DE KRANT VAN AMSTERDAM Vrij, Onverveerd
€ 2,75 ZATERDAG 12 NOVEMBER 2011
11
het raam 30 Achter Patricia ziet Verzekeraars kleden
Switchen levert geld op
Op de klapstoel
‘Ik ging zingen uit rebellie’
haar zwager op de Wallen
de basispolis uit
16
Joop Daalmeijer stopt nooit met werken Jordanese vrouwen Meer dan gekapte krullen
Giovanca
Intocht
De route van de Sint
21
PS van de Week
Vondsten bij Noord/Zuidlijn Vingerhoedjes, hoornpitten en klootdolken
Somalische piraten vinden 14 zichzelf steeds opnieuw uit
27
OPGERICHT IN HET OORLOGSJAAR 1940 - 71STE JAARGANG NR 20.573
Meer zelfmoorden in Amsterdam door crisis GGD Amsterdam wil schuldhulpverleners trainen in herkennen zelfmoordneigingen MALIKA SEVIL AMSTERDAM – Steeds meer Amsterdammers plegen zelfmoord. De stijging is deels toe te schrijven aan de economische crisis, zegt Lyna Polikar, coördinator aanpak suïcidepreventie van de GGD Amsterdam. In 2010 maakten 89 Amsterdammers een eind aan hun leven – veel meer dan de gemiddeld 73 in de jaren daarvoor. Tot oktober dit jaar telde de GGD 80 zelfdodingen. In dezelfde periode in 2010 waren dat er 72. De kans is groot dat 2011 meer zelfmoorden zal kennen dan 2010.
‘Mensen komen door werkloosheid en door schulden onder druk’ “In tijden van crisis zie je het aantal zelfdodingen toenemen. Mensen komen vanwege schulden of werkloosheid extra onder druk te staan. Het brengt veel onzekerheid met zich mee,” zegt Polikar. Onbekend is hoe groot de rol van de crisis precies is. “Aan suïcide gaat een complex verhaal vooraf. Veel factoren spelen mee.” Financiële zorgen kunnen zware depressies aanwakkeren, of erger. Daarom wil de GGD schuldhulpver-
leners een training aanbieden in het herkennen en bespreekbaar maken van suïcidaliteit. Niet alleen in Amsterdam lopen de aantallen van zelfdodingen op. Ook landelijk is een toename te zien – al is die veel minder prominent dan in Amsterdam. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek blijkt
dat het aantal zelfdodingen in 2010 met vijf procent groeide van 1525 tot 1600. Er is vooral een toename bij de groep 40- tot 65-jarigen – deze groep beslaat zestig procent van het totaal. Britse sociologen legden ook een verband tussen de crisis en zelfmoord: tussen 2007 en 2009 groeide het aantal zelfdodingen in vrijwel
alle tien onderzochte Europese landen vijf procent of meer, meldden ze in medisch vakblad The Lancet. In Ierland groeide het aantal zelfdodingen dertien procent en in Griekenland zelfs zeventien procent. Alleen in Oostenrijk nam het af. ! Pagina 4: ‘Zoeken naar motief’
ADVERTENTIES
Een échte avond uit met de grote klassieke hits
ontdek concertgebouw.nl/ classics Amsterdam – Cruquius www.woonfabriek-online.nl
Esthetisch Centrum Amsterdam Nu al 2de druk!
Ingmar Vriesema HET BEROEMDE BROER & ZUS BOEK ‘Schitterende verhalen.’ - Pauw & Witteman
Excellence in plastische chirurgie Nu is het jouw tijd. Tijd om je goed en zeker te voelen.
Jarenlange ervaring en de modernste apparatuur zorgen voor een enorme staat van dienst in de plastische chirurgie. De beste specialisten in hun vakgebied begeleiden je met zorg en aandacht van het eerste gesprek tot de na-controle. Bezoek onze website voor meer informatie of maak vrijblijvend een afspraak.
