30STE JAARGANG (DECEMBER 2012): EEN GRASGROENE EN SNEEUWWITTE EDITIE! Het Veer. Een grasgroene en sneeuwwitte editie!

30STE JAARGANG (DECEMBER 2012): EEN GRASGROENE EN SNEEUWWITTE EDITIE!

Het Veer

Een grasgroene en sneeuwwitte editie!


2


Het Veer TIJDSCHRIFT VAN DE VLAAMSE GESCHIEDKUNDIGE KRING Website: www.vgkgent.be Rekeningnummer: 733-0015320-24 Rekeningnummer Reis: 737-0164111-30

30e Jaargang, nr. 3 (December)

EEN GRASGROENE EN SNEEUWWITTE EDITIE!

The Master of the House is speaking

4

StuArt

5

Dagboek van een Eerste Bachelor

7

Ook dat nog: Examenshizzle!

11

Open brief aan de Ecohipsters

16

Festivals

19

Vijftien cantusgeboden!

20

Erasmus in Dijon

23

Filmrubriek

26

Oh so delicious!

27

Luchtkastelen als kerstkot

32

Stel jezelf eens voor …

36

Het Hete Hoekje

39

Het Gerucht

41

Colofon

43

Nachtboek van een Tweede Bachelor Actu-wa?! Satire

Recht van antwoord

Comenius in Zweden

Voor ieder wat wils: kerstgadgets! Crazy Christmas Shopping Kortverhaal

Deze scriptor sluit af... Ereledenlijst

9 14 17

21 24

30 34 37

42 44

3


THE MASTER OF THE HOUSE IS SPEAKING Beste collegae, Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog steeds aan het bekomen van het fantastische, meest epische, legendarische en simpelweg zalige galabal dit jaar. Jullie waren talrijk aanwezig en we hebben er samen een feestje van gemaakt! Waar menig geschiedenisstudent ook nog van bekomt, is de allereerste

cantus in de Amber.1 Door omstandigheden die wij niet konden voorzien, kon de themacantus niet doorgaan op de geplande locatie. Als alternatief konden we niets beter bedenken dan een Ambercantus

met gratis vat… Met alle gevolgen van dien. Hoewel het lijkt alsof het academiejaar nog maar pas begonnen is, schrijven we ondertussen december. Dat valt toch wel vrij hard tegen. Wie nog geen boeken heeft, kan zich maar beter naar de Story reppen; wie die wel al in zijn bezit heeft, haalt ze best uit hun verpakking want jawel, de examens komen eraan. Een “101 examens” vind je verder in dit

Veer terug. Wie verder nog vragen heeft of random uitspattingen met de wereld wil delen, kan steeds terecht op ons forum.2 Toch, beste historicus/a in spe, is er nog hoop: vlak na de examens vertrekken

we zoals jullie ongetwijfeld al gezien hebben op skireis. Ik kijk er ongelooflijk hard naar uit weer eens

een weekje de bergen te trotseren met een bende historici en filologen. Het belooft een sneeuwige 3 bedoening te worden, daar in Alpe ‘d Huez. Wanneer we terugkomen begint alweer het tweede semester met nog meer van het oude, rare nieuwigheden en verse cursussen.

Mij rest enkel nog jullie gigantisch veel succes te wensen met de blok en de examens. Vergeet niet af

en toe (met enige heimwee naar de VGK) te ontspannen, zodat jullie niet vergeten how we roll. Ik kijk er naar uit jullie in februari terug te zien! Senior out. Jens Vanden Meersschaut Praeses 2012 -2013

—————————————————— 1 2 3

Of toch de eerste die ooit beneden werd gedaan. www.vgkgent.be en doorklikken naar “Forum”. Geloof me, tijdens de examens heeft dit forum al menig student uit de nood geholpen. De spellingscontrole van Word vindt sneeuwig een woord, dus is het een woord.

4


Beste studenten, December. Het eerste semester is voorbij gevlogen en dat zullen jullie ook wel merken. Examenroosters zijn bekend, de

laatste papers worden afgewerkt, laatste cursussen aangeduid en dan zijn we (hopelijk) klaar voor de blok. Wees gerust, ook

voor jullie studentenvertegenwoordigers begint de blok, jullie zullen dus even met rust gelaten worden! Toen ik gevraagd werd een nieuw stukje te schrijven voor het Veer, wist ik eigenlijk zelf niet zo goed wat ik moest schrijven en wat ik jullie nu weer ging vertellen over het stuver-leven op de Blandijn. Maar aangezien het jaareinde aanbreekt lijkt het me interessant om de voornemens van StuArt voor het nieuwe jaar eens op te stellen. Dit Veer zal toch in de eerste plaats in geschiedenishanden terechtkomen en stelt de geschiedenisstudent clichés niet op prijs?

1. Op nummer één mag zeker de zichtbaarheid van StuArt staan. We hebben misschien wel ons best gedaan, maar eerlijk gezegd hebben jullie ons soms nog te weinig gezien op de faculteit. Er

waren plannen om affiches te maken en op te hangen, maar tot mijn schaamte moet ik toegeven dat die affiches nooit zijn gedrukt. Dit voornemen heeft dus helemaal het recht om op één te staan. 2. Nummer twee is voorbehouden voor de auditoriumconsultaties. Dit is een concept waar twee van onze stuvers dit semester mee op de proppen kwamen. Hierbij gaan stuvers effectief naar auditoria de studenten vragen of ze ergens problemen mee hebben en of er klachten zijn. Het werd voor het eerst uitgetest en positief onthaald in een zogenaamde probleemrichting namelijk Afrikaanse Talen en Culturen. Er was namelijk een grote ontevredenheid bij studenten

omdat een bepaald vak wegviel. Bleek dat zo’n auditoriumconsultatie heel effectief was en de stuver dichter bij de student bracht. Doordat het zo’n nieuw concept is op onze faculteit, dient het nog beter te worden uitgewerkt en daarom mag het op de tweede plaats staan. Kunnen we

auditoriumconsultaties bijvoorbeeld ook toepassen op richtingen waar op het eerste gezicht geen problemen zijn? Hoe zullen jullie daar op reageren? (Op deze vraag mogen jullie ook effectief antwoorden.) 3. De besparingen van het onderwijs blijft een heikel punt op onze faculteit. StuArt hield zich hier vorig jaar mee bezig en ook dit jaar blijft het belangrijk. Onze aandacht ervoor mag dus niet minder worden. 4. Groter gebruik van het forum van de studentenvertegenwoordiging op de infosite van minerva. Dat lijkt me de ideale manier om op een snelle manier op de hoogte gehouden te worden van jullie klachten. Tenslotte krijgen wij ook alleen maar werk indien jullie in de problemen zitten!

5


De sleutel om je aan je voornemens te houden, is om er niet al te veel op te stellen. Vandaar dat ik het bij vier voornemens zal houden. Net zoals jullie misschien plannen om volgend jaar toch wat meer te studeren, plannen wij ook om toch wat meer te doen. Onze plannen hiervoor zijn zelfs al gemaakt, maar die deel ik nu nog niet mee want waarover zou ik dan een volgende keer moeten schrijven?

Om te eindigen wil ik jullie natuurlijk nog eens uitnodigen voor de laatste algemene vergadering van StuArt die zal plaatsvinden op 12 december om 12u in leszaal 2 (kelder Blandijn) en indien ik jullie daar niet zie wens ik jullie een zeer goede blok, een prettige kerst, een gelukkig Nieuwjaar en heel goede examens! Sarah De Decker Voorzitter StuArt

——————————————————————————————————————————

Cartoon

6


DAGBOEK VAN EEN EERSTE BACH

door Sylke Servayge Ik wil niet verstrikt raken in een klassieker zoals de examens. Ze zitten ons al namelijk op de hielen en de eerste vormen van stress beginnen al te komen. Dus zou het heel gemakkelijk zijn om er over te praten, maar omdat alleen al het schrijven over die examens zo deprimerend is, wil ik er liever over zwijgen. Wat ik al een heel stuk leuker vind zijn sprookjes, ze doen me denken aan een leuke

kindertijd, zonder zorgen. Ik wou dat ik nog in de tuin kon spelen in plaats van achter mijn bureau te zitten. Daarom zal ik van de universiteit een sprookjeswereld proberen te maken met allerlei magische figuren en met wat inspiratie van de prachtige sprookjes van Grimm. In een land -voor zolang het dan één land blijft en niet wordt opgesplitst door de ridders van de orde van NVA- hier niet zo ver vandaan staat het kasteel van Oz. Bij de gewone mensen staat het kasteel van Oz ook bekend als de Blandijn. Het kasteel staat bovenop de simeliberg en dus eenieder die er iets

te zoeken heeft, moet deze berg trotseren. Gelukkig zijn er een aantal paden die naar boven leiden zoals die van de Heilige Sint-Pieter. Eenmaal aangekomen word je overweldigd door de pracht en praal, je kan er baden in poelen met levenswater en wandelen in tuinen met de mooiste bloemen. Er

zijn ook veel toverachtige wezens zoals: heksen, dwergen, kabouters, elfjes, tovenaars… en er gebeuren allerlei wonderbaarlijke dingen. Van maandag tot vrijdag vindt er iets curieus plaats… Het is een fenomeen zo uniek dat toverwezens van het hele rijk er samenkomen om er aan deel te nemen. Wij noemen het lessen! Zo heb je er iedere maandag een les over het land in ons rijk en ver daar buiten. Het gaat niet alleen over de landerijen nu, maar ook over die van vroeger. Het is een les die wij ook wel eens ecologische

geschiedenis noemen. Dat vak wordt gegeven door een aardmannetje. Hij heeft niet minder dan vijfduizend jaar onder de grond geleefd, want iedereen weet dat aardmannetjes onsterfelijk zijn. Nu heeft hij zijn leven een draai gegeven en is naar het kasteel gekomen om ons iets bij te brengen over het land, want na al die tijd in de grond weet hij er alles over. Het verhaaltje van Repelsteeltje is een

van mijn persoonlijke favorieten: een heel gewoon meisje dat alles zou doen om een prinses te worden

en daarom ook haar eerstgeboren kindje aan Repelsteeltje belooft. Nu zou je zo kunnen denken dat 7


Repelsteeltje heel slecht is, maar dat is hij niet. Hij houdt gewoon van ethische testjes en daarom geeft Repelsteeltje ons het vak wijsbegeerte. Daarna volgt een van mijn favorieten: de vroegmoderne tijden. Het is een heel interessant vak en het gaat over een tijd héél, héél, héél lang geleden. We leren er alles over de koningen en prinsen die er toen leefden. Zo kennen we Hendrik I en zijn opvolgers, maar ook Ijzeren Hendrik de Kikkerkoning.

Hij leert ons met liefde en toewijding alles over de vroegmoderne tijden. In het kasteel van Oz mag er

dan ook een persoon zeker niet ontbreken, the wonderful Wizard of Oz. Je denkt vast wel dat tovenaars, machtige wezens zijn die een konijn uit een hoed kunnen toveren. Het tegendeel is echter waar, tovenaars spenderen het merendeel van hun tijd met hun neus in de boeken. Daarom weet hij alles over de oude geschriften en probeert hij er ons iets over bij te brengen. Iedere vrijdag is het dan weer zeer vroeg opstaan voor het dappere kleermakertje. Zoals alle kleermakertjes kan hij alles heel goed meten en passen, maar niet alleen kleren ook vele andere dingen. Zo leert hij ons kritisch te zijn, alles te “meten en te passen”. En niet alleen je eigen werk, maar ook dat van een ander. Zo lijkt de universiteit al een stuk leuker. Want hoe je het nu draait of keert, soms kijk ik er toch maar tegenop om iedere vrijdag om 6u30 te moeten opstaan of om dagje aan mijn bureau te spenderen.

Vele kusjes, Sylke

——————————————————————————————————— Cartoon

8


Liefste Nachtboek, Als tweedejaars denk ik vaak dat ik alles al meegemaakt hebt in mijn eerste jaar: uitgaan,

cantussen, dronkenschap, mensen “binnendoen”, herexamens, taken inleveren, …. Na het overleven

van herexamens, dacht (lees: hoopte) ik dat ik het dit jaar beter zou doen, dat ik ging veranderen van aanpak:

minder

feesten,

drinken

en

meer

concentratie op de studie. Het leek allemaal veelbelovend..

NACHTBOEK VAN EEN

Het liep echter al fout na de eerste week waarin

TWEEDE BACH

trein te halen een must bleek te zijn. De week erna

meegaan naar de bowling en rennen om de laatste stond een reis naar het verre Korfu gepland

waardoor twee weken niet naar de les gaan Amaury Vanden Houwe

onoverkomelijk werd.

