was ICT er, Angela deeltijdvertaler. Jo had het ooit treffend onder

Evans Omnibus 1-504 19-02-2013 16:33 Pagina 11

1 Laura Foster was hopeloos verslaafd aan romantiek. Dat was, volgens haar beste vriendin Jo, haar grootste tekortkoming en tegelijkertijd haar meest innemende eigenschap, omdat ze er voortdurend door in de problemen kwam. Verliefd zijn, dagdromen over die ene, voelen hoe haar hart op hol sloeg wanneer ze de man van haar dromen op zich af zag komen – daar lééfde ze voor, maar rampzalig genoeg was ze hulpeloos, hopeloos niet in staat te erkennen dat de man in kwestie voor haar niet de juiste was. Iedereen heeft wel eens last van een blinde vlek. Laura had een blind hart! Toch was er nauwelijks iemand te vinden met een minder romantische jeugd. Ze was geen weggelopen non, geen dochter van een Italiaanse graaf, geen wees met een mysterieuze afkomst. Laura was de dochter van George en Angela Foster uit Harrow, een voorstad van Londen. Ze had een jongere broer, Simon, die volmaakt normaal was, geen hertog die incognito wilde blijven, geen spion, geen soldaat. George was ICT’er, Angela deeltijdvertaler. Jo had het ooit treffend onder woorden gebracht, ongeveer een jaar nadat ze elkaar op de universiteit hadden leren kennen: ‘Laura, waarom ga je in ’s hemelsnaam door het leven als een Julie Andrews, terwijl je eigenlijk een Hyacinth Bucket bent?’ Laura weigerde echter de fantasie te laten ondersneeuwen door de werkelijkheid. Op haar achttiende was ze al gevallen voor: een jongen die op haar lagere school gold als het buitenbeentje, met een loopneus en brillenglazen als jampotbodems, en die luisterde naar de naam Kevin (in Laura’s ogen was Kevin een soort Indiana Jones met een bril); haar hoboleraar Mr. Wallace, een schriel, pukkelig jongmens voor wie Laura een ware obsessie koesterde en eelt op haar vingers kweekte door haar moordende oefenschema (ze stond voortdurend voor zijn appartement in Camden, in de hoop dat ze hem zou zien; in een medaillon om haar hals droeg ze een buskaartje dat hij had laten vallen); plus nog minstens vijftien jongens van de jongensschool in Harrow, om de hoek bij haar eigen school. 11


Toen ze eenmaal naar de universiteit ging, werd haar bereik zelfs nog groter, het romantisch potentieel zo goed als onbeperkt. Ze was niet geïnteresseerd in willekeurige versierpogingen in de kroeg. Nee, Laura wilde een man die onder haar raam kwam staan en gedichten voordroeg. Bijna al haar veroveringen draaiden dan ook op een teleurstelling uit. Zoals bijvoorbeeld in het geval van Gideon, de jonge, maar veelbelovende toneelregisseur die nog niet echt uit de kast was gekomen. En dan was er ook nog Juan, de Colombiaanse student die geen Engels sprak. En de kapitein bij het roeien, die meer bezeten was van de loopband in de sportschool dan van haar. En haar tandarts, die haar veel te veel rekende en haar vervolgens ook nog eens liet betalen als ze samen uit eten gingen. En de docent van haar werkgroep geesteswetenschappen met wie ze nooit een woord wisselde en die niet eens wist hoe ze heette, maar aan wie ze twee trimesters verspilde door smachtend naar hem te staren. Bij elke obsessie was het patroon hetzelfde. Ze at niet meer; ze liep met haar ziel onder haar arm; ze was zich er voortdurend scherp van bewust waar de-man-van-dat-moment zich bevond. Ze meende hem overal te zien – was die krullenbos daar bij die krantenkiosk niet zijn achterhoofd? Ze veranderde onmiddellijk in een volstrekte zwakzinnige wanneer ze door de mannen in kwestie werd aangesproken, met als gevolg dat ze in veel gevallen wegliepen, verbijsterd dat het aantrekkelijke, donkerblonde meisje met de sexy glimlach dat de indruk had gewekt hen wel leuk te vinden, zich plotseling gedroeg als een non in een winkelcentrum, haar ogen neersloeg en geen woord meer uitbracht. Of ze vroegen haar mee uit, waarop Laura doorgaans met een harde smak van haar wolk viel zodra ze besefte dat ze niet volmaakt waren, niet de halfgod die zij in haar verbeelding van hen had gemaakt. Het was niet dat ze zo kieskeurig was, ze was gewoon een heel sléchte kiezer. Ze geloofde in De Enige Ware. En iedere man die ze ontmoette, had gedurende de eerste vijf minuten, twee weken, vier maanden, in haar ogen het potentieel om zich te ontpoppen als De Enige Ware. Tot ze met tegenzin moest toegeven dat ze homo waren (Gideon van de Toneelclub), psychopaat (Adam, haar vriendje van enkele maanden, die uiteindelijk zakte voor zijn Master of Arts op de Romantische Dichters en bij de Special Air Forces ging om te worden opgeleid tot moordmachine), of onwettig (Juan, de illegale immigrant uit Colombia). Of tot ze ontdekte, zoals in het geval van Josh – haar laatste obsessie, die 12


