ALPE D’HUZES NIEUWSBRIEF M.H. Ilham 1-2bM.H. Ilham 1-2b
Opgeven is geen optie
OPBRENGST € 20.106.345,75
www.opgevenisgeenoptie.nl www.fietsenvooreenander.nl
Beste ouders en leerlingen van Dichterbij, Het is bijna met geen pen te beschrijven hoe geweldig de Alpe D’HuZes week is geweest. Emoties, afzien, ontzag, kippenvel, saamhorigheid, stilte, het zijn een paar woorden die een impressie geven van deze geweldige week, deze bijzondere ervaring. Tijdens ons verblijf hebben wij het regelmatig over het thuisfront gehad. Steeds beseften wij dat jullie dit mogelijk hebben gemaakt. Leerlingen van Dichterbij, ouders, opa’s & oma’s, familie, kennissen, sponsoren en iedereen die een steentje heeft bijgedragen: DANKJULLIEWEL Hieronder een aantal verhalen van deelnemers/begeleiders
1
André van Gessel Hallo allemaal Wat was het een schitterende week! Een enorme saamhorigheid tijdens het opbouwen en vrijwilligerswerk . Een prachtig decor bij de beklimming. Ben woensdag voor mezelf, met mijn intenties, omhoog gegaan en donderdag 2x samen met Jordy, een jongen uit groep 8M. Het was zwaar en prachtig. Ik heb enorme bewondering voor de wilskracht en het doorzettingsvermogen van Jordy en natuurlijk voor alle fietsers. Dank voor alle support, het was voor een heel goed doel. Ik ben trots dat we dit als school samen hebben bewerkstelligd. Vriendelijke groet André van Gessel
Abe Haverkamp In het voorjaar van 2010 word ik door Abe op mijn werk gebeld. Juist op het moment dat ik met mijn collega uitgebreid in gesprek ben. Op dat moment zijn we geen collega’s, ik in de rol van verpleegkundige, hij in de rol van patiënt. Abe heeft de eerste grote teleurstelling in zijn leven, hij mag niet afzwemmen voor zwemvaardigheid 2. Hij zegt dat hij nooit meer wil zwemmen………. Opgeven was voor Abe geen optie. Hij bleef zwemmen en hij haalde een jaar later gewoon zijn volgende zwemdiploma. En op 8 juni fietste hij vol motivatie de Alpe d’Huzus en bereikte hij de finish nadat twee minuten hiervoor de zon was doorgebroken. Bij de finish sluit ik hem dicht tegen me aan en kijk ik naar een vermoeid en bezweet gezicht. De blik in zijn ogen, geëmotioneerd, blij en vol trots. Ik ben aangeslagen de rest van de dag. Voor mijn collega was opgeven namelijk de enige optie in de zomer van 2010, hij overleed op de leeftijd van 46 jaar, vader van vier kinderen. Voor de zeldzame en kwaadaardige tumor in zijn nek was nog geen geschikte nabehandeling bekend. Het is fantastisch dat Abe zijn steen heeft bijgedragen in de strijd tegen deze ziekte en het verdriet van mij en vele anderen is voelbaar op de berg. ’s Avonds in het schemerlicht branden in alle bochten van de Alpe de kaarsjes voor degenen die er niet meer zijn, tevens kracht uitstralend voor alle kinderen en docenten van Dichterbij die de volgende dag ook allemaal deze geweldige prestatie leveren. Een blijvende ervaring voor het leven waar iedereen enorm trots op mag zijn! Petra van Elst Moeder Abe Haverkamp
2
Liana Barenbrug Hoewel ik mijzelf regelmatig hoor zeggen dat deze ervaring met geen pen te beschrijven is wil ik proberen dit wel te doen. Zelf zijn we op Hemelvaartsdag aangekomen op een toen nog onderbezette camping. Dat veranderde al snel na een aantal dagen in een heus Alpe d’HuZes kamp; maar dan met louter positieve beelden die je je hierbij kunt voorstellen. Ter voorbereiding met het gezin een aantal colls gefietst en wat vlakkere stukken (hoewel “vlak” in de Alpen toch echt anders is dan in Friesland). Op de woensdag , Alpe d’Huzus, merk je duidelijk dat wordt toegewerkt naar de climax op de donderdag: D-day. Joelende