Als pendelaar maak je weinig boeiende nachten mee

of je moet de avonden meetellen waar je naar een spannende aflevering van “Sturm der liebe” aan het kijken bent of wanneer je troost vindt bij je teddybeer na een nachtmerrie. Het punt is wel dat de wilde nachten die je meemaakt vaak episch zijn. Ik kan je al over enkele nachten vertellen zoals de

openingscantus of het galabal, maar ik ga je hier meenemen in een van mijn vreemdste, maar toch geweldige nachten. Op 20 november 2012 zou normaal de “Fifty shades of green”-cantus doorgaan. Mijn outfit als “kinky kabouter” lag al klaar toen bekend raakte dat de Cuba Libre een dubbele boeking had gedaan. De

cantus werd verplaatst naar 4 december. Shit happens, maar probeer het van de goede kant te zien: een vroeg sinterklaascadeautje!! Godzijdank heeft de VGK overal een oplossing voor en werd er een “er is geen cantus-vat” ingelegd. Mijn plannen zouden dus niet volledig in het water vallen. Zoals afgesproken ging ik dus eten bij een vriendin, waar ik ook bleef logeren. Het eten was wat mislukt, doordat ik de aardappelen veel te klein had gesneden om nog deftig te kunnen bakken, maar soit. Rond 20u30 vertrokken we te voet richting Amber met nog enkele vrienden, waar we na een koud kwartiertje aankwamen en ons opwarmden met een shotje maison en bier. De cantus was echt gezellig: aanvraagjes, minder regels en toch rustig (voor zover je een cantus rustig kan noemen). Tijdens het gratis vat bleef het bier maar vloeien. Het was op de duur zo erg dat ik het verschil tussen “Clementine” en “Who the fuck” niet meer kon maken en ik mensen afschrikte door met mijn veel te luide -dronken?- stem “Vliegt de blauwvoet” te schreeuwen.

Andere leuke aspecten waren de eerstejaars en andere leden van bevriende kringen. Dankzij de

alcohol werd ik nog socialer en bleef ik mezemf telkens voorstellen aan wildvreemden. Het moet

9


gezegd worden, het was leuk kennismaken. Wat ik me ook herinner zijn de liters bier die maar uit de kan bleven stromen, we hadden met een aantal vrienden namelijk een kan bier gekocht en toen ik plots besloot met een vriendin en enkele schachten gangnamstyle te gaan dansen, wist ik dat mijn kan reeds overvol was.

Toen de cantus was afgelopen, herinnerde ik me de vele knuffels. Je moet namelijk weten dat wanneer

ik gedronken heb, ik een ‘Rachel Berry’-type ben (term uit Glee: dat is een typetje dat wanneer hij/zij dronken is, aan iedereen knuffels geeft en zijn/haar liefde verklaart). Jammer maar helaas, herinner ik me niet meer wie ik geknuffeld heb, waarvoor mijn verontschuldigingen.

Mijn adoptiepetekind had na de cantus het wonderbaarlijke idee om jenever te gaan drinken. Na een citroenjenever en twee vanillejenevers, werd het allemaal een beetje wazig. Na een korte tocht naar de Pi-nuts, besefte ik dat een watertje geen baat meer had.

Mijn dank nu gaat vooral uit naar mijn adoptiepetekind, dat mijn leven gered heeft door mijn val te

voorkomen. Daarenboven heeft hij mij en een vriendin ook veilig naar haar kot gebracht, waar mijn nachtrust werd onderbroken door gruwelijke taferelen (hier laat ik de fantasie vrij.). Wanneer ik dit schrijf, zijn de waarden die ik wil meegeven niet: bier, muilen en cantus. Ook al is het

fijn om eens grenzen te verleggen. Wat die avond echt geweldig maakte, was dat hij random en ongepland was en dat ik mij enorm geamuseerd heb. Bovendien was het een avond met vrienden en dat zijn juist de personen die het studentenleven zo geweldig maken. Ze zijn er voor je “no matter what” en geven je het gevoel dat je alles aankan! Daarom deze boodschap aan mijn vrienden: bedankt voor alles, het is geweldig om jullie als vrienden te hebben, ALWAYS! Voor de personen die dit ooit lezen en zich alleen voelen, kom eens naar de Kelder en binnen de kortste keren heb je een vriendenkring waarvan je nooit hebt durven dromen. Slaapzacht, Amaury

——————————————————————————————————————————

Cartoon

10


December is ondertussen weer een tijdje geleden

OOK DAT NOG…

begonnen,

universiteitsstudenten verschijning

steeds

wat

voor

weer

alle

dezelfde

dichterbij

brengt: de examens.

Een hel voor velen, een rustperiode vrij

EXAMEN

van feesten, drank en shnaas voor

SHIZZLE

semester

anderen. Hoe dan ook, steeds weer na

semester

staat

deze

onvermijdelijke periode voor de deur en iedereen moet er door. Degenen die vers

uit het middelbaar komen en nog steeds Door uw studiegod, Desmond Vercammen

vasthouden

gedachtegoed

aan

hun

zijnde

utopische

‘bwah

een

middagje studeren en dat lukt hier wel’ zullen bedrogen uitkomen en doen er best aan enkele tips in achting te nemen de komende weken. 1. PLANNEN DIE SHIZZLE: Waarschijnlijk heb je ondertussen al tot vervelens toe gehoord dat je toch echt al wel dringend moet beginnen met het plastiek van je boeken te scheuren en je oude

vertrouwde boek ‘historici en hun metier’ van onder het stof te halen. Vergis je niet, die vervelende stemmen hebben gelijk. Schat vooraf hoe lang je nodig hebt voor een vak om te

studeren en maak dan ook gebruik van de tijd die de universiteit je biedt om te studeren (in de volksmond ‘den blok’ genaamd). Als je twijfelt of er twee, drie of vier dagen nodig zijn om de stof voldoende te begrijpen, kies dan voor zekerheid. Als er één moment in je leven is waarop je jezelf

een beetje mag onderschatten, is het wel het moment waarop je die gevreesde examenplanning maakt. Geloof me, niets is zo mooi als eindelijk de dag voor je examen het gevoel te hebben ‘Oef, het zit erin’.

2. RELAXATION IS THE KEY: Niemand kan anderhalve maand lang elke dag tien uur aan één stuk door leren. Probeer het niet of

een burn out kan wel eens uw (terechte) beloning zijn. Jezelf

leren kennen is een noodzaak en je eigen studieritme uitwerken is een must. Niet iedereen leert op dezelfde momenten van de dag even goed. De ene maakt liefst even zijn gedachten leeg voor hij begint te studeren terwijl de andere liefst direct uit (of zelfs nog in) bed begint te studeren. Zelf kan ik enkel

persoonlijke ervaringen meedelen met jullie. Favorieten bij mij? Een goede komedie, een lekker boek of (bij de mensen die me

een beetje kennen gaan nu de wenkbrauwen omhoog) jezelf een half uurtje compleet

11


leegfietsen. 3. YOU ARE NOT ALONE: Elke keer wanneer je weer eens het gevoel hebt dat de ganse wereld je haat of wanneer je de neiging hebt dat sympathieke boekje van René Vermeir in het haardvuur te

gooien, bedenk je dan dat je niet de enige bent in jouw situatie. Wanneer het allemaal een

beetje teveel wordt, zoek dan wat vrienden op. Praat met ze over de vakken (enkel in gevallen

van uiterste nood uiteraard ) of ga op zoek naar de laatste roddels die wederom de ronde doen in de Blandijn rond je favoriete praesidiumlid (mezelf met andere woorden). Wat je ook

niet mag vergeten is dat er een hele hoop wijze mensen zijn die je hulp kunnen bieden als je met vragen, onzekerheden of simpelweg de kleine examen gerelateerde probleempjes zit. Graag verwijs ik jullie hiervoor door naar http://fkserv.ugent.be/vgkflwi/vgkforum/viewforum.php? f=104, [email protected] of voor de mooie dames naar [email protected]. 4. YES YOU CAN!: John Hiatt zong in 1987 ‘Have a little faith in me’ hetgeen op zijn album ‘Bring

the family’ verscheen. Niet alleen maak ik hier een mooie muzikale verwijzing maar ook zit er

een kern van waarheid in namelijk ‘geloof in jezelf’. Gedurende ongeveer anderhalve maand ben jij de slimste, beste, mooiste, liefste, sterkste en je zal zonder twijfel slagen! Althans prent

het je in wanneer je weer eens een moeilijk momentje hebt en zet dan door want soms is dat hele kleine beetje extra dat je nodig hebt simpelweg een beetje vertrouwen in jezelf.

Na deze hopelijk handige tips die jullie, al is het maar een heel klein beetje, zullen bijstaan wil ik jullie nog verwijzen naar één handige site die tijdens de examens misschien zelfs meer zal openstaan dan facebook http://www.vgkgent.be/nl/Samenvattingen/. Wees verstandig en vertrouw niet enkel en alleen op de documenten die hier staan! Vertrouw bij twijfel steeds de cursus en je eigen verwerkte nota’s boven die van derden.

Vakken Voor de eerstejaars verwijs ik graag naar de examenbundel die ook te vinden is tussen de samenvattingen op de vorige link. Wat betreft de ouderejaars kan ik moeilijk tips geven over vakken die ik zelf niet gevolgd heb. Daarom wil ik hier enkel wat aandacht geven aan vakken die gekend zijn omdat ze sommige studenten moeilijkheden bezorgen. Voor andere vakken kan je altijd informatie vragen op http://fkserv.ugent.be/vgkflwi/vgkforum/viewforum.php?f=104. Tweede jaar - Heuristiek vroegmoderne (professor Vermeir)

Voor velen is dit examen, mede doordat het door professor Vermeir wordt opgemaakt, een moeilijke hindernis in hun tweede jaar. Echter geen nood, mits goed studeren is dit vak zeker te doen. Het examen bestaat sinds dit jaar enkel nog uit een gesloten boekgedeelte waar het vorig jaar ook nog een

open boekgedeelte omvatte. Ik kan met andere woorden niet voor de volle 100% zeker zijn over de soort van vragen die professor Vermeir op jullie zal afvuren, maar als ik een beetje mag afgaan op het

12


examen dat ik voorgeschoteld kreeg, is het erg belangrijk om goed het overzicht te bewaren. Dit des te meer aangezien professor Vermeir wel eens durft vragen te stellen waarvoor je verschillende delen uit de cursus moet combineren. Maak een makkelijk overzichtje bestaande uit wat schema’s en gebruik dit tijdens het studeren. Hopelijk zie ik jullie dan niet terug in augustus in één van de auditoria van de Blandijnberg! Tweede jaar – Heuristiek nieuwste (Professor Velle)

Eén van de redenen waarom dit examen misschien wel eens onoverkomelijk durft te lijken, is de gecombineerde omvang van de groene en blauwe bijbel die nu ongetwijfeld in volle ornaat staan te pronken in je boekenkast. Welnu haal ze er maar stilletjes aan uit. Doorploeg die bijbels (of liever

gezegd hun indexen) goed en leef je uit met markeerstiften, post-its, en voor mijn part zelfs je hele gamma aan kleurpotloden zodat je boeken lijken op een platgeslagen pauw. Van zodra je de structuur van je boek kent, zal je zien dat het opzoeken steeds beter vlot en wie weet misschien vind je het examen in januari zelfs stiekem een beetje leuk! Tweede jaar – Databeheer en statistiek (Professor Devos) Na de twee taken die waarschijnlijk enorm veel gevloek hebben opgeleverd, is het tijd voor het examen

van dit relatief nieuwe vak. Doordat ook dit jaar het vak wat gewijzigd is door onder meer een nieuwe cursus, kan ik niet de tips geven die ik zou willen geven. Laat je echter niet vangen als je denkt ‘hoe kan ze dit nu vragen op het examen?’. Geloof me, ze kan het wel.

Verder rest mij enkel nog jullie veel succes te wensen met de examens. Hopelijk zie ik jullie in februari terug met een smile van hier tot in Tokio, en een puntenbrief waar je ‘u’ tegen kunt zeggen!

13


Hippies nowadays of het moderne communewerk Ik heb thuis, stevig ingekaderd en achter glas, een souvenir van

een

muziekfestival.

Drie

originele

–met

echtheidscertificaat- toegangskaarten van het legendarische Woodstockfestival in Bethel, NY, USA. Alhoewel ik uiteraard het festival niet zelf bijgewoond heb, bewaar ik de

ACTU-WA?!

inkomkaarten als een relikwie. De “Woodstock Music and Art Fair” van vrijdag 15 tot zondag 17 augustus 1969 is immers

een gebeurtenis die mensen heeft geraakt, zelfs zij die er niet bij waren. Dat is voornamelijk te danken aan het overvloedige

beelden geluidsmateriaal dat van die drie dagen gemaakt is. In een periode van sociale onrust, rassenhaat, demonstraties, oproer en verzet tegen de op dat moment aan de gang zijnde

oorlog in Vietnam toonden bijna een half miljoen mensen wat door Peter Praats

de mens écht wil: vrede, liefde en muziek. De buitenwereld noemde hen “hippies”.

“Hippies” kwam voort uit het woord “Hip” dat in de jaren ’30 reeds gebruikt werd om aan te tonen dat iemand niet “square” was, maar daarentegen “fashionable, in the now and cool”. Dezelfde omschrijving kon echter niet opgehangen worden aan de hippies van de jaren zestig. Toenmalig gouverneur van California Ronald Reagan omschreef de hippie van die tijd immers als “een persoon die zich kleed als Tarzan, een kapsel heeft als Jane en stinkt als Cheeta”. Behoorlijk oneerbiedig voor een categorie van mensen die

eigenlijk als de eerste ecologisten en masse beschouwd mogen worden. Zij waren de eersten in deze moderne tijd die bewust de natuur probeerden te beschermen, en in harmonie met die natuur wensten te leven.