ze in het kader van haar werk had ontmoet bij een workshop over leesprogramma’s gedragen door vrijwilligers, en van wie ze al na vijf minuten had besloten dat hij De Enige Ware was en met wie ze meer dan een jaar een relatie had – dat hun betrokkenheid bij overheidsinitiatieven ter bestrijding van het analfabetisme het enige was wat ze gemeen hadden. Het is prima als een meisje opgroeit met het geloof in zoiets als De Enige Ware. Maar tegen de tijd dat Laura van de universiteit kwam en de vijfentwintig was gepasseerd, luidde de op ervaring gestoelde conclusie dat haar vriendinnen weliswaar vaste relaties kregen, maar dat De Enige Ware niet bestond. Niet echt. Tenminste, hij bestond wel, maar er mankeerde altijd wel wat aan. En Laura weigerde daar genoegen mee te nemen. Ze was vastbesloten te wachten tot ze De Enige Echte Ware vond. Op de klachten van haar beste vriend Paddy, dat hij er genoeg van had hun appartement te delen met een oververhitte puber, plus een aaneenschakeling van totaal verschillende, rare mannen, zei Laura op besliste toon dat hij gemeen was en altijd zijn oordeel klaar had. James Patrick – Paddy voor zijn vrienden – was een ramp als het om relaties ging. Dus wat wist hij ervan? Op Jo’s praktische suggesties dat ze zich zou moeten inschrijven bij een bemiddelingsbureau, of simpelweg ‘die vent daar’ mee uit moest vragen, zei Laura nee. Het zou gaan zoals zij wilde dat het ging, zei ze dan. Je kon het niet forceren. En daarmee was de kous af, tot er vijf minuten later een ober naar haar glimlachte, en Laura gelukzalig naar hem opkeek en zich voorstelde dat ze samen terug zouden verhuizen naar Italië, waar ze een klein kroegje op een marktplein begonnen en een huis vol prachtige kinderen kregen met namen als Francesca en Giacomo. Daarop kon Jo slechts haar hoofd schudden, terwijl Laura haar toelachte, zich ervan bewust hoe hopeloos ze was vergeleken bij haar evenwichtige, realistische beste vriendin. Tot op een avond, ongeveer achttien maanden geleden, Jo bij Paddy en Laura kwam eten. Ze was erg stil. Laura maakte zich vaak zorgen dat Jo te hard werkte. Toen Laura probeerde niet te stikken in een mondvol kikkererwten, die Paddy wel erg al dente had gekookt, veegde Jo haar mond af met een stuk keukenrol, en ze keek op. ‘Eh...’ begon ze. ‘Tja...’ Laura nam haar wantrouwend op. Jo’s ogen schitterden, er lag een blos op haar hartvormige gezichtje. ‘Ik heb iemand ontmoet,’ zei ze, naar voren leunend over de tafel. ‘Waar?’ vroeg Paddy onnozel. Laura begreep echter meteen wat de 13


