, s i l ) e ( i w n e e r a Wa g e w n e e is
Lees het verhaal van Marieke Vervoort. p. 4&5 De roes van Arafat. p. 6&7
Digifo Kurt
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
krant
Niet iedereen neemt deel aan dit aanbod. Sommige mensen laten hun hoofd hangen,
of verschuilen zich achter ideeën als “een opleiding volgen, verhoogt mijn kansen buiten de muren toch niet”, of “Ik kan toch niets veranderen aan mijn leven of mijn houding”, … .
Welke activiteit heeft je geholpen in de gevangenis? Waar heb jij iets aan gehad tussen de muren?
Vandaag schrijf ik een stukje over positief zijn. Ik ben ooit héél positief geweest, toen bij de razzia, toen ze me opgepakt hebben! Dat draaide dus niet positief uit voor mij hé. Maar daar ging het vandaag niet over zeggen ze. Ik moet schrijven over positief zijn in het leven. Ondertussen heb ik dat wel geleerd hoor. Ik zal u zeggen hoe dat komt.
Best wel moeilijk nu ik er over nadenk; met al die verwarrende toestanden van positief en negatief. Dat heb ik trouwens nooit gesnapt. Als ge te veel hebt gedronken is uw uitslag positief, terwijl het niet zo’n goed nieuws is ... . De flikken kunnen er zelf maar amper aan uit. Of positief zijn bij een urinetest, dat is meestal ook negatief. Hoe verwarrend kan het toch zijn hé! Zou ik bij een volgend negatief advies dan ook niet positief kunnen zijn? Dat ze die logica dan ook maar eens toepassen bij justitie, ik had al lang vrij geweest … .
2
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
gedetineerde Oudenaarde
We interviewden twee prachtige mensen die hun leven, ondanks de moeilijkheden en tegenslagen, in handen namen, ervoor vochten en vandaag enorm veel bereikt hebben! Hopelijk inspireren hun woorden jullie tot actie!?!
Den Tony
Ik had ooit een celmaat die altijd maar zat te kniezen en te zagen. Hij kwam niet uit zijn bed en had op alles en iedereen commentaar. Nooit was het goed voor hem. Dan was het eten weer te koud, dan weer te warm, dan was zijn lief een zaag, dan was ze er weer vandoor met een ander… pff. Als ik zo ne zagevent had, zou ik er ook vandoor gaan. Echt hé, ik kreeg er op den duur het vliegend schijt van! Die vent trok mij dus helemaal mee in zijn negativiteit hé. Ik heb gevraagd om een andere cel te krijgen, want op den duur had ik bijna geen goesting meer om te leven. Ik ben er zelf helemaal beter van geworden. Wat heeft het voor zin om altijd maar te zagen, ik word er alleen zelf maar ongelukkiger van. Ik ga elke dag werken, ik sport veel en volg ook nog wat cursussen. Bij mij vliegt de tijd voorbij. Met dat negatief gedoe, geef mij maar positief!
Aan de bijlessen Nederlands, of het iets heeft opgebracht valt te bezien als binnen drie jaar mijn boek uitgegeven is.
Mijn nieuwjaarsbrief Er worden steeds wensen en goede voornemens gemaakt rond Nieuwjaar, en we kijken ook terug op het voorbije jaar. Een jaar dat voor mij goed was, ondanks een zware gebeurtenis. Ik kon me er bij neerleggen, mezelf zitten te beklagen, of ik kon proberen mijn leven terug op het juiste spoor te zetten. Ik ben niet bij de pakken blijven zitten en ben zoveel mogelijk activiteiten en cursussen gaan volgen. Dit allemaal in het teken van mijn leven na detentie. Ik heb ook niet lopen zeuren over kleine dingen en alles wat hier gebeurt. Je verandert er toch niets mee. Maar door mijn eigen positief gedrag heb ik wel iets kunnen veranderen. Want het is niet de schuld van de maatschappij of de cipiers dat ik hier opgesloten zit, maar ik zit hier door wat ik zelf heb gedaan. Ik heb zeer veel gehad aan mijn begeleiding, de gesprekken met CGG en anderen. Dit is voor mij steeds een goede stap geweest en dat zal ook mijn terugkeer naar de maatschappij helpen. Ik hoop na mijn detentie terug mijn leven op te nemen door vrijwilligerswerk te doen. Maar probeer zeker de band met mijn familie terug te verbeteren die door de gebeurtenis verslechterd was. Zonder je familie ben je nergens en alleen. Daarom wens ik aan iedereen, zowel de mensen van de vele instanties, vrijwilligers, maar vooral de mensen die nu in de gevangenis zitten, dat het nieuwe jaar 2014 gezond en vooral positief mag worden. Turnhout, 1 januari 2014, Albert.
