© Felix Kindermann
We’re all audiences, we’re all critics, and once we know three chords we can form a band. [letter to Tim Etchells]
EDITORIAAL Opdracht voor vandaag: schrijf een editoriaal. Jaja, allemaal goed en wel maar ten eerste is het veel te warm en ten tweede zijn de beats van Laston en Geo veel te verleidelijk om stil te blijven zitten achter de computer. Wie kan er nu werken als alle anderen zich staan vol te hijsen op het terras - of dat is misschien overdreven want hier op de redactie wordt er niet veel gehesen, buiten de gebruikelijke koffie en cola. Sommigen wagen zich zelfs aan de bio-cola, een brug te ver voor mij, uzelf in coma drinken moet plezant blijven. Dan liever ineens een slagske in de nek. En zo passeert de openingsavond: de State of the Union hebben we gehad, net als de allereerste voorstellingen. De kop is er af zoals men al eens in de volksmond pleegt te zeggen. Maar de volksmond zegt veel en ik vertrouw dat toch niet altijd, volgens mij hangt hij er nog half aan. En zo passeert ook de tijd, een fenomeen dat er trouwens voor zorgt dat er al eens een primaire behoefte naar boven komt zoals honger, zin in een frietje bijvoorbeeld, met saus, vettige saus, saus waar ge drie dagen niet goed van zijt. Duidelijk tijd voor verfrissing bij de meesten hier op de redactie want het rondje interessante weetjes steekt de kop op. Het meest verontrustende weetje is afkomstig van de eindredactrice. Zij weet te melden dat Justine Henin binnenkort zal meespelen in een theatervoorstelling. Ik kan objectief zeggen dat ik het nu al niet goed vind maar grenzen zijn er om te verleggen en misschien kunnen we haar vragen voor de volgende State of the Union. Een frisse invalshoek op de oeroude ‘brood en spelen’-formule is altijd welkom. Een mens zou voor minder het redactielokaal ontvluchten, op naar de dansvloer! Strak plan vond ik zelf tot ik ineens tot de constatatie kwam dat mijn cultuurminnende medemens niet danst, blijkbaar valt er nog veel na te praten en is het daar op het terras interessanter. Spijtig voor Laston en Geo want zij halen werkelijk alles uit de kast om ons in beweging te krijgen: de jaren ‘80, ‘90, het passeert allemaal maar als zelfs Snap die benen niet in beweging krijgt, dan is het een hopeloze zaak. Ik steek het op de hitte, die immer verlammende hitte. Gelukkig staat het weekend voor de deur en een tweede dag theaterfestival. Ik vind het nu al goed en Justine Henin (die ondertussen toch maar besloten heeft af te zien van haar theaterdeelname – praise the Lord!) ook. [CVC]
Tim Etchells
© Felix Kindermann
Dear Tim, Well, we’re down to this now. Me and you. The old one two. To start with, I definitely agree: there’s something special happening here in Belgium. Unconventional, challenging, difficult voices are readily amplified by civic spaces and public resources. They’re accepted into the mainstream with a freedom and an openness that still isn’t quite there in Britain, where “experimental performance, live art, new work” and (plain old) “theatre” are, in the most part, two very separate worlds. The fact that you were invited to open the festival seems to me a good representation of the way things work here. “Outsiders” are welcomed, encouraged, and given a voice, even if we can’t speak the same tongue. Here the breaking, shaking, testing you described is well under way, no matter which toy-box it starts off from. So here’s the thing. I’m ready to try, to step into the void, hand in hand with the person I have permission to watch. I’m ready to fail for you, him, her, them, for us. And again another night. But to do that, to expand the space into which we might leap, to make the most of the tumbling fall, I think we also have to test and break the afterlife of our moment. I think we need to rip apart and reconstruct criticism, to find new ways of responding to performance, to listen to not just one voice, but many voices. I think we need to dismiss the border guard policing the definitions of audience, critic, artist. We’re all audiences, we’re all critics, and once we know three chords we can form a band. Once we’re connected to the internet we can write a blog. We all respond to what we’ve shared: internally, externally, in the moment, later that night, and – if it’s a performance that will not be put away – for days, months, years afterwards... I think that we should allow the relationship between us to continue once the performance has finished – not just in an interview or in the bar, but in collaboration, in symbiosis, riding the ripples your stone has spread. The space on this page might be performative too. Audiences might be given room to respond creatively, collectively, loudly, personally; in the auditorium, on stage, in the street alongside the intervention. Dialogues might break free from the habitual arenas and jump up in unexpected places, beckoning everyone (anyone) along with them. Discourse might play a part in opening the door wider onto the empty stage, the blank page; in enabling theatre to match that of the late night taxi rank and the cheap long-distance phone-call. In bringing street to theatre and theatre to street, and in making the distinction between “outside” and “inside” not so significant after all. What do you think? Yours, yesterday, right now, and next time, Eleanor
