De fog of war
22 | Carré 6 | 2013
opinie
Tekst: Kol b.d. Charles Brantz
in Syrië Na de val van Morsi in Egypte is Syrië opnieuw in het brandpunt van de Mainstream Media (MSM) belangstelling komen te staan en heeft tijdelijk de ontwikkelingen in Egypte en Libië naar de binnenpagina’s verdrongen. Net zoals bij Libië en Egypte is gebeurd, strooien deskundigen after the facts weer kwistig met hun persoonlijke inzichten en individuele wijsheden en doen daarbij machtig interessant. Keer op keer blijkt echter dat een groot aantal van die deskundigen zich nauwelijks heeft verdiept in de historische achtergronden van het conflict en het karakter van de krachten die het spel inhoud en richting proberen te geven. Hoelang heeft het niet geduurd voordat die experts er van overtuigd konden worden dat in Syrië net als in Libië islamitische extremisten het initiatief van goedwillende maar machteloze “strijders van de straat” hadden overgenomen en het verloop van de strijd tegen Assad bepaalden?
Pas nadat de voormalige US Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton de historisch domme opmerking plaatste dat “US is okay with Al Qaeda in Syria, Libia and Egyptian Islamists are no problem as well” en daardoor impliciet de aanwezigheid van islamitische extremisten bevestigde, is die wijsheid ook bij de MSM binnen gedruppeld en hebben deskundigen hun licht laten schijnen op deze materie. Desondanks concentreert de MSM berichtgeving zich net als in Bosnië op de zelf gekozen slechterik -Assad- en worden verderfelijke daden van militante islamitisch extremistische groeperingen gebagatelliseerd of zelfs genegeerd. Omdat Syrië een battleground van de Holy War Incorporated (HWI) is en vanuit deze regio de democratische verworvenheden van het Europese Westen bedreigd kunnen worden, is het essentieel om ingevoerd te zijn in de achtergronden van het islamitisch extremisme om de gebeurtenissen in Syrië en de effecten van die gebeurtenissen voor het Westen te kunnen doorgronden. Antwoorden op vragen als wie staat aan het roer? wie ondersteunt wie? wie bestrijdt wie? wat moet worden bereikt? welke gevaren dienen zich aan voor het Westen indien een aantal politieke heethoofden op de rode knop drukt en een (te late) Westerse aanval op Syrië binnen het raamwerk van “something has to be done”en “fighting for a just cause” niet meer te stoppen is?
Islamitisch extremisme: wat is het en wat wil het?
Contemporaine experts als Mackinlay, Arquilla, Rondfeldts, Kilcullen en Roy beweren met grote stelligheid dat twee islamitische extremistisch georiënteerde bewegingen - jihadisme en fundamentalisme (door Michael Vlahos1 als islamofacisme gekarakteriseerd) - bij een mondiaal georiënteerde rebellie vooraanstaande rollen spelen. Het onderscheid tussen beide extreem islamitische bewegingen is voor velen nogal vaag. Daar waar men bij fundamentalisme kan spreken van een beweging die door gereguleerd gebruik van geweld streeft naar een terugkeer van een islamitische samenleving in een islamitische staat die geregeerd wordt aan de hand van islamitische rechtsregels en beginselen, gaan contemporaine Jihadisten een stap verder. Oorspronkelijk gericht op bescherming, behoud van de islamitische staat en de aan regels gebonden verspreiding van de Islam, is het jihadisme afgegleden naar een beweging die door gebruik van extreem geweld - terrorisme - gematigde en niet-islamitische samenlevingen wil dwingen islamitische beginselen door te voeren. De einddoelen die islamitische extremisten willen realiseren, vormen de grootste contemporaine bedreiging voor de westerse cultuur en a.d.v. die einddoelen kan een inschatting worden gemaakt van potentiële missiegebieden. Die einddoelen luiden: - O mverwerpen van alle islamitisch
georiënteerde regeringen die als afvallig en/of corrupt beschouwd worden. - Verovering van alle (westerse) gebieden die na 711 eens islamitisch territoir/bezit waren en deel uitmaakten van Umayyad Dynastie (632-732), Rijk der Seltsjoeken (1000-1300) en Ottomaanse Dynastie (1281-1923) zoals het Iberisch schiereiland, het zuiden van Frankrijk en Italië, eilanden in de Middellandse Zee, Turkije en een aantal Balkan staten. Realiseren van een regionale en mondiale hegemonie door de stapsgewijze doorvoering van de Sharia leidend tot het herstel van het Kalifaat of “ons nationale territoir”, waardoor een miljard islamieten onder een leider vallen. Uit die doelen kan men vaststellen in welke regio’s en staten volgens het islamitisch extremisme ‘een islamitisch georiënteerde regering die als afvallig en/of corrupt beschouwd wordt’ de macht in handen heeft en daarom beschouwd moet worden als speerpuntgebieden bij de bestrijding van islamitisch extremisme. Enige nuancering is op zijn plaats en die kan het beste tot uitdrukking worden gebracht door uit het rapport van de International Crisis Group te citeren: “respect for Islam as a religion of peace suggests by implication that Islamic activism in general is un-Islamic, a perverse exploitation of reli-
23
gion for political ends, and that jihadi activism in particular - conceived as merely the extremist end of the Islamist spectrum - is simply evil. Since Islam is above all a religion of law, all forms of Islamic activism - including the government sponsored activism of “official Islam” - are naturally political to a degree. Secondly, to suggest that Islam is a religion of peace that has been “hijacked” by jihadists is in effect to imply that jihad has no place in the Islamic tradition, whereas it has a very clear and time-honored - but also rule-bound - place. At issue in key debates in the Muslim world since the rise of al-Qaeda is whether particular conceptions of jihad are licit in terms of Islamic law. By suggesting that all jihadists are inexplicably evil, by equating all forms of armed struggle with “terrorism” and by denying that any jihad can be licit, Western policy-makers send the clear message that such discussions are futile and can have no effect whatsoever on their policies, thereby undermining a crucial debate”.
