Democratie.Nu-nieuwsbrief 59 - 7/02/2006 Kom mee betogen! Geschreven door Michaël Bauwens dinsdag, 7 februari 2006
Morgen, woensdag 8 februari zal in het Vlaams Parlement in alle stilte de EU-Grondwet worden goedgekeurd. Daarmee leggen de Vlaamse 'volksvertegenwoordigers' niet alleen de referenda in Frankrijk en Nederland naast zich neer. Ze weigeren bovendien de Vlaamse bevolking het recht om met een Referendum over die Grondwet te beslissen. Uit protest daartegen roepen we op om om 14u te verzamelen aan het Vlaams Parlement, met een doek voor de mond als symbool voor de bevolking die - weeral - monddood is gemaakt. Tegelijkertijd zullen we oproepen tot een nieuwe, democratische conventie over de EU-Grondwet.
Over de vrijheid van meningsuiting Geschreven door Michaël Bauwens maandag, 30 januari 2006
Naar aanleiding van de toenemende rel over de Deense cartoons van Mohammed lijkt het nuttig om het immense belang van de vrije meningsuiting nogmaals uit de doeken te doen.
De centrale kwestie is dat de cartoons de gevoelens van 'alle moslims ter wereld' beledigd zouden hebben omdat het volgens de Koran verboden is om de profeet af te beelden. De vrijheid van meningsuiting zou dus ingeperkt moeten worden uit 'respect voor andermans gevoelens en religieuze overtuiging'. Elkaar onnodig kwetsen is zinloos en schadelijk dus kunnen we beter af en toe onze mond houden, of anderen dwingen om hun mond te houden. Op het eerste gezicht lijkt dat een plausibel argument. Wie is er immers tegen respect voor andere mensen en wie zou er opzettelijk anderen willen kwetsen? Vooraleer we antwoord geven zullen we die stelling echter eerst consequent doortrekken. Het is immers niet al goud wat blinkt. Stel dat we de (radicale) Moslims dus gelijk geven in hun eis dat ze een soort 'recht' hebben om niet gekwetst te worden. Dat betekent dan echter dat ook andere wereldgodsdiensten zoals het Christendom, het Boeddhisme en het Hindoeïsme het recht moeten hebben om niet gekwetst te worden, tenzij men de Islam en de Moslims op de een of andere manier meer rechten zou toekennen dan andere Godsdiensten en andere gelovigen, maar zo'n opvatting zal ik niet eens proberen weerleggen. Als je echter alle grote wereldgodsdiensten dat recht geeft, dan moet je ook alle grote landen dat recht geven. Er is immers geen reden waarom religieuze mensen wél het recht zouden hebben om niet gekwetst te worden en andere mensen niet. Dat een heleboel 'beledigden' zwaar tekeer gaan tegen Denemarken en Denen in het algemeen toont echter al aan dat ze dat recht wél graag voor zichzelf opeisen, maar blijkbaar moeite hebben om dat recht dan ook consequent aan anderen toe te kennen. Maar we gaan verder, als landen het recht hebben om niet beledigd te worden, waarom dan ook niet andere groepen? Waarom zouden dan ook niet de ouderen en de jongeren, mannen en vrouwen, vegetariërs en feministen, nationalisten en communisten, arbeiders en bedienden, leerlingen en leerkrachten, enz... het recht hebben om 'niet beledigd te worden'? En meer nog, als een 'groep' van 1.000.000 mensen het recht heeft om niet beledigd te worden, waarom dan ook niet een groep van 1.000 mensen? Want wie zou het 'recht' hebben om daar een lijn in te trekken? En als een groep van 1.000 mensen het recht heeft om 'niet beledigd te worden', waarom dan ook niet een groep van 100 mensen, van 10 mensen? En dan uiteindelijk, ieder individu? Elke stap in bovenstaande redenering berust op het eenvoudige principe dat iedere mens evenveel rechten heeft, gelijk is voor de wet. De beginstelling (dat de Moslims het recht hebben om niet beledigd te worden) ondersteunen maar de logische conclusie die daaruit volgt (dat dus ieder individu het recht heeft om niet beledigd te worden) niét, kan enkel als men eenzijdig aan bepaalde soorten of groepen mensen dus méér rechten toekent dan aan andere mensen. Een wereld dus waarin iedereen zijn recht om niet beledigd te worden kan afdwingen voor de rechtbank. Gelovigen die elkaar om ter snelst voor de rechter slepen omdat ze het 'beledigend' vinden dat de ander durft te beweren dat zijn/haar geloof niet het enige juiste ware is. Politici die elkaar in de rechtszaal bekampen omdat de ene van de ander beweert heeft dat hij een
opportunist is en van de andere kant de belediging van 'demagogie' gevallen zou zijn. Toevallige voorbijgangers op straat die met hun ellebogen ruw tegen elkaar stoten, er vliegen enkele verwijten over en weer, en er komt een rechtszaak van, want iedereen heeft toch wel het recht om over straat te lopen zonder beledigd te worden? Een samenleving dus waarin het 'recht van de langste tenen' geldt. Men kan dat grappig en absurd vinden, maar dat is het niet. Dat 'recht van de langste tenen' is immers niet meer dan een wolf in schapenvacht, het gaat om het recht van de sterkste onder het mom van een ridicuul beleefdheids-excuus. Omdat iedereen naar hartelust kan beweren dat hij of zij zich door iets of iemand beledigd voelt verdwijnt immers alle rechtszekerheid. De bedoeling van de wet is dat het voor iedereen duidelijk is wat wél en wat niet mag, zodat je vrij bent om buiten de wettelijk verbodsbepalingen volledig te doen wat je wil. Het probleem met het 'recht om niet beledigd te worden' is echter juist dat iedere groep en iedere persoon omwille van andere dingen beledigd kan worden. Het zijn enkel en alleen Moslims die zich beledigd voelen door die afbeeldingen van Mohammed. De oplossing is dan om ofwel een inflatie aan bepalingen tegemoet te gaan om precies te bepalen wat voor wie beledigend zou kunnen zijn, ofwel om het 'beledigen' op zich strafbaar te stellen waarmee kleine groepen en zwakke individuen weerloos zullen staan tegenover de groten, machtigen en talrijken van deze aarde die hun 'recht' dan met veel meer kracht zullen kunnen ondersteunen en dus zullen kunnen aantonen dat ze veel meer 'beledigd' zijn dan de kleintjes en de zwakkeren. Bedenk maar eens met wat voor een overtuigingskracht de VS 'beledigd' zou kunnen reageren na een terroristische aanslag, kijk maar eens hoe 'beledigd' de Moslimwereld uit de hoek komt tegen het kleine Denemarken dat doodsbedreigingen moet slikken als antwoord op een dozijn tekeningen in een krant. Het recht om niet beledigd te worden is dus, hoe hoffelijk het ook mag klinken, een regelrechte weg naar de afgrond. Dat wil niet zeggen dat het niet nastrevenswaardig is om niemand opzettelijk te beledigen en om rekening te houden met de gevoelens van andere mensen. Dat is echter een kwestie van persoonlijke beslissingen waar de wet niets te zoeken heeft, en als we onze samenleving leefbaar willen houden moet dat ook best zo blijven.
Baas in eigen hoofd Geschreven door Arjen Nijeboer zondag, 5 februari 2006
De bedenkelijke grenzen van het Vrije Woord In de strijd tegen de radicale moslims wil minister Donner het goedpraten of ontkennen van ernstige misdrijven strafbaar stellen. Eind juli presenteerde hij daartoe een wetsvoorstel. Een nieuwe stap in een bedenkelijke ontwikkeling. En bovendien averechtse effecten, betoogt Arjen Nijeboer.
“Theo ging flink tekeer tegen alles wat hij zag als misstanden in de samenleving. Hij nam geen blad voor de mond. Maar in dit land mag dat!”, riep minister Rita Verdonk strijdbaar tijdens haar toespraak op de bijeenkomst op de Dam, de avond van de moord. Vele politici vielen haar in de daarop volgende weken bij. Dat mag echter níet. Als Mohammed B. in plaats van een aanslag te plegen, gewoon een aanklacht bij het Openbaar Ministerie had ingediend, dan was er goede kans geweest dat Van Gogh was veroordeeld tot maximaal één respectievelijk twee jaar gevangenisstraf wegens het “beledigen van mensen op grond van hun godsdienst”, het “aanzetten tot discriminatie” dan wel “haat”, of het doen van één van de andere categorieën uitlatingen die bij wet verboden zijn. Uiteraard was gevangenisstraf voor Van Gogh minder onprettig geweest dan de rituele moord die hem nu ten deel viel. Maar voor de vrijheid van meningsuiting maakt het niet uit of die wordt aangetast door dreiging met privaat geweld, of gevangenisstraf.