Het is echter fout om te denken dat de hippies “uitgestorven” zijn. Ze zijn groter in aantal dan ooit, alleen zijn de uiterlijke kenmerken bij de meerderheid niet meer zo “authentiek”. Op vele domeinen dragen nog steeds veel mensen de vroegere gedachte van de hippies uit. Drugs werden bijvoorbeeld vroeger beschouwd als het terrein van de hippies, maar om nu te zeggen dat elke druggebruiker

vandaag de “hippiefilosofie” in zich draagt, is overdreven. Want vandaag is druggebruik bij de meeste mensen eenvoudigweg een teken dat ze zich niet goed in hun vel voelen. De meeste hippies

daarentegen gebruikten drugs als een meerwaarde in hun leven, om de mooie levensgedachte die ze al bezaten nog mooier te kleuren. Ook gaven bepaalde drugs in combinatie met hun filosofie toegang

tot een hoger denken dat tot een meerwaarde van kennis leidde. En al gaat het druggebruik bij het beleven van techno-muziek vandaag de dag niet dadelijk tot een slimmere kop voeren, het is volgens sommige sociologen de enige muziekstroming waarbij druggebruik vertrekt vanuit een positief gevoel, net zoals bij de hippies.

Die techno-muziek heeft van het eiland Ibiza trouwens een echte hippie-plaats gemaakt. Wie niet verder wil kijken dan de reisaanbiedingen die in de discotheken ophangen, kent Ibiza alleen als een 14


grote openluchtdiscotheek waar goedkope harddrugs geconsumeerd worden bij het dreunend geluid van de muziek van DJ Tiësto. En iedereen met een beetje borsten –vrouw of man, als je de Engelsen

en Nederlanders erbij rekent- schuimt de disco’s af op zoek naar, euh, schuimparty’s. De moderne hippies zijn ondertussen op

datzelfde eiland neergestreken, maar ditmaal ver van de drukke

toeristische centra. Veel van de eerste technogangers hebben Ibiza nu ontdekt als een eiland waar je via positieve muziek een kan zijn met de natuur. De “Global Nomads”, noemt men hen. Het zijn dertigers en veertigers die het grootste deel van het jaar ecologisch

leven onder de zon in vooral het noorden van het eiland. Het wemelt er van de gezond levende moderne hippies met goed uitgebouwde communes die ook goed

floreren. De Global Nomads zijn dan ook, in tegenstelling met hun

soortgenoten uit de jaren zestig, niet vies van het drijven van handel. Ze hebben over het hele eiland

verspreid –op de rustige natuurplekjes weliswaar- eethuizen met 100 procent “gezonde voeding”, werken uitsluitend met zonnepanelen en gebruiken opgevangen regenwater zoveel als mogelijk. Sommigen ontvangen toeristen in hutjes opgetrokken uit leem en lege flessen, niet ten teke van

armoede maar als een fier bewijs van hun ecologisch bewustzijn. Healing sessies, inwijdingen in de Reiki en Shiatsu gebeuren bij een vers sapje van Aloë Vera met daarna aan een lage prijs vegetarische schotels voor wie honger heeft. Kortom, het moderne communewerk, net zoals het vroeger was.

Ook in ons land zijn er trouwens behoorlijk wat onzichtbare communes die op een ecologische wijze willen meedraaien in de bestaande maatschappij zonder zichzelf buiten te sluiten. RTL-TV bracht onlangs een reportage over een van de 400 (!) communes in het Brussels Gewest. Een moderne commune zoals getoond in de reportage in Laken is echter visueel niet te herkennen als dusdanig. “Les

Echappistes”, zoals ze zichzelf noemen, zijn zestig mensen –achttien gezinnen- die ieder in een eigen flat wonen, maar voor zaken als de verwarming, voedselaankopen en het gebruik van de auto alles in groep aankopen. En voor de contacten met de anderen beschikken ze over een tuin van 400m².

Ook wie individueel af en toe een new age-cd oplegt, stiekem aan transcendente meditatie doet, zich met astrologie bezighoudt, zijn of haar kinderen naar een Steinerschool stuurt of voor zijn

schoonmoeder een anti-psychiatrische behandeling eist, moet bedenken dat wat hij of zij doet behoort

tot de levenssfeer van die oude hippies van toen. Met andere woorden: het hippiedom is nooit weggeweest.

Tot slot is het volgende pas verschenen boek, al hoort het eigenlijk thuis in de rubriek “Het hete hoekje”

misschien interessant pour les connaisseurs: “How to have sex like a hippie” (thefrisky.com). Samengevat komt het er op neer dat je aan slow sex movement doet. Of ‘op zijn tantrics sekst’: een aloude Hindutechniek waarbij je mekaar in de ogen kijkt en via een gelijke ademhaling langzaam tot een hoogtepunt komt. Niet geschikt dus voor VGK-ers die graag het licht uit doen...

15


EEN OPEN BRIEF AAN DE ECOHIPSTERS door Maureen Coeck en Pieterjan De Coninck

Wegens succes verlengd! Eco is hip(py) Een aantal weken geleden konden jullie op deze pagina lezen hoezeer we de kledingkeuze van de rechtenstudenten konden smaken. Helaas werd dit door een aantal types (gekleed in beige broeken en blauwe blazers, of wat had u gedacht?) verkeerd begrepen. Hierdoor zijn we helaas gedwongen om dit

artikel vanuit een safe house te schrijven aangezien we hoogstwaarschijnlijk op de hitlist staan van een groep Albanese huurmoordenaars. Het zijn hier geen Hiltoniaanse toestanden want zoals

algemeen geweten is het VGK-budget niet al te groot. Gelukkig zijn we de Blandijn gewoon. Over de Blandijn gesproken, het wordt misschien eens tijd dat we de hand in eigen boezem steken. Zoals algemeen geweten stijgt de zeespiegel sneller dan het alcoholniveau in het bloed van een niet nader genoemde groep praesidiumleden. In de toekomst kan onze Blandijnberg een eenzaam, hoog

eilandje in Gent worden. Aangezien (geschiedenis)studenten niet meteen bekend staan voor hun voorliefde voor water, lijkt het ons aangewezen om het toch maar droog te houden. Gelukkig hebben we onze trouwe vrienden de hipsters nog, die met hun bakfietsen ¾ van de openbare weg innemen, en

maar zwoegen, zweten en trappen voor het milieu (en het hippe imago); die hun kinderen van 10 jaar nog borstvoeding geven; die zich tegoed doen aan biosapjes, biokoffie en andere biospijzen. Onderstaande schrijvers zitten ook in met het milieu en willen tegen 2050 ook niet wegsmelten of wegspoelen. Sommige mensen gaan echter een stapje verder en proberen er groener uit te zien dan de speelplaats van Sint-Bavo. Helaas rijmt ecologie ook een beetje op hypocrisie. De ecopimps die in de Vooruit van hun biosapjes sippen terwijl ze recepten voor biologische worteltaart opzoeken, moeten

beseffen dat er heel wat bakfietskilometers nodig zijn om de invloed van hun spiksplinternieuw staaltje Apple-design op hun geliefde milieu te compenseren.

Het zal niet veel mensen verbazen dat de laatste jaren aan het licht is gekomen dat Apple het niet al te

nauw neemt met de arbeids-en milieuvoorschriften (oh the shock and horror!). In april 2011 riep Greenpeace Apple uit tot het minst groene technologisch bedrijf en later dat jaar in augustus werd een zoveelste rapport gepubliceerd waar de vuile praktijken van de toeleveranciers van Apple in China boven (zwaar vervuild) water kwam. Apple blijft uiteraard volhouden dat zij en hun toeleveraars aan alle milieuvoorschriften voldoen, men kan zich natuurlijk de vraag stellen hoe strikt die voorschriften

in economische-groei-ten-alle-koste-China zijn. Wij beseffen ook wel dat onze eigen computers niet opgetrokken zijn uit compost en gerecycleerde fietsonderdelen en waarschijnlijk een even grote aanslag op het milieu zijn, maar we hebben ons dan ook niet de sticker van zelfverklaarde ecobuddy opgeplakt.

Wij hebben liever onze appel grasgroen en biologisch geteeld. 16


EEN ECOLOGISCH VERANTWOORDE SATIRE door Tim De Moerloose

Beste ecologisten, bakfietsers en ander langharig gespuis!

Zoals u allen weet kunnen wij, als groene bosklappers, in barre ecologische tijden op veel steun rekenen binnen alle geledingen van de maatschappij. Er is echter nog veel werk aan de winkel. Het

klimaat koelt nu wel even af, maar deze zomer was het toch serieus warm. Doch wij willen liever niet de negatieve toer op gaan, want er valt ook positief nieuws te rapen. Zo kan men op de grote markt in Brussel dezer dagen de Xmas3 gaan bekijken. De weinig tot niet geïnformeerde leek denkt hierbij

onmiddellijk aan een nieuw nummer van Susan Boyle, of erger nog, een nieuwe plaat van Susan Boyle. Niets is minder waar. Het Brusselse stadsbestuur vond er niets beter op dan de klassieke

kerstboom te vervangen door een digitaal exemplaar. U leest het goed, een digitale kerstboom, die wij kort en krachtig kunnen omschrijven als zijnde een stapel lichtgevende dozen. Vijfentwintigduizend

mensen houden er een gelijkaardige mening op na en lieten dat weten via een online petitie. De

initiatiefnemers menen een algemene trend te kunnen waarnemen: “Après l'interdiction de la viande

de porc dans les cantines scolaire. Après avoir renommé le marche de noël en plaisir d'hiver. Voilas que vous décidez de nous supprimer notre sapin de noël sur la grand place.”1

Hoe flauw: een keihip en cool initiatief dat bovendien een prachtige dennenboom van de ondergang redt, met cultureel-etnische argumenten onderuit halen. Maar, beste vrienden van de natuur, wie is

de sponsor van dit hele gebeuren? Inderdaad, ons aller Electrabel. Alleen al de gedachte dat een vieze en vervuilende steenkoolcentrale het klank- en lichtspel aandrijft, stemt mij diepdroevig. Afbreken die handel, en geef ons de echte kerstboom terug (mét milieuvriendelijke ledverlichting).

Van de ene boom naar de andere: op de Begijnhoflaan te Gent strijden onze broeders voor het behoud van de prachtige bomenrijen aldaar. De snoodaards van het stadsbestuur beweren dat de bomen ziek

zouden zijn en kunnen omvallen. Flauw excuus! Bejaarden worden toch ook niet onder de grond gestopt als er niks meer mee aan te vangen valt?

———————————————————— 1

Leuk spelletje voor het hele gezin: haal zoveel mogelijk schrijffouten uit deze drie zinnetjes! (U kan ook altijd terecht bij

Charlotte Hauwaert n.v.d.r.)

17


Gelukkig gaan ook wij mee met onze tijd, en dus werd het bedrijfje Coptermotion ingeschakeld om

luchtbeelden te schieten. Het resultaat is niet mis, want behalve een breathtaking promofilmpje werd de kap met minstens een week uitgesteld. Puik werk, strijdmakkers!

Er zijn echter meer katten die gegeseld moeten worden in Gent (we kunnen nog iets leren van Jan Fabre). Schapen eigenlijk, want nu de Schoapstal er definitief staat wordt het tijd dat ze haar naam eer aandoet. En wat past er beter in een schapenstal dan schapen? De beestjes kunnen het werk van de groendienst verlichten (met twee man staan kijken hoe de derde werkt is ook lastig, nietwaar) en de

rest van de tijd bevolken ze de kinderboerderij onder het mooie dak. Als de plattelanders niet naar de stad willen trekken, dan halen we het platteland zelf wel naar hier. Ook West-Vlamingen voelen zich graag thuis in de grote stad, en we leven nu eenmaal in een multiculturele maatschappij. Eén min-

puntje: het Aformosia-hout dat voor de bouw gebruikt werd, is afkomstig uit West-Afrika, en zelfs mijn kleine teen gelooft niet dat ze daar op legale wijze aan houtkap doen. Dus alweer: foei, Gents stadsbestuur!

Tot slot, militanten, wens ik nog even een persoonlijke ervaring mee te delen. Als groene jongen verplaats ik me steevast per fiets, weer of geen weer en dat vergt natuurlijk enige vaardigheid en stuurmanskunst. Tramsporen? Diagonaal kruisen alsof het niks is. Druk kruispunt? Ogen toe en

doorvlammen alsof het niks is. De Sint-Kwintensberg? Er opknallen alsof het niks is. Maar daar schuilt het addertje onder het groene gras. Niet iedereen beschikt over een schier eindeloos atletisch ver-

mogen als het mijne. Slingerend hijsen de vele dapperen zich dagelijks naar omhoog, om dan bezweet de aula binnen te strompelen. Met de échte wintermaanden in zicht wordt het tijd voor een oplossing.

