Oan de proot mè…… WILLEMIEN VAN SCHIJNDEL
Door Ria Boley
Vandaag ben ik "oan de proot" met een bijzondere vrouw. Een vrouw met een beperking maar ook iemand met kwaliteiten. Haar intens medeleven met anderen, haar fenomenaal geheugen en haar creativiteit maken haar tot een unieke persoonlijkheid die gevoelig is en dolblij als mensen vriendelijk tegen haar zijn maar heel erg verdrietig als men haar negeert. Spontaan vertelt ze het verhaal van haar leven. EEN SCHATTIG KLEIN MEISJE In het gezin van Wim en Anna van Schijndel heerste grote vreugde toen op 7 november 1957 het achtste kindje werd geboren. Het was een schattig klein meisje dat Willemina Willibrorde Dionysia Maria werd
Willemien van Schijndel *7-11-1957 in Zeeland op Kerkstraat 17.
December 1957, Wim met Jan en Anna met Willemien op schoot. Staand vlnr: Martin (†24-5-1996), Wil, Arnold, Bernie, Christine en Maria.
genoemd. Haar eerste levensjaar verliep niet helemaal vlekkeloos. Ze was nogal eens ziek en moeder maakte zich zorgen. Deze zorgen bleken terecht want al spoedig werd duidelijk dat Willemien een bijzonder kindje was. Onderzoek door diverse zeer deskundige neurologen wees uit dat het kleine meisje een beperking had. Later bleek dat autisme te zijn. Toen ze bijna drie jaar oud was voltrok zich in het gezin een grote ramp. --Haar zeer--
Win en Anna vanuit Rotterdam naar Lourdes (1960). Rechts: Cornelis Zegers.
Haar zeer bijzondere vader overleed aan een slopende ziekte. Wim van Schijndel was een man die door zijn sociale instelling op handen werd gedragen. Hij was zaakvoerder van de NCB en zijn gevoel voor rechtvaardigheid deed hem onmiddellijk bij het uitbreken van de oorlog samen met Cornelis Zegers (later pater Zegers) besluiten om in het verzet te gaan. Veel jonge mannen zijn hierdoor voor deportatie naar Duitsland behoed. Nu, ruim 50 jaar na zijn overlijden, is de naam Wim van Schijndel bij de wat oudere dorpsgenoten nog altijd een begrip. Hoe zeer hij werd gewaardeerd bleek uit het feit dat hem tijdens zijn ziekte door de Zeelandse gemeenschap een
reis naar Lourdes werd aangeboden. Willemien weet zich uiteraard weinig van haar vader te herinneren. Toch zijn er twee gebeurtenissen blijvend in haar gedachten. Het moment dat hij in de keuken zat en haar wenkte om bij hem te komen zitten en het moment dat broer Martin haar naar haar vader in de kist bracht. Na het overlijden van vader brak er voor het gezin een moeilijke tijd aan. Moeder was intens verdrietig en dat had vanzelfsprekend impact op het gezin. Willemien had hiervan weinig besef. Samen met haar broers en zussen speelde ze onbezorgd zowel thuis als bij de buurkinderen. Ook toen al was tekenen een van haar favoriete bezigheden. Achter vlnr: Christine met Willemien, Martin, Arnold, Wil en Maria. Voor vlnr: Bernie en Jan (1960).
NAAR SCHOOL EN OP REIS
Op een camping in Rome. Vlnr: ons ma, Bernie, Willemien en Jan (1971).
Omdat het niet meteen duidelijk was welk onderwijs voor haar passend zou zijn, ging ze naar een speciaal kleuterklasje en heel even naar de toenmalige BLO in Veghel. Uiteindelijk kwam ze toch op de Zeelandse basisschool terecht. Voor Willemien was dit geen gelukkige periode. Het was overduidelijk dat ze haar stekje niet gevonden had maar er was geen alternatief. Kennis over autisme was in die tijd ontoereikend. Gelukkig waren er daarnaast een aantal dingen waar ze volop van genoot. Zoals schaatsen op het Iesche gat en zwemmen in het buitenbad in Uden. --Met Carien--
Met Carien van tante Nolda logeren bij de familie in België, tv kijken en niet te vergeten muziek! Vanaf haar vroegste jeugd was muziek haar grote passie. Het jaren 60 en 70 repertoire waarvan haar broers en zusjes hielden. Soms pakt een liedje haar zódanig da t ze het eindeloos blijft herhalen en vanaf het eerste tot het laatste moment geniet. Hoewel moeder het nog altijd moeilijk heeft met het gemis van haar man, onderneemt ze met de kinderen zéker voor dié tijd bijzondere dingen. Willemien is 10 jaar als ze met familie in de auto naar Lourdes rijdt en
Links boven: Anne en Willem-Jan Monsuwé. Links onder: Sanne en Marieke Poorts, oma met Pieter Poorts (Kerst 1986).
