01
SCOOP DECEMBER 2011
02 VOORWOORD
Een jaar vol verrassingen!
03 VAN KEMPEN
kolenterminal gesloopt
05 VCM helpt VTM
Volvo op de set bij Zonen van Van As
09 Beste Machinist
Een jaar vol verrassingen!
M 02
et deze Scoop nummer 4 breien we een feestelijk einde aan het jaar 2011; een succesvol jaar vol verrassingen en opportuniteiten. Met de lancering van de nieuwe reeksen wielladers, dumpers en graafmachines, bewees Volvo eens te meer haar onbetwiste leiderschap op het gebied van innovatie. De nieuwe Step 3b motoren luiden een compleet nieuw tijdperk in, waarin brandstofefficiëntie en duurzame omgang met de machines een centrale rol spelen. Met het verdelerschap van de Sandvik mobiele brekers en zeven heeft VCM Belgium bovendien een verdere stap gezet in het aanbieden van een uitgebreid machineaanbod. Samen met de producten van Volvo, Sennebogen en Perlini kunnen we beter dan ooit op uw behoeften inspelen. Meer dan ooit investeert VCM Belgium in Service; de uitbreiding van onze onderhouds- en interventieploeg, in combinatie met kwalitatief materieel, moet het ons mogelijk maken om uw rendabiliteit te maximaliseren. Toen we deze zomer de aanvraag kregen om steun te leveren aan de productie van een nieuwe televisiereeks, ging een hele wereld voor ons open; maar het resultaat mag gezien worden: wij kijken samen met u uit naar de eerste aflevering van ‘De zonen van Van As’ begin volgend jaar op VTM. En alsof het nog niet welletjes is geweest, krijgen we daar nog eens de Europese titel in de Operators Club finale bovenop. Een welgemeend proficiat en een dikke merci aan het adres van Yves Jans en zijn baas, Joris Roebben zijn hier op hun plaats. Jullie hebben ons land waardig vertegenwoordigd onder de beste Volvo-machinisten van Europa! Over deze verhalen en nog meer leest u alles in deze mooie SCOOP 4.
Operators Club Masters 2011 heeft een Belgische kampioen
11 Grote kuis
Sneeuwruimen op Brussels Airport
16 Martens democom Sennebogen sloopt smeltoven
18 Aan het sTuur
Kurt Vlaminck
Woluwelaan 9, 1800 Vilvoorde www.vcmbelgium.be (t) +32 (0)2 254 14 11 - (f) +32 (0)2 252 02 61
[email protected]
Veel leesgenot! Woluwelaan 9, 1800 Vilvoorde www.vcmbelgium.be (t) +32 (0)2 254 14 70 - (f) +32 (0)2 252 02 61
[email protected] Luxembourg
Kris Vochten Managing Director
SCOOP DECEMBER 2011
11, Um Woeller L-4410 Soleuvre (t) +35 (0)2 48 26 26 - (f) +35 (0)2 48 18 85
[email protected]
Van Kempen sloopt kolenterminal met Volvo machines
Afbreken, die terminal! Kaai 510 in de Antwerpse haven: ooit een terrein waar kolen geladen en gelost werden. Vanaf volgend jaar een tankterminal. Sea Invest gooit er het commerciële roer om, en doet een beroep op Afbraakwerken Van Kempen om het hele terrein af te breken. Met dank aan een uniek machinepark van Volvo. Tijd dus voor een werfbezoek.
‘J
e kan er niet naast kijken: drie enorme blauwe kranen. Zolang ze er nog staan.’ Erick Van Kempen, zaakvoerder van het Zandvlietse afbraakbedrijf Van Kempen is duidelijk: willen we komen kijken hoe zijn bedrijf ‘in no time’ een terrein van 62 hectare met de grond gelijk maakt, dan moeten we ons spoeden. Wat we ook doen natuurlijk, want naar verluidt is het een nogal spectaculaire werf. Samen met zijn broer Stanny runt Erick het familiebedrijf, ooit nog door hun vader opgericht. Hun zus Stella is als machiniste actief. Erick Van Kempen leidt ons rond over het 62 hectaren groot terrein. Het behoort toe aan Sea Invest, een van de grootste terminal operators in het havenwereldje. ‘Kaai 510 was een kolenkaai. Maar Sea Invest wil er nu een tankterminal bouwen. Die moet vanaf het najaar 2012 honderd procent operationeel zijn. Dat betekent dat er snel moet worden afgebroken en opnieuw gebouwd. We zijn begonnen in juni 2010 en in november van dit jaar is onze opdracht afgelopen.’ Terwijl we rondlopen, merken we de implicaties
03
van zo’n snelle aanpak. Terwijl de mannen (én de vrouw) van Van Kempen silo’s, kranen, gebouwen aan het afbreken zijn, is er nog altijd één van de drie kadekranen actief én is een bouwbedrijf al ijverig bezig met het lassen van de tanks die vanaf eind 2012 vol met brandstof zullen lopen. IJzerscharen Aan Stanny Van Kempen vragen we wat het bedrijf zoal voorgeschoteld krijgt: ‘alle gebouwen, loodsen, wegen en transportbanden op het terrein moeten weg. We breken ze af, verknippen ze, sorteren het afval en brengen het naar een recyclagebedrijf. Vandaag zijn we bezig met het neerhalen van de laatste loods. Goed voor 5000 vierkante meter.’ Machinist van dienst is zus Stella. Ze zit achter de joysticks van een Volvo EC700B graafmachine op rupsbanden. Het grootste model dat Volvo in huis heeft onder de graafmachines. Maar aan de giek is een ijzerschaar bevestigd van acht ton. Met sprekend gemak knipt ze ijzeren pijlers door, sleurt ze stukken van het dak eraf en valt de loods geleidelijk naar beneden. ‘Mijn zus is even goed als een vent’,
Wij breken, verknippen en sorteren” lacht Stanny. ‘Haar vorige loods moest er al aan geloven. 7.500 vierkante meter in geen tijd gesloopt, in stukken geknipt en gesorteerd. Doe het haar maar eens na.’
