Zakynthos........ een stukje groen Griekenland. Gek werd ik van het feit dat ik vanwege gezondheidsproblemen (whiplash) er niet meer met de camperbus op uit kan trekken. Niks geen trektochten meer door Noorwegen, Zweden of Schotland. Niks geen pittige wandel- en mountainbiketochten meer om nog maar te zwijgen over die andere grote hobby, het kanovaren. Om toch een vakantiegevoel te krijgen besloot ik het over een geheel andere boeg te gooien, dus vliegtuig in en hotelletje zoeken. Voor mij is een dergelijke manier van vakantie houden iets geheel nieuws en ik moest dus nog maar afwachten of het me wel zou bevallen en dan heb ik het nog niet eens over de bestemming. Ook dat wilde ik dan maar eens iets heel anders, nu eens een keer niet naar het noorden maar de andere kant op, op naar een zuidelijk klimaat. Tja, en dan kom je aan het zoeken want het moet er natuurlijk wel mooi zijn en ook de natuur moet er het nodige te bieden hebben. De meeste reisfolders staan volgestouwd met toeristische trekpleisters en hotels met alles er op en er aan, niets voor mij dus. Truus, mijn buurvrouw, had ook wel zin in een korte vakantie en we besloten dan ook dat ze met me mee zou gaan. Of eigenlijk ging ik met haar haar mee, zij heeft de nodige ervaring met dergelijke vakanties en voor mij zou het de eerste vliegvakantie worden. Ik was al lang blij dus. Uiteindelijk kwam zij met een idee, Zakynthos! Zak wat? dacht ik, Zakynthos, een relatief klein eilandje, in de Ionische zee aan de westkust van Griekenland. De Bloem van de Levant wordt het genoemd. Zoals we het in de weinige documentatie kunnen lezen is er on-grieks veel groen en veel bloemenweelde. Dat moest het dus maar gaan worden, op naar Zakynthos!
Dag 1, zaterdag 6 mei 2000. 22 graden en af en toe lichte bewolking. Het is drie uur in de pikdonkere nacht als we met onze slaperige ogen op Schiphol staan. Alles verloopt vlot en ook het wachten tot het vertrek om zes uur valt niet tegen. Zoals gezegd, ik ben een "dummie" op vlieggebied dus ik heb genoeg te bekijken. We vliegen met een Boeing 737-800 van Transavia. Met het uitzicht hebben we een beetje pech want we kijken recht tegen de opkomende zon in. Toch heb ik genoten van de passage over de Alpen, prachtig! Na een kleine drie uur vliegen landen we vol in de remmen op het kleine vliegveldje van Zakynthos, wat een verschil als je net Schiphol mee hebt gemaakt. Twee kerels zwoegen zich een ongeluk om de trap tegen het vliegtuig aan te drukken en onder aan de trap staan een paar dames klaar gewapend met stofzuiger en stofdoek. We worden keurig opgewacht door een medewerkster van Neckermann welke ons de weg wijst naar de voor ons klaarstaande bus. Het zou onze eerste ervaring worden met Zakynthos, hobbelend over slechte wegen die natuurlijk totaal niet geschikt zijn voor dit soort bussen gaan we van hotel naar hotel en wordt het aantal inzittenden steeds minder. Op een gegeven moment moest de bus zelfs over een stuk strand om zijn weg te kunnen vervolgen. Overigens best wel spannend bij welk hotel je afgezet gaat worden, bij enkele mensen kun je de teleurstelling in hun gezichten aflezen als blijkt dat hun hotel bijvoorbeeld pal naast een vuilnisbelt ligt of nog half in aanbouw blijkt te zijn. Zo anders verging het ons, samen met een ouder stel uit Ede blijven we alleen over en we zitten dus in het zelfde hotel, Port Koucla Beach in Agios Sostis. Het hotel ligt aan een smal strand en de kamers zien er voor Griekse begrippen prima uit, we hebben ieders een kamer gehuurd en deze bevinden zich naast elkaar.
Een van de eerste dingen wat me opvalt is het grote aantal huismussen bij het hotel, ze kunnen hier naar hartelust nestelen onder de dakpannen. Was het bij ons ook nog maar zo. Vanuit mijn hotelkamer zie ik al snel een steenuiltje in een telefoonpaal zitten. De omgeving van het hotel belooft veel goeds voor de komende dagen; erg veel bloemen, prachtige oude olijfboomgaarden en behoorlijk wat vogels. Vanuit de bus zag ik al geelgorzen, putters en veel zwaluwen. Maar eerst maar eens een paar uurtjes plat om bij te komen van al het gereis. Ook wat het eten betreft hoeven we ons geen zorgen te maken, elke dag de keuze uit iets Grieks of iets westers. Das voor mij niet moeilijk, Grieks dus.
