* Long Way East!! June 11 - August 1 >>> More North, More East, More

*

Long Way East!! June 11 - August 1 Extreme

>>> More North, More East, More

>>> Mongolia!!

*

DIARY (Laatste update: vrijdag 22-7: Nederland)

Do 09-06-2011 Nog 2 nachtjes slapen Nog 2 nachtjes slapen.... Muziek staat nu ook bijna klaar, kaart van Duitsland ligt klaar, alleen nog wat belangrijke telefoonnummers opschrijven. Dit moment is even een test, hoe gaat het ook al weer met uploaden van data?? Nou wel goed hoor! Zo nog even mn slaapzak in mn nieuwe compressiezak proppen, en alvast wat in huis opruimen. Dan te bed. Kloppend hart Goedenacht Dag 1: zaterdag 11-06-2011 Midlaren - Köningstein (DE): 689km, eerste kilometers, regen, nat, freundin Henni fährt mit Na uitgezwaaid te zijn door m'n waardevolle buren en de moeder van Allan, was het nu echt zo ver: De start van onze Long Way East. Super gaaf om nu echt weg te zijn, geweldig te weten dat om 11h Henni - een vriendinnetje van mij uit Goslar - in Burgwedel op ons wacht om een stuk met ons mee te rijden. Het plan was tot Burgwedel autobahn te rijden en dan binnendoor. De autobahn schoot lekker op, en na 2,5 uur waren we bij onze 'ontmoetingsplek'. Na elkaar een jaar niet te hebben gezien, was het super om Henni weer een knutsch te geven. Op haar XT is ze een flink stuk mee gereden. We hebben heel veel regen gehad, waar ik eerlijkheidshalve geen rekening mee heb gehouden, niet in deze vorm althans.... In elk geval heb ik nu wel weer in m'n hoofd waar op te letten als het regent.... Tijdens de lunch heb ik e.e.a. aangepast/veranderd voor een betere performance Na weer op te zijn gestapt en wederom het waterfestijn van heel dicht mij te hebben mogen ervaren, is Henni op een gegeven moment abgebogen richting huis. Echt geweldig dat ze mee was. Tot nu toe hadden we op een paar stukjes na vrijwel alles op autobahn gereden. 40km voor Leipzig zijn we afgeslagen, de landstrasse op. Das zoveel fijner. Dresden zijn we gepasseerd, en iets voorbij Heidenau zijn we naar de camping gereden die ik als ijkpunt had ingesteld. Vol.... Dan maar naar de zimmer frei, iets terug. En dat was maar goed ook: lekker zo'n kamer als het plenst En als je tot op je onderbroek 'sjeik' nat bent... Toch iets niet goed gegaan met de regenpakaantrek-momenten.... Ook m'n voeten waren sjompi... Heerlijk die opkomende schimmel geur... Gedoucht, gegeten, spullen anders georganiseerd en de route voor dag 2 gepland: door Tsjechië, naar Slowakije. Ondanks het neerkomende water, gaat het voorspoedig en kijk ik uit naar wat komen gaat.

Dag 2: zondag 12-06-2011 Köningstein (DE) - Cadca (SK): 485km, regen, zon, van circuit naar circuit Na een heerlijke nacht in een heerlijk bed (als je gebroken bent slaapt alles goed ) om 8h opgestaan. Inpakken, eten en wegwezen. Allan reed voorop, op naar Tsjechië, met als plan dit te doorkruisen naar Slowakije. Het was nog droog...maar niet voor lang, heb mezelf maar weer in mn regenpak gehesen. Op misschien 50km na hebben we alles binnendoor gereden. Zoals de 'kop' al deed vermoeden: Tsjechië is 1 groot circuit. Wat een bochten. Omdat we na 2,5h rijden nog maar 120km hadden afgelegd, toch maar besloten om iets meer de provinciale wegen te pakken. Aangezien deze in geen enkel opzicht op de Nederlandse N-wegen lijken, was dit ook erg mooi rijden. Het schoot lekker op. De regen werd afgewisseld met droog. Het laatste stuk heb ik voorop gereden, pffoei, als het asfalt droog is....moet ik me echt inhouden.... Rond een uur of 6 hebben we Tsjechië verlaten, en reden we Slowakije binnen. Een dik uur later zaten we hoog en droog in een pension. Luxe poppetjes... Maar wel heerlijk. Ons voedsel pakket bestaat tot nu toe uit: brood, kaas, tomaat, wat fruit, blikvoer (gewoon koud uit blik wegprikken) en nootjes, weg te spoelen met water, koffie of red bull. Zo komen we de zomer wel door Het is nu half 12. Na het resetten van de headsets, plakken van mijn regenbroek en het opschrijven van de route van morgen is het weer bedtijd! Slapen zal wederom goed lukken, de komende 7 weken wel denk ik. Dag 3: maandag 13-06-2011 Cadca (SK) - Stakcin (SK): 444km, zon!!!, mooie bochten, langs het Tatra gebergte; Nog 30km tot grens Oekraïne Omdat ik weer es flink voor lig op de planning (alweer? alweer ja!), hebben we onze route uitgebreid en zijn we langs het Tatra gebergte gegaan. Dit was een goede keus! Alleen maar bochten Goeie wegen ook en weinig verkeer. Ter uwer informatie: Slowakije kun je het best vergelijken met de Baltische staten afgewisseld met bos zoals in Zweden. Eerlijkheid gebiedt: als je in Noorwegen bent geweest (en bijv in Italië en Oostenrijk), dan haalt het het niet qua impressie en uitzichten, desalniettemin is het mooi rijden. Wat het vooral mooi maakt zijn al die toffe Tatra's die er rondrijden. Ron, u kent hem wellicht nog wel, rijdt immers Truck Trial (vorig jaar ben ik bijrijder geweest), en bij Truck Trial rijden ook veel Tatra's mee. Sterker nog, Ron en Frank L, zijn kompaan in de jaren 90, reden zelfs met een Tatra! Ja ik weet het..niet echt lady-like om naar coole en oude vrachtwagens te kijken (ipv schoenen en lippestift ) Ik kan m'n hart ophalen wat dat betreft. Toch ook ff noemen: naast Tatra's ook nog een paar Unimog's gezien, leuk!! Enige informatie over Slowakije: in het begin viel het me op dat Slowakije goed geciviliseerd is, althans zo lijkt het voor een buitenstaander: grote en nieuwe huizen, grote supermarken (die ook zondags gewoon open zijn!, reguliere auto's). Echter, gedurende de dag, nabij het Tatra gebergte, en nabij de grens van Polen heb ik wel armoede gezien: kinderen die hout sprokkelden, soort van sloppendorp, heel veel heel jonge moeders, kinderen op straat, mensen lopend langs de weg (van de fabriek naar huis?). Deze mensen waren ook erg donker van huidskleur. Later eens nazoeken hoe en wat. Dan nog even een 'veer' voor mezelf: dat navigeren gaat me echt goed af! Navi op het stuur, kaart voor m'n neus, opletten op de borden, je eigen verstand gebruiken en het gaat bijna vanzelf. Blind navi volgen is niet echt een optie, zelf ook blijven nadenken Op een best lastig punt ging het helemaal goed, en toen dacht ik, dit schrijf ik lekker op hihi. Tot slot: morgen Oekraïne in! Weg uit EU, weg met die Euro. Nu komt het echte werk. Gaaf. Met Russische/Oekraïnse muziek op de oren!. Met dank aan collega Alexandrov. Spasieba! Dag 4: dinsdag 14-06-2011 Stakcin (SK) - Ternopil (UA): 347km, zon; Thuis komen

Vandaag was echt een heerlijke dag. Na een goed ontbijt in het hotel zijn we met de zon in ons gezicht vertrokken naar de Oekraïense grens. De overgang ging heel gemoedelijk. Middels mijn adremheid voorgetrokken in de rij en binnen een half uur waren we over. Zoals gezegd, Russische muziek aan en genieten. Op een één of andere manier voel ik mij thuis in deze contreien, geen idee waarom. Ik had echt een thuiskomst gevoel, tot aan kippenvel op mijn rug aan toe. Heel intens. Mijn gedachten en gevoel gingen tijdens de eerste kilometers ook uit naar Boaz den Haring en Bert Havinga. Beide vervent motorrijders. Wat zouden zij dit mooi gevonden hebben, of alleen al de verhalen. Wellicht kijken ze over m'n schouder mee... vast. Het landschap en de wegen waren gelijk anders dan in Slowakije: wat meer hobbels en gaten en andere begroeing + ....gewoon anders..... En off-road!!! Wat gaaf: met volle bepakking een gravelpad op: gaten, hobbels, zoeken over de hele linie naar de minst slechte doorgang. Geniaal mooi. De doorgaande wegen waren een lust voor een extreme all road rijder: bochten, wederom gaten en hobbels, en gewoon: Ukraine!!! Alleen dat al. Anekdotes van deze dag (om m'n verhaal niet te lang te maken): - koe-verweid-dag: heel veel koeien langs en op de weg + 1 midden in een vijver!! - enthousiast zwaaiende kinderen - conversatie met Mesha en Ivan: 2 jongens spraken ons aan toen we gingen pinnen in een stadje. Zij konden geen Engels of Duits, wij geen Oekraïens of Russisch (op een paar woorden na), dus maar met handen en voeten, gebaren en tekeningen. Errug leuk. - het stikt hier van de Kamaz trucks. En ook heb ik een aantal Magirus bussen gezien. Gaaf. Ronkende motoren, blauwe walm en diesel geur (hihi). Verhaal van de dag (en van de reis tot nu toe, dag 5 nog verbazingwekkender): In Ternopil reden we mijn navigatie achterna, verboden in te rijden bord gemist (onduidelijk aangegeven), aangehouden door politie. Bij de politieagent stond een man, bleek een biker te zijn. Helemaal enthousiast. Zag de sticker van Sibirsky Extreme en maakte direct een foto van mijn bike+sticker. Hij zei: no problem police, it's okay. En: do you need help??? Hij heeft een vriend gebeld, en nog iemand en nog iemand en toen hadden we een hotelkamer Op zijn Honda chopper - zonder helm - heeft hij ons naar hotel gebracht, meegelopen naar binnen, onderhandelen. Klaar. Bikes in security parking. Telefoonnummers uitgewisseld (ben al bijna door m'n kaartjes heen ) 2 uur later telefoon op de kamer: Anatoly belde, hij had een kaartje van Google maps gehaald met hele beschrijving hoe we Ternopil uit konden komen. Die vonden we de volgende dag bij mijn motor. Die vriendelijkheid die ik heb gezien in Oekraïne, daar kunnen wij Nederlanders - in z'n algemeenheid - nog een puntje aan zuigen!! Wat een ervaring, met Anatoly en de man van de security parking, geweldig. Jakoejoe!! De mooiste dag tot nu toe. Jaa loebloe Ukaina! Dag 5: woendag 15-06-2011 Ternopil (UA) - Kiev (UA): 480km, verbazingwekkende gebeurtenissen...ik ben een gelukkig en geprezen mens Bij het ontbijt ging e.e.a. mis... i.p.v. omelet werden het aardappels...haha. Na ja....kunnen we wel ff op teren. Nu op weg naar Kiev. Daar zouden we om 15h zijn, althans, in deze tijdzone.... Het is hier 1h later...alleen dat wisten mijn navi en motor nog niet....mmm beetje verrekend.... Uiteindelijk waren we pas om 18h in Kiev, maar alle gebeurtenissen waren het tijdsverlies dubbel en dwars waard! Verhaal van de dag....hoe extreme kan het zijn: Na 50km op weg, in Chmel'nyckyj: we staan voor een stoplicht rechts van de rij auto's en schuiven bij groen 'netjes' voor de voorste auto (we trekken immers veel sneller op), politie.... k****tttt..... Boze mannen....narrige blikken. Wij geheel niet begrijpend, lichtelijk schaapachtig doen. Tuurlijk weten we wel dat het niet al te netjes is....maar doen we er iemand mee kwaad? Nee. Wij mee in de auto. Politieman tekent helemaal uit wat we deden en wat dus verboden is. Prijs: 1230G = 123euro!! Ikke: no way! Afdingen, zeggen dat we niet meer hebben, enz, enz. Hij zei dat we al gematst werden, normaal 123euro p.p. Na wat kleingeld te hebben laten zien - wat

niet oké was, werd de prijs 100euro. Heel dubieus. Na overleg met Allan, toch maar betaald... Maar plots stopt er een busje (vol met stoere biker-stickers op de achterkant) en parkeert pal voor de politiewagen. Komt een beer van een vent uit de auto: Mohawk kapsel (zoals B.A. van The Ateam), tattoo's, oorringen. Hij naar ons: I'm a biker too, you have problem?? De politieagent deed voorkomen dat er geen probleem meer was en meneer B.A. wilde al weg gaan. Toen greep ik hem bij z'n arm: but we paid allready 100euros!!! Please do something! Hij: what?? 100euro's?? Sasha, alias Shnaps - zo hoorden we later - werd me toch een partij woest. Hij sprong op de bijrijderstoel naast de politieman en startte een heel relaas. De agent was het er niet mee eens. Sasha vroeg vervolgens om een overzicht van de boete prijzen. En wat bleek, normale boete: 60euro p.p.! Sasha vond ook dit nog ronduit belachelijk omdat we buitenlanders zijn en belde een vriend van hem, de Regio Politie chef himself! Vervolgens belde diezelfde chef de politieman, die toen met de staart tussen de benen mij het geld terug gaf. Zuur kijken alle 3 de agenten. Ongelooflijk gebeurtenis. Ik kon de Mohawk man wel zoenen!!! Het was net een actiefilm. Sasha vroeg ons of we koffie wilden en samen met z'n vrouw Tanya hebben we bij een pompstation koffie gedronken en elkaar sterke verhalen verteld Hij heeft ook gelijk allerlei vrienden gebeld: in Kiev, in Kharkiv, in Doneck: dat er mensen uit Galandieja (Holland) langskomen. Van allemaal heb ik de nummers gekregen en natuurlijk ook die van Sasha en Tanya. Unbelievable dit! Hoe aardig kunnen mensen zijn, en enthousiast en zo behulpzaam. Vol verbazing, bedankjes, en flink huggen zijn we uit elkaar gegaan. Op naar Kiev, via de route die mr. Mohawk had aangeraden. Op weg naar Kiev zijn we nog zeker 3x aangehouden: papieren en soms wat gezeur. Van de spelregels en maximumsnelheden begrijp ik nog steeds geen snars. Volgens mij is de regel: daar waar de politiemensen staan moet je hard remmen en tussendoor kun je gewoon jagen..... Tja, moet je wel weten waar ze staan Kiev....wat weer een stad.... Heerlijk weer in een echte (hoofd)stad van de voormalige USSR (na Murmansk en St. Petersburg vorig jaar). Geweldig gaaf. Helaas had Allan het vermoeden dat de keerring van zijn cardan wel eens lek zou kunnen zijn.... Met gezwinde spoed zijn we gelijk naar de Oekraïense BMW dealer gereden. Aldaar aangekomen vroeg ik aan de monteur of hij misschien Sasha kende, of Andri in Kiev? Nee was het antwoord, maar toen ik het telefoonnummer van Andri liet zien, ging hij die wel meteen bellen! Verstond er geen bal van, maar goed... en hoorde er verder ook niks over, dus ik dacht 'jammer maar helaas'. Even later echter, komt een meid van de balie naar ons toe: ene Alexander (alias Andri) had daar naar toe gebeld, hij had een hotel voor ons geregeld, onder zijn naam. 'Baf' daar viel ik weer van mijn stoel.... ongeloof nummer 3... De dame heeft voor ons het adres van het hotel opgescharreld en nog gebeld of er echt geboekt was. Ja dus! Met het adres op een briefje zijn we op pad gegaan. Prospekt Pobedy 135. Aangezien navi nr 134 wel kende ipv 135 zijn we daar naartoe gereden: want hoe moeilijk kan het zijn.... Nou best moeilijk....nog erger...onvindbaar.... En JAWEL, alweer? Alweer ja! Een motorrrrrrijder!! Hij ging ons helpen! Hij voorop, wij er achteraan, volspeed door Kiev. En na 3x vragen en 3x verkeerd te zijn gereden, waren we bij een hotel (volledig ergens anders dan bij nr 134). De jongens is meegegaan naar binnen, vragen, en ja zeker, geboekt voor ons. Laatste ongelooflijk bericht: de jongen kende Anatoly niet, Sasha niet, en Walter van Sibirsky Extreme niet, toch had ie al over ons gehoord! Biker girl with friend in Oekraïne going to Mongolski. Het is nu 3h in de ochtend. Gelukkig internet verbinding. Na een vodka, gedronken op Boaz, heb ik dit verhaal uit mijn mouw geschuld. Sterk verhaal. Verbazingwekkend verhaal. Doch waar gebeurd! Tot nu toe zijn we 2533km naar het Oosten gereden. Donderdag naar Charkiv en dan vrijdag door naar Russia. More North, more East, More Extreme!! More Maggie Extreme Zantstorm. Life's good! Dag 6: donderdag 16-06-2011 Kiev (UA) - Kharkiv (UA): 468km, zon/buien, 20 gr, alleen gereden, binnen door, drinking Vodka with Armenian friends + André Agassie!!

Gister heb ik het niet verteld, maar nu ontkom ik er niet aan...gister is op het afgesloten terrein van BMW Allan z'n heuptas gestolen. Thank god had ik z'n nektas geconfisceerd en in mijn tas gestopt, anders waren z'n paspoort en pasjes ook weg geweest. 's avonds laat kreeg Allan raar smsje in het Engels/Duits/Russisch. Wat bleek nu: een vrachtwagenchauffeur had uit een auto een tas zien slingeren en is gestopt. 100km terug vanaf Kiev kon Allan hem eventueel ophalen. Eerst zouden we het niet doen, maar deze ochtend wilde Allan toch wel de tas halen. We hebben afgesproken dat we elkaar in Kharkiv zouden treffen, ieder vandaag ff z'n eigen weg. Zo gezegd zo gedaan. We waren helaas pas rond 10h30 weg... Op naar Kharkiv! De doorgaande route had ik al heel gauw gezien: tamelijk grote weg en alleen maar wegwerkzaamheden. Saai en weinig mooi uitzicht. Na ongeveer 125km v.a. Kiev en na mezelf in m'n regenpak te hebben gehesen ben ik bij Piriatyn afgeslagen de binnenlanden in. Nice!! Direct was het weer mooi: slinger wegen, uitzichten en authentieke dorpjes. Dit deel van de Oekraïne is ook erg mooi. Er wordt landbouw bedreven en vee gehouden / gehoed. Best vaak heb ik even stil gestaan om foto's te maken. 1 keer in een dorpje waar een jongen op een motor stond. Hij belde gelijk een vriendje, die met gezwinde spoed aan kwam sjeesen op een zijspan. Hij ook maar even op de foto. De wegen waren afwisselend goed en ehhh slecht. Ongeveer 100km heb ik gestaan om beter overzicht te hebben over de weg, en om de gaten beter te kunnen zien en ontwijken. Zitten wil je ook niet, i.p.v. milkshake is het dan MaggieShake... De slechte wegen zijn geenszins vervelend, ik vind het de charme van het land. Regenpak aan/uit, foto's, plaspauzes, tanken en af en toe 50km per uur gemiddeld heeft me al met al veel tijd gekost en rond 7 uur, ongeveer 10km voor Kharkiv, mocht ik nog een keer umziehen... want het begon me toch een partij te hozen! Een auto haalde me nog in, en op het moment dat hij gas gaf, had ik m'n hele snavel vol modderwater....jeg.... Via navi hotel opgezocht die ook voor Allan makkelijk te vinden was, net voor Kharkiv vanaf Kiev bezien. Het zag er een beetje louche uit, en ik vroeg me eerst af of het misschien een bordeel zou kunnen zijn. Dat was geenszins het geval: het was schoon en de housekeepster zag er gewoon sexy uit. Aan een grote tafel op het terras zat een groep mannen, die me gelijk aansprak en vragen stelde. Het bleek een groep Armeniërs te zijn, van wie de ouders of zij zelf vanuit Armenië naar Oekraïne zijn geëmigreerd. Gelijk werd er een stoel bijgezet, kreeg ik een glas voor m'n onderweg gekochte 300ml Vodka en brood en een vleesding werd me voorgeschoteld. Mmmm vleesding maar niet: 'jaa vegetariana'. Het verhaal werd mooier en mooier, want 1 van die meneren bleek de oom van André Agassie te zijn!! Gaaf. Als tiener zat ik altijd verknocht te kijken naar tennis, als André speelde....haha lekker ding die Agassi, en zo lekker tegendraads en eigenzinnig. Haha dat had ik toen al in me. Hele gesprekken heb ik met de mannen gevoerd, 2 konden een beetje Engels. E.e.a. te weten gekomen over Armenië, thuis nog es googlen voor de geschiedenis. Interessant. De grote groep ging op een gegeven moment weg en ik bleef over met Levon en oom Agassie, alias Unlce Bens, alias Summu. M'n glas werd telken malen bijgevuld met Vodka uit mijn en hun fles. Leuk joh, dubbel zien. Intussen maakte ik me wel langzamerhand zorgen om Allan, want die had er allang moeten/kunnen zijn. Na 1 keer voor niks naar de straat gerend (wankelend )te zijn bij het aankomen van een motor, was het de 2e keer wel raak. Om een uur of 11.... Gelukkig maar. Tas was terrecht, en ongelooflijk maar waar, alles zat er nog in. Zelfs de zakmessen. Allan een Vodka-Redbull en daarna ook nog wat klare Vodka en al waggelend zijn we rond 1h naar onze kamers gegaan. Dat Allan boven de pot heeft gehangen en dat ondanks dat ik stil lag het toch aan de binnenkant van m'n ogen tolde, dat meld ik maar even niet hihi Alleen onze motorbroek, jas en boots hebben we uitgedaan, de rest aangehouden...dat was makkelijker Naast Ukranien 'friends' nu ook Armenien 'friends'. Geweldig toch. Weder om: I feel good (nananana-nana-na) Dag 7: vrijdag 17-06-2011 Kharkiv (UA) - Stachanov (UA): 290km, zon, 25gr, brak...wonderbaarlijk hotel, sex (?) Om 10h schrokken we wakker…. Vandaag not so feel good…haha…brak… Sjok sjok… Gelukkig hoefden we ons niet om te kleden, we hadden onze kleding nog aan. Haha…slecht… Na big hug met Agassie en Levon zijn we richting de Russische grens gereden. Eerst binnendoor, errug mooi weer. Veel gaten, dat wel, maar wel gaaf. 2 lada’s slalomden voorons heen, net rally rijden. Toen we volgens onze route de M03 moesten oversteken, hebben we besloten deze maar te nemen. Iets sneller, en makkelijker, minder concentratie nodig. Veel water gedronken…. Tja meer