SCOOP DECEMBER 2011
op de mensen van VCM Belgium.’ Maar klaarblijkelijk vertonen de machines niet of nauwelijks problemen.
04 Onze machinisten zijn stuk voor stuk tevreden met hun Volvo graafmachines.
Van Kempen is een bijzonder trouwe Volvoklant. Het bedrijf heeft drie EC240’s, twee EC360’s, een EC360 met lange afbraakarm, een EC700 en een A30 knikdumper. Vanwaar die liefde voor Volvo, willen we weten. Erick hoeft niet lang na te denken: ‘Wij hebben in 2004 onze eerste Volvo gekocht, en we zijn bij dat merk gebleven. Ach, laten we eerlijk zijn: duur zijn ze allemaal, die graafmachines. Maar het grote voordeel van Volvo zit hem in de zuinigheid. Als ik op een grote werf andere merken bezig zie, ben ik altijd opnieuw verrast hoe snel die opnieuw moeten gaan tanken. Drie loskranen Erick Van Kempen stapt in de EC360 met hydraulische hamer. Hij is bezig met een lastige jongen: een kraanbalk van 850 meter lengte, een meter breed en drie meter diep en die bestaat uit zwaar gewapend beton. Hij moest dienst doen als rail voor de drie loskranen aan de kade. ‘En die hele balk moeten we over zijn volle lengte afbreken. Daar heb je straf spul voor nodig. Volvo heeft dat spul.’
SCOOP DECEMBER 2011
En daarna komt hét ‘pièce de résistance’: de drie loskranen zelf. Lichtblauwe, zachtjes roestende pronkerige symbolen van een rijk havenverleden, majestueus schoon in hun nochtans lompe gratie staan ze daar nog actief te wezen. Een binnenschip wordt met kolen geladen terwijl we erop staan te kijken. De kraan lijkt zich van geen kwaad bewust en werkt rustig-statig verder. Maar volgende week gaat Van Kempen de drie kranen een voor een met de grond gelijk maken. Erick: ‘Elke kraan weegt 1.200 ton. We gaan eerst de poten halfweg inbranden en daarna gaan we de kranen een voor een achterover trekken. Daarna moeten we ze in stukken knippen en voor recyclage afvoeren.’ Van Kempen is zeer tevreden met het Volvo machinepark. Net voor de zomer heeft het bedrijf nog een nieuwe EC240 besteld. Stanny: ‘die moet een EC240B vervangen die zeven jaar oud is en nu met pensioen mag. We gaan de oude verkopen.’ Het bedrijf heeft na al die jaren Volvo voldoende expertise in huis om het onderhoud zelf te doen. ‘Als er echte problemen zijn, doen we natuurlijk een beroep
High Reach demolition Ook de graafmachine met de extra lange arm blaakt van gezondheid: ziehier de EC360 high reach. Tijdens tien minuutjes pauze wordt ze volgetankt. De grijper wordt in minder dan vijftien seconden tijd omgewisseld voor een kniptang. Er komt aan die wissel geen schroef of bout te pas, het hele proces is puur hydraulisch. In volle glorie kan de arm tot 21 meter hoog reiken. Zoveel lengte heeft ze nochtans niet nodig voor de job die haar nu te wachten staat: een voormalige werkplaats deskundig stuk krijgen. Het dak wordt eraf geknipt. Van Kempen is naar eigen zeggen de enige slooponderneming in ons land die enkel en alleen met Volvo machines werkt: ‘als ik naar onze machinisten luister: die zijn stuk voor stuk zeer tevreden met hun Volvo graafmachines.’ De broers en zus zwaaien ons uit na het werfbezoek. Ze gaan terug aan de slag. De planning blijft strak. Er mag niets mislopen, want eind november moet de tankterminal volledig operationeel zijn. Aan de afbraakmachines zal het alvast niet liggen…
www.vankempenafbraakwerken.be
05
‘De zonen van Van As’ graven met machines van VCM Belgium
VTM roept VCM om hulp Ze schelen maar één lettertje in hun benaming, en dus stond het in de sterren geschreven: televisiezender VTM gaat samenwerken met VCM Belgium. Pardon? Voor de tragikomische televisiereeks ‘De Zonen van Van As’ kruipen bekende acteurs achter de stuurknuppels van wielladers en graafmachines van VCM. Om te zien of dat wel goed komt, gaan wij even op de set kijken. Zonder helm! SCOOP DECEMBER 2011
S
tof, stof, stof! Een buitenwijk van Putte, ergens tussen Mechelen en Heist-op-den-Berg, vormt – letterlijk – het toneel voor een van de scènes uit ‘De zonen van Van As’. Vader Frans – gespeeld door Jaak Van Assche – komt met een van zijn arbeiders Frakke (Carry Goossens) aangereden aan een wijk waar zijn bedrijf Van As grondwerken toegewezen kreeg. Maar een concurrerend bedrijf is er grond aan het verzetten. Het zal er die nacht – letterlijk én figuurlijk – serieus stuiven.