Concertgebouwplein 11, Amsterdam • T 020 305 58 47 • www.ecamsterdam.nl
Koerden kapen Turkse veerboot Van onze redactie buitenland ISTANBOEL – Een Turkse veerboot is gisteravond gekaapt, vermoedelijk door de Koerdische beweging PKK. Het schip is volgens de Turkse minister van Verkeer Binali Yildirim op vijftig kilometer van Istanboel voor anker gegaan. Het heeft geen brandstof meer. De kapers hebben om brandstof, drinken en voedsel gevraagd en om assistentie bij een technisch probleem in de machinekamer, aldus Yildirim. Maar ze hebben geen andere eisen gesteld. De kapitein van de veerboot zei tegen een tv-zender dat de mannen lid zijn van de gewapende vleugel van de PKK en explosieven bij zich hebben. Een kaper heeft de politie gewaarschuwd niet in te grijpen. Mogelijk zijn er vijf tot zes kapers. Eerder werd uitgegaan van één kaper. Er zijn achttien passagiers en zes bemanningsleden aan boord. Als de PKK achter de kaping zit, is dat een verandering in de strategie van de beweging, die veel bomaanslagen en aanvallen op militairen heeft uitgevoerd. Er waren geruchten dat het schip op weg was naar gevangeniseiland Imrali, waar PKK-leider Abdullah Öcalan gevangen zit. Maar het schip lag vanochtend op grote afstand van het eiland.
001_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 2:34 PM Page 1
12 november 2011
Gevaarlijk water De gracht, een sluipmoordenaar
Bij ons in de Jordaan Echte Amsterdammers
De pop-up kok Britse reclameman kookt voor 140 gasten
Giovanca ‘Ik ben een controlfreak’
026_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 2:45 PM Page 26
026_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 2:45 PM Page 27
De popup kok Jason Hartley (39) kookt maaltijden waar expats een moord voor doen. Vorig weekend organiseerde de Brit op een geheime locatie een brunch voor 130 man. Reserveren? Achter aansluiten, a.u.b. tekst Tom Kellerhuis fotografie Dingena Mol
et pand aan het Damrak oogt gesloten, maar de deur is open. Een vriendelijk meisje leidt de gasten via de lift en lange gangen naar de voormalige bedrijfskantine van een grote confectieketen op de vierde verdieping. Daar is meer dan drie jaar niet meer gekookt, maar in de keuken en de eetzaal gonst het opeens weer. Lange biertafels zijn netjes gedekt, jazzmuziek speelt op de achtergrond en overal zitten mensen te keuvelen en te eten. Iedereen spreekt Engels. In de oude kantinekeuken is het op deze eerste zondagochtend in november rond de klok van half twaalf rushhour en heel wat minder ontspannen.
H
“Your scrambled eggs, chef!” “Ok, thanks! I need poached eggs, now! These aren’t good. Give me two fucking new ones! Immediately! People are waiting! And what happened to the pancakes? They didn’t rise enough! Did you use bakingpowder?” “Yes, chef.” “What the fuck happened?” “I don’t know chef, new kitchen, new pans.” “No, you used too much butter, silly, that’s why they didn’t rise! Make me some new ones and hurry up!”
