Reis versla g Dakar – Senegal Mei 2011 Wil Bakker, Philip Veenhoven en Johan Ripm eester bezoeken Dakar, Senegal Wat een gesprek langs de lijn allemaal niet teweeg kan brengen
Wil Bakker en Johan Ripmeester ( vaders van de D1 spelers Rody en Marc ) raken begin 2011 langs de lijn in gesprek met Almamy ( vader van Lassana Faye ) over zijn geboorteland Senegal. Aan het einde van het gesprek zegt Almamy dat we zijn land maar eens moeten bezoeken om een beeld te krijgen van zijn “mooie land”. Een opmerking die een paar dagen later door Wil en Johan serieus genomen word en al snel word het idee geopperd om dit samen inderdaad te doen.
Al snel wordt er een datum gevonden wanneer dit bezoek kan plaats vinden. Er wordt afgesproken dat op 1 Mei Wil en Johan zullen vertrekken naar Dakar en daar Almamy zullen bezoeken. Al snel word dit bezoek bekend bij de andere ouders en na wat gesprekken hierover blijkt Philip Veenhoven ook geïnteresseerd te zijn om met ons te gaan en is het snel duidelijk dat deze 3 vaders samen de reis naar Senegal zullen gaan maken.
Dat deze reis een erg “hobbelige” zal worden is op dat moment nog niet bekend. Nadat op een zaterdag de tickets besteld worden zal de reis van Amsterdam naar Dakar gaan met Afriqiyah Airways met een tussenstop op Tripoli… het eerste “probleem” zal later blijken want op de maandag erna begint het te rommelen in Libië. Door de ontwikkelingen in Libië ontstaat er twijfel of de reis nu wel of niet doorgang kan vinden. Na een heleboel telefoontjes met het boekingsbureau wordt pas 2 weken voor de vertrekdatum duidelijk dat de reis doorgang kan vinden omdat de tickets worden omgeboekt naar TAP Portugal met nu een tussenstop/overstap op Lissabon ( waar later het 2e probleem zich zou voordoen ).
Na een voorbereiding met een paar inentingen en diverse andere voorzorgsmaatregelen ( malaria pillen, anti muggenspray en anti “reeskakpillen” ) begonnen de 3 vaders op Zondagavond 1 Mei aan de reis. Al snel begint de reis met een vertraging op Amsterdam met bijna een uur en werd het al een spannend begin. Dit omdat er tussen de beginvlucht en de aansluitende vlucht maar een uur zat. Tijdens de eerste vlucht werd er ook nog eens een man in het vliegtuig onwel en was het even spannend of we doorzouden vliegen of hierdoor een tussenstop zouden gaan maken. Gelukkig is de man na een klein uur weer opgeknapt en vliegen we door naar Lissabon. Daar aangekomen ‘racen’ de 3 vaders naar de aansluitende vlucht maar tevergeefs… Door de vertraging vanaf Amsterdam is de aansluitende vlucht al vertrokken. Bij de balie wordt ons verteld dat we met de volgende vlucht mee zullen gaan, maar deze vlucht is Maandagavond 10 uur! Hierdoor verblijven we noodgedwongen 1 dag in Lissabon.