heb ik niet echt te vertellen over deze dag… Wel lachen. Nog meer lachen was het toen we een hotel gingen zoeken. We waren in een ghetto dorp beland: alleen hoge flats, veel industrie. Sowieso veel industrie met stinkende fabrieken in dit deel van Oekraïne. Bij een stel zwaaiende mensen zijn we gestopt om naar een gastiniza te vragen. Een hele horde met aangeschoten kinderen en juffen/meesters kwam op ons af. Allemaal wilden ze op de motor, foto’s, foto’s met ons er bij op. Wel leuk. Een meneer heeft me uitgelegd dat hier geen hotel of iets dergelijks was, doorrijden tot Stachanov. Dat hebben we maar gedaan. Omdat we geen zin in zoeken hadden, politie auto aangeschoten: ‘gastiniza?’. Hij probeerde eerst uit te leggen, maar voorrijden was makkelijker Bij een groot gebouw wezen ze, dat moest het zijn. Mmmm....het zag er niet uit als hotel. Wij naar binnen, en een niet al te vriendelijke vrouw zij dat we goed zaten. Na de kamer gezien te hebben, zijn we daar gebleven. We hadden alleen de badkamer nog niet gecheckt. Badkamer?? Wat is dat?? hahaha. Douche was er niet, ja een kraan, waar boven uit water kwam. Warm water in de wasbak - die van ellende bijna van de muur viel - was er niet. En een deksel op de toilet-water-bak: toch nergens voor nodig?. Je kunt immers zo aan het touwtje trekken, net boven het water peil. Maar, er liepen geen beesten, dus prima donna. Allan had nog de mazzel dat ie z'n tanden heeft kunnen poetsen en gezicht kunnen wassen. Bij mij was het water op.... Waarschijnlijk zetten ze 's avonds de pomp uit. Doorspoelen van het toilet wil dan ook niet meer. Doorspoelen van het toilet ging sowieso al niet zo denderend best. Ik heb erg om m'n eigen grap gelachen: een drol in een draaimolen. No way dat ie weg wilde!! haha ik zit nu zelf te schuddebuiken bij de herinnering. Anyway, toch m'n tanden maar gepoetst, en vanuit m'n camelbag water over mn borstel heen gespuugd om deze te ontdoen van tandpasta En toen waren we er nog niet. Want vanuit de kamer naast ons kwamen allerlei kreunende geluiden, gebonk (met hoofd tegen muur waarschijnlijk) en een krakend bed. NEEEEE HE. Vies zijn ze!!! Of gewoon jaloers ikke?? Dat weet niemand, das geheim hihi. Dan de TV maar aan. Vies en stinkie zijn we later maar gaan slapen, al hopende dat we morgen niet onder de beestjes zitten.... Ervaring, ervaring. Dag 8: zaterdag 18-06-2011 Stachonov (UA) - Volgograd (RUS): 530km, zon, 28gr, lange dag, natuurverschijnselen, grens Russia en welcome in Russia!! Best op tijd zijn we vertrokken. Het was goed warm. We hadden een binnendoor weg uitgekozen. Mooie weg, reed lekker door. In dit deel van de Oekraïne was nog steeds veel industrie en dorpen met hoge flats. Echt Sovjet. Verder waren er hele rare heuvels. Waarschijnlijk iets met delfstoffen. Zal m'n Oekraïense collega es vragen. Heel apart. Rond 1 uur waren we bij de Russische grens bij Luhans'k / Donesk. En er stond maar 1 auto voor ons!! De douaniers waren vriendelijk en ondanks dat er een heel koppel mensen aan kwam lopen vanuit een bus, waren we Oekraïne zo uit. Toen werd het spannender: Rusland in! Ook hier waren de douaniers vriendelijk en behulpzaam. Ze hadden zelfs invulformulieren in het Engels!! Ze vroegen of we de tassen open wilden maken...ikke: liever niet (met gezichtsuitdrukking laten zien). Ze vroegen wat er in de tassen zat, wij: kleding, schoenen, eetspullen, alles uitgelegd met handen en voeten Tot slot de vraag: drugs? kalasnikovs?? haha, ja tuurlijk, die zitten er ook in.... pfffff. We mochten door!! 1,5 uur, viel dat even mee!! Gaaaaf!! Russia. Weer een heerlijk thuis gevoel hier. Mooie heel heel ver gezichten. En aparte natuur verschijnselen: een en al soort van rivierbeddingen. Zoiets heb ik nog nooit gezien. De foto's volgen nog De weg was verder ook nog es goed, dus lekker veel om ons heen kijken! We wilden eigenlijk in 1x door naar Volgograd, maar we waren beide erg moe. We hebben nog ff een half uurtje de ogen gesloten, ff tukken. Daarna ff wat eten en toen ging het weer helemaal goed. Er stopte nog een auto, de meneer zei dat we niet in het gras moesten liggen, ivm prikbeesten, koorts enzo. Hoe aardig!! Na nog een uur gereden te hebben en nog 2h van Volgograd verwijderd (waar we rond 21h zouden arriveren) toch maar overlegd om onderweg een motel te nemen. Het is geen wedstrijd! Stom stom....nog geen Roebels gepind....en het motel wilde geen dollars..... K*t.....dan toch maar door..... We zijn op een gegeven moment achter 2 bikers blijven hangen, zij weten waar de politieposten staan, das handig ivm de snelheid. Rond 21h15 in Volgograd!! In het donker intussen. Eerst maar es pinnen. En toen opzoek naar een hotel. Je denkt toch niet dat die te vinden was??? Sjonge jonge....net de verkeerde wegen gepakt denk ik.... Bij 2 hotels/motels gevraagd, maar dat was

niks: motor konden we slecht kwijt, of gewoon niet echt wat. Iets verder doorgereden en 15km buiten de stad een motel gevonden. Mooi. Goeie kamer, aardige mensen. 12 uur op de motor gezeten / onderweg geweest, dus best nog trek. Heerlijk nog 2 eieren, brood, salade en chips gehad! Daar leven we op these's days. Haha wat snakken wij naar een heerlijke vegetarische burger We hebben in onze kamer heerlijk kunnen douchen en toen te bed! Wel eerst nog ff naar de Grote Beer gekeken, erg mooi hier (knipoog). Annekedotes: - tot nu toe 3748km gereden - we leven op salade, brood, eieren en appels - we hebben nog steeds dezelfde onderkleding aan (behalve unterhoses) - 1 onderbroek aan, 1 uitspoelen en mee, meer is dus echt niet nodig - na 8 dagen toch maar es schone sokken aan, ik kon de andere bijna rechtop zetten - lange dagen maar heel oké - warm hier, 20-30 graden, zon; af en toe een bui - m'n Russisch wordt steeds beter - foto's komen nog wel een keer....kost me nu te veel tijd, geen zin in...(sorry) - elk glas Vodka die ik neem: 1 voor mezelf en 1 voor Boaz.... Dag 9: zondag 19-06-2011 Volgograd (RUS): 40km, zon, 30gr, Volgograd, bandenshop, spullen uitzoeken, internet café Eerst hebben we lekker uitgeslapen. Daarna onze spullen maar eens onder de loep. Er moet gewicht af. Schoenen: niet nodig; te veel kleding: weg ermee; kaarten tot nu toe, Lonely planet van Kazakhstan en Rusland, 2 leesboeken: ook weg ermee. Ook Allan stuurt wat terug naar huis. Morgen, maandag naar de postoffice dit regelen. Na een verlaat ontbijt (hetzelfde als we gister hebben gegeten als diner), zijn we naar Bikecity34 gegaan, alwaar onze nieuwe banden liggen. Mmmm zoals verwacht, gesloten.... Toch even gebeld en de eigenaar is gekomen met tolk. Allan had z'n achterwiel al gedemonteerd, maar helaas, het werd toch echt morgen. Morgen om 10h zijn we aan de beurt. Gelukkig dat ik aan het meisje die vertaalde vroeg hoe laat het nu was: 16h. 16h?? 15h toch?? Haaaaa weer een uur door de tijdsgrens heen, maar goed dat we dat weten!!! Allan en ik zijn na afscheid te hebben genomen ons eigen weegs gegaan. Het meisje en een vriendin en vriendje hebben mij naar een café gebracht waar ze WIFI hebben, daar zit ik nu al 2 uur te typen...inhalen van de afgelopen 3/4 dagen. Door de lange dagen en gezelligheid met de Armeniërs is schrijven er nog niet van gekomen. En wees blij, ik ben intussen sommige details Ik werd hier wat opgehouden door 2 kwijt, anders werd m'n verhaal nog langer haha mannen. 1 was een biker, de ander de vertaler Leuk ff gekletst. Blijft erg leuk nieuwe mensen te ontmoeten. Nu zo dit gezwets uploaden en dan maar es op m'n bike stappen om nog wat van de stad te zien. Voor mij zijn de steden op dit moment niet zo belangrijk. Dat komt nog wel een keer. Dit keer is het de reis naar Mongolië. Ik kom zeker nog es terug, om meer van de Oekraïne te zien en dit gedeelte en andere delen van Rusland. Daswiedania! -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 11: dinsdag 21-06-2011 Kazakhstan!: WAT GAAF!!! Later meer van Maggie, geen internet daar... dus even via de webmaster-SMSdienst Greetz, de Webmaster Dag 13: donderdag 23-06-2011 Garmin gestolen:

Garmin gestolen. Verdrietige Maggie :( ... Weg 700 euro, weg waypoints, kaart en muziek... Allan heeft nog navi en ik heb de goeie kaart. Nieuwe opsturen naar Kaz is geen optie. Verder mooi hier! Vooral de gravel + zand Later weer meer van Maggie, geen internet... dus even via de webmaster-SMS-dienst Greetz, de Webmaster --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 10: maandag 20-06-2011 Volgograd (RUS) - Middle of Niks (RUS): 192km, zon, 28gr, nieuwe bandenjes, post in Rusland = als dikke poep in een trechter Hehe....toch een paar kilometer afgelegd. Na 3x verkeerd te zijn gereden hadden we eindelijk Bike city weer gevonden. Ik denk dat de Vinex wijken als in Almere / Lelystad de Russische steden hebben afgekeken om een zo moeilijk mogelijk doolhof in elkaar te flansen Hier is het ze in elk geval goed gelukt (charme?!) Iets te laat, doch nog op tijd kwamen we aan, de monteurs waren er nog niet. Om 12h hadden we de banden schoon om de velgen, klaar om te gaan... zou je denken. Terwijl Allan met de monteurs de banden aan het verwisselen was, ben ik met onze vriendelijke tolk Helen formulieren aan het invullen geweest voor het verzenden van 8 kilo kleding, schoenen en boeken. Dit zou ons 240 euro gaan kosten had ze nagevraagd (via soort DHL)..... Amaj das veel geld. Maar wat moet dat moet. De Chief (Roman) had nog een grap: of we dit thuis niet hadden kunnen bedenken.... grapjas. Toen hij echter hoorde dat het zenden zo duur was, viel hij bijna van z'n stoel. Alles werd omgegooid en een nieuw plan gesmeed. Na enig bel werk en het optrommelen van een vriendinnetje van Helen (Nathalie) om als chauffeur te dienen, zijn we met spul en al naar het postkantoor gegaan. Dit was rond 14h. Heel veel papiertjes hebben we (Allan en Helen) moeten invullen: Russisch, Engels, driedubbel en elke kledingstuk moest beschreven worden, waaronder elke onderbroek (...), behalve die van mij, want die werd na een lach van de postdame maar stiekem weggefrommeld tussen de spullen, hihi. De boeken moesten vervolgens via een ander loket. Nou, we wogen bijna een ons intussen. De mededeling: de spullen arriveren ongeveer tussen 2 week en 2 maand in Nederland deed enig twijfel rijzen in onze vertrouwensband met de Russische post. Maar je weet het niet, dus moeder van moeder van Allan, ga alvast maar bij de deur zitten, want over 2 maand komt er misschien wel pakje Al met al heeft het ons 6 uur gekost, maar wel 200 euro bespaard... En ook was het leuk: Helen heeft ons erg geholpen, zonder haar hadden we helemaal niks gezonden; Nathalie heeft braaf in de auto gewacht tot we na ongeveer 3 uur weer uit het postkantoor kwamen; Tussendoor hebben we met de Chief en Helen geluncht, wilden ze heel graag, en nee we mochten niks betalen. Heel leuk, beetje kletsen met elkaar, Helen als tolk; De bandjes zaten er om; En tot slot de foto shoot: de rondborstige Helen op very high heels, naast mij met m'n helmet hair en op stinkie bikerboots. Zoek de verschillen hihi. Maar zij gaat niet op de motor naar Mongolië, zo klets ik het maar weer mijn kant op Foto's volgen nog!! Rond 18h zijn we de stad ontvlucht, richting Astrachan. Net buiten Volgograd nog een paar gasleidingen, een elektriciteitscentrale en nog wat andere gas gerelateerde dingen op de foto gezet (spionage??). Maar hoezo onderhoud?? Hoeft helemaal niet als ik dat hier zo zie Afdeling TO kan worden opgedoekt Verder buiten de stad: niets, leegte, uitgestrekt, vlaktes. Met heel af en toe eens een dorpje, verlaten of bewoond en af en toe een geiten en/of koeien hoeder met kroost. Zo gaaf!! En een ondergaande zon!! Na ongeveer 3 uur te hebben gereden, met ondertussen het maken van foto's, zijn we bij een heel gezellig Gastinaza beland. Huislijk gezellig kamertje, vriendelijke mensen en de motoren achter een hek. Nu proberen we een gesprek te hebben met een maffe Rus. Hij kan een beetje Doitsj, of te wel net zoveel Duits als wij Russisch Dag 11: dinsdag 21-06-2011 Middle of Niks (RUS) - KAZAKHSTAN!!!: 368km, zon, 30gr, Volga, gevaar, welcome to Kazakhstan!!

Yeeaahhaaa, we zijn er nu echt!! Kazakhstan!! Vanochtend na wederom 2 gebakken eieren en een bakje salade zijn we op de motor gesprongen om langs de Volga allereerst naar Astrachan (RUS) te rijden, en daarna door te steken naar Kazakhstan. We hadden geluk met het weer, er hing een bui boven ons, maar gelukkig reden we de goede kant op, op een paar druppen na bleven we droog. In herhaling vallende: dit deel van Rusland is weer mooi. Weer....niks! Direct langs de Volga was het groen (misschien paar honderd meter), maar alles daarnaast was dor, geel, uitgedroogd. Om de 20-40 kilometer een dorpje, af en toe een kudde schapen of koeien, al dan niet onder begeleiding, en al dan niet midden op de weg staand Ook af en toe bedreven landen akkerbouw, met name aardappelen. Poter's uit Kommerzijl misschien?? We 'moesten' af en toe wel ff stil staan om foto's te maken. Astrachan is een erg grote stad. Veel industrie is zwaar in verval en staat leeg, daar tegenover grote nieuwe gebouwen, reeds klaar of nog in aanbouw. De brug over de Volga was subliem. Zo jammer dat we daar niet ff een foto-tje konden schieten. Staat wel in m'n geheugen. Genieten. Er was even een twijfel moment: McDonalds!!! Airco (want het was heeeet), schone toiletten.... Pikant detail wbt plassen in Rusland in deze regio: gevaarlijk! In de bosjes heb ik tijdens een 'pitstop' een dansje gedaan (geschikt voor candit camera), tjonge jonge wat een prikbeesten en ander vliegend gespuis. Op een toilet bij een tankstation ging zelfs Allan niet naar binnen: minstens 30 vette sprinkhanen en het wemelde van de prikbeesten. No way dat ik daar m'n broek van m'n kont doe Van Astrachan naar de grens was nog een uurtje. De weg was goed, dus konden best door rijden. We moesten nog een uitmonding van de Volga over, en wel met een ponton brug!! Gaaf zeg!! Drijvende ijzeren pontons net boven de waterspiegel. Beleving hoor! Lag ook nog een Russische sleepboot aan de overkant. Die hebben we ff vastgelegd Dan de grens. Bij de Russische uitgang ging alles heel gemoedelijk en vriendelijk. 1 van de mannen in charge daar was helemaal verrukt van ons, hij reed zelf een Suzuki GSXR, lachen. Een dame begon met ons te kletsen. Ze wilde van alles weten. En goed Engels dat ze kon. Ik heb haar gevraagd hoe ze zo goed Engels heeft leren spreken, ze bleek lerares Engels! Leuk!! De grens Kazakhstan inkomend was helemaal een makkie. Een onduidelijk persoon ging onze kentekens opschrijven en wij vulden een klein invulformuliertje in (met Engelse vertaling). Vervolgens de paspoorten laten zien, dat was post 1. Bij post 2 zouden ze onze tassen moeten controleren (deze dans waren we overigens ook ontsprongen bij Rusland uit. Mijn vriendelijke lach, en trieste blik bij het idee de tassen los te moeten halen deed wonderen), anyway, bij post 2 gingen ze geen tassen controleren, nee, 1 van de douaniers wilde graag ff een stukje rijden op de motor van Allan! Haha best tenger mannetje, hij kreeg hem geeneens van de standaard zelfstandig, en in de 1 was ook lastig, maar toch heeft ie een rondje gereden. En wederom de vraag (de vraag die we al tig keer hebben gehoord): Amsterdam? Marihuana??? Of we dat niet bij ons hebben, en niet dat dat verboden is (in hun eigen ogen), maar omdat ze het graag zelf zouden willen hebben Helaas, geen marihuana en geen kalasnikovs Binnen een uur stonden we in KAZAKHSTAN!! Wonderbaarlijk. De mensen lijken meer en meer op Temujin, Genghis Khan, wat gaaf. En iedereen is vriendelijk, mensen groot en klein zwaaien naar ons. We zijn blijkbaar bijzonder. Vanaf nu ook loslopende paarden in de landerijen. Een hoeder te paard kwam nog naar ons toe. Bijzonder mooi, de gezichten van de mensen hier. Zo mooi, zo puur. Natuurlijk, hard werken, weinig om handen, helemaal vergeleken met ons. Wel zeker de mensen waar ik diep respect voor heb en een verbinding mee voel. Tijdens het tanken, ongeveer 70km Kazakhstan in, was ik tamelijk moe. Voor de zekerheid nog even de tijd gevraagd: alweer een uur later!! 18h intussen. Tijd voor een slaapplek vonden we beiden. We hebben een zeer levendige kamer gevonden....anders gezegd: ze vliegen, kruipen, springen en vallen van de muur....enorme krekelachtigen.... Ik hoor jullie denken: 'maar die Margreet is een grote meid, is nergens bang voor'. Nou jawel hoor, voor dit soort onstuimige beesten wel! Gillend zat ik op m'n bed toen er een beest aan kwam vliegen richting mij. Misschien m'n mond maar dicht tapen vannacht...dat ze daar iig niet in kruipen.... Dit wordt me m'n nachtje wel.... Dan nog even een leuk bericht over Russen en Rusland tijdens deze reis tot nu toe: dit is een heel ander Rusland en zijn heel andere Russen dan hoe ik het vorig jaar heb gezien in West-Rusland (lijn Murmansk-St. Petersburg). De Russen zijn hier vriendelijk, hartelijk, behulpzaam. Verder zijn de wegen hier erg goed, dit ten opzichte van extreem slecht vorige jaar. Tot slot vrijwel geen politieposten en helemaal geen legerposten. We hebben niet 1x onze documenten hoeven laten zien. Een collegaatje uit Rusland had dit al verteld, en hoopte dat ik op een ander moment de

leuke kant van Rusland zou leren kennen. Dit is volledige gelukt! Een heel fijne ervaring. Nu zo proberen te slapen. Ik sluit mezelf op in m'n lakenzak. En op slippers naar toilet. Want zo'n beest onder m'n blote voet = Maggie tegen het plafond Dag 12: woensdag 22-06-2011 250km voor Atyrau (KZ) - Saghys (KZ): 487km, zon, 32gr, off-road, niet vast te leggen zo mooi hier, I'm a cowboy Als mummi ben ik gister te bed gegaan....helemaal in m'n slaapzak binnenhoes gewikkeld....overal hoorde ik beesten van de muur naar beneden vallen, of rond vliegen....vreselijk.... Toch maar op m'n zij/buik gaan liggen, zodat ze in elk geval niet m'n mond vallen mocht m'n cocon afzakken... Wel nog paar uur geslapen. Rond 10h zijn we vertrokken en tot Atyrau was het goed asfalt, en mooi! Best aantal foto's genomen. Kazakhstan, het land van grote leegte, van paarden, schapen en kamelen, het land van de lemen huizen, olie en ja-knikkers. En het land van de iets mindere wegen... Ongeveer 75 km na Atyrau was het (nog steeds) breed asfalt, en weinig spannend uitzicht. Ik zei tegen Allan, grote weg he, best zaai. En nog geen 50meter verder, niet te geloven: weg goed asfalt! Gaten, hobbels, grind, hele grote gaten, nog meer hobbels, nog niet zo slecht gezien tot nu toe. Ik denk dat we al met al 175km staand hebben gereden. Slalommen. Wel stoer, dat dan weer wel. Gelukkig best nog met een snelheid, kilometertje of 70 per uur. Bij Makat zei de navi wat anders dan de werkelijkheid was en ook de kaart kwam niet overeen. We zijn na dwars door het dorp te zijn gekomen, midden door de prairie gereden. Zandpad, heuveltjes, kuilen, hobbels. Alvast oefenen voor Mongolië Rond een uur of 6 kwamen we in een dorpje, maar geen gastiniza...40km verder op zou er 1 zijn. En ook al waren we al best moe, het was geen straf, wat is het hier mooi. Vrijwel geen verkeer, alleen af en toe een zandwagen, die alsof rally rijdt naast de officiële weg, en af en toe een vrachtwagen met ruwe olie. De wegen zijn hier trouwens zo slecht dat men naast de weg zandpaden heeft gecreëerd. Voor ons is de weg iets beter, omdat wij beter kunnen slalommen en omdat mulzand niet echt fijn rijdt... Nu zitten we in een gastiniza in Saghyz. Een klein hokje (2x2m) met 2 bedden. We hebben beide een kamertje met 1 bed voor de spullen en 1 voor ons zelf. Het was nog lastig kiezen: neem ik de alias broodplank, of neem ik de alias hangmat Stroom werkt goed hier, ik wilde een kacheltje naar buiten zetten (toch al te warm) en volgde met m'n hand de kabel naar het stopcontact onder het bed. Stopcontact?? Wat is dat?? Heel even stond bijna m'n haar rechtovereind, want ik kreeg toch optater... Kabels kun je blijkbaar ook gewoon open en bloot vastknopen aan stroomtoevoer, daar waar wij een stopcontact verwachten. Een douche is er niet, en het toilet is 100meter achter het gebouwtje: een hokje met een gat in de grond.... Ik heb 2 flessen water gekocht om m'n haar ff te wassen (jeukt als een gek na een dag rijden). Lachen toch... Vanavond kwamen er nog 4 grote Kamaz zandwagens aangereden, de truckers vonden ons erg stoer, ze hadden ons zien rijden bij Makat. 4 Kazaz trucks op de foto, met de truckers ervoor. Constatering: over het algemeen zijn de vrouwen ontzetten chagrijnig en erg bitscherig tot nu toe in Kazakhstan (naar ons en naar onderdanen), daarentegen zijn de mannen vriendelijk, willen weten waar we vandaan komen en zwaaien. En zoals altijd, kinderen zijn overal hetzelfde: de rennen, vliegen en lachen en zwaaien. Onze point-it woorden boek komt erg van pas hier! Als je het goed aanwijst vandaag een plak ham ipv kaas op ons ei. Pijnlijk dat niet op te eten, als je weet dat ze hier niet veel hebben. Nu m'n alias hangmat in. Gelukkig zonder beesten!!