Tegen de ober: “Tell the guests that we are making new ones because they didn’t rise!” “I need more, more, more, quick, quick, quick! Come on, guys! Welcome to the madhouse.” Nee, welkom bij Jason Hartley’s Lovefood: the brunch club. Anderhalve week eerder, in Hartleys woning. Hij huurt schitterend in de Jordaan, maar het voormalige arbeidershuisje staat te koop. Hij mag er nog een paar maanden blijven zitten tot het is verkocht. “De vraagprijs is gelukkig hoog,” zegt hij met een glimlach. Daarna moet hij verkassen en misschien wel weer van hot naar her met hond Henry, zoals de laatste jaren. De woonkamer met open keuken is rommelig en vol. Er staat een Smegkoelkast met een levensgrote opdruk van de Engelse vlag, vele dozen rookhout, een vacumeermachine, een roner (om vlees, vis en groente op een lage en exacte temperatuur te garen), een professionele snijmachine, een vriezer en nog een koelkast. Het ruikt er heerlijk naar spek, dat Hartley aan het afbakken is. Over eten praat hij als Brugman. Op zijn dakterras staat een professionele Bradley Smoker – hier rookt hij zijn spek en straks zijn eigen zalm en schelvis. Ook maakt hij zijn eigen worsten. “Mijn varkensvlees komt van een biologische boer uit Winterswijk. Ik ben er laatst geweest; ik wil zien hoe ze daar in alle vrijheid leven.” Hier, in deze kleine amateurkeuken, doet hij in zijn eentje de voorbereiding voor ruim 130 couverts. Binnen vier dagen is er weer een Lovefood gepland, dus hij moet flink aan de bak. En al dat eten, vele kisten vol, moet allemaal nog naar de plaats van bestemming. Omdat hij geen eigen zaak heeft, werkt hij als een pop-up-restaurant. Hij zoekt een geschikte locatie en bouwt die om tot restaurant. Wat er niet is, huurt hij. Soms zijn dat alleen de eettafels en de gla-
12 NOVEMBER 2011 PSvdW
27
026_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 2:45 PM Page 28
zen, maar ook wel de complete keukeninrichting. De filosofie achter Lovefood is zo oorspronkelijk mogelijk eten. Hartley werkt graag met vergeten recepten – gerechten met een verhaal. Vervolgens probeert hij die gerechten precies na te maken, met gebruik van de allerbeste en biologisch verantwoorde ingrediënten. Op de menukaart staan typisch Engelse en Amerikaanse ontbijt- en brunchgerechten met wervelende namen als The Beast (een schotel van huisgemaakte worst, gerookt spek, ham en bloedworst) en The Full Mikey (te veel om op te noemen), maar ook klassiekers als Eggs Benedict (gepocheerde eieren met hollandaisesaus) en Yank Cakes (Amerikaanse pannenkoeken met ahornsiroop en compote van kersen). Een kleine brunch doet vijftien euro en de grotere variant, voor de stevige eters, een tientje meer.
‘Ik heb zo’n beetje al mijn kookkennis uit boeken en van internet’
“Have those Mikeys gone out yet or am I going mad?” “No chef! Two burritos on the pass, chef.” “What are they doing here? They are so big! Twice the normal size. Ok, when people are happy with them, I am.” ls je hem zo hoort, zou je denken dat hij al jaren professioneel kookt. Maar Hartley is eigenlijk reclameman. Opgegroeid in Blackpool kwam hij in 1998 naar Amsterdam om het te maken. “Niet dus. De dotcom bubble spatte uiteen en in 2008 stortte ook nog de economie in, dus er bleek steeds minder werk in de reclame. Ik knipperde met mijn ogen en het was opeens dertien jaar later.” Drie jaar geleden kookte de Engelsman voor het eerst en voor de lol als gastkok in eetcafé Finch op de Noordermarkt, met amper keukenervaring. “Zo’n beetje al mijn kookkennis heb ik van internet en uit boeken.” De eerste Lovefood was geboren: veertien uur