Zwakker
Het Vrije Woord is in Nederland veel zwakker geregeld dan vaak wordt gedacht. De Grondwet vestigt het principe van de vrije meningsuiting helemaal niet. Artikel 7 van de Grondwet doet in essentie niet meer dan het verbieden van voorafgaande controle op de meningsuiting. Aan de strafwaardigheid van uitspraken ná publicatie geeft zij echter ruim baan. Omdat de Grondwet niet de gronden aangeeft waarop de wetgever de vrije meningsuiting mag inperken, heeft de wetgever (parlement en regering) alle ruimte om verboden in te voeren. (Dit in tegenstelling tot de Amerikaanse grondwet, die luidt en duidelijk stelt dat “Het Congress geen wet zal maken [..] die de vrijheid van meningsuiting beperkt”). Dat heeft de wetgever dan ook gedaan. Eerder belandden al de “opruiing” tegen het “openbaar gezag” (artikel 131) en eenvoudige belediging (art. 261-271) in het Wetboek van Strafrecht. Vanaf de zeventiger jaren zijn daar artikelen bijgekomen tegen het zich "beledigend uitlaten over alsmede het zich uitlaten op een wijze die beledigend voor mensen wegens hun ras, hun godsdienst of levensovertuiging of hetero- of homoseksuele gerichtheid”, evenals het aanzetten tot haat of discriminatie tegen deze groepen waar dan nog "geslacht" aan toegevoegd is (art. 137c t/m g). In de tachtiger en negentiger jaren zijn een hele reeks mensen veroordeeld wegens overtreding daarvan. Zoals de socioloog Erik van Ree heeft laten zien, is dit zowel uiterst breed als arbitrair. Zeggen dat een bepaald geloof moreel gedegenereerd is, is strafbaar want beledigend. Zeggen dat nationaliteit X minderwaardig is, is toegestaan, maar idem dito over een ras niet; haat zaaien tegen daklozen of fabrieksdirecteuren mag, maar dit mag niet tegen vrouwen. Iemand die zegt
dat de Amerikanen de wereld willen beheersen hoeft zich nergens zorgen over te maken, maar iemand die zegt dat de joden dit willen, komt snel in de problemen. In feite gaan hier politieke keuzes achter schuil die door de zittende politici en officieren van justitie worden gemaakt. In 1997 werd Hans Janmaat, leider van de centrumdemocraten, veroordeeld voor het uitspreken van de zin: “Zodra wij de mogelijkheid en de macht hebben, schaffen we de multiculturele samenleving af.” Zijn veroordeling werd bekrachtigd tot aan de Hoge Raad toe. Maar waarom zou dat niet beweerd mogen worden? De multiculturele samenleving is een specifieke beleidskeuze, en in een Democratie mogen vrije burgers steun werven voor elke beleidskeuze die zij willen. Dat geldt ook voor de afschaffing van de multiculturele samenleving en ook de invoering van de sharia. Want wie weet neemt het kwaad in de toekomst dusdanige vormen aan dat we bepaalde principes uit de sharia niet toch willen invoeren? De beslissing daarover moet vallen tijdens een democratische gang naar de stembus, en niet in het Paleis van Justitie. Als de zittende politici het argumenteren voor een ander beleid dan het hunne strafbaar stellen, dan maken zij ernstig misbruik van hun macht. (Niet opgenomen in Jonas: Het strafrecht moet rechtvaardigheid voor iedereen in gelijke mate garanderen, en niet verworden tot een middel van een politieke meerderheid om een ongewenste minderheid dwars te zitten. Er gaat willekeur achter schuil, want Janmaat werd veroordeeld voor uitspraken die nu door veel politici worden gedaan en zij blijven ongedeerd. De rechtsstaat gaat juist over de afwezigheid van willekeur.) Het verbieden van kwetsen en beledigen is eigenlijk het eisen van respect, en dat is – in de woorden van Van Ree “de essentie van intolerantie”. Want hierbij zijn het de vermeende slachtoffers die mogen bepalen in hoeverre de zogenaamde daders schuldig zijn. Elke objectiviteit ontbreekt, want wie weet waar orthodoxe joden, radicale afrocentristen, aanhangers van de SGP of ijdele politici met lange tenen zich allemaal wel niet beledigd door kunnen voelen? Is het beledigend om van pedofielen (toch ook een seksuele voorkeur) te zeggen dat zij ziek zijn? Er zijn gerenommeerde wetenschappers die op basis van een enorme berg statistisch materiaal beweren dat blanken gemiddeld intelligenter zijn dan zwarten. Discrimineren zij? En wat als het toch echt de waarheid zou blijken te zijn? Dan zou een verbod toch sowieso absurd zijn? Echter, de enige manier waarop we achter de waarheid kunnen komen is een vrij debat toe te laten. Dit verbod komt mede voort uit een verderfelijk groepsdenken. Sommige groepen worden “zwakker” geacht en daarom meer beschermd. Maar dat is vaak abstract en onwerkelijk. Een autochtone huisvrouw die uit een alcoholisch gezin komt, staat maatschappelijk veel zwakker dan een hoog opgeleide, geslaagde joodse of zwarte zakenman. Wie zich verdiept in de slavernijgeschiedenis van Suriname, weet dat zwarten niet altijd slachtoffer waren en blanken niet altijd dader. De mens is veel meer individu dan ons anti-individualistische, verpolitiekte maatschappelijke discours suggereert. Groepen kunnen niet collectief aanspraak maken op slacht-
offerschap en een bijbehorende uitzonderingspositie; het menselijk lijden is zeer reëel maar tevens per definitie individueel. Het nieuwe wetsvoorstel van Donner geeft een vervolg aan dergelijke kromme praktijken. Hij wil het ontkennen of vergoeilijken van ernstige misdaden bestraffen, waarbij de Duitse misdaden tijdens de Tweede Wereldoorlog specifiek genoemd zijn. Maar waarom alleen Duitse misdaden uit de Tweede Wereldoorlog? Waarom mag ik wel de Amerikaanse atoombom op Hiroshima, de geallieerde bombardementen op de woonwijken van Dresden en de massaverkrachtingen door de Russen van Duitse en in 1945 goedpraten of ontkennen, en niet de wandaden van de nazi’s? Deze weg inslaan leidt van de ene absurditeit naar de andere. Als de staat het bagatelisseren van een historische gebeurtenis verbiedt, dan moet de staat dus vaststellen welke versie de juiste is, zodat de burgers tenminste weten wat zij verplicht worden te geloven. Dan wordt de staat in de beste stalinistische traditie dus tot geschiedschrijver. Historici komen door hun permanente debat en nieuwe ontdekkingen steeds tot bijstellingen. De holocaust-revisionist David Irving is in 1992 veroordeeld voor het uiten van stellingen die inmiddels algemeen door historici zijn geaccepteerd. Geschiedschrijving moet een zaak zijn van vrij debat tussen historici, en niet van de staat. Als de staat daar wel toe overgaat, is het einde zoek. Want op dezelfde dag begint de lobby van de andere slachtoffergroepen om hun thema ook wettelijk tot dogma te verheffen. Politici zullen alleen al uit de wens tot consistentie steeds meer spreekverboden invoeren. Donner bouwt weliswaar de voorwaarde voor strafbaarheid in dat een uiting tot het verstoren van de openbare orde moet leiden. Maar dat is flauwekul. Het uitspreken van een uiting als zodanig leidt nóóit tot ordeverstoringen. Die ordeverstoringen komen er alleen wanneer iemand anders dan de spreker vervolgens de straat optrekt en winkelruiten gaat ingooien. Maar diegene is als enige verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Hij kan die verantwoordelijkheid niet afschuiven op een ander. Verbied de geweldshandeling die de essentie is van de ordeverstoring, en niet iemand anders die er door zijn uitspraken zogenaamd verantwoordelijk voor is.
Vrije ruimte
Hoe verlaten we deze heilloze weg? Het geestesleven moet radicaal vrij worden gemaakt van inbreuken uit de democratie en de economie, net zoals die maatschappelijke sferen op hun beurt ook vrij moeten zijn van inbreuken door de staat. De hele reeks eerder genoemde artikelen uit het Wetboek van Strafrecht kan geschrapt worden. Dat is minder exotisch dan het lijkt, want dat komt overeen met de bestaande situatie in de Verenigde Staten. De enige taak die de democratie heeft met betrekking tot het geestesleven, is wettelijk regelen dat er een
vrije ruimte is waartoe ieder die dat wil toegang heeft. Maar met de inhoud van het geestesleven moet de staat geen enkele bemoeienis hebben. De Vlaamse filosoof Jos Verhulst haalt ter uitwerking hiervan de volgende principes aan. De eerste luidt: baas in eigen hoofd. Elk mens is vrij zijn eigen bewustzijnsinhoud te bepalen. Dat impliceert enerzijds dat er geen autoriteit is boven de burgers die aan de burgers geofficialiseerde overtuigingen kan opleggen. Als overtuigingen tot norm of standaard worden, dan komt dat omdat zij in een vrij debat overeind zijn gebleven tegen kritiek en spot van tegenstanders in. Zij verwerven dan een zekere status, niet omdat zij officieel zijn opgelegd, maar juist omdat ze dat niet zijn. Wie kan er echt vertrouwen hebben in een van staatswege opgelegde waarheid? Maar het baas in eigen hoofd zijn impliceert óók dat er een recht is om niet te hoeven luisteren. Ik hoef niet te tolereren dat iemand in mijn oren tettert terwijl ik niet wil luisteren. Daarom hanteert Verhulst het begrip van de ‘fora’: fora zijn in feite alle plaatsen en kanalen waar burgers vrij ‘samenkomen’ en die ook vrij vermijdbaar zijn. Bijvoorbeeld websites, politieke cafés, de media en debatbijeenkomsten. Op deze fora moet alles gezegd en gehoord kunnen worden. Iedereen die niet wil horen wat daar geüit wordt, kan er wegblijven, terwijl de mensen die ervoor kiezen wel te luisteren, niet moeten klagen als zij iets horen wat hen niet aanstaat. De straat is slechts in beperkte mate zo’n forum evenals mijn brievenbus en emailbox. Wegblokkades door politieke activisten die mijn weg versperren en mij dwingen tot luisteren, evenals het ongevraagd toesturen van politiek extremistisch materiaal, kunnen worden beboet. Principe nummer twee is het absoluut recht op fysieke onaantastbaarheid, maar géén recht om niet gekwetst, beledigd of belasterd te worden. Dikhuidigheid is de prijs die we moeten betalen voor een samenleving gebaseerd op het Vrije Woord. Waarheid wordt namelijk niet alleen in vrijheid geboren, maar ook in psychische pijn. Elke vernieuwende denker of wetenschapper heeft pijn veroorzaakt. Deze pijn is op termijn het enige alternatief voor inquisitie en gedachtenpolitie. Ze dient het leven in plaats dat het deze aantast. Ze leidt tot volwassenheid, zelfstandigheid en ontwikkeling. Zijn er dan geen wettelijke grenzen? Jawel: een klein aantal uitlatingen dat als het ware een “gesproken daad” die onmiddellijk ingrijpt in de fysieke werkelijkheid. Om die reden verlaten zij de sfeer van het geestesleven en mogen daarom gereguleerd worden. Dat is het derde principe. Dat geldt bijvoorbeeld voor het direct dreigen met geweld. Als iemand tegen mij zegt: “Zodra jij op straat komt, schiet ik je neer”, beperkt hij mijn fysieke bewegingsvrijheid. Ook het roepen van “Brand!” in een overvolle bioscoop valt hieronder. Wat er níet onder valt, is haat zaaien, discriminerende uitspraken, of valse en beledigende verhalen over iemand verspreiden. Die uitspraken grijpen immers niet onmiddellijk in de fysieke werkelijkheid in. Ze kunnen pas fysieke gevolgen hebben wanneer iemand anders als reactie op de woorden van de spreker wettelijke grenzen overgaat en fysieke handelingen verricht. In dat geval is diegene