Fietsers verdienen namelijk meer dan de stiefmoederlijke behandeling die ze nu al te vaak moeten verdragen van de auto, de weg en het weer. Daarom stel ik voor een fietslift© te installeren. Het sys-

teem werkt zoals de befaamde pannenkoekenlift, het zwarte beest van elke beginnende skiër. Men haakt het kader van de fiets vast aan één van de passerende hulpstukken, en hupsakee! Bij sneeuwval

kan men de Kwintensberg ook nog eens upgraden tot skipiste, zodat de kosten zich ruimschoots terugbetalen. Iedereen wint! Zo ziet u maar dat milieubewust leven meer is dan autoritjes onder de vijf

kilometer zoveel mogelijk beperken of Keniaanse boontjes alleen in het seizoen eten: it’s a way of life, a

hard way.

Hou het groen en zalig kerstfeest, kameraadjes!

18


Op een zwoele zomeravond zat ik nostalgisch te kijken naar youtubefilmpjes over het fantastische Woodstockfestival van het jaar 1969. Het festival dat georganiseerd werd door en voor Hippies, waar naar verluid quasi vijfhonderdduizend mensen op afstormden. De jaren van de

Flowerpower zijn tijden waar ik zelf wel eens terug naartoe zou willen reizen, moest ik een teletijdmachine tot mijner beschikking hebben. Hippiejaren waarin Pete Seeger liederen zong over groene valleien en kabbelende beekjes, zijn

FESTIVALS:

met stip aangevinkte jaren in mijn geheugen en

VAN GRASROKENDE HIPPIES NAAR

hopelijk ook in het collectieve geheugen van

COMMERCIËLE SIGAARROKENDE ZAKKENVULLERS

jullie, je ouders en je grootouders. Tijdens de communistische jaren die daarop volgden, was de invloed van een festival op de

door Jordy Sabels

maatschappij nog rooskleuriger dan in de jaren 60. Zo had je in Polen het fameuze festival te Jarocin. Dat een platform bood voor ontplooiing

van

verschillende

de Kings of Leon zag ik reeds duizendmaal

sociale verschijnen op niet een nader genoemde wei,

bewegingen, waaronder het voor allen bekende waar ik de schuur wel eens in brand zou willen Solidarnosc,

die

ingingen

tegen

de steken. Misschien voeg ik dit jaar wel de daad bij

censuurpolitiek van de overheid. Ook zangers het woord, wie zal het zeggen? Het is natuurlijk waren in deze periode niet op hun mondje de cynicus in mezelf die alle festivals op één lijn gevallen. Ze zongen liederen over het trekt. Er zijn echter nog steeds festivals waar

zoals ecologie en prijsanticommunistisch beleid, seks, drugs en nog waarden meer duistere krochten waar zangers vandaag kwaliteitverhoudingen wel primeren. Ga dit jaar amper durven komen met hun leemzoetige shit. Studenten zingen tijdens edite, bibite: “Eens zal verzwinden

schone

studententijd”.

Zo

verzwonden hedendaagse festivalorganisatoren

allen naar Graspop, Dranouter of Reggae Geel en geniet van een festival dat nog het dichtst aanleunt bij eentje uit de Hippietijd.

de schone festivaltijd. Ze maakten van festivals Dat het maar snel zomer is! commerciële bastions waar pinten veel te duur zijn en artiesten om de twee jaar terugkeren. 19


DE VIJFTIEN CANTUSGEBODEN! Door Amaury Vanden Houwe en Charlotte Vermeulen

15 Geboden om een VGK-cantus te doorstaan! I.

BEGIN DE AVOND STEEDS MET FRIETEN, OF JE ZAL ANDERS VLUG VAN HET TOILET GENIETEN.

II. III.

DOE VUILE KLEDIJ AAN, ANDERS GAAN JE MOOIE BOTJES ERAAN!

MAAK DE INSCHATTING VAN JE DRINKVERMOGEN NIET TE GROOT,

ANDERS

EINDIG JE AL NA DE EERSTE TEMPUS IN DE GOOT!

IV.

ZING HET KRINGLIED UIT VOLLE BORST EN LES DAARNA PAS JE DORST!

V.

AFWISSELEN MET WATER EN BIER, DAT HOUDT STEEDS DE DEUR OP EEN KIER!

VI.

DE PRAESES ZULT GE ALTIJD EREN, DOET GE HET NIET DAN ZULT GE HET WEL LEREN!

VII. WIL JE ALS PRAESIDIUMLID JE HAAR NIET KWIJT, WEET DAN DAT JE HET BED VAN EEN SCHACHT BEST MIJDT.

VIII. BEN JE EEN SCHACHT, DOE DAN STEEDS WAT VAN JE WORDT VERWACHT! IX.

TE LAAT? HOU JE DAN KLAAR WANT DE QUAESTOR STAAT AL MET EEN HISTORISCHE DAAR!

X.

VERGEET GEEN PEN EN PAPIER OF JE ZAL MOETEN PLASSEN ALS EEN DIER!

XI.

LEG JE CODEX OP JE GLAS, ANDER KRIJG JE EEN AMOUREUX OF EEN IRMA LAPLASSE!

XII. HAVE FUN DAT IS MIJN WENS, MAAR ONTHOUD STEEDS: KEN U GRENS! XIII. HEB JE EEN KATER, DAN HELPT GEEN WATER! (DRINK AQUARIUS) XIV. GA ’S ANDERENDAAGS EENS ZWEMMEN, DAT ZAL DE HOOFDPIJN WEL TEMMEN!

XV. BOVENAL LAAT DEZE LIJST JE NIET AFSCHRIKKEN OM TOCH EENS EEN CANTUS MEE TE PIKKEN!

20


RECHT VAN ANTWOORD door Charlotte Hauwaert Cher Môssieur Vanhoeck,

Il m’est arrivé d’avoir posé mon regard perçant sur votre petite satire dans l’édition passée du mensuel « Het Veer ». Je déplore profondément votre texte insensé où vous prenez des allures de Magritte litté-

raire. Le sujet traité aurait pu être intéressant, mais hélas, vous aviez déjà perdu le fil de votre œuvre magistrale avant même de pouvoir commencer. Mais je me perds, revenons à votre texte !

Je commencerai par mettre en question votre aptitude à pouvoir écrire un texte sans graves fautes

d’orthographe, puisque vous prétendez être francophone. Ce n’était qu’un rêve! Je regrette de ne pas pouvoir énumérer toutes vos nombreuses fautes d’orthographe, qu’il me suffise d’évoquer ici les fautes de grammaire (concordance des temps, accord du participe passé, accord sujet-verbe) et les fautes de

langues. À cela s’ajoute l’incapacité de faire la distinction entre un philosophe français, comme François-Marie Arouet, et un philosophe/historien belge. De plus, vous lui avez enlevé le droit de porter un

nom propre en oubliant la majuscule dans son pseudonyme ! Sur ce, je vous invite à visiter sa tombe au Panthéon à Paris, cela vous donnera une petite leçon d’histoire sur « les grands penseurs et artistes français ». Intéressons-nous plutôt au fond - si fond il y a ? - de votre bafouille. Vous voulez à tout prix défendre la culture francophone en étant vous-même étudiant bilingue à l’Université de Gand. Votre brouillon

m’a fait honte, parce que moi aussi je suis le fruit d’une progéniture bilingue. Il y a une grande différence entre l’éloquence et l’écriture. En écrivant votre torchon plein de fautes, qui ébranle mon identi-

té bilingue, non seulement vous m’humiliez au plus profond de moi-même, mais vous insultez aussi tous les philologues qui ont le français comme option! Votre témérité n’a d’égale que votre fatuité ! Évidemment, vous allez pousser des hauts cris en assenant que les étudiants de français n’ont pas le

même degré de connaissance de la « langue culturelle » et vous voyez juste : leur écriture dépasse de loin la vôtre. Car la structure de votre texte est déplorable! Vous tentez de nous faire avaler un texte soi-disant bien construit, plein de « notions historiques » et avec un taux de propagande tellement élevé que Bart De Wever en pâlit à côté de vous. En outre, vous ne pouviez point m’induire en erreur puisque j’ai tout de

suite perçu la perfidie de votre discours. Si nous nous attardons sur les faits que vous avancez, nous admettrons il est vrai que Gand a été une ville francophone (pour la bourgeoisie) pendant longtemps,

mais que le néerlandais a toujours été la langue principale pour la majorité de ses habitants. La majorité a renversé la minorité, et cette minorité, vous la dépeignez comme l’a fait Victor Hugo dans Les Misérables! La minorité francophone a bien des droits, comme la majorité des néerlandophones : mais

21


ils ont aussi tous le devoir de connaître au moins les deux langues officielles de l’état Belge. Il ne faut point nous agacer avec vos accointances avec le FDF! La langue française restera toujours légitime, comme c’est le cas pour le néerlandais ET l’allemand en Belgique. Cette peur viscérale de ne plus jouir

des droits octroyés par la Révolution française, m’exaspère infiniment! Vous n’êtes point la victime d’une injustice, vous êtes seulement la victime de votre arrogance. Avant de déclarer que vos paroles

ne sont pas délusoires, je me permets de vous signifiez qu’elles sont illusoires ! Bref, je vous conseille surtout de vous concentrer d’abord sur la syntaxe, la morphologie et l’orthographe avant de vous lancer dans un grand débat philosophico-historico-tragicomique!

Cordialement,

Charlotte Hauwaert.

—————————————————————————————————————————

Advertentie

22


De Franse zakkenman Iedereen kent hem wel, zakkenman. Iemand die niet in Gent woont, werkt of studeert, kent het fenomeen niet. Maar ze hebben hem wel allemaal al gezien op de hoek

van een straat, of ten midden van het Sint-Pietersplein.

Hij is het beste te vergelijken met die figuur uit Bruce

Almighty met Jim Carrey. Een bedelaar die voor zich

ERASMUS IN DIJON

uitstaart, iemand die zijn dagen vult met boodschappen

voor de wereld op een karton te schrijven. Onze

zakkenman houdt zich meer bezig met zakken vullen, À bientôt mes ami(e)s!

Tine Verhoeven

maar staren doet hij wel.

Nu zijn er in Dijon ook een paar figuren die de aandacht trekken op een nogal ongewone manier. Het zijn geen daklozen, denk ik, maar wat ze doen is al even bevreemdend als de starende blik van onze Gentse vriend. Vandaar mijn bedenking dat ik jullie deze illustere figuur niet wil onthouden, voor moesten jullie ooit nog eens in Dijon geraken (zeker doen!). De persoon in kwestie is een man, gekleed in een hemd met zeedieren op. Je ziet hem dus al van ver staan als je de hoek omdraait. Negeren kan je hem moeilijk, aangezien hij roept naar iedereen die voorbij loopt. Roepen is misschien niet het juiste woord; zijn stem verheffen dan. Ikzelf ben hem eigenlijk nooit gepasseerd, wel heb ik op een terras gezeten naast de plek die hij voor die dag gekozen

had om zijn monoloog te voeren. Waarover die monologen nu eigenlijk precies gaan, weet ik niet. Het blijft in het Frans. Maar toen ik daar zat, had ik wel wat woorden opgevangen die gingen over filosofie, hoe wij mensen het toch maar mooi aan het verpesten zijn, en hoe ongelukkig hij daar van wordt. Wij worden er ook ongelukkig van, meneer.

Ik ga hem wel missen, zoals eigenlijk alle ander figuren die je na een tijdje begint te herkennen. De man die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat pannenkoeken staat te bakken op Place François Rude,

de man met zijn husky op de hoek van de mosterdwinkel, het meisje achter de kassa in Carrefour City, en de ober die tegen mij in het Engels praat en ik tegen hem in het Frans. Het zijn 4 maanden, maar het

lijken 4 dagen. En o ja, ik heb geen examens nu en vakantie tot februari. Maar ik beloof dat dit de laatste keer is dat ik het zal vernoemen, not. Rep je dus in je tweede jaar naar die infovergaderingen, en durf doen ;)

23


Door de band

COMENIUS IN ZWEDEN door Ruben Cassiman

Wie tijdens zijn of haar universitaire carrière graag eens andere horizonten wil verkennen, kan dat sinds jaren doen dankzij het Erasmusprogramma. Wat velen niet weten, is dat een gelijkaardig programma ook bestaat voor leerkrachten in opleiding. Comenius, zo heet het programma voorlopig, al komt het binnenkort ook onder de klinkende naam Erasmus terecht. Het concept? Doe als leraar in opleiding of pas afgestudeerde leerkracht een stage van 13 tot 40 weken in een school ergens in Europa. Het Veer vond en zocht een getuige die u graag over zijn belevenissen in het noordelijke Zweden vertelt.

Er zijn een aantal clichés over Zweden die dringend ontkracht moeten worden. Dat bedacht ik toen ik

voor de vijfde keer mijn fiets herstelde. Zo blinken de Zweden niet bepaald uit in punktligheit. Wie denkt dat deze typisch Duitse eigenschap ook voor de rest van Germaans sprekend Europa telt, slaat de bal mis. Als je bijvoorbeeld een binnenband koopt bij wat in Norrköping bekend staat als de beste fietsenwinkel in omstreken, durft die al eens kapot te gaan na drie weken.

