2015

1 / 24 Out of Africa, digitale flessenpost – DEEL 6 ‘Ex Africa semper aliquid novi’ (Plinius de Oudere) Zuidelijk Afrika 05 - 08/02/2015 Paarden - Kastelen - Duitsers - Napoleon - Goethe - Sam Nujoma - Racisme Streetcuisine - Officieren - Keizers - Presidenten NA Helmeringhausen 05022015 Na een moeizame nacht door de huilende windvlagen, een traag ontbijt, een mail verstuurd en gelezen, Bob een ferme fooi gegeven, uitgebreid afscheid genomen van hen die mijn herinneringen delen met het verhaal van mekaar nog eens in België te zien, vertrokken. Het bakkie met de waterkuub komt opgereden - nu met aanhanger zodat hij een uitwijkplaats moet vinden om ons te laten passeren. Een eindeloze tocht voor de wielen: eerst zowat 50 km gruwelpaden, dan 50 km piste en 80 km asfalt waarlangs losgeslagen koeien, een enkele splinternieuwe smalspoorlijn, wat telefoondraden en palen doorheen een rode steenwoestijn, langs een gele zandwoestijn. Onderweg peddelen twee zwaar bepakte fietsers in de loeiende hitte over het zinderende asfalt de berghelling op. Ze staken zelfs hun hand op naar onze chauffeur die aan een razende vaart verder scheurt naar Aus richting Luderitz. Paardenput Het paardenspotput is voorzien van een fatsoenlijk redelijk proper toilet met water en toiletpapier! http://en.m.wikipedia.org/wiki/Namib_Desert_Horse De Garub uitkijkpost is mooi onder een afdak nabij de waterputten en in 1993 door een paardenliefhebster geïnstalleerd. M en N hadden hier honderden paarden gezien, vandaag alleen orynxen die bij onze aankomst meteen vertrekken, een enkel paard. En na de koffie nog twee en in de verte nog wat. Tot we willen vertrekken en Fs met zijn verrekijker een lange rij oryxen ziet aankomen. Ze drinken wat maar trekken zich terug als ze een troep paarden zien aankomen van over de heuvelrug. De twee vertrekkende paarden hinniken wat tegen de hengst van de nieuwkomers die naar de waterplas komen. Er is een merrie met een klein veulentje bij. Uit het noorden komen nog twee jongen hengsten onderdanig op een afstand kop neer wachten tot de grote hengst het tijd acht voor drinkwater bij zijn potentiële rivalen. Er wordt wat getrapt en gebokt tot de merrie met

2 / 24 veulen en de andere merries wegtrekken en hij dus meemoet. Oudere vrouwen bepalen hier de ware richting! De jonge hengsten drinken en gaan dan van puur frustratie met zijn tweetjes een hoop slijkwater opspatten in een kleine poel. Dan trekken ze verder met de merries om het veulentje. Dit is een van de meest desolate landschappen die ik ooit heb gezien over een onafzienbare oppervlakte. De voet van de rotsbergen zit in aangewaaide duinen waardoor een soort luchttrilling ontstaat alsof alles zweeft. De paarden voorouders zijn losgelaten door de Schutztruppe rond de eerste wereldoorlog gemengd met die van een Duitse baron die met een Amerikaanse hippomane was gehuwd en voor haar een bizar kasteel in de buurt heeft laten bouwen. Hij trok ten oorlog in Europa, sneuvelde en zij trok terug naar Amerika en zuid Engeland, kwam nooit meer terug en liet het kasteel met de paarden achter. Landschappen die tot waanzin drijven Dit is een land van waanzin, maar dan op enorme schaal. Door het klimaat, de geschiedenis, het landschap, de mensen, de moorden en slachtpartijen. Duitslands keizer kreeg het wegens zo desolaat op eenvoudige vraag cadeau van zijn neef de Engelse koning. Blijkt nu dat er enorme hoeveelheden diamant in de woestijnaanslibbing zit, waardoor zuiger-mining in zee voor de kust en dus het halve land aan de kuststreek afgesloten Spergebiet! - wegens diamanten die je niet mag oprapen. Namibië heeft ook grote uraniummijnen, tin, ijzer en zeer zeldzame aardmetalen en nu vermoeden ze voor de noordkust ook nog aardolie. De tocht naar Aus eindigt bij een Puma benzinestation waar Bennie alle jerrycans vult. Een stel zwarte arbeiders is een enorme vrachtwagen brandhout in plastiek zakken aan het lossen wegens de lading verschoven. Er is gratis WiFi in het Aus Bahnhof Hotel. Ze hebben er grote plannen wegens volgende maand het nieuwe station geopend. Het hotel is alvast van een Duitser met als personeel lokale bosjesmannen en - vrouwen. Ze vragen me meteen om hun kwaliteitsonderzoekenquete in te vullen. De tocht naar Helmeringhausen voert doorheen een verbijsterend landschap. Dik honderd kilometer kaarsrechte zeer brede zandpiste. Eerst door steenwoestijn, dan in de verte de rode en blauwe en zwarte steenbergen in geel zand met luchtspiegelingen ondersteboven! Achter de volgende bergrug begint het wat

3 / 24 groener te worden met om de 20 km een boerderij, schapen, runderen, struisvogels nu en dan. Eén heel grote sjieke hoeve met wachthuis en wachters aan de weg. De zwarte heuvels van schijnbaar gestapelde steenblokken worden nog omringd door duizenden kleine termietenheuvels genre pizza oven. De volgende steenheuvelketen maakt plaats voor een enorme vlakte van 30 km die alsmaar groener wordt wegens geregend, ook steeds meer bomen. Er is een richtingwijzer naar den Bethanie!!! Niet in Brasschaat. Maar in Helmeringhausen http://www.helmeringhausennamibia.com Het hotel is gesticht rond 1909 door een Duitse vrijwilliger van de Schutztruppe die in Sauerland geboren was en na zijn twee jaar dienst een boerderij Brons van meer dan 10.000 ha heeft gekocht alwaar de volgende 25 jaar geleidelijke uitbreiding. Aandoenlijke foto's van de familie, de trouwpartijen, de eerste vrachtwagen, tractor, moe met de kinderschaar, enz. Nu een vrij aangenaam complex van oude schuren en stallen en boerderij gebouwen waarin kamers die rudimentair zijn ingericht, er is een fris zwembad maar ik neem een koude douche en ga eerst op bed liggen om Marlene van Niekerk Triomf uit te lezen. Marlene van Niekerk, Triomf, uitg. Querido 2006 Een indrukwekkend, hilarisch en schrijnend boek over de onderkant van de arme blanke leefwereld in Zuid Afrika aan de vooravond van de eerste democratische verkiezingen van 1994 na de afschaffing van de apartheid. Briljant opgebouwde spanning en onthulling van de nauwelijks voorstelbare gruwelen waarmee een 'gezin' probeert te leven en te sterven. Het is met een diepe liefde geschreven voor de schijnbaar achterlijke slachtoffers van inteelt, generationele armoede en misbruik die toch nog troost vinden bij mekaar ondanks de gruwelen die ze elkaar aandoen en deden onder het dak dat ze voorlopig nog boven hun hoofd hebben. Triomf wordt een kaleidoskoop van Zuid-Afrika, het oude en het nieuwe. 99. Dichterlijke vrijheden zijn vrijheden die dichters zich in het dagelijkse leven veroorloven om het een met het ander te laten rijmen. Maar diezelfde dichters zijn onderworpen aan de ideale poëtische rechtvaardigheid. Want woorden zijn slechts boemerangs, des te meer als ze rijmen. Hij zegt dat er eigenlijk geen donder rijmt nergens in de wereld of in de sterren. Dus moet je goed op je tellen passen en je woorden wikken en wegen als je wilt rijmen. BILTONG