supporters langs de kant, verbeten gezichten van deelnemers en hier en daar een traan. Soms een traan van verdriet en soms van vreugde….. De woensdagavond wordt bovenop de berg afgesloten met een moment van bezinning. Een aantal interviews met deelnemers die bijzondere ervaringen hadden met kanker, een muzikale omlijsting door Margriet Eshuis en Maarten Peters, en tot slot een woord van de koersdirectie. Aansluitend een voortreffelijke 3gangen maaltijd. Eten werd in shifts opgediend, maar voor 1000 man en dan zonder wachttijd is toch zeker bijzonder te noemen. Donderdagochtend met helmcamera naar de camping in Bourg d’Oisans gefietst. Voor mij was dit een warming-up van 20 minuten. Het uur van de waarheid nadert …… Daar waar Liana zich aanvankelijk één keer omhoog als doel had gesteld, blijkt dit makkelijker te gaan dan gedacht. De 14 km en 1.020 hoogtemeters legt ze zonder tussenstops af. Geen last van ademhalingsproblemen zoals die er in Nederland wel eens waren. Ik hoefde haar niet te vragen of we nog een tweede keer wilden gaan; een blik in haar ogen was voldoende. Bijna anderhalf uur na de finish behaald te hebben van de 1e rit, stonden we klaar voor de start van de 2e rit. Muziek in de bochten, een natte spons in het gezicht en veel, heel veel supporters sleepten ons met hun enthousiasme van bocht naar bocht. Duidelijk merkbaar (en voelbaar) dat de benen al een rit achter de rug hadden; maar we kwamen heel fatsoenlijk boven. De berg werkte aanstekelijk. Voor mijzelf veranderde de berg van een vijand in een vriend. Daarom heb ik ook besloten om ’m alleen te willen beklimmen. Deze rit reed ik voor onze collega Nathalie Tulp in de hoop een klein steentje te kunnen bijdragen in het proces dat zij doormaakt met deze rotziekte. Mij gaf het dan ook veel kracht en energie tijdens de rit, waardoor ik ruim binnen de toegestane finishtijd boven was. De pijn in de benen vergeet ik dan maar even; dat is immers de volgende dag over.
3
Op vrijdagmorgen de auto weer volgepakt voor de terugreis en ’s nachts weer veilig aangekomen. Op een of andere manier blijf je in een roes zitten die het hele weekend duurt. Mooi, bijzonder, uniek, intens, dankbaar, emotioneel zijn woorden die als eerste bij mij opkomen als ik terugblik. Dankbaar voor het feit dat ik dit heb mogen meemaken en trots op het feit waarop we als school hebben bijgedragen aan de 20,1 mio. Maar natuurlijk ook trots zoals een vader trots mag zijn op zijn dochter. Wil je nog de indrukwekkende beelden en verhalen zien van 9 juni, kijk dan de komende dagen regelmatig op http://live.opgevenisgeenoptie.nl daar worden de komende dagen links naar foto's, tv- en radiouitzendingen en verhalen neergezet. Met sportieve groeten, Marc Barenbrug
Miranda den Dulk Een bijzondere ervaring.................... Donderdag 1 juni zijn we met een paar collega's en een vader van school richting Frankrijk vertrokken. Als voorbereiding op de klim van de Alpe d'Huzes hebben we de Ornon gefietst, 12 kilometer klimmen. Op zaterdag kwam Palais des Sports tot leven, vrachtwagens kwamen de berg op vol materialen; stoelen, tafels, massagebanken voedsel enz. Er waren veel vrijwilligers om met elkaar de auto's te lossen. Er was een mooie sfeer, met indrukkwekkende verhalen. Maandagochtend kwamen de kinderen, allemaal vol energie en spanningen, (de ouders ook trouwens ;-)) 's middags hebben we met de kinderen een tocht gefietst. De kinderen deden het hartstikke goed. Lekker samen gegeten van gesponsord eten. Dinsdag zijn we naar boven gegaan, de berg op! De kinderen en wij werden wel een beetje stil........wat