»
MIDZOMERTOUR
Weersverwachting voor vandaag …
HEET!
Gespreksonderwerp van deze dagen is … de hitte natuurlijk. Het weer is immers vaak onderwerp van gesprek in Nederland. We kijken dan naar de lucht en klagen tegen elkaar over ‘te nat, te koud, te heet of te winderig’. De eerste hittegolf sinds jaren is begin juli 2015 een feit. En de Midzomertoer van 3-6 juli ook. DOOR RITY VAN DER AVOORT FOTO’S ERWIN VAN AALST
Dan valt het op de motor niet mee met al dat leer aan. En als de temperatuur langzaam tegen de 40 °C gaat lopen, voel je je helemaal niet gelukkig op je Duc. Zelf laat ik met dat soort hitte mijn Ducje graag in zijn schuur staan, trek het liefst een korte broek aan en haal de droge Riesling tevoorschijn. Maar ach, deelname aan zo’n motortoer schept verplichtingen. Op vrijdag, de dag dat we allemaal naar Enzklösterle rijden, is het dus heet. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, gaat iedereen er op zijn eigen manier mee om, grappig om te zien. De een doet zijn ‘doorwaaijasje’ aan en zegt dat ’ie nergens last van heeft. De ander ontkent domweg alles en vraagt: “Hoe kom je erbij dat het heet is?” en weer een ander houdt stoïcijns zijn zware leren racepak aan bij aankomst, terwijl de zweetdruppels vanaf het voorhoofd langzaam naar beneden glijden. Sommigen van ons hebben ook nog eens de pech om in de aanrijroute rond Karlsruhe in een file van een kilometer of tien terecht te komen. Dat helpt ook niet. De pot bier maakt veel goed. Toch knap hoe de DCN-organisatoren van zo’n buitenlandse motortoer elke keer een mooie locatie weten te vinden. Deze keer is er een duidelijk Nederlandse ‘touch’ doordat de nieuwe hoteleigenaren André Brummel en Barbra Agsteribbe net een jaartje bezig zijn. André: ”We hebben er wel een paar jaar over gedaan om het besluit van vertrek uit Groningen te nemen. Nooit spijt van gehad. In dit gehucht van zo’n 1.200 mensen proberen we de boel een beetje leven in te blazen.” En hij vervolgt: “Af en toe lekker prikken, zeg maar. Zodat ze zich hier in Enzklösterle blijven verbazen over ‘die blöden Holländer’. Liefst met zo veel mogelijk motorgasten!” Het hotel blijkt bij aankomst nog volop in een verbouwing: de badkamers krijgen een make-over. Gek genoeg draagt ook die verbouwing bij aan een ontspannen en ongedwongen sfeer.
STRADA nr. 5 - 2015
»
MIDZOMERTOUR
Tijdens de verbouwing gaat de verkoop gewoon door, zegt men vaak. Zo ook tijdens onze dagen in Enzklösterle. Bijna alle kamers zijn klaar. De badkamers zien er spic en span uit. Barbra en André vertellen over hun avonturen met een Hollandse klusser die een fatale inschatting maakte van de omvang van zijn klus. Misschien hadden ze toch beter een Duitse klusser kunnen inhuren? Een van ons moest zijn tanden buiten de kamer poetsen. Waar doen ze het voor? Vrijwilligers zijn over het algemeen een apart volk. Vrijwel belangeloos zetten ze zich in voor een club of voor vrienden die in het Zwarte Woud een hotel hebben gekocht. Ik leerde Ron en Sandra daar als collega-vrijwilligers kennen. Ze zijn vrienden van Barbra en André, die het hele weekend alle tafels van bier en wijn voorzagen. Helemaal belangeloos is dat natuurlijk nooit. Martin Meier, medeorganisator MZT: “En als ik dan al die brede glimlachen zie als de mannen terugkomen van een dagje rijden, ben ik een tevreden man. Maar godskolere, wat was het heet!” Vrijwilligers krijgen dus ook iets terug doordat ze zich voor anderen inzetten; ze oogsten warme erkenning voor hun
STRADA nr. 5 - 2015