06
IJzerscharen ‘De Zonen van Van As’ komt vanaf volgend jaar dertien afleveringen lang op VTM, in prime time. Het is een prestigieuze serie van de hand van de sterregisseur Jan Matthys (bekend van onder andere Katarakt, De Smaak van de Keyser en Zalm voor Corleone). We sloffen met Matthys door de zandige gronden van een in opbouw zijnde wijk in Putte. Hier wordt écht gebouwd, het is een perfecte setting voor de wegeniswerken die Van As en zijn zonen uitvoeren. Matthys: ‘de reeks gaat over de opgang en het verval van een familiale KMO. De vader wil het roer aan zijn zonen Eddy (Jan De acteurs kunnen meer dan behoorlijk met onze machines overweg.
Van Looveren) en Herman (Peter Thyssen) overgeven. Maar die willen de zaken op een andere manier aanpakken. Dat is volgens scenarist Johan Heselmans een ideale setting voor een tragikomische serie.’ Een serie als ‘De Zonen van Van As’ kan niet functioneren als de cast – en zelfs de crew – niet met graafmachines kan werken. Peter Mutton, Marketing Manager bij VCM Belgium, werd door het productiehuis RV Productions gecontacteerd. Mutton: ‘wij waren bijzonder in onze nopjes met de vraag of wij voor materiaal konden zorgen. Dertien afleveringen lang krijgen we een uitgelezen kans om onze producten in prime time op televisie te plaatsen. Er zullen naar schatting een miljoen mensen naar de reeks kijken. Zo’n aanbod sla je niet af.’ Product specialist Patrick De Smet somt op welke machines in de serie figureren: ‘het gaat om drie rupsgraafmachines ECR 58, 88 en 235C, een bandenkraan EW160C en twee wielladers L120F en L180C. Volvo Trucks levert ook nog eens drie vrachtwagens.’ Mutton: ‘Acteur Jaak Van Assche werkt vooral met de wiellader, Carry Goossens met de bandenkraan en de vrachtwagen.’ De kranen en laders zullen een prominente rol in de reeks spelen. Amuseren VCM levert niet alleen de machines, maar zorgt ook voor de opleiding. Acteurs én crew kregen een halve dag opleiding. En tijdens de draaidagen is demonstrateur
SCOOP DECEMBER 2011
Er zullen naar schatting een miljoen mensen naar de reeks kijken” Serge Decafmeyer maximaal in de buurt. De nacht volgend op ons setbezoek kruipen Carry Goossens en Jaak Van Assche in de cabines van de VCM-machines. Eigenhandig maken ze de grondwerken van hun concurrenten ongedaan. Serge Decafmeyer is tevreden over de technische competenties die ‘zijn’ acteurs ondertussen hebben: ‘Ja, ze kunnen meer dan behoorlijk met onze machines overweg. Rijden
en eenvoudige bewegingen lukken goed.’ Vooral Carry Goossens lijkt indruk te maken op Decafmeyer: ‘hij vlamt, vliegt, stuift rond in de EW160. Die acteurs amuseren zich duidelijk. Het valt me op hoe vriendelijk ze zijn. Er is op de set een ware vriendschappelijke sfeer. Ook voor ons bijzonder leuk.’ Jan Matthys voegt er lachend aan toe: ‘als het om heel nauwkeurige handelingen gaat, dan doet Serge de kleren van onze acteurs aan en stapt hij zelf in de cabine. Zo is er een scène waar een lichtschakelaar bediend moet worden met de bak van een wiellader. Wel, we hadden maar twee schakelaars bij. Dus moest het meteen lukken.’ En voor dat soort van superfijngevoelige handelingen is een door de wol gewassen expert als Decafmeyer onmisbaar. Take zes Stilte, de camera draait. Die camera, dat is een Alexa, viermaal high definition, digitale pelicule, zeg maar. De hele straat wordt afgezet, auto’s moeten even wachten, want die van vader Frans – ook een Volvo trouwens – moet met gierende banden aangereden komen. Medewerkers van VCM figureren: ze bedienen kranen en wielladers, iemand komt uit een wc-cabine, een andere rijdt met een vrachtwagen rond. Ze doen
