nederland inzet zijn goed opgeleid en getest op geschiktheid voor hun taak. Petra houdt Jari nauwlettend in de gaten. Dan mag Jari proberen om het geleerde aan Anouk uit te leggen. “En dan moet je hem belonen…” Jari is helemaal in zijn element en van zijn schuchterheid is bijna niets meer te merken. “En nu?”, vraagt Anouk. “Nou moet je hem laten zitten”. “Sit!”, roept Anouk. Het half uurtje is al weer voorbij en voor Anouk er erg in heeft is de kleine man met zijn vader al verdwenen. Volgende week weer.
De ambassadeur Anouk: “Wat een topdag! Wat een fantastisch werk doet Hulphond Nederland met de therapiehonden. Ongelofelijk hoe kinderen dat oppakken! Vind het ook goed dat ik na deze ervaring nog meer begrijp hoe waardevol het therapiehondenprogramma van Hulphond Nederland is. Ik heb enorm respect voor de veerkracht die de ouders van deze kinderen hebben!” Anouk en haar man Edwin Smulders hebben een stichting: Max4kids. Zij ondersteunen een kindertehuis op Curaçao voor zieke, verstoten kinderen en kinderen met gedragsproblematiek. “Daar zit wel de combinatie met de therapiehond. We houden van kinderen en honden en de positie die we in de media hebben willen we graag aanwenden voor Hulphond Nederland en de therapiehond in het bijzonder. Het is super dat er naast Petra nog twee therapeuten in opleiding zijn, namelijk Nicole Nijland en Marlies Piersma. Dit therapieprogramma kan daarmee nog verder worden uitgebreid. Ik ben blij dat ik na vandaag nu nog beter begrijp wat een therapiehond kan!”
André Meulman www.tekstaz.nl
Mijnheertje twee Daar komt hij aan gestuiterd. Een grappig, druk mannetje spurt de zandbak in. Iedereen glimlacht. “Hoera!”, denken de honden en beginnen als een dolle door de zandbak te racen. Lars van (bijna) acht jaar er achter aan. “Ik ken jou!”, hijgt hij naar Anouk als hij zich even meldt bij zijn moeder Daniëlle. En weg is hij weer. Lars kan nog geen minuut stilzitten en is zo slecht geconcentreerd dat hij vaak vergeet wat hij aan het doen is. Lars heeft ADHD en een leerstoornis. Petra roept hem bij zich. Dit gaat toch weer heel anders dan bij Jari. Maar uiteindelijk doet ook Lars keurig de oefeningen met de hond. Hij laat hem door een tunnel kruipen, én zitten, én liggen. Je ziet dat hij heel hard moet werken om zich te herinneren wat er ook al weer gevraagd werd. In het voorbijgaan zegt Petra tegen de moeder van Lars dat hij veel beter luistert. Daniëlle vertelt dat de aansturing thuis ook wat beter gaat. Op school kan hij al een kwartier blijven zitten. Het blijft wel een jongetje dat constant zijn energie kwijt moet. Dan mag Lars nog even op de foto met Anouk en zoef… weg is hij.
28 |
Petra en Anouk
Wij feliciteren de
Anja Blom met Def
Carla Smit met Gideon
Hanneke Bredewold met Drieka
Jeanne Leytens met Gwen
Jesca de Weyer met Leo
Jolanda Stapper met Fedor
e volgende teams
Harm Lok met Zen
Jessica Geyssen met Do
Marion de Koning met Ab
Hanneke Westerink met Happy
Ton Nettenbreijer met Timmy
Patrick Kaslander met Vigo
Henny Bos met Gyan
Jos Werker met Daysha
Erna Aarsen met Kaiko
Joyce de Kleijn met Dais
Rivka Smit met Hutch
Natasha Floren met Eefke
Wij feliciteren de volgende teams
Tanja Teunissen met Eros
Stephanie Sukel met Glenn
Ria Rijkse met Dirk
Tineke vd Burrgt met Izzy
Roland Wartena met Hippy
Sonja Pater met Frits
Mechelina de Jong met Guuz
Informatief artikel
Veel voorkomende ontstekingen deel 1
Iedere hondeneigenaar wordt er wel eens mee geconfronteerd: een ontsteking bij zijn of haar hond. Ontstekingen kunnen veroorzaakt worden door een micro-organisme zoals een virus, bacterie of een protozo (eencellig diertje), maar er zijn nog tal van andere oorzaken. De oorzaak en de locatie bepalen of zo’n ontsteking ernstige gevolgen kan hebben of dat het wel losloopt. In deze uitgave van het Hulphond Magazine behandel ik enkele veel voorkomende ontstekingen met hier en daar wat praktische tips voor de eigenaar.
Oorontsteking
Voorhuidontsteking
Deze ontsteking komt frequent voor en zorgt voor overlast voor de hond. Oorontstekingen kunnen behoorlijk pijnlijk zijn. Het dier zal dan ook regelmatig met de kop schudden en/of aan het oor krabben. Honden met hangende oren zijn extra gevoelig voor oorontstekingen. Mogelijk doordat er in dit type oor een hogere temperatuur ontstaat, waarbij bijvoorbeeld bacteriën zich extra thuis voelen. De binnenkant van het oor bestaat uit onbehaarde huid met samenlevende micro-organismen. Zwemmen, overmatige beharing in de gehoorgang, overmatige oorsmeerproductie, voedingsallergie en oormijten, zijn zomaar wat bekende oorzaken van oorontsteking. Het verwaarlozen van een oorontsteking kan ernstige gevolgen hebben, zoals middenoorontsteking, perforatie van het trommelvlies en zelfs blijvende gehoorschade. Dit betekent dat de dierenarts de oorontsteking adequaat dient te behandelen, inclusief de soms achterliggende oorzaak. Enkele praktische punten: ga nooit zelf met wattenstaafjes de diepte van het oor in, vraag in voorkomende gevallen aan dierenarts of trimster om de overtollige haren te verwijderen en probeer oren te drogen na het zwemmen.
Voorhuidontsteking is natuurlijk alleen voorbehouden aan reuen. Vrijwel dagelijks verliest de reu druppeltjes vocht uit de voorhuid, variërend in kleur van roomwit tot groen. Deze vloeistof bestaat uit pus, die afkomstig is uit de ruimte van de voorhuid waar bacteriën afscheiding omzetten in pus. Met een voorhuidreiniger kan de voorhuid gespoeld worden en voor korte tijd zijn de bacteriën dan verdwenen. Met het schoonlikken van zijn plasser brengt de reu namelijk weer nieuwe bacteriën aan, waarna de geschiedenis zich herhaalt.
Bij medicinale behandeling dient eerst het oorvuil verwijderd te worden, wil de zalf voldoende kunnen werken. De dierenarts dient voor toepassing van zalf te controleren of het trommelvlies heel is, anders kan de zalf vervelende gevolgen hebben. Bij honden die veel oorsmeer produceren, is het raadzaam om regelmatig met een veilige en niet irriterende oorreiniger het overtollige vuil te verwijderen.
