Africa 2003
Verslaggeving door Danny Pols Ballotagecommissie: - Yvonne Pols - Tanneke van Lindert - Bert Lippens - Manon van Erp
Afrika 2003 Wat hebben we het slecht met z’n allen. Eerst moet je 1,5 week naar Manchester Engeland op cursus waar je verplicht s’avonds mee moet met je collega’s om alle Engels/Australische en Ierse biertjes te proeven. Vervolgens moet je een dag eerder terug om de volgende dag met totaal 5 reizigers op het vliegtuig te stappen naar Zuid Afrika. Is dat effe afzien, en dan moet je jezelf daar ook nog eens drie weken vermaken. Hoe hou ik dit uit. Ja lieve leesbuis kindertjes, dit wordt weer een reisverslag waar je je vingers bij af kunt likken. Want hier, in, wordt, precies vermeld, hoe het met de reizigers is gesteld. Echt waar? echt waar. Ten minste,….. dit is nu dag twee en we moeten nog maar afwachten hoe het allemaal gaat aflopen. Want tot op de dag van vandaag hebben al behoorlijk wat tegenslagen moeten verduren. Zo begon het al met mijn eerste ervaring dat een man, mij, aan mijn mannelijkheid heeft gevoeld. Ik bedoel, ik ben reeds meerdere malen gefouilleerd, maar, ik waarschuw jullie, als je nu gefouilleerd wordt dan doen ze dat grondig een ze missen geen enkel plekje. Ook Manon, één van de medereizigers werd goed onderhanden genomen (later bleek dit niet de laatste keer te zijn). Maar voordat we hier verder over uitweiden, laat ik beginnen met het voorstellen van de medereizigers. Zo hebben we daar Tanneke, Bert met zijn vriendin Manon en natuurlijk de beste paarden van de stal Yvonne en ikzelf. Het avontuur begon op vrijdag 19 september 2003. Om 18:30 zouden we vliegen naar Frankfurt en vandaar uit zouden we om 21:30 vertrekken naar Johannesburg ZA. Het eerste stuk liep op de fouillering na voorspoedig. Even duty free shoppen en wat drinken en daar gingen we. In Frankfurt hadden we een 30 min om de boarding van het volgende vliegtuig te halen en hier is het allemaal verkeerd gegaan. Nee,.. niet omdat we te laat waren, maar Manon haar paspoort zou na terugkomst in Nederland nog maar 20 dagen geldig zijn. En dat bleek een probleem. Manon moest dus terug naar Nederland om haar paspoort te vernieuwen. Dit resulteerde dat Tanneke, ik en Yvonne de reis verder zouden voortzetten zonder Bert en Manon. Bert en Manon zouden zo snel als mogelijk terug naar Nederland vliegen, daar het paspoort vernieuwen en vervolgens zo snel mogelijk weer terug vliegen. Dit zou resulteren dat zij 1 a 2 dagen van de reis zouden gaan missen. De reis in het vliegtuig verliep redelijk ik heb zelfs wat kunnen slapen. Maar dit was niet geheel zonder medicijnen. Ik had namelijk inmiddels wel drie wijntjes achter de kiezen. De eerste hoofdfilm was nog niet begonnen of ik was al onderweg naar dromen land. Voor mijn gevoel echter 5 min later werd ik weer wakker. In die, voor mijn gevoel 5 min, was echter wel de eerste hoofdfilm afgelopen.
In Johannesburg werden wij drietjes opgewacht door iemand die ons zou begeleiden bij het verkrijgen van onze huur auto. Toen ook dit met succes was afgerond hebben we Gita gebeld die ons op zou komen ophalen. Gita is een vriendin en oud collega van Bert. Zij zou ons vervolgens meenemen naar Paul, waar Yvonne en ik in 2000 ook al te gast waren. Na wat siteseeing en dus wat verkeerde afslagen zijn wij dan uiteindelijk bij Paul aangekomen. Hier werden we verwelkomt door Smitch en Josie, de twee waakhonden van Paul. Deze kwamen ons eens even goed besnuffelen. Na dit warme welkom van de twee honden werden we ook door Paul en zijn personal trainer David verwelkomt. Paul had net zijn trainingssessie achter de rug. Onder het genot van een kop koffie hebben we even bij gekletst en hebben we ook Victoria (Pauls hulp) begroet. Die middag zijn we door Johannesburg gereden wat wederom weer een aparte ervaring was. Ten eerste alleen maar gekleurde mensen op straat. En ondanks dat alles er heel gemoedelijk uitziet en je dus zo zou uitstappen om ook hier naar de verschillende kraampjes te gaan kijken wordt dit ten strengste afgeraden. De kans dat je op straat, ter plekke, ook al is het druk, beroofd wordt, is zeer wel aanwezig. Het gekke is, dat dit alleen in Johannesburg zo sterk voorkomt. In andere grote steden moet men ook wel oppassen, maar is het nog niet zo erg dat je in het centrum niet meer over staart kan lopen. Johannesburg staat vol met mooie oude panden. Echter door de grote criminaliteit zijn alle zakelijke gebouwen verhuisd naar een nieuw locatie behorende tot Johannesburg. Na deze rondtrip hebben we bij een sjiek uitziende restaurant geluncht en hier viel het meteen op dat het sjieke uiterlijk van restaurant niet betekende dat je er ook veel geld kunt neer tellen. Kan natuurlijk altijd als je dat zou willen maar is niet nodig zal ik maar zeggen. We hebben hier samen met Paul en Gita lekker geluncht en ons eerste Zuid Afrikaanse wijntje op. Die sloeg zo aan, dat we alle vijf zoiets hadden van een siësta gaat er wel in. Tanneke en ik hebben onze ogen op het grasveld in de achtertuin van Paul dicht gedaan en Paul en Yvonne hebben ieder hun eigen bed opgezocht. Die avond rond de klok van zeven hebben we uitgegeten met een zeer gemêleerd gezelschap bestaande uit een aantal van Paul zijn vrienden. Zo hadden we daar zijn personal trainer David en zijn vriendin, een Nieuw-Zeelander met zijn vrouw en een collega met zijn vrouw. Allemaal totaal andere mensen met totaal andere interesses. Hetgeen de gezelligheid zeerzeker ten goede kwam. Ook hier hebben we weer van heerlijk eten mogen genieten wat uiteraard weer veel te veel voor ons was.
21 september – Jobrug to Hazyview De volgende ochtend mochten we dan eindelijk ook Bert en Manon in het Zuid Afrikaanse begroeten. Zij hadden een relatief goede vlucht gehad met een nieuwer vliegtuig (dus meer luxe) en voor Bert een plaats met redelijk wat been ruimte. Bert heeft zowaar nog wat kunnen slapen. Voor Manon zat dit er helaas niet in, dus die kwam uitgeput aan. Na het ontbijt zijn wij vertrokken naar Hazyview. Bert en Manon zouden de eerste nacht bij Paul doorbrengen om bij te komen. De trip naar Hazyview was wederom weer een hele ervaring. Zo hadden we een mee zingende Tanneke, onze eerste tankbeurt, Tanneke die zowaar bij haar eerste rij beurt niet haar ruitenwissers aanzette bij het links of rechts afslaan en even later reden we een wolk binnen, waarin het zicht tot minder dan tien meter verminderde. Maar de eind bestemming maakte alles weer goed. De eind bestemming was het klein opgezette B&B lodges waar de jacuzzi voor ons klaar stond. De lodge waar we in sliepen was enorm in zowel grote als in uiterlijk. Een groot huis met een rieten dak en alle voorzieningen die men nodig heeft.