vaststellen dat het orkestreren van aanslagen waarbij veel slachtoffers vallen een doeltreffend instrument is om steun van de Westerse wereld te mobiliseren. Mujahideens hebben tijdens de Burgeroorlog in Bosnie aangetoond dat ze geen enkele moeite hebben om slachtoffers te maken onder hun Bosnische moslim broeders als daarmee het westen bij het conflict ten gunste van Sarajevo betrokken kon worden. Men kan er zeker van zijn dat dit instrument ook in andere door islamitische extremisten beheerste brandhaarden wordt toegepast en dus in Syrië.
Gedreven door de aversie tegen het westen probeert Al Qaeda en zijn adepten die einddoelen via mass disruption te realiseren. In het verlengde van het gedachtegoed van Abu Mus’ab2 hebben islamitisch extremistische groeperingen de afgelopen vijf jaar successen behaald. Successen die door een aantal ontwikkelingen mogelijk zijn geworden: - F ragmentatie van samenlevingen langs religieuze en sektarische lijnen. - W arrige, weinig cohesie bevattende en onevenwichtige westerse benadering van de problematiek die de rebellie van de straat in het Midden Oosten en Noord Afrika heeft veroorzaakt. - S telselmatig negeren van een groeiende rol van islamitisch extremistische groeperingen bij pogingen van gepassioneerde maar weinig doeltreffende oppositie om corrupte en afvallige regeringen ten val te brengen. - D e polariserende rol van Rusland en China op het internationale politieke podium waardoor gewenste maatregelen uitblijven om bloedvergieten onder het onschuldige deel van een moslim samenleving te stoppen.
- C annot be appeased. - Do not reward accomodating nations, rather turn these in their preferred field of operations. - Want to humiliate (democratic)
Tijdens de Burgeroorlog in Bosnië hebben islamitische extremisten kunnen
24 | Carré 6 | 2013
Er zijn in het westen politici die denken dat zij kunnen onderhandelen resp. afspraken kunnen maken met (vertegenwoordigers van) structuren en netwerken die jihadisme en fundamentalisme als richtinggevende idealen zien. Dat is een naïeve veronderstelling. Ervaringen van de laatste 10 jaar hebben aangetoond dat zij (in het Engels uitgedrukt komt het krachtiger over):
governments and expose their impotence. - Do not negotiate, but strive to capitulation. - Always violate agreements. - Violate societies most precious moral and ethical boundaries and strive to acceptance of their standards. Met de bovenstaande tekst kunnen de effecten van activiteiten van islamitisch extremistische actoren op het Syrische strijdtoneel beter ingeschat worden.
Syrië, Rebellen en Islamitisch extremisten Toen demonstraties, protestmarsen en hongerstakingen niet de gewenste resultaten opleverden en het duidelijk werd dat een val van de heersende Ba’ath partij nog steeds niet aan de orde was en politieke hervormingen, opheffing van de sinds 1963 ingestelde noodtoestand en krijgen van meer burgerrechten nog lang een politieke droom zouden blijven, hebben gedeserteerde militairen en opstandige burgers gebundeld in verschillende opstandige groeperingen, zich verenigd in het Vrije Syrische Leger (FSA)5. Die combinatie van gedeserteerde militairen en opstandige bur-
Rebellen en Islamitisch extremisten3
Brandhaarden en bevolkingsconcentraties4. Groen: onder controle Assad; rood: onder controle antiAssad structuren; blauw: onduidelijke status.