zelf verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Hij kan dat niet verschuilen achter de spreker. Over de twijfelgevallen moet de rechter van geval tot geval oordelen. (Niet opgenomen in Jonas: Het reguleren van het geestesleven met juridische (dwang)middelen is een praktijk die we uit de Middeleeuwen hebben overgehouden en die door de opkomende Verlichting langzaam is teruggedrongen. Nu is de tijd gekomen om ook met de laatste rest Middeleeuwen af te rekenen en het Vrije Woord volop in te voeren.) Toepassing van deze principes zal bijdragen aan het ontstaan van een kosmopolitische samenleving van burgers die elkaar in eerste instantie als individu tegemoet treden, verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen gedachten, gevoelens en handelingen en de genuanceerde waarheid uit vrijheid liefhebben. Jonas, september 2005 - Arjen Nijeboer is publicist Een artikel van Jos Verhulst " De logica van het vrije woord" kan men vinden op de site van secessie: http://www.secessie.nu/?tekst=toonart&nummer=286
Vlaanderen moet veto tegen volksraadpleging herroepen door Bert Penninckx zondag, 22 januari 2006
De volksraadpleging is ongrondwettelijk, zeggen de tegenstanders. Ze verwijzen naar het advies waarin de Raad van State de volksraadpleging zeer opmerkelijk gelijkschakelt met het Referendum. Eens te meer doet de grondwet dienst als conservatief instrument om bepaalde machtsposities te behouden. Wie in de uitleg van de grondwet de fundamentele wijzigingen in de machtsverhoudingen en de mutaties van de instellingen niet meeneemt, interpreteert haar niet correct. Overigens heeft België voor de Europese zaak de letter van de grondwet flagrant overtreden door van 1952 tot 1970 de EGKS, Euratom en de EEG niet alleen te aanvaarden, maar er zelfs een prominente rol in te spelen. Gelukkig maar, want zo werden de Belgische en de Europese legitimiteit erdoor versterkt. Pas bij de grondwetsherziening van 1970 werd tekstjuridisch orde op zaken gesteld. Het wetsvoorstel tot raadpleging van het volk over het 'Verdrag tot instelling van een Europese grondwet' sterft zo goed als zeker een stille dood. Een nieuw pijnlijk verhaal voor de parlementaire Democratie in België, stelt WILFRIED DEWACHTER. Nu de PS haar particratische veto stelde en op steun van de sp.a en Spirit kon rekenen, moet de Vlaamse regering het initiatief nemen om haar burgers te raadplegen en ze zo nauwer bij het Europees project te betrekken.
In de kamercommissie voor de Grondwetsherziening is er geen meerderheid voor een volksraadpleging over de Europese grondwet. De argumenten die de tegenstanders aanbrengen, snijden op één na geen hout. Het klopt dat de kiezers met een simpel 'ja' of 'neen' moeten antwoorden. Maar de parlementen in België die het Verdrag moeten goedkeuren, kunnen ook maar met ja of neen antwoorden. Amenderen kan niet. Sterker nog: de parlementen mogen alleen maar met 'ja' antwoorden. Wie daaraan mocht twijfelen, moet het verslag van het debat over de goedkeuring in het Belgisch parlement van het Verdrag van Maastricht er maar eens op nalezen. De volksraadpleging is ongrondwettelijk, zeggen de tegenstanders. Ze verwijzen naar het advies waarin de Raad van State de volksraadpleging zeer opmerkelijk gelijkschakelt met het referendum. Eens te meer doet de grondwet dienst als conservatief instrument om bepaalde machtsposities te behouden. Wie in de uitleg van de grondwet de fundamentele wijzigingen in de machtsverhoudingen en de mutaties van de instellingen niet meeneemt, interpreteert haar niet correct. Overigens heeft België voor de Europese zaak de letter van de grondwet flagrant overtreden door van 1952 tot 1970 de EGKS, Euratom en de EEG niet alleen te aanvaarden, maar er zelfs een prominente rol in te spelen. Gelukkig maar, want zo werden de Belgische en de Europese legitimiteit erdoor versterkt. Pas bij de grondwetsherziening van 1970 werd tekstjuridisch orde op zaken gesteld. De tegenstanders hebben wel gelijk als ze wijzen op een gebrek aan kennis bij de burgers, en eigenlijk ook een geringe interesse. Dat de kiezers andere elementen zullen enten op een volksraadpleging over de Europese grondwet, klopt ook. De fout daarvoor ligt niet bij de kiezers. Het zijn de politieke leiders die de macht van het Belgische kiezerskorps doelbewust zwak houden. Kijk naar de domme verkiezingscampagnes en het spelletjesmatig bekendmaken van (toekomstige) politici en partijen. Kijk naar de ijver om alle verkiezingen op één dag te houden. Kijk naar het verbod - in de feiten - op nieuwe politieke partijen. Kijk naar de schijnkandidaturen van toppolitici, tot voor vier verschillende assemblees toe. Kijk naar het springen vanuit welk parlement ook naar ministerfuncties op welk niveau ook, zelfs als men er niet eens kandidaat voor was. Kijk naar de opkomstplicht. Het dom en zwak houden van de kiezers was al een tijdje bezig, maar is sinds 1999 danig vermeerderd én geïnstitutionaliseerd.
Ten volle leiders In een democratie is het wezensnoodzakelijk dat de toppolitici ten volle leiders zijn, dat wil zeggen dat ze voorgaan en voorlichten, en het kiezerskorps vormen en opvoeden tot goed-beslissende burgers. Ook dat is waarachtige emancipatie, ook dat is natievorming en cultuurspreiding. De Belgische politici schermen zich van die taak af, onder meer door de opkomstplicht te handhaven.
Wanneer, zoals in Nederland in 1999, geen 30 procent van de kiezers aan de Europese verkiezingen deelneemt, weten de leidende politici dat de legitimiteit van 'Europa' bijzonder laag is. Als reactie daarop sprak een minister-president (Jan Peter Balkenende) eindelijk eens Nederlands op de Europese top en stelden linkse parlementsleden (Groen Links, PvdA en D66) een volksraadpleging over de Europese Grondwet voor, die het wél haalde in de parlementaire besluitvorming. De technologische ontwikkeling inzake communicatie - radio, kranten in grote oplage, elektronische communicatie en vooral televisie - maakt de inbreng van een volksraadpleging als vorm van Directe democratie in de zogenaamde parlementaire of vertegenwoordigende democratie perfect mogelijk. De inhoud van de boodschappen die deze media verspreiden, is een politieke opdracht van het hoogste 'culturele' belang. De volksraadpleging biedt grote mogelijkheden voor de vorming van de burgers en voor de verhoogde legitimiteit van Europa. De meeste kiezers zullen inderdaad geen vijf artikelen van de Europese grondwet gelezen hebben. Maar zij zitten wel met vragen over Europa. Zij hebben over de Bolkestein-richtlijn gehoord. Zij horen dat de milieuwetgeving van Vlaanderen (bijna) niets anders is dan uitvoering van Europese richtlijnen. Zij horen dat de Europese Commissie een nieuwe aanval inzet om de havenarbeid te liberaliseren. Zij horen of ondergaan al dan niet pietluttige bureaucratische scherpslijperij uit 'Brussel', waartegen zij geen democratisch verhaal hebben. De kiezers beseffen dat Europa de grote drie zijn: Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië, en zien dat die inzake Irak diametraal tegenover elkaar staan. Ze vragen zich af hoe je daarmee Europese buitenlandse politiek kan voeren. Ze vragen zich af wat de grenzen van de Europese Unie zullen zijn, wanneer die nu al tot Syrië, Irak en Iran uitgetekend worden. De kiezers hebben geen behoefte aan grote ideologieën over Europese identiteit als men Turkije binnenhaalt, want naar hun aanvoelen of beleven is er weinig bindende of opbouwende gemeenschappelijkheid. Of haalt men Turkije niet binnen? De kiezers vragen zich af of de Europese Unie toch nog iets anders dan een grote vrijhandelszone wordt, wanneer, tegelijk met de goedkeuring van de 'grondwet', de EU beslist tot uitbreidingsgesprekken met Turkije en Oekraïne aan de voordeur staat. Een Europese grondwet moet dat soort vragen beantwoorden. De volksraadpleging biedt de kans om eindelijk aan de burgers een echte stand van zaken over de Europese Unie te geven en de Europeanen daarover te raadplegen. Dat is pas een stap naar democratie, waarvan zoveel politieke leiders beweren dat ze tot het wezen van Europa behoort. Het is ook een stevige stap naar integratie. Verlicht elitisme Voor dat moeilijke debat schrikken de politieke leiders in België terug omdat ze zelf op een aantal van die vragen niet kunnen antwoorden, of er zelf het lijdend voorwerp van zijn. Maar ook omdat zij zich verwend hebben met een type van politieke besluitvorming. Onze politieke
leiders beslissen vanuit een verlicht elitisme. Het 'brave' kiezersvolk moet toch volgen. Een kans op een beslissing te wegen, heeft het niet. Dat er geen volksraadpleging komt, is vooral omdat de Parti Socialiste ertegen gekant is. Niet alleen om 'Europese' , maar vooral om binnenlandse redenen. De volksraadpleging en zeker het referendum zouden in België wel eens voor confederalistisch gebruik aangewend kunnen worden. Dat oude standpunt heeft Elio Di Rupo onlangs in de Senaat herhaald. Het is door zijn mensen in de kamercommissie verwoord. Op basis daarvan heeft de sp.a haar houding van 'voor' de volksraadpleging omgeturnd tot 'tegen'. Kartelpartner Spirit is haar daarin moeten volgen. Nu het niet in België lukt, blijft er slechts één mogelijkheid. 'Een nieuw project voor Vlaanderen' belooft: 'In afwachting van de invoering van het bindend referendum en het volksdecreet wordt het consultatief referendum ingevoerd om de burgers nauwer bij het beleid te kunnen betrekken. De Vlaamse regering verbindt er zich alvast toe de uitslag van deze referenda te respecteren.' Onder die tekst staat de handtekening van Patrick Dewael, Bert Anciaux, Karel De Gucht, Jos Geysels en Steve Stevaert. De tekst komt inderdaad uit het Vlaams regeerakkoord-Dewael van 1999. Een eigen volksraadpleging zou Vlaanderen als regio wat meer Europees profiel geven. Zo'n sterke koploper als regio in Europa is Vlaanderen immers ook weer niet. Maar vooral zou Vlaanderen dan zowel het Europese project als zijn democratie ernstig nemen. En daar gaat het uiteindelijk om. Zoveel Europese staten - ook nieuwe leden - doen het ons voor. Wilfried Dewachter in Tijd van 02-02-05
Voor de vrijheid van meningsuiting Geschreven door Michaël Bauwens donderdag, 2 februari 2006
Er is geen enkele wetmatigheid die een samenleving richting meer Democratie of meer vrijheid (van meningsuiting) leidt. De evolutie daar naartoe of daar weg van zijn enkel en alleen het gevolg van vrije menselijke keuzes. Het is dus belangrijk om keer op keer onze keuze te bevestigen voor een vrije, democratische
samenleving waarin iedereen mag zeggen wat hij of zij denkt, bijvoorbeeld door de petitie n.a.v. de Deense cartoons te tekenen.