Ook bij de milieugezindheid van de Zweden kunnen enkele vraagtekens geplaatst worden. Ja, sorteren is hier geweldig goed ingeburgerd en ja, er staan hier opvallend meer bomen dan in pakweg… Boom en ja, hier zijn geen motorboten toegelaten op elk meer dat bevaarbaar lijkt. Ja, ja, ja!

Maar wanneer ondergetekende in een huis vol rommel een fiets wil repareren, is er geen pomp of reparatiekitje te vinden. “Ach Ruben,” zult u nu zeggen, “ach Ruben, dat is toch niet zo abnormaal. Wij

hebben dat hier thuis ook niet liggen hoor.” Wel, ik hoor u al komen beste lezer, maar heeft u thuis twee volledige schroevendraaierssets liggen? Of een haagschaar? Of een slijpschijf? Een elektrisch

voetbadje misschien? Twee grasmaaiers? Vier reserve autobanden? Vijf verschillende soorten hamers? Zesentwintig verschillende soorten plastic potjes met bijbehorende dekseltjes? Heeft u vier zagen, een kantensnijder, een werkbank met sergeanten, vijftien nagelnieuwe verfborstels en een doos vol houtsnijgerief staan?

Wel, dat ligt hier toevallig allemaal wel. Maar een fietspomp en zo’n klein reparatiekitje, dat vonden

mijn voorgangers niet de moeite om in huis te halen. De oude Volvo die hier in de garage staat, geeft de verklaring: het was met de auto te doen.

Gelukkig, driewerf gelukkig, is er ook een ander cliché over Zweden dat helemaal niet klopt. Wie ooit zei dat Zweden koudbloedige, ongevoelige, ijspegelzombies waren met het charisma van Gunther Levi wanneer de Romeo’s nog maar eens voor tien man het beste van zichzelf hebben gegeven, die zat er schromelijk naast. Zweden zijn eigenlijk erg vriendelijke mensen. De laatste keer dat dat me opviel,

was toen ik om een uur ’s nachts de trein van Linköping naar Norrköping stapte. Voor ik opstapte kreeg ik een knuffel van een kerel. De kerel had een snor. Ik kende hem nog geen twaalf uur.

Zweden, zo bleek, groeten goeie vrienden niet met een hand of kus, maar met een vreemdsoortige 24


knuffel. Toen ik het de eerste keer zag, leek het me niet zo professioneel, maar nu ik het fenomeen al wat meer heb kunnen observeren, begin ik de finesses te verstaan. Heel belangrijk is dat je maar één arm gebruikt, bij voorkeur de rechter. Die breng je achter het hoofd van je knuffelvriend. Vervolgens

duw je hem iets dichter tegen je aan en wrijf je eens over de rug. Ik vermoed dat de duur, het aantal wrijfkes en de druk die je daarbij uitoefent variëren naargelang de aard van de vriendschap en

persoonlijke hygiëne. Maar zo groeten Zweedse vrienden en familie, man of vrouw, elkaar dus. Op zich is dat allemaal niet zo vreemd, maar blijkbaar heb je dus niet zo veel tijd nodig om als vriend beschouwd te worden. Zo’n goede negen uur volstaat, zo bleek uit mijn ervaring.

Een andere manier waarop Zweden hun vriendelijkheid ten gelde maken, is door te helpen wanneer je iets vraagt. Zo kwam het dat ik vandaag voor de tweede keer bij de gepensioneerde buurman van

Katterumsvägen aanbelde om zijn fietspomp en herstelkitje te lenen. Belangrijk om weten is dat de man en zijn vrouw enkel Zweeds spreken, wat ik voor mezelf als een goede oefening beschouw. Vandaag was er echter een extra moeilijkheidsfactor, toen de man me om half elf ’s ochtends in zijn

badjas begroette. Zo’n afleidingsmanoeuvre is niet bevorderlijk voor het inoefenen van de Zweedse taal. Zijn vrouw kreeg ik niet te zien. Toen hij mij zijn materiaal uitleende, zei hij dat ik het gewoon

aan de voordeur kon terugbrengen, aangezien ze voor de rest van de dag niet thuis waren. Vervolgens ging hij kamerjasgewijs terug zijn huis binnen. Zijn vrouw heb ik niet gezien. Vanuit mijn kamer kon

ik hun huis zien, maar ik heb gedurende de hele dag niemand zien vertrekken. Ik vroeg me af of er clichés bestonden over het libido van oudere Zweden, maar besefte net op tijd dat ik hierover liever te weinig dan te veel wist.

Maar nu is de fiets dus opnieuw gerepareerd. Al is het maar de vraag hoelang mijn stalen ros het dit keer zal volhouden. Toen ik aan mijn buurman wou uitleggen dat er een klein gaatje in de band zat,

vond ik in mijn zakwoordenboek de term ‘punktering’ terug. Welaan, achteraf gezien had ik dus toch mijn portie Zweedse punktligheit gekregen.

——————————————————————————————————————————

Cartoon

25


Filmrubriek: Looper Eerlijk toegegeven,

ik kon geen nee zeggen. Wie wel?

Meisjes gaan al snel gillen wanneer ze nog maar de naam

Joseph Gordon-Levitt horen en toegegeven, wie kan hen ongelijk geven? Niet alleen speelde het aanstormend talent

in –het nogal cheesy- 500 days of Summer, titels als Brick,

FILMRUBRIEK door Nathan Declerck

Inception en The Dark Knight Rises doet bij menig filmfanaat een belletje rinkelen. Ware dan niet zij voor de

ietwat softe Gordon-Levitt, dan op zijn minst voor de immer stoere Bruce Wilis, die al helemaal geen introductie

meer nodig heeft. Voeg daarbij nog een snuifje van het regisseertalent van Rian Johnson en de schoonheid van

Ellen Blunt, en u heeft de perfecte mix voor een nieuwe blockbuster. Alsof ik de film niet kon gaan zien. Met de vage herinnering van Twelve Monkeys in het achterhoofd, lovende recensies en een trailer die veel vuurwerk beloofde maar –en terecht zo bleek- nogal veel van het plot bleek te verklappen 1, snelde ik dolenthousiast naar de cinema. Een goede twee uur later, moet ik jammerlijk toegeven, was mijn enthousiasme reeds sterk bekoeld.

D’accord, men doet een goede poging. Hoewel het concept van tijdreizen al veelvuldig gebruikt is, moet dit toch behoren tot één van de meer originele. Joe

(Gordon-Levitt), een feestbeest en gewezen straatkind,

werd opgeleid tot looper. Hij heeft de opdracht om mensen die uit de toekomst naar hem toe worden gestuurd, te vermoorden en te dumpen. Het is de nieuwe manier van de maffia in de toekomst, om hun

rivalen uit de weg te ruimen. Wanneer zijn toekomstige ik (De andere Joe, gespeeld door Wilis) echter verschijnt, is hij niet genoeg bij de pinken en slaagt toekomstige Joe er in om te ontsnappen. Wat begint als een uitermate sterk script, zwakt vanaf dan echter af tot een vrij lineair, voorspelbaar en saai verhaal. Het verwachte mindblown-effect blijft jammergenoeg volledig uit.

Toch is het niet enkel kommer en kwel. Wilis en Gordon-levitt, die beiden Joe spelen, worden getransformeerd tot ze net genoeg op elkaar lijken om het geloofwaardig te laten lijken. Naast de soms

erg knappe beelden, zijn het vooral hun acteerprestaties die de film rechthouden. Hoewel dat op zich heerlijk is om naar te kijken, blijft ondergetekende snakken naar meer. ———————————————— 1

Misschien moeten trailers gewoon worden afgeschaft worden of op zijn minst aan regulering onderworpen worden. Ik heb het er echt

mee gehad. Zie je de trailer niet, dan weet je niet waarover het gaat. Besluit je dan uiteindelijk toch om die ondingen te bekijken – cinematicketjes kosten immers hopen vol geld, de dag van vandaag- dan ken je het hele plot aan en heb je geen zier meer aan de film. Daarnaast zijn trailerstemmen altijd zo grappig om iedere keer te horen . Verdomme.

26


IT’S OH SO DELICIOUS! door Desmond Vercammen en Diethard Vlaeminck

De examens komen er aan, iets wat met moeite nog ontkend kan worden. De examenroosters staan reeds online en de meesten onder jullie zijn nog aan het twijfelen of het wel verstandig is om al dan niet thuis of in Gent te studeren. Ongetwijfeld zijn er ouders bezig met het thuis studeren te pushen alleen al omdat je dan gezond kan eten. Om dit argument wat te ontkrachten besloten we om een aantal eetgelegenheden rond de Blandijn die studentikoos geprijsd waren te recenseren. Jezelf verwennen met lekker eten is nu eenmaal belangrijk.

Pasta & Go Decoratie: De inrichting is vrij basic, waarbij groen een overheersende kleur is. Daarnaast is er gekozen voor een strakke moderne opstelling van de zaak. Eten: * Presentatie: Vrij basic, de pasta wordt u meegegeven in een kartonnen doosje. Indien je een betere afwerking wilt is het verstandiger om andere adresjes op te zoeken.

* Smaak: Het kan er mee door, verwacht geen geraffineerde smaken die je tong zullen strelen. Er ontbreken bijkomende kruiden om het geheel af te werken.

* Voedzaamheid: De ingrediënten die gebruikt worden zijn vers, maar een bom aan koolhydraten is misschien niet altijd de meest gezonde optie. Prijs: Voor €4,50 kan je reeds een kleine pasta kopen. Het duurste op hun kaart is de Pasta Salmon waarvoor je 7 euro betaalt. Wij hebben bij ons bezoek gekozen voor een grote pasta, deze kost 5,50 euro en hiermee hadden wij net genoeg.

Algemene conclusie: Prijs-kwaliteit gezien is het een goede keuze, zeker omdat er, in tegenstelling tot de Basic Italian, amper volk staat aan te schuiven, waardoor je minder lang moet wachten.

Sushi Point Decoratie: Voor de inrichting is men gegaan voor een moderne opstelling waarbij warmere kleuren zoals bruin overheersen. Eten: * Presentatie: Het is vrij simpel opgesteld, maar oogt wel zeer ordelijk en is esthetisch verantwoord.

27


* Smaak: De sushi zelf smaakt niet bijzonder, maar er zijn voldoende smaakversterkers (wasabi, sojasaus en gember) aanwezig, zodat het mogelijk is om zelf de verdere afwerking van het eten naar eigen smaak te verzorgen.

* Voedzaamheid: Het eten is zeer gezond, voor de liefhebber: je krijgt er een blaadje sla en een kerstomaatje bij. Prijs: De lunchbox is €7,90 wat veel voordeliger uitkomt dan à la carte te eten. Hierbij dient wel opgemerkt te worden dat, hoewel de prijs-kwaliteitverhouding zeker goed zit, je na de maaltijd nog met een klein knagend gevoel kan blijven zitten.

Algemene conclusie: Zoals reeds aangehaald is de prijs-kwaliteitverhouding zeker erg voordelig en dat kleine hongertje kan makkelijk weggewerkt worden door nog iets extra te bestellen. Voor slechts 3

euro heb je er al een misosoep bij en doe je daar nog een halve euro bij heb je extra Nigiri die dat laatste hongertje doet verdwijnen. Het is dan ook zeker een aanrader om hier eens te komen eten. In

een mum van tijd kan je aan tafel gaan, wat ervoor zorgt dat, en dat is zeker in de blok belangrijk, je weinig tijd hoeft te verliezen.

Potatolicious Decoratie: Het is een gezellige plaats om te eten. Bij het binnengaan kom je terecht in een ruimte die zeer open aanvoelt, waarna je onmiddellijk kan

doorgaan naar de toog, alwaar je je potato kan bestellen. Indien je vervolgens naar rechts gaat, krijg je de mogelijkheid om tijdens het eten te genieten van

voorpagina’s van kranten waarop belangrijke gebeurtenissen van de afgelopen 50 jaar staan afgebeeld. Eten: *Presentatie: In de eerste plaats dient hierbij verteld te worden dat het concept is dat je een aardappel krijgt waarop vervolgens verschillend toppings gelegd worden. Hoewel dit in eerste

instantie chaotisch kan ogen, doen ze toch hun best om er tijdens het afkruiden één geheel van te maken.

*Smaak: Om het in Desmond zijn woorden te omschrijven: ‘omnomnomnomnomnom’. *Voedzaamheid: Het is vrij voedzaam. De koude toppings bestaan voornamelijk uit verse groentjes, wat zeker een bonus is. Wel dient hierbij gezegd te worden dat men bij de warme het niet nalaat om room te gebruiken, waardoor het minder gezond wordt.

