Actieplan voor jobs is nodig!

Links

Socialistisch 1€

steunprijs: 2 €

België-Belgique P.B. 1190 Brussel 19 BC 4383 P2A6269 Maandblad van

(verschijnt niet in augustus en december)

Nov.-Dec. 2003

nr. 229 afgiftekantoor 1190 Brussel 19 Ver.uitg.: Fr. Bliki, Brusselmansln. 11 1140 Brussel

Strijd - Solidariteit - Socialisme

Actieplan voor jobs is nodig!

Voor de verkiezingen beloofde Verhofstadt in zijn onnavolgbare, “optimistische” stijl dat hij deze regeerperiode 200.000 jobs zou creëren. Het zeer povere resultaat van de werkgelegenheidsconfe­rentie - 60.000 jobs enkel en alleen door een algemene loonlastenver-laging en dienstencheques - toont aan dat het spelletje blufpoker van Verhofstadt uit is. Hij heeft geen enkele troef meer in handen. door Stef Saliën

Bij de Ford-vestiging van Genk gaan 3000 jobs voor de bijl. De sluiting van de Ford Transit-afdeling in Genk veroorzaakt ook een serieuze “afslanking” bij de onder­ aannemers. Bij 6 toeleveringsbedrijven van Ford Genk en bij transport- en schoon­ maakbedrijven worden nog eens 1.100 jobs geschrapt. Bovendien is de toekomst van de Ford-vestiging op het ogenblik aller­ minst verzekerd. Er is voorlopig enkel een toezegging van de directie voor de assem­ blage van het nieuwe Mondeo-model, een model dat ondertussen reeds 15 jaar oud is. Over de installatie van een nieuw pro-ductieplatform, noodzakelijk voor de pro-ductie van andere modellen, wordt op 15 november beslist. In 1992 waren er bij Ford Genk nog 13.864 werknemers! Het ACV becijferde dat het afgelopen jaar maar liefst 5.000 jobs in Limburg zijn verdwenen. Bij de NMBS moeten volgens spoorbaas Vinck 4540 jobs verdwijnen tegen eind

NMBS:

Vinck wil duizenden jobs weg pag. 4

2005: 1098 bij het personeel dat instaat voor het onderhoud van de spoorwegin-frastructuur, 1088 bij de technische ploe-gen die instaan voor het onderhoud van het rollend materieel, 1055 bij het loket- en stationspersoneel en 284 bij de afde-lingen huisvesting en schoonmaak. Bij De Post wil Thys het met 8000 per-soneelsleden minder doen. Door de in-voering van het geo-route sorteringssys-teem wordt 80% van het personeel in de nachtploegen overbodig. Door de af-schaffing van de tweede uitreikingsronde wordt ook het aantal mensen in de uitrei-king sterk gereduceerd. Belgacom gaat in februari 2004 naar de beurs. Privati-sering zal ook daar leiden tot massaal banenverlies. De loonlastenverlaging van de regering is geen oplossing voor de creatie van ba-nen. Het zijn de gevolgen van de wereld-wijde economische crisis en de overpro-ductiecapaciteit die de kapitalistische klasse dwingen om haar productieappa-raat af te bouwen en fabrieken te sluiten. De Europese regeringen en ook de vak-bondstop bieden hiertegen geen enkel weerwerk. We hebben een vakbondsleiding nodig die bij ontslagen niet een doekje voor het bloeden probeert uit de wacht te slepen bij overleg, maar de strijd organiseert voor elke job. Eén die op zo’n moment de solida­riteit opbouwt binnen de sector, de re­gio en desnoods nationaal. Die het sta­kings­wapen gebruikt niet om stoom af te laten, maar om te bouwen aan een krachts­­­verhouding om te winnen.

Groenen: Binnenkort gerecycleerd door de SP.A? pag. 2

20.000 betogers in Genk op 18 oktober. Enkel het uitbouwen van een reële krachtsverhouding zal de bazen tegenhouden. Kortom: die een mobiliserend actie­plan uitwerkt. Een radicale arbeidsduurvermin-dering tot 32 uur met behoud van het volledige loon en met bijkomende aanwervingen is nodig. Net als een stopzetten van de afbraak van de openbare diensten. Grote bedrijven die met ontslagen of sluiting dreigen, moeten worden ge(her)nationa-liseerd. De Britse overheid staat onder druk om de uitbating van de spoor-

Bolivië: Volksopstand dwingt president tot ontslag

pag. 8

wegen terug te hernationaliseren, nadat de privatisering van de jaren ’90 catastrofale gevolgen had op het vlak van de dienstverlening en de veiligheid van personeel en gebruikers. Bouw met de LSP mee aan een stevige linkerzijde binnen de vakbonden, om ook in België onze rechten en onze jobs te verdedigen!

Ford Genk:

Toegevingen na acties personeel pagina 6 en 7

http://www.socialisme.be

2

Politiek

O

vechten tegen het nieuwe seksisme

p 11 november gaat in Brugge de nationale vrouwen­ dag door. Deze dag gaat nagenoeg onopgemerkt voorbij. Feminisme wordt algemeen als “verouderd” beschouwd. Ondertussen neemt het seksisme dag na dag toe, maar vandaag mag je je daar niet meer boos over maken als je niet als “preuts” te boek wil staan.

___________________________________________________ door Ann Van Cutsem ___________________________________________________ Vrouwen worden op grote schaal als objecten gebruikt in advertenties, vaak met softporno­grafische beelden. Vroe­ ger reageerde de vrouwenbewe­ ging hiertegen, maar onder­

tussen zijn we naar het schijnt beland in een post-feminis­tische maatschappij. Vrouwen zijn onafhankelijker en vooral jonge vrouwen zijn meer zelf­ze-ker, ook op seksueel vlak. Deze ideeën worden vrij alge­ meen aanvaard en passen in een ideologie die de nadruk legt op individuele vooruitgang binnen het kapitalistische sys­ teem. In de media en vooral ook in vrouwenbladen wordt gepro­ pageerd dat vrouwen een beter leven kunnen krijgen door vooral zichzelf te veranderen. Het kapi­ talistisch systeem wordt hierbij natuurlijk niet in vraag gesteld. Deze evolutie ontwikkelde zich tegen de achtergrond van de neoliberele afbraak van collec­tieve verworvenheden, be­ reikt door door collectieve strijd van vrouwen en mannen. Vrou­ wen worden gestimuleerd om indivi­du­ele oplossingen te vin-

den. Ze hebben immers gelijke kansen (wat tegengesproken wordt door alle cijfers over o.a. werk­ge­legenheid, lonen, armoe­ de) en die moeten ze maar grij­pen. En als vrouwen daarin niet sla­gen, ligt dat aan hen zelf. Weg met het klaagfeminis­me! Girl Power! Leve de seksuele bevrij­ding! Aan seksuele beelden is van­ daag de dag zeker geen tekort. Tegelijk is er een constante drei­ging van de terugkeer van het puri­tanisme. We worden ge­dwon­gen om te kiezen tussen de “mo­re­le orde” of “alles moet kunnen”. Op vlak van seksualiteit heeft zich de laatst 10 jaar een om­ ke­ring van de waarden voor­ gedaan. Wat gisteren subver­ sief was, is vandaag deel van de heersende orde, een peiler van de wereldeconomie. De vrije con­sumptie van seks is geen uitdaging van de nieuwe wereld­orde, maar beantwoordt aan haar belangen. Seks is immers een heel winst­gevend product, verhan­ deld in pornomagazines, prosti­ tutie, seksreizen,... Porno is een echt massaproduct ge­ worden. Via de televisie komen de beelden de huiskamer in.

Begroting:

De regering goochelt, op onze kosten

Socialistisch Links

Stel: je gaat als jong gezin een lening aan van 50.000 euro om een huis te bouwen. Je haalt je geld op bij de bank, soupeert dat op aan alles behalve je huis en gaat dan met uitgestreken gezicht bij de gemeente (“de gemeen­schap”) aankloppen om je bouwplannen te financie­ren. De kans is groot dat je gek wordt ver­klaard. Als de regering geld uitgeeft dat ze voor iets anders had bedoeld, kan ze echter nog altijd bij ons - de arbeiders en hun gezinnen - terecht. En heet zoiets “een budgettaire meevaller”. Ongeveer iets dergelijks is er met de begro­ting voor 2003 en 2004 gebeurt. De overname van het Belgacom-pensioenfonds - 5 miljard euro, gespreid over 2 jaar - dient enkel om de slechte financiële situatie van de regering te verdoezelen. Vande Lanotte, SP.a-minister van Be-groting, en premier Verhof­stadt (VLD) hopen zo hun rege­ring voorbij de verkiezingen van juni 2004 te tillen. Al verschillende jaren smukken liberalen en sociaal-demo­ craten (daarvoor nog met de groenen) de begroting op met eenmalige operaties. Zonder

de overname van het Belgacom-pensioenfonds zou de regering in 2003 en 2004 met een gezamenlijk tekort zitten van 1,7% van het BBP (alle goe-deren en diensten die in België worden geprodu­ceerd). Tel daarbij de verkoop van Credibe (een voormalige overheidsin-stelling voor hy­po­the­ cair kre-diet), voor 2,8 miljard euro, en Verhofstadt zou met een tekort van 2,7% hebben ge­zeten, wat al aardig de 3%norm van de Europese Unie benadert. Het toont ook aan hoe snel de te-korten zouden oplopen zonder de uitverkoop van staatseigen­d ommen en overheidsdiensten. Bij Belgacom vielen dui­zen­ den ontslagen en moet de overheid het pensioenfonds overnemen om het geprivati­ seerde Belgacom concurren­tieel te houden (voordien moes-ten de winsten bijspringen om­dat het pensioenfonds - be­legd in aandelen - met verliezen op de beurs werd geconfron­teerd). Dit betekent dat de belastings-betalers (overwegend arbeiders en hun gezinnen) de komende jaren de pensioenen van Belgacom moeten over­nemen omdat de regering met het pen-sioengeld van de Belga­ com-werknemers (waarvoor

ze zelf hebben gewerkt) haar schulden aan de banken gaat afbetalen! Het “socialisme zal voorwaar gezellig zijn of niet zijn”, dixit Stevaert. En dit nog allemaal in de ver­onderstelling dat er volgend jaar een economische groei van 1,8% wordt gerealiseerd (niet genoeg om de werkloosheid te laten dalen). Volgens Edwin De Boeck, hoofdeconoom van KBC Asset Management, heeft de regering in 2005 zelfs een groei van 4% (!) nodig om niet in het rood te geraken - zonder met budgettair bedrog of zware be­ sparingen rekening te houden. “Iedereen weet dat de toestand van het federale budget onhoudbaar wordt. (…) Maar niemand durft het te zeggen.”, aldus Karel De Gucht (VLD) in De Standaard (18/10/2003). Als we de komende jaren nog een fatsoenlijk pensioen, een uit-kering voor werkloosheid of ziekte - laat staan een degelijke job - willen hebben, zullen we een socialistische massabewe-ging moeten uitbouwen om het verrotte kapitalisme omver te werpen. Bouw mee aan de LSP om zo’n socialistisch alternatief te realiseren. Peter Delsing

Reclame voor een auto, "getest voor het plezier" aldus de tekst bij bijhorende afbeelding... Maar vooral via het internet is de drempel, zelfs tot de meest extreme vormen van pornografie (ook kinderporno), heel laag geworden. Via pop-ups en spam wordt porno massaal aan de man gebracht, want hoewel er inmiddels ook “vrouw­vrien­ delijke” porno bestaat, is de porno-industrie nog steeds op mannen gericht. Volgens Ame­ ri­k aanse cijfers wordt 98,8% van de porno door mannen ge­ consu­meerd. Maar wat is er zo verkeerd aan pornografie? Seks verkoopt nu eenmaal goed. Het pro­bleem is dat het vrouwen redu­ceert tot lustobjecten en dat het ideeën van mannelijke domi­n an­t ie versterkt, ideeën die helaas diep geworteld zijn. De manier waarop vrouwen worden voorgesteld, versterkt boven­d ien de idee dat hoe vrouwen eruit zien belangrijker is dan wat ze zeggen, denken of doen. Anti-seksisme wordt tegen­ woor­d ig echter gelijkgesteld met anti-seks. Vrouwen die zich beledigd voelen door pornogra-

fische beelden en seksistische beeldvorming zijn zogezegd preuts en behoudend en hebben een probleem met seks. Seksistische beelden reduceren echter vrouwen tot objecten waardoor ongelijkheid en discriminatie in bredere zin worden versterkt. Pornografie is echter niet de oorzaak van vrouwenonder­ drukking, het is een product van het kapitalisme, een maat­ schappij gebaseerd op ongelijk­ heid. Want seksisme verdeelt. Racisme en pornografie zijn slechts enkele van de middelen die hiervoor worden gebruikt. Het werpt obstakels op voor eenheid in de strijd voor echte economische en materiële veranderingen, noodzakelijk voor het verbeteren van het leven van vrouwen en mannen. Ver­ deeldheid binnen de arbeiders­ klasse versterkt de kapitalisten. En wie zei ook al weer dat wie niet leeft zoals hij denkt, begint te denken zoals hij leeft? Juist. Lenin.