34 |
In feite is het niet echt een afwijkende situatie, maar het kan ongewenst zijn in huis. Castratie zal in 99% van de gevallen uitkomst bieden, maar dat is natuurlijk wel een drastische oplossing. Tegenwoordig is het mogelijk om reuen slechts tijdelijk chemisch te castreren middels een implantaatje. Uit ervaring met mijn eigen reu weet ik, dat dit goed werkt en als prettige bijkomstigheid veranderde mijn kieskeurige en moeilijke eter in een makkelijk etende hond!
Tandvleesontsteking Helaas zie ik tandvleesontsteking in de praktijk veel te veel voorkomen. Eigenlijk hoeft een dier hier geen last van te hebben, want de meeste tandvleesontstekingen zijn een gevolg van ‘achterstallig onderhoud’. Meestal op wat gevorderde leeftijd is te zien dat het tandvlees dat dicht bij de elementen ligt, rood begint te kleuren en in ernstige gevallen makkelijk gaat bloeden. Deze ontsteking kan gepaard gaan met een misselijk makende geur. Het gebit van de hond dient jaarlijks gecontroleerd te worden en van tijd tot tijd door de dierenarts schoongemaakt te worden. Tijdens een roesje wordt het
gebit aan binnenzijde en buitenzijde gereinigd en gepolijst. Hiermee wordt alle tandplaque verwijderd en duurt het weer even voordat zich nieuwe plaque kan vormen. Als het gebit op tijd wordt gereinigd zal het tandvlees niet gaan ontsteken. Als te lang gewacht wordt, trekt het tandvlees zich terug, waardoor de ruimte tussen tand en tandvlees zich met bacteriën vult. Uiteindelijk kan dit leiden tot het verlies van elementen. Hoektanden en de achterste kiezen zullen het snelst bedekt worden met tandplaque (gelig van kleur) en zijn een goede graadmeter voor tijdig dierenartsenbezoek.
Ontstekingen door bijtincidenten Het is niet zelden dat honden elkaar in een korte schermutseling toch bijtwonden kunnen toebrengen. Zeker als de honden een forse vacht hebben, kan dit onopgemerkt
blijven. Het vervelende is dat met de beet de hoektanden door de huid heen kunnen dringen. Vervolgens komen op deze manier onder de huid bacteriën terecht. Deze kunnen zich gaan vermenigvuldigen, hetgeen kan leiden tot verschrikkelijke abcessen. Ook de beet van een kat kan lelijke gevolgen hebben voor de ontvanger vanwege de bacteriën die er een rol bij kunnen spelen. Eigenlijk dient ieder dier na een bijtincident goed onderzocht te worden door een dierenarts. Bij aanwezigheid van wonden moet er dan beslist worden over al dan niet hechten en medicatie. Soms verdient het de voorkeur om kleine wonden open te laten om het wondvocht zich niet op te laten hopen. Ook kunnen grotere wonden gesloten worden tot op een kleine opening na. Niet zelden zal de dierenarts besluiten tot het plaatsen van een zogenaamde drain. Dit is een kunststof structuur die er voor zorgt dat via de drain wondvocht kan afvloeien. In onze omgeving op de Veluwe laten nietsvermoedende toeristen hun hond vaak loslopen op plaatsen waar dit niet mag. Het is dan niet uitgesloten dat een onderzoekende hond stuit op een everzwijn dat in de dekking lag. Meestal zullen de zwijnen, zeker als er jongen zijn, de strijd aangaan voordat zij zich dieper in het bos terugtrekken. De hond is hierbij zeker de verliezer. Het zwijn probeert met bruuske kopbewegingen de buik open te rijten met de geweldige hoektanden. De buikverwondingen die zo ontstaan zijn zelden te herstellen. Komt de aanval terecht op de spieren van de achterpoot, dan is de schade weliswaar aanzienlijk maar vaak te herstellen. Ook deze wonden zijn berucht om hun neiging ernstig te ontsteken, mogelijk ten gevolge van de soortvreemde bacteriën.
| 35
‘Hot spot’ Letterlijk vertaald betekent hot spot ‘hete plek’. Dat wordt zo genoemd omdat de plek zeer acuut kan ontstaan en de hond behoorlijke pijn kan bezorgen. De plek kan overal op de huid ontstaan ten gevolge van heftig krabben, bijten of likken door het dier zelf. Er ontstaat dan een huidbeschadiging, waarbij vocht vrijkomt. Gevolg: binnen 24 uur wordt dit een pussende huidontsteking. Mogelijke oorzaken zijn oorontsteking, anaalklierontsteking, insectenbeet, kiespijn, alsmede andere pijnen en irritaties die aanleiding zijn tot heftig krabben of bijten op één bepaalde plaats.
Wél kunnen en moeten we ons afvragen hoe we de dieren moeten beschermen en waartegen. Dit zijn discussies die afhankelijk zijn van beschikbare entstoffen en de laatste gegevens over verspreiding van micro-organismen en nieuwe varianten. Het is niet eenvoudig. Met de migratie van mensen komen ook dieren binnen, mogelijk met exotische ziekten en onbekende varianten. Daarnaast is het succes van een vaccinatie ook nog afhankelijk van bijvoorbeeld leeftijd, medicijngebruik, voeding en overige (parasitaire) infecties. Op dit moment wordt bijvoorbeeld een te laag percentage van de kattenpopulatie gevaccineerd. Hierdoor krijgen infecties te veel kans zich te verspreiden en neemt de infectiedruk op onze huisdieren toe. Recente uitbraken van kattenziekte bevestigen deze ontwikkeling. Gelukkig wordt er een wat groter percentage honden gevaccineerd, maar ook dit staat in deze tijden onder druk. Overleg daarom jaarlijks met uw dierenarts wat voor uw hond onder uw omstandigheden het beste vaccinatieschema is. Soms bestaat er een verhoogde gevoeligheid bij sommige rassen. In onze kliniek hebben we diverse Berner Sennenhonden gezien, die een ogenschijnlijk onschuldige kennel-
De huid ter plaatse moet worden gereinigd en de bacteriën bestreden. Vaak moet hiertoe de vacht voorzichtig weggeschoren worden Ook moet de irritatie/jeuk behandeld worden om de huid de kans te geven te genezen. Indien er een behandelbare oorzaak is moet deze worden aangepakt. Een ‘hot spot’ dient door een dierenarts onderzocht en behandeld te worden voor een snelle genezing en pijnverlichting voor de hond.
