Yasarspor bij
Mei 2014 Eldert Kuiken
Het is 1988 als Saban Yasar besluit met zijn Saadet ‘een jaartje’ naar Nederland te gaan. Hij is 27, zijn voetbalcarrière in de knop gebroken en hij sluit zijn winkel in droge goederen om vrachtwagenchauffeur te worden in Nederland. Inmiddels wonen ze ruim 25 jaar in Loenen aan de Vecht en hebben ze vier zoons die bij Elinkwijk voetballen. En Saban zelf? Die pakt geregeld zijn doelpuntjes mee in de 35+.
Voorzitter van ‘Yasarspor’ is niet Saban. Pa Yasar houdt zich met een warme lach op de achtergrond. Ma Yasar is het ‘dreh und angelpunkt’ van de voetbalfamilie. Als Saban kilometers vreet, tot diep in Duitsland toe, plant Saadet het school-, trainings- en wedstrijdprogramma van de Yasars. Slapen, eten, school, eten, trainen, slapen, eten, school, eten, trainen … En tussendoor als het nog even kan een balletje trappen op een veldje in Loenen aan de vecht. ,,Om 13 uur begin ik met koken, want daar heb ik geen tijd voor als ze uit school komen. Dat eten warm ik dan per toerbeurt op. Eerst Özcan, die dan naar zijn training kan. Dan Serkan, en dan Hakan en Gökhan die zichzelf kunnen redden en rijden.” De laatste is het vlaggenschip van Yasarspor bij Elinkwijk. In de drie seizoenen die hij bij de club voetbalt zette de spits zich pas echt op de kaart. Of de ploeg nou tegen degradatie uit de hoofdklasse knokte, of om promotie vocht, Gökhan scoorde aan de lopende band. En viel op, ook bij betaald voetbalclubs. Maar ook Hakan, Serkan en Özcan zitten bij de selecties van hun
leeftijdscategorie. Geen naam hoor je zo vaak over de velden aan het Theo Thijssenplein schallen: Yasar! Op zondagochtend gaat het dan om Saban (53), die zich op een pupillenmaat veldje langs tegenstanders wurmt als in zijn beste dagen bij Fatsaspor. Nee, geen club voor dikke mensen, maar een Turkse profclub in Ordu, de Trabzon regio. Op de vroege zaterdag is het Peter te Lintel Hekkert die zijn gevaarlijkste wapen aanvuurt: Özzie (12). Daarna wordt Serkan (15) aangespoord, in de B2 of B1. Zondagochtend of middag gaat het om de oudste twee. Spelen ze samen in zondag 1, dan zijn de bijnamen Hakkie (22) en Gökkie (24) nodig.
Pa praat over ‘nummer één en vier’, de spitsen, en ‘nummer twee en drie’, de verdedigers. Over zijn eigen kwaliteiten zwijgt Saban bescheiden. Wie hem op zondag ziet dribbelen zou zweren dat hij een balvaste spits was geweest, altijd op zoek naar de kortste weg naar het doel. Maar nee: ,,Ik speelde van achter uit, heb liever het spel voor me. Met Fatsaspor speelde ik in de Turkse eerste divisie. Tot ik mijn arm brak na een duw in een duel. Daarna ben ik mijn broer gaan helpen in de zaak van de familie.”
Voetbalmoeder Het beetje geluk dat je nodig hebt voor een profcarrière was Saban niet gegund. De kwaliteiten ervoor zaten wel in zijn genen. Hij ontmoette Saadet, de ideale voetbalmoeder, en gaf ze rijkelijk door aan zijn zoons. Dat bleek toen Gökhan vier jaar oud was. De herinnering maakt Saadets tong los: ,,Gökhan was wezen voetballen met een vriendje, Pelle. Zijn vader zag dat en vertelde mijn man enthousiast hoeveel talent hij had. Dus naar buiten, op het veldje voetballen.” Na enige aansporing vertelt Saban wat hij zag: ,,Een beetje laten schieten en aannemen. Snel rennen. Hij had wel wat geërfd ja.” Saadet: ,,Hij mocht op voetbal. Bij SV De Vecht. En werd direct kampioen met de F1.”