4 / 24 156. Hij heeft zichzelf in een open wagon aan zijn riem opgehangen in de hoop dat de trein kaarsrecht rechtdoor naar de Karoo zou rijden zodat zijn dierbaren deze aanblik bespaard zou blijven. Hij vindt het nog altijd een goed plan. Om je geliefden die aanblik te besparen. En de stank, en de kosten. Want als een mens zo lang aan een riem heeft gebengeld in een open wagon door de Karoo, ben je helemaal kurkdroog. Als biltong. En je bent zo licht als een veertje. Dan gooien ze je er aan deze kant van De Aar gewoon uit. En dan is het zaakje geregeld. Kant-en-klaar. Geen kuil, geen kist en ook geen grafsteen. Niks, ook geen aasvogels, want aasvogels eten geen biltong. Afrika brandt. Onze gids is vol van de vele brandstichtingen in Jo'burg dezer dagen. Een paar scholen en fabriek, bibliotheken werden door zwarte jongeren 'baldadig' afgefikt. Ze worden omschreven als social crime wat inhoudt dat hun straffen licht tot symbolisch zijn wegens de misdrijven het gevolg van de moeilijke sociale omstandigheden waarin zij hun jeugd hebben doorgebracht!!! Het roept voor hem de doem op van het Nieuwe Zuid Afrika dat ten onder zal gaan in een apokalyptische vuur van de offerende vernielingen, zoals de Afrikaner leiders van de nationale partij voorspelden. Hij herkende het eerst in de autobandmoorden, waarmee de ANC aanhangers graag vijanden en verraders offerden. Autobanden volgieten met benzine en dan over de kop en schouders van een mens trekken en een vuurtje eraan houden. Spektakel gegarandeerd. ISIS en DAESH gelovigen doen het tegenwoordig graag nog eens dunnetjes over. Hij lijkt me er ernstig over te denken om weer naar Namibië terug te keren met zijn vrouw. Zeker na de aanslepende stroompanne in zijn eigen woonwijk boven Paarl. De toekomst hier in Namibië voor de paar miljoen inwoners die op een van de meest uitgebreide bodemschatten in een immense steen- en zandbak zitten, ziet er niet zo slecht uit als het regime hier zich wat weet in te houden en een middenklasse stimuleert. Morgen hopelijk langs de krankzinnige replica van een middeleeuws Duits fort van baron von Wolf die in de eerste wereldoorlog sneuvelde en wiens vrouw nooit meer terugkwam waarna de paarden verwilderen en aan de basis zouden liggen van de wilde Namibische paarden. Hoe die beesten dat hier in zo'n hitte volhouden is mij een raadsel. Ze zien er goed uit, wel iets kleiner dan hun voorouders denk ik, als bescherming tegen de hitte. http://en.m.wikipedia.org/wiki/Duwisib_Castle De volgende vier dagen blijkbaar gestaag in dagen van 3-400 km naar het Noorden tot in Etosha.

5 / 24 Ik vind dit heel erg zwaar reizen. Uren en uren opgevouwen in een rammelende landrover, met stof alom, ook in de koffers en mijn neus. Het eten is hier redelijk, edoch zeer Duits terwijl een mooie grote huiskat hier bij ons komt liggen maar dan weer plaats ruimt voor een springbokje dat hier handtam kopjes en pootjes geeft, een ontzettend mooi en aardig diertje, ook van heel dichtbij. Hij knabbelt hier minutieus de randen van het gazon af. Er zit nog een wat hippieachtig jong Duitstalig backpakkerskoppel in het boerderij hotel. Klamboe. Nu nog wat Skypen, dan kan ik weer met een gerust gemoed de loden hitte van de nacht in.Maar ik moet buiten gaan zitten wegens het sluiten der keuken en receptie. De vriendelijke assistent-kok, komt een kaars bij mij zetten op de terrastafel zodat mijn skypers mij kunnen zien in claire obscure. Ik krijg wel veel aantrek van muggen en vliegen en de poes die haar eenzaamheid uitschreeuwt tegen het krekelkoor. De wind is gaan liggen. Als ik mijn skypers zie, krijg ik gevoelens zoals Amélie Nothomb beschrijft in haar 'Nostalgie van het geluk.' Terwijl zij in Heidelberg wurst und zwiebelsauce maakten, zat ik daarnet aan de witte kool met springbok, kartoffelen en een halve liter Hefe Weissen bier van de Duitse keuken in Namibië, een kleine tienduizend kilometer van het Duitse Vaderland. Maar daardoor vergeet ik weer wat ik moet vragen. Gelukkig herinneren zij zich wel wat ik volgens hen wil weten terwijl ik wat verbluft over de kou bij hen aan mijn iPad scherm zit te zweten. Terwijl thuis de kat ’s nachts niet meer buiten wil wegens de kou, schuurt zijn soortgenoot zich tegen mijn zwetende benen onder een houten terrastafel uit Beieren. Mijn vermoeidheid is opgelost waardoor moeite met het vatten van de slaap onder de eerste klamboe sinds 30 jaar. Zij het opgeknoopt. De Oostenrijkse jongen en zijn al even bleke partner beweren dat er alleen 's avonds muggen zijn en dat er geen malaria is. Maar zonder die parasieten zijn muggen ook vervelend. En toch. Ik hoor wel gezoem, maar niet in de slaapkamer die ik goed heb afgesloten waardoor dan weer benauwender. De klamboe herinnert me weer aan Elim Mission waar geen malaria was maar wel veel muggen, en ondanks de ragfijn geweven glasgordijnstof voelde het zweterig benauwend onder zo'n muskietennet, waardoor zowat iedere nacht bizarre dromen. Amélie Nothomb, Nostalgie van het geluk. 88. Met natsukashii wordt gelukkige nostalgie bedoeld,’ antwoordt ze, ‘het ogenblik waarop je een mooie herinnering te binnen schiet en je door een aangenaam gevoel wordt overspoeld. uit uw gelaatstrekken en uw stem sprak verdriet, het ging dus om droevige nostalgie, wat geen Japans begrip is.’ als ik vraag of Prousts madeleine nostalgisch of natsukashii is, verkiest ze de tweede mogelijkheid. Proust is een Japans auteur. 127. Maar door hem terug te zien, is er ook weer een aspect van mijn dagelijkse leven met hem naar boven gekomen: schaamte. in die tijd dacht ik dat die vreemde sensatie onlosmakelijk verbonden was met alle langdurige relaties. sindsdien heb ik ontdekt dat je meer dan een nacht bij iemand kunt blijven zonder dat je dat ongemakkelijke gevoel krijgt.

6 / 24 over schaamte zijn niet alleen negatieve dingen te zeggen. Dat blijkt uit de taal: niets is erger dan iemand die schaamteloos is. Schaamte is een vreemd gebrek aan zwaartepunt: enkel een persoon met een onvast middelpunt kan het gevoel hebben. Zeer evenwichtige mensen begrijpen niet wat het is. Schaamte houdt in dat de perceptie van de ander sterk wordt overdreven, wat de beleefdheid verklaart van beschaamde mensen, die enkel voor de ander leven. De paradox van de schaamte is dat ze tot ongemakkelijkheid leidt, als gevolg van het ontzag dat de ander inboezemt. Misschien delen alle Japanse stellen die schaamte. ik zou het niet weten, ik heb alleen Rinri gekend. het is een feit: zelfs al heeft schaamte haar charme, toch heb ik er geen spijt van dat ik voor liefdes heb gekozen die er vrij van waren. 132. Sommigen zouden de conclusie trekken dat ik neerslachtig ben, dat ik spijt voel. Dat klopt niet. ik heb op mijn twintigste iets moois gehad met Rinri. Die schoonheid kan er alleen zijn omdat het afgelopen is. Zo werkt het nu eenmaal. Er komt een herinnering boven. toen Rinri naar onze afspraak in het Shiroganepark kwam, ging mijn oprechte vreugde om hem terug te zien gepaard met een verborgen angstgevoel: ‘Nu zal ik gelukkig moeten zijn.’ Ik moet glimlachen als ik aan die vroegere angst denk en mompel bij mezelf: ‘voortaan hoef ik niet meer gelukkig te zijn.’ Het is allemaal voorbij. Op mijn twintigste heb ik gedaan wat mensen op die leeftijd doen. het is allemaal perfect gegaan. Op mijn tweemaal twintigste kan ik zonder angst of spijt terugkijken. Er is geen schade aangericht: mijn verloofde van toen ik twintig was, neemt me niets kwalijk, hij is gelukkig, zijn leven is geslaagd, hij koestert goede herinneringen. Het gevolg is dat mij een onverwachte beloning ten deel valt, van het soort waarop zen monniken hopen: ik voel de leegte. in het Westen wordt zo’n ervaring als falen beschouwd. Hier is het een zegen en zo ervaar ik het ook. De leegte voelen moet letterlijk worden genomen, er valt niets te interpreteren: het komt erop aan met behulp van de vijf zintuigen het leeg-zijn te ervaren. Dat is formidabel. In Europa zou ik bestorven, duister, ongetroost zijn; in Japan ben ik gewoon de niet-verloofde, de nietverlichte, de vrouw die geen troost nodig heeft. Er valt geen hogere toestand te bereiken dan deze.