De "Zwiterse consensus" overboord gegooid De rechts-populistische Centrum-Democratische Unie (UDC) boekte tijdens de parlementsverkiezingen van 19 oktober een spec­tacu­laire overwinning en wordt de eerste Zwitser­se partij. De UDC behaalde 27 %, de hoogste score ooit voor een rechts-populistische of ex­ treem-rechtse partij in Europa. De Zwitsers geloofden lang dat hun land immuun was voor de crisis, wat doorbroken werd door het failliet van Swissair. De Zwitsers stemden tegen de neoliberale politiek, sommigen via de groenen of de sociaal-democraten, die campagne voerden rond het behoud van de sociale verworvenheden; ande­ren stemden voor de UDC, die vooral campagne voerde

tegen de immigratie en tegen een open buitenlandbeleid (bv. tegen­over de EU). Het demagogisch, protec­ tionis­tisch discours verbergt de neoliberale oriëntatie van deze partij. Hun leider, de miljardair Blocher, eist een belastings­ verlaging voor de rijken en verzet zich tegen staats­in­meng­ing in de economie, zelfs inzake Swissair en het behoud van deze jobs. De polarisatie links-rechts luidt het einde in van de consensus­ politiek naar Zwit­sers model en stelt de vraag naar een nieuwe arbeiderspartij, die in staat is om de strijd te voeren tegen de asociale poli-tiek en UDC-kiezers kan terug- winnen op een links pro­gramma.

Politiek

A

Agalev: binnenkort gerecycleerd door de SP.a?

galev komt de crisis na de verkiezingsnederlaag van 18 mei niet te boven. In de peilingen doen ze het vandaag nog slechter dan toen en intern is er grote verdeeldheid over de te volgen weg. ___________________________________________________ door Geert Cool ___________________________________________________

De heisa rond de goedkope woning die Chantal Pauwels huurt bij het Antwerpse OCMW deed er ook geen goed aan. Agalev slaagde er op een week in om Pauwels van onschuldig schaap tot grote zondebok om te dopen en dan nog eens een flauwe poging te doen om dat beeld om te draaien. De groenen raakten hierdoor enkel verder in de dieperik. De door­zichtigheid van de ma­neu­ vers ter verdediging van het on­populaire beleid dat ze mee voe­ren, wordt door hen zelf toe­geschreven aan “onhandige commu­nicatie”. Agalev-sche­pen Pairon blijft intussen volhou­den

dat zijn partij “goed bezig” is in Antwerpen. Dat maakt dui­delijk dat het niet zozeer de commu­ nicatie is die verkeerd is, maar wel de boodschap - los van hoe die naar voor wordt gebracht. Intussen woedt intern een discussie over het al dan niet aansluiten bij het kartel SP.a-Spirit, om zo toegang te hebben tot de rijkelijk betaalde parle­m entszetels. Daarmee beves­tigt de partij haar imago van partij die alle principes over­boord gooit om aan de vetpotten te kunnen blijven zitten, iets wat eerder duidelijk werd bij de verdwijning van Doel, de wapenleveringen aan Nepal,...

De SP.a is vandaag geen arbeiderspartij, ze wil eerder een “sociaal-progressieve partij” zijn. Daarbij is het voorbeeld de Democratische Partij in de VS, een kiesmachine waar reclame­ bureaus een veel grotere in­ breng hebben dan de leden. Met de evolutie naar een rechtse en een “linkse” burger­lijke pool, lijkt voor Agalev de enige uitweg het aansluiten bij het kartel van Steve Stevaert. Zo’n kartel kan illusies op­ leveren. Vooral bij de zoge­ naam­de pro­gres­sieve intellec­ tuelen, die hierin de grote groen­ linkse eenheid zullen menen te her­kennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisa­ ties. Na Aga­lev kan trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n “linkse” pool heeft zeker een

ruim kies­p otentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n for­matie ver­wacht dat ze tegen de neo­liberale logica of tegen de be­langen van het pa­tronaat zou in­­ gaan, vergist zich. Ook binnen de revolutio­ naire linker­zijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aan­ getrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een “cleaning of the decks”, een schoon schip maken met tijdelijke, voor­namelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat funda­ menteel in crisis verkeert zal zo’n “linkse” pool vrij snel een pri­v a­­tiserings- en sanerings­

Politieke crisis in Antwerpen De politieke crisis in Antwerpen houdt verder aan. Op dit ogenblik loopt een tuchtprocedure tegen zowat de halve Antwerpse politietop. Verschillende schepenen worden bedreigd met een gerechtelijke vervolging in de nasleep van het VISA-schandaal.

SP.a-schepen Tuur Van Wallendael is erg open over de Antwepse crisis in een interview met “Knack”. Bij een mogelijke gerechtelijke vervolging naar aanleiding van het VISA-schandaal dreigt volgens hem een implosie van het college. En voegt hij eraan toe: “We weten op dit ogenblik echt niet wat we moeten doen. (...) We hebben geen scenario klaar”. Van Wallendael vult snel aan dat dit voor

zijn carrière niet erg is, omdat hij toch op pensioen kan gaan en zeggen: “ge kunt allemaal mijn kloten kussen”. Qua perspectief kan dat tellen. De Antwerpse perikelen maken vooral dui­delijk dat de traditionele politici geen enkel antwoord te bieden hebben op de pro­blemen waarmee ze geconfronteerd worden. Bovendien maken de schan­ dalen een schril contrast duidelijk tussen de groeiende werkloosheid, armoe­de,... onder brede lagen en de luxe-uitgaven die gebeurden door het establishment. Het aantal werklozen in de stad Antwerpen is gestegen tot 16% en burgemeester Janssens stelde dat, indien de huidige economische si­tuatie aanhoudt, er ernstige besparingen zullen komen. Op dit ogen­blik moet jaarlijks 110 miljoen

Links opinie Socialistisch Onze

V.U.: F. Bliki, Brusselmanslaan 11, 1140 Brussel

3

Chantal Pauwels machine worden voor de bur­ gerij. Waar we nood aan hebben is een nieuwe, massale arbei­ ders­partij op een socialistisch programma.

Geen enkele partij verdedigt de belangen van de arbeiders en hun gezinnen

euro afbetaald worden voor de stadsschuld, terwijl de stijging van de werkloosheid leidt tot een toename van de kosten. Dit schept een ideaal kader voor de grootste partij, het Vlaams Blok. Het Blok biedt echter geen oplossingen. Zo beperkte het haar commentaren over de stadsbegroting tot de eis om minder geld te steken in het stedelijk onderwijs, dat jaarlijks 50 miljoen euro “verlies” maakt. We kunnen dus niet vertrouwen op de “oppositie” van het Vlaams Blok, dat nog zwaardere besparingen eist! Waar er nood aan is, is een beleid dat vertrekt van de belangen van de meerderheid van de Antwerpenaren.

Stemrecht: ons laten verdelen tegenover de patroons?

door Guy Van Sinoy dat de meer­d erheid van de bevolking tegen de toekenning van het stem­recht is. Bij wie er juist ge­peild werd en de manier waarop de vragen werden geformuleerd, is een ander paar mouwen. De regionale verkiezingen van 2004 naderen. Elke politicus vraagt zich af of de aanvaarding of de verwerping van zo’n wet zijn of haar partij stemmen zal kosten. Wanneer we de zaken van nabij bekijken, zien we snel dat de mooie democratische principes in de vuilbak worden gesmeten wanneer een eerste on­gunstige opiniepeiling ver­ schijnt. Ook SP.a en PS benaderen het migrantenstem­recht allerminst vanuit het stand­punt van klasse-eenheid tegenover de patroons. Meer dan 2 eeuwen geleden ver­vingen de Montagnards tijdens de Franse Revolutie het

cijns­k iesstelsel - waarbij het stem­recht een voorrecht voor de rijken was - door stemrecht voor alle burgers (en niet enkel op gemeentelijk vlak) onafge­ zien hun nationaliteit. Maar dit waren revolutionaire leden van de burgerij, die toen een beetje meer stoutmoedig waren dan de politieke kruideniers van bij ons vandaag. Moeten we aan de demo­ cra­tische middelmatigheid van onze politieke leiders sinds de geboorte van België herinne­ ren? 10 oktober 1830, toen de volks­m assa’s zich op de barri­cades opofferden tegen de Hollandse legers, besliste de voor­lopige regering om “tijdelijk” het oude cijnskiesstelsel aan te ne­men. Op een bevolking van 4 miljoen verkozen 46.000 stem­­gerechtigden een Natio­ naal Congres, bevoegd voor de uit­werking van een Grondwet.

Het “tijdelijke” karakter van deze beslissing duurde 63 jaar. Het was wachten tot in 1893 toen, onder druk van de sta­ kingen voor het algemeen stem­ recht, het cijnskiesstelsel plaats­ maakte voor het meer­voudig stemrecht (elke man een stem; zij die een huis hadden, belastingen betaalden of een diplo­ ma hadden, kregen meerdere stemmen). Het was pas in 1919, uit schrik voor de uitbreiding van de Russische Revolutie, dat het alge­ meen enkelvoudig stem­recht werd ingevoerd. Maar enkel voor de mannen! De vrou­wen mochten pas stemmen voor de parlementsverkiezingen in 1948 - 118 jaar na de Bel­gische onafhankelijkheid. De burger­ lijke politici die zich zo graag beroemen op de “demo­cra­tische tradities van België” zouden zich deze data eens moe­ten herinne-

ren. Het stem­recht werd bewust gebruikt om de arbeidersklasse te ver­zwak­ken en te verdelen tegen­o ver de patroons. De VLD, als schoot­hond van het patro­naat, doet vandaag niets anders. LSP/MAS is voor het stem­ recht en het zich verkies­baar stellen van iedereen die in Bel­ gië verblijft. Op zich is dat niets revolutionairs: het bestaat al tientallen jaren voor de sociale ver­kiezingen. De grote meerder­ heid van zij die zullen genieten van de uitbreiding van de demo­ cratische rechten zijn arbei­ders. De uitbreiding van het stem­recht voor iedereen die in Bel­gië verblijft, zal de arbeiders in staat stellen om hun ver­d eeld­h eid gemakkelijker te over­stijgen en de arbeiders­beweging sterker maken tegen­over de patroons.

Socialistisch Links

De kwestie van het migran­ ten­stemrecht voor de gemeen­ te­raadsverkiezingen staat in het centrum van de politieke belangstelling. De vorige rege­ ring besloot het thema pas na de ver­k iezingen terug op te ne­m en. Maar de regering is ver­deeld: PS, SP.a, Spirit en MR zijn voor. De VLD is tegen. De oppositiepartijen cdH en Ecolo zijn voor. CD&V, NV-A, Vlaams Blok en het FN zijn tegen. Een alternatieve meerderheid in het parlement is mogelijk. Alle maneuvers lijken echter toe­g elaten. Hugo Coveliers, kamer­fractievoorzitter van de VLD, dreigde ermee de “alarm­ belprocedure” - voorzien in de Grondwet - in te schakelen om het debat in het parlement te blokkeren. Rechtse kranten als Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg hielden een peiling om aan te tonen

Syndicaal

4

D

NMBS: Vinck sabelt in tewerkstelling

e onderhandelingen zijn volop aan de gang tussen Vinck en de vakbonden. Move 2007 is zogezegd van tafel geveegd en er wordt nu enkel gesproken over een sociaal plan voor 2004-2005. Ook al is Vinck akkoord om 2007 als eindatum te laten vallen, in wezen verandert er niets aan het herstructureringsplan. De kleine rel over het exacte aantal ontslagen was hiervan een eerste aanwijzing. door een correspondent Vinck hield het op 4544 banen minder tegen 2005, de vak­ bonden hadden 5828 begrepen. Sinds mei dit jaar (toen voor het eerst het cijfer van 10.000 naar voor werd gebracht) zijn al 615 spoormannen vervroegd op pen­sioen gegaan. Voor het einde van dit jaar zullen er onge­ twijfeld nog bijkomen. Als je dit bij de 4544 telt, kom je boven de 5000 uit tegen 2005 (of 10.000 tegen 2007). De personeelsinkrimping zal vooral te voelen zijn bij het onderhoud en in de stations. Daar verdwijnen ruim 3000 van de 4500 banen. Dit zal onge­twijfeld tot nog meer vertra­gingen leiden. Op 24 oktober werden we geconfronteerd met de eerste vrieskou. Gevolg: een bovenleidingsbreuk in Antwer­pen, die heel het treinverkeer in de war

stuurde, en op andere plaatsen een wisselstoring, een storing in de seininrichting en nog een bovenleidingsbreuk. Dit zal in de toekomst eerder regel dan uitzondering zijn, als her­stellingen alleen nog zullen ge­beuren als dingen al kapot zijn. Nu al is er geen tijd meer om alle herstellingen en na­zichten aan de treinen te doen. Bijna dagelijks zijn er vertra­gingen wegens technische problemen. Is het wachten op een treinramp? Terwijl de prijzen van de treintickets met 3,6% zullen stijgen in 2004 gaat de dienstverlening er zienderogen op achteruit. Voor het personeel is er geen enkele zekerheid over het be­ houd van hun job. Er zijn ge­ sprekken met Mobistar om B-Telecom, een van de weinig winst­gevende activiteiten van

Maandag 29 september was er een 24-urenstaking in de Nederlandse, Belgische en Franse havens. Duizenden dokwerkers kwamen in Rotterdam samen om tegen de “port package” te protesteren. Dit is de “compromistekst” die de Europese voorstellen om de havens te liberaliseren, onderstreept.