Dag 2, zondag 7 mei 2000. Strak blauwe lucht, ca 25 graden. Het is stralend mooi weer en we gaan om 9.00 uur ontbijten. Ook dit valt goed in de smaak, we hebben keus uit bolletjes, toast, stokbrood en fruit. We willen vandaag gaan wandelen langs het strand in de richting van Laganas. Het smalle zandstrand ligt bezaaid met met een soort harige bollen die wel wat weg hebben van zee-egels maar afkomstig zijn van zee-ajuin een grote hier in zee groeiende zeewaterplant. Schelpen vind je hier maar weinig, slechts enkele kleine "normale" exemplaren. Wel bloeien er links en rechts prachtige grote bloemen wat volgens mij een soort sedum moet zijn. De meeste hebben paarse bloemen maar we hebben ook gele gezien.
Bij Laganas wordt het steeds drukker op het strand, Laganas is een echte badplaats en het stikt hier dan ook van de strandpaviljoens. Ondanks het feit dat ik gruwel van dit soort plekjes straalt het best wel voor even een leuke sfeer uit. Het valt ons op dat iedereen op en nabij het strand even vriendelijk is. Eigenaren van eettentjes doen hun stinkende best om je naar binnen te kletsen omdat bij hun de lekkerste hapjes en drankjes voor weinig te krijgen zijn. Op diverse plaatsen kun je hier mee met kleine bootjes om te gaan kijken naar de Carretta-Carretta, de grote zeeschildpadden welke de trots van het eiland zijn maar ook gelijk de keerzijde van het toerisme alhier aantonen. Een uur varen kost 2500 Drachme, ongeveer € 8,- pp met garantie op het zien van een schildpad. Wie weet gaan we dit de komende dagen nog wel doen maar ik moet het eerst even met mijzelf eens worden of ik dat eigenlijk wel wil. Na de drukte van Laganas wordt het strand iets breder en staan er zo links en rechts bomen op het strand. Hierachter bevindt zich veel meer groen en met veel grote bamboe struiken, wilde narcissen en distels. Hier horen we behoorlijk wat vogels zoals piepers en leeuweriken. Helaas kan ik vanwege de whiplash niet alles meesjouwen dus moest ik elke keer een keuze maken tussen videocamera en verrekijker. Ik ga een film van onze reis maken dus meestal werd er gekozen voor de camera anders had ik nog zeker meer vogelsoorten kunnen herkennen.
Het gebied pal achter het strand.
Tussen de middag hebben we aan het strand een suflakie met pittabroodjes gegarneerd met friet gegeten, was goed binnen te houden zal ik maar zeggen. Zo langzamerhand lopen we weer richting hotel en hebben we het verder die middag heerlijk rustig aan gedaan, dat wil zeggen, lekker een paar uurtjes slapen, echt Grieks dus. Na het eten nog even in het pikkedonker, dat is het hier al om 21.00 uur, in de omgeving van het hotel gewandeld en genoten van een concert van de vele krekels en kikkers.
3e Dag, maandag 8 mei 2000. Strak blauwe lucht, ca 25 graden. We klauteren rechtsaf langs het strand om te proberen een soort baai te bereiken. We zagen op de kaart een baai aangegeven en dit leek me wel een aantrekkelijk vogelgebied te zijn. Maar helaas, het blijkt onmogelijk te zijn om hier langs te komen dus gaan we via een hotel naar boven om middels kleine weggetjes ons doel te bereiken.
De baai hebben we uiteindelijk niet kunnen vinden maar het werd een prachtige, drie en een half uur durende, wandeling door schitterende olijfboomgaarden omgeven door erg veel bloemenpracht hetgeen weer de nodige vlinders aantrok. We zagen onder andere een zuidelijke koninginnepage en een bruine beer.
Weer onder aan de kust gekomen lopen we over ronde afgesleten stenen langs hoge kliffen. Daarna bovenlangs weer terug. Enkele boeren zijn hier bezig om het gemaaide gras onder hun olijfbomen re verbranden; opa zit erbij om de nodige aanwijzingen te geven. Het wemelt hier links en rechts van de vogels, hoofdzakelijk vinken, mussen en putters maar we zien ook nog een soort klauwier. Na de middag hebben we een brood gekocht om onze honger te stillen. Een pot jam in de ene hand en een plak brood in de andere hand en dippen maar, heerlijk!