Dear person that sat next to me during Tim Etchells' State of the Union, Listening to Etchells' speech, I felt that I should connect with you. Listening to his speech, in fact, I felt that my connection with any other spectator, when going to the theatre, is a crucial aspect of my experience of good performance. Borders in theatre are flexible. Definitions are impossible, on the one hand, and do not matter, on the other. Thus, fellow spectator, watching theatre at your side, I would like to converse with you. And I mean not just exchange views, assumptions, experiences, but truly allow our thoughts and feelings to influence each other, mould and shape each other, until we can both voice a view of the play we just saw that we can both agree with. Theatre can be very self-important. Whenever self-important, it is irritating. I find the same thing about you. I hope you can forget yourself for the duration of this play. I know it is the state of mind I desire to be in, whenever I attend a play. Neighbour of mine, I find it necessary that you too, let down your guard. If I felt that you were unwilling to think outside of your box – which I would feel, if it were the case: I am an inch away from you – it would impede my ability to think outside of my own box, because you are blocking my sight. If you can't forget yourself, I can't forget you either. If I can't forget you, I can't forget myself, because I will be thinking about me, unable to forget you, and why I can't, and whether I should try harder. Good theatre critiques its own language. You too have to think about the language you use, as should I. My words are never absolute, and neither are yours. Thus, when we discuss this play afterwards, you need to think, and rethink, and rearticulate, the things you wish to say. I will do just the same. In this manner, we can surprise ourselves, and each other, as should a compelling theatre play. In surprising each other, we can create something. If theatre is predictable, and our conversation too, it is dead. I want the play we saw, and the interaction between us, to be born at the exact moment we are living it. Like a child playing in the surf, I want to be blown off my feet by something that feels entirely new. New too, will be the state of mind I am in after seeing this play, and it should be yours too. I will have learned what is on the maker's mind. The risk this person is taking, you and I should be taking too, whenever we connect, knowing that anything we say, can and will be used against us. It is a hazard; however, we cannot fear, if we hope to never be at a loss of words, when we desire to speak our minds. Will you accompany me, dear person that sat next to me, to the thousands of theatre plays that I hope to see, that freely speak their mind? Write back. Tina
Schöpfung und Evolution door Theater PACT. De stelling dat amateurtheater niet per se een kwaliteitsverlies moet inhouden, lijkt wonderwel te passen in het beeld dat dit theaterfestival op de openingsdag van zichzelf heeft opgehangen. Tim Etchells bracht in zijn ‘state of the union’-speech perfect onder woorden hoe dit beeld er uit zou moeten zien. De meest treffende zin uit die speech luidde dat er niet één theater zou moeten zijn, maar 20.000. Het theaterlandschap zou niet moeten worden opgeëist door één stem maar door duizenden stemmen. En laat het duidelijk zijn dat pluralisme geen nieuwerwets woord is, maar het blijft voor cultuuretend Vlaanderen nog steeds – en natuurlijk niet onterecht – een belangrijk ingrediënt van het discours. Het wordt slechts problematisch wanneer men al te ‘veelstemmig’ overkomt inzake kwaliteit. Schöpfung und Evolution is een voorstelling die namelijk perfect in de grote familie van het verschil past, maar dan wel een verschil dat zich zo eenvoudig laat omschrijven als de tegenstelling tussen goed en slecht theater. Een voorstelling die ons bijna dwingt om dat aftands en oninteressant verschil weer nieuw leven in te blazen. Het al even tweekantig programmaboekje meldt dat het om een voorstelling gaat die gemaakt is met de Bijbel in de hand. En dit blijkt inderdaad uit een aantal lukrake referenties naar Gods favoriete boek. Het was echter niet de bedoeling God te plezieren, want de vage schimmen die