gers zijn de eersten geweest die de wapens opgenomen hebben en de strijd tegen het regime van Assad c.s. zijn aangegaan. Aan het begin van de opstand tegen Assad was het slagveld nog overzichtelijk, maar gaandeweg is door invloed en betrokkenheid van extremistische (f)actoren de fog of war ontaardt in een ondoordringbare dikke soep. Voor het grote publiek is en blijft het onduidelijk hoe de Assad oppositie en m.n. het mozaïek van extremistische culturen in Syrië er uit ziet. Hoewel artikelen die dat onderwerp aansnijden, niet de gewenste helderheid brengen, kan men op basis van gebeurtenissen, ontwikkelingen en activiteiten een onderscheid maken tussen rebellen structuren (vervolgens in dit artikel als rebellen aangeduid) verenigd in de FSA en islamitisch extremistische structuren (extremisten in dit artikel) ondergebracht in Syrisch Islamitische Bevrijdingsfront (SILF), Syrisch Islamitisch Front (SIF), Jabhat al-Nusra (JN) en diverse splinter groeperingen. Die vier anti-Assad structuren vertonen vanzelfsprekend een aantal overeenkomsten en verschillen. De belangrijkste overeenkomst is de gemeenschappelijke tegenstander: Assad; een andere overeenkomst is dat structuren hun doel in dezelfde regio’s proberen te bereiken. Het belangrijkste verschil is de politieke doelstelling en de manier waarop die bereikt moet worden: - R ebellen streven naar een nationalistisch seculier samenlevingsmodel en bedienen zich over het algemeen van guerrilla tactieken en traditionele militaire geweldsinstrumenten. Over het algemeen, omdat door de gedwongen instroom van buitenlandse vrijwilligers de plaatselijke en tijdelijke toepassing van terroristische instrumenten niet meer kan worden uitgesloten. - E xtremisten spitsen zich toe op een op de islam georiënteerd model waarin Koran en Sharia het dagelijkse leven bepalen en bepaalde extremistische structuren willen Syrië onderdeel van een soennitisch kalifaat maken6. Zij gebruiken van huis uit terroristische instrumenten, omdat terrorisme een goedkoper, eenvoudiger, minder risicovol geweldsinstrument is dan de benutting
van traditioneel militair vermogen; uitvoerders een gevoel en een beeld van kracht verschaffen en onder bepaalde omstandigheden vooral op het psychologische vlak net zo effectief zijn als traditionele geweldsinstrumenten. Omdat Jahbat al-Nusra wel en de geparenteerde ISIS geen samenwerking (meer) nastreeft met de FSA, dreigt volgens journalisten in het Midden Oosten een schisma te ontstaan in het Salafistische bolwerk, Andere verschillen liggen op het gebied van sponsoren (geld en materieel) en aanvulling van personele en materiële verliezen. Door de instroming van jonge vrijwilligers uit Libanon, Algerije, Tunesië, Jordanië, Saoedi Arabië, Koeweit en zelfs Bosnië-veteranen uit Kroatië, lijkt het erop dat de Syrische bronnen waaruit de FSA kon putten zijn drooggevallen. Die problemen blijken extremistische structuren niet te hebben. Harald Doornbos benadrukt in zijn artikel in de Volkskrant van 31 augustus 2013 dat het gros van de extremistische structuren is gevuld met islamitische fanatici uit Tsjetsjenië, Arabische Golfstaten en (West) Europa. Fanatici die met een jihadistische pro-Kalifaat mentaliteit via Turkije naar Syrië komen om zich daar te bekwamen in het extremistische handwerk: het vermoorden van kufars, ongelovigen. Hun aantal schat hij tussen de 20.000 en 40.000 en volgens hem begint Syrië daardoor te lijken op een islamitische variant van de Middeleeuwse Christelijke Kruistochten.
Solidariteit met de idealen van Al Qaeda en Taliban
Assad is in de kuil gevallen die hij in 2003 voor USA en Irakese oppositie heeft gegraven. In 2003 ondersteunde hij het optreden van extremistische groeperingen met het verstrekken van wapens; het bieden van veilige gebieden waar vermoeide en gewonde extremisten weer op adem konden komen; opleiding en oefening in speciaal daarvoor ingerichte centra aan de Syrische oostgrens en het openhouden van de weg van Damascus naar Bagdad. In de afgelopen twee jaar werd hij zelf geconfronteerd met een groeiende rol van extremistische structuren in de strijd tegen zijn bewind en hij slaagt er vooralsnog niet in hun invloed in te kapselen.