stappenplan naar gemeentelijke referenda ( Geschreven door Bert Penninckx) zondag, 5 februari 2006
Arthur De Decker heeft een stappenplan [doc 26 KB] en een presentatie [PPT 416 KB] opgesteld voor initiatiefnemers die een gemeentelijk referendum willen vragen. Tot de gemeenteraadsverkiezingen is er een sperperiode en kunnen geen referenda gehouden worden. Maar het stappenplan is interessant voor de kandidaten van de gemeenteraadsverkiezingen zodat zij in hun verkiezingsprogramma verbeteringsvoorstellen kunnen formuleren. Zo zou bvb in het huishoudelijk reglement van hun gemeente referenda automatisch bindend verklaard worden. Of de handtekning drempel drastisch verminderen. Zie ook de verbeteringsvoorstellen hoe in 50 stappen een gemeentelijk referendum kan gehouden worden .
Oproep voor een nieuwe, Democratische conventie Geschreven door Michaël Bauwens dinsdag, 7 februari 2006
De afwijzing van de Europese Grondwet door de burgers van Nederland en Frankrijk heeft Europa in een crisis gebracht. Nooit tevoren is er zo’n intensief debat over de toekomst van Europa geweest. Dit debat moet doorgaan op een diepgaander niveau. De hoge opkomst in deze twee referenda laten zien dat burgers actief willen meedoen in Europa. Dit biedt een kans om een echt leerproces te starten. We moeten allereerst de redenen voor de afwijzing achterhalen, zodat in de toekomst de kans op acceptatie groter is. Een van de belangrijkste redenen van het falen van de Europese Grondwet is het gebrek aan vertrouwen van burgers in de Europese instellingen. Deze worden gezien als ver boven hun hoofd, omdat in het verleden de burgers bij beslissingen actief bui-
tengesloten werden. Vanaf nu kunnen belangrijke beslissingen niet alleen maar door diplomaten en regeringsleiders gemaakt worden. De burgers zelf moeten deze maken. De eerste Conventie maakte enkele veelbelovende stappen in de richting van meer burgerparticipatie. Vanuit democratisch oogpunt was de Conventie echter nog ver van bevredigend. Het zijn de burgers die een mandaat aan de Conventie dienen te verstrekken. Alleen een democratisch gelegitimeerde Conventie kan een concept-Grondwet schrijven die het vertrouwen van de burgers kan winnen. Daarom vragen wij de start van een werkelijk democratische Conventie en ratificatieprocedure. Dit houdt de volgende elementen in:
1. Directe verkiezing van de leden van de Conventie De procedure voor een nieuwe Conventie moet zodanig zijn vormgegeven dat de leden ervan direct zijn gekozen door de burgers. De nog te beantwoorden vragen zijn wie zich kandidaat mag stellen en hoeveel kandidaten er zijn per land. Er moet voor gezorgd worden dat een wijd spectrum aan opvattingen vertegenwoordigd is.
2. Een democratische werkwijze in de Conventie De nieuwe Conventie zou publiekelijk moeten bijeenkomen en besluiten. Het presidium, dat de gang van zaken modereert, moet worden gekozen door de Conventieleden. De kwaliteit van de debatten en besluitvorming moet niet worden aangetast door tijdsdruk.
4. Continue burgerparticipatie Individuele burgers, burgergroepen, NGO’s enz. moeten voorstellen kunnen indienen bij de Conventie, die deze in behandeling dient te nemen. Deze procedure maakt het veel waarschijnlijker dat het eindresultaat wordt geaccepteerd. De Conventie moet haar voorlopige bevindingen presenteren in de vorm van een aantal basale alternatieven. Deze alternatieven moeten vervolgens besproken worden in daarvoor geschikte fora (bijvoorbeeld publieksconferenties).
4. Open uitkomst De hoofdtaak van de Conventie moet zijn het analyseren van verschillende opties en het uitwerken van een oplossing die kan rekenen op een meerderheid van de burgers in Europa. Een Grondwet is slechts één optie naast andere mogelijke arrangementen voor de toekomst van Europa.
5. Referendum over de uitkomst van de Conventie
Het uiteindelijke resultaat van de Conventie moet onderwerp zijn van referenda in alle lidstaten. Deze referenda moeten op dezelfde dag plaatsvinden.
Democracy International lanceert oproep voor een democratische Conventie Geschreven door Michaël Bauwens zaterdag, 21 januari 2006
Persbericht – 18 januari 2006 Ondertekend door parlementsleden uit 14 landen Brussel – Democracy International heeft Europa-wijd de “Oproep voor een democratische Conventie” gelanceerd als oplossing voor de huidige constitutionele crisis in de Europese Unie. Vier weken na de start van deze campagne is de Oproep ondertekend door parlementariërs van alle politieke kleuren uit 14 EU-lidstaten. Democracy International zal doorgaan met het verzamelen van handtekeningen van politici, maatschappelijke organisaties en opinieleiders. Democracy International is een pan-Europese NGO die campagne voert voor de invoering van directe Democratie (Referendum en volksinitiatief) op alle politieke niveaus. De Oproep is onderdeel van een meer algemene eis van Democracy International van invoering van directdemocratische instrumenten in de Europese Unie, waaronder (maar niet beperkt tot) het Europees Burgerinitiatief. De Oproep bevat 5 onderdelen: Directe verkiezing van de Conventieleden – Europese burgers moeten het recht hebben om zelf te bepalen wie hen vertegenwoordigt in het debat over de toekomst van Europa; Een democratische werkwijze in de Conventie – het voorzitterschap moet worden gekozen door de Conventieleden, alle bijeenkomsten moeten openbaar zijn en er moeten geen concessies aan tijdsdruk worden gedaan; Voortdurende burgerparticipatie; burgers moeten het recht hebben om voorstellen te doen aan de Conventie; Een open uitkomst – de belangrijste taak van de Conventie zou moeten zijn het analyseren van verschillende opties en het uitwerken van een voorstel dat kan rekenen op de steun van de meerderheid van de burgers; Besluitvorming via referenda – volksraadplegingen moeten gelijktijdig in alle EU-lidstaten worden gehouden. (Zie de gehele tekst van de Oproep op http://www.democracy-international.org/new-convention.html)
“De Conventie zoals wij die voorstellen is in staat om een ontwerp-verdrag te schrijven dat een grote kans maakt op instemming door de burgers van Europa en dat de interesse, de bereidheid tot participatie en het vertrouwen van burgers in de EU vergroot”, zegt Percy Rohde, campagne-coördinator. “Daarnaast zullen Europa-wijde verkiezingen en referenda bijdragen aan het ontstaan van een werkelijk transnationaal Europees publiek.” Democracy International ziet haar voorstel als een alternatief voor het Duff-Voggenhuber-rapport, waarover het Europees Parlement zal stemmen op donderdag 19 januari. Het Duff-Voggenhuber-rapport vraagt om de organisatie van Europa-wijde discussies en debatten, maar schetst het beoogde resultaat al: “dat de huidige tekst [van de Europese Grondwet] kan worden gehandhaafd” (punt 27). Democracy International is echter van mening dat democratie een open debat zonder van te voren vastgestelde uitkomsten impliceert, evenals dat de uiteindelijke beslissing bij de burgers ligt. “Invoering van de huidige Europese Grondwet na het Franse en Nederlandse ‘nee’ is een belediging van de democratie en leidt to verdere afname van publiek vertrouwen in de EU”, aldus Percy Rohde. “De installatie van een nieuwe Conventie, deze keer direct gekozen door de burgers en me uitkomst waarover de burgers zelf het laatste woord hebben, is de enige democratisch legitieme manier om de crisis te bezweren.” In België wordt de Oproep verspreid door Democratie.Nu, een organisatie voor de invoering van democratie in België.