We krijgen alle 3 een kamer aangeboden in het 4 sterren hotel VIP Art. Nadat we de spullen op de kamer hebben gebracht en we een afzakkertje hebben genomen aan de bar liggen we om half 3 moe op bed. De eerste “lange dag” zit erop. Maar om 5 uur zitten we alweer rechtop in bed! We blijken pal naast een spoorbaan te liggen en een voorbijrazende sneltrein drukt precies ter hoogte van het hotel op zijn luchthoorn, vanaf dat moment komt er elk half uur een trein voorbij. Na een dag doorgebracht te hebben in Lissabon, worden we om half 8 opgehaald bij het hotel en worden we teruggebracht naar het vliegveld alwaar we nu eindelijk aan de vlucht gaan beginnen naar Senegal. We vertrekken uiteindelijk, met een vertraging van 30 minuten, om half 11 naar Dakar. Aangekomen in Dakar worden we opgevangen door iemand die ons langs de douane zal begeleiden. Als alle papieren zijn ingevuld en we nog gecontroleerd worden door de “baas” van de douane ( een man met verschrikkelijk grote voeten ) Zetten we om 3 uur ’s nachts eindelijk voet op Senegalese bodem. Na de koffers bij Almamy in de auto te hebben gepropt rijden we richting zijn huis. Een reis met “hobbels” en met de eerste verbazing van onze kant , waar brengt hij ons in hemelsnaam heen! Na de koffers in onze slaapkamers te hebben gezet en een praatje in de woonkamer, gaan we onze bedden opmaken. We willen nog een verfrissende douche nemen voor we gaan slapen. De douche wordt inderdaad “verfrissend”… Er is geen warm water en we moeten ons met ijskoud water wassen! Na deze koude douche vallen we moe op bed, het is inmiddels half 5 ( half 7 Nederlandse tijd ). Als we op bed liggen worden we wakker gehouden door 2 blaffende zwerfhonden, Als na een uur een bewoner de honden het zwijgen oplegt worden we 10 minuten later verrast door een laag overvliegend vliegtuig wat gaat landen op het 300 meter verderop gelegen vliegveld van Dakar. Als we dan bijna slapen worden we om 6 uur verrast met gezang van een verderop gelegen moskee. Als we wakker worden blijkt Wil ’s nachts ook wakker gehouden te zijn door geblaat van geiten en als we ’s ochtends naar buiten kijken blijken de “buren” op het dak een hok te hebben met daarin geiten!
Dinsdag beginnen we met een bezoek aan het slaveneiland Goree ( Il de Goree ). Het eiland werd in 1617 gekoloniseerd door de Hollanders die het kochten van een lokale chef. De Hollanders gaven het zijn naam Goree ( afgeleid van Goeree overflakkee ). Door de invloeden van de verschillende overheersers (Portugezen, Hollanders, Engelsen en Fransen) heeft het eiland een bijzonder karakter. De felgekleurde huizen geven het een Mediterrane tint. Op het eiland wonen nu ongeveer 1200 mensen waarvan 800 moslims en 400 christenen, er staat zowel een moskee als een kerk. Het eiland staat sinds 1978 op de werelderfgoedlijst van UNESCO omdat het één van de belangrijkste getuigenissen is van de trans-Atlantische slavenhandel. We hebben daar ook het “ Maison des esclaves “ bezocht, het enige slavenhuis dat op het eiland is overgebleven.
De rondleiding werd verzorgd door “de kolonel” een markante man die aan het eind van de rondleiding door het lint ging omdat we volgens hem te weinig zouden willen betalen. Als dat er normaal betaald zou worden. Een schitterend tafereel en uiteindelijk hebben we 8000 CFA betaald. Dat is 12 euro…
Bij thuiskomst staat er een schaal met eten, vanavond staat er op het menu rijst met vis. We hebben ons voorgenomen om alles te proeven en te proberen ( iets waar we later op terugkomen ). We eten gezamenlijk van de schaal en er ligt genoeg om te proberen! Het eten smaakt best en Philip eet het meest en onder aanmoedigingen van Almamy “ Philip, je moet eten…” probeert hij alles.