achter elkaar koken, voor 92 man. De dag zelf verliep verre van vlekkeloos: veel mensen kregen hun eten niet of te laat. “Ik weet zeker dat er nu nog steeds iemand op zijn eten aan het wachten is. Ik ben verre van professioneel, maar sindsdien wel een stuk beter geworden. Elke vergissing heb ik in de praktijk gemaakt.” Hartley heeft vanaf zijn vroege jeugd een voorliefde voor de horeca gehad. Als kind runde hij thuis een café en konden zijn ouders tegen betaling hun eigen koffie en thee drinken. En op zijn elfde werkte zijn moeder in een café, waar hij altijd in de keuken te vinden was. “Dat was een magische plek.” Maar na het hachelijke kookavontuur in Amsterdam raakte hij echt geïnfecteerd met het kookvirus. Hij besloot van zijn passie zijn beroep te maken en de reclamewereld voorlopig vaarwel te zeggen. “Hoe meer ik in het eten ben geraakt, hoe meer aardige mensen ik ben tegengekomen. Dat kun je van het reclamevak niet zeggen.” Zijn appartement aan de Brouwersgracht kreeg hij aanvankelijk niet verkocht, dus verhuurde hij het. Zelf woonde hij in die periode overal en nergens, waar hij maar welkom was. Hij begon het avontuurlijke leven te leiden van een kok: keihard werken voor weinig geld. “Vroeger verdiende ik veel, maar was ik nog beter in het uitgeven.” Hij liet een grote tatoeage van zichzelf als kok op zijn
A
28
PSvdW 12 NOVEMBER 2011
onderarm zetten, samen met zijn onafscheidelijke hond Henry. En als hij niet kookt, werkt hij aan de marketing. Het Lovefoodlogo duikt overal op. Niet alleen op de T-shirts van het bedienend personeel. Hartley heeft speciaal een stempel laten maken om het logo op porselein en hout te kunnen drukken. “Wat wil je? Ik heb achttien jaar ervaring in de reclamebranche! Natuurlijk hoop ik dat mijn concept de wereld over gaat. Ik ben goed in het verhaal en het verhaal zorgt dat de mensen komen, maar als de producten niet goed zijn, komen ze niet meer terug.” Hartley communiceert met zijn gasten, voornamelijk Engelse, Amerikaanse en Australische expats, via Facebook. Het reserveren gaat online. Voor Thanksgiving op 24 november waren de beschikbare plekken binnen drie uur uitverkocht; sneller kan een restaurant niet vollopen. “Er zijn in Amsterdam zo’n 24.000 expats. Velen zijn op zoek naar een goede brunchgelegenheid in de stad, want die zijn zeldzaam.” In de voor de autochtone Amsterdammer onzichtbare
026_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 3:16 PM Page 29
Op een geheime locatie aan het Damrak staan vooral Engelsen en Amerikanen in de rij voor gerechten als The Full Mikey en Yank Cakes.
wereld is Hartley inmiddels een begrip, weet een gast te vertellen. Op de culinaire recensiesite Iens blies hij onlangs een keer alle restaurants van Amsterdam weg: hij kreeg zo veel lovende recensies dat hij een paar dagen bovenaan stond. Zijn Facebookpagina telt zo’n 1500 vrienden: expats, maar ook steeds meer Hollanders. “Het grootste restaurant van Nederland heeft drieduizend Facebookvrienden en het beste restaurant Oud Sluis vijfhonderd, maar ik denk niet dat Sergio Herman Facebook zo nodig heeft als ik.” Een van die expats komt uit Pennsylvania en woont net in Amsterdam met zijn vrouw. Op internet gingen ze op zoek naar een geschikte brunchplek en nu zijn ze voor het eerst hier. “We hadden al wel eerder willen komen, maar telkens was het uitverkocht. Nu waren we er snel bij.” Op de menukaart staat housemade Scrapple (ask if you dare), en dit typische gerecht van varkenskop dat toevallig uit Pennsylvania komt, heeft hij besteld. “Dit kom je nooit ergens anders tegen. Geweldig dat ze dat hier hebben.”