22 september – Pelgrims Rest & Kruger dag 1 De volgende dag zijn we op pad gegaan naar Graskop. Hier zouden schitterende uitzichten op ons staan te wachten. Maar eerst nog even langs Pilgrims Rest. Dit is een kleine nederzetting die zijn ontstaan heeft te danken de goudmijnen. Het dorpje had authentieke huisjes waar restaurantjes en shopjes in gevestigd waren. In het dorp zijn we langs alle zeepsteen en houtsnijwerk kraampjes gelopen. Hier moesten de dames natuurlijk even shoppen. Yvonne heeft hier een batik doek gekocht en werd daarvoor met een omhelzing extra mee bedankt. Tanneke vond even verder op een leuke armband (ze voelde zich zo kaal, en dat met zo’n schitterende zonnebril). Yvonne had aan een batik doek nog niet genoeg (vond kennelijk de omhelzing wel prettig) en besloot een tweede te kopen. Helaas dit keer geen omhelzing. Na een kop koffie zijn we weer op pad gegaan. Het duurde niet lang voor we weer een kraampje tegen kwamen. Dit keer was ik de gene die iets op zijn wensen lijstje had. We zagen namelijk de mooie houtsnijwerken waar een giraffe bij stond. Deze mensen hadden het echt niet breed. Dit zag je zowel aan de kleren als aan de omgeving waar ze hun stalletje hadden. Na zowel de gril van de auto als de achterklep verwijderd te hebben paste de giraffe redelijk in de auto. Wat hebben die beesten een lange nek zeg. Nou moest er toch maar wat van die schitterende uitzichten
komen. Afijn die laatste paar kilometer richting de uitzicht punten reden we dus weer een wolk binnen. Wij hebben de moet niet in de schoenen laten zakken en zijn gewoon naar God’s window (een van de uitkijkpunten) gereden. Hier keken we tegen een schitterend pak wolken aan (en daar had ik speciaal die dure camera voor gekocht). De wandeling naar een stukje rainforest was toch wel de moeite waard. Terug in Graskop, hebben we maar besloten die schitterende uitzichten te laten voor wat ze zijn en de rest van de dag proberen in Kruger Park door te brengen. Dit bleek achteraf een zeer geslaagde keuze. Om 14:00 kwamen we bij het hek aan. Het eerste uur hebben we weinig gezien behalve wat impala’s en wat kudu’s. Yvonne opperde om even langs Petoriuskop te rijden om te kijken waar er die dag allemaal beesten waren gespot. Al gauw kwamen we er achter dat net buiten het hek van het kamp (waar wij de volgende dag ook zouden overnachten) twee neushoorns gespot waren. Wij meteen weer in de auto en inderdaad na nog geen 10 min rijden stonden daar op een zijweg twee neushoorns. Dat moest mijn camera ook te weten komen en dat is dan ook redelijk gelukt. Na zo’n half uur bij deze beesten gestaan te hebben zijn we weer richting de gate gegaan. Op de weg terug werden we nog verrast door een giraffe (wat niet onze laatste zou zijn). Ook hier natuurlijk weer even gekeken wat resulteerde dat we vrij tegen zes uur aan zaten en dus moesten maken dat we de gate uit kwamen. Tanneke vond echter dat we nog niet genoeg gezien hadden en voorspelde dat we nog een olifant te zien zouden krijgen. Noem het telepathie, inzicht, een goed spot vermogen of gewoon stom geluk, maar nog geen 5 min later stonden we oog in oog met deze gigant. Tanneke had hem gespot in een soort laantje dat door het woud heen liep. Ik schat dat hij zo’n 300 a 400 meter verder op stond en onze richting op liep. Even later liep deze gigant achter onze auto de weg over. Hij was even gepikeerd dat een grote touringbus passeerde en liet dit duidelijk blijken door zijn oren wijd op te zetten en een lelijke brul te geven. Dit maakte onze dag helemaal compleet. Nu echt op naar de gate om het park te verlaten en terug te keren naar ons verblijf bij Idle & Wild. Hier wachtten Bert en Manon ons al op. Onder het genot van een glas wijn hebben we de foto’s op mijn laptop bekeken en zijn toen wat gaan eten. Het is mijn fout, mijn fout, mijn grote grote fout. Die middag hadden de dames aan mij gevraagd “Danny, bel Bert even op om na te gaan hoe laat zij schatten aanwezig te zijn”. Dit was met de reden om het restaurant te boeken voor die avond. Het idee was om bij Hippo’s Hollows te gaan eten waar de nijlpaarden over het gras zouden wandelen. Maar dat bellen dat hoefde van mij allemaal niet. We zien wel, het zal allemaal wel meevallen, was mijn instelling. Ik bleek geen gelijk te krijgen. Niet
alleen Hippo’s Hollows was volledig volgeboekt, maar ook alle in die omgeving gelegen restaurants. We hebben nog even geprobeerd toch nog binnen te komen, maar het mocht niet baten. We hebben wel nog even op het terras van het restaurant wat kunnen drinken. We hebben zelfs eersterangs de hippo’s kunnen aanschouwen. Uiteindelijk hebben we lekker gegeten bij Nandoos (een keten waar kip centraal staat). Iedereen had een pita broodje met kip en patat. Ik dacht ik lust wel een “extra hot piri piri” uitvoering hetgeen toch wel behoorlijk erg extra hot was. Met vlammen uit mijn oren wist ik wel iedereen te overtuigen dat ik het lekker vond. 23 september – Krugerpark dag 2 Manon en Bert zouden de volgende ochtend even wat bij slapen terwijl wij het plan hadden om om 6:30 uur in de auto te zitten. Dit werd uiteindelijk 7:00 uur en we arriveerde bij de Numbi gate om 7:30. Deze dag hebben we t.o.v. gister relatief minder gezien. De dag begon echter goed met twee olifanten. Deze bleven echter op afstand. Bij deze een tip, ook al heb je de hele dag voor je liggen, geniet van de momenten die je aangereikt krijgt. Waarschijnlijk als we wat langer bij de olifanten hadden gewacht dan waren ze vast dichtbij gekomen. Maar ja dat is achteraf. Gedurende de ochtend hebben we voornamelijk veel giraffen gezien. Hetgeen zeker de moeite waard blijft maar na een aantal van deze exemplaren ga je ze zomaar over het hoofd zien. Zo zit je in het verre landschap te turen en staat er gewoon een giraffe recht voor je neus die je nog niet eens gezien hebt. En dan te weten dat deze beesten toch die bekende vijf meter wel halen. ‘s Middags bij een lunch stop werden we echter dubbel verrast. Twee groepen met auto’s. Bij de eerste groep auto’s zaten kleine hyenaatjes en bij de tweede groep waren twee neushoorns aan het vechten. De keuze viel in eerste instantie op de neushoorns. Sta je daar met je autootje in gesloten door andere autootjes te kijken naar twee neushoorns die het stevig oneens zijn met elkaar. Op zich wel grappig hoor, maar als de ene neushoorn de andere toch langzaam naar jou autootje toe drukt en je kan niet weg dan krijg je het toch wel even benauwd. Behalve Tanneke dan die vond het allemaal wel grappig geloof ik. Hmmmmm volgens mij hebben Yvonne en ik zo’n situatie meer mee gemaakt waar de mede passagier de ernst van de situatie niet echt inzag. Wellicht zijn wij wat overgevoelig voor toe stormende vooral grote beesten. Afijn na ook hier weer veilig zonder kleerscheuren en in bezit van legio foto’s vandaan te zijn gekomen zijn we terug gegaan naar de welpjes. Vanaf de welpjes zijn we alleen nog maar veel giraffen tegen gekomen. Komt natuurlijk
door die giraffe die we bij dat kraampje hadden gekocht. Hadden we daar nou ook maar die olifant en leeuw gekocht. Die avond hebben we met zijn vijven gegeten in het restaurant van Petoriuskop en hebben allen van een goede nachtrust kunnen genieten. Zo nu ik ben weer bij en zit nu in de auto, REM op de achtergrond, gekwebbel van de dames op de voorgrond op weg naar Amsterdam. Maar dat kun je verder lezen in de volgende paragraaf die ik morgen of overmorgen zal gaan schrijven. 24 september – Stratacona Lodge Een dag waarin we veel gereden hebben en ik dus in staat was om het verslag wat bij te werken. ‘s Ochtens zijn we rond de klok van 8:00 vertrokken. Hebben nog wat rond gereden in het park. Ook deze dag was er weinig te zien in het park. Achteraf gezien maar goed dat we vanuit Graskop besloten hadden de rest van de dag in Kruger te besteden. Deze dag hebben we immers het meeste gezien. Rond de klok van 17:00 uur kwamen we op de plaats van bestemming. De omgeving waarin we zaten was niet een van de veiligste, maar het land goed waarop we zaten was wel de moeite waard. Met name het landhuis waarin we verbleven. Er waren vier kamers waaruit we mochten kiezen. Bert had deze vakantie nog geen letter gelezen dus die koos van de kamer met een eigen bibliotheek. Wij kozen voor de kamer met het bed zonder opstekend uiteind zodat ik mijn teentjes zou kunnen laten luchten buiten het bed. En Tanneke gaat thuis gemiddeld maar één keer per jaar in bad, dus zij vond het wel tijd worden zich nu weer eens te wassen. Tanneke koos dus voor de kamer met bad. Alle kamers waren ruim opgezet en waren prachtig gedecoreerd. Buiten de schitterende slaapkamers hadden we ook een prachtige gezamenlijke ruimte. Hier hebben we eerst een kop rooibos thee genuttigd en later hebben we een fles wijn meester gemaakt. Het avond eten dat voor ons bereid zou worden bestond uit een echte Zuid Afrikaanse pot. Lamsbout met pumpkin, aardappelen en rijst. Als toetje schuim gevuld met aardbeien en slagroom. De kop thee achteraf hebben we weer genuttigd in de gezamenlijke ruimte. Heb je een perfect werkend kastje dat al minimaal 200 jaar dienst heeft gedaan en dan nodig je Tanneke en Bert uit. Gelijk heel het meubilair wordt gesloopt. Beetje overdreven natuurlijk, het kast was maar 100 jaar oud en de twee vandalen konden het niet laten om hier en daar eens flink hun scheenbenen te stoten. Afijn Bert is uiteindelijk zijn bibliotheek gaan bewonderen en Tanneke is met eendjes gaan spelen in haar bad. Manon heeft haar roddelbladen er bij gepakt en ik en Yvonne hebben natuurlijk hoog aangeschreven literatuur gelezen. Hetgeen wij natuurlijk standaard bij ons hebben.