Vlaams Parlement ontzegt burger uitspraak over Europese grondwet Geschreven door Piet Lambrechts zondag, 5 februari 2006
Het Vlaams Parlement keurt begin februari het ‘Verdrag tot vaststelling van een grondwet voor Europa’, kortweg de Europese grondwet, goed. Alle andere parlementen die België rijk is, deden dat al. In tegenstelling tot die andere parlementen besteedde het Vlaams Parlement wel de nodige tijd aan de bespreking van die grondwet. De goedkeuring hiervan lag echter bij voorbaat vast. Het debat spitste zich vooral toe op de vraag of in Vlaanderen een volksraadpleging over die Europese grondwet moet worden georganiseerd. Na het nodige bochtenwerk van enkele politieke partijen werd zo’n volksraadpleging afgewezen. De bespreking van de Europese grondwet in het Vlaams Parlement verliep in een surrealistische sfeer. Die grondwet kan er immers niet komen, omdat hij in Frankrijk en Nederland bij Referendum werd verworpen. Om in werking te treden moet de grondwet door alle lidstaten van de Europese Unie worden bekrachtigd. Na het Franse en Nederlandse ‘neen’ is de grondwet bijgevolg dood en begraven. De regeringen van de 25 EU-lidstaten weten momenteel niet hoe ze uit dit slop moeten raken. Het Vlaams Parlement debatteerde dus over een ontwerpgrondwet die van tafel werd geveegd. Het debat werd daardoor in het luchtledige gevoerd. Of zoals een parlementslid het zei: ‘Wij praten hier over een ineengezakte pudding.’ Maar omdat de overige parlementen in België zich
al over de Europese grondwet hadden uitgesproken, oordeelde het Vlaams Parlement dat ook te moeten doen. Het koesterde daarbij de ambitie dat beter te doen dan die andere parlementen. Dat was niet zo moeilijk, omdat de manier waarop de Europese grondwet in Kamer en Senaat, het Waalse, Franstalige en Brusselse Parlement werd goedgekeurd, een aanfluiting was van ieder debat die naam waardig.
Initiatief Debunne
Na de goedkeuring van de Europese grondwet door de Vlaamse regering op 15 oktober 2004, kwam de bespreking ervan in het Vlaams Parlement eind vorig jaar op gang. Een verzoekschrift dat op initiatief van Georges Debunne, Jef Sleeckx en Lode Van Outrive door meer dan 15.000 personen werd ondertekend, werd op 8 november 2005 door de initiatiefnemers in de commissie voor buitenlands beleid van het Vlaams Parlement toegelicht. Voordien hadden Debunne, Sleeckx en Van Outrive om een voorafgaand contact gevraagd met de politieke partijen die in het Vlaams Parlement vertegenwoordigd zijn, behalve met het Vlaams Belang. Groen! en NVA reageerden positief. CD&V en VLD reageerden niet, terwijl SP.A ieder contact formeel weigerde. Georges Debunne, Jef Sleeckx en Lode Van Outrive zijn nochtans lid van de SP.A. Georges Debunne was secretaris-generaal van het ABVV, Jef Sleeckx was Vlaams parlementslid en Lode Van Outrive Europees parlementslid voor de SP.A. Die lust haar drie partijleden echter rauw, niet alleen vanwege hun verzet tegen de Europese grondwet, waarmee de SP.A volledig instemt, maar ook vanwege hun kritiek op de partij. Zo verklaarde Georges Debunne op 28 oktober 2005 in Het Laatste Nieuws dat het ‘verontrustend is dat er geen linkse partijen meer zijn; dat al die mensen die op straat komen (tegen het generatiepact, nvdr) geen politiek klankbord meer vinden. Niet bij de SP.A, zelfs niet meer bij de PS.’ Hij voegde eraan toe dat ‘Vande Lanotte en de SP.A geen socialisten meer zijn’ en dat ‘de SP.A steeds verder afwijkt van de koers die ze zou moeten volgen’. Dat was, volgens Debunne, ‘al zo onder Janssens en onder Stevaert en het wordt er met Vande Lanotte alleen maar erger op.’ Dat was de SP.A uiteraard in het verkeerde keelgat geschoten. Toen Debunne, Sleeckx en Van Outrive enkele dagen na dit interview hun verzoekschrift voor de commissie van het Vlaams Parlement toelichtten, was geen enkel SP.A-parlementslid aanwezig. Dat had waarschijnlijk ook te maken met de oprichting van SP.A-Rood op 9 november. Jef Sleeckx is een van de oprichters van SP.A-Rood, dat de linkervleugel van de SP.A wil worden. De SP.A was bovendien de felste tegenstander van een volksraadpleging over de Europese grondwet tijdens de besprekingen in de bevoegde commissie van het Vlaams Parlement.
Geen echte grondwet
Zoals Jef Sleeckx op 8 november namens Georges Debunne, Lode Van Outrive en de meer dan 15.000 ondertekenaars van het verzoekschrift zei, zijn de indieners hiervan niet tegen een Europese grondwet gekant, maar wel tegen de grondwet die door de regeringsleiders van de 25 EU-lidstaten werd goedgekeurd. Om te beginnen werd de ontwerp-grondwet niet door een verkozen grondwetgevende vergadering (constituante) opgesteld, maar door een Conventie waarin de regeringen van de lidstaten, de Europese Commissie, het Europees Parlement en de nationale parlementen waren vertegenwoordigd. Sleeckx betreurde dat de totstandkoming van de Europese grondwet niet door een breed maatschappelijk debat was voorafgegaan en de bevolking niet in alle lidstaten de kans kreeg zich hierover via een referendum uit te spreken. Hij herhaalde de kritiek die al eerder op de Europese grondwet werd uitgeoefend. Om te beginnen is de tekst veel te lang: 482 bladzijden. Een grondwet moet kort en bondig zijn en alleen algemene beginselen bevatten. Op de koop toe stippelt deze grondwet het te voeren beleid tot in de details uit. En dat is een liberaal beleid (Uitpers, mei 2005). Een grondwet moet neutraal zijn. De Europese grondwet is voor herziening vatbaar. Maar iedere herziening vergt wel de eenparige instemming van alle lidstaten. Eén lidstaat kan dus een herziening tegenhouden. De grondwet waarborgt onvoldoende de scheiding der machten. De Europese ministerraad blijft tegelijk wetgevende en uitvoerende macht. Het Europees Parlement krijgt iets meer bevoegdheden, maar blijft op een aantal gebieden (buitenlands beleid, defensie, fiscaliteit) buiten spel. De Europese Commissie blijft een niet-verkozen bureaucratie. Alleen de Commissie kan wetgevende initiatieven nemen, terwijl ze de uitvoering van de Europese wetten controleert. Het handvest van de grondrechten dat in de grondwet werd opgenomen zwakt een aantal rechten af die in andere internationale verdragen worden toegekend. Zo wordt het recht op arbeid het recht om te werken. De openbare diensten worden omgetoverd tot ‘diensten van algemeen economisch belang’. De indieners van het verzoekschrift pleitten ten slotte voor de organisatie van een ‘beleidsvoorbereidende raadpleging’ van de Vlaamse bevolking over de Europese grondwet. Geen bindend referendum, omdat de Belgische grondwet dit niet zou toelaten. Die volksraadpleging moet volgens de indieners door hoorzittingen in het Vlaams Parlement worden voorafgegaan.
Die hoorzittingen kwamen er. De meeste sprekers die werden uitgenodigd herhaalden de gekende kritiek op de Europese grondwet. Dat maakte echter weinig indruk op de Vlaamse parlementsleden. Hun mening over de Europese grondwet stond bij voorbaat vast. Behalve het Vlaams Belang, dat tegen iedere aantasting van de nationale soevereiniteit is, oordeelden alle partijen dat de grondwet een stap vooruit is vergeleken met het bestaande Verdrag van Nice. De bespreking van de grondwet in de commissie buitenlands beleid van het Vlaams Parlement zorgde dan ook voor weinig vuurwerk. Dat de traditionele partijen (CD&V, SP.A en VLD) de grondwet verdedigden, was geen verrassing. Maar het enthousiasme waarmee ook Groen! dat bij monde van voorzitster Vera Dua deed, was wel onverwacht. Met een zekere ontroering verdedigde Dua ‘Europa’, omdat dit toch voor vrede heeft gezorgd. Dat het verenigde Europa in eerste instantie een economisch project is dat steeds meer een ultraliberaal beleid oplegt, kwam blijkbaar niet bij haar op. Dat ze de grondwet verdedigde omdat die ‘een Europees project’ is, mag ronduit beangstigend worden genoemd. Ieder ‘Europees project’ is dus bij voorbaat goed. Dua gaf daarbij, zoals ook de woordvoerders van andere partijen, blijk van een niet gering defaitisme. Als we de grondwet laten schieten, zo zei ze, wat komt er dan in de plaats? ‘Waarschijnlijk iets slechter.’ Ook voor CD&V moeten we genoegen nemen met de grondwettekst zoals die nu voorligt. Parlementslid Miet Smet gaf toe dat het geenszins om glasheldere teksten gaat. Maar dat is volgens haar in de Europese Unie met haar 25 lidstaten en 10 politieke families onvermijdelijk. Voor haar partijgenoot Luc Van den Brande is de verwerping van de grondwet in Frankrijk en Nederland geen reden om van mening te veranderen. Integendeel: ‘Als we nu niet een aantal stappen zetten loopt de toekomst van de EU gevaar’, aldus de CD&V-er. Anne Marie Hoebeke (VLD) zong hetzelfde liedje: ‘De grondwet moet er komen. Hij is een zeer goed compromis, waarin we ons moeten (sic) kunnen vinden, ondanks een aantal hiaten.’ Jan Loones (NVA) vatte het zo samen: ‘De NVA keurt de grondwet goed als Europees project, eerder dan om wat in de tekst staat.’ Schitterend.
Socialistische meningsverschillen
In tegenstelling tot zijn partijgenoten Debunne, Sleeckx en Van Outrive, zei Vlaams parlementslid Jacky Maes (SP.A) dat zijn partij ‘tevreden is over de grondwet, omdat het sociale Europa er een plaats in krijgt en het sociale Europa erop vooruitgaat’. Dat het handvest van de grondrechten erin werd opgenomen, vond hij ook zeer positief, evenals de mogelijkheid die de Europese ministerraad krijgt om over aangelegenheden inzake Justitie en Binnenlandse Zaken met een gekwalificeerde meerderheid en niet langer met eenparigheid te stemmen.