Twee andere expats uit Canada en België zijn fans van het eerste uur. Ze komen al twee jaar lang trouw elke keer. “Hier hebben ze tenminste echte spek en niet van die dunne Hollandse plakjes. Mijn vrouw zet zelfs het alarm van haar wekker als de inschrijving begint. Want we willen het echt niet missen.” anvankelijk waren de Lovefoodsessies maandelijks, daarna wekelijks en toen weer maandelijks. Het hangt erg van de plek af. De vorige Lovefood was in een grote fotostudio op de Brouwersgracht en de eerste sessie was succesvol. De tweede zou 30 oktober hebben plaatsgevonden, ware het niet dat de buren er lucht van kregen en klaagden bij de gemeente. De eigenaar van de fotostudio durfde het niet nog een keer aan, terwijl er volgens Hartley nauwelijks overlast is en er niets illegaals gebeurt. “Het is een besloten feest van elf uur ’s ochtends tot vijf uur ’s middags. Geen lawaai of gedoe.” Toch moest de boel drie dagen van te voren worden
A
12 NOVEMBER 2011 PSvdW
29
026_GPV1QU_20111112_PSW01_00.qxp_PSvW 11/10/11 2:45 PM Page 30
Pas nog aan een ambachtelijk en speciaal voor Hartley ontworpen peperduur aardewerken servies, helemaal in de stijl van Lovefood. De eerste shift zit erop. Het loopt tegen half één; de chef heeft even rust. Hij loopt de tafels langs en vraagt hoe het is geweest. “Overwegend positieve reacties,” zegt hij later. “Dat betekent dat ze niets hebben gemerkt van het zooitje en de chaos in de keuken, een gunstig teken.” Een uur later, de tweede shift. De hectiek keert terug in de keuken. Hartley is doodop; hij heeft de afgelopen drie dagen zo’n achttien uur per dag gewerkt om alles op tijd af te krijgen. “Wat een geluk dat we hier nu even kunnen blijven. Er is zelfs een koelcel en we kunnen alles voorbereiden. Dat scheelt enorm in tijd, even geen gesleep en gestress.” De laatste couverts staan op de pas. Onvermoeibaar legt hij een jonge ober uit dat elk bord met dezelfde aandacht moet worden opgemaakt. “Wij zien op een dag honderden borden, maar de gast ziet er maar één. Dat ene bord moet dus altijd perfect zijn.” Hartley kijkt tevreden terug op deze eerste dag op de nieuwe locatie: “Weer een ervaring rijker. Maar we zijn er nog niet. Ik heb nog een lange weg te gaan. The proof of the pudding is in the eating.” !
geannuleerd. Hartley moest halsoverkop een nieuwe locatie vinden. “Dat geintje heeft me 3500 euro gekost.” Tot overmaat van ramp werd vorige week, op het parkeerterrein van de Makro waar hij inkopen deed, zijn laptop uit de auto gestolen. Er moet sowieso geld op toe en als er wat binnenkomt, wordt dat meteen weer drie keer uitgegeven.
Reserveren voor the brunch club van Jason Hartley kan via de website jasonslovefood.com.
ADVERTENTIE
elkom
int
in de haven van Amsterdam Wist u dat veel van uw chocoladeletters gemaakt zijn van cacao uit onze haven? En dat Amsterdam de grootste cacaohaven ter wereld is? Jaarlijks komen er miljoenen kilo’s cacaobonen per schip naar Amsterdam. Bijna éénderde van de wereldvoorraad ligt hier klaar voor verwerking tot chocolade. Dit gebeurt voor een groot deel in onze regio. Het Amsterdamse havenbedrijfsleven zet zich in voor duurzame cacao; van oogst tot productie. Zo kunnen we ook in de toekomst van uw chocoladeletters blijven genieten.