de JudeoChristelijke santenkraam nog in het collectief geheugen heeft achtergelaten werden stuk voor stuk geparodieerd. God zag eruit als een belachelijk varken, Adam als een seut die het woord geilheid opnieuw wil definiëren, en de Duivel was – nog steeds in de lijn van het pluralisme – een vrouw. Die overigens bijzonder polyvalente duivelin lardeerde dit circus vervolgens met een stukje moderne geschiedenis door als een die deutsche Sprachevergewaltigende kruising tussen Hitler en de paus te verschijnen. Een aantal redundante factoren, zoals een fanfare, een als Elvis Presley verklede acteur met het syndroom van Down, en uiteindelijk ook een platte liefdesgeschiedenis tussen wat oorspronkelijk Adam en Eva was, verdringen de eenvoud van de uiteindelijke conclusie echter niet: de wereld is slecht, en geluk bestaat alleen maar om het kwijt te spelen. Op zich is daar niks tegen, men kan de medemens moeilijk verplichten om blij te zijn met het bestaan. Maar wanneer die conclusie voortdurend moet baden in een kitscherig decor, gedragen moet worden door de meest waanzinnige mengeling van muzieksoorten en voort moet vloeien uit een tekst die de gemiddelde toogpraat niet overstijgt, wordt het erg disharmonisch. De structurele valse noten die Schöpfung und Evolution een wrange nasmaak doet nalaten, ontstaan uit een contrast tussen de lebensbejahung die de scenografie uitstraalt en het inhoudelijk pessimisme. Tussen de goesting aan de kant van Theater PACT en de festivaljury, en de uiteindelijke teleurstelling bij de recensent. [MB]
En God zag dat het niet goed was. Voor het parallelprogramma werd Schöpfung und Evolution van Theater PACT door de jury gekozen uit de selectie van het Landjuweelfestival. Logischerwijs krijgen amateurvoorstellingen op het TheaterFestival wat meer krediet. Tot de laatste seconde kreeg PACT een kans. Bij het binnenkomen werd de toeschouwer al overstelpt met impulsen die lichtjes ergerlijk waren. Een kruisbestuiving van parade, kermis, disco, carnaval en glamourfeesten bruiste in kleuren en klanken met centraal de Almachtige op zijn troon. “What the fuck” (Fatboy slim) zou een voorteken worden van wat volgde. De kostuumwissels en het spektakelgehalte konden niet verhelpen dat er onder ons waren die zich tachtig minuten geërgerd heb aan deze farce. De doorgedreven technische middelen leken dan ook veelal overbodig: stemversterking voor acteurs die vooral lopen te roepen, ongeïnspireerde projecties, doelloze ventilators, een reuze discobol en een podiumpuzzel in de vorm van een Jodenster.
VS.
Dat acteurs niet geloofwaardig zijn of zich verliezen in overacting en gebrek aan zelfzekerheid, daar kan nog begrip voor opgebracht worden. Maar dat de ene acteur met het syndroom van Down, die onder meer een meelijwekkende Elvis imitatie neerzette, nog het meeste respect verdiende, dat zegt genoeg over het spel van de rest. Met al té veel inspanning en komedie liepen ze zichzelf voorbij. In het begin was de afwisseling van fanfaregeweld, een gevarieerde soundtrack en de momenten van rust nog amusant, maar al gauw begon ook de voorspelbaarheid hierin te vervelen. Het stuk zakte weg in wat een holle parodie van beeldtheater in de trend van Jan Fabre, Benjamin Verdonck en Abattoir Fermé leek en werd door gebrek aan specialisatie dan ook snel een karikatuur van zichzelf. Zo was een charmante SM-agente die God, het koningsvarken van de troon haalde en hem als een hond rondleidde, één van de vele gemakkelijke keuzes in dramatische handelingen. Oudere mensen in de zaal leken zich nog te amuseren met de parodiëring van Bijbelverwijzingen en doorzichtige goocheltrucs. Het stuk wankelde onder de zwakke tekst overladen met clichés. De acteurs verloren zichzelf in de afwisseling van goedkope sextalk en pathetisch drama. Lichtpuntjes waren een smakelijke stripact in Bourka op een verteerbaar jazzhouse-deuntje en de geveinsde ingreep van een gsm die afgaat. Oude platen, blote jongeren en een overvloed aan gehijg teisterden de zintuigen en ik vervloekte het dat Johnson en Johnson uitverkocht was geweest. Met slogans over “geboortebeperking, kinderbedelaars, kinderporno…” raakt de voorstelling wel even aan wat een interessante kritische invalshoek had kunnen zijn, maar al snel nekt ze zichzelf weer met slechte scèneovergangen en lichtwissels, lugubere kindermisbruikverhalen en een lange saaie biecht over ongewenste zwangerschap. Misschien had met de inspiraties van Schöpfung und Evolution een leuk stukje gemaakt kunnen worden dat half zo lang was en niet half zo kostelijk. Ondanks de mening van de jury dat de voorstelling ‘professioneel’ aandoet, lijkt de noodzaak van amateurtheater op het festival me plots niet meer zo evident. [CH] Benieuwd naar een derde mening over deze voorstelling ? Lees morgen ook de dagkrant !