dat met plezier, en met verve. Zelfs als regisseur Jan Matthys de scène zesmaal na elkaar doet spelen. Het moet perfect zijn, anders raak je niet aan een reputatie als die van Matthys. Take zes blijkt de juiste te zijn. Vader Frans en Frakke springen uit de oude Volvo 850, en stellen tot hun ontstentenis vast dat een concurrerend bedrijf op de werf begonnen is. Jaak Van Assche licht toe: ‘’t zal er vannacht opzitten. Toeme toch! Damprez uit Roeselare is onze aartsvijand. Ik heb nochtans een gemeenteambtenaar omgekocht, zodat wij die werf toegewezen kregen. Vannacht gaan wij het werk van Damprez weer om zeep helpen. En denk je dat wij daarvoor vervolgd zullen worden? Vergeet het, wij zijn te goeie vriendjes met de gemeentelijke overheid.’ Het subtielere corruptiewerk, zo blijkt. Een vrouw kijkt ondertussen al meer dan een uur lang vanuit haar slaapkamervenster naar de cast en crew die de helft van haar straat in beslag neemt. De zon schijnt fel, het is droog, stof gaat en kruipt overal door en in. Maar cast en crew werken gestaag verder. Alleen af en toe een korte pauze voor een broodje, een wafel of een glas Cola. En voor een fotoshoot voor Scoop. Carry Goossens en Jaak Van Assche laten zich gewillig fotograferen in hun machines. Nog even, en ze mogen weer achter hun geliefde stuurknuppels kruipen. Boys with toys, het is in de filmwereld niet anders.
SCOOP DECEMBER 2011
07
>>> Carry Goossens — de Frakke voor de vrienden van familie Van As — over de machines van VCM Belgium: ‘Zalig is het om met die graafmachines te werken. Da’s eigenlijk speelgoed voor grote jongens. En ja, ik denk dat ik er niet slecht in ben. Van nature ben ik nogal aan de handige kant. En de begeleiding van Serge zorgt ervoor dat ik me erg op mijn gemak voel in de bandenkraan.
Intuïtief neem ik de bedieningshendels bijvoorbeeld onderaan vast en niet bovenaan. Dat zorgt voor een kleinere hefboom, zodat je nauwkeuriger kan werken. Noem het letterlijk Fingerspitzengefühl. Eén ding vind ik écht moeilijk: de combinatie van het werken met de machine en ondertussen je rol blijven spelen. Dat zijn eigenlijk twee rollen gelijktijdig. Dat vergt concentratie.’
08
>>> Jan Matthys — regisseur — hoeft niet de VCM-machines te rijden, maar kon toch niet aan de verleiding weerstaan, en volgde ook een halve dag opleiding: ‘Het is verrassend om te zien dat je er na een half uurtje al wat basisbewegingen mee kan uitvoeren. Maar onze echt sterren, dat zijn de acteurs. Hoe die met de kranen over de werf rondrijden: niet te geloven…’
SCOOP DECEMBER 2011
>>> Jaak Van Assche — vader Frans Van As — over het werken met VCM-machines: ‘Man, die kranen en laders, da’s pure toptechnologie. In Katarakt (ook een serie die door Jan Matthys geregisseerd werd, adz) had ik al met een tractor moeten rijden. Dus een zekere, minimale ervaring met machines had ik wel al. Maar deze machines, da’s een echt plezier om ermee te mogen werken. En ik moet eerlijk bekennen: ik was er sneller mee weg dan ik verwacht had.’