NA Rehoboth 06022015 Het paardenkasteel in de woestijn Het ontbijt werd buiten onder de bomen geserveerd door zwarte obers in gepaste uniform naar rang en kunnen. De meeste van deze zwarte mensen komen van het platteland en geven mij de indruk behoorlijk mentaal geretardeerd te zijn. Ze kunnen zeer geconcentreerd één ding tegelijk. Bijvoorbeeld een vol glas op de tafel zetten. Als je ze een vraag stelt, onderbreken ze de handeling, zoeken een antwoord of kijken radeloos rond en vergeten dan de overige glazen te plaatsen. Opname van ontbijtvoorkeuren is een ramp wanneer iets afgeweken wordt van de standaard of wanneer iemand een vraag stelt over toast of niet. Volgens Bennie is dat geheel normaal. Ik vraag me echt af of dit het gevolg is van een generatielange ondervoeding, desocialisatie, mishandeling, incest.

7 / 24 Volwassen mensen die geselecteerd zijn door duizenden generaties overleven in een moeilijke, vijandige, zeer complexe natuur zouden dus niet in staat zijn om zeer simpele tot wat complexere informatieverwerking in de vingers te krijgen. Hier is het ‘grapje’(?) populair dat in die miljoenen jaren iedereen die iets beters wou weggetrokken is uit Afrika. Alleen de simpelen zijn hier achtergebleven. Er heerst hier ook een eeuwigdurende traditie van extreem racisme tegen iedere zwarte of kleurling van een andere stam, volk of taalgroep. Ze hebben millennia lang mekaar aangevallen, krijgsgevangenen gemaakt, slaven en nog meer slavinnen gemaakt, gebieden veroverd en afgepakt. Wanneer de Arabieren hier de slavenhandel beter begonnen te organiseren moesten ze alleen het overzicht wat verruimen en karavaantrafiek over de grensgebieden verbeteren. De rest was allemaal al sinds mensenheugenis dik geregeld en goed in orde. Enfin voor de handelaars en de sterksten toch. Racisme Ik vind het dan ook altijd leuk hoe sommige progressieve pseudo intellectuelen de mond vol hebben over het stuitende racisme in Vlaanderen. Nergens is dat immers zo erg als in Vlaanderen waar iedere zwarte vrouw die om hulp bij het OCMW gaat of bij een arbeidsbureau, meteen als potentiële poetsvrouw wordt genoteerd. Een wezenlijk onderdeel van de racistische genen in Vlaanderen, toch? Waar ze mekaar in Nigeria om de aard van je haar, je dialect, taal of religie, de klank van je naam niet eens als potentiële steuntrekker accepteren maar wel uitmoorden met benzine in autobanden, hele meisjesscholen ontvoeren als slavinnen, verjagen, veroordelen, mishandelen, verhandelen. Hoe dwaas verblind kan je zijn, als Chika Unigwe. Haar schrijvende collega en landgenoot,Teju Cole was daar alvast een stuk eerlijker in. THE LEAST RACIALLY TOLERANT COUNTRIES 40% + (of individuals surveyed would not want a person of another race as a neighbour) India, Jordan 30 - 39.9% Egypt, Saudi Arabia, Iran, Vietnam, Indonesia, South Korea 20 - 39.9% France, Turkey, Bulgaria, Algeria, Morocco, Mali, Zambia, Thailand, Malaysia, The Philippines, Bangladesh, Hong Kong THE MOST TOLERANT COUNTRIES 0 to 4.9% United States, Canada, Brazil, Argentina, Colombia, Guatemala, Britain, Sweden, Norway, Latvia, Australia, New Zealand 5 - 9.9% Chile, Peru, Mexico, Spain, Germany, Belgium, Belarus, Croatia, Japan, Pakistan, South Africa 10 - 14.9% Finland, Poland, Ukraine, Italy, Greece, Czech Republic, Slovakia 15 - 19.9% Venezuela, Hungary, Serbia, Romania, Macedonia, Ethiopia, Uganda, Tanzania, Zimbabwe, Russia, China Source: World Values Survey http://www.dailymail.co.uk/news/article-2325502/Map-shows-worlds-racist-countries-answers-surprise-you.html

8 / 24 http://www.washingtonpost.com/blogs/worldviews/wp/2013/05/15/a-fascinating-map-of-the-worlds-most-and-least-racially-tolerantcountries/ Een idee over hoe het er aan toe gaat als je met de bedoeling er te komen werken behandeld wordt, schemert door de mist die de Nederlandse journalisten Edith Tulp spuit in haar opiniestuk in de Volkskrant. 27 maart 2015 ‘Die illusie viel in duigen toen ik aan de grens van Namibië in Afrika werd geweigerd. De douane vermoedde, om allerlei redenen, dat ik er ging werken. En dat was ook zo. Ik was een economische immigrante, die een leukere baan in Namibië kon krijgen dan in Nederland. De futiliteit van een werkvergunning zou zich gaandeweg wel oplossen, dacht ik. Ik ging ervan uit dat ik net zo zou worden behandeld als wij in Nederland Amerikanen en Engelsen behandelen: als een expat, de welkome gast die geen inburgeringscursus hoeft te doen, zelfs onze taal niet hoeft te leren, omdat wij ons wel aan hem aanpassen. Tot mijn verbijstering werd ik in Namibië behandeld zoals wij Afrikanen behandelen: als ongewenste vreemdeling. Ze brachten me naar een verhoorkamer en onderwierpen me aan een kruisverhoor dat er allesbehalve leuk aan toe ging. 'U bent hier gekomen om onze banen in te pikken', schreeuwde de grimmige beambte. Ik sputterde tegen dat ik voor een mediaprogramma kwam waarbij het de bedoeling was dat er juist mensen aan het werk werden geholpen. 'Arrogante blanken', beet hij me toe, 'denken jullie dat wij dat zelf niet kunnen? Jullie verdienen geld over onze rug.' Ik wilde protesteren. Hij riep: 'Nog één woord en we zetten u in de cel tot vannacht de vlucht naar Amsterdam teruggaat.'

http://www.volkskrant.nl/opinie/ik-leef-mee-met-hen-die-hier-asiel-durven-vragen~a3928682/

Duwisib Castle. Volgens B doen die zwarte bedienden of kelners het absoluut niet expres of onbewust als een vorm van protest. AL zijn ze volgens hem erg gevoelig voor aanspreken als ‘meid, poes, kaffer’. Hij beweert dat hij ooit een groep Nederlandse bejaarden rondleidde waar twee dames lunchten terwijl er een zwarte kat voor het raam kwam zitten waarop die dames verrukt uitriepen 'kijk nou eens! Wat een mooie zwarte poes'. Net op het moment dat een zwarte dienster met een plateau glazen langskwam, die deze woest liet vallen en er de directie bijhaalde wegens racisme. Hij zou hebben gepraat als Brugman om dat akkefietje opgelost te krijgen. Hij noemt ze vaak ook slim, maar dan op een andere manier in het lezen van onderlinge verhoudingen tussen mensen aan de hand van hun lichaamstaal. In Namibië hebben volgens hem de meeste zwarte mensen een compleet andere mentaliteit dan in de Zuid-Afrikaanse steden. Ze zijn fier zonder arrogant te zijn, waardig zonder luidruchtig, vriendelijk en beleefd, trots op de dingen die ze na lang sparen verworven hebben zoals auto's die ze goed onderhouden of hun huizen die er effectief heel veel beter bij staan dan in ZA, en vaak leuk geschilderd aan de buitenkant. Er wordt niet naar Duwisib castle gereden waar dat middeleeuws namaak kasteel staat want zijn Ankie van Helmeringhausen - volgens hem vroeger blond, volgens haar nooit geweest zeker niet na de gitzwarte gothic kleuring van haar kapsel - zegt dat het 100 km slechte weg is wegens niet onderhouden want buiten het seizoen. Ik beweer dat dit niet waar is omdat het op de kaart hoogstens 50 km omrijden is. Hij had geen zin, en de rest ook niet echt. Maar ik moet wel mee op zoektocht naar ieder onnozel beest of een vermoeden van leeuw in de verte. Maar aan de afslag ernaartoe waar een stel Nara vrouwen met kleine kinderen in de schaduw van de verkeersborden op vervoer zit te wachten, blijkt de weg wel goed

