1
WATERRATJES WOS
e n i z a g a m — W Jaargang 3 nr. 24 juni 2014
Examenstress Het schooljaar zit er weer bijna op. Maar eerst is er nog die gevreesde maand juni gevuld met “blokpijnen” en “examenstress”. Voor de studenten en ook voor de ouders een periode die snel mag voorbij vliegen. Voor wie even vanachter de muffe leerboeken wil komen staan onze deuren steeds open. Even een paar uurtjes de kajak in en op het water de spieren wat los gooien en het koppeke leegmaken, kan wonderen doen. De boog kan immer niet altijd gespannen staan. Nog een paar weekjes op de tanden bijten en de zomervakantie wacht op jullie. Als dat geen mooi vooruitzicht is ... Ik wens iedereen veel succes en mooie resultaten en hopelijk zien we jullie toch af en toe eens op het water. Patriek
inhoud
Programma Watersportdag Noordzeetochtje Cantaclaertocht Gent-Deinze De “droge Canche” Van Waarde naar Ellewijt De “natte” Canche Trip naar Spanje ( part 2) Oversteek spuikom Lachen is gezond. Surfspots
2
Programma juni 2014 1 juni: geen kajak van 10 tot 12 u Triatlon Bredene/Oostende ( zie vorig magazine ) Medewerkers afspraak aan clubhuis om 13u!! 7 juni: kajak spuikom 14u 8 juni: kajak spuikom 10u 14 juni: kajak spuikom 14u 15 juni: kajak Gent vertrek clubhuis 10u 21 juni: kajak spuikom 14u 22 juni: kajak op zee 10u 25 juni: 14u-15.30u kajak 3e graad De Zandlopertjes 28 juni: kajak spuikom 14u 29 juni: kajak op zee 10u Op zondag 1 juni wordt er terug een triatlon georganiseerd in Bredene. De zwemproef gaat door in de spuikom. Er worden een aantal kajakkers ingezet om de zwemproef te begeleiden en te beveiligen. Wie wil meehelpen stuurt een mailtje naar Patriek.
Kajak op zee gaat enkel door als de weersomstandigheden mee zitten. Bij te hevige branding is het voor de beginners te gevaarlijk. Het is niet de bedoeling dat er meer gezwommen wordt dan gekajakt . Bij te weinig branding kunnen we ons de verplaatsing en het gesleur met de kajaks besparen en op de spuikom blijven.
3
toertochten Deze maand staan er geen georganiseerde toertochten op de kalender. De tochten op de Ourthe zijn niet de moeite wegens de te lage waterstand. Om toch niet op onze honger te blijven zitten plannen we zelf een uitstapje naar Gent. We starten op de watersportbaan en varen via de Coupure naar de Gentse binnenstad. Onderweg passeren we langs het Gravensteen. Vertrek aan het clubhuis om 10u en terug tegen 17u. De studenten kunnen misschien even vanachter hun boeken komen en de zinnen eens verzetten. Eens wat sporten tussendoor en het hoofd eens verluchten kan nooit geen kwaad. We laden de kajaks op zaterdagnamiddag dus laat tijdig weten of je mee gaat.
Watersportdag 18 en 19 mei. “Dankjewel voor een heel leuke middag, we hebben ons geamuseerd! En ook een dikke pluim voor de organisatie! We werden goed opgevangen en we kregen langs alle kanten hulp tijdens het kajakken, merci! “ Dit mailtje kreeg ik van Yana uit Oostende Zij kwam met een groep allochtone jongeren. Nog maar eens het bewijs dat we goed bezig zijn. De watersportdag was dankzij de enthousiaste medewerkers ( en het mooie weer ) weer een succes. Er kwamen heel wat watersporters opdagen om kennis te maken met kajak, kano en SUP. Ook het zeilen kon op veel belangstelling rekenen. Op zaterdag telden we een 50 tal deelnemers, zondagmorgen kwamen er nog een tiental opdagen. Iedereen heeft zich reuze geamuseerd. Misschien houden we er weer een paar nieuwe leden aan over. ,
4
Noordzeetochtje vanuit Nieuwpoort Op donderdag 1 mei maakte ik samen met een ploegje van Northseakayak een tochtje op de Noordzee. Voor mij de eerste maal dat ik recht het ruime sop koos. Onderweg van Antwerpen naar Nieuwpoort had ik nog wat vastgezeten in een ongeval rond Drongen zodat ik nog maar juist op tijd was. vlnr: Patrick die op een camping in de buurt was neergestreken, en de inboorlingen Dimitri en Vincent. De startplaats is de trailerhelling daar het hoog tij is. Bij lager water kan de trailerhelling glad zijn en is dat te vermijden. Dimitri verwittigde de havenmeester en Oostende Radio van onze tocht en weg waren we. Gegevens van Dimitri: Aan en af melden via Oostende Radio (Marinebasis Zeebrugge) via kanaal 16 of 27. Verdere gegevens van de tocht (GPS); totale afstand = 18,3 km, vaartijd = 03h41min, gemiddelde snelheid = 5 km/h, maximale snelheid = 16,2 km/h (waarschijnlijk in de branding). Route; Vertrek haven Nieuwpoort (piramide Watersportlaan ) om 15 u, boei KYCN, Boei West Stroombank, watersportclub De Kwinte (pauze op strand), haven Nieuwpoort.