Johnson & Johnson van Manah Depauw
De Johnson van Johnson & Johnson Er was eens veel vogelgekwetter en een lieflijke setting - een gezellig verlicht huisje op een open plek in het bos, een volle maan aan de hemel. Maar elk sprookje eindigt vroeg of laat, en met of zonder happy ending, de weg ernaartoe is geplaveid met huiver en horror. De Brusselse theatermaakster Manah Depauw studeerde af aan het conservatorium in Luik en vormde zeven jaar geleden met Marijs Boulogne het gezelschap Beulens Paulina. Hun afstudeervoorstelling Endless Medication werd in 2003 geselecteerd voor Het Theaterfestival. Met haar vorige voorstelling How do you like my landscape?, gemaakt bij De Bank - een groep onder de vleugels van het productiehuis Victoria -, tourde ze veel in het buitenland. Johnson & Johnson was zowel in Kortrijk, Brussel, Mechelen, Gent als Leuven te zien, toch is “Manah Depauw” nog altijd geen ronkende naam in het Vlaamse theaterlandschap. Misschien komt hier met haar tweede doortocht op Het Theaterfestival stilaan verandering in. In Johnson & Johnson komt Depauws voorliefde voor maquettes, medicijnen en landschappen weer naar boven. In How do you like my landscape? schiep ze samen met Bernard Van Eeghem de wereld in miniatuur: de geschiedenis van de mensheid nam niet veel meer plek in dan een mensenlijf. Met Johnson & Johnson is de omgeving weliswaar gegroeid, maar nog steeds te klein voor de menselijke gestalte. Depauw en Soetkin Demey zijn zo groot als de maan en de bomen en torenen boven een wit huisje uit. Net als in How do you like my landscape? herbergt de natuur een lichaam: een vrouw wordt meer dood dan levend opgegraven. Ze ziet - niet zo moeilijk - door het bos de bomen niet meer en lijdt helse pijnen, want binnenin haar lichaam huist een doods landschap: haar hart is een grijze rots en haar aders zijn dichtgeslibd met bruine modder. Zoals vele mensen zoekt ze haar toevlucht tot medicatie: de painkiller in kwestie komt uit de broekzak van Johnson, of was het Johnson? Deze jager heeft namelijk twee gezichten, letterlijk en figuurlijk: één met mededogen en één vol haat. Voor hij de dealer werd van de vrouw heeft hij, om zijn Januskop te ontwijken, alle spiegels gebroken en sociaal contact vermeden. Uit pure noodzaak - haar verslaving aan zijn ‘Johnson’ - belooft ze hem eeuwige trouw, op voorwaarde dat ze hem nooit aankijken zal. De dag dat ze dat per ongeluk wel doet ontaardt het liefdesverhaal en wordt het er één van familiaal geweld. Tot ook bij haar de stoppen doorslaan en ze moet beslissen: Which one, which one? Which one will you destroy? Deze spreuk herinnert vaag aan het “Spiegeltje, spiegeltje” van de boze koningin uit het verhaal Sneeuwwitje, die een cameo-optreden heeft. Roodkapje schemert door in de tocht door het bos, de jager en de stenen en het verbod van Johnson doet denken aan Blauwbaard. Franstalig, werkend in Vlaanderen en toch vertelt Depauw in het Engels. Dit compromis geeft het verhaal van de jager en de vrouw naast een directe, harde toon, een universeel karakter. De sporen van sprookjes mengen zich met filmische ingrepen als de typische “achtervolgingsmuziek” uit de thriller en de slapstick van stille film. De overdreven mimiek maakt van de beul een oenig figuur à la Anatool, Kapitein Haak of – natuurlijk - Kuifjes Jansen en Janssen. Met blinkende pretoogjes krabben de personages zich vertwijfeld in het haar, loeren, loensen en schateren. Je krijgt daardoor bijna het gevoel naar een kindervoorstelling te kijken: de lichtvoetige, naïeve aanpak helpt de zware kost te verteren. Het initiële geweld wordt enkel door bliksemflitsen belicht, het in het rondspuitende bloed en