Deze activiteiten helpen jullie tijdens jullie verblijf tussen de muren: 1.
Sport, sport, sport, …
2.
Crea, tekenen en schilderen
3.
Onderwijs: informatica, Nederlands
4.
De bibliotheek
5.
Cursussen van De Rode Antraciet:
Slachtoffer in Beeld, Omgaan met
Lastige Situaties, …
6.
Ontspanningsactiviteiten: bingo,
spelletjesavonden
“Tekenen en schilderen” heeft me geholpen om de dood van mijn vader te kunnen plaatsen. Ik had na zijn dood (7 maand geleden) geen tekening meer gemaakt en heb nu de kans gehad om met de tekenleraar iets te maken om mijn respect tegenover mijn overleden vader te uiten. Het resultaat is subliem geworden en krijgt een mooie plek aan mijn prikbord op cel. R.i.P papa van mij.
Bron andere foto’s: MorgueFile
beroep op deed, hun aanbod ook binnen de muren. Je kan zelf bepalen welke activiteit je aanspreekt, en waar je aan wilt deelnemen. In deze krant staan we stil bij de activiteiten waar je af en toe nog aan terug denkt, of waar je regelmatig nog iets aan hebt. We verzamelden een mooie lijst. De gekozen activiteiten zijn, verrassend genoeg, zeer gevarieerd.
© Joris Bruyninckx
Rechten… iedereen heeft ze! Ook diegene die tussen de muren zitten. Eigenlijk verlies je alleen je recht op vrijheid. Je recht om te sporten, om een cursus van het volwassenenonderwijs te volgen, om een therapeut van het Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg te spreken, om naar de bibliotheek te gaan, … blijf je behouden. Alleen jammer dat die muren je verhinderen om hieraan deel te nemen… . Gelukkig brengen vele organisaties, waar je buiten de muren misschien al eens een
© Joris Bruyninckx
EDITO
gedetineerde Gent
Fitness maakt mijn hoofd leeg. Tijdens fitness geraak ik al mijn frustraties kwijt.
gedetineerde Gent
Ze vroegen voor positieve ervaringen in de X krant. Dacht eerst bij mijzelf: negatieve vind ik er genoeg. Dat er weinig tijd wordt gemaakt voor ons door PSD, psychiater en andere. ‘t Is heel gemakkelijk om zwart te zien maar als je zwart en wit mengt heb je ook grijs. Wat zijn mijn positieve ervaringen hier binnen? In de cursus omgaan met lastige situaties leer je dat je niet de enige bent met een rugzak vol problemen. Ik denk dat als alle gevangenen hier in Merksplas hun rugzak zouden leegmaken dat ze niet toekomen met één wandelkoer.
gedetineerde Merksplas
Heb al verschillende activiteiten gevolgd en ik moet zeggen dat het een uiterst constructieve tijdsbesteding is om je detentie periode nuttig in te vullen. Door het gegeven dat deze cursussen door geëngageerde mensen worden gegeven die dit soms op vrijwillige basis doen, maakt dat hun enthousiasme een positieve weerklank op jezelf heeft. Naar je eigen inbreng wordt steevast met de nodige interesse geluisterd.
gedetineerde Turnhout
Ik heb de krant iedere keer gelezen en wat ik er van geleerd heb, is dat in iedere gevangenis dezelfde situaties zijn.
gedetineerde Hasselt
Tijdens al mijn detenties heb ik geleerd geduld te hebben. Als een mens geduld heeft, komt de rest van zelf. Soms kan het tegen zitten als je veel geduld hebt, komt het goed.
gedetineerde Hasselt
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
3
Wielemie - Waar een wi(e)l is, is een weg Krant X: Marieke, jij bent altijd zo optimistisch. Waar haal jij de kracht vandaan om zo positief te blijven? Marieke: Mensen zoals mijn dikke vriend Johan Boskamp, die komt mij elke week bezoeken zoals vandaag. Eén van mijn motivaties is dat ik altijd veel mensen om mij heen heb die er altijd zijn voor mij, dag en nacht. Daar haal ik mijn kracht uit. Ik mag zoveel mensen opbellen als ik het moeilijk heb. Ik hoef niet alleen te vechten. Krant X had een gesprek met Marieke Vervoort, een levenslustig meisje dat door een zeldzame aandoening verlamd raakte en in 2000 in een rolstoel belandde. Maar bij de pakken blijven zitten, deed ze niet. Integendeel. Marieke, alias Wielemie, werd een top rolstoelatlete en behaalde heel wat titels, waaronder zilver en goud op de Paralympics in 2012.