Media beelden en artikelen accentueerden en accentueren voortdurend de intieme relatie tussen Syrische rebellen en het extremistische gedachtegoed van Al Qaeda en Taliban. Video beelden tonen rebellen met zwarte (de kleur van Al Qaeda)7 en witte (de kleur van de Taliban) vlaggen waarop de islamitische geloofsverklaring “Er is maar een god, Allah, en Mohammad is zijn boodschapper”8 te lezen staat en een cirkel dat het zegel van Mohammad voorstelt. Een voorstelling die in Irak bekend is geworden door de terreurcampagne van Al Zarqawi en door extremisten de kalifaat vlag wordt genoemd. Er circuleren ook beelden van rebellen die in Homs de Al Qaeda vlag samen met de vlag van de Syrische rebellen tonen. Een combinatie die indirect wordt bevestigd op de website www.Muslm.net. Door de uitgebreide media aandacht is het beeld geschapen dat de extremistische structuren het initiatief hebben overgenomen en dat is slecht nieuws voor niet- Soennitische en niet-islamitische structuren in Syrië. De laatste maanden is vooral Jabhat al-Nusra geleid door Abu Mohammed al-Goulani en gesponsord door o.m. Saoedi Arabië in de publiciteit gekomen. Deze groepering die claimt het merendeel van de terroristische aanslagen in Syrië voor zijn rekening te hebben genomen, is de meest agressieve, meest ervaren en meest succesvolle9 extremistische groepering. Aanvankelijk was deze groepering het Syrische verlengstuk van de Islamitische Staat in Irak (ISI), maar heeft zich in de periode eind 2012 - begin 2013 opgewerkt tot een zelfstandige structuur. Al-Nusra vormt de verbinding tussen de ISI en Al Qaeda in Irak (AQI) enerzijds en twee belangrijke extremistische structuren op Syrische bodem: Syrisch Islamitische Bevrijdingsfront (SILF) en Syrisch Islamitisch Front (SIF) anderzijds. Deze structuur, die sterke ondergrondse kenmerken10 vertoont, heeft een volume van 5000 door de wol geverfde strijders; opereert in dichter bevolkte gebieden in het noordwestelijke en zuidwestelijke deel van Syrië en streeft naar de instelling van een Islamitische staat na de val van het Assad regime. Opmerkelijk is dat deze structuur weliswaar een samenwerking met gelijk ingestelde groeperingen in Damascus en Aleppo niet uit de weg gaat, maar
25
terugschrikt voor het aangaan van formele allianties. SILF was aanvankelijk een coalitie van twee voormalige FSA eenheden: Suqour al-Sham11 en de Farouq brigade12, die een extremere kompasrichting wilden volgen dan de FSA voor ogen heeft. In het verdere verloop van de burgeroorlog hebben Tawhid en Islam brigades zich bij de twee eerder genoemde eenheden aangesloten. SILF o.l.v. Ahmed Eissa al-Sheikh beweert een sterkte te hebben van 35 40.000 (andere bronnen spreken over 50 - 60.000), volgt de ideologie van de Moslim Broederschap en heeft als doelstelling het stichten van een Soennitisch Kalifaat. SIF, de andere grotere structuur met een volume van ca. 25.000 man, streeft o.l.v. Abu Abdullah al-Hamawi naar een Islamitische staat op basis van de sharia. Qatar is de belangrijkste sponsor. Eenheden zijn ontplooid in Homs en Hama (Haqq brigade), Latakia (Anshar alSham brigade) en Deir al-Zor (Tawhid Brigade). Tenslotte spelen m.n. in het noordelijke en noordoostelijke deel van Syrië eenheden die Koerdische bevolkingsgroepen moeten beschermen (YPG), een belangrijke rol in het conflict. Keus genoeg voor buitenlandse idealisten die zich willen aansluiten bij een islamitisch extremistische structuur en zich op het Syrische slagveld willen bekwamen in het extremistische handwerk.
Instroom van militair materieel
Onderzoeksjournalisten die hun werkplek in het Midden Oosten hebben, ontdekten in het achterliggende half jaar dat verschillende landen waaronder westerse NATO lidstaten, diverse extremistische structuren van wapens hebben voorzien. Sprak men tijdens de Bosnische Burgeroorlog over Black Flights op Tuzla Airbase en Croatian Pipeline vanuit Split naar Sarajevo, ook nu worden op een heimelijke manier wapens geleverd aan anti - Assad structuren in Syrië. In deze door de journalist Patrick Henningsen als “black operations transfer of military supplies” betitelde transporten worden vanuit Kroatië via Turkije en Jordanië grote hoeveelheden militair materieel afgeleverd bij anti-Assad groeperingen.
26 | Carré 6 | 2013
The United States has coordinated a massive airlift of arms to Syrian rebels from Croatia with the help of Britain and other European states, despite the continuing European Union arms embargo, it was claimed yesterday... The shipments were allegedly paid for by Saudi Arabia at the bidding of the United States, with assistance on supplying the weapons organised through Turkey and Jordan, Syria’s neighbours. De Daily Telegraph meldde in maart 2013 dat in zes maanden meer dan 3.000 ton is ingevlogen. Het lijkt er dus op dat de USA met steun van de UK zich opnieuw op de heimelijke bevoorrading van z.g. opstandelingen heeft geworpen en weer een door het westen ingesteld embargo doelbewust schendt. Twee in het Midden Oosten gestationeerde journalisten - Dale Gevlak en Yahya Ababnek - berichten in hun 29 augustus 2013 artikel dat is geplaatst op de website www.veteranstoday. com dat uit hun gesprekken met rebellenstrijders, artsen en bewoners van het stadsdeel Ghouta is gebleken dat het hoofd van de Saoedi Arabische Inlichtingendienst, Prins Bandar bin Sultan, een kwalijke rol heeft gespeeld bij de beschikbaarstelling van chemische strijdmiddelen aan Jabhat al-Nusra. Getuigen spreken van grote op gasflessen lijkende buizen, die op een ondeskundige manier zijn opgeslagen in ondergrondse tunnels in Ghouta. Door ondeskundige behandeling en opslag hebben een aantal keren ernstige incidenten plaats gehad.