Alicante, oktober 2011: de Europese finale van de Operators Club Masters heeft een winnaar. En wat meer is: het is een Belg! Yves Jans, 34 en machinist bij het infrastructuurwerkenbedrijf Jan Roebben, gaat met de eer lopen. Enkele dagen na zijn terugkeer in België, zoeken we de fiere kerel thuis op in Bilzen. Beste machinist van Europa is Volvo-fan
Yves Jans wint Europese finale Operators Club Masters
W
e kunnen het adres niet missen: er hangt een grote affiche aan de omheining van de tuin in Bilzen: ‘proficiat Europees kampioen kraanmachinist’. De hele buurt is fier op Yves Jans. En terecht. Hij is nu officieel wat zijn vrienden en collega’s eigenlijk wel al langer wisten: de beste machinist van Europa. Eerst even de feiten: tijdens Matexpo in Kortrijk konden machinisten zich lid maken van de Belgische tak van de Operators Club en meedingen naar de nationale selectie. De winnaar mocht dan naar de Europese finale in het Spaanse Alicante. Die beste Belg was dus Yves Jans. Tijdens drie proeven in Alicante kon hij zijn kunnen meten met 21 andere deelnemers uit Europa. Uiteindelijk bleek Jans de beste van het hele team te zijn. Europees kampioen dus. De Operators Club brengt wereldwijd Volvo machinisten samen. Peter Mutton, Marketing Manager bij VCM Belgium, weet er alles over. ‘Zie de Operators Club als een soort van fanclub voor onze machines. Leden krijgen eerstelijns informatie en bevoorrechte toe-
gang tot allerlei evenementen van Volvo en VCM Belgium. Op de merchandisingartikelen krijgen leden bovendien korting.’ De Operators Club telt in eigen land ondertussen zo’n duizend leden. Allemaal kunnen ze zich kwalificeren voor de Operators Club Masters. Uitgedaagd Waarom nam Jans eigenlijk deel? ‘Wel, dat was een beetje per toeval. Vorig jaar gingen mijn baas en ik in MontSaint-Guibert naar Volvo-machines kijken. We namen er deel aan een behendigheidstest die de Operators Club organiseerde. Ik eindigde goed, maar niet als de beste. Dit jaar waren we aanwezig op Matexpo. Mijn baas daagde me uit: deze keer moest ik de beste zijn. Ik won! En mocht dus naar Spanje.’ Peter Mutton: ‘Elk jaar komen de beste machinisten uit Europa in het najaar bij elkaar om zich via allerlei spannende behendigheidsproeven met elkaar te meten. Dat is een niet te missen uitdaging voor elke zichzelf respecterende Volvo-machinist.’ En zo dacht Jans er ook over. Voor de
09
finale mocht hij, samen met twee andere Belgische machinisten, naar Alicante vliegen. Op vrijdag moest een opwarmingsproef uitmaken in welke volgorde de Europese machinisten op het toneel moesten verschijnen. Jans: ‘Op zaterdag hadden we een proef met een wiellader L110G. Erg moeilijk voor mij, want hij werd met een joystick bediend, en dat moet je echt wel gewoon zijn. Met mijn zesde plaats was ik behoorlijk tevreden.’ Jans mocht dan al tevreden zijn, hij ging almaar beter presteren. ‘Bij de graafmachineproef met een EC250D belandde ik op de vijfde plaats. In de namiddag verhuisden we dan naar het Ocean Race Village in de haven van Alicante voor de laatste proef.’ Niet toevallig, die locatie trouwens: daar vond hetzelfde weekend de start plaats van de prestigieuze Volvo Ocean Race. Grote beker ‘In de derde en laatste proef moesten we eendjes vissen met een minigraver
SCOOP DECEMBER 2011
Als er bij ons in de buurt eentje aan het werk was, sprong ik op mijn fiets om te gaan kijken”
010
EC18C. Ik zette de beste tijd neer, en mijn directe concurrenten blunderden een beetje.’ En zo werd Yves Jans de uiteindelijke winnaar van de finale. Goed voor een gigantisch grote beker (‘die mocht ik niet eens als handbagage mee naar huis nemen, hij werd met DHL verzonden’), een cheque van duizend euro en een trip aan boord van een Volvo zeiljacht. ‘De skipper vertelde me dat er eigenlijk wat te weinig wind stond voor echt spektakel’, vermeldt Jans er fijntjes bij. ‘Ik vond het in elk geval bijzonder leuk.’ Bovendien mag Jans dankzij zijn overwinning automatisch deelnemen aan de finale van 2012, en er zijn geruchten dat dit wel eens in België zou kunnen zijn…
Uit de hele organisatie blijkt duidelijk dat Volvo zich behoorlijk inspant voor dit evenement. Wat wil de constructeur er eigenlijk mee bereiken? Mutton: ‘Zo’n wedstrijd is voor ons belangrijk omdat het de machinisten aan ons merk bindt. Vaak zijn het niet de machinisten die beslissen welk merk gekocht wordt, maar hun ervaring zal zeker helpen bij het nemen van zo’n beslissing. Geloof me: als je als machinist in een CareCab stapt, wil je nadien geen ander merk meer. Een wedstrijd als deze is dus een unieke manier om ons merk gekend én geliefd te maken bij diegene die er later hun werktijd in zullen doorbrengen.’
“Als je als machinist in een CareCab stapt, wil je nadien geen ander merk meer.”
‘Stress had ik eigenlijk niet. Ik wilde gewoon niet als laatste eindigen. Maar met een zesde stek zou ik ook perfect tevreden geweest zijn. De proef met de graafmachine wilde ik sowieso heel goed doen.’ Logisch, als je weet dat Yves Jans al 16 jaar lang machinist is. ‘De laatste twee jaar werk ik bij Jan Roebben. Ik ben er de enige machinist, rijd er met een rupsbandenkraan. Ik vind het een fantastisch bedrijf. We doen vooral openbare aanbestedingen, erg veel verkavelingen. Ik ben al van in mijn kinderjaren gefascineerd door machines. Als er bij ons in de buurt eentje aan het werk was, sprong ik op mijn fiets om te gaan kijken.’ Je kan je inbeelden dat de beste machinist van Europa nu massa’s aanbiedingen krijgt om elders te gaan werken. Jans moet lachen. ‘Ik hoor hier en daar wel: ‘die mag
SCOOP DECEMBER 2011
bij ons komen werken’. Maar eerlijk: ik ben uiterst tevreden met mijn huidige baan. Ik ben echt niet van plan om er weg te gaan. En net voor de finale in Spanje heb ik loonsopslag gekregen.’ Sterke Benelux De Duitsers: je moet ermee opletten. Althans, dat was het advies dat Jans meekreeg toen hij naar Spanje vertrok. De Duitsers zouden de beste machinisten van Europa zijn. Maar wie naar de uitslag kijkt, kan alleen maar vaststellen dat de Benelux het best gepresteerd heeft. Want naast Jans eindigde ook zijn baas Joris Roebben zeer goed, op een zesde stek. En Danny Hennen eindige als veertiende. De Luxemburger Michel Lebrun werd elfde. En Nederland haalde drie plaatsen in de top twintig.