is die berg hoog zeg! In palais des sports hing een bijzondere sfeer. Je kon kaarsen kopen om bij een bocht neer te zetten, spullen kopen en er werd muziek gedraaid. Woensdag was het voor een paar van ons zo ver, ook voor mij. Ik zou de berg opklimmen met in mijn gedachten mensen die te maken hebben met kanker, in welke vorm dan ook. Wat was ik zenuwachtig zeg. Het startsignaal werd gegeven en daar gingen wij! Er stonden heel veel mensen aan de kant om je aan te moedigen, dat deed mij goed. En dan is het zover, de finish in zicht, wat een kick! En dan nog dalen, niet mijn favoriete bezigheid, maar het ging goed en soms echt hard. 's Avonds hebben we gegeten bij Palais des sports, een heerlijk maaltijd gemaakt door vrijwilligers. Voor de maaltijd was er een bijeenkomst waar mensen die te maken hebben met kanker hun verhalen vertelden, erg indrukwekkend. Donderdag waren de kinderen aan de beurt en ik mocht mee als begeleiding, de kinderen hadden er zin in. Ook zij hadden mensen in gedachten mee op de bagagedrager. Ik fietste met twee meiden, die gingen als een speer... Veel
4
mensen waren onderweg echt onder de indruk van de kinderen, zo jong (11/12 jr) en dan al deze inspanning. Fietsers onderweg maakten een praatje, gaven aanwijzingen en gaven soms een duwtje. Wat een saamhorigheid, waar ik echt stil van werd. De kinderen haalden de finish en werden met een busje naar beneden gebracht, dalen was echt te gevaarlijk! Een aantal kinderen wilden nog een keer, dus na even uitgerust te hebben op de camping, goed eten en drinken gingen we voor de tweede keer! De tweede keer was wel wat zwaarder, maar ook dat konden de kinderen echt goed. Ze kwamen met een lach en een traan over de finish, wat een moment!! Miranda den Dulk
Timo Lourens Natuurlijk willen we graag onze ervaringen rond die week op de Alpe proberen op papier te zetten. Ik zeg met opzet proberen, omdat de sfeer die we daar proefden eigenlijk niet onder woorden is te brengen.... In eerste instantie was daar eind 2010 voor Timo de mogelijkheid om ook iets te kunnen doen voor de lieve mensen in onze omgeving met kanker. Op dat moment was namelijk zijn oma net weer met een behandeling gestart om de kanker opnieuw uit haar leven te bannen, wetende dat het deze keer niet te genezen zou zijn en alle behandelingen er alleen voor kunnen zorgen dat het einde nog wat vooruit kan worden geschoven. Tegelijk is een vriendin van ons dan net gestart met een reeks chemokuren (na een eerste borstamputatie) en ben ik er zelf wekelijks druk mee om binnen haar gezin, samen met anderen, de boel draaiende te houden voor iedereen. Machteloosheid daadwerkelijk om te kunnen zetten in écht iets doen was voor Timo ook een grote drijfveer. Dus toen hij deel kon gaan uitmaken van het team was dat helemaal geweldig, eigenlijk voor ons hele gezin. Na een lange rit van iets meer dan 1000 km komen we aan op camping la Cascade, aan de voet van de Alpe d'Huez: een imponerende berg. Dat besef wordt nog heftiger als we zondags al eens naar boven rijden met de auto en bemerken dat er hellingen van 13 % op die berg zijn... . Het werd stil in de auto en ieder was denk ik met de gedachte bij hetzelfde: dat wordt een wel erg stevige klim! Boven aangekomen hebben we ons gemeld bij de vrijwilligerscoördinator om te zien of we al wat konden betekenen en dat kon. We hebben met ons 4en geholpen bij de keukenbrigade en daar proefden we opnieuw de saamhorigheid en het allemaal willen gaan voor dat ene doel. Hetzelfde gevoel dat je ervaart als alle kinderen en ouders van Dichterbij proberen geld in te zamelen voor het KWF en het mogelijk maken dat het team kinderen deze week ook écht die berg kan gaan beklimmen. Geweldig!! De dag daarop hebben we weer hetzelfde gedaan en menig uurtjes in de rest van de week hebben we 'gesleten' bovenop de berg in het Palais du Sport, het episch centrum van de organisatie, om achter de schermen te helpen.Beneden op de camping was iedereen druk in de weer met fietsen: onderhouden van, sleutelen aan of alvast wat kilometers maken op één of