het moordwapen worden aan onze verbeelding overgelaten. De vele ‘anyways’ en achteloze bijzinnen als ‘it sort of works’, over een delicate operatie uitgevoerd met een steen, zorgen ervoor dat het geweld nooit drukkend wordt. Seksscènes en billenkoek worden zo uitvergroot dat ze lachwekkend zijn, een parodie op pornografie. De horror wordt gecounterd door humor met een feilloos gevoel voor timing. Het synchrone macholoopje van de Johnsons dat de kokette heupbewegingen van de vrouw accentueert, is maar één van de vele uitgebeelde genderstereotypen. Depauw en Demey spelen afwisselend of tegelijk de vrouw en de jager, Johnson. De onderlinge verhoudingen veranderen constant maar zowel man als vrouw draagt een rosse baard en heeft een identieke wederhelft in de vorm van een levensgrote pop. Johnson & Johnson verhaalt niet alleen over de kloof tussen man en vrouw, maar toont ook het dubbele in onszelf, de tweelingen die we allemaal zijn. Zoals in elk sprookje gaat het over goed en kwaad en zoals in elk tragisch verhaal volgt op het einde rechtspraak. Eind goed, al goed? [SVR] COLOFON Dagkrantmedewerkers: Hoofdredactie: Marieke Rummens Redactie: Carmen Van Cauwenbergh, Christoffel Hendrickx, Tina Ameel, Roosje Lowette, Stefanie Van Rompaey, Hennie Lenders, Fabia Machado, Eleanor Hadley Kershaw, Michael Bijnens Fotografie: Felix Kindermann, Ruben Van Eeckhout Coördinatie: Lana Willems
Theatertater Onze journalisten gaan dagelijks op pad en snuiven de festivalsfeer op in de coulissen, temidden de festivalsite en op de weg van de Kaaistudio’s naar BRONKS en terug. Ze zoeken daarbij het antwoord op een centrale vraag. Zonder schroom steken ze hun notitieboekje onder de neus van festivalbezoekers, artiesten, technici, barpersoneel en andere aanwezige of verdwaalde zielen op de Theaterfestivalsite. Misschien klampen ze op een van deze dagen ook u aan. De vraag die hen vandaag allen werd gesteld was: “Wat vond u van de State of the Union?” Forced Entertainement voorman Tim Etchells heeft in geheel eigen stijl, monotone stem en perfecte dictie als ware hij Dylan Thomas zelf, het Theaterfestival 2009 geopend met een half uur durende State of the Union over de noodzaak van het theater, over afbraak en opbouw, over zijn en niet zijn. Wat waren de eerste reacties uit het publiek? “Bearable but boring” zei een jongeman uit Parijs in zijn beste Engels, “acceptabel maar saai, een herhaling van woorden die reeds vele malen uitgesproken werden. Wat is punk? Dat is oude romantiek van ver voor mijn tijd. Samuel Beckett, dat is punk.” “Indrukwekkende stem en een prachtige voordracht. Ik versta bijna geen Engels dus hoorde ik op den duur alleen nog de klanken, het ritme. Bijna muziek. Echt Engels!” “Een punker moet meer vuurwerk geven, het kraakte nergens er brak niets, humorloos.” “Vrijblijvend praatje van een punker die tot het establishment is gaan behoren.” “Juiste constatering dat het theater de weerspiegeling moet zijn van de wereld in al zijn gebrekkigheden. Het kan niet vaak genoeg worden herhaald.” “In een State of the Union ontvouw je plannen voor de toekomst. Ik heb geen plan kunnen ontdekken!” “Indrukwekkend om iemand uit het theater zelf te horen spreken over wat hem beweegt.” “Geef mij maar Fawlty Towers.” “Voorspelbaar en niks nieuws maar de man geeft toe dat hij oud wordt.” “Een goede State of the Union maar we hebben niets nieuws gehoord. Hij geeft enkel zijn eigen wereldvisie maar wie Forced entertainment een beetje kent, weet al wat die is.” “Ik vond de State of the Union heel menselijk. Tim Etchells is blijkbaar iemand die leeft naar zijn eigen visie. Mooi opgebouwd ook en een prachtig beeld als afsluiter.”