Infectieziekten In Nederland zijn er een aantal belangrijke infectieziekten die de gezondheid van de hond zeer nadelig kunnen beïnvloeden. Enkele zijn dodelijk, andere zijn zeer ziekmakend of voorwaardelijk dodelijk onder bepaalde omstandigheden. Tegen deze ziekteverwekkers zijn vaccins ontwikkeld die de hond beschermen. De bescherming varieert zodat ófwel de hond totaal is beschermd en niet ziek wordt, óf de ziekte verloopt dankzij de vaccinatie veel milder. Van tijd tot tijd staat de vaccinatie van de hond weer ter discussie. Het is echter niet de vraag of de hond gevaccineerd dient te worden. Zoals wij in de Westerse maatschappij denken over ons huisdier en hoe we met dieren om moeten gaan, past bescherming door middel van vaccinatie uitstekend. Wat niet vaccineren kan betekenen voor het welzijn van dieren hebben we helaas moeten ondervinden met enkele grote ziekte-uitbraken de laatste jaren onder de landbouwhuisdieren en vogels. Vogelpest en Mond en Klauwzeer hebben tienduizenden dieren de dood ingejaagd en hebben menig dierhouder en dierenarts geestelijk kapot gemaakt.
36 |
hoestinfectie kregen. In plaats van te genezen met een kuur antibioticum (zoals je zou verwachten) ontwikkelde een deel van deze patiënten een heftige longontsteking met fatale afloop. Ook zijn er wel rassen genoemd met een verhoogde gevoeligheid voor Parvo-infecties. De schandalige import van (te jonge) pupjes uit Oostbloklanden brengt ook Parvo met zich mee en verhoogt daarmee de infectiedruk. In het volgende Hulphond Magazine zullen we wat meer bijzondere ontstekingen bekijken. Gelukkig is in de moderne diergeneeskunde veel mogelijk, maar voorkomen is nog steeds beter dan genezen!
Bob Carrière, Dierenarts Directeur Sterkliniek Dierenartsen.
Medewerker aan het woord
Achter de schermen bij cliëntenzorg-instructeurs Inge Molleman en Frank van Heumen Inge Molleman en Frank van Heumen zijn beiden fulltime cliëntenzorg-instructeurs bij Hulphond Nederland. Zij trainen niet zozeer de hond maar juist de cliënt hoe om te gaan met de desbetreffende hond. Wanneer een hulphond klaar is om aan het laatste gedeelte van zijn opleiding te beginnen, wordt er eerst op papier een match gemaakt tussen hond en cliënt. Er wordt hierbij gekeken naar het karakter van de hond en de situatie van de cliënt. Op het moment dat daar een goed gevoel bij is, wordt de cliënt uitgenodigd om te kijken of er een klik is tussen cliënt en de hond. Bij een positieve match gaat het team eerst een week in externe training onder begeleiding van Hulphond Nederland, de trainingsweek. De cliënt krijgt na het matchbezoek een theoriemap mee naar huis met informatie over (hulp)honden op gebied van gedrag en verzorging. Deze map dient voor de start van de trainingsweek goed te worden doorgenomen, zodat alle deelnemers over dezelfde basiskennis beschikken.
Trainen op ‘maatwerk’ Tussen het matchbezoek en de trainingsweek traint de trainer van Hulphond Nederland de hond verder en leert handelingen aan die belangrijk zijn voor zijn toekomstige baas; het zogenaamde maatwerk wordt verricht. “Hoe
38 |
beperkter de cliënt is, des te meer maatwerk er nodig is”, vertelt Inge Molleman. “Gemiddeld duurt deze training zo’n twee maanden. Daarna leren wij de cliënt hoe om te gaan met de hond.” Inge Molleman volgde ooit een verpleegsteropleiding en werkte bij een revalidatiearts. Daar kwam ze in contact met mensen met een beperking. Ergens ontstond toen het idee om gastgezin te worden voor blindengeleidehonden. Op de een of andere manier kwam het er nooit van. Uiteindelijk werd ze gastgezin bij de toenmalige stichting SAM in Deest en kreeg ze op een dag de vraag of ze instructeur wilde worden. “Nou, dat wilde ik wel! Ik heb meteen intern de opleiding gevolgd. Sinds 1995 ben ik officieel instructeur. Na de fusie met SOHO en SAM kwam ik vanzelf terecht bij de huidige stichting Hulphond Nederland.” Frank van Heumen had al ruimschoots ervaring met honden, toen hij in 2001 bij Hulphond Nederland terecht kwam. Hij werkte daarvóór namelijk achtereenvolgens in een kennel, in een dierenpension en in een asiel. “De eerste tien jaar werkte ik binnen de aftraining en daarnaast begeleidde ik ook cliënten via de trainingsweek. Sinds 2011 ben ik helemaal gericht op het begeleiden van cliënten. Dit geldt trouwens ook voor Inge. We zaten
allebei in de aftraining en begeleidden daarnaast cliënten. Dit zijn uiteindelijk twee verschillende specialisaties geworden. Nu zijn er instructeurs die volledig voor de aftraining verantwoordelijk zijn en zijn wij als instructeurs specifiek opgesteld voor de begeleiding van cliënten.” “Wij zijn niet de enige”, voegt Inge eraan toe. “Als wij de hond geplaatst hebben bij de cliënt en de basis voor het maatwerk is gelegd, dan gaat de cliënt onder begeleiding van één van onze collega cliëntenzorg-instructeurs er zelf nog verder mee aan de slag. De hond leert dan om in de thuissituatie van de cliënt ook zijn geleerde handelingen uit te voeren. Wanneer cliënt en hond een sterke band hebben ontwikkeld en een hecht team zijn, komen er minimaal twee keer per jaar nog cliëntenzorg-instructeurs bij de cliënt thuis. Ze kijken dan o.a. naar de conditie en het welzijn van de hond en of er handelingen zijn die bijgeleerd moeten worden, bijvoorbeeld wanneer iemand een progressieve ziekte heeft.”
Steeds meer dingen zelf doen Er worden trainingsweken georganiseerd om cliënten te trainen hoe ze het beste met de hond om kunnen gaan. In zo’n week zijn de mensen met hun hond intern, van vrijdag tot vrijdag. Het gaat om tien dagdelen. Er valt altijd een dagdeel af, omdat mensen ook moeten rusten. Daarna gaan ze naar huis. Daar vindt het uiteindelijke maatwerk plaats in zes lessen. In ieder huis zitten bijvoorbeeld de lichtknoppen weer ergens anders, de stem waar de hond op moet reageren klinkt ook weer anders. Een normale deur opent ook weer op een andere manier dan een schuifdeur. Dus een hond moet ook wennen aan de situatie bij een cliënt thuis. Frank: “Ik hoor nog al eens: Ja maar, dat kan die hond toch al? Ja, dat kan de hond, in Herpen, bij de desbetreffende trainer. De basis voor die oefening is er wel, maar die moet nog verder worden uitgediept bij de cliënt thuis.” Er vonden ook al externe thuistrainingen plaats voor mensen die, om welke reden dan ook, zo’n week niet konden bijwonen. De trainingen zijn dan bij de mensen thuis. Frank van Heumen: “Bij een externe thuistraining gaan we met de hond naar onze cliënten toe. Na de eerste bezoeken thuis gaat de hond vaak weer met ons mee terug, totdat alles helemaal goed gaat. Op het moment dat het voor zowel de cliënt als de hond vertrouwd en goed aanvoelt, blijft de hond bij de cliënt thuis. Dan gaat de begeleiding uiteraard nog verder. Meestal zijn er gemiddeld zo’n veertien bezoeken van twee à tweeënhalf uur vereist om alles in goede banen te leiden. Mogelijk gaan we in de toekomst alleen nog vanuit thuistrainingen werken. Als hiertoe besloten wordt zal Hulphond Nederland hier iedereen over informeren.” Tijdens een trainingsweek nemen Frank en Inge altijd nog een keer samen met de cliënt de theorie door; daarna wordt deze in de praktijk gebracht en steeds verder uitgebouwd. Op een gegeven moment gaan ze ook naar buiten. “Wij treden dan steeds verder terug, terwijl de cliënt steeds meer dingen zelf moet doen. Soms komen we situaties tegen die lastig zijn. We proberen de cliënten in een dergelijke situatie de stimuleren om zelf zoveel mogelijk zelf te denken en te handelen. Zo’n situatie kan bijvoorbeeld een draaideur zijn. Wanneer deze toevallig
Voor een goede match wordt gekeken naar het karakter van de hond en de beperkingen van de cliënt. niet breed genoeg is en er geen knop is om de deur langzamer te laten draaien, dan kan dit zeker gevaarlijk zijn. Samen kijken we dan bijvoorbeeld of er een gewone deur naast zit. Dan kunnen de cliënt een de hond door een alternatieve deur gaan. Het is onze taak hen te helpen bij het zoeken naar goede en de beste oplossingen.”