5
ander col, interviews geven voor radio of televisie over het fietsen. Een bedrijvige sfeer, soms in de regen en gelukkig ook soms in de zon.:-D Op de woensdag, de dag van Alpe duZus was er voor ons al een generale omdat Abe, meester André, juf Miranda en een aantal begeleidende, fietsende vaders de tocht gingen fietsen. Een prachtige sfeer met veel publiek al aan de kant van de weg om de fietsers aan te moedigen om vooral boven te komen.... En dat lukte ieder van hen. Mooi! Donderdag 9 juni klonk om 4.30 uur het startschot vanuit Bourg d'Oissant, het dorpje aan de voet van de Alpe. Je wordt daar wakker van in je tentje en bedenkt gelijk: daar gaan de bikkels die vandaag 6 x de berg willen bedwingen! Het gejuich en geklap komt steeds dichterbij als het al aanwezige publiek dit peloton aanmoedigt, de weg gaat namelijk langs de camping. Ook meester Wil en zoon Pim zijn gestart.... Om 9.30 uur start dan ook (eindelijk) de rest. Onderweg aangemoedigd door heel veel mensen gaan de kinderen met hun begeleiding in de vorm van leerkracht/ouder naar boven. Een giga krachtsinspanning, maar door de aanwezige spandoeken, de motiverende kreten van de toeschouwers, de "hermannetjes" en natuurlijk de wil om boven te komen voor degene die men figuurlijk op de bagagedrager had zitten, is het iedereen gelukt!!! Prachtig om dan de ontlading te zien op de snuutjes: trots, vermoeidheid, verdriet, het besef ook waarvóór ze hebben afgezien en voor sommigen de gedrevenheid om de berg nóg een keer te gaan beklimmen... Vele momenten van kippenvel, van ontroering en gevoel van samen zijn we hier verbonden met elkaar om te zorgen dat kanker niet langer dodelijk is, maar dat we (samen met de mensen thuis en hier) zorgen dat kanker in de toekomst chronisch kan zijn. Dit gevoel laat zich niet beschrijven. Dat je tijdens zo'n evenement aanwezig mag zijn is gewoonweg geweldig! We komen terug hebben we gezegd, is het niet om te fietsen/lopen dan is het wel om als vrijwilliger de handen weer uit de mouwen te steken... Groetjes van Timo, Jordi, Gerjo en Bianca Lourens
6
Bart Jansen Alpe'd'Huez 2011 Op donderdag 2 juni vertrok Bart met André, Jeroen en Miranda naar Frankrijk. Zo konden ze mooi vast 'settelen', en de omgeving verkennen. Toen we elkaar telefonisch spraken, kreeg ik op mijn vraag: "En, is ie écht erg, die berg?", het antwoord: "Ja....hij is écht erg!" Natuurlijk 'wisten' we dat het een berg is met heeeel veel bochten, en dat het geen Peeske x 10 zou zijn....maar toen ik uit Bart's mond hoorde hóe 'erg' de weg omhoog was, wist ik dat het een beproeving zou worden. Op zondag vertrokken Petra, Abe, Pien en ik naar la douce France...maar aangezien de kids op maandag afgeleverd zouden worden, en ook Petra en ik pas vanaf maandag in ons chalet op een andere camping in Bourg d'Oisans terecht konden, hebben wij een nacht doorgebracht in een hotel in Grenoble. Zo zouden we allemaal fris en fruitig op maandagochtend arriveren op La Cascade, de camping van de groep. En zo geschiedde. Het was warm die dag....te warm....en gelukkig, achteraf, was dit de enige warme dag die week. De groep heeft 's middags