’s Avonds kijken we Barcelona – Real Mardrid, maar halverwege de 2e helft valt de stroom uit. Met kaarsjes en een zaklamp maken we de avond vol en gaan we vroeg naar bed. Voor we gaan slapen moeten we eerst de emmers vullen met water, anders hebben we de volgende dag geen water om te “douche” en de wc door te spoelen. De honden blaffen er weer op los en een vliegtuig dat de landing heeft ingezet zorgen weer voor een sfeervolle nachtrust. De vermoeidheid wint het uiteindelijk en een heerlijke nachtrust volgt. Woensdag is de planning dat we Dakar gaan verkennen, we een bezoek brengen aan de dierentuin en we op familie bezoek gaan bij de ouders van Almamy. We zien onderweg naar de dierentuin een hoop bijzonder dingen en er wordt driftig gefilmd en gefotografeerd, dit alles onder het genot van heerlijke muziek die uit de speakers knalt. WowWow . We rijden langs de Senegalese variant van de KNVB, langs regeringsgebouwen en het ziekenhuis waar Almamy na zijn auto ongeluk heeft gelegen. Bij de dierentuin aangekomen blijkt deze pas om 2 uur open te gaan en gaan we eerst naar Almamy zijn ouders. Wederom gaan we dwars door Dakar en komen we ogen tekort. We worden vriendelijk ontvangen door zijn ouders en andere aanwezige familie leden. Er volgt een vriendelijk gesprek met zijn 86 jarige vader en zijn moeder in hun slaapkamer waar er foto’s worden getoond van een jonge Almamy en een fotoalbum van de kinderen van Almamy. Een grote teamfoto van Sparta Rotterdam D1 komt tevoorschijn en met deze poster gaan we op de foto. Diverse familie leden gaan ook op de foto en de kinderen worden steeds enthousiaster en ik schiet een heleboel foto’s daar. We sluiten af met een grote familie foto en gaan weer richting de dierentuin.
Daar aangekomen gaan we voor 50 eurocent pp naar binnen en krijgen we een rondleiding. De dierentuin is een beetje een rommeltje en de directeur van Blijdorp zou hier gillend gek worden. Gaten in het hek waar een antilopen staat, zijn zo groot dat wij er zo in kunnen stappen. Het is wel makkelijk om door deze gaten mooie foto’s te kunnen maken. Als ik later een stuk hek opzij duw om een foto te kunnen maken van een schildpad, maakt de gids gewoon even de deur voor me open en word ik door de gids het hok ingeloodst om op me gemak een foto te kunnen maken.
Als we vragen naar olifanten blijken deze helaas te zijn overleden, net zoals de girafen. Als we bij een leeg hok staan word ons verteld dat hier de 2 oudste leeuwen van Senegal zaten maar dat deze inmiddels zijn overleden. In een hok zit een tijger en deze word voor ons ‘even’ naar buiten geduwd zodat we een foto kunnen maken. Ook een aap wordt even gesommeerd te gaan staan voor de foto. Er blijken diverse lege kooien te zijn waar eens dieren in hebben gezeten maar die inmiddels zijn overleden. Een eenzame bizon is de enige overlevende van een stel en na nog wat tijgers, een hyena, krokodillen en wat vogels te hebben gezien staan we binnen het uur weer buiten! Bij thuiskomst is er rijst met kip en wederom moet Philip eten. “ je moet goed eten Philip” zijn wederom de aanmoedigingen van Almamy. Het eten is goed te doen maar de voorzichtigheid van Wil ( die zich suf slikt aan de anti race pillen ) word door Johan gedeeld.
Na het eten gaan we voetbal kijken, maar net voor het eind van de eerste helft valt wederom de stroom uit. We gaan bij een tante langs om daar de laatste 20 minuten te kunnen zien van die wedstrijd. Hierna gaan we naar een vriend van Almamy, Jules Guèye, die een cafe/restaurant bezit en muzikant is. Daar worden we uitgenodigd om op donderdag avond naar een optreden te komen van hem in bar/dancing “face-to-face”. Hierna gaan we naar een “casino” omdat we in het cafe van zijn vriend geen bier kunnen krijgen. Dat wordt daar niet verkocht omdat er alleen moslims komen. Om 10 uur zijn we in het casino, een “casino” dat anders is als wat wij in Nederland verstaan onder “casino”. Dit casino heeft een kleine ruimte waar ongeveer 25 slotmachines staan en een aparte ruimte met een blackjack en een roulettetafel die op dat moment gesloten zijn. We drinken daar Heineken export ( wat 2500 CFA kost, een goeie € 3.80 ). Als we rond 11 uur afrekenen en weg willen omdat het wel erg stil is horen we dat er om kwart over 11 een band live gaat optreden in de “piano bar”, een ruimte gelijk naast het casino.
