Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 3
Lauren Weisberger
Chanel chic
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 4
Eerste druk 2008 Zestiende druk 2013 isbn 978-90-225-6866-8 Oorspronkelijke titel: Chasing Harry Winston (Simon & Schuster) Vertaling: Sabine Mutsaers Ontwerp: marliesvisser.nl Fotografie: Chris Hoefsmit m.m.v. Shoebaloo, Amsterdam Zetwerk: CeevanWee, Amsterdam © 2008 by Lauren Weisberger © 2008 voor de Nederlandse taal: Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam Niets uit deze uitgave mag worden openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 7
Slipje is een walgelijk woord
Toen Leighs deurbel die maandagavond om acht uur onverwacht ging, dacht ze niet: Goh, wie zou dat zijn? Ze dacht: Shit. Er zijn vast mensen die blij zouden zijn met onverwacht bezoek dat ‘zomaar even langskwam’ of ‘toevallig in de buurt was’. Kluizenaars, waarschijnlijk. Of van die appeltaart bakkende, gezonde boerentypes die Leigh van tv kende maar die ze nog nooit in het echt was tegengekomen – ja, die vonden het waarschijnlijk prima. Maar dit! Dit was een belediging. De maandagavond was heilig, streng verboden voor de rest van de wereld, haar Avond Zonder Menselijk Contact, waarop Leigh onderuitgezakt in joggingpak al haar opgenomen afleveringen van Project Catwalk kon kijken. En al had het haar heel wat moeite gekost om iedereen af te richten, ze was erin geslaagd haar vriendinnen, familie en haar vriend Russell zover te krijgen dat ze haar die avond met rust lieten. De meiden probeerden al sinds eind jaren negentig niet meer om Leigh bij hun maandagavondplannen te betrekken en Russell, die er in het begin van hun relatie openlijk moeite mee had gehad, hield zijn ergernis nu stilletjes voor zich (en genoot tijdens het footballseizoen van zijn vrijheid op maandagavond, de vaste footballavond); haar moeder worstelde zich door die ene avond per week heen zonder haar te bellen en had zich er na al die jaren eindelijk bij neergelegd dat ze niet vóór dinsdagochtend teruggebeld zou worden, hoe vaak ze het ook probeerde. Zelfs Leighs uitgever wist wel beter dan haar voor de maandagavond leeswerk mee te geven... of, erger nog, haar tele7
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 8
fonisch te storen. En juist daarom was het zo onvoorstelbaar dat haar deurbel daarnet was gegaan; onvoorstelbaar en reden tot paniek. Eerst ging ze ervan uit dat het de huismeester was die een filter kwam verwisselen in de airco, of een van de bezorgers van de Mexicaan om een menufoldertje af te geven, of nog waarschijnlijker iemand die bij de buren moest zijn en bij de verkeerde deur had aangebeld. Ze zette met de afstandsbediening het geluid van de tv uit en verroerde zich niet. Met scheefgehouden hoofd, als een labrador, spitste ze haar oren op tekenen dat de indringer was vertrokken, maar het enige wat ze hoorde was het doffe, aanhoudende gebonk van boven. Ze was erg ‘geluidsgevoelig’, zoals haar vorige psychiater het had genoemd (andere mensen in haar omgeving spraken van ‘knetterneurotisch’), en daarom had Leigh uiteraard voordat ze het koopcontract tekende en al haar spaargeld in het appartement stak uitgebreid navraag gedaan naar de bovenburen. Deze flat mocht dan de beste woonruimte zijn die ze in anderhalf jaar zoeken was tegengekomen, ze wilde geen enkel risico nemen. Leigh had eerst bij Adriana geïnformeerd naar de vrouw die boven in appartement 17D woonde, maar haar vriendin had alleen maar haar volle lippen getuit en haar schouders opgehaald. Ook al woonde Adriana bijna twintig jaar (sinds de dag dat haar ouders vanuit São Paulo naar New York waren verhuisd) in het penthouse, dat een hele verdieping in beslag nam, ze had inmiddels die typisch New Yorkse houding aangenomen ten opzichte van haar buren: ik-doe-net-of-ik-jullie-niet-hoor-of-zie-alsjullie-bij-mij-hetzelfde-doen. En dus had Leigh, op een stormachtige zaterdag in december, vlak voor Kerstmis, de portier van het gebouw twintig dollar in de hand gedrukt, à la James Bond, en was ze in de lobby gaan zitten, zogenaamd lezend in een manuscript. Nadat ze drie uur lang steeds dezelfde anekdote had gelezen, had de portier luid gekucht en haar over zijn leesbril heen veelzeggend aangekeken. Toen ze opkeek, voelde Leigh on8