25 september – White Elephant De volgende dag zijn we na een verrukkelijk ontbijt vertrokken naar een ander natuurpark. In White Elephant werden we warm verwelkomt met o.a. ijsthee gemaakt van rooibos thee. Maar de verbazing overtrof ons toen we onze slaapplek mochten bewonderen. Afgelegen van het hoofdgebouw lagen een viertal tenten. In deze tenten stond een schitterend twee persoonshemelbed en achter dit bed, afgescheiden door een muur, lag de badkamer waar je vanuit je bad uitzicht had over de prachtige natuur buiten. Dit moet je gezien hebben om de ervaring te kunnen delen. Tanneke vond dat ze zo in de film “Out of Afrika” beland was. Dit bleek later niet zo ver van de waarheid want gedeeltes van deze film zijn inderdaad in dit natuurpark opgenomen. Na het inchecken werden we voorzien van een lekkere lunch waarna we met Patrick (onze gids) op een game drive werden meegenomen. Patrick wou ons kennelijk als eerste de olifanten laten zien. Hij had deze die ochtend op een bepaalde plek gezien maar kon ze nu niet meer vinden. Voordat we de olifanten te zien kregen hadden we onderhand wel alle andere dieren kunnen aanschouwen. Zo hadden we daar, als of we die al niet genoeg gezien hadden, de Giraffen en de Zebra’s, Impala’s, Wildebeest, Buffels maar dit keer ook de Worthoks. Uiteindelijk werden we getrakteerd op de olifanten. Manon, die deze beesten tijden deze trip nog niet had gezien, ging compleet uit haar dak. Het waren twee mannetjes die naar een drinkplaats waren gelopen. Je begrijpt dat tijdens deze ontmoeting ons gezelschap redelijk ging lijken op een bus Japanners. De kamera’s kregen het namelijk redelijk te verduren. Even later kwam Tanneke aan haar trekken. Daar stond een giraffe in vol ornaat klaar om een kleinere giraffe te bespringen. Tanneke was natuurlijk de eerste die dit opviel en zij zorgde dan ook voor een hoop hilariteit. Maar Tanneke, er is altijd baas boven baas. Je mag dan komisch zijn maar Patrick was net iets grappiger. Na alles aanschouwd te hebben startten\ hij de auto en tijdens het weg rijden zij hij nonchalant “toch vreemd, dat te weten dat die kleine giraffe ook een mannetje is”. Hierna kwamen wij natuurlijk helemaal niet meer bij. Na deze ontmoeting werden we door Patrick naar een mooie uitzicht plaats gereden alwaar we een zelf uitgekozen wijntje kregen ingeschonken. Hoezo decadent. Bij schemering werden we terug naar het kamp gereden. Alsof het wijn drinken op de savanne nog niet decadent genoeg was stond er bij terug komst een heerlijk badje voor ons klaar. Kom je daar je tent in lopen, loop je naar de badkamer, en zie je daar een stomend bad klaarstaan omringt door
waxine lichtjes en rozenblaadjes. Dus denk je daar romantisch met je vrouwtje in bad te kunnen, flikkert ze zo alle waxine lichies ut water in. Voor Tanneke natuurlijk een extra zeer uitzonderlijke ervaring nu moest ze zelfs twee keer in de twee dagen het bad in. Wat zou zij daar van opfrissen zeg. Na deze benatting konden we met zijn alle heel vervelend om een kamp vuur heen gaan zitten. U kunt zich wellicht voorstellen hoe wij ons gevoeld moeten hebben. En dan ook nog eens een driegangen menu nuttigen waarvan het hoofdmenu voor sommige uit Impala vlees bestond. We hebben die avond dan ook bijzonder goed geslapen. Hoewel niet te lang, want tijd is geld……. Volgende dag kwam Patrick ons al om 5:30 uit bed trommelen. 26 september – White Elephant to Pontadura Om 6:00 stond een licht ontbijt op ons te wachten waarna we door Patrick meegenomen werden op een ochtend game drive. Dit keer waren we met vier extra gasten en moesten ons dus een beetje schikken. Deze ochtend hebben we geen olifanten mogen bezichtigen. Maar we hebben voor de rest wel weer heel veel wild gezien. Als extraatje hadden we deze ochtend een heuse python, een hoop aasgieren en een visarend van dichtbij. Ja en als je dan je nieuwe kamera wilt uit proberen dan probeer je natuurlijk ook je accu uit. En dat heb ik geweten want vrij aan het begin van deze game drive hield mijn kamera er plots mee op. Da’s mooi balen als je die joekels van aasgieren tegen komt. Ook op deze trip hadden we weer ergens een stop. Hier werden we verwend met thee, koffie en koekjes. Vlak voor ons vertrek hebben we even gebruncht en zijn toen vertrokken om onze reis voort te zetten naar Pontadura. Bij een benzine pomp, waar we moesten tanken, werden we bestormd door jongentjes die hun erts stenen wilden verkopen. Vlak voor we weg gingen hebben we ze wat toegestopt en hebben we een jongen helemaal gelukkig gemaakt met een T-shirt. Bij de grens met Mozambique moesten we wachten tot we een ons wogen. Niet zozeer dat we de grens niet overkwamen, dat was zo gepiept. Nee we zouden hier opgehaald worden. Immers na de grens overgang is de weg alleen nog maar door 4 wheel drive begaanbaar. Uiteindelijk werden we opgepikt door een Pickup met zit ruimte voor 4 extra personen. Ik mocht deze Joyride meemaken vanuit het bakkie. Dit ging in eerste instantie wel goed. Ik was op mijn knieën op een van de duiktassen gaan zitten. Echter toen ik na tien minuten mijn tenen niet meer voelde vond ik dat die hobbel toestand wel op
mocht houden. Het duurde dan ook even voordat ik weer volwaardig op mijn twee beentjes kon gaan staan. Bij het inchecken bleek al gauw dat we een schril contrast hadden met de overnachting van de avond er voor. Ten eerste waren de bedden zo hard als maar zijn kon, stonk het naar gas, was het kraan water bruin van kleur en was het dus gewoon een achehebbes zootje. En dat allemaal omdat ik zo nodig moest gaan duiken. Afijn dit hebben we ook weer overleefd. We hadden ons aangemeld voor het duiken en zijn toen iets gaan eten. Vrij snel daarna zijn we het bed in gedoken. Valt dan best wel mee zo’n overnachting, je moet gewoon niet het licht aan doen. 27 september – Pontadura Om 5:00 uur ging de wekker af. In tegen stelling tot onze verwachting was de harde wind niet gaan liggen. Dit betekende dus een erg ruwe zee. Bij de duikoperatie aangekomen hadden de dames al besloten niet mee te gaan duiken. Dat betekende dus een nog groter schuldgevoel. Maar ja, ik was er toch dus dan moet je er maar het beste van maken. Ik heb die dag twee duiken gemaakt en zal hier even uit de doeken doen hoe dat zoiets hier in ZA gaat. Ten eerste bouw je zelf je set op, waarna deze door een van de Zuid Afrikaanse jongens wordt opgepakt en voor je in een trailer wordt gezet. Vervolgens leg je zelf je lood en je vinnen in die zelfde trailer. Een 4 by 4 pickup brengt je dan incl. trailer en alle mede duikers naar het