9 / 24 onderhouden en draait hij toch af voor het ommetje waarvan ik hoop dat het nu geen perikelen oplevert. Morgen vertrekt Fs al naar Nederland voor zijn amputatie wegens melanoom van de grote teen en blijf ik hier achter met twee heren die ik van haar noch pluim ken en vice versa, inclusief een gids chauffeur die er ook al eens graag met zijn pet naar gooit. De weg was erg goed! Het fameuze krankzinnig kasteel met kantelen en schietgaten in rode zandsteen lijkt van ver eerder met de palmboom-wachters op een miniatuur Marokkaanse kasba. Hansheinrich en Jayta Hansheinrich von Wolff was de zoon van majoor generaal der koninklijke Saxische artillerie in Königsbruck Ernst Hugo en Carolina Louisa. De zoon werd als kapitein vrijwilliger bij de Duitse Schütztruppe in Namibië om negers te ruimen waardoor hij de Maltahöhe leerde kennen als mooi, groener en vruchtbaarder. In 1906 zat zijn termijn erop en leerde hij in Dresden Jayta Humphrey kennen. Zij was de acht jaar jongere dochter van een schatrijke industrieel uit New Jersey. Haar vader was overleden en haar moeder hertrouwde met een Amerikaanse consul in Dresden. Haar opa overleed ook en dus werd zij miljonair. Hansheinrich en Jayta trouwden in 1907 en vertrokken wegens beiden grote liefhebbers van het paard voor het opzetten van een stoeterij in Namibië waar ze 55.000 ha Duwisib landerijen kochten van de overheid. Hij importeerde Engelse en Australische paarden, waaronder Cracker Jack en Benito als dekhengsten, Hereford stieren en wolschapen uit de Kaap. Op twee jaar tijd hebben ze het kasteel laten bouwen door de Duitse architect Wilhelm Sander in Wilhelmische romantiek, waardoor gotiek en Renaissance elementen. Het draagwerk gebeurde door Herero's. Italiaanse metsers, schrijnwerkers uit Belgie!!! Voor de jugendstil meubelen die nu opnieuw door een schrijnwerker uit Windhoek nagemaakt werden. Vaklui uit Zweden en Duitsland. Alle materiaal behalve de stenen werd geïmporteerd via de haven van Lüderitz en op ossenkarren aangevoerd door Afrikaner boeren uit de regio. Het hele zaakje van 900 m2 oppervlakte was op twee jaar klaar in 1909! Jayta was toen 27 en Hansheinrich 36 jaar. Met een watertoren als een van de gekanteelde torens, een vijver met fontein op de prachtige koele binnenplaats onder de jacaranda bomen en de U-vormige gallerijen op witrode zuilen telt het kasteel 22 kamers achter een grote entreehal met links de ontvangst en dinerruimtes en rechts de privé slaapvertrekken. Boven langs een veel te smalle en te lage trap een poortkamer met muurschilderingen. De wijnkelder wordt gestut door ijzeren balken en betonwelfsels. Er komt een bar en ik viel ongelukkig van de laatste trede op mijn knie, kop tegen gewitte betonnen muur.

10 / 24 De rest wordt olv een Namibische manager die volgens B al mooie dingen elders klaar kreeg, omgebouwd tot een B&B met 6 kamers, restaurant en zwembad, ook voor de andere vakantiehuisjes in de buurt en een camping wat verder. In de salons een aandoenlijk gas-apparaat om krultangen op te warmen om de haren van Jayta te dresseren. Veel Engelse rijpaardportretten, pa en ma van hem in groot ornaat. Er was een staf van tien blanke bedienden uit Europa. In een biedermeier gemeubelde kalmer hangt een hoop etsen van en over het leven van Napoleon! Alsmede een ets van de Saksische koning én van ons aller Ernst vereinigte Herzog von Saxen Cobypurg Gotha! In de woestijn van Namibie! Hansheinrich en Jayta lieten zich graag baron en baronesse noemen. Het einde van het paardensprookje Het geluk duurde tot 1914 toen ze met de boot naar Engeland reisden om nieuwe dekhengsten te kopen. Edoch op zee begon de eerste wereldoorlog en diende hun Duits schip afgeleid te worden naar het neutrale Rio de Janeiro waar ze geïnterneerd werden. Na enkele maanden konden ze met een neutraal schip naar Duitsland waar onze ijzervreter te paard een nieuwe carrière kans zag in het keizerlijke leger. Veertien dagen later eindigde zijn carrière en zijn toekomst op 4 september 1916 zonder paard in de modder van de Somme. Hij was 43 jaar oud. Pa en ma stierven nadien in datzelfde jaar. De dan 35 jarige kinderloze (!) weduwe verbleef in München, hertrouwde, trok tijdens WOII naar Zwitserland en nadien naar Summit in New Jersey waar ze op 64 jaar stierf in 1946. Ze had nooit nog een voet gezet in hun Duwisib kasteel in de Namibische woestijn. Ze heeft ook nooit nog eigendom-claims laten gelden op het domein. Een Zweedse familie Murman baatte het in de jaren twintig verder uit, maar de pater familias stierf plots en zijn zoon opvolger sneuvelde als piloot van de zuidafrikaanse luchtmacht in WOII. Het geheel met vee zonder uitgebroken paarden werd verkocht aan de Thorergroep die het tot 1979 nog verder uitgebaat heeft. Dan kwam het aan de ZuidAfrikaanse regering waarvan de volgende in 1993, de Namibische, dit uitriep tot National Heritage. De portretten van de eerste president en Swapo chief Dr. Sam Nujoma - intussen een van de weinige Afrikaanse staatshoofden ooit die na zijn termijn effectief op pensioen ging en nu 94 jaar oud - en de huidige hangen in de hall boven twee stoelen van de Spaanse koning Felipe II, in Vlaanderen wel bekend als de bloeddorstige godsdienstwaanzinnige zoon van keizer Karel. Het nieuwe sprookje van Duwisib Castle Lodge Er is veel personeel geen WiFi, slechte koffie met een melkpot waarop een fout dekseltje. Het plonst in mijn kopje bij het uitgieten van de melk waardoor een grote vlek op het roze tafellaken van de diningtabel op het terras aan de binnentuin. De vorm komt overeen met de al even bruine vlek op de omhulling van de strozak op het

11 / 24 bed van Jayta. Zou daar ook ooit koffie gemorst zijn? Een stel kerels zijn de beschadigde metalen dekplaten van de galerij aan het vervangen met veel geklop. B is helemaal bij met de prijsvormingen die hij kan bedingen wanneer hij met gasten komt: 100€ per koppel inclusief ontbijt. Sommige luxe kamers hebben wel een mooie grote badkamer met toilet die met een 2 meter hoge muur gescheiden is van dezelfde badkamer bij de buren! The sound of droppings in the morning... Het is een dermate waanzinnig gebouw en verhaal dat ze wellicht terecht mikken op rijke toeristen die er bruiloften en feesten willen beleven, met logies en catering, een klein woestijnvliegveld in de buurt op 500 km van Windhoek. De manager heeft pas nog een contract afgesloten met een piste schraper om de weg gelijk te trekken en de zaak makkelijker bereikbaar te maken. Er mankeert nog een boek genre Karen Blixen en een film 'Out of Namibia' of iets als 'The Namibian Stallion' voor dames van rijke komaf die hun dromen ooit in de gespitste oren fluisterden van paarden die ze elegant bestegen. De T- en Sweaters Shirts met het logo van het kasteel liggen reeds beschikbaar bij de kassa in de hal. Wimpy De tussenstop na een wat langer stuk piste met veel plassen wegens vannacht hier fors geregend is aan de rand van een stadje, Marienthal. Bij een modern pompstation Engen met een Wimpy! Onderweg in een dorp grote schoolsportdag met atletiek en voetbal, ook hier op het gemeentelijk voetbalveld alwaar een grote tribune aan een lange kant. De kinderen lopen zich de ziel uit het lijf onder gejuich van de toeschouwers, en aanmoedigingen van een omroeper. Onze chauffeur slaat water in. Wij de Wimpy binnen voor plas, WiFi en gefrituurde diepvries calamaris. Erg schoon, ook het toilet, vriendelijk personeel, allemaal jonge vrouwen met een gladde gekleurde pruik op de kop. Jonge meisjes vertonen hier reeds vóór de secundaire geslachtskenmerken bijzonder prominente bilpartijen. Volgens B kicken de jongens hier daar gretig op. De krant in de Wimpy meldt dat ook Namibië niet zal ontsnappen aan de terreurdreiging van de Islamitische Staat. Onderweg verandert het landschap van woestijn in een enorme savanne met hoog dor gras en vele lage bomen en struiken, waartussen kudden van runderen, schapen, geiten. We zitten op de hoofdweg van het zuiden naar de hoofdstad Windhoek. De weg is een tweevaks asfaltstrook waarop veel verkeer, ook lange vrachtwagencombinaties. Er wordt om de 10 km zowat aan een verbreding van een brug gewerkt over droge beddingen.