In een vraaggesprek met Links Ecologisch Forum (2 oktober 2005) stelt Georges Debunne daarentegen vast dat de aanvankelijke doelstellingen van het verenigde Europa, de volledige tewerkstelling, economische groei, verhoging van de koopkracht en van de levensstandaard, het moeten afleggen tegen de ontwikkeling van de vrije markt. De Europese grondwet waarborgt het recht op pensioen, de werkloosheidsuitkering en het minimum leefloon niet op Europees vlak. Sinds het einde van de jaren tachtig wordt alles afgestemd op de vermindering van de kosten (vermindering van de werkloosheidsvergoeding, van de pensioenen en van de uitgaven voor de gezondheidszorg), terwijl iedere verhoging van de belastinginkomsten wordt verworpen. Debunne klaagt tevens aan dat de Europese ministerraad alleen maar eenparig beslissingen kan nemen over sociale, fiscale en milieuonderwerpen. Over economische en monetaire materies, die de markteconomie en de financiële wereld goed uitkomen, kan bij meerderheid worden beslist. De ontmanteling van de openbare diensten voor onderwijs, veiligheid, transport, communicatie en energie wordt steeds versneld. Sinds het Verdrag van Rome (1957) worden de openbare diensten steeds meer onderworpen aan de mechanismen van liberalisering en privatisering en gelden ook voor hen de wetten van de concurrentie. Openbare diensten De SP.A geeft op haar website een foute interpretatie van de artikels van de Europese grondwet over de openbare diensten, die diensten van algemeen economisch belang worden genoemd. Op die website kan men lezen: ‘De grondwet levert ook een juridische basis voor diensten van algemeen belang. Openbare diensten kunnen met andere woorden niet zomaar onderhevig worden aan de wetten van de concurrentie.’ In artikel III-166.2 van de Europese grondwet lezen we precies het tegenovergestelde: ‘Ondernemingen die zijn belast met het beheer van diensten van algemeen economisch belang (…) vallen onder de bepalingen van de grondwet, met inbegrip van de mededingingsregels, voorzover de toepassing van die bepalingen de vervulling, in feite of in rechte, van de hun toevertrouwde bijzondere taak niet verhindert. De ontwikkeling van het handelsverkeer mag niet worden beïnvloed in een mate die strijdig is met het belang van de Unie.’ SP.A-europarlementslid Anne Van Lancker verklaarde in dit verband dat ‘in de grondwet een oproep zit om een kaderwet te maken voor de bescherming van de openbare diensten’. Ze heeft het hierbij over artikel III-122. Hierin staat dat de Unie en de lidstaten er zorg voor moeten dragen om de diensten van algemeen economisch belang te laten functioneren ‘op basis van hun beginselen en onder voorwaarden, met name economische en financiële, die hen in staat stellen hun taken te vervullen. Deze beginselen en voorwaarden worden bij Europese wet vastgesteld.’ Maar artikel III-122 voegt eraan toe dat die toekomstige Europese wet niet in
strijd mag zijn met een reeks andere grondwetartikels, zoals artikel III-166, waarin staat dat de diensten van algemeen economisch belang onder de mededingingsregels vallen. Anne Van Lancker gaat dus iets te kort door de bocht als ze beweert dat die Europese wet de openbare diensten zal beschermen. Want als die wet er komt zal hij nog nauwkeuriger dan vandaag vastleggen welke financiering van overheidswege toegelaten is bij de overheidsbedrijven die op de concurrentiële markt een dienst van algemeen economisch belang leveren. Er kan geen sprake zijn van bescherming, want dat zou in strijd zijn met de Europese wetgeving, zo merkt Herman Michiel op in zijn brochure: ‘De Europese grondwet is een obstakel voor een democratisch en sociaal Europa’ (www. neetegendeeuropesegrondwet.be). Anne Van Lancker is te kwader trouw als ze in het Vlaams Marxistisch Tijdschrift (herfst 2005) beweert dat het fout is te denken dat de liberale beleidskeuzes die de Europese Unie maakt ‘automatisch voortvloeien uit de grondwet’. ‘Een grondwet’, aldus Van Lancker, ‘bepaalt doelstellingen, instellingen en spelregels. Het zijn Europese politici die de concrete beleidskeuzes maken.’ Heeft Van Lancker de grondwet niet gelezen? Deel III (133 bladzijden) stippelt zeer nauwgezet het beleid uit dat de Europese Unie moet voeren. Al die kritiek belette de leden van de commissie buitenlands beleid van het Vlaams Parlement niet op 10 januari 2006 de Europese grondwet goed te keuren met 10 stemmen tegen de 5 stemmen van Vlaams Belang. De stemming in voltallige zitting wordt bijgevolg een formaliteit en zal waarschijnlijk begin februari plaatsvinden. België zal dan de Europese grondwet, die niet meer bestaat, kunnen bekrachtigen.
Geen referendum
Boeiender dan het debat over de inhoud van de Europese grondwet was het debat dat het Vlaams Parlement voerde over het al dan niet organiseren van een volksraadpleging in Vlaanderen over die grondwet. Het stond de EU-lidstaten vrij op hun manier de Europese grondwet te bekrachtigen: via een stemming in het parlement of via een volksraadpleging. In België werd voor de parlementaire weg gekozen. Dat was aanvankelijk niet zo vanzelfsprekend. Een aantal politieke partijen zijn immers principieel voorstander van het organiseren van referenda. Dat geldt zeker voor de VLD, de ‘partij van de burger’. Op 14 oktober 2003 dienden de VLDvolksvertegenwoordigers Karel De Gucht en Rik Daems een wetsvoorstel in om een volksraadpleging over de Europese grondwet te organiseren. Nadien veranderde de VLD van mening, zogezegd vanwege een advies van de Raad van State.Toch blijft de oprichter van de VLD, eerste minister Guy Verhofstadt, een voorstander van referenda, maar dan misschien niet in België. In zijn boek ‘De Verenigde Staten van Euro-
pa’ schrijft hij: ‘Het is pas wanneer de burger de kans krijgt zich uit te spreken bij een referendum dat die twijfels en bekommernissen (over Europa, nvdr) aan de oppervlakte verschijnen. Referenda leiden zo tot onverwachte resultaten die de verraste politici noodgedwongen tot koersveranderingen nopen.’ Verhofstadt is niet te beroerd om toe te geven dat ‘dat de verdienste is van de referenda van de afgelopen maanden. Het massale ‘neen’ in Nederland en Frankrijk dwingt er ons toe de analyse van de Europese verworvenheden opnieuw te maken, om van daaruit nieuwe recepten en nieuwe concepten aan te dragen.’ Einde citaat. Van een Belgisch referendum over de Europese grondwet kwam niets in huis. In het federale parlement was daar bijna een meerderheid voor gevonden, toen de partij Spirit van de ene dag op de andere onder druk van de SP.A haar voorkeur voor een referendum introk. Meteen was hier geen meerderheid meer voor. De politieke partijen hadden een mooi alibi om zich achter te verschuilen: de Raad van State achtte het organiseren van een volksraadpleging in strijd met de Belgische grondwet. Die verbiedt dat het parlement door zo’n volksraadpleging wordt gebonden. De Raad van State maakte geen onderscheid tussen een bindend en een niet-bindend referendum. Dat onderscheid is niet onbelangrijk. In het verzoekschrift van Debunne, Sleeckx en Van Outrive werd voor een niet-bindend, raadplegend of beleidsvoorbereidend referendum gepleit. Het parlement, in dit geval het Vlaams Parlement, zou daardoor niet gebonden zijn. Wat tegenstanders van een referendum meteen doet opmerken dat een parlement politiek niet anders kan dan zich aan het resultaat van een referendum te houden.