Een prachtige rotspartij nabij het vissershaventje tussen Agios Sostis en Laganas.
We gaan een kijkje nemen in het kleine vissershaventje nabij Laganas en Agios Sostis. Net als in Denemarken ook hier erg kleine bootjes welke volgepakt zijn met fijnmazige netten. Ik denk dat men hier hoofdzakelijk op ansjovis vissen. I.v.m. de aanwezigheid van de zeeschildpadden is het vissen hier behoorlijk aan banden gelegd en dan kun je je gelijk ook wel een klein beetje indenken dat ze graag wat bijverdienen door toeristen mee te nemen om te kijken naar de schildpadden. Maar ik ben er zelf nog niet helemaal uit. We wandelen lekker rustig en genietend van het mooie weer terug naar het hotel alwaar we de dag rustig uitvieren.
Het eten was opnieuw fantastisch; ik had gekozen voor vis en ik kreeg me dan toch een bord vol! Wat voor vis het was konden ze me niet vertellen maar ik denk dat het tonijn of zo was. Deze viskarbonade was gebakken in een mengsel van paprika. Vanavond hebben we nog een tijdje zitten kletsen met Pavlov, de eigenaar van het hotel. Pavlov is een zanger en treed dan ook af en toe op op het terras achter het hotel. Hij zit behoorlijk op de praatstoel en verteld ons veel over het eiland en dan vooral over de aardbevingen die er veel hebben plaatsgevonden. Desgevraagd vertelt hij ook over de vele vogels die het eiland gedurende de trek aandoen.
4e Dag. Dinsdag 9 mei. Warm en zonnig weer, ca 30 graden. Vandaag gewandeld naar Kalamaki, daar waar de meeste Carretta-Carretta zeeschildpadden van de Middellandse zee voorkomen. In juni komen de volwassen dieren van ongeveer 100 kg en een lengte van ongeveer 1 meter s’nachts het strand op om hun eieren te leggen. Daarom gelden hier strenge regels voor de recreatie in deze baai. In deze periode zijn de stranden na 19.30 uur afgesloten en mag men er overdag niet met motorboten ronddaveren en geen parasolstokken in de grond steken. Wel mogen enkele verhuurders mensen meenemen in hun bootjes om te gaan kijken naar de schildpadden, want ook nu zitten ze al voor de kust. Vanaf het strand hebben we al een paar keer een kop boven water uit zien kijken. Hoewel ik dus zeker geen voorstander ben voor het met bootjes najagen van de schildpadden krijg ik er toch wel zin aan om het ook te proberen. Ik weet inmiddels dat men er hier behoorlijk goed mee omgaat en om geen spijt te krijgen besluit ik mee te gaan. Ik betaal voor een uur 2500 drachmes, zo’n 8 euro dus en om 15.00 uur varen we er met 8 mensen op uit.
Het duurt niet lang of we zien de eerste exemplaren al naast de boot zwemmen, prachtig! Zo af en toe komen de imposante dieren met hun kop boven water om adem te halen. De schipper geeft uitgebreid uitleg en verteld desgevraagd dat zij als schippers vrijwel continu in de gaten worden gehouden door mensen van het Wereld Natuur Fonds. Blijven ze te lang rond een schildpad hangen, lopen ze de kans hun vergunning kwijt te raken of een extreem hoge boete te krijgen. Een goede zaak dus en de schipper is er zelf ook niet negatief over. Veel verwerpelijker is het als je ziet dat mensen met waterfietsen continu bij een schildpad blijven klieren en er zelfs achteraan zwemmen. De schipper weet te vertellen dat hier binnenkort zeer waarschijnlijk maatregelen tegen zullen worden genomen. Overigens is er onder de hoge rotsen even verderop een stuk strand dat hermetisch is afgesloten voor bezoekers, hier kunnen de schildpadden geheel ongestoord hun gang gaan. Al met al ziet het er allemaal dus best redelijk uit maar ik probeer me wel een voorstelling te maken hoe het er hier in het echte toeristen hoogseizoen aan toe zal gaan……… Alleen deze verhuurder heeft al acht bootjes die elk uur het sop kiezen. Aan het eind van de middag heb ik nog even heel voorzichtig gesnorkeld in zee voor het hotel. Ik had me er eerlijk gezegd niet zo veel van voorgesteld maar het was me toch mooi! Prachtige vissen zwommen vlak voor me door de waterplanten en koralen en dat terwijl ik niet dieper zit dan een meter. Na zo’n tien minuten ben ik er mee gestopt want ik begon het toch behoorlijk in mijn nek en armen te voelen maar wat wil je ook na een wandeling van zo’n 12 km. Overigens valt het me wat de whiplash betreft niet tegen gezien het feit wat ik allemaal toch nog onderneem hier, zou het warme klimaat dan toch positief werken?