We nemen afscheid. Want Jans heeft het druk: vanavond nodigt hij zo’n tweehonderd collega’s, familie en vrienden uit voor een feestje. De beste van Europa: dat mag al eens gevierd worden.
www.volvo-operatorsclub.be
011
Brussels Airport ruimt sneeuw met Volvo machines
Opgeruimd staat netjes Een sneeuwrijke winter: een zegen voor kinderen, een gesel voor wie de weg op moet. Of de lucht in. Maar op Brussels Airport weten ze daarbij van aanpakken. Met vier gloednieuwe sneeuwruimers zorgt die voor berijdbare landingsbanen en taxiwegen. Met hulp van VCM Belgium. Wij mochten even mee de boel opruimen.
SCOOP DECEMBER 2011
012
W
e klimmen in de cabine van Volvo dumper A30E, ergens tussen pier A en pier B op de luchthaven van Zaventem. In die cabine zitten Patrick en Bart. Patrick werkt normaal op het kwaliteitsdepartement van Brussels Airport, maar tijdens de winter geeft hij zich op om als vrijwilliger in de sneeuwruimersploeg te gaan werken. Bart is een tuinbouwer uit de buurt: ‘tijdens de winter hebben we niet veel om handen, en dan kom ik elk jaar weer sneeuw ruimen op de luchthaven’. In totaal heeft Brussels Airport een dertigtal verschillende machines in dienst. Goed honderd man is er tijdens de winter actief: meer dan de helft van hen wordt gerekruteerd via een lokale landbouworganisatie. We krijgen het OK van de controletoren. Er komen geen taxiënde vliegtuigen aan, en dus kan
SCOOP DECEMBER 2011
onze colonne vertrekken. We zijn met zijn vieren. Tegen zo’n 40 kilometer per uur rijden we de betonbodem tussen beiden pieren sneeuwvrij. Vooraan heeft elke ruimer een schop van Schmidt, zo’n zes meter breed. Die duwt de sneeuw opzij. Middenin bevindt zich een borstel: die verwijdert de overgebleven sneeuw, terwijl achteraan een blazer het laatste poeder wegblaast. De colonne is ongeveer 18 meter breed. Patrick: ‘de eerste prioriteit is natuurlijk de start- en landingsbanen sneeuw- en ijsvrij maken. In tweede instantie doen we hetzelfde op alle andere plaatsen waar vliegtuigen komen. Zoals hier de aan- en afrijplaatsen naar de gates. Alle sneeuw wordt naar het midden geveegd, en daar wordt hij uiteindelijk door een vrachtwagen opgehaald en verder afgevoerd.
Het is veel werk. Het is hard werk”
Controletoren Eenvoudige zielen als we zijn, vragen we ons natuurlijk af waarom er niet in de eerste plaats met zout gestrooid wordt. Dat zou toch een stuk makkelijker zijn? Bart schudt zijn hoofd, terwijl hij via de telefoon continu contact houdt met de drie ruimers die achter ons in de colonne volgen. ‘Zout is corrosief, en dat kan nefast zijn voor het metaal van de vliegtuigen. Ook steentjes of zand zijn geen optie, want die kunnen in de motoren gera-
ken. Ruimen is de enige mogelijkheid. Een lichte antivriesstof kan nog net wél.’ Tweemaal raken we heen en weer langs pier A. We moeten onze sneeuwstrijd staken. ‘Dat is het probleem’, weet Patrick, ‘we moeten heel vaak wachten. Vliegtuigen hebben voorrang. Zelfs kleine privévliegtuigjes (er passeert een kleine anonieme twin prop, adz) dwingen ons om aan te kant te staan en te wachten. Het is de controletoren die ons zegt wanneer we wél en wanneer we niét kunnen ruimen.’
De vier Volvo dumpers werden pas in oktober 2010 geleverd. Verantwoordelijk voor de aankoop is Pierre Watrin, Deputy Manager voor het elektromechanisch materiaal op de luchthaven. ‘We zijn verschillende keren in Zweden gaan kijken. Daar, op de luchthaven van Stockholm, weten ze wat sneeuwruimen is. Van die noorderlingen kunnen we nog wat leren. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de ruimers van Schmidt, gemonteerd op dumpers van Volvo. De Volvo’s hebben het voordeel dat
013
SCOOP DECEMBER 2011
014
SCOOP DECEMBER 2011
“Het is heel leuk werken, we hebben een fijne ploeg.”
