Maandag 19 juli 2010: Eindelijk is de dag aangebroken, waarop ik naar Oezbekistan ga. Met de trein van 8.18 vertrek ik naar Schiphol, waar ik ± 1½ later aankom. We vertrekken met 45 minuten vertraging, omdat er een passagier te veel aan boord zou zijn. Twee jaar geleden ben ik in Riga geweest. Wat me toen niet opviel, maar nu wel, is dat het voor een internationaal vliegveld maar klein is. Tijdens de vlucht van Riga naar Tashkent wordt het donker. Een paar uur later zijn er in het noorden veel wolken te zien. Verder is het helder. We vliegen langs een gigantische onweersbui. Mooi om te zien, hoe de wolken voor de lichtflitsen worden verlicht. Dinsdag 20 juli 2010: Vannacht kom ik om 3.00 aan in het hotel. Ik heb nu dan ook maar een korte nacht. Het is hier warm en zonnig, maar gelukkig is het niet klam, dus de hitte valt best te dragen. Als ik vanmorgen op een bankje zit, val ik trouwens wel bijna een paar keer in slaap. Iets verderop is een fontein met een waterbassin eromheen. Op een gegeven moment komen er kinderen aan, die in het water springen. Verder zijn er ook nogal wat mannen op leeftijd, die aan het schaken zijn. Er zijn steeds zo’n 2 á 3 tweetallen bezig. Wat zouden hun vrouwen eigenlijk doen? Borduren, theekransje?? Woensdag 21 juli 2010: Helaas, het heeft vannacht geregend. En er hangt ook nog steeds een dikke laag bewolking. Ook in Oezbekistan lopen mensen uit allerlei landen rond. Je kunt zien, dat een deel van de bevolking uit landen zoals China en Mongolië komt. Hoewel Oezbekistan een islamitisch land is en moslims geen alcohol mogen drinken, is alcohol hier gewoon volop verkrijgbaar. Binnen anderhalve kilometer kom ik 2 slijterijen tegen. En ook in de horeca kun je volop drank kopen. Dat gaat dan van bier tot sterke drank zoals whisky.
Donderdag 22 juli 2010: Vandaag reis ik met de trein naar Samarkand. Als ik foto’s maak op het station, begint er een man met een grote pet op zijn hoofd met zijn rechter wijsvinger te zwaaien. Zou dit een Oezbeekse begroeting zijn? De coupes zijn voor 4 personen en mensen zitten er lekker te eten thee te drinken. De zittingen zijn trouwens slecht voor je rug en je achterste. De wegen zijn hier erg slecht. De chauffeur die me van het station in Samarkand naar mijn hotel brengt, moet om de haverklap uitwijken voor gaten in de weg. Ook zie ik een paar keer, dat de deksels van de mangaten van het riool er niet op liggen. Vrijdag 23 juli 2010: Tegen 08.00 rij ik met de chauffeur en de gids bij het hotel weg. Ik krijg vandaag ontzettend veel informatie. Interessant, maar ook wel vermoeiend. Mensen staan hier de hele dag sjasjliek te maken in de buitenlucht. Je ruikt het op heel veel plaatsen, echt zo’n BBQ-geur. En ook hier hebben veel mensen een mobiele telefoon en een digitale camera. Ben ik gelukkig niet het enige kuddedier. Zaterdag 24 juli 2010: Zo af en toe zie je toch ook wel Oezbeken met blauwe ogen rondlopen. Volgens de gids met wie ik gister op pad was, zijn dit afstammelingen van Alexander de Grote. Je zou verwachten dat de blauwe ogen er na 23 eeuwen wel uit zouden zijn, maar zo werkt dat dus kennelijk toch niet. Ik eet in een modern restaurant. Maar de mensen die hier werken spreken geen Engels. Als eerste krijg ik soep. Maar van wat ik daarna voorgeschoteld krijg, heb ik geen idee wat het is. Hopelijk kunnen mijn ingewanden het een beetje op een fatsoenlijke manier verwerken.