Dag 13: donderdag 23-06-2011 Saghys (KZ) - Kotyrtas (KZ): 404km, garmin (navigatie) gestolen, verdrietige Maggie, 31gr, wild kamperen, Kazakhstan blijft mooi.... Erg erg kloten dag..... Mijn Garmin (navi) is gisteravond gestolen...(kwam ik vandaag achter). Weg digitale kaart, weg waypoints, weg muziek, weg 700 euro.... Stom stom, in een moment van minder oplettendheid... Kan vooral mezelf de schuld geven en, oneerlijke mensen zijn overal.... Na vanochtend 3x m'n tas op de kop gehad en de bedden tig-keer gecheckt te hebben, geconstateerd dat ie echt weg is... Ik heb flink gescholden, met een buiten hek gesmeten...maar wat kun je doen?? Bekeken of er een nieuwe op te sturen is, met Walter gebeld what to do, Ron gesmst voor wat nummers. Eerst maar op pad, want het is in Nederland 3uur vroeger.... Gelukkig

heb ik een kaart en Allan een andere GPS. Op naar Kandyaghash dan maar. De uitzichten bleven (ondanks mijn zuurpruim gesteldheid) adembenemend mooi. Uitzichten tot ver ver van hier, paarden en koeien af en toe op en langs de weg, vrijwel geen verkeer, om de 50 tot 100 km een dorpje. De weg was afgewisseld van goed tot slecht tot slechter tot overgaand naar het pad naast de weg Onderweg zijn we nog 3 enorm enthousiast zwaaiende zijspannen tegengekomen. 3 mensen uit Frankrijk en 1 uit China. Ze kwamen van Sjanghai en onderweg naar Frankrijk, op 3 zijspannen uit China. Errug leuk ff met ze te kletsen. Ze werk(t)en alle 4 in China. Bij Kandyaghash hadden we de keus: stukje Noord, via Aktöbe en dan via een grotere weg weer naar Zuid-Oost, of via een minder doorgaande route Zuid-Oost waarts. Dat laatste hebben we gekozen, omdat dat toch mooier leek. We hebben hele stukken op 1 van de zandpaden naast de weg gereden. Echt een rally gevoel, met een bak stof ons najagend, geweldig. Nog 3 olie trucks hebben we ingehaald, via de zandweg ze voorbij en vlak voor ze weer de gewone weg op. Ook nog luid toeterende trucks vanaf de andere kant, blijkbaar vinden ze ons echt tof Enige heuvels doemden op, weer een ander landschap. Shalqar, alwaar een gastiniza zou zijn, gingen we niet meer halen, te laat en geen zin meer. In een klein dorpje hebben we wat eten gehaald en vervolgens voor het eerst onze tent opgezet. Uit het zicht achter een heuvel. Wel gaaf hoor, je kunt hier zo van de weg af de wijde wereld in rijden. Deze dag stond wel in het teken van de gestolen navi. Ik heb tussen het rijden door gebeld en gesmst met Dieni van Rally Adventure Shop Zutphen, en aan haar gevraagd een nieuwe navi te organiseren, inclusief transport naar Astana, Kazakhstan. Dieni is druk op zoek gegaan, gebeld met DHL NL, DHL KZ, een hele puzzel. In plaats van 4 dagen hoorden we dat het DHL 7 dagen gaat kosten dat ding hier te krijgen, als het al aankomt en als het al 7 dagen is.... 3-4-5 dagen wachten in Astana?? Vrijwel geen optie...omdat we de spare nodig hebben voor echte calamiteiten. Heb mezelf een nachtje gegund er over na te denken/voelen wat het beste is. En nog aan Dieni gevraagd of Semey of Barnaul (RUS) geen optie is, daar zijn we immers later. Eerst maar m'n tent in. Wel ff wennen hoor. Koud gehad... shirt en trui aan en m'n motorjack over me heen. Volgende keer toch maar de slaapzak i.p.v. alleen de binnenhoes... (PS: ik heb dit pas dag 15 geschreven...nog niet eerder tijd gehad ivm laat in tent/kamer). Dag 14: vrijdag 24-06-2011 Kotyrtas (KZ) - Akshyghanak: 476km, 30gr, loooong day, tot 0:00h verdwaald in het donker, zand, 3x onderuit, slapen bij mensen thuis Tentje opgebroken, gegeten en besloten dat de navi opsturen naar Astana geen optie is, kost te veel tijd. Van het eerste deel van deze dag weet ik niet veel meer... (ik schrijf dit pas op dag 16...). Wel dat ik nog met Walter heb gebeld what to do, wel of niet de navi opsturen naar Semey. Hij zei te veel risico. Grote kans dat je het pas over 3-4 weken in ontvangst kunt nemen of gewoon nooit krijgt. Dieni gesmst, dat ik de navi wel in Zutphen kom halen. 1x 700 euro verliezen vind ik wel voldoende. Verder die dag, het laatste en meest spannende gedeelte: We wilden via Shalkar en Yrghuz naar Torghay. Na kilometers asfalt te hebben gereden, wat best heerlijk is na zoveel zand en dus inspanning hebben we thee gedronken in een cafeetje bij Yrghuz. Lekker, thee met melk. De mensen wisten ons te vertellen dat Torghay nog 120km zou zijn, zo'n 2h rijden. Op de kaart had ik al gezien dat het verder was, maar goed, misschien zat de kaart er naast. Eerst hadden we asfalt, maar al snel werd het naast de weg rijden over gravel/zand omdat de weg te slecht was. Eigenlijk was het slalommen op en af de weg, op en af het zand/grind. We hadden de pas er goed in. Echter...bij Nura ging het mis.... volgens de kaart zouden we een afslag hebben gemist, volgens wat mensen daar moesten we zus en zo.... maar dat zus en zo belandde bij een riviertje waar we onmogelijk doorheen konden.... Dan maar proberen om om het water (meertje en rivier) heen te komen. We zijn een stuk terug gereden over een soort strand, en links om het meertje. Eerst ging het prima, maar later.... Plotseling was er een pad dwars op de onze, met hoge randen. Iets te hoog en uit het niets.... Baff... daar lag ik... Balen, maar niks aan het handje, motor samen met Allan weer opgetild en verder. Vervolgens stonden we midden in de prairie in een hoog struikgewas.... En we konden niet verder... toch weer water. Dan maar terug... In het hoge struikgewas zaten grote, onverklaarbare en onzichtbare hobbels.... Maggie kon niet meer met de voetjes bij de vloer om te corrigeren...en baff....daar lag ze weer... bummer... Op dit hele stuk had ik minstens 4x m'n voorvering doodslaand tegen het eind van z'n veerweg.... en tig keer

de onderplaat aan de grond (en m'n stepjes). Niet zo heel fijn gevoel...gelukkig wel te handelen. Uiteindelijk zijn we wel weer in Nura aangekomen, waar we nog werden staande gehouden door een een of andere politieagent. Hij heeft wat gegevens opgeschreven. Waarom weet niemand, dat is geheim Na nog een keer een stuk terug gereden te hebben op zoek naar een mogelijk afslag verder om het water, heeft een bestuurder van een auto ons voor gereden. Eerst weer terug naar Nura... (dat was de 3e keer) en toen weer stuk terug de andere kant op (dat was ook de 3e keer) Inmiddels was het een uur of 8 en werd het al donker. We reden op een zandspoor, die we helemaal moesten volgen. Handig, al die aftakkingen....welke zullen we nemen? We zouden niet in het donker rijden, al helemaal niet off-road, maar nu ontkwamen we er niet aan. Tent opzetten was geen optie, het stikte er van de muggen. Onderweg nog paar keer gevraagd of we goed zaten (aan de enige 2 auto's die we tegen zijn gekomen). De antwoorden wbt aantal kilometers verschilde van tussen de 'nog 6 km tot nog 170'. Daar heb je wat aan. Het zand was mul....en we reden niet hard. Ondanks dat ik al lucht uit m'n voorband had laten lopen, had ik af en toe geen grip.... 1x stepte ik bij, maar ging net wat te hard/raar, achterpoot schoot weg en dikke klap in m'n knie. Damm....pijn. Allan vroeg: stoppen? Ik: nee, doorrijden, anders wordt ie direct stijf en nog meer pijn. Naderhand ben ik nog 1x onderuit gegaan in het mulle zand. Mmmm dit belooft wat voor Mongolië.... Eindelijk zagen we lichtjes, rond een uur of 10.... maar helaas, klein dorpje, een man heeft ons weer naar het hoofdpad geleidt. Heel apart was nog wel toen ik voorop reed en het leek of ik recht op een muur afging. Dat was ook min of meer zo. Een rivierbedding, met aan de andere kant een steile helling. Cool om er bij op te rijden. En weer lichtjes....maar weer geen Torgay.... En intussen waren we bijna door onze benzine heen.... Er waren veel kinderen op straat, veel rumoer en spoedig waren er ook volwassenen. Wij gevraagd of er benzine was en een gastiniza. Geen gastiniza, maar benzine kon geregeld worden. We werden voorgereden door een auto naar een plaatselijk boerinnetje (ouder vrouwtje), alwaar jerrycans met benzine gevuld werden en overgegoten in onze motoren. Shell tankstation nieuwe stijl Dat was 1... Aan het mevrouwtje gevraagd of we hier niet konden slapen... helaas.... zelfs niet toen ik met geld stond te wapperen.... De bestuurder van de auto ging daarop bellen en rond een uur of 1 zaten we bij mensen (die voor ons weer uit bed zijn opgestaan) in een voor onze begrippen primitieve keuken en kregen we thee en brood met kaas, jam en salade. Ohhh wat voelde ik me ongemakkelijk... Ze keken ook niet echt vrolijk. En geen woord Engels.... dus iets vertellen of vragen ging moeizaam. Uiteindelijk hebben we toch nog wel gelachen. Wel weer een schrik. Ik zag op meneer z'n telefoon dat het 2h15 was..... in plaats van 1h15... weer een uur verschoven die tijd..?? Yep! 5000 Tenge wilden ze graag hebben voor overnachten. Prima! Dubbel en dwars waard. Ik heb er 6000 van gemaakt. Is omgerekend 30euro. Grappig was het moment dat we de keuken uit gingen naar de slaapkamer, er bleek nog een heel huis achter te zitten, Haha ik dacht dat we naar hun slaapkamer gingen, als enige mogelijkheid. Heel netjes waren in een best grote kamer 2 bedden op de vloer ingericht. Tip top. Omdat ik best last van m'n achterpoot en beetje last van m'n onderrug had, ben ik mooi op de daar staande bank gedoken. Geslapen als een roosje Wat een dag.... Dag 15: zaterdag 25-06-2011 Akshyghanak (KZ) - Arkalyk (KZ): 362km, 20gr, nat, glad, wegwerkzaamheden, beide onderuit, slapen bij een politieagent Na een goed ontbijt bij de mensen thuis en na het starten van mijn motor via de accu van de buurman (ik had m'n groot licht gister tijdens het tanken aan laten staan....hebben dat kreng het halve dorp door geduwd (mocht daar pertinent niet blijven staan ivm stelen...) pechdag alom ). Via een groot mul zandpad eindelijk in Torgay beland en vanaf daar via asfalt naar Arkalyk gereden. Het leek er op dat er gewoon asfalt ligt tussen Irghyz en Torgay.... Dat meen je niet!! Tja dat zie je niet in het donker, en sowieso lastig vinden in de wirwar van weggetjes en sporen. Of het echt zo is gaan we later nog es bekijken op google earth... We moesten nog 100km en ik had m'n zinnen gezet op om rond half 5 in Arkalyk in een gastiniza te zijn.... Maar toen waren er wegwerkzaamheden.... Een brug was weggeslagen en er lag een modderpad (leemachtig) als omleiding langs. In deze modderpoel stonden auto's tot hun assen vast.... geen optie. Allan op onderzoek uit. We zijn rechts van de weg het gras ingereden, door de tamelijk droogstaande, doch slippery sloot gereden en aan de andere kant de wal weer op. Ook al twijfelde ik met m'n poot, dit wilde ik zelf doen. Dit is Long Way Down! Helaas hield dat Long Way Down nog niet op. Uiteindelijk hebben we over een afstand van 60km bezien kilometers

door een zeer zeer glad leemsubstantie aangemodderd.... Mijn voorband rolde niet meer....spatbord helemaal volgelopen met zware blubber. Dit met een houtje wat weg geraspt, stukken door gras waar mogelijk, etc etc. We ontkwamen er niet aan dat je het af en toe echt niet onder controle hebt... Zelf ben ik 2x onderuit gegaan en 1x vanuit stilstand omgevallen (voet gleed weg) en Allan heeft een pirouette gemaakt (das niet echt lachen om te zien). Zwaar, die 230kilo weer op tillen (de motor hoor, niet Allan). We zagen er niet uit...en de motoren ook niet. Als 2 biggen die lekker hadden lopen rollen in de drek. En de motoren ook overigens Rond 8h waren we dan eindelijk in Arkalyk.... Ik heb een meneer (die er wel sportief en oké uitzag) aangesproken voor een hotel. Deze meneer leunde tegen mij en m'n motor aan zodat ik bijna omviel.... 3x raden waarom hij leunde.... Uit z'n snuit kwam zo'n walm, dat ik niet meer hoefde te raden.... Nee he.... Toen nog een andere meneer gevraagd en wat ik begreep konden we bij hem slapen. Hij liet me 2x z'n pasje zien, hij was 'inspector' (of zo iets) van de politie... daar was ie blijkbaar trots op haha. Tja wat doen we...hij was wel erg enthousiast over ons en onze reis en motoren. Toch maar mee gegaan... je weet het niet... Hij had een douche.... We werden geleid naar een caféachtig ding en al snel werd duidelijk dat de motoren binnen moesten staan. Haha in een bijgebouw van het café. Een gammele balk werd gehaald, deurtjes gingen open en rijden maar. Bij het gewicht van Allan z'n motor bezweek de balk al half, maar ook hier wilde ik het wel zelf handelen. Hoppa, naar boven met die geit, en weer naar beneden, op de gladde mooi schone tegels. Daar stonden we dan, in een voormalige feestzaal of iets dergelijks, onder de modder. Lachen, dat maak je niet vaak mee!! Man en vrouwtje hebben ons naar kamer/appartement gebracht en na een douche in een gammele badkamer annex toiletruimte (plankjes en bakstenen houden de boel min of meer op hun plek) hebben we heerlijk gegeten in het café. De meneer werd wel wat annoying... Hij zat zowat met z'n kop in mijn soepkom, waarschijnlijk omdat ie niet goed zag, lekker rustig eten was er niet bij. Hij wilde van alles weten, en vertelde dat hij inspector bij de politie was, z'n 3 kinderen bij de politie zitten, en iets met een foto van een 1 of andere president (dat heeft ie echt wel 3x verteld). Wees er maar trots op, politiefamilie hahaha. We snapten elkaar volkomen niet....hij geen Engels, wij geen Russisch. 1 ding was wel duidelijk, hij was een echt baasje. Morgen MOETEN we naar het museum. Ruimtevaart. Belangrijkste ruimtevaarts-oort, Kazakhstan. Haha, lekker belangrijk. Allan mag gaan, ik sneak me er wel tussen uit. FF rust Het mevrouwtje was wel errug lief. Goed verzorgend. Heerlijk thee met melk gedronken, ehhh ik bedoel melk met thee. Eerlijk waar, we kregen een kop melk met een theezakje erbij. Heerlijk gewoon!! Genieten. Al met al lekker gegeten en gedronken en na een nachtzoen van het mevrouwtje heerlijk te bed. Dag 16: zondag 26-06-2011 Arkalyk (KZ) - Atbasar: 293km, 20gr, buien, corrupte politie agent, asfalt, luxe hotel en aller-heerlijkst: patatjes met mayo Om 10h hadden we afgesproken met de agent in kwestie. En na een gebakken ei zijn Allan en hij naar museum gegaan. Ik heb ingepakt en met terugwerkende kracht m'n dagboek bijgewerkt. Toen we om 13h klaar waren voor vertrek, riep oom agent ons bij hem, hing een zielig verhaal op (zo leek het althans), en verwachte 15.000 Tenge van ons, of te wel, 75 euro!! Wat denk je zelf?? Ik had e.e.a. al voorgerekend, het was 6000-7000 waard max. 8000 kon die krijgen, no way meer. Bummer, we hadden net niet genoeg en dollars wilde ie niet. Wij achter hem aan naar (what??) politiebureau?? Bank hadden we gezegd!! Ik denk: jaaaaa, hij daar vriendjes en wij straks een kalasnikov tegen ons hoofd. Haha, bleek daar een bankautomaat binnen te staan. Ik hem 8000 Tenge betaald en hij kon nog lachen en hij vertelde nog steeds aan jan en alleman dat we uit Galandieja kwamen, opweg naar Mongolië, op onze dikke GS ( ) Het begon te onweren en de agenten maanden ons naar binnen. De route naar Atbasar werd nog 1 keer uitgetekend en als toetje gingen we op de foto: Allan met een dikke gun in z'n handen!! Naar Atbasar ging werkelijk als een zonnetje!! Alleen maar asfalt! Heerlijk voor een keer. Onderweg tanken was nog een hele happening: we werden naar weer een ouder vrouwtje gebracht en wederom werden er jerrycans gevuld vanuit een grotere jerrycan. Zie, Shell timmert echt goed aan de weg!! En girlpower natuurlijk Tijdens het eten van een appel en een banaan iets verder op had Allan al gauw het hart van een zeer charmante vrouw harden doen kloppen. Goedlachs was ze wel: van het halve gebit dat ze nog had, was daarvan de helft verguld met gouden tanden en 1tje precies midden onder. Ze was niet bij hem weg te slaan. Haha wat heb ik gelachen. Het halve dorp liep uit naar ons: de kids die hadden helpen tanken, 2 kleine jongetjes,

een auto die stopte, onvoorstelbaar. We worden zo langzamerhand een attractie Het is wel echt genieten hoor. Vooral die kinderen, met de nieuwsgierige blikken en vragen stellend als: hoe hard kan de motor, wat zit er in de tas en een big smile omdat ze een Engels woord kennen 'good bye'. Heerlijk. Om 18h, na 4,5h onderweg (kost wat tijd een appel eten )stonden we zowaar bij een hotel! En luxe! Vieren meiden stonden stiekem al bij de ingang naar buiten te gluren 'wat komt daar nu aan?'. Toen ik de deur open trok, stonden ze daar nog, op een rijtje, mij ietwat schaapachtig, doch met een glimlach aan te kijken. Op de vraag 'gastiniza?', kreeg ik een volmondig JA te horen! Bij het zien van de kamer was ik al om: netjes, schoon, douche, perfect!! En dat voor 35euro! De hele horde liep met me mee naar buiten en liep achter ons aan naar de parkeerplek voor de motoren naast het gebouw. En giebelen die meiden. 1tje sprak Engels. Niet goed vond ze zelf, maar ik vertelde haar dat we al 4 dagen niemand gesproken hadden die ook maar iets van Engels kon. Allemaal zijn ze 1 voor 1 met mij op de foto geweest. Ze waren helemaal uitgelaten en in de war. Wat leuk. Heerlijke mensen. Constatering: de mensen (vooral vrouwen) zijn hier vriendelijker dan in het Westen van Kazakhstan, dag en nacht verschil. De vrouwen zijn goedlachser en schreeuwen niet zo. Onze vieze bovenkleding en laarzen hebben we in de garage gelegd, anders hele hotel vies. In onze lange onderbroek en op slippers zijn we het hotel binnen gegaan. Errug sexy. Maar ik ben het al gewend, zo loop ik er continue bij als ik geen motorkleding aan heb (foto volgt haha). Mijn tassen werden gedragen en het Engels sprekende meisje week niet van mijn zijde. Ze wil heel graag beter Engels leren. Alles wat ze kende was van internet en boeken. Engelse les hebben ze niet. Ze is wellicht de enige in heel Atbasar die Engels spreekt!! En best goed ook nog. Knap hoor. Haar droom is translater te worden en ze wil dit graag studeren in Moskou. Engels en Frans wil ze kunnen. Meisje van 16, met visie, dat zie ik graag. We hebben tijdje zitten kletsen en email uitgewisseld. Zal es een paar boeken opsturen hier naar toe, wie weet komt dat aan, het is te proberen.... En toen........ patatjes met groente, o zo lekker, ik leek wel een zwerver zo zat ik te eten... zo genieten... (haha we zijn niet zielig hoor, maar na 2 week brood met gebakken eieren is iets anders wel een erg welkome verrassing ). Tot slot: zondag, wasdag Na 15 dagen leek het me vanochtend wel es lekker een schoon hempie aan te doen (hij's zwart, dus zag er nog oké uit hoor hihi), en nu in het hotel was het wel het moment om m'n sokken, hemd, minstens tien dagen gedragen shirt en lange unterhose es in de tobbe te stoppen. Een tobbe in de vorm van: plastic zakje in de wastafel, beetje Ariel erbij, warm water, perfectomundo! Het water wat er af kwam was bruin. Haha weet je in elk geval wel waarvoor je het doet. Sokken maar ff als laatst. Die lopen toch niet weg, staan immers stijf uit. 'Vies zijn jullie' hahahahaha. Dag 17: maandag 27-06-2011 Atbasar - Astana: 257km, 16-24gr, buien, Astana, navi gezocht, Ipod gekocht, lekker hotel, INTERNET!! Vandaag ook weer een verbindingsroute: asfalt. Wel nog een paar wegopbrekingen gehad, maar dat ging allemaal goed. Rond 15h hadden we een goed hotel gevonden, met bewaking over onze motoren. Na inboeking allereerst bij de receptie gevraagd of er een naaister in de buurt zit. M'n gulp is al een aantal dagen stuk, en dat ziet er natuurlijk niet uit.... Broek weggebracht, over een uur klaar, 2,5euro. Kijk, dat is praat. Heb het mevrouwtje 5 euro betaald, zo'n mensje moet ook leven. Danke schön was wat ze zei. Leuk toch. En toen op zoek naar een Garmin/navi. Van Mongolië ganger Jan had ik een winkel en straat doorgekregen waar ik kans zou maken. Met een taxi zijn we er naar toe gegaan (op de motor zoeken in een vreemde stad heeft weinig kans). Pand was niet te vinden, althans geen navi's. Ergens gevraagd, bleek in parallelstraat, en dan nr10. Ik denk dat we wel 5 kilometer hebben gesjouwd, want het is geen nr tien, maar blok 10! Na enig zoekwerk de winkel gevonden, maar helaas geen geschikte navi. Uiteindelijk zijn we met een taxi in groot winkelcentrum beland en daar heb ik een nieuwe Ipod gekocht. In elk geval weer muziek!! De Dijk vooral. Te belangrijk. Best wel happy M'n gerepareerde motorbroek gehaald, regenbroek ook nog laten fixen (kruis stuk....is nie fijn kan ik je vertellen), en met wat eten en drinken lig ik nu languit op bed. Zo in de lobby van het hotel internet verbinding maken en jullie verblijden met heel veel tekst