Nu is het weer aan ons. De colonne scheert opnieuw de tarmac op. Pakken sneeuw worden deskundig naar het centrum geduwd, de laatste restjes worden losgeborsteld en daarna weggeblazen. Bart lijkt in zijn nopjes met zijn winterse bezigheid: ‘het is leuk werken, we hebben een fijne ploeg van iets meer dan honderd mensen die continu in de weer zijn om de ongemakken van de winter maximaal te reduceren. Dat lijkt veel, maar de totale ‘airside’ van de luchthaven is dan ook enorm groot. Het is veel werk, het is hard werk!’ De besturing van de sneeuwruimers ziet er overzichtelijk uit. In rebelse weersomstandigheden zijn het de praktische details die het werk beheersbaar maken. Patrick: ‘alles ligt binnen handbereik. De cabines zijn ruim en zeer comfortabel. Onze chauffeursstoel heeft zelfs verwarming. Maar onderschat het werk niet: we hadden toch behoorlijk wat training nodig om dit werk te kunnen doen.’
hun nominale last voor een zware sneeuwploeg veel groter is. Bovendien heb je vanuit de cabine een zicht van 360 graden. Mocht je zo’n ruimer voor een vrachtwagen monteren, dan is het zicht een pak slechter. En tot slot een niet onbelangrijk detail: de machines kunnen onderhouden worden door VCM in Vilvoorde, en dat is vlakbij onze luchthaven.’ Gezellig Terug in de cabine, bij Patrick en Bart. Het is er behaaglijk warm. Een Airbus 340 – net ontijsd – schuift statig voorbij.
Het is opnieuw aan ons. De colonne scheert over de tarmac.
Het opruimwerk houdt nooit op”
Het is kwart over vier in de namiddag. Rush hour op Brussels Airport. Binnen in de vertrekhal kan je over de koppen lopen. Nogal wat vluchten hebben vertraging, en door het helse winterweer overal in Europa werden een aantal Britse vluchten naar Brussel afgeleid. Maar ook buiten heerst een geconcentreerde spanning. De Volvo-colonne moet opnieuw aan de kant. ‘Schuilen, noemen we dat’, vertelt Bart ons. ‘Er vertrekt een Shamrock, een toestel van Aer Lingus.’ De schemering valt in. Een volle maan kleurt de lucht blauw-turkoois. Er wordt voor de komende nacht nieuwe sneeuw voorspeld. Een zegen voor wie het kind in zich weet te bewaren. Veel werk voor wie de luchthaven sneeuwvrij moet houden. ‘Ons werk is nooit af’, filosofeert Bart. ‘Maar het is o zo leuk.’ De colonne schiet opnieuw het tarmac op. Een opruimwerk dat nooit ophoudt.
SCOOP DECEMBER 2011
015
Aurubis breekt oude smeltoven af met behulp van nieuwe Sennebogen 683R
Sennebogen steekt zijn nek uit bij Martens Democom
016
Het vergt veertig minuten om de Umicore site in Olen binnen te geraken: security first. Maar eenmaal het bedrijfsterrein op, verrassen ons vooral de werkzaamheden van Martens Democom. Het afbraakbedrijf uit Genk is sinds een dikke maand eigenaar van een Sennebogen 683R telescoopkraan. Die kon meteen aan de slag bij Umicore. ‘We zijn vooral tevreden over de service’, klinkt het unaniem.
U
micore is een Sevesobedrijf, actief met allerlei gevaarlijke stoffen. Op de plant in Olen ligt ook een fabriek van Aurubis, het bedrijf dat koper raffineert en recycleert (het is ontstaan uit het samengaan van Umicoredochter Cumerio met het Duitse Norddeutsche Raffinerie). Sinds een drietal maanden lopen hier op deze plant enkele mensen rond van Martens Democom. We maken kennis met werfleider Robert De Coninck. Hij is meteen ook de eerste machinist van de Sennebogen 683R telescoopkraan. Hangend materiaal We lopen samen langsheen een hoge schoorsteen, tot bij een hete en onprettig ruikende smeltoven. Aurubis wil enkele van zijn ovens afbreken en vervangen door meer milieuvriendelijke exemplaren. En als het op afbreken van industriële installaties aankomt, zijn ze bij Martens Democom aan het goede adres.