zakelijke diensten in de haven, ging de haven lopen met de winst. Tegelijkertijd bouwde er zich in Antwerpen een serieuze schuldenberg op, wat betekende dat er meer druk kwam om verschillende delen van het havenbedrijf te privati­s eren. Vandaag zijn we zover en dit wordt door de haven­arbei­ders niet in dank afgeno­men. Uit Antwerpen vertrokken 2500 dokwerkers naar de betoging in Rotterdam. Bij het vertrekpunt waren 2 politieke partijen aanwezig: LSP en Vlaams Blok. De aanwezigheid van het Vlaams Blok, waar­onder Jan Penris die tevens in het Havenbedrijf zit, leidde tot heel wat negatieve reacties bij de dokwerkers. Terwijl de partij de dokwerkers voor zich pro­beert te winnen door ronkende uit­ spraken in haar pamfletten - een pamflet dat begon met de aanspreektitel “kameraden” - hebben de dokwerkers ook ge­merkt dat de woorden en daden van het Blok niet overeen­komen. In het Europees parlement heeft de partij niets gedaan tegen de liberalisering van de haven­arbeid. In Antwerpen zit de partij via politieke vertegen­ woordiging mee in het Haven­ bedrijf. Het Blok staat niet aan de kant van de dokwerkers. Ze be­weren dit wel, maar tegen­ over het havenpatronaat be­ weren ze juist hetzelfde! De afgevaardigden van het Vlaams Blok werden daar terecht op gewezen door de dok­werkers. Zolang er weinig acties waren kon het Blok zich

de NMBS, over te nemen. De schoonmaak van treinen en ge­ bouwen zou uitbesteed worden. Wordt B-cargo een privé-onder­ neming, met alle gevolgen van­ dien voor het personeel, of niet? Zelfs met behoud van een zelfde statuut voor alle spoor­ weg­bedienden, zal het perso­ neel moeten inleveren. De Eu­ ro­pese Unie wil met de liberali­

Socialistisch Links

Dokwerkers in het verweer tegen de aantasting van hun statuut

Met de zogenaamde zelf­ afhan­deling (waarbij bedrijven eigen, niet-erkende dokwerkers kunnen inzetten) wordt het sta­tuut van de dokwerkers, vast­gelegd in de befaamde Wet Major, bedreigd. Er is zowel een bedreiging op sociaal vlak, als op vlak van lonen, arbeids­ voorwaarden en veiligheid. De vrees van de haven­ arbeiders komt niet uit de lucht vallen. De laatste 15 jaar wor­ den erkende statuten in alle Euro­pese havens steeds meer uit­gehold. Niet enkel door de zelfafhandeling voor de mat­ rozen, maar ook door de intrede van allerlei nepstatuten, inte­ rims, enz. Op dit moment hebben in de Antwerpse haven al een duizendtal arbeiders de ta­ ken overgenomen van er­kende havenarbeiders, maar dan tegen een loon dat 30% lager ligt! Naast de gehate zelf­afhandeling staat er in de “com­promistekst” dat de loods­diensten op termijn zullen wor­den geliberaliseerd. Genoeg om woedend over te zijn! Zeker als je weet dat Antwerpen tot de jaren ’90 enorm veel investeerde in het haven­ bedrijf. Terwijl de gemeen­telijke overheid zorgde voor de nood­

sering van het spoorverkeer namelijk langere werkuren en kortere intervals tussen 2 shifts in­voeren. Dit zal ongetwijfeld ge­volgen hebben voor de veiligheid. Voor vele Vlaamse politici is re­g io­n alisering de oplossing voor de NMBS. De deelstaten mogen sinds kort geld voor­ schieten om sommige werken eerder te laten uitvoeren. Voor Vlaan­deren werd direct duide­lijk waar de prioriteiten van deze regering liggen. Er wordt 375,8 miljoen euro geïnvesteerd in de Liefkenshoektunnel (spoor­ verbin­ding naar de haven van

Antwerpen) en 40,9 miljoen euro in het vormingsstation in Zee­brugge. Investeringen die enkel bedrijven ten goede komen, terwijl de reizigers in de kou blijven staan. Privatisering en regio­ nalisering zijn geen oplossing: noch voor het personeel, noch voor de reizigers. Het personeel en de reizigers moeten in­spraak hebben en kunnen meebeslissen over ons open­baar vervoer. We moeten samen vechten voor het behoud van onze openbare diensten: in dienst van de bevolking, niet van de bedrijven.

Kortjes Casterman

weg­stoppen achter haar retoriek en holle woorden. Nu de dok­ werkers er een aantal acties op hebben zitten, wordt duidelijk wie wel en wie niet aan hun kant staat. Met de LSP kregen we wel goede reacties op ons pam­flet, ook al is onze partij nog klein en niet zo bekend. De acties mogen nu niet worden stopgezet. Er is nood aan een actieplan dat er ook op gericht is om tot eenheid te komen met andere sectoren waar met liberaliseringen of privatiseringen wordt gedreigd. Samen moeten we vechten voor de bescherming van ons statuut! Micha Teller

De drukkerij Casterman in Tournai ging failliet in juni 2002. 333 arbeiders verloren er hun job. De lokale secretaris van de BBTK, Régine Verstraeten, verheugt zich erover dat "2 op de 3 arbeiders van Casterman werk hebben gevonden, terwijl de grafische sector in herstructurering zit en met reële moeilijkheden wordt geconfronteerd" (Le Soir, 7/10/2003). Wanneer je de cijfers bekijkt, zie je dat 213 van de 333 arbeiders werk hebben gevonden (64%), maar dat slechts 144 daarvan een contract van onbepaalde duur hebben (al weet men niet in welke sector, of met welk salaris). 33 hebben een contract van bepaalde duur. 11 werken interim, 11 zitten in een banenplan en 14 anderen hebben een "ander type contract". 56 anderen volgen een nieuwe opleiding. De enige waarvan we zeker zijn dat ze is blijven werken volgens haar kwalificatie en haar vorige salaris is de secretaris van de BBTK!

Cockerill Terwijl een tragisch ongeval van vorig jaar met meerdere slachtoffers werd herdacht, deed een nieuw dodelijk ongeluk zich voor in de fabriek van Chertal. Een 30-jarige arbeider die in onderaanneming werkte, werd getroffen door de grijparm van een hefkraan. Hij stierf enkele uren later aan zijn verwondingen. Bedrijven maken meer en meer gebruik van onderaanneming en interim-arbeid om de flexibiliteit en de uitbuiting op te drijven. Dikwijls worden arbeiders in deze laatste sectoren op een taak gezet zonder dat men de tijd neemt om aan hen de gevaren uit te leggen.

Actie loont Bij Volkswagen Vorst onderbraken de arbeiders spontaan het werk om te protesteren tegen de stresserende werkomstandigheden aan de montageband van de nieuwe Golf (model 5). Resultaat: het bedrijf ging over tot nieuwe aanwervingen (wel met contracten van bepaalde duur). Bij Carrefour in Drogenbos zijn de winkelbedienden in actie gegaan omdat de rijen voor de kassa’s, bij gebrek aan personeel, tot 45 minuten konden duren. Een hele groep klanten kon gewoon met een vol wagentje voorbij de kassa lopen! De directie ging ook hier onmiddellijk tot aanwervingen over en het huidige personeel mag bijkomende uren presteren. Het grootste deel van het personeel werkt er deeltijds.

Europa: besparingen en verzet

D

Duitsland: verzet tegen besparingsbeleid groeit

e SPD van premier Schröder leed de afgelopen periode een reeks pijnlijke nederlagen in lokale verkiezingen. De reden hiervoor: “Agenda 2010”, het omvangrijkste besparingsprogramma op de kap van arbeiders, werklozen, jongeren en gepensioneerden in Duitsland sinds de Tweede Wereldoorlog. door Tania Niemeyer Agenda 2010 omvat o.a. aanvallen op de werkloosheids­ uitkering, de gezondheidszorg en de pensioenen. Werklozen zullen in de toekomst ge­ dwongen worden om gelijk welke job te aanvaarden (ook al is die job aan de andere kant van het land). De werkloos­heids­ uitkering wordt in de tijd be­perkt en zal na 1,5 jaar terug­vallen op een OCMW-uitkering. Dit betekent dat mensen sneller in de armoede zullen terecht­komen. Tot nu toe was een gewoon doktersbezoek gratis, maar ook dat zal veranderen. De achtergrond voor het asocia­le beleid van Schröder is de aanslepende economische cri­sis. Duitsland wordt gecon­ fron­teerd met een toenemende werk­loosheid (officieel 4,2 mil­ joen) en een gigantisch begro­ tingstekort. Schröder is niet in staat om aan de Maastricht-cri­ te­ria te voldoen en veel steden en gemeenten zijn feitelijk failliet. De gewone man zal voor de crisis moeten betalen. De grote bedrijven en de rijken krijgen de ene belastingsverla­ging na de andere. Omwille van de traditioneel sterke band tussen de vak­ bonden en de sociaal-democra­ tische SPD kon Schröder tot nu toe op de steun van de vak­ bondsleiding rekenen. Hoewel de vakbonden begin dit jaar een aantal lokale en veelal symbo­ lische acties tegen de bespa­

ringsplannen organiseerden, hadden ze beloofd om geen pro­test meer op de been te brengen. Dat blijkt niet te lukken. In oktober gingen de congressen van de 2 grootste vakbonden door, IG Metall en Ver.di (die alle werk­nemers uit de diensten­ sector, inclusief alle openbare diensten, organiseert). De vak­ bonds­leiding moest rekening houden met de enorme woede onder de basis en gebruikte daar­o m een meer strijdbare retoriek. Maar dat was niet alles. Traditioneel worden poli­tici uitgenodigd om een toe­spraak te houden. Deze keer werden ze in het beste geval met ijskoude stilte ontvangen. Mees­tal werden ze echter op boe­geroep onthaald. Sommi­g en hadden affiches waarop stond: “Dit beleid verdient geen applaus, maar verzet.” De nieuwe voorzitter van IG Metall moest dan ook stellen: “als de sociaal-democratie zo voortdoet dan kan ze in de toe­ komst mischien geen politieke bondgenoot meer zijn voor ons”. Het is in dit kader dat moties van linkse vakbondmilitanten succes hadden, vooral een motie die opriep tot deelname aan een nationale betoging op 1 november in Berlijn. Het congres besloot eensgezind de betoging te ondersteunen en ervoor te mobiliseren. De po­ ging van voorzitter Bsirski om

de oproep tot actie zo vaag en abstract mogelijk te houden, viel in het water. Dit is een enorm succes. Het is de eerste keer dat de vak­ bonds­leiding verplicht wordt om tegen het beleid van haar sociaal-democratische vrienden in de regering te mobiliseren. In de deelstaat Nord Rhein­ Westfalen was er al een beto­ ging van 45.000 staatsbedien­ den tegen de verhoging van werkuren en aanvallen op het vakantiegeld en de eindejaars­ premie. Meer dan 15.000 metaal­a rbeiders uit de regio Süd­d eutschland namen deel aan stakingsakties tegen aan­ vallen op de sectorale CAO’s. Op 14 oktober zetten ploegen van Daimler Chrysler (12.000 man) hun werk stop om tegen de aanvallen op hun statuut te protesteren. Dit gebeurde één week na werkonderbrekingen bij Daimler, Porsche en Bosch. De idee om op 1 november in Berlijn te betogen is voor de eer-

Nederland is in recessie. De regering heeft dit niet alleen aangegrepen om een massale aanval op de sociale zeker­heid in te zetten - zowel op ziekte­kosten, verzeke­ ringen voor arbeidsongeschiktheid en regelingen voor de einde­loopbaan, als op werkloos­heidsuitkeringen en banen­plannen moet worden bespaard. Maar ook de loonkosten moeten eraan geloven.

partners (regering, werkgevers en vakbonden) tot een akkoord gekomen over een loonstop voor de jaren 2004 en 2005. In ruil voor een pauze van 2 jaar in het uitvoeren van een onbelang­rijk deel van de zware bezui­n igings­ronde van 17 miljard euro die Balkenende de ko­mende 4 jaar wil doorvoeren, heeft de vakbeweging toe­ gezegd om geen loonstijgingen te eisen bij de CAO-onderhan­ delingen. Concreet betekent dat voor de Nederlandse loontrekkenden dat ze er in koopkracht op achteruit zullen gaan. Automatische loon­indexering - de aanpassing van de lonen aan de prijsstijgingen - is in Nederland al jaren on­bestaand. Ook de andere buurlanden en be­lang­rijke handelspartners van België - Frankrijk en Duitsland - staan er economisch niet al te best voor. Welk gevaar heeft dit voor de Belgische arbeiders­ klasse? Niet alleen zal de sterk van de export afhankelijke Bel­

gische economie een slechter resultaat boeken dan waar de regering-Verhofstadt op hoopt. Ook hier zullen de patroons luider beginnen te roepen om een meer gematigde groei van de loonkosten. Met de wet op het concurrentievermogen uit 1996 - die stelt dat de Belgische lonen gemiddeld niet sneller mogen groeien dan in de buur­ landen Nederland, Duitsland en Frankrijk - hebben ze daar ook een “wettelijke” stok voor achter de deur. De regering is de patroons al tegemoet gekomen met de lasten­verlichtingen die ze de komende jaren als cadeau heeft toegezegd. De vakbonds­leiders hebben die uitverkoop van de sociale zekerheid nog maar eens hun zegen gegeven. Het zal voor de bazen echter niet genoeg zijn. Voor dit en volgend jaar samen is er een loonnorm afgesproken van maximaal 5,4%. Nu de lonen veel lager lijken uit te vallen in Nederland

Pingo Poultry Midden september werd door de directie de sluiting van het be­drijf, een kippenslachterij te Ste­voort (in de buurt van Hasselt), nog voor het jaareinde afgekon­ digd. 150 arbeiders wil men ontslagen, 200 arbeiders zullen naar de vestiging in Maas­mechelen worden overgeplaatst (waar er 320 mensen werken). De vakbonden onderhandelen een sociaal plan voor de 150 die met ontslag bedreigd worden (pré­pensioen op 52, ontslag­vergoeding,…). Om de directie onder druk te zetten zijn de arbeiders in Stevoort in staking gegaan. Een sociaal plan is meer dan niks, maar het zal geen enkele job behouden.