De kiem voor voetbalfamilie Yasarspor was gelegd. Een weg terug naar Turkije was er niet. Saban: ,,Er kwamen vier kinderen en daarom blijven we tot zij oud genoeg zijn.” Tot er één, minimaal één, profvoetballer is. Daar hebben al haar kinderen het talent voor, bezweert Saadet. Helaas voor Gökkie en Hakkie moesten die het doen zonder top jeugdopleiding. Dat is het verschil met nummer drie en vier. Saadet: ,,Gökhans talent viel bij De Vecht al op. Hij was nog heel jong toen ene Kjeld vond dat Gökhan naar de talentendagen van Ajax moest. Of naar Elinkwijk. Bij De Vecht zou hij het nooit halen.” Dat vond Saban ook: ,,Vaak als je dacht ‘dat lukt niet meer’, scoorde hij toch nog. Een killer.” Maar, gek genoeg, Hakan noch Gökhan viel bij Elinkwijk voldoende op.
Twijfel Het tekent de voetballoopbaan van Gökhan. Van talentendag bij Elinkwijk tot een proefwedstrijd bij Excelsior, het laatste restje twijfel kan de spits maar niet wegnemen. Wellicht doordat de twijfel ook in hem zelf schuilt. Doordat hij te laat echt stappen kon maken. Hoezeer hij, roemt Hakan zijn broer, ook leeft als een prof. ,,Op mijn zestiende ben ik nog naar Turkije gegaan. Bij Trabzonspor mocht ik blijven. Wat was dat moeilijk… Ik was net met mijn studie bezig, had heimwee. Het voelde zo onzeker. Durfde ik wel?” Saban: ,,Als hij zou zijn gebleven, had hij het gered. Maar school is belangrijk. Hij zat midden in zijn opleiding.” ,,Samen met Hakan ben ik van De Vecht naar Breukelen gegaan, waar ik tien per seizoen maakte.” Sabans eersteling werd niet op waarde geschat en gebruikt en stapte op aandringen van Leen van de Merkt – die hem steevast een ‘topspits’ noemt – over naar Elinkwijk. Goed gezien, zou blijken. ,,Uit bij Chabab begon het pas echt. Ik kwam als tweede spits, achter Thomas van de Broek. Toen ik er die wedstrijd vier in schoot zei Thomas ‘dankjewel he’. Die had genoeg gezien, haha.” Drie seizoenen en tegen de honderd goals later, vervolgt Gökhan volgend seizoen zijn loopbaan bij vv De Meern. Marinus Dijkhuizen, laatbloeier als spits en via Montfoort en De Meern hoofdtrainer geworden van Excelsior, heeft nog niet genoeg gezien. Scouts van topklassers twijfelen of hij in het stevige zaterdagvoetbal overeind zou blijven. Hij gaat nog een rondje Turkije doen, maar de twijfel duurt te lang en hij moet voor een baan gaan. Dat biedt De Meern en dan moet het verstand het hart overschreeuwen… Pijn Saadet weet als geen ander hoeveel pijn dat doet. Gökhan zelf, zijn broers en een ieder die Elinkwijk lief is. Als een volleerd voorzitter benadrukt ze hoe moeilijk deze stap Yasarspor valt: ,,Wij vinden het allemaal echt verschrikkelijk moeilijk. Wij hopen dat de mensen bij Elinkwijk dat begrijpen…” Reken maar dat ze het meent, klinken de broers in koor. ,,Ze heeft echt verstand van voetbal en is altijd eerlijk. Het moet perfect. Als ik in de wedstrijd iets verkeerd doe, zoals laatst tegen SDO, dan krijg ik het echt te horen.” De broers knikken opzichtig. Serkan: ,,Tot hij er chagrijnig van wordt… dan schreeuwt hij ‘ik wil er niks meer van horen’.” Gökhan lacht, kwetsbaar. ,,Maar zeg bij haar in de buurt niet iets negatiefs over haar kinderen…. Haar kinderen zijn wel de besten.”