Het uitvaren van de haven van Nieuwpoort.
De eerste boei van de Yachtclub. In de verte zien we de zeilbootjes die aan een wedstrijd deelnemen. Zij zitten nog wel een eindje verder.
5
De boei aan de Weststroombank. Hier geven Dimitri en Vincent een demonstratie eskimoteren en redding op volle zee. Dat lieten we graag aan hen over, het is nog wat wennen op het ruime sop. Van hieruit gingen we naar het strand aan Sint Laureis wat brandingvaren om dan terug te keren naar Nieuwpoort.
Bij het binnenvaren van de haven verliet juist een vissersbootje de haven. Een goede gelegenheid om wat aan boeggolf varen te doen. Het uitstappen was aan de steiger wat verder naast de trailerhelling. Het tij was nu al ruim aan het afnemen zodat de trailerhelling wat te riskant was. Onderweg had ik nog de gelegenheid om de nieuwe spatdekklemmen eens te proberen die zouden moeten toelaten om het spatdek zo goed als gesloten te houden en terwijl te pompen (bv na inklimmen). Enkel de voorkant wordt terug losgetrokken na het plaatsen van de klemmen. Ik had al ondervonden dat met de zijkanten van de kuip open het pompen niet lukt, er komt meer water binnen dan ge kunt pompen bij een beetje woelig water (ge moet nog peddelen af en toe ook ). Die zijkanten moeten minstens dicht blijven. Een en ander vraagt nog wat verder experimenteren maar de essentie schijnt al te lukken. Het spatdek moet uiteraard nog losgetrokken kunnen worden. In de huidige opstelling zijn de klemmen dan verloren. Paul.
6
Cantecleartocht 3 & 4 mei 2014 Zaterdag 3 mei 2014. Als voorbereiding op de clubuitstap van morgen nemen enkele leden deel aan de tocht door Gent. Het mooie weer lokte in totaal een vijftigtal kajakkers naar de watersportbaan in Gent. Hierbij vier stuks van de waterratjes. De organisatie had ervoor gezorgd dat voor één keer de sluizen zouden worden bediend waardoor er een echte ronde van Gent kon worden gevaren. Een unieke belevenis, want daardoor kon je in tegenstelling tot de kajaktocht op de reitjes wel een “toertocht” varen.
Zondag 4 mei 2014. Een van de drijvende krachten achter het toervaren moest wegens ziekte verstek laten gaan, waardoor er dan toch maar één auto naar Gent vertrok. Sommige leden van de waterratjes hadden een “afspraak” met een bevriende club. Groot was dan ook de verwondering toen plots Patriek en Dennis kwamen aangereden en nog iets later ook Johan waardoor de bende weer bijna compleet was. We konden starten in de mooie jachthaven van Gent en na het kruisen van het kanaal Gent – Brugge kon men de tocht langs de mooie Leie aanvangen. Rust, stilte en mooie huizen, dat was het beeld dat we de ganse dag te zien kregen. Na elke bocht van de Leie een nieuw prachtige foto – landschap. De geïmproviseerde middagstop gebeurde aan de overzet van Baarle. Daar heeft het nut van een volgwagen weer eens zijn dienst bewezen. Een eigen lid kon niet meer verder, maar ook een deelnemer van een bevriende club had krampen en buikpijn. Dus werd de aanhangwagen geladen, de “zieken” in de auto gezet en kon de rest zijn tocht verder zetten. Het eindpunt, aan de lokalen van kajakclub Deinze, was overrompeld door auto’s met aanhangers en kajaks. Dus was het eerst wat zoeken naar een parkeerplaats. Tijdens het wachten konden we wel genieten van de bedrijvigheid van de “bruggendraaier” die geregeld het oude, geklasseerde, brugje moest ophalen voor de pleziervaartuigen. Wat drank en een lekkere braadworst vulden de dorstige en hongerige monden, waarna er afscheid werd genomen en iedereen moe maar voldaan huiswaarts keerde. Het afvaren van de Leie is een tocht die we zeker eens gaan opnemen als clubtocht. Dit is echt de moeite waard.