strand. Je zit dan met zijn alle achter op de pickup in de laadbak. Op het strand krijg je een briefing over de duikplaats en de gebruikelijke procedures. Als dezelfde jongens jouw set op de zodiak hebben geplaatst is het even werken want dan moet de zodiak over het strand het water in worden geduwd. Als dan de twee 85 PK yamaha motoren gestart zijn spring je in de zodiak en duw je beide voeten in de daarvoor bestemde banden op de vloer van de boot. Om vervolgens de branding door te komen dient de schipper een geschikt moment uit te zoeken. Indien hij dit niet goed doet kom je met een hernia thuis en zou het voor de schipper zelf ook wel eens fout kunnen lopen (die krijgt dan immers de volle laag gezien hij voor op de zodiak staat). Als dat na een paar oefen rondjes op vol vermogen gelukt is, hoef je niet te gaan relaxen want dan komt het pas. 2 tot 3 meter hoge golven dienen dan getrotseerd te worden. Je dient je dus ten alle tijden goed vast te blijven houden want je wordt nog wel eens gelanceerd. Als je op de duikstek aan bent gekomen ga je je set aantrekken en jezelf klaarmaken voor de rol achterover.
Dit alles natuurlijk weer in de 2 tot 3 meter hoge golven. Als je dan nog niet misselijk bent dan kan er gedoken worden. De schipper vaart de boot naar de plek waar duik gaat starten. Dit doet hij overigens door middel van een optische kruispeiling a.d.h.v. bakens op het land. Vervolgens telt hij af van drie naar één, en dan is het de bedoeling dat iedereen achterover het water in rolt. In het water is het zorg zo snel mogelijk af te dalen om te voorkomen dat je door de stroming (die komt er nog een bij) van het beginpunt afdwaalt. Het duiken zelf gaat in groepsverband waarbij men wel het buddy principe hanteert. De duikleider duikt met een markeerboei, die de schipper in staat stelt de groep te volgen en duikers in staat stelt langs af te dalen of langs op te stijgen. Bij 50 bar tik je de duikleider aan dat je gaat opstijgen waarna je op 5 meter aan de opstijglijn je veiligheidsstop maakt. Aan de oppervlakte is het weer zorg dat je die zodiak in komt. De reis terug loopt vervolgens voorspoedig. De boot vaart dan namelijk voor het grootste gedeelte op de toppen en van de golven mee. Je wordt als het ware door de golf meegenomen. Erg gaaf gezicht moet ik zeggen. Eenmaal door de branding zou je verwachten dat de schipper het gas iets terug zou nemen. Het omgekeerde is het geval. De schipper geeft extra gas bij en vaart met een noodgang van minimaal zo’n 50 km per uur op het strand af. Om vervolgen met zodiac en al zo 5 a 6 meter van de waterlijn het strand op te schuiven. Ook dit is één van die dingen die het duiken hier speciaal maakt. En wat zie je dan zoal op zo’n duik, nou eigenlijk hetzelfde als in Egypte of Australië alleen dan anders. Een andere topografie, donkerder, daardoor wat minder kleur en af en toe wat dingen die je nog nooit hebt gezien. Zo hebben we een of andere groene kreeft met een blauwe staart fel gele schaartjes en blauwe bolvormige oogjes. En ook de papier vis die net lijkt op een stukje zee wier. Ander aparte dingen die je ook elders wel tegen komt zijn de grote marbleray’s, Grote roggen met een diameter van zo’n meter en een lange staart en ook vele soorten naaktslakken. Al met al dus de moeite waard. Op de eerste duik hebben we tevens een zandtijger haai voorbij zien zwemmen. Maar als het goed is gaan we deze later op deze reis van wat dichterbij bekijken. Deze dag heb ik dus twee van dit soort duiken gemaakt. ‘s Avonds zijn we ergens wat gaan eten en zijn we weer vroeg naar bed gegaan.
28 september – Pontadura to Sodwana Bay S’ochtend vroeg weer op voor de laatste duik op deze stek. Tanneke had haar moed verzameld en ging dit keer mee. Hiervan kreeg ze geen spijt want deze duik ging naar een rif met gigantisch veel roggen. Ook zijn we hier heelveel supergrote koraalduivels tegen gekomen. Al met al een hele mooie duik. Om 11 uur zouden we weer opgehaald worden om terug gebracht te worden naar de grens. Dit werd 11:30. Waarschijnlijk waren ze zo vroeg omdat Yvonne en Manon al om 11:05 naar de receptie waren gelopen om te vragen waar de auto bleef. Na een hobbelige rit terug naar de grens konden we aldaar door de douane heen. Het geen ook niks voor stelt als alleen een paar stempels halen bij twee verschillende grens kantoortjes en dan kun je zonder dat je ook maar gecontroleerd wordt de grens over steken. Je vraagt je af waar die stempels voor nodig zijn (een beetje van de oude …. hier). De 80 km naar Sodwana Bay waren zo afgelegd. Hier hadden we een mooi 8 persoonshuis waar we een beetje bij konden komen van het achehebbis zootje in Pontadura. Na even wat relaxen hebben we het park een beetje bekeken en zijn naar het strand gegaan. Om 7 uur zouden we onze duiken kunnen boeken en zouden we meteen ter plekke wat kunnen eten. Echter met alle papieren rompslomp ben je hier wel even bezig met het boeken van je duik. Maar na een uurtje veel geduld is het dan toch gelukt 1 duik voor Tanneke en mij vast te leggen voor de volgende dag. Na het eten hebben we in het huisje nog wat thee gedronken. Iedereen heeft zijn klamboe opgehangen en we zijn bij uitzondering laat naar bed gegaan. 22:00 uur namelijk. 29 september – Sodwana Bay to Durban De volgende ochtend liep om 6:45 de wakker af. Na alles ingepakt en verzameld te hebben zijn Tanneke en ik naar de duikbasis gereden. Hier kwamen we er achter waar alle papieren paparassen voor benodigd waren. Onder anderen voor de huur van de apparatuur. Maar ja die papieren hadden we natuurlijk in het huisje laten liggen. Dus ik terug gescheurd naar het huisje en aldaar de papieren opgehaald terwijl Tanneke alvast haar vest en lood aan het passen was. 7:45 uur vertrokken we naar het strand. We werden in een speciale aanhangwagen met banken door en tractor voortgetrokken. Op het strand aan gekomen konden we onze set opbouwen