<<< Tussendoor bericht >>>


* Totaal nu 6900km gereden!! Met GPS berekend en dus het meest nauwkeurig * Martijn Webmaster zZlaapkopZz, thanks voor de updates tussendoor!! Zal in Mongolië vast nog wel vaker gebeuren....als we tenminste bereik hebben met de foon.... * Dank dank voor alle leuke berichten op m'n gastenboek en via de mail!! Vind ik echt heel tof en leuk!! Helaas lukt het me niet telkens persoonlijk te antwoorden. Dat doe ik dan wel live in augustus -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 18: dinsdag 28-06-2011 Astana - Ekibastuz: 326km, 20-25gr, zon, na 2 dagen tamelijk saai nu weer mooiere uitzichten, heel erg belangrijk: MUZIEK !!! Vanochtend startte met een foto sessie van de 9 jarige Danoka, dochter van een dienstmeisje van het hotel. Gisteren was ze al niet bij ons weg te slaan, vanochtend wilde ze toch echt op de motor. Allan heeft een rondje met d'r gereden, een big smile van het meisje vanuit mijn helm. Na vertrek zijn we eerst op zoek gegaan naar een kabel voor mijn nieuwe Ipod die geschikt is voor m'n headset. Bij de 2e winkel (elektronica stond op de gevel, handig die Cyrillische letters kunnen lezen) is het gelukt! Helemaal gaaf. Heerlijk. Gister m'n Ipod al getest in het hotel met gewone oordopjes. Toen ik de muziek hoorde was ik zo blij dat ik werkelijk dacht: die navigatie kan me gestolen worden, ik heb muziek!!! Na ja… aldus geschiedde. De dag was heerlijk. De hele dag De Dijk geluisterd. Lekker meezingen en om me heen kijken. Natuurlijk ondertussen ook op de weg letten Ekibastuz is een ware industriestad. Er worden delfstoffen gewonnen (welke weet ik zo niet), en er zijn heel veel zandafgravingen. We reden op een viaduct en om ons heen was het 1 grote afgraving, tot in de verste verte. 'k zal Frans Verhoeven es vragen of we hier niet es kunnen trainen Na een rondje in de stad te hebben gereden een prima hotel gevonden, met een enorm grote kamer. Het internet café was gesloten helaas, wel heb ik alle foto's een beetje kunnen ordenen. Nu nog live zien te krijgen... Dag 19: woensdag 29-06-2011 Ekibastuz - Semey: 462km, 31gr, zon, weer een best saaie route, muziek doet wonderen, 2 mooie uitzichten, bergen in zicht Afhankelijk van de weg, goed of slecht asfalt, zand of gravel was de bestemming van vandaag Semey. De laatste pitstop vóórdat we Rusland weer ingaan. Het grootste gedeelte was tamelijk saai, desalniettemin goed te doen. Op 2 plaatsten hadden we uitzicht over de rivier, dat was erg mooi en een paar kilometer vóór Semey doemden er heuvels op.... Ohhhwww, spannend wat nog komen gaat.... Altai Mountains.... en dan Mongolië. Ik heb er erg veel zin in. De weg was goed, we hebben alleen af en toe een stuk gravel/zand gehad, daar waar ze met de weg bezig waren. Onderweg was nog wel leuk, we stonden net buiten een dorpje even te pauzeren, kwam er een politieagent aan rijden om te vragen waar we vandaan kwamen. Hij kwam speciaal voor ons, want na het korte gesprek (blijft lastig...Russisch) ging hij rechtsomkeert. Op dit moment zitten we in een hotel in Semey. Helaas ligt de internetverbinding van het hotel eruit.... Sinds 8h vanavond (het is nu 23h) probeer ik al verbinding te krijgen, ter vergeefs. In een internet café verderop heb ik geprobeerd foto's te uploaden via Flickr.... ook ter vergeefs. Zo juist met webmaster gebeld...mijn laatste redmiddel en hoop. Morgen gaan we een andere truc uithalen... Hopelijk morgenmiddag (donderdag) dat de foto's op m'n site staan. Dank je wel alvast Martijn. Je zult mij en een aantal thuisblijvers heel gelukkig maken (e.e.a. wel onder voorbehoud, de internetshop moet morgen dan wel om 8h 's ochtends open zijn).

Dan nog een: <<< Tussendoor bericht >>>


* Meneer Walt Disney heeft ons al die jaren flink voor de gek gehouden! Knabbel en Babbel komen helemaal niet uit Amerika! Maar uit Kazakhstan!! Je lacht je helemaal suf. Talloze kleine marmotachtige diertjes steken te pas en te onpas de weg over. Het lijkt er vaak op dat ze op de uitkijk staan of jij er aan komt, om dan vlak voor je auto of motor over te rennen (of dit niet halen spijtig genoeg). Als het oversteken dan gelukt is, gaan ze een paar meter uit de kant recht opstaan en met nieuwsgierige koppies kijken ze je dan na. Een paar keer heb ik een groepje Knabbels en Babbels gezien, met hun kleine knaaghoofden. In het begin waren het hele kleintjes (10cm), de laatste paar dagen beste mormels, centimetertje of 40!!! * Coördinatie vogels in de war: we hebben in totaal nu 6 vogels geraakt: ieder 2 gekopt, 2 een knietje (dit waren kleine, voor mij onbekende vogels) en Allan heeft 2 meeuwen frontaal tegen de motor gehad. 1 tegen de cilinder, en 1 op de kop in de voorkuip. Heel erg raar.... ze willen eigenlijk wegvliegen, maar als een boomrang komen ze juist weer op ons af. Meer dan eens hebben we voor ze gedoken, anders waren er nog meer slachtoffers geweest.... Heel sneu en vervelend.... * Kazakhstan, naast eerder genoemde, ook het land van: - het wielen wisselen - de openstaande motorkappen - de foto sessies: bij elke stop (eten/tanken/etc.) komt er wel een fotosessie aan te pas. Mijn motor is nog nooit zo vaak op de foto gekomen, al dan niet me iemand (kinderen als volwassenen, dames als heren) er op zittend, al dan niet met mij/1 van ons ervoor, poserend met de betreffende camera of mobiele telefoon eigenaar. * Eerder vergeten te vermelden: - de laatste 2 dagen zien we minder veel oude Oeral en Kamaz trucks rijden. Daarnaast: tussen Astana en Semey reden naast de Lada's nu ook veel dure en dikke auto's. - dag 16 en 17 heb ik veel akkerbouw en landbouw gezien. Wat er precies verbouwd wordt is mij onbekend. Het leek op iets grasachtigs. In een aantal dorpen waren handelsbedrijven met gloednieuwe grote landbouwmachines en dikke trekkers (dikke John Deers o.a. ) Ook grote mechanisatie/loonbedrijven gezien. * PLANNING weetje: we krijgen veel vragen en opmerkingen dat we zo snel zijn. Niets is minder waar! We liggen precies op schema!! Dag 20 zouden we in Semey zijn, dan hebben we nog zo'n 20 dagen voor het stukje Rusland en Mongolië. 20dgn:20dgn tegenover 7700km:3000km, ja dat klopt!! Nu hebben we per dag redelijk veel kilometers gemaakt en kunnen maken. In het Altai gebergte en vooral in Mongolië mogen we blij zijn als we 150km op een dag maken. 10 dagen hebben we als reserve, voor als er iets stuk gaat en/of als het minder snel gaat dan 'gepland'. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 20: donderdag 30-06-2011 Semey: xxkm, zon Het is nu 8h en ik ben eerder opgestaan om te pogen de foto's richting m'n webmaster te krijgen. Als dit is gelukt, ziet u dat ergens vandaag bovenin deze pagina!!! En natuurlijk onder FOTO's!! -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 23: zondag 03-07-2011 Ust Kan - Kosh Anach (RUS): 367km, nat

Altai, mooie natuur en uitzichten. 50km verwijderd van Mongolië. Dag 23 rustdag. Maandag de grens over! Alles goed hier. Spannend voor morgen! Internet laat nog ff op zich wachten. Groeten van de webmaster :) -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 24: maandag 04-07-2011 Mongolië: Wat MOOI hier! Ook rijdt er nu een Amerikaan met ons mee. Sneeuw, 0 graden :) Groeten van de webmaster :)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 26: woensdag 06-07-2011 Mongolië: Wat gaaf hier! Onwerkelijk, alsof het een schilderij is. Nu kamperen in the middle of helemaal niks. xXx

Groeten van de webmaster :)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Dag 28: vrijdag 08-07-2011 Numrug (MNG): Helaas niet zo'n goed bericht! Ulaanbaator ga ik dit jaar niet halen op de motor. Bij een gladde val, enkel gebroken. Hopelijk dinsdag of woensdag vlucht naar huis. Verder alles oké. Shit hapens... wel erg kl*ten, natuurlijk. Geen i-net... pas in NL weer, ben ik bang. Dikke zoen van een niet zo'n beste MaggieMagFly X Groeten van de webmaster :) -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Vervolg dag 20: donderdag 30-06-2011 Semey (KZ) – Zmeinogorsk (RUS): 230km, zon, 31gr, weer terug in Russia!!, glooiing en bos, heerlijk Het is nu 8h en ik ben eerder opgestaan om te pogen de foto's richting m'n webmaster te krijgen. Als dit is gelukt, ziet u dat ergens vandaag bovenin deze pagina!!! En natuurlijk onder FOTO's!! ---------------

Net buiten Semey werd het gelijk al mooi: glooiing, bos, een stukje Zweden in Rusland (moet je daarvoor dan helemaal hier naar toe zult u denken ). Tijdens een pitstop en tankmoment in Semonaicha, 20km voor de KAZ-Russische grens, hebben we onze laatste Tenge erdoor gejast. Op naar de één na laatste grensovergang! Kazakhstan uitgaand ging redelijk vlot. Wel hebben we voor de eerste keer de tassen van de motor gehad voor een check….met wederom de vraag of we ook pistolen mee hadden... Verder was het wat opsom- en invulwerk en papieren controle. Bij Rusland ingaand was het vooral wachten…. Een hekwerk + spijkergoot handmatig bediend en bewaakt door een douanier die auto voor auto, motor voor motor doorliet, hield ons nog even tegen. Na het hek getrotseerd te hebben, werden onze papieren weer gecontroleerd, stempels gezet en had ik zowaar nog sjans met de dienstdoende Russische douanier Was wel ff grappig. Allan moest z’n tas ook hier weer open maken. Hij deed dit tergend langzaam en op het moment dat ik bij de tassencontrole kwam, vonden de controleurs het waarschijnlijk wel welletjes. Ze wezen naar m’n tas, waarop ik uitleg gaf dat er hetzelfde inzat als die van mijn voorganger en wees tegelijkertijd naar m’n jas en schoenen (als zijnde ‘dat zit er in’). Ze geloofden het wel en gelukkig, ik mocht zo door. Weer terug in Rusland!! Steeds minder kilometers verwijderd van Mongolië! En nog meer glooiing, bergen en mooi uitzicht. Het asfalt ging al snel over in dikke, zware gravel, en na een paar kilometer besloten we toch maar wat lucht uit de banden te laten lopen voor meer grip. Hadden we dat maar niet gedaan…. Nog geen 100meter verder…weer asfalt… Bij een bandenshop hebben we wat lucht gekregen, maar omdat de banden heet waren verkeken we ons op de druk…nog steeds zat er veel te weinig in. Na ja, dan maar ff rustiger aan rijden. Bij de bandenshop heb ik nog in een Kamaz busje gezeten. Ik zei tegen de eigenaar: ja mozjna + wees naar bus + zei Galandieja, waarop hij zei: is goed, ga maar zitten… Haha dat bedoelde ik helemaal niet, desalniettemin erg leuk om ff in die wagen te hebben gezeten!! En gelukkig hebben we de foto’s nog, meneer heeft een fotootje van me geschoten. Als ik thuis ben ga ik onderzoeken of ik zo’n busje kan importeren naar Nederland. Misschien dat Philip, een Duitse Truck Trialer er wel aan kan komen. Dat zou werkelijk heel erg cool zijn!! M’n eigen Russische Zantmobiel En heel erg Gasunie ook hoor!! Gazprom service busjes zijn van dezelfde makelij! In Zmeinogorsk, 50km na de RUS-KAZ grens, hebben we nog wat Roebels gepind en aldaar op de kaart kijkend naar te passeren dorpen met mogelijk een gastiniza + kijkend naar de lucht leek het mij slim om in dit dorp te overnachten. Dit bleek een goede keuze, want op de klok in de hal zag ik dat de wijzers van de klok wederom een uur verder stonden. We hebben heerlijk gegeten: doperwten en champignons rechtstreeks uit blik, noedels, fruit en vodka koningsmaal M’n mamma belde nog als verrassing, heel erg leuk. Om 10h lag ik vervolgens gestrekt, ik ben als een blok in slaap gevallen Dag 21: vrijdag 01-07-2011 Zmeinogorsk (RUS) – Ust Kan (RUS): 395km, zon + (hoos) buien, bergen, rivier, gravel, geweldige omgeving, meer ontdekkingen Net buiten Zmeinogorsk hield het asfalt op en reden we weer op gravel. De weg lag er goed bij, en met een kilometertje of 90/100 per uur denderden we Oostwaarts. Mooie bochten, met als achtergrond bergen, bos, groen, grasland en gerst. Wat een lappen grond te bewerken, lappen grasland met koeien erop. Nog meer koeien, paarden en nu ook varkens op en langs de weg. In een dorpje, bij een bordje ‘let op, overstekende kinderen’ staken net 2 koeien over: foto Tussendoor, na ongeveer 2h rijden, hebben we precies op tijd gepauzeerd. We zagen de bui al hangen, en op het moment dat we onze lippen aan een kop thee zetten, raasden wind, regen en onweer over het eettentje. Hoe verder we het Altai gebergte naderen, hoe hoger de bergen en hoe mooier de uitzichten. We hebben zo’n 100km langs een rivier gereden, op een smal gravelpad. We passeerden 2 cowboys met een grote kudde koeien, en een apart gezicht was het, toen we ineens langs een soort camping kwamen. Er stond een 10tal aan tenten langs de rivier, met enige bedrijvigheid eromheen. Wederom heb ik een ontdekking gedaan….wederom zijn we voor de gek gehouden…: Na het zien van zoveel koeien rondwandelen en grazend op de groene bergweiden weet ik het heel

zeker: Milka koeien komen niet uit Zwitserland!! Komen dus echt uit Rusland he!! Even als Heidi en Peter!! Niks Oostenrijk!! Rusland!! Ondanks dat we 90% op gravel hebben gereden, met veel bochten en af en toe gladde, natte passages en ondanks dat we best veel foto’s hebben geschoten, hebben we veel kilometers gemaakt. Rond een uur of 7 zijn we in een redelijk groot dorp in een gastiniza beland met aardige mensen. Na zo’n dag als vandaag zal slapen geen enkel probleem zijn Tot slot toch nog even wat landinformatie (dingen die me te binnenschoten onderweg): Kazakhstan en Rusland: landen van grote roofvogels in grote getale, standbeelden van Lenin in veel dorpen en stadjes, tevens gedenkstenen 1941-1945. Kazakhstan: land van de harde wind, elke dag weer en land van de karnemelk met prik (wat is dat vies…). Nog 1 dag Rusland en dan Mongolia!!! Heel erg spannend!! Over en sluiten. Dag 22: zaterdag 02-07-2011 Ust Kan (RUS) - Kosh Anach (RUS): 367km, Altai in de regen, mooie plaatjes: bergen, rivier, sneeuw Na al een onrustige nacht werd ik wakker door een soort mix van geroep van mensen en loeiende koeien. Pal voor onze gastiniza passeerde een kudde koeien, gedreven door 2 mannen te paard. Wat een mooi gezicht. 5h in de ochtend, niemand bij de weg, dus het moment om koeien te verweiden, dwars door een dorp. Na wat foto’s maar weer te bed. Rond 9h, net toen we wilden ontbijten stroomde er een bus met mensen leeg om koffie te drinken in het tentje bij onze gastiniza. Het leken dorpelingen en het leek alsof ze in de bus hadden geslapen, t zag er allemaal wat wazig uit. Helaas heb ik niet kunnen vragen waar ze vandaan kwamen, en naar toe gingen. Had het wel kunnen vragen…dat lukt al….maar vervolgens verstaan wat ze zeggen… Dat komt dan nog wel Het regende dat het goot….bummer…. Als een ‘fatima-alsof’, getooid met een plasticzak om m’n hoofd heb ik de tassen op de motor getuigd. Beter dan met nat haar in de helm! We hebben zowel asfalt als mix van gravel en zand gehad… Ojjojjojj…zag er erg glad uit, en dat was het af en toe ook. Beetje rustig aan dan maar, Mongolië willen we in elk geval halen! Alvast wel al mooi wennen, voor wat komen gaat! Het regende maar door, waardoor ik er al snel achterkwam dat zelfs na reparatie in Astana mijn regenbroek zo lek is als een mandje… Bijna de hele dag heb ik met zeiknat ondergoed rondgereden… jegg… En balen natuurlijk… vorig jaar geen problemen mee gehad. Onderweg bij een cafeetje kwamen we 3 vakantiegangers tegen. 2 jongens en een meid uit Novogorsk. 1 jongen op de fiets, voortgetrokken door de jongen en de meid op een scooter!! Wat een belevenis zeg! 2000km in 20 dagen, en al 20 dagen in een tent geslapen. Bikkels hoor! We wilden eigenlijk slapen in Chibit, omdat we wisten dat in die plaats in elk geval een gastiniza zou zitten. Echter, waarschijnlijk hebben ze de plaatsnaam veranderd… we zijn het niet tegengekomen. Bij het checken van GPS en kaart bleek dat het volgende redelijk grote dorp nog zo’n 50km was. Mijn benzinemeter gaf aan dat ik nog zo’n 44km kon rijden…. Op goed geluk… Nadat de meter op 0 stond heb ik nog precies 2 km kunnen rijden. Net 2,5 te weinig…. Allan heeft me geduwd naar het tankstation die laatste kilometers… Thankz… De volgende keer toch eerder tanken (soms kun je er ook niet echt van op aan…de benzine is soms van slechtere kwaliteit hier). In Kosh Anach waar we waren aanbeland zag ik al snel een gastiniza. Blij!! Op het terrein was een aantal mannen een Yurt (Ger) aan het opbouwen. Ze waren direct afgeleid toen ze ons zagen en heel vriendelijk. Ook de huisbaas was vriendelijk. Reden genoeg om te blijven. De tentbouwers bleken uit Mongolië, harde werkers zo op het eerste gezicht. En handig met die Yurt. Mooi om te zien. Er liepen ook nog een soort bouwvakkers rond op het erf (zo zagen ze er uit). Later de avond sprak de Benjamin van het stel mij aan, of ik ook Engels sprak. En wat bleek, het groepje kwam uit Sint Petersburg. Ze werken voor een één of ander gas gerelateerd bedrijf, en zijn ingehuurd door Gazprom om een leiding aan te leggen tussen Rusland en China!! Hoe toevallig!! Ik had al een auto zien staan met Gaz erop, lijkend op een meetwagen

of zo iets. Dat klopte dus. Die jongens doen metingen over diepte, hoek, lengte, etc, waarna de leiding gelegd wordt. Bij de gastiniza zat ook een keukentje, zodat we zelf wat eten konden maken. Groente bijvoorbeeld!! Lekker! Douchen en naar het toilet gaan was ook nog wel een belevenis. Naast dat de toiletbril volledig disabled was (waar we nu wel aan gewend zijn…schijnen ze hier gewoon niet vast te maken), ging de deur van de wc niet dicht, en die van de douche ook niet… Onrustig toiletteren dus… Aangezien er tot nu toe alleen maar mannen in de gastiniza rondliepen werd douchen ook wel ff ‘anders’. M’n handdoek en m’n broek heb ik aan de deur gehangen, zodat het eerste zicht weg was. Gelukkig een gordijn voor het directe douche gedeelte zelf Bij het openzetten van de kraan vroeg ik me gelijk al af: word ik hier schoner van of juist viezer?? Het water stonk zo verschrikkelijk….en ook was het gelig… Na ja, de shampoo zal het wel goedmaken Dag 23: zondag 03-07-2011 Kosh Anach (RUS): 0 km, Altai in de zon, switch van gastiniza, lekker douchen?! We wilden vandaag eigenlijk de grens over naar Mongolië maar die scheen gesloten te zijn. Dat hoorden we gister van 1 van de Mongoolse mannen. Ik vond het niet erg, wel ff lekker niks, beetje uitrusten, met verslag bezig, foto’s op laptop zetten. Helaas konden we niet nog een nacht in dit gastiniza blijven. Ze waren volgeboekt (vooraf). Nadat we enige aanpassingen aan de motoren hadden gedaan (achterrem aangepast, stuur omhoog gekanteld, lamp Allan z’n motor vastgezet), hebben we ons boeltje opgeknoopt en zijn verderop weer neergedaald. Een gastiniza in aanbouw. Heel duidelijk kon je nu zien waardoor de huizen en gebouwen hier niet zo’n heel lang leven beschoren zijn. Ze worden voornamelijk in elkaar gespijkerd met triplex en zachtboard (wel op goede latten), en afgewerkt met purr. Ook bij dit gastiniza werden we hartelijk ontvangen. Het was er lekker rustig, dat vond ik wel fijn. Na terugkomst van de winkel bleek het gastiniza best populair. 2 andere kamers waren bezet intussen en ’s avonds alle 7. Een buurman kwam nog langs en wilde graag cognac met ons drinken…bedoelde het goed hoor… maar ik zat er niet zo op te wachten… dat hij om half 5 s middags al straalbezopen in z’n bed viel en sliep, zegt wel iets natuurlijk. Sneu eigenlijk. ’s Avonds was er nog een Rus uit Barnaul, dat was nog wel even gezellig. Hij kwam van de supermarkt terug met van alles: broodjes met aardappel, vodka, en speciaal voor mij een appel. Belevenis van de dag was wel: de douche. Hij zag er heel hypermodern uit: een cabine met stralen vanuit alle mogelijke kanten, luxe. Echter hij had zoveel knopjes en dingen dat ik hem eerst al niet aankreeg… Eigenaar erbij, aha, soort van joystick... Toen ik er eenmaal in/onderstond (alleen natuurlijk) was het eerst zoeken naar warm water. Vervolgens dacht ik slim te zijn en draaide aan nog een andere knop…dat bleek toch niet zo slim…want toen kwam er niet alleen koud water van boven, maar ook van de zijkant. Koud!! Gillen!! Lachen!! Tjonge jonge jonge….maak gewoon een gewone douche…die het doet… Al met al ging het daarna wel oké. Warm afgewisseld met koud en heet Bij het gebruik van de kranen in dit huis zat ook een gebruiksaanwijzing: doe een stap opzij want er komt een luchtbel… en bij het open in dicht doen: houd de kraan vast, want die zit los Wat is dat bij ons toch anders Dag 24: maandag 04-07-2011 Kosh Anach (RUS) – Tsengel (MNG): 178km, grens RuslandMongolië, motorrijders bij de grens, Amerikaan sluit aan, sneeuw, 0-8 graden, amazing Rond half 11 waren we bij de grens Rusland uit. We zijn een aantal motoren en auto’s voorbij gereden, helaas wel tevergeefs, want we konden achteraansluiten bij het loket (man in een hokje) ‘migration’. Het wachthokje ervoor was vol… Wel erg leuk: een motorrijder uit Tennessee, Amerika (met roots in Zuid-Afrika), 4 motorrijders op leeftijd uit Duitsland, 2 Portugese motorrijders en verder een stel Fransen in een busje, Oostenrijkers in een Unimog, een dame uit Alaska op de FIETS!, en Engelsen in een ambulance (om die achter te laten in Ulaanbaatar. Alle buitenlanders (om het zo maar te zeggen) stonden er al sinds een uur of 8 half 9…. Namelijk alle mensen uit Mongolië en Kazakhstan (veel Kazakhstanen in Mongolië vanuit verleden dus veel familie bezoek) werden voorgelaten/drongen voor. Met 10 paspoorten tegelijk drongen ze tussen de mensen in