Krant X ontmoet Marieke in het revalidatiecentrum waar ze verblijft. Nadat Zenn meegenomen wordt voor een wandelingetje, begint ons gesprek. Het gesprek wordt meermaals onderbroken wanneer er iemand passeert, want Marieke heeft voor iedereen aandacht: dokters en verpleegsters, medepatiënten, bezoekers. Iedereen krijgt een vriendelijk woord: “Is alles goed? Ja hoor. Ca va, met jou ook? Jaja, oké. “
Wat mij ook rust bezorgt, is dat ik in 2008 mijn euthanasiepapieren in orde gebracht heb. Ik heb een progressieve aandoening waardoor het steeds achteruit gaat en het er niet zo rooskleurig uitziet. Door die euthanasiepapieren voel ik mij veilig en dat geeft mij kracht. Ik zal niet onnodig moeten afzien, en als het niet meer gaat kan ik eruit stappen. En het gaat telkens achteruit, want toen ik in 2000 in de rolstoel belandde, stortte mijn wereld in. Het was het ergste wat mij kon overkomen. Ik dacht toen vaak: wie ben ik nog, wat ben ik nog, wat wil ik nog te maken hebben met de maatschappij. Ik deed alle sporten en dat moest ik allemaal afgeven. Ik heb dan wel even in de put gezeten. Maar daarna besefte ik: ik kan dit nog en ik kan dat nog, … . Er ging een nieuwe wereld voor mij open en dan begon ik te zien wat voor een rijk mens ik nog ben. Na de revalidatie zag ik niet meer hoe gehandicapt ik was, maar hoe gehandicapt de maatschappij wel is: trappen, drempels, kasseiwegen, winkels waar je niet binnen kan. Dat was het deksel op de neus.
Wanneer Krant X zich voorstelt, is Marieke verbaasd over wat er allemaal georganiseerd wordt binnen de muren.
Krant X: En hoe ben je dan opnieuw beginnen sporten?
De Krant X reporters leerden Marieke kennen als een energieke vrouw met een ontzettend doorzettingsvermogen en positieve ingesteldheid. Het werd een zeer openhartig gesprek over zichzelf, over haar hulphond Zenn, over haar sport en over mensen.
Marieke: Sport, onderwijs, … Maken ze daar dan ook gebruik van? Ik denk dat ik een verkeerd beeld heb over wat daar gebeurt. Als vrijheidsberoving de straf is van een gedetineerde, dan ben ik ook gestraft. Dan ben ik ook gedetineerd. Ik zit hier ook al negen weken, en ik mag ook nog niet naar huis.
4
En Zenn natuurlijk. Omdat het een hulphond is, mag ze hier bij mij blijven. Zenn slaapt bij het baasje op bed hé, op haar rug met haar vier poten omhoog. En als ze mij dan komen draaien ’s nachts, draaien ze Zenn mee om, grappig hoor!
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
Marieke: Ik ben in contact gekomen met andere
rolstoelatleten. Ik kon meedoen met de basketbalploeg, maar ik had vlug mijn naam gemaakt. Ik reed die mannen uit hun rolstoel. Ik was de enige vrouw in een mannenploeg en ze vroegen al lachend: ‘Marieke moet ik uw rug niet komen wassen?’. Dat kon ik nog wel zelf, hahaha. Maar die basketbalsport gaf mij niet genoeg voldoening en dan ben ik begonnen met diepzeeduiken. Maar omdat mijn ziekte achteruitging,
mocht ik dat niet meer doen. Toen ben ik de coach van Marc Herremans tegengekomen. Die wist dat ik vroeger zo goed competitie kon zwemmen en die vroeg of ik mee wou komen zwemmen. Waar ik vroeger als een vis door het water ging, werd dat nu moeilijk omdat de benen niet meer mee wilden. Ik heb dan toegezegd om hem tevreden te stellen. Na twee maand trainen deed ik mee aan de zwemloop en als enige mindervalide deelnemer kwam ik nog als tweede over de finish. Nog vier maanden later deed ik mijn eerste triatlon in 2004. In 2006 werd ik de eerste keer wereldkampioen in mijn categorie in Lausanne. In 2007 werd ik niet alleen wereldkampioen in mijn categorie maar overall bij de dames in Hamburg en kon ik mij selecteren voor de loodzware triatlon in Hawaï. Ik trainde 27 tot 30u per week: ’s morgens zwemmen en mee trainen met de para’s. Er was er geen één die mij kon volgen! In Hawaï heb ik dan veel tegenslag gehad: mijn materiaal kwam pas vier dagen voor de wedstrijd aan. Een serieuze ramp. Ik kon dus niet trainen. Ik kon alleen zitten en wachten, verschrikkelijk. Ik ben toch aan de wedstrijd begonnen maar het fietsen was daar verschrikkelijk: tegenwind, ketting er af, drank verloren en dan 180 km wind op kop. Ik mocht ook de wedstrijd niet uitrijden want ik kwam op één onderdeel te laat binnen. Dat was echt heel zwaar en ik heb even een depressie gehad. Mijn aandoening heeft dan ook een serieuze opstoot gehad. Van 27 tot 30u per week trainen naar niks meer; dat was heel zwaar en ik kon maar 1 tot 2 uur per nacht slapen.