Het overschrijden van de rode lijn van Obama Inzet van strijdgas
De inzet van vermoedelijk een gascocktail in Damascus is de overschrijding van de rode lijn die Obama zichzelf had gesteld. De beelden van slachtoffers deden hun werk in het softe Westen en gewapend met die beelden hebben MSM zonder enige analyse en harde bewijzen moord en brand geschreeuwd. “Something has to be done!” klinkt het weer. En geen medium die zich buigt over de gevolgen daarvan. Die kreet in het kader van journalism of attachment13 heeft het leven van bevolkingsgroepen in eerdere brandhaarden als Bosnië, Afghanistan, Irak maar ook in Mali ondanks alle beloften van Westerse politici nauwelijks verbeterd en in sommige gevallen zelfs herkenbaar verslechterd. Het Westen heeft overigens niets geleerd van die misstappen. Het is voor de lezer interessant om de beelden van de gasaanval in Halabja (Noord Irak) te vergelijken met die van Damascus. Het is ook boeiend om de analyses op de Rijnlandmodel (www.rijnlandmodel.nl) en Geen Stijl website (www.geenstijl.nl) te bestuderen. In het kort komt het neer op de volgende observaties. - In de buitenwijk Ghouta van Damascus leefde resp. leeft een gemengde bevolking. De beelden tonen alleen mannelijke slachtoffers en kinderen. Geen beelden van vrouwen die hun kinderen met hun lichaam willen beschermen zoals bij de beelden van Halabja. Overigens wordt ook beweerd dat het stadsdeel vrijwel onbewoond was, omdat de bevolking door de frequente luchtaanvallen van de Assad strijdmacht hun heil elders heeft moeten zoeken.
Slachtoffers in Halabja.
- B ij Halabja constateert men een ongecontroleerde chaos; in Damascus een georkestreerde chaos. - In Halabja kwam men met ruwe schattingen van het aantal slachtoffers; in Damascus wist men kort na de gasaanval het exacte aantal slachtoffers te noemen. - Op de lichamen van de slachtoffers in Damascus zijn nauwelijks verkleuringen, blaren en wondvorming op de huid te constateren zoals bij de slachtoffers van Halabja. Op de beelden van Halabja ziet men de ontzetting op de gezichten van de slachtoffers; op de beelden van Damascus lijkt het of de slachtoffers in slaap zijn gevallen. - Binnen het door een strijdgas besmette gebied ziet men op de beelden hulpverleners die direct na de aanval zonder beschermende kleding het gebied binnentrekken om de slachtoffers te bergen en/of te vervoeren. Ook dokters behandelen besmette slachtoffers zonder adequate bescherming. Op de beelden van Halabja hebben hulpverleners beschermende kleding aan. - Op een van de beelden die op 22 augustus 2013 zijn vrijgegeven is een vader te zien die huilt om de dood van zijn twee dochters. Diezelfde persoon is ook te zien op videobeelden van 23 maart 2013 waar hij huilt om het verlies van dezelfde twee dochters die tijdens een granaatinslag zouden zijn gedood. - Al Jazeera meldde de gasaanval een dag (20 augustus) voordat de aanval heeft plaats gevonden (21 augustus)(http://blogs.aljazeera.com/ topic/syria/dozens-people-havebeen-killed-syria-nerve-gas-attackgoverment-forces-activist-said). Een pro-Syrische terroristen YouTube account (SHAMSNN) heeft tientallen videobeelden geüpload uren voordat de gasaanval heeft plaatsgevonden. Die contradictie is ook geconstateerd op de Turkse website www.islamidavet.com
dan op een andere locatie (Ghouta?) opgeslagen zijn geworden. In mei 2013 zijn twee leden van al-Nusra in Turkije gearresteerd, omdat zij in het bezit waren van 2 kilogram Sarin. Een derde mogelijkheid is eigen fabricage met de beschikbare huis-, tuin- en keukenmiddelen.