5e Dag. Woensdag 10 mei 2000. Licht bewolkt, later stralend weer, ca 26 graden. Vandaag al om 7.00 uur opgestaan want we moeten om 9.00 uur in Agios Sostis zijn. We gaan vandaag namelijk een rondrit per bus maken over het eiland. De Nederlandse gids wordt al helemaal nerveus omdat ze de Griekse chauffeur had uitgelegd dat hij aan het eind van het dorpje de bus kan keren maar hij kwam maar niet terug. En ja hoor, na een hele tijd komt de bus weer in slakke tempo helemaal achterwaard het dorp uitrijden. Hoewel dit hier dagelijkse realiteit zal zijn komt er kennelijk niemand op het idee om hier een oplossing voor te bedenken. Gisteren zag ik voor het hotel ook al een knollenveldje inschieten, maar goed, de rondrit nu. Op deze manier zie je pas echt goed hoe mooi en onGrieks Zakynthos eigenlijk is. Openbaar vervoer is er niet, nu in elk geval niet en naast het huren van een auto is dit een van de weinige mogelijkheden om wat meer van het eiland te zien. We rijden door diverse kleine bergdorpjes met zijn karakteristieke huisjes en kerkjes. We bezoeken het kerkje van Macherado. Normaal gesproken mag je hier niet met korte broek en blote armen naar binnen maar de koster maakt blijkbaar graag een uitzondering, hoe vaak zal hij dat wel niet doen op een dag, in de hoop dat de mensen foto’s bij hem kopen waar de pracht en praal van de kerk op staat afgebeeld. Fotograferen en filmen is natuurlijk streng verboden.
We doorkruisen nu de bergrug aan de westkant van het eiland en we slingeren over prachtige wegen met veel cipressen en overal veldje met bloeiende planten. Achteraf gezien wat mij betreft een van de mooiste delen van het eiland. We komen door gedeeltes boven op de bergen die best wel wat van Zweden weg hebben zoveel bomen staan hier tussen de rotsige bodem. In de bomen hangen aan alle kanten kleine zakjes die nog het meest weg hebben van nestjes van wevers of buidelmezen. Als ik later zo’n "nestje" van dichterbij bekijk blijkt dat het toch wat anders moet zijn, waarschijnlijk bouwsels van een of ander insect. Als u het weet hoor ik het graag. We komen aan in Kambi, een hoog op de kliffen gelegen gedenkpunt ter ere van het feit dat hier veel mensen, vooral tijdens de bezettingen, terecht werden gesteld door ze van de rotsen af te duwen. Het laatst gebeurde dat hier met 70 mensen in 1945. Het water onder de rotsen geeft een prachtige lichtblauwe weerschijn. Onderlangs de steile rots vliegen twee slechtvalken die hier wel zullen broeden. Verder zien we ook nog een prachtige rode wouw vliegen. We zien hier sowieso meerdere vogels die ik zo niet thuis kon brengen zonder kijker. In Anafonitria stopt de bus bij een taverne zodat de mensen hier wat kunnen gaan eten. Wij slaan dit maar over omdat we ons eigen brood mee hebben genomen en we in de tussentijd mooi de omgeving konden bekijken. Zo kwamen we ook bij een kerkje waar men druk mee doende was om het te restaureren. Over dit kerkje gaan vele verhalen de ronde.
Een deel van het complex waar ook het kerkje staat.