mededeling behelsde. Natuurlijk begreep ze dat. ‘Wie is het?’ vroeg ze. ‘Hij heet Chris.’ Jo glimlachte als een jong meisje, iets wat buitengewoon ongebruikelijk was. ‘Ik heb hem leren kennen via mijn werk.’ Jo was advocaat, gespecialiseerd in overdrachtsrecht. ‘Hij was bezig met de aankoop van een huis en hij gaf me de wind van voren.’ Toen – en dat was het moment waarop Laura besefte dat het menens was – draaide Jo een lok van haar haar om haar vinger en stopte die in haar mond. Dat was in Jo’s ogen sociaal net zo onacceptabel als niet meteen een bedankje sturen na een etentje, dus over de tafel heen greep Laura haar hand. ‘Wauw! Wat opwindend!’ ‘Ja, dat vind ik ook.’ Jo bleef maar stralen. ‘Hartstikke opwindend!’ Laura keek naar Jo en ze wist het. Ze wist het, zonder te weten waarom. Haar vriendin was verliefd. Ze had De Enige Ware gevonden. Zo zeker als twee keer twee vier was. Zes maanden later namen Chris en Jo hun intrek in het huis dat hij met haar hulp had gekocht. Vier maanden daarna vroeg hij haar ten huwelijk. Er werden plannen gemaakt voor een bruiloft in december, een paar weken voor Kerstmis, in een hotel in Londen. Jo wilde geen volwassen bruidsmeisjes. Die vond ze verschrikkelijk, drie keer niks, zeer tot Laura’s teleurstelling – ze had zich al verheugd op een mooie jurk waarin ze deze dag, de mooiste dag van Jo’s leven, met haar vriendin zou delen. In plaats daarvan zou ze optreden als getuige. Paddy werd gevraagd als ceremoniemeester. Het leek wel alsof Jo en Chris altijd samen waren geweest. Laura kon zich nauwelijks meer voorstellen dat hij er ooit níét bij had gehoord. Hij paste perfect in de groep, een gezellige prater en drinker, altijd relaxed en aardig, zeker vergeleken met Jo die soms een nogal krampachtige kijk op het leven had. Hij had vrienden die vlakbij woonden – ook al zulke aardige mensen. Inmiddels vormden ze één grote club, Jo en hij, zijn vrienden, Paddy en Laura, en soms Laura’s broer, Simon, wanneer hij niet op reis was voor het een of andere nobele doel en meisjesharten veroverde. (Laura belandde voortdurend in bed met de verkeerde mannen, Simon met wildvreemde vrouwen, niet zelden door hun een volstrekt misplaatst gevoel van veiligheid aan te praten, ontleend aan het feit dat hij voor een charitatieve instelling werkte.) Verder waren er nog Hilary – ook van de universiteit en Hilarische Hilary genoemd, want dat was ze – en haar broer Hamisch, en hun overige vrienden van het werk of de universiteit. Kortom, een uitgebreide 14