een fietstocht van 12 km gedaan op een naastgelegen berg. Dinsdag hebben Petra en ik voor het eerst de Alpe beklommen....met de auto, en dat vonden we al een prestatie! Onderweg kwamen we wat fietsers tegen, en aan hun tempo en gezichten af te lezen was duidelijk dat dit geen lolletje was. Ik dacht terug aan het bord dat pontificaal onder aan de berg stond: WILLEN IS KUNNEN. Jaja, dacht ik.....niet altijd! Vol ontzag keerden we terug naar ons chalet. Woensdag fietste Abe met wat leerkrachten en mensen uit groep Azewijn de Alpe d'HuZus, en was de rest van de groep bij de finish aanwezig om iedereen binnen te juichen. Het was geweldig! De hele dinsdag had het geregend....woensdagochtend was het al niet anders....tot half 12, toen het startschot klonk was het droog! Donderdag.....'WILLEN IS KUNNEN', dacht ik.....en in gedachten trommelde ik iedereen die mij lief is aan gene zijde op om ze die berg op te helpen als het even te zwaar zou worden. Petra en ik stonden weer net als de dag ervoor bij de finish. De sfeer was net als de dag ervoor geweldig. De blijdschap van de mensen die de finish over kwamen...hoe veel van hen werden opgevangen door hun partners, kinderen, familie en vrienden, was hartverwarmend. Ik kende hun verhalen niet, maar dat was ook niet nodig....dat werd vaak vanzelf wel duidelijk. Zo was er die man van een jaar of 60.....hij
7
kwam met een verbeten gezicht de finish over....even een grote glimlach, terwijl hij zijn blik naar de hemel richtte..om vervolgens in huilen uit te barsten. Als daar niet ineens 3 dochters aan waren komen snellen om hun vader in de armen te sluiten, had ik het persoonlijk gedaan....het verhaal doet er op dat moment niet toe. Vaak voelde ik me een voyeur, als ik op enkele meters getuige was van zulke intieme momenten....maar tegelijkertijd was ik dankbaar dat ik daar stond. Het was geweldig om onze groep te zien binnendruppelen....en natuurlijk was het voor mij persoonlijk emotioneel toen ik Pien zag finishen....in haar eentje, omdat Bart en Timo nog onderweg waren, we hadden af en toe telefonisch contact met elkaar gelukkig. Mijn meissie had het gered! Ze wilde dit zó graag....fietsen voor Bart, en omdat er voor hem destijds chemo-kuren en bestralingen beschikbaar waren, was ze zich uiteraard erg bewust van de noodzaak van het geld dat deze tocht op zou brengen....nu voor andere kankerpatiënten. Drie kwartier later kwamen Bart en Timo hand en hand over de finish....weer een geweldig moment. En toen schoot me te binnen: WILLEN IS KUNNEN!
Maar tegelijkertijd geldt dat voor veel kankerpatiënten niet, helaas.....ze willen, maar kunnen niet (meer). Ik was apetrots op Pien, Bart, team Dichterbij en -Azewijn....op alle anderen die 1 of meerdere keren de berg op zijn geklommen....ook op de mensen die hem wilden beklimmen, maar het misschien niet hebben gered. Voor ons was dit een ervaring om nooit te vergeten. We willen nogmaals Wil en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt bedanken! Pien, Bart en Claudia
Edwin van Soest Met heel veel plezier doe ik een poging om te beschrijven hoe ik Alpe d’Huzes heb ervaren. Een poging die gedoemd is te mislukken, want het was onbeschrijfelijk! Echt, woorden schieten tekort. Vaak is de voorpret leuker dan het echte feestje. En ja, ook nu was de voorpret groot. Ik denk daarbij aan de wekelijkse trainingen op vrijdagmiddag, eerst in de sportschool en daarna lekker buiten; aan de zware toertocht Klimmen-Banneux-Klimmen, ruim 100 kilometer over op dat moment voor mijn gevoel serieuze heuveltjes in ZuidLimburg; aan Salland d’Huzes: zes keer de Lemelerberg, weliswaar geen serieus obstakel, maar het was wel een heel gezellige dag (nog bedankt voor de mooie toeristische route Martin); en niet te vergeten aan de verschillende informatieavonden met de ouders en meefietsende leraren onder de bezielende leiding van Wil die ervoor zorgden dat iedereen helemaal in de ‘mood’ kwam. Tijdens deze avonden hadden we ook al kennis gemaakt met ‘de ouders van