Krant X: Marieke, je bent een straffe madam. Vele andere mensen klagen over luxe-problemen, en ondanks jouw tegenslagen blijf je optimistisch! Marieke: Die mensen beseffen niet hoe gelukkig ze zijn. Geld en rijkdom interesseren mij geen bal. Geef mij een dikke welgemeende knuffel en ik ben de rijkste mens ter wereld. Maar enkel welgemeend. Motiveren moet niemand mij doen. Je moet er gewoon zijn voor mij. Krant X: Is er nog iets wat je tegen onze lezers zou willen zeggen? Marieke: Kijk eens wat een rijke mens je nog bent.
Blijf niet in het negatieve hangen, maar probeer er zelf iets van te maken. En als je het moeilijk hebt, praat dan eens met iemand neutraal. Ik ga zelf elke maand naar de psycholoog. Ik heb het ook soms moeilijk. Ik word ook regelmatig met de feiten geconfronteerd, maar ik blijf niet bij de pakken zitten.
Krant X: Dankjewel voor dit inspirerende gesprek, Marieke. We wensen je heel veel succes!
We nemen afscheid met een dikke knuffel.
Krant X: Hoe hou je zoiets vol? Marieke: Dat hou je niet vol. Toen was ik mijn pillen
aan het verzamelen om zelfmoord te plegen. Dan ben ik iemand tegen gekomen die zei dat het zo niet hoefde te gaan en dan hebben we mijn euthanasiepapieren in orde gebracht. Dat heeft mij gered. Krant X: En toen won je goud en zilver op de Paralympics. Maar op het wereldkampioenschap ging het mis: in de 800m ging je overkop en was je heel zwaar gekwetst. Nu ben je al lang aan het revalideren. Hoe zie je de toekomst? Marieke: De dokters zeggen dat ik nooit nog sport op
hoog niveau zal kunnen doen. Dat zullen we dan nog wel eens zien, ik ga ze het tegendeel bewijzen! Ik wil trainen voor de Olympische Spelen in Rio in 2016.
Boekentip:
“Wielemie, sporten voor het leven” Marieke Vervoort. Vraag hier naar in de bibliotheek van je gevangenis.
We kregen een gesigneerd exemplaar van het boek van Marieke dat we graag weg willen schenken. Schrijf een tekst, of maak een collage voor Marieke waarin je duidelijk maakt wat het artikel in je heeft losgemaakt, of wat je sterk maakt in moeilijke periodes. Bezorg je reactie tegen begin maart 2014 aan de redactieraad: tav Lotte Schelles, Koning Albert II-laan 35, bus 30, 1030 Brussel.
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
5
© Filip Naudts | GUARDA LA FOTOGRAFIA
Arafat in de roes van het gewone leven
Ik zat twee maanden vast en kwam dan vrij. Ik vond het dagelijks leven vrij saai. Ik had geen werk. Na enkele dagen ben ik hervallen, begon weer te gebruiken, te stelen en te dealen.
Ik heb mijn bachelor sociaal-cultureel vormingswerk behaald. Mijn ouders waren trots op me. Ik zocht en vond ander werk, leerde mijn huidige partner kennen, we kregen een kind.
Toch groeide ook het besef dat ik in een zone kwam die gevaar opleverde voor mijn leven. Het milieu waarin ik me bewoog werd steeds gevaarlijker, zo had ik in mijn omgeving al diverse incidenten meegemaakt: moord, doodslag, vechtpartijen, … .