Franstalige leraars

1 november: 100.000 betogers in Berlijn

Loonstop in Nederland: ook gevolgen voor Belgische arbeiders

ste keer besproken op een nationale coördinatiemeeting van werklozeninitiatieven, Attac, etc. eind augustus. Het idee werd gelanceerd door onze Duitse zusterpartij SAV (Sozia­lis­tische Alternative). SAV, in samenwerking met Interna­tio­naal Verzet, organiseerde een staking van 1500 scho­lieren (vooral uit het beroeps­onder­wijs) in Kassel. Omwille van dit succes was één van onze leden de offi­ciële spreker voor de jongeren op de betoging. Met 100.000 deelnemers werd de betoging veel groter dan verwacht, een uitdrukking van de enorme woede die aanwezig is. En dat ondanks het feit dat de vakbondsleiding in de praktijk geen campagne heeft gevoerd. SAV voert nu campagne voor een algemene 24-uren staking om de Agenda 2010 effectief te kunnen stoppen. Het is duide­lijk dat er in Duitsland een enor­me strijdbaarheid bestaat en alle

In november vinden er onder­ handelingen plaats tussen de onderwijsvakbonden en de Franstalige Gemeenschap over de lonen. De vakbonden eisen een loonsverhoging van 10%. De regionale regering antwoordt dat de marges "klein zijn". Een minis­ter van Ecolo, Jean-Marc Nollet, is echter naar voor ge­ komen met het voorstel om het loon van de Franstalige leer­ krach­ten op het niveau van hun Vlaamse collega’s te brengen, wat een loonsverhoging van 7% zou veronderstellen… De mini­ster van Onderwijs, Pierre Ha­zette (MR), meldde dat het hier ging om 'een breuk van de rege­rings­ solidariteit". De verkie­zingen van 2004 zijn duidelijk niet veraf meer. De Ecolo-minister heeft er alle belang bij om de sympathie van de leerkrachten te winnen, als hij de electorale achteruitgang van zijn partij wil afremmen.

in­grediënten aanwezig zijn voor een sociale explosie. Het enige wat ontbreekt - en daarom voor vertraging zorgt - is een mili­tante leiding van de arbeiders­klasse.

Op 20 september waren er in Nederland 20.000 betogers tegen de bezuinigingsplannen van Balkenende. Onze Nederlandse zusterorganisatie Offensief voert actief campagne in de vakbonden tegen het sociaal akkoord dat werd gesloten. zullen de patroons harder aandringen bij de vakbonden om in loononderhan­delingen niet het maximale van de loonnorm te vragen. Het is een reëel gevaar dat de vakbondsleiding - die in het geval van het ABVV in nauw contact staat met de regering via de SP.a - voor de druk zal zwichten om maar geen loon-eisen te stellen. Als het volgend jaar

verkiezingen zijn geweest en de economie niet merk-baar beter presteert, zal ook de roep om de loon­index­atie af te schaffen weer heviger te horen zijn, in aanloop naar de volgen-de onderhan­delings­ronde over de loonnorm. Jan Van Emous

Socialistisch Links

De groeiverwachtingen voor de economie zijn voor 2004 0,6% (EU: 2%) en er wordt ver­wacht dat de werkloosheid in 2004 net als dit jaar met 100.000 zal stijgen. De over­ heids­b egroting zal, ondanks de zware besparingen, dit en vol­gend jaar op een tekort af­ stevenen dat dicht bij de boven­ grens van 3% komt die in het Sta­biliteitspact van de Euro­pese Munt Unie is vastgelegd. In Nederland zijn de “sociale”

Kortjes

5

6

Drama in Genk

Acties personeel dwingen directie tot toegevin-

Ford Genk D

e Ford-arbeiders en de syndicale delegaties hebben een eerste overwinning behaald. 2 maanden eerder dan gepland, heeft de directie op papier toegezegd om de nieuwe generatie Mondeo’s in Genk te produceren. Bovendien valt op 15 november aanstaande nog een andere belangrijke beslissing: dan bepaalt de Ford-directie of Genk voortaan ook de Galaxy en het nieuwe cross-overmodel mag produceren. Een dossier door Eric Byl

Als dat laatste doorgaat, is er minstens tot 2012 werk voor 5 à 6.000 mensen, zoniet voor hooguit 3.000 tot 3.500. Uiteraard is deze overwinning slechts heel voorwaardelijk. Uit er­varing weten we dat de belof­tes van de Ford-directie, zelfs als ze op papier staan, geen slui­tende garanties zijn. Boven­dien bestaat er niet de minste duidelijkheid over het lot van de 3.000 zogenaamde overtollige arbeiders en zijn er bij de toe­leveranciers nu al 730 banen ge­sneuveld. Niettemin betekent het al heel wat om een multinational als Ford tot zo’n toegeving te dwin­ gen. Zonder 3 weken lang Ford in een wurggreep te nemen door de Transit en belangrijke onder­ delen niet te laten ver­trekken, zou de directie nooit tot zo’n toegeving zijn overge­gaan. De directie zal het mis­schien niet graag toegeven, net zomin als de politici, maar het stil­vallen van de Transit-produc­tie in het Britse Southampton en het feit dat ook in Turkije de pro­ductie van de Transit in het gedrang

Socialistisch Links

Politieke spelletjes en lobbying Zoals bij iedere grote sa­ nering werden ook bij Ford po­litieke spelletjes ge­speeld. Het heeft nog nooit een fabriek ge­red, maar net zoals bij Renault en Sabena had het vakbonds­a pparaat ook nu van politieke lobby­ing de hoeksteen van haar stra­tegie gemaakt. Een heuse task force van de rege­ring werd aan­g esteld. De syndicale dele­gaties wer­den van ministerie naar minis­terie gesleept en hadden zelfs een ontmoe­ ting met de Vlaamse mini­sterpresi­dent, Somers dus. De steun van de politici bleef echter bij een paar mooie kiek­jes, om de kiezer te tonen hoe solidair onze politici wel waren. Voorts “kregen” de arbeiders een gratis concert georgani­seerd door VLD-kandidaat Herman Schueremans en SP.a kandi­ daat Chokri Mahassine. En gesponsord door “bevriende multinationals” als Coca Cola, Maes Pils en Pizza Hut. Wie dat concert mocht mee­ma­ken zal zich wellicht afge­vraagd hebben wat die pensen­kermis met de strijd van Ford te maken had, tenzij een pu­blici­teitscam­pagne voor de regerings­p artijen.

Geen wonder dat er heel wat arbeiders grom­den: “wij hebben geen muziek nodig, maar werk”. Eerder die dag (18 oktober) was op de betoging, tussen de talloze delegaties uit bedrijven als Opel en VW, een gezamen­lijke delegatie van alle “demo­cratische par­tijen” opgevallen. Met zo­veel politieke steun zou je toch verwachten dat er meer mogelijk is dan de han­den in de lucht te gooien en zich machteloos te ver­kla­ren. Die zogenaamde “machte­ loos­heid” is eigenlijk niets meer dan een rookgordijn om mede­plichtigheid in dit soort sociale dra­ma’s te verbergen. We weten uiter­aard niet wat er deze keer van aan was, maar net als bij Renault en Sabena was er ook nu weer minstens een ver­moe­den dat de regering al maan­den was ingelicht - maar wijse­lijk zweeg. De baas van de staats­veiligheid verklaarde on­omwonden dat ze al van juni op de hoogte waren dat er bij Ford iets stond te gebeuren.

kwam, hebben de doorslag gegeven. Daarmee wordt meteen geant­woord op de “goede raad” van de politici. Die gooiden de armen in de lucht, verklaarden zich zo goed als machteloos en raadden de arbeiders aan om vooral de overblijvende 6.000 jobs niet in gevaar te brengen door te radicale acties. Zij wisten nochtans net als iede­reen op het bedrijf dat de contracten met de onderaan­nemers slechts liepen tot 2006 en dat het zonder strijd na 2006 met Ford Genk wellicht helemaal afgelopen zou zijn.

Twee maten, twee gewichten.

Wie zijn rekeningen niet betaalt, krijgt doorgaans een deurwaarder op be­zoek. Betaal je je wagen of je huis niet af, dan wordt er beslag op gelegd. Ben je werkloos, dan behoor je na enige tijd tot het “so­ciaal profitariaat”. En dat moet uiteraard worden gestraft! Heb je geen pa­pieren? Dan ben je illegaal en kan je opgesloten worden en uitgewezen. Wanneer je echter als patroon de CAO en andere afspraken niet naleeft en duizenden gezinnen van hun inkomen berooft, dan worden je goederen niet in beslag genomen, wordt je niet beboet, opgesloten of uitgewezen, maar biedt de regering je een lasten­

verlaging aan.

De Ford-directie had haar saneringsplannen nog maar net bekend gemaakt, of de propa-gandamachine om die aan-vaardbaar te maken schoot al in werking. We­reld­vreemde “spe­cialisten” als de pro­fessoren Blanpain en De Grau­we, of gouver­neur Hilde Houben-Bertrand, berekenden ons voor dat het industriële tijdperk voor Bel-gië is afgesloten en dat we ons voortaan maar beter op de dien-sten en de kennisjobs kunnen richten. Yves Desmet - hoofdredac­teur van De Morgen, maar vooral iemand die zich door­gaans met de stroom laat meevoeren - vat de argu­men­ten nog eens sa-men: 40 jaar geleden was Vlaan­­ deren agrarisch, dan be­gon een industriële cyclus die nu op zijn einde loopt. In het tijd­perk van de globalisering is een verschuiving van dit soort in­d ustriële activiteit naar lageloon­landen steeds onvermijdelijker. Je kunt die evolutie wat afrem-men, maar de trend is onaf-wend­

baar. Conclusie: strijd voor het moeten trou­wens niet teveel ilbehoud van die jobs is zin­­loos. lusies koesteren: de 21e eeuw is We kunnen beter in­ves-teren niet meer het koloniale tijd­perk in “toekomstgerich­te sec­toren”, van weleer, de zo­g e­n aam­­d e waarin “we de rest van de we- lage loonlanden be­s chikken reld nog wel aan­kunnen”. over steeds meer goedkope Desmet noch Blanpain, De ge­s choolde arbeids­k rachten. Grauwe,… lijken zich eraan te Binnenkort zijn Desmet, Blan­ storen dat in de zo­genaamde pain en co misschien ook wel “toe­k omst­g erich­t e” kennis­ over­tollig, voor zover dat ooit economie vorig jaar maar liefst an-ders is geweest. 15.000 jobs verloren ging. Die “trend” zette zich ook in 2003 Lees verder op pagina 7 door met een ge­schat verlies van 22.000 jobs. Dat is ook lo­gisch. Welk be­d rijf wil haar re­search op middel­l ange ter­ mijn im-mers vol­ ledig los­­koppelen van haar pro­duc­ tie? Als we de pro­ductie niet hier kunnen hou­d en, dan zullen onder­ zoek en dien­sten o n v e r - m i j d e l i j k Op 18 oktober betoogden duizenden arbeiders in Genk. LSP/MAS was aanwezig met vol­gen. de slogan "vechten voor iedere job" Desmet en co

Het antwoord van de regering-Verhofstadt op de woordbreuk van Ford: “we moeten ploegen­a rbeid aantrekkelijker maken”. Kortom, met gemeenschaps­g eld wil Verhofstadt bedrijven als Ford betalen om onze ge­zondheid te ondermijnen. Hij doet dat, naar verluidt, in ons be­lang. Wedden dat we weldra beschuldigd zullen worden van medische overconsumptie? Volgens Verhofstadt en co heeft Ford trouwens een reden om haar eerdere beloftes niet na te leven: de loonkosten zijn “te hoog”, en dus moeten er loon­ lastenverlagingen worden door­ gevoerd. Zou Verhofstadt eens

willen overwegen dat mensen hun huur niet graag betalen, dat die huur dikwijls te hoog is en huurverlagingen goed van pas zouden komen? Van een oppositie die een beetje oppositie is, zou je ver­ wachten dat ze Verhofstadt eens flink aanpakt over de dubbele standaard die hij han­ teert. Niets daarvan. Hoewel de loon­last in een bedrijf als Ford slechts 7% bedraagt van het totale kostenplaatje, luidt het bij de oppositie in koor: meer lasten­ verlaging. Die plaat is onder­ tussen al grijs gedraaid, maar ondanks alle lastenverla­gingen blijft de werkloosheid toenemen en de uitkering afne­men.