12 / 24 De arbeiders wonen bij het werk in een kampement van tenten en plastiekzeilen. Vrouwen doen steevast de signalisatie "Go-Ry versus Stop", vaak ondersteboven, de verkeerslichten werken zelden. Telkens dus een stuk stapvoets met verkeersdrempels en wachten wegens wisseldoorgangen. Oanob Op 90 km van Windhoek draaien we de piste op naar een groot stuwmeer alwaar een zeer uitgebreid vakantiepark met matige WiFi aan de receptie en een restaurant waar we met de landrover naartoe moeten. Ik ben te moe voor het meer, ga na het ophalen van de bagage liggen op het kingsize bed onder een groot muskietennet. Ik zal dat vannacht toch maar sluiten. De kamers zijn redelijk. Sanitair wat oud maar proper. Benieuwd naar het eten. ZA tv nieuws: vier blanke schooljongens van 14 tot 16 jaar op borg van 1000 Rand elk vrijgelaten in afwachting van het proces omdat ze in een studentenkamer van de school waar zij zaten een zwarte jongen mishandeld en herhaaldelijk verkracht hebben onder het roepen van racistische kreten. Wazige beelden van grafics hoe het precies was gegaan en strenge verklaringen van allerlei hoofden van pedagogische departementen. Boeiend soms dat nieuws, zoals over het Afrikaans voetbalkampioenschap in Ghana waar supporters en spelers mekaar langdurig te lijf gaan en massale gevechten uitbraken. Enfin, beter dat dan de vroeger gebruikelijke oorlogen. NA Windhoek Waterberg 07022015 HOTEL:

WATERBERG PLATEAU LODGE

WATERBERG

In het Oanob resort restaurant was het eten redelijk met mixed game medium voor mij van lekker eland, kudu en hartbeest vlees, een soort rode wijnsaus, slaatje en walgelijk wakke frieten. De witte wijn was warmer dan de rode, dus teruggestuurd en een uur wachten tot die drinkbaar gekoeld was. (Game staat hier voor het resultaat van het jachtspel en is dus wild). Het restaurant zit vol katten, die verdwijnen als gasten honden bijhebben. Er was traag internet. Dit ding wordt uitgebaat door een 'Benade' koppel.

13 / 24 Zij hebben dezelfde achternaam als de blanke tokkies familie uit de 'Triomf'- wijk in Jo'burg van Marlene van Niekerk. Het stuwmeer staat heel erg laag, het kinderbadje kleurt blauw en stinkt naar een overdosis chloor… Er loopt een heel mooie lichtgrijze ietwat rosse kater rond met gele ogen. Als ik hem achter de oren krabde, komt hij me de hele tijd achterna voor nog van dat. Hij ligt nu nog voor mijn deur in de hoop op verderzetting dan de oorschelpmassage. Ik heb hem moeten ontgoochelen. Het resort ligt ongetwijfeld goed, niet zover van Windhoek bij een stuwmeer waar vissen, waterskiën, jetset, speedboot en wat al niet meer aan extreme en minder extreme watersporten kunnen beoefend worden. Maar de infrastructuur van Oanob is weer versleten. En matig slecht, ook al zou het eigendom zijn van Duitsers. Geen van de slaapruimte afgescheiden toilet - badkamer. Handdoekrek verkeerd, lichtschakelaars onlogisch, de deurpost werkt amper na veel gemorrel. Proletarisch winkelen. Heel weinig tv zenders, enkel lokale, Al Jazeera en 1 ZA nieuwszender die laat weten dat de politie buitenlanders ook zal beschermen (!) President Zuma heeft dit geruststellende verklaart na een reeks grootschalige plunderingen in zwarte voorsteden waar winkels van drank en electronica toestellen werden beroofd door ook naar gerechtigheid hongerende zwarte massa's. Die winkels blijken vaak van Pakistani, Indiërs en zelfs een Somaliër! President Zuma (ANC) is immers zelf een gerenomeerd specialist in materie van bezitsopbouw, uitbreiding met geprivatiseerde gemeenschapsgelden en verdediging van zijn eigendommen. Hij moet nog terecht staan voor 300 miljoen verdwenen smeergeld bij wapenaankopen. Merkwaardig bij die plunderingen is dat de massa armen, zuchtigen en zieken doorgaans dure spullen zoals flatscreens, laptops en elektra tot energiebommen zoals alcoholhoudende voedingsmiddelen prefereren. Ook merkwaardig is de voorkeur voor winkels van niet tot de eigen zwarte gemeenschap behorende eigenaars. In Los Angeles bleken bij vergelijkbare rellen in zwarte wijken enkele jaren geleden Koreanen het slachtoffers, elders en vroeger joden, Chinezen, in ZA moslims. Je zou als simpele toeschouwer nog kunnen denken dat de motieven eerder racistisch zouden kunnen zijn, gedreven door jaloezie op vreemdelingen die succes hebben door hard werken, zuinig leven en handeldrijven. In die gemeenschappen en steden lijken deze vormen van proletarisch winkelen eerder gebaseerd op afgunst zoals Louis Tobback ooit de basis van het socialisme omschreef. De plunderaars zien het eerder als een vorm van gerechtigheid: samen uit, samen thuis! De aloude basis van de solidaire maatschappijvisie. Bart Van Loo herkent de problemen bij eigendomsoverdrachten ook in de Franse revolutie:

14 / 24 Napoleon, de schaduw van de revolutie. 59. Schrijvers als Raynal, Diderot, Voltaire en Rousseau hebben de Revolutie uiteraard niet rechtstreeks veroorzaakt, maar ze bezorgen de nieuwe rijken wel zelfbewustzijn, de overtuiging dat hun tijdperk een breukvlak is. Dat betekent niet dat zij iemand als Rousseau echt tot op de letter volgen. Diens antwoord op de vraag waar ongelijkheid vandaan komt, luidt immers ‘bezit’. Gelijkheid is een van de revolutionaire trefwoorden bij uitstek. Dat ‘bezit’ evenzeer een drijfveer was van de nieuwe klasse wordt minder uitgebazuind. Soms vallen de maskers. Bij het Feest van de Wet op 12 mei 1792 wordt de slogan liberté, égalité, fraternité op de feestelijke emblemen vervangen door liberté, égalité, propriété — broederschap ingeruild voor bezit. Wie er de nagelnieuwe Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger op naleest, merkt dat vrijheid en bezit hand in hand gaan. Artikel 2 beschrijft propriété als een van de ‘natuurlijke en onaantastbare rechten van de mens’ (samen met vrijheid, veiligheid en verzet tegen onderdrukking). Terwijl ze in artikel 17 bezit beschouwen als ‘onschendbaar en heilig’, aarzelen de revolutionairen niet om massaal nationale bezittingen te verhandelen. De grijsrosse poes van gisteren blijkt door de dochters van een Afrikaner familie in de belendende Lodge aangehaald geweest en is daar nu niet buiten te krijgen, noch door de moeder, noch door de roodverbrande vader. Windhoek. Tegen halfelf gelukskreten van herkenning in de Landrover wegens na enkele golfresorts en een paar kapitale villa's tegen de bergen door een steeds groener landschap naar het centrum van Windhoek, waar wij uitgelaten worden en onze gids Fs naar het vliegveld voert en bij zijn nicht US dollarbiljetten gaat ophalen voor Zambia. Hij is de zijne thuis vergeten. De succesvolle nationalisten van Zambia aanvaarden enkel Amerikaanse dollarbiljetten nieuwe, gladde - net zoals de broeders van het ware geloof in hun eigen van Robert Mugabe in Zimbabwe. Onze cricket experten kennen de stad Windhoek als hun broekzak met dik 200.000 inwoners en een hypermodern centrum met een groeiend bos hoge kantoortorens en strontdure appartementsgebouwen, alwaar we afspreken op de hoek van Independance street en Fidel Castro street bij Streetcuisine onder de parasols buiten. Er is ook een kapper in de winkelgalerij waar alleen dure kantoren van Angola en Zuid Afrika airlines en een enorme bank, een als zeer trendy ogende Markhamwinkel voor jongens- en mannenkleding en een Foschini winkel voor vrouwen. En verder nog een etalage voor juwelen-, diamant- en armbanduurwerken. Al dit soort winkels in Windhoek