Uw logistieke dienst.
7
Het laatste weekend van april trokken we met een aantal kajakkers naar Noord Frankrijk voor een tochtje op de ons al bekende Canche. We hadden enkele nieuwkomers aan boord die voor het eerst met “ stromend water” zouden kennismaken. Maar niet iedereen zocht zijn heil op het water. Sommigen houden het liever wat droger, maar dat kan ook wel eens anders uitdraaien!
De Canche, vanop het droge Op 27 april vertrokken we met drie wagens naar de Canche. Zoonlief, Tibo wou meevaren. Mijn man en ik zijn geen kajakkers maar een uitstapje in die streek zagen we wel zitten. Na een lange rit kwamen we aan in Guisy. De kajakkers haalden hun boterhammen boven om vervolgens in één trek het traject tot Brimeux te varen. Voor ze in de kajaks stapten, werden de auto’s wel naar het eindpunt te Brimeux, de promenade de la Canche gebracht. Een voorzorgsmaatregel om niet als het jaar voordien in de rommelmarkt te verdwalen. Daar was dit jaar echter geen kans op omdat de Fransen wijselijk de datum om te rommelen verplaatst hadden naar de week erop. Ziet dat die Belgen weer eens langs komen! Kajakkers uitgewuifd. Mijn man, Marcel wat verdrietig omdat er geen rommelmarkt was. Maar de mooie streek troostte hem wel. We reden met de auto wat rond tot de GPS ons tussen de velden op een wandelpad –sentier des tempeliers- stuurde. Marcel kon ondertussen van het uitzicht genieten maar hij hield zich bezig met mij instructies geven hoe ik moest rijden om de auto niet vast te rijden. Uiteindelijk voerde de tocht ons naar Montreuil-sur-mer. Maar de zee zagen we niet. Ooit lag Montreuil wel aan de zee maar met de jaren is de geul geheel verzand. Montreuil –zonder- zee is wel een charmant vestingstadje. En de wandeling over de vesten biedt een schitterend uitzicht over de omringende streek. De straten van de stad deden mij denken aan de schilderijen van De Chirico: verlaten, doods. De Fransen nemen de zondagsrust ernstig. Toen barstte een stortregen over het stadje uit. Een verschrikkelijke vlaag die het water in geulen over de kasseien liet lopen. Mijn schoenen bleken niet waterdicht te zijn en mijn paraplu lag in de wagen. Als een verdronken kip vond ik een salon du thé waar Marcel en ik ons konden troostten met een lekker streekgebakje. Tot mijn verbazing–want het was er o zo doods- zijn er in het stadje enkele hotels, onder andere een Bestwestern hotel. Misschien omdat de streek geliefd is bij wandelaars en mountainbikers. Dan was het tijd om terug te keren naar de Promenade de la Canche… alweer –tot afgrijzen van mijn man- over smalle boerenweggetjes. De kajakkers waren al gearriveerd en hadden zoals wij een leuk dagje gehad. Irene & Marcel
8
Van Waarde naar Ellewoutsdijk. Tochtje op de Westerschelde op maandag 19 mei. Hoog water voorzien in Waarde rond 7 uur. Dan nog een uurtje tot de kentering wat mij toeliet om rond 8 u te vertrekken. En inderdaad, het water was al iets aan het dalen maar geen probleem. Bij 15°C luchttemperatuur en mooi weer vertrokken we in het haventje. Watertemperatuur ook 15° dus nog steeds droogpak. Het zou wel een experiment worden want in de namiddag was wel wat bewolking voorspeld maar toch 25° C luchttemperatuur. In het slechtste geval zou ik moeten beslissen om het droogpak uit te doen wat nu ook geen ramp was maar ik deed het liever toch niet. In koud water daalt mijn fysieke reserve snel. Daar het een solo tochtje was stonden de vlotters op zodat ik bij eventueel inklimmen zou kunnen rekenen op extra stabiliteit zodat het bij één gelukte poging zou kunnen blijven. De waterstand was ook hoog genoeg (6m10 LAT ), en laag water laag genoeg (0,4m) om voor de nodige stroming te zorgen en over de zandbanken te geraken. Een tochtje van een 40 km in totaal (Waarde - Ellewoutsdijk en terug) De weervoorspelling was ook aanvaardbaar dus we startten. Nieuw was wel dat ik nu getelefoneerd had met de verkeerspost in Hansweert om mijn vertrek en bestemming te melden en ook dat ik bereikbaar was met de marifoon. Ik stond in Dual watch op kanaal 65 (Hansweert) en 16 (algemeen en nood). Ik had jaren geleden al eens een examen afgelegd om een marifoon te mogen bedienen en nu stond er juist een in promotie bij Maes (Sint Niklaas) die voldeed aan mijn wensen (bv drijvend) en die ik ook al in werking gezien had bij Northseakayak. Hij scant ook 10 kanalen zodat ge ook nog de verkeersposten in de buurt
kunt bewaken als ge wenst. Ik had ook de zeekaarten (gecopieerd in A4 delen en geplastificeerd, anders zijn die te groot voor de kajak) in een mapje gestoken zodat ik ze bij de hand had. Bij vorige tochten had ik ze wel bij maar staken ze in het achter compartiment. Nu kon ik aan de boeinummers zien waar ik was en desgevallend ook doorgeven met de radio.