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 9
middellijk een enorme opluchting. Voor haar neus stond een dikke vrouw in een stippeltjespeignoir een catalogus uit haar onafgesloten brievenbus te vissen. Minstens tachtig, dacht Leigh met een zucht van opluchting; ze hoefde dus niet bang te zijn voor tikkende naaldhakken op de hardhouten vloer, nachtelijke feestjes of een eindeloze stoet luidruchtige bezoekers. Meteen de volgende dag had ze een cheque uitgeschreven voor de aanbetaling, en twee maanden daarna was ze enthousiast in haar onberispelijke droomappartementje getrokken. Het had één slaapkamer. Een gerenoveerde keuken. En een heel groot bad. Prachtig uitzicht op de noordelijke kant van het Empire State Building. Het mocht dan een van de kleinere appartementen – oké, het allerkleinste – in het gebouw zijn, Leigh had meteen het gevoel gehad dat het voor haar bestemd was, al vanaf het moment dat Adriana had geklaagd dat de enige aantrekkelijke man in het hele gebouw ging verhuizen voordat zij de kans had gekregen hem te versieren. De aantrekkelijke man was door zijn werkgever Credit Suisse overgeplaatst naar Londen en had, popelend om zonder veel gedoe te vertrekken en gesteund door een enorme verhuisbonus, Leighs eerste, lage bod geaccepteerd. Het was een droomflat: klein maar prachtig, pure mazzel, in een appartementengebouw waarvan ze nooit had durven dromen dat ze het zou kunnen betalen, iedere schandalig dure vierkante meter betaald van haar zuurverdiende en zuinig gespaarde eigen geld. Hoe had ze ooit kunnen voorzien dat die onschuldig ogende bovenbuurvrouw verknocht zou zijn aan houten orthopedische klompen? Leigh kon zichzelf wel voor haar kop slaan dat ze zo amateuristisch was geweest om te denken dat hoge hakken het enige potentiële geluidsrisico vormden. Voordat ze haar buurvrouw op de gewraakte klompen had zien lopen – op haar zoveelste tochtje naar de brievenbus – had Leigh uiteraard een uitgebreide verklaring verzonnen voor het niet-aflatende lawaai van boven. Ze had bedacht dat de vrouw vast en zeker uit Ne9
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 10
derland kwam (iedereen wist dat Nederlanders klompen droegen) en dat ze waarschijnlijk aan het hoofd stond van een groot, trots Nederlands gezin en ze voortdurend bezoek kreeg van ontelbare kinderen, kleinkinderen, neefjes, nichtjes en kennissen die om goede raad kwamen vragen... vrijwel zeker ook allemaal op klompen. Nu wist ze (nadat ze in de lobby quasi-belangstellend had geïnformeerd toen haar bovenbuurvrouw een keer in het gips zat) dat het mens aan allerlei walgelijk klinkende voetaandoeningen leed, onder andere voetzoolontsteking, ingegroeide teennagels, neuromen en eksterogen. Leigh had zo begripvol mogelijk met haar tong geklakt en was toen naar boven gehold om de huisregels door te nemen. En jawel: flateigenaren waren verplicht minimaal tachtig procent van hun hardhouten vloer te bedekken met tapijt – maar ze besefte dat ze daar weinig mee opschoot, aangezien ze op de volgende bladzijde las dat haar bovenbuurvrouw voorzitter was van de vereniging van eigenaren. Bijna vier maanden lang hoorde ze dat klompgekletter nu dag en nacht aan, en ze had er misschien om kunnen lachen als het iemand anders was overkomen. Haar zenuwen leken rechtstreeks aangesloten op het volume en de frequentie van het gestamp, iets waarvan ze zichzelf voortdurend voorhield dat het onzin was, en misschien zelfs een tikkeltje paranoïde, maar het was nu eenmaal niet anders. Het aanhoudende bonk-bonk-bonk ging net over in bonkebonk-bonk-bonkebonk-bonk toen Leighs hart hetzelfde ritme ging volgen. Ze deed haar best om rustig te ademen, maar de lucht kwam haperend en raspend naar buiten, met tussendoor hapgeluidjes die maakten dat ze zich net een guppy voelde. Toen ze in de spiegel tegen de kastdeur in de hal naar haar bleke gelaatskleur stond te kijken (die ze op goede dagen ‘etherisch’ en op slechte dagen ‘ziekelijk’ vond), verscheen er een dun laagje transpiratievocht op haar voorhoofd. Dat leek de laatste tijd steeds vaker te gebeuren, die combinatie van zweten en zwaar ademen – en niet alleen wanneer ze 10