We besluiten even te kijken of het wat is en uiteindelijk gaan we pas om 2 uur ’s nachts weg na een schitterend optreden waarbij Philip helemaal los gaat! Om half 1 word ons verteld dat het Heineken bier op is en zijn we overgaan op het Duitse “Flag” bier. De planning was eigenlijk dat we donderdagmorgen vroeg zouden wegrijden richting Diofior,het geboortedorp van Almamy zijn moeder. Maar de onverwachte late geworden avond in het “casino” doet ons besluiten om dat maar op vrijdag te gaan doen. Na een rustige ochtend besluiten we om ’s middags naar het monument te gaan van de “Afrikaanse wedergeboorte”. Een monument dat we eerder die week zagen. Het monument staat op een 100 meter hoge heuvel en is een bronzen beeld van 50 meter hoog. Het toont een Afrikaans gezin dat bestaat uit een man en een vrouw waarbij de man in zijn linkerhand een kind vasthoud dat met een arm in de richting van de zee wijst. Het beeld is ontworpen door de Senegalese architect Pierre Goudiaby Atepa. Het hele beeld is gebouwd door Noord Koreanen van het bedrijf Mansudae Overseas Projects. De bouw duurde 3 jaar en het werd onthuld in 2010, 50 jaar nadat Senegal onafhankelijk werd van Frankrijk. We zijn helemaal bovenin geweest, in het hoofd van de man, waar je een schitterend uitzicht heb over Dakar.
We brengen ook nog een bezoek aan een strand, daarvoor moeten we wel eerst dwars door de haven van Dakar rijden en staan we ineens voor een soort resort waar we naar binnen gaan. Op het strand loopt een tropische vogel gewoon los en er houd een meisje een bal hoog… Ook genieten we van een blanke dame die zich prima vermaakt met een lokale! ;-) Het eten van die dag zou “echt Senegalees eten” zijn volgens Almamy. Een traditioneel recept! Het was de eerste keer dat ik na 3 happen bedankte en Wil bij de 2e hap zei dat hij dit echt niet ging eten. Het eten stonk echt verschrikkelijk en was niet te pruimen door mij. Zelfs Philip, die echt steeds een hoop at, gaf het snel op. Almamy daarin tegen at ( lees vrat ! ) zowat de hele schaal leeg.
‘s avonds gingen we naar het optreden van Jules Guèye, die optrad in een nieuwe bar “Face-to-Face”, de bar was nog zo nieuw dat ze vergeten waren dit concert te promoten en toen het begon waren er 5 toeschouwers, ons vieren meegerekent !!! Ook dit was een goed optreden en Almamy zijn vriend vond het zo leuk dat wij er waren, dat hij ons beloofde om ons morgen zijn nieuwste cd te geven. Vrijdagmorgen vroeg staan we op en algauw gaat ons ritueel beginnen van waterkoker aan, het kokende water gaat in de koude emmers zodat we ons lekker kunnen “douche” en word er flink gesmeerd met zonnebrand en DEET. Na een stevig ontbijt gaan we opweg naar wat later een lange en bijzondere dag zal gaan worden. Na eerst Almamy zijn broer lamine te hebben opgehaald gaan we richting het dorp Diofior. Halverwege de heenreis worden we aangehouden door de politie. Van de wagen blijkt de keuring verlopen te zijn. De papieren van de auto en het rijbewijs van Lamine word in beslag genomen en er wordt gedreigd dat we niet verder mogen rijden met de auto. Na een half uur onderhandelen, krijgen we na betaling van 10.000 CFA ( 15 euro ) aan steekpenningen onze papieren terug. En nadat Philip nog even een “voertje” had neergelegd voor de lokale dieren, konden we onze weg vervolgen. Na 2 uur rijden komen we aan in Diofior. We gaan eerst naar een discotheek die Almamy daar heeft gebouwd, Al-Mizaa genaamd. Een discotheek die wederom geheel anders is als de discotheken die we in Nederland kennen. Deze discotheek is namelijk voorzien van 10 “slaapkamers” waar bezoekers zich tegen