8
Azewijn’, stuk voor stuk geweldige mensen. De voorpret was dus echt al super maar het echte feestje, lees de week in Frankrijk, overtrof alles. Toen wij op zaterdag op de camping aankwamen was daar het rennerskwartier al volledig ingericht, hulde voor de kwartiermakers. Ja, daar lig je dan een week in een tent met Meester André, Meester Marvin, Meester Jeroen en Vader Bart. Hartstikke gezellig, maar wat kunnen die gasten snurken. En omdat we het als echte stoere mannen toch wat fris en vochtig vonden, werd de tent ’s avonds en ’s nachts verwarmd door een kacheltje. Open vuur was overigens verboden in verband met gasvorming. Jeetje wat een lucht hing er in die tent, zeker na de pastasaus met tonijn van Bart! We hebben erg veel gelachen met zijn allen, maar ook heel serieuze gesprekken gevoerd vaak met als onderwerp die akelige ziekte die de aanleiding van het hele evenement is. Er is menig traantje weggepinkt. Op zondag ben ik in mijn eentje de strijd met de Alpe D’Huez aangegaan. Ben tot bocht drie (van boven) gekomen en was onderweg al drie keer afgestapt. Wat een verschrikkelijke berg. En die moest ik dan op woensdag één en op donderdag minimaal twee keer opfietsen. De moed zakte me in de schoenen. Snel de afdaling ingezet en onderaan de berg bleek de oplossing een hele simpele: “je moet er achter een ander tandwiel opzetten een 28 i.p.v. 25”. Huh? Natuurlijk wat stom. Op naar de fietsenmaker, ander tandwieltje erop en ja hoor: woensdag Alpe d’Huzus in één keer naar boven en donderdag twee keer zonder problemen. Over de woensdag en de donderdag kan ik kort zijn: ik neem aan dat u er het één en ander van op TV heeft gezien, de beelden spreken voor zich. Zoveel emotie, zoveel vreugde, zoveel sfeer, zoveel tranen en zoveel hoogtepunten. Een heel groot hoogtepunt was natuurlijk dat de kanjers van Dichterbij stuk voor stuk de berg hebben bedwongen, wat een geweldige prestatie! Voor mij persoonlijk waren de twee beklimmingen samen met Fleur natuurlijk het hoogtepunt, wat een geweldige ervaring om hand in hand met je dochter de finish te passeren, kippenvel! En dat op mijn verjaardag, daar kan geen kado tegenop. Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit geweldige evenement heb mogen meemaken. Het heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Het Alpe d’Huzesvirus heeft mij te pakken gekregen, volgend jaar ben ik er zeker weer bij, 4 of 5 keer omhoog moet lukken. Uit de grond van mijn hart wil ik iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen om deelname van Dichterbij mogelijk te maken heel hartelijk danken. Echt geweldig om te zien dat er ruim 24 duizend euro is binnengehaald voor het KWF. Edwin van Soest
9