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 11
hout-op-houtgedreun hoorde. Soms ontwaakte Leigh uit zo’n vaste slaap dat het bijna pijn deed, om tot de ontdekking te komen dat ze hartkloppingen had en haar bed doorweekt was. Vorige week had ze halverwege een shavasna die verder heerlijk ontspannend was geweest – al had de instructeur het nodig gevonden om een a-capellaversie van ‘Amazing Grace’ te draaien – bij iedere afgemeten ademteug een scherpe pijn in haar borst gevoeld. En vanmorgen nog, bij het zien van de vloedgolf aan forenzen die in de metro gepropt had gezeten – ze moest van zichzelf met de metro, ook al had ze er gruwelijk de pest aan – was Leighs keel dichtgesnoerd en haar polsslag versneld. Er leken maar twee plausibele verklaringen voor te zijn, en al kon ze soms een beetje een hypochonder zijn, zelfs Leigh geloofde niet dat de kans groot was dat ze een hartaanval zou krijgen: dit was een paniekaanval, overduidelijk. In een weinig effectieve poging om de paniek die haar lichaam in haar greep had af te weren, drukte ze haar vingertoppen tegen haar slapen en rekte haar hals van links naar rechts, wat geen van beide ook maar enig effect had. Het voelde alsof haar longen op slechts tien procent van hun capaciteit werkten, en net toen ze zich afvroeg wie haar lijk zou vinden – en wanneer – hoorde ze zacht, onderdrukt gesnik en ging haar deurbel opnieuw. Ze sloop op haar tenen naar de deur en gluurde door de deurspion, maar ze zag niets dan een lege gang. Hier trap ik niet in, dacht ze, en ze deed niet langer haar best om zich stil te houden en belde de portier. Zo werden mensen nou beroofd en verkracht in New York: door een slimme crimineel die hen met een truc zo ver kreeg dat ze hun deur opendeden. Het maakte niet uit dat dit gebouw bijna net zo zwaar beveiligd was als dat van de VN, of dat ze in die acht jaar dat ze in de stad woonde nog nooit iemand had ontmoet die slachtoffer was geworden van zelfs maar een zakkenroller, of dat de kans dat een psychopathische moordenaar uitgerekend háár appartement zou uitkiezen 11
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 12
van de ruim tweehonderd in het gebouw wel erg klein was... Zo begon het allemaal. Na vier keer oneindig lang rinkelen werd de telefoon van de portier opgenomen. ‘Gerard, met Leigh Eisner van 16D. Er staat iemand voor mijn deur. Ik denk dat hij probeert in te breken. Kun je meteen naar boven komen? Of moet ik het alarmnummer bellen?’ De woorden rolden naar buiten terwijl Leigh door het halletje ijsbeerde en Nicorette-kauwgumpjes in haar mond propte. ‘Mevrouw Eisner, natuurlijk stuur ik meteen iemand als u dat wilt, maar kan het niet zo zijn dat u mevrouw Solomon voor een inbreker aanziet? Ze is een paar minuten geleden gearriveerd en meteen doorgelopen naar boven... met mijn toestemming, aangezien ze op uw lijst van vaste bezoekers staat.’ ‘Is Emmy hier?’ vroeg Leigh. Ze vergat haar naderende dood door een toeval of moord en trok de deur open. Emmy zat op de grond heen en weer te wiegen, met haar knieën opgetrokken tegen haar borst en haar gezicht nat van de tranen. ‘Mevrouw Eisner? Kan ik verder nog iets voor u doen? Zal ik toch maar...’ ‘Bedankt voor je hulp, Gerard. Het is al goed.’ Leigh klapte haar telefoon dicht en stopte hem in de kangoeroebuidel van haar sweatshirt. Zonder erbij na te denken liet ze zich op haar knieën zakken en sloeg haar armen om Emmy heen. ‘Schat, wat is er?’ vroeg ze sussend, en ze streek Emmy’s haar, dat nat was van de tranen, uit haar gezicht en hield het bijeen in een staartje. ‘Wat is er gebeurd?’ De bezorgdheid leverde een nieuwe tranenvloed op; binnen een paar tellen snikte Emmy zo hard dat haar tengere lijfje ervan schokte. Leigh nam de mogelijke oorzaken van haar verdriet door en kwam niet verder dan drie: een sterfgeval in de familie, een naderend sterfgeval in de familie of problemen met een man. ‘Lieverd, is er iets met je ouders? Is er iets met hen gebeurd? Of met Izzie?’ 12