betaling kunnen terugtrekken. Nadat we daar nog koffie drinken en stokbrood eten gaan we verder. Na een stukje door het dorp gereden te hebben slaan we linksaf en rijden we landinwaarts. We verlaten het dorp en rijden naar een braakliggend stuk grond wat ook van Almamy is. We rijden nu verder landinwaarts en rijden over onverharde wegen dieper het land in. Daar ‘ergens’ is nog een tuin van Almamy. Daar is iemand druk bezig met het wassen van cashewnoten die daar aan de bomen groeien. Ook kweekt hij daar mango’s die vers geplukt worden en geproefd worden door ons. Als we daar zo rijden vinden we een karkas van een recent overleden os. Als ik dit zo samen met het landschap fotografeer maak ik, vind ikzelf, een bijzondere foto.
Midden in dit afgelegen stuk staat ineens een zendmast voor mobiele telefonie, Hoe arm ze ook zijn ze hebben allemaal een mobieltje. Als we terugrijden richting Dakar stoppen we ergens bij een winkeltje en dan blijkt daar nog een broer van Almamy te wonen/werken, na een familie foto te hebben gemaakt gaan we richting huis. Het is de bedoeling dat we eerst nog naar een ander familie lid gaan van Almamy. Maar dat familielid zullen we niet ontmoeten. Halverwege krijgen we namelijk problemen met de auto, na een paar harde knallen schiet de auto steeds uit zijn versnelling. We stranden voor ons gevoel “in the middle of nowhere”. Na een paar telefoontjes komt er binnen 10 minuten een scooter aangereden met voorop The Elephant man en achterop een monteur die 2 steeksleutels in ze hand heeft en een schroevendraaier. Na wat heen en weer geloop om de auto en wat geknutsel hier en daar word ons verteld dat we gesleept zullen worden naar Dakar. Nadat Philip nog een blikje fris heeft gekocht wat later een maand of 6 over de datum blijkt te zijn, komt er een 25 jaar oude Mercedes station aangereden die hem voor onze auto zet. Deze klassieker blijkt onze sleepauto te zijn. Nadat er een sleepkabel van een meter of 5 tussen de auto’s is vastgemaakt beginnen we “rustig” aan de terugweg. Na een kilometer stopt de sleepwagen ineens langs de weg en de bestuurder gaat nog “even” 2 liter olie halen en gooit deze in de sleepwagen. De rook deed ons al vermoeden dat de motor “iets” gebruikte. Na enkele meters breekt de sleepkabel en nadat deze weer goed is vastgemaakt gaan we verder. Nog geen kilometer verder breekt de kabel weer en wederom word op het gemakkie de kabel weer vastgemaakt en rijden we rustig een 10 kilometer lange file in voor Dakar. Als we zo rustig rijden word de bestuurder van de sleepwagen duidelijk gemaakt dat hij een lekke voorband heeft. We stoppen gewoon op de weg en er wordt op het gemakkie een voorband verwisseld. Als we verder gaan breekt de sleepkabel weer en deze word nu wat ingekort en weer vrolijk vastgemaakt. Als de file maar duurt en duurt word er ineens besloten om binnendoor te gaan rijden. Deze tussendoor rit strand een kilometer verder als blijkt dat daar de weg geblokkeerd is en we midden op een pleintje komen wat dienst doet als busstation en winkelplein. Midden in deze massa van mensen, bussen en auto’s moeten we dus draaien. Uiteindelijk zijn we gedraaid en gaan terug richting de weg die we net verlaten hebben. Daar willen we invoegen, maar een blanke dame, met haar neus omhoog, laat wel de sleepwagen voor maar niet ons. Omdat we op sleep hangen, word er driftig getoeterd en staan we echt net op tijd stil. Uiteindelijk word haar duidelijk gemaakt dat we dus op sleephangen en mogen we beide voorgaan. Nadat nog eenmaal de sleepkabel breekt hangen we uiteindelijk op nog geen anderhalve meter achter de