Jordy Bruil Op een dag kwam Jordy thuis, enthousiast gemaakt door meester Wil. “Mag ik mee doen aan de Alpe d’Huzes?” Nou, wat kun je daar als ouders anders op antwoorden dan “Ja”. Fietsen voor een ander, fietsen om geld in te zamelen voor de kankerbestrijding. Kanker, het is zo’n ongelofelijke rotziekte, dus ja, Jordy mag meefietsen van ons. Hij moet alleen nog de meesters overtuigen waarom juist hij wil meefietsen, want hij is niet de enige die graag mee wil doen. Maar hij wordt uitgekozen en Alpe d’Huzes is nu een feit. Poeh, geweldig, maar ook wel heel erg spannend. Er moet veel getraind en geregeld worden, maar donderdag 9 juni 2011 is het dan eindelijk zover. Vandaag is de Alpe d’Huzes. Na een onrustige nacht voor ons (enorm hoge berg, steil, afgronden) en een rustige nacht voor Jordy (heerlijk geslapen) maakt iedereen zich klaar om die enorme Alpe d’Huez te gaan beklimmen. Fietskleding aan, bidons vullen, repen mee, fiets in orde en dan om 9.30uur met het hele team Dichterbij naar de start. Het ziet er geweldig uit, de kinderen hebben allemaal een geel balletje op hun helm. De spanning lees je van de gezichten, maar iedereen heeft er zin in. Jordy fietst onder begeleiding van meester André en dat geeft een gerust gevoel, samen gaat het hun lukken. Als wij ze hebben uitgezwaaid onder aan de berg willen we natuurlijk zo snel mogelijk naar de finish om ze daar weer te verwelkomen. Maar ja, de berg is hoog en wij zijn niet de enigen die naar boven willen. Van de rij van de grote bus staan we eenmaal boven weer in de rij voor de kleine busjes. En na een erg spannende rit staan we weer in de rij voor de gondelliften. Inmiddels is het al wel 2 en een half uur later en in gedachten zijn wij bij onze fietsers… hoe zal het hen vergaan? Eenmaal in de lift krijgen we een telefoontje van Esther. De meeste kinderen zijn al over de finish, Jordy ook. Zo, dat is vlot gegaan. Wat een ontzettend goede prestatie. Wel balen dat wij nog in de lift zitten, maar het is niet anders. Na 3 uur zijn we dan eindelijk waar we willen zijn. Maar ja, Jordy en meester André zijn alweer naar beneden, ze gaan zich voorbereiden op de tweede klim. En er zijn er nog meer die voor een tweede keer gaan. Nu zoeken we snel een plekje bij de finish en blijven daar net zo lang staan tot Jordy weer boven komt. Het maakt niets uit dat dat nog wel even gaat duren. Op de berg is het reuze gezellig. Alle fietsers worden binnengehaald als helden. Er is muziek en overal om je heen zie je enthousiaste aanmoedigers. Echt super. Hierboven op de Alpe d’Huez zie en voel je waarom het zo belangrijk is dat deze dag bestaat, dat de Alpe d’Huzes bestaat. De avond ervoor werd een prachtig lied gespeeld dat heet : Dichter bij de hemel kom je niet. En zo voelt het op de berg, je bent dicht bij de hemel. En eindelijk… daar komt een geel balletje, en nog een, en nog een en dan gelukkig ook Jordy met meester André, twee keer de Alpe d’Huez beklommen. Zo knap, zo geweldig. Wat zijn wij trots! Hajo en Bianca Bruil.
10
Alpe d’Huzes verslag Jordy De week van de Alpe d’Huzes was een leuke ne emotionele week. Na een lange reis kwam ik die maandag aan op de camping. Maandag was ook de dag dat we een andere berg gingen beklimmen als training. Dinsdag was een rustdag. Timo, Abe en ik hebben ons prima vermaakt in het zwembad. Woensdag moest Abe de Alpe d’Huez één keer beklimmen, de Alpe d’Huzus. Toen de Alpe d’Huzus klaar was, gingen we met onze ouders eten in het Palais du sport. Daarna was het zover, de Alpe d’Huzes ging beginnen. Het was een lange zware tocht en iedereen kwam boven. Een paar zelfs twee keer, waaronder ik. Vrijdag ging ik weer naar huis en was het grote avontuur afgelopen. Jordy Bruil.
Jeroen Gerritsen Wat een ervaring! Wat een fantastische club mensen! Overal waar je kwam heerste een sfeer van saamhorigheid. En ja….ik heb gefietst samen met Abe. Wij hebben volop genoten van de te gekke supporters (o.a. in bocht 12) en de Giant berg. En als je dan boven bij de finish al die emoties ziet, dan wordt je stil en besef ik eens te meer dat gezond zijn een heel groot goed is.