Nieuw waren ook de uittrekbare handfakkels die ik in de dijbeenzakken van de kajakchap kon steken om ze, ook als zwemmer, bij de hand te hebben
9
In de grote vaargeul zijn de grote schepen naar en van Antwerpen te zien. Maar ook de zeehondjes zijn van de partij
Het was mijn bedoeling om de Centrale Hansweert te verwittigen dat ik de voorhaven ging kruisen maar op die hoek is het meestal nogal woelig, boeggolven gaan daar ook over in een brandinggolf zodat het wel opletten is daar. Ik kreeg dus ook de kans niet om de centrale te verwittigen en ik heb dan maar contact genomen als ik voorbij was om te melden dat ik de tocht verder zette. Ter hoogte van boei 40A stak ik dan de zandbank van Ossenisse over richting Hoedekenskerke om dan via de groene boeienlijn verder te varen tot de lijn Ellewoutsdijk - Terneuzen. Onderweg heb ik snelheden gemeten op de GPS tot meer dan 11 km/uur. Dat is natuurlijk mijn peddeltechniek, de kajak stroomlijn, en een beetje hulp van de stroming Geland op de Middelplaat in de Zuid Everingen geul. Ik wou hier nog wat verder naar het deel van de zandbank dat meestal droog blijft maar de stroming in de geul was te sterk en ik ben dan maar geland ter hoogte van boei ZE1A.
In de verte het kerkje van Ellewoutsdijk
10
De flatgebouwen van Terneuzen. (In vervlogen tijden waren het de forten van Ellewoutsdijk (geopend voor bezoekers) en Terneuzen die de Schelde bewaakten om de toegang tot Antwerpen te beletten.
Wat mij bij het vertrek van de zandbank, rond de kentering, opviel was dat de boeien aan weerszijde van de vaargeul (Middelgat) in een andere richting helden. Er zat daar dus een reusachtig keerwater op dat moment. Goed om weten als ge dat ooit als zwemmer moet evalueren. Overigens waren er al heel wat zwemmers aan de Scheldeoevers (Hansweert, Baarland,.) Bij de terugtocht aan de voorhaven van Hansweert hoorde ik de Centrale een binnenschip dat de voorhaven indraaide verwittigen dat er zich een kajak voor hen bevond. Zij hadden mij dus al zien afkomen (rode boeien 40A - 40B - 40C ) en de schipper bevestigde dat hij mij gezien had. Voor de Centrale was het ok dat ik overstak en terugkeerde naar Waarde. Rond 17 u stapte ik terug aan land in het haventje waar weer (zie vorig tochtje) een jeugdig ploegje een feestje aan het bouwen was. Zij droegen de kajak weer de kade op zodat ik dat niet alleen moest doen. De temperatuur was nu opgelopen tot 27°C en gelukkig was er, zoals voorspeld, wat bewolking eweest. Het droogpak stelt nog steeds geen probleem; het onderpak was nu wel wat vochtig maar niet storend. Ik had onderweg wel regelmatig water over mijn hoofd gegoten (ik had totaal 1.5 l bij) en mijn handen afgekoeld in het frisse Scheldewater. Ik denk wel dat ik nu aan de limiet zit voor het droogpak maar zonder het te proberen gaan we ook niet weten.