Prijs: De prijzen gaan van 5 tot 8 euro. Wat zeker goed meevalt als je de prijs-kwaliteitverhouding bekijkt. Je krijgt immers een zeer grote hoeveelheid eten voorgeschoteld waardoor je niet bang hoeft te zijn dat je met een hongertje naar buiten zal gaan. Algemene conclusie: Het is een zeer gezellige eetgelegenheid, waarbij je onmiddellijk onthaald wordt in een cozy wereld waar de aardappel koning is. De bediening is er zeer vlot en sympathiek. Zelf hebben we gekozen voor een Crispy Bacon en een Cheeky Chicken en kunnen we achteraf zeggen dat

28


deze vrij vlot naar binnen ging.

La Rustica Decoratie: Het heeft niet de meest overweldigende inrichting waardoor je je spontaan in Italië waant, maar het is desalniettemin vrij knus en gezellig ingericht. Eten: * Presentatie: Een zeer ingewikkelde presentatie voor een pizza hoef je nu niet direct te verwachten. * Smaak: Het kon wel wat extra kruiden gebruiken en was niet zo speciaal

* Voedzaamheid: Hoewel hetgeen gebruikt wordt op de pizza zo vers mogelijk is, zijn niet alle categorieën van de voedselpiramide even goed vertegenwoordigd en dat is nu eenmaal niet zo gezond.

Prijs: Wat de pizza’s betreft variëren de prijzen van 5 euro tot 8 euro. Daarnaast is het ook perfect mogelijk om pasta te eten die eveneens vrij schappelijk geprijsd zijn. De prijs-kwaliteitverhouding zit hier bijgevolg echt goed.

Algemene conclusie: De inrichting zit wel goed en de bediening was vlot en vriendelijk. De huiswijn gaat heel mooi samen met de pizza’s, in ons geval een Peperone en een Calzone.

Etentje bij vrienden: ‘comme chez Frea’ Maak je het liever gezellig op kot samen met wat vrienden dan is het ook altijd mogelijk om samen te koken. Dit is vrij eenvoudig en kan bovendien hilarische taferelen opleveren. Wat ook altijd leuk is om er een ‘Komen eten’-aspect aan te koppelen. Decoratie: Frea haar keuken heeft een 50’s-60’s vibe. Haar kot zelf straalt de warmte, gezelligheid en seks uit die passend is bij de gastvrouw. Eten: * Presentatie: Ondanks ons wantrouwen in het begin kan deze sexy kokkin toch het meest wansmakelijk ogende omtoveren tot een genot voor oog en tong.

* Smaak: Het eten was lekker. Met dergelijke kookkunsten is het niet moeilijk dat mannen haar zo braaf naar haar kot volgen.

* Voedzaamheid: Er was voldoende kaas aanwezig en daarnaast waren de groentjes vers. Wat minder was, was het hoge vetgehalte, al geeft dat natuurlijk voldoende energie voor ’s nacht. Prijs: afhankelijk van de afspraak, bij ons was het zo dat de gasten de drank meebrachten. Daarnaast is het ook mogelijk om te werken op basis van een beurtrolsysteem en iedereen zo elkaars kot eens ziet. Algemene conclusie: It’s fun en het levert gegarandeerd hilarische taferelen en quotes op. Wat wel interessant kan zijn is om de tijd in het oog te houden want het is nu eenmaal zeer verleidelijk te blijven plakken en tijdens de examens heeft dat als resultaat dat de boeken eenzaam in een hoekje beginnen te wenen.

29


VOOR IEDER WAT WILS:

KERSTGADGETS! door Peter Praats “Of misschien bestaan er zelfs kerstcondooms!” gilde onze scriptor Lisa. “Ah ja, ik zal het artikel samen met Frea schrijven, ik kan dan tegelijkertijd mijne kerstboom eens tonen, zie!” riep ik populair terug naar het tienkoppige gezelschap dat boven in de Amber bijeen was gekomen om deze Veereditie voor

te bereiden. Een enkeling lachte, de rest keek mij zwijgend met goudvisbokaalogen aan. Een jongen en meisje die ik nog nooit eerder op een redactievergadering had gezien, keken elkaar met een

veelbetekenende blik aan. Oeps! Hier was ik effe uitgegleden. Wie mij steeds vooraan links in de aula’s ziet zitten kijkt neer op een ietwat grijs geworden kruintje, en veronderstelt dus dat mijn humor

bijgevolg ook ietwat belegen zal zijn. Ik probeerde nochtans gewoon te antwoorden in de stijl van het artikel dat ik mocht schrijven: licht populair entertainend. Hoe moet je anders het genre omschrijven waaruit mijn opdracht bestond?

“Schrijf iets over

kerstgadgets” was de eenvoudige vraag van de scriptor. En het hoeft niemand te verbazen dat die

kerstgadgets tegen betaling effectief worldwide te krijgen zijn. Een opsomming zou echter op een folder van de Zeeman lijken, dus zocht ik een andere manier om dit voor te stellen. Ik zou voor elk item dat ik besprak iemand hier aan de UGent zoeken aan wie ik het cadeautje virtueel zou willen schenken…

De meest voor de hand liggende kerstgadget is uiteraard een USB-stick. Santa Claus-on-a-stick, een sneeuwman opzij van je laptop, we kunnen het allemaal gebruiken en dus schenk ik om te beginnen mezelf er eentje.

“Schenken” is eveneens een sjiek woord voor bier tappen, dus krijgt feestpraeses Arvid van mij een Santa Drinking Hat. Inderdaad, een kerstmuts met opzij de mogelijkheid om twee bierblikjes te bevestigen en een darmpje dat het bier naar de mond stuurt. Zo kan Arvid intussen lekker blijven lawaai maken op de drums. Een ander hoofddeksel zou ik dan weer

willen geven aan de mij onbekende charmante studentin die sinds dag 1 van

dit academiejaar bij de bachelors steevast met een schattig hoedje op in de aula’s zit. Misschien staat ze wel voor een keertje ook beeldig met de Rudolf The Rednose Reindeer Hat, waarmee de bovenkant van je hoofd er als een rendier uitziet. Tussen alle kerstgadgets staan ook een paar mini roodgelakte schoentjes met hoge hakken, en alhoewel ik niet helemaal goed weet wat je hier eigenlijk mee kunt

30


doen, zou ik ze toch graag aan de secretaresse van de VGK willen schenken, uw allerliefste Frea.

Minder flatterend is de Pull My Finger Santa’s fart: een popje dat inderdaad winden laat en je daarna vraagt “If it was this you wanted for Christmas?”

Een bestemmeling

hiervoor is rap gevonden: de puistige slungel met zijn blauwe ski-jas die verleden week in de rij wachtenden in De Brug zich inbeeldde dat iemand

hem onverwachts aan zijn vinger had getrokken. Bad ass, ja. Stinken terwijl het enkele meters verder zo lekker kan ruiken. Daarom geef ik

graag de knalrode kerstspaarpot -die een brede glimlach teruggeeft als je er een muntstuk instopt- aan alle kassiersters en “eetscheppers” van de studentenrestaurants. Voor zij die anoniem in de keuken tussen sissende

stoomdampen staan, zijn er enkele ovenwanten met kerstmotief weggelegd.

Aan Tim, de cafébaas van de Amber wil ik met plezier een Jingle Bell Bobble Babe Can Cooler overhandigen, voor zijn eigen drankjes op de dooie momenten dat wij allemaal les hebben. Ik zie hem zo voor mij op een stil moment een glas in het koelelement van de kerstbabe zetten er peinzend zachtjes mee draaien om dan terug wakker te schieten als de borsten van het kerstmeisje beginnen te trillen ten teken dat zijn glas, euh, gekoeld is. De bazen van de

café’s verderop die zich in vergelijking met de Amber niets aantrekken van de nachtrust

van de omwonenden, gooi ik graag een Pooping Reindeer Candy Dispenser naar het hoofd. De Magic Growing Christmas Tree geef ik dan weer aan de anonieme student die op het kleinste kot van Gent zit, serieus blokkend, zonder studiebeurs of vrienden en voor

wie zelfs De Brug te duur is. Zijn of haar leven zal een beetje opfleuren als er maar de eerste twaalf uur water op het boompje gegoten wordt. Hun kot zal dadelijk te klein zijn als het boompje blijft doorgroeien tot vijf maal de oorspronkelijke hoogte.

En voor het dronken Paris Hiltonneke dat na een domme wilde nacht met de

gebakken peren zit is er de Pregnant Woman Christmas Tree Ornament, een kerstbal in de vorm van een doorzichtig vrouwenlichaam met daarin een kleine foetus die ronddrijft in wat vloeistof ten teken van leven. Tenslotte wil ik, gezeten

op mijn knieën en met het hoofd naar beneden iets geven aan zij die op hun beurt een oordeel moeten vellen over mij: de proffen. Ik hoop dan ook stilletjes dat Professor Johan Braeckman mijn cadeau zal willen aanvaarden:

een Little Thinkers Jesus Christ Doll. Het figuurtje draagt

sandalen en een baard, heeft lang haar en een armbandje met daarop de inscriptie “WWID?”, wat staat voor “What Would I Do?”. Belangrijk is vooral dat je het figuurtje

mee kan nemen in bad en dat het kan wandelen op je badwater.

Speciale

beweringen

vereisen

speciale

verklaringen, here you get one, sir!

O ja, nog even dit, Lisa: kerstcondooms bestaan! Op www.condom.com –“We were the first condomwebsite on the Web!”-kan u het kerstassortiment bestellen in pakjes van 3, 12 of 24. Drie is voor de masters, twaalf voor de tweedejaars en vierentwintig voor de eerstejaars. Ouder worden betekent immers ook wat serieuzer worden. Toch? 31


LUCHTKASTELEN ALS KERSTKOT

door Hanne Van Hoylandt

De lichtjes fonkelen magisch in onze lieflijk gedecoreerde kerstboom terwijl de glimmende kerstballen alle glimlachende gezichten weerspiegelen en de ster in de top stralender schijnt dan zijn door sneeuw versluierde broeders en zusters aan het uitgespannen firmament. Engelenstof laat de rijkelijk uitgedoste tafel sprankelend oplichten wanneer een heerlijk aroma de keuken vult en de stoelen gretig worden aangeschoven. De gekste van de bende maakt weer bezwaar op het feit dat we hebben besloten de cadeaus pas uit te pakken tussen het hoofdgerecht en het dessert door ostentatief alle pakjes vast te nemen, te schudden en zich luidop af te vragen wat nu eigenlijk voor hem zou kunnen zijn en begint zelfs tot ons aller hilariteit te ruiken op zoek naar snoep. Zijn zoektocht blijkt echter te eindigen in mineur en met een beteuterd gezicht wringt hij zich terug op zijn plaats en nipt teleurgesteld van zijn aperitief terwijl wij het nog steeds tot zijn grote verontwaardiging uitproesten.

Wanneer de eerste twee chefkoks het voorgerecht opdienen keert de rust een beetje terug en gaat het gelach over in schunnige mopjes en leuke verhalen over andere kerstfeestjes met soms even

aangenaam gezelschap, en blijkbaar vaker een minder gezellige compagnie wanneer de avond vordert, zoals zatte tantes die zich aan je vastklampen en kleine neefjes voor wie de veelheid aan gerechten te machtig wordt en dat voor het oog van allen demonstreren. Een gelukkig gebrek aan

beide bij ons terwijl we ons tijdens het eten op smakelijker verhalen concentreren wat niet leidt tot minder jolijt.

Terwijl het eenmanskorps trots zijn zelfgemaakte soep uitschept, is iedereen in zwijgzame bevraging

wat het zal geven, aangezien het nu niet bepaald de keukenprins van het kot betreft, maar al na de eerste hap wordt hij luidkeels bedolven onder lof wat hem tot een opgeluchte en schaapachtige grijns beweegt. De verhalen worden hervat en hoe meer bier en wijn de glazen vult, des te grappiger ze worden.

32


Het hoofdgerecht moet enige tijd in de oven braden en dus besluiten we in onze steeg een sneeuwballengevecht te houden, en voor de eerlijkheid besluiten we tot een teamverdeling jongensmeisjes wat de numerieke meerderheid voor de meisjes inhoudt, maar door de felheid van de jongens nauwelijks tegen hun minderheid lijkt op te wegen. Met blozende wangen en rode oortjes schuiven we een kwartier later terug onze voeten onder tafel en verorberen de ovenschotel met een hernieuwde eetlust. Ook ons kookteam wordt uitvoerig gecomplimenteerd en even slaat de loomheid toe doordat

onze magen bomvol gevuld zijn. Triomfantelijk gebrul schudt ons echter meteen terug wakker wanneer er tot het besef gekomen wordt dat er nu geen excuus meer is om de pakjes niet open te maken, en met een wolfachtige grijns wordt de eerste ‘Van wie, voor wie?’ uitgeroepen. Achtmaal wordt de vraag beantwoord, en achtmaal leidt het tot een utopische vreugde omdat we

elkaar klaarblijkelijk beter kennen dan we zelf verwacht hadden, en de cadeaus, hoewel snel uitgezocht met een beperkt budget, telkens de nagel op de kop weten te slaan en er heel wat hartelijke

dankwoorden worden uitgewisseld en alles uitvoerig door iedereen wordt geïnspecteerd en goedgekeurd. We besluiten even te wachten met het dessert om onze maag te kans te geven de overdaad te

verwerken, maar aangezien al de sneeuw in onze steeg intussen uitgespeeld is, gaan we over tot junglespeed in de actieve vorm, met heel wat geroep en gesleur over de tafel heen. Als de handen eenmaal bekrast en bebloed zijn en alle nagels gebroken, houden we ook daar met een tevreden zucht mee op en smikkelen vrolijk ons dessert op alvorens ons warm in te duffelen en nog een stapje in de ijzige wereld te zetten, opgaand in het besneeuwde Gentse winterlandschap.