AAN DE ZIJLIJN ZIJLI JN
De Stoel Op een dag in het bos ontmoetten wij De Stoel, een onmetelijk wezen gans opgetrokken uit stoelen. Uit de verte zagen we hem naderen, want vanaf het middel stak hij boven de bomen uit. Hij hield halt aan onze voeten, en minutenlang bestudeerden we de duizenden stoelen waaruit zijn lichaam bestond. De Stoel (een naam die we zelf voor hem bedachten, vanwege zijn constitutie) sprak niet, maar stil was het in zijn buurt evenmin. In zijn lijf kletterden en schuurden de stoelpoten, zitvlakken en rugleuningen zonder ophouden tegen elkaar aan. Als een soundtrack bij zijn leven trokken die geluiden met hem mee. Op de enige foto die we van hem getrokken hebben, pasten enkel zijn benen. Naar onderen toe verwijdt het been zich tot een brede poot als van een olifant. Het lijkt of hij niet stabiel staat, maar integendeel, hij is als een rots in de branding. Terwijl hij zich zo stil mogelijk hield, klommen we van stoel tot stoel op zijn schouders. Zo trokken we door het bos. In de boomtoppen zagen we de nesten en vogels die anders voor ons verborgen bleven. Met de stoelpoten van zijn vingers wees De Stoel ze ons aan. We zochten een stoel ter hoogte van zijn knieën, en waadden met hem door het moeras. We grepen een rugleuning, en scheerden met onze handen over het water om kikkers te vangen en lelies te plukken. We aten de eieren die we uit de nesten plukten, en de noten van de bomen, terwijl we in de handen van De Stoel zaten, en hij ons als op een plateau naar de hoogste takken bracht. We speelden tikkertje op De Stoel, wat kietelde. Al zijn stoelen schudden. Tegen de avond voelden we dat De Stoel moe begon te worden, en ons zou verlaten. We vroegen hem nog of hij met ons mee naar huis wilde, maar hij schudde de stoelen van zijn hoofd. We hadden een vermoeden dat er ooit al misbruik van hem was gemaakt. Daarom begrepen we zijn beslissing (toegegeven, we zouden al onze vrienden opgebeld hebben om op hem te komen zitten). Met een stoelpoot plukte hij ons van zijn schouders. We raakten kort nog een stoel aan. Op de weide staarden we hem verslagen na, tot hij achter de horizon verdween en zijn geluid, als van een berg vallende stoelen, vervaagde. [TA]
Check de Urbanmag* dagkrant BLOG en spui je mening over het festival! Reageer op artikels en interviews, stel vragen die je bezighouden, formuleer je eigen kritiek, …
op http://tf09.urbanmag.be/
VOORSTELLINGEN vrijdag 28 augustus KEUZE ‘09 Ilay den Boer / Het Huis van Bourgondië / detheatermaker (NL/B) Eet smakelijk 28, 29, 30/08 & 1, 2, 3/09 – 18:00 (!)Kaaistudio’s | €20/16 (drank en maaltijd inbegrepen) | Duur: 75 min | Nederlands
Schuif aan bij de niet koosjere bar mitswa maaltijd van de Nederlands- Israëlische theatermaker Ilay den Boer. Ga samen met zijn moeder, twintig gasten en een gigantische geschiedenis op zoek naar de betekenis van het joods zijn in het hier en nu.. In deze reeks neemt hij zichzelf, zijn familie en daarmee de staat Israël en de joodse geschiedenis onder de loep. In dit onderzoek doet hij een poging het onbenoembare van een oorlog te benoemen, de ongelofelijke complexiteit van de joodse geschiedenis, de joodse identiteit bloot te leggen en te ontrafelen. De mensheid, en dus ook het publiek, wordt bevraagd op zijn verantwoordelijkheid in deze wereld. Concept & acteur: Ilay den Boer. Decorontwerp: Edo Sutherland. Techniek: Robert Richter.Producent: Het Huis van Bourgondië. Coproducent: detheatermaker. Productie: José Schuringa. Met medewerking van: Nava Benyamini
Manah Depauw (B): Johnson & Johnson 27, 28/08 - 20:30 | Kaaistudio’s - € 15/12 | Duur: 65 min | in English