Hier zou een zekere heilige bischop, Dionysios genaamd, zijn thuisbasis hebben gehad, deze man zou genezende krachten bij zich dragen. Dionysios overleed en toen men jaren later zijn graf openden, om dit met het lijk te verplaatsen, bleek dat het lijk nog geheel in takt was. Dit bevestigde de verhalen die die de ronde deden, nu was de boot natuurlijk helemaal aan. Het lijk werd op 24 augustus verplaatst naar Zakynthos stad alwaar het in de plaatselijke kerk in een glazen kist is geplaatst. Nu nog elk jaar op 24 augustus wordt Willem van stal gehaald en door de stad gedragen. Vele mensen die ziek zijn e.d. gaan op de route op de grond liggen in de hoop dat men de kist over hen heen tilt. Een soort Jomanda zeg maar zij het in overleden vorm. De dag voor dit festijn mogen de inwoners van Zakynthos hem op zijn sokken kussen, de glazen kist heeft daartoe aan de onderzijde een opening. Ter geruststelling voor diegene waarvan de maag nu een beetje vreemd reageert kan ik vertellen dat meneer elk jaar schone sokjes aan krijgt. We reizen maar snel weer verder naar Volimes, een oud handwerkers dorpje waar de straten vol hangen met kleden en kleedjes. Bij de bus staat een man zelfs landschildpadjes te verkopen. Kijk daar doet mijn maag nu een beetje moeilijk van. Wat een afschuwelijke handel.
De mensen zijn hier behoorlijk brutaal en vragen je dan ook steeds of je wat van hen wilt kopen. Ze worden echter niet opdringerig. In de omgeving van Paliokastro, we zijn inmiddels aan de oostkust van het eiland, hebben we een mooi uitzicht over zee en kunnen we zelfs Keffalonia zien liggen.
Ook bezochten we nog een kleine wijnmakerij, nog een belangrijke inkomstenbron voor het eiland, alwaar we een glaasje konden proeven. Nu ben ik geen wijnkenner dus ik proef vast niet wat anderen wel proeven dus ik zal mijn mening maar gemakshalve achterwege laten. Nadat we nog een mooi uitzicht hadden werd onze eilandtour afgesloten. We moeten een eindje lopen want de chauffeur durft het niet nogmaals aan om het dorpje in te rijden.
6e Dag. Donderdag 11 mei 2000. Warm en mooi weer ca 26 graden. Vandaag hebben we fietsen gehuurd in Agios Sostis. Voor 2000 Drachmes, dus zo’n 6,50 euro, hadden we de hele dag de beschikking over prima fietsen met 21 versnellingen en die zouden we nodig hebben ook. Bovendien waren we voor dat bedrag ook nog verzekerd ook. We kozen er voor om richting Keri aan de Zuid West punt van het eiland te fietsen. Hiervoor moesten we echter dwars de bergen door en dat viel dus even niet mee. Bovendien zijn de wegen hier allemaal niet even goed dus was het ook nog eens uitkijken geblazen.
Even uitblazen halverwege de klim.
We komen langs prachtige oude boomgaarden met olijfbomen en op een afstand zien we cipressen tegen de berghellingen staan.
Voorbij Kamaroti zien we een bordje staan met "camping" dus daar moesten we maar eens een kijkje gaan nemen. Nadat we het smalle stenenweggetje uit hadden gereden kwamen we inderdaad bij een campinkje waar je lyrisch van kunt worden. Het is een erg kleine camping gelegen in een olijfbomengaard welke op terrassen tegen de helling aan zee is opgebouwd. Veel schaduw en een prachtig vergezicht over zee. Bij Limni Keriou zijn we wezen kijken naar een soort baai die hier volgens de kaart aan de kust zou liggen en dus veel vogels zou moeten kunnen herbergen. Dit valt helaas wat tegen, de plas is volledig met riet dichtgegroeid en hoewel hier ongetwijfeld de nodige zangertjes in zullen zitten nodigt het gezien de rommel niet echt uit om er verder in te gaan. Nog even terugkomend op de eilandrondrit van gisteren; de gids vertelde ons namelijk over de vele schietgaten in de verkeersborden langs de weg. Ze vertelt over de jacht op het eiland en over de traditie die daarbij hoort. Ze verteld dat door het vele jagen er nu alleen nog maar huismussen op het eiland rondvliegen en dat de jagers uit verveling dan nu maar op de verkeersborden schieten. Ik lach me rot in mezelf, juist als zij dat verhaal verteld vliegt er een behoorlijke groep