Ons kotfeestje zal naar alle waarschijnlijkheid slechts een ruïne lijken bij de schepping van dit luchtkasteel.

Er zal geen mystieke kerstboom staan, de tafel zal gedekt zijn met allerhande slecht bij elkaar passende serviezen en de wijn zal in gewone glazen geschonken worden. Misschien is er helemaal niet zo’n

enthousiasme voor de pakjes of blijken ze echt fout te zijn. Waarschijnlijk valt er geen sneeuw op 19 december en zullen we geen hilarisch sneeuwballengevecht kunnen houden. De kans bestaat dat er echt iets mislukt of in brand vliegt of dat we het absoluut niet lekker blijken te vinden.

Maar ik weet wel dat ik ontzettend vereerd zal zijn om met al mijn geweldige kotgenoten aan tafel te

zitten, dat ik het foute servies charmant zal vinden in combinatie met onze kookprobeersels en dat ik oprecht blij zal zijn met mijn cadeau, omdat iemand de moeite – hoe weinig het misschien ook moge weze – heeft gedaan iets voor mij te zoeken.

En als ik dan een of twee weken later een exquis feest bij familie vier, zal ik zeker met een glimlach hieraan terugdenken en alle foute verhalen onthouden met het volgende kerstkotfeestje in gedachten.

33


CRAZY CHRISTMAS SHOPPING IN THE UK! door Veronique Vennekens

Kerstmis komt eraan en iedereen in the United Kingdom zal het geweten hebben! Sinds eind oktober

verkoopt Marks & Spencers al kerst- koekendozen, kerstkaartjes en cadeautjes in buy 3 for 2 –acties. Op 15 november werd in Canterbury officieel de kerstverlichting aangestoken met een heleboel

fanfares, kraampjes en concerten. Heel het land staat vol metershoge kerstbomen en reusachtige rendieren met een rode neus. Dat de Britten tegen de tijd dat het Kerstmis is nog kerstballen kunnen zien is nog maar de vraag, maar waar kun je nu het best heen voor Christmas Shopping UK-style?

Canterbury Brussel – Ashford International : 1.39u, vanuit Ashford Intl kan je makkelijk de bus of de trein naar Canterbury nemen en ben je er op minder dan een half uur. Canterbury is makkelijk te bereiken met de trein of met de auto en is dus razend populair bij mensen van het continent. Het is een kleine stad die met haar twee universiteiten en enorme winkelstraat bruist van het leven. Naast de kerstmarkt die loopt tot 23 december vind je er winkels als Cath

Kidston, een Apple-store, Build-a-bear, Topshop, Karen Millen en Jane Norman. Daarnaast zijn er nog twee gezellige shopping centers en als je in de zijstraatjes gaat snuffelen vind je enorm veel kleine boetiekjes die kleding, schoenen en allerhande prullaria aan zeer

democratische prijzen verkopen. Is dat niet je ding? Ga dan op zoek naar de Chaucer Bookshop (eindeloos veel tweedehandboeken die prachtig in je bibliotheek zouden staan) of bezoek eens één van de

twee immens grote Waterstone Boekenhandels waar Angelina Jolie klant is (true story).

Zin in een pauze tijdens het shoppen? Ga voor de beste Cream Tea in town naar La Trappiste in Sun Street. Een bar/restaurant/bakkerij met Belgisch bier, verse scones en super vriendelijke bediening!

34


London Brussel-London St Pancras: 2u – neem een London Underground dayticket voor £7! Iedereen kent waarschijnlijk wel Oxford Street, maar

eigenlijk is dat niet de place to be om je kerstinkopen te doen. Het is natuurlijk wel de moeite om er naar de

kerstlichtjes en magische etalages te gaan kijken. Als je echt originele kerstcadeaus wilt, moet je naar Covent Garden afzakken. Deze ‘markt’ is overdekt en ongelofelijk gezellig! Naast de vele winkeltjes, live entertainment en tientallen kraampjes met originele spullen, is er genoeg plaats om eens

uit te blazen met een koffietje. Daarnaast is er ook nog Old Spitalfields Market, elke dag van de week hebben ze een andere soort markt en in december is het feest: Vintage Fair, Record Fair, antiek,

juwelen markt… Check zeker hun

website om te zien welke events plaatsvinden!

Een leuke plek om te lunchen in de schaduw van de Big Ben en op wandelafstand van Covent Garden: Bakery Covent Garden in Chandos Place. Ze verkopen allerhande gebakjes, cupcakes en broodjes, en het interieur is een mix van Frans en Brits. Zeker de moeite!

——————————————————————————————————————————

Advertentie

35


STEL JEZELF EENS VOOR: EEN NIEUW CULTUURTJE

De VGK heeft voor het tweede semester een nieuwe cultuurpraeses! Voor de huidige tweede bachelors ben ik bekend als hun bachelormama, voor de rest van de VGK bekend als de kleine roodharige dino-lover. Na een semester in Canterbury ben ik helemaal terug van weggeweest! Ik hou van theater, musea, kastelen, jurken en schoenen, tea-time, boeken en koffiedaten. Ik ben afkomstig uit de Stille Kempen, en dan wel uit Geel, de barmhartige stede. Laten we zeggen dat het alleen stil is in de Kempen als ik daar niet ben, mensen die mij nog niet kennen zullen snel genoeg weten waarom. Mijn favoriete historische periode is de Vroegmoderne Tijd en ik schrijf mijn bachelorpaper over Vampieren, omdat het kan. Ik kijk er naar uit om jullie te verwelkomen op Cultuuractiviteiten in het tweede semester. Het wordt awesome. Veel liefs, Veronique Vennekens

36


Biografie van Meneer Eikenblad, het uitzonderlijke leven van een blad.

KORTVERHAAL

Weet van nu af aan: een blad leeft. Er was eens een hele, hele oude en grote boom op een hoge berg in het midden

van een groot bos. Op deze hele grote, oude

en

mooie

boom

woonde

er

hellemaal bovenaan een blad, een teder groen

Door Thibault Vanhoeck

eikenblad,

Natuurlijk

was

eikenblad,

er

Meneer

hij

niet

woonden

Eikenblad.

het

enige

namelijk

duizenden eikenbladeren in het bos. Wel

was hij de enige die zo heette. Hij woonde namelijk op het allerhoogste punt van het bos. Als hoogst wonend blad van het bos was hij het enige blad dat de naam ‘Meneer Eikenblad’ dragen mocht. Meneer Eikenblad was geboren op 23 maart op de oude eik en al snel werd hij bevriend met zijn buurblaadjes, een paar mussen en Meneer Specht die hem eens had gered van een paar gevaarlijke rupsen. In zijn lange zomerdagen verwonderde hij zich over van alles en nog wat. Bij het nemen van ‘dauw tijd’ discussieerde hij graag met andere blaadjes en

mussen over verre bossen en de wereld, de wereld heel ver weg. En zo droomde hij van weg gaan, reizen, zover hij kijken kon. Zover hij kijken kon, zag hij eikenbomen en het bos, “maar wat is er daar

voorbij, nog meer bos?” Zo zat hij dan helemaal vanboven te kijken en te dromen, te lachen en te praten met andere blaadjes onder hem. Soms spraken ze over wolken. “Van waar komen ze toch?”. Of maakten blaadjesmopjes over het berken- en beukenbos. Het was Meneer Specht die het best over die andere bossen vertellen kon. Meneer Specht had namelijk daar een hele tijd gewoond.

In tijden van rust genoot Meneer Eikenblad van de zachte zon en de frisse druppels. En als dromend de

wind ging waaien, lieten ze zich beven van geluk. Anders dan voor ons, mensen, heeft wind voor blaadjes geen geluid. Waaiend door de kruinen, zingen de blaadjes dromen, de dromen van de wind. En deze zang komt tot het gehoor van de mens met de gedachte dat dit het geluid is van de wind. Ik

ken dit geheim der bladeren dat geen ander mens kennen mag. Ik heb namelijk jaren in een bos geleefd en heb daar uren met blaadjes mijn leven gedeeld. De wind brengt de blaadjes tot dromen wanneer hij waait door het bos, door de duizeligheid van hun beweging komen ze in trance. Als ze te

ver gaan kunnen ze loskomen van de boom en streven. Zomaar sterven. Al zingend dwarrelend met de wind, tot ze neerkomen en wegrotten.

De droom van Mr. Eikenblad was eens praten, ja praten met andere blaadjes in een ander deel van het bos, een beukenblad een lindeblad, of het ontmoeten van een bloem, een bloesem. Ja, zijn grootste

droom was om te reizen heel ver weg, op pad gaan, op tocht. Dat maakte Mr Eikenblad zo uitzonderlijk: zijn wens om weg te gaan, al weet hij dat het wellicht zijn dood wordt.

37


Soms spraken de blaadjes onderling over hun boom: had iemand hem ooit horen praten? Hoe was hij? Vriendelijk? Hoe is zijn stem, zacht? Hoe heet hij? Iedereen noemde hem Mr. Eikenboom. Soms spraken de blaadjes over mensen, die ze gans vanonder zagen wandelen, en kletsten ze samen met de

mussen en Mr Specht die hen ook konden zien. Wat deden ze? Sommigen keken naar blaadjes en vogels al wandelend door het bos. Anderen, in kleinere vorm, raapten takken op. Hadden zij die nodig

voor het maken van een nest? En zo deden deze verhalen de ronde in de hele kruin van de hoogste boom van het bos. Verkwanselde Meneer Eikenblad zijn leven. Op een dag, na het geeuwen van de nacht, was de tak van Meneer Eikenblad een beetje bijgegroeid. Bij het ruisen van de dag kon Mr. Eikenblad nog verder zien dan wat hij ooit had gedacht. Verbijstering! Huiverend keek hij dit aan. Heel ver weg stopte het groene bos. Wat was dat toch? Hij vertelde aan zijn

bladermaatjes wat hij observeren kon: een grijze massa die op geen enkele wijze leek op een wolk, het enige grijze dat gekend is bij blaadjes. Deze grijze massa bood een antwoord op de vraag dat hij zich vaak had afgevraagd: “Waar komen de wolken vandaan?”. Wat hij daar in de verte zag, leek op zeer hoge bomen met als enige kruinen, wolken, wolken die uitstegen uit die naakte boomstammen. En Mr. Eikenblad zei tegen zijn maatjes deze woorden. “Oh daarheen zie ik een grijs iets, die niet op een wolk kan lijken. Het zijn zoals bomen

die als enige kruinen wolken schept, wolkenkruinen!! Een wolkenbos…” Sindsdien sprak Mr. Eikenblad iedereen aan over het wolkenbos en was het zijn droom er heen te gaan. Hij probeerde er

meer over te weten. Vroeg het zelfs aan de mussen en Mr Specht, maar ze konden niet helpen. Op een dag werd de oude eikenboom wakker om te aanhoren wat hij in zijn lange leven nog nooit had weten horen te vertellen.( Je moet weten bomen zijn zeer verlegen en lui, hun hele leven doen ze bijna niets anders dan slapen.) Hij hoorde wat Mr. Eikenblad ging ondernemen, iets wat nog nooit in een het bladerengeschiedenis was gebeurd. Mr. Eikenboom was zo sterk onder de indruk dat hij Mr Eikenblad voorstelde om hem te helpen, maar Mr. Eikenblad moest de herfst wachten. De hele zomer lang bereidde hij zijn reis voor en vroeg hij om weetjes aan de vogels en aan Eikenboom, die wisten welke

wind Mr. Eikenblad moest nemen. Toen de herfstzon de ochtend wakker streelde en boven de horizon de eerste geelgekleurde blaadjes ging belichten, was het zo ver: Mr Eikenblad ging vandaag op pad, nee, niet zomaar op pad, op tocht! En als eerste van zijn boom verliet hij zijn tak. Hij vertrok om 7u30,

wachtte, wachtte. Zoals u weet is die nooit op tijd, maar plots kwam de wind dan toch heen gewaaid met meer dan een uur vertraging, en nam Meneer Eikenblad mee op tocht heen naar het grijze woud,

het wolkenbos. Na een lange dag reizen stopte hij in een beukenbos en rilde zich vast tussen twee

takjes. Hij maakte al snel kennis met de beukenblaadjes. Hij vertelde hen over zijn reis. Allen luisterden snel vol bewondering. Een ijskoude nacht was op komst. “Tal van wolkenblaadjes dwarrelden neer”, dacht meneer Eikenblad die onder een laagje wit wakker werd. Hij groette een laatste keer zijn nieuwe vrienden en ging verder op tocht. Na lange weken reizen kwam Meneer Eikenblad trillend het

‘wolkenbos’ binnen gedwarreld. Zijn droom bleek al snel een nachtmerrie te wezen. Het bleek niet het

wolkenbos te zijn waarvan hij ooit had gedroomd. Alle blaadjes lagen op de grond, verpletterd, opgehoopt zoals afval. Hij liet zich neerleggen bij deze vervuilde, verminkte blaadjes op een stoep, hun lijden aanhorend. Op 3 november werd meneer Eikenblad de vuilbak ingeveegd. Einde. (Dit was geen fictie!) 38


Sneeuwwit genieten. De examens komen er bijna aan en dat betekent dat blokken dan op de eerste plaats zal komen maar, voor het zover is, moet er nog genoten

worden van het prachtigste seizoen van allemaal... de winter! Ik ben zelf een enorme fan van de

winter en al het magische dat ermee gepaard gaat en heb dan ook, op jullie verzoek, een aantal ideetjes om deze magische tijd op een leuke en sexy manier door te brengen met je significant other.