kring. En zo zette Laura’s gemakkelijke, ongecompliceerde leventje zich voort. Ze had een korte heftige affaire met een toneelschrijver in wie ze de nieuwe John Osborne zag, tot Paddy haar ervan overtuigde dat hij niets meer was dan een sukkel met een grote bek. Toen het herfst werd, liet Paddy zijn snor staan. Laura kreeg opslag op haar werk. Ze kochten een Playstation om het te vieren, met spellen voor hem, karaoke voor haar. Ja, alles ging goed binnen het gebruikelijke kader, behalve dat Laura steeds meer het gevoel kreeg – als ze naar Jo en Chris keek die zo verliefd waren en vervolgens naar haar eigen saaie bestaan – dat ze de weg van de minste weerstand koos. Dat haar wereld klein en zielig was vergeleken bij de wereld van Jo. Dat ze achter het net viste. Dat ze uitgerekend dat wat ze het liefste wilde, niet had. Onder die omstandigheden is het nauwelijks verrassend te noemen dat Laura’s volgende bevlieging uitliep op een regelrechte ramp. Op een dag werd ze wakker, ze kleedde zich aan en ging naar haar werk, precies zoals op andere dagen, en ook al wilde ze het niet, de volgende dag was ze weer verliefd. En deze keer wist ze dat het menens was. Vanaf die dag ging alles verkeerd.

15


2 Chris, de bruidegom, kuchte en stond op. Hij maakte een nogal nerveuze indruk. Laura keek glimlachend naar hem op en deed alsof ze luisterde. Ze had moeten opletten, in plaats van weg te dwalen in dagdromen. Ze dacht aan haar oma, Mary Fielding. Er was op de hele wereld niemand van wie Laura zoveel hield als van haar oma (behalve dan als ze weer eens verliefd was), zelfs nog meer dan van haar ouders en haar broer. Mary was weduwe. Acht jaar eerder had ze haar man, Guy, verloren, en sindsdien woonde ze alleen in een klein, maar perfect appartement in Marylebone. Er waren diverse redenen waarom Laura Mary aanbad, waarom ze net zo wilde zijn als zij, waarom ze haar oma veel intrigender vond dan haar ouders. Mary had stijl – zelfs op haar vierentachtigste was ze nog altijd de best geklede in elk gezelschap. Mary was grappig – haar gezicht lichtte op wanneer ze een grap vertelde, en ze kon iedereen, jong en oud, doen schateren van de lach. Maar de voornaamste reden dat Laura haar oma aanbad, was dat Mary de ware liefde had gevonden. Haar man, Guy, was de liefde van haar leven, in een mate zoals Laura dat nooit bij anderen had gezien. Ze hadden elkaar ontmoet nadat ze allebei hun partner waren verloren, in Cairo, na de Tweede Wereloorlog. Mary had toen al een dochter, Angela, Laura’s moeder. Net als Guy. Zijn dochter heette Annabel. Laura en Simon noemden haar tante, ook al was ze niet echt familie. Vanwege haar moeders natuurlijke gereserveerdheid was het Mary die Laura in vertrouwen nam over haar liefdesleven, over wat er nu weer aan rampzaligs was gebeurd, over de vlam van het moment. Omdat Mary in het hartje van Londen woonde en dus niet zo ver van Laura’s werk, belde Laura haar oma wanneer ze behoefte had aan iemand om mee te praten, om naar te luisteren. En het was vooral Mary van wie Laura leerde over de ware liefde. In elk geval niet van haar ouders, die in emotioneel opzicht behoorlijk geremd waren. Van Mary leerde Laura dat ware liefde iets verhevens was, iets episch. Een van Laura’s favoriete verhalen ging over het moment dat Mary 16