De cliënt moet de taal van de hond leren Bewustwording, zelf dingen leren, probleemoplossend vermogen hebben. Daardoor kunnen cliënten straks, zonder de hulp van een trainer, verschillende situaties aan. Je kunt heel veel situaties met cliënten trainen, maar zeker niet elke. Er zijn zoveel situaties die je kunt bedenken; een oma die met haar kleinkinderen naar de kinderboerderij wil, of naar de speeltuin. Met de trein
Frank en Inge
| 39
gaan, of met de cliënt naar een honden-losloopgebied. “Als de hond lekker aan het rennen is in zo’n losloopgebied, wat doet de hond dan?” vraagt Frank van Heumen zich af. “Wanneer roep je hem? Wat laat de hond zien? Sommige honden kunnen heel verbaal zijn in hun spel. Iemand die nog nooit een hond heeft gehad, kan daar vreselijk van schrikken. Een andere hond zoekt graag contact met andere mensen. Iedere hond is weer anders. Ze hoeven niet te weten hoe alle honden werken; wat laat hún hond zien? Daar gaat het om.” Cliënten hebben een hond gemiddeld acht jaar en weten daarna heel goed wat een hulphond allemaal kan en hoe deze reageert in bepaalde situaties. Echter, als ze een nieuwe hond krijgen, gaan ze weer opnieuw dingen leren. “In acht tot tien jaar tijd verandert er een heleboel”, vervolgt Frank van Heumen. “Iedereen zit in zijn eigen dingetjes, dus het is altijd goed om dat weer op te frissen. In de loop der tijd kun je jezelf en je hond zoveel dingen hebben aangeleerd die niet automatisch ook bij de nieuwe hond werken, want die kent bijvoorbeeld net dat ene woordje niet. Bij de komst van een nieuwe hond gaat een cliënt de taal van de nieuwe hond ‘leren’ spreken, die heeft immers bepaalde commando’s geleerd.” De meeste commando’s worden in het Engels gegeven. Het meest gebruikte commando is toch: ‘Let’s go’. Dan ‘sit’ of ‘down’. Een enkel commando is in het Frans, zoals ‘Pipi’. Dan krijgt de hond toestemming om zijn behoefte te doen. “Dit laatste is wel een commando dat ze heel makkelijk kunnen weigeren”, legt Inge Molleman uit. “Als je net met je hond buiten bent geweest, is dat natuurlijk moeilijk. Dit is dan ook het enige commando dat ze niet perse hoeven op te volgen.”
40 |
“Het is ook belangrijk dat een cliënt zeker een half jaar tot een jaar ook echt gaat investeren in die hond”, voegt Frank eraan toe. “In basis kent een hond best veel, maar het aangeleerde moet ook onderhouden worden. Als je even de teugels laat vieren, pakt een hond zijn oude gedrag weer op. Na een jaar zijn cliënt en hond een echt team, en gaat een cliënt er optimaal de vruchten van plukken.” Sylvia de Witt
De meeste commando’s worden in het Engels gegeven. Een enkele in het Frans.
Project Hond-en-Hokje
Hond-en-Hokje:
mooi project voor winkels en klanten! Het is al enkele jaren traditie
In het project Hond-en-Hokje zijn inmiddels zo’n 196 vrijwilligers door heel Nederland actief. Deze mensen benaderen winkeliers, dierenartsen en bedrijven met de vraag of er een ‘collectebus’ in de
om in de eerste
vorm van een hondenhokje geplaatst mag worden op de balie. Daar-
uitgave van het
in kunnen klanten en bezoekers hun kleingeld deponeren. Wellicht
nieuwe jaar in
bent u zo’n hokje zelf ook weleens tegen gekomen. In 2012 hebben we met het project Hond-en-Hokje in totaal €96.184,14 opgehaald!
het Hulphond
Een gigantisch bedrag dus.
Magazine een
We hebben in 2012 geprobeerd om, naast het hondenhokje, eveneens op andere manieren in dit project geld in te zamelen. Wat daarbij opvalt is dat vooral het vergaren van statiegeldbonnen heel succesvol was. Tijdens de try-out is maar liefst €9.075,14 aan statiegeld bijeengebracht! Het succes van deze eerste poging heeft ons gemotiveerd om in 2013 de inzameling van statiegeldbonnen verder uit te breiden.
artikel op te nemen over een reeds langlopend en succesvol project binnen onze stichting: het project Hond-en-Hokje.
Bij de Albert Heijn in Kaatsheuvel wordt er al 5 jaar statiegeldbonnen ingezameld voor het goede doel. Ze hebben hier een geavanceerd systeem met voorkeuzeknoppen. Je doet je bonnetje in het apparaat en kunt vervolgens kiezen of je het geld wilt ontvangen of dat je dit aan een goed doel wilt doneren. Via de voorkeuzeknoppen kun je aangeven naar welk goede doel jouw donatie gaat. Marie Louise Melis, vrijwilliger van Hulphond Nederland, heeft contact opgenomen met Piet den Hartog van dit filiaal met de vraag of hij bereid was mee te doen met het statiebonnenproject. Hij was meteen enthousiast om Hulphond Nederland op te nemen als goed doel. Het gevolg is dat Hulphond Nederland maar liefst 6 maanden statiegeld mag inzamelen bij dit filiaal van Albert Heijn. Na 5 weken was de opbrengst al €443,25! In 2013 begint deze actie dus meteen al goed.