de rij door. Tja, daar sta je dan, zo gaat dat dus… Wij, de laatkomers, hadden wat dat betreft geluk, alleen nog maar buitenla nders zoals wijzelf Na de migratiecheck zijn we een hele colonne auto’s voorbijgereden en sloten aan bij de motoren vooraan bij het hek. Erg leuk, beetje kletsen met iedereen, de plannen horen van elkaar. De motoren mochten op een gegeven moment door het eerste hek naar de paspoort en kenteken controle. Het was dringen aan het loket ‘formulieren invullen’, maar uiteindelijk is alles gelukt. De tassen konden gelukkig ook blijven zitten. Het laatste hek Rusland uit ging open en daar gingen we, 20km niemandsland in. De 22 jarige Amerikaan, Ben, trok al een tijdje met ons op, hij was alleen (ongewild, z’n moeder en oom waren afgehaakt, omdat het te zwaar voor ze was) en vond ons klaarblijkelijk wel gezellig. Prima wat ons betrof. Met z’n 3en reden we richting Mongoolse grens. Ergens onderweg was er nog een controle, bleek nog voor Rusland te zijn, en vanaf die post hield het asfalt ook ineens pats boem om. Blijft verbazend toch, zo’n overgang. 10km later: grote hekken, dicht, lange rij auto’s ervoor en de Duitse motoren vooraan met de vrouw op de fiets. De Mongoolse douane bleek pauze te hebben. Erger nog bleek later: de eerste auto’s stonden al 2uur te wachten, want het computersysteem van de douane bleek eruit te liggen. De situatie werd steeds grimmiger, vele auto’s toeterden en 1 vrachtwagenchauffeur leek al bijna door het hek te willen rijden. Uiteindelijk mochten de eerste auto’s door, dat was rond een uur of half 3. 1 van de Duitsers en ik stonden vooraan en met z’n 2en mochten wij nu door voor het invullen van een papiertje en 1e paspoort check. Tussen neus en lippen door werd ons door de dame in charge gevraagd of we ook geld wilden wisselen. Ikke: eehhmmm hier??? Raarrrr! Toch maar gedaan, tegen zeer slechte prijs, maar ja, dan heb je wat. Vervolgens mochten wij verder naar de volgende post. Op dat moment liep ook net een hele auto Kazakhstanen leeg. Ik stond er net voor in de rij, de Duitser erachter. Na nog enige afhandelingen en nog een keer een geldwisseltruc (nu middels een vaag briefje met ‘sorry, do you want to change money?’), waren we klaar. Intussen was het gaan sneeuwen (nee he..) en Allan en Ben (en ook de andere 3 Duitsers) waren er nog niet. Gelukkig mochten we blijven wachten aldaar onder de overkapping. Toen Allan en Ben aankwamen rijden schreeuwde ik gelijk: opschieten moet je, snel, voordat de auto’s leeglopen! Uiteindelijk zijn zowel de Duitsers als de Portugezen als wij vrijwel tegelijk de laatste poort doorgekomen Mongolië in. Het mooie Mongolië! Maar dan wel koud met heel veel sneeuw. Nog geen 50meter na de poort werden we weer staande gehouden: aansprakelijkheidsverzekering. Het schijnt te moeten en dus voor wat het waard is, hebben we het afgesloten. Intussen heb ik ook maar m’n regenpak aangedaan en plasticzakken om m’n voeten. Op naar de Mongoolse Altai. Ben had zich nu volledig bij ons gevoegd, na ons gevraagd te hebben of dat oké voor ons was. Ik vond het wel gezellig en Allan vond het ook prima, het is een aardige kerel. Nou daar gingen we. Een laatste zwaai naar de Duitsers, die doken direct een hotelletje in in het grensdorp, wij wilden in elk geval nog een stuk rijden, het liefst tot een gastiniza. Wat waren wij verbaasd van de uitzichten, de bergen, de vergezichten. Het was gewoon onwerkelijk. En ondanks dat het 0 graden was (of kouder) en het hevig sneeuwde (waardoor soms erg slecht zicht) genoten we. Hoge bergen, uitgestrekte dalen, hier en daar een Ger (Mongoolse tent). Het is niet te beschrijven hoe mooi, en het is ook niet vast te leggen op foto. De foto’s die ik gemaakt heb, halen in de verste verte de werkelijkheid. Daar zit een factor 10 tussen of zo. Ook leuk is, als je verkeerd rijdt, verkeerde pad, steek je gewoon overdwars over, door de middle of niks, om op het juiste pad te belanden. Op 2 punten hadden we geluk: over een rivier hadden ze reeds bruggen gebouwd. Op 1 punt hield Allan ineens in en doordat ik te dicht op hem zat (meer afstand dus), moest ik ook inhouden, maar het was zo hobbelig en sjompig dat ik m’n motor niet meer hield, plof….beetje jammer Ben heeft ‘m samen met me opgetild. Een stuk later was het best beangstigend: het spoor waarin we reden was ineens diep ingesleten door regen water. Bij twijfel/moeilijke punten is het in deze sport: gas open (of stoppen als het nog kan). Stoppen was in mijn optiek geen optie meer, we reden namelijk met een kilometertje of 70. Ik deed m’n ogen dicht en gaf gas…maar helaas….m’n voorwiel deed niet wat ik wilde, of wat ik had gehoopt, paar zwiepers links en rechts en toen ging ik best hard onderuit. Damnet… K*tzooi. Rider zat nog wel met d’r voetjes onder de motor, maar rider okay. Ben, die als achterhoede is aangenomen ) schrok zich een hoedje, gooide z’n bike neer en kwam helpen. Gelukkig niks aan de hand, motor deed het nog, rider deed het nog. Vooral een deuk in m’n ego en vooral ook: wat had ik beter / anders kunnen doen. Vrij weinig, ik deed het wel goed, alleen pech… Al met al hebben we 3uur rond gereden in het wonderbaarlijke landschap dat Mongolië heet. De Altai van Mongolië. Walter, bedankt voor deze tip!! Het is de omweg zeker waard! In Tsengel hadden we een hotel als waypoint en gelukkig er was plek. Anders gezegd, we waren de enige.

De motoren konden achter het hotel achter een hek. We besloten met z’n 3en op een kamer. 8euro p.p., helaas wel zonder water en zonder stroom Bij een supermarkt hebben we nog wat eten gehaald en toen op tijd naar bed. Tussendoor was er nog wel een dipje mijnerzijds…. Wederom heb ik me tijdens de reis wel voor m’n kop kunnen slaan (dit ook gedaan overigens). Ergens onderweg, vlak voor Tsengel kwam ik erachter dat ik mijn camelbak inclusief mijn zomerhandschoenen, Walter z’n handschoenen, kaart van Mongolië (die ik speciaal had laten printen en laten sealen), bikini en nog wat zaken ben verloren. Een‘Ik denk niet dat ik het droog houd’ (Acda en de Munnik) moment… De camelbak, de waterzak an sich (voor het continue kunnen drinken onderweg) en de handschoenen waren het ergst verlies. Ik heb nog geprobeerd contact te krijgen met 1 van de Duitsers die nog bij de grens waren, of zij hem zijn tegengekomen, maar helaas, die hadden daar geen bereik. Waar gaat het telkens mis op deze reis, dat heb ik me nu wel afgevraagd natuurlijk. Zelf denk ik: niet gewend om met anderen te reizen (normaal ben ik alleen), afleiding (het was druk bij de verzekeraar, achterop de motor gelegd, regenjas aan, tussendoor papieren aangeven en betalen en vriendelijk lachen naar de meneer. Maar ja... teruggaan was geen optie, de kaart hadden we ook niet gehad als ik Walter niet was tegengekomen, blijft over het water en de handschoenen. Uiteindelijk zal dat ook wel overkomelijk zijn. En het zal wel ergens goed voor zijn, om mij iets te leren. Het is in elk geval zoals het is. Het hotel was verder heel oké. Leuk aangekleed, echt Mongools. De bedden waren hard, maar desalniettemin toch lekker om te liggen, de WC was wel een hurdle…die was buiten…echt wel ff stukje lopen. Hopelijk morgen droog weer en wat warmer…. Dag 25: dinsdag 05-07-2011 Tsengel (MNG) - Middle of Mountains (MNG): 201km, 9-13graden, zon, bergen, uitzichten, niet vast te leggen, alsof een schilderij, 1e river crossing Gelukkig, zon. Ben heeft z’n banden gewisseld en Allan en ik hebben mijn handkap weer vast gezet, m’n koppeling bijgesteld, ook hebben we de stekker van ABS er uit getrokken, dus geen gedoe meer om dat knopje uit te zetten na elke stop. Altai in de zon, wat een genot. We hebben weer wonderbaarlijke natuur gezien. Sneeuw op de bergen (nu in de zon), groene bergen, zwarte stenige bergen, enorme valleien, gers in the middle of niks, mannen op paarden, mannen op motoren, canyons . We zijn de dag begonnen met zand en heel los zand. Het losse zand is best eng, je voorwiel wil telkens wegglijden. Het enige wat helpt is hard rijden, een kilometertje of 80, maar ja, als je dan gaat, dan ga je ook hard. Al met al heb ik het losse zand overleefd. Full concentrated. Even voor de beeldvorming: de paden zijn 9 van de 10 één en al kronkel! Het zand hield ongeveer op toen we bij een meer aankwamen en ging over op gravel, fijn. Wat mooi daar. 3 Gers eigenlijk op het strand, enorme uitzichten. Toen we stil stonden kwamen er al gauw 2 meisjes aan van een jaar of 4-5. Hand in hand, beide een roze strik in het haar, ons aankijkend, zonder enige woorden. We hebben ze ieder 2 koekjes gegeven. Het ene meisje at ze stiekem op, het andere meisje bewaarde ze en probeerde ze af te schermen van 2 huishonden die intussen ook bij ons waren komen staan. Na het meertje ging het mooie gravel plaveisel al heel gauw over in stenen. Eerst denk je dan: dat is beter, maar als ze veranderen in halve rotsen, dan is het na een paar kilometer toch echt even uitpuffen! Tjonge jonge, wat een concentratie nodig. Kilometers stenen hebben we gereden. Continue slalommen, continu stenen ontwijken. Heel in het begin hebben we een River crossing gehad. Dat vond ik wel erg spannend. Op het punt dat we over wilden was het water ongeveer 30cm hoog. Allan heeft lopend gecheckt, Ben reed eerst, waarna ik mijn motor heb goed gezet. Ben of Allan wilde hem wel overzetten, maar zelf doen is toch wel echt leuker. Dus toch maar gedaan Ben heeft met me meegerend, voor het geval dat Thankzzzz for that. Het ging helemaal goed! Allan ging tot slot. Later op de dag zijn we over 2 bruggen gekomen, van beton. Het was wel een geluk, dat ze die er intussen plaatst hebben, het water was er erg hoog, te hoog om over te steken door het water. Ergens op het midden van de dag zijn we door een soort canyon heen gekomen, ook dat was heel erg gaaf, slingeren tussen de bergen door. Op een gegeven moment ging het pad weer bergopwaarts, met een bocht naar rechts. Ik had de vaart er goed in, dacht nog, moet ik niet wat langzamer, maar dacht ‘is wel goed zo’. Ik moest iets van de rechterkant afblijven, omdat daar een groot gat zat, dat ging goed, alleen m’n moter raakte een steen of zo, ik raakte uit

onbalans en kwam veel te ver links uit…(ik keek waarschijnlijk ook verkeerd...). Daar was een beste krater door wegspoeling. Dan toch het gas er maar op, kijken of ik er door heen kom….Nee dus, best hard ging ik onderuit… K*tzooi… Baal ik van, waarom ik niet kan rijden zonder te vallen… Meer oefenen wellicht, beter kijken. Bochten ben ik nog steeds niet een al te grote fan van (als ze scherp zijn en als het hard gaat). Anyway, rider oke, samen de bike weer opgepakt, deed het nog. Haha, nu zitten er wel krassen aan alle kanten… dat was ook wel te verwachten. On top van de heuvel was het wel erg leuk. Er stond een wegbewijzeringbord, met jawel, een sticker van Sibirsky Extreme, Walter Colebatch. Toch leuk. Uiteindelijk hebben we die dat afgesloten met een wild camp in de heuvels. Vooraf hadden we in een dorpje nog wat eten gehaald, daarna een plekje gezocht in de heuvels, van de weg af. Apart hoort. Tent opgezet en ingericht, eten gemaakt en toen nog wat geschreven. Ik was echter zo moe, dat om 22h het lampje uitging ‘S nachts ben ik er nog uitgeweest. En weer onvoorstelbaar…wat een sterren… Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Alleen Grote Beer herken ik, maar ik denk dat alles wat er maar te zien is, wel te zien was. Wat gaaf! Dag 26: woensdag 06-07-2011 Middle of Mountains (MNG) - Middle of niks (50km voor Baruunturuun) (MNG) : 233km, 15-26graden, zon, dikke stenen, moeilijkste pad tot nu toe, Ulaangom voorbij, kamperen in the middle of niks ’s Ochtends tijdens het opruimen stond er vanuit het niets een geitenhoeder bij ons. Wederom was een gesprek niet mogelijk….dat is toch wel een manco… maar was wel leuk. Ik was nog weer een geluksvogel, naast al handschoenen van Ben te leen te hebben, kon ik gelukkig ook weer een camelbak inrichten!! Mijn backpak (had een lichtgewicht rugzak mee, met ditjes en datjes erin, en handig voor in een stad), en Ben z’n camel die hij toch niet gebruikte. Heerlijk, weer water te pas en te onpas! Blij! We startten op gravel en stenen en met het oversteken van droogstaande rivieren en stroompjes (tamelijk ondiep). Water en ook droge rivieren blijven spannend. Het zijn altijd dikke stenen en met een bocht loopt het pad weer het land op. Na een paar kilometer kregen we het lastigste pad tot nu toe. Hele grote stenen, scherpe stenen en best steil omhoog. Het was kijken en slalommen om de gevaarlijkste stenen te ontwijken. Een lekke band of schade aan de velg zit in een klein hoekje. Vaart houden blijft in deze toch wel weer het recept. We moesten nog stoppen voor een kudde koeien en later schapen. Sowieso blijft dat opletten. Ik heb nu al een paar keer gehad dat ik een bocht doorkwam en dat er dan ineens een koe of stier midden op het pad staat. Aaahhh, ontwijken!! Toen we eenmaal boven waren, moesten we natuurlijk ook weer naar beneden Ik dit keer voorop. Naar beneden vind ik nog lastiger dan naar boven Je hebt geen tractie, dus je kunt je motor op een moeilijk punt er niet doorheen trekken en je moet veel remmen als het steil is. Je bent een stuk minder stabiel. En het was steil! Tjonge jonge… Uiteindelijk hadden we iets van 30km in een uur gereden. Heftig hoor. Toen we beneden waren gaf ik het stokje van vooroprijden door aan Ben. Ik dacht: ‘nu mag jij wel ff’. En natuurlijk, vanaf toen was het smooth gravel, lekker rijden, om je heen kijken. Haha, ekker getimed Op een gegeven moment kwamen we weer bij een meer. Fabuleus mooi. Ik heb een aantal keer stil gestaan om een foto te maken, maar het is werkelijk niet vast te leggen. Het is zo mooi, zo groots, het past niet op een foto. Ook de kleuren niet. Het was een heel groot meer (blauw, blauw) met in de verte bergtoppen met sneeuw. De gravel was mooi, dit was erg mooi rijden. Vanaf het meer doken we weer een canyon in. Blijft bijzonder. Dor, stenen en zand, slingerend er tussendoor. De canyon ging over in een grote vlakte met heel in de verte links een paar Gers. Toch maar weer een paar fotootjes, maar vaak net te vroeg, want even verderop was het nog mooier Boven op de heuvel aan de andere kant van de vallei hebben even pauze gehouden. We hadden die ochtend niks gegeten, hadden erop gerekend nog een dorpje tegen te komen, zoals de kaart aangaf, maar helaas. Het was inmiddels een uur of 12 denk ik. Tijdens wat nootjes en gedroogde abrikozen werden we vergezeld door een groepje Mongol people: een man en vrouw met een kindje in een auto waren gestopt, een motor was gestopt en later kwam nog een vrachtwagen vol beladen met schapenwol de berg opkruipen. De bestuurder en de jongens die boven op het wol zaten, namen ook even pauze en kwamen erbij. Grappig was wel dat ze overal aanzitten, de mannen en de jongens: tikken op alle delen van de motor, een joch had m’n helm beet, m’n tanktas werd dichtgedaan, want bovenop zat een interessante kaart. Heel grappig, erg vrij de mensen hier. Uiteindelijk hebben we afscheid genomen en zijn

down hill gegaan. Na een niet al te lange tijd vielen we wederom in verbazing… wat grandioos mooi. Voor ons zagen we links en rechts een berg, en tussendoor in de 3hoek een vallei. Hoe dichter we bij de vallei kwamen, hoe mooier het werd. Eenmaal aan het begin van de vallei, was het een gevoel van ‘vrij als een vogel’. Wat gaaf. Links heel ver weg wat bergen, rechts wat bergen en voor ons niets dan een heel lang zand/gravel pad. Genieten. Dit is leven. 30km voor Ulaangom werden we verrast door asfalt….beetje jammer toch… In Ulaangom daarop juist een blijde verrassing: we ontmoetten 3 andere motorrijders: een Nederlander, een Ier en een Italiaan. Leuk om even te kletsen. Het waren een beetje treuzelkonten, dus na het pinnen (dat lukte zowaar) hebben we besloten niet samen te gaan eten, maar een supermarkt in te duiken voor wat voedsel om dat buiten de stad te verorberen. Na de stad ging het asfalt gelukkig al gauw weer over in gravel en op een mooi punt zijn we gestopt. Na de verlate lunch, het was een uur of half 4, wilden we nog zo’n 3uur rijden. We zaten nu op de main road, wat inhield dat het best goed gravel en zand was. Wel was het nog opletten! Soms zaten er scherpe knippen in de weg. Links doemde ineens de ‘White lake’ op. Op het punt dat het water het meest dichtbij was, zijn we van het pad afgegaan en in een streep ernaar toe gereden. Machtig mooi dat dat zo kan! Gaaf gezicht ook 3 van de dikke GS-en die daar door de woestenij stuiven. Bij het water, in de duinen, viel Ben nog om en zat klem met z’n voet onder een koffer. Ik rennen als een malle in het mulle zand en met alle pakkelarrie aan en helm nog op (ook rijp voor candit camera). Gelukkig niks aan de hand. Motor opgetild en weer verder. Tussen daar en onze campingsite hebben Ben en ik nog een soort vos gezien (een Jackal?). Ik zag hem zitten rechts naast het pad. Hij schrok op van het lawaai van m’n motor. Hij rende naar achter mij, maar daar reed Ben. Wellicht met een hartverzakking stak hij over en rende schuin met ons op/van ons af. Wat enorm gaaf om zo’n beest gezien te hebben, en zo dichtbij. Geweldig wat een natuur. Weer genieten, weer een glimlach. Omdat er geen bergen in de buurt waren, alleen maar vlakte, hebben we besloten ergens in de middel of niks te gaan kamperen. En echt, we zaten in de middle of nowhere!! Het dichtstbijzijnde dorp was 50km verderop. Op de vlakke vlakte hebben we ons kampement gemaakt, of net iets anders gezegd, op het moment dat we dat zouden gaan doen, moest ik heel erg nodig….boodschappen doen zeg maar… Ben vroeg nog: haal je niet eerst je bepakking eraf?? Ikke: nee! Ik moet NU gaan ‘k ben op de motor gesprongen en een eindje verder op achter de motor gaan zitten. Het is toch wat. Blijft raar hoor, wij die o zo gewend zijn aan civilisatie. Erg komisch was het nog, want er kwam een Mongoolse motor aanrijden. De jongens lagen in een deuk en wezen naar mij. Gelukkig bleef de motor vergenoeg weg…. Uiteindelijk dus ons kamp: 3 motoren, 3 tenten, brandertje voor eten, voedsel uit blik en nootjes uit een zakje. Meer heeft een mens niet nodig Een man, vrouw en kindje op een motor hebben nog en hele tijd bij ons gestaan. Een gesprek konden we niet voeren en we snapten echt niet waarom ze bleven. Ze zullen het wel bijzonder vinden of zo. Heel veel leuke en mooie foto’s gemaakt van het kindje en van hun 3en en van 4 wilde paarden die ineens langs kwamen draven. De mooie ondergaande zon ging over in een maan met sterrendeken. Tijd om onze tent in te duiken Wat weer een dag…. Dag 27: donderdag 07-07-2011 Middle of niks (MNG) - Middle of hills (180km voor Tosontsengel) (MNG) : 233km, zon, zand, water (het lijken de Bahama’s wel ), Nederlanders! Normaal is het vaak zo dat 3 = 1 te veel, echter bij motorrijders werkt dat anders, want 3 x 2 wielen maakt weer 6 en dus werk het prima tussen Ben, Allan en mijzelf. Onze relatie bestaat vooral uit ruilhandel: Ben maakt gebruik van ons kookstel + pan en niet te vergeten van onze enorme gezelligheid in ruil daarvoor heb ik nu zijn camel-waterzak achter bij m’n jas in (weer iets nieuwsbedacht vanochtend) en enorm gaaf: ik mag zijn ZUMO 550 gebruiken!! (en wij vinden het ook gezellig dat ie meerijdt hóór). De camelback is handig, maar vandaag voorop rijden met mijn eigen navigatie voor me was toch wel heel erg super vet cool! Wat een heerlijkheid, wat heb ik dat gemist. Independent lady you know…. Echt gaaf ook om te zien dat de Navi (dezelfde dus als ikzelf had), precies goed aangeeft waar de wegen zijn en ook waar de waypoints zich bevinden. Gisteravond had ik alle waypoints die ik op mijn laptop had staan in de Navi geladen, zodat die ook alle heeft. Dat werkt wel zo handig! We zijn intussen de Altai uit, wat inhoudt dat het nu vooral vlak is en kaal. Af en toe doemt er een