SCOOP DECEMBER 2011
De Coninck: ‘Het gaat om de afbraak van enkele recuperatieketels. Het specifieke eraan is dat het om 150 ton zware exemplaren gaat die zijn opgehangen. Het slopen van zulke zware hangende installaties houdt altijd een specifiek gevaar in. Want het gewicht kan soms verrassen. Alles samen moeten wij hier zo’n 400 ton ijzer recupereren.’ Specialistenwerk dus. Democom is ontstaan uit de wereld van de kabelrecyclage. Vandaag telt het iets meer dan dertig medewerkers en een vijftiental kranen, gaande van 25 tot 120 ton. Vorige maand kwam daar een telescopische kraan van Sennebogen bij: de 683R, een model op rupsbanden. De Coninck: ‘deze kraan heeft een vaste telescoop tot 42 meter en dan nog een optionele jib van tien meter. De telescoop kan tot 80 ton dragen. Waarom het bedrijf voor Sennebogen koos, komen we van operationeel directeur Patrick Abramidis te we-
ten: ‘De nood aan een hijskraan steeg. Het idee om een Sennebogen te kopen speelde al een tijdje door ons hoofd. Want tot voor kort huurden we voor zo’n 200.000 euro per jaar aan hijskranen. Op de site van Sennebogen las ik zeer goede kritieken. Dus hebben we beslist om een 683R te kopen. Die rupsbanden zijn zeer zinvol als je vaak op puin moet rijden. En na onze eerste weken ervaring kan ik je alleen maar zeggen dat we heel tevreden zijn. Vooral de service die we via VCM Cramat krijgen, mag je perfect noemen. We zijn over die service uiterst tevreden.’
De Coninck is als werfleider ook de eerste machinist die de Sennebogen mag en kan besturen, zowel via de afstandsbediening als vanuit de cabine. ‘In de cabine is de bediening zeer fijn. De grote hendels zorgen voor een vlotte manipulatie. De af-
Tot voor kort huurden we voor zo’n 200.000 euro per jaar aan hijskranen
standsbediening heeft kleinere sticks, en da’s spijtig genoeg wat minder makkelijk.’ De telescopiche kraan van Sennebogen staat tijdens ons bezoek volledig uitgeschoven. Op een vlucht van maar liefst 25,6 meter, kan ze nog steeds 4 ton lading aan. De Coninck:’ Mijn ervaring leert me dat 4 ton in deze situatie meer dan OK is. Bovendien hebben we de kraan extra beveiligd. Aan de achterzijde hebben we 25 ton extra tegengewicht gehangen. En tussen de rupsbanden nog eens 13 ton. Veiligheid boven alles.’ Precies als hun opdrachtgever, denken we, als we onze helm en veiligheidsjasjes aan de ingang van het fabrieksdomein weer afgeven en de kopersmelterij terug uitrijden.
www.democom.be 017
Lange vlucht De Coninck toont ons in Olen dat een goede afstandsbediening noodzakelijk is. De telescoopkraan staat mét jib volledig uitgeschoven en reikt volledig over een gebouw, om aan de andere kant van dat gebouw stukje per stukje de zware oven te demonteren. Terwijl de kraan spanning op het bovenste deel houdt, lassen werknemers een deel los. De Coninck: ‘dat betekent dat je op voorhand nooit precies weet hoeveel gewicht je zal moeten hijsen. Zoals de kraan nu opgesteld staat, kunnen we tot vier ton per keer hijsen. En om dat werk nauwgezet te kunnen doen, moet ik oogcontact met die lassers hebben. Als ik in de cabine zit, aan de andere kant van het gebouw, is dat onmogelijk. Een afstandsbediening is dan ideaal.’
SCOOP DECEMBER 2011
Aan het
Stuur > Naam: Kurt Vlaminck (38) > Job: Machinist bij Firma De Witte. > De kraan met de beste radio! “Ik werk met een ECR305C. Een zalige graafmachine. Wat me bijvoorbeeld meteen opviel, toen ik de eerste keer in de cabine stapte, was de radio. Daar ben ik nog altijd heel gelukkig mee: poepsimpel om te bedienen. Ik kan aan de knopjes draaien tijdens het werk, en da’s altijd handig.
018
Deze binnendraaier combineert op een schitterende manier kracht en comfort. Onlangs moest ik een week met een machine van een ander merk werken. Om de twee uur moest ik uitstappen en tien minuten mijn rug stretchen. In de comfortabele cabine van mijn Volvo heb ik dat probleem niet! Wil je nog een voordeel? De camera! Die is super, heel nauwkeurig. Vaak moet ik achteruit laveren, walsend tussen buizen en collega’s. Dan is een goede camera cruciaal. En omdat ik het niet kan laten, nog één voordeel: de Volvo’s zijn gemakkelijk te bedienen. De filters zitten allemaal op makkelijk bereikbare plaatsen, en ook de smeerpunten liggen centraal.”
SCOOP DECEMBER 2011
Het voltallige team van VCM Belgium wenst u een pre ttig eindejaar en een bijzonder succesvol
019
2012 is een uitgave van VCM Belgium, Woluwelaan 9, 1800 Vilvoorde / Oplage: 4.000 exemplaren / Verschijning halfjaarlijks / Verantwoordelijke voor de inhoud: Peter Mutton, Marketing VCM Belgium / Medewerkers: Marie-Jeanne Andries, Stéphanie Coelis, Yana Dutchuk / Franse vertaling: Elan Translations / Tekst & beelden: Aarts Paradijs, www.aartsparadijs.be / Layout: Hans Robberechts/ Prepress en druk: Drukkerij Artoos NV, Kampenhout //
SCOOP DECEMBER 2011
020
SCOOP DECEMBER 2011