Net dat beetje extra Bij zowel de detaillisten als hun klanten wordt het hondenhokje van Hulphond Nederland een begrip wanneer het een tijdje op de toonbank staat. Zo komen er bij ons leuke verhalen binnen van klanten die als vaste prik een donatie doen of winkeliers die
43 |
| 43
net dat beetje extra doen om meer geld in te zamelen. Bij een groenteboer komt bijvoorbeeld regelmatig een oma met haar kleinzoon. De kleinzoon doet steevast elke keer een bedrag in het hokje “voor de hondjes”. Bij Hans Anders in Arnhem vragen ze nooit iets voor het rechtzetten of schoonmaken van de bril, maar zeggen ze dat een kleine bijdrage in het hondenhokje op prijs wordt gesteld. Er zijn zelfs winkels waar het personeel hun fooi in het hondenhokje doet: in Wijchen is een bedrijf geweest dat het fooienpotje helemaal heeft vervangen door een hondenhokje! Dierenspeciaalzaak Hoeben in Bloemendaal is al vanaf het prille begin betrokken bij het project Hond-en-Hokje. Met veel enthousiasme hebben ze al tientallen malen mooie bedragen kunnen geven. Ze proberen ook altijd op een speciale manier wat extra’s binnen te halen. Zo kunnen de klanten elke zaterdag in de winkel de nageltjes van hun kleine huisdieren laten knippen. De heer Hoeben en zijn dochter doen dat bijna gratis. De kleine bijdrage die zij er voor vragen gaat al jaren in het hondenhokje. De heer Hoeben vertelt dat het zo leuk is dat de mensen nu al meteen vragen: ‘Zullen we onze bijdrage er maar meteen ingooien?’ Vaak geven ze wat méér. Op deze manier weet hij een leuk extraatje te vergaren bij alle andere giften.
Dhr. Hoeben en zijn dochter
De vrijwilligers Vanaf december 2012 is Tanja Teunissen vrijwilliger in het project. Tanja is ook cliënt, want ze heeft hulphond Eros sinds november 2012. De aanvraag van Tanja voor een hulphond is niet zonder slag of stoot gegaan. Ze heeft al jaren geleden haar aanvraag ingediend maar deze werd keer op keer door de zorgverzekeraar afgewezen. Tanja heeft echter een lange adem en gaf de moed niet op. Haar droom was het krijgen van een hulphond, net als haar vriendin. Bij die vriendin zag ze ook wat een hulphond allemaal voor iemand kan betekenen; ook Tanja wilde graag dat stuk zelfstandigheid terug. Groot was dan ook haar vreugde toen ze in november 2012, door toedoen van een geweldige sponsor, hulphond Eros ter beschikking kreeg. Tijdens het Samen met Hulphond Event mocht Eric Bouwer aan Tanja vertellen dat haar lang gekoesterde wens in vervulling ging. Er volgden tranen van vreugde!. Toen Tanja op Facebook de oproep zag voor het legen van hokjes in Elst, hoefde ze dan ook niet lang na te denken en meldde ze zich aan als vrijwilliger. Het was haar manier om iets terug te kunnen doen voor de stichting. Maar ook om iets te doen voor mensen zoals zij. Mensen die door beperkingen bepaalde dingen niet meer kunnen doen en hen mogelijkheden geven om weer zelfstandig dingen te doen dankzij een hulphond. Als Tanja in de winkels komt om een hokje te legen of een hokje te plaatsen, ondervindt ze eigenlijk nooit weerstand. In tegendeel: de winkeliers zijn altijd heel geïnteresseerd in, en ook onder de indruk van haar verhaal. Op die manier weet Tanja de mensen aan zich (en daarmee dus aan de stichting) te binden. “Het is leuk werk en het geeft me een goed gevoel op die manier mijn steentje bij te dragen”, aldus Tanja. “Bovendien combineer ik het met de boodschappen, dus het kost me eigenlijk vrij weinig extra moeite.”
Tanja Teunissen
Anneke van de Kamp begon samen met haar gezin bij Hulphond Nederland als gastgezin. In 2010 hebben zij hun eerste hulphond in opleiding in huis gekregen. “We vonden het geweldig om mee te maken hoe een pup de wereld ontdekt” vertelt Anneke. Samen met de hulphond in opleiding kwam Anneke regelmatig bij winkels in de buurt. De winkeliers waren enthousiast over het fenomeen hulphond, wat Anneke inspireerde om hen te vragen om hondenhokjes te plaatsen. Dit deden de zij met plezier. Inmiddels heeft Anneke ook statiegeldbonnen ingezameld bij de Albert Heijn in Hardenberg. De inzameling van statiegeldbonnen heeft bij deze Albert Heijn bijna €1000,- opgeleverd! Wilt u ook vrijwilliger worden van het Hond-en-Hokje project? Of wilt u in uw winkel ook een hondenhokje plaatsen voor kleingeld of statiegeldbonnen? Stuur dan een e-mail met uw naam, adres, postcode en woonplaats naar [email protected], dan nemen wij contact met u op!
44 |
Anneke van de kamp
Gastgezinnen gezocht
“Hoe vaak hoor je als gastgezin niet: ‘Ik zou het niet kunnen om hem weer af te geven’. Voor mij is het ook moeilijk, maar ik doe het toch. Alles voor het ultieme doel: iemand een prachtige hulphond gunnen!” Als gastgezin krijgt u een unieke kans om een hulphond op te voeden. Onder begeleiding van professionals van het expertisecentrum op het gebied van hulphonden zult u heel veel leren over het opvoeden en omgaan met honden. Kennis en ervaring die men normaal gesproken niet zomaar krijgt.
Hulphond Nederland is altijd op zoek naar gastgezinnen door heel Nederland. Momenteel zijn wij vooral op zoek naar gastgezinnen in de onderstaande regio’s: Assen Emmen Groningen Almere Utrecht Nieuwegein ’s-Hertogenbosch Apeldoorn Zutphen Doetinchem
46 |
Een bijzondere, vrijwillige hondenbaan Gastgezinnen zijn erg belangrijk voor Hulphond Nederland. Zij voeden een pup op vanaf het moment dat de pup 7 weken oud is, tot ongeveer 12 maanden. Het doel dat een gastgezin heeft is het opvoeden van een sociale en gehoorzame hond, die het traject op het trainingscentrum van Hulphond Nederland in Herpen succesvol kan doorlopen. Gastgezinnen zijn ook hele bijzondere mensen. Zij stoppen hun hele ziel en zaligheid in het opvoeden van een pup die ervoor gaat zorgen dat zijn gehandicapte baas weer zelfstandig kan leven. Het verdriet van het afscheid nemen van de hond na 1 jaar valt in het niet bij de blijdschap die de gastgezinnen voelen als zij zien hoe “hun” pup zijn baas helpt en een zelfstandig leven biedt.