heuvel of een berg op, waar we dan tussendoor of overheen gaan of die we links laten liggen. Het eerste gedeelte van de dag was vooral vlak. We rijden nu op de hoofdweg tussen Ulaangom en Ulaanbaatar. De hoofdweg houdt hier in: een pad van 2 sporen (dus 1 auto tegelijk en bij tegenliggers stoppen naast de weg), slingerend, diepe kuilen, weggesleten door regen. Afgewisseld zijn de wegen van gravel of zand, of beide door elkaar. Ook hebben we vandaag duidelijk kunnen zien: als de sporen dieper zijn dan een halve meter, dan rijden ze er een nieuw pad naast. We hebben vandaag een dikke 200km gereden, en die in de 2 gepasseerde dorpjes niet meegerekend zijn we wel 1 enkele auto tegengekomen! En geen brommers/motoren! Let wel, 225km gereden, met een reistijd van ongeveer 6h in totaal!! De auto die we zijn tegengekomen was wel erg speciaal Ik reed voorop, zag een grote 4wheeldrive naderen, toen zag ik een geel nummerbord, waarna ik direct dacht: ‘het zal toch niet?’. Pas toen ze heel dichtbij waren zag ik het nummerbord: xx-xx-xx, een Nederlander!! Ikke vol enthousiasme gestopt, auto stopte ook. Ik begon natuurlijk direct in het Nederlands, zij (een jongen en een meid en een man en voruw) ook helemaal enthousiast. Erg leuke ontmoetingen. Zij dachten al dat we toeristen waren, te zien aan onze helmen (de locals dragen geen helm). We hebben wat verhalen uitgewisseld. Zij rijden van U.B. terug naar Nederland. Ze waren eerst met 2 auto’s, maar van het oudere stel was de auto kapot gegaan. Ik heb nog een deel van de duidelijke kaart aan ze gegeven en hen aangespoord echt naar de Mongoolse Altai te gaan, omdat dat zo mooi is. Na de leuke conversatie zijn we uit elkaar gegaan. Voordat we echter de motor op konden, was het vechten met allerlei mug-achtigen om onze bezittingen terug te krijgen! Overal zaten ze, op de motor (m’n hele stuur zat er onder), in de handschoenen, helm, echt overal… Dat was tot op heden het meest scary meegemaakt in Mongolië!! Tot nu toe was de dagtrip tamelijk saai, gelukkig veranderde dit naar weer wat meer uitzicht, in de vorm van heuvels en bergen. Met af en toe een Ger op een berg of in een dal. Wederom waren er geen hotels in de buurt en we hebben onze tent in de heuvels opgezet, onderweg gekocht voedsel verorberd, nog wat gekletst en toen de tent in. Nog 1000km van U.B. verwijderd. Tussen de 5-10 dagen te gaan, afhankelijk van het weer. Hopelijk morgen een hotel/gastiniza met internet. Vandaag onderweg in Baruunturun was wel een internet café (althans aan het uithangbord te zien)…ik helemaal blij…bleek het een loze lok leus te zijn op de muur…want internet hadden ze niet. Ach zo gaat dat… Dag 28: vrijdag 08-07-2011 Middle of hills (180km voor Tosontsengel) (MNG)- 10km na Numrug ziekenhuis Uliastai (MNG): 100km gereden, voor de onweersbuien aan, crash, voet onder motor, gebroken enkel….geen Ulaanbaatar op de motor voor mij dit jaar… Vannacht heeft het geregend en vanochtend spetterde het nog. In de tent alles ingepakt en opgeruimd, ik was erg benieuwd hoe de wegen er bij zullen liggen. Na de eerste meters gereden te hebben, konden we concluderen dat de paden erg mee vielen tot nog toe. Achter en naast ons regende en onweerde het flink en het kwam onze kant op. We wilden er graag voor blijven, dus geen getreuzel. Gewoon lekker rijden. 10 minuten na het dorpje Numrug ging het echter goed fout. Allan en Ben reden voorop, ze namen op een gegeven moment het middenpad van de vele sporen die naar Tosontstengel leidden. Ik zag veel kuilen, glibber en plassen en dacht op dat moment nog: ‘ik kan er beter omheen rijden’. Niet veel verder dan die gedachte reed ik een door een plas blubber en out of the blue lag ik onder de motor met m’n voet en schreeuwde het uit van de pijn. Ik drukte snel op onze headset voor communicatie maar Allan had het al gezien. Hij en Ben spoten terug, gooiden hun motor aan de kant om mij zo goed en kwaad als het kon te helpen. Intussen had ik mijn helm afgegooid en m’n jas los gemaakt, want ik kreeg amper lucht. Als een speenvarken kroop ik over de grond, kermend van de pijn. Het zal echt niet leuk zijn geweest voor de jongens… Eerste actie om pijnstillers te vinden en in te nemen. Het begon hard te regenen en Ben zette direct z’n tent op. Ik er in, helmen erin, Allan erin. Nog maar 2 ibuprofen erbij. Besloten om mijn laars eerst te laten zitten, wel los gemaakt, want mijn voet spatte zowat uit elkaar van opzwelling die nergens heen kon – sorry trouwens voor dit dramatische en heftige verhaal…kan d’r weinig anders van maken… Allan bleef bij mij en Ben ging terug naar het dorp om een auto te halen. De pijnstillers begonnen te werken gelukkig. Toen we daar zo in de tent zaten, hoorden we auto’s, Allan naar buiten, auto aangehouden. De meneer sprak erg goed Engels en ze wilden me wel naar het

dorp brengen. Allan heeft me naar de auto getild. Jas uit, fleece op de achterbank, want ik was best vies met modder. De mevrouw achterin was heel lief, een echte moeder. De auto werd nog gestopt, ik kreeg een kop vodka onder m’n neus gedrukt en water om het weg te spoelen, en ook koekjes en snoepjes. Ik werd er emotioneel van, dat mensen zo lief voor me zijn en helpen. Zeker ook Allan en Ben. Heel erg fijn (verdorie, alweer emotioneel tijdens het schrijven…wat is dat toch..). In de auto merkte ik pas hoe slecht de wegen zijn. Het hortte en stootte, schommelde van links naar rechts. Niet echt fijn. Ik hield m’n voet vast tegen de schokken. Onderweg kwamen we Ben tegen met een Hummer achter zich aan. De voorste auto met de Engelssprekende man seinde Ben en de Hummer (die naar later bleek bij de andere 2 auto’s te horen). De man vertelde Ben dat ik in de andere auto zat en dat ze mij naar het hospitaal brachten, en dat Allan alleen bij de tent en de motoren was. Mijn chauffeur stopte ook nog ff, Ben de hand gedrukt en toen verder. Bij het hospitaal werd gelijk een brancard opgehaald en 2 mannen droegen me 2 trappen op naar een kamer. De kamer was gevuld met allerlei mensen, waaronder 2 goed Engels sprekende mannen, waarvan 1 dokter, de vrouw van de dokter was ook dokter en kon Duits, verder ziekenhuispersoneel en een studente die gelukkig wat Engels kon. Een aantal mensen ging voelen wat het was, gebroken of niet. Ze dachten spieren en banden, maar mijn gevoel zei toch gebroken, het kraakte namelijk bij bewegen…. Ze hebben compressie watten gedrenkt in ginseng om m’n enkel gewikkeld, waarna verbonden. Eerste zorg was vervolgens de verzekeraar bellen. Hoe kan het ook anders: 2 keer in de middle of nowhere bereik en nu helemaal niks. Via Gmobile kaartjes geprobeerd, maar met 1,5 euro (max) kun je echt niet naar Nederland bellen… Even met m’n mamma en met Ron bellen zat er dus ook niet in… dat was echt wel ff heel verdrietig. Na een tijdje gingen de mensen van de 3 4wheeldrives ervandoor. En niet veel later kwamen Ben en Allan aan bij het hospitaal. Ze hadden mijn spullen op hun motor geknoopt en mijn motor verstopt, onzichtbaar vanaf de weg. Een politie heeft Ben weer terug gebracht, om mijn motor te halen. Hij was zo goed verstopt dat ze een berg op moesten rijden om hem terug te vinden In gebrekkig overleg met hospitaal personeel besloten dat een auto mij naar Uliastai zou brengen, 150km zuidelijk, 5uur rijden, kosten 100.000 Tugrik (kleine 70 euro), prima. Wat moet dat moet, in Uliatai was een ziekenhuis en een vliegveld. Allan was intussen weer op de motor gesprongen, om een stuk een berg op te rijden in de hoop op bereik. Op dat moment was hij zijn GPS al kwijt, maar dacht dat hij die in de haast ergens had weggestopt. Na 2x op een po gekropen te zijn (want de WC deed het niet, evenals de electra trouwens) en een kitkat en een pak koekjes weg gesnaaid te hebben (had Ben gehaald voor weg eten van verdrietigheid) werd het tijd om in te pakken: wat neem ik mee, wat gaat met Allan en Ben mee (want die gingen door, ze kunnen immers toch weinig voor me doen), enz. Intussen was mijn chauffeur gearriveerd. Hopelijk dat Allan snel zou komen, dan konden we gaan. Bij terugkomst meldde Allan dat hij geen bereik had gekregen en dat zijn GPS nu zeker gestolen was, z’n mount was verbogen, let wel, vóór het hospitaal!!! Op het moment dat hij een tas naar boven bracht. De politieagent en 2 rare snuiters liepen op dat moment wel rond de motoren, maar dat is politie denk je dan. Het Engels sprekende meisje had direct een vermoeden en haar moeder die er ook was, is gelijk gaan bellen. Later hoorde ik dat de GPS terecht was. De basterds hadden hem teruggebracht. Ik was erg blij, want ik voelde me al best heel schuldig. Als ik hier niet had gezeten, was de GPS immers niet weggeweest. Anyway…ik kon met een soort van ziekenhuis taxi naar Uliastai. Een LADA 4wheeldrive. Door de spanning moest ik nog wel een grote boodschap (om het zo maar te zeggen….) en dat wilde ik niet op een po… Allan heeft me naar het wc huisje buiten getild en hinkend + uitkijkend niet in het gat te hinken heb ik daar even vertoefd… Ben en Allan hebben me vervolgens samen naar de auto getild, want hinken deed echt heel erg pijn. Toen kwam het afscheid. Weer werd ik overmand door emoties (helemaal niet erg hoor! En ook helemaal niet gek), emotioneel door dankbaarheid naar Allan, maar zeker ook naar Ben, een wildvreemde die alles voor je doet omdat je in de penarie zit. Wat had ik graag met z’n drieën Ulaanbaatar binnen gereden met de leus: ‘We made it’. Maar de waarheid is anders…ik ga het niet halen dit jaar op de motor. Weer een paar tranen dan maar… Het is niet anders…en gelukkig, het had ook ernstiger kunnen zijn. Nogmaals dankbaarheid naar Allan voor de hele trip, Ben voor vanaf Mongolië, de zusters in het ziekenhuis en het Engelssprekende meisje. De sleutel van de motor heb ik aan dat meisje gegeven…hopelijk gaat dat allemaal goed komen…. En daar gingen we…. Eerst tanken… Toen kalmpies aan naar een gebouw waar iemand stond. Er gingen blijkbaar brieven mee. En onderweg, even verderop, kwamen we nog iemand tegen, nog meer brieven. Blijkbaar werd dit ook een posttrip. In eerste instantie dacht ik dat ik alleen met

die man ging, dus zekere voor onzekere: mes en pepperspray in de aanslag. Wel telkens mezelf gekalmeerd met de woorden: er zijn meer goede dan slechte mensen. Toen er een Kamaz busje vol met mannen mee opreed, vond ik het desondanks best beangstigend. Na het dorp eindelijk uit te zijn, gingen we naar een Ger kampement van 3 Gers. Een vrouw stond al klaar, ze ging blijkbaar mee. Dat vond ik wel erg fijn. Iets later na vertrek stopten we weer. Er leek een motortje/brommer aan te komen, waar we op wachtten. Blijkbaar had diegene wat eten voor onderweg gebracht. Gaan we nu dan eindelijk??... Voor mij werd al wel snel duidelijk dat we een soort van binnendoor route gingen nemen naar Uliastai, tenminste daar leek het wel op, met de kaart in mijn gedachten in mijn achterhoofd. Nou in Rusland heb je de Road of Bones, hier heb je de Road of Hell…wat een helse trip… De auto schokte en stootte en elk van de 2 voelde ik door m’n enk el schieten… Ik had m’n armen als schokbrekers, maar na 2 uur wil dat ook niet meer. Dan op m’n zij, dan op m’n rug…. Ergens tussendoor zijn we nog weer bij een Ger tentenkamp geweest. De vrouw stapte uit en bleef een tijdje weg. Veel later, in het ziekenhuis in Uliastai werd mij pas duidelijk dat zij dokter was, dus misschien dat in die Ger een zieke was (dat maakt het voor mij achteraf veel beter te begrijpen). En daar gingen we weer, echt in een heel onherbergzaam gebied, helemaal niks was er. We waren rond half 7 weggegaan, dus snel gerekend zouden we toch rond een uur of 12 ’s nachts op de plaats van bestemming moeten kunnen zijn. Onderweg had ik al wel door dat we dat niet gingen halen…. Het schoot niet op…dat sowieso, ik zag de kilometerteller echt vooruit kruipen, dan nog de bezoekjes en stops en tot slot een auto die aan de kook is… Ook vooral dat laatste koste erg veel tijd. Mijn kostbare water is in de auto gegaan en later zijn we nog gestopt bij een riviertje voor meer water en nog weer na een paar kilometer heeft een vrachtwagenchauffeur onze chauffeur geholpen met repareren. Ik heb me er maar bij neer gelegd, wat kun je anders… Rond half 3 in de nacht waren we eindelijk bij het ziekenhuis. Eerst hinkend naar een soort eerste check. Daar besloten voor een röntgenfoto. De röntgenmevrouw is uit haar bed getrommeld en samen met haar en de mevrouw die met me mee was in de auto hinkend door het halve ziekenhuis. Pijnlijk en vermoeiend. Ze probeerden me wel wat te ondersteunen, maar dat ging niet echt. Leuk… 2 trappen… Een rolstoel en een lift was wel handig geweest. Boven kon ik echt niet meer… M’n goeie been had de kracht niet meer. De broeder of dokter, geen idee, heeft me toen op z’n rug genomen, dat was wel erg lief. Men dacht tot nu toe dat het slechts kneuzingen waren in spieren en banden. Uit de foto bleek dat er toch een breuk was. Wat ik zo kon zien zit er een scheur in m’n tibia of fibula, en dan helemaal onderin bij het enkelgewricht. Voor mij zag het er uit als een mooie breuk. Eigenlijk dus meer een scheur. In elk geval geen botten die alle kanten uitstaken. Die nacht gipsen ging niet meer lukken. Ik werd in een kamertje gelegd en de mevrouw / dokter die met me meegereden was nam afscheid. Tussendoor was er nog 1 meisje, een dokter in opleiding die thank god wat Engels sprak… Ik dacht wel ergens te komen met m’n woordenboek Russisch, volgende keer toch echt woordenboek Mongools mee…. Tot slot om half 5 plaatselijke tijd SOS Univé gebeld en hele situatie uitgelegd. Ze gingen er gelijk mee aan de slag. Dat is wel een heel fijn gevoel, dat ik goed verzekerd ben. Morgen zouden ze contact met me opnemen over hoe nu verder. Eerst slapen… Het bed was gelukkig goed. Met al m’n kleren nog aan viel ik in slaap. Grappig om nog te vertellen trouwens: blijkbaar was ik in de auto ook nog bijna in slaap gevallen. In mijn korte slaap droomde ik de val, met een schok en dus een steek van pijn in m’n linker achterpoot werd ik wakker. Ook nog wel grappig: in de auto gaf de mevrouw mij nog een Mongools lekkernij: een plak uitgehard geitenkaas of melk. Iedereen ruikt naar dit spul. Nu weet ik de geur thuis te brengen, omdat ik het beet had….en opgegeten heb… uit respect… want wat is dat spul vies…. Niet te geloven…. Brrrrrr…. Het ruikt naar geit…. Ik kon er wel van over m’n nek gaan.,,, Na 1 plak heb ik vriendelijk bedankt. De man en vrouw zaten er wel heerlijk op te sabbelen en toen ze het uitdeelde in het ziekenhuis werd dat erg welkom ontvangen… Wel een ervaring, dat dan weer wel Dag 29: zaterdag 09-07-2011 Uliastai (MNG): geen gips = geen vlucht, soort van gips, antitrombose spuit, hotel

Tamelijk vroeg in de morgen kwamen de zusters en broeders me wekken en vragen of ik oké was. Dat leek een goed teken, hopelijk snel gips. Dat laatste bleek toch anders. Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om gips te krijgen. Pas als ik gips zou hebben, zou SOS een vlucht gaan regelen… Uiteindelijk een soort van gips om m’n achterpoot gekregen, dat was rond een uur of 1 ’s middags. Direct SOS gebeld en die belde mij terug rond 15h. Een vlucht boeken voor die dag ging niet lukken, maar ik kon proberen de vlucht van 15h45 nog te halen. Ik dacht dat het vliegveld om de hoek zat, dus direct actie: tas ingepakt, anti-trombose spuit erin en weg. Buiten een auto aangehouden en met mijn meest paniekerige en sippe snuit de bestuurder weten over te halen. Tassen, helm, krukken en ik in de auto en gaan. De chauffeur deed langzaamaan en we hadden nog maar 10 minuten… Tussendoor ging ie bellen, en tot mijn grote schrik zag ik een bord met Aerport 27km… Dat meen je niet… Hij reed ook al de andere kant op dan waar ik die nacht ervoor lichtjes had gezien…. Mmmmm die lichtjes was dus wat anders. Haha ik dacht echt een landingsbaan te hebben gezien….fata morgana??? Na een korte tijd kreeg ik de jongen z’n telefoon in handen gedrukt en had ik een Engels sprekend meisje aan de lijn. Zij had iets van doen met vliegverkeer en wist me te vertellen dat er vandaag helemaal geen vluchten zijn van Uliastai naar Ulaanbaatar…. Damnet… Dan maar terug. De jongen, Narra hoorde ik later, heeft me naar het Uliastai hotel gereden, 5000 Tugrik voor de rit, maar oké, prima. Het hotel had gelukkig een kamer en ook nog eens opladers voor mijn telefoons. Tja, op de motor laden we alles op….dit hadden we niet verwacht…stroom uit de muur nodig te hebben… Het bed was hard en het was stervenskoud in de kamer. Slaapzak uit m’n tas geworsteld, dekbed dubbel in het midden voor iets meer zacht en toen eerst maar even liggen. Rust voor m’n poot. Tegen een uur of 6 om een supermarkt gevraagd (want leg in een Mongools restaurant zonder enige kennis van Engels en ik zonder enige kennis van het Mongools maar eens uit dat je vegetariër bent) en de mevrouw van de receptie is met me mee gelopen naar een klein winkeltje. Gelukkig niet ver, iets verder dan de overkant van het pleintje. Melk, salade uit glazen pot, drinken en water. Daar kan ik eerst wel verder mee. Na het eten direct maar te bed. Het was een drukke dag voor m’n poot en mezelf. Nog wel redelijk geslapen ook. Wel pijn, vooral m’n middenvoet. ’s Nachts werd ik er wakker van en voelde dat het niet klopte (het klopte namelijk in m’n voet, en dat klopte dus niet ). Letherman erbij en knippen maar. Een stuk stof vanaf m’n tenen richting m’n enkel ingeknipt. Oeff, relief. Tussendoor contact gehad met SOS en ook met Jan Krijne. Jan is vorig jaar gecrasht in Mongolië en doet er alles aan om vanuit Nederland ons te helpen in de wirwar die verzekeringen heet. Erg tof. Ik ken Jan alleen van een keer bellen en mailen, en juist hij haalt alles uit de kast om mij/ons en de motoren weer naar Nederland te krijgen. Bedankt Jan!! Als je ff geduld hebt, kom ik een dikke slagroomtaart brengen. Van koeienmelk hóór, geen geitenmelk Dag 30: zondag 10-07-2011 Uliastai (MNG): lang in bed, winkeltje, sight seeing met Narra, tempel beklommen (niet zo’n heel goed idee…), en last but not least: the Portugese bikers!!! Ik ben maar gewoon lang in bed gebleven, want wat moet ik anders. Het is wel goed denk ik voor de recovery. Rond een uur of 12 er toch maar es uit. Ontbijt schijnt bij de prijs in te zitten, dus waarom niet. Brood met soep en een kop thee. Smaakte goed. Nog ff weer naar winkeltje. Nu ook gedroogde pruimen gekocht, die had de vrouw van de receptie gister laten proeven. Later die dag moest ik rennen naar het toilet… aha, pruimentijd ’s Middags zat ik even op een bankje voor het hotel, toen Narra ineens weer verscheen, herkenbaar aan z’n witte auto en oranje shirt. In het Mongools en met handen en voeten stelde hij voor om een rondje te gaan rijden. Dat was toch wel aardig. We zijn naar een tempel gereden, waar hij ging bidden dat het met m’n voet goed zal gaan. Toch ook weer lief. Op mijn oksel krukken ben ik mee gestrompeld. Narra hield me hier en daar in evenwicht, waar nodig. Eerst tot halverwege. Daar even gezeten. M’n vader en moeder belden nog, leuk. Ik aan Narra uitleggen: pappa, mamma. Dat lijkt overal ter wereld vrijwel het zelfde te zijn, hij begreep me. Hij: mamma en maakte een huilweging, yep, mamma is ongerust. Haha wat een gesprek. Ik vroeg of dit en Boeddha tempel was en dat was het. Helemaal bovenin zag ik ook een Boeddha. Tja, dan moet je wel naar boven… Voor m’n voet was het beter geweest van niet…maar het was wel een ervaring… Mooie uitzichten ook, over Uliastai en de bergen met Gers hier en daar. Toen we uiteindelijk weer beneden waren (hij wilde me nog op z’n rug nemen, maar dat vond ik iets te ver gaan…kan ik zo’n jongen toch niet aan doen hebben we nog een rondje gereden, waarna