www.portofamsterdam.nl
30
PSvdW 12 NOVEMBER 2011
THE POP UP CHEF Jason Hartley (39) cooks meals that expats kill for. Last weekend in a secret location the Brit organised a brunch for 130 people. Reservations? Back of the line, if you please The building on Damrak looks closed, but the door is open. A friendly girl leads guests through the long corridors to the lift and to the former canteen of a large clothing chain on the fourth floor. It’s more than three years since there was cooking here, but in the kitchen and dining room it’s suddenly buzzing. Long tables are neatly laid, jazz music playing in the background and people are chatting and eating. Everyone speaks English. In the old cafeteria kitchen on the first Sunday morning in November it’s around half past eleven, rush hour and much less relaxed. "Your scrambled eggs, chef!" "Ok, thanks! I need poached eggs, now! These are not good. Give me two fucking new ones! Immediately! People are waiting! And what happened to the pancakes? They did not rise enough! Did you use baking powder? " "Yes, chef." "What the fuck happened?" "I do not know chef, new kitchen, new pans." "No, you used too much butter, silly, that's why they didn’t rise! Make me some new ones and hurry up! " To the waiter: "Tell the guests That we are making new ones because they didn’t rise!" "I need more, more, more, quick, quick, quick! Come on, guys! Welcome to the Madhouse. " No, welcome to Jason Hartley's Lovefood: The Brunch Club. A week and a half earlier in Hartley’s house, he rents in the wonderful Jordaan district of Amsterdam, but the small former “workershouse” is for sale. He can stay a few months until it is sold. "The asking price is fortunately high" he says with a smile. Then he must relocate again, from here to there again with his dog Henry, as in recent years. The living room with open kitchen is cluttered and full. There is a Smeg fridge with a lifesize print of the British flag, lots of boxes of wood for smoking food, a vacuum packing machine, a immersion water circulator (for precise cooking of meat, fish and vegetables at a low temperature) a professional meat slicer, and a deep freezer. There is a delicious smell of bacon in the air, which Hartley is frying. Hartley talks enthusiastically as we eat. On its roof is a professional Bradley Smoker - here he smokes his own bacon and soon salmon and haddock. He also makes his own sausages. "My pork comes from an organic farm in Winterswijk. I was there last week, I want to see how the animals live freely over there." Here, in this small amateur kitchen, he prepares for more than 130 covers on his own. In four days there is a Lovefood Brunch scheduled, so he has got a hell of lot to do and needs to work like a demon to get it done. Then he has to take all that food, and several other full boxes to their destination. As he doesn’t own a business, he works as a pop-up restaurant. He looks for a suitable location to build up a restaurant and what’s not there, he rents. Sometimes only the dining tables and the glasses, but also sometimes the entire kitchen.
The philosophy behind Lovefood is to be as original as possible with the food. Hartley works with forgotten recipes - food with a story. Then he tries to create the dishes precisely using the best and where possible local organic ingredients. On the menu features traditional English and American breakfast and brunch dishes with exciting names such as The Beast (a dish of homemade sausage, smoked bacon, tomato, mushroom, potato farl and black pudding) and The Full Mikey (too numerous things to mention), but also classics as Eggs Benedict (poached eggs with hollandaise sauce) Yankcakes (American pancakes with blueberry compote and maple syrup). A small brunch is just under fifteen euros and the larger variations, for the big eaters, ten more. "Have those Mikeys gone out yet or am I going mad?" "No chef! Two burritos on the pass chef." "What are they doing here? They are so big! Twice the normal size. Okay, when people are happy with them, so am I. " If you hear him, you'd think he’d cooked professionally for years, but Hartley is actually an advertising man. Raised in Blackpool he came to Amsterdam in 1998 to make it. “Or not. The dotcom bubble burst and in 2008 also the economy collapsed, so there was less and less work in advertising. I blinked my eyes and suddenly it was thirteen years later. " Three years ago, the Englishman cooked for the first time for fun as a guest cook in Cafe Finch in the Noordermarkt, with no cooking experience. "Pretty much all my cooking knowledge I have is from the Internet and from books." The first Lovefood was born: fourteen hours behind the stove for 92 people. The day itself was far from perfect: several people waiting for their food. "I'm sure there's still someone waiting for his food. I am far from professional, but a lot better since then. Every mistake I have made has been made when actually doing of it." Hartley has had a love for the food business since his early days. As a child he ran a home cafe and his parents had to pay him for their own coffee and tea and as an eleven year old he helped his mother in her cafe where he could always be found when possible in the kitchen. "That was a magical place at that age." But after his first perilous cooking adventure in Amsterdam he was infected with the cooking bug. He decided to follow his passion and to say a temporary farewell to the world of advertising. "The more I get involved with food, the more nice people I come across. You can’t say the same of the advertising industry. " His apartment on the Brouwersgracht wouldn’t sell so he had to rent it out. He lived for a time anywhere he was welcome and he began to lead the adventurous life of a cook, working very hard for very little money. "Before, I earned a lot, but I was always better at giving it back." He has a large tattoo of himself as a cook on his forearm, together with his inseparable dog Henry and if he is not cooking, he is working on the marketing. The Lovefood logo pops up everywhere. Not only the T-shirts of the personnel, Hartley has a special stamp to place the logo on porcelain and to burn into wood. "What do you expect? I have eighteen years experience in the advertising industry! Of course I hope that my concept can spread. I'm good at telling stories and the story will make people come once, but if the product’s no good, they don’t come back." Hartley communicates with his guests, mostly British, American and Australian expats, through Facebook. The reservations are online. For Thanksgiving on 24 November the available places sold out within three hours, a restaurant cannot sell out faster. "There are some 24,000 expats in Amsterdam. Many are looking for a good brunch spot in the city, because they are rare."