Van industriële maatschappij naar kenniseconomie?

Drama in Genk

Hoe strijden tegen multinationals in het tijdperk van globalisering?

Noch lastenverlaging, noch politieke lobby, noch de wet-Decroly heeft Ford tot welke toegeving ook aangespoord. Politici, academici en vakbondsbureaucraten zullen daar-uit besluiten dat ze machteloos staan tegenover de willekeur van de multinationals. Op die manier ont-lopen ze hun verantwoorde­lijkheid en hoeven ze zelf niets ernstigs te ondernemen. LSP zal de laatste zijn om de macht van die multinationals te ontkennen. Geen enkele macht is echter ongenaak­baar, zeker niet als de arbeiders­klasse verenigd is. Dat laatste werd op kleine schaal geïllustreerd bij Ford. Hoewel de Ford-arbeiders behalve wat morele steun en een betoging annex concert in Genk er vooral alleen voor stonden, slaagden ze erin om de Ford-directie tot toegevingen te dwingen. Beeld je maar eens in wat mogelijk was geweest indien de vakbondsapparaten ook werkelijk gemobiliseerd hadden in andere bedrijven en solidariteits-

stakingen hadden georganiseerd. Een regio­nale staking in Limburg of een soli­dariteitsstaking in het Gentse Volvo (deel van de Ford-groep) en andere assemblagebedrijven hadden een krachtsverhouding kunnen op­ bouwen. Niet alleen tegen Ford, maar ook en vooral tegenover de regering. Op die manier had die gedwongen kunnen worden om kordater op te treden tegen de Ford-directie, met de mogelijke dreiging beslag te leggen op de Ford-tegoe­den en het bedrijf in eigen beheer herop te starten. Een dergelijke houding zou de Belgische regering noch door de buitenlandse overheden, noch door het patronaat in binnen- en buiten­ land in dank worden afgenomen. Het zou echter op een enorme solidariteit vanwege de arbeiders op internationale schaal kunnen rekenen. Laat ons niet vergeten dat iedere job die verdwijnt de ge­m eenschap zowat 25.000 euro kost aan sociale zekerheidsbijdragen, belastingen en

ongebreidelde flexibi­liteit, liberalisering van voor­m alige diensten, ondermijning van ar­ beidscontracten, etc. - dat de sterke imperialistische mach­ ten aan de rest van de wereld op­dringen. Het komt erop neer dat alle sociale be­perkingen op de vrije markt moeten worden op­geheven. En dat in “het al­ gemeen belang”. Ver­hofstadt ver­woordde deze illusie met zijn stelling dat er niet minder, maar meer vrije markt nodig was om de armoe­de op de wereld te be­strijden. In een periode van economi­ sche recessie zullen de han­ dels­belemmeringen en maat­ regelen om de eigen burgerij uit de wind te zetten meer en meer toenemen. Meteen zal het belang groeien om in iedere cruciale regio ter wereld, en daarbij behoort ook Europa - po­ten­tieel nog steeds de grootste markt ter wereld, een indus­triële aanwezigheid te hebben.

Getuigenis van André Fontaine, 25 jaar arbeider bij Renault-Vilvoorde afgedankt bij de sluiting in ’97 Om de sluiting aanvaardbaar te maken heeft Renault een toneel opgevoerd. Eerst door in het bedrijf een showroom met zetels, telefoon en stapels dagbladen in te richten voor werkzoekende arbeiders. Ver­ volgens door talloze pannelen met jobaanbiedingen te plaat­ sen, waarvan vele al vervallen. Bovendien verbond Renault zich ertoe om op de bedrijfs­ terreinen de komende 3 jaar 400 arbeiders over te nemen (aanvankelijk had men 1500 gezegd): 200 het eerste jaar, dan 100 en nog eens 100. Die arbeiders verrichten kleine wer­ ken in de plaatslagerij, montage van uitlaten en van banden. Ze moesten loons­vermindering en meer flexibi­liteit aanvaarden en verloren hun premies. Tenslotte beloofde men de werkzoekenden met oplei­dingen bij te staan. Probeer het je eens in te beelden: arbeiders die jaren bij Renault werkten,

maar tegelijk willen we waarschuwen voor illusies. Niet alleen omdat wetten op allerlei mogelijke manieren omzeild kunnen worden, maar bovendien omdat ze onvermijdelijk een krachtsverhouding op een gegeven moment weerspiegelen. Doorgaans worden dat soort wetten, zodra de krachtsverhoudingen gekeerd zijn, uitgehold. Van Decroly en Attac zou je verwachten dat ze zich daarvan bewust zijn.

moesten een nieuw vak leren. In welke branche? Aan welk loon? In welke voorwaarden? De meesten waren daar niet toe bereid. De selectie gebeurde nogal willekeurig op basis van het dossier op de personeels­ dienst. Het is niet omdat men jaren lasser is geweest, dat men niets anders kan. Sommi­ gen werden om psychische of fysische redenen geweigerd. Anderen werden zonder de min­ ste vorming georiënteerd naar slecht betaalde jobs (afwasser in de horeca) om er vanaf te zijn en aan te tonen dat men “snel” ander werk kon vinden. Voor Renault werkte ik als fotograveur. Ik heb dus een oplei­ding als infograficus (lay out op PC) aangevraagd en werd geselecteerd. Gedurende 4 maanden kregen we een op­ leiding in de privé. Langs Frans­ talige kant waren we met een dertigtal. Uiteindelijk heeft men ons gezegd dat het teveel kostte en dat we de opleiding maar bij de FOREm (de Waalse tegen­ hanger van de VDAB) moesten vervolledigen. De meesten hebben opge­geven. Ik heb als enige de vor­ming gedurende 2 jaar voort­gezet. Op de FOREm-opleiding was ik de enige werkzoekende. Alle anderen waren infografici, ge­stuurd door hun werkgever om hun vorming goedkoop te per­fectioneren. Eigenlijk was de opleiding op hun maat ge­ sneden. Ik vond dat shocke­rend. Natuurlijk hebben ze recht op

André Fontaine bijkomende vorming, maar hun werkgever heeft voldoende mid­ delen voor een private opleiding. De FOREm moet zich richten op werk­zoeken­den. Normaal moest op de vor­ming een stage van 3 maanden in een bedrijf volgen. De FOREm liet me echter weten dat ik te oud was (meer dan 50), dat de markt verzadigd was en dat het geen zin had mijn vorming verder te zetten. Ik ga ervan uit dat ze van bij het begin mijn geboorte­ datum hadden gelezen in mijn dossier! Men heeft mij jaren aan het lijntje gehouden voor niets.

Socialistisch Links

Na de wet-Renault, de wet-Ford?

Er zijn allerlei argumenten om geen krachtsverhouding op te bouwen. De sluiting van Renault baarde de gelijknamige wet die de patroons voortaan “verplicht” vooraf aan te kondigen wanneer ze ons op straat willen gooien. Intussen heeft oud-Ecolo parlementslid Vincent Decroly in maart van dit jaar, in samenwerking met de Werkgroep Economische Democratie van Attac, een strenger wetsvoorstel ingediend. LSP zou zo’n wet uiteraard niet afwijzen,

nuttige productie. Multinationals kunnen wel degelijk bestreden wor-den, ook in het tijdperk van globali-sering. Waar vroeger een compro-mis nog min of meer mogelijk was op basis van de eco­nomische groei-fase, is de mogelijk­heid van een der-de weg - tussen ka­pita­lisme en so-cialisme - vandaag zo goed als uit-gesloten. Gedeelte­lijke, kortstondi-ge over­ winningen op de multinatio-nals zijn mogelijk mits het opbou-wen van een krachtsverhouding. Een lang­durige fase van systemati-sche toe­gevingen door de multina-tionals is echter uitgesloten binnen het kapitalisme. Dat vergt een funda­men­­tele breuk ermee en de op­bouw van een socialistische maat­schappij.

Na een sluiting, welke reconversie?

Desindustrialisatie en delokalisatie Wat Blanpain, De Grauwe en Desmet uitbraken, is fors overdreven. Maar hun stellingen zijn uiteraard wel gebaseerd op een evolutie uit het verleden. Delokalisatie van hele secto­ren, vooral de arbeids­intensieve, naar lage loon­landen is een kenmerk geweest gedurende tientallen jaren. De textielindus­trie heeft daar wellicht het zwaarst onder geleden. De groei van de wereldmarkt en de wereldwijde arbeidsdeling hebben vooral in de zware in­dus­trie een grote tol geëist. Zal dat ook in de komende jaren de belangrijkste trend zijn? Wetenschap en techniek zijn vandaag tot op zo een niveau ontwikkeld dat in hele sectoren de kapitaalvereisten - om telkens weer nieuwe en betere machines en productiemetho­ des te ontwikkelen - zodanig groot zijn dat de loonkosten eigenlijk slechts een klein on­ der­deel vormen van de to­tale kost. De nabij­heid van een af­z et­m arkt, een goeie infra­s truc­­t uur en politieke stabili­titeit ne­men toe in be­lang. Globalisering is niet enkel, zelfs niet voor­ al, een econo­m isch verschijnsel. Het is in de eerste plaats een politiek regi­me - van

werkloosheidsuitke­ringen. De afdanking van 3.000 Ford-arbeiders kost met inbegrip van direct banenverlies bij de onderaan­nemers het eerste jaar na de af­dankin­gen zowat 100 miljoen euro aan de gemeenschap. Een studie van de Nationale Bank vestigt er bovendien de aandacht op dat 75% van de verloren banen nooit wordt gecompenseerd. Kortom: binnen het kapitalisme kunnen de arbeiders niet anders dan te vechten voor iedere job. Produc­ tiviteitsverhoging betekent binnen dit systeem niet minder werk en meer vrije tijd voor iedereen, maar integendeel: meer werkloosheid, meer armoede en meer sociale drama’s. Daaraan zal geen enkele wet iets kunnen veranderen. In een socialistisch systeem zou pro­duc­tiviteitsstijging de werkdruk voor iedereen verlichten. Over­pro­ ductie zou er weggewerkt worden door geleidelijke diversificatie en omschakeling naar maatschappe-lijk

7

8

Internationaal

Volksopstand in Bolivië dwingt president tot ontslag

B

ijna 2 jaar nadat de protestbeweging in Argentinië 4 opeenvolgende presidenten buitengooide, volgde Bolivië in oktober haar voorbeeld. Een algemene staking van onbeperkte duur van de arbeidersklasse, samen met een beweging van arme boeren en inheemse volkeren, heeft president De Losada tot ontslag gedwongen. door Andrés Aravena, lid van Socialismo Revolucionario (Chili) De president was gehaat onder de arbeiders en de ar­ men. Het was een rijke zaken­ man, die opleiding genoot in de VS: hij sprak Spaans met een Amerikaans accent. Bolivië is een van de armste landen van Latijns-Amerika. 5,6 miljoen mensen, op een bevolking van 8 miljoen, leven in armoede. Elk uur vallen 20 mensen extra onder de armoedegrens. De kliek rond de pre­sident, die zelf miljonair en patroon van een mijnont­g innings­m aatschappij is, rijdt daaren­tegen in luxueuze auto’s, ontvangt astronomisch hoge salarissen en doet regel­ matig uitstapjes naar Miami - de speeltuin van de heersende elite in Latijns-Amerika. Ze zijn niet in staat gebleken de werkloosheid en de kwestie van het land op te lossen. 3 mil­joen mensen hebben geen toegang tot water of elektrici­teit. De regering aarzelde niet om harde repressie te gebrui­ken tegen de beweging. Zo heeft de

politie meer dan 100 per­sonen die de protesten wil­den vervoegen, doodgeschoten. Op 29 september werd een alge­mene staking afgekondigd. De hoofdeisen van de beweging waren de nationalisatie van de gas­industrie (de regering wilde het gas naar de VS uitvoeren) en het aftreden van de presi­ dent. Andere eisen waren het stopzetten van de privatise­ ringen en van de pensioen- en landhervormingen. Na het aftreden van de presi­ dent nam vice-president Carlos Mesa het roer over. De heer­ sende klasse blijft dus aan de macht. Terwijl lagen van de be­ we­ging hun acties tijdelijk hebben stopgezet - waaronder de MAS van Evo Morales (*) - om de nieuwe regering te tes­ten, gaan anderen met de sta­king door. Het is duidelijk dat Me­sa geen wittebroodsweken zal krijgen. Een nieuwe kapi­talistische regering zal snel niet in staat blijken om de sociale crisis in

In juni dit jaar werd de Nige­ riaanse economie 8 dagen lang platgelegd door een algemene staking. Aanleiding hiervoor was het voorstel tot prijsverhoging van de brandstof met maar liefst 54%. De enorme woede van de Nigeriaanse arbeiders, die zich uitte in massale protesten en stakingen, dwong de regering de prijsstijging te beperken. Deze “halve toegeving” werd gedaan in hoop dat de woede van de bevolking zou bekoelen, om zo op een later tijdstip de eerst geplande toeslag aan te re­kenen. Met die inschatting had de regering - hand in hand met de olieproducerende industrie het wel goed mis... Eind september deed een herhaalde poging tot doorvoeren van de prijsverhoging de woede onder de massa’s exploderen. On­m iddellijk na de aankon­ diging van de maatregel riep de belangrijkste vakbondsfederatie NLC een algemene staking af vanaf 10 oktober. Er werd een mobilisatiecomité opgericht waarin, buiten de vakbonden en de politieke partijen, ook stu­ denten- en mensenrechtenorga­ nisaties werden ondergebracht. De Democratic Socialist Move­ ment, onze Nigeriaanse zuster­ organisatie, speelde een be­ lang­rijke rol in de mobilisatie naar een breder platform dat de arbeiders organiseert. Zo-

wel met de DSM zelf, als via DSM-leden in de vakbonden, de National Conscience Party (waarbinnen we werken) en studentenorganisaties. Enkele uren voor de staking van start zou gaan, werd die door de NLC afgelast: de rege­ ring trok immers de tweede prijsstijging in. Ondanks deze over­winning moeten we kritisch staan tegenover de eenzijdige beslissing van de vakbonds­ federatie: die werd genomen zonder enig democratisch over­ leg met de organisaties binnen het mobilisatieplatform. Op die manier liet de NLC de militante organisaties in de kou staan, wat geen basis kan vormen voor een sterk platform en voor een sterke solidariteit onder die be­ volking die niet georganiseerd is in de vakbonden. De strijd tegen het asociale be­leid en de plaatselijke olie­ multinationals is verre van afgelopen. De regering is nog al­tijd in staat om de brand­stoftoevoer te beperken tot de wan­hopige consumenten ho­g ere prijzen aanvaarden. Maar toegevingen kunnen wel dege­lijk worden afgedwongen indien de arbeiders georganiseerd in actie komen, in dit geval zelfs wanneer ze slechts dreigen met actie.