Paul
11
Kajaktrip naar de Pyreneeën ( Deel 2 ) Na een iets koudere nacht onder de brug en een uitgebreid ontbijt waren we klaar om onze eerste rivier in Spanje te varen, hiervoor hadden we de Ria Ara uitgekozen. Een mooie brede rivier met hier en daar een wildere passage, niet super uitdagend maar wel een zeer mooie omgeving. Het prachtige weer maakte het alleen maar mooier. Na een leuke afvaart namen we afscheid van de 2 andere kajakkers. Zij gingen na het omkleden doorrijden naar een andere rivier terwijl wij eerst nog gingen eten aan de uitstapplaats om dan door te rijden naar Sort. Ditmaal stonden er pannenkoeken op het menu. We hadden plaats genomen op de lokale speeltuin en daar onze kampeerkeuken opgezet. Terwijl wij pannenkoeken aan het bakken en aan het eten waren hadden onze kleren ook de tijd om te drogen. Ondertussen konden we rustig wat eten en onze batterijtjes opladen. Zoals altijd na het eten komt de afwas. Omdat wij als echte kajakkers gepland hebben om de reis low budget te houden en dus wild te kamperen moesten we ook de afwas in het wild doen dat wil zeggen in de rivier. Wild kamperen geeft toch een extra dimensie aan de reis omdat je nog een beetje dichter bij de natuur staat. Niet alleen de vaat moest gedaan worden in de rivier ook ons zelf moesten we wassen in het koude smeltwater van Pyreneeën. Inne en ik hadden er dan ook niet beter op gevonden om een paar keer in de rivier te springen om ons zo wat op te frissen. Ondertussen was Tim om brood voor het ontbijt van de volgende dag. Toen de zon begon te dalen en de kleren droog waren was het tijd om terug in de auto te stappen en door te reizen naar Sort waar we de Noguera Pallaresa zouden afvaren. Ik ben al twee maal in Sort geweest en wist in de buurt wel een camping zijn. Het plan was om een plaats te zoeken om te overnachten (al dan niet wild kamperen), indien we niets zouden vinden dan konden we nog steeds op de camping terecht. Tijdens de rit begon het plots te donderen en bliksemen. Daardoor besloten we om door te rijden naar de camping en daar te overnachten. Daar aangekomen merkten we dat er een soort van party tent stond aan de bar. Daar we al wat laat waren, was er niet veel beweging meer op de camping. We besloten dan maar om de nacht door te brengen onder de party tent. Zo konden we toch droog blijven indien het zou beginnen te regenen maar niets was minder waar. Na enkele uren nachtrust begon het pijpestelen te regenen en al snel begon het water onder de partytent door te lopen. Op dat moment hebben we dan maar beslist om ons terug te trekken in het sanitair en de rest van de
12
De volgende ochtend stonden we op met een betrokken hemel die blijkbaar nog meer in petto had voor ons dan de regen en het onweer van vorige nacht. Het plan was om vandaag een heel stuk van de Noguera Pallaresa te varen (35-40km). Ik had dit stuk al enkele malen gevaren in de zomer en voor die afstand mochten we al snel 5 tot 6 uren rekenen en dan af en toe nog eens een plas- en eetpauze. Zo ben je al snel 6 tot 7uur onderweg. We hadden dus beslist om vroeg te vertrekken. Opstaan, direct alles ingeladen om dan door te rijden naar de instapplaats te Llavorsi net onder het stuwmeer. Tijdens deze rit maakten de wolken ruimte voor de zon en eens we waren aangekomen was het prachtig weer met een stralende zon. Aan de instapplaats hebben we ontbeten en alles afgeladen. Terwijl Inne en Tim de auto aan de uitstapplaats brachten konden Steven en ik alles in de boten verdelen (eten en drinken) en ons omkleden. Aangezien we maar met één auto waren moesten we altijd terug liften naar het beginpunt. Hierdoor kon het wel eventjes duren tot onze mede kajakkers terug waren. Gelukkig bleef het zonnetje volop schijnen terwijl we aan het wachten waren. Toen Inne en Tim terug waren, ze hadden en lift kunnen versieren bij Belgen met een chique Audi, konden we de langste afvaart van onze reis aanvangen. Tim en ik hadden dit stuk al meerdere keren gevaren en wisten ongeveer wat we moesten verwachten maar als snel werd het duidelijk dat deze rivier in de lente helemaal anders was dan in de zomer. Het smeltwater had ze veranderd in een brede wilde stroom met grote golfpassages en hier