In the Amsterdam world invisible to natives Hartley has become a household name, tells one of the guests. On the culinary review site IENS he blew all the restaurants in Amsterdam away for a short time, he got so many rave reviews that he was for a few days stood at the top. The Lovefood Facebook page numbers about 1500 friends, expats, but also increasingly Dutch. "The most popular restaurant in the Netherlands has three thousand Facebook fans and the best restaurant Oud Sluis five hundred, but I don’t think Sergio Herman needs Facebook as much as me. " One of these expatriates comes from Pennsylvania and lives and works in Amsterdam with his wife. On the internet they were looking for a suitable brunch spot and are here for their first time. "We wanted to come sooner but each time it was sold out. This time we were quick." On the menu is house-made Scrapple (ask if you dare), and he’s ordered this typical dish of pig's head that comes out of Pennsylvania. "You never see this anywhere. Great that they have it here." Two other expats from Canada and Belgium are fans of the first hour. They have been faithfully coming for two years. "Here there is real bacon and not the thin Dutch slices. My wife even sets the alarm clock when registration begins because we don’t want to miss it." Initially, the Lovefood sessions were monthly, then weekly and then again monthly. It depends very much on the spot. The last Lovefood was in a big photo studio on the Brouwersgracht and the first session was successful. The second was planned for October 30th in the same place, were it not for the fact that one of the neighbors complained and gave wind to the city council. The studio owner understandably dared not to do it one more time, while according to Hartley it was of little inconvenience and there is nothing illegal happening. (Jason note: this sounds like my problem was with the studio owner, it absolutely wasn’t - they were and still are fantastic. The neighbour was a bit of a muppet mind) "It's a private party from 11am in the morning until 5pm in the afternoon. No noise or fuss." But he had to cancel the whole thing three days in advance. Hartley now has to throw himself headlong into finding a new location. "That joke cost me 3500 euros." To make matters worse last week, in the car park of wholesaler The Makro where he buys some of his supplies his laptop was stolen from the car. There must be money that comes in, but when something comes in, it immediately is given out threefold. For example traditional and expensive earthern ware crockery specially designed by Hartley and hand made in Amsterdam all in the style of Lovefood. The first shift is over. It's almost half past twelve, the Chef has a break. He walks around the tables and ask how it was. "Mainly positive responses," he says later. "That means they have not noticed the mess and chaos in the kitchen, a positive sign. " An hour later, the second shift. The chaos returns in the kitchen. Hartley was exhausted, he has in the previous three days worked eighteen hours per day to get everything done on time. "It’s fortunate we can stay here for a bit. There is even a cold room and we can prepare everything. That makes a huge difference in time, and in reducing stress and lack of sleep." The last covers are on the pass. Tirelessly he tells a young waiter that every plate must have the same attention. "We see a hundred plates, but the guest sees just one. That one must always be perfect. " Hartley looks back on this first day at the new location: "Another new experience. But we are not there yet. I’ve still a long way to go. The proof of the pudding is in the eating. "