en Guy hadden beseft dat ze verliefd waren, tijdens een reis naar de piramiden om de zon te zien opkomen. Het was pikdonker geweest toen ze de stad uit reden, in een jeep met een groep leden van hun club in Cairo. Toen de zon opkwam had Guy zich naar Mary gekeerd en gezegd: ‘Je weet toch dat ik niet zonder jou kan?’ ‘Ja, dat weet ik,’ had Mary geantwoord. Daarmee was alles gezegd. Zes maanden later waren ze getrouwd. George en Angela daarentegen hadden elkaar leren kennen tijdens een optreden van een koor, ergens in een zijstraat van Tottenham Court Road, toen ze allebei nog studeerden. Op de een of andere manier was dat naar Laura’s gevoel toch iets heel anders. ‘Je bent de liefde van mijn leven,’ hoorde ze een stem zeggen. ‘De vrouw met wie ik oud wil worden. Ik hou van je.’ Hij keek haar vurig, doordringend aan. Laura hief haar hand naar zijn borst. ‘Ik hou ook van jou,’ zei ze ademloos. Achter hen kwam de zon op, en de uitgestrekte woestijn baadde in roze en oranje. Zandkorrels prikten tegen haar gezicht, de wind speelde met haar zijden sjaal. Ze voelde de koele, gladde stof van zijn smokingjasje langs haar huid strijken, terwijl hij haar in zijn armen nam en naar zich toe trok. ‘Zeg het nog eens,’ fluisterde Laura in zijn oor. ‘Zeg nog eens dat je van me houdt.’ Plotseling klonk het luide gekraak van een microfoon. Laura werd met een ruk teruggehaald naar de werkelijkheid toen iemand zijn keel schraapte. ‘Op Jo, mijn prachtige vrouw!’ klonk het. De bruiloftsgasten zuchtten goedkeurend, terwijl Laura onzachtzinnig met beide benen op de grond belandde. Aan de hoofdtafel klonk wat gesnotter, vooral van Jo’s moeder, terwijl Chris het glas hief op zijn kersverse bruid, haar kuste en onder een donderend applaus en geschuif met stoelen weer ging zitten. ‘Ach,’ fluisterde Laura smachtend, met een zucht afscheid nemend van haar dagdroom. Ze keek naar Jo, haar beste vriendin, zo prachtig, zo gelukkig, en voelde dat ze tranen in haar ogen kreeg. Heftig snotterend keerde ze zich naar Paddy, haar huisgenoot, die naast haar zat. ‘Moet je haar nou eens zien!’ zei ze. ‘Het is toch niet te geloven?’ ‘Nee.’ Paddy keek op naar Mia, de nicht van Chris. Hij deed sinds enige tijd hevig zijn best om te leren één wenkbrauw op te trekken en daarmee een wervende boodschap uit te zenden. Iets in de trant van: 17


‘Kom eens bij me, lekker ding.’ Dit hield in dat hij uren met Laura’s handspiegel rare bekken zat te trekken in de zitkamer van hun appartement, terwijl Laura probeerde televisie te kijken. Het irriteerde haar mateloos als hij dat deed, en ze verzekerde hem bij herhaling dat het optrekken van een wenkbrauw niet de manier was om te scoren bij de dames. In dat opzicht bereikte je meer met het dragen van twee dezelfde sokken. En met een opgeruimde kamer. En met je niet gedragen als een psychopatische stalker als een meisje nee zei wanneer je haar mee uit vroeg. Dat waren de adviezen waarmee Laura haar huisgenoot voortdurend bestookte, maar tot haar grote chagrijn sloeg Paddy ze voortdurend in de wind. Met het argument dat Laura een volstrekte onbenul was als het om relaties ging. Wat een volmaakte, gelukkige dag, dacht Laura, om zich heen kijkend en klappend nu de toespraken achter de rug waren. Ze pakte haar glas en keek zoekend om zich heen. Haar oog viel op Jo, haar vriendin die er zo stralend, zo gelukkig en zo sereen uitzag in haar zijden trouwjurk, afgezet met antiek kant. Haar hand rustte losjes op de hand van haar kersverse echtgenoot. Laura kon er niets aan doen dat ze vluchtig een steek van weemoed voelde. Dit was niet zomaar een bruid in een witte jurk, omringd door bloemen en zwarte pakken. Het was Jo – Jo met wie ze nachtenlang had gedanst in Griekse nachtclubs; Jo met wie ze uren in de paskamers van de Topshop had doorgebracht; Jo met wie ze een hele nacht had opgezeten toen ze snikkend haar hart had uitgestort nadat Vic, haar vriendje, haar had gedumpt. Dit was haar beste vriendin, en het was raar. Ze knipperde met haar ogen, en toen ze zag dat Jo haar blik beantwoordde, werden de emoties haar bijna te veel. Jo glimlachte, knipoogde en bewoog haar lippen in een geluidloze boodschap. Laura wist niet wat ze probeerde te zeggen, maar toen Jo met haar hoofd in de richting van de ceremoniemeester gebaarde – Jason, de broer van Chris, die sinds kort weer vrijgezel was – dacht ze dat ze het wel kon raden. Laura volgde de blik van haar vriendin en probeerde het gevoel van weemoed van zich af te zetten. Jason was leuk. Zeker. Maar hij was niet... verdorie, waar was hij gebléven? ‘Wie zoek je?’ vroeg Paddy wantrouwend toen hij zag dat Laura naar alle kanten om zich heen keek. ‘Ik?’ ‘Ja, jij. Wie is het deze keer? Je zit om je heen te kijken alsof je iemand zoekt.’ 18