HET HEET HOEKJE Met Frrrrrrea...

Winter

en

sneeuw

worden

onlosmakelijk

verbonden met koude en meestal vinden we dat, terecht, niet zo leuk. Dit jaar wordt dat anders.

Sleur je lief mee naar buiten, warm ingeduffeld en maak een romantische sneeuwwandeling. Plaag

elkaar erop los door sneeuwballengevechten te houden of maak leuke sneeuwengeltjes. Heb je er na een tijdje genoeg van of is het echt te koud geworden, trek je dan terug in de warmte van je kot, warm je op door lekkere warme chocomelk of glühwein te drinken en duik dan onder de lakens voor een lange nacht. Want dat is ook weer een ander voordeel van de winter, het wordt sneller donker zodat je lekker vroeg in je warme bed kan kruipen, en dat is altijd leuker met zijn tweeën. Ben je wat sportiever aangelegd? Ga dan een weekendje weg naar de Ardennen in een romantische chalet en ga skiën of langlaufen. Geniet ’s avonds van heerlijke marshmallows en vooral van elkaar

voor een gezellig haardvuur. Pure ontspanning gegarandeerd en dat vlak voor de blok begint, wat wil je nog meer? Een trouwe lezeres liet me weten dat je evenwel beter uitkijkt voor geile winterse types die in een slaapzaal logeren want ze zouden met hun koude vingers wel eens poesjes laten spinnen.

Skiliften kan je ook beter mijden wanneer erotische lusten de kop opsteken. Die skistokken zijn niet altijd makkelijk in bedwang te houden! Begin december is het ook weer cadeautjestijd en denkt iedereen na over wat ze voor vrienden en familieleden onder de kerstboom kunnen leggen. Ook voor je lief moet je een origineel cadeau vinden

want sokken zijn echt not done! Denk daarom eens out of the box en koop eens iets kinky dat helemaal in de kerstsfeer past. Dress up als een sexy kerstvrouwtje of kerstmannetje en je hebt helemaal geen

verwarming meer nodig, if you know what I mean. Ook schattige rendieroren opzetten kan geappreciëerd worden, in mijn geval wordt “Rudolph” dan “Frudolph”. Ook de nieuwe lijn seksspeeltjes kan een leuk cadeau zijn, het is toch te koud om buiten te spelen. Speel dan maar in de slaapkamer.

Weet je echt niet wat kopen, geen paniek. Mannen kunnen een dick in a box geven en de dames stoppen dan maar hun doos in een doos. Voor de singles onder jullie is de feestperiode zeker niet minder leuk, er zijn verschillende mogelijkheden om iemand te leren kennen en daar kan iets moois uit bloeien. Ga bijvoorbeeld eens schaatsen, spot die lekkere bink of die mooie meid. Doe alsof je een

39


echte schaatskluns bent en misschien versier je wel een privéles en later misschien een afspraakje, wie weet. Wil je je eens op glad ijs begeven, doe dan een Arvidje en heb seks

op de schaatsbaan. Wat begon als een onschuldige naakte zwempartij ontaarde in een schaatsbaanorgie. Hij reed evenwel geen

scheve schaats want zijn eigen vriendin was erbij. Vind je dat een beetje te gewaagd, maar wil je toch “Winterland” op het Sint – Pietersplein eens onveilig maken? Probeer dan eens een vluggertje in de rendierachtbaan of iets beter beschut in het reuzenrad. Afsluiten doe ik door iedereen superveel succes te wensen met de

examens en denk eraan, af en toe een pauze nemen hoort er ook bij en wat (lees: wie) kan je dan beter doen dan je eigen lief ;) Voor al je vragen en/of leuke verhalen, kan je nog steeds mailen naar [email protected]. Wie weet sta jij wel in onze volgende editie.

Tot dan!

—————————————————————————————————————————

Cartoon

40


HET GERUCHT

door uw roddeltante van dienst, Maryline Van Puymbrouck

Spotted. Ook deze maand weer nieuws uit het voormalige PR- kamp. Trouwe lezers van het Veer of blandijnbezoekers weten reeds dat deze twee PR meisjes er niet verlegen om zitten jongens aan elkaar

door te geven. Deze maand nog gebeurde dit met een beruchte (voormalige) Filopraeses, die nu beide pro-PR girls op zijn lijstje mag zetten. Het ging hier enkel om een kus.. of twee, jullie dirty minded people! PR-babe in kwestie liet echter weten dat ze voortaan geen domme dingen meer zal doen. We’ll keep you posted!

Om nog eventjes bij de (pro-) PR babes te blijven: onze sexy sec kon gespot worden met een niet zo subtiele zuigplek in haar nek. Pas maar op, Roodkapje, wolfjes in de buurt !

Weet je nog, dat ene praesidiumlid dat zo vrijgevig met zijn lint omging op bachelorweekend? He did

it again. Deze keer was het geen blondgelokte schacht, maar zijn bloedeigen vriendin die met het VGK

lint mocht pronken. Hij zou ondertussen toch beter moeten weten… Laat ons hopen dat hij er die avond toch nog iets voor in ruil heeft gekregen, want hij zal het waarschijnlijk nog lang mogen horen. Wat zeg je? Inderdaad, cantus!

Menig VGK’er kan van volgende stelling getuigen: Een debat organiseren is niet gemakkelijk. Het is dan ook te begrijpen dat onze allerliefste Debatpraeses een uitlaatklep nodig had te midden van al deze

frustraties. En wie anders dan onze geliefde KK’er kon voor een luisterend oor en een troostende schouder zorgen? Het debat kwam tot een goed einde… de avond ook? Spotted op het galabal: Veronique, onze eigenste Cultuurpraeses terug in Gent! En wie bracht ze mee als verrassing? Jawel, Tine! Zij heeft, zeker hier, geen introductie nodig, maar voor de nieuwe lezers onder ons: Tine was vorig jaar Scriptor van het Veer! Beide meiden hebben het land ondertussen alweer verlaten, maar wees niet getreurd, ze komen terug! Wie weet wie we nog zien terugkeren deze winterperiode. Pro-Reis en Pro-Studie, misschien?

41


Zever en pakskes Wanneer je omkijkt en het geheel nu eindelijk in al zijn vergane glorie kan aanschouwen, blijft de focus al te vaak liggen op al wat eigenlijk toch wel beter kon, geen grote nieuwigheden zelfs, gewoon een aantal basics, zo van die onverwerkte trauma’s: een

powerpoint voor een Quiz bijvoorbeeld of die dt-fout die je de ochtend na je het geheeltje om middernacht naar de drukker

DEZE SCRIPTOR SLUIT AF...

hebt gestuurd, bij een sterke kop koffie toch nog ontdekt.

Toch heb ik het gevoel dat ik jullie allen wel iets heb bijgebracht:

dat een Veer ook wel naughty kan zijn, dat gender hip was voordat het nu ook alweer hip is en hip blijft (hippies!), dat

kerstfilms in een kelderlokaal met een warme choco en een zachte sazie echt wel voor diepe ontroering kunnen zorgen, dat periodieken van een zekere geschiedkundige kring ook weinig

door Lisa Demets

voetnoten

kunnen

bevatten

(voetnootuitroeiing

onmogelijk), dat de gepensioneerde

genietend van een liqueur d’amour

blijkt

klasse Davidsfondsleden

staan te slurpen nadat ze al net iets te veel verschillende

combinaties aan drank hebben verorberd en dat jullie van nu af aan goed beseffen dat burgies toch wel geweldig zijn, maar dat ik ze eigenlijk liever allemaal voor mezelf houd.

Het is alsof het allemaal kerstgeschenkjes zijn, niet alleen voor jullie, maar eigenlijk vooral voor mij. Want zo ijdel ben ik wel, dat ik achteraf toch wel eens wil pronken met wat er ooit was.

Dus hiermee zeg ik het Veer vaarwel. Het wordt nu eenmaal tijd dat ik het allemaal wat serieuzer zal

moeten doen. Al weet ik niet of de gendermediëvistiek onder die vereiste valt, maar aan de andere

kant: het moet niet altijd over Hitler en De Wever gaan, want oud nieuws is geen nieuws (en dat uit de mond van een mediëviste in spe!). Ik ben niet echt het type dat hier nu een resem aan goede voornemens zal neerpennen, voornamelijk

omdat ik wel weet dat jullie dat geen zak interesseert, kleine onverschillige snoodaards, maar ook omdat het mij geen reet kan schelen. Ook al moet er ooit een einde aan komen: die geweldige,

vrolijke, frivole en hoopvolle vierjaardurende fase van ontkenning is te mooi om waar te zijn, maar momenteel heb ik nog een half jaar het recht om de naderbij sluipende werkelijkheid te negeren. Al wordt het misschien wat moeilijker als ik straks in familiale kring bij het aansnijden van de

kerstkalkoen met mijn rechtenstuderende nicht geconfronteerd word, waarbij mijn pépé het nooit kan laten om weer een weemoedige blik mijn richting uit te sturen. Nog een half jaar, lieve pépé, dan zal ik het ook wel onder ogen zien. Ondertussen blijf ik gewoon lekker doen wat ik graag doe.

Voor sommigen lijkt het dan misschien zever in pakskes, voor mij is het kerstmis, het hele jaar door.

42


COLOFON Redacteur Lisa Demets Medewerkers Ruben Cassiman Maureen Coeck Nathan Declerck Pieterjan De Coninck Sarah De Decker Tim De Moerloose Charlotte Hauwaert Peter Praats Jordy Sabels Sylke Servayge Frea Vancraeynest Amaury Vanden Houwe Jens Vanden Meersschaut Thibault Vanhoeck Hanne Van Hoylandt Maryline Van Puymbrouck Veronique Vennekens Desmond Vercammen Tine Verhoeven Charlotte Vermeulen Diethard Vlaeminck

43


Ereledenlijst Vlaamse Geschiedkundige Kring 2012-2013

Prosenioren

Joos Stijn

Vanheuverbeke Karl

Kerckhaert Christophe

Beelaert Wim

Lampe Jurgen

Burm Raf

Lerno Emmanuel

Vermeulen Bregt

Maes Thibaut

Sympathisanten

Logghe Loonis

Meskens Febe

Mares Titouan

Vandeputte Ruben

Peeters Wouter

Piens Tim (Amber)

Roose Hanne

Van de Ponseele Laura

Debaenst Bruno Corné Tom Deryckere Joeri

Vos Nikita

Pro-praesidium Bauters Jasper Bekaert Wim

Bossuyt Emma

Boyen Matthias Buylen Binou Brunet Bo

Castryck Geert Coppens Jelle

Elegeert Jochen Dancet Jeroen De Buck Laurens Declerck Nathan

Degraeve Michiel

Lasoen Kenneth Lisarde Wendy

Maebe Guillaume

Pottie Jacques

Stevens Kitty Sys Annelien

T'Jampens Michiel Vanderhaeghen Bertold Van Der Herten Greet

Van Der Heyden Cynthia Van der Straeten Aljosja Van de Velde Tieneke

de Hemptinne Thérèse

Maes Pieter (server)

Spruyt Jan

Academisch personeel Baecke Xavier Carlier Julie De Vijlder Nicolas

Vandevoorde Lindsey Versieren Jelle

Wijnendaele Jeroen

Van Duyse Jelka

Van Goethem Jelle Vanmeerhaeghe Maaike Vanneste David

Voorspoels Jolien

Bevriende kringen Filologica

Klassieke Kring Kring voor Moraal en Filosofie

De Rijcke Sander

Professor

De Vos Frederik

Dumolyn Jan

Gabriël Hans

Van Bruaene Anne-Laure

Germonprez Dagmar

Verbruggen Christophe

Garré Sientje

Professor Emeritus

Schoutteten Koen

De Meyer Michaël De Smet Katrien

Zuiderhoek Arjan

Boone Marc

Kunsthistorische Kring Oosterse-Afrikaanse Kring Slavia

Verboven Koen

44


45

30STE JAARGANG (DECEMBER 2012): EEN GRASGROENE EN SNEEUWWITTE EDITIE! Het Veer. Een grasgroene en sneeuwwitte editie!

Recommend Documents