en in de zodiac plaatsen. Viel dit even tegen na al die service die we in Pontadura gewend waren. De branding van Sodwanabay was velen malen rustiger dan die van Pontadura. Des ondanks kregen we hier reddingsvesten uitgedeeld die, na dat we de branding door waren weer werden ingezameld. Op de duikstek “2 Mile Reef” aangekomen was de boot een stuk schommeliger dan in Pontadura. Waarschijn kwam dit doordat hier de golven een stuk korter waren, want ze waren zeker niet hoger. De duikstek was vol begroeid met zachte en harde koralen. Het koraal was hier dan ook vele malen mooier dan in Mozambique. Er was echter veel minder vis te zien laat staan de grotere jongens zoals roggen of haaien. Maar dat laatste zal van duik tot duik en periode tot periode verschillen. Met een duiktijd van 50 min hebben we de duik beëindigd. Daar waar de heen vaart voorspoediger ging dan bij Pontadura was de terugvaart veel schommeliger. Dit kwam doordat we haaks op de golven terug moesten varen terwijl dit bij Pontadura met de golven mee gebeurde. Het met 50 km per uur op het strand af varen was echter hier hetzelfde. Ondanks dat we ruim op tijd terug waren op het strand waren we een uur later dan afgesproken terug bij het huisje. Dit kwam doordat we vanaf het strand veel te laat met de traktor terug gebracht werden. Yvonne was dus niet in haar beste humeur omdat zij zo’n 45 min had moeten wachten in een leeg huisje. Bert en Manon waren namelijk reeds naar de curiosa shops gaan kijken. Vanuit Sodwanabay naar Umhlanga Rock (Durban) hebben we in een ruk afgelegd. Daar aangekomen hebben we eerst ergens wat gedronken en zijn toen in gaan checken in ons geust house. Om 19:00 zijn we weer op pad gegaan. Bert heeft ons zijn appartement laten zien waar hij in 1995 twee jaar heeft gezeten. Ik kan me zo voorstellen dat hij het hier wel heeft kunnen uithouden. Met een oprijlaan waar je absoluut niet zonder benzine wil komen te staan lag zijn appartement tegen het strand aan. Hij deelde het toen met Paul, onze gastheer in Joburg. Na nog wat siteseeing zijn we uiteindelijk beland bij een Italiaan in Umhlanga Rocks. Hier hebben we goed gegeten met zijn alle. Alleen Tanneke liet ons in de steek na twee happen van haar visgerecht zag ze het niet meer zitten. Ze voelde zich niet lekker en had al een aantal dagen last van diaree. Nadat wij gegeten hadden en ik de helft van mijn pizza meekreeg omdat ik hem niet op kon, hebben we Tanneke op bed gelegd.
30 September – Umhlanga Rocks De volgende dag moesten we het zonder meezingen, babbels voor twee en zonder onze goede spotter doen. Hetgeen toch jammer is want we kunnen wel stellen, dat zij zo mee had kunnen doen met Idols, loepzuiver en de ziel gerakend of zoiets,.. ahum. Zij
zou na het ontbijt weer snel het bed in kruipen. Die had ze die nacht namelijk maar weinig gezien. De toilet daarin tegen was een kompleet vertrouwde omgeving voor Tanneke. Met Bert en Manon zijn we die dag Durban gaan verkennen. Eerst naar het strand alwaar we over de promenade hebben gelopen en koffie hebben gedronken. Wat je meteen opvalt is het contrast met Joburg. Daar waar je in Joburg de auto niet uit mag, kun je hier redelijk veilig rondlopen. Net als in Joburg echter ziet het er hier allemaal heel gemoedelijk uit. Gekleurde en blanken mensen lopen hier schijnbaar gebroederlijk bij elkaar. Het leuke was ook dat daar waar je juist een hoop toeristen had verwacht, namelijk bij een groep schoolkinderen die aan het dansen en zingen waren, zag je juist alleen maar gekleurde mensen kijken. Langs het strand waren verschillende curiosa tentjes met houtsnijwerken en andere typische zulu artikelen. Hier hebben we voor Paul en Carla een giraffe gekocht en voor ma een tafeltje dat ze graag wou hebben. Als we dat allemaal maar ingepakt en mee het vliegtuig in krijgen. Na hier al weer veel te veel tijd aan gespendeerd te hebben zijn we naar een nog in aanbouw zijnde Harbour Front gegaan. Hier vandaan kon je vanuit een restaurantje de schepen de haven in zien varen. En met een milkshake gaat dat best prima. Na deze shake zijn we naar een shopping mall geweest waar Bert destijds zakelijk gezien bij betrokken is geweest. Een gigantisch complex waar je voor zo goed als alles voor terecht kunt. En dat hebben we geweten. De dames liepen de eerste winkel nog niet in of de rekken waren al uitverkocht. Met rokken t-shirts en jasjes liepen de dames de winkel weer uit. Bert en ik moesten dit natuurlijk niet alleen al vervelend aan zien maar mochten ook onze creditcard te voorschijn halen. We zijn toen uitgebreid gaan lunchen bij een Italiaanse koffie/broodjes/lunch/bar zaakje. Dit bleek achteraf zo vullend te zijn dat we van een normaal diner af hebben gezien die avond. Bert en Manon zijn die avond naar de film geweest en ik en Yvonne hebben TV gekeken en Tanneke vermaakt.
1 oktober – Umhlanga to Drakensberg Gister, want vandaag is het vandaag en gister is voor mij nu dus gister (kunt u het nog golven ~~~), zijn Bert, Manon, Yvon en ik eerst naar Sharks Board geweest. Dit is een organisatie die de stranden van Durban vrij proberen te houden van haaien. Dit doen zij d.m.v. netten die 400 meter voor de kust worden geplaatst. Elke ochtend worden deze netten gecontroleerd. En worden de vissen die in het net verstrikt zijn geraakt bevrijd. Tenminste, als deze vissen levend worden aangetroffen. Vaak komt het voor dat haaien in deze netten verstrikt raken en ter plekken ook omkomen. Veel haai soorten heeft namelijk geen kieuwen maar laten het water door hun mond naar binnen en halen daar het benodigde zuurstof uit. Maar als de haai dan verstrikt raakt vaak met mond als eerste wordt adem halen een beetje moeilijk. Deze haaien worden dan voor onderzoek meegenomen en ontleed. Een gedeelte van de ontleding gebeurt a publiek en kun je dus vanaf een tribune bij wonen. Tijdens deze ontleding wordt dan ook verder uitgelegd wat sharks board o.a. allemaal doet. Na dit toch wel zeer interessant bezoek zijn we van Umhlanga naar Drakensbergen vertrokken. Met nog steeds een zieke Tanneke in de auto zijn we zosnel als mogelijk (met een tussen stop) naar de Drakensbergen gereden. Hier kwamen we om 15:00 aan en hadden nog niet geluncht. Nadat we Tanneke in bad hadden gestopt hebben we geprobeerd ergens in de buurt iets te eten te krijgen. Dit is na het boeken van de Sani Pas Tour, dan uiteindelijk om 18:30 gelukt in de plaatselijke pub. Gezien wij hier om 17:00 uur al aan kwamen en de keuken pas om 18:30 zou open gaan, heb ik een paar wanhopig uitziende Duitsers geholpen door ze naar hun Backpackers te brengen. Deze bleek gelegen 10 km van het begin van de Sani Pas. (Deze Pas werd/wordt gebruikt om goederen van Zuid Africa naar en van Lesotho te vervoeren. Lesotho ligt namelijk midden in Zuid Africa en is omringt door een bergketen). Terug bij de pub aangekomen, ik dus heel stoer vertellen over al mijn avonturen op de Sani Pas. Maar niemand wou mij geloven dat ik, op deze alleen maar toegangbaar voor 4 bij 4 auto’s, was geweest en dus de volgende dag niet meer mee hoefde. Afijn na een vrij pittige currie soep en meer fish als chips, zijn we naar onze zieke Tanneke gaan kijken. Deze bleek te slapen en dat leek ons ook een goed plan.