Overigens kunnen ook Islamitisch extremistische structuren chemische strijdmiddelen in hun bezit hebben. Niet alleen door toelevering vanuit Saoedi-Arabië of een ander sponsorland, maar ook door het leeghalen van opslagplaatsen op o.m. de Sheikh Sulam militaire basis in Aleppo, die zij in juni en december 2012 tijdelijk hadden veroverd. Die voorraden moeten
Geen Grand Strategy, geen Militaire Strategie en dus geen exit strategie
In zijn artikel “Syrië de nieuwe oorlog van het westen”(17 juni 2013) verwoordt E.J. Bron zijn zorgen over de toelevering van wapens aan gematigde islamisten (wie kunnen dat zijn? Aan welke criteria moeten die voldoen? Niemand heeft enig idee) en een Westerse inmenging in de Syrische Burgeroorlog zijn gedachten over deze riskant westerse onderneming. “Laten we er van uitgaan dat er wapens aan de rebellen worden geleverd. Zullen ze de oorlog winnen? Zal dat het aantal burgerslachtoffers naar beneden brengen? Welke kant zal meer mensen doden? Zal een overwinning van de rebellen een betere plek van Syrië maken, meer in de richting van een democratie? Hoeveel vluchtelingen zou een overwinning van de rebellen opleveren? Laten we zeggen dat ongeveer 30% Alawieten, Christenen en Druzen zijn, die bij een overwinning van de rebellen onderdrukt zouden worden, net zoals de relatief seculiere soennitische stedelijke middenklasse-moslims. Zij zouden het land kunnen ontvluchten. Hoeveel nieuwe burgeroorlogen zouden er uit de Syrische burgeroorlog voortkomen? Laat me het zo zeggen: een interventie van de VS en van het Westen in Syrië is problematischer dan de interventies in Afghanistan, Irak en Libië bij elkaar. Het zou namelijk heel goed kunnen zijn dat hieruit een ergere politieke oplossing ontstaat dan in Egypte of Tunesië. Er kan bijna gegarandeerd worden dat het erger wordt dan Irak. Hier wordt een extreem gevaarlijke, risicovolle en vermoedelijk falende politiek in werking gezet “.
Obama heeft zichzelf in een moeilijke positie gemanoeuvreerd. De man die de Amerikaanse kiezer voorhield lopende oorlogen te beëindigen, moet handelen om mensenrechten aanhangers in zijn eigen regering en vooral Europese politici tevreden te stellen.
Bij dat “iets” balanceert hij tussen de val van de Assad regering, een beperkte of zelfs geen actie. De laatste optie is geen optie omdat Amerikaanse bewindslieden als Hagel en Kerry14, ondersteund door UK en Franse politici, hard geroepen hebben dat de US harde ‘bewijzen’ heeft dat Assad c.s. het gifgas monster uit de fles heeft laten ontsnappen. Overigens moeten we maar geloven dat die harde bewijzen er zijn15. Rusland, bij monde van Poetin en Lavrov, geconfronteerd met die US bewijzen, concludeerde daarentegen dat door het ontbreken van plaatsbepaling in coördinaten en monsters van het ingezette strijdmiddel de hardheid van die bewijzen boterzacht is en beweerde op 2 september 2013 dat de Assad oppositie slordig met een strijdgas is omgegaan. Ook hier blijven de harde bewijzen in de diplomatentas liggen. In ieder geval kan de US het zich nu niet meer veroorloven om achterover te zitten en toe te blijven kijken hoe de toestand in en rond Syrië zich verder ontwikkelt. Er moet hoe dan ook ingegrepen worden. Maar... gelet op het geklungel in de Libië en Egypte crises is het duidelijk dat de Amerikanen door het verschuiven van hun defensiebrandpunt naar de Pacific Rim geen Grand Strategy en de daaruit voortvloeiende militaire strategie voor het Midden Oosten op de plank hebben liggen. De negatieve effecten van het ontbreken van een evenwichtige militaire strategie zijn herkenbaar in Afghanistan en Irak. Een afgestemde exitstrategie ontbrak en door Obama’s verkiezingsbelofte de missies in Irak en Afghanistan te beëindigen, lijkt het of het vaststellen van het tijdstip om Amerikaanse troepen (deels) terug te halen at random is gebeurd. Obama heeft daardoor extremistische structuren in Irak de ruimte gegeven om hun invloed in Irak te vergroten en hun klauwen uit te slaan naar Afghanistan en Syrië. Aanslagen zijn aan de orde van de dag, het aantal burgerslachtoffers groeit en de vluchtelingenstromen zijn onbeheersbaar geworden. Door het gemis van een coherente Grand Strategy voor het Midden Oosten wordt de problematiek in Libië, Egypte en Syrië zonder ook maar een marginale kans op succes aangepakt als drie zelfstandig van elkaar gescheiden problemen. Israël dreigt van die aanpak de dupe te worden.