sleepwagen op sleep. Eindelijk, na 3 uur, komen we aan bij de garage. Ook deze “garage” is niet te vergelijken met het soort garage wat we hier kennen. De koppelingsplaat en drukgroep zijn kapot blijkt later en Zaterdagmiddag is de auto gemaakt en klaar. We gaan met een taxi verder, en in die tijd dat we zonder auto zaten, was het ons doel om taxi’s te nemen zo oud als mogelijk. We zijn inmiddels gewend geraakt aan de manier waarop wij ons de afgelopen dagen hebben verplaatst, dus wilde we in stijl verder gaan. Van de eerste taxi gaan de achterramen niet open en als we gaan rijden klinkt er een heerlijk deuntje vanaf de achteras. Dit gebonk gaat later goed samen met de piepende remmen aan de voorkant. Gelukkig doet de muziekradio het wel !
Nadat we het eten hebben opgehaald gaan we richting huis, We hebben heerlijke salade met ei, paprika en komkommer en vlees en patat. Het smaakt super en zelfs Wil begint echt heerlijk te eten. Almamy hoeft zelfs tegen Philip niet te zeggen dat hij moet eten. Als we klaar zijn met eten gaat Wil binnen 5 minuten naar de wc, het zakt volgens hem binnen no time naar beneden.
Gelukkig hebben we de pillen nog !
We gaan na het eten nog even Dakar in en brengen een laatste bezoek aan Almamy zijn ouders. We halen daar onze was op en geven hun 2 zakken met kleding en snoep voor de kinderen. 1 zak met snoep deel ik buiten al uit, en binnen enkele seconde staat zowat de hele wijk om me heen. De zak snoep is echt binnen 5 seconde leeg. Vrolijke gezichten en met een snoepje zie ik ze weer weglopen. We halen op de terugweg nog een paar biertjes en op verzoek van Almamy blijven we thuis. Al vroeg ligt Almamy te slapen en wij genieten, onder het genot van een biertje, van onze laatste avond in Senegal. De volgende morgen is er stroom en wassen ons dus lekker met lauw water. We ruimen onze koffers in en zorgen dat de laatste spullen die we willen achterlaten voor Almamy apart liggen. We gaan vandaag proberen te zorgen dat we voor onze terugreis met TAP goede stoelen hebben. We nemen een taxi naar het vliegveld en daar word ons verteld dat we nu niet kunnen inchecken. We wisselen nog wat geld en Almamy zit inmiddels in een goede taxi. We spreken tijdens het wisselen met Philip af dat hij gaat zitten en wij de deuren zullen dichtsmijten en snel in de oude taxi erachter zullen springen. We gaan richting het kantoor van TAP in de binnenstad. Hilariteit alom als we wegrijden achter de taxi van Almamy aan. Het gezicht van Almamy is geweldig en we hebben een hoop lol daarom. Aangekomen bij TAP blijkt dat ook dat dicht is. We gaan met ze vieren in de kleine taxi verder. We gaan nu naar een markt waar we wat souvenirs willen kopen. Daar aangekomen worden we hartelijk ontvangen door de mensen van de markt. Steeds willen de mensen dat je naar hun shop komt kijken. Wil koopt een mooie ketting voor 10.000 CFA en Philip koopt er zelfs 2. We kunnen echt niet meer onderhandelen over de prijs, maar later bieden ze ons dezelfde kettingen aan voor 3.000 CFA ! Philip wil nog een voetbalshirt kopen en terwijl Philip en Almamy staan te onderhandelen worden Wil en ik horendol van de kooplui die ons wat willen verkopen. Ik word maar aangehaald door een vrouw die me maar steeds een ketting of een armbandje wil verkopen. Ze wrijft maar over me arm en zegt dat ze mij een goeie prijs geeft, als ik vraag wat 1 bandje met gaat kosten schieten haar ogen wijd open en gaan glinsteren. Ze zegt dat 1 bandje me 5.000 CFA gaat kosten. Ik zeg dat het te duur is. Als Philip en Almamy er niet uitkomen, gaan we richting de auto, gevolgd door zowat de hele markt.