De Brusselse theatermaakster Manah Depauw debuteerde in 2002 met de veelgeprezen mystiek-bizarre fabel Endless Medication (creatie met Marijs Boulogne). Recenter kennen we haar van Het Lichaamshof en het opmerkelijke How do you like my landscape. Haar werk handelt vaak over vrouwbeelden en vrouwelijke erotiek. Met Johnson & Johnson levert ze een wreedaardig sprookje af waarin de tegenstelling goed-kwaad op schrandere wijze verward en ontmaskerd wordt. Johnson & Johnson is het verhaal van een vrouw en een man, van een prooi en een jager. Doorspekt met verwijzingen naar sprookjes en films en badend in een beklemmende sfeer, creëerde Depauw een voorstelling waarin horror en humor hand in hand gaan. En er spat veel bloed op het einde. Concept & tekst: Manah Depauw. Performance: Soetkin Demey en Manah Depauw. Productie: Margarita Production voor The Other vzw. Coproductie: BUDA, STUK. In samenwerking met: CAMPO, nOna, Workspace Brussels. Nagesprek | 28/08 - 22:00gratis | Nederlands
Jan De Corte/ Bloet vzw/ Cpmpagnie Marius/ Kaaitheater (B): Wintervögelchen 27, 28/08 – 20:30 | Kaaitheater - € 15/12 | Duur: 60 min | Nederlands
Jaren na Amlett, Bloetwollefduivel en Titus Andonderonicuskustmijnklote beet theatermaker Jan Decorte zich opnieuw vast in zijn geliefde toneelschrijver Shakespeare. Hij bewerkte A winter’s tale - andermaal een verhaal over macht, jaloezie en liefde - in zijn typische idioom; het kindlijk Vlaams. Wintervögelchen is kort door de bocht samen te vatten als de dolle doch wrede fratsen van twee koningen en hun gevolg. Met poppenkast, enthousiast spelplezier en een unieke schriftuur, dompelt Decorte u onder in een helder verhaal met een kinderlijke fantasie. Met: Jan Decorte, Sigrid Vinks, Waas Gramser, Kris van Trier, Herwig Ilegems. Tekst en regie: Jan Decorte. Scenografie: Jan Decorte, Johan Daenen. Kostuums: Jan Decorte, Sigrid Vinks, Sofie D’Hoore. Lichtontwerp: Jan Decorte, Luc Schaltin (Kaaitheater). Productie: Bloet vzw. Coproductie: Kaaitheater, Compagnie Marius
Nieuw West (NL): Stalker 27, 28, 29, 30, 31/08 | € 12,5/10 maximum 6 personen in de huiskamer | Duur: 70 min - UITVERKOCHT NederlandsActeur/theatermaker
Marien Jongewaard richtte in 1980 met Rob de Graaf en Dik Boutkan Nieuw West op. Al snel stond het Amsterdamse gezelschap bekend om hun onconformistisch, hard en tegendraads theater. Hun beruchtste voorstelling is wellicht het ophefmakende Jezus/liefhebber uit 1998 met echte junks en alcoholisten op scène. Vandaag geniet Nieuw West een stevige reputatie binnen het Nederlandse theaterveld. De indringende monoloog Stalker is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1979 van de Russische cineast Andrei Tarkovski. Stalker is mede door de bijzondere setting - een huiskamer - een heel intense, emotionele ervaring. Zes mensen worden geconfronteerd met een ijzersterke speler en een verhaal over de zoektocht naar waarheid en zuiverheid. Van: Nieuw West. Door: Marien Jongewaard. Tekst: Rob de Graaf
PARALLEL Salon I: Lancering www.schrijverspodium.be 28/08 – 18:00 | Forum Kaaitheater - gratis | Duur: 100 min | Nederlands
Hotel Dramatik wordt momenteel grondig verbouwd tot een digitale toneelschrijfcommunity www.schrijverspodium.be, the place to be om op de hoogte te blijven van de meest recente projecten met, festivals over en/of premières van nieuwe Nederlandstalige theaterteksten. Naar aanleiding van de lancering gaat een selectie van auteurs die ontsloten worden op de site met elkaar in gesprek over het statuut van de toneeltekst.