en daar gevaarlijke gaten. Na een half uurtje begon het in de verte te donderen en te bliksemen. Het duurde niet lang voor het onweer ons had bereikt en op de koop toe begon het nog te regenen ook. Normaal gezien is het aangeraden om het water te verlaten bij onweer maar aangezien onze auto 30km verder stond besloten we om door te varen en te hopen dat het snel zou overwaaien (!! Dit is geen goed voorbeeld. Wanneer je op het water zit tijdens een onweer ga dan zo snel mogelijk aan wal want de kans om geraakt te worden door bliksem is enorm groot en de kans om dit te overleven is nihil!!!). Zoals de meeste mensen die regelmatig op reis gaan in de beregen wel weten waait een onweer hier niet snel over, het blijft hangen tussen de bergen. Na enkele mooie, hevige passages zagen we plots een soort van wit gordijn voor ons. Niemand had een idee wat het was maar het werd al snel duidelijk terwijl het dichter kwam. Het was een hagelbui die recht op ons afkwam. We werden getrakteerd op hagelstenen ter grote van kleine knikkers. Ik kan je zeggen op zo’n momenten ben je blij dat je een helm draagt. Op dat moment konden we niet anders dan even aan de kant onder de bomen te schuilen en te wachten tot de bui over was. Gelukkig duurde deze niet lang en konden we al snel verder. Voor we het wisten passeerden we, na amper een uur, de camping waar we die nacht geslapen hadden. Toen beseften we dat, dankzij het enorme volume water en de sterke stroming, we het eindpunt vlugger zouden bereiken dan gepland. Na de hagelbui was ook het onweer over getrokken en begon de zon zich weer te tonen. Na de camping kwam de slalom piste. Hier zouden we wat blijven spelen en oefenen maar toen we daar aankwamen bleek er zoveel water te staan dat er van het slalomparcours niets meer overbleef. Het water stroomde gewoon overal over, zelfs het wandelpad op de oever stond onder water. Normaal is het stuk erna een rustiger gedeelde maar blijkbaar telt dit enkel voor de zomer want nu was dit ook een stuk waar het goed stroomde, met veel gaten en mooie grote golfpassages. Zo’n volume rivier had nog niemand van ons gevaren en je hoorde ook niemand klagen. Iedereen was super blij om dit te kunnen varen en zijn grenzen verleggen. Na een uur of 2-3 in de kajak besloten we om even te stoppen om wat te eten en te rusten. De rivier was zo hevig dat we constant alert moesten zijn. Een foute beslissing kon zwaar bestraft worden. Door het vele water waren er ook zeer weinig tot bijna geen rustige stukken en bijna geen keer water. De pauze werd gehouden aan een zeer mooie kerk in het dorpje Gerri De La Sal (voor de geïnteresseerde, de naam van de kerk is Ermita de Santa Maria de Gerrà). Hier konden we lekker in het zonnetje eten en zo onze tank wat vullen en lichaam en geest wat laten rusten. Het stuk hierna zou normaal rustig zijn maar na het zien van het eerste stuk van de rivier konden we hier niet meer van uitgaan. We wisten dus niet wat we moesten verwachten. De enige zekerheid was dat de laatste anderhalve kilometer door een mooie kloof stroomde.
13
Toen we onze tocht hernamen merkten we al snel dat er geen rustige stukken in deze rivier waren. Na nog enkele mooie wilde passages kwamen we aan bij het begin van de kloof. Iedereen behalve Steven (de oudste van de groep) was bereid om de kloof te varen. Steven vond dat we die dag al risico’s genoeg hadden genomen en vond dat we hier moesten uitstappen en de rest wandelen. Na enkele pogingen om hem te overhalen beslisten we om eerst de kloof te scouten en dan te beslissen of we hem zouden varen. Er liep gelukkig een baan naast de kloof die gebruikt werd door hulpdiensten om zo de tunnel niet te moeten nemen indien er daar problemen waren. Al snel bleek dat het water hoog stond in de kloof maar dat dit wel het rustigste stuk was van de hele afvaart. We hebben dan toch beslist om dat ook te varen. En dit was zeker geen slechte keuze want qua omgeving en natuur is dit een van de mooiste stukken. Het laatste deel konden we ook lekker in het zonnetjes varen, wat wilt een mens nog meer. Bij de aankomst hebben we snel alle kleren opgehangen. Terwijl de anderen zich aan het omkleden waren heb ik snel wat soep klaargemaakt zodat