27
Strijdkrachten worden samengetrokken, kruisraketten worden uit de mottenballen gehaald en te bestrijden doelen opgelijnd. Omdat extremisten zich verplaatsen als schaduwen in de nacht, zullen de enige doelen die kunnen worden geïdentificeerd en dus te bestrijden zijn in de achtertuin van Assad c.s, liggen. Net zoals in Bosnië 1995 en in Kosovo 1999 zullen Westerse luchtstrijdkrachten de strijd van ‘goedwillende’ islamitische structuren ondersteunen en het machtsevenwicht beïnvloeden zonder in de verste verte te beseffen wat het effect daarvan zal zijn. In de Volkskrant van 31 augustus 2013 schetste Harald Doorenbos een beeld van de opties na een aanval van het westen op steunpunten van Assad en hij komt in dat artikel tot de volgende conclusie: “Als het Westen te weinig bombardeert wint Assad Als er te veel wordt gebombardeerd breken rebellen door de linies en gaan er duizenden mensen dood tijdens wraakacties, terwijl het land een Al Qaeda bastion wordt. En als we afzien van militaire interventie dan gaat de Syrië oorlog waarschijnlijk nog jaren door” In de beschouwing van Doornbos is het vooraf moeilijk vast te stellen wanneer het te weinig of te veel is. Dat antwoord kan pas worden gegeven als het effect van bombardementen op de grond kan worden uitgedrukt in het volume displaced persons, handelingen van het Assad regime, bewegingen van rebellen en extremisten en reacties van sponsorlanden. Het is de vraag op welke manier Rusland en China, wier financiële en economische tentakels diep in het Westerse achterland doordringen, op zo’n Westerse aanval zullen reageren. Gaan beide landen de financiële kraan dichtdraaien; wordt net als tijdens het conflict met Georgië de Russische gastoelevering aan West Europa als hefboom gebruikt om politieke doelen te bereiken? Gaan ze hun politieke bewonderaars in Afrika en Azië mobiliseren om het Westen te dwarsbomen? Wat zijn Iran en Turkije van plan? In een artikel van 28 augustus 2013 op de website van de European Times (www.eutimes.net) wordt geopperd dat Poetin van plan is om een aanval op Saoedi-Arabië te lanceren als het Westen besluit Syrië aan te vallen.
28 | Carré 6 | 2013
Volgens bronnen dicht bij het Kremlin schijnt Poetin begin augustus 2013 na een onderhoud met de Saoedische prins Bandar bin Sultan razend te zijn geworden door het Saoedische dreigement dat ‘Saoedi Arabië Tsjetsjeense Mujahideen zal mobiliseren om de Olympische Winterspelen met chaos en massa doden te confronteren als Rusland de val van Assad niet wil accepteren’ (informatie bevestigd door de Libanese krant As Saffir). Russische eenheden hebben inmiddels hun operationele status verhoogd van ‘gereed voor ingrijpen in een lokaal conflict’ naar ‘gereed voor ingrijpen in een regionaal conflict’. Als uitvloeisel daarvan is het Russische marinecontingent in het oostelijke deel van het Middellandse Zee bekken versterkt. China heeft tot nog toe eventuele vervolgacties goed verborgen kunnen houden.
Opnieuw een Westerse sprong in het duister?
Syrië is een déjà vu van Bosnië 1992-1995. In die periode werd de massacre-marketing strategie door alle strijdende partijen uitbundig toegepast, lieten westerse politici zich gewillig (mis)leiden door gedirigeerde en eenzijdige berichtgevingen, werden op het oog zwakkere partijen stevig door het westen gesteund en liet de publieke opinie zich door eenzijdige, dubieuze berichtgeving manipuleren. Net als in Bosnië proberen islamitische krachten het politiek naïeve maar economisch en militair sterke westen in hun gewelddadige strijd te betrekken en op die manier medeverantwoordelijk te maken voor de dood van vele onschuldige burgers. Immers wanneer het westen zich schuldig voelt, stromen Euri en dollars voor de wederopbouw van een in potentie voor het westen vijandelijk regime automatisch binnen. Opnieuw willen verschillende MSM het publiek doen geloven dat i.t.t. plaatselijke observaties van onderzoeksjournalisten en inlichtingendiensten, Assad de enige actor is die het kwaad uitdraagt en dus gestraft moet worden. Men gaat snel voorbij aan de verderfelijke instelling van aan Al Qaeda gelieerde structuren in Syrië en de gevolgen voor niet-soennitische en niet-islamitische groeperingen wanneer zij de enige machthebbende actor zullen zijn. Wanneer men voor ogen houdt welke einddoelen het islamitisch extremisme
wil realiseren, dan is het duidelijk dat na de val van het Assad regime vanuit Syrië de extremistische pijlen (raketten. aanslagen) zullen worden gericht op Israël en het terroristische geweldsinstrument veelvuldig in Egypte en Europa zal worden toegepast. Westerse politici die uitbundig roepen dat de Syrische straat voor een just cause strijdt, sluiten hun ogen voor de gevolgen zoals die in Libië en Egypte in het laatste jaar duidelijk zijn geworden. In beide landen wordt dagelijks bevestigd dat islamitisch extremisten geen democratie naar westerse maatstaven willen introduceren, maar streven naar een theocratie waar het leven wordt ingericht volgens de inhoud van de Koran en de strekking van de sharia. Het Westen moet beseffen dat de enige supermogendheid binnen de eigen gelederen, de VS, een natie is die zich op economisch, financieel en politiek gebied in een wankele situatie bevindt en daardoor sterk aan geloofwaardigheid en kracht heeft ingeboet.
Men zal vooraf zich bewust moeten zijn van de prijs die het westen zal moeten betalen als een interventie in Syrië om voor het westen moverende redenen onafwendbaar is. Libië en Egypte hebben in ieder geval bevestigd dat Londen en Parijs zonder Washington, noch de politieke bereidheid, noch de militaire kracht hebben om het islamitisch extremisme regionaal laat staan mondiaal in te kapselen.
tremistische moslims en niet-moslims in Syrië ’s nachts regelmatig badend in het zweet wakker worden. Als ze al in slaap komen. Met die constatering in de binnenzak ziet de toekomst van het Westen na een onbezonnen aanval op Syrië er somber uit.