Socialistisch Links

Nigeria: aankondiging van algemene staking doet regering toegeven

Laurent Grandgaignage

het land op te lossen. Het is noodzakelijk om een revolutionair programma naar voor te schuiven. Als dat niet gebeurt, zal moeheid zich van de activisten meester maken: als ze het gevoel hebben dat de beweging geen overwinning kan boeken. Daarom moeten sta­ kings­comités worden opgezet die met elkaar verbonden zijn op lokaal, regionaal en nationaal vlak. Dit kan het embryo vormen van een revolutionaire Grond­wetgevende Vergadering, bestaande uit vertegenwoor­ digers van de arbeiders, boeren en inheemse bevolking, met een oproep naar de soldaten en de kleine middenstand. Die kan de beweging leiden en de strijd coördineren. Tegenover de reformistische

illu­s ies van de vakbonds­ leidingen en de MAS (zo vraagt Morales de VN om tussen te komen in het geschil rond het gas) moeten we de noodzaak van een revolutionaire leiding van de arbeidersbeweging naar voor schuiven. Zo’n leiding zou het idee van een regering van arbeiders en arme boeren ver­ spreiden, een die breekt met de heer­schappij van de kapita­listen en de grootgrond­b ezit-ters marionetten van het im-perialisme. Door te beginnen met de socialistische omvor­ming van het land zullen de on-derdrukte lagen in Latijns-Ame-rika de strijd voor een socialis-tisch Latijns-Amerika enthou-siast steunen. Enkel op deze basis is een hereniging van het continent mogelijk. 

(*) Evo Moralez is de populaire cocaboer, vakbondsleider en ex-presidentskandidaat voor de links-populistische Movimiento al Socialismo (Beweging voor het Socialisme - MAS). Toen hij voor het ontslag van de president werd gevraagd of de MAS de machtsoverdracht aan de vice-president steunt, antwoorde hij “die oplossing te steunen, maar dat de nieuwe regering het nationale gas moest verdedigen, een Grondwetgevende Vergadering moet bijeenbrengen (wat de regering volgens ons zal aarzelen te doen, red.) en de programma’s die de cocateelt vernietigen, moet stopzetten.“

Na een maand gevangenis­ straf, wegens verzet tegen de asociale huisvuilbelasting, zijn Joe Higgins en Clare Daly 2 Ierse verkozenen van de Socia­list Party - vrijgelaten. Intussen is er in Ierland een hele dis­cussie aan de gang over de belasting. In verschillende me­dia werd er reeds aandacht aan besteed: de krant, radio en zelfs televisie. Op de site van LSP/MAS kan je de debatten met Clare en Joe downloaden en beluisteren. Er blijven echter nog een 12 tegenstanders van de belasting, waaronder een zwangere vrouw, in de ge­ vangenis. Bij de vrijlating werd er een mee­ting georganiseerd waar­ voor zo’n 500 leden en sympa­ thisanten kwamen opdagen. Er was ook een tegenactie geor­ ga­niseerd door de rechtse partij Fine Gael. Ze waren echter maar met 8 aanwezig, waardoor hun actie zwaar in het water is gevallen. De vastberaden poging van de autoriteiten om het verzet te breken door de 2 woordvoerders op te sluiten is dus niet ge-

lukt. Integendeel: de campagne is nu pas echt geëscaleerd. Er waren massale betogingen en er werden ook stakingen van de huisvuilophaling in solidariteit met de campagne georga­ niseerd, een erg belangrijke ontwikkeling. Ook het feit dat een belangrijk deel van de bevolking niet betaalt en dat er gewone mensen bereid zijn om naar de gevangenis te gaan, weerspiegelt de kwaadheid van de bevolking. Joe en Clare beklemtoonden na hun vrijlating de noodzaak van verder verzet en spraken zich uit tegen de leugens van de regering, die daarmee poogt de beweging te criminaliseren. Ze blijven aan de kant van de arbeiders in de wijken staan. Ze willen de vakbonden mobili­ seren voor een algemene sta­ king in Dublin, met als doel de 12 gevangen genomen mensen vrij te krijgen en de politiek van de regering tegenover de niet-betalers te herzien. In Ierland kende geen enkele recente strijd van de werkende klasse zo’n repressie als bij

deze “bin tax”. Deze campagne toont ook aan wat de rol van onze ideeën en onze partij kan zijn als instrument voor arbei­ ders en wijkbewoners om de po­ litiek van de heersende klasse te bestrijden.

IERLAND: Joe Higgins en Clare Daly vrij, verzet gaat door Frank Hoste

Joe Higgins en Clare Daly na hun vrijlating uit de gevangenis

LSP/MAS

Strijd van socialisten in de VS ondersteunen! In september was ik op uitno­ diging van onze Amerikaanse zusterorga­n isatie (Socialist Alter­n a­tive) in de VS om te spre­­ken op een reeks meetings in Seattle, New York, Bos­ton, Minnea­polis, Salt Lake City,… Mee­tings met als titel "A world in crisis and the socialist alter­ native". Het was een boeiende er­va­ ring om een volledige maand te kunnen doorbrengen in aan­ wezig­h eid van socialis­t ische activisten in de VS en de dis­ cussie te kunnen aan­gaan met honderden jongeren, op zoek naar een antwoord op de vele vragen die ze zich stellen. Terug in België was het essentieel om de ervaringen en analyses over te brengen naar activisten en socialisten hier in België, op 16 meetings die LSP/MAS orga­n iseerde. Het is immers dui­delijk dat de interesse in de Ame­ri­kaanse politieke en soci-

ale situatie groot is. Auteurs als Michael Moore en Gore Vidal, die op een kritische manier de politiek van de VS beschrijven, staan zowel in de VS als in Europa hoog in de verkooptabellen. De zogenaamde VS-super­ macht, waar men het dikwijls over heeft, is op verschillende vlakken beperkt. De belangrijk­ ste hinderpaal voor de Ameri­ kaanse burgerij zal op termijn altijd haar eigen arbeiders­klasse zijn. Daarom probeert men door patriottisme en natio­nalisme de meerderheid van de bevolking vast te lijmen aan de heersende klasse. Maar er zitten al serieuze bar­sten in die constructie. Wij be­seffen dat we de strijd moeten aangaan tegen het ka­pi­talisme als wereldsysteem. Het is juist in het hart van het systeem, de imperialistische blokken, dat de beslissende veldslagen zullen worden geleverd om een

Eindejaarsfeestje: vier het nieuwe jaar samen met ons!

andere, socia­listische wereld op te bouwen. De socialistische krachten in de VS hebben dan ook elke hulp nodig om de strijd aan te gaan tegen de heersende, patriottische ideologie en om de so­cialistische ideeën te ver­ dedigen. Dit was de bedoeling van mijn bezoek en dit zou ook on­derwerp van discussie moe­ ten zijn in elke beweging. Bart Vandersteene

Dit jaar staat er op het menu: Traditionele Winterpaleissoep De enige duivelse scampis Gegarneerde eendenborst met

meeting in Minneapolis

LSP/MAS

Stop de privatiseringen

32-urenweek

In de private sector richt de "vrije" markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders worden regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid. LSP/MAS is voor het volledig herstel van de

index en een minimumloon van 1250 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aan-wervingen.

Een nieuwe arbeiderspartij

De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het "sociaal" begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyn-dicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo'n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de natio-nalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder arbeiderscontrole.

Dit alles kost 14 euro. De drank wordt aangeboden aan zeer democratische prijzen. Het mineraalwater is gratis. Voor de kleinsten wordt er een klein menuutje voorzien. Voorwaarde is reserveren en betalen voor 20 december. Reserveren kan ter telefoon of per fax: 02/5349738 of per post: PB 41, 1060 Sint-Gillis 2 of per email: loisirsetcultures@yahoo. fr Betalen per overschrijving op rekeningnummer 001-142793069 van Francine Dekoninck.

TOTAAL: 1.386

Nationaal: 55

7% 11% 25% Revolutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

Arbeidersdemocratie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democra-tisch productieplan, opgesteld en gecon-troleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socialisme en internationalisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid. LSP/MAS maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van de arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Onze dromen zijn magie, maar de wereld is het helaas niet. In de plaats van me daar enkel van bewust te zijn en er tegen te zijn, ging ik op zoek naar een concreet alternatief dat de rijkdom verdeelt zon­ der discriminatie. Ik heb me ingelicht over de bestaande traditionele partijen, die op het eerste gezicht allemaal een antwoord lijken te formuleren op werkloosheid, armoede en oorlog. Maar al deze partijen zijn slechts een schakel in het goed ge-oliede kapitalistische uitbuitings­apparaat. Ik wou een orga­nisatie die onafhan­ kelijk was van het staatsap­ paraat. Per toeval kwam ik de LSP tegen, die me onmiddellijk is bevallen. Hun revolutionaire en interna­tionalistische ana­ lyses, hun idee over de nood aan een nieuwe massa­partij die arbei­ders en jonge­ren ver­ enigt, hun talloze acties op het terrein, maar vooral de praktijk van interne demo­cratie gaven me de stimulans om meer te weten te komen. En me in te scha­kelen in de opbouw van de LSP en de afdeling in Ber­ gen. Florian, scholier, Bergen Ik ben in contact gekomen met de LSP tijdens de anti-oor­ logsbeweging verleden jaar. Ik ben toen bewust ge­worden van een politiek alter­natief. De traditionele partijen had­ den me al lang teleur­gesteld. Dat gevoel versterkte zich tijdens de bombarde­menten op Irak. Langs de andere kant leken sommige organisaties ter linkerzijde zwak omwille van hun revisionisme van de geschie­denis, dat ze tot in het ab­surde doortrekken. Ik werd aangenaam verrast door de openheid van de leden en door de verschillende acties die ze voeren. Het waren de

Contactadressen:

enigen die streden tegen de verschillende privatiseringen aan onze universiteit (Bolog­na, restaurant). De theore­tische discussies toonden daarbij de grond aan van hun acties. Zo besloot ik mijn steentje bij te dragen tot de opbouw van een socialis­tische maatschappij. Ik denk dat het beter is samen te strijden dan iedereen apart in zijn hoek. Charlotte, studente, Brussel Sinds enkele jaren volg ik de politiek op de voet. Door de antiglobaliseringsbeweging begon ik me meer en meer links te oriënteren. Ik begon te lezen over “het” linkse symbool bij jongeren, Ché Guevara, en later ook over Marx, trotskis­ me, stalinis­me,… Maar echter beperkt. Ik zocht wel een po­ litiek ver­lengstuk waarvoor ik me kon inzetten. Bij de PVDA en Chénge The World weiger­ de ik aan te sluiten, wegens de stalinistische ideologie. Tijdens de oorlog in Irak besloot ik toch lid te worden en nam ik het stalinisme erbij. Gelukkig wees een vriend mij er op tijd op dat er een nieuwe linkse partij was ontstaan: LSP. Later zag ik de LSP-verkiezingsaf­ fiches hangen, de enigen met een boodschap (zelfs bij de PVDA stond er gewoon de kop van Kris Merckx op). Ik nam contact op en na enkele discussies sloot ik aan. Samen met enkele vrienden bouwen we een afdeling in Veurne. Een beslissing die ik me zeker nooit zal beklagen! Jasper, scholier, Veurne

Nationaal: PB10, 1190 Vorst 3. Tel/fax: 02:345 61 81. E-mail: lspmas@ skynet.be Aalst: [email protected], 0477/38 73 26; Antwerpen: [email protected], 0485/35 06 90; Brugge: [email protected], Brussel: [email protected], 02/534 97 38; Dilbeek: dilbeek@lsp-mas. be, 0486/37 57 15: Eeklo: [email protected], 0485/30 68 73; Gent: PB 2, 9000 Gent 21, 09/232 13 94, [email protected]; Keerbergen: [email protected]; Kortrijk: [email protected], 0485/41 53 44; Leuven: [email protected], 0476/50 15 22; Luik: liege@lsp-mas. be, 0486/41 38 03; Mechelen: [email protected], 0479/44.75.98; Mons: [email protected], 0477/75 21 49; Oostende: [email protected]; Sint-Niklaas: [email protected]; Turnhout: turnhout@ lsp-mas.be, 0478/26 46 51; Veurne: [email protected]

Socialistisch Links

Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfor-tabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, een onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en re-creatiecentra, aan een nationale gezond-heidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslagen. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering.