Willemien met Huston (1983).
daar gaat kamperen. Datzelfde herhaalt zich een paar jaar later maar nu als eindbestemming Rome. Hier gaan ze op zoek naar de plaatsen die eerder door hun vader werden bezocht. Ook heeft Willemien dierbare herinneringen aan de vele malen dat moeder een vakantiehuisje huurde en waar in een ontspannen sfeer heerlijke weken werden doorgebracht. Na het verlaten van de IHNO in Uden woonde ze o.a. in Mook, Nijmegen en Zetten om uit te zoeken hoe haar toekomst er moest gaan uitzien. Uiteraard was dit voor haar geen vrolijke periode. In 1976 vond moeder dat hieraan een eind moest komen en kwam Willemien weer thuis wonen. Inmiddels dienden de
eerste kleinkinderen in de familie zich aan. Voor Willemien een totaal nieuwe ervaring. Ze had geleerd dat het geluk van kinderen van levensbelang is en probeert daar een eigen bijdrage aan te leveren. Haar dagen worden ingevuld door het volgen van lessen aan het Creatief Centrum in Uden waar ze haar talenten voor tekenen, schilderen en kleien verder ontwikkelt. WERK EN WOONPLEK In 1980 zorgt haar zus Bernie er voor dat ze een werkplek krijgt in het zorgcentrum "Compostella". Onder leiding van zuster Ardinia, Ria van de Burgt-van Melis, Fien Janssen-van Tiel en
Met collega’s van Compostella (1984). Links Willemien en Ans.
--Wim Schraven==
Bewoners en begeleiders op de openingsdag van de Zevensprong in St. Anthonis (2003), helemaal rechts Willemien.
Wim Schraven werkt ze daar 16 jaar. Aanvankelijk in de keuken, later in de huishoudelijke dienst. Uit die periode dateert ook haar vriendschap met Ans Laurenssen en menigeen zal zich nog herinneren dat de beide dames als zangduo optraden tijdens personeelsfeesten. Ondertussen kan alleen Huston, die als pup wordt aangeschaft, ervoor zorgen dat zij haar angst voor honden overwint. In 1996 noodzaken gezondheidsproblemen haar om te stoppen met haar werk op “Compostella”. Dat jaar werd een jaar van groot verdriet. Niet alleen waren er de zorgen om de gezondheid van moeder maar bovenal de plotselinge dood van haar oudste broer was een schokkende ervaring. Langzamerhand wordt duidelijk dat moeder en Willemien niet lang meer thuis kunnen blijven wonen en word gezocht naar een andere woon- en werkplek. Die plek
wordt: "Bronlaak" in Oploo, een woon- en werkgemeenschap op antroposofische basis. In 2000 verhuist ze daar naartoe om twee jaar later naar een begeleid woonproject in St. Anthonis te gaan. Ze leeft er samen met 6 andere Bronlaak bewoners en ze pakt alle kansen op een zo zelfstandig mogelijk leven aan. Daar leert ze ook een vriendje kennen, Rob, die jarenlang haar trouwe maatje blijft. Maar deze relatie houdt geen stand.
Playback optreden van Willemien met Ans Laurenssen (1986).
EEN GROOT GELOOF In 2002 sterft, omringt door haar kinderen, haar lieve moeder. Ook weer een groot verdriet voor Willemien. Maar ze is sterk en ze vindt troost in haar grote geloof. Zelf zegt ze hierover " ik ben gelovig en ja, ik geloof in het hiernamaals. In mijn gedachten ben ik daar veel mee bezig. Ik heb een groot vertrouwen in Maria. Met mijn familie bezocht Lourdes (1992). ik bedevaartsplaatsen zoals zes maal Lourdes, Beauraing, Banneux en Medjugorje in Bosnie-Herzegovina waar Maria nog regelmatig verschijnt. Maar gewone vakanties vind ik ook heerlijk. Bijvoorbeeld met mijn zus Maria en haar gezin met de auto naar Portugal. --Weer thuis--
WEER THUIS Tijdens haar Bronlaakperiode doorliep ze diverse werkterreinen. Zo werkte ze o.a. 7 jaar in het eetcafé Markant van Bronlaak. Door haar vriendelijkheid en zorgzame karakter was ze een zeer gewaardeerde medewerkster. Ze ontmoette een tweede vriend, Ale, maar ook die relatie houdt geen stand. Als het werk in het eetcafé te zwaar wordt, begint ze aan een nieuwe uitdaging; de heemkundetuin bij 't Hoogveld in St. Anthonis. Behalve werken valt ook
Voor vlnr: Tine en Willemien, achter vlnr: Jeroen en Jan (2012).
wonen in St. Anthonis haar zwaar en na beraad met haar familie wordt besloten dat Willemien zal terugkeren naar Zeeland. Dat gebeurt in december 2008. Ze gaat wonen in het ouderlijk huis in het gezin van
Oudtante Willemien, hier met Hugo (jongste zoon van Sanne, dochter van Bernie, 2011).
broer Jan, zijn vrouw Tine en petekind Jeroen. Willemien is dolgelukkig en doopt haar nieuwe adres om tot “klavertje vier”. Contacten met oude vrienden worden weer opgepakt en ze wordt lid van de Soos en gaat yoga lessen volgen bij Margot Smits. Haar hobby’s blijven nog altijd muziek zwemmen en schaatsen. Maar ook op creatief gebied ontwikkelt ze zich verder. Willemien ontdekt
Barbara Melching, vriendin en college van Bronlaak (2011).