iedereen geest en lichaam weer kon op warmen. Tomatensoep met balletjes bleek hiervoor uitermate geschikt. Tijdens onze soepbreak moest de zon jammer genoeg weer plaats maken voor regenwolken en het duurde niet lang voor het water weer uit de lucht viel. We hebben vlug ons boeltje samengeraapt en zijn de auto in gevlucht. Als de bui weg was konden we de boten opladen. Daarna reden we terug naar Sort om daar inkopen te doen voor het avondeten en voor de volgende dag. Er stond spaghetti op het menu, want wat smaakt er nu beter na een zalige dag op de rivier dan deze zelf gemaakte lekkernij met veel groeten. Op de parking van de winkel kwamen we ook de andere kajakkers van de cursus tegen. Ze waren de vorige avond nog naar een rivier gereden maar er bleek te weinig water te staan. Dan zijn ze ook maar naar Sort gereden om ook de Noguerra Pallaresa te varen. Na het bespreken van onze vaarplannen beslisten we om weer naar de camping te gaan, waar we de vorige nacht geslapen hadden, en daar onze avondmaal te bereiden. Tijdens het koken werd er ook gepland wat we de volgende dag gingen varen en hoe we naar huis gingen rijden. We beslisten om het bovenste deel van de Noguerra Pallaresa te varen. Volgens een boek dat we mee hadden was dit een smalle beek die constant stroomde, het zou klasse 4-4+ zijn, dat zagen we dus zitten. Na een lekker diner brachten we de nacht terug door in het sanitair van de camping. We hadden het nu al een hele week zonder tent gered en daarom beslisten we om hem de laatste nacht ook niet meer uit te halen.
14
Na een welverdiende nachtrust werden we samen wakker. Niemand was echt gehaast om op te staan dus bleven we nog even liggen toen plots de kuisvrouw binnen kwam. De dame in kwestie wist niet wat ze zag en begon in het Spaans een hele hoop vragen te stelen. Helaas begreep er niemand van ons de dame en na enkele mislukte pogingen tot conversatie liep ze gefrustreerd weg. We besloten dan maar om op te staan en te ontbijten. Daarna hebben we wat info gevraagd aan de baas van de camping omtrent de te varen rivieren in de buurt en hoe we ons verblijf financieel zouden regelen. Hij duidde enkele rivieren aan op de kaart die de moeite waren en zei dat hij tevreden was met 5euro de man voor de overnachting. We vonden dit een goede deal en betaalden met plezier. Daarna zetten we koers naar één van de aangeduid rivieren . Al snel bleek dat het een mooie warme dag ging worden De zon liet zich van haar best kant zien en ons humeur kon niet meer stuk. Toen we bij de rivier aankwamen, bleek al snel dat het om een kleine beek ging waar net niet genoeg water stond, vergelijkbaar met de riviertjes in de Ardennen. Steven wilde hier perse varen maar wij niet, waarom zou je naar Spanje komen als je dit ook in België kan varen. Daarom werd democratisch beslist om toch het bovenste stuk van de Noguerra Pallaresa te varen. De rit hier naartoe was al een avontuur op zich want er lag maar een klein smal baantje. De rivier zag eruit zoals ze in het boek werd beschreven: smal, veel water, constante stroming, wild en geen keerwater. Kortom een rivier waar je zeker niet wilt zwemmen. Steven en Inne zagen dit niet zo zitten maar Tim in ik wilden dit stuk kost wat kost varen. Dus spraken we af dat Tim in ik hoger gingen starten, we zouden samen enkele kilometer varen en daar zouden Inne en Steven dan wachten. De laatste 2-3km gingen we dan samen varen. De afvaart was op z’n minst gezegd heftig, constante stroming, lelijke gaten waar je niet wilt in vast komen te zitten. Er was ook geen ruimte om te rusten of te stoppen en te kijken, je moest constant vanuit je boot beslissen welke lijn je zou varen en soms moest dit heel snel gaan. Twee maal heeft Tim moeten eskimoteren en ik kan je verzekeren op zo’n momenten gaat je hart sneller slaan. Ik was de enige die hem kon helpen moest er iets gebeuren maar dan moest ik zijn boot en paddel laten gaan. Gelukkig kon hij goed genoeg eskimoteren en zijn we zonder problemen aangekomen aan het afgesproken rustpunt. Hier stonde Steven en Inne te wachten om het laatste stuk samen te varen. Ook dit was behoorlijk wild en bevatte amper keerwaters. Hier en daar weer enkele passages waar je van