Daarom vraag ik me af waarom het westen zich inlaat met een politiek die het beste door de uitspraak why dancing with the devil kan worden geschetst. Door het stuitende gebrek aan visie bij Westerse politici, gesymboliseerd door Clinton’s uitspraak aan het begin van het artikel, de aanvankelijke officiële reactie van de Amerikaanse regering op de aanslag in Benghazi in de geest van “to condemn attacks on our diplomatic missions, but to sympathize with those who waged the attacks” en de onbesuisde rode lijn uitspraak van Obama, zullen niet-ex-
Voetnoten 1 Wetenschapper met een brede kennis en
3 Wikipedia, diverse artikelen waaronder op
vijf pilaren van de islam, en wordt gevolgd
deskundigheid op het gebied van geschie-
de website www.Independent.co.uk “Free-
denis, antropologie, nationale veiligheid
dom Fighters? Cannibals? The Truth about
9 Zelf beweren ze verantwoordelijk zijn voor
Syria’s Rebels” (17 juni 2013), Aron Lund.
het gros van de zelfmoordaanslagen die in
studies en buitenlandse politiek, is verbonden aan het National Security Assessment
4 Latakia, Hama en Aleppo in het noord-
door ‘en Mohammed is zijn profeet”.
Syrië tot nu toe zijn gepleegd. De bekend-
team van de National Security Analysis
westen; Koerden omgeving Al Qamishil
ste zijn bomaanslagen in Aleppo (2012); Al
Department (NSAD) Johns Hopkins Univer-
in het noordoosten en Damascus in het
Midan moskee (januari 2012), Damascus
sity Applied Physics Laboratory.
zuidwesten.
(maart en mei 2012) en de moordaanslag
2 Volgens deskundigen de veronderstelde
5 Ongeveer 20 rebellen structuren hebben
operationele commandant voor Al Qaeda
zich in 2012 verenigd in het Vrije Syrische
operaties in Europa, Abu Mus’ab al-Suri/
Leger, FSA. Naar eigen zeggen telt de FSA
Umar Abd al-Hakim (echte naam Mustafa
ongeveer 80.000 mensen.
Sethmariam Nasar), is het westen bezig om
op de journalist Mohammad al-Saeed. 10 Ondergronds in Damascus en een militaire structuur in Aleppo. 11 Volume van ongeveer 11.000 man, die in
6 Bij extremistische structuren is het echter
de Idlib regio hun operatiegebied heeft.
de derde kruistocht (eerste Kruistocht in
onduidelijk of die een gezamenlijke doel-
12 Volume van ongeveer 14.000 man ont-
de periode 1000-1300; tweede kruistocht
stelling nastreven; wie waar aan de touw-
plooid in/bij Homs en Syrisch-Turkse grens,
in de periode 1798 (verovering van Egypte
tjes trekt en wie met wie samenwerk
dat onder Turkse bescherming staat en
door Napoleon)-1970 (instorting van het
7 De zwarte vlag van Al Qaeda wordt ook
Arabische nationalisme) en derde kruistocht
in Libië door verschillende aan Al Qaeda
is gestart in 1991 met de tweede Golfoor-
gelieerde rebellen groeperingen gevoerd.
log) tegen de Islam te voeren en daarom moet de mondiale Jihad gericht zijn tegen
Yousef Shehadeh 8 Volgens experts op het gebied van de islam
streeft naar een Islamitische staat met de Sharia. 13 Karakteristieken: partijdigheid; benadrukken of bagatelliseren van gebeurtenissen en/of uitspraken om de eigen mening te
het westen. Vooral de USA wordt gezien als
en de Arabische taal ( o.m. Mark A. Gabriel,
de kwade genius, omdat die voorkomt dat
Joel Gilbert, Yousef Shehadeh) bevat de
de “Rule of God” kan worden doorgevoerd
gouden ring die de Amerikaanse president
in de mondiale samenleving. De Jihad is
Barack Obama al meer dan 30 jaar aan zijn
daardoor geconcentreerd op de neutralise-
trouwvinger draagt de tekst ‘La Ilaha Illal-
ring resp. de vernietiging van de macht van
lah, oftewel ‘Er is geen god dan Allah’, het
Stijl die een ander inzicht geven in de ver-
de USA, waarbij het onduidelijk is wat zij
eerste deel van de Shahada, de islamitische
meende gasaanval.
nu echt onder vernietiging verstaan.
geloofsbelijdenis. Die tekst is één van de
benadrukken; selecteren van nieuwsbronnen gericht op de eigen doelstelling. 14 Het zou niet de eerste en zeker niet de laatste leugen van hem zijn. 15 Zie de analyse van Rijnlandmodel en Geen
29