Dom volk
In het Vlaams Parlement waren alleen Groen! en Vlaams Belang voor een referendum gewonnen. NVA was dat aanvankelijk ook en was zelfs van plan hiertoe een voorstel van decreet in te dienen. De partij, die een kartel vormt met CD&V, deed dit onder druk van de grote broer uiteindelijk niet. Vlaams Belang en Groen! pleitten om uiteenlopende redenen voor een referendum. De extreemrechtse partij deed dit omdat ze tegen een verdere Europese integratie is en op een ‘neen’ van de Vlaamse burger hoopte. De groenen daarentegen zijn voor de Europese grondwet, maar willen de burger rechtstreeks betrekken bij de goedkeuring hiervan, al was het maar om de kloof tussen de burger en de politiek iets kleiner te maken. Maar in de commissie binnenlandse aangelegenheden van het Vlaams Parlement betoogde Luc Van den Brande (CD&V) dat de Vlaamse regering, het Vlaams Parlement en het maatschappelijk middenveld de bevolking duidelijk moeten maken ‘wat de toegevoegde waarde van Europa is’. Een volksraadpleging is zijns inziens niet meer dan een momentopname en bijgevolg niet de juiste weg om het debat te voeden. Met andere woorden, zelfs over een Europese grondwet, die boven de nationale grondwetten zal staan, mag de burger zich niet uitspreken. De meest gebruikte argumenten tegen deze vorm van inspraak, die ook tijdens het parlementsde-
bat veelvuldig aan bod kwamen, zijn dat de grondwet veel te ingewikkeld is voor de doorsneeburger (hij snapt er niets van); dat op zo’n ingewikkelde materies niet met ja of neen kan worden geantwoord en dat bij een referendum altijd een heleboel andere dingen komen kijken die niets met de grond van de zaak te maken hebben. Die argumenten kunnen gemakkelijk worden weerlegd. Precies door de organisatie van een referendum ontstaat een breed maatschappelijk debat, waardoor de burgers door informatie en debatten nauw bij het onderwerp worden betrokken. De voorzitter van het Vlaams Parlement, Norbert De Batselier, had daar geen oren naar. ‘Hoe verder het onderwerp af staat van de bevolking, hoe moeilijker het voor die bevolking is om daar een oordeel over te vormen.’ Europa is dus een onderwerp dat veraf staat van de bevolking. Men zou kunnen denken dat het hier om een ondoordachte antireclame voor Europa vanwege de parlementsvoorzitter ging, maar in feite is het klinkklare onzin, want de Europese Unie dringt door tot in het dagelijkse leven van iedere burger. En de burger te dom om de Europese grondwet te begrijpen? Schaf dan ook de verkiezingen af, want welke burger heeft alle partijprogramma’s gelezen, laat staan begrepen? Bovendien kan men zich de vraag stellen of de parlementsleden wel weten waarover het gaat. Bij de stemmingen over de Europese grondwet in het federale parlement kwamen de parlementsleden op het tv-scherm vrolijk verklaren dat ze de grondwet niet eens hadden gelezen. Is een grondwet te belangrijk om over de invoering ervan met een ja of een neen te laten beslissen? Mits goede informatie moet de burger daartoe de kans krijgen. Het gaat over een tekst die voor vele jaren de grondslag wordt van de Europese samenleving. En dat bij een referendum allerlei bedenkingen meespelen is evenmin terzake. Als men die redenering doortrekt, moet men ook de gemeenteraadsverkiezingen afschaffen, want daarbij speelt ook het beleid dat op regionaal of federaal vlak wordt gevoerd een rol. Parlementslid Eloi Glorieux (Groen!) merkte op dat het precies de taak is van de politici de zaken te verduidelijken en misverstanden uit de weg te ruimen. Voor hem is een referendum een middel om de mensen meer bij Europa te betrekken. Het zou een middel zijn om mensen samen te brengen en ideeën te confronteren. Hij stelde echter vast dat ‘een aantal democratische partijen de confrontatie met de bevolking niet meer durft aangaan’. En hij besloot: 'Zover zijn we gekomen.’ Ook de minister-president van de Vlaamse regering, Yves Leterme, kantte zich tegen de organisatie van een volksraadpleging in Vlaanderen over de Europese grondwet. Hij nam de klassieke argumenten of drogredenen hiertegen over: het gevaar op vermenging met andere thema’s; de onmogelijkheid op ingewikkelde materies met ja of neen te antwoorden en de bezwaren van de Raad van State tegen een volksraadpleging. Maar geen nood. Vlaams minister
Geert Bourgeois, verantwoordelijk voor het buitenlands beleid, zal 32.000 euro uittrekken ‘om in Vlaamse provinciesteden het maatschappelijk debat mogelijk te maken’. Eloi Glorieux (Groen!) vroeg zich af wie nog naar vergaderingen zal komen als het Vlaams Parlement net zoals de andere parlementen in België de Europese grondwet reeds heeft goedgekeurd. De commissie binnenlandse aangelegenheden van het Vlaams Parlement verwierp de voorstellen van Groen! en Vlaams Belang voor de organisatie van een referendum over de Europese grondwet op 17 november 2005 met 9 stemmen (CD&V-NVA, SP.A-Spirit, VLD) tegen 5 (Vlaams Belang). Groen! heeft in de parlementscommissies geen stemrecht omdat de partij onvoldoende verkozenen in het Vlaams Parlement heeft om een fractie te vormen. Op 23 november 2005 verwierp het voltallige Vlaams Parlement beide voorstellen bij zitten en opstaan. Alleen Groen! en Vlaams Belang stemden voor. Piet Lambrechts Uitpers, nr. 72, 7de jg., februari 2006 http://www.uitpers.be/artikel_view.php?id=1230
5 stemmen tegen 10 stemmen voor Geschreven door Raf Verbeke zondag, 15 januari 2006
Op 10/01/2006 is gestemd over de EU-grondwet in de comissie buitenland van het Vlaams Parlement. 5 stemmen tegen (VB) 10 stemmen voor (alle andere partijen). Minister Bourgeois herhaalde zijn aandrang om toch zeker voor de grondwet te zijn. De Heren en Dames stelden dat ze mekaars standpunten nu toch wel al begonnen te kennen. Actualiteit rond de initiatieven van het Oostenrijks voorzitterschap ? Verklaringen van de federale premier voor een "klein EU", flagrant in tegenspraak met de EUgrondwet? Nooit van gehoord ! De stemming in de plenaire zitting wordt begin februari verwacht.
Nieuwsoverzicht van www.directe-democratie.nu Geschreven door Bert Penninckx zondag, 5 februari 2006
België zal niet uiteenvallen na een Referendum of een revolutie ... Voor de referenda die hij geregeld wil organiseren, voelen we ook niet veel. Electronisch stemmen is overbodig, de uitkomst ligt toch al vast.
Kent u het verschil tussen een lid van de meerderheid en een lid van de oppositie? Ze hebben allebei niets te zeggen, maar het oppositielid doet dat hardop. "Referendum is onwettig" Oregon kent sinds 1997 de zogeheten 'dood-met-waardigheidwet', die door de bevolking in twee referenda is goedgekeurd. "Als zo'n referendum lukt, is het de meest democratische oplossing." Toen de Berlijnse Muur viel, in 1989, bleef het communisme verslagen achter. De overwinnaar was niet de Democratie, maar het kapitalisme. Sticht eens een land in zes weken tijd - Kroon jezelf tot koning - en begin je eigen land http://www.directe-democratie.nu 3 februari 2006, De Tijd België zal niet uiteenvallen na een referendum of een revolutie ... 25 januari 2006, Gazet van Antwerpen Voor de referenda die hij geregeld wil organiseren, voelen we ook niet veel. 25 januari 2006, De Tijd Rechtse oppositiein Spanje wil referendum over Catalaanse autonomie De leider van de Spaanse Partido Popular (PP), Mariano Rajoy, gaat in het parlement voorstellen een referendum te houden over het autonomiestatuut voor Catalonië. Dat kondigde de voorzitter van de rechtse oppositiepartij gisteren aan. De socialistische premier, José Luis Zapatero, bereikte over dat statuut tijdens het weekend een akkoord met de Catalaanse nationalisten. De PP is hevig gekant tegen het ontwerp. Volgens haar is het een stap naar de ontbinding van Spanje. 24 januari 2006, Electronisch stemmen is overbodig, de uitkomst ligt toch al vast. 24 januari 2006, Nieuwsblad Een democratie, een vrije samenleving, een rechtstaat mag niet en nooit aanvaarden dat buurten ,,no go area's'' worden waar de wet van de sterkste en van de jungle heersen. 21 januari 2006, De Standaard Kent u het verschil tussen een lid van de meerderheid en een lid van de oppositie? Ze hebben allebei niets te zeggen, maar het oppositielid doet dat hardop. 20 januari 2006, Het Laatste Nieuws "Referendum is onwettig"
Het referendum dat het Mechelse schepencollege wil organiseren rond de sluiproute Maurits Sabbestraat - Generaal De Ceuninckstraat - Caputsteenstraat - Paardenkerkhofstraat is onwettig. Dat schrijft bewonersvereniging Stuurgroep in een brief aan het college. «Het besluit is in strijd met de wettelijke bepalingen. De organisatie van een gemeentelijk referendum is verboden in een periode van 16 maanden voor de verkiezingen. Ook de wijkgebondenheid is problematisch», sommen de bewoners de wettelijke bezwaren op. Ze vragen dat het college zijn beslissing intrekt. «Wij vragen om het referendum te vervangen door een klassieke enquête.» Het college wil via het referendum de bewoners laten beslissen over de aanpak tegen het sluipverkeer. 18 januari 2006, De Standaard Oregon kent sinds 1997 de zogeheten 'dood-met-waardigheidwet', die door de bevolking in twee referenda is goedgekeurd. 13 januari 2006, Nieuwsblad Bestaat fictief Marquez-dorp binnenkort echt? Verandert de naam van het Colombiaanse dorp Aracataca binnenkort in Aracataca-Macondo? Aracataca is de geboorteplaats van de wereldberoemde schrijver Gabriel Garcia Marquez en Macondo is de naam van het fictieve dorp waar zijn meesterwerk Honderd jaar eenzaamheid zich afspeelt. In een poging om het toerisme op te krikken wil het plaatselijke bestuur de twee namen verbinden tot Aracataca-Macondo. In maart kunnen de 53.000 inwoners zich uitspreken in een referendum. Niet iedereen is het idee genegen, want Marquez was in geen twintig jaar in het dorp te zien. 12 januari 2006, Metro Waddeneiland dreigt met vaandelvlucht De Nederlandse gemeente Texel op het gelijknamige Waddeneiland heeft geen oren naar een gedwongen fusie en dreigt de provincie Noord-Holland te verlaten. Burgemeester Geldrop reageerde op een uitspraak van het provinciebestuur, dat streeft naar gemeenten van ongeveer 30.000 zielen. Texel heeft maar 13.000 inwoners, maar scheurt zich liever af dan te fuseren met een gemeente op het vasteland. En als het niet lukt om volledig solo te gaan, dan is zelfs aansluiten bij Friesland een optie. Waarom zou eigenlijk een volledig onafhankelijk Texel niet mogelijk zijn ? 12 januari 2006, De Standaard "Als zo'n referendum lukt, is het de meest democratische oplossing." Bewoners Mechelen Noord kiezen mobiliteitsoplossing voor de wijk Het stadsbestuur legt de inwoners van Mechelen Noord drie scenario's voor om de mobiliteit te verbeteren.