2 oktober – Himeville Vandaag, want vandaag is vandaag en dus niet gister, hebben Tanneke en ik een ziekte dag opgenomen. We zijn met zijn tweeën in de Lodge gebleven en hebben hier o.a. wat gelezen en ja u begrijpt het al ook gewerkt aan dit verslag. Bert, Manon en Yvonne zijn met zijn drieën de Sani Pass tour gaan doen. Om 9:45 uur werden ze bij de Logde opgehaald en zouden tot 16:00 op pad zijn. Gezien ik die pas gister wel gezien had hoefde ik natuurlijk niet mee. Nu ze weer terug zijn blijkt dat die pas toch iets verder door loopt dan die 10 km die ik gister al gehad had. Is da effe balen. De pas loopt namelijk tot aan de grens met Lesotho alwaar de reizigers in een hut van allerhande informatie kregen over de pas, bewoners van Lesotho e.a. Het was een zeer hobbelige weg die naar 2800 meter hoogte toe liep. Heel grappig was het dat we wel een stempel bij de grens van Lesotho moesten halen om het land binnen te komen, maar dat we zonder bezoek aan het grenskantoor het land weer mochten verlaten. Het bleek dat de “uitgaansstempel” al ruim 2 maanden zoek was. Zoals reeds gezegd hebben Tanneke en ik heel gezellig van het schitterende uitzicht vanaf deze Lodge mogen genieten. Oh ja en Tanneke is naar de dokter geweest en heeft antibiotica gekregen. Het gaat al iets beter, ze zingt nog net niet (wat een geluk), maar heeft al wel weer behoorlijk wat babbels. Straks gaan we weer naar de pub om aldaar weer wat te eten. En dan zullen we wel weer snel te bed gaan. Want morgen gaan we weer terug naar Durban, zodat Tanneke en Bert kunnen golfen, Danny kan gaan duiken en Yvonne en Manon nog meer winkels onveilig kunnen maken. 3 oktober – Umkomaas Deze dag hebben we weinig van betekenis kunnen doen. Na het ontbijt in Himeville zijn we gaan rijden en hebben een min of meer toeristische route genomen naar Umkomaas. In Umkomaas hebben we ingecheckt bij het duik centrum Sea Feaver. De kamers waren hier klam en vochtig het geen overeen kwam met het weer, maar volgens mij ook versterkt werd door dat de badkamer bijvoorbeeld geen douchegordijn had. Tevens hebben we onder voorbehoud voor mij een duik geboekt voor de volgende ochtend. Na lunch in het bij gelegen restaurant zijn we naar Durban gereden en hebben daar geshopt, gegeten, en zijn naar de bios geweest (American Pie “The Wedding”). Na zo’n film kan het niet anders als dat je de hele weg terug naar Umkomaas met een stel giechelende meiden in de auto zit. 4 oktober – Durban De dag van de haaien. 6 uur ’s ochtends stond ik paraat om met mijn inmiddels iets verbeterde gezondheid een duik naar de zandtijgerhaaien te gaan maken. De duik waar ik erg naar uit had gekeken. In 2000 heb ik hier een stuk of drie duiken met deze jongens mogen maken. Hetgeen een
hele ervaring was. De procedure zoals beschreven over het duiken in Pontadura komt hier nagenoeg overeen. Alleen in Umkomaas vertrekken de boten vanuit een riviermond de zee op. Als je dan op de plek van bestemming aankomt, hetgeen toch wel een hele trip is, is het omkleden en te water. En als je dan op het rif aankomt ziet het er eerst wat somber uit, maar al gauw zie je dan de vissen en de begroeiing. Ook dit is weer redelijk te vergelijken met Pontadura, alleen dan wat minder begroeiing. Je kijkt nog eens om je heen en je raakt weer iets meer geacclimatiseerd. En bij de derde keer dat je om je heen kijkt blijken er gewoon een stuk of drie zandtijgerhaaien, op zijn Afrikaans regged tooth sharks, om je heen te liggen. Deze giganten zijn bijzonder goed gecamoufleerd en bij nader inspectie zou je haast willen voorstellen dat dit beest eens een tandarts bezoekt. Die tanden staan schots en scheef en geven het beest niet het meest vriendelijke uiterlijk. En als je niet te veel aandacht vraagt komen ze gerust nieuwsgierig eens een kijkje nemen en kan het zomaar dat je op een meter afstand oog in oog met deze alles eters ligt. Afijn dat was dus in 2000. Vandaag zou het allemaal anders lopen want, wat bleek, … de boot zat vol en er was geen rekening gehouden met iemand die speciaal voor deze beesten naar Umkomaas was gekomen. Geen goede reclame dus voor Sea Feaver. Ze hadden nog geprobeerd om mij op een andere boot te plaatsen. Echter deze zat vol met leerlingen en de kans dat ze Reggies tegen zouden komen was minimaal. Verder hadden ze s’middags nog een trip naar een wrak, maar ja daar was ik niet voor gekomen. Ja wat nu,…. dan maar een gezellig dagje naar Durban waar uiteindelijk toch nog 15 sharks op mij stonden te wachten. Gezien Tanneke de vorige keer in Durban op de toilet en in bed heeft gezeten, had zij de promenade van Durban nog niet gezien. Dus die hebben we als eerste bezocht. Even wat koffie gedronken en muffins gegeten en toen de verrassing. ‘S middags zijn we naar de Sharks geweest. Dit is het rugby team van Natal dat een wedstrijd zou spelen tegen Western Province. Bij aankomst hebben we eerst op het terrein van het stadium de sfeer geproefd. Onder het genot van een biertje en een hotdog hebben we die gekke Zuid Afrikanen eens goed kunnen aanschouwen. Rugby is kennelijk een hele familie bedoeling want man, vrouw, kinderen, heel de bups is aanwezig. Allemaal in de kleuren van hun favoriete team en vele met hun gezicht opgeschilderd met het embleem van het team. Allemaal in de beste stemming en gebroederlijk met de supporters van de tegenstanders. En dan het stadium, wij zaten zo goed als bovenin. Hetgeen Yvonne hoogtevrees gaf. Vanuit deze positie
hadden we niet allen goed uitzicht over het veld maar ook een schitterend uitzicht over Durban. Tijdens het spel hebben we onze longen uit ons lijf geschreeuwd en hebben we onze buurman, die voor de tegenpartij was, lekker zitten jennen. Wat overigens ook zijn vriend deed, die weer voor de Sharks was. Zo had hij aan ons uitgelegd dat een penalty drie punten kon opleveren. Dus bij elke penalty voor de Sharks vroeg Tanneke voor de zekerheid even na of dat dit een mogelijke drie punten zou kunnen opleveren. Ja ja ja, was dan het antwoord.De hele rugby avond was absoluut de moeite waard en zeker iets dat je gezien moet hebben. En na de domper van die ochtend, heb ik dan toch nog mijn haaien gezien. 5 oktober – Cape Town Vandaag zouden we het vliegtuig pakken naar Cape Town. Met twee giraffen als handbagage zijn we wonderbaarlijk door de douane gekomen en kwamen tegen zessen aan in onze lodge in Kaapstad. I.p.v. een Toyota Condor hadden we dit keer een VW bus met alles er op en er aan. Lekker ruim dus met plaats voor wel 7 passagiers en 1 bestuurder. Gezien Yvonne ooit nog eens buschauffeur heeft willen worden, kwam nu die droom uit en mocht zij ons chauffeuren naar onze lodge. Deze lodge lag achter Signal Hill, hetgeen een berg is die weer voor de Tafelberg ligt. Om zeven uur zijn we met Paul en Githa, die uit Joburg waren overgevlogen, gaan eten. Jacco, een vriend van Paul die we in 2000 ook al tegen waren gekomen, had het restaurant uitgekozen. Het restaurant lag aan de kust en je had dus een uitzicht over de zee. Het was een beetje een van alles restaurant waar o.a. sushi gegeten kon worden als ook andere niet oosterse gerechten. Na het diner zijn we terug naar de lodge gegaan om daar van een welverdiende nachtrust te gaan genieten. Tanneke sliep bij ons in de kamer op een soort slaapbank en onze kamer was weer eens fantastisch en lux ingericht. 