15 / 24 zonder prijskaartjes in de etalages zijn zoals Van Cleef&Arpels voorzien van twee namen met een ampersand. Een typische dure winkelgallerij die voor driekwart leeg staat. Haarkapper. Diep achterin is hét luxe kapsalon van Windhoek. In een rechtergedeelte hangen duizenden synthetische al dan niet gekleurde of gekrulde pruiken te koop en te keur. De gekrulde haren zijn in uitverkoop. Daarnaast een wat zweterige ruimte waar een tiental peuters op de grond draaien en kraaien tussen de stuk of tien kappersstoelen: allen bezet met zwarte dames die er hun extensions krijgen ingevlochten, en nog tien wachtenden. Maar niet vóór mij. Het bleek uitsluitend African Style. Dat wordt dus steeds langer haar, nog 3 weken! Te voet door het parkje waar een oud Duits monument voor de gesneuvelden van de oorlogen tegen Witbooi in 1894-96. Een zestigtal namen, gevallen voor Kaiser und Reich. Veel zwarte jongeren op het gras en kinderen met moeders in de speeltuin. Een zomerse zaterdagochtend in Windhoek. Naast het parkje een oude villa als een ommuurde vesting met scheermesprikkeldraad rollen waar je welkom geheten wordt door het aldaar verschanste Goethe instituut waar ook lessen Engels te koop zijn. Swapo Aan de langste boulevard van Windhoek - de Robert Mugabe Ave - ligt de Christuskerk uit 1904. Links de pastorij en het archief van Duitse Evangelische Lutherse kerk, DELK, aan de andere kant een ietwat waanzinnig goudkleurig rond torengebouw dat op het hoogste punt van Windhoek hoog boven de nietige Christuskerk uittorent en ook het hoogste gebouw is van de stad. Hier huist het nationale herdenkingsmuseum voor de onafhankelijkheid van het nieuwe Namibië. Op de trappen staat een Noord-Koreaanse reuzenversie in roodkoper gekleurd brons van Dr. Sam Nujoma die een boek zegenend hoog houdt boven de stad, het land en de wereld. Het boek staat voor de grondwet. Hij heeft onder zijn rechter oksel een storende witzouten zweetvlek. Midden op de raamloze toren boven Sams boek prijkt de Fakkel, het Swapu embleem. Links van hem staat een reuzenscherm waarop in een notendop de onafhankelijkheidsstrijd van Namibië didactisch wordt weergegeven in een teaser van een paar minuten.

16 / 24 Blanken komen met tanks en kanonnen en roeien de kuddes wilde dieren uit en ook de mensen. Die kruipen elkaar helpend als een soort Thebaanse drakentandkrijgers uit het zand, zien de slachting en beginnen de bloederige strijd tegen de blanke kolonialen, met wapens, tanks en kanonnen. Onder het toeziende oog van de Lionking uit de film op een enorme rots waarvan de woedende brul overgaat in het woedende aanvalskreet in het aangezicht van de Swapu revolutionair. Waarna iedereen blij en gelukkig naar een nieuwe toekomst voor Namibië. En ik naar de lift wegens de ronde toren een enorm gat onderaan zoals de Parijse Arc de Defense. Er is een officieel plakaat ter herdenking van de grootse inhuldiging begin 2014!!! Door de huidige president. Een bewaker leunt in het enorme trekgat - ongetwijfeld bedoeld als poort naar de toekomst - op een muurtje en luistert naar de spreekkoren die achter hem het schoolsportevenement animeren. Twee dikke en een slanke meiden van een jaar of 18 zitten gezellig te kletsen over hun haar en maken me duidelijk dat ik alleen naam en land van herkomst dien in te schrijven in het enorme gastenboek, de toegang is gratis. De lift laat lang op zich wachten. Meteen naar de eerste verdieping, net boven de poortuitsnijding, waar de prekoloniale tijd versierd wordt met namaakkralenzakjes en bandjes, pijltjes, boogjes, struiseieren waarna tientallen foto's van de zwarte verzetsleiders rondom Hendrik Witbooi. De wapens en de moordende Duitsers, de concentratiekampen, de geketende krijgsgevangenen die door de Kalahari gedreven worden, enz enz enz. Dan een tweede verdieping met de strijd van de Swapu en de stichting in 1960. De geregelde legers met Cubaanse, Russische, Chinese en Angolese wapens, tanks en kanonnen, allemaal nagebouwd in een soort papier maché op werkelijke of driekwart schaal. En mooi in woestijn camouflagekleuren geschilderd.

17 / 24 Alleen een oud 19de eeuws kanon is echt en drie kinderen van de revolutie willen foto's van elkaar met de kulas onder hun kruis zodat de loop als een vurige penis schuin omhoog presenteert! Ze zijn ook iets van 18-20 jaar en bezoeken het museum op aanraden van vrienden. Eén krijgt telefoon van zijn vader en weet hem de details te vertellen van de wapenkast met Russische AK40 waar hij voorstaat. Het ruikt naar nomenclatura. Pedagogische gruwelschilderijen muurgroot over hoe vrouwen en kinderen halfnaakt en bloedend door de ZA luchtmacht werden aan flarden gebombardeerd op 4 mei 1978 in de vluchtelingenstad Cassinga in Angola, waar de SWAPO zich had verschanst. Hierna werden Namibische kinderen opgevangen in het DDR Kinderkasteel van Bellin in Mecklenburg-Vorpommern, met een heftige geschiedenis als gevolg. http://de.wikipedia.org/wiki/DDR-Kinder_von_Namibia De even didactische groepsportretten van de leiders van de voorbije 130 jaar of zo naast mekaar rondom Hendrik Witbooi met speren, klopstokken, assegaaien, bogen en pijlen en aan de rand naakte bosjesmannen en - vrouwen in de strijd. Ertegenover een even groot Panorama rond Sam Nujoma met zijn witte baard in het midden waarrond de kameraden politiek commissarissen, vrouwelijke strijders allemaal in battle dress tegen een achtergrond van pantserwagens en kanonnen. In beide groepportretten wordt de voorgrond ingenomen door een grote verzameling Welwitschia mirabilis planten ofte tweeblaarkanniedood in het Afrikaans. Deze planten worden gemiddeld 500 jaar oud en zijn levende woestijnfossielen. Op de hoogste verdieping schemert een enorm Panorama van dezelfde artistieke interpretaties doch zonder verlichting en ietwat beschaamd in een discrete duisternis gehuld. Hier en daar zijn ook reeds foto's verwijderd en onderschriften aangepast. Het gaat wel snel met de politieke correcties der vaderlandse geschiedenis. Al bij al is deze ouden toren vol marmer en luxueus beklede stalen deuren duidelijk op een jaar tijd al aan interne en inhoudelijke verbrokkeling toe. De artistieke beeldpartijen steevast in de vorm van een enorme boomstam waarin dan in spleten en kieren taferelen van lijdende vrouwen en kinderen en manhaftig verzet plegende mannen lijken van