Theater PACT (B): Schöpfung und Evolution 27,28/08 – 20:30 | BRONKS € 6 | Duur: 80 min | Nederlands
In Schöpfung und Evolution passeren ze allemaal de revue: God, Adam, Eva, enkele duivels en een paar engelen. Niet één is zonder zonde, al hebben ze allemaal de beste bedoelingen... Alhoewel? De makers van Schöpfung und Evolution hebben met bijbel en oud testament in de hand een hedendaagse en vaak hilarische versie van het scheppingsverhaal bij elkaar gefantaseerd. Geen zwaar-op-dehand filosofieën of diepgravende verklaringen maar een ‘spektakel’ vol dubbelzinnige kanttekeningen, muzikale bombarie, beklijvende en harde momenten waarbij iedereen, ook God, in zijn adamskostuum wordt gezet. Een eigenzinnig en nieuw scheppingsverhaal, vol bizarre figuren, groteske beelden, bakken plezier en verdriet. Over God, een varken, een clown en radio Maria. Idee, vorm & coaching: Danny Cobbaut, Rubben Smits. Van: Jef Devaddere, Lore Waignein, Gracienne Van Nieuwenborgh, Bart Vens, Joeri Rimbaut, Danny Cobbaut, Rubben Smits. Techniek: Danny Verhoeven, Haïke D’ Haese
WIJZIGING SALON I Begin deze week vernam Schrijverspodium van hun webbouwer dat er een vertraging is in de bouw van het onderliggende content management systeem om het complex geheel van bestanden, links en cross-referenties te beheren. Het is bijgevolg niet mogelijk om de site volgens de initiële planning op te leveren en de nieuwe site van Schrijverspodium tijdens Het Theaterfestival te presenteren. Om uw geduld niet al te extreem op de proef te stellen, gunnen we u vanaf vrijdag 28 augustus een virtuele blik op het potentieel van de nieuwe site en kan u al registreren om deel uit te maken van de toneelschrijfcommunity. Als alternatief programma bieden we een interview met theatermaker Gerardjan Rijnders aan. Gerardjan Rijnders is één van de grondleggers van de moderne dramaturgie en bepaalde in grote mate mee de evolutie van een theatertekst tot een autonome, poëtische taal die met een minimum aan woorden een maximum aan betekenis in zich draagt. Rijnders geldt als voorbeeld voor tal van jonge, hedendaagse theaterauteurs in hun zoeken naar een uitgepuurde, scherpe en sterke muzikale taal die zowel op de planken als op papier een bijzondere belevenis is.
Vrijdag 28 augustus 18h
19h
19h15
19h45
20h
20h30
21h
21h30
Eet smakelijk
Johnson & Johnson
Kaaistudio’s
Kaaistudio’s
21h45
22h
22h30
22h45
Nagesprek Johnson & Johnson Kaaistudio’s
Wintervögelchen Kaaitheater
Salon I Forum Kaaitheater
Stalker Huiskamer
Schöpfung und Evolution Bronks
Radio Angelo – Kaaitheater: festivalcentrum
Zaterdag 29 augustus 16h
17h
17h15
18h
19h
19h15
20h
20h30
Wild Boys
Wild Boys
Kaaistudio’s
Kaaistudio’s
Eet smakelijk Kaaistudio’s
Stalker Huiskamer
Nimmermeer Bronks
Radio Angelo – Kaaitheater: festivalcentrum
21h
21h45
22h
23h
23h