De vrouw blijft maar aan me hand trekken en vragen of ik een bandje wil kopen, ze wil mij er zelfs 1 gratis geven omdat ze me zo mooi vindt en omdat ik uit Holland komt, maar ze zegt me dat allemaal zo lief dat ik bang ben dat als ik dat aanneem ik gelijk met haar getrouwd ben! Als ik zeg dat ik ze alle 5 wel wil hebben voor 5.000 CFA is de koop gelijk rond, ze geeft me de 5 bandjes en rent gelijk weg nog voordat ik haar kan betalen. Ze is hard naar haar kraampje gerend om nog meer bandjes te halen. Ik betaal haar de 5.000 CFA en Philip koopt op de valreep nog het voetbalshirt wat hij wil. Gauw proppen we ons in de kleine taxi en rijden weg uit deze chaos. We willen nog sigaretten kopen en gaan met de taxi richting een benzinepomp. Onderweg zie ik een kapper die op straat een man scheert. We stoppen en ik laat me voor 500 CFA scheren. Met de weinig middelen die de man heeft scheert hij me. Met een bosje haren en wat schuim smeert hij me in en met een oud scheermes ( met nieuw mesje ) en een stukje foam scheert hij me. Met het stukje foam maakt hij me gezicht schoon en controleert hij of het glad genoeg is. Een geweldige ervaring. Als ik ’s avonds laat nog wat aftershave opspuit voel ik nog de scheerbeurt !
Bij een pomp kopen we wat te drinken en halen we sloffen sigaretten voor thuis. Ik geef de taxichauffeur wat te drinken en koop een pakje sigaretten voor hem. Als we daar staan blijkt dat de auto inmiddels klaar is. We gaan de auto halen en rekenen daar af met de taxi, voor de hele morgen ons heen en weer rijden moeten we 20.000 CFA betalen ( 30 euro ). Nadat we de auto hebben gehaald gaan we naar huis eten. Als we hebben gegeten gaan we nog even naar de bar van Almamy zijn vriend, we drinken daar nog wat en we krijgen alle 3 zijn nieuwste cd “TERANGA” die we gelijk door hem laten signeren. We laten ons om 10 uur afzetten op het vliegveld zodat we op tijd zijn met inchecken en hopelijk goede stoelen kunnen regelen. We hebben te laat in de gaten dat we daarvoor wat geld tussen onze paspoorten hadden moeten doen.