Wat wordt er van een gastgezin verwacht? Een gastgezin dient de pup goed te socialiseren. Hiermee wordt bedoeld dat de pup (gedoseerd) kennis maakt met alle omgevingsprikkels waar hij in zijn latere leven als hulphond mee te maken kan krijgen. Het is belangrijk dat een toekomstige hulphond met zoveel mogelijk verschillende situaties in aanraking komt. Daarom dient het gastgezin de pup overal mee naar toe te nemen, ook naar plekken waar normaliter geen honden zijn toegestaan. De hulphond in opleiding is te herkennen aan zijn dekje, waardoor deze wel toegang krijgt tot locaties die anders niet toegankelijk zijn voor honden, zoals een restaurant, bioscoop of museum. Daarnaast brengt het gastgezin de pup basisgehoorzaamheid bij, zoals netjes en rustig meelopen aan de riem, komen op commando, zitten, liggen en blijven. Hierbij wordt er rekening mee gehouden dat de hond al een aantal dingen moet leren die hij later gaat doen als hulphond. Denk daarbij aan beheersing bij verleidingen, zelf zijn rust leren vinden en goed contact maken met de baas.
Wilt u meer informatie of ook gastgezin worden? Neem dan contact op met Hulphond Nederland via [email protected] of tel: 0486 – 411 878.
Mag ik een jaartje bij u wonen? Gastgezinnen gezocht!
Meer info of aanmelden? tel: 0486-411 878 of [email protected] www.hulphond.nl
| 47
Sailability
Sailability: Zeilen, óók voor mensen met een handicap Sailability World is een wereldwijde organisatie die zich in 19 landen actief inzet om zeilen voor mensen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking mogelijk te maken. Ook voor cliënten van Hulphond Nederland is deze vorm van zeilen zonder kosten mogelijk. Erna Aarsen
Sailability organiseert sinds 2006 ook zeildagen op verschillende locaties door heel Nederland. Deelnemers kunnen ervoor kiezen om samen met een familielid, vriend(in) of één van de vrijwilligers te varen, maar zijn ook vrij om zelfstandig het zeil te hijsen! Met de inzet van vrijwilligers worden er ieder jaar meer zeildagen georganiseerd op meer locaties. De vrijwilligers zorgen ervoor dat er, in overleg met de deelnemers, voor iedere beperking een oplossing wordt gevonden. Dankzij de speciale boten kan echt iedereen zeilen bij Sailability. Zo zijn de boten uitgerust met elektrische bediening, waardoor deze te besturen zijn met één vinger of zelfs met je kin. Tevens zijn de boten zo stabiel dat deze niet om kunnen slaan: veiligheid voor alles. Het aankomende seizoen start Sailability in samenwerking met Hulphond Nederland ook op de Jachthaven van Maasbommel. “Ik ben heel erg enthousiast dat Sailability ook in het zuiden van het land van start gaat. Zo krijgen nog meer mensen de kans om te (leren) zeilen.”, aldus Dries Dobbelstein, havenmeester van de Jachthaven in Maasbommel. Dankzij Sailability ervaren steeds meer mensen het genot van (zelfstandig) zeilen. Een van deze mensen is Erna Aarsen, cliënt van Hulphond Nederland. “Ik
heb nu 2 seizoenen gezeild en het volgende seizoen ben ik zeker weer van de partij”, zegt Erna enthousiast. Erna verplaatst zich vanwege haar handicap door middel van een elektrische rolstoel. “Dankzij mijn hulphond leef ik zeer zelfstandig en kom ik vaak buiten. Genieten van de natuur in een rolstoel is echter niet hetzelfde als wanneer je in een zeilboot zit. Je hebt dan eens niet het geluid van de rolstoel om je heen; het is puur genieten van alle geluiden uit de natuur. Het is een ultiem gevoel van vrijheid om in je eentje in een zeilboot over het water te glijden. Even van niets en niemand afhankelijk zijn, behalve van jezelf.”
Bucketlist Dat je een lichamelijke beperking hebt hoeft niet meteen te betekenen dat je geen avontuurlijke dingen meer kunt doen. “Het lijkt me heerlijk om op zo’n manier te kunnen stoeien met de natuur”, zegt Daisy Brok, eveneens een cliënt van Hulphond Nederland. “Ik heb een bucketlist, een lijst met dingen die ik gedaan wil hebben in mijn leven. Zeilen staat hierin op een prominente plek! Ik had niet gedacht dat het me ooit nog zou lukken, tot ik van Sailability hoorde. Nu ze ook bij een watersportcentrum bij mij in de buurt zeildagen gaan organiseren, kan mijn droom alsnog werkelijkheid worden!”
Daisy Brok
Deelname: Staat zeilen ook op uw lijst van dingen die u echt eens gedaan wilt hebben? Dan is nu uw kans! Kijk voor meer informatie en om deel te nemen op www.sailability.nl.
| 49
Vrijwilligers aan het woord
Bianca Foppes
en
Ferry de Wet: “We willen gewoon deel uitmaken van Hulphond Nederland.”
Bij Hulphond Nederland werken veel vrijwilligers. Dat dit vrijwilligerswerk breder is dan gastgezin zijn of meewerken aan het Hond-en-Hokje project, bewijzen Bianca Foppes en Ferry de Wet. We nemen (letterlijk) een kijkje in de keuken bij hen. Om te horen hoe zij hun expertise in Marketing & Communicatie en fotografie inzetten en zo hun steentje bijdragen aan Hulphond Nederland.