6 oktober – Cape Point. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar het kantoor van Ernst & Young waar we Paul en Githa zouden ophalen voor een dag Cape Point. Na hier weer vetrokken te zijn hebben we onze weg vervolgd door Fishhoek naar het natuurpark Cape Point. Onderweg kon Tanneke het weer niet laten om haar gigantische spot vermogen te gebruiken en vanuit de auto een walvis te spotten. We merkten toen al dat deze dag aan een strakke planning zat, want er werd even getwijfeld of we wel zouden stoppen. Maar met een vastberaden Tanneke en wat hulp van de mede passagiers konden we Bert overtuigen om toch maar even te stoppen. Wij als een stel Japanners uit de bus om ver in de verte deze guppies te zien zwemmen. Na met de verrekijker nog even gekeken te hebben zijn we verder gereden. De weg naar Cape Point is een schitterende weg met veel mooie uitzichten en kleine gezellige dorpjes. In 2000 hebben Yvonne en ik in Fishpoint nog wat
gedronken en hebben hier de lokale vissers te werk gezien. Deze kwamen met hun bootje aanvaren en trokken de visnetten het strand op waarna de vis uit de visnetten op het strand gegooid werd en er zo op het strand een berg met vis ontstond. Tevens op de route lag een plaatsje waar pinguïns voltallig aanwezig zijn. Grappig om deze obertjes nu eens zonder dienblad te zien waggelen. We hebben ze van alle kanten kunnen bekijken, zwemmend, zonnend, schreeuwend (ze maken het geluid van een ezel) en slapend. Ook in het natuurpark Cape Point keek je je ogen uit. Hier waren de heuvels begroeid met schitterende gele en paarse bloemen. Het park eindigt bij Kaap de Goede Hoop waar je verder naar Cape Point kunt lopen. Vreemd genoeg is dit niet het meest zuidelijke puntje van Zuid Afrika. Dit is Point Algahus meer naar het oosten. Cape Point is wel het punt waar de Indische en Atlantische oceaan bij elkaar komen. Vanaf de punt van Cape Point werden we weer verrast door een kleine walvis die je in de baai van Kaap de Goede Hoop kon zien zwemmen. Even later zagen Yvonne en ik ook twee volwassen walvissen zwemmen meer bij Cape Point in de buurt. Na dit relatief korte bezoek aan Cape Point hebben we onze weg vervolgd naar de andere kant van de kaap. We zijn zo door het dorpje Houtbaai gekomen en door gereden terug naar Kaapstad. Hier hebben we even wat gedronken en Yvonne en ik hebben wat gewandeld langs het schitterende strand. Bij onze lodge aangekomen hebben we ons even omgekleed en zijn we naar de Waterfront gegaan. Dit is een groots opgezet winkel- en uitgaanscentrum aan het water en grenzend aan de haven van Kaapstad. Tevergeefs zijn we hier opzoek gegaan naar jongens bandjes die muziek alla LadySmith Black Mambazo produceren. Wel hebben we genoten van alle winkeltjes waar je Afrikaanse kunst kunt kopen en hebben we op een terrasje een biertje gepakt dat in hetzelfde cafe gebrouwen werd. De bierketels stonden letterlijk in het cafe. Om 19:45 werden we verwacht in een van de top 10 restaurants van Zuid Afrika. Hier hebben we weer met Paul, Githa, Jacco en nog twee Zwitserse vrienden gegeten. Ondanks dat dit één van de duurste restaurants was waar we gegeten hebben waren we hier per persoon slechts 20 euro kwijt. En dat dan met de nodige drankjes en flessen wijn.
7 oktober - Franshoek Pauls moeder Cecile, woont in Kaapstad en die vond het natuurlijk ook wel leuk om het reisgezelschap even te ontmoeten. Deze ochtend hadden we dus een gezamenlijk ontbijt. Cecile is een vriendin van Marie waar Yvonne en ik in 2000 weer bij hebben overnacht. En gezien Yvonne en ik Marie en Leo een paar dagen later nog zouden bezoeken, vond Cecile het natuurlijk nog wel even leuk om met ons nog wat te babbelen. Na ontbijt, koffie en de nodige foto’s zijn we terug gegaan naar de lodge. Tanneke, Bert en Manon zouden met zijn drieën gaan lunchen bij een bekende van Bert. Yvonne en ik hadden besloten nog wat van Kaapstad te gaan bekijken alvorens we onze reis zouden voortzetten naar Franshoek. Zo kwam het dat we toch weer bij aantrekkelijke kraampjes terecht kwamen en drie kussen slopen gekocht hebben. Yvonne wou zich zelf ook hier in Kaapstad berucht maken door ook hier een kleding winkel leeg te kopen. Dit laatste is niet helemaal gelukt gezien we nog maar beperkte ruimte overhadden in onze koffers. Ze heeft het dus bij een jasje gelaten. Vanuit het centrum van de Kaap zijn we nog even van het uitzicht vanaf Signal hill gaan genieten. Hier heb je en schitterend uitzicht op zowel de stad als op de Tafelberg. Met Yvonne als chauffeur hebben we onze weg verder vervolgd naar Franshoek. Franshoek is een wijngebied ongeveer 120 km van Kaapstad vandaan. En als je dan zo Kaapstad weer uitrijdt, dan valt in een keer weer die armoede op. De wijken opgebouwd met golfplaat huizen lijken vanaf de snelweg net vuilnisbelten. Het contrast is groot tussen deze gebieden en dan de rijkdom aan de andere kant van de Tafelberg. De weg naar Franshoek zat weer vol verrassende uitzichten. Gebergte links en rechts met mooie planten en bloemen langs de weg en in de landerijen. Om 16:00 uur kwamen we aan in Franshoek en hebben ons eerst ingecheckt. Hierna zijn we naar de wijnbrouwer Augusta gereden alwaar we een 5 tal wijnen geproefd hebben waaronder een wijn genaamd de tranen van de engelen. En toen als twee waggelende eendjes opzoek naar een restaurant. Met een bord soep en een struisvogel achter de kiezen voel je je weer een heel stuk beter. Hoewel een fles wijn met zijn tweeën wel weer aanslaat. Inmiddels waren onze mede reizigers weer aangekomen en ook deze hadden weer een dag vol ervaringen achter de rug. Zo hebben ze van 14:00 tot 18:00 aan tafel gezeten met een toch wel zeer interessante wijnbrouwer, die zijn achtergrond vreemd genoeg in de journalistiek had zitten. Een van de opmerkelijke uitspraken die hij had gedaan was dat praten over wijn uiteindelijk maar verveeld en er nog veel meer interessante onderwerpen