18 / 24 dezelfde nationale artistieke hand. Naar ik hoop van plaaster of hout, want anders zijn ook deze nog erg duur, zoals de immense propaganda-toren. De derde verdieping is die van de overwinning, de internationale successen, de hulpvaardige Duitsers: Hans Dietrich Genscher op BuZa voor hun onafhankelijkheid tegen ZA . Nujoma met Kim Il Sung, Zhang Jemin, Fidel, Mugabe, met alle mogelijke belangrijke figuren die niemand nog kent, tot zelfs herhaaldelijk in de UNO! Maar nergens met Mandela! De voltallige eerste regering met twee blanken. Op landbouw en visserij en natuurbehoud. In de glazen buitenlift heb ik een overzicht van het stadion waar de athletiekspelen plaats hebben en tref ik een Italiaanse professor in een bruine fluwelen blazer, jong nog en reeds met een schoudertasje in Namibische kleuren die zeer entoesiast is over de enorme leergierigheid van zijn studenten aan wie hij gastcolleges geeft. Er staat hier desondanks nog wel wat spannends op de agenda. “Op het SWAPO partijcongres van 2 december 2012 werd Geingob herkozen als vicevoorzitter van Swapo. Hij versloeg in deze verkiezingen de andere twee kandidaten Jerry Ekandjo en Pendukeni Iivula-Ithana. Geingob kreeg 312 stemmen en de andere kandidaten respectievelijk 220 en 64. Door zijn positie als vicevoorzitter wordt hij normaal de presidentskandidaat van zijn partij voor de verkiezingen van 2014. De voorzitter van Swapo, Hifikepunye Pohamba, is namelijk bezig aan zijn tweede en grondwettelijk gezien laatste termijn als president van het land. Twee dagen na het partijcongres herschikte president Pohamba de regering waardoor Geingob zijn ministerportfolio van handel en industrie inruilde voor het premierschap. Door deze regeringsherschikking en herschikkingen binnenin Swapo kregen de vertrouwelingen van Geingob meer macht. Indien Geingob president van Namibië wordt, zal hij de eerste niet-Ovambo president van het land worden. De Ovambo's zijn de grootste bevolkingsgroep van het land en spelen een erg dominante rol in Swapo en daarmee in de Namibische politiek in het algemeen. Geingob zelf is van Damaraafkomst en zijn presidentschap wordt gezien als een teken dat Swapo en Namibië niet alleen door Ovambo's geregeerd worden. Geingob wordt vooral gesteund door intellectuelen en zakenlui. Hij wordt gezien als een gematigd figuur die beleidvoeren centraal stelt. De keuze voor hem op het partijcongres van 2012 wordt ook beschouwd als een vermindering van de macht in Swapo van nostalgische hardliners zoals Ekandjo en Iivula-Ithana. Politieke waarnemers verwachten dat Geingob de fouten van Swapo tijdens de onafhankelijkheidsstrijd zal openbaar maken. Swapo sloot tijdens de strijd eigen leden die van spionage verdacht werden op in zogenaamde 'dungeons'. Geingob zou deze netelige kwestie reeds op een partijbureau besproken hebben.” (Wikipedia)

Streetcuisine

19 / 24 In het parkje blijken Angolese jongeren in t shirts met het wapen van hun land (schoffel, hakmes en tandwiel) mensen aan te spreken over van alles in hun land. Een ouder Duits toeristenkoppel vindt het boeiend. Wanneer ik nader verdwijnen ze. Raar. Mijn resterende reisgezellen zitten reeds aan de ijskoffie bij Streetcuisine aan Independance Ave. Daar is ook een zwak WiFi signaal. Ik kan geen enkele krant lezen wegens allemaal te zwaar. Het voelt wat geamputeerd aan. Je krijgt wel titels en je kan vaak natuurlijk zelf wel verzinnen waarover het gaat, bvb. bij sp.a Antwerpen en nu ook weer Turnhout, nationaal met het gegeneerde lachje van onzen Bruno, en Freya die de allures van een gemartelde piëta begint te koesteren. Rendez vous Aan een tafeltje recht tegenover mij zit anderhalf uur lang een mooie slanke zwarte dame van goed 40 jaar met smaakvolle matzwarte hakkenschoenen onder een sjiek zwart kleed met een stemmig zwarte hoed die onophoudelijk lange sigaretten rookt onder het genot van koffies met een glas water. Ze heeft geen enkel juweel aan. Zelfs geen uurwerk. Regelmatig komen jongere dames, in een even sjieke en smaakvolle outfit, voor een gesprekje langs. Zij consumeren niets. De oudere heeft enkel een tasje voor rookwaren bij. Geen mobiel, iPad niets, geen pen noch papier. De passantes lopen wel met communicatie instrumenten af en aan. Ofwel komen ze erg dicht naast haar zitten. Een enkele volgt haar als ze in een hoek naast de toegang tot de dure kantorenliften gaat staan. Zij luistert naar wat de passante vertelt zonder deze aan te kijken. Dan spreekt zij kort, terwijl ze het terras overziet en dan vertrekt de passante tussen de menigte die voorbij wandelt. Als ze ziet de ik haar in het oog heb, lacht ze haar perfect gebit even galant maar volhoudend bloot. Ik knik dan maar met mijn beste glimlach en wijdt me verder aan mijn flessenpost over Windhoek. Escortbureau eigenaar? Hoge ambtenaar of politicus? Maar daarvoor is ze veel te discreet en zijn haar koeriers te stijlvol. Chef van een maffieus netwerk? Zij, haar passanten en een ouder zwart koppel lunchen hier reeds. Ze zijn de enige zwarten op dit terras: zij in een mooi auberginekleurig kostuum, hij in een wat meer casual outfit. De prijzen zijn een ietsje lager dan bij ons, in Brussel. Behalve het water, dat kost amper een euro. Vastgoedbubbel

20 / 24 Dat hier op een enorme schaal geld wordt gemaakt, opgeblazen en versast is onmiskenbaar te zien aan de talloze torens die hier in de stijgers staan. Een bescheiden drie kamerflat met terras kost in de randwijken maar liefst 500.000 Namib Dollar of 350.000€!!! Ik gun het ze graag, maar er klopt hier iets niet. Wie financiert die vastgoedprojecten? Dat is toch allemaal veel teveel en veel te groot voor een hoofdstad van goed 200.000 inwoners, een provincie van een half miljoen en een reusachtig leeg land van 2,5 miljoen mensen. Er loopt een naakte Himba vrouw ongegeneerd heen en weer tussen de passanten over het trottoir. Ze heeft een soort donkere melkchocolade huid, haar haren zijn met rode klei ingesmeerd, haar huid ook denk ik. Ze draagt pelsen staartjes rond haar lenden, waaronder een kort ruiten rokje van Schotse rode stof. Boven haar naakte voeten koperen enkelbanden. Haar borsten wiebelen wat slapjes tussen de pelsjes van haar hoofdtooi en ze zou volgens onze gids 200 Rand of 15 € vragen voor een foto. Niemand let op haar. Te weinig toeristen. Bismillah motors en legerfaciliteiten. 'Bismillah motors' is een van de grotere autoverkopers op de weg naar het noorden. Ook hier dus reeds in naam van de Ene en de Ware als keurmerk. Onderweg enkele fabrieken, graansilo's, een immense camping lijkt het wel waar allemaal houten huisgerief en meubels worden gemaakt. Aan iedere stad staat aan de invals - en uitvalswegen een politiecontrolepost waar je verplicht moet stoppen. Het is wat te heet en de sluimerende handhavers van de wet gebaren vanuit hun zetels dat we door kunnen rijden. Een wagen met een Angolese nummerplaat aan de andere kant wordt wel doorgelicht. Bij de afslag na 50 km Okahandja ligt een splinternieuw benzinestation waartegenover een enorme markt van African arts and craft met enorme houten beelden van olifanten, giraffen, leeuwen, naakte Himba vrouwen en mannen met forse primaire en secundaire geslachtskenmerken, naar die staan wat verder van de weg. Schone toiletten!!! En prima koffie. Wat biltong gekocht. Mijn reisgenoten vinden dat maar niks. Vóór de winkel lag een rastaman opzichtig rasta te wezen in de schaduw. Dit soort types dealen hier de hallucinogenen. En maar weer 300 km verder naar het noorden. Eerst langs een enorme legerkazerne, waar vroeger een heel grote begraafplaats lag. Ze werd geruimd voor een grote militaire opleidingsschool en het legermuseum waar je nooit zonder voorafgaande toelating kan aankloppen, aan de overkant een groot kamp houtsnijders en schrijnwerkers. Op naar Otjiwarongo.