terug naar het hotel. Bij het hotel hem toch maar wat drinken aangeboden. Ik bestelde thee, maar kreeg een Aloe Vera drank. Ook goed, goed voor m’n voet schijnt Toen dit op was kwam de kaart er weer bij, of ik wijn wilde?? Nee zeggen is ook zo raar…dus dan maar een ja De wijn was bijna op en na een half uur een beetje schaapachtig tegenover elkaar te hebben gezeten wilde ik eigenlijk wel liggen. Daar kwam helemaal niks van, van wat schetste mijn grote verbazing??? 2 buitenlanders kwamen binnen! Grauw en vies, maar buitenlanders. Ikke, beetje dom misschien maar zag het niet zo gauw door de kleding, vroeg: auto of motor?? Bleken het verdorie die Portugezen te zijn van bij de grens!! Niet te geloven!! Wat gaaf!! Eindelijk weer Engels praten, een gesprek en motorrijders Narra is er op een gegeven moment vandoor gegaan en ik heb me bij de Portugezen gevoegd. Kaart erbij, foto’s erbij, sterke verhalen. Wat een toeval. Met de kaart in handen wist ik het nu ook echt zeker. De chauffeur die mij hierheen had gebracht had NIET de hoofdroute genomen, maar de binnendoor route. Voor wat het waard was voor mijn informatie… De hoofdroute was een meer saaie route…met minder kuilen schat ik zo in en sneller. In elk geval weten we nu: er zijn meer wegen (paden, hobbels en kuilen) die naar Uliastai leiden De Portugezen (Paolo en Joao) lieten nog foto’s zien van hun dagen in het Oeral gebergte in Rusland. Ben ik blij dat we daar niet geweest zijn. Ze reden 6km op een dag soms. Nou ja, rijden. Ploeteren kun je beter zeggen. Continue omvallen, vastzitten, tot aan de assen in de bagger. Verder zelf bruggen bouwen door de bagger met takken en boomstronken. Een ervaring dat wel, maar lol?? Na nog een drankje hebben we elkaar een goede nachtrust gewenst. Dikke glimlach. Heerlijk even. Dag 31: maandag 11-07-2011 Uliastai (MNG): tamelijk lang in bed, haar gewassen in wasbak, 5h in ziekenhuis, winkeltje 2x, verdrietig Tja, wat zal ik nog es voor nieuws schrijven dat ook nog interessant is… Vanochtend niet al te laat uit bed. Omdat douchen in de zogenaamde Sauna voorziening (er hangt een kraan en er komt warm water uit als je geluk hebt) mij niet zo’n heel goed idee leek, in verband met inspanning op 1 achterpoot heb ik vanochtend mijn kop onder de koude kraan gehangen in de wasbak…linkerachterpoot met knie op toiletbril voor steun, rechterachterpoot ernaast en shampooën maar Wel lekker hoor, na 7 dagen (vies zijn jullie ). Na wat gel en mascara (ook 7 dagen geleden) heb ik m’n rugzakje maar ingepakt om naar het ziekenhuis te gaan. Allereerst voor anti-trombose injectie en hopelijk ook nog voor gips. Buiten gekomen was het stil op straat. Ik dacht: ‘of omdat het maandag is en iedereen is aan het werk, of het is zondag en ik heb me al 2 dagen vergist, of er is iets anders aan de hand’. Lopend naar het ziekenhuis was te doen, min of meer. M’n oksels zijn al helemaal blauw en beurs van met krukken lopen (krukken die we vroeger hadden zeg maar, niet tot je elleboog, maar onder je oksels). Toen ik 1/3 bereikt had m’n jas eerst maar es uitgetrokken. Tas op de grond, krukken donderden, ik donderde bijna…. Aldaar verscheen een redder. Een auto uit de andere richting stopte en ik vroeg ‘hospitaal’? met een sip gezicht. Hij gebaarde stap maar in. Voor hem was het 300meter terug, voor mij scheelde het enorm veel energie… Spasieba meneer! Erg vriendelijk. En toen weer het ziekenhuis in….lange gangen, 2 trappen, nog een gang en toen wachten. Het was stil in het ziekenhuis. Bijna geen broeder of zuster te bekennen. Zou het dan toch een feestdag zijn?? Bij de woorden gips en trombose injectie knikten een meneer en mevrouw ja….maar daar bleef het ook bij. Ik gaf mezelf 2h voor wachttijd had ik besloten, en anders dan maar niet. Om half 2 toch maar es met de Australische Casey gebeld, misschien kon zei iets laten vertalen. Kort daarop werd ik gebeld door SOS International die de foon doorgaf aan een Engels sprekende Mongoolse. Mijn telefoon over gegeven aan een zuster en uiteindelijk was het duidelijk dat ik in de Farmacy de spullen kon halen, want zij hadden het niet direct in het ziekenhuis. De Farmacy was 100meter verder op. Jezus….was dat nu zo moeilijk?? Ik daar naartoe gestrompeld (weer de gangen en de trap), kom ik daar, vraagt de iets oudere mevrouw om een recept. What??? God damnet!! Ik flipte zowat. Ik wijzen dat ik net door die afdeling naar hier was gestuurd, dat ik het hier kon kopen. Nee hoor, niks, alsof d’r neus bloedde. Ik heb daar staan vloeken en tieren (ja je moet wat, kat in het nauw maakt rare sprongen) en ik moest me inhouden, ik had bijna de heleboel kort en klein geslagen met m’n krukken. Er stond nota bene nog een soort zuster van de afdeling naast me, die wat dom stond te lachen… Uiteindelijk maakte die kenbaar wel een recept te gaan halen, ik moest maar ff wachten. En weer wachten.

Vervolgens ging ik bijna nog op m’n plaat daar en het huilen stond me nader dan het lachen (ja eigen schuld hoor ik u denken, ga dan niet op de motor naar zo’n land…klopt… ). Het duurde en duurde, dus dan toch maar weer het ziekenhuis in. Op de trap liep er een meisje achter me, die in het Engels vroeg of het goed met me ging. Nee dus… Ik uitleggen, en opdat moment kwam die andere mevrouw met een briefje met gemaggel erop aangelopen. De Engels sprekende bemoeide zich er mee en samen zijn we weer terug gegaan naar de farmaceut. Hatsiekadee, het goedje was beschikbaar voor Maggie. Intussen was het dus 4 uur later. Ik hoopte dat ze het aldaar konden injecteren, helaas, dat moest toch echt in het ziekenhuis… Dan nog ff een brutale vraag, ik legde het Engels sprekende meisje uit of ze ook nieuw verband voor me hadden, of gips. En niet te geloven!! Hadden ze daar gewoon gips!! Tenminste wat ik uit de gebruiksaanwijzing kon opmaken. Daar ook maar 2 verpakkingen van gekocht, misschien krijg ik het er nog omheen…. Al met al dus met 2 flesjes voor mij geheel onduidelijk goedje, 2 injectienaalden en 2 gipsverpakkingen. Op naar de zusters. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en het normaal is dat je hier 4,5h om moet zeuren, pakte de zuster de fles en naald en plantte hem in mijn tummy. Ikke goed kijken, want voor de vlucht naar NL moet ik het zelf doen (ehhhm ik denk dat ik Allan vraag). Een rare bult verscheen naast m’n navel, maar (even kijken nu) nu is het slechts een rode vlek. Een broeder aldaar heb ik de gips nog laten zien en gevraagd of ie dat kon aanbrengen. Omdat ze overal ja opzeggen en knikken en vervolgens doorlopen zag ik weinig kans. Morgen in U.B. Allan en Ben maar es vragen hun broeder outfit aan te doen en dit aan te leggen. Who knows… Nu maar weg hier, want toch kansloos. Strompel strompel naar buiten, naar de weg. Allan belde nog, m’n broer belde nog en ook Jan Krijne. Leuk he. Wel lastig strompelen Bij de hoofdweg had ik een sprint ingezet richting hotel, maar tjonge wat doen mijn oksels zeer. Hihi te weinig vetkussentjes misschien? Vanuit het ziekenhuis kwam een Ambu aanrijden, die ik heb ‘aangehouden’. 300meter verder op heeft ie me voor het hotel gedropt. Nog ff naar het winkeltje voor wat eten en dan maar eerst ff zitten. Daar Ron nog ff gebeld. Ik wil niet zielig doen, maar ik was best verdrietig. Kost waarschijnlijk toch best veel energie en doet ook pijn. Het zijn maar momenten hoor, want nog steeds heb ik geen spijt en dat krijg ik ook niet. Maar op sommige momenten zou je willen dat het wat makkelijker gaat. Daar komt nog bij dat Univé nu de keutel lijkt in te trekken wat betreft repatriëring van de motoren. Het is ons toegezegd gedekt te zijn door de verzekering, en nu zeggen ze doodleuk: ‘nee hoor, valt niet in het pakket’. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd! Na wat sippen had ik bedacht dat chocola misschien wel zou helpen. Weer ff naar het winkeltje geweest en me op m’n kamer volgestouwd met een reep en wat losse chocola dingen van erg slechte kwaliteit. En hielp het, denkt u nu? Mwah, iets misschien. Alleen al psychisch Zojuist belde SOS nog. Morgen is de vlucht geregeld: 9h15 vertrek, 11h aankomst in U.B. Ik heb Casey nog even gebeld, of haar Mongools sprekend contact Narra nog kan bellen, om te bevestigen dat hij hier morgen om 6h voor het hotel staat om mij te brengen. Het is 30km rijden naar de Airport, of te wel 2h met een personen wagen. Narra staat hier om 6. Eerst op naar U.B. om herenigd te worden met Allan en Ben en om hopelijk e.e.a. te regelen voor m’n motor… Volgende keer dan toch maar Terschelling? Of op de motor naar bijvoorbeeld Sauerland?? Nee dat dan weer niet Zo meteen m’n tas klaarmaken voor zover mogelijk en dan slapen. Morgen U.B., ik hoop het echt. Ps: lieve lieve mensen die mij smsjes sturen, echt heel erg fijn, doet me erg goed! Dag 32: dinsdag 12-07-2011 Uliastai (MNG) - Ulaanbaatar!!! (MNG): gearriveerd in Ulaanbaatar!, weerzien van Allan en Ben, in Oasis Guesthouse, internet Maggie okay Gearriveerd in UB! Later meer over deze dag, eerst vanaf dag 20 tot nu posten ----------------------Dag 29-31 RECTIFICATIE: ik las net mijn tekst terug over de gang van zaken in het ziekenhuis in Uliastai. Ik geef hierin enigszins af op hoe men in Mongolië (in dit ziekenhuis o.a.) te werk gaat en hoe men communiceert. Allereerst ligt de schuld - vind ik bij nader inzien - bij mezelf. Ik spreek de taal niet (das mijn probleem, niet de hunne), ik had geen Mongools woordenboek bij me, omdat ik dacht met het Russische woordenboek uit de voeten te kunnen (weer een 'fout' mijnerzijds). Als

ik de taal machtig was geweest, hadden ze me het uit kunnen leggen. De Mongoolse communicatie lijkt zo te zijn, dat als je iets vraagt wat ze niet begrijpen, ze yes of no zeggen (afhankelijk van de persoon die je voor je hebt), ongeacht wat het antwoord ook had moeten zijn. Yes en No zijn de enige woorden die ze vaak kennen en 'ik weet niet' schijnt een afgang te zijn, dus daarom een yes of no. Daarnaast schijnt het in de Aziatische taal zo te zijn dat wanneer wij in Europa (Engels) een ja verwachten, zij juist een nee zeggen. Voorbeeld: kan dat vanmiddag niet? >> JA (dat kan vanmiddag niet). Wij zouden dan zeggen: NEE. Met een 'hoofdschud ja of nee', zonder bijzin, kun je dus mateloze spraakverwarringen krijgen. De volgende keer een Mongools woordenboek mee en dit in mijn achterhoofd knopen! Daar win je ook direct al credits mee, dat je probeert hun taal te spreken en te begrijpen. Dan de cultuur / gang van zaken in dit geval in ziekenhuizen in Mongolië: wij Nederlanders / West Europeanen zijn verwend. Alles wordt ons in de schoot geworpen en wordt geregeld, er is genoeg voorraad wat betreft medicijnen en dat ligt allemaal klaar, je hoeft niets zelf te doen of te regelen. De Mongoolse cultuur in dezen is het tegenovergestelde, juist moet jezelf of je familie de medicijnen en andere medicamenten regelen via de farmaceut. Nu wil het geval dat IK op BEZOEK ben in dit land. WIE moet zich dan aanpassen?? Juist, ikke. Mmmm achteraf en rustig zittend met m'n achterpoot nu goed in het gips en de juiste medicatie is dit kwartje gevallen Daarbij komt ook nog dat ziekenhuizen in Mongolië vrijwel nooit buitenlanders zien, dus logisch dat ze daar niet op ingesteld zijn. Tot slot komt overgrote merendeel van de Mongolen zelf nooit in het buitenland, weten zij veel dat het elders op de aardbol er heel anders aan toegaat, en dat sommigen onder ons...aan het handje genomen moeten worden??? Leuk leermoment. Een volgende keer ga ik dat anders aanpakken en desnoods eerder een tolk bellen. Eerlijk gezegd: best gênant dit te realiseren.... Tip voor een ieder die reist, leer alvast van mijn verbeterpunt.... ----------------------Vervolg dag 32: dinsdag 12-07-2011 Uliastai (MNG) - Ulaanbaatar!!! (MNG): mijn website bijgewerkt, veel leuke mails gekregen, gebeld met SOS, Fit for Fly nodig, SOS International Mongolia, serieuze breuk van de Fibula, gips, vrijdag onder het mes in Nederland (waarschijnlijk) Wat een dag kan ik wel stellen achteraf.... Na mijn updates te hebben gepost op mijn website, wat voor mij best stressvol is omdat ik het goed wil hebben (half werk houden Zantstorms niet van), heb ik contact gehad met International SOS (NL) voor mijn vlucht naar huis. De beste optie leek te zijn (local time): 6h45 UB - 10h15 Seoul / 14h30 Seoul - 18h45 Amsterdam. Ja ik weet het, ik vlieg eerst de verkeerde kant op, om daarna weer terug te vliegen... Belangrijker is, ik kan naar huis! Nu wist Saskia van SOS te vertellen dat een Fit for Fly document nog wel eens nodig zou kunnen zijn, omdat een verder schrijven over mijn toestand door een medicijnman en/of vrouw ontbreekt. Zij raadde me aan naar SOS International Mongolia te gaan (let op de naamgeving...de 1e heet International SOS (Europese organisatie) en de andere SOS International (soort van kliniek in UB voor buitenlanders; ze hebben niks met elkaar te maken!). Sybille van Oasis Guesthouse heeft gebeld, ik kon/moest direct komen, omdat het kort dag was. De afspraak is een prijzige grap, alleen al het optrommelen van een dokter kost 300 euro, maar mijn verzekering / SOS hulp vroeg er zelf om, dus het wordt gedekt. Sybille heeft een taxi laten komen, waarna Allan en Ben met mij naar de SOS Kliniek zijn gereden. Allereerst stonden we bij een verkeerde deur, ik bellen met een nummer die ik van Sybille had gekregen, kreeg ik een mevrouw aan de lijn die wel dronken leek. Het zou de managing director van die toko zijn. Ik vond het zo raar. Tja het was Nadaan Festifal, maar neem dan de telefoon niet op. Ze wist ons wel uit leggen dat de hoofdingang iets verderop was, gelukkig dat in elk geval wel. Aan de Engelsprekende, ons opvangende zusters deed ik mijn verhaal en liet ik het fluffy verbandachtig en door mij zelf losgeknipt votje zien (moest losgeknipt in verband met trombose gevaar in hoogte), waarna ze werkelijk in de lach schoten... Broddelwerk van de bovenste plank door hun 'collega's' in Uliastai. Na wat formulieren te hebben ingevuld en nadat mijn bloeddruk, temperatuur en het zuurstofgehalte in het bloed was opgenomen door 1 van de zusters, kwam een knorrige, potige dokter binnen. Althans, ik vermoede dat hij de dokter was. In dit geval in korte broek en op slippers, maar ja, het was ook zijn vrije dag. De zusters namen me mee naar de röntgenkamer, en ik werd gemaand op de tafel te kruipen. Vervolgens kwam de dokter binnen in die kamer, ietwat 'not amused' en schoot uit zijn slof over

de gang van zaken. Protocol scheen: dokter spreekt met patiënt, daarna volgen er acties op zijn aangeven. Het kwam mij een beetje naar over, maar later werd meer duidelijk hierover. De dokter ondervroeg me terwijl ik op het bankje lag / hing en hij gebood daarop de zusters om 4 röntgenfoto's van mijn voet/enkel te maken (plat, binnenkant, buitenkant, voorvoet). Bij binnenkomst was het ons gelijk al duidelijk dat dit een ziekenpost is met Europese standaarden, de manier van werken van de dokter bevestigde dit. De zusters waren nerveus, omdat ze al een paar keer een spreekwoordelijke draai om de oren hadden gehad, en begonnen in alle spoed de foto's te maken. 2 keer zaten ze aan m'n voet te trekken, dat ging mij echt te ver, dus ik heb ze wel ff duidelijk gemaakt dat ze daar met hun handen van af moeten blijven, 'it's f*cking broken you know!'. Na de foto's gingen we naar de kamer van de dokter, waar de foto's direct op zijn beeldscherm stonden (zo gaat dat in het Martiniziekenhuis ook) en het zag er niet goed uit...(zeiden Allan en Ben gelijk). De dokter, een Bulgaar die hier 2 maanden de mensen probeert op te lijnen hoorden we later, deed tegen ons nu wel erg vriendelijk, stelde wat vragen en legde heel erg goed uit dat een operatie niet te vermijden is. De röntgenfoto die in Uliastai was gemaakt, was waarschijnlijk uit net een verkeerde hoek gemaakt en/of voor hun standaarden vonden ze de breuk best mooi. Deze dokter Krume was duidelijk: het is een breuk in de Fibula (1 van de 2 kuitbeenderen, die eindigen in de enkel), de botdelen zijn van elkaar verschoven, dus enige oplossing: plaat er in, vastschroeven, revalideren, 1,5jr wachten, plaat losschroeven en klaar.... Mag ik even flauwvallen Nee gekheid dat niet, wel balen natuurlijk, maar nu in elk geval zekerheid. Een maand na de operatie ben ik weer mobiel en mag ik weer autorijden, hihi, en motorrijden na een maand of 2, dus komt goud Voor de Fit to Fly bevestiging ging de dokter bellen met de managing director, hij wilde een en ander overleggen, omdat hij niet 'zomaar' zijn handtekening wil zetten (hoe terecht is dat!). Na de telefoon te hebben opgehangen, vertelde hij dat deze mevrouw zwaar Parkison heeft (gehad), nu een Deep-Brain-Stimulation-Surgery heeft gehad waardoor haar spraak is aangetast en waardoor het nu lijkt alsof ze dronken is. DAMMMMM. Stomkop die ik ben! Ik weer met m'n conclusies!! Weer een leermoment. Ik trek al veel minder snel conclusies dan toen ik jong was ( ) en dit had ik ook niet kunnen verwachten, maar toch... Een volgende keer toch nog meer open minded zijn. Anyway, de Fit to Fly was wel te organiseren, middels het stabiliseren van de voet met gips (half cast, zodat de zwelling ruimte heeft als ik de lucht in ga). De dokter moest nog lachen (maar eigenlijk natuurlijk totaal niet grappig) om het verband waar ik mee binnenkwam. In de komende minuten zou ik zien, hoe het wel moest. Wel belangrijk, het broddelwerk had geen schade aangericht of zoiets hoor, dat had ikzelf ook al wel ingeschat. Dan het gips. We gingen naar de gipskamer, waarna ik weer op een tafel kroop. De dokter werd hoe langer hoe aardiger en had hele verhalen over hoe het werken met de Mongoolse mensen beviel, waarom dat ie zo boos was in het begin, enz. Het bleek dus dat hij de dingen die hij bij binnenkomst zei al 100 keer had gezegd, en elke keer doen ze het weer op een eigen manier en niet volgens het protocol. Verder hele verhalen over de Black See (Bulgarije) en over motorrijden. Het gipsen zag er erg professioneel uit (foto's volgen nog ): bak water, gipsspul, afmeten, zusters erbij om e.e.a. vast te houden. Midden in het gipsen kwam een frivole dame binnen. Levendig, enthousiast. Toen ze ging praten hoorde ik het gelijk...de dame met Parkinson die dus die Deep Brain Stimulation operatie had gehad.... tjonge jonge... zo'n jonge vrouw nog. Pratend alsof ze dronken was... Ze zei het ook zelf gelijk: 'I'm not drunk, but had a brain surgery'. Ze was enorm aardig, vond mij en de jongens ook tof en we hebben leuk gekletst. Ze liet ons haar draden voelen in haar nek. Draden van haar hersens naar haar zenuwstelsel. Alsof het een stopcontact is. Best beetje eng, maar erg fijn voor haar dat het lichamelijk goed gaat. Op een gegeven moment had doc het gips erom, netjes hoor. Omdat mijn voet zo goed en kwaad als het kan in 90 graden moest, pakte de dokter mijn voorvoet en boog die klakkeloos in die 90 graden.... Aaaahhhhh ik tegen het plafond....het deed me echt wel ff pijn en met het krakend geluid erbij.... brrrrrr. Het gekraak was waarschijnlijk vocht en lucht dat zich verplaatste, niks aan de hand (breuken zat daar immers niet). Desalniettemin, een gekneusde middenvoet ff buigen, daar wordt je niet echt heel blij van... Nu dan opstaan...Ik heb - gelukkig - nog nooit eerder gips gehad, maar man, wat is dat zwaar. Het is net een blok beton. Gelukkig dat Allan en Ben nog steeds aan mijn zijde stonden. De mevrouw en ik maakten al grappen, omdat mijn been nu echt hoog moet blijven, grapten we: als ik dan naar het toilet moet, moet Ben of Allan mee om dat been vast te houden Het was ff wennen, maar ook het toiletbezoek ging goed (haha alleen hoor!!). Ik vergeet nog te vertellen, de dokter heeft me nog een injectie gegeven tegen