Bianca en Ferry, wat doen jullie in het dagelijks leven? Bianca: “Ik ben sales director E-commerce bij Athlon Car Lease. Daarnaast heb ik sinds kort mijn eigen schoenenmerk ‘Sii Mii’ en ik ben eigenaar van een Branding en Marketingcommunicatiebureau.” “Ik ben fotograaf en gespecialiseerd in bedrijfsfotografie, productfotografie, kunst en Iphoneografie. Zo heb ik geëxposeerd in Nijkerk, waarbij de helft van de foto’s was gemaakt met mijn Iphone. Uiteraard fotografeer ik onze eigen honden ook veel!”, vertelt Ferry. Hoe zijn jullie als vrijwilliger bij Hulphond Nederland gekomen? Bianca vertelt: “In 2010 werkte ik als interim marketing & communicatie professional voor Athlon Car Lease. Zij hadden toen net een sponsorcontract afgesloten met Hulphond Nederland en sponsoring viel onder mijn verantwoording. Zo ben ik met Hulphond Nederland in aanraking gekomen. Bij mijn ontmoeting met Rudolph Strickwold en tevens eerste bezoek op de locatie in Herpen, heb ik wel wat traantjes weggepinkt. Ik dacht meteen: ‘Hier wil ik meer mee en hier moet ik meer mee’. Bijzonder om te zien is de passie en bezieling van alle mensen die voor Hulphond Nederland werken. Dat geeft zo’n goed gevoel, daar wil je gewoon bijhoren. In de maanden die volgden is de samenwerking ontstaan. Naast het werk dat ik vanuit Athlon Car Lease voor Hulphond Nederland deed, ben ik toen ook zelf vrijwilliger geworden.” Bianca’s man Ferry wordt door haar in contact gebracht met Hulphond Nederland als de directeuren Eric Bouwer en Rudolph Strickwold op de foto moeten worden gezet. Ferry rijdt naar Herpen voor deze opdracht en krijgt meteen een rondleiding. “Daar werd ik super enthousiast en nieuwsgierig van. Ik wilde er meer van weten. Wat een enthousiasme en plezier straalt iedereen uit! Zeker
| 51
ook de directeuren zelf. Ik dacht bij mezelf: ‘dit moet een leuke organisatie zijn, dit klopt gewoon’. Ik heb de foto’s gemaakt en ben daarna vaker ingeschakeld voor opdrachten.” Wat doen jullie als vrijwilligers? Bianca: “Eigenlijk van alles. Op het gebied van branding, marketing en communicatie lever ik een bijdrage waar ik kan. Ik denk bijvoorbeeld mee met de directie over branding vraagstukken: hoe zetten we Hulphond Nederland in de markt? Soms check ik artikelen, help ik bij het organiseren van evenementen zoals het fundraising event “Samen met Hulphond” in 2012, en zet ik mijn netwerk in als er bijvoorbeeld meer tekstschrijvers of reclamebureaus nodig zijn. Momenteel zijn we bezig met een plan voor fundraising events voor 2013. Je kunt er zoveel tijd aan besteden als je wilt. Het is vrijwillig, maar niet vrijblijvend. Je committeert je natuurlijk wel ergens aan. Samen met Hulphond Nederland spreek je af wanneer en wat je wilt doen. Ik kan mijn werkzaamheden zelf plannen in mijn agenda. Het werk van Ferry is bijvoorbeeld vrij afgebakend.” Ferry vult aan: “Ik rij voor een opdracht ergens heen, maak de foto’s, bewerk ze waar nodig en ben vervolgens klaar. Ik heb in de afgelopen jaren verschillende foto’s gemaakt voor bijvoorbeeld het Hulphond Magazine, van cliënten en tijdens evenementen. Op mijn beurt heb ik de stichting in contact gebracht met fotografen uit mijn netwerk. Hulphond Nederland is actief door heel Nederland en dus is het handig als er een uitgebreid netwerk aan fotografen is.” Wat vinden jullie van het doel en de organisatie Hulphond Nederland? “Het is een fantastisch doel: belangeloos en kosteloos een hulphond aan een cliënt geven. Een hulphond maakt mensen mobiel, zorgt dat mensen weer naar buiten gaan en geeft hen hun leven terug. Hierdoor zijn ze minder afhankelijk. Een hulphond geeft zelfstandigheid en vrijheid. Wat ik goed vind aan de organisatie is dat ze continu aan het innoveren zijn. Hulphonden worden optimaal ingezet, bijvoorbeeld door de recentelijke uitbreidingen van het werkterrein. Denk aan de veteranenhond, het project Teamwork en de therapiehond. Stichtingen kunnen naar mijn mening vaak conservatief en behoudend zijn, maar Hulphond Nederland niet. Zij zijn continu bezig met de toekomst. ‘Hoe blijven we zo goed mogelijk bezig, hoe kunnen we zoveel mogelijk mensen helpen?’,” aldus Bianca. Ferry: “Wat mij het meest opvalt is de impact die de organisatie uiteindelijk heeft op het leven van een cliënt. Dit snap je eigenlijk pas echt als je met cliënten in gesprek bent. Bijvoorbeeld iemand met epileptische aanvallen die met de hulphond voor het eerst weer alleen naar buiten durft te gaan. Erover lezen is één ding, maar als je het een cliënt hoort vertellen wordt het levendig. Dat maakt duidelijk wat de toegevoegde waarde is van een hulphond.” Wat zou je potentiële vrijwilligers willen meegeven? Waarom moeten ze kiezen voor Hulphond Nederland? “Omdat je er onderdeel van wilt zijn. Het verrijkt je leven om vrijwilliger te zijn voor deze organisatie. Je bent een heel klein schakeltje in het proces dat cliënten uiteindelijk
52 |
“Vrijwilligerswerk doen bij Hulphond Nederland betekent professionele en persoonlijke ontwikkeling, maar ook toegang tot een groot en nieuw netwerk.” zelfstandiger kan maken en dat is fantastisch. Dit werk geeft veel voldoening. Daarnaast heeft Hulphond Nederland een gigantisch netwerk van bedrijven en ambassadeurs. Je ontmoet daardoor veel nieuwe en interessante mensen”, aldus Bianca. Ferry: “Het enthousiasme van de mensen en het doel van de organisatie. Hulphond Nederland is een organisatie die 1 op 1 teruggeeft wat ze krijgen. Financiën en menselijke bijdragen worden heel efficiënt ingezet voor de cliënt. Als je kijkt naar de verschillende bijdragen die je kunt leveren, dan is er volgens mij voor iedereen iets leuks te vinden. Zo zijn ze altijd op zoek naar vrijwilligers die collectehokjes willen uitzetten bij detaillisten, maar ook tekstschrijvers en fotografen zijn welkom. Er moeten bijvoorbeeld artikelen geschreven worden voor het Hulphond Magazine. Er moeten foto’s gemaakt worden bij evenementen en bij cliënten thuis. Foto’s voor de website, voor social media en ter ondersteuning bij persberichten. Laten zien wat Hulphond Nederland doet in tekst en beeld is heel belangrijk.” Het is duidelijk, in Bianca en Ferry heeft Hulphond Nederland trouwe en enthousiaste vrijwilligers gevonden die zich ook in 2013 weer actief gaan inzetten! Inge Buitink
Wilt u ook vrijwilliger worden van Hulphond Nederland? Kijk dan snel op www.hulphond.nl wat u voor ons kunt betekenen!