21 / 24 De legerfaciliteiten zijn splinternieuw, hier en daar worden de obligate scheermesjesprikkeldraad rollen zelfs nog op de muren bevestigd. De weg is goed, door een vlak savannegebied met duizenden twee meter hoge termietenheuvels waarop vaak struiken of zelfs een boom groeit. Tegen halfvijf hopen we volgens de TomTom Waterberg te bereiken. Waterberg Na de obligate piste weg van de hoofdweg een enorm natuurreservaat dat vroeger door de betere Duitse ambtenaren en officieren als uitje werd gebruikt met een groot Duitse begraafplaats voor gesneuvelde officieren en soldaten, waar ik graag naar toe wil, maar de gids niet wegens ‘niets met de doden’. Waarop ik hem meedeel dat wie zijn geschiedenis vergeet, gedwongen zal worden om de gruwelen opnieuw te beleven. Vrij naar Georges Santayana. Het is een mooie locatie aan de voet van een enorme bergketen met roestrode falaise kliffen. Dicht bebost met veel grote termietenheuvels, veel mangoesten. De gebouwen zijn op goed Duitse wijze uit natuursteen met brede cementvoegen, het schilderwerk bij voorkeur in rood en wit. In 1987 geloof ik plechtig geopend voor het publiek door de gouverneur generaal van Zuid Afrika die het protectoraat voerde over Namibië als Zuid West Afrika. Tot dan was het een soort regeringsresort voor de bestuurstop. Vandaar de brede mooi geplaveide betonnen blokjesweg die kilometers langs de huisjes voert. Geen WiFi, geen tv, wel een lege koelkast en Chinese ventilatie die al eens doorgebrand was. Erger is de grote troep bavianen die hier rondhangt, vecht, neukt, roept en waarvoor gewaarschuwd wordt dat je de ramen dicht moet houden en de deur op slot. Zij krijgen die makkelijk open met de klink van buitenuit. Morgen weer zo'n rij-dag. Man, man, wat een reis. Opstaan, eten, rijden, drinken, rijden, pissen, drinken, eten, slapen en weer verder. Nog drie weken. Enkel onderbroken door wrattenzwijnen die de weg over renen, maar wanneer pa zich in het midden van het asfalt met het oog op onze aanstormende wagen bedenkt, op zijn passen terugkeert, ma met de jonkies nog gauw achterna snellen. Wrattenzwijnen zijn een kleinere variant van everzwijnen lijkt me. De beer heeft wel hele grote gekromde slagtanden. Ze grazen op een rare manier. De volwassen dieren kruipen op hun omgekeerde polsgewrichten alsof ze op hun ellebogen zitten omdat hun hals wellicht te kort is. De achterpoten blijven recht gestekt. De kleintjes proberen dat ook na te doen, al kunnen zij nog wel met gestrekte voorpoten aan het gras. Of we zien een bende geiten die niet weet of ze nu moet meelopen of beter blijven staan.

22 / 24 Of een rund dat niet van het asfalt wijkt en gewoon doorloopt en dus moet voorbijgestoken worden in de hoop dat die koe niet van haar lijn afwijkt. De meeste bakkies, vrachtwagens en 4x4 hebben hier van die enorme stootbuizen vooraan op de bumpers. Gelukkig kan ik goed lezen in de auto, waar het zonder onze derde medereiziger natuurlijk veel stiller is, wegens ik niet echt een klankbord voor gezwatel over vroegere reizen, cricket en de beurskoersen... Erger, groter, feller in Afrika Toen ik nu dik 10 jaar geleden in Rotterdam als huisarts geconfronteerd werd met heel veel zwarte patiënten die vaak voor mij nieuwe onbegrijpelijke huidklachten presenteerden, ben ik een reeks dermatologiecurssen gaan volgen, die mij in dit soort problemen nauwelijks wat nieuws leerden, wegens een samenvatting van wat ik al jaren kende. Toen ik die prof vroeg of hij dat nu eens niet kon uitbreiden tot de symptomen bij een zwarte en gekleurde huid, antwoordde de eminente dermatoloog :"Ach collega, wat zal ik zeggen. De zwarte huid, tsja, dat is net zo als de blanke huid, alleen is alles veel erger, veel groter, veel pijnlijker en veel lastiger. En verder kan je daar niks aan doen". Ik weet nu dat die eminente professor uit zijn nek kletste en dat hij er zelf niets van kende. Na 10 jaar heb ik er veel meer ervaring mee dan hij. Maar dat van erger, groter, lastiger en pijnlijker is wel altijd in mijn hoofd blijven spelen. En daar had hij wel een punt. Vaak waren de letsels erger, de reactie van de huid veel feller met keloïd en granulomateus weefsel, de wonden moeilijker te helen, de evolutie vaak onvoorspelbaar vooral als ze zich vooraf hadden willen bleken met de huis-, tuin- en keukenmiddeltjes uit de Surinaamse toko's waarna ze zelfs een tijgerpatroon in het aangezicht opliepen door verstoorde pigmentvlekken. Pijn werd ook altijd als veel erger ervaren dan bij blanke mensen. Of zoals een andere prof neurochirurgie ooit verklaarde: 'De pijndrempel bij onze allochtone medemens uit de zuidelijke streken ligt zoals algemeen geweten aanzienlijk lager dan bij noorderlingen.’ Maar ruim drie weken door zuidelijk Afrika rijden heeft me daar weer aan doen denken. De meeste geografische en geologische kenmerken van zuidelijk Afrika vind je ook wel ergens in Europa en noordelijk Afrika terug, maar hier is het allemaal verschrikkelijk veel groter, verder, langer, heter, lastiger.

23 / 24 Officiersmess Onze chauffeur rijdt toch naar het Duitse Soldatenfriedhof, onderweg wat kleine antilopes en grote termietenheuvels, een honderdtal graven, en twee monumenten met op de achtergrond de rode zandsteenkliffen in de ondergaande zon. Het eten is in de oude officiersmess van de Duitse Schütztruppe en politiecheffen, een enorm gebouw in rood en wit waarnaast een grote witte tent waarin een honderdtal sjieke stoelen door mekaar die er nog vrolijk staan van de laatste grote conferentie, maanden geleden. Want er liggen al verdroogde bladeren en rotzooi bij. In de balzaal hangen vele foto's van vroeger naast de foto van de laatste keizerin van het Duitse rijk en Pruisische koningin. In het midden hangt de huidige Namibische president. In de galerij waar we nu eten stond de lange tafel met banken waar de officieren broederlijk zopen, zongen en vraten. Waarvan ook foto's. Op de hoek hangt een ets van keizer Wilhelm II, scheef. Ernaast hangen naakte Himbo vrouwen aan een hut. Een oude zwarte man in kostuum met zwarte vilten hoed zet zich in de balzaal. Hij heeft een klein meisje en een wat grotere jongen in voetbaloutfit bij. Ze bestellen een avondmaal. Achter ons vier Noorse grieten die hier een paar maanden stage komen doen. Zij zijn nog in de fase van de solidariteit wegens alvast alledrie extensie in hun haar laten vlechten. Man, man, man. B vindt dat hij Noors begrijpt en zelfs kan lezen want dat lijkt heel erg op Afrikaans. Gut, gut, gut. Nog twee mannen en een ouder Duits koppel. De gebakken heek is redelijk, de drie anderen duiken alweer in grote lappen runds- en kuduvlees, lekkerrr! Morgenavond malariapillen nemen want er zou veel regen gevallen zijn en dan veel muggen. Fd ziet nu zijn kansen schoon om nu zonder Fs gezeur op te starten over generieke pillen en Sandoz en alle malaria behandelingen en wat al niet meer: ' Zal ik je eens wat vertellen...' En dan begint het. Ik doe zelfs niet meer alsof ik luister. Er zijn grenzen aan alles. Ik schrijf dan of lees op mijn iPad. L klaagt buiten tegen mij dat er weer twee dagen alleen maar rijden volgen, waarvan de tweede op slechte pistes. Hij wil om het uur tijd om te roken en de benen te strekken. B houdt liefst 2 uur rijden vóór een pauze aan. Daarna een paar dagen rust en wat rondklooien in het reservaat en de obligate Himbo blootdansen van stinkende dames die zich instrijken met een mengsel van rode klei en ranzig vet.

24 / 24