Iris van Dijken ALPE D’HUZES 9 JUNI 2011 Op 2 juni zijn we vertrokken naar de Alpe D’Huez. Na een lange autorit kwamen bij de camping. De bergen die ik toen zag waren al behoorlijk hoog. De volgende dag hebben we de Alpe D’Huez met de auto gereden en ik was best geschrokken want hij was hoger en steiler dan ik me had voorgesteld. Ik wou hem meteen fietsen en dat heb ik ook gedaan . en dat ging best goed ik werd hierdoor weer minder zenuwachtig. Op maandagochtend ben ik naar het Dichterbij Kamp gegaan. We zaten met de meiden in 1 tent en dat was erg gezellig (we moesten natuurlijk wel op tijd naar bed). Die middag hebben we de Col D’Ornon gefietst en dat ging goed. We mochten ook dalen, erg leuk maar wel eng omdat je best hard gaat. Op woensdag was de Alpe D’Huzus. Op deze dag hebben we de alpe D ‘ zussers aangemoedigd. We mochten ook op de weg verven om ze aan te moedigen [super leuk]. ’s-Avonds hebben we met z’n allen boven gegeten in het restaurant van Palais du Sport. Ook zijn we toen bij een bijeenkomst geweest waar iedereen aangemoedigd werd, best heftige verhalen werden er verteld en natuurlijk hebben we met heeeel veeel mensen het Alpe D’Huzes lied gezongen en dat was heel indrukwekkend. (er moesten toen ook best wel
11
mensen huilen) Op 9 juni was het dan eindelijk zo ver. Eerst kwam ‘s-ochtends tv gelderland ons filmen . Daarna hebben we ons klaar gemaakt voor het fietsen. Om half tien vertrokken we naar de start. Ik vond dat best spannend. Er waren echt heel veel mensen. Een paar minuten later begonnen we aan de berg; bocht voor bocht. Overal stonden mensen je aan te moedigen, er hingen overal spandoeken en ik heb nog nooit zoveel kaarsjes zien branden echt geweldig leuk. Zelf heb ik de berg twee keer beklommen. En vond het geweldig om te doen. We zijn ook nog die dag een derde keer over de finish gegaan maar toen met het hele team van Dichterbij. Terug op de camping was het al best laat en iedereen was heel moe maar toch hebben we nog om elf uur met z’n allen PIZZA gegeten. De volgende dag is iedereen weer naar huis gegaan. We hebben met de hele school heel veel geld opgehaald en we willen eigenlijk volgend jaar wel weer!! Groetjes Iris
Pien Jansen & Fleur van Soest Toen we op maandag aankwamen op de camping stonden alle tenten al klaar. In de middag hebben we met z’n alle getraind op de Col d'Ornon De meeste avonden hebben we pasta gegeten. De eerste avond hebben we niet zo veel geslapen. Dinsdag hadden we een rustdag, toen zijn we gaan zwemmen. En weer aten we pasta. Die avond moest iedereen vroeg naar bed want, de volgende dag was de Alpe D’huZus. De volgende dag gingen: Abe, Meester André, Meester Wil, Meester Stephan, Meester Jeroen en Juf Miranda de Alpe D’HuZus fietsen. Toen heeft de rest die niet ging fietsen hun aangemoedigd. Ze hebben het allemaal gehaald en hebben het heel goed gedaan. In de avond hebben we boven op de Alpe D’huez in Palais des sports gegeten, dat was heel leuk, gezellig, en het was lekker eten. Die avond zijn we weer vroeg naar bed gegaan om goed uit te rusten voor donderdag. Donderdag ochtend zijn we vroeg opgestaan om goed te ontbijten en alles klaar te maken voor het fietsen. Om half tien reden we naar de start. Tien over half tien zijn we begonnen. Iedereen heeft zijn eigen tempo dus hebben we niet de hele tijd samen gefietst. Sommige kinderen hebben hem 1 keer gefietst en andere 2 keer maar het maakt niet uit hoe vaak je hem fietst want het gaat om waarvoor je hem fietst en voor wie. Toen iedereen gefinisht was zijn we naar beneden gegaan en hebben we om elf uur in de avond nog pizza gegeten. Die avond zijn we heel laat naar bed gegaan en hebben we nog spookverhalen verteld. Vrijdag hebben we alle spullen opgeruimd en ingepakt, en vrijdag is bijna iedereen naar huis. Het was een hele leuke maar vermoeiende week. Gemaakt door: Pien Jansen & Fleur van Soest.
en
Aanvraag digitale nieuwsbrief:www.bsdichterbij.nl/nieuwsbrief/aanmelden Stemformulier MR verkiezing 2010-2011
12