de eerste keer juist moest kiezen en waar je niet kon uitstappen. Het was echt een afvaart waar je geen fouten wilt maken want als je zwemt dan is dit tot in het stuwmeer. Eens aangekomen op het stuwmeer was iedereen super tevreden, dit stukje klasse 4-4+ was voor iedereen grensverleggend en was een mooie afsluiter van de reis. Aan het stuwmeer was een mooi grasveld waar we al onze kleren lieten drogen. Ondertussen hebben we wat gezwommen in het meer en ik kan je verzekeren het was niet warm. Logisch ook, want het stuwmeer was gevuld met smeltwater. Daarna hebben we nog wat eten gemaakt met de restjes. Het werd een lekkere portie rijst met veel groenten en wat hard gekookte eitjes. Toen de zon begon te zakken en we klaar waren met eten hebben we zorgvuldig de auto geladen en waren we klaar om huiswaarts te keren. We wilden niet nog een nacht blijven slapen in Spanje maar vertrekken en doorrijden naar huis. We zouden telkens per 2 wakker blijven, de bestuurder en de co-piloot zodanig dat ze elkaar konden wakker houden en elkaar konden helpen. Om de 2uur zouden we wisselen en zo proberen tot thuis te rijden. Als we echt te moe werden zouden we stoppen en slapen langs de kant van de weg. We hebben heel de nacht vlot kunnen doorrijden en mooi kunnen wisselen. Eens aangekomen in Leuven (bij Inne thuis) waar het allemaal was begonnen waren we nog allemaal in vakantie stemming en wilde er niemand naar huis. Dus gingen Steven en Inne naar de winkel om groenten en vlees terwijl Tim en ik de afwas deden en ons douchten. We zouden nog samen bbq’en en kijken naar de filmpjes die Tim gemaakt had met zijn GoPro en dan zouden we in de late namiddag op het gemak allemaal naar huis vertrekken. Dit bleek een zalig plan te zijn want hoe kan je nu beter een kajaktrip afsluiten dan met een heerlijke bbq in het zonnetje. Tijdens het eten hebben we alle filmpjes bekeken en zo de reis nog eens opnieuw kunnen beleven. Rond een uur of vier kwamen Tim zijn ouders hem halen, ook Steven vertrok op het gemak naar huis en ook ik keerde huiswaarts en zo kwam er een einde aan een zalige en meer dan geslaagde kajakreis.
Filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=PsfdQ3QG1Zg
15
16
De “natte” Canche. De trip naar La Canche was een stukje rijden over de Franse grens. Eenmaal aangekomen aan het rustig lijkende riviertje, werden de kajaks uitgeladen. De jeugd kon zijn picknick aanspreken, terwijl de chauffeurs hun wagens aan de eindmeet plaatsten. Toen de iedereen terug was aan de start, konden we aan de afdaling van La Canche beginnen. Eerst was het een stukje rustig varen, maar een eindje verder begon het water al wat meer te kabbelen. Het was zoals met het weer, eerst mooi dan een beetje regenachtig. Enkele stukken waren niet echt voor beginnelingen, echt niet voor watjes. Zeker die verraderlijke versnellingen aan de brug en die lange bocht, ook aan die kajakclub was het verdorie niet voor beginnelingen. Timon heeft van heel dichtbij het water gezien, heeft er tot 4x ingelegen. Het water was nog altijd niet aangenaam van temperatuur, het was koud. Dankjewel voor de professionele hulp van Patriek, die Timon door de moeilijke stukken hielp loodsen. Aan de ruïne moesten we uit de kajaks en over het land verder, om daarna terug aan de andere kant te water te gaan. Eerlijk gezegd, het was nat en een beetje, tot veel, afzien voor sommigen. Gelukkig kwam het zonnetje erdoor, en konden we aan de eindmeet vlug in de wagen opwarmen. Ook was onze catering goed en konden we ons inwendig opwarmen en een hapje eten. Kortom; een tocht niet voor watjes maar voor waterratjes met een beetje tot veel ervaring. Geert, Timon en Maureen.
17
Oversteek spuikom.
18
Toen ik jouw leeftijd had moest ik zwemmen naar school!
Amai de golven klinken net vlakbij!
Epic TV http://www.epictv.com/media/podcast/these-norwegian-rapids-are-insane-luckilyso-are-these-kayakers-%7C-kayak-the-world-with-sbp-ep-10/276272 http://www.epictv.com/media/podcast/a-crazy-kayak-adventure-down-the-mostremote-river-on-earth-%7C-kayak-the-world-with-sbp-ep-11/276443?header_b=1 http://www.epictv.com/media/podcast/youd-be-happy-too-if-you-had-justkayaked-this-rapid-%7C-fresh-ep-6/276884?header_b=1