putters in de struiken naast de bus en zit ik nu toch al wel op zo’n 20 soorten. Hoezo alleem nog maar huismussen? En dat terwijl ik me er niet eens op toeleg om met de kijker meer soorten te herkennen. Dat gezien de moeilijke keuze tussen camera en kijker. Maar goed, dat de fanatieke jacht op deze eilanden een verwerpelijke zaak is blijft wat mij betreft natuurlijk zonneklaar. Verder met de dag van vandaag, de fietstocht. Vanuit het kleine dorpje gaan we verder de bergen in waar ondanks de 21 versnellingen fietsen al snel onmogelijk wordt, dan maar te voet verder. Op andere delen zeilen we weer met een Erik Dekker tempo naar beneden over wegen met haarspeldbochten alla Milaan San Remo, prachtig maar gezien het slechte wegdek moeten we constant in de remmen knijpen. Het was een hele onderneming maar uiteindelijk komen we aan in Keri. Keri is een erg oud en klein dorpje wat nog het meest van alle andere dorpjes wat Griekse indrukken achter laat. In het dorpje zijn enkele kleine terrasjes en we worden vriendelijk verzocht om toch vooral bij hun wat te komen gebruiken. We hebben knap dorst gekregen van de beklimming en we bestellen ieders een blikje cola met een zakje chips om het zoutgehalte een beetje op peil te houden. Bij het afrekenen blijkt dat we liefst 1250 Drachmes, zo’n 4 euro moeten betalen terwijl ik gisteren voor twee blikjes nog geen derde
van dit bedrag heb betaald. Zo zie je maar weer dat je hier altijd vooraf een prijs moet afspreken. Maar goed, qua dorst was het me wel waard. We bekijken het dorpje om vervolgens verder te fietsen cq lopen naar de vuurtoren. En dat bleek de moeite meer dan waard, dat wil zeggen, de vuurtoren stelde niet veel voor maar we kregen hier een vergezicht voorgeschoteld over de kliffenkust waar je stil van wordt. Het heeft wel wat van Dover maar dan met helblauw water. Een stukje terug sta ik op het randje van een erg hoge klif en daar voldoe ik aan de opdracht die ik van Henri, mijn broer, mee heb gekregen. Ik zie namelijk iets blauws langs de rotsen vliegen………..het zal toch niet…….maar ik zie nu toch echt een mannetje rotslijster! Filmen wordt moeilijk maar als het goed is staat meneer er in elk geval in een flits op. Onze aanvankelijke bedoeling om van Keri nog naar Agalas te fietsen laten we maar snel varen gezien de inspanning en tijd wat het ons tot nu toe al gekost heeft en we nog voor de boeg hebben. Vanavond zien we na het eten bij het hotel nog een aantal vuurvliegjes, prachtig. We geven enkele hotelgasten maar even uitleg wat dit nu voor een vliegende lampjes zijn.
7e Dag. Vrijdag 12 mei 2000. Warm weer ca. 30 graden. Het zou vandaag opnieuw een erg warme dag worden, voor onze begrippen en voor de tijd van het jaar natuurlijk. We hebben gisteren afgesproken om het maar eens een dagje rustig aan te doen. We wandelen daartoe door de diverse boomgaarden richting de kust alwaar we al eens eerder waren geweest.
Het strand bestaat hier uit kleine en grote ronde stenen het geen het belopen er van niet eenvoudiger maakt. We lopen hier onder de redelik hoge kliffen en op de plek waar het strand ophoudt probeer ik al pootje badend nog iets verder te komen. Dit lukt maar gedeeltelijk daar op de plek waar enkele grotachtige gaten in de rotsen ontstaan het plotseling wel erg diep begint te worden. Wel zien we hier de prachtigste onderwaterflora tot anemonen aan toe. Truus denkt zich steeds iets te horen en net op het moment dat ik begin te denken dat ze zich wat verbeeld krijgt ze het gelijk aan haar zijde. Een zeeschildpad laat zich telkens even zien nieuwsgierig dat hij of zij is wat voor wezens er op het strand lopen. Als we ons verder rustig houden nadert het dier tot op zo’n 100 meter. Dan realiseer je je dat het op deze manier zien van zo’n schildpad eigenlijk vele malen mooier is als vanuit zo’n bootje. Maar we mogen er niet lang van genieten want al snel komt er een motorbootje volgepakt met toeristen langs denderen en zien we het dier niet meer.
eindelijk in de kijker kreeg had ik meer zekerheid.