waren waar je over kon praten. En zo zijn uiteindelijk onderwerpen als aids en de Afrikaanse politiek aan de orde geweest. Gezamenlijk hebben we deze dag afgesloten met een fles wijn. 8 oktober – Hermanus Ook deze dag hebben Yvonne en ik weer gescheiden van de rest doorgebracht. Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt en hebben een van de schitterendste routes tijdens onze vakantie gereden. Vanuit Franshoek door een schitterende bergpas richting Hermanus. Hier kwamen we rond de klok van 11 uur aan. Er stond een harde wind en er stonden dus witte koppen op het water. In 2000 hebben we hier tientallen walvissen gezien. Gewoon vanaf de kust en dan op nog geen 50 meter afstand. Niet alleen spuitende en rondzwemmend maar ook springende walvissen. In eerste instantie ging het er niet op lijken dat we dit keer net zo gelukkig zouden zijn. Er waren wel wat walvissen te zien maar die waren in de verte en hielden zich relatief rustig. We besloten na een uur even wat te gaan drinken en eten. Zit je daar op een terrasje blijken die walvissen net een lunchbreak gehad te hebben. Vanaf het terrasje hebben we onder het genot van een kop chocomel en een broodje gerookte kip van verschillende springende walvissen kunnen genieten. Ja en dan ga je toch even wat door eten om dan ook deze walvissen vanaf de kant nog wat beter te kunnen gaan bekijken. Met camera in de aanslag hebben we zo nog verschillende walvissen gezien. Om 13:20 zij Yvonne “Danny nog 10 minuten en dan gaan we”, we hadden immers een afspraak bij Leo en Marie. Ze had het nog niet gezegd of er kwam een walvis weer vlak langs de kust zwemmen. Telelens had ik niet meer nodig maar ja op dat moment ga je ook niet even in de harde wind je lens wisselen. Dan maar closeups. Valk voor ons vertrek kwam ook nog even mister zeehond om de hoek kijken. Sandbaai is nog geen 3 kilometer van Hermanus verwijderd en hier wonen tegenwoordig Leo en Marie. Hun vorige huis staat in Kaapstad met een schitterende uitzicht op de Tafelberg. Ondanks dat dit huis door Leo zijn vader is opgebouwd was dit huis uiteindelijk niet meer te betalen en zijn Leo en Marie verhuisd naar hun vakantie woning in Sandbaai. We werden warm verwelkomt en na een bezichtiging van hun huis hebben we onder het genot van een kop thee bij gekletst. Marie vond o.a. dat ons ma maar weer eens moest komen kuier en dat ook wij maar weer eens terug moesten komen. Na dit gezellige weerzien zijn we weer vetrokken naar Franshoek om hier voor het donker weer aan te komen. We hebben deze avond een pizza besteld en hebben deze in onze gezellige Lodge met de tranen van engelen meester gemaakt. Allebei
waren we dood op en zijn vroeg naar bed gegaan. Tanneke, Manon en Bert zijn die dag terug naar Kaapstad gegaan en hebben o.a. de botanische tuinen bezichtigd. Deze hebben zo’n indruk gemaakt dat Tanneke zelfs toen wij al zo’n 3 kwartier onder zeil waren, alle geuren en kleuren van deze tuin aan ons over wou dragen. 9 oktober – Yzerfontein Na het ontbijt had Bert een zakelijke afspraak. Manon en Tanneke zouden met ons nog wat wijn gaan proeven. Zo hebben we nog de wijnen van Chamonix en La Motte geproefd. De La Motte wijnen vonden we het lekkerste. Dit was ook een vrij grote wijn makerij, waar we zo goed als tussen de eiken houten vaten de wijnen konden proeven. Toen we bij La Motte weg reden werden we door Bert gebeld. Zijn afspraak ging over een wijn makerij genaamd Rhebok in het dorpje Praag. Ook deze wijnmakerij was een bezoekje waard volgens hem, en gezien dit toch op de weg lag, waarom niet. Zo gezegd zo gedaan. En inderdaad, de wijn makerij lag op een schitterend stuk grond met een prachtig aangelegde tuin. In het restaurant hebben we genoten van rooibos thee en een stuk taart. Nadat we die taart er weer afgewandeld hadden konden we het toch niet laten om ook hier nog even te proeven. Of het nu kwam door al die alcohol of niet, van de drie wijn makerijen die we die dag gehad hadden vonden we deze laatste toch wel de lekkerste. De route naar Yzerfontein was weer meer dan de moeite waard. Met een aantal bergpassen en wederom schitterende vergezichten zijn we dan uiteindelijk met zijn vijven in Yzerfontein aangekomen. Yzerfontein is een soort vissers plaatsje met een meerderheid van de huisjes bedoeld als vakantie huis voor Zuid Afrikanen en voornamelijk Europeanen. Onze gastheer van die avond was een Groninger, die zogoed als heel zijn leven in Zuid Afrika heeft doorgebracht. Een druk mannetje die de hele lodge zelfstandig heeft opgebouwd. Hij zat boordevol verhalen en dat hebben we geweten. We hebben die avond gegeten in het, in de lodge gelegen, restaurant, dat ook weer geheel door hem zelf gerund werd. Het restaurant was erg gezellig aangekleed met allerlei vooral authentieke tierelantijntjes uit zowel Nederland als uit Afrika. Ondanks dat hij beloofde dat wij de enige gasten van die avond zouden zijn, kon hij toch de deur niet dicht houden voor een ouder Nederlands stel dat die avond in hun vakantie huis waren aangekomen. Tijdens het voorgerecht, hetgeen bestond uit zelf gemaakte bitterballen, kregen we de eerste helft van het levens verhaal van Rene te horen. Hij heeft o.a. zeven jaar als ranger in het Kruger Park gewerkt. Hetgeen de 7 mooiste jaren van zijn leven waren. Tijdens de struisvogel, en de vis voor de andere, kregen we te horen dat
hij zijn vrouw zou verlaten en over een week, twee weken zijn geliefde in Alkmaar zou opzoeken. En tijdens het nagerecht, een Don Piedro wat een soort milkshake met sterke drank is, maakte Rene zijn verhaal af met nog meer wonderbaarlijke avonturen. 10 oktober – Amsterdam Nog één nachtje slapen en dan zouden we weer op het vliegtuig stappen naar huis. Maar niet voordat we eerst een bakje koffie zouden zijn gaan drinken bij het Nederlandse stel (Erna en Chris) dat we de vorige avond hadden leren kennen. Hun vakantiehuis lag aan de kust en was op palen tegen een berg aangebouwd. Tijdens de koffie hadden we dus een schitterend uitzicht over de baai van Yzerfontein. Niet verkeerd hoor, zo’n vakantie woning met drie slaapkamers, een aparte bar, een open keuken en een ruime woonkamer met allen uitzicht op de zee. En als je dan geluk hebt, zie je de walvissen nog voorbij zwemmen ook. Helaas hadden wij dit geluk niet, maar een goede bak Douwe Egberts gaat er altijd wel in. Na de koffie zijn we vertrokken naar het vliegveld om weer die giraffen als handbagage te proberen in te checken. En het is ons warempel weer gelukt. Alleen toen we het vliegtuig in wouden lopen moesten we die lange nekken toch inleveren. Op de tussenstop in Johannesburg moesten we die beesten op de normale bagage band ophalen. Toch raar een paar van die lang nekken op een rolband. Gelukkig waren ze heelhuids overgekomen. Op reis van Joburg naar Frankfurt hadden Bert en ik zo weinig beenruimte dat Bert niet eens met zijn kont zijn stoel kon raken. Halverwege zat hij namelijk al klem. De stewards zagen gelukkig ook wel in dat dit niet een werkbare situatie was en dus kregen Bert en ik twee naast elkaar staande stoelen, zodat we onze stelten schuin kwijt konden. En dat terwijl de stoelen met extra beenruimte bezet waren door kabouter plopjes die met hun beentjes konden bengelen alsof ze op een paddestoel zaten. Maar na zo’n zware reis, waar we, zoals u heeft kunnen lezen, behoorlijk hebben moeten afzien kon dit er ook nog wel vanaf, ……. ahum. En daarmee eindigde onze reis en dus ook dit verslag. Gelukkig hebben we nog wat dingen bewaard, want wie wat bewaart, die heeft wat. Zo wil ik nog eens die twee duiken naar de Reggies maken, Yvonne nog meer voor Zuid Afrikaanse kleding gaan shoppen, Bert wil nog meer wijn proeven, Tanneke heeft nog geen dolfijnen gezien en Manon kan het niet oneens zijn met Yvonne. Dus zoals gezegd: wie wat bewaart, die heeft wat. Dat wordt één der volgende jaren nog maar een keer naar Zuid Afrika. Wat een straf.