‘Helemaal niet,’ zei Laura geïrriteerd. ‘Ik zit gewoon te kijken. Meer niet.’ ‘Daar heb je Dan,’ zei Paddy. ‘Wie?’ vroeg Laura. ‘Dan. Dan Floyd. Hij houdt net zijn glas omhoog. Daar. Hij staat met Chris te praten.’ ‘O, die,’ zei Laura kalm. ‘En daar is Hilary. En haar moeder. Ik ga even naar ze toe, om...’ ‘Laura!’ Jo kwam naar haar toe, iemand achter zich aan slepend. ‘Niet weggaan! Hier is Jason! Jason, ken je Laura nog?’ ‘Natuurlijk,’ zei Jason, een langere, blondere versie van Chris. ‘Hallo, Laura.’ ‘Eh... Hallo Jason, hoe gaat het?’ Niets is voor een meisje alleen zo gênant als een doorzichtige koppelpoging tijdens een bruiloft, voor het oog van haar hele vriendenkring. Laura glimlachte naar Jason en keek opnieuw vluchtig om zich heen. Waar was hij? ‘Goed, dank je. Heel goed,’ zei Jason, terwijl Jo grijnsde en Paddy een por gaf. Tot Laura’s grote ergernis. ‘Heb je de wedstrijd gezien, woensdag?’ vroeg Paddy aan Jason, op een toon van mannen-onder-elkaar. ‘Welke wedstrijd?’ vroeg Jason. ‘O...’ zei Paddy vaag. ‘Je weet wel. De wedstrijd. De grote wedstrijd.’ ‘Waar héb je het over?’ Jason krabde op zijn hoofd. ‘In elk geval hartstikke leuk je te zien.’ Paddy gooide het over een andere boeg en sloeg Jason krachtig op de schouder, zodat die bijna dubbel klapte. ‘Laura zei net... Laura? Wat zei je ook alweer?’ Jason staarde Paddy verbijsterd aan. Laura keek schichtig om zich heen, op zoek naar een mogelijkheid om te ontsnappen. Toen werd haar aandacht getrokken door iemand achter Jason. ‘Jason en Cath zijn twee maanden geleden uit elkaar gegaan,’ fluisterde Jo haar gênant luid in haar oor, terwijl Laura in de verte staarde. Hij was het. Natuurlijk was hij het. Ze zou hem uit duizenden herkennen. ‘Wist je dat hij tegenwoordig in Highbury woont? Je zou eens moeten...’ Maar Laura had zich omgedraaid om dag te zeggen tegen hun vriend Dan, die naar haar toe was gekomen. Vaag hoorde ze dat Jo afkeurend met haar tong klakte, en ze was zich ervan bewust – ook vaag – dat haar vriendin het beste met haar voorhad. 19

was ICT er, Angela deeltijdvertaler. Jo had het ooit treffend onder

Recommend Documents