Wil heeft nog napret van het eten van gisteren en nadat we de hele riedel van paspoorten controles hebben gehad ( 9 keer worden onze paspoorten gecontroleerd ) denkt hij eindelijk naar het toilet te kunnen. Het gezicht alleen al als Wil terugkomt van de wc spreekt boekdelen. Als ik later ook naar de wc moet begrijp ik waarom Wil het nog wel even ophoudt ! Het vliegtuig waar we mee moeten vliegen land een kwartier te laat, de gedachte aan de heenreis bezorgt ons al het klamme zweet. De terugreis verloopt hopelijk niet net zo als de heenreis. Maar ook de terugreis wordt een bijzondere. Als we om kwart voor 3 opstijgen zijn we al 45 minuten te laat weg. We beginnen de hoop al te verliezen dat we de volgende vlucht zullen halen. Als we landen op het vliegveld van Lissabon begint er een race tegen de klok. Als we eindelijk langs de paspoort controle zijn en langs de scan ( alles uit je zakken en riem af ) rennen we met de riemen nog in onze handen weg richting de gate… final Boarding staat er op de borden! We rennen ons suf en als we 20 minuten voor vertrek aankomen bij de gate is hij dicht!!! We zien ons vliegtuig nog wel staan maar we mogen er niet meer in. Een hoop gevloek en gescheld van ons is duidelijk. Daar staan we dan om 7 uur in de ochtend … We moeten ons melden bij de balie van TAP. Daar aangekomen staan er al 2 groepen Hollanders van 4 en 2 mannen. We sluiten aan en luisteren met de Hollanders mee. Daar word hun verteld dat we niet meer mee kunnen en dat ze gaat kijken of ze met de eerste volgende vlucht mee kunnen die gaat pas om 2 uur ’s middags… Al snel horen we dat die vlucht vol is en dat de volgende vlucht om 7 uur ’s avonds is, maar ook die is vol !!! De eerste vrij plaatsten zijn de volgende dag op Maandagmorgen 7 uur. De mensen word duidelijk gemaakt dat ze zelf via Brussel Air maar moeten proberen om via Brussel naar Amsterdam te vliegen. Inmiddels loopt het bij de balie aardig vol met mensen die hun vlucht hebben gemist. Als ze dan ook nog eens mensen tussendoor gaat helpen zijn we na anderhalf uur eindelijk aan de beurt. We beginnen met de vraag of ze haar baantje leuk vind en zeggen dat we hetzelfde probleem hebben als de Hollanders hiervoor. We moeten even wachten zegt ze maar steeds en ineens print ze 3 tickets uit en moeten we ineens rennen naar gate 19. Ze vertelt ons nog net dat we via Bordeaux vliegen en daar met KLM / Air France naar Amsterdam vliegen. We rennen gelijk naar de gate en zijn net op tijd. Als we zitten gaan we gelijk weg. De piloot gaf in de bocht al volgas en scheurde letterlijk zo de startbaan op en begon gelijk aan de start. Als we landen op Bordeaux staat er op het vliegveld al iemand ons op te wachten met onze tickets naar Amsterdam. We krijgen een voorsprong en rennen naar de gate. Daar aangekomen lijkt het of we te laat zijn maar al snel word duidelijk dat we een keer op tijd zijn … Jippiee! Als ons verzekerd is dat zelfs de koffers aan boord zijn gebracht, gaan we vol goede moed het vliegtuig in. Daar blijkt zelfs dat we 1ste klas vliegen met een KLM City Hopper. Goed geregeld dus. Als we in de lucht zijn krijgen we een krantje en een lekkere lunch. We landen uiteindelijk om half 3 en om 3 uur lopen we vrolijk met onze koffers richting de uitgang. Net voor de uitgang worden we nog wel even opgevangen door de douane en na een kofferscan word ons gevraagd hoeveel sigaretten we bij ons hebben. We blijken allemaal 1 slof teveel te hebben, na een wijze les te hebben gekregen worden we met een waarschuwing doorgelaten.
Als we eindelijk om half 4 in de auto zitten gaan we blij richting huis… euh, de douche ! Uiteindelijk is het een onvergetelijke vakantie geworden, maar het was ook weer heerlijk om op Nederlandse bodem te staan. Maar was alles nu echt ten einde ?? Nee… Wij stonden op lang parkeren P3 en moesten € 76,- afrekenen… Wil stond op kort parkeren en die mocht € 206,- afrekenen…
Met vriendelijke vakantie groet ! Johan Ripmeester, Wil Bakker en Philip Veenhoven