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 13
Emmy schudde haar hoofd. ‘Het is uit,’ zei ze huilend, met haperende stem. ‘Het is definitief uit.’ Die mededeling had Emmy al zeker acht keer gedaan in de vijf jaar dat ze een relatie had met Duncan, maar op de een of andere manier klonk het nu anders. ‘Lieverd, ik weet zeker dat het...’ ‘Hij heeft een ander.’ ‘Wát zeg je?’ Leigh liet haar armen zakken en leunde naar achteren op haar hurken. ‘Sorry, ik moet het anders formuleren: ik heb een ander voor hem betaald.’ ‘Waar heb je het in godsnaam over?’ ‘Weet je nog dat ik hem voor zijn eenendertigste verjaardag het lidmaatschap van de sportschool cadeau gegeven heb omdat hij zo graag aan zijn conditie wilde werken? Maar hij ging nooit – niet één keer in twee jaar, verdomme – omdat het volgens hem “geen efficiënte tijdsbesteding” was om daar op de loopband te gaan staan. Dus in plaats van dat stomme lidmaatschap op te zeggen en het hele verhaal uit mijn hoofd te zetten, moest ik, stomkop die ik ben, zo nodig een reeks sessies met een personal trainer voor hem boeken, zodat hij geen seconde van zijn kostbare tijd hoefde te verdoen tussen het gewone volk.’ ‘Ik geloof dat ik het al zie aankomen.’ ‘Wat dan? Denk je dat hij haar heeft geneukt?’ Emmy lachte vreugdeloos. Soms keken mensen ervan op dat Emmy zo grof in de mond kon zijn – per slot van rekening was ze maar een meter drieënvijftig en zag ze eruit als een tiener – maar Leigh hoorde het amper. ‘Dat dacht ik ook, maar het kan nog erger.’ ‘Het klinkt anders erg genoeg, schat.’ Leigh ging ervan uit dat sympathie en steun nu de beste opties waren, maar Emmy klonk niet alsof ze zich getroost voelde. ‘Nu vraag je je natuurlijk af hoe het nog erger zou kunnen, hè? Hij heeft haar niet gewoon geneukt – daar zou ik nog wel mee kunnen leven. Neeee, zo is Duncan niet. Hij is “verliefd” 13
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 14
op haar geworden.’ Emmy vormde met haar wijs- en middelvingers aanhalingstekens in de lucht en sloeg haar bloeddoorlopen ogen ten hemel. ‘Hij “wacht” op haar – ik citeer dit letterlijk – tot ze “eraan toe is”. Ze is godverdomme nog maagd. Ik heb vijf jaar lang zijn overspel en leugens gepikt, en die kinky, verknipte seks van hem, en dan wordt hij verliefd op een maagdelijke trainer van de sportschool die ik heb ingehuurd en betaald! Verlíéfd! Leigh, wat moet ik nou?’ Leigh, blij dat ze eindelijk iets concreets kon doen, pakte Emmy bij haar arm en hielp haar overeind. ‘Ga mee naar binnen, lieverd. Ik zet thee voor ons en dan kun je me vertellen wat er precies is gebeurd.’ Emmy snifte. ‘O god, dat was ik helemaal vergeten... het is maandag. Ik wil je niet storen. Ik red me wel...’ ‘Doe niet zo idioot, ik was toch niks bijzonders aan het doen,’ loog Leigh. ‘Kom onmiddellijk binnen.’ Leigh nam haar mee naar de bank, klopte op de dikke armleuning om aan te geven waar Emmy haar hoofd moest neerleggen en dook achter het tussenwandje dat de huiskamer scheidde van de keuken. Met het gespikkelde granieten aanrechtblad en de nieuwe roestvrijstalen apparatuur was de keuken Leighs favoriete ruimte in het appartement. Al haar potten en pannen hingen aan haken onder de kastjes, op volgorde van grootte, en haar keukengerei en kruiden waren obsessief netjes geordend in bij elkaar passende glazen en roestvrijstalen potjes. Kruimels, vlekken, lege verpakkingen, vuile vaat – allemaal afwezig. De koelkast zag eruit alsof hij gestofzuigd was en het aanrecht was volkomen smetteloos. Als een vertrek de verpersoonlijking kon zijn van de neurotische aard van de eigenaar, hadden Leigh en haar keuken een eeneiige tweeling kunnen zijn. Ze vulde de fluitketel (vorige week nog gekocht in de uitverkoop bij Bloomingdale’s, want wie zegt dat je alleen recht hebt op huishoudelijke spullen als je een huwelijksreceptie geeft?), 14