| 53
Column Anita Witzier
Deze liefde gaat niet meer over Je aangetrokken voelen tot iemand, de vonk vóelen overspringen, die vlinders in je buik, dat óppermachtige gevoel van verliefd zijn… wie kent het niet? Het is niets minder dan pure verrukking. Ik houd er van, van verliefd zijn. Het maakt van ieder alledaags wissewasje een exceptionele ervaring. Eten? Slapen? Há, dat is iets voor gewone stervelingen! Ik kan zonder en verzet bergen zonder de bijbehorende dalen. Het is ie-de-re dag mooi weer; zelfs als het regent schijnt de zon en ie-der-een is aardig. Verliefd zijn is een superdrug waar níets tegen op kan. Totdat het over is en het leven ontaardt in een troosteloos tranendal. Een inktzwarte put met wanden, zo ruw, zo steil, zo eindeloos dat eruit klimmen een onmogelijke opgave is. Liefdesverdriet is een buitengewoon ernstige vorm van zelfpijn. Totdat het over is en het leven haar normale gang herneemt. Dit zijn natuurlijk twee uitersten van het liefdesspectrum en gelukkig bevindt zich er nog van alles tussen. Geen wonder dus dat een programma als ‘Memories’ al ruim vijftien jaar een hit is bij de KRO. 99% van de wereldbevolking is bekend met het fenomeen verliefdheid en liefde. Miljarden hebben de sensatie van de eerste kus beleefd en even zovelen de smart van het gedumpt worden. Liefde is van alle tijden en voor iedereen. ‘Memories’ dus ook. Een hulphond zou dat ook moeten zijn, voor iedereen die hem nodig heeft. Wat jammer toch dat er nog zoveel mensen zijn die niet begrijpen dat het hebben van een hulphond ‘life changing’ en bovendien kostenbesparend is. Wat zonde dat de band tussen de hulpbehoevende mens en de dienstbare hond niet altijd op waarde wordt geschat; die is namelijk onbetaalbaar omdat die bestaat uit wederkerige afhankelijkheid, respect en liefde. Werk aan de winkel dus voor ons, ambassadeurs! En wat geweldig dat we dat kunnen doen voor een organisatie die zo gedreven is. Die alles uit de kast haalt om het beste uit mens en hond te halen. Die steeds weer nieuwe mogelijkheden ontdekt waarbij mens plus hond samen drie zijn. Geen wonder dat ik verliefd werd. ‘Op het eerste gezicht’ ook nog ‘es en dat was voor mij een ervaring die ik nog niet van mijn lijstje had kunnen afvinken. Toch duurde het wel een tijdje voordat die liefde werd bezegeld…
54 |
Ik vergeet nooit de dag dat Rudolph Strickwold, de commercieel directeur van de stichting, en Jeroen Oomen, destijds hoofdtrainer, langs kwamen ‘voor een kop van die lekkere koffie van je’. Best een eind rijden voor een kop koffie, hoe subliem ook, van Herpen naar Blaricum, maar hé, gezellig! Dus daar zaten we met onze koffie en ontbijtkoek en Rudolph stak van wal: over wat er allemaal was gebeurd, welke plannen ze nu hadden, hoe de honden worden opgeleid, wie de mensen zijn die een aanvraag indienen en wat er met ze gebeurt als ze eenmaal een hulphond hebben. Over de mensen die bij de stichting werken, hoe hij en mededirecteur Eric Bouwer betrokken waren geraakt…. Ik hing aan zijn lippen, want het was een geweldig verhaal wat hij vertelde en ik voelde dat hij naar een climax toewerkte, al had ik geen idee wat die zou kunnen inhouden. En toen stelde hij de vraag der vragen: “Lieve Anita, wil je…” alsof hij me op zijn knieën een flonkerende ring in een zwart fluwelen doosje presenteerde. En ik antwoordde, met een zucht van verlichting: “Ja, hè hè, eindelijk!” Ik ben er trots op dat ik me één van de ambassadeurs mag noemen. Trots op het nieuwe therapieprogramma: ‘Met Kop en Staart’. Trots op de resultaten die de afgelopen jaren zijn behaald. We zijn nu bijna 2 jaar verder en de liefde heeft zich verdiept, zoals dat gaat bij een (h) echte relatie waarin je samen optrekt en je beiden gelooft in de goede zaak. Deze liefde gaat in ieder geval niet meer over en als we onze koperen bruiloft vieren laten we de koffie voor wat ‘ie is en trek ik een fles champagne open! Anita Witzier
Heeft u ook een verhaal voor KRO Memories? Kijkt u uit naar een onvergetelijke ontmoeting met die ene speciale liefde van toen? Meld u dan nu aan via www.memories.kro.nl!
Vraag en antwoord
Vragen en antwoorden over Hulphond Nederland
Bij Hulphond Nederland komen er regelmatig vragen binnen over verschillende onderdelen van de stichting. Zo krijgen wij onder andere vragen over de hulphonden, de stichting en welke mogelijkheden er zijn om de stichting te helpen. Om iedereen te kunnen helpen, hebben we de meest gestelde vragen voor u op een rijtje gezet. Heeft u zelf nog vragen over de stichting en onze honden? Dan kunt u deze sturen naar info@hulphond. nl onder vermelding van ‘Vraagrubriek Hulphond Magazine’.
Wat voor soort hulphonden zijn er? Bij Hulphond Nederland leiden we 3 soorten hulphonden op. ADL-hond: De afkorting ADL staat voor Activiteiten in het Dagelijks Leven. Een ADL-hond is getraind om iemand met een lichamelijke beperking te assisteren bij allerlei handelingen in het dagelijks leven. Signaleringshond: Een signaleringshond is getraind om te waarschuwen en te helpen. Signaleringshonden worden ingezet voor mensen met epilepsie en voor mensen met uiteenlopende trauma’s, zoals PTSS (Post Traumatisch Stress Stoornis). Therapiehond: Een therapiehond is getraind om jongeren en kinderen met een verstandelijke beperking en/ of ernstige gedragsproblemen beter te laten ontwikkelen op emotioneel, cognitief, sociaal en motorisch vlak.
Ik wil graag een keer op het trainingscentrum van Hulphond Nederland komen kijken, kan dat? Er gebeurt binnen de stichting een heleboel en we willen graag aan mensen laten zien hoe het er hier aan toe gaat. Daarom houden we twee keer per jaar een open dag. Op deze dagen is iedereen welkom om een kijkje te komen nemen op het trainingscentrum in Herpen! Er zijn dan o.a. demonstraties van hulphonden in opleiding en cliënten die vertellen over wat hun hulphond voor hen betekent. Houd de agenda op www.hulphond.nl in de gaten voor de data van de open dagen!
Heeft een hulphond altijd een vaste trainer? Ja, een hulphond heeft altijd een vaste trainer. In het gastgezin is er één persoon die echt de baas is, zodat de hond weet naar wie hij moet luisteren. Zodra de hond in het trainingscentrum in Herpen komt, krijgt de hond ook een vaste trainer die op dat moment de functie van baas overneemt. Op het moment dat de hulphond naar de cliënt gaat, is deze dus gewend om voor een baas te werken en naar een baas te luisteren. Op deze manier is de hulphond gericht op het werken voor zijn baas en minder snel geneigd om zich af te laten leiden door andere mensen.
Ik wil een spreekbeurt houden over Hulphond Nederland, waar kan ik informatie vinden? Wat leuk dat je op jouw school wilt vertellen over Hulphond Nederland! Op onze website www.hulphond.nl hebben wij een speciaal onderdeel voor scholen ingericht, waar ook informatie te vinden is die je voor je spreekbeurt kunt gebruiken. Als je specifiek iets wilt weten, kun je dit altijd aan ons vragen door een mailtje te sturen naar info@ hulphond.nl.
| 57
COLOFON Redactie: Suzanne Haverkamp Maarten van IJzer Hulphond Nederland Ontwerp: STUDIO kroonland Drukwerk: Kroonland bv Freelance Tekstschrijvers:
Fotografie: Jan van Wietmarschen www.janvanw59.jalbum.net
Ferry de Wet www.ferrydewet.nl
Suzanne Haverkamp
Hulphond Nederland Postbus 24 5373 ZG Herpen T 0486 - 41 18 78 F 0486 – 41 26 80 [email protected] www.hulphond.nl ING Bank 3831 HulphondNL Hulphond Nederland Deze uitgave van het Hulphond Magazine is volledig gesponsord Aan deze uitgave kunnen geen rechten worden ontleend.