werk, of leren nieuwe mensen of hun verkering kennen, of ontvangen dankbaarheid van degenen voor wie ze iets doen, of worden er gewoon blij van. Zo ook het vriendenechtpaar van onze hoteleigenaren, geen vraag was hun te gek. Hoewel ... ik hoorde Sandra, met haar charmante Rotterdamse tongval, tegen Cock zeggen: ”Met jou praat ik niet meer!” Een vette knipoog volgde op deze dreigende taal, dat zat wel goed dus. Martin en Frans organiseren al jaren deze toer. Dit jaar was ’ie ver weg. We moesten een eind rijden om er te komen. Toch waren er al snel zo’n 45 deelnemers die zich aanmeldden. Martin Meier: “Sinds een jaar of acht organiseer ik, samen met Frans Wahle, deze Midzomertoer. Ze (DCN-bestuur red. RvdA) hadden er destijds niet zoveel vertrouwen in. Ik heb nogal een grote mond en ben rap van tong. Toch hebben ze me dat vertrouwen gegeven omdat ik ook iemand ben die betrouwbaar is en zijn woord houdt.” De sfeer tussen de motorrijders is op deze dagen hartelijk en behulpzaam. Niemand noemt zichzelf gek genoeg een groepsmens, hoewel we allemaal de hele dag onder de mensen zijn. Martin Meier: “Die saamhorigheid tijdens deze dagen vind ik fantastisch! Iedereen helpt elkaar. Dat zie je wel aan het pechgeval van die gele ST. Hij komt gewoon thuis op de aanhanger van Raymond. Geen probleem.” De rollen tussen Frans en Martin zijn goed verdeeld. Frans Wahle: “Martin is van de speeches, dat is zijn ding. Ik hou me liever bezig met het goed beantwoorden van de mailtjes en het bestellen van het juiste aantal T-shirts in de goeie maat. Dat is, zeg maar, meer mijn ding.” Tot slot zijn motorvrijwilligers ook erg trouw! Frans
Wahle: “In december word ik voor het eerst vader en iedereen gaat er dan vanuit dat je zo’n organisatie van de MZT niet meer doet. Maar ik organiseer hem gewoon hoor, en dat blijf ik doen!” De Titisee ligt in de Zuidhoek. Tja, wat moet je zeggen over de wegen in het Schwarzwald? Ze zijn mooi, er ligt goed asfalt en de bochten zijn overzichtelijk en ruim zodat je lekker het gas van je Duc open kunt draaien. De meest bekende is natuurlijk de B500, ook bekend als de Schwarzwaldhochstrasse. Een uitgelezen plek om een bekeuring op te lopen ... hetgeen deze dagen dan ook het geval was. Daarnaast heb je de Kniebis natuurlijk, die met zijn haarspelden doet denken aan een heuse Alpenpas. Naast lof hoorde ik veel opmerkingen over omleidingen, men werkt momenteel flink aan de wegen in Duitsland. Als het dan heet is en je staat weer eens te wachten voor een rood stoplicht midden op de weg. Of je moet keren met vijf man op een helling van 20% ... dat valt niet mee. Laat in de zaterdagmiddag arriveert ook de burgemeester met een journalist in haar kielzog. De Duc’s op het grote parkeerterrein van het hotel staan in slaglinie opgesteld voor de foto. De journalist beantwoordt aan alle beelden die je van die lui hebt: hij is op leeftijd, draagt een strohoed en ruim zittende kleding. In zijn hand een blocnote met pen. Tot mijn schrik komt ’ie op
STRADA nr. 5 - 2015
»
MIDZOMERTOUR
me afgelopen en vraagt in het Duits: “En dames ... (Anita staat naast me, red. RvdA), hoe vinden jullie het als vrouw om tussen zoveel mannen te zijn?” Ik stamel wat in mijn beste Duits, maar door de vriendelijke uitstraling van deze man kom ik langzaam op dreef met mijn antwoord. Ik oogst er een compliment voor mijn Duits mee van Anita. Hij belooft een mooi artikel te schrijven in de plaatselijke krant. Da’s niet eerder vertoond op een buitenlandse DCN-toer.
Wat serveer je aan uitgehongerde motorrijders? Meestal veel en vet is mijn ervaring. Kun je ook iets lekkers maken dat tegelijkertijd voldoet aan de verwachtingen van zo’n hongerige groep? Jazeker! Schakel gewoon een van de beste grillmasters in. In ons geval ene Robin BreedBekKikker, die voor het eerst mee was. Een talent achter het vuur, zo bleek al gauw! Robin: “Ik heb er een gruwelijke hekel aan als mensen rauw vlees eten van de grill. Dat hoeft helemaal niet. Ik heb in mijn leven zo veel vlees gegrild dat ik precies weet wat er moet gebeuren.” Hij overschatte zichzelf geenszins. Of het nu zalm was, kip, varkensvlees of rund, het kwam allemaal smakelijk en uitstekend op ons bord terecht. Het buffet van Barbra deed de rest. Barbra: “We hadden al gauw een goede rolverdeling in ons hotel. Hoewel we allebei chef-kok zijn, wilde André wel de bediening doen en sta ik in de keuken en dus wat meer op de achtergrond. Daar voelen we ons allebei prima bij!”