Door een medisch voorval enkele jaren geleden heb ik pas ten volle gemerkt hoe vlug men terug kan hervallen. Gebruik van pijnstillers en financiële problemen maakten de verleiding om te gebruiken weer groter. Maar ik wil niet meer terug naar dat oude leven. Ik zou nooit een rijke dealer geworden zijn, ik heb dat gewoon niet in me. En ik weet van mezelf dat, als ik terug begin te gebruiken, ik binnen de kortste tijd weer op mijn oude peil zit, dit wil zeggen een hoge dosis. Mijn lichaam herkent de roes en wil er steeds naar terug. Dit zal altijd zo blijven.
Ik werd het ook beu dat mijn familiebanden zo goed als niet meer bestonden. Ik ging enkel nog op bezoek als ik iets nodig had. Ik leefde als een robot, kwam weer in aanraking met justitie en de zorgen groeiden. Constant moeten scoren is erg vermoeiend, ik geraakte het allemaal beu. Ik kreeg schrik van de dealers, van wraakacties door schulden, vechtpartijen. Ik zag geen toekomst meer, verzorgde me steeds minder. Daarom probeerde ik enkele keren af te kicken in een afkickcentrum.
Krant X had een gesprek met Arafat Bouachiba: exdruggebruiker, ex-dealer, ex-gedetineerde, … . Hij is nu partner, getrouwd, vader en werkt als drugspreventiewerker voor schoolgaande jeugd. Krant X: Wat heeft je een klik doen maken om na een periode van criminele feiten en in de gevangenis zitten je leven weer een andere wending te geven en terug op een aangenamer pad te belanden?
Ik ben al jong begonnen zoals velen omdat ik groot geld wilde verdienen. Ik wilde mijn vrienden kunnen trakteren en alles kunnen kopen. Ik dacht toen dat te kunnen bereiken door drugs te dealen. Af en toe gebruikte ik ook zelf wat. Ik wilde ‘erbij horen’ en kwam in een nieuwe vriendenkring terecht. Ik kwam in chiquere discotheken, stapte over naar speed en coke. Het decadente leven prikkelde me. Na enige tijd verliep alles niet meer zo vlot. Mijn eigen druggebruik was niet zozeer meer om ‘erbij te horen’,
6
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
maar wel om de groeiende problemen even te kunnen vergeten. Na enige tijd begin je te zien dat alles fake is: als je onder invloed bent is alles fake, je hele omgeving is fake, je bent enkel van tel als je met veel geld kan zwaaien. Ik kwam door druggebonden criminaliteit (diefstallen, inbraken, …) nog tijdens mijn minderjarigheid in Ruiselede terecht. Nu had ik nog meer problemen, ook met mijn familie. Ik had schulden her en der en ik bleef gebruiken om mijn zorgen te vergeten. Tien dagen na mijn meerderjarigheid kwam ik een eerste keer in de gevangenis terecht. Ik had niet vermeld dat ikzelf op dat ogenblik al zwaar verslaafd was. Om niet direct in een zware afkickperiode te belanden scoorde ik van andere gevangenen drugs en medicatie. Toch kwam er na enige tijd een soort besef, een rustmoment: ik besefte dat ik met een probleem zat en zag op dat moment slechts twee mogelijkheden: ofwel helemaal stoppen, ofwel de hele zaak slimmer aanpakken en verder geld verdienen met drughandel.
Op mijn 22° besefte ik dat het zo niet meer verder kon. Ik zat in een vicieuze cirkel van afkick, gevangenis, herval, ontgoocheling tegenover mijn familie, … . Tijdens mijn afkickperiodes besefte ik ook hoeveel geld ik er al had doorgejaagd en hoeveel jaren van mijn leven ik op die manier al had laten voorbijgaan. Zo wilde ik de rest van mijn leven niet doorbrengen. Er moest dringend iets veranderen! Succesverhalen van anderen hielpen mij stilaan op weg. Ik moest helemaal uit het milieu stappen, mijn schulden beginnen aflossen, contact met mijn familie herstellen. Schuldeisers die positief reageerden op mijn brieven met voorstellen van aflossing, gaven me een boost. Ik besefte af en toe dat ik wel iets waard was.