De zowat 5.000 bewoners uit de wijk Mechelen Noord krijgen binnenkort een uitnodiging in de bus voor het referendum op zondag 19 februari. Daags voordien is er nog een grote informatievergadering gepland waarbij de inhoud van de drie mogelijke scenario's voor de mobiliteit in de wijk wordt toegelicht. Zondag moeten de bewoners de drie scenario's één, twee of drie punten geven. Het meest ,,drastische voorstel van de drie houdt onder meer ,,het doorknippen in van de Oscar Van Kesbeeckstraat. In de andere twee scenario's is sprake van de aanleg van éénrichtingsstraten, lussen en wegversmallingen. ,,Welk voorstel de voorkeur wegdraagt van het stadsbestuur? Daar ga ik me niet over uitspreken'', zegt VLD-burgemeester Bart Somers. ,,We willen luisteren naar de mensen en hun mening niet beïnvloeden. Voor ons zijn ze alle drie aanvaardbaar zowel op wettelijk vlak als op gebied van veiligheid.'' Het referendum zelf zal in de voormiddag gehouden worden, zegt de VLD-schepen van Mobiliteit Ludwig Neefs. ,,Vele bewoners willen zo'n dossier graag volgen, maar kunnen niet naar de vergaderingen komen. Eerdere bevragingen werden op te kleine schaal gehouden. Met dit referendum geven we elke bewoner van Mechelen Noord de kans zijn zeg te doen.'' Somers vreest niet dat de Mechelaars het referendum zullen zien als een verkiezingsstunt. ,,Dan kan men alles wat we dit jaar doen zo beoordelen hé? Het is trouwens niet ons eerste referendum.'' Goran Proot, de voorzitter van het plaatselijk wijkcomité, is blij met het referendum. ,,Als zo'n referendum lukt, is het de meest democratische oplossing.'' Proot zelf is voorstander van het ,,harde scenario. ,,Het zachte scenario waarbij de Caputsteenstraat zo'n zes jaar geleden werd heraangelegd, bracht weinig soelaas.''
12 januari 2006, De Standaard Toen de Berlijnse Muur viel, in 1989, bleef het communisme verslagen achter. De overwinnaar was niet de democratie, maar het kapitalisme. 11 januari 2006, De Standaard Alleen degene die tolerant is tegenover geëmancipeerde vrouwen en homoseksuelen, krijgt het Duitse paspoort. 10 januari 2006, De Tijd Seddiq Mossadeq, Afghaanse filmmaker, over de verkiezingen in Afghanistan : "Je kunt geen politiek bedrijven in Afghanistan als je mensen niet omkoopt. Het was ontroerend om op verkiezingsdag te zien hoe Afghanen voor het eerst in hun leven aan echte, vrije democratische verkiezingen konden meedoen. Maar wat bereiken we met de Afghaanse democratie? Het lijkt op een mooi ingepakt cadeautje, maar als je het uitpakt, stelt het weinig voor."(Vrij Nederland)
10 januari 2006, Nieuwsblad Slecht idee (over quota) 9 januari 2006, De Standaard Mensen die veel hebben - of het nu gaat om veel geld of veel bevoorrechte relaties - concentreren macht, kennis en geld, zodat het zich reproduceert tot meerdere eer en glorie van hun kinderen. 9 januari 2006, Nieuwsblad Een discussie over wie de juiste chromosomen bezit in plaats van wie de meeste competentie, inzet en betrokkenheid, zou niet meer mogen worden gevoerd. 9 januari 2006, Het Volk ,Pas als we eindelijk eens de moed hebben om die kijkkast het zwijgen op te leggen, zullen we er weer in slagen echte mensen te leren kennen 4 januari 2006, De Morgen Ook wie Stockholm binnenrijdt, moet voortaan betalen - Londense heffing dient Zweedse hoofdstad tot voorbeeld Na Londen heft nu ook de Zweedse hoofdstad Stockholm wegentol. Sinds halfzeven gisterochtend moeten automobilisten een filebelasting betalen telkens als ze in en uit het stadscentrum rijden. Op die manier moet het stadsverkeer vlotter gaan verlopen. Het betreft een testfase, die tot eind juli duurt. In september wordt bij referendum beslist of het systeem permanent gemaakt wordt. Net als in Londen registreren camera's op strategische plaatsen de nummerplaten van de voertuigen. Iedere werkdag rijdt een half miljoen automobilisten Stockholm in en uit. Afhankelijk van de uren waarop ze dat doen, betalen ze nu tussen 1,05 en 2 euro telkens als ze de hoofdwegen van en naar het centrum op gaan. Iedere chauffeur mag maximaal voor 6,30 euro per dag de stad in en uit. Alleen taxi's, ambulances, stadsbussen, auto's op groene energie en buitenlandse wagens ontsnappen aan de belasting. Op die manier hoopt Stockholm het stadsverkeer met 10 tot 15 procent te verminderen. Ook de luchtkwaliteit, die nu al behoorlijk is, moet erop vooruitgaan. Het hele project kost 400 miljoen euro, en de opbrengsten gaan naar de uitbouw van het openbaar vervoer. Hoewel de Zweden best trots zijn op de grote aandacht voor milieu en ecologie, krijgt de nieuwe verkeersbelasting niet de unanieme goedkeuring van de bevolking. De politieke goedkeuring voor het plan is in feite een deal om de groenen, de kleinste partij in het parlement, gunstig te stemmen in de sociaaldemocratische minderheidsregering van premier G–ran Persson. De gemeenteraad van Stockholm was aanvankelijk echter niet voor en ook de inwoners zijn niet laaiend enthousiast.
In opiniepeilingen tonen de meesten zich wel bezorgd om het toenemende verkeer, maar volgens diezelfde peilingen vinden velen een verkeersbelasting niet de juiste oplossing. Uit een recente enquÍte blijkt zelfs dat twee derde tegen is. Stockholmers zijn kwaad en vinden dat er over hen heen gelopen wordt, zo stelt onder andere de Zweedse automobilistenvereniging. Volgens burgemeester Gunnar S–derholm zal dat "tijdelijk ongenoegen als sneeuw voor de zon smelten" wanneer mensen merken dat het verkeer veel draaglijker wordt in de stad. S–derholm verwijst daarbij graag naar het voorbeeld van Londen. Daar waren vooraf ook alarmkreten te horen, maar na vier jaar is het binnenstadsverkeer er met bijna een vijfde gedaald en hebben de Londenaren het systeem aanvaard. 4 januari 2006, Het Laatste Nieuws Winkeliers moeten de politie vervangen om wetten te doen naleven. Dat is onwettelijk. 3 januari 2006, De Morgen Sticht eens een land in zes weken tijd In het voorjaar van 2006 richt Rob Vanoudenhoven bij wijze van spectaculair debuut op VTM zijn eigen land op. De mosterd haalde hij daarvoor niet bij Abraham, maar bij ene Danny Wallace. Die verklaarde zijn flat onafhankelijk en stichtte er het koninkrijk Lovely. Op BBC kon je zijn avonturen volgen in How to Start Your Own Country, Nederland 3 zendt het programma vanaf vanavond opnieuw uit. In Lovely is maar ÈÈn wet van kracht: 'wees goed'. Mensen die zich aangesproken voelden, konden zich via het internet onderdaan maken. Dat deden er tot nog toe al meer dan 50.000. In zes weken tijd was Lovely groter dan Liechtenstein, het Vaticaan, San Marino en Monaco. Koning Danny I maakte van Lovely een perfecte democratie: zelfs de naam werd gekozen door het volk. Verder gaf hij zijn land een nationale hymne, een nieuwe munt en zelfs een postzegel met zijn beeltenis. Kroon jezelf tot koning - en begin je eigen land
Time for Citizens to take the Initiative Geschreven door Lars Bosselmann zondag, 5 februari 2006
Invitation to the 3rd Civil Society meeting to prepare a campaign for implementation of the European Citizens' Initiative. The European Citizens' Initiative (ECI) would allow a million EU citizens to propose a law or policy to the European Institutions for public discussion. We believe that a European Regulation enforcing this Initiative right should be introduced as soon as possible, independently from the fate of the draft Constitutional Treaty. Many recent discussions have explored the question of how the ECI could be introduced; the institutions appear unlikely to take independent action to implement ECI at this stage. One of
the most popular proposals was therefore to organise a European Citizens' Initiative calling for the introduction of this initiative right; a Citizens' Initiative for the Citizens' Initiative, or in other words, a citizens' campaign for a more democratic EU. A group of European NGOs is now ready to form an alliance for this purpose; you are warmly invited to join us now and take a role in the formation of the project. If you or your organisation are interested in being a part of this campaign, please join us for a meeting at 14:00 on 20th of February at the Euractiv Brussels Office, International Press Centre, 1 Bd. Charlemagne. Places are limited so please inform us if you wish to attend. If you are unable to attend the whole meeting (see agenda below) you are welcome to join us for as long as you can; if you are interested but unable to come, please contact us to receive further information. This event is hosted by Euractiv.com, the EU Policy Portal. We look forward to meeting you there! Robert Tesh (AEGEE-Europe) Carsten Berg (Democracy International) Daniel Spoel (Permanent Forum of Civil Society) Details: Time: 20th February 14:00 – 18:00 Location: Euractiv Brussels Network Office, International Press Centre, 1 Bd. Charlemagne, B-1041 Bruxelles Contact: Lars Bosselmann Email:
[email protected] Tel: +32 (0)2 644 6148 Agenda: 14:00 Welcome, introduction of participants 14:15 State of debate, progress of the preparation of the campaign 14:45 Presentation of the two text proposals, followed by discussion and vote on the common campaign text 15:15 The title of the campaign: Presentation of the translated titles, discussion and vote on them 15:30 Break
16:00 Organisational issues: Presentation of the main results of the campaign seminar: time schedule, fundraising, broadening the alliance, [an own legal organisation]registration as an NGO, involvement of political parties etc. 17:45 Next steps 18:00 Close
Eindredactie Democratie.nu-Nieuwsbrief: Bert Penninckx
[email protected] De leden van Democratie.nu vormen een onafhankelijke en politiek ongebonden burgerbeweging die ijvert voor de invoering van het Bindend Referendum Op Volksinitiatief. (BROV) Financiële steun is welkom op 320-0034152-78 van WIT Zavelstraat 22 te 3212 Pellenberg Om lid te worden stort u 30 € op onze rekening. De verminderde bijdrage is 12,50 €.