trombose. Een 2e spuit kreeg ik mee, de volgende dag rond 12 uur, dat is op het vliegveld van Seoul, moest ik zorgen dat ik nog een injectie krijg. Spannend.... want dat zelf doen??? No way, dacht ik! Tot slot ook wat pijnstillers meegekregen. Betalen ging at delivery, dus direct, want anders duurt het voor hun namelijk veel te lang voordat ze hun geld hebben. Lang leve Maestro voor deze bijna 700 euro consultation. Na een hug met doc en mevrouw doc en een oprechte dank betuiging mijner zijds, stond een taxi reeds klaar en gingen we er vandoor. Ben voorin en Allan naast mij met mijn achterpoot op schoot. Heb hem op een gegeven moment gevraagd of ie m'n voet vast wilde houden, want de schommelde nogal door de kuilen. Het gewicht kon ik niet compenseren. Door het zware gips ben ik minder mobiel, een stuk minder stabiel en ik heb heel snel een kloppende voet als ie maar even naar beneden is gericht. Verdorie 1x verstapte ik me, waardoor ik wel moest staan op de voet... Mooi kl*ten, dat was me nog niet eerder gebeurd zonder gips... Doorbijten moet je... Nu ik wist dat ik geopereerd moet worden heb ik nagedacht wat te doen: of AMC of VU in Amsterdam direct vanuit het vliegtuig, of Martini in Groningen (waar ik destijds super goed ben geholpen door Dr. Sietsma voor mijn schouder (nee, geen motor ongeval!!!). Bij Oasis aangekomen vond ik het verstandig mijn vaste fysio bij kwetsuren te bellen, Chris Volkers van Medischcentrum Zuid (nee niet West ), die samen met o.a. Corbiere, Sietma en van Raaij (de laatste 2 zijn orthopeden) in een maatschap zit en die in Groningen de kennis hebben van knieën, schouders en enkels (ze behandelen de jongens Donar en FC Groningen bijvoorbeeld). Chris was op vakantie, en de basketballer ook. Gelukkig kon ik Corbiere bereiken in Haren. Aan Corbiere heb ik het verhaal uitgelegd en gevraagd wat hij vond: of AMC/VU of Martini. Hij zei Martini, omdat ie daarvan weet hoe ze opereren (letterlijk ) Hierop heb ik aangegeven dat ik dan het liefst door Sietsma of Van Raaij geholpen wil worden. Corbiere is gaan bellen met het Martini en even later had ik een afspraak voor vrijdag half 9 bij meneer Knobben, een nieuwe orthopeed. Helaas niet 1 van de andere 2, maar dit is waarschijnlijk wel de beste optie. Al met al de halve avond gevuld met bellen met SOS, Jan Krijne, de fysio, m'n ma en Ron. En heel leuk: de reacties gelezen op mijn uitgestuurde email. Zo leuk is dat. Ook de reacties in m'n gastenboek trouwens en per sms Intussen was het een uur of 12. Tja, slapen, heeft dat zin?? In elk geval moest ik nog een mes en baby wipes (huhh?) uit mijn tas halen en aan Ben geven en m'n tas ordenen. Dus dan toch maar naar onze Ger. Allan had het vuur opgestookt, er staat een echte houtkachel in de Ger, dus het was er warm, heerlijk. Ik was er nog niet geweest, want hij stond iets verder van het vaste gedeelte af. Toch maar de proef op de som, en onder begeleiding van Allan met z'n telefoonlampje waggelden we die kant op. Mmmm hurdle...: én een drempel, én een heel klein deurtje... Ik vond het best eng... Allan hield me van achteren beet en Ben van voren (hahaha als je dit zonder context zou lezen, zou je zowaar heel andere gedachtes krijgen bij het beschreven tafereel). Of te wel, Allan zorgde dat ik niet achterover donderde, en Ben pakte me onder m'n armen om me over de drempel te sleuren. Oeffff, het is net een bevalling (althans, dat denk ik ). Ik heb plaats genomen op het bed, anex de houten broodplank en ben in mijn tas gaan rommelen. Ik vroeg Ben nog of hij wel een goeie handdoek had: ehhh nee... die hadden ze opgefikt na een akkefietje met lekkende augurkpotten en Duo Pennotti in z'n topkoffer(hahaha). Ik zei: 'hij is wel paars, maar hij is schoon'. Purple didn't border. Onze Benjamin heeft nu ons (Allans) kooktoestel, Allans slaapzak, een pro warm shirt van Craft van Allan (haha want die van mij komt tot z'n navel waarschijnlijk), mijn pannetjes, mijn matje en mijn wonderful purple sneldrogende handdoek. Lucky basterd. Maar hij zal het nodig hebben, naar Magadan, Magadan is de koudste stad op de aarde schijnt)! Morgen gaat ie verder: Russia: Road of Bones, tot Magadan. Dan vliegen naar Alaska en rijden naar Tennessee. We gaan hem zeker volgen en hem berichtjes posten op ADVrider!! Good luck Ben! You are really a great guy!! Wish you all the best op je Motorfiets Nog ff noemen: bij Oasis waren trouwens meer bikers. 2 uit UK en 1 uit Oostenrijk. Leuk om ff met ze te kletsen. Toch maar even de ogen dicht dan voor 3 uurtjes. Ps: vergeef me voor de hoeveelheid Engelse woorden die er tussendoor schieten in mijn teksten soms. Een paar dagen optrekken met een Amerikaan en voor de rest ook veel Engels kletsen met andere buitenlanders maakt het dat het voor mij soms net even meer paraat is. I know (...) het kan erg popi-jopi overkomen. Maar gelukkig, u kent uwer reporter, ze heeft wel ellebogen, maar het er niet achter. Ik ben en blijf te pas en te onpas heerlijk ongegeneerd mezelf

Dag 33: woensdag 13-07-2011 Ulaanbaatar (MNG) - Amsterdam / Wormer (NL): naar huis rolstoellendans, Seoul Zuid-Korea, injectie zelf gedaan, poot doet pijn Verhaal volgt nog (eerst ff andere dingen regelen... In het kort: - 4h uit bed en naar Airport Ulaanbaatar - Afscheid Allan en Ben - Rolstoel - Veel pijn in enkel sinds er gips omheen zit - Met Mongolian Airlines naar Seoul Zuid Korea (toch wel gaaf...) - Zelf injectie in m'n tummy geplant op Airport Seoul - Met KLM naar Amsterdam - Warm ontvangst met bloemen op Schiphol door Ron en z'n ouders - Fijn even met m'n pa en ma gekletst aan de telefoon - Thuis lekker gegeten, Ron's moeder had lekker gekookt - Stuk gips weggezaagd - s nachts helemaal het gips eraf gehaald, relief (haha, nu hoor ik jullie denken: 'had je het niet altijd zo kort kunnen doen?? In plaats van die ellenlange verhalen?? ). Dag 34: donderdag 14-07-2011 Wormer (NL) - Saaksum (NL): updaten internet en hopelijk de foto's, bellen naar verzekering, Jan Krijne en ziekenhuis, poot spalken en vanavond naar m'n ouders Later meer, eerst ff andere zaken regelen... Wel al dit: ziekenhuis gebeld. Morgen eerst onderzoek en dan kijken wel of niet opereren (wat wel een go wordt ga ik van uit). Wanneer operatie hoor ik morgen... Ik hoop gelijk... Tot snel!! X Magster Belangrijkste zaken in het kort...: - Jan Krijne gebeld voor de gezelligheid en voor info over de verzekeringskwesties - gebeld met aantal oude bekenden - bezoek van Ron z'n ouders - poot gespalkt - Ron heeft me naar m'n ouders gebracht - lekker eten bij m'n mamma - ziekenbed in de kamer - redelijk geslapen Dag 35 t/m 37: vrijdag t/m zondag 15-16-17 juli Saaksum - Groningen - Saaksum: afspraak orthopeed, spoedopname, operatie, stalen plaat met 7 schroeven, dizzy, pijn, naar pap en mam in Saaksum, bedlegerig en afhankelijk... Omdat ik weinig puf heb en gewoon ff weinig zin... houd ik het weer even bij een opsomming...misschien komen de spannende verhalen nog.... Ik wilde jullie iig op de hoogte houden van mijn welbevinden... Vrijdag: - om half 9 een afspraak bij Dr. Knobben, geregeld via fysiotherapeut dhr. Corbiere - omdat Dr. Knobben wel geloofde dat de breuk gerepareerd moest worden en mede geholpen door de aanmelding van mij door Corbiere heeft Dr. Knobben me het spoedtraject in laten gaan - de breuk op de röntgenfoto's zag er nog slechter uit dan in UB - opname om 11h, vervolgens wachten op oproep tussen de bedrijven door

- operatieklaar gemaakt, en veel geslapen met knorrende maag (hele dag nog niks gehad) - om 16h aan de beurt - ondanks ruggenprik was ik nog erg in paniek, toen ook nog algehele narcose (haha zo krijg je dus een Zantstorm pas rustig ) - bij wakker worden veel pijn; plat gespoten met morfine - 's avonds zijn m'n pa en ma langs geweest - 's nachts om de 2 uur plassen....als gevolg van infuus Zaterdag: - veel pijn o.a. door gips (kl*ten gips); naar toilet gaan is daardoor hel - nieuwe röntgen - gips is nog wat losgemaakt door orthopeed assistent - orthopeed assistent wist te vertellen dat operatie erg geslaagd was: plaat met 7 schroeven - webmaster heeft bloemetje gebracht (wat lief) - weer gebeld en gesmst met deze en gene - zoveel pijn met op en af bed dat ik twijfelde wel of niet naar huis te gaan; zuster kwam met goeie tip, de po-stoel...gezellig... - pa en ma op actie gezet voor de po-stoel....om daarna opgepikt te worden bij ziekenhuis om tot slot meegenomen te worden naar m'n ouderlijk huis - de rit was te doen, maar heel veel fun was het nu ook weer niet - kamer verder ingericht: po-stoel aan het bed gekluisterd, bloemetjes geïnstalleerd, telefoons in vensterbank, laptop in de buurt - heb de diclofenac ingeruild voor de ouderwetse smarties: ibuprofen - weinig grappen, best veel pijn - wel lekker gegeten en redelijk geslapen Zondag: - weinig te vertellen....liggen in bed, bellen, smsen, met foto's aan de slag voor op website - visite van buurvrouw - pijn ging vanmiddag iets beter, vanavond weer tamelijk hardnekkig... - goede verzorging van pap en mam - contact met Allan: komt woensdag naar Nederland - contact met Ben, hij is ergens in de buurt van Chita, in de richting van Magadan. Hij had 'the road of hell' today... Maandag hopelijk lichter gips.... gelijk bellen om 8h.... Trusstuhhh X Magster NB: FOTOS VAN DE ALTAI EN MONGOLIË STAAN ONLINE

NB: omdat de reis nu tot zijn einde gekomen is, vermeld ik vanaf nu alleen de dag en laat ik de melding van de hoeveelste reisdag achterwege. Maandag 18 juli t/m woensdag 20 juli: Saaksum - Groningen - Saaksum: nieuw gips, weg pijn, terug naar pap en mam in Saaksum, (nog steeds) bedlegerig en afhankelijk... dus met name bellen met vrienden, familie, buren en collega's, internetten; bezoek, kaartje gekregen, en fruitmand Allan is ook terug in NL Maandagochtend om 8h heb ik gelijk naar de gipskamer van het Martini ziekenhuis gebeld om te vragen wanneer ik terecht zou kunnen voor kunststof gips. Met enige overredingskracht lukte het om een afspraak te krijgen om 13h30. Mooi. Ik wilde graag douchen, want dat was alweer even geleden, en wat is er dan beter om met je buik over de bandrand te hangen met de douchekop

in je hand. Test was geslaagd, haar was gewassen, toch prefereer ik douchen onder de douche, dan wel staand, dan wel zittend M'n vader heeft me die middag naar het Martini ziekenhuis gebracht. Hij is doorgegaan om ibuprofen en anti-trombose spuiten te halen en ik ben mijzelf voortrollend naar de gipskamer gereden. Wat ik reeds vermoedde kwam uit: op het moment dat het gips er af was, was mijn pijn weg. Daarnaast zei de gipsmeesteres dat het gips veel te strak bij de tenen zat (blauw en geschaafd intussen), en wat ik ook uit ervaring al wist: als je gaat staan, zakt het gips een halve cm, heerlijk schurend over de wond.... Waarom moest het er dan om zou je zeggen... Ik kreeg er kunststof gips omheen, met als ke uze kleur oranje! Sinds deze actie was mijn pijn verdwenen. Wat een heerlijkheid. Na nog wat tips zoals 'houd er rekening mee dat dit nog wel even gaat duren' en 'over 6 weken ga je pas weer leren lopen' (nee he...dan pas...) heb ik afscheid genomen van de gezellige gipsmeesteressen. M'n vader stond intussen al op mij te wachten en samen zijn we weer naar Saaksum gereden. Mijn broer belde vervolgens of hij en z'n familie die avond ook op ziekenbezoek konden komen. Ja leuk, leuk om m'n neefjes en nichtje weer te zien (en m'n broer en schoonzus ook natuurlijk ). De dag en avond liep verder erg geslaagd. Ondanks dat ik heel erg stuwing heb in mijn been/voet, zodra ik deze verticaal laat bungelen, heb ik weinig last. Het weerzien van Thomas, Ivo en Lisong was fijn. Die zijn natuurlijk ook een beetje van tante En ik heb m'n eerste handtekening binnen op m'n gips Van m'n grote neef. Dinsdag en woensdag stonden in het teken van bellen en mailen met deze en gene en rijtjes maken met gemaakte en declarabele kosten. Dinsdagmiddag heb ik even in de zon gezeten achter het huis, 'even luchten' zoals mijn moeder dat zo mooi zegt en 's avonds zijn mijn ex-buren van vroeger langs geweest met een hele grote fruitmand. Heerlijk en lief. Naast de stoere verhalen van mijn kant, was het een gezellig weerzien. Woensdag was het rolstoeldag, en ben ik met m'n moeder met de rolstoel naar buiten geweest. Hoe gehandicapt zal dat er uit hebben gezien... Het gladde asfalt ging mooi, echter de klinkers kunnen we de eerste tijd beter even overslaan. Of te wel: ik voel goed dat de botten nog niet goed aan elkaar zitten... Wel lekker om er even uit te zijn en bezig te zijn. Een groot gedeelte van het rondje heb ik mijzelf voortgerold, dat zal mijn lichaamsbeweging worden de komende weken... 's Ochtends heb ik Allan gesmst om hem een goede reis te wensen en om 16h nog even gekeken of zijn vlucht volgens schema was. Rond half 8 in de avond is hij geland op Schiphol. Erg fijn dat hij nu ook weer thuis is. Donderdag 21 juli en vrijdag 22 juli: Saaksum - Midlaren: met verzekeringspapieren in de weer, Limburgse vlaai , motor is in UB!, naar m'n eigen huis met beetje hulp van ouders en de buurvrouw Donderdag was de dag van de verzekeringen... Na een kort bezoekje van buurtjes uit het dorp kwam Jan Krijne vanuit Sittard op zijn Moto Guzzi aangesjeesd met, jawel, een heerlijk Limburgse vlaai! Wie is Jan ook alweer: Jan is vorig jaar met een kameraad naar Mongolië geweest op zijn Honda Transalp met zijspan en is 250 km zuidelijker dan ik gecrasht en ook gerepatrieerd naar huis http://www.zogekniet.nl/ Vóór de reis heb ik contact met hem gehad over wat praktische zaken en na mijn crash heb ik hem enige vragen via sms gesteld ('hoe is dat vorig jaar bij jou gegaan'), waarna hij vroeg of ik het fijn vond dat hij e.e.a. vanuit Nederland zou oppakken en regelen: contact met SOS en Univé onder andere. Want wat bleek, Jan heeft ook nog eens 20 jaar ervaring in de verzekeringswereld! Jan heeft enorm geholpen vanuit Nederland: tips voor mij, bellen met SOS en Sybille van Oasis en verhaal halen bij Univé. Nu kwam Jan voor de gezelligheid, op ziekenbezoek en om een vlaai te brengen Ook kwam hij natuurlijk voor enige bijstand met het invullen en het verder afhandelen van de verzekeringspapieren. Alle kosten hebben we doorgesproken. Kosten als: taxikosten, hotelkosten, kosten van medicamenten in het hospitaal, consult, röntgen en gips bij SOS, en tot slot de kosten van het repatriëren van de motoren. Er is nog enige discussie met Univé hieromtrent. Univé heeft ons destijds mondeling toegezegd dat de reisverzekering ook de repatriëring van de motoren

dekt na een ongeval. Deze toezegging lijkt nu buiten de polisvoorwaarden om te zijn gegeven en lijkt nu als je sec naar de polisvoorwaarden kijkt niet gedekt te zijn. SOS international en ook Jan K hebben met de desbetreffende medewerker W.G. gebeld hierover en in deze gesprekken heeft dhr. W.G. toegegeven aan Jan K en ook aan SOS international deze toezegging te hebben gedaan (dit laatste staat overigens op band en op schrift). Echter de heer W.G. leek of lijkt (dat weten we later pas) deze toezeggingen en het toegegevene nu te willen ontkrachten en de toezegging in te willen trekken. Ik hoop dat Univé dit netjes gaat oplossen. Een mondelinge toezegging is ook een toezegging en een man een man, een woord een woord. Ik ben erg benieuwd. Een verzekeringsmaatschappij houdt er niet van belazerd te worden, maar een cliënt houdt er evenmin van belazerd te worden. Als deze toezegging niet was gedaan, waarvan wij begrijpelijk aannamen dat dit standaard in de polis zat, dan hadden we natuurlijk een andere verzekeraar gecontacteerd! Naast het ongeval verhaal hebben Jan en ik ook de kosten bekeken van de gestolen navi, de spullen die in de verloren Camelbak zaten en tot slot mijn zonnebril die doormidden is gebroken. Dit alles onder het genot van een kop koffie en thee met vlaai en een broodje tussen de middag (bedankt mams). Het onderhoud met Jan was erg gezellig en ook nog eens erg leerzaam. In de trant van: 'loat die nait onder t mous stop'n. Wordt vervolgd. Dan tot slot de vrijdag: 2 weken na het ongeluk, 1 week na de operatie; naar huis. Na een vroege ochtend douche en het inpakken van de benodigde spullen zijn we rond half 10 vertrokken richting Midlaren. In Groningen hebben we m'n ma afgezet en is mijn vader met mij naar mijn huis gereden. Ik heb mij geïnstalleerd op de bank, m'n vader heeft e.e.a. uitgepakt en klaargezet, nog even m'n grasgemaaid en na zijn vertrek was ik alleen. Alleen in m'n eigen huis. Bij mijn ouders zijn is fijn, maar in je eigen huis is misschien toch nog net iets fijner. Het is in elk geval anders. Je bent niemand tot last, en je kunt lekker je eigen gang gaan met je eigen regels en leefgewoontes. Volgende week ga ik vast nog wel weer terug naar Saaksum, want mij zelfstandig redden gaat nog niet lukken, maar even een paar dagen hier is wel lekker. Een buurvrouw en buurmeisje kwamen nog even gedag zeggen en 's avonds ben ik zelf naar de buren geweest. M'n buurjongens Rob en Tim kwamen de kat eten geven, wat een mooie aanleiding was om even met ze mee te gaan naar hun huis. Rob en Tim hebben de rolstoel buiten gezet en ik ben achter ze aan gehobbeld. Leuk om weer even bij te kletsen met de buurtjes. De buurvrouw heeft mij terug gebracht... en heeft heel lief m'n bed opgemaakt en wat kussens en slaapzakken als verhoging voor mijn been in bed geïnstalleerd. Ik denk dat ik vannacht wel lekker zal slapen in mijn eigen bedje Als laatste nog een heuglijk feit: mijn motor is in UB gearriveerd!! Allan smste vanochtend dat Joao, 1 van de Portugezen, dit die ochtend had gemeld. Wat fijn, en wat een geruststelling. Het transport naar huis is nu veiliggesteld! AFSLUITING... De reis is tot zijn einde gekomen, ik ben weer thuis. Het is iets anders gelopen dan gepland, maar ja, van plannen afwijken komt in de beste families voor Ik heb enorm genoten van de reis, van Oekraïne, Rusland, Kazakhstan en uiteraard Mongolië. De landen, de mensen, de natuur. Ook de andere landen die we hebben doorkruist waren erg mooi. De val 1000km voor Ulaanbaatar neem ik op de koop toe. Liever daar, dan vóór de reis van een lullig afstapje (of zoiets dergelijks). En Mongolië, daar kom ik vast en zeker nog eens terug, omdat het er onbeschrijflijk mooi is en omdat ik daar nog veel meer van wil zien. Deze reis heb ik veel geleerd. Ik ben wijzer en daardoor rijker geworden. Ik heb geleerd van de mensen die we hebben ontmoet, maar zeker ook heb ik geleerd van Allan en later Ben. Of ik een en ander direct in de praktijk kan brengen is een tweede, maar de bewustwording is er. Tot slot is een dankbetuiging wel op zijn plaats: RedFox dank je wel voor de hele reis als reisgenoot; Ben voor de laatste 4 dagen; Allan, Ben, Hulan, Sybille, Jan K, SOS en Casey voor alle hulp na mijn ongeval... en het regelen van mijn motor terug naar UB en straks naar huis. Tot slot niet te vergeten ook het thuisfront: m'n pa en ma, broer, schoonzus, neefjes, nichtje, Ron, Ron z'n

pa en ma, Walter, vrienden, familie, buren en fijne collega's voor gegeven hulp en steun dan wel een hart onder de riem. Vanuit mijn luie bank wens ik Ben heel veel succes met het laatste gedeelte van zijn reis Around the World. Vandaag, zaterdag 23 juli arriveert hij in Magadan. Hij heeft the road of bones bedreven. Houdt het hier dan ineens helemaal op hoor ik u denken. Nee natuurlijk niet Af en toe laat ik nog wel even iets horen hoe het met mijn revalidatie gaat en zoals u van mij gewend bent, hoort u de laatste nieuwtjes van eventuele toekomstplannen. Goede nacht, goede vaart. Live your dreams, before it's too late! More North, More East, More Extreme Riding the bike Discover the world Discover other cultures Freedom Live Live your dreams, before it's too late! CU on- & off-road, Maggie Mag Zantstorm

* Long Way East!! June 11 - August 1 >>> More North, More East, More

Recommend Documents