Zelfportret op ‘t Hoogveld (2011).
hoe ze met fotografie de prachtigste beelden kan vastleggen en in 2010 verzorgt ze een schitterende dia-reportage voor de Open Dag van Bronlaak. Ook gaat ze aandacht besteden aan de ontwikkeling van haar tekentalent. Op schildersclub Den Zolder heeft ze zich de afgelopen twee jaar o.l.v. José Heerkens speciaal toegelegd op het maken van collages. --In 2011--
In 2011 exposeerde ze met haar werk in de bibliotheek in Schaijk. Thuis is ze op dit moment bezig om in collagevorm de vier seizoenen in beeld te brengen. Hierbij gebruikt ze eigen foto’s, gemaakt in de heemkundetuin, als basis. HEEMTUIN 'T HOOGVELD De Heemkundetuin in St. Anthonis is een fijne werkplek voor Willemien. Onder leiding van Willem Hurkens en samen met o.a. haar hartsvriendin Barbara, werkt ze 3 halve dagen per week. Daar herontdekte ze de schoonheid Altijd een huis vol neefjes en nichtjes. Links achter Karin van Schijndel op schoot bij Gerrie van Schijndel-Kuipers (met Gert-Jan van de natuur. Voor de op komst). Voor vlnr: Sanne Poorts, Pieter Poorts op schoot bij zr. koffiepauze assisteert ze buiten, Dionysia, Marieke Poorts en Willem van Schijndel (1987). daarna binnen. In 't Hoogveld is namelijk een speciale ruimte gecreëerd voor dementerende bejaarden. De taak van Willemien bestaat uit samen een praatje maken, onder begeleiding van een accordeon bekende liedjes zingen en helemaal super: een schaapje mee te brengen om de bejaarden, zelfs al zitten ze binnen, zo dicht mogelijk bij de natuur te brengen. En wat ze naar eigen zeggen het liefste doet: de mensen een dikke knuffel geven. Er zijn momenten dat ze het moeilijk heeft met de hindernissen die het leven met zich meebrengt, onbegrip, onverschilligheid of onvriendelijkheid van anderen. Toch heeft ze iedere keer opnieuw voldoende veerkracht om die met hulp van mensen om zich heen te overwinnen. Ze kan ongelooflijk genieten van waardering, vriendelijkheid en begrip van mensen die ze ontmoet in winkels, op straat, op het werk en van haar Geboortehuis van Willemien. familie en vrienden. Willemien, dit is het verhaal van je bewogen leven. Maar ook een leven waarin je werd gedragen door de liefde van je familie. Prachtig voorbeeld hiervan is een zinnetje van je schoonzus. Als kind zong je een liedje: "ik zou zo graag een engeltje zijn”. Tine schreef: "Ze is het engeltje waarvan ze vroeger zong dat ze dat wilde zijn". Een groter compliment is niet mogelijk maar het is een terecht compliment. Want JIJ WILLEMIEN bent zoals eerder gezegd een bijzondere vrouw!
HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.
1e H. Communie van Willemien (1965). Sporthuis Centrum vakantie. Na een lange wandeling een boeket veldbloemen maken (Reuver 1984).
Willemien bij Jan achter op de brommer (1964).
Trouwfoto 1945, Wim van Schijndel *5-4-1914 / †18-8-1960 Zeeland. Anna Dekkers *6-3-1917 Zeeland / †29-9-2002 Uden
Sinterklaas 1957 vlnr: Christine, Maria, onze pa, Wil, Jan, ons ma, Martin, Arnold en links onder Bernie met strik.
Dagje uit in De Bergen Wanroij, 1980.
Bij de fam. Van Schijndel (Zevenhuis) 1944. Vlnr: Wim, Anna Dekkers, Has, loge (uit N-Holland), Martien, Jaantje en zittend oma Christien van Schijndel-van Stippent.
Tante Zr. Bernulpha van Schijndel uit Curaçao. Achter vlnr Zr. Bernulpha, Christine, Arnold, Wil, Bernie en Jan. Voor nichtje Christien en Willemien (1961).
Opa Wilbert Dekkers en oma Mieke Dekkers-van den Elzen.
Opa Martien van Schijndel en oma Christien van Schijndel-van Stippent.
Familie Dekkers vlnr: Zr. Willibrorde (Nellie), Antoon, Nolda, Marinus, Anna, Liza, Theo, Harrie, Zr. Dionysia (Marietje), Jan, Martien, Simon. Niet op de foto Zr. Immaculata (Corrie).