Toch vraag ik me af of ik enkel en alleen voor mezelf zou kunnen afkicken en clean blijven: nu is er steeds die motivatie voor familie, vrouw, kinderen. Die houden me bij de les. Daardoor groeit de kracht om dag na dag vol te blijven houden. Ik heb opnieuw een andere job gezocht en gevonden, want permanent zelf in de hulpverlening staan viel me te zwaar. Preventie en vorming liggen me beter. Mijn geloof helpt mij om niet te hervallen; ik ga er van uit dat we na onze dood verantwoording moeten afleggen over onze periode hier op aarde … . Het komt er op aan kansen te grijpen als ze zich aandienen. Ik haal nu voldoening uit de beleving van waarden die ik van thuis heb meegekregen: een goede gelovige zijn, geld verdienen om rond te komen. Ik heb leren leven met mijn menselijke beperkingen en ben realistischer geworden in mijn verwachtingen. Ik ben volwassen geworden en besef ook het belang van gezondheid en van familiebanden. Je hebt wel de kracht nodig om clean te leven.
Na enkele korte pogingen liet ik me opnemen en doorliep het volledig parcours. Ik verbleef 14 maanden in De Sleutel en bleef daarna nog een periode in begeleid wonen. Ik vond terug werk en heb mijn studies weer opgepakt.
Toch besef ik ook dat één en ander afhangt van wie je in je leven tegenkomt, ook nadat je uit de gevangenis komt. Ik had familie waar ik kon op rekenen. Maar het valt me op dat de huidige generatie alles direct wil hebben. Ze hebben soms geen benul dat er eigen inzet en kracht nodig is.
De wereld ging terug voor mij open, ik haalde voldoening uit werk en sport. Voor het eerst in lange tijd was het cleane leven niet meer saai.
Bedankt Arafat om je ervaring te willen delen!
Krant X • Jaargang 12 • Nummer 3 • Dec 2013
7
Positief denken maakt je gelukkiger Je bereikt meer als je positief denkt. We maakten een tip top tien, maar positivo’s zien altijd iets extra’s in het leven dus krijg je er gratis eentje bij… 1. Iedere moeilijke situatie is een uitdaging. Zeg tegen jezelf dat jij zult winnen, wat anderen er ook van denken. 2. Kijk naar mensen die hetzelfde meegemaakt hebben en er sterker uitgekomen zijn. Als zij dat kunnen, kan jij dat ook. 3. Besef dat er altijd mensen zijn die het nog moeilijker hebben dan jij. 4. Geloof in jezelf. Met meer zelfvertrouwen ga je vanzelf meer positief denken. 5. Als je meer ontspannen bent, bekijk je de situatie op een relaxte manier en is het makkelijker om positief te denken. 6. Als je een slechte dag hebt, sta dan stil bij minstens één positief moment van die dag.
8. Een nachtje slapen, geeft de hersenen rust waardoor je met frisse moed aan de dag kan beginnen. Elke dag is een nieuwe kans! 9. Elke dag minstens één lach. Blijf de humor van alles inzien. 10. Tel tot tien en je zal zien dat gigantische obstakels ineens minder groot geworden zijn.
colofon
Bron cartoon: Microsoft Office
11. Accepteer dat er nare dingen gebeuren, en dat je dingen fout doet. Probeer je er niet tegen te verzetten, dit kost alleen maar energie. Van je fouten kun je leren!
Volgende keer “Ouder zijn tussen de muren” Krant X is een uitgave van de Vlaamse overheid, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving, Koning Albert II-laan 35, bus 30, 1030 Brussel Verantwoordelijke uitgever: Marijke Enghien, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving
Hulpgevangenis Leuven) en Lotte Schelles (Beleidsmedewerker, Afdeling Welzijn en Samenleving) Werkten mee aan dit nummer: Marieke Vervoort, Arafat Bouachiba, Albert, … Foto cover: Digifo Kurt
Centrale redactie: Dana Mariën (Beleidscoördinator gevangenis Turnhout), Tine Vormgeving: Nadia De Braekeler, Digitale Drukkerij, AFM Lenaerts (Organisatieondersteuner Justitieel Welzijnswerk Turnhout), Jan Vanherp (Communicatieverantwoordelijke De Rode Antraciet vzw), Lut Dauw (Bemiddelaar Suggnomè), Tineke Tailleur (Onderwijscoördinator Centrale gevangenis Leuven en
Bron foto: http://shutter-shooter.deviantart. com/art/take-a-smile-282119122
7. Blijf niet bij de pakken zitten: doe iets! Blijf niet focussen op je probleem, maar doe even iets anders om je gedachten los te laten.