De eerste van de besten gaat. Gelukkig voor de club hebben Saban en Saadet er nog een paar gemaakt. Hakan heeft geen andere ambities dan uit te groeien tot een vaste kracht van de zondag 1. Serkan en Özcan daarentegen… Gökhan: ,,Ik ga wel voor die twee gasten. Helemaal! Zij krijgen nu wel de jeugdopleiding die Hakan en ik niet hebben gehad. Dat is het verschil. Daarom gaat het hen wel lukken.” Het is de heren ernst, maar niet zonder lach. Hakan: ,,Serkan heeft me al beloofd een auto voor me te kopen als hij prof wordt.” Een extra, vierde, auto zou Yasarspor volgend seizoen al goed kunnen gebruiken. Als Hakan, bij Elinkwijk, en Gökhan, bij De Meern of elders, tegelijk spelen. Als een volleerd elftalleider heeft Saadet daar al over nagedacht: ,,Dan ga ik bij de thuiswedstrijden kijken. De ene week Hakan, de andere Gökhan. De moeilijkste routes geef ik aan mijn man.”
Serkan, nummer drie, zit het langst van allemaal bij Elinkwijk. Zes jaar. Hij viel wel voldoende op. En dat geldt zeker voor nummer vier. Alsof Saban het beste voor het laatst
had bewaard. Ze hebben het talent, de jeugdopleiding en de begeleiding van twee broers. Thuis in Loenen gaat het louter over voetbal. Over Serkan die wel de boef is die je moet zijn om de top te halen, weten Gökhan en Hakan, die misschien wel te lief zijn. Serkan neemt dat van ze aan. ,,Laatst speelde ik met de B1 tegen een aanvaller die me gek probeerde te maken, zodat ik er met rood af zou moeten. Praten, praten en praten. Ik kon er helemaal niks van… Toen dat niet lukte, probeerde hij een panna. Ook mislukt. Vervolgens gaf ik hem een panna…. Boem. Hij gek en gefrustreerd. Wilde trap na en hij kon vertrekken. Ha!” Mentaliteit Zitten ze in het weekeinde eens samen aan tafel te eten, dan gaat het vaak over hoe je je gedraagt als voetballer. Gökhan wijst naar serieus lachende broertjes aan de andere kant van de tafel: ,,Over hun mentaliteit zal nooit iemand klagen.” Serkan knikt Seedorfiaans vroegwijs: ,,Je uitstraling is heel belangrijk. Ook als er oneerlijke dingen gebeuren, moet je goed blijven gedragen. Niet onbeheerst gaan staan schreeuwen. En je moet altijd in beweging blijven. Nooit stil staan in het veld.”
Özzie lacht stil, meer met zijn ogen dan met zijn mond, zoals zijn vader. Laat liever zijn voeten spreken. Zoals zijn oudste broer. Hij weet nog goed dat hij hem voor het eerst zag voetballen. ,,Apart”, vond hij. ,,Hij maakte altijd aparte goals, die eigenlijk niet kunnen”. Geen wedstrijd miste hij, als de logistieke planning van moeders dat toeliet, stond hij langs de lijn. Te leren. Te bewonderen. En niet zonder resultaat, analyseert Gökhan trots. ,,Een echte nummer negen. Heel balvast en, heel bijzonder, links.” Özzie lijkt ook de eerste door Yasarspor betaalde voetballer te worden. Als Sabans jongste telg meer doelpunten maakt dan de oudste, betaalt die hem 50 euro. En met nog één wedstrijd te gaan – tegen De Meern om des keizers baard –, staat de teller voor Gökhan op 31. Özzy heeft er 33 en nog twee wedstrijden te gaan.”
Özzie straalt, dolt voorzichtig zijn grote broer. Hakan en Serkan grinniken. Saban geniet in stilte, Saadets lachende ogen leggen haar ziel bloot. Ze is van het spelletje gaan houden. Van de club. Ze is er altijd, net als haar man en kinderen. En hoe het kan, weet niemand, maar wees niet verbaasd als ze straks ook nog koffie voor je schenkt. ,,Ik vind niets zo leuk als voetballen. Nou, winkelen misschien.”