Nadat we, mede vanwege de warmte, in het hotel een middagdutje hebben gedaan zijn we richting een boomgaard gewandeld om in de schaduw wat te genieten van hopelijk nog wat vogels. En dat ging lukken; in deze boomgaard wemelt het werkelijk van de vogels, ik zag veel putters, groenlingen, natuurlijk veel mussen en een griekse spotvogel. Al een tijdje viel me zijn zang op maar op het moment dat ik hem
Bij het hotel hebben we vanavond een heerlijke barbecue voorgeschoteld gekregen en gezien het halve eiland onder de rook zat denk ik dat dit een traditie is op vrijdag hier. Het begint saai te worden maar het vlees gecombineerd met alle super verse rouwkost van sla, olijven, paprika, wortels enz maakte dat het wederom voortreffelijk was. Aan de bar komt Truus in gesprek met een Nederlandse reisbegeleidster welke we de vuurvliegjes op de trap laten zien. We vertellen haar over de vele vogels op het eiland en ze geeft aan dat ze hier graag wat meer over zou willen weten gezien de voorlichting aan de mensen. Ik zit nu om 22.00 uur dit verhaal op papier te krabbelen als plotseling mijn oog valt op het steenuiltje. Het zit in het pikdonker vlak voor me op de telefoonkabel. Een poging om het met de infrarood functie van de videocamera op te nemen mislukt jammerlijk, hij neemt onmiddellijk de benen, of liever gezegd de vleugels, en gelijk heeft hij eigenlijk ook wel.
8e Dag. Zaterdag 13 mei 2000. Mooi maar zeer warm, ca 32 graden. Vandaag voor de tweede keer weer fietsen gehuurd en een prachtige tocht gemaakt. Grofweg zijn we vanaf het hotel langs de bergrug naar Macherado gereden en vervolgens rechtsaf al slingerend tot vlak voor Zakynthos-Stad waarna we via Ambelokipi en Laganas weer richting hotel zijn gegaan. Een pittige maar werkelijk prachtige tocht. De weggetjes slingeren door oude olijfboomgaarden waar je af en toe een schaapsherder met zijn kudde tegen komt, het echte boerenland dus. Ook veel akkers met druivenranken ten behoeve van de reeds genoemde wijnindustrie, zij het dat het hier allemaal nog op zeer kleine schaal plaats vindt. Toeristen zul je in dit deel van Zakynthos niet veel meer tegenkomen maar wat mij betreft is het echt het mooiste deel van Zakynthos.
Tja, kom daar maar eens uit!
Op diverse plaatsen langs de weg worden we getrakteerd op reusachtige palmbomen, schijfcactussen en agaven. Wat hier op het boerenland opvalt zijn de vele slecht verzorgde honden die hier zomaar ergens in een boomgaard aangelijnd of in een hok zitten; de bedoeling hiervan zal ik nog eens navragen bij de hoteleigenaar. Ergens in de buurt van Sarakinado stuitten we op een ambachtelijke pottenbakkerij alwaar we ook het winkeltje even bekijken. Het is al snel duidelijk………hier kom je niet meer weg zonder geld uit te geven. Ik koop er voor mijn ouders een wijnkan me kopjes en voor me zelf een mooie mok en een asbak. In totaal was ik zo’n 7300 Drachmes, zo’n € 22 kwijt en als u het zou zien zult u het denk ik ook niet hebben laten staan. Ik vroeg aan het meisje dat ons hielp of de bakkerij zelf momenteel ook in bedrijf was. Ze bleek doofstom te zijn maar toen ik naar mijn videocamera wees probeerde ze me op allerlei manieren duidelijk te maken dat ik in de bakkerij mocht gaan kijken en filmen.
Het is erg warm vandaag, het meisje in het hotel schat de temperatuur op meer dan 30 graden en dan verbrand je van binnen en van buiten. Het water dat we hebben meegenomen is dan ook al snel op zodat we links en rechts maar wat kopen, lekker en gekoeld bovendien. Het wordt hier trouwens sowiezo aangeraden om geen water uit de kraan te gebruiken maar dit gewoon in de winkels te kopen dus dat hebben wij ook maar gedaan. Op de eerste avonden bij het hotel hoorden we ze al maar nu hebben we ze ook gezien, de groene kikkers. En geen kleintjes zeg. Ik een sloot zien we er een aantal van zeker 20 cm lengte zitten, dit moet toch wel een afwijkend soort van de bij ons bekende
groene kikker zijn. Truus ziet even verderop een groene slang van zo’n 60 cm de weg over steken en nog geen 100 meter verderop is er een aangereden. Zonde!
De door een auto doodgereden slang.