Zondag 23 juli 2010: Gelukkig, ook de trein van Samarkand naar Boechara is weer een wiebeltrein met harde houten zittingen en rugleuningen. Het hotel staat in de oude stad. En niet alleen de stad is oud, ook het hotel staat er volgens mij al weel een paar honderd jaar. Je moet eerst op een houten deur kloppen, waarna je door iemand binnengelaten wordt. ’t Is wel een hotel met sfeer. Ik heb 1 van de 2 kamers op de begane grond. Bij deze kamer hoort een eettafel met2 banken en kussens. Het is lekker om hier ’s avonds op het (afgesloten) gedeelte van hotel nog buiten te zitten. Buiten de muren spelen jongens een partijtje voetbal, er komt zo af en toe een auto langs. Op een elektriciteitskabel laat een Oezbeekse mus zich horen, op de achtergrond blaft een hond. Maandag 26 juli 2010: Over vandaag is eigenlijk alleen maar te melden, dat het de 2e dag is, waarop ik een excursie heb. Dus weer heel veel informatie en heel veel lopen. Maar gelukkig zijn ook hier weer theehuizen, waar ik na afloop van de excursie op mijn gemak groene thee kan drinken. Dinsdag 27 juli 2010: Tegen 09.00 gaan uur we op weg naar Khiva. En wat voor een weg: Een deel is (redelijk)goed, maar een ander deel zit vol met gaten, gleuven en opstaande asfaltrichels. Zo af en toe knallen we door een gat. Het verbaast me dat we geen lekke banden krijgen. Op een gegeven moment komen we in een kleine zandstorm terecht. De ene helft van de weg is bedekt met zandduinen van zeker 2 meter hoog, de andere helft is bedekt met een laagje zand. Dit gebied bestaat dus duidelijk uit een zandwoestijn. De eerste paar uur is er nog wel wat groen, daarna volgt een lang gedeelte, waar de flora bestaat uit grijs struikgewas, waar geen leven meer in zit. Tegen 14.00 wordt het allemaal weer veel groener. Er is een tekort aan brandstof. Bij tankstations staan tientallen auto’s die daar door hun eigenaren zijn neergezet. Wanneer er weer benzine is, is niet bekend. Mijn hotelkamer heeft uitzicht op de Westpoort en de Kalta Minor.
Woensdag 28 juli 2010: De oude binnenstad van Khiva is niet zo heel erg groot. Zelfs als je alles op je gemak doet, kun je de belangrijke dingen wel in 1 dag bekijken, tenzij je natuurlijk geïnteresseerd bent in geschiedenis, archeologie e.d. Op dit kleine gedeelte staan toch nog vrij wat moskeeën en medresses (Koranscholen). De ene moskee is vrij eenvoudig. De andere heeft gekleurde stenen. Overigens staat een groot gedeelte van de binnenstad onder bescherming van de UNESCO. Als ik ’s avonds vanuit de hotelkamer naar buiten, richting de Westpoort kijk, zie ik iemand met een koe aan een stuk touw lopen. Is weer eens wat anders dan je hond uitlaten. Donderdag 29 juli 2010: Hoewel de Russen het hier toch al een jaar of 20 niet meer voor het zeggen hebben, zie je hier toch vrij veel Russische teksten en hoor je ook nog veel mensen Russisch spreken. Na een dagje rustig aan doen in Khiva, vlieg ik vanavond vanuit Urgench met een RJ-85 terug naar Tashkent. Tashkent betekent overigens: stad van steen. Is er in Nederland ook niet een stad met die naam? Vrijdag 30 juli 2010: De laatste dag in Tashkent en dus in Oezbekistan. Ik doe niet veel meer. Zaterdag 31 juli 2010: Als de dag 10 minuten oud is, komt de chauffeur mij ophalen voor de transfer naar het vliegveld. Als je hier aankomt, moet je een formulier invullen, dat je bij vertrek weer in moet leveren. Ik heb dat formulier echter nooit teruggekregen van de douanemeneer. En ja hoor:
nadat ik een nieuw formulier heb ingevuld, mag ik met een douaneambtenaar mee naar een kamertje, waar ik gefouilleerd word. Maar aangezien ik geen gekke dingen bij me heb, mag ik even later naar de paspoortcontrole. Vlak voor de landing op Schiphol vliegen we heel lang door de bewolking. Dat is de eerste keer, dat het echt zo lang duurt.
Zwolle, 1 augustus 2010.