Blijven drinken is het devies. “Drie liter gedronken vandaag en niet een keer geplast,” roept een van de mannen bij terugkeer voor het hotel. Ze zien er verhit uit in hun leren pakken. Het zweet druipt er aan alle kanten uit. De wangen rood en de haren nat. Het is zo heet overdag dat de zolen van je laarzen gewoon los laten! Echt gebeurd. Niemand zeurt erover. Zoals dat hoort bij motorrijden; soms is het heet, soms regent het en soms klopt alles. Laat in de middaghitte komen een stuk of vijf vreemde Duc’s aanrijden met Nederlandse kentekens. Het blijken ‘de Tilburgers’ te zijn. Ze logeren een paar kilometer verderop in een motorhol en slapen met z’n allen op een grote kamer. Elk jaar gaan ze met deze groep een weekje op stap. Luidruchtig komen ze het terras op, altijd vrolijk en ad rem. Je weet meteen dat ze er zijn, zal ik maar zeggen. Een van hen heeft pech, zijn spanningsregelaar is stuk. Van André mogen ze de zijne lenen, dus
de 916 ligt al snel in stukken op de parkeerplaats. Trouw als ze zijn, beloven ze een van de komende dagen een nieuwe te kopen en de zijne weer terug te zetten. En dat doen ze ook. Omdat ik nog wat dagen extra blijf, zie ik dat ze hun afspraak nakomen.
STRADA nr. 5 - 2015
Een Midzomertoer die, met een hitterecord, aan alle verwachtingen voldeed. Overigens voldeed ’ie ook voor de gastvrije, hartelijke en behulpzame Hollandse hoteleigenaren. Barbra had het over ‘een lege-nest-syndroom’ toen ze op maandag de lege parkeerplaats zag. Treffend gezegd! « Graag tot een volgende keer.
COLUMN HET MEISJE ... houdt ook van speechen “En niet achteraf komen zeuren! Als je wat hebt, kom dan meteen. Dan kunnen we er nog wat aan doen.” We krijgen, als deelnemers aan de Midzomertoer, bij aanvang altijd een speech van onze Speedy Gonzalez. U kent zijn naamgenoot nog wel, de tvmuis uit Mexico met twee fantastische eigenschappen: snel en zorgzaam. Ik zou daar voor onze Speedy nog een derde aan kunnen toevoegen: spreken in het openbaar. Hij heeft duidelijk geoefend, thuis voor de spiegel, denk ik zo. Het papiertje met wat trefwoorden losjes in de hand, de back-up voor als ’ie het niet meer weet. Hij staat op een verhoging zodat iedereen hem goed kan zien en kan zijn lach soms niet meer verbergen. Je ziet dat ’ie er plezier in heeft. Wij ook trouwens. Het ritueel op de eerste avond van zo’n buitenlandse motortoer hoort erbij. Wij, als welwillend publiek, horen een aantal regels waar we ons aan moeten houden de komende dagen. We moeten, vooral in de
dorpen, niet te hard rijden natuurlijk, de groepjes mogen niet te groot zijn en de voorrijder mag je niet inhalen. Diens navigatie bepaalt de route. En tot slot, zoals ik al schreef, achteraf niet komen zeuren. Met de woorden: ”Hou je aan de regels, vooral in de dorpen,” sluit hij zijn speech af en we proosten op de dagen die gaan komen. Terwijl ik naar hem kijk, dwalen mijn gedachten af naar andere speeches die ik hoorde van bazen die een stuk minder getalenteerd waren dan onze Ducati-Speedy. Waren hun toespraken allemaal maar zo kort en krachtig geweest. Meestal zat ik me stierlijk te vervelen bij hun eindeloze woordenbrij en hoorde dan vage woorden voorbij komen zoals: ‘kwaliteitsslag’, ‘beter ons best doen’ en ‘maatwerk leveren’. Geen van die bazen zei tijdens de speech dat we niet achteraf mochten zeuren. Hadden ze dat maar gedaan, dat had mij een hoop ergernis bespaard. Afijn, de bazen kunnen dus nog een voorbeeld nemen aan onze Speedy. Zelf het goeie voorbeeld geven, hoort daar natuurlijk bij. Hoewel dat meestal niet geldt voor de spreker zelf! Het meisje van de Monster S2R 1000
STRADA nr. 5 - 2015