Liège: 27

Mons: 202

Brusell/Dilbeek: 366

Leuven: 130

Turnhout: 115

Mechelen/Keerbergen:

Antwerpen: 99

Aalst: 49

Gent/Eeklo: 155

Kortrijk:20

Oostende / Brugge: 95

48% 14% 10% 19% 16% 24% 77% 26% 46%

DE TECHNISCHE en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren '50 en '60 bleef de totale waarde aan werkelijke prijzen van alles wat we samen produceren toenemen. In '96 bedroeg dit dubbel zoveel als in '83. Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

de saus van Gerteken Anders (voor de veggies): Kaasschotel met fruit Chocolademousse Koffie met truffel

Waarom wij lid werden

Strijdfonds vierde kwartaal (oktoberdecember). Stand van zaken op 1.11

Voor arbeiderseenheid voor socialisme

Voor het achtste opeenvolgende jaar organiseren de LSP-MAS afdelingen van Brussel een etentje en een eindejaarsfeestje op 31 december. Dit is een gelegenheid, na een jaar werken en intense politieke activiteit, om zich onder kameraden terug te vinden in een vriendschappelijke sfeer, rond een uitgebreide maaltijd en een goede fles wijn. Zoals andere jaren zullen de kameraden François en Gert al hun kookkunsten aanwenden om ons te verrassen op een hoogstaand menu.

9

10

O

Jongeren

1.000 actievoerders tegen de NAVO

p 25 oktober voerden zo’n 1.000 mensen actie in Casteau, vlakbij Mons, aan de NAVO-basis Shape. De actie werd georganiseerd door Bomspotting VZW. Er waren heel veel georganiseerde activisten, waaronder een erg ruime delegatie van de Linkse Socialistische Partij/Mouvement pour une Alternative Socialiste. Ruim 100 van onze leden en sympathisanten waren present. door Geert Cool Op de bussen werd meege­ deeld dat het de bedoeling was om in kleine groepjes opgepakt te worden, terwijl we zo dicht mogelijk bij Shape zouden raken. Wij waren het niet eens met de opsplitsing in kleinere groepen en vonden het beter om met grotere groepen samen te blijven om harde repressie te kunnen vermijden en ervoor te zorgen dat we ook verder zou­den raken op de militaire basis. 2 jaar geleden was de Bom­s potting-actie op Kleine Brogel voor het eerst massaal en trokken we met heel de groep samen op de militaire basis, waardoor we verder dan ooit raakten op die basis. Door in te haken konden we harde re­ pressie vermijden. Collectieve actie is volgens ons de sterkste vorm van directe actie omdat het de krachtsverhouding in de samenleving duidelijk maakt, in plaats van zich te baseren op elementen als de snelheid waarmee individuele betogers kunnen lopen of hoe goed ze zich kunnen verstoppen in de bossen. Aan de militaire basis van Shape werden heel veel beto­

Semira Adamu

Socialistisch Links

Het feit dat slechts 5 personen op de beklaag­denbank zaten in het pro­ces rond de moord op Se­mi­ra Adamu en niet de oversten, politiek ver­antwoordelijken,… geeft aan in welk kamp het gerecht zich bevindt en welke belangen het verdedigt. De verdediging van 3 rijks­ wachters die de jonge Nige­ riaanse vasthielden tijdens de poging tot repatriëring in 1998 vorderde voor de correctionele rechtbank een volledige op­ schor­ting. De 2 anderen vorder­ den een vonnis met uitstel, met betrekking tot de "vrijwillige slagen en verwondingen die ge­leid hebben tot de onopzette­ lijke dood". De procureur was van oordeel dat de "ex-rijkswachters geen veroordeling verdienen omdat ze slechts bevelen hebben op­gevolgd". Op iedere zitting werd duidelijk dat de verant­ woor­d elijkheid ook hogerop moet worden gezocht. Het is gemakkelijk voor het gerecht om de politieke verantwoorde­ lijken aan te wijzen, terwijl die zich kunnen beroepen op hun onschendbaarheid, om zo een vrijspraak voor de rijkswachters te bekomen. De advocaat van de Belgische staat recht­

gers gedropt rond de bossen om dan verder te trekken in kleinere groepen. Een aantal LSP-leden ging mee met deze groepen en werden ook snel opgepakt. De grootste groep leden en sympathisanten orga­ niseerden een betoging van een 60-tal mensen naar de basis. Waar ze uiteindelijk collectief gearresteerd werden. Vreemd genoeg bleken de offi­ciële media vooral aandacht te hebben voor enkele politici van de traditionele partijen, die mar­g inaal aanwezig waren. Parle­mentsleden als Van Krunkels­ven of Spiritisten als Lambert waren aanwezig, maar met heel weinig aanhangers en blijkbaar enkel omdat ze uit ervaring weten dat ze er de media mee kunnen halen. Hun voornaam­ste bekommernis is niet om te protesteren tegen kernwapens, tegen oorlog of tegen uitbuiting, maar wel om met hun smoel op TV te komen. Moesten ze echt iets willen doen tegen de aanwezigheid van kernwapens in België, waarom doen ze er dan niets aan vanuit de rege­ring? Er waren politici van zowel SP.a/Spirit als VLD.

Zij vormen de regering en houden daar hun mond als het over kernwapens gaat. Dat is pure hypocrisie. Voor komende acties zal het be­langrijk zijn dat er een gron­dige discussie is over de te volgen taktieken. Onder de op­gepakten was het duidelijk dat LSP en Internationaal Verzet een belangrijke factor vormen in de beweging. Wij willen de be­weging versterken en willen ook discussiëren over hoe we zo effi­c iënt mogelijk kunnen actie­v oeren. Dat zal volgens ons zijn door collec­tieve acties te voeren, die met een gedisci­ plineerde directe actie veel

Proces van de rijkswachters

vaardigde het uitwijzingsbeleid en weigerde in te gaan op de vraag tot schadevergoeding van de familie van Semira, omdat die onvoldoende hun band met Semira konden bewijzen. De advocaat ging ook in op "het geweld dat van buitenaf" kwam, waarmee hij doelde op de acties en de betogingen van het Collec­tief tegen de Uitwijzingen, en de druk die dat gezet zou hebben op de vluchtelingen… Bij dit proces wordt ruim aan­ dacht geschonken aan dit soort standpunten, terwijl het stil blijft over de versie van diegenen die dicht bij Semira stonden. Er was wel een getuigenis van een adjudant van de rijkswacht die alles zag gebeuren en sprak over het geweld van de rijks­wachters. Op de videobeelden die getoond werden, ontbraken 2 sleutelmomenten: het ogen­blik waarop Semira zich zou verzet hebben tegen de uitwij­zing en het ogenblik waarop de rijkswachters zouden hebben geprobeerd om haar te reanime­ren. De verstrenging van het uit­ wijzings­b eleid, de repressie tegen­over militanten en vluchte­ lingen, tonen het ware gezicht van het gerecht, haar klasse­ karakter en hoe ver de burgerij en haar staatsapparaat bereid zijn te gaan in hun aanval. De

strijd van de vluchtelingen en mensen-zonder-papieren moet verbreed worden tot een algemene strijd die verbonden wordt met de heropleving van strijd tegen de neo-liberale aanvallen van het patronaat en haar partijen. Het voorbeeld van de strijd van de Iraanse vluchte­lingen aan de ULB toont aan dat er een krachts­verhou­ding moet worden opgebouwd om een overwinning te kunnen boeken en dat op basis van een consequent politiek programma. Cédric Gérôme

sterker zouden zijn. Daartoe is het noodzakelijk om aan de scholen, universiteiten,... te mo­biliseren en jongeren te orga­niseren om samen de actie voor te bereiden. Vanuit actieve mobi­lisatiecomités die ge­duren­­ de langere tijd zichtbaar campagne voeren kan een grotere betrokkenheid worden bereikt. Daarnaast is het volgens ons ook belangrijk dat we ons uit­ spreken tegen de traditionele politici die wel komen deel­ nemen, maar geen politiek ver­leng­stuk bieden voor de dui­ zenden jongeren en arbei­ders

die willen opkomen tegen oorlog en uitbuiting. We zullen moe­ten bouwen aan een eigen po­litiek verlengstuk, zodat de rege­ ring in het vervolg bij massa­le anti-oorlogsacties - zoals we die eerder dit jaar ook in België zagen (15 februari, Dag X) - niet op hypocriete wijze de bewe­ging kan uitzitten om daarna door te gaan met hun plannen. Deze discussies willen we voeren met de LSP. Contacteer ons voor meer informatie of om deel te nemen aan onze wer­ king, word actief en verzet je! Sluit aan bij LSP!

ALS in actie!

Met Actief Linkse Studenten verzetten we ons aan alle universiteiten tegen de privati­seringen en besparingen in het hoger onderwijs. Aan de Uni­ver­siteit Gent wordt het nieuwe studentenrestaurant op de campus Ardoyen geprivati­seerd. Hiermee wordt een eerste stap naar de algemene priva­tisering van alle studenten­r estau­r ants in Gent gezet. Het ACOD besloot hierop om alle studentenrestau­rants voor een een dag dicht te houden. ALS steunt de protest­acties en was aan de stakings­piketten aanwe­zig om steun te betuigen aan het personeel, en om de gevol­gen van de privatise­ringen aan de studenten uit te leggen. Aan de Vrije Universiteit Brussel gingen de maaltijd­ prijzen in de studentenrestau­ rants dit jaar fors omhoog: 85% extra voor de beursstudenten, de anderen betalen 39% meer. Bovendien overweegt men de sluiting van het studenten­restau­ rant op de campus Jette (Me­ dische Faculteit), wat het einde zou kunnen betekenen voor deze faculteit, aangezien het restaurant de enige trek­pleister is voor nieuwe studen­ten. De campus ligt namelijk rede­lijk ver ver­wijderd van commerciële -of uitgaans­­centra, en is weinig aan­ trekke­lijk voor nieuwe studenten. ALS neemt het voortouw in een campagne tegen de sluiting en prijs­v erhoging, en ijvert voor dege­lijke en betaalbare maal­ tijden op de beide campussen.

Verder neemt ALS deel aan de verkiezingen voor de Sociale Raad (de raad waarin o.a. de politiek van het restaurant wordt beslist). Ook in Leuven rommelt het. De Katholieke Universiteit Leuven weigert de verliezen van de halfgeprivatiseerde Alma-stu­ dentenrestaurants. De directie van Alma besliste daarop om het personeel voor een walgelijke keuze te stellen: ofwel aanvaar­ den ze een 45-urige werkweek, en nemen ze verlof tijdens de kalme periodes in het restaurant, of­w el worden de restaurants ge­sloten. De vakbonden aan­ vaard­den het eerste voorstel. De direc­tie is erin geslaagd om perso­neel en studenten tegen elkaar uit te spelen, om zo gezamenlijke acties te voorkomen. ALS ijvert aan alle universi­ teiten voor degelijk en betaal­ baar onderwijs. Het voorzien van maal­tijden, koten, medische voorzieningen,… is voor ons een essentieel onderdeel van een democratisch hoger onder­ wijs. Besparingen en privatise­ ringen zijn zowel negatief voor het personeel (slechtere werk­ omstandigheden, lagere lonen) als voor de studenten (hogere prijzen, slechtere kwaliteit,…). Wij roepen personeelsleden en studenten dan ook op om gezamenlijk te strijden voor hun gemeenschappelijke belangen. Tim Joosen

Jongeren

Extreem-rechts in Europa:

schimmel op kapitalistische crisis

D

e parlementsverkiezingen in Zwitserland maakten van de extreem-rechtse Volkspartij van de miljonair Blocher de grootste politieke formatie, met 27%. In Nederland lijkt uit de puinen van de LPF, de instabiele partij rond Pim Fortuyn, met Nieuw Rechts een hardere rechtse variant te herrijzen. door Peter Delsing Michiel Smit, het boegbeeld van Nieuw Rechts, leunt openlijk aan bij het Vlaams Blok. Ook in Engeland is de BNP erin geslaagd om lokaal successen te boeken. Wat vertegenwoordigen deze partijen en hoe kunnen ze worden bestreden? Los van de vraag of deze for­ ma­ties een meer populistisch of neofascistisch karakter hebben: ze teren allemaal op de groeiende onzekerheid binnen de kapitalistische maat­schappij. In een situatie dat nie­mand nog zeker is van zijn job of inkomen, de sociale zeker­heid onder vuur ligt in heel Euro­pa,… wijzen ze een gemakke­lijke zondebok aan als schul­dige voor de tekorten: de mi­gran­ten of asielzoekers. Ze drukken een nog groten-

deels passief verzet uit tegen de corrup­te, zichzelf bedienende heersende elite. Populisme is daarbij een gemeenschappelijk instrument. Ook bij de neofascistische partijen worden de fascistische metho­des, bijvoorbeeld straat­ geweld tegen andersdenken­ den, om verkiezingen te winnen voorlopig liefst uit de publiciteit gehouden. Dit is zeker het geval voor het neofascistische Vlaams Blok, de BNP of het Franse Front National. Het zou echter naïef zijn om te denken dat deze partijen, eens ze menen dat de krachts­ verhoudingen het toelaten, hun oude doel om de straten fysiek te beheersen niet zouden gaan