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 15
legde kaas en volkorentoastjes op een dienblad en keek door het raam naar de huiskamer om zich ervan te verzekeren dat Emmy het zich gemakkelijk had gemaakt. Toen ze haar plat op haar rug zag liggen, met één arm over haar ogen geslagen, pakte Leigh haar mobiele telefoon en scrolde naar Adriana’s naam in het adressenboek. Ze toetste in: sos! Uit tussen E & D. Kom z.s.m. hierheen. ‘Heb je een Advil voor me?’ riep Emmy vanaf de bank. En toen, wat zachter: ‘Duncan had altijd Advil bij zich.’ Leigh deed haar mond al open om te zeggen dat Duncan wel meer bij zich had – een visitekaartje van zijn favoriete escortbureau, een fotootje van hemzelf als kind en zo nu en dan een paar genitale wratten die hij ‘gewoon pukkeltjes’ noemde – maar ze hield zich in. Behalve dat Emmy het al moeilijk genoeg had, zou het ook hypocriet zijn: in tegenstelling tot wat iedereen dacht, was Leighs eigen relatie ook niet bepaald volmaakt. Maar ze zette de gedachte aan Russell uit haar hoofd. ‘Ja hoor, ik pak er zo een voor je,’ zei ze, en ze draaide het gas onder de fluitende ketel uit. ‘De thee is klaar.’ De meiden hadden net een slokje genomen toen de bel ging. Emmy keek Leigh aan, die alleen maar zei: ‘Adriana.’ ‘Hij is open!’ riep ze in de richting van de deur, maar dat had Adriana al ontdekt. Ze stormde de huiskamer in en ging daar het tafereel staan bekijken. ‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg ze streng. Adriana’s licht Braziliaanse accent, dat op rustige momenten nauwelijks hoorbaar was, sexy en zangerig, maakte haar vrijwel onverstaanbaar als ze, in haar eigen woorden, ergens ‘hartstochtelijk’ haar mening over gaf. Wat bijna altijd het geval was. ‘Waar is de drank?’ Leigh gebaarde naar de keuken. ‘Het water is nog heet. In het kastje boven de magnetron staan de verschillende smaken...’ ‘Geen thee!’ krijste Adriana, en ze wees naar Emmy. ‘Zie je niet hoe ongelukkig ze is? We hebben dránk nodig! Ik ga caipirinha’s maken.’ 15
Weisberger Chanel chic 16e
15-04-2013
10:50
Pagina 16
‘Ik heb geen verse munt in huis. Of limoenen. Ik weet niet eens of ik wel de juiste drank heb,’ zei Leigh. ‘Ik heb alles meegebracht.’ Adriana hield grijnzend een grote papieren zak omhoog. Leigh vond Adriana’s rechtstreekse aanpak vaak irritant en soms een beetje overdonderend, maar vanavond was ze haar dankbaar dat ze het heft in handen nam. Ze kende Adriana’s glimlach nu al bijna twaalf jaar, maar nog steeds kon ze er zwaar van onder de indruk raken en er een beetje onrustig van worden. Hoe kan iemand zo mooi zijn? vroeg ze zich voor de honderdduizendste keer af. Welke hogere macht heeft die perfecte combinatie van genen geregeld? Wie heeft er besloten dat één vrouw zo’n gladde, zuivere huid verdient? Het was verschrikkelijk oneerlijk. Een paar minuten later waren de drankjes gemixt en uitgedeeld en hadden ze hun plekje ingenomen; Emmy en Adriana languit op de bank, Leigh in kleermakerszit op de grond. ‘En vertel nu maar eens wat er is gebeurd,’ zei Leigh, en ze legde een hand op Emmy’s enkel. ‘Neem er de tijd voor, we willen alles weten.’ Emmy zuchtte, en voor het eerst sinds haar komst leek ze tijdelijk uitgehuild. ‘Er valt weinig over te vertellen. Ze is hartstikke knap – misselijkmakend knap. En jong. Heel, heel jong.’ ‘Wat is heel, heel jong?’ vroeg Leigh. ‘Drieëntwintig.’ ‘Dat valt toch wel mee?’ ‘Ze heeft een MySpace-profiel,’ zei Emmy. Leigh trok een gezicht. ‘En ze staat op Facebook.’ ‘Oei,’ mompelde Adriana. ‘Ja, zeg dat wel. Haar lievelingskleur is lavendelblauw, haar lievelingsboek Het South Beach-dieet en ze is dól op koekjesdeeg, kampvuur en tekenfilms. O, en als ze geen negen uur slaap per nacht krijgt, wordt ze heel, heel chagrijnig.’ 16