Tegen 17.00 uur zijn we weer terug in ons hotel. Vanavond na het eten een tijdje op het terras blijven hangen omdat Pavlov, de hoteleigenaar, ging zingen. De man blijkt een stem te hebben waar je U tegen zegt. Na het tweede nummer roep ik uit enthousiasme "Greece 12 points". Gezien het feit dan vanavond het Eurovisie songfestival is geeft dit de nodige hilariteit van zowel Pavlov als van de mensen op het terras. Als we op onze hotelkamers aankomen luister ik zoals gewoonlijk nog even naar de Wereldomroep en hoor ik de stem van Bert Eeftink, een plaatsgenoot van ons die bij TV Oost werkzaam is. Al snel wordt duidelijk wat er aan de hand is, er is iets vreselijks gebeurd in Enschede! Daar komen wij dus uit de buurt en daarom wil je zo snel mogelijk weten wat er allemaal gaande is. Truus heeft het ook gehoord en belt me op via de hotel telefoon. Van slapen komt die nacht niet al te veel en het als dan ook knap frustrerend als je geen nieuws meer kunt krijgen op het moment dat de Wereldomroep niet meer uitzend.
9e Dag. Zondag 14 mei 2000. Bewolkt drukkend weer. Gisteravond laat hoorden we dus het nieuws uit Enschede, we weten nu dat zeker 20 mensen om het leven zijn gekomen bij een explosie van een vuurwerkfabriek midden in een woonwijk. Het heeft ons de hele dag bezig gehouden ook al omdat de andere hotelgasten, welke weten dat we Nederlanders zijn, ons op de hoogte willen brengen van het nieuws en omdat je op straat de mensen er over hoort praten. Zowel Truus als ik hebben kennissen redelijk in de buurt van de bewuste wijk wonen en dat houdt je toch bezig. Al met al ondernemen we vandaag niet al te veel. Truus kwam gisteravond laat tot ontdekking dat ze het fietssleuteltje niet in had geleverd dus dat was een mooie aanleiding om langs het strand nog even naar Agios Sostis te wandelen en daarna ook nog even naar Laganas. Hier in Laganas is het een drukte van belang want het is vandaag bewolkt en benauwd dus geen strandweer, er vallen zelfs zo’n 13 druppels regen.
Terug in het hotel zien we de eerste beelden van de ramp in Enschede op tv en daar wordt je niet vrolijk van. We houden een lekkere middag siesta en om 16.30 uur trek ik er nog even met de videocamera op uit. Ik wil namelijk nog even wat mooie beelden van de knoesterige oude olijfbomen maken. Aan zee zie ik een jonge met een harpoen visjes aan het vangen voor de pot en in een met riet dichtgegroeid beekje hoorde ik iets ritselen. Nu hoor je dat hier regelmatig in het geval het hagedissen zijn maar dit was duidelijk iets anders. In een reflex kijk ik opzij en sta ik oog in oog met een wouwaapje, zo’n beetje de kleinste reigersoort. Je wilt onmiddellijk je camera pakken maar je weet eigenlijk wel dat deze ontmoeting maar van erg korte duur zal zijn en dat bleek ook wel. Al snel verdween deze schoonheid in het reusachtige riet om zich niet meer te laten zien.
10e Dag. Maandag 15 mei 2000. Regenachtig weer ca 22 graden. Het is vandaag onze laatste dag op Zakynthos. We moeten als vrij vroeg de hotelkamers verlaten en we beperken het vandaag dan ook maar om een korte wandeling richting strand te maken. Het slechte weer is een pleister op de wonde en dat maakt het afscheid van het eiland wat minder moeilijk.
Op het strand zien we nog een groep grote vogels overvliegen, het zijn zeer waarschijnlijk pelikanen op weg naar voor hen betere oorden. Om drie uur vertrekt ons vliegtuig en verlaten we het eiland. Zakybthos heeft op mij een fantastische indruk nagelaten, het zal een van de weinige Griekse eilanden zijn met zo veel groen en plantenweelde. Ik denk dat ik er zeker nog eens terug zal komen. In het vliegtuig ontvangen we van Transavia allemaal een Telegraaf welke voor het grootste deel gewijd is aan Enschede. Dit was voor de meeste landgenoten het eerste wat ze er over hoorden en er werd dan ook geschrokken op gereageerd. Zakynthos en de ramp van Enschede zal voor mij altijd wel met elkaar verbonden blijven. Bedankt voor het lezen van dit reisverhaal; graag nodig ik je uit om ook mijn andere reisverhalen te gaan lezen. Groeten,
Han Bouwmeester
Dit reisverhaal is gedownload vanaf www.hanbouwmeester.nl en het © copyright is er op van toepassing.