Een trommelkorps van het Vlaams Blok op de Ijzerwake

uittesten. In Frankrijk deelden linkse activisten in de steden die het Front National contro­leerde in de klappen, toen het FN zag dat het daarmee wegkwam bij het brede publiek. Dit betekent niet dat neo­ fascisten vandaag het soort geweld­dadige massabeweging, gericht tegen de vakbonden of tegen arbeiderspartijen, zoals in de jaren ’30 kunnen opzetten. Het gewicht van hun sociale ba­sis - de door de crisis ge­ ruïneerde middenstand, boeren of van hun klasse vervreemde, werkloze arbeiders - is vandaag veel kleiner. Het Blok brengt vandaag hoogstens 5000 man op de been. Vraag is hoeveel er zelfs daarvan bereid zouden zijn tot systematisch geweld tegen stakingspiketten, vak­ bondsbetogingen, etc. Het antwoord zou vernietigend zijn voor Dewinter en co. Omwille van die veranderde verhou­dingen in de positie van de klassen gebruiken we de term “neofascisme”. Het is nog onduidelijk welke richting het met Nieuw Rechts in Nederland zal uitgaan. Kopstuk Michiel Smit is eigenaar van een internetbedrijf, studeerde economie en is ex-lid van de liberale VVD. Reeds binnen Leefbaar Rotterdam en de LPF stond hij ter discussie door zijn contacten met neonazi’s. Zo werd hij op nazisite’s als Stormfront.org gepakt op racistische uit­spraken als “Er is één ding erger dan een neger: een blanke ne­ger”. Hij ziet er geen pro­bleem in om samen te werken met de openlijk fascistische Nieuwe Nationale Partij. Tegelijkertijd lijkt hij naast zijn interesse in kaalgeschoren voetvolk ook ernstig te bouwen

aan een kader van jonge twintigers, dikwijls studenten, om een stabiele leiding rond zijn persoon op touw te zetten. Door de massale aanvallen op de sociale zekerheid en het onvermogen om minderheden - de meest onderdrukte lagen van de arbeidersklasse - binnen Dewinter op bezoek bij Michiel Smit van het kapitalisme te Nieuw Rechts “integreren”, is er in Nederland een ruimte voor een kunnen ze op een andere maneofascistische formatie. nier mensen aan zich proberen Neofascisten als Dewinter te binden. concentreren zich op dit moEen nieuwe, massale en ment echter meer op het ver- strijdbare arbeiderspartij zou de sterken van de onder­drukkende hypocrisie van het Blok in conarm van het kapi­t a­l is­t ische crete campagnes door­prikken. staats­apparaat - politie, leger, Het Blok is niet radi­caal tegen repressieve wetten - dan op de huidige afbraak­politiek, het de uitbouw van een massa­le, staat voor nog meer van hetgeweld­d adige bewe­g ing op zelfde. Dewinter probeert als straat. Het is tegen deze achter­ populist iedereen naar de mond grond dat we zijn oproepen te praten, maar valt met zijn moeten zien om grote rechtse lomp gewicht steeds langs de coalities op te richten met de kant van de bazen. Die spreidVLD, NVA, etc. (zie het interview stand moet op een bepaald in De Standaard, 25/10/2003). moment on­houd­baar worden. Anderzijds is het duidelijk dat De voor­waarde daar­voor is de het Blok nog altijd een kader uitbouw van een strijdend, tegen probeert te vormen dat in staat de politiek van de bazen en de is om leiding te geven aan burger­lijke politiekers opko­mend georganiseerd straatgeweld, socialis­tisch alternatief in de via neven­orga­nisa­ties als NSV, wijken, de scholen en bedrijven. Voorpost, Were Di, etc. Het Blok kan ook niet eeuwig blijven winnen door zich enkel tegen de heersende politiek af te zetten, zeker niet wanneer er meer activiteit van de arbeidersbeweging in de maatschappij komt. Door aan de vetpotten van de staat deel te nemen,

ULB: Steun de Iraanse vluchtelingen

Op 19 september kwamen zo’n 17 Iraniërs naar de ULB (Franstalige universiteit van Brussel) en hielden er een bezetting met de eis tot regularisatie van hun situatie. Sommigen verbleven al 3 jaar in het Klein Kasteeltje en kregen een bevel tot uitwijzing. Maar het absurde is dat Iran geen gedwongen repatriëringen aanvaardt. Meer nog, voor de meerderheid van de Iraniërs staat een terugkeer gelijk aan vervolging of dood.

De onderdrukking van de tegen­ standers van het regime is er vreselijk (dui­z enden studenten gevangen, ge­marteld, opgehangen,...). Er zijn middel­­eeuwse straffen van toe­passing (steniging, etc.). De houding van de ULB

Het steuncomité We hebben sinds de eerste verga­ deringen van het steuncomité deel­ genomen. Maar al snel zagen we dat het comité ging functioneren zoals de Vergadering van Buren in Elsene (tijdens de kerkbezetting van de Afghanen), met de focus op humani­ taire hulp en de verwerping van elke politieke analyse. Er vonden al 2 Alge­mene Vergaderingen plaats op de ULB, die op een compleet bureau­ cratische manier werden voorgezeten. Een kameraad werd er zelfs het woord geweigerd. Meer nog, het is voor de leiding van het comité uitgesloten om te discus­ siëren over eisen van de studenten­ beweging en over de strijd van de sans-papiers in het algemeen. Deze weigering om de politieke discussie te openen is contraproductief, omdat het probleem een politiek probleem is. We geloven niet dat een inter­pellatie van parlementairen zoals Di Rupo (PS) gedurende 5 weken een vooruitgang betekent. Dit comité begaat dezelfde fouten als het gelijkaardige comité in Elsene. De mogelijkheid om de strijd uit te breiden is zeer groot, vele studenten nemen deel aan de vergadering en willen iets doen. Onze rol is

om de politieke discussie aan te gaan en de rol van de officiële studenten­ vertegen­woordiging en de leiding van het comité, die tot nu toe elk serieus initiatief in het comité hebben afgeremd, te verduidelijken. Hoe de strijd vooruithelpen? We denken dat het doel van een comité is om de studenten door politieke discussie bewust te maken van de problematiek van de sans-papiers. De meerderheid van de Afghanen die de kerkbezetting voerden, hebben nog altijd geen papieren of werkvergunning, de Equatoriaanse gemeenschap is eveneens in strijd,... Het is door de link te leggen met de neoliberale politiek van onze regeringen in het algemeen dat we overwinningen kunnen boeken. De sans-papiers moeten proberen om de steun van bredere lagen van de bevolking te verwerven. Niet die van Ecolo of de PS, die deze asielpolitiek mee uitvoeren of mee uitgevoerd hebben. Dit is hoe we onze rol zien. Sluit aan! Karim Brikci Actief Linkse Studenten ULB Financiële steun: 001-4107997-26

Socialistisch Links

Fabrizio Buscella, vice-rector in de Raad Van Bestuur, “onderhandelt” in naam van de ULB met de Iraniërs. Na 2 weken verblijf in de universitaire res­taurants, mochten de Iraniërs, na onderhandeling met de studenten­ ver­tegenwoordiging en Buscella, de zaal Honoris Causa bezetten. Een motie ge­stemd in de Raad van Bestuur gaf haar politieke steun aan de Iraniërs. Maar het is duidelijk dat de aca­demische autoriteiten hen op geen enkele manier de nodige middelen ter be­schikking stellen. Ze steunen hen zo­gezegd in hun actie, maar de materiële situatie waarin ze moeten leven is onaanvaardbaar. Ze zitten met meer dan 250 opeengepakt in deze zaal. Sinds kort zijn er een twintigtal een hongerstaking begonnen: zij zitten nu in een klein lokaaltje waar er electriciteit noch verwarming is. Wij hebben altijd gesteld dat enkel de ULB, en niet de studenten, de nood­zakelijke middelen kan ter be­schikking stellen van de Iraniërs (een fat­soenlijk lokaal,

een veldbed, voedsel, etc.).

Links

Socialisten wijken niet in Ierland:

Socialistisch

Joe Higgins en Clare Daly (Socialist Party, CWI) vrijgelaten. De strijd gaat verder! (p.8)

19 november: betoging hogescholen

Strijd nodig

voor degelijk onderwijs!

A

l onze verworvenheden op het vlak van onderwijs - zoals sociale restaurants, goedkope koten, studentendemocratie (er is zelfs een tijd geweest dat de studenten mee bepaalden wat er in hun cursussen stond!) - zijn afkomstig uit de periode van eind jaren ‘60. door Simon Van Haeren

Toen, in mei ’68, de studenten van de faculteit Nanterre in Parijs de universiteit volledig platlegden omdat ze niet wensten opgeleid te worden tot “kaders van het kapitalisme” reageerde de rector met politiegeweld. Het hek was van de dam. De klassenstrijd laaide op in heel de maatschappij. Het resultaat was een fenomenale nationale staking waaraan 10 miljoen arbeiders deelnamen. De weg was vrij voor een socialistische revolutie, maar de stalinisten en sociaal-democraten pleegden een schandalig verraad zodat

de burgerij het initiatief weer in handen kon nemen. Als er één les is uit deze periode die we nooit mogen vergeten, is het wel dat we om ons recht op onderwijs te vrij­waren voor iedereen - alleen op onze eigen krachten mogen rekenen. Op sommige plaatsen bleven linkse studenten tot diep in de jaren ’70 hun rechten succesvol verdedigen. Maar sinds het verlies in ’68, sinds het laten voorbij­gaan van de kans om het kapita­lisme definitief af te schaffen, is de politiek naar rechts opgeschoven en begon het tij te keren in het voordeel van de burgerij. Ter illustratie: de SP.a, die lange tijd werd gezien als een strijdbare partij, ontdeed zich na de Val van de Muur (‘89/’92) in snel tempo van haar arbeidersbasis. Vandaag vecht ze zij aan zij met de VLD… voor de belangen van de werkgevers! Hoe staan we er dan nu voor? De doelstelling om de publieke sector zo volledig mogelijk te privatiseren werd door de Europese Unie al jaren geleden omschreven in de zogenaamde GATS-ak-

koorden (General Agreement on Trade in Services). Dat de regering effectief bezig is met het uitvoeren van haar voornemens wordt bewezen door de privatisering van de NMBS, De Post, Belgacom,… Evengoed is onderwijs voor de EU een handelswaar. Financiering door de overheid moet daarom voortaan beperkt blijven want dat is, aldus de EU,… “con­currentievervalsing”! Het beruchte Bologna­-akkoord voegt daaraan toe dat, om deze onderneming te laten slagen, “on­ derwijs meer marktgericht moet wor­den”. Dank u voor die inlichting. Toch zal Marleen Vanderpoorten nog wel hier en daar komen zeggen dat het allemaal niet waar is, dat we “ons niet ongerust hoeven te maken”. Nederland was één van de eerste landen om zijn plannen te openbaren. Er werd een wets­­wijziging doorgevoerd om inschrij­vings­­gelden tot 7000 euro mogelijk te ma­ken. In België bestaat er een voorstel om de inschrijvingsgelden aan de hoge­ scholen te verdubbelen: die maatregel werd tot nu toe opgehouden omdat het

wette­lijk nog verboden is! Ondertussen kampt het onderwijs in het algemeen voortdurend met tekorten. In de hogescholen is al meer dan de helft van de leraren oververmoeid door een chro­nisch gebrek aan werkingsmiddelen en zullen ze daarom op 19 november actie­voeren in Brussel. De RUG, VUB, ULB en KUL hebben hun resto’s geprivatiseerd en/of de maaltijdprijzen verhoogd. De huur­prijs voor koten aan de VUB is op­ge­slagen, de sportinfrastructuur verkocht,... Om opnieuw weerstand te kunnen bieden aan de aanvallen van de regering is een krachtsverhouding nodig tussen studenten en autoriteiten. Sluit aan bij Internationaal Verzet, bij Actief Linkse Studenten of Etudiants de Gauche Actifs!

Bezoek de websites van ALS en EGA: > ALS: www.actieflinks.be > EGA: www.gauche.be

Sluit aan bij LSP/MAS

Wil je meer info? Aarzel niet om ons te contacteren:

Linkse Socialistische Partij (voorheen Militant Links): Pb 10, 1190 Vorst 3, tel/fax: 02/345.61.81, website: http://www.lsp-mas.be Committee for a Workers' International : http://www.worldsocialist-cwi.org

Naam:

O Wil lid worden van de LSP O Wil meer info (een discussie) O Wil uitgenodigd worden voor LSP-activiteiten in mijn buurt O wil een abonnement op Socialistisch Links O gewoon abonnement: 12 Euro /12 nummers O steunabonnement: 25 Euro/ 12 nummers Stort op rekeningnummer 001-3907596-27 van Socialist Press

dit strookje opsturen naar PB 10, 1190 Vorst 3

Adres:

Tel / E-mail:

Steun LSP: stort op 001-2260393-78